Wat hielp jou tijdens rouw

Waarom blijven jullie reageren op die yogonaise? Op het viva forum wordt zo goed als niet gemodereerd hè, dus op zo'n gevoelig onderwerp als dit, kunnen sadisten gewoon los gaan. Misschien zijn jullie meer gebaat met een whatsapp groep, al weet ik niet of zoiets anoniem kan.

Ik zou ook graag mee willen schrijven,heb het topic nauw gevolgd en wat fijn dat de meesten hier zoveel steun uit halen.
Het overlijden van mijn moeder is al meer dan 1 jaar geleden.
Na een operatie die goed verlopen was heeft mijn moeder een hele tijd thuis gerevalideerd,ook dit ging allemaal prima.
Tot zij plotseling een aantal keren uit het niets was gevallen.
Omdat zij op een gegeven moment angst kreeg om te gaan lopen werd zij bedlegerig.
Ik heb haar in die tijd dagelijks verzorgt samen met thuiszorg maar het ging niet goed met mijn moeder.
Dit alles is zeg maar een tijdsbestek van een week of 3.
Na overleg met de huisarts kon mijn moeder terecht in een bejaardenhuis waar mijn moeder meer hulp en verzorging zou kunnen krijgen.
Dit vond ik moeilijk en vooral dat mijn moeder dit graag wilde baarde mij zorgen,ze was altijd zo’n onafhankelijke vrouw.
Pfff als ik dit zo schrijf schiet ik weer vol.
Mijn moeder is 2 dagen in het bejaardenhuis geweest toen de verpleging haar s’ochtends heeft gevonden,ze lag op de grond en was plotseling overleden.
Ik vind het nog steeds zo verschrikkelijk verdrietig dat ze zo heeft moeten sterven in een vreemde omgeving helemaal alleen.
Ik stop even want het word me even te veel pfff

Christiana schreef: ↑

29-08-2018 22:54

Leuk hoe je het zo beschrijft een lach op mijn gezicht. Ik vind dit weer nu ook lekker grijs en nat, mijn stemming!

moppentrommeltje schreef: ↑

29-08-2018 23:05

Ik zou ook graag mee willen schrijven,heb het topic nauw gevolgd en wat fijn dat de meesten hier zoveel steun uit halen.
Het overlijden van mijn moeder is al meer dan 1 jaar geleden.
Na een operatie die goed verlopen was heeft mijn moeder een hele tijd thuis gerevalideerd,ook dit ging allemaal prima.
Tot zij plotseling een aantal keren uit het niets was gevallen.v
Omdat zij op een gegeven moment angst kreeg om te gaan lopen werd zij bedlegerig.
Ik heb haar in die tijd dagelijks verzorgt samen met thuiszorg maar het ging niet goed met mijn moeder.
Dit alles is zeg maar een tijdsbestek van een week of 3.
Na overleg met de huisarts kon mijn moeder terecht in een bejaardenhuis waar mijn moeder meer hulp en verzorging zou kunnen krijgen.
Dit vond ik moeilijk en vooral dat mijn moeder dit graag wilde baarde mij zorgen,ze was altijd zo’n onafhankelijke vrouw.
Pfff als ik dit zo schrijf schiet ik weer vol.
Mijn moeder is 2 dagen in het bejaardenhuis geweest toen de verpleging haar s’ochtends heeft gevonden,ze lag op de grond en was plotseling overleden.
Ik vind het nog steeds zo verschrikkelijk verdrietig dat ze zo heeft moeten sterven in een vreemde omgeving helemaal alleen.
Ik stop even want het word me even te veel pfff

Moppentrommeltje

kopjekoffie70 schreef: ↑

29-08-2018 23:03

Waarom blijven jullie reageren op die yogonaise? Op het viva forum wordt zo goed als niet gemodereerd hè, dus op zo'n gevoelig onderwerp als dit, kunnen sadisten gewoon los gaan. Misschien zijn jullie meer gebaat met een whatsapp groep, al weet ik niet of zoiets anoniem kan.

Ik hoef niet zo nodig anoniem, maar een appgroepje gaat niet werken voor de meelezers van ons topic die er ook veel aan hebben.
Of mensen die er net bij komen... en ons misschien wel nodig hebben.

Helaas..

Och moppentrommeltje, welkom... en wat een verdrietig verhaal zeg. En wat ging dat dan snel. Niet eens afscheid kunnen nemen.

Kopjekoffie, ik denk dat het juist heel waardevol is om dit topic hier te hebben en niet op een whatsapp groep. Er zijn namelijk ook mensen die zelf niet mee willen schrijven maar de herkenning wel fijn vinden. Ik weet ook wel dat ik niet moet happen maar zeker als ik emotioneel ben ben ik makkelijk op de kast te krijgen.

En de regen.... de kusjes uit de hemel... heerlijk!

Een rondje warme voor iedereen

Nadat mijn moeder is overleden hebben de vrijwilligers van het hospice haar verzorgd en gekleed. Ze hebben wel aan mij gevraagd of ik wilde helpen, maar ik kon dat niet, ik wilde het niet. Ik heb er geen spijt van gehad, d.w.z. ik voel me niet een mindere dochter omdat ik dit niet gedaan heb. Ik wist welke kleding ze wilde (die had ze notabene zelf klaargelegd) dus ik gaf eigenlijk alleen maar aanwijzingen.

Samen met mijn broer heb ik bij haar gezeten, bijna de hele dag, totdat het tijd was dat ze haar kwamen halen. Ik ben weggegaan, ik wilde niet zien hoe ze haar in de kist legden. Ik ben naar haar huis gegaan om alle paperassen van de begrafenisondernemer klaar te leggen. Mijn moeder heeft ook de liederen voor de dienst uitgezocht, o.a. 'tienduizend redenen'. Ik kan daar niet meer naar luisteren zonder in tranen uit te barsten. (Het werd mij eigenlijk pas tijdens de dienst en met dit lied duidelijk hoe gelovig mijn moeder was. We hadden het daar eigenlijk nooit echt over gehad)

Op dit moment is het een beetje een rare periode. Ik ben heel erg met mijn moeder bezig, het verwerken van alles... Bijna negen maanden later lijkt het of het nu écht is geland, en op zich gaat het goed, zijn de allerscherpste randjes er vanaf, denk ik aan haar dan is het alleen maar de leuke, fijne herinneringen... maar laatst was ik ontzettend boos, niet eens omdat ze overleden was, maar omdat ze zo verdraaid sterk was, geen minuut geklaagd of gemopperd, en daarom mocht ik ook niet klagen of mopperen, dat legde ik mezelf op. Ik werd eigenlijk meer boos op mezelf, dat ik zelfmedelijden had en aan de andere kant ook boos dat ik niet boos van mezelf mocht zijn... het is allemaal zo onverwacht snel gegaan, verleden jaar om deze tijd wisten we nog van niets!

Lieve allemaal, we delen ons verdriet, van een ver verleden tot zeer recent. Jullie zijn allemaal zo sterk, we gaan door, we hebben kracht... maar het is ook goed om stil te staan bij de pijn en het toe te laten. Het wordt echt minder, wat niet wil zeggen dat het verdriet en/of de pijn minder is... je leert ermee leven. Ik heb nog zo vaak de gedachte van "dit zou mijn moeder leuk vinden" of "dit is echt typisch iets voor mijn moeder"... en toch gaan we door. Ik moet het in mijn eentje rooien en het gaat beter dan ik dacht. Ik mis mijn moeder verschrikkelijk en de huilbuien komen onverwachts opzetten, als een steek door mijn hart. Toch... het gaat. Langzaam weer opkrabbelen, heel voorzichtig weer glimlachen, je stukje bij beetje beter voelen, al gaat het moeizaam... je leven is anders, je leert ermee leven, zo goed als het kan.

Veel liefde en kracht toegewenst

Dank je Lambchop voor je knuffel,omdat het al meer als 1 jaar geleden is word er niet meer over gepraat maar voor mij is het nog zo vers,als ik er aan denk lijkt het wel de dag van gisteren.
En de behoefte om het delen is bij mij zeker nog aanwezig maar het lijkt voor de rest van de wereld al weer zo lang geleden.
Het gaat zeker wel beter met me als in de eerste maanden maar het praten over haar mis ik verschrikkelijk.
Ik lees hier vaak dat als er een tijd overheen gegaan is dat mensen denken dat je het wel verwerkt hebt.

En jij ook bedankt Lady,het is heel snel gegaan ja en dat maakt het ook zo verdomd moeilijk om te accepteren,de huisarts heeft ook weinig gedaan en eigenlijk ben ik nog steeds boos bleh.
Iets wat ik niet wil maar wel onderhuids aanwezig is.

En wat een herkenbaarheid hier,het is een soort van warm bad en inderdaad een grote steun.
Ik heb ook lang meegelezen en daar veel herkenning en steun aan gehad.

Vooral meeschrijven moppentrommeltje, tot je je forumnaam waarmaakt en moppen gaat tappen
Hoe meer verhalen over je moeder positief of negatief, hoe beter. Ook al wordt niet overal op gereageerd, alles wordt wel gelezen...

glaasjeprik schreef: ↑

29-08-2018 23:31

Lieve allemaal, we delen ons verdriet, van een ver verleden tot zeer recent. Jullie zijn allemaal zo sterk, we gaan door, we hebben kracht... maar het is ook goed om stil te staan bij de pijn en het toe te laten. Het wordt echt minder, wat niet wil zeggen dat het verdriet en/of de pijn minder is... je leert ermee leven. Ik heb nog zo vaak de gedachte van "dit zou mijn moeder leuk vinden" of "dit is echt typisch iets voor mijn moeder"... en toch gaan we door. Ik moet het in mijn eentje rooien en het gaat beter dan ik dacht. Ik mis mijn moeder verschrikkelijk en de huilbuien komen onverwachts opzetten, als een steek door mijn hart. Toch... het gaat. Langzaam weer opkrabbelen, heel voorzichtig weer glimlachen, je stukje bij beetje beter voelen, al gaat het moeizaam... je leven is anders, je leert ermee leven, zo goed als het kan.

Veel liefde en kracht toegewenst

Weet je, onze ouders hebben het verlies van hun ouders ook overleefd en sommigen van ons hebben hum strijd niet eens gemerkt. Een forummer zei ooit iets als: 'ik wilde dat ze me geleerd had om te gaan met het verlies van een ouder'.

Toen mijn moeder haar moeder verloor was ik 13, ik heb er weinig van gemerkt behalve natuurlijk de begrafenis.
Mijn vader verloor zijn moeder nadat ik de mijn verloor. Zijn moeder was er nog jaloers op dat mijn moeder wel mocht gaan. Zij was toen 94, mijn moeder 65. Toen ze ging met 101 was mijn vader meer opgelucht dan verdrietig gezien de omstandigheden waarin oma de laatste 5 jaar in had moeten leven. Maar ja, zolang het hart wel wil en de geest niet heb je niet zoveel keus.

Toen mijn moeder haar vader verloor was ik 5 en daarvan weet ik alleen dat ik in de kerk bij de dienst heel nodig moest plassen en niet naar de wc mocht. Weinig dus, van het rouwen van mijn moeder erover weet ik ook niet veel.

Mijn vader verloor zijn vader, zijn eerste ouder, toen hij 58 was. Ook van hem heb ik niet veel rouw meegekregen omdat ik toen al het huis uit was en mijn eigen leven had.

Toch hebben mijn ouders het aardig overleefd zonder hun ouders. Dan moeten wij dat op den duur toch ook wel kunnen?

Veel sterkte lieverd. Ben mijn beste vriend verloren vorig jaar en heb er nog elke dag verdriet van.

Lambchop, ja, onze ouders hebben het verdriet om het verlies van hun ouder ook overleefd. Ik heb daar weinig van meegekregen. Kun je nagaan.

Ik heb mijn moeder daar onlangs naar gevraagd en ze zei dat ze het er heel moeilijk mee heeft gehad (nu 3 jaar geleden). Toevallig werd mijn vader heel erg ziek vlak nadat mijn opa was overleden, dus had ze daar haar handen vol aan. En wij ook.

Het overlijden van mijn opa en oma aan moeders kant, waar wij toch heel hecht mee waren, heeft me gek genoeg niet zo geraakt. Voor mij was het 'normaal' of zo. Ik was er wel verdrietig over, maar niet hartverscheurend. Toen mijn opa 3 jaar geleden ging, heb ik daarna nog 1x om hem gehuild. Ik denk nog wel elke dag aan hem, maar dat zijn fijne herinneringen en zijn vertrek voelt voor mij niet als ik met wortel en al uit de grond getrokken ben.

Glaasjeprik, zelfde hier, een jaar geleden hadden we nog geen idee. Toen leek alles nog 'goed'. Ik kijk vaak bij de Facebook 'on this day' en dan zie ik dingen van vorig jaar en dan vind ik het heel raar om te zien dat we samen lekker gekookt hadden of met de hond aan het spelen waren. Er kan zo ontzettend veel gebeuren in een jaar.

Moppentrommel, een jaar is nog helemaal niet lang geleden. Voor 'de buitenwereld' wel natuurlijk. Ik kreeg zelf de eerste opmerkingen al na een maand of 2... dat ik hulp moest gaan zoeken omdat ik er 'nog steeds' niet overheen was. Het idee alleen al. Twee maanden, het was nog niet eens geland.

En die boosheid omdat er fouten zijn gemaakt snap ik ook heel goed. Ik heb er wel van geleerd dat je er als een havik bovenop moet zitten. Ik ben zelf ook heel boos op mijn ouders geweest dat ze zich 'af lieten schepen' door zo'n arts. Achteraf gezien had ik meteen moeten ingrijpen en zorgen dat mijn vader in een UMC terecht zou komen. (Mijn vader had uitgezaaide longkanker en stond nota bene onder behandeling van een heel aantal artsen waaronder een long arts die hem naar huis stuurde met 'kom over 3 maanden maar terug voor controle' -- toen was ie al dood!) Af en toe heb ik die boosheid nog steeds wel, maar het wordt wel minder. Ik koop er ook niets voor. Wat mij wel hielp is het schrijven van een brief. Niet verzonden, maar wel even mijn gedachten en emoties erover op 'papier' zetten.

Kun je uberhaupt over je moeder praten met vrienden of familie, of is iedereen er zo'n beetje wel zat van?

Marinka, wat verdrietig, was het een plotseling verlies?

Ik kom ook graag meeschrijven.
Ik mis sinds 1 maand mijn zus.
Ze is overleden aan complicaties die ontstonden na een hersen operatie.
Het ergste is dat ze mijn kleine nichtje van 4 achter heeft moeten laten.

Het geregel is nu achter de rug en waar verwacht wordt alles rustig aan weer op te pakken lijk ik als enige in de familie helemaal vast te lopen.

Over de laatste verzorging.
Mijn zus is overleden in het ziekenhuis en vrij kort na het overleden werd ze gewassen door de verpleging. Ze vroegen of er iemand bij wou zijn of helpen. Ik wou er graag bijzijn om te kijken of alles oké ging en zo. Maar ze moesten het met 2 vpk doen en op de afdeling was er niemand beschikbaar dus moest er iemand op gepiept van een andere afdeling. Dat vond ik op dat moment zo'n naar idee dat er weer een vreemde aan haar zou zitten ze hield daar helemaal niet van. Toen heb ik gezegd dat ik het wel zou doen. Maar ik weet nog steeds niet zo goed wat ik er nou van vind. Ik voelde me door het moment toch lichtelijk gedwongen. En haar lichaam heeft de laatste weken zo veel te verduren gehad dat was echt pijnlijk zichtbaar op deze manier. Maae misschien dat dat juist ook wel bij draagt aan het acceptatie proces voor het besef dat er echt geen toekomst meer was en dat ze alles heeft gegeven wat ze kon.

Als ik hier lees dat de palliatieve Sedatie bij anderen ook best lang, (1-2 dagen,) heeft geduurd komt dat besef ook een beetje. Dat duurde bij haar krap 5 uur. Ze was gewoon helemaal op en kon echt niet meer. Ik vind het soms nog steeds voelen als of de artsen haar dood hebben gemaakt en blijf de vraag houden wat er was gebeurd als ze haar niet die morfine hadden gegeven. De dag voor haar dood had ze zo'n gigantische opleving dat ik zoveel hoop kreeg op een toekomst. En zo snel daarna was het afgelopen.

Rouw verwerk je niet, je overleeft je verlies en je leeft ermee....

Ik heb het met m'n moeder wel gehad over de tijd na haar dood, omdat ze al ruim 16 jaar ziek was was de relatie al veranderd naar zorgen voor. Anderhalf jaar voor haar overlijden al uitbehandeld (uitgezaaide kanker) en ze ging eigenlijk maar door. Die periode thuis was een intense tijd, veel gepraat, gehuild, gelachen en ook nog veel leuke dingen gedaan. Tot ze viel en haar heup, bekken en schaambeen brak. Ze heeft nog een heup operatie overleefd maar toen kon ze niks meer, nog niet eens verliggen in bed. Ze is toen nog naar een revalidatiecentrum gestuurd (bizar) door de chirurg die haar heup operatie had gedaan.

Gelukkig zag die arts in het centrum dat revalideren helemaal geen optie meer was in haar conditie. Ze zat onder de uitzaaiingen en had notabene ook haar bekken en schaambeen gebroken. Ze kon toen snel naar de palliatieve afdeling en daar heeft ze het nog 3 maanden gered. Uiteindelijk bleef er niets van haar over, ze at niet meer, af en toe wat fruit en dat was het. Onder de morfine, wat had ze een pijn. Toen ze aangaf te willen slapen was het goed. Ze kreeg eindelijk haar rust.

Maar ik heb dus wel heel veel gehad aan de periode daaraan voorafgaand. En heb al vele malen beetje bij beetje afscheid van haar genomen. En zo kan ik leven met het verlies van m'n liefste moeder.

Lalize , wat heftig een maand is nog maar zo kort en wat verdrietig dat je nichtje nu zonder moeder moet opgroeien. Hoe gaan jullie als familie daar mee om?

Die laatste verzorging bij mijn zus is door haar 2 beste vriendinnen gedaan (alle 2 verpleegkundige zoals ze zelf ook was) in het hospice. Was alle tijd voor en dat was wel heel mooi en fijn. Ben er zelf het laatste gedeelte bij gebleven en een beetje meegeholpen. Op dat moment lijkt het heel onwerkelijk en tegelijkertijd zaten we ook met zijn 3en tegen elkaar te dollen, we moeten wel zorgen dat haar haar goed zit hoor anders krijgen we dat nog een keer op ons bordje, ze had namelijk een flinke bos krullen die zich niet makkelijk goed liet doen.

Bijzonder moment en ook heel verdrietig want dat is echt het laatste wat je letterlijk voor haar kon doen op de uitvaart na.

Die opleving herken ik ook wel, de avond er voor had ze ondanks alle uitval die er was praatjes voor 10 en met al het bezoek dat er was nog een biertje gedaan (alles kan in het hospice) maar de volgende ochtend was dat nergens meer te bekennen. De euthanasie bestaat uit 2 injecties maar bij de 1e was ze al vrij snel weg, en de 2e volgt dan puur uit protocol. Ze was echt gewoon op, die tumor had meer schade aangericht dan eerst duidelijk was en vooral in de laatste dagen.

Jeetje wat een verhalen weer Moppentrommeltje, Sempie en Lalize

Muziek: Zo stil van Bløf en Mama this one’s for you van Beth Hart... prachtig allebei. Kan het alleen niet horen zonder te huilen. Beide draaiden we op de crematie. Mama had zelf nog Afscheid nemen bestaat niet (blegh) en Summer of ‘69 van Bryan Adams uitgekozen. En die eerste twee liedjes hebben we in overleg met haar gekozen.

Mijn moeder was net als ik 37 toen ze haar moeder verloor (en pas 18 toen haar vader al overleed) en het enige wat ze me zei was dat ze er zeker van was dat ik het zou redden en dat de glans weer in mijn leven terug zou komen. Daar hoop ik dus maar op.

Dames, wat schrijven jullie veel! Heel fijn, maar ik heb daarom besloten maar gewoon aan te haken i.p.v. nog een poging te doen om bij te lezen.

Een dikke knuffel voor iedereen, wat een verdriet draagt iedereen met zich mee.

Ik heb nu steeds "Ren, Lenny, Ren" in mijn hoofd, maar durf het nog niet te draaien. Mijn vriendin was groot fan van Acda en de Munnik. We hebben samen veel concerten bezocht, op haar rouwkaart staat een tekst van een van hun liedjes en tijdens de uitvaart zijn een aantal nummers gedraaid. Ook een mooie voordracht van Paul de Munnik. Ik zag de DVD waar dat vanaf komt vorige week ergens liggen, heb hem direct gekocht maar durf het nog niet af te spelen. Ik hou me nu net staande.

Voor haar is het goed zo. Het ging niet meer en haar lijf was helemaal op. Na jaren ziek zijn ging het ineens toch wel heel erg snel rap achteruit en om nog verder lijden te voorkomen heeft ze voor euthanasie gekozen. En dat is zo mooi gegaan, mocht het mijn tijd ooit zijn dan wil ik het ook. Al vond ik als nabestaande de dagen eraan vooraf echt verschrikkelijk. Ik kon niks voor haar doen, zat thuis de tijd een beetje uit te zitten. Op de dag zelf ben ik bij haar geweest, op het moment zelf was alleen haar vriend erbij. Maar wat keek ze er naar uit en wat zag ze er vredig uit na die tijd. We hebben haar zelf in de kist gelegd en de kist gesloten. Dat was bijzonder om zelf te mogen doen. Daarna de uitvaart geregeld (haar familie kon dat niet) en na de uitvaart begon bij mij het verwerken pas. En wat vind ik het moeilijk. Heb nog steeds het idee dat ze elk moment kan bellen om te vertellen hoe het met haar gaat. We waren bevriend vanaf de middelbare school, na 25 jaar vriendschap nu zonder haar verder. Met veel mooie herinneringen, dat wel.

Lalize schreef: ↑

30-08-2018 08:53

Ik kom ook graag meeschrijven.
Ik mis sinds 1 maand mijn zus.
Ze is overleden aan complicaties die ontstonden na een hersen operatie.
Het ergste is dat ze mijn kleine nichtje van 4 achter heeft moeten laten.

Het geregel is nu achter de rug en waar verwacht wordt alles rustig aan weer op te pakken lijk ik als enige in de familie helemaal vast te lopen.

och, wat een verdriet. Helaas herkenbaar dat vastlopen. Maar niet zo raar. Eerst is er al dat geregel en pas daarna is er meer ruimte voor je emoties. En iedereen rouwt op zijn eigen manier. De een begraaft zich in zijn werk, de ander krijgt het juist niet voor elkaar om te werken. Kun je het er met je familie wel goed over hebben?

Lalize schreef: ↑

30-08-2018 09:34

Als ik hier lees dat de palliatieve Sedatie bij anderen ook best lang, (1-2 dagen,) heeft geduurd komt dat besef ook een beetje. Dat duurde bij haar krap 5 uur. Ze was gewoon helemaal op en kon echt niet meer. Ik vind het soms nog steeds voelen als of de artsen haar dood hebben gemaakt en blijf de vraag houden wat er was gebeurd als ze haar niet die morfine hadden gegeven. De dag voor haar dood had ze zo'n gigantische opleving dat ik zoveel hoop kreeg op een toekomst. En zo snel daarna was het afgelopen.

Wat lijkt me dit moeilijk voor jou. Maar stel nou dat ze haar die morfine niet hadden gegeven: dan had ze nog langer moeten strijden om uiteindelijk toch te gaan. Misschien nog minder als zichzelf dan nu. De artsen hebben haar niet dood gemaakt, maar haar vreselijke lijden verkort. En natuurlijk is dat voor jou allemaal veel te snel gegaan, het is toch ook niet te bevatten.

Welkom nieuwe schrijvers! Deegie, lalize, Sempie en moppentrommeltje
Wat een heftige verhalen weer zeg, wat is er toch veel verdriet zo.
Ik hoop dat jullie hier ook ‘fijn’ van je af kunnen schrijven.

Mijn moeder was 12 toen haar vader overleed. Ze heeft vaak over hem gesproken. Met veel liefde, ze miste hem nog elke dag.
Ze was 61 toen haar moeder overleed. Dat was minder heftig, ze hadden niet echt een goede band met elkaar. Ik was 31 toen ze overleed.
Mijn moeder had ook een heup gebroken, gerevalideerd 3 maanden en toen ze net een week weer thuis was is ze overleden. Ze was net 6 maanden verhuisd, bij ons in de straat.

Ik merk dat ik het moeilijk vind om me te realiseren dat mijn kinderen dit ook mee gaan maken. Hopelijk veeeeel later dan ik.

Lalize schreef: ↑

30-08-2018 09:34

Als ik hier lees dat de palliatieve Sedatie bij anderen ook best lang, (1-2 dagen,) heeft geduurd komt dat besef ook een beetje. Dat duurde bij haar krap 5 uur.

Dikke knuffel Lalize, je zus verliezen lijkt me ook niet makkelijk.

Palliatieve sedatie lang met 1-2 dagen? Bij mijn moeder duurde het bijna 7 dagen. Op donderdagochtend in slaap gebracht, op woensdagmiddag overleden. De dokter heeft naderhand ook gezegd dat haar lichaam misschien nog te sterk was. Maar haar geest niet meer en wij, mijn vader, mijn broer en ik, stonden er ook achter.

De palliatieve sedatie duurde bij mijn moeder maar 9 uur. Godzijdank heel snel, omdat ze heel onrustig bleef leek het veel langer.

Welkom nieuwe schrijvers. Wat een heftige verhalen

Deegie: wat kort geleden nog. Zo veel meegemaakt samen. De euthanasie klinkt heel mooi en vredig. Wat is het bizar dat iemand zo klaar is door alle pijn en ellende dat in leven blijven niet meer belangrijk is, maar dat je dood wilt. Ik vind dat het de grootste respect verdiend, mijn moeder net zo.

Moppentrommeltje: ach wat verdrietig. Zo eenzaam en op zo’n nare manier. Je gunt ze zo veel een andere einde en dan op het laatst zo afhankelijk. Mijn moeder was aan de ene kant geen sterke vrouw, maar aan de ook wel. Toen ze overleden was kon ik alleen nog maar haar breekbaarheid en kwetsbaarheid zien. Er was niks over van die arme vrouw. Jaren geleden is mijn oma ook ‘s nachts gevallen en een beroerte gehad. Ze heeft ook uren op de grond gelegen en werd gevonden door een klusjesman. Dat is echt mijn ergste nachtmerrie, dat je dat moet overkomen. Wat vreselijk verdrietig Moppentrommeltje.

Glaasjeprik: Mooi geschreven, jij ook veel liefde en kracht.

Lambchop: misschien was ik het die aangaf dat ik het fijn had gevonden als mijn moeder had verteld over het verlies van haar vader. Zij was jonger dan ik. Ze wist precies wat me te wachten stond en ik vond het jammer dat ze me niks verteld heeft. Maar niks had me hierop kunnen voorbereiden. Dit gemis is nergens mee te vergelijken. Het verbaast mij ook dat ik niks aan mijn ouders gemerkt heb toen ze een ouder verloren. Bij een van mijn oma’s was ik net zo oud als mijn zoon, ik weet nergens meer wat van. Aan de andere kant: het rouwen en echt verdrietig zijn doe ik vaak niet waar mijn zoon bij is. Sowieso zoek ik die momenten vaak op als ik alleen ben. Dan vind ik het fijn om er even bij stil te staan.

Lalize: ow wat verdrietig, zo’n klein meisje. Is er wel een vader in beeld? Ze hadden bij mijn moeder verwacht dat de sedatie 1-2 weken ging duren. Ik ben blij dat het na 2 dagen afgelopen was. Ik had wel gewild dat het sneller was gegaan. Na een aantal dagen gaan organen in het lichaam slechter functioneren waardoor de aftakeling en het sterven heel zichtbaar wordt, dat was heel naar om te zien. Ik vond het geen prettig gezicht. Misschien dat dat jullie nu bespaard is gebleven. Ik heb wel een tijd gedacht, als ze er niet voor gekozen had dan was ze er nu misschien nog. Maar dat is gewoon onzin, ze was dan ook overleden. Haar lijden was nu gelukkig eerder gestopt.

Meisjeviva: ik heb ook warme herinneringen aan die laatste verzorging. Ik had ook lol met de dames van thuiszorg. Een van hen legde haar been omhoog en dat viel dus gewoon naar beneden en ze keek me even geschrokken aan. Ik moest zo lachen, dat had mijn moeder ook prachtig gevonden. Ze kwam zelf uit de ouderenzorg en had dit zelf ook vaak genoeg gedaan, ook hospice zorg.

Broodjehagelslag: ik ben nog niet zo ver dat ik er aan denk dat mijn zoon dit gaat meemaken, maar wel mijn man. Ik ben daar echt heel verdrietig om geweest, dat hij dit ook gaat voelen. Maar ik ben wel blij dat hij iemand heeft die weet hoe dat is en hoe dat voelt.

Muziek: ik vind het dus heel fijn om naar de muziek te luisteren. Ik moet er ook van huilen, maar dat vind ik heel prettig om te doen. En laten gaan van mijn verdriet. Ik ga de muziek die hier genoemd is ook opzoeken.

Boosheid om fouten: de huisarts van mijn moeder had 6 maanden voor de daadwerkelijk scan al bericht gehad dat ze voor een scan moest, maar hij had er niks mee gedaan. Misschien was de longkanker dan niet ongeneeslijk geweest. Als mijn moeder niet gerookt had, had ze het waarschijnlijk niet gekregen. Ik ben er geen moment boos om geweest, daar had ik helemaal niks aan. Het is gewoon doodzonde.