Psyche
alle pijlers
Word ik ooit weer de oude? Depressie in het verleden.
zaterdag 2 februari 2019 om 21:20
Hallo allemaal,
Een paar jaar geleden heb ik in een depressie gezeten en dat heeft ruim anderhalf jaar geduurd.
Voordat ik in die depressie belandde was ik altijd overal positief over en had een enorme energie, maar hoe erg ik ook mijn best doe, ik ben nooit meer dezelfde geworden, ik ben een soort van neutraal, iemand geworden die nooit meer ergens met volle teugen van kan genieten.
Eén en ander heeft ook veel invloed op mijn dagelijks leven, want er komt niets meer uit me. Ten eerste duurt het vaak tot een uur of drie eer ik eens een keertje onder de douche stap, vooral nu het winter is en koud treuzel ik tot een punt dat het bijna niet meer hoeft. Ten tweede kom ik de deur niet meer uit. Waar ik dagelijks wel iets te doen had en er veel plezier in beleefde, zie ik nu het plezier er niet meer in. Het is al heel lang geleden dat ik voor het laatst de stad in ben geweest en de markt daar weet ik de weg al heel lang niet meer.
Ik had een Cinevillepas om onbeperkt naar de bios te gaan en in vier maanden ben ik één keer geweest, dus ik heb hem maar opgezegd.
Eigenlijk kom ik alleen maar buiten om boodschappen te doen en zelfs dat gaat met grote moeite.
Ik voel me niet depressief, maar leef wel alsof het wel zo is.
Mijn vraag: word ik ooit nog mijn oude zelf of moet ik er iets mee om dat te bereiken?
Zijn er ervaringsdeskundigen?
Een paar jaar geleden heb ik in een depressie gezeten en dat heeft ruim anderhalf jaar geduurd.
Voordat ik in die depressie belandde was ik altijd overal positief over en had een enorme energie, maar hoe erg ik ook mijn best doe, ik ben nooit meer dezelfde geworden, ik ben een soort van neutraal, iemand geworden die nooit meer ergens met volle teugen van kan genieten.
Eén en ander heeft ook veel invloed op mijn dagelijks leven, want er komt niets meer uit me. Ten eerste duurt het vaak tot een uur of drie eer ik eens een keertje onder de douche stap, vooral nu het winter is en koud treuzel ik tot een punt dat het bijna niet meer hoeft. Ten tweede kom ik de deur niet meer uit. Waar ik dagelijks wel iets te doen had en er veel plezier in beleefde, zie ik nu het plezier er niet meer in. Het is al heel lang geleden dat ik voor het laatst de stad in ben geweest en de markt daar weet ik de weg al heel lang niet meer.
Ik had een Cinevillepas om onbeperkt naar de bios te gaan en in vier maanden ben ik één keer geweest, dus ik heb hem maar opgezegd.
Eigenlijk kom ik alleen maar buiten om boodschappen te doen en zelfs dat gaat met grote moeite.
Ik voel me niet depressief, maar leef wel alsof het wel zo is.
Mijn vraag: word ik ooit nog mijn oude zelf of moet ik er iets mee om dat te bereiken?
Zijn er ervaringsdeskundigen?
zondag 24 februari 2019 om 12:24
Mijn zoon onderneemt ook wel maar dat is meer omdat hem is aangeleerd dat je sociaal moet zijn in het leven. Het is niet zo dat hij 24/7 bezig is, op zondag mag hij best een rustdag nemen maar de andere dagen werken en daarnaast een aantal sociale activiteiten.
Ik ben zo bang voor de dag dat hij inziet dat de sociale activiteiten hem geen meter verder brengen in het leven (behalve dat het voorkomt dat hij in een sociaal isolement terechtkomt) en er de brui aan geeft. Hij zou beter op zijn plaats zijn in een woonvoorziening maar die zijn er nagenoeg niet meer. Je hoeft nergens de deur dan meer voor uit, een grote gezamenlijke woonkamer en dus alles dichtbij, centraal eten met een groep maar waar je je ook terug kan trekken wanneer het je uitkomt.
Alleen al de inspanning om de deur uit te moeten gaan, kost hem al veel energie (overprikkeling etc).
Ik ben zo bang voor de dag dat hij inziet dat de sociale activiteiten hem geen meter verder brengen in het leven (behalve dat het voorkomt dat hij in een sociaal isolement terechtkomt) en er de brui aan geeft. Hij zou beter op zijn plaats zijn in een woonvoorziening maar die zijn er nagenoeg niet meer. Je hoeft nergens de deur dan meer voor uit, een grote gezamenlijke woonkamer en dus alles dichtbij, centraal eten met een groep maar waar je je ook terug kan trekken wanneer het je uitkomt.
Alleen al de inspanning om de deur uit te moeten gaan, kost hem al veel energie (overprikkeling etc).
zondag 24 februari 2019 om 12:26
Maar waarom denk je dan dat zo'n woongemeenschap een goed idee is? Mij lijkt dat de hel! Ik wil juist op mezelf zijn en niet dagelijks geconfronteerd worden met andere mensen.Renee_XX schreef: ↑24-02-2019 12:24Mijn zoon onderneemt ook wel maar dat is meer omdat hem is aangeleerd dat je sociaal moet zijn in het leven. Het is niet zo dat hij 24/7 bezig is, op zondag mag hij best een rustdag nemen maar de andere dagen werken en daarnaast een aantal sociale activiteiten.
Ik ben zo bang voor de dag dat hij inziet dat de sociale activiteiten hem geen meter verder brengen in het leven (behalve dat het voorkomt dat hij in een sociaal isolement terechtkomt) en er de brui aan geeft. Hij zou beter op zijn plaats zijn in een woonvoorziening maar die zijn er nagenoeg niet meer. Je hoeft nergens de deur dan meer voor uit, een grote gezamenlijke woonkamer en dus alles dichtbij, centraal eten met een groep maar waar je je ook terug kan trekken wanneer het je uitkomt.
Alleen al de inspanning om de deur uit te moeten gaan, kost hem al veel energie (overprikkeling etc).
zondag 24 februari 2019 om 12:31
Ja dat lummelen, zo herkenbaar en dan vreselijk moe worden van jezelf.redbulletje schreef: ↑24-02-2019 12:23Aangekleed, ontbeten (en 'n paar uur op de laptop zitten lummelen): check! Douchen doe ik pas na het wandelen.
zondag 24 februari 2019 om 12:32
Dat is ook wat ik in RB herken, fel tegen overbevolking zijn. Als je dat noemt dan krijg je opmerkingen dat je dan maar in een hutje op de hei moet gaan wonen, je niet zo moet aanstellen want grote tuin, eigen huis (en 'zij' hebben het moeten doen met 40m2 3 hoog achter etc), kijk naar Aziatische landen en noem maar op. De asfaltering slaat hier hard toe en dat er mensen zijn die moeite hebben met drukte (groei van inwonersaantal, drukte in het verkeer, ov, de druk op het werk etc) daar wordt totaal geen rekening mee gehouden.
Maar goed ik sla weer door haha.
Maar goed ik sla weer door haha.
zondag 24 februari 2019 om 12:33
Angst is een slechte raadgever. Heb een beetje vertrouwen en kijk naar de dingen die wel goed gaan.Renee_XX schreef: ↑24-02-2019 12:24Mijn zoon onderneemt ook wel maar dat is meer omdat hem is aangeleerd dat je sociaal moet zijn in het leven. Het is niet zo dat hij 24/7 bezig is, op zondag mag hij best een rustdag nemen maar de andere dagen werken en daarnaast een aantal sociale activiteiten.
Ik ben zo bang voor de dag dat hij inziet dat de sociale activiteiten hem geen meter verder brengen in het leven (behalve dat het voorkomt dat hij in een sociaal isolement terechtkomt) en er de brui aan geeft. Hij zou beter op zijn plaats zijn in een woonvoorziening maar die zijn er nagenoeg niet meer. Je hoeft nergens de deur dan meer voor uit, een grote gezamenlijke woonkamer en dus alles dichtbij, centraal eten met een groep maar waar je je ook terug kan trekken wanneer het je uitkomt.
Alleen al de inspanning om de deur uit te moeten gaan, kost hem al veel energie (overprikkeling etc).
Zo'n woonvoorziening lijkt mij ook niets hoor.
zondag 24 februari 2019 om 12:36
redbulletje schreef: ↑24-02-2019 12:26Maar waarom denk je dan dat zo'n woongemeenschap een goed idee is? Mij lijkt dat de hel! Ik wil juist op mezelf zijn en niet dagelijks geconfronteerd worden met andere mensen.
Dan bekijk ik het misschien vanuit mijn eigen perspectief (zorgen als moeder over haar zoon) )dat er gelijkgestemden bij elkaar zitten, er sociale controle is maar geen sociale druk.
Ik vrees voor de dag dat hij er de brui aangeeft.
Het zou voor hem een stimulans kunnen zijn om 3 deuren verder een activiteit te gaan doen dan de deur uit te moeten gaan en naar een andere wijk te moeten gaan om activiteiten te moeten doen. Dat maakt hem nl zo moe.
zondag 24 februari 2019 om 14:54
Maar wil hij die activiteiten doen of wil jij dat hij activiteiten doet?Renee_XX schreef: ↑24-02-2019 12:36Dan bekijk ik het misschien vanuit mijn eigen perspectief (zorgen als moeder over haar zoon) )dat er gelijkgestemden bij elkaar zitten, er sociale controle is maar geen sociale druk.
Ik vrees voor de dag dat hij er de brui aangeeft.
Het zou voor hem een stimulans kunnen zijn om 3 deuren verder een activiteit te gaan doen dan de deur uit te moeten gaan en naar een andere wijk te moeten gaan om activiteiten te moeten doen. Dat maakt hem nl zo moe.
Ik wil zelf namelijk geen sociale dingen ondernemen op wekelijkse basis. Als ik iets wil doen doe ik dat liever alleen.
Ik lig nu in de zon op de hei en heb al 5km gewandeld. Baal van de drukte maar loop veel buiten de wandelpaden en een groot deel is verboden voor honden dus dat scheelt ook al een hoop.
zondag 24 februari 2019 om 17:15
Vandaag een heel eind gelopen in de zon, in het bos en op de hei. Heerlijk was het. Vannacht slecht geslapen, moet steeds denken aan een dreigend ontslag als ik niet herplaatst zou kunnen worden binnen het bedrijf waar ik werk. Om het werk zelf ben ik er niet rouwig om, ik wilde al wat anders. Ik word er wel steeds nijdiger om, ik heb er vier jaar keihard gewerkt, stond altijd klaar, kreeg anderhalf jaar geleden een betere functie en een vaste aanstelling, nu houdt het uit het niets ineens op. Het wordt afgebouwd en eind mei zou het vooralsnog klaar zijn. Dat knaagt kennelijk toch wel zo aan mij dat ik er 's nachts wakker van lig. Ik heb er ook wel pech mee, want dit heb ik al twee keer eerder meegemaakt met werkgevers. Ik vind het ook sneu voor een aantal collega's wiens contracten per maart afgelopen zijn, die krijgen nu geen verlenging meer. Dan ben je binnen een week weg. Daar zitten een paar mensen bij waar ik best gesteld op geraakt ben. En hen gun ik dat natuurlijk ook niet.
Ik weet dat ik er geen invloed op heb en dat ik het los moet laten, maar dat vind ik lastig. Er komt ook zoveel druk op die sollicitatie op 7 maart te staan. Weinig kans dat ik daar niet stijf van de zenuwen naar toe ga. Niet handig, want stikzenuwachtig zit het er in dat ik ga ratelen, en dat is niet goed voor mijn kansen
Zucht. Adem in, adem uit...
Ik weet dat ik er geen invloed op heb en dat ik het los moet laten, maar dat vind ik lastig. Er komt ook zoveel druk op die sollicitatie op 7 maart te staan. Weinig kans dat ik daar niet stijf van de zenuwen naar toe ga. Niet handig, want stikzenuwachtig zit het er in dat ik ga ratelen, en dat is niet goed voor mijn kansen
Zucht. Adem in, adem uit...
zondag 24 februari 2019 om 17:18
@RB hij krijgt woonbegeleiding (woont op kamers) en die zorgen ervoor dat hij actief bezig is, dus 32 uur werken, 2 avonden per week soos met anderen autisten (verschillende activiteiten),
In het weekend sport/huishouden en boodschappen halen en op zondag mag hij zijn eigen dag indelen. Houdt in dat hij dan veel slaapt en moet bijtanken van de hele week socialiseren, werken en andere verplichtingen. Ik vind het nogal veel voor iemand met autisme.
Wanneer wordt alleen zijn uiteindelijk eenzaamheid. Ik hoop nl dat hij niet zover komt maar eerder een balans vindt tussen alleen zijn en sociale activiteiten ondernemen tot waar zijn behoefte ligt.
Dat gevoel van altijd maar moeten doen wat je moet doen (werk, sociale dingen) is op een gegeven moment meer acteerwerk dan dat je er voldoening uithaalt. Dat leidt bij hem weer tot depressies want oververmoeid en waarom lukt het anderen zonder enige moeite en hij moet daar zo zijn best voor doen.
In het weekend sport/huishouden en boodschappen halen en op zondag mag hij zijn eigen dag indelen. Houdt in dat hij dan veel slaapt en moet bijtanken van de hele week socialiseren, werken en andere verplichtingen. Ik vind het nogal veel voor iemand met autisme.
Wanneer wordt alleen zijn uiteindelijk eenzaamheid. Ik hoop nl dat hij niet zover komt maar eerder een balans vindt tussen alleen zijn en sociale activiteiten ondernemen tot waar zijn behoefte ligt.
Dat gevoel van altijd maar moeten doen wat je moet doen (werk, sociale dingen) is op een gegeven moment meer acteerwerk dan dat je er voldoening uithaalt. Dat leidt bij hem weer tot depressies want oververmoeid en waarom lukt het anderen zonder enige moeite en hij moet daar zo zijn best voor doen.
zondag 24 februari 2019 om 17:34
Jeetje, wat erg. Vind hij het niet erg dat hij zoveel uren dagbesteding heeft? Ik heb dat eigenlijk nooit goed getrokken; school niet en werk, nu ja, omdat ik 16 jaar ergens 'n privékantoor had en enorm veel vrijheid als ik m'n deadlines maar haalde. Ik kan er niet tegen om de hele tijd onder dwang te moeten bezig zijn. Wat dat betreft is mijn burnout/depressie wel 'n zegen geweest waardoor ik nu in elk geval in de WIA zit. Ik voel mij helemaal niet eenzaam. Ik vind het absurd dat mensen er vanuit gaan dat iemand zoveel uur per week 'onder de mensen' moet zijn. Wat lijkt me dat erg voor je zoon dat hij zo weinig vrijheid heeft. Als ik op die manier moet leven trek ik er de stekker uit.Renee_XX schreef: ↑24-02-2019 17:18@RB hij krijgt woonbegeleiding (woont op kamers) en die zorgen ervoor dat hij actief bezig is, dus 32 uur werken, 2 avonden per week soos met anderen autisten (verschillende activiteiten),
In het weekend sport/huishouden en boodschappen halen en op zondag mag hij zijn eigen dag indelen. Houdt in dat hij dan veel slaapt en moet bijtanken van de hele week socialiseren, werken en andere verplichtingen. Ik vind het nogal veel voor iemand met autisme.
Wanneer wordt alleen zijn uiteindelijk eenzaamheid. Ik hoop nl dat hij niet zover komt maar eerder een balans vindt tussen alleen zijn en sociale activiteiten ondernemen tot waar zijn behoefte ligt.
Dat gevoel van altijd maar moeten doen wat je moet doen (werk, sociale dingen) is op een gegeven moment meer acteerwerk dan dat je er voldoening uithaalt. Dat leidt bij hem weer tot depressies want oververmoeid en waarom lukt het anderen zonder enige moeite en hij moet daar zo zijn best voor doen.
zondag 24 februari 2019 om 17:52
Ja hij voelt ook dagelijks heel veel druk, alles moet maar. Hij is overprikkeld en kan niets hebben. Voor zijn gevoel faalt hij (anderen lukt het toch ook) en daarom zegt hij ook steeds dat hij niet gelukkig is.
Hij moet bijkomen van alles en dat doet hij door veel op bed te liggen, telefoon uit, geen prikkels, van zaterdagavond tot en met maandagochtend, 6 uur als de wekker weer gaat voor zijn werk.
Hij moet bijkomen van alles en dat doet hij door veel op bed te liggen, telefoon uit, geen prikkels, van zaterdagavond tot en met maandagochtend, 6 uur als de wekker weer gaat voor zijn werk.
zondag 24 februari 2019 om 17:54
Klinkt niet fijn.Renee_XX schreef: ↑24-02-2019 17:52Ja hij voelt ook dagelijks heel veel druk, alles moet maar. Hij is overprikkeld en kan niets hebben. Voor zijn gevoel faalt hij (anderen lukt het toch ook) en daarom zegt hij ook steeds dat hij niet gelukkig is.
Hij moet bijkomen van alles en dat doet hij door veel op bed te liggen, telefoon uit, geen prikkels, van zaterdagavond tot en met maandagochtend, 6 uur als de wekker weer gaat voor zijn werk.
zondag 24 februari 2019 om 17:54
Is parttime werken geen optie?Renee_XX schreef: ↑24-02-2019 17:52Ja hij voelt ook dagelijks heel veel druk, alles moet maar. Hij is overprikkeld en kan niets hebben. Voor zijn gevoel faalt hij (anderen lukt het toch ook) en daarom zegt hij ook steeds dat hij niet gelukkig is.
Hij moet bijkomen van alles en dat doet hij door veel op bed te liggen, telefoon uit, geen prikkels, van zaterdagavond tot en met maandagochtend, 6 uur als de wekker weer gaat voor zijn werk.
Over die verplichte sociale avonden zou ik mijn beklag doen.
zondag 24 februari 2019 om 17:59
Dit ja!
Zelf wil je na je werk toch ook gewoon lekker thuis op de bank kunnen hangen zonder gezeik aan je kop? Lijkt me erg dat iemand die al overprikkeld is verplicht 2 avonden sociaal moet gaan zitten doen.
zondag 24 februari 2019 om 18:02
zondag 24 februari 2019 om 18:03
redbulletje schreef: ↑24-02-2019 17:59Dit ja!
Zelf wil je na je werk toch ook gewoon lekker thuis op de bank kunnen hangen zonder gezeik aan je kop? Lijkt me erg dat iemand die al overprikkeld is verplicht 2 avonden sociaal moet gaan zitten doen.
Dat vind ik zelf ook maar hij is volwassen en ik heb er niets meer over te zeggen.
zondag 24 februari 2019 om 18:11
Hij woont op zichzelf.
Hij doet het goed, heeft een baan, een vriendin en een uitgebreid netwerk.
Gelukkig is mijn zoon niet echt gevoelig voor overprikkeling en als het wel gebeurt, dan gooit hij zijn kont tegen de krib.
zondag 24 februari 2019 om 19:07
Hij wil niet dat jij je er mee bemoeit maar hij durft ook zelf niet in opstand te komen tegen dit regime?
Als hij kan/moet werken, waarom kan hij dan niet echt op zichzelf wonen zonder al die bemoeienissen en verplichtingen?
zondag 24 februari 2019 om 19:13
Ah wat fijn voor hem. En voor jou. Zal een opluchting zijn dat het goed met hem gaat.
