Psyche
alle pijlers
Wat hielp jou tijdens rouw
maandag 12 februari 2018 om 22:52
Zoals in mijn andere topic staat is mijn moeder 4;5 week geleden overleden, heel onverwachts .
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
vrijdag 21 september 2018 om 12:33
Ik ga 1 poging doen om uit te leggen waar het mis gaat Yogo, ik ben namelijk bang dat je het zelf letterlijk niet eens doorhebt en dat is niet goed.
Maar goed, wat er gebeurd is als iemand iets deelt over zijn of haar verdriet jij daar regelmatig in de overtreffende trap over heen gaat en ze bijna verwijt dat ze wel nog een dierbare hebben die nog leeft, wel een netwerk hebben.
Daarmee doe jij afbreuk aan hun verdriet, want ook al heb je 1000 mensen om je heen hun verdriet kan misschien wel stukken zwaarder zijn dan dat van jou want je kent hun hele verhaal en levensinvulling niet.
Bij mij is er letterlijk niemand meer, maar ik ervaar het verlies van mijn moeder niet zwaarder als het verlies van mijn vader of zus. Het enige verschil is dat ik letterlijk niemand meer heb om tegen te zeggen van goh weet je nog en dat ik nu mijn ouderlijk huis moet leeghalen. Daar raak je mij het meeste mee, ook al is er geen contact bij jou er is nog wel een moeder en familie.
Zoals je zelf hebt kunnen lezen heeft iedereen hier dagen dat het compleet niet gaat en daar is alle ruimte voor en dan reageer je en je begint redelijk ok maar dan komt er weer overheen dat jij "alleen" bent.
Dat is kwetsend en ik denk dat iedereen daarom heel erg stuitert, ik heb zoveel adviezen voor jou gezien, oprecht bedoeld om je te helpen maar je reageert er heel ondankbaar en soms zelfs boos op.
Wat ook steeds naar voren komt is dat hoe moeilijk iedereen het ook heeft en hoe groot het verdriet ook is men wel probeert om vooruit te gaan en vooruit te kijken, buiten de zware dagen, kijken naar het positieve elkaar oprecht een hart onder de riem steken en jij blijft helaas steeds naar het zwarte terug grijpen en dat alles bij elkaar is voor anderen hier best belastend.
We zijn hier juist om elkaar te helpen niet om te kijken wie het zwaarder heeft en om elkaar hier doorheen te helpen, maar iedereen die jou oprecht advies heeft gegeven kan een grauw en een snauw krijgen en dan wordt het als snel een frustratie.
Ik hoop dat eens echt goed leest wat ik hierboven heb gezet en het echt tot je neemt en niet meteen in de verdediging gaat maar het eens laat bezinken.
Weet je Yogo, als je zelf het licht in durft te stappen en dingen vanuit het positieve durft te gaan benaderen en stappen vooruit durft te gaan zetten dan denk ik serieus dat je zal merken dat het leven een stuk leuker is.
Maar goed, wat er gebeurd is als iemand iets deelt over zijn of haar verdriet jij daar regelmatig in de overtreffende trap over heen gaat en ze bijna verwijt dat ze wel nog een dierbare hebben die nog leeft, wel een netwerk hebben.
Daarmee doe jij afbreuk aan hun verdriet, want ook al heb je 1000 mensen om je heen hun verdriet kan misschien wel stukken zwaarder zijn dan dat van jou want je kent hun hele verhaal en levensinvulling niet.
Bij mij is er letterlijk niemand meer, maar ik ervaar het verlies van mijn moeder niet zwaarder als het verlies van mijn vader of zus. Het enige verschil is dat ik letterlijk niemand meer heb om tegen te zeggen van goh weet je nog en dat ik nu mijn ouderlijk huis moet leeghalen. Daar raak je mij het meeste mee, ook al is er geen contact bij jou er is nog wel een moeder en familie.
Zoals je zelf hebt kunnen lezen heeft iedereen hier dagen dat het compleet niet gaat en daar is alle ruimte voor en dan reageer je en je begint redelijk ok maar dan komt er weer overheen dat jij "alleen" bent.
Dat is kwetsend en ik denk dat iedereen daarom heel erg stuitert, ik heb zoveel adviezen voor jou gezien, oprecht bedoeld om je te helpen maar je reageert er heel ondankbaar en soms zelfs boos op.
Wat ook steeds naar voren komt is dat hoe moeilijk iedereen het ook heeft en hoe groot het verdriet ook is men wel probeert om vooruit te gaan en vooruit te kijken, buiten de zware dagen, kijken naar het positieve elkaar oprecht een hart onder de riem steken en jij blijft helaas steeds naar het zwarte terug grijpen en dat alles bij elkaar is voor anderen hier best belastend.
We zijn hier juist om elkaar te helpen niet om te kijken wie het zwaarder heeft en om elkaar hier doorheen te helpen, maar iedereen die jou oprecht advies heeft gegeven kan een grauw en een snauw krijgen en dan wordt het als snel een frustratie.
Ik hoop dat eens echt goed leest wat ik hierboven heb gezet en het echt tot je neemt en niet meteen in de verdediging gaat maar het eens laat bezinken.
Weet je Yogo, als je zelf het licht in durft te stappen en dingen vanuit het positieve durft te gaan benaderen en stappen vooruit durft te gaan zetten dan denk ik serieus dat je zal merken dat het leven een stuk leuker is.
Geniet van vandaag want je weet nooit of morgen je gegeven is...
vrijdag 21 september 2018 om 12:48
Lief dat je nog een poging doet meisjeviva33, maar Yogo jammert nu wel dat ze het bizar vindt dat ze weg moet, ze overtreedt gewoon een topicverbod ingesteld door de mods. Ze weet dat ze hier niet meer mag posten en haar is ongetwijfeld uitgelegd waarom. Ze weet ook dat daar weer een ban op volgt en dat ze nog slechts twee bannen verwijderd is tot volledige ontzegging van dit forum. Einde verhaal dan.
Ze zoekt het dus zelf op en weet wat ze doet. Eigen keuze, eigen consequenties.
Ze zoekt het dus zelf op en weet wat ze doet. Eigen keuze, eigen consequenties.
vrijdag 21 september 2018 om 13:05
Dat is een beetje mijn gebrekOopjenCoppit schreef: ↑21-09-2018 12:48Lief dat je nog een poging doet meisjeviva33, maar Yogo jammert nu wel dat ze het bizar vindt dat ze weg moet, ze overtreedt gewoon een topicverbod ingesteld door de mods. Ze weet dat ze hier niet meer mag posten en haar is ongetwijfeld uitgelegd waarom. Ze weet ook dat daar weer een ban op volgt en dat ze nog slechts twee bannen verwijderd is tot volledige ontzegging van dit forum. Einde verhaal dan.
Ze zoekt het dus zelf op en weet wat ze doet. Eigen keuze, eigen consequenties.
Wil te vaak dingen oplossen en je hebt ook gewoon gelijk. Was ook wel serieus mijn laatste poging hoor, volgende keer ga ik echt op mijn handen zitten beloofd 
Geniet van vandaag want je weet nooit of morgen je gegeven is...
vrijdag 21 september 2018 om 14:29
Ik kan begrijpen dat je zo reageert Lady_Day, maar toch denk ik dat iets als mindfulness goed voor je zou kunnen zijn. Het behelst veel meer dan in het 'nu' leven en het zou een goed hulpmiddel kunnen zijn om je energielevels te verhogen en ontspanning te geven.
Ik vind het beetje zorgelijk als ik lees dat je zo vaak vermoeid bent dat je je soms zelfs terugtrekt uit het sociale leven. Waak ervoor dat je in een negatieve spiraal belandt. Een depressie ligt om de hoek en dan is de weg terug nog zoveel langer en zwaarder.
Ik benadruk het nog maar eens: zorg goed voor jezelf, vooral je mentale zèlf!
vrijdag 21 september 2018 om 15:18
Dankje Oopjen. Ik vind dat heel lastig momenteel. Kan niet in detail treden i.v.m. herkenning en mijn werk maar ik verwacht dat eind oktober er meer duidelijkheid is over mijn functie en dat ik me kan concentreren op 1 functie en niet op de 2 functies die ik nu doe. Ik weet dat ik dit niet vol kan houden.
Ik ben er hard mee bezig om mijn leven simpeler te maken! Maar het kost gewoon even tijd.
Ik ben er hard mee bezig om mijn leven simpeler te maken! Maar het kost gewoon even tijd.
vrijdag 21 september 2018 om 16:46
Des te meer reden om jezelf nú aandacht en zorg te geven!
Probeer echt ontspanningsmomenten in te bouwen en dan bedoel ik niet na een magnetronmaaltijd het bed induiken.
Mindfulness, meditatie, yoga... allemaal prima middelen om stress en spanning los te laten, je lichaam (en hoofd!) tot rust te brengen en jezelf positieve aandacht te geven.
Maar ook wandelen of een stuk fietsen is heilzaam voor 'lichaam en geest'.
Of trakteer jezelf op een ontspannende massage of een saunabezoek.
Gun je jezelf dit wel?
Probeer echt ontspanningsmomenten in te bouwen en dan bedoel ik niet na een magnetronmaaltijd het bed induiken.
Mindfulness, meditatie, yoga... allemaal prima middelen om stress en spanning los te laten, je lichaam (en hoofd!) tot rust te brengen en jezelf positieve aandacht te geven.
Maar ook wandelen of een stuk fietsen is heilzaam voor 'lichaam en geest'.
Of trakteer jezelf op een ontspannende massage of een saunabezoek.
Gun je jezelf dit wel?
vrijdag 21 september 2018 om 17:16
Selune altijd onrustig? Wat vreselijk lijkt me dat zeg hoe deal je daarmee?
Ladyday ook toch wel angst erbij he
Ik vraag dat weleens aan vriendinnen en die antwoorden dat ze geen angst/ paniekgevoel kennen wel veel verdriet, dus ik vraag me af of het dan toch aan het feit ligt dat ik last heb van angsten en daardoor nu vaak angstig voel of dan andere mensen dat ook hebben die geen last hebben van angsten.
Ik heb mijn hele leven gedacht ik kan niet leven zonder mijn moeder nu het zo is voel ik vaak ook echt zo zoooooo ongelukkig, ben wel bij een psycholoog die,ik probeert te leren dat het iets is wat ik zelf had bedacht.
Maar wat ben ik bang dat het nooit meer goed komt....
Ladyday ook toch wel angst erbij he
Ik vraag dat weleens aan vriendinnen en die antwoorden dat ze geen angst/ paniekgevoel kennen wel veel verdriet, dus ik vraag me af of het dan toch aan het feit ligt dat ik last heb van angsten en daardoor nu vaak angstig voel of dan andere mensen dat ook hebben die geen last hebben van angsten.
Ik heb mijn hele leven gedacht ik kan niet leven zonder mijn moeder nu het zo is voel ik vaak ook echt zo zoooooo ongelukkig, ben wel bij een psycholoog die,ik probeert te leren dat het iets is wat ik zelf had bedacht.
Maar wat ben ik bang dat het nooit meer goed komt....
vrijdag 21 september 2018 om 17:18
Ik zou zo graag eens voluit huilen, gewoon snikken die uit mijn tenen komen.
Elke keer als ik moet huilen is er iemand bij die, heel lief bedoeld, mij tissues aanbied en een arm of schouder biedt. En dan voel ik me bezwaard om voluit te gaan......
Morgen (of liever gezegd vannacht) 1 maand, een eerste mijlpaal....
Elke keer als ik moet huilen is er iemand bij die, heel lief bedoeld, mij tissues aanbied en een arm of schouder biedt. En dan voel ik me bezwaard om voluit te gaan......
Morgen (of liever gezegd vannacht) 1 maand, een eerste mijlpaal....
vrijdag 21 september 2018 om 17:45
Heb je dat nog niet gehad module? Ik vind dat ook het makkelijker als ik alleen ben .... dat oerhuilen uit je tenenModuleX schreef: ↑21-09-2018 17:18Ik zou zo graag eens voluit huilen, gewoon snikken die uit mijn tenen komen.
Elke keer als ik moet huilen is er iemand bij die, heel lief bedoeld, mij tissues aanbied en een arm of schouder biedt. En dan voel ik me bezwaard om voluit te gaan......
Morgen (of liever gezegd vannacht) 1 maand, een eerste mijlpaal....
De eerste maand voorbij raar he, ik heb het iedere maand de 11e ben ik eigenlijk blij dat er weer een maand om is
vrijdag 21 september 2018 om 18:43
Ik heb ook echt wel last van angst. Ik ben tijdens de ziekte van mijn moeder heel erg depressief geworden en ben daar ook voor behandeld door een psych en met medicatie. Toen waren mijn angsten heel erg. Niet goed kunnen slapen, nachtmerries, hyperventilatie, enorme paniekaanvallen, niet meer durven autorijden. Nu ben ik die depressie wel te boven en slik geen medicijnen meer, maar heb af en toe nog wel angst hoor. Het kan me ineens aanvliegen. Irreële angst. Laatst ben ik nog opgestaan en weggelopen bij een restaurant waar al een mandje brood was neergezet (nog niks besteld en mandje ook niet aangeraakt), ineens sloeg de paniek toe en moest ik weg.Engelsdropspikkels schreef: ↑21-09-2018 17:16Ik vraag dat weleens aan vriendinnen en die antwoorden dat ze geen angst/ paniekgevoel kennen wel veel verdriet, dus ik vraag me af of het dan toch aan het feit ligt dat ik last heb van angsten en daardoor nu vaak angstig voel of dan andere mensen dat ook hebben die geen last hebben van angsten.
Je bent dus echt niet de enige hoor!
vrijdag 21 september 2018 om 19:31
Ja, in het weekend maak ik lange wandelingen. Meestal wel iets van 10 kilometer. Heerlijk de natuur in. Die tijd gun ik me wel.
Modulex, oh wat naar dat je je niet helemaal kunt laten gaan. Weet je wat bij mij goed werkt? Op een stormachtige dag naar het strand gaan. Dan is er geen hond en kun je zo hard huilen als je wilt en niemand die met tissues aan komt kakken.
Ja, 1 maand is een mijlpaal. Ik heb nog steeds dat ik de maanden tel, maar in het begin telde ik ook de dagen. Dat doe ik niet meer...
Een
voor iedereen die het nodig heeft.
Modulex, oh wat naar dat je je niet helemaal kunt laten gaan. Weet je wat bij mij goed werkt? Op een stormachtige dag naar het strand gaan. Dan is er geen hond en kun je zo hard huilen als je wilt en niemand die met tissues aan komt kakken.
Ja, 1 maand is een mijlpaal. Ik heb nog steeds dat ik de maanden tel, maar in het begin telde ik ook de dagen. Dat doe ik niet meer...
Een
voor iedereen die het nodig heeft.
vrijdag 21 september 2018 om 19:52
vrijdag 21 september 2018 om 21:31
Zo herkenbaar in mijn vorige werk ook twee functies uitgevoerd gecombineerd met ellende thuis en mantelzorg slopend..Lady_Day schreef: ↑21-09-2018 15:18Dankje Oopjen. Ik vind dat heel lastig momenteel. Kan niet in detail treden i.v.m. herkenning en mijn werk maar ik verwacht dat eind oktober er meer duidelijkheid is over mijn functie en dat ik me kan concentreren op 1 functie en niet op de 2 functies die ik nu doe. Ik weet dat ik dit niet vol kan houden.
Ik ben er hard mee bezig om mijn leven simpeler te maken! Maar het kost gewoon even tijd.
Ladyday voor je zelf gaan zorgen
en hopelijk op je werk snel rust!En jawel ik mag bij mijn nieuwe baas blijven! Zit ik inmiddels een jaar.. en wat voor een jaar ..
vrijdag 21 september 2018 om 21:42
Ook ik had twee banen toen mama in januari in het ziekenhuis belandde, half oud, half nieuw tot maart. En toen ze naar het hospice ging zat ik net op het punt dat ik echt moest bewijzen dat ik alles onder controle had in mijn nieuwe baan. Gelukkig alle begrip van mijn werkgever en hebben ze zo goed en zo kwaad als het kon alles zelf opgelost. Gevolg: een grote puinhoop nu.Christiana schreef: ↑21-09-2018 21:31Zo herkenbaar in mijn vorige werk ook twee functies uitgevoerd gecombineerd met ellende thuis en mantelzorg slopend..
Ladyday voor je zelf gaan zorgenen hopelijk op je werk snel rust!
En jawel ik mag bij mijn nieuwe baas blijven! Zit ik inmiddels een jaar.. en wat voor een jaar ..
Maar ook ik weet niet hoe ik dit jaar door moet komen, het was en is allemaal zo ingrijpend.
vrijdag 21 september 2018 om 22:20
Modulex: het echte huilen komt bij mij ook als ik alleen ben. Ik ging in mijn eentje klussen, of huilen in de auto, heb alle seizoenen van over mijn lijk gekeken. En nu soms plotseling, als ik sta te koken en bepaalde muziek hoor. Vooral muziek is vaak een trigger.
We hebben de as verstrooid. Het viel me allemaal heel erg mee. Het bracht veel herinneringen weer omhoog. Na het verstrooien was ik helemaal op, moe, misselijk, etc. Deze week heeft zoveel energie gekost. Maar ik ben blij dat het klaar is. Alle zaken rondom haar overlijden zijn nu afgehandeld.
Ik ben daarna nog bij een oude vriendin van haar geweest, die ik niet weet hoe alles gegaan is op het laatst. Hebben even lekker gehuild en gepraat. Ze vond het heel fijn dat ik langskwam. En ik vond het heel fijn om met iemand te praten en eens herinneringen op te halen. Voor mijn gevoel kan dat bij bijna niemand.
We hebben de as verstrooid. Het viel me allemaal heel erg mee. Het bracht veel herinneringen weer omhoog. Na het verstrooien was ik helemaal op, moe, misselijk, etc. Deze week heeft zoveel energie gekost. Maar ik ben blij dat het klaar is. Alle zaken rondom haar overlijden zijn nu afgehandeld.
Ik ben daarna nog bij een oude vriendin van haar geweest, die ik niet weet hoe alles gegaan is op het laatst. Hebben even lekker gehuild en gepraat. Ze vond het heel fijn dat ik langskwam. En ik vond het heel fijn om met iemand te praten en eens herinneringen op te halen. Voor mijn gevoel kan dat bij bijna niemand.
zaterdag 22 september 2018 om 07:08
Ik zag trouwens het topic van iemand wiens moeder overleden is ivm alcoholmisbruik. Ze schrijft over schuldgevoelens. Ik moest ineens denken aan dat wij ons allemaal vaak ook afvroegen of we niet meer hadden kunnen doen. Ik denk daar helemaal niet meer over na, heb er wel soort van vrede mee, met hoe het gegaan is. Staan jullie er nog bij stil? Bij schuldgevoelens?
zaterdag 22 september 2018 om 07:32
Spikkels dat altijd onrustig zijn vind ik heel erg moeilijk. Vanaf dat mijn kleine meisje overleed is dat niet meer weggegaan. De hoop was dat traumatherapie dat op zou lossen maar tot nu heeft het dat niet gedaan. En met dan er doorheen gaan kan ik niet.
ModuleX probeer een moment te creëren dat je echt alleen bent en dat je je verdriet kan laten gaan. Ik ben na een paar weken naar het strand gegaan op een verlaten moment en heb daar zo gehuild (en geschreeuwd), ik schaamde me er enorm voor, maar het luchtte ook zo op om het even niet binnen te houden. 1 maand is ook nog zo ontzettend kort geleden
Lady zorg goed voor jezelf hé, dat is zo nodig
Tinkeltje wat fijn dat het mee voel om de as te verstrooien!
Ik heb dat schuldgevoel nog wel. Zelfs na 17 en 3 jaar. Ik denk wel dat dat anders is bij kinderen, omdat je daar daadwerkelijk verantwoordelijk voor bent. Ze waren van mij afhankelijk en ik heb ze niet kunnen beschermen, terwijl dat wel mijn nummer 1 taak als moeder was.
ModuleX probeer een moment te creëren dat je echt alleen bent en dat je je verdriet kan laten gaan. Ik ben na een paar weken naar het strand gegaan op een verlaten moment en heb daar zo gehuild (en geschreeuwd), ik schaamde me er enorm voor, maar het luchtte ook zo op om het even niet binnen te houden. 1 maand is ook nog zo ontzettend kort geleden
Lady zorg goed voor jezelf hé, dat is zo nodig
Tinkeltje wat fijn dat het mee voel om de as te verstrooien!
Ik heb dat schuldgevoel nog wel. Zelfs na 17 en 3 jaar. Ik denk wel dat dat anders is bij kinderen, omdat je daar daadwerkelijk verantwoordelijk voor bent. Ze waren van mij afhankelijk en ik heb ze niet kunnen beschermen, terwijl dat wel mijn nummer 1 taak als moeder was.
Forever is a hell of a long time
