Psyche
alle pijlers
Wat hielp jou tijdens rouw
maandag 12 februari 2018 om 22:52
Zoals in mijn andere topic staat is mijn moeder 4;5 week geleden overleden, heel onverwachts .
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
maandag 27 augustus 2018 om 07:42
Goed plan, Tinkel. Laat ik me toch weer meeslepen 
Ik merk heel sterk dat de dagen weer korter worden en dat het koeler is 's ochtends en ik word er wat melancholisch van. Ik kan me niet herinneren dat de winter overging in de lente en de lente overging in de zomer. Sowieso, waar zijn de afgelopen 7 maanden gebleven?
Ik ben een beetje bang voor de herfst/winter merk ik. Korte, donkere dagen. Ik ben bang wat ze met mijn gemoedstoestand gaan doen. En ook, als het straks weer winter is, is het al een jaar geleden. Ik vind dat zo moeilijk voor te stellen... een jaar.
Ik kan me zo weinig herinneren van de afgelopen maanden. Alleen een grote waas van verdriet. Hebben jullie dat ook?
Ik merk heel sterk dat de dagen weer korter worden en dat het koeler is 's ochtends en ik word er wat melancholisch van. Ik kan me niet herinneren dat de winter overging in de lente en de lente overging in de zomer. Sowieso, waar zijn de afgelopen 7 maanden gebleven?
Ik ben een beetje bang voor de herfst/winter merk ik. Korte, donkere dagen. Ik ben bang wat ze met mijn gemoedstoestand gaan doen. En ook, als het straks weer winter is, is het al een jaar geleden. Ik vind dat zo moeilijk voor te stellen... een jaar.
Ik kan me zo weinig herinneren van de afgelopen maanden. Alleen een grote waas van verdriet. Hebben jullie dat ook?
maandag 27 augustus 2018 om 07:49
Alles is behoorlijk aan me voorbij gegaan. Qua weer valt het mee, maar ik interesseer me er niet voor. Zit regelmatig te warm of te koud gekleed op mijn werk. Ik vergeet vooral veel wat andere mensen vertellen, heb daar gewoon geen energie voor.
Ik heb eigenlijk wel zin in de herfst en winter. Dan voelt mijn ‘isolement’ wat gezelliger in plaats van een groot contrast met alle vrolijkheid buiten in de zomer.
Ik heb eigenlijk wel zin in de herfst en winter. Dan voelt mijn ‘isolement’ wat gezelliger in plaats van een groot contrast met alle vrolijkheid buiten in de zomer.
maandag 27 augustus 2018 om 08:05
Het weer interesseert mij ook niet zo hoor. In al mijn opruimwoede heb ik de weinige zomerkleding die ik had weggedaan met het idee wat nieuwe dingen te kopen. Nooit gedaan, dus ik heb de hele zomer in lange broeken en tops met lange mouwen gelopen.
De 'vrolijkheid' van de afgelopen maanden is eigenlijk ook langs mij heen gegaan. Als ik door de stad fietste zag ik wel dat de terrassen vol zaten maar ik heb er zelf geen enkele keer op gezeten.
Ik heb normaal gesproken een heel goed geheugen, daarom is het zo gek dat ik me zo weinig kan herinneren, behalve het verdriet en de eenzaamheid en 1 leuke dag waar ik me niet verdrietig voelde. Ik mis de onbezorgdheid.
De 'vrolijkheid' van de afgelopen maanden is eigenlijk ook langs mij heen gegaan. Als ik door de stad fietste zag ik wel dat de terrassen vol zaten maar ik heb er zelf geen enkele keer op gezeten.
Ik heb normaal gesproken een heel goed geheugen, daarom is het zo gek dat ik me zo weinig kan herinneren, behalve het verdriet en de eenzaamheid en 1 leuke dag waar ik me niet verdrietig voelde. Ik mis de onbezorgdheid.
maandag 27 augustus 2018 om 08:56
Ook met een man ontbreken nog steeds opa's en oma's/ ooms en tantes/ neefjes en nichtjes voor mijn kind.
Er zijn heel veel mensen die een man hebben, en daarnaast nog ouders of anderen om op terug te vallen. Hier in dit topic ook. En dat is ook heel normaal. Alleen wel een gemis als het er niet is.
maandag 27 augustus 2018 om 11:02
Van het eerste jaar na het overlijden van onze dochter weet ik nog maar heel weinig, terwijl ik normaal en ijzersterk geheugen heb. Het eerste jaar is heel fragmentarisch. Dit was eigenlijk de eerste zomer dat ik het mooie weer wel weer fijn vond. Augustus blijft een moeilijke maand, maar het was te doen dit jaar.
Herfst/winter hou ik helemaal niet van. Dan is mijn gevoel van opgesloten zitten nog veel groter en op een vreemde manier verstrekt fysieke jou mijn gevoel van verdriet en gemis heel sterk. Dat mag dus van mij wel wegblijven.
Herfst/winter hou ik helemaal niet van. Dan is mijn gevoel van opgesloten zitten nog veel groter en op een vreemde manier verstrekt fysieke jou mijn gevoel van verdriet en gemis heel sterk. Dat mag dus van mij wel wegblijven.
Forever is a hell of a long time
maandag 27 augustus 2018 om 11:22
Hoi, ik lees al heel lang mee, als eerste voor iedereen die een dierbaar iemand moet missen een dikke 
Mijn verhaal in het kort; mijn vader moet ik al heel lang missen, heeft nog net mijn man leren kennen maar was de grote ontbrekende jaren daarna bij onze bruiloft en heeft helaas nooit zijn kleinkinderen leren kennen.
Bijna 3 jaar geleden afscheid moeten nemen van mijn zus, bewuste keuze dmv euthanasie, maar dat maakt het gemis niet minder. Het laatste stuk ging ineens in sneltreinvaart.
2 maanden geleden heel plotseling mijn moeder overleden.
Waar de scherpe kanten van het verlies van mijn vader er inmiddels wel af waren, zat ik eigenlijk nog midden in het rouwproces om mijn zus. Dat werd wel steeds beter, ik dacht steeds vaker met een glimlach dan met een traan aan haar en dan ineens wordt de wereld onder je voeten weg geslagen als ook je moeder vanuit het niets overlijd.
Nu blijf ik over met mijn man en 2 geweldige kinderen maar ook met een huis waar ik opgegroeid bent, waar bergen herinneringen liggen en wat nu leeg moet en uiteindelijk een keer te koop..
De ene dag gaat het stom genoeg best oke en de andere dag verstop ik me het liefst onder de dekens en hoop ik dat het een hele slechte droom was..
Mijn verhaal in het kort; mijn vader moet ik al heel lang missen, heeft nog net mijn man leren kennen maar was de grote ontbrekende jaren daarna bij onze bruiloft en heeft helaas nooit zijn kleinkinderen leren kennen.
Bijna 3 jaar geleden afscheid moeten nemen van mijn zus, bewuste keuze dmv euthanasie, maar dat maakt het gemis niet minder. Het laatste stuk ging ineens in sneltreinvaart.
2 maanden geleden heel plotseling mijn moeder overleden.
Waar de scherpe kanten van het verlies van mijn vader er inmiddels wel af waren, zat ik eigenlijk nog midden in het rouwproces om mijn zus. Dat werd wel steeds beter, ik dacht steeds vaker met een glimlach dan met een traan aan haar en dan ineens wordt de wereld onder je voeten weg geslagen als ook je moeder vanuit het niets overlijd.
Nu blijf ik over met mijn man en 2 geweldige kinderen maar ook met een huis waar ik opgegroeid bent, waar bergen herinneringen liggen en wat nu leeg moet en uiteindelijk een keer te koop..
De ene dag gaat het stom genoeg best oke en de andere dag verstop ik me het liefst onder de dekens en hoop ik dat het een hele slechte droom was..
Geniet van vandaag want je weet nooit of morgen je gegeven is...
maandag 27 augustus 2018 om 11:31
Selune, ik houd normaal gesproken erg van de herfst (winter minder) maar ik zie er nu tegenop. Ik weet niet precies waarom. Misschien weer een verandering waar mijn vader niet bij kan zijn? Of toch dat opgeslotene (wat ik normaal gesproken als introvert juist heel lekker vind)? Ik kon altijd heel goed alleen zijn. Vond het juist fijn, maar sinds het overlijden van mijn vader juist niet meer. Het voelt allemaal heel raar in ieder geval. Maar goed, ik merk het nu tenminste. Ik zou echt niet meer weten hoe ik de zomer doorgekomen ben. Het lijkt echt een groot zwart gat.
Meisjeviva, welkom. Wat een heftig verhaal van jou ook. Als jij zegt dat je zus overleden is d.m.v. euthanasie is dat ook niet omdat ze haar dikke teen had gestoten. En dan 2 maand geleden plotseling je moeder. Wat ontzettend verdrietig en wat moet het zwaar voor je zijn. Ook een dikke voor jou.
Meisjeviva, welkom. Wat een heftig verhaal van jou ook. Als jij zegt dat je zus overleden is d.m.v. euthanasie is dat ook niet omdat ze haar dikke teen had gestoten. En dan 2 maand geleden plotseling je moeder. Wat ontzettend verdrietig en wat moet het zwaar voor je zijn. Ook een dikke
voor jou.
maandag 27 augustus 2018 om 11:52
Dank je wel Lady_Day!
Klopt ze had een hersentumor en heeft zich bijna 10 jaar staande gehouden daarmee maar uiteindelijk kan je die strijd gewoon niet winnen. Ze heeft wel alles nog zelf ingevuld dus haar afscheid was helemaal zoals zij het wilde, ontzettend mooi en hartverwarmend zoveel mensen als er waren.
Ik wil toch nog even ingaan op Yogo, heb je het ooit wel eens omgedraaid? Mijn kinderen hadden de tofste tante die ze zich konden bedenken, hoe jong ze ook waren ze zit voor altijd in hun hart maar ik ging kapot toen ze met hun kleine koppies vol liefde toekeken hoe hun tante in de kist werd gelegd en die kist als de tofste kist ooit hadden gepimpt samen met kindjes van vriendinnen van mijn zus.
Mijn hart brak toen ik ze 2 maanden geleden moest vertellen dat uitgerekend hun oma die routine operatie met de dood heeft moeten bekopen. Niet omdat de operatie niet geslaagd was die was uitstekend geslaagd maar omdat haar lichaam tijdens de operatie heel anders besloot zonder enige aanleiding.
Het is voor hun niet te bevatten, ze huilen regelmatig omdat ze haar zo missen en vragen steeds waarom.
Juist omdat ze in hun leven waren is het verdriet zo intens groot, dus heb je je ooit wel eens verplaatst in hoe f*cking zwaar dat dan is?! Echt je moet je kapot schamen zoals jij over iedereen heen walst zo respectloos
Klopt ze had een hersentumor en heeft zich bijna 10 jaar staande gehouden daarmee maar uiteindelijk kan je die strijd gewoon niet winnen. Ze heeft wel alles nog zelf ingevuld dus haar afscheid was helemaal zoals zij het wilde, ontzettend mooi en hartverwarmend zoveel mensen als er waren.
Ik wil toch nog even ingaan op Yogo, heb je het ooit wel eens omgedraaid? Mijn kinderen hadden de tofste tante die ze zich konden bedenken, hoe jong ze ook waren ze zit voor altijd in hun hart maar ik ging kapot toen ze met hun kleine koppies vol liefde toekeken hoe hun tante in de kist werd gelegd en die kist als de tofste kist ooit hadden gepimpt samen met kindjes van vriendinnen van mijn zus.
Mijn hart brak toen ik ze 2 maanden geleden moest vertellen dat uitgerekend hun oma die routine operatie met de dood heeft moeten bekopen. Niet omdat de operatie niet geslaagd was die was uitstekend geslaagd maar omdat haar lichaam tijdens de operatie heel anders besloot zonder enige aanleiding.
Het is voor hun niet te bevatten, ze huilen regelmatig omdat ze haar zo missen en vragen steeds waarom.
Juist omdat ze in hun leven waren is het verdriet zo intens groot, dus heb je je ooit wel eens verplaatst in hoe f*cking zwaar dat dan is?! Echt je moet je kapot schamen zoals jij over iedereen heen walst zo respectloos
Geniet van vandaag want je weet nooit of morgen je gegeven is...
maandag 27 augustus 2018 om 12:32
meisjeviva, 10 jaar ook nog. Wat heftig zeg.
Ik had het er van de week nog met een collega over, zij is begin 50, ik eind 40). Wij zien om ons heen dat de ouders van onze vrienden (haar eigen ouders zijn overleden) echt allemaal achter elkaar ziek worden en/of overlijden. Maar ook al in onze eigen leeftijdsgroep zie ik het steeds meer. Mensen die een paar maanden 'wat buikpijn' hebben en dan opeens uitgezaaide darmkanker hebben en een prognose van 3 maanden krijgen. Misschien let ik er nu meer op omdat ik zelf aan het rouwen ben, maar het lijkt wel een epidemie.
En ik weet het, het heeft geen zin om me zorgen te maken over dingen die niet aan de orde zijn, maar het doet wel wat met me. Ik zit echt in een persoonlijke crisis - ik wil dingen anders. Ik ben heel erg zoekende naar een nieuwe balans waarbij ik 'verstandig' probeer te zijn, en tegelijkertijd mijn 'hart' ook niet wil benadelen.
Ik had het er van de week nog met een collega over, zij is begin 50, ik eind 40). Wij zien om ons heen dat de ouders van onze vrienden (haar eigen ouders zijn overleden) echt allemaal achter elkaar ziek worden en/of overlijden. Maar ook al in onze eigen leeftijdsgroep zie ik het steeds meer. Mensen die een paar maanden 'wat buikpijn' hebben en dan opeens uitgezaaide darmkanker hebben en een prognose van 3 maanden krijgen. Misschien let ik er nu meer op omdat ik zelf aan het rouwen ben, maar het lijkt wel een epidemie.
En ik weet het, het heeft geen zin om me zorgen te maken over dingen die niet aan de orde zijn, maar het doet wel wat met me. Ik zit echt in een persoonlijke crisis - ik wil dingen anders. Ik ben heel erg zoekende naar een nieuwe balans waarbij ik 'verstandig' probeer te zijn, en tegelijkertijd mijn 'hart' ook niet wil benadelen.
maandag 27 augustus 2018 om 12:38
Ik normaal zomer mens, snak naar de herfst en de winter. Het mooie weer matcht niet met mijn gevoel..
Tijdens mijn moeders sterfbed en begrafenis in april was het prachtig weer en dat paste niet bij mijn gevoelens. .. het had donker koud en grauw moeten zijn..
Net als bij mijn vader het jaar ervoor regen en grijs.. dat paste..
Koop normaal graag en veel kleding heb van de zomer niets bijgekocht voor mij zelf geen zin in..
Had nog wel zomerkleding van voorgaande jaren Lady Day
Tijdens mijn moeders sterfbed en begrafenis in april was het prachtig weer en dat paste niet bij mijn gevoelens. .. het had donker koud en grauw moeten zijn..
Net als bij mijn vader het jaar ervoor regen en grijs.. dat paste..
Koop normaal graag en veel kleding heb van de zomer niets bijgekocht voor mij zelf geen zin in..
Had nog wel zomerkleding van voorgaande jaren Lady Day
maandag 27 augustus 2018 om 12:39
Ik normaal zomer mens, snak naar de herfst en de winter. Het mooie weer matcht niet met mijn gevoel..
Tijdens mijn moeders sterfbed en begrafenis in april was het prachtig weer en dat paste niet bij mijn gevoelens. .. het had donker koud en grauw moeten zijn..
Net als bij mijn vader het jaar ervoor regen en grijs.. dat paste..
Koop normaal graag en veel kleding heb van de zomer niets bijgekocht voor mij zelf geen zin in..
Had nog wel zomerkleding van voorgaande jaren Lady Day
Tijdens mijn moeders sterfbed en begrafenis in april was het prachtig weer en dat paste niet bij mijn gevoelens. .. het had donker koud en grauw moeten zijn..
Net als bij mijn vader het jaar ervoor regen en grijs.. dat paste..
Koop normaal graag en veel kleding heb van de zomer niets bijgekocht voor mij zelf geen zin in..
Had nog wel zomerkleding van voorgaande jaren Lady Day
maandag 27 augustus 2018 om 12:42
Ik had van het weekend een oude 14 jarige hond te logeren. Deze is van een oude vrouw die plotseling opgenomen is in het ziekenhuis en hierna kan ze niet meer terug. Ze moet naar een verzorgingstehuis. En daar kan natuurlijk weer geen hond meer mee naartoe.
Ik ben vanmorgen weer naar dierenarts geweest om de hond terug te brengen en ik hoorde dat de bewuste vrouw heel veel verdriet heeft om haar hond. En mijn dierenarts zei "stel dat wij later ook zo'... ik zeg "ja, daar denk ik zéker aan! Dat mij dat later overkomt, dat ik gescheiden word mijn hond".
De vrouw heeft geen contact meer met haar kinderen en die hond was eigenlijk alles wat ze had. En nu heeft ze die ook niet meer. En die hond is rusteloos, mist haar vrouwtje. In ieder geval hebben we daar nu een thuis voor gevonden, dat wel. Maar het valt niet mee op die leeftijd. Als de hond gesetteld is, proberen ze de oude vrouw en de oude hond toch weer met elkaar in contact te laten komen zodat ze ziet hoe het met haar hond gaat.
En dat is ook rouw; gescheiden worden van wat je lief hebt. Ik vind het verschrikkelijk. Ook het verdriet over Bobbes is weer omhoog gekomen bij mij en al een week ben ik huilbuien aan het onderdrukken want ik ben onvoldoende alleen.
Ik zei tegen de dierenarts "als wij later oud zijn, moeten we samen een oude boerderij kopen met een heel stel gelijk gestemden, samen zorg in kopen en de honden en katten hoeven dan niet weg. Zijn we van heel dat gezeik af. Dat vond ze een heel mooi plan.
Maar het lijkt wel of het moeilijker geworden is, het verlies van een hond. Het valt me zwaarder dan ooit.
Ik ben vanmorgen weer naar dierenarts geweest om de hond terug te brengen en ik hoorde dat de bewuste vrouw heel veel verdriet heeft om haar hond. En mijn dierenarts zei "stel dat wij later ook zo'... ik zeg "ja, daar denk ik zéker aan! Dat mij dat later overkomt, dat ik gescheiden word mijn hond".
De vrouw heeft geen contact meer met haar kinderen en die hond was eigenlijk alles wat ze had. En nu heeft ze die ook niet meer. En die hond is rusteloos, mist haar vrouwtje. In ieder geval hebben we daar nu een thuis voor gevonden, dat wel. Maar het valt niet mee op die leeftijd. Als de hond gesetteld is, proberen ze de oude vrouw en de oude hond toch weer met elkaar in contact te laten komen zodat ze ziet hoe het met haar hond gaat.
En dat is ook rouw; gescheiden worden van wat je lief hebt. Ik vind het verschrikkelijk. Ook het verdriet over Bobbes is weer omhoog gekomen bij mij en al een week ben ik huilbuien aan het onderdrukken want ik ben onvoldoende alleen.
Ik zei tegen de dierenarts "als wij later oud zijn, moeten we samen een oude boerderij kopen met een heel stel gelijk gestemden, samen zorg in kopen en de honden en katten hoeven dan niet weg. Zijn we van heel dat gezeik af. Dat vond ze een heel mooi plan.
Maar het lijkt wel of het moeilijker geworden is, het verlies van een hond. Het valt me zwaarder dan ooit.
maandag 27 augustus 2018 om 12:50
iones, wat een verdrietig verhaal zeg. Je kunt een hond net zo missen als een mens. Misschien nog wel meer omdat ze er echt altijd voor je zijn. Ik vind dat zo mooi aan honden, ze voelen je ook aan.
Ik heb zelf een kat, die boeit het niet dat mijn vader dood is hoor. Soms praat ik tegen haar over mijn vader (ja, ik weet het, ik moet vaker de deur uit) en dan kan ze halverwege gewoon weglopen.
Een hond voelt je aan, geeft je echt troost maar ook onvoorwaardelijke vriendschap. Vlak voordat mijn vader kwam te overlijden zei hij nog dat het overlijden van zijn laatste hond het allerergste was wat hem overkomen was in het leven. Nog erger dan het overlijden van zijn ouders en schoonouders. Hij heeft er ook maanden lang om gerouwd en driekwart jaar later ging hij zelf. Als er iets is na de dood, hoop ik dat ze ontzettend veel lol samen hebben. Ze waren altijd samen. Ze leken ook op elkaar!
Maar ja, die rottige keerzijde van die liefde he. Dikke knuffel voor jou, iones
Ik heb zelf een kat, die boeit het niet dat mijn vader dood is hoor. Soms praat ik tegen haar over mijn vader (ja, ik weet het, ik moet vaker de deur uit) en dan kan ze halverwege gewoon weglopen.
Een hond voelt je aan, geeft je echt troost maar ook onvoorwaardelijke vriendschap. Vlak voordat mijn vader kwam te overlijden zei hij nog dat het overlijden van zijn laatste hond het allerergste was wat hem overkomen was in het leven. Nog erger dan het overlijden van zijn ouders en schoonouders. Hij heeft er ook maanden lang om gerouwd en driekwart jaar later ging hij zelf. Als er iets is na de dood, hoop ik dat ze ontzettend veel lol samen hebben. Ze waren altijd samen. Ze leken ook op elkaar!
Maar ja, die rottige keerzijde van die liefde he. Dikke knuffel voor jou, iones
maandag 27 augustus 2018 om 12:57
Dan weet ik precies wat jouw pa heeft meegemaakt, want ik ervaar het verlies van Bobbes ook zo. Het is heftiger dan het verlies van mijn vader destijds. Bobbes is 2 juli jl gestorven maar het voelt momenteel alsof het gisteren gebeurd is. Het zit me zó hoog!Lady_Day schreef: ↑27-08-2018 12:50iones, wat een verdrietig verhaal zeg. Je kunt een hond net zo missen als een mens. Misschien nog wel meer omdat ze er echt altijd voor je zijn. Ik vind dat zo mooi aan honden, ze voelen je ook aan.
Ik heb zelf een kat, die boeit het niet dat mijn vader dood is hoor. Soms praat ik tegen haar over mijn vader (ja, ik weet het, ik moet vaker de deur uit) en dan kan ze halverwege gewoon weglopen.
Een hond voelt je aan, geeft je echt troost maar ook onvoorwaardelijke vriendschap. Vlak voordat mijn vader kwam te overlijden zei hij nog dat het overlijden van zijn laatste hond het allerergste was wat hem overkomen was in het leven. Nog erger dan het overlijden van zijn ouders en schoonouders. Hij heeft er ook maanden lang om gerouwd en driekwart jaar later ging hij zelf. Als er iets is na de dood, hoop ik dat ze ontzettend veel lol samen hebben. Ze waren altijd samen. Ze leken ook op elkaar!
Maar ja, die rottige keerzijde van die liefde he. Dikke knuffel voor jou, iones
maandag 27 augustus 2018 om 13:02
maandag 27 augustus 2018 om 13:07
Ladyday: ik ben begin 30, maar ik zie het om me heen ook. Veel mensen van mijn eigen leeftijd of eind 30 die kanker krijgen, maar gelukkig nog niet een ongeneeslijk. Maar ook diezelfde mensen hun ouders. Alsof het nu ineens begint. Maar misschien is het inderdaad wel net als wanneer je een nieuwe auto hebt, je steeds dat merk ziet rijden. En ik merk ook dat mensen met hun verhaal bij mij komen. Als behoefte aan steun soms, ook mensen waar ik zelf nooit iets van gehoord heb...
Meisjeviva: ach wat vreselijk verdrietig. wat een zware tijd ga je door. Heb je veel steun van je man, helpt hij je met het huis?
Christiana: herkenbaar. Ik ben ook meer een zomermens, maar dit jaar interesseerde het me niks.
Iones: wat confronterend dan weer. Soms mogen honden wel eens mee naar een centrum, dat zou wel mooi zijn voor beide.
De as van mijn moeder moet nog uitgestrooid worden. Aan mij de taak om dat te regelen. Mijn vader interesseert het niks. Ik heb vorige week mijn broer gesproken wat hij bedacht heeft, maar het komt er op neer dat ik het zelf allemaal mag regelen. We hebben de as nu al een aantal weken, maar ik kan me er niet toe zetten. Gewoon het idee dat ik dit zelf moet regelen. Ik ga het vandaag doen, dan hebben we het straks maar achter de rug.
Meisjeviva: ach wat vreselijk verdrietig.
wat een zware tijd ga je door. Heb je veel steun van je man, helpt hij je met het huis?Christiana: herkenbaar. Ik ben ook meer een zomermens, maar dit jaar interesseerde het me niks.
Iones: wat confronterend dan weer. Soms mogen honden wel eens mee naar een centrum, dat zou wel mooi zijn voor beide.
De as van mijn moeder moet nog uitgestrooid worden. Aan mij de taak om dat te regelen. Mijn vader interesseert het niks. Ik heb vorige week mijn broer gesproken wat hij bedacht heeft, maar het komt er op neer dat ik het zelf allemaal mag regelen. We hebben de as nu al een aantal weken, maar ik kan me er niet toe zetten. Gewoon het idee dat ik dit zelf moet regelen. Ik ga het vandaag doen, dan hebben we het straks maar achter de rug.
maandag 27 augustus 2018 om 13:11
Dat was inderdaad heftig die 10 jaar, meerdere operaties, bestralingen, chemo en tot ver in jaar 8 nog gewoon blijven werken. Het laatste jaar was het heftigste toen kwam er serieuze uitval in motoriek en spraak, erg heftig.
Dank je Christiana, ik snap wel hoe je het bedoelt. Ik kijk er als een berg tegenop en aan de andere kant is er iets in me dat schreeuwt: laten we het maar klaar hebben.
Denk dat het opruimen ook therapeutisch kan zijn, je krijgt zoveel dingen door je handen dat dat al een verwerkingsproces op zich is. Ik wordt er niet dagelijks mee geconfronteerd, moet het echt plannen want woon zelf aan de andere kant van het land.
Iones, wat heftig dat dat weer zo naar boven komt, hier ook altijd honden gehad tegenwoordig niet meer maar wat ik blij dat ik hem had toen mijn vader was overleden en wat heb ik gehuild toen we hem hebben moeten laten inslapen jaren later. Zo'n beestje wordt deel van jou houd onvoorwaardelijk van je en voelt je zo goed aan. Sterkte
Dank je Christiana, ik snap wel hoe je het bedoelt. Ik kijk er als een berg tegenop en aan de andere kant is er iets in me dat schreeuwt: laten we het maar klaar hebben.
Denk dat het opruimen ook therapeutisch kan zijn, je krijgt zoveel dingen door je handen dat dat al een verwerkingsproces op zich is. Ik wordt er niet dagelijks mee geconfronteerd, moet het echt plannen want woon zelf aan de andere kant van het land.
Iones, wat heftig dat dat weer zo naar boven komt, hier ook altijd honden gehad tegenwoordig niet meer maar wat ik blij dat ik hem had toen mijn vader was overleden en wat heb ik gehuild toen we hem hebben moeten laten inslapen jaren later. Zo'n beestje wordt deel van jou houd onvoorwaardelijk van je en voelt je zo goed aan. Sterkte
Geniet van vandaag want je weet nooit of morgen je gegeven is...
maandag 27 augustus 2018 om 13:19
Christiana, de zomer matcht ook niet met mijn gevoel. Toen het in het begin zo warm was, mei of zo?, toen werd ik er heel bozig over. Al die blije mensen.. blegh. Later heb ik een goede, grote, donkere zonnebril opgezet. Die is nooit meer afgegaan
Het ouderlijk huis leeghalen en verkopen lijkt me echt afschuwelijk. Behalve dat het veel werk en geregel is, is het ook nog eens zo definitief.
De vader van mijn beste vriendin is vorig jaar november overleden. Zij is nog maar 1x terug in het huis geweest. Ze kan zichzelf er niet toe brengen om alles uit te zoeken en het te verkopen. Haar vader was ook in een paar weken 'weg'.
Tinkel, had jouw moeder een plek aangegeven? En waarom die haast. Dat kan ook nog over een paar maanden wel hoor, als je wat sterker in je schoenen staat
Het ouderlijk huis leeghalen en verkopen lijkt me echt afschuwelijk. Behalve dat het veel werk en geregel is, is het ook nog eens zo definitief.
De vader van mijn beste vriendin is vorig jaar november overleden. Zij is nog maar 1x terug in het huis geweest. Ze kan zichzelf er niet toe brengen om alles uit te zoeken en het te verkopen. Haar vader was ook in een paar weken 'weg'.
Tinkel, had jouw moeder een plek aangegeven? En waarom die haast. Dat kan ook nog over een paar maanden wel hoor, als je wat sterker in je schoenen staat
maandag 27 augustus 2018 om 13:24
Tinkeltje, ja gelukkig wel. We doen echt heel veel samen maar uiteindelijk is het meeste toch aan mij. Keuzes die gemaakt worden overleg je wel maar de eindkeuze ligt toch bij mij en dat vind ik best pittig. Maar keuzes rondom het huis en al die praktische dingen is niks vergeleken bij de keuze die ik als enige moest maken dat de stekker er uit moest bij mijn moeder nadat ze na diverse onderzoeken uiteindelijk hersendood is verklaard na haar operatie.
Meest bizarre keuze die ik ooit heb gemaakt, maar dat geeft me wel het besef dat ik ergens wel die kracht heb en dat het dus wel goed gaat komen. Zie nu nog niet helemaal hoe maar tijd doet veel weet ik van de periode na mijn vader en na mijn zus.
Meest bizarre keuze die ik ooit heb gemaakt, maar dat geeft me wel het besef dat ik ergens wel die kracht heb en dat het dus wel goed gaat komen. Zie nu nog niet helemaal hoe maar tijd doet veel weet ik van de periode na mijn vader en na mijn zus.
Geniet van vandaag want je weet nooit of morgen je gegeven is...
maandag 27 augustus 2018 om 13:47
Meisje viva wat heftig zeg. Hopelijk kun je hier een beetje van je afschrijven.
Iones. Ik moet altijd denken aan mijn vorige hondje. Ik kreeg hem toen ik 11 wAs. Sliep altijd bij mij op bed, was echt mijn maatje. Toen ik uit huis ging, ging hij met me mee. Hij is een paar jaar ziek geweest, heb hem met heel veel liefde verzorgd.
Ik was er echt ziek van dat hij overleed. Heel onverwacht ook. Mijn man heeft een dag vrij genomen om bij me te blijven. Nog steeds als ik foto’s zie dan voel ik verdriet en liefde.
Het gaat hier wel redelijk. Paar moeilijke dagen gehad, maar nu is alles weer wat lichter.
Wij hebben pas na een jaar wat met de as gedaan, had geen haast. Wij hebben een jaar lang oma op de kast gehad. We mAkten er ook wel grapjes over; mijn moeder was makkelijk op de kast te jagen.
Lady het lijkt me lastig om zo druK te zijn met de zorg voor je moeder.
Je doet het met liefde maar het is wel zwaar.
Iones. Ik moet altijd denken aan mijn vorige hondje. Ik kreeg hem toen ik 11 wAs. Sliep altijd bij mij op bed, was echt mijn maatje. Toen ik uit huis ging, ging hij met me mee. Hij is een paar jaar ziek geweest, heb hem met heel veel liefde verzorgd.
Ik was er echt ziek van dat hij overleed. Heel onverwacht ook. Mijn man heeft een dag vrij genomen om bij me te blijven. Nog steeds als ik foto’s zie dan voel ik verdriet en liefde.
Het gaat hier wel redelijk. Paar moeilijke dagen gehad, maar nu is alles weer wat lichter.
Wij hebben pas na een jaar wat met de as gedaan, had geen haast. Wij hebben een jaar lang oma op de kast gehad. We mAkten er ook wel grapjes over; mijn moeder was makkelijk op de kast te jagen.
Lady het lijkt me lastig om zo druK te zijn met de zorg voor je moeder.
Je doet het met liefde maar het is wel zwaar.
maandag 27 augustus 2018 om 13:51
Wat een schril contrast zeg. Ik lees van mensen die hun ouders zo missen, die hun ouders nog graag hadden willen zien. En dan dat oude vrouwtje dat haar hond moet afgeven wat het enige is wat ze nog heeft omdat haar kinderen haar in de steek laten. Ze hadden die hond voor hun moeder moeten opvangen.
Mijn man is altijd voor zijn moeder blijven zorgen, tot haar dood. En als mijn moeder iets overkomt waardoor ze niet meer zelfstandig kan wonen, komt ze hier. Als ze een hond had gehad en ze kwam te overlijden, kwam die hond ook gewoon hier.
Mijn man is altijd voor zijn moeder blijven zorgen, tot haar dood. En als mijn moeder iets overkomt waardoor ze niet meer zelfstandig kan wonen, komt ze hier. Als ze een hond had gehad en ze kwam te overlijden, kwam die hond ook gewoon hier.
maandag 27 augustus 2018 om 14:02
Als mijn moeder iets overkomt, komt de hond ook bij mij. Ik weet nog niet hoe, want ik woon al klein en heb de wens nog kleiner te wonen, maar goed, er zijn ook hele gezinnen die het op 40m2 moeten redden.
Ik zie het wel vaker, dat dieren in het asiel komen als het baasje overleden is. Vaak zijn het zelf ook al oude dieren. Wat verschrikkelijk! Ik hoop zo dat dat vrouwtje jouw opvanghond nog vaak mag zien, hoewel het vast verschrikkelijk emotioneel moet zijn.
Ik zie het wel vaker, dat dieren in het asiel komen als het baasje overleden is. Vaak zijn het zelf ook al oude dieren. Wat verschrikkelijk! Ik hoop zo dat dat vrouwtje jouw opvanghond nog vaak mag zien, hoewel het vast verschrikkelijk emotioneel moet zijn.
