Psyche
alle pijlers
Wat hielp jou tijdens rouw
maandag 12 februari 2018 om 22:52
Zoals in mijn andere topic staat is mijn moeder 4;5 week geleden overleden, heel onverwachts .
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
dinsdag 11 september 2018 om 14:03
dinsdag 11 september 2018 om 14:19
De herfst is het laatste seizoen dat ik samen met m'n vader heb meegemaakt voor hij echt hard achteruit ging. Nog samen wandelen terwijl de bladeren kleurden. Het heeft mij geholpen dat ik mijn eerste herfst zonder hem vorig jaar in Amerika kon gaan roadtrippen.Lady_Day schreef: ↑11-09-2018 06:58
Ik vind de verandering van het seizoen ook moeilijk. Ik houd normaal gesproken erg van de herfst, maar dit jaar vind ik het lastig. Het is een verandering. Een verandering waar mijn vader niet bij kan zijn. Het is een teken dat de wereld gewoon verder draait terwijl deze voor mij gewoon echt even gestopt is de afgelopen 8 maanden.
dinsdag 11 september 2018 om 20:32
Wat is rouwen ontzettend K*T!
3 weken geleden is mijn moeder overleden en wat doet het pijn.
Ik weet dat ik nog aan het begin sta en nog een hele lange weg te gaan heb, maar wat zie ik hier tegen op...
Mijn vader is 40 jr geleden overleden en 25 jr geleden mijn oudste.
Ik wist niet meer dat het zo was......
Ik heb hulp ingeroepen van een maatschappelijk wekster, ik hoop dat ze mij wat handvatten kan geven om door te kunnen. Ik ben moe, slaap slecht,denk veel.
Afgelopen weekend haar huis leeggehaald, daar stond ik dan met een heel leven in 2 dozen...
Bah wat een pijn.
Ik hoop dat ik met jullie mee mag schrijven en we steun aan elkaar kunnen hebben.
X
3 weken geleden is mijn moeder overleden en wat doet het pijn.
Ik weet dat ik nog aan het begin sta en nog een hele lange weg te gaan heb, maar wat zie ik hier tegen op...
Mijn vader is 40 jr geleden overleden en 25 jr geleden mijn oudste.
Ik wist niet meer dat het zo was......
Ik heb hulp ingeroepen van een maatschappelijk wekster, ik hoop dat ze mij wat handvatten kan geven om door te kunnen. Ik ben moe, slaap slecht,denk veel.
Afgelopen weekend haar huis leeggehaald, daar stond ik dan met een heel leven in 2 dozen...
Bah wat een pijn.
Ik hoop dat ik met jullie mee mag schrijven en we steun aan elkaar kunnen hebben.
X
dinsdag 11 september 2018 om 21:42
Samen met mijn zus gedaan.
Mijn moeder was al lang ziek maar vanaf half juni ging het snel slechter met haar.
Ben elke dag bij haar geweest, gedaan wat ik kon, want dit kon ik maar 1 keer doen, dus het moest goed zijn. Maar toch: ook al zagen we het aankomen doet het pijn.
dinsdag 11 september 2018 om 22:11
Module, wat is dat dan toch nog snel gegaan. Ben het met je eens hoor, ook al zie je het aankomen en weet je dat er geen ontkomen aan is, het doet echt verschrikkelijk veel pijn en het rottige is dat ik ook niet weet wat helpt. Ik denk niets eigenlijk. Ik worstel er zelf, 8 maanden na dato, nog steeds ontzettend mee.
dinsdag 11 september 2018 om 22:33
Vandaag ging het stukken beter. Ik had ook zeer slecht geslapen van het weekend en was slordig geweest met mijn medicatie (ik ben diabetespatiënt), dus dat hielp allemaal niet mee. Vanaf gisteren weer de medicatie zoals gebruikelijk genomen en goed geslapen, dat maakt wel een wereld van verschil. Ik denk niet dat iets specifieks mij getriggerd heeft, dit was mijn eerste 'terugval', denk ik. Het ging op zich best wel goed allemaal en nu ben ik weer even met beide beentjes op de grond gezet, zo lijkt het wel.Ik heb er nog eens goed over nagedacht. Ik was alles teveel in doosjes aan het stoppen, dekseltje erop en 'klaar'. Zo werkt rouwen natuurlijk niet, en dus werd ik weer even met de neus op de feiten gedrukt. Ik had wel vervelende dagen, maar niet zo intens verdrietig als afgelopen weekend... ik heb met mezelf afgesproken om het rustig aan te doen en het te laten komen en gaan zoals het gaat. Dat stond ik mezelf al toe, maar blijkbaar was ik in mijn drang om mijn balans terug te vinden, toch nog een beetje doorgeslagen (hoe ironisch).
Ik vind het moeilijk. Zo, zo moeilijk. Ik ben nog steeds boos op die drie maanden die wij maar hadden totdat ze al overleden was. Zo snel, zo intens. Wij hielden ook erg veel van de herfst, gingen veel wandelen en paddenstoelen zoeken, kastelen of oude panden bezichtigen, lekker warme chocomel drinken. Dat dit nu niet meer kan, nooit meer... ja, dat is iedere keer weer moeilijk als het tot me doordringt.
Liefde en kracht voor iedereen
woensdag 12 september 2018 om 10:01
Glaasjeprik, als ik goed slaap kan ik er ook veel beter tegen. Ik laat het ook gewoon over me heen komen hoor. En ja, dan huil ik maar elke dag. Ik denk dat het op een gegeven moment wel een weg vindt in mijn leven. Ik duw het nooit weg (nou ja, tenzij ik een presentatie op mijn werk moet geven of zo, maar dan kan de knop ook goed om).
Ik heb heel lang gedacht dat ik stil stond, dat ik me nooit meer gelukkig zou kunnen voelen. Dat heb ik niet meer. Ja, het duurt lang, en ik ben al zo ongeduldig, maar uiteindelijk kom ik er wel.
W.b. de 3 maanden... ja, dat is snel. Bij ons ging het ook snel. 3 maanden voor zijn dood begon mijn vader te kwakkelen. Ik ben nog wel eens boos dat het zo heeft moeten lopen, maar ik vond die 3 maanden al heel zwaar. Zoveel zorgen en het werd steeds erger. Op een gegeven moment durfde ik bijna niet meer te slapen want dan was ik bang dat ik de telefoon niet zou horen als er wat was. En toch had ik de hele tijd nog wel hoop dat hij beter zou worden. Nou ja, tot de diagnose uitgezaaide kanker was. Toen wist ik wel hoe laat het was.
Ik heb heel lang gedacht dat ik stil stond, dat ik me nooit meer gelukkig zou kunnen voelen. Dat heb ik niet meer. Ja, het duurt lang, en ik ben al zo ongeduldig, maar uiteindelijk kom ik er wel.
W.b. de 3 maanden... ja, dat is snel. Bij ons ging het ook snel. 3 maanden voor zijn dood begon mijn vader te kwakkelen. Ik ben nog wel eens boos dat het zo heeft moeten lopen, maar ik vond die 3 maanden al heel zwaar. Zoveel zorgen en het werd steeds erger. Op een gegeven moment durfde ik bijna niet meer te slapen want dan was ik bang dat ik de telefoon niet zou horen als er wat was. En toch had ik de hele tijd nog wel hoop dat hij beter zou worden. Nou ja, tot de diagnose uitgezaaide kanker was. Toen wist ik wel hoe laat het was.
woensdag 12 september 2018 om 15:46
Ik heb nooit gezegd dat het een wedstrijd is, dat is iets wat anderen zeggen.Pindakaasjes schreef: ↑11-09-2018 01:37Ik ga me niet in jullie discussie mengen en ga ook niet alles terug lezen, maar op bovenstaande wil ik even reageren.
Allereerst is rouwen en verdriet hebben geen wedstrijdje.
Ik lees hier soort van competitie over 'wie het nu toch eigenlijk het zwaarst heeft'. En Yogonaise, jij wilt hierin klaarblijkelijk als de winnaar aangewezen worden.
Yogonaise: mits jij over een bijzonder extra zintuig beschikt, kun jij gewoonweg niet weten wat een ander voelt aan emoties als verdriet enz,.
Je kunt al helemaal niet bepalen dat andermans leed/verdriet sowieso minder moet zijn dan het jouwe.
Rouwen, 'echt' rouwen, is een heel persoonlijk en zwaar proces. Het kan erg kwetsend zijn als een ander jouw pijn/verdriet probeert te bagatelliseren.
De opmerking die je maakt dat verdriet ongetwijfeld beter te dragen zal zijn met naaste familie om je heen, kan ik uit eigen ervaring naar de prullenbak verwijzen. Ik heb mij temidden van massa's familie nog nooit zo eenzaam en in de steek gelaten gevoeld, als na het overlijden van mijn vader. Ik had ook mijn moeder nog, maar haar aanwezigheid deed me eerder extra pijn dan dat het me hielp.
Je idealiseert andermans situaties/verhalen, en wilt het niet aannemen als het tegendeel je uitgelegd wordt.
Laat dit nu toch rusten..
Dit wilde ik even kwijt..
Ik zeg dat alleen dat het zonder directe familie komen te staan op jonge leeftijd ANDERS is dan op latere leeftijd. Op latere leeftijd heb je nog herinneringen om op terug te kijken, Op jonge leeftijd hadden die herinneringen nog gemaakt moeten worden. Het is een verschil als je trouwt, kinderen krijgt, andere leuke of verdrietige momenten meemaakt zonder mensen om je heen of met. En daar zeg ik niets verkeerds aan.
Rouwen doe je voor een deel alleen. Maar er zijn heel veel mensen (ook in dit topic) die ondanks dat ze een deel van rouw alleen doen ook een deel samen doen. Door bv het huis samen leeg te ruimen, door nog samen te zijn op feestdagen, verjaardagen, sterfdagen enz. Door nog samen herinneringen aan de overleden ouder op te halen. Als je dit ook allemaal alleen moet doen, is dat nog extra eenzaam.
In dit topic heel vaak mensen zien reageren die het allemaal zo goed weten. En dan later lees je dat ze met hun andere ouder of broers/zussen nog samen zijn geweest, herinneringen hebben opgehaald, moeilijke dagen maar ook bijzondere dagen hebben doorgebracht, vertellen hoe hun kinderen een goede band hadden met hun ouders enz. Mijn kind heeft helemaal geen opa's en oma's en ook geen ooms en tantes, neefjes of nichtjes. Ik had zo willen ruilen hoor. Helaas zijn het diezelfde mensen die zich niet verplaatsen in hoe anders een situatie is zonder dit alles.
Helaas word ik niet begrepen en door 1 of andere bizarre reden ben ik degene die fout is.
woensdag 12 september 2018 om 17:15
Yogonaise, je wordt niet afgerekend op wat je schrijft, maar wel op de toon en het topic waarin je dat doet. In dit topic gaat het vooral om delen van rouw, ongeacht de verschillen in omstandigheden. Delen en elkaar tot steun zijn. Dat is fijn en troostend voor iedereen die een groot gemis en verdriet meedraagt.
Wat jij doet is constant vergelijken en verschillen aanhalen. Daarmee haal je de bedoeling van dit topic steeds weer onderuit en dat is waar mensen zich aan storen en jou dat ook laten weten. Maar jij lijkt daar doof voor en gaat maar door.
Je mag natuurlijk schrijven wat je wilt en het is mensen ook echt wel duidelijk welk punt je wilt maken, maar doe dat dan in een ander topic. Begrijp dan dat dat in dit topic ongepast en ongewenst is en dat je juist daardoor geen begrip zult krijgen, maar wel steeds weer het verzoek ermee op te houden. Of jij dat verzoek, uit fatsoen, wilt respecteren is jouw keuze natuurlijk. Maar ik weet wel dat je er een hoop mensen een plezier mee zal doen. En er in sympathie mee zult winnen.
PS: deze post en dit verzoek is niet bedoeld om een nieuwe discussie aan te gaan. Neem het voor kennisgeving aan en doe ermee wat jij goeddunkt.
Wat jij doet is constant vergelijken en verschillen aanhalen. Daarmee haal je de bedoeling van dit topic steeds weer onderuit en dat is waar mensen zich aan storen en jou dat ook laten weten. Maar jij lijkt daar doof voor en gaat maar door.
Je mag natuurlijk schrijven wat je wilt en het is mensen ook echt wel duidelijk welk punt je wilt maken, maar doe dat dan in een ander topic. Begrijp dan dat dat in dit topic ongepast en ongewenst is en dat je juist daardoor geen begrip zult krijgen, maar wel steeds weer het verzoek ermee op te houden. Of jij dat verzoek, uit fatsoen, wilt respecteren is jouw keuze natuurlijk. Maar ik weet wel dat je er een hoop mensen een plezier mee zal doen. En er in sympathie mee zult winnen.
PS: deze post en dit verzoek is niet bedoeld om een nieuwe discussie aan te gaan. Neem het voor kennisgeving aan en doe ermee wat jij goeddunkt.
woensdag 12 september 2018 om 17:53
woensdag 12 september 2018 om 18:07
Yogo, wil je aub eerst goed lezen voordat je gaat posten?
Ik jaag je niet weg en zeg ook nergens dat je dit topic moet verlaten.
Ik vraag je alleen uit fatsoen om de intentie en bedoeling van dit topic te respecteren: niet vergelijken en verschillen onderstrepen, maar steun en troost bieden aan eenieder die met rouw kampt, ongeacht de situatie of omstandigheden. Die doen hier niet terzake.
Ik jaag je niet weg en zeg ook nergens dat je dit topic moet verlaten.
Ik vraag je alleen uit fatsoen om de intentie en bedoeling van dit topic te respecteren: niet vergelijken en verschillen onderstrepen, maar steun en troost bieden aan eenieder die met rouw kampt, ongeacht de situatie of omstandigheden. Die doen hier niet terzake.
woensdag 12 september 2018 om 20:39
Dit is toch al weer tegenstrijdig. Steun en troost bieden wordt bij mij niet gedaan terwijl ik juist alleen sta. Ongeacht situatie enz. Nou dat wordt bij mij steeds gebagatelliseerd. Maar andersom moet ik wel begrip voor anderen hebben.OopjenCoppit schreef: ↑12-09-2018 18:07Yogo, wil je aub eerst goed lezen voordat je gaat posten?
Ik jaag je niet weg en zeg ook nergens dat je dit topic moet verlaten.
Ik vraag je alleen uit fatsoen om de intentie en bedoeling van dit topic te respecteren: niet vergelijken en verschillen onderstrepen, maar steun en troost bieden aan eenieder die met rouw kampt, ongeacht de situatie of omstandigheden. Die doen hier niet terzake.
Mensen zouden zich ook kunnen verplaatsen hoe het is om helemaal geen directe familie te hebben. Daf gebeurt ook niet.
woensdag 12 september 2018 om 20:48
Welkom en sterkte ModuleModuleX schreef: ↑11-09-2018 21:42Samen met mijn zus gedaan.
Mijn moeder was al lang ziek maar vanaf half juni ging het snel slechter met haar.
Ben elke dag bij haar geweest, gedaan wat ik kon, want dit kon ik maar 1 keer doen, dus het moest goed zijn. Maar toch: ook al zagen we het aankomen doet het pijn.
woensdag 12 september 2018 om 21:14
Ik heb de Margriet binnen, Christiana. Zit inderdaad een heel dossier over rouw in. Dank voor de aanbeveling. Dit weekend maar even lekker lezen.
Ik merk weer iets nieuws... dat ik het 'goed' probeer te praten of zo. Dat het logisch is dat mijn vader op een dag zou sterven, dat het zijn tijd was, dat hij nooit helemaal weg kan zijn. Ik weet niet of dit onder ontkenning valt of een beginstadium van acceptatie is.
Ik hoop het laatste. Ik vind het altijd zo knap als ik mensen hoor praten over hun overleden ouder en dat ze mij dan vertellen dat ze diegene nog zo ontzettend missen maar dat het grote verdriet echt wel voorbij is. Ik kan me er zo weinig bij voorstellen...
Ik merk weer iets nieuws... dat ik het 'goed' probeer te praten of zo. Dat het logisch is dat mijn vader op een dag zou sterven, dat het zijn tijd was, dat hij nooit helemaal weg kan zijn. Ik weet niet of dit onder ontkenning valt of een beginstadium van acceptatie is.
Ik hoop het laatste. Ik vind het altijd zo knap als ik mensen hoor praten over hun overleden ouder en dat ze mij dan vertellen dat ze diegene nog zo ontzettend missen maar dat het grote verdriet echt wel voorbij is. Ik kan me er zo weinig bij voorstellen...
woensdag 12 september 2018 om 21:52
Lady_Day, dank voor je lieve woorden. Ik heb gisteren ook goed geslapen en wat maakt dat een verschil zeg! Het was een kl*teweekend met al die gevoelens en emoties, en dan nog eens bijzonder slecht slapen... en ik moest mijn koppie erbij houden, want ik had een examen van een cursus die ik voor mijn werk doe. Gelukkig ben ik geslaagd, dat beurde mij ook wel op...
En ja, ik blijf maar tegen die drie maanden aantrappen. Op 20 september a.s. is het precies een jaar geleden dat we de diagnose te horen kregen. 'Volgens het boekje' zou mijn moeder nog zes maanden moeten gehad hebben, maar het werden er slechts drie. En nee, ik zou ook niet willen dat het een dag langer geduurd had. Het ironische is nog wel, dat de huisarts die haar bezocht in het hospice, haar complimenteerde met haar sterke gestel. Ze had 'slechts' kanker, geen enkele andere ontsteking of infectie... mijn moeder is echt letterlijk nooit ziek geweest, niet eens een griepje of een verkoudheid, en nu was ze binnen drie maanden weg. Sterker nog, ze overleed nog geen vijf dagen na het 'compliment' van de huisarts. Mijn broer is daar nog ontzettend kwaad over geweest en wilde hem nog wel eens even spreken... maar dat hebben we natuurlijk niet gedaan, niemand kon dit voorspellen en voor mijn moeder, cliché maar waar, was het beter zo.
Ik merk van mezelf niet het 'goedpraten' wat jij noemt, misschien komt dat voor mij ook nog. Ik put voornamelijk kracht uit hoe mijn moeder haar einde tegemoet trad; vol vertrouwen in de Heer. Ze heeft geen moment geklaagd of getwijfeld, ze zou naar het paradijs gaan, dit was het voor haar... haar krachtige gedrag heeft mij geholpen het te accepteren (al vind ik accepteren een groot woord, het liefst wil ik natuurlijk nu meteen onmiddellijk mijn moeder terug!), het alvast te aanvaarden dat ze er niet meer is. Het blijft een gek gevoel, dat ze er niet meer is, en nooit meer is. Het lege gevoel blijft. Ze had minstens 80 moeten worden, net zoals haar moeder.
Onze geliefden zijn nooit helemaal weg, ze zijn in onze hoofden en harten... maar wat ik er niet voor over zou hebben om mijn moeder gewoon weer bij me te hebben, en dan samen lekker warme chocomel drinken en lachen om vanalles. Het is niet eerlijk.
En ja, ik blijf maar tegen die drie maanden aantrappen. Op 20 september a.s. is het precies een jaar geleden dat we de diagnose te horen kregen. 'Volgens het boekje' zou mijn moeder nog zes maanden moeten gehad hebben, maar het werden er slechts drie. En nee, ik zou ook niet willen dat het een dag langer geduurd had. Het ironische is nog wel, dat de huisarts die haar bezocht in het hospice, haar complimenteerde met haar sterke gestel. Ze had 'slechts' kanker, geen enkele andere ontsteking of infectie... mijn moeder is echt letterlijk nooit ziek geweest, niet eens een griepje of een verkoudheid, en nu was ze binnen drie maanden weg. Sterker nog, ze overleed nog geen vijf dagen na het 'compliment' van de huisarts. Mijn broer is daar nog ontzettend kwaad over geweest en wilde hem nog wel eens even spreken... maar dat hebben we natuurlijk niet gedaan, niemand kon dit voorspellen en voor mijn moeder, cliché maar waar, was het beter zo.
Ik merk van mezelf niet het 'goedpraten' wat jij noemt, misschien komt dat voor mij ook nog. Ik put voornamelijk kracht uit hoe mijn moeder haar einde tegemoet trad; vol vertrouwen in de Heer. Ze heeft geen moment geklaagd of getwijfeld, ze zou naar het paradijs gaan, dit was het voor haar... haar krachtige gedrag heeft mij geholpen het te accepteren (al vind ik accepteren een groot woord, het liefst wil ik natuurlijk nu meteen onmiddellijk mijn moeder terug!), het alvast te aanvaarden dat ze er niet meer is. Het blijft een gek gevoel, dat ze er niet meer is, en nooit meer is. Het lege gevoel blijft. Ze had minstens 80 moeten worden, net zoals haar moeder.
Onze geliefden zijn nooit helemaal weg, ze zijn in onze hoofden en harten... maar wat ik er niet voor over zou hebben om mijn moeder gewoon weer bij me te hebben, en dan samen lekker warme chocomel drinken en lachen om vanalles. Het is niet eerlijk.
woensdag 12 september 2018 om 23:09
Die boosheid (van je broer) die snap ik heel goed. Ik heb dat zelf ook enorm gehad. Mijn vader stond onder behandeling van een longarts. Er zijn in de maanden voor zijn dood verschillende scans en puncties gedaan omdat hij vocht achter de longen had. Werd naar huis gestuurd met een doos Prednison en kom over een half jaar maar terug voor controle. We kregen zelfs nog een bevestiging van de controle-afspraak met de longarts. Toen was mijn vader al lang dood.
Ja, het is beter zo. Ja, wel als onze ouders een lang slopend ziekbed hadden moeten ondergaan. Het is maar een schrale troost natuurlijk. Want het is niet beter zo. Het was beter geweest met onze ouders in plaats van dat holle gevoel te hebben.
Toen mijn vader de diagnose kreeg was er eerst schrik, maar daarna ook opluchting bij hem. Ze konden er niets meer aan doen, nu mocht hij sterven en hoefde niet meer nachten lang kermend van de pijn in zijn stoel te zitten. Ondanks dat ik hem ontzettend mis en heel verdrietig ben ben ik toch blij voor hem dat hij niet langer hoeft te lijden. En blij voor ons dat we dat lijden niet meer machteloos hoeven te aanschouwen. Ik heb er gewoon een trauma van. Ik vond dat zo verschrikkelijk om te zien.
Maar ja, het blijft raar. Zo verschrikkelijk raar dat ie er niet meer is. En nooit meer terug komt. Ik heb er soms nog steeds kortsluiting van in mijn hoofd. Dat ik het niet kan bevatten.
Glaasjeprik, gefeliciteerd met het behalen van je examen. Toch iets om trots op te zijn. Snap dat je hoofd er totaal niet naar stond en dus is het extra knap!
Ja, het is beter zo. Ja, wel als onze ouders een lang slopend ziekbed hadden moeten ondergaan. Het is maar een schrale troost natuurlijk. Want het is niet beter zo. Het was beter geweest met onze ouders in plaats van dat holle gevoel te hebben.
Toen mijn vader de diagnose kreeg was er eerst schrik, maar daarna ook opluchting bij hem. Ze konden er niets meer aan doen, nu mocht hij sterven en hoefde niet meer nachten lang kermend van de pijn in zijn stoel te zitten. Ondanks dat ik hem ontzettend mis en heel verdrietig ben ben ik toch blij voor hem dat hij niet langer hoeft te lijden. En blij voor ons dat we dat lijden niet meer machteloos hoeven te aanschouwen. Ik heb er gewoon een trauma van. Ik vond dat zo verschrikkelijk om te zien.
Maar ja, het blijft raar. Zo verschrikkelijk raar dat ie er niet meer is. En nooit meer terug komt. Ik heb er soms nog steeds kortsluiting van in mijn hoofd. Dat ik het niet kan bevatten.
Glaasjeprik, gefeliciteerd met het behalen van je examen. Toch iets om trots op te zijn. Snap dat je hoofd er totaal niet naar stond en dus is het extra knap!
donderdag 13 september 2018 om 00:02
ModuleX gecondoleerd met verlies van je moeder 
Rouwen is echt zo ontzettend k#t en zwaar en eenzaam. Voor mezelf sprekend wat voel ik me eenzaam en verloren zonder mijn moeder, eigenlijk was zij de persoon waar ik het meest van hield en nu is ze weg pffffff
Tis ook dat zij denk ik het meest van mij hield en van mijn broer natuurlijk en daar zal we dat enorme eenzame gevoel geven. Maar ook dat enorme verdriet dragen is zo zwaar ik mis haar zo zo heel erg
Vandaag kocht ik een jas en dacht zij zal mij nooit in die jas zien bah
De seizoenen verandering herken ik lady deze heb je nooit meegemaakt zonder je vader/moeder en ook dat voel je weer.
Voor jullie allemaal heel veel kracht
Rouwen is echt zo ontzettend k#t en zwaar en eenzaam. Voor mezelf sprekend wat voel ik me eenzaam en verloren zonder mijn moeder, eigenlijk was zij de persoon waar ik het meest van hield en nu is ze weg pffffff
Tis ook dat zij denk ik het meest van mij hield en van mijn broer natuurlijk en daar zal we dat enorme eenzame gevoel geven. Maar ook dat enorme verdriet dragen is zo zwaar ik mis haar zo zo heel erg
Vandaag kocht ik een jas en dacht zij zal mij nooit in die jas zien bah
De seizoenen verandering herken ik lady deze heb je nooit meegemaakt zonder je vader/moeder en ook dat voel je weer.
Voor jullie allemaal heel veel kracht
donderdag 13 september 2018 om 02:56
Ja, het blijft moeilijk en eenzaam. Ik vind het ook zwaar dat alles zo doorgaat en ik kan het niet meer met mijn moeder delen. Zo’n gemis. Een gat in mijn hart.
De eerste schok is misschien wel voorbij, na ruim 7 maanden. En ik heb het geaccepteerd dat ze er niet meer is, min of meer. Ik ben ook wel weer okay en gelukkig. Meestal dan. Af en toe kan ik nog zo in dat moeras van verdriet wegzinken. Dagen gaat het goed en dan ineens triggert er iets.
Af en toe lees ik dat verhaal van de ‘old man’s advice on how to deal with grief’ weer eens terug. Dat geeft mij wat houvast en bezinning, een aanrader voor lotgenoten.
Ik zou mijn verdriet vaker willen delen met mijn omgeving, maar merk dat die hobbel steeds groter wordt. Iedereen heeft zo druk met zijn eigen dingen en alles is al 10x gezegd. Ik hou het dan maar voor me. Fijn om hier wat mee te lezen. Sterkte allemaal.
De eerste schok is misschien wel voorbij, na ruim 7 maanden. En ik heb het geaccepteerd dat ze er niet meer is, min of meer. Ik ben ook wel weer okay en gelukkig. Meestal dan. Af en toe kan ik nog zo in dat moeras van verdriet wegzinken. Dagen gaat het goed en dan ineens triggert er iets.
Af en toe lees ik dat verhaal van de ‘old man’s advice on how to deal with grief’ weer eens terug. Dat geeft mij wat houvast en bezinning, een aanrader voor lotgenoten.
Ik zou mijn verdriet vaker willen delen met mijn omgeving, maar merk dat die hobbel steeds groter wordt. Iedereen heeft zo druk met zijn eigen dingen en alles is al 10x gezegd. Ik hou het dan maar voor me. Fijn om hier wat mee te lezen. Sterkte allemaal.
donderdag 13 september 2018 om 07:23
Teunteun dat herken ik ja.
Er wordt niet meer gevraagd hoe het gaat, of hoe ik me voel.
Ik voel me ook bezwaard om het zelf Naar voren te gooien.
Dus dan maar even van me af schrijven hier
Lady, ook herkenbaar die boosheid.
Moeder had op maandag en woensdag afspraken in het chirurg. Nog via de ha geprobeerd dat te vervroegen maar dat was niet nodig.
Zondag overleed ze. Oh wat ben ik boos geweest, als ze misschien toch had langs gemogen. Ook boos op mezelf, de zaterdag ervoor was ze ziek. Als ik toen de hap had gebeld, blablablabla. Maar voor mijn moeder was het beter zo. Dat wisten we al vanaf het begin. Het leven was al een paar jaar vooral pijnlijk voor haar.
Glaasjeprik toch gefeliciteerd met je examen!
Modules ook gecondoleerd.
Er wordt niet meer gevraagd hoe het gaat, of hoe ik me voel.
Ik voel me ook bezwaard om het zelf Naar voren te gooien.
Dus dan maar even van me af schrijven hier
Lady, ook herkenbaar die boosheid.
Moeder had op maandag en woensdag afspraken in het chirurg. Nog via de ha geprobeerd dat te vervroegen maar dat was niet nodig.
Zondag overleed ze. Oh wat ben ik boos geweest, als ze misschien toch had langs gemogen. Ook boos op mezelf, de zaterdag ervoor was ze ziek. Als ik toen de hap had gebeld, blablablabla. Maar voor mijn moeder was het beter zo. Dat wisten we al vanaf het begin. Het leven was al een paar jaar vooral pijnlijk voor haar.
Glaasjeprik toch gefeliciteerd met je examen!
Modules ook gecondoleerd.
donderdag 13 september 2018 om 07:57
Was die boosheid op de artsen er dan meteen??
Hier zijn ook dingen gebeurd die misschien anders kunnen.
Maar ik merk dat ik dat dan juist voor mezelf goed praat, van het had weinig uit gemaak en ze hebben gedaan wat ze konden en anders was het een week later als nog gebeurd. Om er beter mee om te kunnen gaan ofzo. Voor elke punt waar we over twijfelen heb ik een uitleg bedacht waarom dat zo ook wel goed is.
Hier zijn ook dingen gebeurd die misschien anders kunnen.
Maar ik merk dat ik dat dan juist voor mezelf goed praat, van het had weinig uit gemaak en ze hebben gedaan wat ze konden en anders was het een week later als nog gebeurd. Om er beter mee om te kunnen gaan ofzo. Voor elke punt waar we over twijfelen heb ik een uitleg bedacht waarom dat zo ook wel goed is.
donderdag 13 september 2018 om 09:13
Lalize, ik doe hetzelfde want anders vind ik het geen doen. Achteraf blijkt dat er 3 jaar geleden al iets verdachts op de CT scan te zien was. Er werd toen al gepraat over een biopt. Dat is nooit gebeurd, want er kwam een andere ziekte naar voren. Daar is hij toen een behandelingstraject voor ingegaan.
Ik heb heel vaak gedacht 'waarom hebben ze destijds niet doorgepakt met een biopt?' Misschien hadden ze er toen nog iets aan kunnen doen. Aan de andere kant denk ik 'wat niet weet wat niet deert'. Zo heeft mijn vader uiteindelijk nog 2 goede jaren gehad. Het laatste jaar begon hij echt wel te kwakkelen met allerlei klachten die ogenschijnlijk niets met elkaar te maken hadden. Wat ik nu vermoed is dat de kanker al dermate uitgezaaid was dat hij overal pijn begon te krijgen.
Ik ben blij dat mijn vader niet allerlei ingewikkelde, slopende trajecten heeft hoeven doorlopen. Dat had hij zeker ook niet gewild (maar wel gedaan, voor ons). Bij een vriendin van mij heb ik gezien hoe heftig dat kan zijn. Vijf jaar lang chemokuren, bestralingen, medicijnen, beenmergtransplantaties en het hielp allemaal niks. Haar vader is toch aan de kanker bezweken.
Ik heb heel vaak gedacht 'waarom hebben ze destijds niet doorgepakt met een biopt?' Misschien hadden ze er toen nog iets aan kunnen doen. Aan de andere kant denk ik 'wat niet weet wat niet deert'. Zo heeft mijn vader uiteindelijk nog 2 goede jaren gehad. Het laatste jaar begon hij echt wel te kwakkelen met allerlei klachten die ogenschijnlijk niets met elkaar te maken hadden. Wat ik nu vermoed is dat de kanker al dermate uitgezaaid was dat hij overal pijn begon te krijgen.
Ik ben blij dat mijn vader niet allerlei ingewikkelde, slopende trajecten heeft hoeven doorlopen. Dat had hij zeker ook niet gewild (maar wel gedaan, voor ons). Bij een vriendin van mij heb ik gezien hoe heftig dat kan zijn. Vijf jaar lang chemokuren, bestralingen, medicijnen, beenmergtransplantaties en het hielp allemaal niks. Haar vader is toch aan de kanker bezweken.
donderdag 13 september 2018 om 10:59
Wat is er veel geschreven.. even niet geweest want druk in de weer met huis van mijn moeder. Merk aan alles dat ik dat meer moet gaan spreiden het hoeft niet achter elkaar.
Merk dat het wel een achtbaan aan emoties is, het is het huis waar ik grotendeels opgroeide. Kom er spullen van vroeger van mijn ouders tegen, spullen van mezelf en mijn zus van toen we jong waren. Ook veel dierbare spullen uit het huis van mijn zus en zelfs dozen uit het huis van mijn zus die daar staan en nooit zijn open gemaakt.
Het doet me meer dan ik had verwacht, vooral als je dan in laatjes foto's tegenkomt en er dus echt letterlijk niemand meer is tegen wie je kan zeggen: weet je nog?
Gaat nog wel een flink project worden want een mens alleen heeft echt niet ineens minder spullen. Alle kamers waren in gebruik maar goed ook dat komt wel goed. Mee wat echt mee moet als in de dierbare dingen en leger des heils en dergelijke zijn blij met kleding en meer van die spullen. Voor alles is een oplossing denken we dan maar, alleen die emotionele kant is nog lang niet in oplossingen te vinden maar die ruimte gun ik mezelf.
Herkenbaar die diagnoses verhalen, bij mijn pa puur mazzel dat zijn eigen internist langdurig ziek werd en er vervanging vanuit academisch ziekenhuis kwam. Hij liep er voor controles ivm heftige slokdarmbloeding. Die vervanging kwam 8 jaar na die bloeding en die arts had naar aanleiding van alle bloedwaardes en dergelijke ineens nogal haast om verder te kijken..
Vergevorderde leverkanker bleek het toen te zijn... niks meer aan te doen alleen controles en die waren redelijk stabiel maar een goed jaar daarna is het in 24 uur tijd helemaal mis gegaan en was het klaar.
Mijn vader was er de man niet voor om allerlei misschien helpende of rekkende toestanden aan te gaan dus als het eerder was ontdekt weet ik niet of dat heel veel meer had gebracht maar gewoon het feit dat je behandelend arts niet verder kijkt... Ben ook echt heel lang boos geweest maar op den duur moet je dat loslaten anders consumeert die boosheid jou en daar heeft niemand iets aan.
Merk dat het wel een achtbaan aan emoties is, het is het huis waar ik grotendeels opgroeide. Kom er spullen van vroeger van mijn ouders tegen, spullen van mezelf en mijn zus van toen we jong waren. Ook veel dierbare spullen uit het huis van mijn zus en zelfs dozen uit het huis van mijn zus die daar staan en nooit zijn open gemaakt.
Het doet me meer dan ik had verwacht, vooral als je dan in laatjes foto's tegenkomt en er dus echt letterlijk niemand meer is tegen wie je kan zeggen: weet je nog?
Gaat nog wel een flink project worden want een mens alleen heeft echt niet ineens minder spullen. Alle kamers waren in gebruik maar goed ook dat komt wel goed. Mee wat echt mee moet als in de dierbare dingen en leger des heils en dergelijke zijn blij met kleding en meer van die spullen. Voor alles is een oplossing denken we dan maar, alleen die emotionele kant is nog lang niet in oplossingen te vinden maar die ruimte gun ik mezelf.
Herkenbaar die diagnoses verhalen, bij mijn pa puur mazzel dat zijn eigen internist langdurig ziek werd en er vervanging vanuit academisch ziekenhuis kwam. Hij liep er voor controles ivm heftige slokdarmbloeding. Die vervanging kwam 8 jaar na die bloeding en die arts had naar aanleiding van alle bloedwaardes en dergelijke ineens nogal haast om verder te kijken..
Vergevorderde leverkanker bleek het toen te zijn... niks meer aan te doen alleen controles en die waren redelijk stabiel maar een goed jaar daarna is het in 24 uur tijd helemaal mis gegaan en was het klaar.
Mijn vader was er de man niet voor om allerlei misschien helpende of rekkende toestanden aan te gaan dus als het eerder was ontdekt weet ik niet of dat heel veel meer had gebracht maar gewoon het feit dat je behandelend arts niet verder kijkt... Ben ook echt heel lang boos geweest maar op den duur moet je dat loslaten anders consumeert die boosheid jou en daar heeft niemand iets aan.
Geniet van vandaag want je weet nooit of morgen je gegeven is...
