Psyche
alle pijlers
Wat hielp jou tijdens rouw
maandag 12 februari 2018 om 22:52
Zoals in mijn andere topic staat is mijn moeder 4;5 week geleden overleden, heel onverwachts .
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
dinsdag 28 augustus 2018 om 10:38
Precies dat dus! Weet je Yogo het is ook een kwestie van welke weg je in wilt slaan en dan heb ik het niet alleen over werk maar in het geheel.Lady_Day schreef: ↑28-08-2018 10:27
Echt Yogo, als jij IRL ook zo bent zoals je je hier gedraagt, dan snap ik heel goed waarom jij geen netwerk hebt. Jouw aanhoudende kwetsende gedrag en gebrek aan zelfreflectie zijn overduidelijk.
W.b. werk... er is genoeg werk. Overal. Ik weet niet wat voor werkervaring en vooropleiding je hebt, maar je kunt overal zo in een call center of in de schoonmaak aan de slag.
Ik zeg absoluut niet dat jouw leven rozegeur en maneschijn is zeker niet, maar je bent altijd zelf in controle van hoe je er mee omgaat en in hoeverre je het jouw leven laat beheersen.
Baal je van je leven zoals het nu? Geef jezelf een schop onder je kont en kom uit de slachtofferrol en maak wat van je leven! Zou je pa denk ik ook heel veel fijner vinden dan dat je nu alleen maar tegen de hele wereld aan het shoppen bent.
Als je wilt dat het leven weer een feestje wordt zal je toch echt zelf die slingers op moeten gaan hangen en dat heeft niks te maken met hoe anderen zich opstellen nee dat begint bij de basis en dus bij jou. Een ander is niet verantwoordelijk voor jouw geluk dat ben je zelf. Weet je yogo een ander kan pas echt toevoegen aan jouw levensgeluk als jij gelukkig bent met jezelf en ik krijg niet het idee dat je dat bent dus begin bij het begin en ga van daaruit stappen zetten. Als je echt wilt dan kan je die knop omzetten en voor je geluk gaan.
Geniet van vandaag want je weet nooit of morgen je gegeven is...
dinsdag 28 augustus 2018 om 10:43
Dat vind ik dan toch raar. Want iemand hier in het topic zei dat ze blij en dankbaar was voor haar familie en vriendinnen en dat ze die ook nodig had. En dat is ook heel normaal.
Zeggen dat iedereen alles zelf moet doen is echt onzin. Ook van wat ik hier lees zijn er echt maar heel weinig die echt alles zelf/alleen doen.
Heb je mijn vorige reactie ook gelezen wbt werk?
Wat mijn man betreft kan ik nergens heen op korte termijn, een huis bv duurt jaren. Zou niet weten hoe dat anders zou kunnen. Er worden maar heel makkelijk dingen gezegd.
Zeggen dat iedereen alles zelf moet doen is echt onzin. Ook van wat ik hier lees zijn er echt maar heel weinig die echt alles zelf/alleen doen.
Heb je mijn vorige reactie ook gelezen wbt werk?
Wat mijn man betreft kan ik nergens heen op korte termijn, een huis bv duurt jaren. Zou niet weten hoe dat anders zou kunnen. Er worden maar heel makkelijk dingen gezegd.
dinsdag 28 augustus 2018 om 10:47
Ik vind dat schoppen onder je kont, zo’n KUT zin. Je geeft je hond nog geen schop tegenwoordig.
Wees lief voor jezelf, het is belangrijk om goed voor jezelf te zorgen. Hoe rot en doelloos het in het begin ook voelt. En al die schoppen helpen dan voor geen meter. Maar uiteindelijk ga je toch braaf ritme bouwen, iedere dag de deur uit. De dingen doen die op dat moment nodig zijn of in ieder geval proberen omdat je het ook niet meer weer en met een beetje geluk heb je wat lieve mensen om je heen tegen de schoppende mensen die het allemaal beter weten, en dan ben je een jaar verder en opeens gaat het beter.
Wees lief voor jezelf, het is belangrijk om goed voor jezelf te zorgen. Hoe rot en doelloos het in het begin ook voelt. En al die schoppen helpen dan voor geen meter. Maar uiteindelijk ga je toch braaf ritme bouwen, iedere dag de deur uit. De dingen doen die op dat moment nodig zijn of in ieder geval proberen omdat je het ook niet meer weer en met een beetje geluk heb je wat lieve mensen om je heen tegen de schoppende mensen die het allemaal beter weten, en dan ben je een jaar verder en opeens gaat het beter.
dinsdag 28 augustus 2018 om 10:53
Ja ik vind dat ook een achterlijke uitdrukking.YellowLemon schreef: ↑28-08-2018 10:47Ik vind dat schoppen onder je kont, zo’n KUT zin. Je geeft je hond nog geen schop tegenwoordig.
Wees lief voor jezelf, het is belangrijk om goed voor jezelf te zorgen. Hoe rot en doelloos het in het begin ook voelt. En al die schoppen helpen dan voor geen meter. Maar uiteindelijk ga je toch braaf ritme bouwen, iedere dag de deur uit. De dingen doen die op dat moment nodig zijn of in ieder geval proberen omdat je het ook niet meer weer en met een beetje geluk heb je wat lieve mensen om je heen tegen de schoppende mensen die het allemaal beter weten, en dan ben je een jaar verder en opeens gaat het beter.
Je doet wat je kan toch?
Dank je wel voor je lieve reactie.
dinsdag 28 augustus 2018 om 10:57
Al het begin is inderdaad moeilijk, maar op een gegeven moment als je verder bent in tijd dan is het wel handig als je door durft te pakken voor jezelf. Jezelf blijven omringen met het verdriet dat brengt je uiteindelijk niet verder en dat kan je echt alleen maar zelf doorbreken. Maak desnoods een plan van aanpak, stel jezelf een doel soms kan dat een stok achter de deur zijn. Waar wil je komen en wat heb je nodig om daar daadwerkelijk te komen en elke stap hoe klein ook is er toch weer 1
Geniet van vandaag want je weet nooit of morgen je gegeven is...
dinsdag 28 augustus 2018 om 10:58
Uiteindelijk moet je het wel zelf doen, Yogo. Je kunt wel familie en vrienden hebben, maar uiteindelijk is het leven enorm eenzaam.
Wat voorbeeldjes, en niet quoten want wellicht wil ik dit verwijderen want het wordt wel heel persoonlijk zo.
........
"Als je de dingen doet zoals je altijd deed, krijg je wat je altijd kreeg."
Jij zegt dat je ingeschreven staat voor een huurhuis, maar dat duurt nog eeuwen. Ja, hier ook. Daar ga ik niet op zitten wachten. Waarom jij wel?
Wat voorbeeldjes, en niet quoten want wellicht wil ik dit verwijderen want het wordt wel heel persoonlijk zo.
........
"Als je de dingen doet zoals je altijd deed, krijg je wat je altijd kreeg."
Jij zegt dat je ingeschreven staat voor een huurhuis, maar dat duurt nog eeuwen. Ja, hier ook. Daar ga ik niet op zitten wachten. Waarom jij wel?
lady_day wijzigde dit bericht op 28-08-2018 21:16
Reden: herkenbaarheid werkgever
Reden: herkenbaarheid werkgever
65.12% gewijzigd
dinsdag 28 augustus 2018 om 11:01
Yellow, die schoppen onder de kont werken wel bij mij hoor. Of nou ja, schopjes. Dan zat ik te balen van mijn werk en te klagen hoe klote het was... en dan een schop onder de kont en had ik in ieder geval mijn CV een update gegeven. Dat voelde al veel beter dan alleen maar klagen. Plus het gaf mij het gevoel van in controle zijn, in plaats van alles maar passief te ondergaan.
dinsdag 28 augustus 2018 om 11:07
Schop onder de kont klinkt wat negatief wellicht, maar ik geloof daar ook in hoor.
Ik heb mezelf heel wat schoppen gegeven, vooral vlak na het overlijden van dochter.
Elke dag een schop onder de kont om toch maar de deur uit te gaan. Een schop onder de kont om toch die supermarkt waar iedereen me meewarig aankeek in te gaan, een schop onder de kont om 6 weken na de bevalling weer aan het werk te gaan, heel veel schoppen onder de kont om door te gaan met leven. Mij heeft het geholpen. En natuurlijk mag het verdriet er ook zijn en moet je ook af en toe lief voor jezelf zijn, maar zo nu en dan een schop onder de kont kan echt geen kwaad.
Ik heb mezelf heel wat schoppen gegeven, vooral vlak na het overlijden van dochter.
Elke dag een schop onder de kont om toch maar de deur uit te gaan. Een schop onder de kont om toch die supermarkt waar iedereen me meewarig aankeek in te gaan, een schop onder de kont om 6 weken na de bevalling weer aan het werk te gaan, heel veel schoppen onder de kont om door te gaan met leven. Mij heeft het geholpen. En natuurlijk mag het verdriet er ook zijn en moet je ook af en toe lief voor jezelf zijn, maar zo nu en dan een schop onder de kont kan echt geen kwaad.
dinsdag 28 augustus 2018 om 11:10
Ja maar je praat nu over klagen over je werk in een wat hielp jouw tijdens rouw topic.Lady_Day schreef: ↑28-08-2018 11:01Yellow, die schoppen onder de kont werken wel bij mij hoor. Of nou ja, schopjes. Dan zat ik te balen van mijn werk en te klagen hoe klote het was... en dan een schop onder de kont en had ik in ieder geval mijn CV een update gegeven. Dat voelde al veel beter dan alleen maar klagen. Plus het gaf mij het gevoel van in controle zijn, in plaats van alles maar passief te ondergaan.
Daarnaast, ik heb niet alle posts begrepen maar als ik het goed begrepen heb ziet ze haar familie niet/of zijn haar ouders al overleden. Ik zie mijn ouders ook niet. Maar die leven niet. En dat voelt ook als rouwen. Dat achtervolgt je op allerlei kut momenten.
Dan is het toch juist ook gewoon even lekker om gewoon even te kunnen zijn en je ei kwijt te kunnen.
dinsdag 28 augustus 2018 om 11:16
Precies wat Duufje beschrijft. Je kan het noemen hoe je wilt, en school over je kont, stoppen met medelijden met jezelf hebben, aanpakken, doorzetten, maar de essentie is toch dat je in beweging moet komen.
Als ik leef voor mezelf geweest was had ik het overlijden van mijn kinderen niet overleefd, bij de oudste wss niet en bij de jongste zeker niet. Je moet zelf stappen nemen. Na een week weer iedere dag opstaan en de andere kinderen naar school brengen ondanks de blikken van anderen, boodschappen doen ondanks dat ik de eerste maanden zoveel vergat dat ik soms 4x terug moest en ik regelmatig om uitgelachen werd, mijn studie weer oppakken 2 weken na haar overlijden. Het leven is soms gewoon vreselijk zwaar, maar de keuze om stil te blijven zitten en win vast te blijven staan maak je uiteindelijk zelf. En dat het verdriet blijft, dat de pijn er is, dat het zwart is. Absoluut een er mag tijd en ruimte zijn voor route, maar het leven gaat wel door en dat heb je grotendeels zelf in de hand.
Als ik leef voor mezelf geweest was had ik het overlijden van mijn kinderen niet overleefd, bij de oudste wss niet en bij de jongste zeker niet. Je moet zelf stappen nemen. Na een week weer iedere dag opstaan en de andere kinderen naar school brengen ondanks de blikken van anderen, boodschappen doen ondanks dat ik de eerste maanden zoveel vergat dat ik soms 4x terug moest en ik regelmatig om uitgelachen werd, mijn studie weer oppakken 2 weken na haar overlijden. Het leven is soms gewoon vreselijk zwaar, maar de keuze om stil te blijven zitten en win vast te blijven staan maak je uiteindelijk zelf. En dat het verdriet blijft, dat de pijn er is, dat het zwart is. Absoluut een er mag tijd en ruimte zijn voor route, maar het leven gaat wel door en dat heb je grotendeels zelf in de hand.
Forever is a hell of a long time
dinsdag 28 augustus 2018 om 11:16
Yellow, het gaat om het richting geven aan je eigen leven. Dat je dat toch echt zelf moet doen. Ik hoor Yogo niet over het omgaan met rouw, maar alleen over dat zij het moeilijker heeft dan wie dan ook want geen contact met familie, geen vrienden, geen netwerk, geen werk, geen leuke man, geen uitzicht op een eigen huis. Alleen maar onmogelijkheden, terwijl er echt wel mogelijkheden zijn, maar je zult ze zelf vaak moeten creeren.
dinsdag 28 augustus 2018 om 11:37
Ik ben een groot voorstander van een schop onder je kont! Die heb ik mezelf ook dagelijks gegeven voor lange tijd, om uberhaupt uit bed te komen, te functioneren. Met alleen lief zijn voor jezelf kom je er niet. Lief zijn voor jezelf is belangrijk, maar soms moet je ook hard zijn voor jezelf en doorzetten. Dan bereik je dingen. Dat is mijn mening.
dinsdag 28 augustus 2018 om 11:42
Jazeker! Ik heb, naast het mantelzorgen voor mijn moeder en mijn zoon, een hele zware depressie gehad. Liep dik 2 jaar lang bij een psycholoog en heb dik 2 jaar zware antidepressiva geslikt. En daarbij werkte ik ook gewoon. Kwestie van de zojuist besproken schop onder je kont!
dinsdag 28 augustus 2018 om 11:57
Zwaar hyperventilerend op welke baan dan ook sta je alleen maar in de weg voor wie dan ook.Lente19251003 schreef: ↑28-08-2018 11:42Jazeker! Ik heb, naast het mantelzorgen voor mijn moeder en mijn zoon, een hele zware depressie gehad. Liep dik 2 jaar lang bij een psycholoog en heb dik 2 jaar zware antidepressiva geslikt. En daarbij werkte ik ook gewoon. Kwestie van de zojuist besproken schop onder je kont!
Maar fijn dat jij de ballen hoog hebt kunnen houden.
dinsdag 28 augustus 2018 om 12:02
Dat sowieso! En bij hoge uitzondering van mijn man. Maar that’s it!redbulletje schreef: ↑28-08-2018 11:49Ik accepteer 'n schop onder m'n kont alleen van mezelf. Als 'n ander die probeert uit te delen ga ik juist steigeren
dinsdag 28 augustus 2018 om 12:53
dinsdag 28 augustus 2018 om 13:19
Nou idd zeg, jammer van de laatste bladzijden.
Vanmorgen voelde ik me opgejaagd en gestresst.
Op mijn werk kwam ik erachter dat ik me eigenlijk gewoon erg verdrietig voel.
Gelukkig heb ik nog 2 uurtjes in Mn uppie. Zit nu dus lekker op de bank te gamen en Netflixen. En af en toe te janken tussen door.
Vanmorgen voelde ik me opgejaagd en gestresst.
Op mijn werk kwam ik erachter dat ik me eigenlijk gewoon erg verdrietig voel.
Gelukkig heb ik nog 2 uurtjes in Mn uppie. Zit nu dus lekker op de bank te gamen en Netflixen. En af en toe te janken tussen door.
dinsdag 28 augustus 2018 om 13:24
Ik herken dat gevoel van opgejaagdheid en stress. Heel veel daarvan is verdriet. Maar ook dat alles wat ik doe in een slakkengang lijkt te gaan. Ik vergeet heel veel dingen, vind het moeilijk om overzicht te bewaren en ben heel snel afgeleid.
Ik sprak met een vriendin vanochtend en zei vertelde me dat die eerste, rauwe fase ongeveer anderhalf jaar duurde toen haar moeder overleed.. en dan nog ongeveer 3 jaar voordat ze er echt 'vrede' mee had. Vind dat zo moeilijk voor te stellen, dat je je er echt oprecht in kan berusten dat je ouder er niet meer is. En het gemis blijft altijd natuurlijk...
Hagelslag, hopelijk verloopt de rest van de dag iets meer 'zen' voor je.
Ik sprak met een vriendin vanochtend en zei vertelde me dat die eerste, rauwe fase ongeveer anderhalf jaar duurde toen haar moeder overleed.. en dan nog ongeveer 3 jaar voordat ze er echt 'vrede' mee had. Vind dat zo moeilijk voor te stellen, dat je je er echt oprecht in kan berusten dat je ouder er niet meer is. En het gemis blijft altijd natuurlijk...
Hagelslag, hopelijk verloopt de rest van de dag iets meer 'zen' voor je.
dinsdag 28 augustus 2018 om 13:44
Is ook moeilijk voor te stellen Lady, en berusten, ik noem het zelf altijd beseffen. Want dat heeft wel even geduurd. Als ik bij mijn moeder binnenliep verwachtte ik mijn vader nog steeds op de bank in zijn vertrouwde hoekje bezig met wat op dat moment zijn aandacht had en dat heeft echt even geduurd dat ik besefte dat het echt nooit meer zo zou zijn. En nooit meer duurt veels te lang.
Naarmate het langer duurt merk ik dat het gemis juist groter wordt, ik deelde veel met mijn vader en al die vanzelfsprekende dingen die zijn niet meer, de dingen die ik meemaak maakt hij geen deel meer vanuit en dat kan me na al die jaren soms nog wel eens aanvliegen.
Aan de andere kant ben ik ook weer geneigd te gaan denken dat de volgorde wel de juiste is geweest, al klinkt dat heel stom..
Mijn moeder is door een diep dal gegaan toen mijn vader overleed, ja hij was ziek maar al maanden stabiel en ineens poef ging het mis binnen 24 uur, wel gelukkig echt afscheid kunnen nemen. Maar na een goed jaar is mijn moeder opgekrabbeld en weer gaan leven, ze had dan ook een groot sociaal leven. Mijn vader had dat echt niet gekund, mijn moeder was van de sociale contacten onderhouden en mijn vader deed altijd wel vrolijk mee maar was niet de investeerder zeg maar.
Dat sociale vangnet heeft mijn moeder ook geholpen toen het bij mijn zus echt mis ging, mijn vader had dat nooit aangekund. Mijn moeder was gebroken en ja ik had echt een andere moeder na het overlijden van mijn zus maar dapper als ze was is ze toch alles weer op gaan pakken, ze leefde ook voor de kleinkinderen dat was haar alles.
En nu als laatste is mijn moeder gegaan, ik denk de laatste dagen wel eens dat het verdriet gewoon te groot is geweest en dat ze gewoon onder de narcose van de operatie die ze moest ondergaan is uitgestapt, dat het goed is geweest en dan troost ik me maar met de gedachte dat ze nu weer bij elkaar zijn.
Naarmate het langer duurt merk ik dat het gemis juist groter wordt, ik deelde veel met mijn vader en al die vanzelfsprekende dingen die zijn niet meer, de dingen die ik meemaak maakt hij geen deel meer vanuit en dat kan me na al die jaren soms nog wel eens aanvliegen.
Aan de andere kant ben ik ook weer geneigd te gaan denken dat de volgorde wel de juiste is geweest, al klinkt dat heel stom..
Mijn moeder is door een diep dal gegaan toen mijn vader overleed, ja hij was ziek maar al maanden stabiel en ineens poef ging het mis binnen 24 uur, wel gelukkig echt afscheid kunnen nemen. Maar na een goed jaar is mijn moeder opgekrabbeld en weer gaan leven, ze had dan ook een groot sociaal leven. Mijn vader had dat echt niet gekund, mijn moeder was van de sociale contacten onderhouden en mijn vader deed altijd wel vrolijk mee maar was niet de investeerder zeg maar.
Dat sociale vangnet heeft mijn moeder ook geholpen toen het bij mijn zus echt mis ging, mijn vader had dat nooit aangekund. Mijn moeder was gebroken en ja ik had echt een andere moeder na het overlijden van mijn zus maar dapper als ze was is ze toch alles weer op gaan pakken, ze leefde ook voor de kleinkinderen dat was haar alles.
En nu als laatste is mijn moeder gegaan, ik denk de laatste dagen wel eens dat het verdriet gewoon te groot is geweest en dat ze gewoon onder de narcose van de operatie die ze moest ondergaan is uitgestapt, dat het goed is geweest en dan troost ik me maar met de gedachte dat ze nu weer bij elkaar zijn.
Geniet van vandaag want je weet nooit of morgen je gegeven is...
dinsdag 28 augustus 2018 om 13:47
dinsdag 28 augustus 2018 om 13:52
Iones, dat lukt stom genoeg wel, en stom gezegd is het ook goed zo. Waar ik van mijn vader en mijn zus bewust afscheid heb kunnen nemen had mijn moeder dat zelf niet aangekund om echt letterlijk afscheid te moeten nemen. Dus het is goed zoals het is al maakt dat het gemis niet minder.
Ik snap precies wat je bedoeld iones als het moet dan maar zo zacht mogelijk maar pfff waarom moest het eigenlijk, leven is gewoon oneerlijk keer 10 af en toe.
Ik snap precies wat je bedoeld iones als het moet dan maar zo zacht mogelijk maar pfff waarom moest het eigenlijk, leven is gewoon oneerlijk keer 10 af en toe.
Geniet van vandaag want je weet nooit of morgen je gegeven is...
