Psyche
alle pijlers
Wel of niet bij euthanasie zijn
vrijdag 24 mei 2019 om 12:14
Mijn moeder heeft euthanasie gevraagd en de arts is akkoord gegaan. Ze wacht nu op een plekje in een hospice en zodra ze daar is kan het snel zijn. Nu had ik vanmorgen mijn tante aan de telefoon en zij vroeg of ik bij de euthanasie aanwezig wil zijn. Pfff...helemaal niet over nagedacht.
Mijn moeder en ik hebben geen goede band met elkaar, ik zou dus echt niet weten wat zij zou willen. Ik denk ook niet dat ze kenbaar gaat maken wat ze wel of niet wil. En wat wil ik? Ik heb echt geen idee. Ik ben een vrij emotioneel persoon en weet echt niet of ik hier mee om kan gaan. Maar ik krijg liever spijt van iets dat ik heb gedaan, dan spijt van iets dat ik niet heb gedaan. Ik kan het nooit meer terugdraaien als ik het niet doe.
Zijn er mensen die hier ervaring mee hebben? Wat raden jullie aan?
Mijn moeder en ik hebben geen goede band met elkaar, ik zou dus echt niet weten wat zij zou willen. Ik denk ook niet dat ze kenbaar gaat maken wat ze wel of niet wil. En wat wil ik? Ik heb echt geen idee. Ik ben een vrij emotioneel persoon en weet echt niet of ik hier mee om kan gaan. Maar ik krijg liever spijt van iets dat ik heb gedaan, dan spijt van iets dat ik niet heb gedaan. Ik kan het nooit meer terugdraaien als ik het niet doe.
Zijn er mensen die hier ervaring mee hebben? Wat raden jullie aan?
zondag 4 augustus 2019 om 14:46
Ach wat naar Daantje. 
Zo werkt het helaas gewoon niet. Ik was ook doodop de eerste maanden (!). Rouwen kost heel veel energie en er is in die tijd heel veel langs me heen gegaan.
Zijn er mensen in je omgeving waar je het wel goed mee kunt bespreken?
Ik ben in een hoop mensen teleurgesteld geraakt in die periode en andere mensen had ik gewoon meer aan. Dan zocht ik die gewoon op en ik stak geen energie in mensen waar ik niks van hoorde.
Zo werkt het helaas gewoon niet. Ik was ook doodop de eerste maanden (!). Rouwen kost heel veel energie en er is in die tijd heel veel langs me heen gegaan.
Zijn er mensen in je omgeving waar je het wel goed mee kunt bespreken?
Ik ben in een hoop mensen teleurgesteld geraakt in die periode en andere mensen had ik gewoon meer aan. Dan zocht ik die gewoon op en ik stak geen energie in mensen waar ik niks van hoorde.
zondag 4 augustus 2019 om 15:31
Och daan toch. Natuurlijk mag je rouwen. Om het verdriet van je moeder, om de wetenschap dat je haar toch nog als echte moeder hebt leren kennen maar dat graag langer had laten duren, om dat ze vroeger nooit een moeder was, het is allemaal helemaal legitiem.
En als anderen wensen dat je verder gaat, is dat soms niet meer dan een onhandige formulering van ‘ik wil niet dat je verdrietig bent’. Maar dat ben je wel. Uit het dan ook gewoon en bekijk per dag waar je zin in hebt/aan toe bent. Dekentje en Netflix kan heel helend zijn, er even uit middels een wandelingetje kan dat ook.
Sterkte
En als anderen wensen dat je verder gaat, is dat soms niet meer dan een onhandige formulering van ‘ik wil niet dat je verdrietig bent’. Maar dat ben je wel. Uit het dan ook gewoon en bekijk per dag waar je zin in hebt/aan toe bent. Dekentje en Netflix kan heel helend zijn, er even uit middels een wandelingetje kan dat ook.
Sterkte
maandag 5 augustus 2019 om 04:34
Wat erg!Daantje1970 schreef: ↑04-08-2019 11:52Ik zei dat gisteren tegen mijn vriend en ook hij vond dat ik het leven weer gewoon moet oppakken en gezellig doen.
Dikke
Bewaak je grenzen.
Rouw op jouw manier! Rouwen kost tijd en energie.
Als ik jou was liet ik vroend alleen gaan...
Edit, lees net dat het feestje al geweest is. sorry had ik overheen gelezen.
maandag 5 augustus 2019 om 20:10
Ik ben ook zo moe, Overdag gaat het wel, maar als ik naar bed ga dan zie ik alles weer voor me. Duurt lang voordat ik in slaap val en slaap onrustig en ben ook weer vroeg wakker.Tinkeltje33 schreef: ↑04-08-2019 14:46Ach wat naar Daantje.
Zo werkt het helaas gewoon niet. Ik was ook doodop de eerste maanden (!). Rouwen kost heel veel energie en er is in die tijd heel veel langs me heen gegaan.
Zijn er mensen in je omgeving waar je het wel goed mee kunt bespreken?
Ik ben in een hoop mensen teleurgesteld geraakt in die periode en andere mensen had ik gewoon meer aan. Dan zocht ik die gewoon op en ik stak geen energie in mensen waar ik niks van hoorde.
Heb niet zo heel veel mensen met wie ik erover kan praten. Soms wel met mijn vriend, maar hij is te nuchter daarvoor. Via whatsapp wel met een paar mensen, maar dat is toch anders. Wel gisteren op het feestje tijdje met een oom van mijn vriend zijn nichtje zitten praten. Hij heeft zelf vorig jaar zijn moeder en dit jaar zijn broer verloren. En gelukkig kan ik er met de vriend van mijn moeder ook goed over praten. Gisteren even naar hem toe geweest en woensdag weer.
maandag 5 augustus 2019 om 20:12
Vandaag toch wel een relaxed dagje gehad. Niet veel gedaan, even mijn boek kunnen lezen en nog even buiten gezeten. Als het wat kouder wordt is Netflix weer mijn vriend.Maandag27 schreef: ↑04-08-2019 15:31Och daan toch. Natuurlijk mag je rouwen. Om het verdriet van je moeder, om de wetenschap dat je haar toch nog als echte moeder hebt leren kennen maar dat graag langer had laten duren, om dat ze vroeger nooit een moeder was, het is allemaal helemaal legitiem.
En als anderen wensen dat je verder gaat, is dat soms niet meer dan een onhandige formulering van ‘ik wil niet dat je verdrietig bent’. Maar dat ben je wel. Uit het dan ook gewoon en bekijk per dag waar je zin in hebt/aan toe bent. Dekentje en Netflix kan heel helend zijn, er even uit middels een wandelingetje kan dat ook.
Sterkte
maandag 5 augustus 2019 om 20:14
Ben toch nog blij dat ik naar het feestje ben geweest. Het was gezellig en lekker zitten kletsen. Ging dus best goed. Totdat we naar huis gingen. Toen ik de vriend van mijn vriend zijn nichtje gedag ging zeggen sloeg hij zijn armen om me heen en zei dat ie vergeten wat me te condoleren. En ja...dan komen de tranen wel weer. Maar goed, ging toch naar huis, dus dat gaf niet. Heb me toch wel even vermaakt en dat is ook wel lekker.
maandag 5 augustus 2019 om 21:36
Dat beeld bleef bij mij wel een tijdje, maar het is op een gegeven moment ook wel verdwenen. Dat heeft tijd nodig. Na een paar maanden ben ik gaan schrijven wat er allemaal gebeurd was en dat was heel fijn als verwerking. Ik vond rouwen sowieso heel eenzaam, ik was de enige die om haar rouwde zoals ik dat deed, want ik was haar enige dochter en zij mijn moeder. Ik denk daarom dat je ook maar tot op bepaalde hoogte het verdriet kan delen. En als ik het eenmaal verteld had, wat kan je dan nog zeggen. Ik wilde alleen maar janken en dat deed ik dan ook. Thuis in mijn eentje, vanuit mijn tenen.
Er loopt trouwens een topic, Wat hielp jou tijdens rouw. We schrijven wat minder actief, maar als je behoefte hebt ben je welkom om mee te schrijven.
Er loopt trouwens een topic, Wat hielp jou tijdens rouw. We schrijven wat minder actief, maar als je behoefte hebt ben je welkom om mee te schrijven.
