Wat kunnen mensen gemeen zijn!

Hallo lezers,

Moet even van mij afschrijven als jullie het niet erg vinden.

Voel me al een tijd alleen en merk dat ik er aan onderdoor ga.

Op mijn 21e verjaardag zat het huis nog vol met vrienden.

In de loop der jaren zijn vriendschappen verwaterd omdat ze verhuisd zijn, andere prioriteiten hadden enz. 2 Vrienden van mij zijn verhuisd naar het verre buitenland. Hun spreek ik alleen nog af en toe op de app.
2 vrienden van mij zijn 2 jaar geleden overleden helaas. Was een heftige tijd.

Hierdoor bleven er voor mij nog 3 goede vrienden over waar ik regelmatig mee af sprak. We hadden een band in goede en slechte tijden....dacht ik tenminste.

Een van mijn vriendinnen, die ik al 26 jaar ken hoor ik al een tijd niks meer van.
Ik bleef af en toe appjes sturen hoe het met haar ging maar kreeg niks terug. Als ik haar belde nam ze niet op. Ben paar maanden terug bij haar huis langsgegaan en aangebeld. Ze was heel blij me te zien, gaf me een dikke knuffel en we hadden een gezellige middag gehad. Ze zei sorry dat ze niet reageerde maar ze had een moeilijke tijd achter de rug. Heb gezegd dat ik het begreep maar dat ze altijd bij me terecht kan. In goede en slechte tijden toch? We zouden snel weer afspreken. Maar weer hoorde ik niks. Belde haar laatst, nam ze op, ze hoorde dat ik het was en gooide gelijk de hoorn erop. Toen heb ik bij haar thuis gebeld (ze woont nog thuis), kreeg ik haar vader aan de lijn. Ze wou niets meer met mij te maken hebben. Ik vroeg waarom, wat heb ik misdaan? Zei hij, je hebt niets gedaan. Jullie zijn uit elkaar gegroeid. Ik zei oke, fijn dat ze me dat niet zelf verteld maar me al die tijd maar laat gissen. Zo ga je niet na 26 jaar vriendschap met elkaar om.

De andere 2 vrienden zijn ook vrienden van elkaar. Wist dat hun 2 net iets closer waren met elkaar omdat ze elkaar al kennen vanaf de basisschool. Ik ken ze nu 10 jaar. We zagen elkaar de eerste jaren wel 3 keer per week. Alles wisten we van elkaar. De laatste jaren is dat wat minder geworden, logisch. We waren van school af en gingen werken. Toch waren we altijd nog hecht. Via app en afspreken. Nu hebben ze beide sinds kort een relatie. Ben heel blij voor ze en snap dat ze dan minder tijd voor me hebben, heb ik hier ook nooit over gezeurd. Ik kwam er wel achter dat als we afspraken of appte, het altijd van mij afkwam. De vriend van 1 van mijn vriendinnen had er moeite mee dat ik lesbisch was. Altijd commentaar erop geven en mij de grond instampen want mannen waren beter enz.
Ik pikte dat niet, dus tussen ons boterde het niet zo.

Mijn relatie ging vorig jaar uit, hoorde niets van ze. Kreeg een app van wat vervelend! Je komt er wel weer bovenop. Daar kon ik het mee doen.
2 operaties gehad, niets van ze gehoord!
Dit deed me veel pijn en besloot ze op het in hun gezicht te vragen wat er aan de hand was.
Heb gezegd dat ik het niet leuk vond en wat er aan de hand is, dat ik alleen wat hoor als ik ze app. Als ik vraag hoe is het bij jullie? Krijg ik altijd goed. Wordt nooit gevraagd hoe het met mij is.
Hun antwoord was dat er helemaal niets was, dat ze het druk hadden en dat ik spoken zie.

Heb besloten om niks meer te sturen en ja hoor....ik hoor ook niks meer van ze.

Ben hier heel boos en verdrietig over! Dat na jaren vriendschap, ben er altijd voor ze geweest, want ze hebben wat moeilijke tijden doorstaan. Dat je nu dus zo als grof vuil aan de kant word gezet. Ben blijkbaar nog niet eens een uitleg waard!

Psychisch gaat het met de verkeerde kant op.
Ben verandert van een vrolijk iemand naar iemand die boos en verdrietig is.
Merk ook dat ik boos ben op iedereen eigenlijk. Mijn familie heeft ook nooit interesse in mij, is altijd zo geweest. Voel me compleet onzichtbaar, alsof ik er niet toe doe.
Ik weet dat ik er wel toe doe! Maar aangezien niemand mij kan vertellen wat ik fout doe, begin ik ernstig aan mijzelf te twijfelen.
Heb zo'n gevoel dat ik wil schreeuwen maar ik kan het niet want niemand luistert.

Heb vanalles geprobeerd. Vriendschapsites...stuur je leuk berichtje naar iemand, wordt er gewoon niet gereageerd. Collega's op het werk zijn heel aardig maar veel ouder. Dus dat is leuk om oppervlakkig te kletsen op het werk, verder niet.
Heb me aangesloten bij de tennisclub, maar daar is het hetzelfde. Ze zijn allemaal aardig en we tennissen wat, maar echte vriendschap komt er niet.

Dan heb je ook nog van die mensen die uit zichzelf zeggen. Wat leuk! We moeten echt een afspreken! Stuur je ze een berichtje, krijg je ook niks op terug.

Wat is er mis met mensen tegenwoordig. Ben ik het niet waard of zo?

Als ik toch zo de komende 60 jaar dat ik nog leef moet doorgaan dan hoop ik dat ik niet zo lang hoef te lijden. Want dit is lijden! Niet dat ik mezelf wat wil aan doen, dat absoluut niet.

Kan wel naar een psycholoog gaan maar wat heb ik daaraan. Kost mij weer een hoop geld omdat andere mensen zo kut zijn. Wat kan die eraan doen? Het enige wat zou helpen is een paar of ten minste 1 loyaal mens uit de hoed toveren, maar dat kunnen ze niet.

Je hoort het ook van andere. Iemand die ik ken met kanker...iedereen heeft hem in de steek gelaten want dat is natuurlijk niet leuk kanker...maar erover nadenken wat je zo iemand aandoet ho maar! Meisje van 20 die haar moeder verloor, alle vrienden lieten haar in de steek, want dat is natuurlijk niet leuk om haar gejank te moeten aanhoren.

Het verbaasd me steeds weer. Haat deze wereld en hoe mensen met elkaar omgaan tegenwoordig...

Paradise-girl schreef: ↑

24-03-2018 14:17

Dit is wel enigszins herkenbaar voor mij. Ik ben ook zeer teleurgesteld in mensen waarvan ik dacht dat ze dichtbij me stonden. Hun desinteresse maakte me erg boos en verdrietig, maar op een gegeven moment heb ik besloten dat het op die manier voor mij niet meer hoeft. Sindsdien heb ik niets meer laten horen, en ook van hen hoor ik niks. Dus nu is het wat mij betreft klaar en eigenlijk neemt dat besluit bij mij een hoop frustratie weg. Ik sta zeker wel open voor hernieuwd contact, maar van mij zal het niet uitgaan.

Ik ben een erg loyaal persoon (misschien wel te) en ben er voor wie mijn hulp, aandacht oid nodig heeft. Ik wil daarin dichtbij mezelf blijven en niet zo ongeïnteresseerd en bot zijn als anderen. Daar hou ik nu rekening mee, door mijn verwachtingen bij te stellen. Ik geef meer dan dat ik krijg, dat weet ik, en dat is voor mij acceptabel. Echter, ik heb ook een grens en wie daar herhaaldelijk overheen gaat, schrijf ik af.

Voor mij werkt het redelijk om mijn verwachtingen bij te stellen over het gedrag van anderen, wel dichtbij mezelf te blijven maar niet te hard te lopen voor mensen die dat voor mij ook niet doen en een grens trekken.

Hey meis,

Dankjewel voor je bericht. Wat jammer dat jou hetzelfde is overkomen. Ik wens voor iedereen het beste.

Zat er al maanden, misschien al een jaar mee. Deed me veel pijn. Vandaag de knoop doorgehakt, want heb ze overal verwijderd. Als ik niet meer aan ze herinnerd word zal het over een tijd wel weer beter gaan hopelijk.
Het is gewoon moeilijk, ook als je familieleden of collega's hoort zeuren dat ze het ooo zo druk hebben. Zeggen ze, ik heb zoveel vrienden he, verjaardag hier en dan weer dat. Phoe bijna geen tijd voor mezelf. Of als je ze vraagt hoe hun weekend is geweest, altijd gevuld met afspraken. Als ze mij vragen hoe mijn weekend is geweest dan weet ik niet meer wat ik moet zeggen, dus lieg ik maar wat. Dan voel je je zo'n loser. Je kan slechts zeggen dat je half netflix hebt doorgespit of heb gewandeld voor de zoveelste keer.

Sommige mensen die ik ken zijn echt geen leuke mensen. Hard en bitchy, de echte gemene roddeltantes die werkelijk over iedereen gemeen lullen, zelfs over hun vrienden. Zelfs die hebben een hoop vrienden. Vind dat echt verbazingwekkend.

Soms denk ik ook net als jij dat ik te loyaal en te lief ben. Sta ook altijd voor iedereen klaar maar dat is niet andersom.
Misschien moet ik ook maar een bitch worden en egoïstisch. Zo van ik wil krijgen wat ik wil, wat jij wilt boeit me niet.

Het zit niet in mijn aard maar misschien moet ik het leren. Want aardig zijn levert niks op, alleen maar teleurstellingen.

BorisTheGreatest schreef: ↑

24-03-2018 14:48

Hoor je vaak rond die leeftijd. Mensen krijgen gezinnetjes of andere interesse`s. Het wilde gaat er wat af en moeten aan een "toekomst" gaan denken. Wel jammer dat het zo gaat maar probeer andere vrienden/vriendinnen te maken die er wel voor open staan. Alhoewel ik wel van mening ben dat een vriendschap van 26 jaar je niet zomaar te grabbel gooit. Maar mensen komen en gaan op je "levenspad".

Hey Boris!

Dankje voor je reactie! Doet me goed

Weet ook wel dat er vast nieuwe mensen komen en dat er zat leuke lieve mensen rondlopen. Komt ook wel goed, zit nu gewoon zwaar in de put. Dit doet wat met een mens.
En idd, je hebt gelijk wat betreft mijn "vrienden". Vooral als er nooit een vuiltje aan de lucht is geweest. Kreeg altijd een hele dikke knuffel en een blij gezicht als ze me zagen. Dus snap het niet. Dat het over is oké dat kan. Maar ik wil graag een reden waarom. Blijf me steeds afvragen waarom, heb ik iets mis gedaan? Dat nare gevoel.

Cateautje schreef: ↑

24-03-2018 15:02

En vergeet niet: Paulo Coelho: “Hoe mensen andere mensen behandelen, is een directe weerspiegeling van hoe zij over zichzelf denken."

Thanks!

Cateautje schreef: ↑

24-03-2018 14:55

"Misschien moet ik ook maar een bitch worden en egoïstisch. Zo van ik wil krijgen wat ik wil, wat jij wilt boeit me niet.

Het zit niet in mijn aard maar misschien moet ik het leren. Want aardig zijn levert niks op, alleen maar teleurstellingen."

Dat is een plan. Te zacht is ook niet goed, een gezonde dosis egoïsme maakt je vaak aantrekkelijk, raar maar waar.

Denk dus in het vervolg meer aan jezelf en loop niet iedereen achterna, needy is niet aantrekkelijk.

Klopt, moet een goede balans zoeken. Het roer moet om!

Las laatst daar nog een interessant artikel over waar psychologen aan het woord kwamen. Stond destijds op rtl nieuws.

Ging over dat je vrienden het minder goed met je voor hebben dan je denkt. Het ligt in de menselijke aard om mensen te gebruiken voor eigen gewin, op welke manier dan ook. Dus ook vriendschappen. Ze halen er iets uit wat hun verder helpt. Hebben ze dat gevoel niet meer dan word je gedumpt. Mensen doen altijd aardig tegen mensen als ze iets voor elkaar moeten hebben. Merk het op mijn werk ook vaak, heb best wat invloed op zaken. Dus mensen die bij me binnen komen die wat gedaan moeten hebben zijn altijd extra aardig, soms op het slijmerige af. Altijd wel interessant hoe de mensheid werkt. Ook bij dieren trouwens. Heb een paar katten, zijn super lief voor elkaar, liggen altijd bij elkaar en helpen elkaar. Zodra het om eten gaat eet de ene net zo makkelijk het eten van de ander op, vaak met een hoop gegrom. Dus ze zijn er voor elkaar, behalve als het om eten gaat, dan zouden ze de andere dood laten bloeden om het zo maar te zeggen. Fascinerend.

Ira-Z schreef: ↑

24-03-2018 15:42

Dutchie,

Begrijpelijk dat je je eenzaam voelt en (zwaar) teleurgesteld in je vrienden. Ik ken je niet en je vrienden ook niet, dus waar het aan ligt, geen idee. Leuk is het in ieder geval niet.

Ik ken dat ook, dat idee van: dan word ik ook maar hard en bitchy, want kennelijk is dat wat werkt in deze wereld. Tóch zeg ik niet doen hoor. Blijf gewoon jezelf. Als jij een warm iemand bent met veel compassie voor je medemens, zijn dat hele mooie eigenschappen die je niet de deur uit moet zetten (als dat al zou kunnen). De wereld is al hard en bitchy genoeg. En als dat werkt, wil dat nog niet zeggen dat het ook 'goed' is!
Wel is het slim om proberen je misschien wat minder te hechten aan anderen, minder te verwachten en jezelf als een onafhankelijker iemand te zien. Ik zit momenteel een beetje met hetzelfde, al heb ik niet die ervaringen met vrienden, maar ik ken het gevoel van eenzaamheid en teleurstelling.
Wat ik ben gaan inzien, is dat ik me te weinig op mezelf richt. Ik ben ook zo iemand die er vaak voor anderen is, heel loyaal. Maar daarin kon ik soms te ver gaan, dat was ook niet gezond.
Kijk, uiteindelijk zijn we allemaal alleen. We kunnen doen alsof we dat niet zijn of het vergeten omdat we kinderen hebben, een partner, veel vrienden, bij een clubje horen of wat dan ook, maar uiteindelijk is iedereen alleen. Ik bedoel daarmee te zeggen dat iedereen zijn eigen leven te leiden heeft en zijn eigen verantwoordelijkheid heeft te dragen. Iedereen worstelt met zichzelf in het leven. Sommigen kunnen die worsteling lang verstoppen, maar uiteindelijk dealt iedereen ermee.
Ik ben niet jaloers op harde, bitcherige mensen die wél heel veel vrienden hebben, maar hun tijd met die vrienden benutten door anderen de grond in te praten omdat hun ego dat nodig heeft. Vaak hebben die mensen een heel oppervlakkig contact met elkaar. Weet je, het is heel makkelijk om negatief te zijn, het is heel makkelijk om op anderen neer te kijken, anderen te bekritiseren. Zo voelen mensen zichzelf wat minder rot. Dus wees niet jaloers of verbaasd over dat soort mensen. Soort zoekt soort.

Vertrouw op jezelf en probeer het met jezelf zo leuk mogelijk te hebben. Dan heb je minder mensen om je heen 'nodig'. En het leuke is: hoe blijer jij bent met jezelf, hoe meer (blije) mensen dat aantrekt!

Dank voor je reactie! Ik snap dat je het zelf moet zien te rooien en dat iedereen alleen is omdat je een individu bent. Het probleem is alleen dat ik een gezelschapsmens ben. Ik hou van mensen om me heen. Het is goed om mensen te hebben waar je zo over ditjes en datjes kan praten en collega's die leuk zijn. Maar ik mis gewoon de diepgang met iemand. Echt kunnen praten met iemand over wat jou en die andere bezig houd en niet alleen dat het lekker weer is vandaag. Dingen kunnen doen met mensen, een dagje erop uit bijvoorbeeld of uit eten. Dat je kunt lachen met diegene maar ook weet dat als er iets is dat je bij diegene je hart kunt luchten. Dit heb ik nou dus met niemand. Mijn dagen zijn gevuld met werken, boodschappen doen, thuiskomen, koken en dan maar weer zien wat er op tv is. Of ga wandelen alleen. Doe nou alles alleen en dat is gewoon kut. Krijg er een naar en angstig gevoel van. Vraag me dan ook af hoeveel mensen er zijn die daar blij van worden zo'n alleen op de wereld gevoel. Vraag me ook af hoe ik daar plezier uit kan halen als iedere dag er zo uit ziet. Misschien doet het ook extra pijn omdat ik dit herken van mijn verleden. Mijn vader heeft me van kleins af aan al in de steek gelaten. Zo van jij past niet in mijn leven, ik wou geen kinderen dus zoek het maar uit. Hij nam alleen maar contact op als hij moest praten tegen iemand omdat ie in de shit zat. Hij wou wel dat ik naar hem luisterde, andersom luisterde hij nooit naar mij. Dit heb ik inmiddels geaccepteerd dat we zo'n band hebben en geniet dan maar van de momenten die ik met hem heb. Het is toch mijn vader he, dan maar liever zo dan helemaal geen vader hebben. Maar anyway, daardoor zal dit ook harder aankomen misschien.

Het-groepje schreef: ↑

24-03-2018 16:30

Je mag heus wel verwachtingen hebben.
Het is alleen zaak je te realiseren dat iedereen zijn eigen leven heeft. De mensen die zich zo raar naar jou gedragen hebben dus andere ideeën over vriendschap dan jij.
Ik vind het ook nogal onbeschoft overkomen allemaal.

En wat is er precies onbeschoft dan? Spreek me gewoon uit hoor. Dus iedereen mag lekker op mijn hart trappen en me gebruiken als het hun uitkomt maar andersom moet ik mijn bek dicht houden? Of wat is dit nu?

spuit_111 schreef: ↑

24-03-2018 16:28

Je spreekt jezelf nogal tegen. Volgens jou gun je iedereen het beste en ben je lief en loyaal. Maar je vindt dat je collega's zeuren en serveert andere mensen af als gemeen en bitchy en snapt niet waarom zij vrienden hebben. Klinkt helemaal niet zo lief, noch alsof je iedereen het beste gunt. Het is ook wel erg makkelijk om alles buiten jezelf te zoeken, dan hoef jij niks te veranderen, maar ligt alles aan de andere mensen. Aangezien je zegt dat het ook niet lukt nieuwe vrienden te maken, ligt dat alleen niet erg voor de hand.
En inderdaad, niet iedereen is aardig of loyaal. Toen m'n moeder dood ging, heeft me dat ook een aantal mensen gekost. Geen vrienden natuurlijk, achteraf. Al vond ik het toch rot. Maar de echte vrienden zijn gebleven en die staan voor me klaar, net als andersom. Bozig en wantrouwig tegenover de hele wereld worden schiet sowieso niet echt op als je een sociaal leven wilt opbouwen, dus ik zou toch echt eerst met jezelf aan de slag en het leuk hebben in je eentje.

Nou ja, ik vind het nogal gemeen en bitchy van die collega als je dingen die je beste vrienden je toevertrouwd keihard tegen iedereen verteld met een grote glimlach op je gezicht en geniet van andermans ellende. Dan vind ik je geen goed mens nee.

Ten tweede, ben ik de rare dan als ik jarenlang voor hun heb klaar gestaan met alles! Ze onderdak geboden als ze herrie hadden thuis, er ben geweest tijdens de meeste duistere periodes van hun leven en dat was nogal wat kan ik je zeggen. Een van hun werd misbruikt en stond regelmatig huilend aan de deur. Ze kon me bellen dag en nacht, heb dan ook regelmatig met haar s'nachts aan de telefoon gezeten terwijl ik s'morgens vroeg eruit moest. Maar dat had ik voor haar over, wat dat doe je als vriend zijnde. Heb haar door dik en dun gesteund en haar eindelijk zover gekregen dat ze aangifte moest doen. Ben met haar mee geweest toen. Ben er altijd voor ze geweest. Het afgelopen jaar had ik ze nodig waren ze er niet voor mij. Heb hier nooit wat over gezegd want ik dacht ach dat kan wel een keer. En dan word je zonder pardon op straat gegooid, omdat ze nu alles op orde hebben. Ja sorry maar ben ik dan de slechte hier? Blijf bij mijn mening, na alles wat ik voor ze heb gedaan, zo ga je niet met mensen om. Ze konden me het toch zeggen van, oke was leuk maar hier stopt het. Maar dat ben ik nog niet waard blijkbaar.

Tijdschriftenverslindster schreef: ↑

24-03-2018 17:13

Alleen de OP gelezen. Wat ik denk is:
* Veel van deze vriendschappen, zijn in mijn ogen nooit vriendschappen geweest.
* Jullie hebben in contact tegengestelde verwachtingen gehad.
* Soms groeien mensen uit elkaar en leuk of niet; er zit niet veel anders op dan dat te accepteren.
* Je legt de oorzaak alleen maar buiten jezelf.
* Psychisch gaat het niet lekker met je (al vervelend genoeg); niet iedereen kan daarmee omgaan.
* Je zegt boos en verdrietig te zijn en het komt op mij over alsof vol zelfmedelijden zit; alles ligt aan de ander en je dus niet kritisch naar je eigen gedrag kunt kijken en ik vind je nogal agressief van toon overkomen. Realiseer je dat je daarmee ook mensen afstoot. Ik vind dergelijk gedrag verre van aantrekkelijk in een vriendschap. Beter gezegd: iemand met dergelijk gedrag zal nooit mijn vriendin zijn of worden.

Denk je dat ik zo was in de vriendschap? Ik was juist altijd de gangmaker. Die niet moeilijk deed. Ze konden altijd met me lachen. Hun waren juist degene die het moeilijk hadden (en terecht wat ze allemaal mee hebben gemaakt). Ik was juist degene die een luisterend oor bood en ze op vrolijkte. Snap ook niet waar dit vandaan komt, laatste keer dat ik ze zag kreeg ik nog een grote smile en een knuffel en dat we gauw weer zouden afspreken maar dan bij mij omdat ze nieuwsgierig waren want had wat dingen veranderd in huis.

Natuurlijk denk ik ook van wat is mijn aandeel dan geweest, doe niet anders. Daarom vroeg ik ze dat ook een keer. Maar er was niets volgens hun. Dus ja hoe kan ik mijzelf de schuld hiervan geven? Heb ze nooit in de steek gelaten met iets, als ze me nodig hadden was ik er en vroeg ik ook uit mezelf hoe het met ze ging. Ben altijd blij en trots op ze geweest, een van hun kreeg een relatie toen die van mij op wankelen stond, maar was superblij voor haar dat ze eindelijk een leuke jongen had gevonden. Heb me nooit ergens mee bemoeit,, heb alleen advies gegeven als ze er om vroegen. We hebben ook altijd heel veel lol gehad. De laatste keer dat ik ze zag deden ze ook normaal, alleen dat alles al een lange tijd van mij uit kwam vond ik raar. Dus ja als dit aan mij lag en ze zouden het me zeggen, dan kan ik er wat mee. Maar ik weet echt niet wat ik fout heb gedaan. Denk ook niet dat het aan mij ligt, aangezien hun veel vriendinnen de laan uit hebben gestuurd, nog voor mij. Toen ik zei van heh? waarom dan? Zeiden ze...ja ze passen niet meer in mijn leven. Terwijl ze die tijd daarvoor nog dikke vrienden waren, dat vond ik toen al raar. Dit is allemaal gekomen sinds ze een vriend hebben. Nou wil ik de vriend niet afkraken. Maar het is toch raar als je al je vriendinnen incl mij de laan uit stuurt zonder uitleg sinds dat je een vriend hebt? Heb het vermoeden dat het daaraan ligt, hij heeft veel vrienden en zij gaat nu alleen maar om met zijn vrienden. Ze vergeet 1 ding....mocht de relatie stranden dan is het vaak zo in de meeste gevallen dat die vrienden dan voor hem kiezen en niet voor haar. Maar ze moet het zelf weten, ben hier klaar mee, dus mocht het mis gaan hoeft ze niet te verwachten dat ik zo weer voor ze klaar sta.

spuit_111 schreef: ↑

24-03-2018 17:59

je moet lekker doen wat je zelf wilt, maar je spreekt erg onaardig over iedereen in je leven behalve jezelf, alles ligt aan de anderen en niks aan jou. Het verbaast mij daarom niet zo heel erg dat je sociale contacten stroef lopen. Je wentelt in zelfmedelijden - lees het stukje in je OP over een psycholoog bijvoorbeeld nog eens na - en alles ligt aan anderen.
En niet alleen met je sociale contacten. Ondertussen heb je in het laatste halfjaar ook al topics geopend over je (ex?)vriendin waarmee het stroef loopt en je collega's waarmee het stroef loopt.
De kans lijkt me toch klein dat er helemaal niks aan jou ligt. Dat kan je zo laten, maar de kans dat er dan iets verandert is niet zo groot.

Je hebt gelijk. Die ex die vreemdging voor de 2e keer, mijn schuld heb ik om gevraagd. Die 3 collega's die mij als een stuk vlees behandelen alleen maar omdat ik lesbisch ben, mijn schuld klopt, had ik maar geen lesbienne moeten worden. Het enige wat ik mezelf kan aanrekenen is dat ik niet hard genoeg ben geweest en dacht ach.

Er zijn zat mensen waar ik goed mee over weg kan op het werk, heb ook nog contact met een paar exen van mij, dus zo verschrikkelijk zal ik wel niet zijn geweest tijdens die relaties. Daar gingen we in goed overleg uit elkaar omdat de liefde over was en we meer vrienden waren geworden.

De dingen die ik gepost hebben waren dingen waar ik op dat moment mee zat, mag dat? Waarom zou ik op het forum topics openen als ik leuke dingen heb meegemaakt of gedaan? Die waren er zat hoor. Als ik zou schrijven, nou vandaag lekker uit eten geweest met leuke mensen, dan krijg je ook opmerkingen van sommige over je heen van boeiend! Dus waarom zou ik?

Veel mensen schrijven hier van zich af, daar ben ik een van. Als je ook hebt gelezen dan wat ik andere mensen heb geschreven (volgens mij kun je dat ook zien) zul je zien dat het overal met een positieve bedoeling was.