Psyche
alle pijlers
Wat hielp jou tijdens rouw
maandag 12 februari 2018 om 22:52
Zoals in mijn andere topic staat is mijn moeder 4;5 week geleden overleden, heel onverwachts .
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
maandag 27 augustus 2018 om 14:57
Ik zou er wel voor m'n moeder zijn, maar haar (of hypothetische hond) niet in huis nemen. Als je zelf al hondenmens bent ligt dat anders. Ik wil gewoon geen dieren binnenshuis.iones schreef: ↑27-08-2018 13:51Wat een schril contrast zeg. Ik lees van mensen die hun ouders zo missen, die hun ouders nog graag hadden willen zien. En dan dat oude vrouwtje dat haar hond moet afgeven wat het enige is wat ze nog heeft omdat haar kinderen haar in de steek laten. Ze hadden die hond voor hun moeder moeten opvangen.
Mijn man is altijd voor zijn moeder blijven zorgen, tot haar dood. En als mijn moeder iets overkomt waardoor ze niet meer zelfstandig kan wonen, komt ze hier. Als ze een hond had gehad en ze kwam te overlijden, kwam die hond ook gewoon hier.
maandag 27 augustus 2018 om 16:12
Hier kan ik nu echt om janken en weet je waarom? Had mijn kind maar een lieve tante gehad ook al was het kort geweest. Of een opa of oma. Nu is er niets wat straks echt pas een groot gemis wordt omdat andere kinderen dat wel hebben. Het lijkt mij ook heel moeilijk wat jullie hebben meegemaakt, niet te bevatten. Zeker als je kinderen aangeven dat ze haar missen. Maar helemaal geen opa's oma's ooms of tantes is ook ontzettend heftig. Ik vind daar niets respectloos aan. Dus ik snap je toon niet die je tegen me aan slaat.meisjeviva33 schreef: ↑27-08-2018 11:52Dank je wel Lady_Day!
Klopt ze had een hersentumor en heeft zich bijna 10 jaar staande gehouden daarmee maar uiteindelijk kan je die strijd gewoon niet winnen. Ze heeft wel alles nog zelf ingevuld dus haar afscheid was helemaal zoals zij het wilde, ontzettend mooi en hartverwarmend zoveel mensen als er waren.
Ik wil toch nog even ingaan op Yogo, heb je het ooit wel eens omgedraaid? Mijn kinderen hadden de tofste tante die ze zich konden bedenken, hoe jong ze ook waren ze zit voor altijd in hun hart maar ik ging kapot toen ze met hun kleine koppies vol liefde toekeken hoe hun tante in de kist werd gelegd en die kist als de tofste kist ooit hadden gepimpt samen met kindjes van vriendinnen van mijn zus.
Mijn hart brak toen ik ze 2 maanden geleden moest vertellen dat uitgerekend hun oma die routine operatie met de dood heeft moeten bekopen. Niet omdat de operatie niet geslaagd was die was uitstekend geslaagd maar omdat haar lichaam tijdens de operatie heel anders besloot zonder enige aanleiding.
Het is voor hun niet te bevatten, ze huilen regelmatig omdat ze haar zo missen en vragen steeds waarom.
Juist omdat ze in hun leven waren is het verdriet zo intens groot, dus heb je je ooit wel eens verplaatst in hoe f*cking zwaar dat dan is?! Echt je moet je kapot schamen zoals jij over iedereen heen walst zo respectloos
maandag 27 augustus 2018 om 16:43
Ik heb maar een oma gekend, en beide opa's niet. En we zijn ook niet echt veel met familie omgegaan. Maar wat een kind nooit geheeft had, mist ie niet.
Ik heb het ook niet gemist hoor.
Ik denk ook dat het in veel gevallen gemakkelijker is om iets nooit gehad te hebben waarvan je niet beter weet, dan iets kwijt te raken wat zo belangrijk voor je was. Het verdriet over verlies kan enorm zijn.
Ik heb het ook niet gemist hoor.
Ik denk ook dat het in veel gevallen gemakkelijker is om iets nooit gehad te hebben waarvan je niet beter weet, dan iets kwijt te raken wat zo belangrijk voor je was. Het verdriet over verlies kan enorm zijn.
maandag 27 augustus 2018 om 18:25
Valt wel mee hoor, Yogo. Het grootste gedeelte van mijn familie woont in het buitenland en daar hadden wij geen contact mee. Ik kan me niet eens meer herinneren wanneer mijn opa en oma kwamen te overlijden en ook geen idee welke ooms/tantes er uberhaupt nog in leven zijn. Ik heb daar nooit wat aan gemist hoor. Ik had lieve ouders en ik kwam daardoor niets tekort.
maandag 27 augustus 2018 om 18:34
Dat praat je jezelf en dus ook je kind aan. Ga naar een psych en ga bij die man weg als je zoveel ergernis aan hem hebt.
maandag 27 augustus 2018 om 18:45
Echt niet hoor. Een ander kindje heeft dezelfde situatie en heeft dit ook nu ouder wordt en steeds meer beseft. Zeker in deze tijd waar opas en omas veelvuldig op schoolplein staan en ook veel meer bij school worden betrokken bv. Er zijn zelfs speciale dagen waarbij opa oma op school komen.redbulletje schreef: ↑27-08-2018 18:34Dat praat je jezelf en dus ook je kind aan. Ga naar een psych en ga bij die man weg als je zoveel ergernis aan hem hebt.
maandag 27 augustus 2018 om 19:00
Achterlijkheid van de huidige maatschappij. In mijn kindertijd was dat allemaal nog niet.yogonaise schreef: ↑27-08-2018 18:45Echt niet hoor. Een ander kindje heeft dezelfde situatie en heeft dit ook nu ouder wordt en steeds meer beseft. Zeker in deze tijd waar opas en omas veelvuldig op schoolplein staan en ook veel meer bij school worden betrokken bv. Er zijn zelfs speciale dagen waarbij opa oma op school komen.
Waarom heeft jouw kind ook geen familie vanuit de vader van je kind? Heb je daar ook ruzie mee?
Maar jij projecteert je eigen ongelukkigheid natuurlijk wel op je kind. In dit topic zit je jezelf ook continu vol zelfmedelijden te beklagen over wat je allemaal mist. Doe daar wat aan. En dan bedoel ik zelf. Andere mensen kun je niet claimen om er voor jou of je koter te zijn.
maandag 27 augustus 2018 om 19:32
Oh kom, je moet het niet groter maken dan het is en ze niet van alles aanpraten. Ze zullen er heus wel eens naar vragen maar ze weten niet hoe het is. Zorg dat je zelf een goede moeder voor ze bent. En ga bij hun vader weg. Want hun vader maakt van jou een minder goede moeder. Jij kunt in jouw eenzaamheid nooit 100% functioneren voor je kinderen. En de moeder, sorry dat ik het zeg, is toch het allerbelangrijkste voor een kind.
Je zwelgt in je ongerieven, weet je dat? En jouw situatie, daar kun je iets aan doen.
maandag 27 augustus 2018 om 19:58
Zo is het helaas wel deze tijd. Ze willen zelfs een speciale opa en oma dag invoeren naast vader en moederdag. Voor mij hoeft het niet. Want zo wordt je er wel mee geconfronteerd.redbulletje schreef: ↑27-08-2018 19:00Achterlijkheid van de huidige maatschappij. In mijn kindertijd was dat allemaal nog niet.
Waarom heeft jouw kind ook geen familie vanuit de vader van je kind? Heb je daar ook ruzie mee?
Maar jij projecteert je eigen ongelukkigheid natuurlijk wel op je kind. In dit topic zit je jezelf ook continu vol zelfmedelijden te beklagen over wat je allemaal mist. Doe daar wat aan. En dan bedoel ik zelf. Andere mensen kun je niet claimen om er voor jou of je koter te zijn.
Die familie vindt mijn man niet zo belangrijk. Ze willen niet bij ons langskomen bv. We hebben er dus niets aan.
Ik doe wat ik kan. Er is geen sprake van zelfmedelijden. De situatie is gewoon slecht. Mensen zeggen heel makkelijk dingen maar in praktijk werkt het helaas anders.
Je zegt bv dat ik moet weggaan. Ik heb geen familie waar ik met kind terecht kan. Nu ook geen baan. Ik solliciteer wel maar nog geen baan. Zonder baan geen huis. Dus zo makkelijk is het niet.
maandag 27 augustus 2018 om 21:00
Welkom meisjeviva.
Wat betreft de huisdieren, mijn moeder had een kat, een hond en vissen. Wij hadden zelf een kat die panisch was voor die hond. Wij hebben de kat erbij genomen (leeft nog steeds) en de vissen konden naar een vriendin van mijn moeder. De hond heb ik laten herplaatsen.
Ik zag het echt niet zitten met 2 kinderen van 3 maanden en 20 maanden, nachtvoedingen, het huis leeghalen, mijn eigen huishouden, rouw en dan ook nog een hond erbij. Die hond had dan ook erg weinig aandacht gekregen ben ik bang.
Wat betreft de winter, daar kan ik nu al tegenop zien en is elk jaar lastig. In januari is haar sterfdag, in februari jaar verjaardag. En ik ben echt een lentetype.
Sowieso vind ik de feestdagen confronterend.
Wat betreft de huisdieren, mijn moeder had een kat, een hond en vissen. Wij hadden zelf een kat die panisch was voor die hond. Wij hebben de kat erbij genomen (leeft nog steeds) en de vissen konden naar een vriendin van mijn moeder. De hond heb ik laten herplaatsen.
Ik zag het echt niet zitten met 2 kinderen van 3 maanden en 20 maanden, nachtvoedingen, het huis leeghalen, mijn eigen huishouden, rouw en dan ook nog een hond erbij. Die hond had dan ook erg weinig aandacht gekregen ben ik bang.
Wat betreft de winter, daar kan ik nu al tegenop zien en is elk jaar lastig. In januari is haar sterfdag, in februari jaar verjaardag. En ik ben echt een lentetype.
Sowieso vind ik de feestdagen confronterend.
maandag 27 augustus 2018 om 21:18
Dat was zeker heel pittig geweest, die hond erbij. Ik hoop dat ie een goed huisje heeft gekregen.
Ik zit ook niet te wachten op de hond van mijn moeder. Het is ook nog eens een groot formaat, maar ja, mocht het zover komen, dan lukt dat ook wel. Gaat de hond naar de dagopvang of zo.
Ik heb de hele dag in/op bed gehangen (was vrij vandaag). Vreselijk lamlendig word ik ervan. Bijna de hele dag ook gehuild. Ik heb zo'n heimwee naar 'vroeger'.
Morgen maar weer naar kantoor. Ik doe het beter als ik onder de mensen ben.
Ik zit ook niet te wachten op de hond van mijn moeder. Het is ook nog eens een groot formaat, maar ja, mocht het zover komen, dan lukt dat ook wel. Gaat de hond naar de dagopvang of zo.
Ik heb de hele dag in/op bed gehangen (was vrij vandaag). Vreselijk lamlendig word ik ervan. Bijna de hele dag ook gehuild. Ik heb zo'n heimwee naar 'vroeger'.
Morgen maar weer naar kantoor. Ik doe het beter als ik onder de mensen ben.
maandag 27 augustus 2018 om 23:38
Mijn man heeft zijn vader nooit gekend hij was vier toen zijn vader door een vechtscheiding uit zijn leven verdween. Jaren geleden hebben wij contact gezocht via zijn werkgever (leger). Vader weigerde bijna een jaar geleden via een instantie vernomen dat hij overleden was. Behalve de dol met de afwikkeling van zijn nalatenschap ( hadden we er ook nog bijiones schreef: ↑27-08-2018 16:43Ik heb maar een oma gekend, en beide opa's niet. En we zijn ook niet echt veel met familie omgegaan. Maar wat een kind nooit geheeft had, mist ie niet.
Ik heb het ook niet gemist hoor.
Ik denk ook dat het in veel gevallen gemakkelijker is om iets nooit gehad te hebben waarvan je niet beter weet, dan iets kwijt te raken wat zo belangrijk voor je was. Het verdriet over verlies kan enorm zijn.
).. heeft mijn man er geen verdriet van.. wel een rot jeugd mede daardoor..Mijn man heeft meer verdriet om mijn vader die een vader voor hem was... Dat is ook de reden dat onze kinderen mijn achternaam hebben...
En achteraf ben ik daar heel blij mee
maandag 27 augustus 2018 om 23:49
De enige die iets kan veranderen ben jij! En behalve een heleboel klagen en piepen doe je niets.yogonaise schreef: ↑27-08-2018 19:58Zo is het helaas wel deze tijd. Ze willen zelfs een speciale opa en oma dag invoeren naast vader en moederdag. Voor mij hoeft het niet. Want zo wordt je er wel mee geconfronteerd.
Die familie vindt mijn man niet zo belangrijk. Ze willen niet bij ons langskomen bv. We hebben er dus niets aan.
Ik doe wat ik kan. Er is geen sprake van zelfmedelijden. De situatie is gewoon slecht. Mensen zeggen heel makkelijk dingen maar in praktijk werkt het helaas anders.
Je zegt bv dat ik moet weggaan. Ik heb geen familie waar ik met kind terecht kan. Nu ook geen baan. Ik solliciteer wel maar nog geen baan. Zonder baan geen huis. Dus zo makkelijk is het niet.
Ga in therapie, schrijf je in voor een huurhuis , zet een scheiding in gang, accepteer werk waar je zo kunt beginnen. Eerst werken om het geld en dan zoeken naar een leuke baan.
En stop met dat maandenlang excuses bedenken en jezelf zielig vinden dat heeft je niets geholpen, en gaat je niet helpen!
Je man vind zijn familie niet belangrijk en waarschijnlijk door jullie gedrag vinden ze jullie niet belangrijk?
Misschien toch jullie houding ten opzichte van familie/vrienden?
maandag 27 augustus 2018 om 23:57
Heel cliché.. maar tijd. Ik heb niet alle reacties gelezen maar..
Ik heb mijn beste vriendin verloren op 14 jarige leeftijd aan kanker. En er is niks op deze aarde wat dat goed kan maken. Ik kan er alleen maar van leren. Hoe graag ze wilde leven, hoe ze nog kon genieten van friet met appelmoes, mayo EN ketchup. Die stomme dingen die heel gewoon zijn wanneer je niet dood gaat.
En heel lang kon ik er heel moeilijk over praten. Ik kon feitelijk vertellen wat er gebeurd was. Haar ouders waren verschikkelijk lief. Die hebben me nog kleding en spulletjes gegeven. Tijdens de uitvaart ben ik niet tussen mijn schoolgenoten gaan zitten, maar heb ik mijn eigen plekje in de kerk gezocht. De laatste dag op mijn middelbare school. Ik heb ook niet echt afscheid genomen van die school.. maar van alle plekjes waar we ooit samen gezeten hadden. Want ik zou er nooit meer gaan komen.
En toen tijdens mijn studie moesten we in het Engels een presentatie geven over je inspiratie bron. Ik doe niet echt aan die onzin.. behalve dan.. ik vergeet nooit meer hoe graag zei wilde. 7 jaar later heb ik dus een presentatie over haar gegeven.. Het doet nog steeds pijn. En het zal altijd pijn blijven doen. Maar ik ben voor mezelf ergens op een punt gekomen dat ik vooral dankbaar ben dat ik haar gekend heb.
Ik heb mijn beste vriendin verloren op 14 jarige leeftijd aan kanker. En er is niks op deze aarde wat dat goed kan maken. Ik kan er alleen maar van leren. Hoe graag ze wilde leven, hoe ze nog kon genieten van friet met appelmoes, mayo EN ketchup. Die stomme dingen die heel gewoon zijn wanneer je niet dood gaat.
En heel lang kon ik er heel moeilijk over praten. Ik kon feitelijk vertellen wat er gebeurd was. Haar ouders waren verschikkelijk lief. Die hebben me nog kleding en spulletjes gegeven. Tijdens de uitvaart ben ik niet tussen mijn schoolgenoten gaan zitten, maar heb ik mijn eigen plekje in de kerk gezocht. De laatste dag op mijn middelbare school. Ik heb ook niet echt afscheid genomen van die school.. maar van alle plekjes waar we ooit samen gezeten hadden. Want ik zou er nooit meer gaan komen.
En toen tijdens mijn studie moesten we in het Engels een presentatie geven over je inspiratie bron. Ik doe niet echt aan die onzin.. behalve dan.. ik vergeet nooit meer hoe graag zei wilde. 7 jaar later heb ik dus een presentatie over haar gegeven.. Het doet nog steeds pijn. En het zal altijd pijn blijven doen. Maar ik ben voor mezelf ergens op een punt gekomen dat ik vooral dankbaar ben dat ik haar gekend heb.
dinsdag 28 augustus 2018 om 02:23
YellowLemon, mooi gezegd dat je dankbaar bent dat ze in je leven was, ook al doet het nog steeds pijn. 14 jaar, dat is zo jong en zo oneerlijk. En zo'n belangrijke tijd in je leven en voor je emotionele ontwikkeling. Ook voor jou moet dat heel moeilijk zijn geweest om dat van nabij mee te maken. De wereld moet dan voor je open liggen. Het is mooi dat ze voor altijd voortleeft in je warme herinnering en een inspiratiebron voor je is. Sterkte.
Wat een moeizame discussie hierboven. Het heeft geen zin om iemand te overtuigen die daar niet voor open staat. En die in kringetjes blijft draaien. Jongens, laten we de positieve kracht niet uit dit bijzondere topic halen. We kunnen anderen en elkaar hier zo goed helpen en ondersteunen. Laten we daar onze spaarzame energie in stoppen.
Wat een moeizame discussie hierboven. Het heeft geen zin om iemand te overtuigen die daar niet voor open staat. En die in kringetjes blijft draaien. Jongens, laten we de positieve kracht niet uit dit bijzondere topic halen. We kunnen anderen en elkaar hier zo goed helpen en ondersteunen. Laten we daar onze spaarzame energie in stoppen.
dinsdag 28 augustus 2018 om 02:40
Nog even een update van mijn kant: Hier is het bijna 7 maanden geleden dat mijn moeder is overleden. Ik merkte dat 6 maanden voor mij weer een soort omslagpunt was. De rauwste rouw en het totale ongeloof wordt minder en milder. Het voelt soms alsof ik langzaam uit een soort mist kom. Wat jullie zeiden over de seizoenen, klopt ook voor mij. Ook het besef van tijd; een week, een maand, 7 maanden, een jaar. Het glijdt allemaal langs mij heen. Het is een wrede werkelijkheid, zonder haar. En wij moeten door.
Gisteren keek ik weer wat foto's van het afgelopen jaar. Haar ziekte en de aftakeling is zo duidelijk te zien, vreselijk. Eigenlijk moet ik er niet naar kijken, maar juist naar foto's van goede tijden. Nu voelde ik mij vooral verdrietig, terwijl we zoveel goede herinneringen aan haar hebben.
'Heimwee naar vroeger' - ja, toen alles nog zo vanzelfsprekend was. De normale familieperikelen, waar mijn moeder de spil in was. Alles is anders nu, een nieuwe situatie. Alles heeft tijd nodig om weer op z'n plek te vallen.
Gisteren keek ik weer wat foto's van het afgelopen jaar. Haar ziekte en de aftakeling is zo duidelijk te zien, vreselijk. Eigenlijk moet ik er niet naar kijken, maar juist naar foto's van goede tijden. Nu voelde ik mij vooral verdrietig, terwijl we zoveel goede herinneringen aan haar hebben.
'Heimwee naar vroeger' - ja, toen alles nog zo vanzelfsprekend was. De normale familieperikelen, waar mijn moeder de spil in was. Alles is anders nu, een nieuwe situatie. Alles heeft tijd nodig om weer op z'n plek te vallen.
dinsdag 28 augustus 2018 om 07:23
Yellow, wat heftig zeg. Ook nog op zo'n leeftijd waarop je met heel andere dingen bezig zou moeten zijn. Wel mooi om te lezen dat je jaren laten juist heel dankbaar bent dat ze je vriendin was.
Teun, ik lijk steeds een beetje achter jou aan te lopen als het gaat om rouwverwerking. Ook ik kom heel langzaam uit die mist hoewel ik nog wel dagen heb die vooral heel mistig zijn.
In het begin keek ik heel veel naar foto's. Van toen hij gezond was, maar ook van uit het ziekenhuis. Ik realiseer me nu dat ik dat bijna niet meer doe eigenlijk. Ik heb nog wel steeds bepaalde 'beelden' die bij me opkomen als ik aan hem denk. De laatste keer dat hij in mijn huis was bijvoorbeeld. Dat is nu een jaar geleden. Ik zie hem nog zo zitten in mijn stoel, met een kopje koffie. Het is maar goed dat ik toen niet doorhad dat dat de laatste keer zou zijn.
Ik vraag me ook af of het minder heftig geweest zou zijn als ik ergens woonde waar ik tot rust kon komen en als ik meer duidelijkheid over mijn werk had gehad (door een reorganisatie hang ik helemaal 'los'). Alles lijkt tegelijk te komen en ik heb het idee dat alle negatieve gevoelens hierdoor versterkt worden.
Ik zou het vreselijk vinden als mijn vader mij nog ergens van 'boven' zo zou kunnen zien, met al mijn paniek en verdriet.
Ik zat gisteren nog te denken dat ik eigenlijk maar een beetje de tijd uitzit en wacht tot het beter gaat. Vitamines, meditatie, lezen, dagboek bijhouden, wandelen in de natuur.. en nog steeds zo'n verdriet. Misschien moet dit gewoon 'vanzelf' overgaan.
Teun, ik lijk steeds een beetje achter jou aan te lopen als het gaat om rouwverwerking. Ook ik kom heel langzaam uit die mist hoewel ik nog wel dagen heb die vooral heel mistig zijn.
In het begin keek ik heel veel naar foto's. Van toen hij gezond was, maar ook van uit het ziekenhuis. Ik realiseer me nu dat ik dat bijna niet meer doe eigenlijk. Ik heb nog wel steeds bepaalde 'beelden' die bij me opkomen als ik aan hem denk. De laatste keer dat hij in mijn huis was bijvoorbeeld. Dat is nu een jaar geleden. Ik zie hem nog zo zitten in mijn stoel, met een kopje koffie. Het is maar goed dat ik toen niet doorhad dat dat de laatste keer zou zijn.
Ik vraag me ook af of het minder heftig geweest zou zijn als ik ergens woonde waar ik tot rust kon komen en als ik meer duidelijkheid over mijn werk had gehad (door een reorganisatie hang ik helemaal 'los'). Alles lijkt tegelijk te komen en ik heb het idee dat alle negatieve gevoelens hierdoor versterkt worden.
Ik zou het vreselijk vinden als mijn vader mij nog ergens van 'boven' zo zou kunnen zien, met al mijn paniek en verdriet.
Ik zat gisteren nog te denken dat ik eigenlijk maar een beetje de tijd uitzit en wacht tot het beter gaat. Vitamines, meditatie, lezen, dagboek bijhouden, wandelen in de natuur.. en nog steeds zo'n verdriet. Misschien moet dit gewoon 'vanzelf' overgaan.
dinsdag 28 augustus 2018 om 09:41
Dank je hetismogelijk!
Ik denk dat een heleboel ook bepaald wordt door hoe je zelf kiest er mee om te gaan. Tuurlijk heb je daar in het begin helemaal geen keuze in dan is de pijn en het verdriet gewoon overweldigend groot dat vreet je gewoon helemaal op. Maar als er dan langzaam weer lichtpuntjes komen, je ineens weer kan genieten van die simpele dingen als een zonnige dag dan ga je wel langzaam aan op het punt komen dat je zelf de keuze gaat maken welke afslag in het leven je gaat nemen.
Het verdriet om mijn moeder is nog heel rauw en vooral onwerkelijk maar dat heeft tijd nodig. De processen hier voor van mijn vader en zus, ja ze hebben beiden voor altijd een hoofdrol in mijn leven maar de pijn om het gemis heeft geen hoofdrol meer. Hun zouden dat niet willen en ik wil het zelf niet. Voor mijn kinderen niet maar ook voor mezelf niet, het heeft me juist doen beseffen dat je elke dag moet koesteren en als een geschenk moet zien omdat je nooit weet of morgen je gegeven is.
@ Yellow, wat heftig zo jong al dat verdriet moeten ervaren, juist als je samen aan het opgroeien bent en de wereld aan het ontdekken bent en dan valt diegene door die rotziekte weg, zo oneerlijk! Mooi dat ze zo een inspiratiebron voor jou is en dat je haar nog altijd meedraagt in jouw hart dat geeft ook aan hoe diep de vriendschap was, om te koesteren dus.
@ Teun, die mijlpalen blijven raar, soms ook pijnlijk en net als je denkt van pff die hebben we maar weer gehad komt de volgende weer, dat vind ik altijd best lastig al merk ik dat herinneringen steeds meer een glimlach geven. Nu weer opnieuw beginnen nu mijn moeder is overleden, al die eerste keren weer opnieuw..
@Lady_Day, ik zou het gewoon de tijd geven, ik herinner me de tijd na het overlijden van mijn vader, ik was een wrak want echt papa's kind en daarbij kwam ook nog de zorg om mijn moeder. Ik vond dat heel zwaar. Woonde al even niet meer thuis en niet echt naast de deur en merkte wel dat de zorgen om mijn moeder erin hakte maar ook mijn eigen verdriet was er. Ik kon echt dagen hebben dat ik dacht oke gewoon maar blijven ademen en dan komt het maar zoals het komt. Raar genoeg ging het ineens ook beter, heeft wel zeker een goed jaar geduurd hoor. Mijn moeder begon dingen weer een beetje op te pakken en dat voelde alsof ik meer lucht kreeg en een beetje meer toekwam aan mezelf waardoor dingen niet meer als lood op je schouders voelde.
En tot die tijd... elke dag is er 1 en laat maar komen zoals het komt en forceer jezelf niet. Al die eerste keren vond ik echt pittig, feestdagen zoals kerst waren niet meer hetzelfde, geen vader meer die in de keuken stond en wat wijn bij het konijn deed wat stond te pruttelen en zelf dan ook iedere keer een slokje nam
Dat zijn ook van die stomme dingen, bepaalde tradities die er waren, wat ga je daar ineens mee doen... Heb in de loop der jaren wel geleerd dat er wel weer nieuwe ontstaan maar toch...
Hoe gaan jullie daar mee om als je daar al tegenaan bent gelopen?
Ik denk dat een heleboel ook bepaald wordt door hoe je zelf kiest er mee om te gaan. Tuurlijk heb je daar in het begin helemaal geen keuze in dan is de pijn en het verdriet gewoon overweldigend groot dat vreet je gewoon helemaal op. Maar als er dan langzaam weer lichtpuntjes komen, je ineens weer kan genieten van die simpele dingen als een zonnige dag dan ga je wel langzaam aan op het punt komen dat je zelf de keuze gaat maken welke afslag in het leven je gaat nemen.
Het verdriet om mijn moeder is nog heel rauw en vooral onwerkelijk maar dat heeft tijd nodig. De processen hier voor van mijn vader en zus, ja ze hebben beiden voor altijd een hoofdrol in mijn leven maar de pijn om het gemis heeft geen hoofdrol meer. Hun zouden dat niet willen en ik wil het zelf niet. Voor mijn kinderen niet maar ook voor mezelf niet, het heeft me juist doen beseffen dat je elke dag moet koesteren en als een geschenk moet zien omdat je nooit weet of morgen je gegeven is.
@ Yellow, wat heftig zo jong al dat verdriet moeten ervaren, juist als je samen aan het opgroeien bent en de wereld aan het ontdekken bent en dan valt diegene door die rotziekte weg, zo oneerlijk! Mooi dat ze zo een inspiratiebron voor jou is en dat je haar nog altijd meedraagt in jouw hart dat geeft ook aan hoe diep de vriendschap was, om te koesteren dus.
@ Teun, die mijlpalen blijven raar, soms ook pijnlijk en net als je denkt van pff die hebben we maar weer gehad komt de volgende weer, dat vind ik altijd best lastig al merk ik dat herinneringen steeds meer een glimlach geven. Nu weer opnieuw beginnen nu mijn moeder is overleden, al die eerste keren weer opnieuw..
@Lady_Day, ik zou het gewoon de tijd geven, ik herinner me de tijd na het overlijden van mijn vader, ik was een wrak want echt papa's kind en daarbij kwam ook nog de zorg om mijn moeder. Ik vond dat heel zwaar. Woonde al even niet meer thuis en niet echt naast de deur en merkte wel dat de zorgen om mijn moeder erin hakte maar ook mijn eigen verdriet was er. Ik kon echt dagen hebben dat ik dacht oke gewoon maar blijven ademen en dan komt het maar zoals het komt. Raar genoeg ging het ineens ook beter, heeft wel zeker een goed jaar geduurd hoor. Mijn moeder begon dingen weer een beetje op te pakken en dat voelde alsof ik meer lucht kreeg en een beetje meer toekwam aan mezelf waardoor dingen niet meer als lood op je schouders voelde.
En tot die tijd... elke dag is er 1 en laat maar komen zoals het komt en forceer jezelf niet. Al die eerste keren vond ik echt pittig, feestdagen zoals kerst waren niet meer hetzelfde, geen vader meer die in de keuken stond en wat wijn bij het konijn deed wat stond te pruttelen en zelf dan ook iedere keer een slokje nam
Dat zijn ook van die stomme dingen, bepaalde tradities die er waren, wat ga je daar ineens mee doen... Heb in de loop der jaren wel geleerd dat er wel weer nieuwe ontstaan maar toch...
Hoe gaan jullie daar mee om als je daar al tegenaan bent gelopen?
Geniet van vandaag want je weet nooit of morgen je gegeven is...
dinsdag 28 augustus 2018 om 09:48
Meisjeviva,
Ik heb er ook wel vertrouwen in dat ik me ooit niet zo zwaar en verdrietig zal voelen, en het is fijn om te lezen dat het bij jou ook beter ging op een gegeven moment.
Dank hiervoor. Ik ervaar het precies zo. Hier ook papa's kind (ben al dik in de 40). Ik heb ook die dagen dat ik maar gewoon blijf ademen en dan gaat de dag vanzelf voorbij. Maar soms kost me dat al veel energie. En inderdaad de zorgen om mijn moeder. Als zij wat vrolijker zou zijn zou het mij ook wat meer lucht geven. Ik weet dat mijn moeder een volwassen vrouw is, en ze is ook best sterk, maar ik blijf me verantwoordelijk voelen.@Lady_Day, ik zou het gewoon de tijd geven, ik herinner me de tijd na het overlijden van mijn vader, ik was een wrak want echt papa's kind en daarbij kwam ook nog de zorg om mijn moeder. Ik vond dat heel zwaar. Woonde al even niet meer thuis en niet echt naast de deur en merkte wel dat de zorgen om mijn moeder erin hakte maar ook mijn eigen verdriet was er. Ik kon echt dagen hebben dat ik dacht oke gewoon maar blijven ademen en dan komt het maar zoals het komt. Raar genoeg ging het ineens ook beter, heeft wel zeker een goed jaar geduurd hoor. Mijn moeder begon dingen weer een beetje op te pakken en dat voelde alsof ik meer lucht kreeg en een beetje meer toekwam aan mezelf waardoor dingen niet meer als lood op je schouders voelde.
Ik heb er ook wel vertrouwen in dat ik me ooit niet zo zwaar en verdrietig zal voelen, en het is fijn om te lezen dat het bij jou ook beter ging op een gegeven moment.
dinsdag 28 augustus 2018 om 10:18
Jij weet het toch elke keer beter, maar hebt dus geen idee waar je het over hebt in sommige gevallen.Christiana schreef: ↑27-08-2018 23:49De enige die iets kan veranderen ben jij! En behalve een heleboel klagen en piepen doe je niets.
Ga in therapie, schrijf je in voor een huurhuis , zet een scheiding in gang, accepteer werk waar je zo kunt beginnen. Eerst werken om het geld en dan zoeken naar een leuke baan.
En stop met dat maandenlang excuses bedenken en jezelf zielig vinden dat heeft je niets geholpen, en gaat je niet helpen!
Je man vind zijn familie niet belangrijk en waarschijnlijk door jullie gedrag vinden ze jullie niet belangrijk?
Misschien toch jullie houding ten opzichte van familie/vrienden?
Ik ben al ingeschreven voor een huurhuis maar dat duurt jaren. Het is niet zo dat ik volgende week in aanmerking kom voor een huis of zo. Dus daarin denk je al te gemakkelijk.
Wat ik al zei solliciteer op verschillende dingen ik maar ik word niet aangenomen. Wat kan ik eraan doen? Ook daarin denk je weer te makkelijk,
En jouw man, toen hij depressie had, werkte die wel eigenlijk? Waarom werk jij fulltime?
Waarom zou het altijd aan ons liggen? Dat wordt de hele tijd gezegd. Maar toen ik hier vermeldde dat toen bv mijn moeder vroeger bij haar broers/zussen op bezoek kwam en de kinderen dan naar boven gingen omdat mijn moeder ze anders weer kleineerde dan is toch duidelijk dat er iets mis is met mijn moeder. Zo ook met die familie. Dat zijn heel moeilijke mensen. Alles draait om uiterlijk vertoon en status en mijn man voldoet niet naar hun wensen/eisen. Daardoor vinden ze hem/ons ook niet belangrijk. Wij hebben zelfs bemiddeling geregeld via een instantie met die familie maar zij zijn na 1 keer gestopt. Het hoeft niet altijd aan ons te liggen.
Maar goed jij weet het weer beter.
En ik lees dus dat je man geen contact had met zijn vader? Maar jouw kinderen hebben dus van jouw kant wel een opa/oma gehad. Dus weer weet je niet waar je het over hebt. En lag het dan ook aan jullie houding dat je geen contact had met zijn vader of nu ineens niet? Echt, je bent veel te kortzichtig.
anoniem_155509 wijzigde dit bericht op 28-08-2018 10:29
3.75% gewijzigd
dinsdag 28 augustus 2018 om 10:27
En ik lees dus dat je man geen contact had met zijn vader/ouders? Maar jouw kinderen hebben dus van jouw kant wel een opa/oma gehad. Dus weer weet je niet waar je het over hebt. En lag het dan ook aan jullie houding dat je geen contact had met zijn familie of nu ineens niet?
Echt Yogo, als jij IRL ook zo bent zoals je je hier gedraagt, dan snap ik heel goed waarom jij geen netwerk hebt. Jouw aanhoudende kwetsende gedrag en gebrek aan zelfreflectie zijn overduidelijk.
W.b. werk... er is genoeg werk. Overal. Ik weet niet wat voor werkervaring en vooropleiding je hebt, maar je kunt overal zo in een call center of in de schoonmaak aan de slag.
dinsdag 28 augustus 2018 om 10:32
En wat zij zegt is niet kwetsend? Dat gaat toch ook veel te ver?Lady_Day schreef: ↑28-08-2018 10:27
Echt Yogo, als jij IRL ook zo bent zoals je je hier gedraagt, dan snap ik heel goed waarom jij geen netwerk hebt. Jouw aanhoudende kwetsende gedrag en gebrek aan zelfreflectie zijn overduidelijk.
W.b. werk... er is genoeg werk. Overal. Ik weet niet wat voor werkervaring en vooropleiding je hebt, maar je kunt overal zo in een call center of in de schoonmaak aan de slag.
Ik heb al lang hulp. Ik heb daar een test gedaan en blijkt dat ik een zware depressie heb. Mensen die een depressie hebben, kunnen die werken denk je? En dan zegt iemand die notabene zelf een man heeft die depressief was/is tegen een ander dat ie maar moet werken.
Mensen moet ook eens naar zichzelf kijken/nadenken wat ze zoal uitkramen. En dan niet gaan piepen als de respons kwetsend zou zijn.
anoniem_155509 wijzigde dit bericht op 28-08-2018 10:36
0.71% gewijzigd
