Word ik weer depressief? Ben bang.

Ik ben in mijn leven 4 keer depressief geweest. Heb daarvoor ook citalopram geslikt, en psychotherapie gehad. Nu geen medicijnen en therapie. Laatste depressie was vorige Winter, maar sinds de lente gaat het heel goed met mij. Op dit moment voel ik me echter allesbehalve goed. Ik vind het lastig om in te schatten of ik ´weer naar beneden duikel´ en strenge maatregelen moet nemen, of dat het je even wat minder voelen en minder energie hebben en alles meer moeite kosten gewoon een golf is die, als ik maar voor mezelf zorg, weer overgaat. Ik ben bang en voel me verlamd. En ondertussen ligt er veel op mijn bord. Ik ben met mijn gezin met kleine kinderen geemigreerd, we renoveren ons huis, ik heb het druk met baan en een eigen bedrijf in opbouw, we hebben geldzorgen (man net baan kwijt, auto in de fik en rekeneningen die we niet kunnen betalen). Vooral dat laatste drukt erg op me en verlamt me. Ik durf niet naar de administratie te kijken. Tussen mijn man en mij loopt het niet zo goed. We zijn in relatietherapie geweest en proberen er samen uit te komen, maar dat is een lang proces met ups en downs. Ik slaap slecht (vroeg wakker, piekeren). Vandaag voor het eerst ziek gemeld op mijn werk (´griepje´). Ik denk na over dat wat je hier niet mag zeggen, ookal wil ik dat helemaal niet. en ga ik dat ook nooit doen. Ik weet het gewoon even niet meer allemaal. Ik weet dat ik: naar buiten moet, regelmaat, goed eten, slapen, leuke dingen blijven doen maar niet teveel, rust nemen, hulp vragen, weer pillen slikken?, lief voor mezelf zijn. Maar het is moeilijk.

@Laverne: zie nu pas je vraag over emigratie. Mijn man wilde graag voor zichzelf beginnen in een bepaalde sector, en onroerend goed is hier erg goedkoop. Samen wilden we ruimte, veel buiten en natuur. En samen wilden we weer een nieuw avontuur, nu de kinderen nog makkelijk elders konden aarden. Vanuit mij: drang naar ontwikkeling, nieuwe input, nieuwe dingen leren is een grote drijvende kracht in mijn leven.

Hey SnowKitty, dankjewel dat je het vraagt.

Ik weet t niet goed eigenlijk. Twee dagen gewerkt en dat gaf veel energie, ik heb zulk leuk werk en zulle fantastische collega’s.

De vier dagen ervoor thuis met ziek kind en man die deels werkt, en dat thuiszitten is niet goed voot me. Veel spanning, ruzie, leidt tot ’verlamming’. Sterke onderliggende stress. Die nog niet aanzet tot actie. Of juist niet.

Ik deal met wat er per dag gevraagd wordt, dat gaat redelijk vaak goed. Hoewel wel wat dingen afgezegd die ik niet trok, maar ik geloof dat dat eigenlijk goede zelfzorg was. Nlet mezelf pushen, maar inzien dat ik daar niet onmisbaar was en de wereld niet zou vergaan. Rust. Die vier dagen thuis heel rustig aan gedaan- misschien dus wel nodig, ookal niet ’fijn gevoel’.

Ik ben sowieso goed geworden in ’s avonds rust nemen. Ik doe zelden meer werk/ projecten/ bedrijf dingen ’s avonds, maar ga vroeg naar bed, koffie met man op ons opgeknapte terrasje, maak vuurtje met een vriendin, lees en boek of kijk een film. Rust. Ookal ligt er van alles te wachten.

Huwelijk is niet makkelijk.

Financiele deadlines komen naderbij zonder

Kinderen zitten volgens mij verder goed in hun vel. School goed, vrolijk, soms dwars, ondernemend.

Dus gaat t goed? Van alles wat.

Oef wat is het toch lastig als je tegen jezelf loopt te vechten. Moet van alles doen, maar kom niet aan de gang. Zit te internetten, ga even slapen, eet een zak chips op. Alles terwijl de stress zich opbouwt want vanavond moet het af want dan moet ik iets presenteren en moet t in orde zijn. Gisteren voelde ik me competent en effectief, vandaag weer een totale mislukkeling. En daarbij voelt het ook nog als kinderachtig´dat ik over zoiets zit te zeuren. En dat gevoel is dan ook weer niet goed om te voelen. Nou ja. En zo door en zo door.

Geen zicht nog, heb vorige week nog gebeld en ze zeggen vml binnen een paar weken.

Ik weet dat ik iets moet met dat mantra. Dat is wel heel lastig. T komt zeg maar uit mijn onderbewuste naar boven. Ik merk t pas als ik t zeg. En dan is t al te laat. Misschien een ander mantra bedenken. Een sterkende. En die vaak herhalen zodat die mijn stomme mantra vervangt. Ik weet niet hoe t werkt, maar kan t testen.

Oef. Het komt wel binnen dat jullie over dat mantra schrijven. Ik weet natuurlijk dat het absoluut niet goed is. Maar ik heb geloof ik zoveel mogelijk weggestopt hoeveel schade ik kan aanrichten bij mijn kinderen hiermee. Omdat dat te vreselijk is te bevatten, moeilijk te accepteren zonder neer te gaan in zelfverwijt en depressie. En, stom genoeg, ik ben ook gewend aan die gedachten. En dat ze er soms uitfloepen. Het wordt ´normaler´. Ookal is het dat natuurlijk allesbehalve.

Maar jullie geven me wel weer een zetje. Om dit te veranderen.

Alternatieve mantra´s:
-ik heb nu even rust nodig
-Ik ben maar een mens
-Ik kan niet alles tegelijk
-Even diep ademhalen'
-...

Dankjewel, Laverne. Ik heb je gelezen. Dankjewel dat je je verhaal wilt delen.

Heel fijn dat jij en Snowkitty jullie levenslessen zo gul delen! Voelt als een cadeau, dit topic.

’Inmiddels weet ik dat ik stabiel kan zijn, maar dat het ook zo weer zou kunnen omslaan.’

Herkenbaar. Merk dat ik toch wel stappen heb gezet. Dit besef is et namelijk en doet ook niet meer pijn. Zo ben ik. Ik vertel het ook tegen steeds meer mensen, ook in een samenwerking. Vaak n.a.v. een compliment als ik in mijn megaproductieve blije periodes zit. Ik zeg dan zoiets als: . ’Nu heb ik veel energie en komt er veel uit mijn handen, maar het kan zijn dat ik ook weer een tijdje somber ben en dan neem ik niet altijd de telefoon op en ben een stuk minder productief. Ik heb wat bipolaire trekken. Dan weet je dat als ik even ’verdwijn’. Komt eigenlijk altijd begrip dan, en het maakt het makkelijker om een stap terug te doen als t weer zover is. Deze openheif is iets van de laatste maanden. Best trots op, als ik t zo schrijf.

Even een update. Het gaat met mij behoorlijk goed. Ik heb veel energie, ben blij met het leven. Heel blij met mijn werk, veel leuke dingen aan het gebeuren en veel positieve feedback. Geen depressieve gevoelens, en stress onder controle. Slik medicijnen, merk wel dat ik ze soms vergeet als het zo druk is. Zo gek dat ik dat zo lastig vind! Heb op zich de routine dat ik ze inneem bij het ontbijt, maar op de een of andere manier vergeet ik het toch soms.

Heb nog steeds geen afspraak met de psycholoog, maar wel over twee weken bij de psychiater. Dus dat loopt, hoewel langzaam.

Mijn nare mantra heb ik redelijk onder controle. Ik oefen met mijn nieuwe mantra ´ik heb rust nodig´ ter vervanging van de oude. Het was wel even een wake-up call, jullie reacties...

Met de financiële situatie maak ik stappen. Morgen heb ik een afspraak met een boekhouder en ik ben van plan om elke maand met haar af te spreken zodat ik een stok achter de deur heb om alles financieel administratief beter voor elkaar te krijgen. Nu erg gestresst, want de belastingaangifte moet bijna klaar en ik heb nog heeeeeel veel werk om dat goed voor te bereiden. Maar met zo´n stok achter de deur gaat dat in de toekomst beter denk ik. Ik heb het losgelaten dat mijn man hierin kan helpen- ik zoek de steun elders. HEt is allemaal nog lang niet opgelost, maar zoals jullie al zeiden: stap voor stap, dan komen we er uiteindelijk wel.

Mijn relatie is nog steeds erg moeilijk. Dat blijft voor veel spanning zorgen, helaas. We hebben nu de eerste relatietherapiesessie erop zitten en dat was op zich wel goed. Voelde voor het eerst sinds lange tijd weer verbinding. De therapeute spiegelde heel goed en vroeg man op de man af of hij ongelukkig was met zijn leven. Waarop deze begon te huilen. Ja dus. Hij ziet het niet meer zitten, wil het liefst de Boel verkopen hier en weg. Waarnaartoe? Dat weet hij niet. Hij ziet nergens meer naar uit, vindt niets meer de moeite waard, niets kan hem nog schelen. Ik hoop zoooooo dat hij nu eindelijk hulp gaat zoeken voor zichzelf... Zodat hij beter in zijn vel komt te zitten en daarmee niet de hele dag boos op mij is omdat ik ´alles verkeerd doe´. De therapeute kwam in elk geval met een tip voor een goede therapeut voor hem. Hij zegt dat hij er iets mee gaat doen. We gaan het zien... Hij heeft dat eerder gezegd maar nooit actie ondernomen. We blijven in elk geval ook samen in therapie.

Ik heb in elk geval voor mezelf steeds helderder dat ik als het niet anders gaat het echt wel red, alleen met de kinderen. Makkelijk is anders, maar als het niet lukt om onze relatie te repareren kan ik zorgen voor voldoende inkomen en red ik het, ook als ik waarschijnlijk het grootste deel van de zorg voor de kinderen op me moet nemen. Dat voelt stevig. En verdrietig. Man gaat nu 10 dagen naar Nederland, om te ontspannen en tot rust te komen. Ik hoop dat het hem goed doet. Ik ben zelf eerlijk gezegd ook blij dat hij even gaat.

Merk dat ik op moet blijven letten op stress. Het is lente en veel licht hier, dat werkt op mijn stemming. Veel energie, neem dan veel op me totdat ik bijna overloop. Op zich is het goed dat de kinderen er zijn: nu komt Hemelvaart eraan en dan ga ik ook veel buiten zijn met de kinderen- ik word gedwongen tot buiten fysiek bezig zijn, dat is goed voor me. Leuke mensen op bezoek, ook goed voor me.

Ben nu even heel gestresst, veel taken en dingen, maar kan gelukkig op werk prima hulp vragen bij het prioriteren. Dat helpt om de druk te verlichten: duidelijk zijn over wat wel en niet in mijn arbeidsuren lukt. En samen besluiten wat dan het belangrijkst is. Wat betreft het projekt dat ik leid is dat lastiger- grote ambities, honderdduizend dingen te doen maar weinig tijd ervoor. En daar moet ik zelf prioriteren, lastig. Nu ik dit zo schrijf moet ik het bestuur misschien ook daarvoor als klankbord gebruiken. Ja, dat ga ik doen.

Nou, een heel geratel, deels om te vluchten van dat wat ECHT moet nu: boekhouding. Dus ik ga maar aan de slag, met pijn in mijn buik, maar wetende dat het steeds een stukje makkelijker wordt.

Pffft. JA idd. En begin idd moe te worden. Ik heb vandaag wat dingen afgezegd omdat het idd wat veel is allemaal. Wel pech dat de kinderen ziek zijn geworden, dus dat komt er weer bij... Dank voor het meekijken.

Note to self: als ik op het viva-forum ga schrijven betekent dat dat ik alweer net te ver ben gegaan. Ik heb even een heleboel uit mijn handen gegeven en gerust (voor zover dat gaat met twee kinderen om je heen). Vond het wel weer intressant wat je vroeg Snowkitty, of ik dan ook daadwerkelijk rust pak als ik die mantra zeg. Eh.... nee dus. Niet eens aan gedacht dat dat dan dus ook echt nodig is. Weer wat geleerd zeg maar. Enfin, eerste dag rust voelde ik me erg somber, maar vandaag weer veel beter. Leuk gehad met de kinderen. Zo zie je maar weer waar het VIVA forum goed voor is!:-)

Over termijn in relatie: nee, nog niet over gehad. Wel iets dat ik wil bespreken in relatietherapie.

Energieniveau is nog steeds hoog. De zon gaat bijna niet meer onder hier en dat doet ook veel met me. En t is druk, te druk.

Twee weken een vriendin uit NL op bezoek gehad, was en is erg gezellig. Paar dagen met haar weg geweest, eigen tijd, gewandeld. Heerlijk. Morgen gaat ze weer en ik ga haar missen.

Man is naar NL geweest en sinds hij terug is is het wel rustiger. We hebben het gezellig gehad. Hij is vrolijk. Patronen zijn er natuurlijk nog wel. Volgende week weer therapie. Vandaag ( na een ruzie) nogmaals gevraagd wanneer hij nu eindelijk hulp gaat zoeken. Hij zou contact opnemen… Jammer dat ik er steeds op moet hameren.

Verder is het een beetje veel nu. Zo voor de zomer moeten kinderen naar zwemmen, sporten, druk met banen, tuin de hele mikmak. Ik heb de tuin maar laten zitten (2 hektare). Bezoek waarmee leuke dingen gedaan Worden. Alles eigenlijk. Gevoel dat ik achter de feiten aanloop.

Slapen gaat goed. Eten gaat goed. Weer stappen gemaakt in financiële situatie.
Alleen rust nemen gaat niet zo goed. ´s Avonds als de kinderen slapen (duurt even nu) heb ik eigenlijk behoefte aan een beetje eigen tijd, filmpje kijken, boekje lezen, maar vaak val ik in slaap met kleren aan. Vandaag werken, kinderen ophalen, dingen in huis doen ter voorbereiding van gemeente die langs komt om huis te inspecteren morgen terwijl man met kind gaat zwemmen, eten koken, vergadering, afscheidswijntje met vriendin. Al schrijvende zit ik me te bedenken waar ik rust voor mezelf in kan bouwen. Zometeen even de tijd nemen voor de lunch? Morgenavond als de kinderen slapen, man de kinderen naar bed laten brengen?