Wat hielp jou tijdens rouw

Tinkel, fijn dat het met de as verstrooien goed gelukt is. Zit je daar ook niet meer tegen aan te hikken. En wat fijn dat je die vriendin bezocht hebt. Ik kan me voorstellen dat een grote dag van ontlading was.

W.b. schuldgevoel... ja, heb ik wel gehad. En dan voornamelijk over het feit dat mijn ouders er op stonden bij het streekziekenhuis te blijven waar mijn vader onder 'behandeling' was. Ik wilde heel graag dat ze naar het UMC gingen namelijk omdat mijn vader al een zeldzame autoimmuunziekte had toen hij weer begon te kwakkelen. Maar nee, ze waren koppig en ze vertrouwden blind op de doktoren daar, want ja... doktoren die weten alles toch, he? En ik had het idee dat ze afgescheept werden daar. En ik had gelijk. De longarts heeft gewoon de uitgezaaide longkanker, meerdere malen, over het hoofd gezien en niet de moeite gedaan om verder te onderzoeken wat er aan de hand was ondanks dat mijn vader typische longkankerklachten had en 30 jaar een beroep had uitgevoerd met verhoogd risico. Wat een prutsers. Kan er nog steeds boos om worden.

Uiteindelijk toch doorgedramd en met zijn arts gesproken en een opname geregeld in het UMC. In het UMC hadden ze meteen door dat het foute boel was. Daarna heb ik alles, maar dan ook alles er aan gedaan om zo goed mogelijke pijnstilling voor hem te krijgen en na veel gedram is dat ook gelukt.

Geen schuldgevoelens hier Tinkeltje, ben over alle grenzen heen gegaan om de juiste zorg te krijgen, mijn ouders bij elkaar te houden, voor comfort en pijnbestrijding gegaan, gecheckt op onverwachte tijden of het werd toegediend. Met instanties om de tafel gegaan bezwaar gemaakt etc., zelfs met mijn kop op tv geweest om maar door te drukken, en om mensen in soortgelijke situaties te waarschuwen.. hun huis verkocht leeggeruimd, begrafenissen geregeld en nu nog hun nalatenschap afronden..

En nu aan het bekomen van jaren zorg, geren en geregel.

Even een zwaai van mij, lees mee maar te chaotisch om te reageren op t moment

Christiana, heb je nu ook het idee dat je alsnog in een soort stroomversnelling terecht bent gekomen? Dat je nu opeens ALLES in 1x moet verwerken?

Hoi, Hagelslag!

Hier gaat het op zich wel redelijk. De scherpe randjes beginnen er af te gaan. Het is ook niet langer het eerste waar aan ik denk als ik wakker word. Het ongeloof waar ik het recentelijk over had is er nog wel, maar ik kan het momenteel iets makkelijker in perspectief plaatsen. (Als ik hormonaal ben is dat heel anders).

Ik ben gisteravond bij mijn moeder blijven logeren en ik zocht een t-shirt om in te slapen dus ik keek in mijn vaders kledingkast. En daar stonden zijn schoenen. Ik heb dat al vaker benoemd, maar dat vind ik echt het meest confronterende. Zijn schoenen staan daar zo mooi te wachten op hem. En hij komt nooit meer terug.

Ach wat naar Lady. Wij hebben laatst alle kleding en schoenen weggegooid. Ze had echt enorm veel kleding, goede kwaliteit en het zag er allemaal nog prachtig uit. Alles weggegooid. Wat moet je er anders mee? Het viel me mee hoe dat ging.

Ik vind het hier ook wel goed gaan de laatst tijd. De asverstrooiing haalde wel veel omhoog, maar het is nu ook wel weer ok. Ik ben er niet zo veel mee bezig. Ik heb de laatste tijd dat ik meer die dagelijkse gedachtes heb. Wat zal ze denken? Dit kan ik haar vertellen. Maar het doet me dan niet echt verdriet meer.

Wij hebben vlak nadat mijn vader kwam te overlijden al heel veel spullen weggedaan van hem. Zijn auto, al zijn gereedschap en ook heel veel kleding. Op de automatische piloot, tot mijn moeder opeens brak en zij zei 'er blijft niets meer over!' Nee, als je zelf alles wegdoet is dat het resultaat

We hebben toen besloten 1 stapel kleding te bewaren. En zijn schoenen. Mijn moeder vond dat heel moeilijk om weg te doen. Dus dat staat er nog. En op een gegeven moment gaat dat ook weg. Maar het ging haar gewoon te snel.

Ik merk wel dat als het iets beter met mijn moeder gaat, dat ik dan zelf ook stuk minder stress en verdriet heb. Ik zie haar weer een beetje opleven gelukkig.

Hoe is het nu met jouw vader, Tinkel?

Lady, hier ook duidelijk een link met lichamelijke/hormonale toestand. Alsof je dan minder kan hebben.
Ik heb van de week met mijn tante alle sieraden uitgezocht, van mijn moeder en mijn oma.
We hebben alles verdeeld, en in mooie zakjes gedaan voor mijn dochters.
Ik vind het regelmatig nog wle moeilijk dat mijn peuter zo heerlijk relaxed eroverheen praat. Midden in de winkel; jij hebt geen mama meer he?

Tinkel het gaat hier af en toe ook zo. Weinig verdriet, kan er prima over praten/ nadenken totdat het ineens losbarst.

Wij hebben gelijk de eerste week al veel weggebracht naar de kringloop. Was ook heel veel nieuw, maar omdat mijn moeder heel mager was en ik niet pas ik toch niks.
Heb wel wat items bewaard, haar trouwjurk bijvoorbeeld.

Zo was even wat helderder en rustiger in huis. Heb wel alles gelezen sorry dat ik niet op iedereen reageer.

Volgens mij wel goed. Hij onderneemt wel veel. Het onderwerp van mijn moeder wordt vermeden. Ik begreep dat mijn broer er ook niks over wil horen. Ik vind het zo wel prima. Het interesseert hem allemaal niks.

Ik ben blij dat het weekend voorbij is. Ik was een wandelende jankbom. Als je ‘boe’ tegen me zei liepen de tranen al over mijn wangen. De eerste maand zit erop.... , de eerste mijlpaal.
Maar ik heb mn jankbui gehad. Ik belde mijn moeder op zondag altijd om een bepaalde tijd, om die tijd heb ik heb gewoon tegen haar gepraat zoals ik altijd deed. En toen kwamen ze, uit mn tenen en wat luchtte dat op!

Mama’s kleding is allemaal opgeruimd, net als het huis. Dat is leeg nu. Raar idee dat ik geen ouderlijk huis meer heb. Dat besef is nog niet helemaal geland merk ik nu ik dit schrijf.
Fijn dat ik hier van me af mag schrijven, het helpt merk ik.

Tinkel, ik vind het maar eenzaam voor je hoor. Fijn dat je onlangs bij die vriendin terecht kon.

Modulex, ik praat ook nog heel vaak tegen mijn vader hoor. Soms gewoon als ik onder de douche sta. Soms ga ik er even voor zitten en steek ik een kaarsje aan en vertel ik wat ik wil vertellen. Vaak vraag ik ook even om een knuffel. Gek genoeg word ik daar heel rustig van.

Fijn dat je hebt kunnen huilen. Ja, het maakt je leeg, maar het lucht zo op. Je was daarna wel helemaal 'op' zeker?

Het ouderlijk huis ontruimen... wat lijkt me dat zwaar. Dat is dan echt het einde van een tijdperk he. Het lijkt me dat het anker dan volledig los is. Ik moet er gewoon niet aan denken... maar ook voor mij zal die dag komen.

Hier schrijven heeft mij ook heel erg geholpen. Nog steeds trouwens. Het allerscherpste is er af, maar nog steeds vind ik troost in alle herkenning hier.

Ik leesnog steeds mee. Inderdaad ik vind ook troost. Ik herken ook veel dingen, zoals die schoenen die mooi op mijn vriend staat te wachten. Ik heb nog niks weggedaan, anders word mijn huis half leeg. Het geeft me ook troost al die spullen. Het enigste wat ik gedaan heb, is wat spullen van mijn vriend verplaatsen. Van de ene kamer naar de andere kamer. Verder niet zo veel veranderd. Ik probeer zo veel mogelijk het beetje het zelfde te laten, maar dat is in de praktijk onmogelijk.

ik weet dat ik mijn huis een beetje gezelliger moet maken voor mezelf. Dus ik ontkom er niet aan.

Herkenbaar, spullen opruimen een ouderlijk huis leegruimen, kleding wegdoen en sommige items bewaren..

Wat bij ons extra wrang was dat mijn moeder nog leefde met het leegruimen en verkopen van het ouderlijk huis.. opgenomen in een verpleeghuis en bijna niets meer weten en kunnen.. wetend dat ze nooit meer terug zou komen in haar huis..

Een aantal meubels van mijn ouders staat nu bij mijn schoonmoeder.. sieraden van mijn moeder hebben wij na haar overlijden verdeeld. Haar auto heb ik nu evenals wat mooie jasjes, ik was de enige dochter die het past.

Oude foto's hebben we verdeeld, mijn ouders trouwalbum ligt nog bij mij..

En geen ouderlijk huis meer en het feit dat ik nu eerste generatie ben is een raar gevoel.. Zo oud voel ik mij nog niet..

Ik word niet geconfronteerd met schoenen die er nog staan of kleding die nog in een kast hangt. Wat ook onverwacht emoties geeft..

Broodjehagelslag schreef: ↑

24-09-2018 09:17

Lady, hier ook duidelijk een link met lichamelijke/hormonale toestand. Alsof je dan minder kan hebben.

Daar heb ik ook wel last van hormonale buien.

fijn Lady, dat het met kleine beetjes beter gaat! Twee stapjes vooruit eentje achteruit.

Wij moesten de flat van mijn moeder ook opruimen want ja, er moest natuurlijk een nieuwe huurder in. Gelukkig kregen we voldoende begrip en tijd van de woningbouwvereniging, want ik zat krachteloos op de bank en mijn broer moest al het zware werk doen. Nu was dat ook zijn modus operandi, hup hup dit eraf, dat opruimen, keihard doorwerken... ik had gewoon geen puf en kon geen stap verzetten in de flat, had totaal geen benul meer. Vrienden hebben meegeholpen en alles is goed gegaan, er is niets de deur uitgegaan zonder mijn toestemming. Ze hadden goed in de gaten dat ik lamgeslagen was, en vonden dat ik de eerste keus in alles had (mijn broer gaf niet zoveel om spullen, hij heeft wel wat meegenomen maar niet veel).

Nu staat er een heleboel in mijn logeerkamer wat ik nog moet uitzoeken. Beddengoed, kleedjes, bestek, lampjes, wat meubilair, je kunt het zo gek niet bedenken. Ik wil wel e.e.a. van mijn moeder houden, maar ik waak er wel voor dat het niet te gek word, ik wil niet dat de logeerkamer een soort schrijn wordt. Ik denk wel dat ik veel ga gebruiken, en dat vind ik ook fijn. Kleding heb ik heel weinig helaas, we hadden niet dezelfde maat, maar ik heb wel een aantal vesten en een mooie, gedistingeerde mantel.

Het valt niet mee. Verleden week donderdag was de dag waarop het een jaar geleden was dat we de verschrikkelijke uitslag te horen kregen. Nu komen de dagen eraan waarop alles zo snel ging: de laatste keer vakantie samen, de dag dat ze naar het hospice ging... ik moet er door heen, het is nu allemaal voor de eerste keer, maar het geeft er wel weer een randje aan, alsof de wond weer opengetrokken wordt. Tijdens de zomer ging het wel goed, en ook al is de herfst mijn favoriete seizoen en kijk ik er niet tegenop, het neemt wel een groot gedeelte van mijn gedachten in beslag.

Mijn moeder had jaren, jaren geleden een krabpaal voor mijn katten gekocht. Zo eentje met een kistje onderop en twee verdiepinkjes waar de katten konden krabben. Mijn ondankbare schepsels wilden daar niets van weten dus het werd een soort van running gag, die krabpaal stond in mijn huiskamer en geen enkele kat die hem aanraakte. Tot twee weken geleden, dat mijn oudste van 19 ineens in het kistje ging liggen en sindsdien er in ligt te snurken. Iedere keer als ik opsta en naar haar zoek, draait ze haar koppie naar me toe, uiterst tevreden in haar nieuwe holletje. Het ding is twaalf jaar oud en ze heeft er nooit naar getaald, en nu ligt ze er dagelijks in. Het eerste wat ik dacht was "Dat moet ik mijn moeder vertellen!"...

ja, janken natuurlijk. Het zijn kleine dingen zoals dit, en grote dingen zoals het voorbijlopen van de brasserie waar we altijd chocomel dronken. Het leven gaat door, de wereld draait door, en zelf zit je in die rare op en neer beweging. Soms gaat het dagen goed, soms gaat het ineens mis. Van het weekend ben ik naar de bioscoop geweest en een horrorfilm gezien, het deed me helemaal niets. Gisteren lag Gijs (mijn jongste kat, waar mijn moeder helemaal gek mee was) op mijn hoofdkussen op me te wachten en keek me aan met zijn guitige oogjes... en nog meer janken.

Ik wil praten, praten, praten en aan de andere kant een winterslaap houden, en het volgende moment iets leuks gaan doen. Het lijkt wel alsof ik alle kanten opschiet op het moment...

Lady_Day schreef: ↑

24-09-2018 08:06

Christiana, heb je nu ook het idee dat je alsnog in een soort stroomversnelling terecht bent gekomen? Dat je nu opeens ALLES in 1x moet verwerken?

Eigenlijk ervaar ik meer de rust/stilte als na een auto ongeluk de klap de impact en dan die stilte..

Die periode voor het overlijden van mijn ouders was zo absurd en bizar..

Het is net of ik van een afstand naar mezelf kijk, en allerlei gebeurtenissen zich opnieuw afspelen in een film.

Niet in paniek maar berustend. Ik merk dat ik meer de rust op zoek, geen behoefte aan visite of gezelschap..

Met contract bespreking en een gebeurtenis draag ik een sieraad van mijn moeder.. morele steun.

Tussen de middag kwam ik een kennis je tegen ( sociale contacten waren minimaal afgelopen drie jaar) en ze vroeg belangstellend hoe het met mijn moeder ging.. zij was in shock en ik stond het rustig te vertellen..

Stuk verwerking van het overlijden van mijn ouders was al al begonnen voor hun overlijden door dementie en hersenbeschadigingen.. het gemis komt nu hard binnen..

Ben ook rustiger geworden maakte mij niet meer druk of mijn contract werd verlengd of niet, of er iets kapot gaat of de bureaucratie weer eens toeslaat.. zolang er geen doden vallen vind ik het best.

Glaasje prik de afgelopen periode had ik ook graag een winterslaap gehouden en nog wel.. waar die moeheid vandaan komt??

Dat je emoties op en neer gaan is heel normaal het is heel wat!

Ik heb me het afgelopen jaar heel erg terug getrokken. Er wordt wel tegen mij gezegd dat ik wel 'sociaal' moet blijven doen, maar meestal heb ik daar totaal geen zin in.

Gelukkig is de zomer voorbij en hoef ik niet te doen alsof ik geinteresseerd ben in verhalen over de camping in Frankrijk en daarna de dikke vette nieuwe auto die net aangeschaft is. Ik vind daar zo weinig aansluiting bij en het kost me ontzettend veel moeite om oprechte belangstelling te tonen. Ik voel me echt een 'alien' soms.

Christiana, ik maak me ook minder druk om dingen. Ik wil ook een simpeler leven. Een kleiner huis (nog kleiner), lagere vaste lasten en minder druk om te presteren op mijn werk. Ik wil niet terug kijken op mijn leven straks en zien dat ik alleen maar gewerkt en geconsumeerd heb (heel gechargeerd natuurlijk).

Ik lees en leef mee hoor, het gaat alleen niet zo goed met me. Ik realiseer me steeds meer dat ik dan misschien wel uit mijn zware depressie ben, maar nu pas besef ik me hoe verdrietig, bang en boos ik eigenlijk nog ben. En wat voor een lange weg ik nog te gaan heb. En dat maakt me bijna wanhopig. Ik wil me zo niet voelen...

Och, Lente... ik heb dan gelukkig geen ervaring met depressies, maar de gevoelens van verdriet, angst en boosheid snap ik heel goed. Ik ben zo vaak de wanhoop nabij geweest. En nog steeds kan het me overvallen. Vanochtend onder de douche kreeg ik een ontzettende huilbui. Dat ik niet weet hoe ik het allemaal moet doen. En de angst om me nooit meer okay te voelen (heb het nog niet eens over 'gelukkig').

Ja, we hebben nog een lange weg te gaan, maar we hoeven het niet alleen te doen. En dat is toch een beetje troost

Ja door dit topic heb ik wel iets minder het idee dat ik gek ben. Ik ben in ieder geval niet alleen. Dat troost een beetje inderdaad.

Hele dikke Lente. Andere omstandigheden, maar ik heb ook heel lang geen ruimte gehad voor het verlies. Eigenlijk heb ik het verlies van mijn oudste pas een beetje verwerkt nadat ik mijn jongste verloor. En wat kan het je overvallen dat er dan nog zoveel pijn, verdriet, angst en boosheid zit. Dat wanhopige hoort er denk ik ook een beetje bij. Is ook een soort fase. Deel vooral je gevoelens, je bent niet alleen.
En jij ook niet lady

Selune ik hoop van harte dat die wanhoop een fase is, wel een verdomd rotte fase vind ik het. Alsof ik me nu pas realiseer hoe klote het eigenlijk allemaal is.

Jullie zijn lieverds hier, dank je wel

Sterkte Lente sommige fases kunnen inderdaad behoorlijk heftig binnenkomen. Ik houd me er dan ook maar aan vast dat het een fase is en dus hopelijk weer voorbij gaat. Gelukkig is dat wel de ervaring die ik al heb uit het verleden maar dat maakt het niet minder heftig.

Heftig hoor Module, zo snel al alles moeten doen. Aan de andere kant kan het misschien ook wel rust geven. Vind dat echt lastig om te zeggen. Zit midden in het leeghalen van mijn ouderlijk huis en aan de ene kant vlieg ik er het liefst doorheen dat het maar klaar is en te koop kan als de emotionele dingen eruit zijn. Eenmaal daar bezig komt er echter bijna niks uit mijn handen.. Zo frustrerend.

voor iedereen die hem op dit moment kan gebruiken

Lente ook van mij een

Glaasjeprik herkenbaar die momenten, laat t er maar uit hoor. Klinken als lieve beesten die katten van jou!

Dathadden we van de week hier ook. Morgen voor t eerst rijles. En man zegt: oh dat had je moeder zo fijn gevonden. Janken weer.

Module ik vond t zelf wel fijn dat het zo snel moest. Heb de dingen die ik later wilde uitzoeken maar in ons huis gezet, de ene helft stort, andere helft kringloop etc. Later op mijn gemak papierwerk enzo uitgezocht.

Schrok me net rot. Kreeg een mail op dr iPad dat er bericht was van de belastingdienst. Bleken toeslagen verrekend te zijn.
We krijgen nog 2 euro

Modulex: ach wat naar zeg. Lucht ook op he? Ik vond dat huilen vanuit mijn tenen wel fijn eigenlijk. Luchte mij ook enorm op. Dat besef dat komt langzaam wel. Het is nog zo vers.

Lady: ja eenzaam inderdaad. Het is gewoon een beetje zoals het is. Ik heb me er denk ik wel een beetje bij neer kunnen leggen.

Yertle: wat moeilijk zeg. Je zit er dan ook zo midden in, maar het lijkt me heel moeilijk om afscheid van te nemen.

Hormonen: hier ook last van helaas, dan is alles wat donkerder.

Glaasjeprik: kan je alleen maar een knuffel geven

Christiana: alles is zo relatief geworden. Man moppert wel eens om weggebruikers. Ik zeg dan: laat gaan joh. Het is allemaal niet meer belangrijk.

Lente: wat zwaar zeg. Tijdens zo’n donkere periode zie je dat allemaal niet, dat komt pas achteraf.

Het gaat hier wel goed. Ik heb sinds een tijdje medicijnen voor mijn PMS en daardoor zijn mijn hormonen meer in check. Ik voel me gewoon veel beter. Ik heb zo’n plezier en lol gehad afgelopen weekend. Ik besefte me gisteren dat ik eigenlijk al jaren niet meer gelachen heb met mijn man. Altijd zorgen, altijd bang voor uitslagen. Altijd wel wat en nu is het allemaal voorbij.

Mijn haar is trouwens heel erg uitgevallen afgelopen maanden. Ik zag dit weekend een foto van mezelf en ik schrok we van. De hele voorste helft is flink uitgedund, je kan er zo doorheen kijken. De kapper schrok er ook al van, ze denkt dat het door de stress kwam.