Psyche
alle pijlers
Wat hielp jou tijdens rouw
maandag 12 februari 2018 om 22:52
Zoals in mijn andere topic staat is mijn moeder 4;5 week geleden overleden, heel onverwachts .
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
vrijdag 14 september 2018 om 19:55
Een paar dagen in de afleiding die werk heet geleefd.
Vandaag was ik weer down. En ik ben moe, heel moe. Maar slapen gaat niet zoals ik zou willen.
Ik heb er vrede mee dat mama er niet meer is maar ik mis haar. Ik mis het belletje van elke dag, het delen van dingen. ik wilde haar zelfs een foto sturen van een kastje wat ik heb geërfd van haar... en dan is het nog maar 3,5 week geleden, het ergste moet nog komen.
Vandaag was ik weer down. En ik ben moe, heel moe. Maar slapen gaat niet zoals ik zou willen.
Ik heb er vrede mee dat mama er niet meer is maar ik mis haar. Ik mis het belletje van elke dag, het delen van dingen. ik wilde haar zelfs een foto sturen van een kastje wat ik heb geërfd van haar... en dan is het nog maar 3,5 week geleden, het ergste moet nog komen.
vrijdag 14 september 2018 om 20:26
Modulex, ik herken die moeheid heel erg. Heb er 8 maanden later nog steeds last van. Helaas slaap ik ook vaak slecht.
Het gemis... ja, verschrikkelijk he. Gewoon niet normaal hoe groot dat kan zijn. Hopelijk kun je dit weekend een beetje bijslapen. Ik heb wel eens Bach rescue remedy gebruikt. Ik vond dat wel helpen
Het gemis... ja, verschrikkelijk he. Gewoon niet normaal hoe groot dat kan zijn. Hopelijk kun je dit weekend een beetje bijslapen. Ik heb wel eens Bach rescue remedy gebruikt. Ik vond dat wel helpen
vrijdag 14 september 2018 om 21:31
Ik heb vorig jaar in 6 maanden tijd een van mijn beste vrienden verloren en daarnaast mijn oma waar ik helemaal dol op was. Huilen is de enige optie en dat lucht op. Daarnaast is het goed om je te realiseren dat de pijn met de tijd zal afnemen. En zoals albus dumbledore zo goed zegt:Engelsdropspikkels schreef: ↑12-02-2018 22:52Zoals in mijn andere topic staat is mijn moeder 4;5 week geleden overleden, heel onverwachts .
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
"don't pitty the dead harry, pitty the living, especially those who don't have love". Het troost mij dat mijn goede vriend en oma allebei ontzettend veel liefde hebben gehad in hun leven.
zaterdag 15 september 2018 om 08:43
Teun, ik merk steeds dat ik net wat achter jou aan loop qua proces. Dat vind ik wel heel mooi om te zien, want het geeft mij echt hoop dat het ook met mij beter gaat. Ik begin nu aan die acceptatie (denk ik). En dat gelukkig voelen dat heb ik ook nog niet zo. Wel momenten, maar eigenlijk nooit een hele dag.TeunTeun schreef: ↑13-09-2018 02:56Ja, het blijft moeilijk en eenzaam. Ik vind het ook zwaar dat alles zo doorgaat en ik kan het niet meer met mijn moeder delen. Zo’n gemis. Een gat in mijn hart.
De eerste schok is misschien wel voorbij, na ruim 7 maanden. En ik heb het geaccepteerd dat ze er niet meer is, min of meer. Ik ben ook wel weer okay en gelukkig. Meestal dan. Af en toe kan ik nog zo in dat moeras van verdriet wegzinken. Dagen gaat het goed en dan ineens triggert er iets.
Af en toe lees ik dat verhaal van de ‘old man’s advice on how to deal with grief’ weer eens terug. Dat geeft mij wat houvast en bezinning, een aanrader voor lotgenoten.
Ik zou mijn verdriet vaker willen delen met mijn omgeving, maar merk dat die hobbel steeds groter wordt. Iedereen heeft zo druk met zijn eigen dingen en alles is al 10x gezegd. Ik hou het dan maar voor me. Fijn om hier wat mee te lezen. Sterkte allemaal.
Ja, old man's advice is zo'n goeie. Echt een mooie houvast. Ik ervaar het wel zo. Misschien niet wanneer ik opgeslokt wordt door zo'n golf maar wel als het weer wat rustiger is.
Ik praat er eigenlijk nooit meer over met mijn omgeving. Wat valt er ook nog te zeggen? Inderdaad, alles is al 10x gezegd. Zelfs mensen die 'het verhaal' nog niet weten, ook die vertel ik niets. Er wordt ook nooit gevraagd, dus dat scheelt.
zondag 16 september 2018 om 01:25
@Teun, jij verwoordt mijn gevoelens op dit moment precies. Ik mis nu vooral dat ik dingen kan delen of vragen. Inmiddels heb ik zoveel te bespreken, maar ik kan ook zeggen dat ik weer gelukkig ben.
Inmiddels ben ik dus niet meer constant verdrietig, er zijn echt triggers. Doordat die er zijn kan ik met mijn directe naasten ((nu) man, beste vriendin) ook makkelijker kan verwoorden. Tegelijkertijd wordt het steeds lastiger om te benoemen met anderen, collega's op werk bijvoorbeeld.
Ik zit nu voor een deel van mijn onderzoek bij een andere groep en laatst vroeg iemand wat mijn moeder voor werk doet. Dat voelde zo raar om te beantwoorden ('ze was. X'), ik kon ook niet aangeven dat ze overleden was. Heb het maar een beetje in het midden gelaten.
Inmiddels ben ik dus niet meer constant verdrietig, er zijn echt triggers. Doordat die er zijn kan ik met mijn directe naasten ((nu) man, beste vriendin) ook makkelijker kan verwoorden. Tegelijkertijd wordt het steeds lastiger om te benoemen met anderen, collega's op werk bijvoorbeeld.
Ik zit nu voor een deel van mijn onderzoek bij een andere groep en laatst vroeg iemand wat mijn moeder voor werk doet. Dat voelde zo raar om te beantwoorden ('ze was. X'), ik kon ook niet aangeven dat ze overleden was. Heb het maar een beetje in het midden gelaten.
Als je bang bent dat alles in de soep loopt, neem dan een pannetje mee.
zondag 16 september 2018 om 11:48
Ik vind dit juist lastiger als het over de andere ouder gaat, gek genoeg. Toen mijn moeder overleed werkte mijn vader nog, nog een jaar of vier.
Als ik nu over mijn vader praat over zijn beroep, wat best dichtbij de mijne ligt voelt het raar. Hij is nu met pensioen, dus hij was ...... . Maar dat klinkt in mijn hoofd alsof hij ook overleden is, omdat ik over hem praat in de verleden tijd ofzo.
Raar, zit denk ik ook meer bij mij tussen de oren dan dat anderen het opmerken.
Met praten over mijn moeder heb ik na 8 jaar geen moeite meer. Soms laat ik in het midden of ze nog leeft of niet. Doet namelijk niet altijd ter zake als ik een anekdote over haar vertel.
"Want iedereen verdient een 23ste kans"
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
zondag 16 september 2018 om 12:20
Die heb je WEL. Je moeder leeft gewoon nog, net als de ouders van die lambal die je man noemt. Je hebt er geen contact mee, maar dood zijn ze niet.yogonaise schreef: ↑12-09-2018 20:39Dit is toch al weer tegenstrijdig. Steun en troost bieden wordt bij mij niet gedaan terwijl ik juist alleen sta. Ongeacht situatie enz. Nou dat wordt bij mij steeds gebagatelliseerd. Maar andersom moet ik wel begrip voor anderen hebben.
Mensen zouden zich ook kunnen verplaatsen hoe het is om helemaal geen directe familie te hebben. Daf gebeurt ook niet.
Ga vooral zo door en je staat ook hier op het forum alleen omdat je iedereen tegen je in het harnas jaagt, maar dat lijkt wel een rode draad te zijn bij jou die je niet kan en wil snappen.
Those who can make you believe absurdities can make you commit atrocities.
zondag 16 september 2018 om 22:23
Vandaag mezelf flink gekweld door fotos te kijken en de messengergeschiedenis van mijn moeder en mij te lezen.... (weet iemand misschien hoe ik die op moet slaan?). De tranen hebben rijkelijk gestroomd, maar toch voelde het goed.
Er zat zoveel liefde in de fotos en ook de chat was fijn en vertrouwd om te lezen.
Er zat zoveel liefde in de fotos en ook de chat was fijn en vertrouwd om te lezen.
zondag 16 september 2018 om 22:40
Modulex, de eerste maanden keek ik elke dag naar foto's... ik maakte het hele rondje wel meerdere keren. Ik betrapte me er van de week op dat ik dat al een tijdje niet meer gedaan heb. Ja, ik word er ook nog steeds verdrietig van, maar het is wel anders dan in het begin. Toen deed het echt pijn. Nu is het meer een soort heimwee.
Zit er geen 'archive chat' op die messenger?
Zit er geen 'archive chat' op die messenger?
zondag 16 september 2018 om 22:51
Kan je niet steeds een deel kopieren en dan knippen en plakken. Misschien wel wat werk, maar dat is vast ook therapeutisch...ModuleX schreef: ↑16-09-2018 22:23Vandaag mezelf flink gekweld door fotos te kijken en de messengergeschiedenis van mijn moeder en mij te lezen.... (weet iemand misschien hoe ik die op moet slaan?). De tranen hebben rijkelijk gestroomd, maar toch voelde het goed.
Er zat zoveel liefde in de fotos en ook de chat was fijn en vertrouwd om te lezen.
Geen idee anders eigenlijk.
"Want iedereen verdient een 23ste kans"
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
zondag 16 september 2018 om 22:58
Meelezer hier. Hier staat een uitleg over het bewaren van Facebook berichten
https://drfone.wondershare.com/nl/faceb ... sages.html
Als je het hebt over MSN (dat is me niet helemaal duidelijk) dan zou je chats naar jezelf kunnen mailen en van daaruit opslaan.
https://drfone.wondershare.com/nl/faceb ... sages.html
Als je het hebt over MSN (dat is me niet helemaal duidelijk) dan zou je chats naar jezelf kunnen mailen en van daaruit opslaan.
maandag 17 september 2018 om 23:08
Dit voelt net alsof je een diepe wond hebt die aan het helen is. Het trekt en het jeukt en het is ongelooflijk oncomfortabel. En toch weet je dat het de goede kant op gaat. Het verdriet is er nog wel, maar het verandert.
En toch... het blijft soms nog steeds zo ontzettend raar. Zo onwerkelijk. Hoe lang blijft dit zo raar? Ik hoop niet voor altijd, want het is echt gekmakend soms.
En toch... het blijft soms nog steeds zo ontzettend raar. Zo onwerkelijk. Hoe lang blijft dit zo raar? Ik hoop niet voor altijd, want het is echt gekmakend soms.
dinsdag 18 september 2018 om 09:33
@Lady het transformeert, in de begin fase zijn de randjes heel erg scherp en doen echt nog heel veel pijn. Die pijn wordt steeds minder scherp, wat niet inhoud dat er geen verdriet meer is maar de intensiteit van de pijn en het verdriet gaan afnemen. Ik denk, gezien wat je aangaf dat je echt een papa's kind was en de zorgen om je moeder, dat je er minimaal een jaar voor uit moet trekken.
Alle seizoenen hebben gehad, alle eerste keren doorlopen en dan komt er langzaam weer ruimte dat je met een glimlach terug kan denken.
De eerste kerst zonder mijn vader had niemand konijn op tafel moeten zetten want dat had ik niet getrokken want dat was zijn ding, maar de 2e kerst kon ik met een lach terug denken aan hoe hij altijd bezig was in de keuken de hele dag en dat was ook de enige dag in het jaar dat hij altijd in de keuken stond.
Geef het tijd en laat het verdriet er vooral uitkomen en kijk ook of je voor je moeder een beginnetje kan vinden op den duur waardoor ze weer wat meer het leven instapt want dat zal voor jou ook de beleving van het verdriet verlichten
Alle seizoenen hebben gehad, alle eerste keren doorlopen en dan komt er langzaam weer ruimte dat je met een glimlach terug kan denken.
De eerste kerst zonder mijn vader had niemand konijn op tafel moeten zetten want dat had ik niet getrokken want dat was zijn ding, maar de 2e kerst kon ik met een lach terug denken aan hoe hij altijd bezig was in de keuken de hele dag en dat was ook de enige dag in het jaar dat hij altijd in de keuken stond.
Geef het tijd en laat het verdriet er vooral uitkomen en kijk ook of je voor je moeder een beginnetje kan vinden op den duur waardoor ze weer wat meer het leven instapt want dat zal voor jou ook de beleving van het verdriet verlichten
Geniet van vandaag want je weet nooit of morgen je gegeven is...
dinsdag 18 september 2018 om 16:48
Meisjeviva, dankje voor je lieve woorden. Het stelt me gerust. De pijn wordt al wel wat minder, dat merk ik wel. En ook de 'shock'. Ik heb heel lang gehad dat ik dan opeens dacht 'hey, mijn vader is dood', alsof ik het voor het eerst hoorde.
Met mijn moeder komt het ook wel goed. Ze heeft goed nieuws gehad, en ik denk dat dit goede nieuws haar weer op de been helpt. Er zijn wel degelijk lichtpuntjes aan de horizon. En ja, als het met haar beter gaat, is het voor mij ook niet zo zwaar.
Met mijn moeder komt het ook wel goed. Ze heeft goed nieuws gehad, en ik denk dat dit goede nieuws haar weer op de been helpt. Er zijn wel degelijk lichtpuntjes aan de horizon. En ja, als het met haar beter gaat, is het voor mij ook niet zo zwaar.
woensdag 19 september 2018 om 19:05
Soms voel ik me rillerig en zo bang zonder mijn moeder pffffff
Sorry voor de ego post
Voor iemand herkenbaar
Heb echt zon rotdag heb echt het gevoel dat het verdriet en gemis te groot is ......
Zon dag die niet door te komen is bah bah
Toch zo raar dat het soms zoveel lichter is maar soms zo ontzettend zwaar.
Kan me nu weer niks bij het lichte voorstellen.......
Mensen vragen ook niks meer. Man wat een eenzaam iets
Sorry voor de ego post
Voor iemand herkenbaar
Heb echt zon rotdag heb echt het gevoel dat het verdriet en gemis te groot is ......
Zon dag die niet door te komen is bah bah
Toch zo raar dat het soms zoveel lichter is maar soms zo ontzettend zwaar.
Kan me nu weer niks bij het lichte voorstellen.......
Mensen vragen ook niks meer. Man wat een eenzaam iets
woensdag 19 september 2018 om 20:21
Deze week teruggeweest naar het hospice waar mijn moeder overleden is. Zo moeilijk!
Om daar te komen moest ik eerst langs het crematorium waar mama nu nog is (minder dan een maand geleden) toen had ik het al niet makkelijk, maar bij het hospice heb ik echt zitten snikken.
Ook ‘s avonds in bed moest ik echt hard huilen.
Het gekke is dat gisteren het echt beter ging (tot de volgende confrontatie/trigger of wat dan ook...).
De meeste mensen verwachten helaas alweer dat je op volle toeren draait, vooral op het werk. Dan zet ik mn pokerface maar op en probeer ook te doen of alles goed gaat, terwijl ik jank vanbinnen.
Ooit zal het wel beter worden.
Om daar te komen moest ik eerst langs het crematorium waar mama nu nog is (minder dan een maand geleden) toen had ik het al niet makkelijk, maar bij het hospice heb ik echt zitten snikken.
Ook ‘s avonds in bed moest ik echt hard huilen.
Het gekke is dat gisteren het echt beter ging (tot de volgende confrontatie/trigger of wat dan ook...).
De meeste mensen verwachten helaas alweer dat je op volle toeren draait, vooral op het werk. Dan zet ik mn pokerface maar op en probeer ook te doen of alles goed gaat, terwijl ik jank vanbinnen.
Ooit zal het wel beter worden.
woensdag 19 september 2018 om 20:30
ModuleX wat knap van je!
Mag ik vragen wat je bij de hospice ging doen? Is dat een nagsprek ofzo iets?
Ja die triggers dat blijft heel moeilijk dan laait alles weer op, en komen alle emoties weer volop eruit.
Ik merk nu na 8 maanden dat ik soms door iets kleins weer helemaal van slag ben... zoals vandaag
Mag ik vragen wat je bij de hospice ging doen? Is dat een nagsprek ofzo iets?
Ja die triggers dat blijft heel moeilijk dan laait alles weer op, en komen alle emoties weer volop eruit.
Ik merk nu na 8 maanden dat ik soms door iets kleins weer helemaal van slag ben... zoals vandaag
woensdag 19 september 2018 om 21:09
Natuurlijk mag je dat vragen.Engelsdropspikkels schreef: ↑19-09-2018 20:30ModuleX wat knap van je!
Mag ik vragen wat je bij de hospice ging doen? Is dat een nagsprek ofzo iets?
Ja die triggers dat blijft heel moeilijk dan laait alles weer op, en komen alle emoties weer volop eruit.
Ik merk nu na 8 maanden dat ik soms door iets kleins weer helemaal van slag ben... zoals vandaag
We gingen een bedankje brengen voor het personeel. Daar kun je niet al te lang mee wachten, anders kennen ze je niet meer, bij wijze van spreken.... (.na 3 weken waren er al allemaal nieuwe bewoners....)
woensdag 19 september 2018 om 21:29
Spikkels, ik kan na 8 maanden ook nog opeens weer helemaal van slag zijn hoor. En ook nog steeds gek worden van ongeloof. Ik wou dat DAT eens ophield. Ik weet dat het waar is, waarom zegt mijn hoofd soms dat het misschien toch niet zo is. Echt bizar.
Ik sta helemaal stijf van de stress op het werk. Het is nog maar woensdag en ik heb er al bijna 40 uur op zitten. Ik snak zo ontzettend naar een simpeler leven. Heb al naar campers zitten kijken waar ik zo in weg kan rijden...
Modulex, lief dat je naar het hospice bent gegaan. Dat zullen ze wel enorm waarderen. Ik snap dat van die pokerface hoor. Doe ik continu. En af en toe ga ik naar de wc om even te janken. Gelukkig heb ik goede waterproof mascara.
Ik sta helemaal stijf van de stress op het werk. Het is nog maar woensdag en ik heb er al bijna 40 uur op zitten. Ik snak zo ontzettend naar een simpeler leven. Heb al naar campers zitten kijken waar ik zo in weg kan rijden...
Modulex, lief dat je naar het hospice bent gegaan. Dat zullen ze wel enorm waarderen. Ik snap dat van die pokerface hoor. Doe ik continu. En af en toe ga ik naar de wc om even te janken. Gelukkig heb ik goede waterproof mascara.
woensdag 19 september 2018 om 21:38
ik laat niet zo veel van me horen, want op zich gaat het wel goed. Deze week is het een half jaar geleden. We gaan de as verstrooien. Ik zie er gigantisch tegenop. Mijn vader, die zo’n hekel aan haar heeft is er ook bij. Het voelt totaal niet goed. Man heeft hele dag vrij genomen en daarna gaan we nog wat leuks doen, gedachten verzetten.
Sorry voor de ego post.
Sorry voor de ego post.
woensdag 19 september 2018 om 21:52
Liefde en kracht voor iedereen
Na mijn 'terugval' gaat het weer beter. Aan het werk, ik probeer leuke dingen voor mezelf te doen, probeer nog steeds mijn balans te vinden. Morgen is het een jaar geleden dat wij de diagnose hoorden: alvleesklierkanker met vergevorderde uitzaaiingen, niets meer aan te doen, dat was het dan. Ik zal nooit meer vergeten dat mijn moeder mij stoïcijns aankeek en zei: "Ik zei het je toch?" (Voor deze definitieve uitslag was mijn moeder al overtuigd dat ze kanker had, en ik wilde dat niet geloven totdat een dokter het vertelde) Ik ben een beetje onrustig onder deze datum, morgen moet ik gewoon werken dus dat zal me voldoende afleiden. Het is inderdaad het eerste jaar, waarin alles 'voor het eerst' is zonder mijn moeder, en misschien als alle seizoenen geweest zijn, het jaar voorbij, is het voor mij beter mogelijk om er mee om te gaan...
de 'onwerkelijkheid' is er vanaf, het besef dat ze nooit meer terugkomt is eindelijk geland, maar het verdriet, het gemis... dat zal nog een hele tijd duren. Het is ook niet niets, en ik probeer 'lief' voor mezelf te zijn en voor mezelf te zorgen. Ik heb mijn pokerface op het werk ook op staan, en als het me teveel wordt ga ik ook snel naar de wc. Ik blijf wel over mijn moeder praten, heel veel zelfs. Ik had eigenlijk verwacht dat ik veel in mijn creatieve hobbies kwijt zou kunnen, maar de creativiteit is ver te zoeken en in plaats daarvan praat ik heel erg veel over haar. Ik wil in de komende maanden haar vriendinnen opzoeken om nog over haar te praten, en op 1 november start mijn rouwgroep. Ik weet niet waar het vandaan komt, om zoveel over haar te praten, ik heb het blijkbaar nodig.
Na mijn 'terugval' gaat het weer beter. Aan het werk, ik probeer leuke dingen voor mezelf te doen, probeer nog steeds mijn balans te vinden. Morgen is het een jaar geleden dat wij de diagnose hoorden: alvleesklierkanker met vergevorderde uitzaaiingen, niets meer aan te doen, dat was het dan. Ik zal nooit meer vergeten dat mijn moeder mij stoïcijns aankeek en zei: "Ik zei het je toch?" (Voor deze definitieve uitslag was mijn moeder al overtuigd dat ze kanker had, en ik wilde dat niet geloven totdat een dokter het vertelde) Ik ben een beetje onrustig onder deze datum, morgen moet ik gewoon werken dus dat zal me voldoende afleiden. Het is inderdaad het eerste jaar, waarin alles 'voor het eerst' is zonder mijn moeder, en misschien als alle seizoenen geweest zijn, het jaar voorbij, is het voor mij beter mogelijk om er mee om te gaan...
de 'onwerkelijkheid' is er vanaf, het besef dat ze nooit meer terugkomt is eindelijk geland, maar het verdriet, het gemis... dat zal nog een hele tijd duren. Het is ook niet niets, en ik probeer 'lief' voor mezelf te zijn en voor mezelf te zorgen. Ik heb mijn pokerface op het werk ook op staan, en als het me teveel wordt ga ik ook snel naar de wc. Ik blijf wel over mijn moeder praten, heel veel zelfs. Ik had eigenlijk verwacht dat ik veel in mijn creatieve hobbies kwijt zou kunnen, maar de creativiteit is ver te zoeken en in plaats daarvan praat ik heel erg veel over haar. Ik wil in de komende maanden haar vriendinnen opzoeken om nog over haar te praten, en op 1 november start mijn rouwgroep. Ik weet niet waar het vandaan komt, om zoveel over haar te praten, ik heb het blijkbaar nodig.
woensdag 19 september 2018 om 22:09
Tinkel, fijn dat het beter gaat. Weet je ook precies wat het is waarom je er zo tegenop ziet? Is het de aanwezigheid van je vader? Wil hij er per se bij zijn?
Glaasjeprik, ik had ook gehoopt mij te kunnen storten in mijn hobbies. Ik zag het helemaal voor me, weer lekker schilderijen maken. Er komt niets van terecht. En zelfs mijn werk, wat ik in principe heel erg leuk vind... ik vind het nu vaak maar gezeur om niets. Boeien dat de website niet helemaal perfect is...
Ik heb ook heel lang gehad dat ik graag over mijn vader wilde praten. Ook over het hele proces. Ik heb dit meerdere malen uitgebreid verteld (of gemaild naar een van mijn vriendinnen die in de VS woont). Een soort catharsis. Ik heb dat nu minder. Ik wil ook niet meer aan het hele proces denken. Heb dat echt ontelbare keren herbeleefd. En ik snap het nog steeds niet hoe je van 'we weten niet wat er aan de hand is' naar 'uitgezaaide kanker' naar overlijden binnen 5 dagen. Hoe kan dat? Wat een nachtmerrie.
Maar ik zeg wel heel vaak 'papa, ik mis je zo'... gewoon als ik alleen thuis ben. Ik heb de laatste dagen steeds weer een kaarsje voor hem aan. Een jaar geleden was hij nog 'gezond'. Dat was hij natuurlijk niet, maar het leek wel zo. Zo raar...
Glaasjeprik, ik had ook gehoopt mij te kunnen storten in mijn hobbies. Ik zag het helemaal voor me, weer lekker schilderijen maken. Er komt niets van terecht. En zelfs mijn werk, wat ik in principe heel erg leuk vind... ik vind het nu vaak maar gezeur om niets. Boeien dat de website niet helemaal perfect is...
Ik heb ook heel lang gehad dat ik graag over mijn vader wilde praten. Ook over het hele proces. Ik heb dit meerdere malen uitgebreid verteld (of gemaild naar een van mijn vriendinnen die in de VS woont). Een soort catharsis. Ik heb dat nu minder. Ik wil ook niet meer aan het hele proces denken. Heb dat echt ontelbare keren herbeleefd. En ik snap het nog steeds niet hoe je van 'we weten niet wat er aan de hand is' naar 'uitgezaaide kanker' naar overlijden binnen 5 dagen. Hoe kan dat? Wat een nachtmerrie.
Maar ik zeg wel heel vaak 'papa, ik mis je zo'... gewoon als ik alleen thuis ben. Ik heb de laatste dagen steeds weer een kaarsje voor hem aan. Een jaar geleden was hij nog 'gezond'. Dat was hij natuurlijk niet, maar het leek wel zo. Zo raar...
