Psyche
alle pijlers
Word ik ooit weer de oude? Depressie in het verleden.
zaterdag 2 februari 2019 om 21:20
Hallo allemaal,
Een paar jaar geleden heb ik in een depressie gezeten en dat heeft ruim anderhalf jaar geduurd.
Voordat ik in die depressie belandde was ik altijd overal positief over en had een enorme energie, maar hoe erg ik ook mijn best doe, ik ben nooit meer dezelfde geworden, ik ben een soort van neutraal, iemand geworden die nooit meer ergens met volle teugen van kan genieten.
Eén en ander heeft ook veel invloed op mijn dagelijks leven, want er komt niets meer uit me. Ten eerste duurt het vaak tot een uur of drie eer ik eens een keertje onder de douche stap, vooral nu het winter is en koud treuzel ik tot een punt dat het bijna niet meer hoeft. Ten tweede kom ik de deur niet meer uit. Waar ik dagelijks wel iets te doen had en er veel plezier in beleefde, zie ik nu het plezier er niet meer in. Het is al heel lang geleden dat ik voor het laatst de stad in ben geweest en de markt daar weet ik de weg al heel lang niet meer.
Ik had een Cinevillepas om onbeperkt naar de bios te gaan en in vier maanden ben ik één keer geweest, dus ik heb hem maar opgezegd.
Eigenlijk kom ik alleen maar buiten om boodschappen te doen en zelfs dat gaat met grote moeite.
Ik voel me niet depressief, maar leef wel alsof het wel zo is.
Mijn vraag: word ik ooit nog mijn oude zelf of moet ik er iets mee om dat te bereiken?
Zijn er ervaringsdeskundigen?
Een paar jaar geleden heb ik in een depressie gezeten en dat heeft ruim anderhalf jaar geduurd.
Voordat ik in die depressie belandde was ik altijd overal positief over en had een enorme energie, maar hoe erg ik ook mijn best doe, ik ben nooit meer dezelfde geworden, ik ben een soort van neutraal, iemand geworden die nooit meer ergens met volle teugen van kan genieten.
Eén en ander heeft ook veel invloed op mijn dagelijks leven, want er komt niets meer uit me. Ten eerste duurt het vaak tot een uur of drie eer ik eens een keertje onder de douche stap, vooral nu het winter is en koud treuzel ik tot een punt dat het bijna niet meer hoeft. Ten tweede kom ik de deur niet meer uit. Waar ik dagelijks wel iets te doen had en er veel plezier in beleefde, zie ik nu het plezier er niet meer in. Het is al heel lang geleden dat ik voor het laatst de stad in ben geweest en de markt daar weet ik de weg al heel lang niet meer.
Ik had een Cinevillepas om onbeperkt naar de bios te gaan en in vier maanden ben ik één keer geweest, dus ik heb hem maar opgezegd.
Eigenlijk kom ik alleen maar buiten om boodschappen te doen en zelfs dat gaat met grote moeite.
Ik voel me niet depressief, maar leef wel alsof het wel zo is.
Mijn vraag: word ik ooit nog mijn oude zelf of moet ik er iets mee om dat te bereiken?
Zijn er ervaringsdeskundigen?
zondag 24 februari 2019 om 11:13
Er staat bij die van mij een koe en die is helemaal alleen. Ze staat in een stal met een klein uitloopje en ze kijkt altijd zo verdrietig. Ze kan niet grazen, ze kan helemaal niets. Ik heb altijd zo met haar te doen.
zondag 24 februari 2019 om 11:32
Ah, dat is ook niet opbeurend. Arme koe. Hier zo'n eenzaam varken maar hoorde dat ze opzoek zijn naar een maatje.
zondag 24 februari 2019 om 11:35
Dat is een goed teken, dan hebben ze het door.
Die koe staat daar al sinds jaar en dag eenzaam te zijn. en een koe is een kuddedier en dat dringt niet eens tot ze door.
zondag 24 februari 2019 om 11:38
zondag 24 februari 2019 om 11:42
zondag 24 februari 2019 om 11:46
Cateautje schreef: ↑24-02-2019 10:38Voel me goed vandaag, tot mijn verrassing. Ben gister naar Delft geweest en kwam uitgeput thuis. In de avond was ik helemaal stijf, maar ik werd vanmorgen wakker en de stijfheid was weg, wel fijn.
Ik zou graag iets ondernemen vandaag, maar weet niet wat. Het is mooi weer, de loggiadeur staat open en ik kan voelen dat het een warme dag wordt.
Dat is mijn ding op goede dagen, ik weet niet wat ik moet doen, waar naartoe. Niets boeit, niets is leuk, ik kijk nergens naar uit. Bummer.
Is er geen tuincentrum in de buurt dat open is? Ik stap zo op de fiets en ga er straks even langs.
zondag 24 februari 2019 om 11:54
redbulletje schreef: ↑24-02-2019 11:53Ik zit er gewoon tegen aan te hikken om te gaan wandelen. Zondagen zijn altijd zo achterlijk druk, dan komen hordes mensen opeens de natuur opzoeken met hun adhd mormels en onopgevoede kuitenhappertjes.
Je bent er ook erg laat mee voor jouw doen.
zondag 24 februari 2019 om 11:58
Ga dan lekker in de tuin zitten met een mooi tijdschrift, eentje met veel mooie plaatjes.
zondag 24 februari 2019 om 12:01
Heb je al gedouched en ben je al aangekleed?redbulletje schreef: ↑24-02-2019 11:59Ik denk dat ik zo toch even naar de hei ga. Tijdschriften heb ik niet, vind ik niet zoveel aan.
zondag 24 februari 2019 om 12:13
Haha je hebt mij aan het lachen gekregen. Heb je alvast iets positiefs gedaan vandaag.redbulletje schreef: ↑24-02-2019 11:53Ik zit er gewoon tegen aan te hikken om te gaan wandelen. Zondagen zijn altijd zo achterlijk druk, dan komen hordes mensen opeens de natuur opzoeken met hun adhd mormels en onopgevoede kuitenhappertjes.
Je hebt toch een hele mooie tuin? Doe je lekker rustig aan, zoek je meest comfortabele stoel op, muziekje op de achtergrond.
Ik lees trouwens vaker posts van jou en ik herken mijn zoon in veel dingen. De overprikkeling (ook autist) en weinig kunnen genieten.
Hij zegt al een tijd (jaren) doodongelukkig te zijn, geen plezier in het leven te hebben, niet blij te zijn met zichzelf. Er valt voor hem niets leuks uit het leven te halen. Weet niet wat ik er mee moet. Hij heeft wel woonbegeleiding en werk maar het leven ervaart hij als ontzettend zwaar.
Ik herken voor mezelf ook veel uit dit topic maar het zijn bij mij meer neerslachtige dagen, ik vermijd dan ook heel veel (gaat soms nog wel een stapje verder). Maar ik weet mezelf wel weer op te rapen, soms na dagen. Soms duurt het weken. Mijn zoon is naast autistisch ook gediagnosticeerd met depressie. Zo k*t vind ik dat. Voor hem vooral maar ook voor mij als moeder is dat niet makkelijk.
zondag 24 februari 2019 om 12:17
Herkenbaar! Mijn zoon met asperger heeft ook periodes van depressie, maar ik vind het razendknap hoe hij ermee omgaat. Hij blijft, ondanks alles, dingen ondernemen met het idee dat hij er dan zo snel mogelijk van af is en dat werkt. Ik zou een voorbeeld aan hem kunnen nemen, maar dat lukt me helaas niet. Hij weet altijd wel wat hij tegen heug en meug moet gaan doen en daar loop ik vast.Renee_XX schreef: ↑24-02-2019 12:13Haha je hebt mij aan het lachen gekregen. Heb je alvast iets positiefs gedaan vandaag.
Je hebt toch een hele mooie tuin? Doe je lekker rustig aan, zoek je meest comfortabele stoel op, muziekje op de achtergrond.
Ik lees trouwens vaker posts van jou en ik herken mijn zoon in veel dingen. De overprikkeling (ook autist) en weinig kunnen genieten.
Hij zegt al een tijd (jaren) doodongelukkig te zijn, geen plezier in het leven te hebben, niet blij te zijn met zichzelf. Er valt voor hem niets leuks uit het leven te halen. Weet niet wat ik er mee moet. Hij heeft wel woonbegeleiding en werk maar het leven ervaart hij als ontzettend zwaar.
Ik herken voor mezelf ook veel uit dit topic maar het zijn bij mij meer neerslachtige dagen, ik vermijd dan ook heel veel (gaat soms nog wel een stapje verder). Maar ik weet mezelf wel weer op te rapen, soms na dagen. Soms duurt het weken. Mijn zoon is naast autistisch ook gediagnosticeerd met depressie. Zo k*t vind ik dat. Voor hem vooral maar ook voor mij als moeder is dat niet makkelijk.
