Psyche
alle pijlers
Wat hielp jou tijdens rouw
maandag 12 februari 2018 om 22:52
Zoals in mijn andere topic staat is mijn moeder 4;5 week geleden overleden, heel onverwachts .
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
woensdag 19 september 2018 om 22:10
Lady_Day schreef: ↑17-09-2018 23:08Dit voelt net alsof je een diepe wond hebt die aan het helen is. Het trekt en het jeukt en het is ongelooflijk oncomfortabel. En toch weet je dat het de goede kant op gaat. Het verdriet is er nog wel, maar het verandert.
En toch... het blijft soms nog steeds zo ontzettend raar. Zo onwerkelijk. Hoe lang blijft dit zo raar? Ik hoop niet voor altijd, want het is echt gekmakend soms.
Lady, uit ervaring kan ik je vertellen dat het niet zo voor altijd blijft, al voelt het soms wel zo. Alleen het kost tijd en bergen energie, vooral het eerste jaar. Ik was gevloerd, zo'n beetje elke dag en dan had ik weinig gedaan. Er wordt weleens gezegd dat je alle seizoenen een keer meegemaakt moet hebben en dat geloof ik wel. Wil niet zeggen dat jaar 2 dan gelijk makkelijker is hoor. Er komt wel letterlijk steeds wat meer afstand, je eigen leven en ritme komt steeds wat meer naar de voorgrond.
Ik heb mezelf wel voorgehouden dat praten, zeker in het begin, goed/fijn kan zijn. Dat iemand is overleden betekent niet dat diegene ook nog eens doodgezwegen hoeft te worden. Plus, rouw komt nooit gelegen, staat geen tijd voor en niemand die jou moet vertellen 'ben je er nu nog niet overheen'.
Ook ik heb soms nog momenten dat ik mijn moeder mis, niet vaak maar het overvalt me dan ineens, meer weemoed. Zelfde geldt voor man, als 'mijn man' mis ik hem niet meer zozeer, klinkt cru, zo is het niet bedoeld, als vader wel voor zoon. Zoon moet het van verhalen hebben van mij en schoonfamilie, naast foto's en video's en toch ontbreekt er die 50% in zijn leven, niet dagelijks, wel met momenten ook. Ben nu langer alleenstaande ouder dan dat mijn relatie duurde, dat vind ik soms ook nog wel bizar. Dat vind ik weleens lastig, met name, waar komt bepaald gedrag vandaan: van mij, omdat we al zijn gehele leven met ons tweetjes wonen en hij aan mij gewend is als ouder, of toch ook een deel karaktertrekken/eigenschappen van zijn vader.
wij slapen nooit.
woensdag 19 september 2018 om 22:47
Het scherpe randje gaat ervan af, het gemis word erger. Voor mij is het inmiddels bijna 2 jaar geleden en het lijkt soms al eeuwen geleden dat ik haar voor het laatst zag.
Vandaag is het 2 jaar geleden dat alles in gang gezet werd, en nu hik ik toch weer tegen de sterfdatum aan. Eergister moest ik gewoon even een foto bekijken om haar weer voor mijn geest te halen... dat was wel even een moeilijk momentje want ik ben haar toch lang nog niet vergeten?
Ik denk dagelijk aan mijn moeder, maar ook op een mooie en liefdevolle manier. Het scherpe randje is er zeker vanaf maar ik mis haar nog steeds ontzettend en ik denk dat, dat altijd zal blijven.
Ik moest inderdaad ook door alle seizoenen heen voordat ik stappen maakte in mijn rouwproces. En ookal blijft het soms moeilijk, het is steeds een beetje beter te verdragen.
Vandaag is het 2 jaar geleden dat alles in gang gezet werd, en nu hik ik toch weer tegen de sterfdatum aan. Eergister moest ik gewoon even een foto bekijken om haar weer voor mijn geest te halen... dat was wel even een moeilijk momentje want ik ben haar toch lang nog niet vergeten?
Ik denk dagelijk aan mijn moeder, maar ook op een mooie en liefdevolle manier. Het scherpe randje is er zeker vanaf maar ik mis haar nog steeds ontzettend en ik denk dat, dat altijd zal blijven.
Ik moest inderdaad ook door alle seizoenen heen voordat ik stappen maakte in mijn rouwproces. En ookal blijft het soms moeilijk, het is steeds een beetje beter te verdragen.
woensdag 19 september 2018 om 22:48
Dankje voor je post, Peach. Het stelt me gerust. Ja, ik vind dit echt 'doodvermoeiend'. Ik voel me soms helemaal dol van vermoeidheid. Ik had eigenlijk gehoopt dat ik me compleet op mijn werk zou kunnen storten. Dat doe ik ook wel qua uren, maar mijn hart zit daar momenteel niet in.
Ik verbaas me er soms over als ik iemand hoor praten over zijn/haar overleden ouder... met heel veel gemak, ook al was de band sterk. Dat vind ik dan zo bijzonder, daar ben ik dan een beetje jaloers op. Acceptatie en de mooie herinneringen in plaats van verdriet en eenzaamheid.
Ik heb dit gewoon erg onderschat. Toen mijn opa overleed een paar jaar geleden heb ik daar helemaal geen last van gehad. Ja, ik was wel verdrietig en ik mis hem ook wel, maar niet zo hartverscheurend. En ik ging gewoon verder met mijn leven.
En nu heeft mijn leven de afgelopen 8 maanden stil gestaan. Ik merk dat het heel langzaam weer op gang komt, maar ik ben er nog lang niet. Het lijkt wel alsof mijn leven tot stilstand is gekomen. En soms voelt het alsof het nooit meer vooruit gaat. Ik weet gelukkig dat dat een gevoel is en geen feit.
Hoe is jouw zoon er onder? Is hij nieuwsgierig naar zijn vader?
Ik verbaas me er soms over als ik iemand hoor praten over zijn/haar overleden ouder... met heel veel gemak, ook al was de band sterk. Dat vind ik dan zo bijzonder, daar ben ik dan een beetje jaloers op. Acceptatie en de mooie herinneringen in plaats van verdriet en eenzaamheid.
Ik heb dit gewoon erg onderschat. Toen mijn opa overleed een paar jaar geleden heb ik daar helemaal geen last van gehad. Ja, ik was wel verdrietig en ik mis hem ook wel, maar niet zo hartverscheurend. En ik ging gewoon verder met mijn leven.
En nu heeft mijn leven de afgelopen 8 maanden stil gestaan. Ik merk dat het heel langzaam weer op gang komt, maar ik ben er nog lang niet. Het lijkt wel alsof mijn leven tot stilstand is gekomen. En soms voelt het alsof het nooit meer vooruit gaat. Ik weet gelukkig dat dat een gevoel is en geen feit.
Hoe is jouw zoon er onder? Is hij nieuwsgierig naar zijn vader?
woensdag 19 september 2018 om 23:21
Lady_Day schreef: ↑19-09-2018 22:48Dankje voor je post, Peach. Het stelt me gerust. Ja, ik vind dit echt 'doodvermoeiend'. Ik voel me soms helemaal dol van vermoeidheid. Ik had eigenlijk gehoopt dat ik me compleet op mijn werk zou kunnen storten. Dat doe ik ook wel qua uren, maar mijn hart zit daar momenteel niet in.
Ik verbaas me er soms over als ik iemand hoor praten over zijn/haar overleden ouder... met heel veel gemak, ook al was de band sterk. Dat vind ik dan zo bijzonder, daar ben ik dan een beetje jaloers op. Acceptatie en de mooie herinneringen in plaats van verdriet en eenzaamheid.
Ik heb dit gewoon erg onderschat. Toen mijn opa overleed een paar jaar geleden heb ik daar helemaal geen last van gehad. Ja, ik was wel verdrietig en ik mis hem ook wel, maar niet zo hartverscheurend. En ik ging gewoon verder met mijn leven.
En nu heeft mijn leven de afgelopen 8 maanden stil gestaan. Ik merk dat het heel langzaam weer op gang komt, maar ik ben er nog lang niet. Het lijkt wel alsof mijn leven tot stilstand is gekomen. En soms voelt het alsof het nooit meer vooruit gaat. Ik weet gelukkig dat dat een gevoel is en geen feit.
Hoe is jouw zoon er onder? Is hij nieuwsgierig naar zijn vader?
Geestelijke vermoeidheid werkt, vond ik althans, veel langer door dan lichamelijke vermoeidheid. Bij overlijden/rouwproces vond ik het echt een dubbel proces, geestelijk én lichamelijk. Die watten in je hoofd. Heb weleens de kaas in de vaatwasser en een vuile mok koffie in de koelkast gezet. Tel erbij op dat je dan nog werk hebt, ook al is dat afleiding, ook daar is inzet nodig dus een beetje roofbouw pleeg je wel. Niet als verwijt hoor.
Dat vond ik ook zo raar toen we de overlijdenskaarten zaten te versturen aan de eettafel toen mijn moeder overleed. Keken we naar buiten, liepen mensen langs, hun leven ging door, wisten/zagen niet wat er bij een huis in die straat achter de deur zich afspeelde. Heel raar om dat te beseffen.
En, rouwen heeft niemand geleerd op school, dat is zo'n eigen proces, dat valt niet in een leerboek te beschrijven. Ja, er zijn wel genoeg boeken maar het bereidt je nog steeds niet voor op hoe het daadwerkelijk is.
Dat je anderen hoort praten over hun overleden ouder dat dat ogenschijnlijk makkelijk afgaat: daar is een rouwproces aan vooraf gegaan. Als ik met jou zou samenzitten irl, dan zou je merken dat het idd voor mij alweer meer dan 20 jaar geleden is, de intense emotie is er niet meer. Dat is een verloop qua proces wat ook mij tijd heeft gekost.
Het enige wat ik je kan 'aanraden', neem je tijd, en dat is uiteraard voor een ieder verschillend. Je 'moet' niet over een x-aantal maanden weer ergens anders in je gevoel staan dan de maanden ervoor. Soms gaat het wat beter, dan weer minder, soms heel erg minder. Het hoort erbij, overhaast je zelf niet en vooral, ren jezelf ook niet voorbij. Ben je zelf al helemaal niet bij gebaat.
Om op je laatste vraag te antwoorden: ja, begint nu meer te komen. Hij is nu 17 en begint zich wel steeds wat meer af te vragen. Een half jaar geleden werd de zolder geïsoleerd en moest alles daar weg. Dus vond ik dat een mooi moment om weer eens rotzooi weg te gooien. Uiteraard kwamen daar ook weer herinneringen door naar boven en heb apart gezet waarvan ik dacht dat zoon het wel leuk zou vinden om eens doorheen te neuzen. Hij wist wel ongeveer wat er op zolder stond maar nu was er echt interesse. Hebben een hele zaterdagmiddag- en avond over vanalles en nog wat zitten kletsen en praten. Was echt fijn om dat zo samen te doen: foto's bekeken, handschrift (nagenoeg hetzelfde) maar ook 'trekjes' die zoon heeft die hij op foto's terugzag. Zelf nooit echt specifiek benoemd maar zoon zag het gelijk. Dierbare uren waren dat.
wij slapen nooit.
woensdag 19 september 2018 om 23:57
Het praten over mijn overleden ouders gaat mij goed af, zeker als mensen mijn geschiedenis niet kennen.. wellicht heeft de enorme aftakeling van beide ouders mee gespeeld? Leefde ik meer naar hun dood toe..
Maar wil niet zeggen dat de rouw mij niet raakt de moeheid de slechte concentratie, de grijze sluier die over alles heen hangt.. mijn verjaardag die er aan komt die ik niet wil vieren etc..
En soms ook boosheid en verdriet..
Kortom ik ben ook aan het ploeteren
Maar wil niet zeggen dat de rouw mij niet raakt de moeheid de slechte concentratie, de grijze sluier die over alles heen hangt.. mijn verjaardag die er aan komt die ik niet wil vieren etc..
En soms ook boosheid en verdriet..
Kortom ik ben ook aan het ploeteren
donderdag 20 september 2018 om 07:53
Wat mooi, Peach, dat met die zolder opruimen. 
Christiana, hetzelfde hier. Ik kan er ook wel goed over praten, vooral met mensen die ik goed ken, maar die hebben het verhaal al 10x gehoord. Met mensen die verder van mij af staan merk ik dat ik niet eens zin heb om te benoemen dat mijn vader dood is. Ik merk dat ik het uit de weg ga. En in het begin vertelde ik mijn verhaal bij wijze van spreken aan iedereen die ook maar een half luisterend oor bood.
Als ik terug kijk op het laatste half jaar is het heel wazig voor mij. Ik weet dat ik heel veel verdriet heb gehad, maar verder kan ik mij er weinig van herinneren. De dagen vloeien over naar nachten en die weer naar dagen, en zo is het 1 grote brei aan 'tijd'.
Christiana, hetzelfde hier. Ik kan er ook wel goed over praten, vooral met mensen die ik goed ken, maar die hebben het verhaal al 10x gehoord. Met mensen die verder van mij af staan merk ik dat ik niet eens zin heb om te benoemen dat mijn vader dood is. Ik merk dat ik het uit de weg ga. En in het begin vertelde ik mijn verhaal bij wijze van spreken aan iedereen die ook maar een half luisterend oor bood.
Als ik terug kijk op het laatste half jaar is het heel wazig voor mij. Ik weet dat ik heel veel verdriet heb gehad, maar verder kan ik mij er weinig van herinneren. De dagen vloeien over naar nachten en die weer naar dagen, en zo is het 1 grote brei aan 'tijd'.
donderdag 20 september 2018 om 10:34
Lady, wat fijn dat er weer lichtpuntjes komen en mooi dat je moeder zich kan optrekken aan dat goede nieuws.
Spikkels, ik herken het zeker. Soms denk je oh het gaat eigenlijk best lekker en dan enkele dagen later vliegt het je zo aan dat je voor je gevoel weer terug bij af bent. Hier bijna 3 maanden geleden nu dat mijn moeder is overleden en het is dat ik weet uit de ervaring na het overlijden van mijn vader en overlijden van mijn zus dat het echt weer beter wordt maar anders pfff.
Het zijn ook inderdaad die kleine dingetjes die heel triggeren en dan komt er een verdriet naar boven dat je daarna denkt van ok ik was dus nog lang niet zo ver als ik dacht.
Ik houd me dan maar vast aan de gedachte dat het in fases gaat en van wat ik tot nu toe heb meegemaakt dat echt alle eerste keren voorbij moeten zijn wil je ook maar weer enigszins echt vooruit gaan kijken en dat er meer bitterzoete herinneringen komen ipv enkel verdriet.
Tinkel, dat lijkt me wel moeilijk dat je pa dan meegaat en dat het voor jullie niet goed voelt. Wat is zijn drijfveer dan om mee te gaan? Is het een optie om het gewoon uit te spreken dat je hem er niet bij wilt?
Glaasjeprik,
Heftig al die fases, eerste keren, herinneringsdatums. Kan soms zo op je af komen, maar wat goed van je dat je gaat beginnen met een rouwgroep.
Het praten over vind ik ook heel fijn, soms denk ik wel eens oh ja iedereen weet het nu wel hoe mijn moeder zus of zo deed en ze zullen me wel een keer zat zijn maar ik krijg gelukkig alle ruimte om mijn verhaal te doen al is het 100 keer.
Hier ook veel kaarsjes bij foto's voelt goed om die aan te steken en dat komt bij vlagen soms tijden niet en dan ineens is die behoefte weer heel groot en daar geef ik dan ook gehoor aan.
Voor iedereen die het moeilijk heeft
Spikkels, ik herken het zeker. Soms denk je oh het gaat eigenlijk best lekker en dan enkele dagen later vliegt het je zo aan dat je voor je gevoel weer terug bij af bent. Hier bijna 3 maanden geleden nu dat mijn moeder is overleden en het is dat ik weet uit de ervaring na het overlijden van mijn vader en overlijden van mijn zus dat het echt weer beter wordt maar anders pfff.
Het zijn ook inderdaad die kleine dingetjes die heel triggeren en dan komt er een verdriet naar boven dat je daarna denkt van ok ik was dus nog lang niet zo ver als ik dacht.
Ik houd me dan maar vast aan de gedachte dat het in fases gaat en van wat ik tot nu toe heb meegemaakt dat echt alle eerste keren voorbij moeten zijn wil je ook maar weer enigszins echt vooruit gaan kijken en dat er meer bitterzoete herinneringen komen ipv enkel verdriet.
Tinkel, dat lijkt me wel moeilijk dat je pa dan meegaat en dat het voor jullie niet goed voelt. Wat is zijn drijfveer dan om mee te gaan? Is het een optie om het gewoon uit te spreken dat je hem er niet bij wilt?
Glaasjeprik,
Heftig al die fases, eerste keren, herinneringsdatums. Kan soms zo op je af komen, maar wat goed van je dat je gaat beginnen met een rouwgroep.Het praten over vind ik ook heel fijn, soms denk ik wel eens oh ja iedereen weet het nu wel hoe mijn moeder zus of zo deed en ze zullen me wel een keer zat zijn maar ik krijg gelukkig alle ruimte om mijn verhaal te doen al is het 100 keer.
Hier ook veel kaarsjes bij foto's voelt goed om die aan te steken en dat komt bij vlagen soms tijden niet en dan ineens is die behoefte weer heel groot en daar geef ik dan ook gehoor aan.
Voor iedereen die het moeilijk heeft
Geniet van vandaag want je weet nooit of morgen je gegeven is...
donderdag 20 september 2018 om 15:41
De scherpte gaat ervan af en het leven gaat verder. En toch hé soms vliegt het toch weer aan. Vanmorgen het nieuws van die kindjes en ik kan al de hele dag aan niets anders denken. Die arme ouders en tegelijk blijft dat moment dat ik wist dat de kinderen dood waren steeds maar door m'n hoofd gaan. Dat gevoel, die oneindige wanhoop, het verdriet, pijn, angst. Bah ben er helemaal naar van.
selune wijzigde dit bericht op 20-09-2018 16:30
0.13% gewijzigd
Forever is a hell of a long time
donderdag 20 september 2018 om 20:26
‘De trein rijdt niet ik ben later’. Tientallen telefoontjes vanmorgen van leerlingen, je kijkt op de NS-site: aanrijding met een persoon..... en dan hoor je het nieuws.
, van een docent die net zelf haar kindjes in Oss op school heeft afgezet....
Vandaag is mijn eigen verdriet naar de achtergrond verdwenen. Waar maak ik me druk om? Mama was hoog bejaard. En ik huil... om die vier kindjes en.... om mijn moeder.
, van een docent die net zelf haar kindjes in Oss op school heeft afgezet....
Vandaag is mijn eigen verdriet naar de achtergrond verdwenen. Waar maak ik me druk om? Mama was hoog bejaard. En ik huil... om die vier kindjes en.... om mijn moeder.
donderdag 20 september 2018 om 20:49
meisjeviva bedankt voor je bericht, daar hou ik me dan aan vast!
Echt hoor.
Selune en ModuleX christania en ladyday ik was ook van slag vanmorgen bah omdat je nu een enigszins een voorstelling kan maken van het enorme verdriet.
Het onrustige gevoel van de rouw en angst herkennen jullie dat?
Ik word daar zo moe en moedeloos van .....
Echt hoor.
Selune en ModuleX christania en ladyday ik was ook van slag vanmorgen bah omdat je nu een enigszins een voorstelling kan maken van het enorme verdriet.
Het onrustige gevoel van de rouw en angst herkennen jullie dat?
Ik word daar zo moe en moedeloos van .....
vrijdag 21 september 2018 om 07:16
Spikkels, ik herken het onrustige gevoel en de angst wel, maar dat is bij mij wel grotendeels aan het verdwijnen. Ik heb heel erg het gevoel gehad dat ik het niet alleen kon. Maar er zijn al dingen geweest waar mijn vader mij normaal gesproken mee had geholpen en ook die zijn opgelost. Ik kan het wel alleen, het kost me alleen wel heel veel geld 
Ik worstel voornamelijk met het gemis en het ongeloof. Het gemis doet heel erg veel pijn maar ik vind dat minder heftig dan het ongeloof. Als ik zo'n 'aanval' heb, dan denk ik soms dat ik gek word. Ik weet namelijk dat hij dood is, waarom geloof ik het dan soms gewoon niet.
De vermoeidheid is ook bijna niet te overzien. Ik merk dat ik me steeds meer afzonder. Ik zeg vaak nee tegen feestjes en andere 'gezelligheden' met groepen mensen. Ik vind dat te vermoeiend en ik heb al zo weinig energie. 'Men' vindt dat ik meer leuke dingen moet doen, er meer erop uit moet trekken, maar soms kán ik gewoon niet. Dan kom ik thuis uit mijn werk en slinger ik iets in de magnetron en ga daarna in bed liggen.
Ik worstel voornamelijk met het gemis en het ongeloof. Het gemis doet heel erg veel pijn maar ik vind dat minder heftig dan het ongeloof. Als ik zo'n 'aanval' heb, dan denk ik soms dat ik gek word. Ik weet namelijk dat hij dood is, waarom geloof ik het dan soms gewoon niet.
De vermoeidheid is ook bijna niet te overzien. Ik merk dat ik me steeds meer afzonder. Ik zeg vaak nee tegen feestjes en andere 'gezelligheden' met groepen mensen. Ik vind dat te vermoeiend en ik heb al zo weinig energie. 'Men' vindt dat ik meer leuke dingen moet doen, er meer erop uit moet trekken, maar soms kán ik gewoon niet. Dan kom ik thuis uit mijn werk en slinger ik iets in de magnetron en ga daarna in bed liggen.
vrijdag 21 september 2018 om 07:20
Selune zulk nieuws als gister zal er bij jou nog harder inhakken. Je weet hoe die ouders zich zullen voelen. Ook bij mij had het veel impact. Ik ben er de hele dag verdrietig om geweest, ik heb ook kinderen in die leeftijd en heb ze even extra veel geknuffeld.
Met mij gaat het niet goed. Het is nu bijna een jaar en ik hik daar zo tegenaan...
Ben overigens wel enorm blij met de moderatoren en het topicverbod van Yogo. Heel fijn dat ze hebben ingegrepen hier.
Met mij gaat het niet goed. Het is nu bijna een jaar en ik hik daar zo tegenaan...
Ben overigens wel enorm blij met de moderatoren en het topicverbod van Yogo. Heel fijn dat ze hebben ingegrepen hier.
vrijdag 21 september 2018 om 07:29
Poeh Lady, lastige vraag.... ik vind sowieso dat het jaar heel snel voorbij is gegaan. Van de eerste periode na haar overlijden heb ik weinig heldere herinneringen, dat is meer een brij denk ik. Sowieso is dit hele jaar meer overleven geweest dan leven. Ondanks toch wel hele grote gebeurtenissen in mijn leven is het eigenlijk gewoon elke dag opstaan en functioneren, maar echt leven en me goed voelen is het niet. Soms wel goede momenten hoor, en het allesoverheersende verdriet is wel minder rauw, maar als ik me de rest van mijn leven zo zou moeten voelen, dan wordt het nog een heeeeeel lang leven 
vrijdag 21 september 2018 om 07:33
vrijdag 21 september 2018 om 07:43
Het topicverbod had ik gemist, maar dat is zeker fijn!
Lente wat enorm rot dat je zo tegen dat jaar aanhikt. Wat maakt dat je dat zo tegenaan hikt? Het gevoel dat je dan als een keer 'alleen' gedaan hebt of voelt het alsof het dan over zou moeten zijn of vind je van jezelf dat je er nog teveel me bezig bent of iets heel anders natuurlijk?
Wanneer is het een jaar? Heb je een plan voor die dag of kun je dat maken?
Sterkte in ieder geval
Ik vond de dag dat het een jaar was heel moeilijk, maar heb er op een vreemde manier heel erg naar uitgekeken. Iedereen zei na dat eerste jaar dan heb je alles en keer gehad en wordt het beter. Ik had daar al m'n hoop op gevestigd. Stom, want van het verlies van mijn oudste wist ik al dat dat zo niet werkte, maar ik had echt een houvast nodig om dit verlies te doorstaan. Ik vond het heel moeilijk om te merken dat het daarna niet ineens magisch beter was.
Spikkels ik herken de angst en het onrustige gevoel wel heel erg, maar ik heb (c)ptss, dus in hoeverre dat rouw is (geweest) en in hoeverre het trauma vind ik lastig te zeggen. Bij mij is het nu ruim drie jaar geleden en de diepe rouw is voorbij. Het raakt, het verdriet zit er zeker nog, maar het allesoverheersende dat is er bij mij wel uit. Toch overvalt me soms nog wel een enorme angst en onrustig ben ik eigenlijk standaard, maar dat kan dus ook heel goed voor mij erbij horen helaas.
Dat ongeloof is ook een heel wanhopig gevoel lady. Weten dat het zo is, maar het je niet voor kunnen stellen. Ik heb heel in het begin weleens lopen zoeken naar mijn dochtertje. Totale wanhoop ik moest haar vinden, ze was hulpeloos en alleen en had mama nodig en tegelijk heel goed weten dat ze er niet meer was. Vreselijk naar vond ik dat. En inderdaad je kunt wel door, je gaat ook door, het is alleen voor altijd anders
Het nieuws van gisteren heeft me veel gedaan. De hele dag met een enorme bal verdriet in m'n maag gelopen gisteren, het zit dan zo onder de oppervlakte maar ik kan er dan niet goed bij. Ik heb vannacht de momenten dat ik zelf 'hoorde' dat de kinderen dood waren keer op keer herbeleefd in m'n 'slaap' (/nachtmerries). Vanmorgen al heel vroeg wakker en ik voel me ontzettend rot. Vandaag maar even heel actief afleiding zoeken.
Gisteren m'n kinderen extra geknuffeld en dan ben ik zo dankbaar dat zij er nog zijn, maar ook zo vreselijk bang om hen te kunnen verliezen.
Lente wat enorm rot dat je zo tegen dat jaar aanhikt. Wat maakt dat je dat zo tegenaan hikt? Het gevoel dat je dan als een keer 'alleen' gedaan hebt of voelt het alsof het dan over zou moeten zijn of vind je van jezelf dat je er nog teveel me bezig bent of iets heel anders natuurlijk?
Wanneer is het een jaar? Heb je een plan voor die dag of kun je dat maken?
Sterkte in ieder geval
Ik vond de dag dat het een jaar was heel moeilijk, maar heb er op een vreemde manier heel erg naar uitgekeken. Iedereen zei na dat eerste jaar dan heb je alles en keer gehad en wordt het beter. Ik had daar al m'n hoop op gevestigd. Stom, want van het verlies van mijn oudste wist ik al dat dat zo niet werkte, maar ik had echt een houvast nodig om dit verlies te doorstaan. Ik vond het heel moeilijk om te merken dat het daarna niet ineens magisch beter was.
Spikkels ik herken de angst en het onrustige gevoel wel heel erg, maar ik heb (c)ptss, dus in hoeverre dat rouw is (geweest) en in hoeverre het trauma vind ik lastig te zeggen. Bij mij is het nu ruim drie jaar geleden en de diepe rouw is voorbij. Het raakt, het verdriet zit er zeker nog, maar het allesoverheersende dat is er bij mij wel uit. Toch overvalt me soms nog wel een enorme angst en onrustig ben ik eigenlijk standaard, maar dat kan dus ook heel goed voor mij erbij horen helaas.
Dat ongeloof is ook een heel wanhopig gevoel lady. Weten dat het zo is, maar het je niet voor kunnen stellen. Ik heb heel in het begin weleens lopen zoeken naar mijn dochtertje. Totale wanhoop ik moest haar vinden, ze was hulpeloos en alleen en had mama nodig en tegelijk heel goed weten dat ze er niet meer was. Vreselijk naar vond ik dat. En inderdaad je kunt wel door, je gaat ook door, het is alleen voor altijd anders
Het nieuws van gisteren heeft me veel gedaan. De hele dag met een enorme bal verdriet in m'n maag gelopen gisteren, het zit dan zo onder de oppervlakte maar ik kan er dan niet goed bij. Ik heb vannacht de momenten dat ik zelf 'hoorde' dat de kinderen dood waren keer op keer herbeleefd in m'n 'slaap' (/nachtmerries). Vanmorgen al heel vroeg wakker en ik voel me ontzettend rot. Vandaag maar even heel actief afleiding zoeken.
Gisteren m'n kinderen extra geknuffeld en dan ben ik zo dankbaar dat zij er nog zijn, maar ook zo vreselijk bang om hen te kunnen verliezen.
selune wijzigde dit bericht op 21-09-2018 08:26
0.50% gewijzigd
Forever is a hell of a long time
vrijdag 21 september 2018 om 08:21
Mag het vast niet zeggen, maar eindelijk! Ben er ook blij mee.Lente19251003 schreef: ↑21-09-2018 07:20Ben overigens wel enorm blij met de moderatoren en het topicverbod van Yogo. Heel fijn dat ze hebben ingegrepen hier.
Dikke knuffel voor iedereen die er een nodig heeft!
Bij mij hakte het nieuws van gisteren er ook wel flink in. Ik werk ook bij een buitenschoolse opvang, gelukkig hebben wij niet zo'n ding en zitten we ook niet dicht bij een spoor. Maar je wordt je wel even extra bewust van je verantwoordelijkheid.
Tenslotte werk je met het kostbaarste wat mensen hebben, hun kinderen.
"Want iedereen verdient een 23ste kans"
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
vrijdag 21 september 2018 om 08:22
Selune, ik vind het 'fijn' dat het gevoel van ongeloof herkenbaar is. En fijn is een raar woord in deze context want ik wens het niemand toe.
Ik heb vlak na de dood van mijn vader ook heel erg naar hem gezocht. 'Waar ben je dan?' en maar door zijn kledingkast gaan. Elke broekzak binnenstebuiten keren in de hoop dat er nog 'iets' was. Dat doe ik nu niet meer maar ik heb hier nog steeds een jasje van hem hangen. Het ruikt nog naar hem. Soms houd ik dat nog even goed vast, ook al weet ik dat ik dat eigenlijk niet moet doen. Ik vind er geen troost in, ik word er alleen maar wanhopig van.
Ik houd me heel erg vast aan de verhalen hier, de ervaringen die gedeeld worden. Het stelt me gerust dat het echt wel gaat veranderen. Het is al veranderd, maar als je er zo middenin zit is het soms zo moeilijk te zien.
En ook... een ouder verliezen is helemaal niet iets geks. Een kind ja, dat hoort gewoon niet zo, maar een ouder, dat hoort bij het normale proces. Daarom denk ik soms dat mijn reactie erop buitenproportioneel is. Maar ja, van alle mensen in mijn leven was mijn vader me het meest dierbaar. Het klinkt wat lullig naar mijn vriend, moeder en zus en zo bedoel ik het absoluut niet, maar mijn vader was echt wel heel speciaal voor mij.
Ik heb vlak na de dood van mijn vader ook heel erg naar hem gezocht. 'Waar ben je dan?' en maar door zijn kledingkast gaan. Elke broekzak binnenstebuiten keren in de hoop dat er nog 'iets' was. Dat doe ik nu niet meer maar ik heb hier nog steeds een jasje van hem hangen. Het ruikt nog naar hem. Soms houd ik dat nog even goed vast, ook al weet ik dat ik dat eigenlijk niet moet doen. Ik vind er geen troost in, ik word er alleen maar wanhopig van.
Ik houd me heel erg vast aan de verhalen hier, de ervaringen die gedeeld worden. Het stelt me gerust dat het echt wel gaat veranderen. Het is al veranderd, maar als je er zo middenin zit is het soms zo moeilijk te zien.
En ook... een ouder verliezen is helemaal niet iets geks. Een kind ja, dat hoort gewoon niet zo, maar een ouder, dat hoort bij het normale proces. Daarom denk ik soms dat mijn reactie erop buitenproportioneel is. Maar ja, van alle mensen in mijn leven was mijn vader me het meest dierbaar. Het klinkt wat lullig naar mijn vriend, moeder en zus en zo bedoel ik het absoluut niet, maar mijn vader was echt wel heel speciaal voor mij.
vrijdag 21 september 2018 om 08:34
Ik herken dat wel Lady, mijn moeder was zo speciaal voor me, met haar had ik toch wel de allerbeste band. Lieve vriendinnen, een geweldige man en 2 fantastische kinderen maar dat zijn allemaal mensen waarbij je toch zelf ook moet ‘zorgen’ en mama was de enige waar ik altijd ongegeneerd alles kwijt kon. Al was het onredelijk, kinderachtig, wat dan ook. Daarbij kwam ook dat zij mijn autistische man en kind als geen ander begreep en dus voor mij een broodnodige sparringpartner was. Dat mis ik nog het meeste.
Selune dat ongeloof is ook herkenbaar. Wat hartverscheurend dat jij je dochter hebt gezocht. Ik kan me jouw verdriet niet voorstellen. Vreselijk. Ik heb meer het gevoel van ‘nou, hou nou maar op met die grap, het is leuk geweest, kom nu maar gewoon terug’.
Waar ik zo tegenaan hik... geen idee eigenlijk. Ik vind wel dat ik nu een stuk beter had moeten zijn. Ik ben vrij hard voor mezelf en ik baal dat ik nog zo labiel ben.
Haha mindfulness om in het nu te leven. Als het nu gewoon ruk is, heb je daar ook weinig aan!
Lambchop lijkt me ook pittig idd, als je op de bso werkt en dit nieuws hoort. Niks mis met bso (was hier geen optie vanwege mijn autistje) maar ik ben stiekem wel blij dat mijn kinderen bij mij zijn voor en na school. Schijnveiligheid natuurlijk want ik kan ook geschept worden op de fiets of in de auto met de kids.
Selune dat ongeloof is ook herkenbaar. Wat hartverscheurend dat jij je dochter hebt gezocht. Ik kan me jouw verdriet niet voorstellen. Vreselijk. Ik heb meer het gevoel van ‘nou, hou nou maar op met die grap, het is leuk geweest, kom nu maar gewoon terug’.
Waar ik zo tegenaan hik... geen idee eigenlijk. Ik vind wel dat ik nu een stuk beter had moeten zijn. Ik ben vrij hard voor mezelf en ik baal dat ik nog zo labiel ben.
Haha mindfulness om in het nu te leven. Als het nu gewoon ruk is, heb je daar ook weinig aan!
Lambchop lijkt me ook pittig idd, als je op de bso werkt en dit nieuws hoort. Niks mis met bso (was hier geen optie vanwege mijn autistje) maar ik ben stiekem wel blij dat mijn kinderen bij mij zijn voor en na school. Schijnveiligheid natuurlijk want ik kan ook geschept worden op de fiets of in de auto met de kids.
vrijdag 21 september 2018 om 08:46
Ik begrijp je 'fijn' inderdaad wel Lady. Het is geruststellend dat je niet de enige bent. Zo sprak ik ooit een Andrew moeder die haar kind had verloren door vertelde dat ze jaren later nog om zich heen keek of ze haar kind herkende in iemand. Mijn oudste was toen al een jaar of tien dood en ik vond dat zo'n opluchting dat er meer mensen waren die dat ďeden.
Onderstaande niet quoten alsjeblieft: Normaal proces of niet dat maakt het gemis niet minder.
Misschien wel je eigen acceptatie en reactie. Voor mezelf toen mijn grootouders overleden vond ik dat heel erg, maar er zat ook een stukje dat ik wist dat die dag zou komen. Op dit moment vecht mijn surrogaatvader (in mijn vroege jeugd toen ik thuis mishandeld en verwaarloosd vingen hij en zijn vrouw mij op, gaven me soms te eten of ik mocht bij hen binnen als ik buiten was gezet) voor zijn leven. Ik ben bang dat hij niet lang meer zal leven en dat vind ik vreselijk. Hij (en zijn vrouw) staan zo dichtbij mij, ze voelen als eigen, zonder hun zorg had ik het als klein meisje niet overleefd. De angst om afscheid te moeten nemen is groot, maar er zit ook een heel klein rationeel stemmetje onder, hij heeft al een hele mooie leeftijd mogen halen. En nee dat maakt het niet minder erg of makkelijker ofzo, maar het maakt bij mij (!) wel een heel klein stukje acceptatie los, ik kan hen helaas niet de rest van mijn leven bij me houden. Tegelijk ben ik doodsbang om hen te verliezen, want dat gevoel dat je de wereld niet helemaal alleen aan kunt, dat heb ik bij hen heel sterk. Ik zie ze niet vaak, door afstand en doordat ze in mijn ouderlijke omgeving zijn achtergebleven toen ik uit huis geplaatst werd, maar het contract dat er is is me dierbaar. Dierbare dan mijn eigen 'ouders'. Mijn ouders hebben me het leven gegeven, maar zij hebben me in leven gehouden.
Onderstaande niet quoten alsjeblieft: Normaal proces of niet dat maakt het gemis niet minder.
Misschien wel je eigen acceptatie en reactie. Voor mezelf toen mijn grootouders overleden vond ik dat heel erg, maar er zat ook een stukje dat ik wist dat die dag zou komen. Op dit moment vecht mijn surrogaatvader (in mijn vroege jeugd toen ik thuis mishandeld en verwaarloosd vingen hij en zijn vrouw mij op, gaven me soms te eten of ik mocht bij hen binnen als ik buiten was gezet) voor zijn leven. Ik ben bang dat hij niet lang meer zal leven en dat vind ik vreselijk. Hij (en zijn vrouw) staan zo dichtbij mij, ze voelen als eigen, zonder hun zorg had ik het als klein meisje niet overleefd. De angst om afscheid te moeten nemen is groot, maar er zit ook een heel klein rationeel stemmetje onder, hij heeft al een hele mooie leeftijd mogen halen. En nee dat maakt het niet minder erg of makkelijker ofzo, maar het maakt bij mij (!) wel een heel klein stukje acceptatie los, ik kan hen helaas niet de rest van mijn leven bij me houden. Tegelijk ben ik doodsbang om hen te verliezen, want dat gevoel dat je de wereld niet helemaal alleen aan kunt, dat heb ik bij hen heel sterk. Ik zie ze niet vaak, door afstand en doordat ze in mijn ouderlijke omgeving zijn achtergebleven toen ik uit huis geplaatst werd, maar het contract dat er is is me dierbaar. Dierbare dan mijn eigen 'ouders'. Mijn ouders hebben me het leven gegeven, maar zij hebben me in leven gehouden.
Forever is a hell of a long time
vrijdag 21 september 2018 om 08:56
Lambchop dat lijkt me enorm schrikken als je zelf op een bso werkt. Ook al doe je het anders waar je zelf werkt je wordt je inderdaad weer even heel bewust van je kwetsbaarheid.
Lente dat hard zijn voor jezelf herken ik wel. Ik vond dat ik niet moest zeuren, ik had het bij mijn zoon overleefd, nu kwam het ook wel goed. En dat ik me maar niet beter ging voelen voelde enorm als falen (en nog soms)
Nu met m'n surrogaatvader ook. Ik zie hem zo'n 2x per jaar, zijn vrouw en ik bellen rondom verjaardagen. Het voelt vreselijk aanstellerig om ermee te zitten, het zijn niet eens mijn echte ouders. En toch ben ik verdrietig en bang.
Lente dat hard zijn voor jezelf herken ik wel. Ik vond dat ik niet moest zeuren, ik had het bij mijn zoon overleefd, nu kwam het ook wel goed. En dat ik me maar niet beter ging voelen voelde enorm als falen (en nog soms)
Nu met m'n surrogaatvader ook. Ik zie hem zo'n 2x per jaar, zijn vrouw en ik bellen rondom verjaardagen. Het voelt vreselijk aanstellerig om ermee te zitten, het zijn niet eens mijn echte ouders. En toch ben ik verdrietig en bang.
Forever is a hell of a long time
