Psyche
alle pijlers
Word ik ooit weer de oude? Depressie in het verleden.
zaterdag 2 februari 2019 om 21:20
Hallo allemaal,
Een paar jaar geleden heb ik in een depressie gezeten en dat heeft ruim anderhalf jaar geduurd.
Voordat ik in die depressie belandde was ik altijd overal positief over en had een enorme energie, maar hoe erg ik ook mijn best doe, ik ben nooit meer dezelfde geworden, ik ben een soort van neutraal, iemand geworden die nooit meer ergens met volle teugen van kan genieten.
Eén en ander heeft ook veel invloed op mijn dagelijks leven, want er komt niets meer uit me. Ten eerste duurt het vaak tot een uur of drie eer ik eens een keertje onder de douche stap, vooral nu het winter is en koud treuzel ik tot een punt dat het bijna niet meer hoeft. Ten tweede kom ik de deur niet meer uit. Waar ik dagelijks wel iets te doen had en er veel plezier in beleefde, zie ik nu het plezier er niet meer in. Het is al heel lang geleden dat ik voor het laatst de stad in ben geweest en de markt daar weet ik de weg al heel lang niet meer.
Ik had een Cinevillepas om onbeperkt naar de bios te gaan en in vier maanden ben ik één keer geweest, dus ik heb hem maar opgezegd.
Eigenlijk kom ik alleen maar buiten om boodschappen te doen en zelfs dat gaat met grote moeite.
Ik voel me niet depressief, maar leef wel alsof het wel zo is.
Mijn vraag: word ik ooit nog mijn oude zelf of moet ik er iets mee om dat te bereiken?
Zijn er ervaringsdeskundigen?
Een paar jaar geleden heb ik in een depressie gezeten en dat heeft ruim anderhalf jaar geduurd.
Voordat ik in die depressie belandde was ik altijd overal positief over en had een enorme energie, maar hoe erg ik ook mijn best doe, ik ben nooit meer dezelfde geworden, ik ben een soort van neutraal, iemand geworden die nooit meer ergens met volle teugen van kan genieten.
Eén en ander heeft ook veel invloed op mijn dagelijks leven, want er komt niets meer uit me. Ten eerste duurt het vaak tot een uur of drie eer ik eens een keertje onder de douche stap, vooral nu het winter is en koud treuzel ik tot een punt dat het bijna niet meer hoeft. Ten tweede kom ik de deur niet meer uit. Waar ik dagelijks wel iets te doen had en er veel plezier in beleefde, zie ik nu het plezier er niet meer in. Het is al heel lang geleden dat ik voor het laatst de stad in ben geweest en de markt daar weet ik de weg al heel lang niet meer.
Ik had een Cinevillepas om onbeperkt naar de bios te gaan en in vier maanden ben ik één keer geweest, dus ik heb hem maar opgezegd.
Eigenlijk kom ik alleen maar buiten om boodschappen te doen en zelfs dat gaat met grote moeite.
Ik voel me niet depressief, maar leef wel alsof het wel zo is.
Mijn vraag: word ik ooit nog mijn oude zelf of moet ik er iets mee om dat te bereiken?
Zijn er ervaringsdeskundigen?
woensdag 20 februari 2019 om 16:22
Daar word ik dan wel weer vrolijk van.
Balin zeurt om de gang op te mogen, ik doe de deur voor hem open en weer dicht, dan zeurt hij gelijk dat hij naar binnen wil, dan doe ik de deur open en gaat hij zitten wachten tot ik het laserlichtje pak om hem door de gang en de kamer te laten rennen.
Wat een knurft is het toch ook.
Balin zeurt om de gang op te mogen, ik doe de deur voor hem open en weer dicht, dan zeurt hij gelijk dat hij naar binnen wil, dan doe ik de deur open en gaat hij zitten wachten tot ik het laserlichtje pak om hem door de gang en de kamer te laten rennen.
Wat een knurft is het toch ook.
woensdag 20 februari 2019 om 17:26
Hehe, grappig beest.Cateautje schreef: ↑20-02-2019 16:22Daar word ik dan wel weer vrolijk van.
Balin zeurt om de gang op te mogen, ik doe de deur voor hem open en weer dicht, dan zeurt hij gelijk dat hij naar binnen wil, dan doe ik de deur open en gaat hij zitten wachten tot ik het laserlichtje pak om hem door de gang en de kamer te laten rennen.
Wat een knurft is het toch ook.
woensdag 20 februari 2019 om 17:30
Jazeker en dat op m'n ouwe dag.
woensdag 20 februari 2019 om 23:43
Vandaag een tegenstrijdige dag gehad. Eerst goed nieuws: ik mag binnenkort op sollicitatiegesprek komen bij een zorginstelling waar ik heel graag zou willen werken. Kreeg een mail en las die tijdens de pauze.
Nog geen half uur later moest onze hele afdeling richting directeur, en kregen we slecht nieuws: de opdrachtgever haalt de stekker er uit en na mei houdt het voor ons op. Ik heb een vaste aanstelling, en voor de mensen met een vast contract wordt er wel gekeken of ze herplaatsbaar zijn elders in het bedrijf. Maar ik reken nergens op.
Ik wil weg, en dat is nu veranderd in ik moet weg. Toch even anders. Ik ben voor mezelf niet zum tode betrubt, maar voor mijn collega's die komende maand een vaste aanstelling zouden krijgen na een paar jaar buffelen, is het heel zuur. Ik denk dat ze mij ook niet gaan herplaatsen, omdat ze van mij weten dat ik de zorg in wil. Dat vonden ze eerst niet leuk, maar nu komt het goed uit.
Wat een achtbaan vandaag. Ik weet nog steeds niet wat ik ervan moet vinden, alleen dat ik de schouders eronder moet zetten en doorgaan tot ik die felbegeerde nieuwe baan heb!
Nog geen half uur later moest onze hele afdeling richting directeur, en kregen we slecht nieuws: de opdrachtgever haalt de stekker er uit en na mei houdt het voor ons op. Ik heb een vaste aanstelling, en voor de mensen met een vast contract wordt er wel gekeken of ze herplaatsbaar zijn elders in het bedrijf. Maar ik reken nergens op.
Ik wil weg, en dat is nu veranderd in ik moet weg. Toch even anders. Ik ben voor mezelf niet zum tode betrubt, maar voor mijn collega's die komende maand een vaste aanstelling zouden krijgen na een paar jaar buffelen, is het heel zuur. Ik denk dat ze mij ook niet gaan herplaatsen, omdat ze van mij weten dat ik de zorg in wil. Dat vonden ze eerst niet leuk, maar nu komt het goed uit.
Wat een achtbaan vandaag. Ik weet nog steeds niet wat ik ervan moet vinden, alleen dat ik de schouders eronder moet zetten en doorgaan tot ik die felbegeerde nieuwe baan heb!
donderdag 21 februari 2019 om 07:42
Cateau, ik hoop het echt. Soms zie je inderdaad achteraf dat iets gewoon zo heeft moeten zijn. Ik zit er nu nog middenin, en vind dat lastig. Het geeft me wel een extra duwtje in de rug om nog harder mijn best te doen om te switchen. Dat vond ik wat eng, want ik had heel veilig, een vaste baan. Omdat die veiligheid nu op losse schroeven staat, kan ik er ook echt voor voor gaan, mijn hart achterna!
donderdag 21 februari 2019 om 12:37
Op dagen dat ik niet lekker in m'n vel zit mentaal, zou ik dat echt niet trekken! Ben wel blij met konijnen, die hoeven niet door mij geentertaind te wordenCateautje schreef: ↑20-02-2019 16:22Daar word ik dan wel weer vrolijk van.
Balin zeurt om de gang op te mogen, ik doe de deur voor hem open en weer dicht, dan zeurt hij gelijk dat hij naar binnen wil, dan doe ik de deur open en gaat hij zitten wachten tot ik het laserlichtje pak om hem door de gang en de kamer te laten rennen.
Wat een knurft is het toch ook.
donderdag 21 februari 2019 om 12:52
Ach meid, dat duurt een minuutje, meer niet, dat kan ik wel aan hoor.redbulletje schreef: ↑21-02-2019 12:37Op dagen dat ik niet lekker in m'n vel zit mentaal, zou ik dat echt niet trekken! Ben wel blij met konijnen, die hoeven niet door mij geentertaind te worden
donderdag 21 februari 2019 om 13:49
Vanwege die diabetes mag ik eigenlijk nog maar weinig verschillende zaken eten, maar door de Metformine zijn de mogelijkheden vermeerderd.
Vanmorgen werd ik wakker met de gedachte, oh getver, alweer een dag, maar gister heb ik een klein trosje bananen gekocht en dat was alweer jaren geleden dat ik dat voor het laatst heb gedaan en kon me de smaak al bijna niet meer herinneren.
Nou, vanmorgen dus. Ik heb ontbeten met twee volkoren boterhammen met banaan en de dip was gelijk weg, wat werd ik daar blij van zeg, oeh, wat is dat lekker, heb echt genoten.
Zo zie je maar weer, het zijn vaak de kleine dingen die iets voor je kunnen doen.
Vanmorgen werd ik wakker met de gedachte, oh getver, alweer een dag, maar gister heb ik een klein trosje bananen gekocht en dat was alweer jaren geleden dat ik dat voor het laatst heb gedaan en kon me de smaak al bijna niet meer herinneren.
Nou, vanmorgen dus. Ik heb ontbeten met twee volkoren boterhammen met banaan en de dip was gelijk weg, wat werd ik daar blij van zeg, oeh, wat is dat lekker, heb echt genoten.
Zo zie je maar weer, het zijn vaak de kleine dingen die iets voor je kunnen doen.
donderdag 21 februari 2019 om 15:05
donderdag 21 februari 2019 om 15:33
We zijn er ook voor de meelezers, dus voel je welkom.vivapimpelmees schreef: ↑21-02-2019 15:25Wat een fijn topic dit! Voor mij deels herkenbaar, (nog) geen behoefte om mijn verhaal te delen, maar ik vind dit topic prachtig, en dat wilde ik even zeggen!
Je hoeft niets te delen als je dat niet wilt.
donderdag 21 februari 2019 om 15:34
Top!Cateautje schreef: ↑21-02-2019 13:49Vanwege die diabetes mag ik eigenlijk nog maar weinig verschillende zaken eten, maar door de Metformine zijn de mogelijkheden vermeerderd.
Vanmorgen werd ik wakker met de gedachte, oh getver, alweer een dag, maar gister heb ik een klein trosje bananen gekocht en dat was alweer jaren geleden dat ik dat voor het laatst heb gedaan en kon me de smaak al bijna niet meer herinneren.
Nou, vanmorgen dus. Ik heb ontbeten met twee volkoren boterhammen met banaan en de dip was gelijk weg, wat werd ik daar blij van zeg, oeh, wat is dat lekker, heb echt genoten.
Zo zie je maar weer, het zijn vaak de kleine dingen die iets voor je kunnen doen.
donderdag 21 februari 2019 om 16:13
Even dit voor ik het vergeet: ik snap je heel goed Coconuts en denk ook dat je sommige zaken gewoon bij de horens moet pakken, van alle kanten bekijken en 'er nog een keer doorheen moet' om het achter je te KUNNEN laten. Dat is dat abstracte vechten wat je denk ik bedoelt, het is ook zo lastig uit te leggen vaak.Coconuts12 schreef: ↑20-02-2019 13:52De psych is er om mij te helpen. En ik zal er nogmaals doorheen moeten om het uberhaubt te kunnen verwerken.
Soms denk je: nu éven niet... ik wil geen battle met die draken in mijn hoofd vandaag.
En dan lukte het me weleens om er een dagje, of een paar dagen vrij van te nemen als het ware. Tegen jezelf zeggen: ik trek het even niet meer, ik wil/kan/ga er even mee stoppen, die strijd. Alsof je jezelf even rust gunt in de wetenschap dat je er nog niet bent maar: vandaag Coconuts-dag.
Echt moeilijk uit te leggen, ik bedoel dat je probeert even je zinnen te verzetten. Muziek aan, iets gaan doen waardoor je even niet zo aan dat gevecht hoeft te denken. Kan een uur onder de douche zijn, met muziek aan languit gaan liggen of gewoon gaan slapen, lekker eten, naar de bios... ik roep maar wat hoor, alles is best maar vandaag hoef je even niet na te denken snap je wat ik bedoel? Of deze week.. (als dat je lukt).
Dan lijdt je minder onder alles wat je nog weg moet kauwen....
Heel veel sterke
donderdag 21 februari 2019 om 16:27
Ben ik het niet mee eens, sommige zaken vallen niet weg te denken: die oude vijanden kunnen enorm krimpen als je ze ziet voor wat ze zijn. Eerder niet.
Het lijkt alsof je zelf kiest: ik denk er niet meer aan, probeer het z.s.m. te vergeten maar soms is dat gewoon alle shit onder het vloerkleed vegen en dan krijg je het later, als je per ongeluk een keer dat kleed optilt 3x zo hard in je gezicht.....
Wat ik al eens zei: het is maatwerk, sommige zaken kan je wel afdoen met 'geen tijd meer aan besteden, zonde van je tijd/leven' maarrrrr dat heb ik ook gedaan en nu, jaren en jaren later komt het toch weer terug. Heb ik er nachtmerries van waarvan ik besef: dat was geen nachtmerrie: dit is echt gebeurd!! Nu krijg ik het dus toch weer voor mijn kiezen; net zolang tot het verteerd is.
Andere gebeurtenissen hebben wel een hele kleine rol achterin mijn geheugen juist omdat ik ze van alle kanten bekeken heb.
Het ligt er net maar aan waar je je zo slecht over voelt en niet te vergeten: ieder mens is anders. Ook de situaties.
Anyway, is het vandaag gelukt naar buiten te gaan? Gaat het wat beter dan gisteren? Ik hoop van wel!
donderdag 21 februari 2019 om 16:38
Ja, ieder mens is anders en ik heb mijn zicht daarop duidelijk gemaakt.SadButTrue999 schreef: ↑21-02-2019 16:27Ben ik het niet mee eens, sommige zaken vallen niet weg te denken: die oude vijanden kunnen enorm krimpen als je ze ziet voor wat ze zijn. Eerder niet.
Het lijkt alsof je zelf kiest: ik denk er niet meer aan, probeer het z.s.m. te vergeten maar soms is dat gewoon alle shit onder het vloerkleed vegen en dan krijg je het later, als je per ongeluk een keer dat kleed optilt 3x zo hard in je gezicht.....
Wat ik al eens zei: het is maatwerk, sommige zaken kan je wel afdoen met 'geen tijd meer aan besteden, zonde van je tijd/leven' maarrrrr dat heb ik ook gedaan en nu, jaren en jaren later komt het toch weer terug. Heb ik er nachtmerries van waarvan ik besef: dat was geen nachtmerrie: dit is echt gebeurd!! Nu krijg ik het dus toch weer voor mijn kiezen; net zolang tot het verteerd is.
Andere gebeurtenissen hebben wel een hele kleine rol achterin mijn geheugen juist omdat ik ze van alle kanten bekeken heb.
Het ligt er net maar aan waar je je zo slecht over voelt en niet te vergeten: ieder mens is anders. Ook de situaties.
Anyway, is het vandaag gelukt naar buiten te gaan? Gaat het wat beter dan gisteren? Ik hoop van wel!
Ik laat heel gemakkelijk los en kan daardoor verder met mijn leven omdat ik snap dat de mensen die mij hebben gekwetst eigenlijk ook niet beter weten en zijn, dus kan ik dat vergeven en mezelf vergeven dat ik erin mee ben gegaan of erin ben gestonken en daarbij komt kijken dat ik het echt niet zie zitten om ook maar een seconde te besteden aan mensen die de moeite van mijn aandacht niet waard zijn.
Nooit gehad dat dat me in de kont kwam bijten jaren later, integendeel, ik vergeet.
Maar goed, ik ben ook erg goed in het verwerken op het moment dat iets gebeurt. Ben geen type dat zich snel mee laat slepen in een situatie en daardoor komt de klap ook niet achteraf.
Het is me niet gelukt om naar buiten te gaan vandaag. Gister wel en dat heeft me goed gedaan.
Vanmorgen werd ik lamlendig wakker en zag tegen de dag op, maar dat heb ik opgelost.
donderdag 21 februari 2019 om 16:45
Dit is nou een mooi voorbeeld van hoe zaken kunnen verschillen terwijl het feitelijk om hetzelfde probleem gaat:redbulletje schreef: ↑20-02-2019 11:49Bij mij leggen ze 't gewoon bij de voordeur tegenwoordig. Wel zo makkelijk. Hier komt de pakketdienst meestal tussen 11 en 12. Soms ben ik op dat tijdstip wandelen of boodschappen doen, maar heel fijn als het er dan gewoon al ligt bij thuiskomst.
Bij jou, en ook bij een vriend van me die ergens tegen de Belgische grens in een minidorpje woont in een woonboerderij weten de mensen hoe laat de post of pakjes komen. Ben je niet thuis leggen ze het op de stoep of in een schuur, of onder een afdakje of zo.
Als een bezorger dat hier doet wordt hij of zij op staande voet ontslagen
want je pakje is in no-time weg. Gejat, of meegenomen door iemand die zou denken: wat sneu, iemand heeft een pakje op straat laten vallen. Ze moeten het echt overhandigen en iedereen hier is stomverbaasd dat je voor sommige pakjes niet hoeft te tekenen. 'Dat is toch vragen om problemen?? Hoe bewijs je dan als bezorger dat je het pakje echt afgegeven hebt?
'Ligt eraan hoe en waar je woont, ik heb ook mijn intercom altijd uit, tenzij ik bezoek verwacht anders wordt er een paar keer p.d. aangebeld voor de buren of weet ik veel wat.
En ik doe toch niet open zonder afspraak.. dus is het cirkeltje weer rond. Behalve als ik weet: AH komt met boodschappen, of een pakje gaat de deur écht niet open: mij te gevaarlijk (ook de politie deelt flyers uit: doe niet open tenzij je iemand verwacht, waarom zou je?)
Dus avondbezorging óf een super track-and-trace systeem waarbij je de bezorger online kunt volgen én je een sms krijgt een kwartier voor aankomst en anders bestel ik het niet.
Moet trouwens ook een behoorlijk eind lopen om iets te retourneren evt, geen zin in als het een groot zwaar pakket is.
Nou ja geen ramp, pas kocht ik iets online en de avondbezorging was zelfs gratis, ook kon je zelf de dag kiezen én doorgeven: niet bij de buren.
Ook moest je tekenen, dan komt het wel goed op me over. Toen wist ik om 14 uur al dat de bezorger rond 19 uur zou komen, en netjes een sms vooraf. Dan is het wel te doen en dan nog wil ik wel weten wat ik koop. Kleding niet, als de stof slecht is voel je dat in de winkel meteen, online is alles mooi op de foto gezet, of het past niet en dat is me dan teveel gedoe.
donderdag 21 februari 2019 om 16:51
Da's idd een voordeel van niet aan straat wonen dat pakjes hier weggelegd kunnen worden. Terugbrengen kost me overigens geen moeite. Als ik om boodschappen rij gooi ik de doos in de auto en drop het even bij het pakketpunt.
Vind juist fysiek winkelen erg veel moeite. Ik moet ervoor naar een stad rijden, daar parkeergeld betalen. Door winkels sjouwen. En als het op 'n haakje hangt zie ik niet hoe het eruit ziet op 'n lichaam, zeker niet op 'n lichaam wat te dik is. En dan nog het moeten aan en uitkleden. Pffff. Blij dat dat allemaal niet meer hoeft! Ik bestel alles wat me leuk lijkt gelijk in 2 maten omdat het de ene keer te klein en de andere keer te groot kan uitvallen en met 'n aantal dingen tegelijk dus er zitten altijd wel 1 of 2 dingen bij die me bevallen en die dus mogen blijven.
Vind juist fysiek winkelen erg veel moeite. Ik moet ervoor naar een stad rijden, daar parkeergeld betalen. Door winkels sjouwen. En als het op 'n haakje hangt zie ik niet hoe het eruit ziet op 'n lichaam, zeker niet op 'n lichaam wat te dik is. En dan nog het moeten aan en uitkleden. Pffff. Blij dat dat allemaal niet meer hoeft! Ik bestel alles wat me leuk lijkt gelijk in 2 maten omdat het de ene keer te klein en de andere keer te groot kan uitvallen en met 'n aantal dingen tegelijk dus er zitten altijd wel 1 of 2 dingen bij die me bevallen en die dus mogen blijven.
