Psyche
alle pijlers
Wat hielp jou tijdens rouw
maandag 12 februari 2018 om 22:52
Zoals in mijn andere topic staat is mijn moeder 4;5 week geleden overleden, heel onverwachts .
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
dinsdag 25 september 2018 om 22:46
Ondanks dat de pijn en wanhoop over het moeten loslaten wel minder wordt, lijkt het gemis alleen maar groter te worden. Ik werd vanochtend wakker met zo'n heel ongeduldig gevoel. Van 'nou, kom nu maar terug'.
Ik ben ook weer hormonaal merk ik. Zo van de een op de andere dag weer labiel. Ik droom er over om in een camper te stappen (kat mee) en gewoon weg te rijden. Ja, gewoon weg. Ik heb geen zin meer in gezeik op mijn werk. Geen zin meer in gezeik met het onderhoud van mijn huis. Gewoon geen zin in gezeik.
Ik ben ook weer hormonaal merk ik. Zo van de een op de andere dag weer labiel. Ik droom er over om in een camper te stappen (kat mee) en gewoon weg te rijden. Ja, gewoon weg. Ik heb geen zin meer in gezeik op mijn werk. Geen zin meer in gezeik met het onderhoud van mijn huis. Gewoon geen zin in gezeik.
dinsdag 25 september 2018 om 23:17
Zo'n periode heb ik ook gehad, ik wilde alleen maar rust..Lady_Day schreef: ↑25-09-2018 22:46Ondanks dat de pijn en wanhoop over het moeten loslaten wel minder wordt, lijkt het gemis alleen maar groter te worden. Ik werd vanochtend wakker met zo'n heel ongeduldig gevoel. Van 'nou, kom nu maar terug'.
Ik ben ook weer hormonaal merk ik. Zo van de een op de andere dag weer labiel. Ik droom er over om in een camper te stappen (kat mee) en gewoon weg te rijden. Ja, gewoon weg. Ik heb geen zin meer in gezeik op mijn werk. Geen zin meer in gezeik met het onderhoud van mijn huis. Gewoon geen zin in gezeik.
Dacht zelfs bij het overlijden van een collega maar dan heb je wel rust.. Ben toen naar een psycholoog gegaan en heb daar een paar gesprekken gehad.. ze kon de last niet van mijn schouders halen, maar wel een spiegel voor houden en aangeven dat het proces waar je doorgaat normaal heftig en zwaar is.
dinsdag 25 september 2018 om 23:22
Lente19251003 schreef: ↑25-09-2018 09:15Ik lees en leef mee hoor, het gaat alleen niet zo goed met me. Ik realiseer me steeds meer dat ik dan misschien wel uit mijn zware depressie ben, maar nu pas besef ik me hoe verdrietig, bang en boos ik eigenlijk nog ben. En wat voor een lange weg ik nog te gaan heb. En dat maakt me bijna wanhopig. Ik wil me zo niet voelen...
kan het zijn dat de depressie zo zwaar was dat je verdriet/rouw niet voelde? Ondergestopt onder de grijze grauwe deken depressie, en nu die deken wegzakt het verdriet doorkomt?Kan mij voorstellen dat je je wanhopig voelt.. als je uit zo n zware depressie kunt komen, kom je uiteindelijk ook door verdriet
christiana wijzigde dit bericht op 25-09-2018 23:28
Reden: Verkeerde emotie
Reden: Verkeerde emotie
0.55% gewijzigd
dinsdag 25 september 2018 om 23:24
Selune schreef: ↑25-09-2018 09:40Hele dikke
En jij ook niet lady
het verliezen van twee kinderen zo heftig zo zwaar mijn grootste angst..
woensdag 26 september 2018 om 00:03
Dat mag ook hé. Je bent niets verplicht. Ik kan me heel goed voorstellen dat je het overslaat. Doe wat zo goed mogelijk voelt, dan zorg je het beste voor jezelf.
Ik heb morgen mijn diploma-uitreiking en ben daarvan al dagen van slag. Iedereen roept geniet ervan en wees trots dat je het toch hebt gehaald. En ik denk alleen maar, ik wil daar niet staan, ik ben niet compleet, ons gezin is niet compleet. Ik voel me totaal verloren. Ik ga wel, want toen mijn dochtertje overleed heb ik de kinderen beloofd dat we dat zouden overleven, dat we door zouden leven met elkaar. Zij moeten zien dat alles nog mogelijk is, maar mijn hart, dat ligt in stukjes en ik weet de stukjes even niet bij elkaar te schrapen en te doen alsof het ok is. Dat is het nu even niet. Ik mis de kinderen gewoon vreselijk.
Ik heb morgen mijn diploma-uitreiking en ben daarvan al dagen van slag. Iedereen roept geniet ervan en wees trots dat je het toch hebt gehaald. En ik denk alleen maar, ik wil daar niet staan, ik ben niet compleet, ons gezin is niet compleet. Ik voel me totaal verloren. Ik ga wel, want toen mijn dochtertje overleed heb ik de kinderen beloofd dat we dat zouden overleven, dat we door zouden leven met elkaar. Zij moeten zien dat alles nog mogelijk is, maar mijn hart, dat ligt in stukjes en ik weet de stukjes even niet bij elkaar te schrapen en te doen alsof het ok is. Dat is het nu even niet. Ik mis de kinderen gewoon vreselijk.
selune wijzigde dit bericht op 26-09-2018 00:07
0.00% gewijzigd
Forever is a hell of a long time
woensdag 26 september 2018 om 00:07
Helaas komt daarna toch weer een grotere angst. Mijn angst om mijn andere kinderen te verliezen is exponentieel toegenomen. En vorige week met dat treinongeluk was ik ontzettend verdrietig. Ik herbeleefde (daar heb ik helaas nog altijd heel veel last van) steeds de momenten dat ik wist dat de kinderen dood waren, dat ik het hoorde. Ben daar heel naar van geweest. En tegelijk dacht ik steeds die arme ouders, twee kinderen in één keer verliezen. Mij was tenminste een soort 'hersteltijd' gegund. Er zijn altijd dingen die nog erger zijn. Onvoorstelbaar hard is het leven soms.Christiana schreef: ↑25-09-2018 23:24
Forever is a hell of a long time
woensdag 26 september 2018 om 02:07
jullie zijn laat nog wakker?Het leven is soms inderdaad hard. Dat vind ik nog steeds lastig te accepteren. Hoe snel leven verandert.
@cristiana, gewoon overslaan als het niet fijn voelt. Soms vieren we het helemaal niet, soms alleen met de juiste mensen (hele goede vriend/vriendin/broer/zus). In ieder geval zijn we veel selectiever geworden. (We = ik en mijn vriend)
Als je bang bent dat alles in de soep loopt, neem dan een pannetje mee.
woensdag 26 september 2018 om 02:39
Selune schreef: ↑26-09-2018 00:03Dat mag ook hé. Je bent niets verplicht. Ik kan me heel goed voorstellen dat je het overslaat. Doe wat zo goed mogelijk voelt, dan zorg je het beste voor jezelf.
Ik heb morgen mijn diploma-uitreiking en ben daarvan al dagen van slag. Iedereen roept geniet ervan en wees trots dat je het toch hebt gehaald. En ik denk alleen maar, ik wil daar niet staan, ik ben niet compleet, ons gezin is niet compleet. Ik voel me totaal verloren. Ik ga wel, want toen mijn dochtertje overleed heb ik de kinderen beloofd dat we dat zouden overleven, dat we door zouden leven met elkaar. Zij moeten zien dat alles nog mogelijk is, maar mijn hart, dat ligt in stukjes en ik weet de stukjes even niet bij elkaar te schrapen en te doen alsof het ok is. Dat is het nu even niet. Ik mis de kinderen gewoon vreselijk.
Ik snap je gevoel, ik had mijn uitreiking na een aantal (traumatiserende) verliezen. En ons gezin was ook niet langer compleet. Uiteindelijk was het een fijne dag
. Ook met tranen, maar die mogen er wat mij betreft ook gewoon zijn. Hoop voor jou hetzelfde. Ook voor de andere dames. Recent een aantal hele nare overlijdens in mijn omgeving. En ondanks dat ik heel stoer doorga hakt het er inmiddels toch wel in. Allemaal is het heel dubbel. Voor de overledenen (soms) een verlossing en voor ons een verlies. Opluchting, verdriet, blijdschap (bijv. lijden is voorbij) en fijne herinneringen liggen heel dicht bij elkaar.
Just because you have the emotional range of a teaspoon doesn’t mean we all have.
woensdag 26 september 2018 om 08:09
Neweve jij was zelfs nog later wakker. Ik ben vaak laat of midden in de nacht wakker. Veel last van onrustig slapen en nachtmerries. Meestal pak ik niet m'n telefoon dat maakt het nog erger, maar gisteren was ik nog aan het appen. Mijn vriendin die vandaag meegaat voelde aan dat ik in m'n eentje verdrietig en bang zat te zijn en begon tegen me aan te kletsen. En jij waarom was jij zo laat?
KiaOra wat rot dat je zoveel voor je kiezen krijgt. Je bent hier van harte alom om mee te schrijven hé. En dank je wel voor je herkenning en begrip. Ik voel me best schuldig dat ik niet alleen maar blij ben vandaag eigenlijk.
Ik ga proberen er toch iets van te maken vandaag.
KiaOra wat rot dat je zoveel voor je kiezen krijgt. Je bent hier van harte alom om mee te schrijven hé. En dank je wel voor je herkenning en begrip. Ik voel me best schuldig dat ik niet alleen maar blij ben vandaag eigenlijk.
Ik ga proberen er toch iets van te maken vandaag.
Forever is a hell of a long time
woensdag 26 september 2018 om 08:11
Wat een zieke gedachte eigenlijk, maar ik heb precies dezelfde gehad (niet bij collega btw). Ook mijn therapeut heeft me wat dat betreft geholpen. Ook op dezelfde manier.Christiana schreef: ↑25-09-2018 23:17Zo'n periode heb ik ook gehad, ik wilde alleen maar rust..
Dacht zelfs bij het overlijden van een collega maar dan heb je wel rust.. Ben toen naar een psycholoog gegaan en heb daar een paar gesprekken gehad.. ze kon de last niet van mijn schouders halen, maar wel een spiegel voor houden en aangeven dat het proces waar je doorgaat normaal heftig en zwaar is.
De boosheid is in het algemeen echt wel minder hier af en toe komt het toch nog heel plotseling op. Ik denk niet meer zoveel aan het hele proces van onderzoeken etc. maar gisteravond moest ik nog wel even denken aan het begin. Dat is meer dan 3 jaar geleden nu. Mijn vader was echt heel ziek. Heel veel koorts, hoge ontstekingswaarden in zijn bloed. Ze hadden destijds een long scan gemaakt en de desbetreffende longarts had wel iets 'vreemds' gezien op de foto. Er werd toen nog voorgesteld om een biopt te nemen maar omdat hij gediagnosticeerd werd met een aantal andere ziektes is daar niets mee gedaan. 2,5 jaar later blijkt het dus toch longkanker geweest te zijn. Ik vind dat zo slecht, dat er iets gesignaleerd wordt, maar dat men niet doorpakt. Heb hier ook wel van geleerd. Je moet er als een havik bovenop zit.
Nog meer boosheid... de moeder van een goede vriendin van mij is alcoholist en kettingroker. De muren in haar huis waren gewoon bruin van de aanslag. Rookte ook gewoon binnen terwijl de kleinkinderen op bezoek waren (wat niet vaak gebeurde). Echt heel ranzig. Ook zij kreeg longkanker, is geopereerd en is nu 'schoon' verklaard. Ik weet dat het leven niet eerlijk is en kanker al helemaal niet, maar kan daar wel kribbig van worden. Mijn vader leefde altijd heel gezond.
woensdag 26 september 2018 om 09:27
Sterkte vandaag Selune.
En gefeliciteerd! Wat het is wel wat hè, je hebt het wel gered. En hoewel het misschien anders voelt, is het wel degelijk een behoorlijke prestatie en iets om trots op te zijn. Hoop dat je ondanks alles een mooie dag hebt. En een diepe buiging voor het voorbeeld dat jij je kinderen geeft.
Ik ben ook enorm van slag geweest door het ongeluk in Oss. Heb zo ontzettend te doen met de ouders. Ik vond het verliezen van 1 kind al niet te doen, en dan 2 in 1 keer. Dat is echt teveel voor een mens, hoe moet je daar in godesnaam mee omgaan. En nog een zwaargewond kind. Het houdt me enorm bezig.
Lady, ik snap je laatste alinea. Het leven is niet eerlijk en dat maakt veel dingen heel ingewikkeld.
Hier is een beetje het omgekeerde het geval. Een vriendin heeft longkanker en heeft haar hele volwassen leven gerookt. Zij is daar juist heel 'gelaten' (weet het juiste woord even niet te vinden) in en vind ook echt dat het haar eigen schuld is en dat ze nu geen recht tot klagen heeft. Vind ik ook lastig. Want hoewel ik roken oerstom en dom vind, vind ik toch ook echt niet dat zij haar kanker heeft verdiend.
En gefeliciteerd! Wat het is wel wat hè, je hebt het wel gered. En hoewel het misschien anders voelt, is het wel degelijk een behoorlijke prestatie en iets om trots op te zijn. Hoop dat je ondanks alles een mooie dag hebt. En een diepe buiging voor het voorbeeld dat jij je kinderen geeft.
Ik ben ook enorm van slag geweest door het ongeluk in Oss. Heb zo ontzettend te doen met de ouders. Ik vond het verliezen van 1 kind al niet te doen, en dan 2 in 1 keer. Dat is echt teveel voor een mens, hoe moet je daar in godesnaam mee omgaan. En nog een zwaargewond kind. Het houdt me enorm bezig.
Lady, ik snap je laatste alinea. Het leven is niet eerlijk en dat maakt veel dingen heel ingewikkeld.
Hier is een beetje het omgekeerde het geval. Een vriendin heeft longkanker en heeft haar hele volwassen leven gerookt. Zij is daar juist heel 'gelaten' (weet het juiste woord even niet te vinden) in en vind ook echt dat het haar eigen schuld is en dat ze nu geen recht tot klagen heeft. Vind ik ook lastig. Want hoewel ik roken oerstom en dom vind, vind ik toch ook echt niet dat zij haar kanker heeft verdiend.
woensdag 26 september 2018 om 10:54
Christiana ik snap dat je geen zin hebt in je verjaardag, lekker doen wat jij wilt op die dag!
En inderdaad, tijdens mijn depressie was alles zo donker en ik zat onder de medicatie waardoor ik niet alles echt voelde. En nu voel ik wel alles en dat is niet altijd even leuk.
Selune heel veel sterkte vandaag. Ik ben trots op je, dat je een diploma hebt behaald, wat een prestatie!
Lady day, het leven is inderdaad niet eerlijk...
En inderdaad, tijdens mijn depressie was alles zo donker en ik zat onder de medicatie waardoor ik niet alles echt voelde. En nu voel ik wel alles en dat is niet altijd even leuk.
Selune heel veel sterkte vandaag. Ik ben trots op je, dat je een diploma hebt behaald, wat een prestatie!
Lady day, het leven is inderdaad niet eerlijk...
woensdag 26 september 2018 om 21:43
Lady day: dat gevoel van willen vluchten heb ik nu niet meer. Dat had ik juist meer voor de tijd, maar ook door alle ellende die vanuit mijn familie kwam. Ook met het idee: ik wil in de auto stappen met mijn gezin en gewoon ver weg rijden van alles. Vervelend dat je vandaag weer zo’n moeilijk dag hebt.
Christiana: ik hoop dat je kunt kiezen om te doen met je verjaardag wat je wilt. Ik vind de druk van anderen daarin altijd behoorlijk vervelend.
Selune: wat een lastige dag voor je vandaag. Ik hoop dat je toch een fijne dag hebt gehad en dat je het op zo’n manier hebt kunnen invullen wat goed voor je voelt.
Kia ora: ook een lastige periode voor jou. Je mag hier altijd meeschrijven als je dat wilt.
Mijn moeder had longkanker en dat kwam ook door roken. Dat vertelde ik ook aan anderen, maar mensen zeiden dan vaak dat dat helemaal niet zo hoeft te zijn. Als een soort geruststelling of zo. Ik werd daar best wel pissig om. Ze leefde ontzettend ongezond. Uiteindelijk is ze niet aan de longkanker overleden, maar ze heeft het wel zelf veroorzaakt. En dat wenste ik haar niet toe en was gewoon doodzonde, maar het had wel voorkomen kunnen worden.
Lente: vind je dit gevoel niet prettiger? Ik vind dat depressieve voor me uitstaren en tot niks komen echt verschrikkelijk. Alsof ik niet leef of zo. Dit verdriet is ook niet alles, maar er zit wel weer leven in me.
Christiana: ik hoop dat je kunt kiezen om te doen met je verjaardag wat je wilt. Ik vind de druk van anderen daarin altijd behoorlijk vervelend.
Selune: wat een lastige dag voor je vandaag. Ik hoop dat je toch een fijne dag hebt gehad en dat je het op zo’n manier hebt kunnen invullen wat goed voor je voelt.
Kia ora: ook een lastige periode voor jou. Je mag hier altijd meeschrijven als je dat wilt.
Mijn moeder had longkanker en dat kwam ook door roken. Dat vertelde ik ook aan anderen, maar mensen zeiden dan vaak dat dat helemaal niet zo hoeft te zijn. Als een soort geruststelling of zo. Ik werd daar best wel pissig om. Ze leefde ontzettend ongezond. Uiteindelijk is ze niet aan de longkanker overleden, maar ze heeft het wel zelf veroorzaakt. En dat wenste ik haar niet toe en was gewoon doodzonde, maar het had wel voorkomen kunnen worden.
Lente: vind je dit gevoel niet prettiger? Ik vind dat depressieve voor me uitstaren en tot niks komen echt verschrikkelijk. Alsof ik niet leef of zo. Dit verdriet is ook niet alles, maar er zit wel weer leven in me.
woensdag 26 september 2018 om 22:33
Selune, ik ben benieuwd hoe het gegaan is!
Tinkel, ik snap dat wel dat die andere mensen zeggen dat longkanker niet door roken hoeft te komen. Wat is het alternatief: ja, je moeder is ziek en het is haar eigen schuld. Dat zullen veel mensen wellicht denken, maar niet zo snel zeggen
Een depressie lijkt me echt verschrikkelijk. Ik heb er gelukkig geen ervaring mee. Wel met heel neerslachtige gevoelens en af en toe een stiekeme doodswens, maar een echte depressie... dat lijkt me heel, heel zwaar.
Niet dat paniek en hartverscheurend verdriet zo prettig is, maar voor mij geeft me dat wel een aanleiding om iets te doen. Ik heb geen hele dagen in bed kunnen liggen omdat ik 2 dagen na de crematie weer aan het werk was. Niet dat ik functioneerde (en nog steeds niet op volle kracht), maar ik moest wel. Ik weet niet wat er gebeurd was als ik geen werk had gehad. Hoe zeer ik er ook van baalde en hoe triviaal ik mijn werkzaamheden ook vond... het gaf me wel houvast.
Tinkel, ik snap dat wel dat die andere mensen zeggen dat longkanker niet door roken hoeft te komen. Wat is het alternatief: ja, je moeder is ziek en het is haar eigen schuld. Dat zullen veel mensen wellicht denken, maar niet zo snel zeggen
Een depressie lijkt me echt verschrikkelijk. Ik heb er gelukkig geen ervaring mee. Wel met heel neerslachtige gevoelens en af en toe een stiekeme doodswens, maar een echte depressie... dat lijkt me heel, heel zwaar.
Niet dat paniek en hartverscheurend verdriet zo prettig is, maar voor mij geeft me dat wel een aanleiding om iets te doen. Ik heb geen hele dagen in bed kunnen liggen omdat ik 2 dagen na de crematie weer aan het werk was. Niet dat ik functioneerde (en nog steeds niet op volle kracht), maar ik moest wel. Ik weet niet wat er gebeurd was als ik geen werk had gehad. Hoe zeer ik er ook van baalde en hoe triviaal ik mijn werkzaamheden ook vond... het gaf me wel houvast.
woensdag 26 september 2018 om 23:00
Heb mijn beide kinderen gelukkig nog, maar ook ik was diep geraakt door het drama in Oss..Selune schreef: ↑26-09-2018 00:07Helaas komt daarna toch weer een grotere angst. Mijn angst om mijn andere kinderen te verliezen is exponentieel toegenomen. En vorige week met dat treinongeluk was ik ontzettend verdrietig. Ik herbeleefde (daar heb ik helaas nog altijd heel veel last van) steeds de momenten dat ik wist dat de kinderen dood waren, dat ik het hoorde. Ben daar heel naar van geweest. En tegelijk dacht ik steeds die arme ouders, twee kinderen in één keer verliezen. Mij was tenminste een soort 'hersteltijd' gegund. Er zijn altijd dingen die nog erger zijn. Onvoorstelbaar hard is het leven soms.
Twee kinderen zoals bij jou na elkaar verliezen lijkt mij nog veel ellendiger.. je weet dan precies waar je dan weer door heen moet..
Bewonder je doorzettingsvermogen en je kracht
woensdag 26 september 2018 om 23:05
Snap dat heel goed hoor Lady, mijn moeder leefde heel gezond, geen overgewicht nooit gerookt, geen alcohol, lage bloeddruk en zij werd zo getroffen door dat herseninfarct en hersenbloedingen..Lady_Day schreef: ↑26-09-2018 08:11Wat een zieke gedachte eigenlijk, maar ik heb precies dezelfde gehad (niet bij collega btw). Ook mijn therapeut heeft me wat dat betreft geholpen. Ook op dezelfde manier.
Nog meer boosheid... de moeder van een goede vriendin van mij is alcoholist en kettingroker. De muren in haar huis waren gewoon bruin van de aanslag. Rookte ook gewoon binnen terwijl de kleinkinderen op bezoek waren (wat niet vaak gebeurde). Echt heel ranzig. Ook zij kreeg longkanker, is geopereerd en is nu 'schoon' verklaard. Ik weet dat het leven niet eerlijk is en kanker al helemaal niet, maar kan daar wel kribbig van worden. Mijn vader leefde altijd heel gezond.
Mijn schoonmoeder rookte was alcoholist een fors overgewicht en loopt nog steeds rond fors klagend en zuchtend.. zit elke week bij de huisarts..
woensdag 26 september 2018 om 23:12
Mijn werk hield mij overeind en ik moest gewoon.. mijn man is jaren zwaar depressief geweest. Het sloopte hem maar mij ook..
Het zoog mij leeg, en ik was kostwinner en had twee pubers ellende op het werk, overlijden van schoonzus en schoonvader.. en de mantel zorg van mijn ouders die er aan kwam..
De ellende bleef komen.. en toen mijn dierbare collega overleed aan kanker.. schoot dus door mij heen dat je dan wel rust had.. wat ik zo nodig had.. dat het een foute gedachte was snapte ik..
Later hoorde ik dat de partner van iemand die depressief is, de grootste kans op een depressie heeft.. ik snap dat wel.. ik zat op het randje.
Het zoog mij leeg, en ik was kostwinner en had twee pubers ellende op het werk, overlijden van schoonzus en schoonvader.. en de mantel zorg van mijn ouders die er aan kwam..
De ellende bleef komen.. en toen mijn dierbare collega overleed aan kanker.. schoot dus door mij heen dat je dan wel rust had.. wat ik zo nodig had.. dat het een foute gedachte was snapte ik..
Later hoorde ik dat de partner van iemand die depressief is, de grootste kans op een depressie heeft.. ik snap dat wel.. ik zat op het randje.
woensdag 26 september 2018 om 23:15
@selune, ik zit momenteel in het buitenland met een tijdsverschil dus ik was nog een serie aan het kijken.
Hopelijk was vandaag een ok dagje. In iedergeval gefeliciteerd met je diploma.
@cristiana, mijn moeder leefde ook heel gezond en toch plotseling weg. Soms vraag ik me af of we dieper moeten graven naar de oorzaak (uit de obductie kwam niks), voor het geval het genetisch is. Ik ben een emotie-eter en soms kan ik me er extra aan toegeven. Onder het mom van ach wat boeit het, het helpt toch niet.
Hopelijk was vandaag een ok dagje. In iedergeval gefeliciteerd met je diploma.
@cristiana, mijn moeder leefde ook heel gezond en toch plotseling weg. Soms vraag ik me af of we dieper moeten graven naar de oorzaak (uit de obductie kwam niks), voor het geval het genetisch is. Ik ben een emotie-eter en soms kan ik me er extra aan toegeven. Onder het mom van ach wat boeit het, het helpt toch niet.
Als je bang bent dat alles in de soep loopt, neem dan een pannetje mee.
donderdag 27 september 2018 om 07:26
Wat gek, ook mijn moeder leefde supergezond, was slank en heel sportief, nooit gerookt en lette heel erg op haar eten, dronk nooit etc. En zij zat vol met kanker.
Mijn vader; veeeeel te dik, sky high cholesterol en bloeddruk, rookt als een ketter, heeft veel met gevaarlijke stoffen en asbest gewerkt, drinkt dagelijks te veel en beweegt vrijwel niet meer. En hij heeft nooit iets.
Mijn vader; veeeeel te dik, sky high cholesterol en bloeddruk, rookt als een ketter, heeft veel met gevaarlijke stoffen en asbest gewerkt, drinkt dagelijks te veel en beweegt vrijwel niet meer. En hij heeft nooit iets.
