Psyche
alle pijlers
Wat hielp jou tijdens rouw
maandag 12 februari 2018 om 22:52
Zoals in mijn andere topic staat is mijn moeder 4;5 week geleden overleden, heel onverwachts .
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
dinsdag 28 augustus 2018 om 23:42
Dit is er 1Christiana schreef: ↑26-08-2018 21:44In jouw manier van denken heb jij het het allerzwaarst en allermoeilijkst en ben jij het allerzieligst..
Jammer dat je dit topic kapot maakt..
Ga in therapie, scheiden en zoek een baan, geef je zelf een schop!
dinsdag 28 augustus 2018 om 23:43
Nogal 1Christiana schreef: ↑27-08-2018 23:49De enige die iets kan veranderen ben jij! En behalve een heleboel klagen en piepen doe je niets.
Ga in therapie, schrijf je in voor een huurhuis , zet een scheiding in gang, accepteer werk waar je zo kunt beginnen. Eerst werken om het geld en dan zoeken naar een leuke baan.
En stop met dat maandenlang excuses bedenken en jezelf zielig vinden dat heeft je niets geholpen, en gaat je niet helpen!
Je man vind zijn familie niet belangrijk en waarschijnlijk door jullie gedrag vinden ze jullie niet belangrijk?
Misschien toch jullie houding ten opzichte van familie/vrienden?
dinsdag 28 augustus 2018 om 23:44
En nogal 1Christiana schreef: ↑26-08-2018 22:37Tuurlijk ik heb heel makkelijk praten mijn problemen en ellende zijn niets vergeleken met dat van jousterker nog wat zeur ik mijn leven was de afgelopen jaren 1 groot feest!
Heb immers een netwerk want twee zussen een zieke partner en twee kinderen!
En nog al iets wat jij niet hebt een fulltime baan!
Sarcasme modus uit! Yogonaise ga niet meer op je reageren en heb je ook gestaft.
sterker nog wat zeur ik mijn leven was de afgelopen jaren 1 groot feest! En zo zijn er wel meer waarin je veel conclusies trekt.
woensdag 29 augustus 2018 om 08:44
als je had gelezen had je geweten dat ik geen hulp meer hoeft te zoeken maar dat ik dat al heb.
Christiana vraagt lees mijn berichten nog eens. Ik neem er een paar als voorbeeld om aan te geven dat zij zelf allerlei voorbarige conclusies trekt. Ik denk dat deze 3 wel voldoende zijn en ik was echt niet van plan er nog meer te plaatsen.
Het punt is dat mensen niet zomaar van alles hoeven te zeggen.
Christiana vraagt lees mijn berichten nog eens. Ik neem er een paar als voorbeeld om aan te geven dat zij zelf allerlei voorbarige conclusies trekt. Ik denk dat deze 3 wel voldoende zijn en ik was echt niet van plan er nog meer te plaatsen.
Het punt is dat mensen niet zomaar van alles hoeven te zeggen.
woensdag 29 augustus 2018 om 09:52
Dat wens ik je ook toe Christiana, kalme wateren waarin mooie lichtpuntjes mogen komen voor jou, voor iedereen hier trouwens. 
Sterkte Yellow Euthanasie is inderdaad een heftig proces voor de mensen eromheen. Als dat proces eenmaal loopt heb ik ervaren dat het je ook (nog) dichter naar elkaar brengt en het bewuste afscheid nemen ook voor hele mooie momenten kan zorgen ondanks het verdriet van afscheid nemen. Ik wens dat jou en je familie ook toe..
Wat fijn van je tuin Neweve, vlinderstruiken zijn altijd zo mooi, zeker als er zo een mooie boodschap achter zit, ik hoop dat je er heerlijke tijden mag hebben. Fijn ook van je vader, emoties delen bied ook een stukje troost al wordt het verdriet er zeker niet minder op.
Vinden jullie trouwens ook troost in muziek? Muziek van de uitvaart bijvoorbeeld, of dat die muziek juist helpt om even lekker goed te huilen of wil je juist die muziek voorlopig even niet meer horen? Zijn er specifieke nummers die veel losmaken bij je?
Sterkte Yellow
Euthanasie is inderdaad een heftig proces voor de mensen eromheen. Als dat proces eenmaal loopt heb ik ervaren dat het je ook (nog) dichter naar elkaar brengt en het bewuste afscheid nemen ook voor hele mooie momenten kan zorgen ondanks het verdriet van afscheid nemen. Ik wens dat jou en je familie ook toe..Wat fijn van je tuin Neweve, vlinderstruiken zijn altijd zo mooi, zeker als er zo een mooie boodschap achter zit, ik hoop dat je er heerlijke tijden mag hebben. Fijn ook van je vader, emoties delen bied ook een stukje troost al wordt het verdriet er zeker niet minder op.
Vinden jullie trouwens ook troost in muziek? Muziek van de uitvaart bijvoorbeeld, of dat die muziek juist helpt om even lekker goed te huilen of wil je juist die muziek voorlopig even niet meer horen? Zijn er specifieke nummers die veel losmaken bij je?
Geniet van vandaag want je weet nooit of morgen je gegeven is...
woensdag 29 augustus 2018 om 10:02
Bij mijn vader is het niet tot euthanasie gekomen. Hij ging te hard achteruit. Het lijkt me wel heel heftig. Ik heb er vele documentaires over gezien en het geeft me elke keer weer de rillingen. Ook vanuit degene die dood gaat... ik ben echt niet iemand die het leven heilig vind, maar om de dood te verkiezen boven het leven en boven je geliefden, dan moet er geen enkele hoop meer zijn. Wat verschrikkelijk zwaar moet dat zijn.
Neweve, wat mooi van die vlinderstruik! Ik word er ook altijd heel blij van. Vooral als ik 2 van die witte vlindertjes zie die achter elkaar aan zitten. Het zijn de kleine dingen
Muziek... ik weet niet of ik er troost in vind. Eigenlijk word ik heel verdrietig van heel aantal nummers (die ik heel mooi vind). Dat ik je mis van Maaike Ouboter, daar kan ik niet naar luisteren zonder in tranen uit te barsten. En iemand noemde hier 'Ren Lenny Ren' van Acda & de Munnik. Ik kende het nummer helemaal niet maar het gaat heel vaak door mijn hoofd als ik op de fiets zit. Ja, mijn vader is de wind!
Neweve, wat mooi van die vlinderstruik! Ik word er ook altijd heel blij van. Vooral als ik 2 van die witte vlindertjes zie die achter elkaar aan zitten. Het zijn de kleine dingen
Muziek... ik weet niet of ik er troost in vind. Eigenlijk word ik heel verdrietig van heel aantal nummers (die ik heel mooi vind). Dat ik je mis van Maaike Ouboter, daar kan ik niet naar luisteren zonder in tranen uit te barsten. En iemand noemde hier 'Ren Lenny Ren' van Acda & de Munnik. Ik kende het nummer helemaal niet maar het gaat heel vaak door mijn hoofd als ik op de fiets zit. Ja, mijn vader is de wind!
woensdag 29 augustus 2018 om 10:12
Dat dacht ik ook altijd Lady, en bij mijn zus was er ook geen hoop meer. Als ze niet voor euthanasie had gekozen was er nog meer uitval gekomen door haar hersentumor en was ze uiteindelijk een kasplantje geworden en uiteindelijk alsnog overleden.
Ik merkte bij haar juist dat het haar kracht gaf om zelf die regie nu in handen te hebben. Ze heeft de tijd echt goed benut, heel bewust afscheid genomen, leuke avonden gehad in het hospice met bergen bezoek, dingen uitgesproken waar het nodig was en de ochtend dat het zo ver was stapte ik binnen en keek haar aan en ze was er ook echt klaar voor.
Krijg er nog kippenvel van als ik er aan denk maar het was goed zo, heb daarna intens verdriet gehad en gehuild vanuit mn tenen toen het voorbij was maar de rust die er over haar heen kwam was zo mooi om te zien. Ze is met een glimlach gegaan, die kwam na de eerste injectie op haar gezicht dus blijkbaar was er iets heel moois waar ze heen ging en dat maakte het goed al was ze natuurlijk veels te jong.
Ik merkte bij haar juist dat het haar kracht gaf om zelf die regie nu in handen te hebben. Ze heeft de tijd echt goed benut, heel bewust afscheid genomen, leuke avonden gehad in het hospice met bergen bezoek, dingen uitgesproken waar het nodig was en de ochtend dat het zo ver was stapte ik binnen en keek haar aan en ze was er ook echt klaar voor.
Krijg er nog kippenvel van als ik er aan denk maar het was goed zo, heb daarna intens verdriet gehad en gehuild vanuit mn tenen toen het voorbij was maar de rust die er over haar heen kwam was zo mooi om te zien. Ze is met een glimlach gegaan, die kwam na de eerste injectie op haar gezicht dus blijkbaar was er iets heel moois waar ze heen ging en dat maakte het goed al was ze natuurlijk veels te jong.
Geniet van vandaag want je weet nooit of morgen je gegeven is...
woensdag 29 augustus 2018 om 10:20
Meisjeviva, zoals je het beschrijft klinkt het heel mooi en vredig... maar toch springen de tranen me in de ogen. Het lijkt me ook gewoon heel raar, dat je daar ligt en weet dat het zo snel ophoudt. Ik kan me er gewoon niet goed een voorstelling van maken.
Ik heb een paar maanden geleden de docu 'de laatste dagen van Aurelia Brouwers' gezien. Zij streepte de laatste dagen van haar leven af op een kalender. Het lijkt me zo bizar om voor de laatste keer wakker te worden. Ook voor de familie trouwens... echt naar zo'n dag toeleven.
Ik heb een paar maanden geleden de docu 'de laatste dagen van Aurelia Brouwers' gezien. Zij streepte de laatste dagen van haar leven af op een kalender. Het lijkt me zo bizar om voor de laatste keer wakker te worden. Ook voor de familie trouwens... echt naar zo'n dag toeleven.
woensdag 29 augustus 2018 om 10:40
Dat is het ook, je weet dat die dag er komt want die wordt op een gegeven moment vast gelegd en dan begint het bizarre aftellen. Gelukkig niet ver van tevoren vast gelegd want dat lijkt me wel heel pittig.
Ze had helder dat ze zelf de regie ging pakken en heeft pas de regie echt gepakt toen de uitval te ver door ging zetten waardoor ze nog wel met de scen arts in gesprek kon zodat die zijn toestemming kon geven, daarna merkte je dat de uitval ook in haar gedrag doorzette. Het was toen een kwestie van een kleine week en toen die dag daar was was het voor iedereen ook helder dat het echt tijd was nu ze nog wel zichzelf was.
Diep respect ook voor mensen die in een hospice werken, wat een ontzettend mooi werk. Het voelde echt als een warm bad en met zoveel warmte en liefde is mijn zus daar verzorgd en geholpen en dat laatste stukje ook. Heel mooi ritueel wat ze erbij hebben je voelt je echt gedragen en getroost. Echt bijzonder
Ze had helder dat ze zelf de regie ging pakken en heeft pas de regie echt gepakt toen de uitval te ver door ging zetten waardoor ze nog wel met de scen arts in gesprek kon zodat die zijn toestemming kon geven, daarna merkte je dat de uitval ook in haar gedrag doorzette. Het was toen een kwestie van een kleine week en toen die dag daar was was het voor iedereen ook helder dat het echt tijd was nu ze nog wel zichzelf was.
Diep respect ook voor mensen die in een hospice werken, wat een ontzettend mooi werk. Het voelde echt als een warm bad en met zoveel warmte en liefde is mijn zus daar verzorgd en geholpen en dat laatste stukje ook. Heel mooi ritueel wat ze erbij hebben je voelt je echt gedragen en getroost. Echt bijzonder
Geniet van vandaag want je weet nooit of morgen je gegeven is...
woensdag 29 augustus 2018 om 12:03
M'n moeder en broer zijn beiden met morfine (wat ze al hadden best veel) en uiteindelijk met dormicum in slaap gebracht. M'n broer had het al heel lang over euthanasie maar kon het uiteindelijk niet uitspreken tegen zijn arts in de hospice. Hij zei dat tegen mij dat hij het wilde en dat ik het dan maar moest zeggen, maar dat kan natuurlijk niet. Dan haalde ik de arts er weer bij en dan moest hij het zeggen maar hij kon gewoon niet een tijdstip bepalen. Tot hij helemaal op was (maar wel helder), en toen was de enige mogelijkheid nog in slaap brengen, het was ook met 48 uur gebeurd. Dat hadden we natuurlijk het jaar daarvoor met m'n moeder ook al meegemaakt dus we wisten hoe dat zou gaan.
En van beiden dus afscheid kunnen nemen. Die telefoontjes plegen naar m'n vader en de kinderen van m'n broer waren zo moeilijk en zwaar. Het hele afscheid nemen zo ontzettend emotioneel en zwaar. Maar inderdaad zo waardevol in de tijd die erna komt.
Ik denk ook wel eens dat de cyste in m'n vaders hoofd daar van verdriet zat. Door die cyste en drie hersenoperaties was hij veel besef kwijt, dat was wel fijn voor hem, hij heeft heel veel ellende niet mee gekregen of vergat het weer. Niemand de hersenbloeding verwacht, hij ging juist revalideren. Hij is niet meer bij bewustzijn geweest en van hem hebben we dus geen afscheid kunnen nemen. Hij heeft uiteindelijk ook dormicum gekregen omdat de bloeding zo heftig was dat de druk in iemands hoofd dan zo groot is (inklemming) dat het laatste stukje dan zo heftig is en met dormicum vrij rustig verloopt.
Ik vond de tijd in de hospice met m'n broer ook zo fijn, wat een ontzettend warme plek waar juist het leven zo centraal staat met heel veel liefde. Dat in schril contrast met het ziekenhuis waar m'n vader overleden is. Wat een kille en koude bedoening.
En van beiden dus afscheid kunnen nemen. Die telefoontjes plegen naar m'n vader en de kinderen van m'n broer waren zo moeilijk en zwaar. Het hele afscheid nemen zo ontzettend emotioneel en zwaar. Maar inderdaad zo waardevol in de tijd die erna komt.
Ik denk ook wel eens dat de cyste in m'n vaders hoofd daar van verdriet zat. Door die cyste en drie hersenoperaties was hij veel besef kwijt, dat was wel fijn voor hem, hij heeft heel veel ellende niet mee gekregen of vergat het weer. Niemand de hersenbloeding verwacht, hij ging juist revalideren. Hij is niet meer bij bewustzijn geweest en van hem hebben we dus geen afscheid kunnen nemen. Hij heeft uiteindelijk ook dormicum gekregen omdat de bloeding zo heftig was dat de druk in iemands hoofd dan zo groot is (inklemming) dat het laatste stukje dan zo heftig is en met dormicum vrij rustig verloopt.
Ik vond de tijd in de hospice met m'n broer ook zo fijn, wat een ontzettend warme plek waar juist het leven zo centraal staat met heel veel liefde. Dat in schril contrast met het ziekenhuis waar m'n vader overleden is. Wat een kille en koude bedoening.
Geniet!
woensdag 29 augustus 2018 om 12:47
Ik hoor eigenlijk alleen maar positieve verhalen over hospices. Ik heb ook geprobeerd mijn vader naar eentje te krijgen, maar het zat vol. Eigenlijk maar goed ook want mijn vader was te slecht om nog vervoerd te worden.
Ik vond het UMC waar mijn vader lag wel heel prettig trouwens. Toen het duidelijk was dat het einde oefening was hebben ze echt hun best gedaan om een privé-kamer te regelen voor hem. Het was een tweepersoonskamer zodat er ook een bed voor ons was. Ik vond het personeel ook heel lief en zorgzaam.
Ik heb ook goed afscheid kunnen nemen maar ik heb hem niet kunnen vertellen dat toen hij de dormicum/morfinepomp kreeg dat hij niet meer wakker zou worden. Ik weet ook niet of hij dat uberhaupt nog meegekregen zou hebben. Binnen een paar uur was hij dood.
Ik merk dat ik heeeeel langzaam wel wat momenten van 'berusting' krijg. Ik mis hem gewoon wel heel erg en ik heb heel veel stress om het gat dat hij achter gelaten heeft, voornamelijk vanwege mijn moeder. Zij gaat echt door een heel diep, donker dal. En er is niks dat ik kan doen wat het beter voor haar maakt. Dat vind ik zo rot.
Ik vond het UMC waar mijn vader lag wel heel prettig trouwens. Toen het duidelijk was dat het einde oefening was hebben ze echt hun best gedaan om een privé-kamer te regelen voor hem. Het was een tweepersoonskamer zodat er ook een bed voor ons was. Ik vond het personeel ook heel lief en zorgzaam.
Ik heb ook goed afscheid kunnen nemen maar ik heb hem niet kunnen vertellen dat toen hij de dormicum/morfinepomp kreeg dat hij niet meer wakker zou worden. Ik weet ook niet of hij dat uberhaupt nog meegekregen zou hebben. Binnen een paar uur was hij dood.
Ik merk dat ik heeeeel langzaam wel wat momenten van 'berusting' krijg. Ik mis hem gewoon wel heel erg en ik heb heel veel stress om het gat dat hij achter gelaten heeft, voornamelijk vanwege mijn moeder. Zij gaat echt door een heel diep, donker dal. En er is niks dat ik kan doen wat het beter voor haar maakt. Dat vind ik zo rot.
woensdag 29 augustus 2018 om 13:04
Het was dat ik eerst de dood van m'n moeder en broer heb meegemaakt en hoe het daar ging. Vervolgens het ziekenhuis, m'n vader lag ook alleen op een kamer en het personeel was ook lief. Maar toch, binnen zo veel uur naar de koeling en niet zelf afleggen of aankleden. Dat was zo anders in de hospice, zo veel meer rust en vrede. Ook logisch hoor, het ziekenhuis en het personeel is daar niet op ingericht, hoe goed ze het ook bedoelen, het is heel anders. Als m'n eerste overlijden van een naaste in het ziekenhuis had geweest, had ik het misschien heel anders ervaren.
En ik snap je, buiten je eigen verdriet het verdriet van je vader/moeder moeten aanzien en niks kunnen doen.... Hartverscheurend..
Het had vele malen "beter" geweest als eerst m'n vader had gegaan voor m'n broer. En dat bleef m'n vader ook zeggen... wat moet je daar nou op antwoorden.
En ik snap je, buiten je eigen verdriet het verdriet van je vader/moeder moeten aanzien en niks kunnen doen.... Hartverscheurend..
Het had vele malen "beter" geweest als eerst m'n vader had gegaan voor m'n broer. En dat bleef m'n vader ook zeggen... wat moet je daar nou op antwoorden.
Geniet!
woensdag 29 augustus 2018 om 13:35
Sempie, oh.. dat.. ja, bij ons in het ziekenhuis ging dat denk ik ook zo. Ik moet zeggen dat ik er ook geen behoefte aan had om hem aan te kleden of zo. Nadat hij zijn laatste adem uitgeblazen had zag hij er ook al heel anders uit. Ten eerste heel ontspannen, dat vond ik wel fijn om te zijn na zoveel maanden een van de pijn vertrokken gezicht te hebben gezien. En, letterlijk en figuurlijk was zijn ziel er uit.
Wat verschrikkelijk voor jouw vader om zijn zoon te verliezen.... Ja, daar kun je ook niets op zeggen.
Wat verschrikkelijk voor jouw vader om zijn zoon te verliezen.... Ja, daar kun je ook niets op zeggen.
woensdag 29 augustus 2018 om 17:23
Dat zeg je zelf. Zonder je man heb je geen dak boven je hoofd. Daarom kun je niet bij hem weg. En je zult inderdaad wel een depressie hebben maar die hou je zelf een beetje in stand door het te voeden.
woensdag 29 augustus 2018 om 17:24
Ik denk dat de grootste oorzaak van jouw depressie jouw omgeving is. En daar moet jij uit weg. Om te beginnen weg van jouw man. Die doet namelijk helemaal niets.
woensdag 29 augustus 2018 om 17:24
Ik luister veel naar muziek van de uitvaart. Dan ga ik klussen of opruimen in huis en dan zet ik de muziek op. Ik heb dat echt even nodig om verdrietig te kunnen zijn. Ik heb ook heel veel Spinvis geluisterd in de auto naar mijn werk en dan huilde ik de hele weg. Ik vond dat erg fijn.
Mijn moeder had al in een vroeg stadium van haar ziekte een euthanasie verklaring op laten stellen en daar regelmatig gesprekken over met de arts. Maar ze was uiteindelijk te ver heen om nog aan te kunnen geven. Ze is in slaap gebracht met morfine en dornicum.
Ik heb het uitstrooien geregeld. Over een paar weken zal het gebeuren. Ik ben blij als het achter de rug is. Niemand uit mijn gezin praat er nog over. Mijn vader heeft een hekel aan haar. Ik voel me bijna een indringer omdat ik wel verdrietig ben. Ik rouw dus maar in mijn eentje.
Mijn moeder had al in een vroeg stadium van haar ziekte een euthanasie verklaring op laten stellen en daar regelmatig gesprekken over met de arts. Maar ze was uiteindelijk te ver heen om nog aan te kunnen geven. Ze is in slaap gebracht met morfine en dornicum.
Ik heb het uitstrooien geregeld. Over een paar weken zal het gebeuren. Ik ben blij als het achter de rug is. Niemand uit mijn gezin praat er nog over. Mijn vader heeft een hekel aan haar. Ik voel me bijna een indringer omdat ik wel verdrietig ben. Ik rouw dus maar in mijn eentje.
woensdag 29 augustus 2018 om 17:37
Jaaa, Spinvis vind ik ook mooi. En Frank Boeijen heeft ook van die mooi (en intens verdrietige) nummers. Ik huil ook heel veel onderweg naar mijn werk, en weer terug naar huis.
Fijn dat je het uitstrooien hebt geregeld, Tinkel. Ik hoop dat je het niet alleen hoeft te doen. Zo bizar ook, dat niemand over haar praat. Het is al zo verdrietig en dan lijkt het ook nog of ze nooit bestaan heeft. Ik vind dat oprecht heel rot voor je
Fijn dat je het uitstrooien hebt geregeld, Tinkel. Ik hoop dat je het niet alleen hoeft te doen. Zo bizar ook, dat niemand over haar praat. Het is al zo verdrietig en dan lijkt het ook nog of ze nooit bestaan heeft. Ik vind dat oprecht heel rot voor je
woensdag 29 augustus 2018 om 18:35
Tinkel sterkte hoor, klinkt heel eenzaam.
Wel fijn dat je wat hebt kunnen regelen qua uitstrooien.
Muziek van de uitvaart luister ik nooit.
Wil ik niet.
Ik ben nu op zoek naar een mooi kastje voor aan de muur om op te hangen met wat kleine spulletjes van mam en een foto van ons 2.
Qua aankleden en dergelijke werd bij ons gezegd dat ik er beter niet bij kon zijn omdat het er naar uit zou zien... Geen idee, soms vind ik dat jammer.
Misschien omdat ze al wat uren overleden was? Ik heb haar smorgens gevonden, en rond 4 uur die middag waren er mensen van het uitvaartcentrum.
Wel fijn dat je wat hebt kunnen regelen qua uitstrooien.
Muziek van de uitvaart luister ik nooit.
Wil ik niet.
Ik ben nu op zoek naar een mooi kastje voor aan de muur om op te hangen met wat kleine spulletjes van mam en een foto van ons 2.
Qua aankleden en dergelijke werd bij ons gezegd dat ik er beter niet bij kon zijn omdat het er naar uit zou zien... Geen idee, soms vind ik dat jammer.
Misschien omdat ze al wat uren overleden was? Ik heb haar smorgens gevonden, en rond 4 uur die middag waren er mensen van het uitvaartcentrum.
woensdag 29 augustus 2018 om 18:36
Lente19251003 schreef: ↑29-08-2018 10:03Ik heb vorige week voor mijn verjaardag een vlinderstruik gekregen van mijn man. Ik heb een tattoo van een vlinder ter ere van mijn moeder en op haar rouwkaart stond ook een vlinder, op haar verzoek. Prachtig dus die struik!
Mooi, mooi idee van die tattoo. Ben ik geen type voor maar vind het wel een mooi gebaar.
Wij hebben de kinderen een plaatje laten kiezen, en die kozen voor deze vlinder, die van jouw profielfoto.
En we hebben mams vlinderstruik in de voortuin gezet
woensdag 29 augustus 2018 om 19:00
Er zat denk ik teveel tijd tussen Broodje hagelslag, en dan treed er al stijfheid op. Om dan nog iemand aan te kleden en dergelijk is voor een naaste niet prettig meer.Broodjehagelslag schreef: ↑29-08-2018 18:35Tinkel sterkte hoor, klinkt heel eenzaam.
Wel fijn dat je wat hebt kunnen regelen qua uitstrooien.
Muziek van de uitvaart luister ik nooit.
Wil ik niet.
Ik ben nu op zoek naar een mooi kastje voor aan de muur om op te hangen met wat kleine spulletjes van mam en een foto van ons 2.
Qua aankleden en dergelijke werd bij ons gezegd dat ik er beter niet bij kon zijn omdat het er naar uit zou zien... Geen idee, soms vind ik dat jammer.
Misschien omdat ze al wat uren overleden was? Ik heb haar smorgens gevonden, en rond 4 uur die middag waren er mensen van het uitvaartcentrum.
Mijn schoonvader is in het ziekenhuis overleden en we werden netjes begeleid alleen het verzorgen gebeurde daar niet. Hij werd opgehaald en naar het mortuarium gebracht.
Mijn vader en moeder heb ik met behulp van de uitvaartverzorgers zelf gewassen en aangekleed. Vond het mooi om te doen. Mijn moeder verzorgen zonder pijn..
Beide hadden een ontspannen gezicht. De pijn trekken waren weg.. heel prettig.
woensdag 29 augustus 2018 om 19:03
Mijn vader sprak op een dag zijn wens voor euthanasie uit, maar omdat daar dagen overheen zouden gaan, koos hij voor paliatieve sedatie. Hij werd 8 uur na zijn woorden dat het genoeg was geweest in slaap gebracht. Dat zijn hart vervolgens nog 1,5 dag klopte maakt volgens mij niet zo heel veel uit. Het moment van in slaap brengen was ons laatste afscheid.
woensdag 29 augustus 2018 om 19:12
Wel nee, het ligt er maar net aan hoe je er mee omgaat. Ik ben ook chronisch ziek en heb zware depressie gehad na overlijden van grote liefde. En dan nog kun je werken en naar t ziekenhuis gaan voor onderzoeken. En dat doe ik allemaal alleen.
