Psyche
alle pijlers
Wat hielp jou tijdens rouw
maandag 12 februari 2018 om 22:52
Zoals in mijn andere topic staat is mijn moeder 4;5 week geleden overleden, heel onverwachts .
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
vrijdag 7 september 2018 om 22:10
Mijn vader en moeder willen ook als as vermengd worden uiteindelijk. Ik denk dat ik ze dan in hun tuin uitstrooi. Het verwaait toch en dat huis is door mijn vader gebouwd, daar heeft het hele volwassen leven van mijn ouders zich afgespeeld en ik ben er geboren en getogen. Misschien dat ik 'n klein beetje in 'n klein potje voor mezelf hou. Maar als ik besluit uit te strooien zou ik geen geschiktere plek weten als daar.Lady_Day schreef: ↑07-09-2018 16:31Ik vind het idee van uitstrooien heel mooi, maar ik zou dat nu nog te vroeg vinden, want dan is mijn vader echt 'weg'. Alsof ie dat nu niet is... zucht...
Mijn moeder wil graag met mijn vader verstrooid worden, dus hopelijk moeten we nog heel lang wachten. Ik heb aan haar gevraagd of ze na wil denken over een plek. Ik heb zelf al een plek in mijn hoofd maar uiteindelijk is de keus aan haar. Eigenlijk wilde ik dat het liefst in de tuin doen, maar ja, dan ga je verhuizen en dan kun je er niet meer 'naar toe'. Ik weet niet of ik die behoefte uberhaupt zou hebben, maar voor nu geef ik de voorkeur aan een publieke plek, zodat ik er altijd naar toe kan als ik die behoefte zou hebben.
vrijdag 7 september 2018 om 22:24
Het is gewoon heel anders maar dat begrijp je gewoon niet/wil je niet begrijpen.infinity37 schreef: ↑07-09-2018 22:06Ja yogo, ik heb tegenover jou echt een perfect leven. Gelukkig weet je meer dan de helft niet want dan zou je graag weer in je eigen schoenen staan. Wil je me niet meer quoten en me met rust laten.
Bedankt.
zaterdag 8 september 2018 om 07:51
zaterdag 8 september 2018 om 11:04
Lady, dat heb ik ook bij zowel mijn moeder als mijn man gehad. Ik vond die dromen aanvankelijk zo naar dat ik maar liever niet meer sliep. Mij hielp het uiteindelijk om mezelf voor te houden dat elke droom hielp bij de verwerking. Dat elke nachtmerrie een flintertje van die reusachtige steen af beitelde. Daardoor kon ik er rustiger onder blijven, en namen ze uiteindelijk ook af.
zaterdag 8 september 2018 om 11:18
Ik heb in het begin wel wat gedroomd, en toen eigenlijk maanden niet (met een heel enkele uitzondering) en de laatste nachten wel weer. Ja, wellicht is het weer een stukje verwerking. Ik mis hem zo verschrikkelijk. En ik kan hoog of laag springen, maar hij komt nooit meer terug. Ja, dat nooit meer... daar heb ik het momenteel moeilijk mee.
Ik zit ook niet lekker in mijn vel. Ik heb wat kleine lichamelijke klachten. Niet ernstig, maar wel vervelend. Ik verlang ernaar om me weer zorgeloos en vrij te voelen. Ik ben ook echt ongeduldig aan het worden. Hoe lang moet dit nog duren? Aaargggh.
Ik zit ook niet lekker in mijn vel. Ik heb wat kleine lichamelijke klachten. Niet ernstig, maar wel vervelend. Ik verlang ernaar om me weer zorgeloos en vrij te voelen. Ik ben ook echt ongeduldig aan het worden. Hoe lang moet dit nog duren? Aaargggh.
zaterdag 8 september 2018 om 14:22
Lady_Day schreef: ↑08-09-2018 11:18Ik heb in het begin wel wat gedroomd, en toen eigenlijk maanden niet (met een heel enkele uitzondering) en de laatste nachten wel weer. Ja, wellicht is het weer een stukje verwerking. Ik mis hem zo verschrikkelijk. En ik kan hoog of laag springen, maar hij komt nooit meer terug. Ja, dat nooit meer... daar heb ik het momenteel moeilijk mee.
Ik zit ook niet lekker in mijn vel. Ik heb wat kleine lichamelijke klachten. Niet ernstig, maar wel vervelend. Ik verlang ernaar om me weer zorgeloos en vrij te voelen. Ik ben ook echt ongeduldig aan het worden. Hoe lang moet dit nog duren? Aaargggh.
hoe lang het gaat duren geen idee, maar ooit wordt het beter!
zaterdag 8 september 2018 om 15:56
Allemaal, ik lees mee.
Ik heb soms de puf niet om te reageren, en soms lukt het inloggen niet echt.
Het gaat even niet zo lekker, beetje net als jij lady.
Gisteren even een melt down gehad inclusief een snotterende huilbui. Dat luchte wel een beetje op. Ben ook erg aan het dromen, veel nachtmerries ed.
Hebjehaarookweer, wl een mooie manier om ernaar te kijken!
Ik heb een asketting laten maken. Had misschien net zo goed een gewone ketting kunnen zijn. Maar het proces van de ketting uitzoeken ed heeft mij ook wel geholpen, wat afleiding ofzo.
De as zelf hebben we onder pioen rozen begraven.
Gewoon in de urn van het crematorium.
Vorige week van man een soort ‘ letterdoos’ gekregen. Zo iets had ik vroeger ook met mijn verzameling beertjes. Nu heb ik er kleine spulletjes van Mn moeder in gedaan, zij hield erg van zilveren en glazen prullen. Komt in t trapgat te hangen. Misschien wil ik daar nog wel eens een mini urn in ofzo.
Ondertussen hebben we blijkbaar ook ruzie met Mn vader. Daar was t contact al nietzo best mee maar toen Mn man aangaf dat ie niet kon helpen verhuizen (hij kon ook gewoon niet, was aan t werk) is ie kwaad geworden en niks meer gehoord.
Nu voel ik me helemaal alleen...
Sorry voor de lange post, is nogal een verhaal geworden.
Ik heb soms de puf niet om te reageren, en soms lukt het inloggen niet echt.
Het gaat even niet zo lekker, beetje net als jij lady.
Gisteren even een melt down gehad inclusief een snotterende huilbui. Dat luchte wel een beetje op. Ben ook erg aan het dromen, veel nachtmerries ed.
Hebjehaarookweer, wl een mooie manier om ernaar te kijken!
Ik heb een asketting laten maken. Had misschien net zo goed een gewone ketting kunnen zijn. Maar het proces van de ketting uitzoeken ed heeft mij ook wel geholpen, wat afleiding ofzo.
De as zelf hebben we onder pioen rozen begraven.
Gewoon in de urn van het crematorium.
Vorige week van man een soort ‘ letterdoos’ gekregen. Zo iets had ik vroeger ook met mijn verzameling beertjes. Nu heb ik er kleine spulletjes van Mn moeder in gedaan, zij hield erg van zilveren en glazen prullen. Komt in t trapgat te hangen. Misschien wil ik daar nog wel eens een mini urn in ofzo.
Ondertussen hebben we blijkbaar ook ruzie met Mn vader. Daar was t contact al nietzo best mee maar toen Mn man aangaf dat ie niet kon helpen verhuizen (hij kon ook gewoon niet, was aan t werk) is ie kwaad geworden en niks meer gehoord.
Nu voel ik me helemaal alleen...
Sorry voor de lange post, is nogal een verhaal geworden.
zondag 9 september 2018 om 11:57
Dat heb ik met het graf van Polleke. Zij ligt op mijn vorige adres begraven onder een mooie paarse roos. Die had ik er ter ere van haar op geplant toen zij in 2005 stierf. Ik kan er niet meer naar terug.Lady_Day schreef: ↑07-09-2018 16:31
Mijn moeder wil graag met mijn vader verstrooid worden, dus hopelijk moeten we nog heel lang wachten. Ik heb aan haar gevraagd of ze na wil denken over een plek. Ik heb zelf al een plek in mijn hoofd maar uiteindelijk is de keus aan haar. Eigenlijk wilde ik dat het liefst in de tuin doen, maar ja, dan ga je verhuizen en dan kun je er niet meer 'naar toe'. Ik weet niet of ik die behoefte uberhaupt zou hebben, maar voor nu geef ik de voorkeur aan een publieke plek, zodat ik er altijd naar toe kan als ik die behoefte zou hebben.
Toch mis ik het niet echt. Ze zit nog zó in mijn geheugen en er is geen dag die voorbij gaat zonder dat ik aan haar denk.
Nu ligt Bobbes hier begraven, en op tafel voor mij staat een vaasje met een eerste roos komende van de roos die ik geplant heb op haar graf.
Iemand zit wel of niet in je gedachten. Daar heb je niet echt een voorwerp voor nodig als aandenken, zoals een graf.
Als ik zelf ooit sterf hoeven ze mij niet eens te begraven. Het interesseert me niet wat er met mij gebeurt. Ik ben dan weg.
Maar je bent nog veel méér weg als nooit meer iemand aan je denkt.
zondag 9 september 2018 om 14:11
Mijn moeder had een abonnement op de Margriet en mijn oma (haar moeder) de Libelle en die wisselde ze uit.
Het zijn ook wel tuttige bladen maar heb die Margriet toch mee genomen uit de supermarkt en geen spijt van.
maandag 10 september 2018 om 14:45
Ik had wel een okay weekend eigenlijk, goed geslapen maar vanochtend werd ik raar wakker. Ik heb een vakantiedag vandaag, gewoon om even bij te komen en ik heb een opruimaanval. De zoveelste... ik ben echt als een bezetene bezig. Heb al 10 vuilniszakken met rommel weggedaan/klaar voor de kringloop.
Het gekke is, in plaats van dat het me lichter maakt voel ik me zo verdrietig. Niet vanwege die domme spullen, maar alsof alles afgebroken wordt wat er was. Alsof ik opnieuw moet beginnen of zo. Opnieuw dingen leren. De hele orde van mijn leven voelt verstoord.
Herkenbaar?
Het gekke is, in plaats van dat het me lichter maakt voel ik me zo verdrietig. Niet vanwege die domme spullen, maar alsof alles afgebroken wordt wat er was. Alsof ik opnieuw moet beginnen of zo. Opnieuw dingen leren. De hele orde van mijn leven voelt verstoord.
Herkenbaar?
maandag 10 september 2018 om 16:32
Wat mooi! Helaas vingerafdruk van mijn moeder nooit gekregen anders had ik dit ook verwerkt in mijn tattoeage. Nu een infinity tekentje als tattoeage voor mijn mams. Omdat ze altijd zei I love you to infinity and beyondmoppentrommeltje schreef: ↑10-09-2018 13:59Ben er ook weer even....
Ik heb een tattoeage van mijn moeders vingerafdruk in de vorm van een vlinder laten zetten,ik vind m prachtig en voor mij is ze zo altijd dicht bij me.
maandag 10 september 2018 om 16:49
Heel erg herkenbaar Lady,ik heb dit ook...
Ik ben ook verhuisd het afgelopen jaar en zoveel spullen uit mijn oude huis weg gedaan maar ik vond dat moeilijk ook omdat dit spullen waren die mijn moeder allemaal nog gekend had.
Ik heb nog wel heel veel spullen van mijn moeder zoals meubels,snuisterijen en haar make-up en parfums en nog wat kleine dingetjes en dat is fijn.
Ik kijk er niet elke dag naar maar alleen al het weten dat het in huis is voelt goed.
Het opnieuw beginnen gevoel heb ik ook,heeft ook te maken met dat ik nu wees ben en helemaal alles zelf moet doen voor mijn gevoel.
Dit deed ik natuurlijk al wel maar meestal besprak ik het met Mn moeder en dat kan nu niet meer dus je moet er opnieuw een weg in vinden.
En de ene keer gaat dat beter als de andere.
Ik ben ook verhuisd het afgelopen jaar en zoveel spullen uit mijn oude huis weg gedaan maar ik vond dat moeilijk ook omdat dit spullen waren die mijn moeder allemaal nog gekend had.
Ik heb nog wel heel veel spullen van mijn moeder zoals meubels,snuisterijen en haar make-up en parfums en nog wat kleine dingetjes en dat is fijn.
Ik kijk er niet elke dag naar maar alleen al het weten dat het in huis is voelt goed.
Het opnieuw beginnen gevoel heb ik ook,heeft ook te maken met dat ik nu wees ben en helemaal alles zelf moet doen voor mijn gevoel.
Dit deed ik natuurlijk al wel maar meestal besprak ik het met Mn moeder en dat kan nu niet meer dus je moet er opnieuw een weg in vinden.
En de ene keer gaat dat beter als de andere.
maandag 10 september 2018 om 16:51
Ook mooiinfinity37 schreef: ↑10-09-2018 16:32Wat mooi! Helaas vingerafdruk van mijn moeder nooit gekregen anders had ik dit ook verwerkt in mijn tattoeage. Nu een infinity tekentje als tattoeage voor mijn mams. Omdat ze altijd zei I love you to infinity and beyond
maandag 10 september 2018 om 19:26
Wauw! Wat een mooi ideemoppentrommeltje schreef: ↑10-09-2018 13:59Ben er ook weer even....
Ik heb een tattoeage van mijn moeders vingerafdruk in de vorm van een vlinder laten zetten,ik vind m prachtig en voor mij is ze zo altijd dicht bij me.
"Want iedereen verdient een 23ste kans"
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
maandag 10 september 2018 om 23:38
Mooi die persoonlijke tattooages Lambschop en Infiniti 
.
Fijn dat je goed geslapen hebt dit weekend Lady Day. en jammer dat je opruimbui niet het opgeluchte gevoel bracht
Mijn ouders hadden vandaag 60 jaar getrouwd geweest maakt mij toch verdrietig.. een mooi knap stel op hun trouwfoto's ( heb hun trouw album). Zijn 63 jaar samen geweest..
.Fijn dat je goed geslapen hebt dit weekend Lady Day. en jammer dat je opruimbui niet het opgeluchte gevoel bracht
Mijn ouders hadden vandaag 60 jaar getrouwd geweest maakt mij toch verdrietig.. een mooi knap stel op hun trouwfoto's ( heb hun trouw album). Zijn 63 jaar samen geweest..
maandag 10 september 2018 om 23:44
Hallo lieve dames, knuffels en kracht voor allemaal Hier is het sinds verleden week helemaal mis. Huilen, huilen, huilen en ik kan gewoon niet meer stoppen. Ik weet niet wat er precies gebeurd is of dat er iets is dat me getriggered heeft, maar het voelt alsof ik helemaal opnieuw het rouwproces begonnen ben.
Het is heel raar, want ik dacht van mezelf dat ik alles aardig op de rit had. Ik was er nog lang niet, maar ik had zin om dingen te ondernemen zoals een dagje uit, naar de film, gewoon iets leuks doen. Ik zeg tegen iedereen dat ik mijn moeder zo verschrikkelijk mis en dat is de waarheid, en de afgelopen dagen leek ik een soort van balans gevonden te hebben, zo van 'ik mis mijn moeder nog steeds ontzettend erg maar ik leer er heel langzaam mee te leven'.
En nu is het dan helemaal mis, met vanochtend zelfs op het werk in tranen uitbarsten en zojuist een enorme huilbui gehad. Ik laat het maar komen, telkens weer opnieuw, en thuis maakt het me geen bal uit hoeveel of hoe vaak ik huil... mijn katten zijn geduldig en ik voel me ietwat opgelucht als ik uitgesnotterd ben. Ik begrijp er niets van. Ik beweer totaal niet de wijsheid omtrent rouwen in pacht te hebben, maar ik dacht toch echt dat ik op de goede weg was, en nu voelt het alsof ik keihard ben teruggezet? Geen idee hoe ik het beste kan omschrijven. Ik heb inmiddels al in mijn woonplaats rondgekeken en er start een rouwgroep in november, daar heb ik me inmiddels voor aangemeld.
Ik kan het gewoon niet anders zeggen. Ik mis mijn moeder zo, zo, zo erg. Ik ga nu maar even in bed liggen huilen, want morgen weer werken.
Hier is het sinds verleden week helemaal mis. Huilen, huilen, huilen en ik kan gewoon niet meer stoppen. Ik weet niet wat er precies gebeurd is of dat er iets is dat me getriggered heeft, maar het voelt alsof ik helemaal opnieuw het rouwproces begonnen ben.Het is heel raar, want ik dacht van mezelf dat ik alles aardig op de rit had. Ik was er nog lang niet, maar ik had zin om dingen te ondernemen zoals een dagje uit, naar de film, gewoon iets leuks doen. Ik zeg tegen iedereen dat ik mijn moeder zo verschrikkelijk mis en dat is de waarheid, en de afgelopen dagen leek ik een soort van balans gevonden te hebben, zo van 'ik mis mijn moeder nog steeds ontzettend erg maar ik leer er heel langzaam mee te leven'.
En nu is het dan helemaal mis, met vanochtend zelfs op het werk in tranen uitbarsten en zojuist een enorme huilbui gehad. Ik laat het maar komen, telkens weer opnieuw, en thuis maakt het me geen bal uit hoeveel of hoe vaak ik huil... mijn katten zijn geduldig en ik voel me ietwat opgelucht als ik uitgesnotterd ben. Ik begrijp er niets van. Ik beweer totaal niet de wijsheid omtrent rouwen in pacht te hebben, maar ik dacht toch echt dat ik op de goede weg was, en nu voelt het alsof ik keihard ben teruggezet? Geen idee hoe ik het beste kan omschrijven. Ik heb inmiddels al in mijn woonplaats rondgekeken en er start een rouwgroep in november, daar heb ik me inmiddels voor aangemeld.
Ik kan het gewoon niet anders zeggen. Ik mis mijn moeder zo, zo, zo erg. Ik ga nu maar even in bed liggen huilen, want morgen weer werken.
dinsdag 11 september 2018 om 00:52
@glaasjeprik, positief gezien wat fijn dat het huilen in ieder geval oplucht. Heb je het idee dat er een trigger is, bijzondere dag ofzo? En soms hoort het bij de nieuwe fase, ik kon ook enorm huilen omdat ik nu besefte dat ze echt weg was, of omdat ik besefte dat het beter met me ging.
Als je bang bent dat alles in de soep loopt, neem dan een pannetje mee.
dinsdag 11 september 2018 om 01:37
Ik ga me niet in jullie discussie mengen en ga ook niet alles terug lezen, maar op bovenstaande wil ik even reageren.
Allereerst is rouwen en verdriet hebben geen wedstrijdje.
Ik lees hier soort van competitie over 'wie het nu toch eigenlijk het zwaarst heeft'. En Yogonaise, jij wilt hierin klaarblijkelijk als de winnaar aangewezen worden.
Yogonaise: mits jij over een bijzonder extra zintuig beschikt, kun jij gewoonweg niet weten wat een ander voelt aan emoties als verdriet enz,.
Je kunt al helemaal niet bepalen dat andermans leed/verdriet sowieso minder moet zijn dan het jouwe.
Rouwen, 'echt' rouwen, is een heel persoonlijk en zwaar proces. Het kan erg kwetsend zijn als een ander jouw pijn/verdriet probeert te bagatelliseren.
De opmerking die je maakt dat verdriet ongetwijfeld beter te dragen zal zijn met naaste familie om je heen, kan ik uit eigen ervaring naar de prullenbak verwijzen. Ik heb mij temidden van massa's familie nog nooit zo eenzaam en in de steek gelaten gevoeld, als na het overlijden van mijn vader. Ik had ook mijn moeder nog, maar haar aanwezigheid deed me eerder extra pijn dan dat het me hielp.
Je idealiseert andermans situaties/verhalen, en wilt het niet aannemen als het tegendeel je uitgelegd wordt.
Laat dit nu toch rusten..
Dit wilde ik even kwijt..
anoniem_6666bc6591591 wijzigde dit bericht op 11-09-2018 01:56
Reden: enorme taalfout
Reden: enorme taalfout
24.79% gewijzigd
dinsdag 11 september 2018 om 06:58
Glaasjeprik, precies hetzelfde hier hoor. Ook ik heb wel meer momenten van balans, zelfs af en toe een beetje berusting en dan opeens is het weer helemaal mis.
Ik vind de verandering van het seizoen ook moeilijk. Ik houd normaal gesproken erg van de herfst, maar dit jaar vind ik het lastig. Het is een verandering. Een verandering waar mijn vader niet bij kan zijn. Het is een teken dat de wereld gewoon verder draait terwijl deze voor mij gewoon echt even gestopt is de afgelopen 8 maanden.
Wat jij omschrijft qua rouw is volgens mij heel normaal hoor. Ik heb me in het verleden daar wel zorgen over gemaakt. Bij elke terugval dacht ik dat ik opnieuw moest beginnen. Dat is niet zo. Het verlies is zo groot, dat kun je ook niet in 1x verwerken. Ik snotter zelf ook heel wat af. Sommige dagen niet of nauwelijks en sommige dagen, zoals gisteren, lijkt het niet op te houden.
Wel fijn dat je een rouwgroep gevonden hebt. En in de tussentijd kun je altijd hier terecht he.
Ik vind de verandering van het seizoen ook moeilijk. Ik houd normaal gesproken erg van de herfst, maar dit jaar vind ik het lastig. Het is een verandering. Een verandering waar mijn vader niet bij kan zijn. Het is een teken dat de wereld gewoon verder draait terwijl deze voor mij gewoon echt even gestopt is de afgelopen 8 maanden.
Wat jij omschrijft qua rouw is volgens mij heel normaal hoor. Ik heb me in het verleden daar wel zorgen over gemaakt. Bij elke terugval dacht ik dat ik opnieuw moest beginnen. Dat is niet zo. Het verlies is zo groot, dat kun je ook niet in 1x verwerken. Ik snotter zelf ook heel wat af. Sommige dagen niet of nauwelijks en sommige dagen, zoals gisteren, lijkt het niet op te houden.
Wel fijn dat je een rouwgroep gevonden hebt. En in de tussentijd kun je altijd hier terecht he.
