Psyche
alle pijlers
Word ik weer depressief? Ben bang.
vrijdag 9 februari 2018 om 09:16
Ik ben in mijn leven 4 keer depressief geweest. Heb daarvoor ook citalopram geslikt, en psychotherapie gehad. Nu geen medicijnen en therapie. Laatste depressie was vorige Winter, maar sinds de lente gaat het heel goed met mij. Op dit moment voel ik me echter allesbehalve goed. Ik vind het lastig om in te schatten of ik ´weer naar beneden duikel´ en strenge maatregelen moet nemen, of dat het je even wat minder voelen en minder energie hebben en alles meer moeite kosten gewoon een golf is die, als ik maar voor mezelf zorg, weer overgaat. Ik ben bang en voel me verlamd. En ondertussen ligt er veel op mijn bord. Ik ben met mijn gezin met kleine kinderen geemigreerd, we renoveren ons huis, ik heb het druk met baan en een eigen bedrijf in opbouw, we hebben geldzorgen (man net baan kwijt, auto in de fik en rekeneningen die we niet kunnen betalen). Vooral dat laatste drukt erg op me en verlamt me. Ik durf niet naar de administratie te kijken. Tussen mijn man en mij loopt het niet zo goed. We zijn in relatietherapie geweest en proberen er samen uit te komen, maar dat is een lang proces met ups en downs. Ik slaap slecht (vroeg wakker, piekeren). Vandaag voor het eerst ziek gemeld op mijn werk (´griepje´). Ik denk na over dat wat je hier niet mag zeggen, ookal wil ik dat helemaal niet. en ga ik dat ook nooit doen. Ik weet het gewoon even niet meer allemaal. Ik weet dat ik: naar buiten moet, regelmaat, goed eten, slapen, leuke dingen blijven doen maar niet teveel, rust nemen, hulp vragen, weer pillen slikken?, lief voor mezelf zijn. Maar het is moeilijk.
anoniem_58458 wijzigde dit bericht op 09-02-2018 09:23
0.51% gewijzigd
maandag 5 maart 2018 om 07:18
Hej! Sorry, had je berichtje niet gezien. Mijn vriendin is idd geweest en dat was superfijn en ontspannen. Daarna paar dagen alleen thuis met kids omdat man werkte en zij vakantie hadden. Dat was wel pittig. Vrijdag heb ik een intake bij psychiatrie, dus best snel. De dagelijkse dingen lukken, de financiele problemen enzo aanpakken niet. En dus onderliggende stress blijft. Voel me totaal onverschillig Richting man. Ik lig elke dag om 19 uur met de kinderen in bed, zo moe. Oftewel: ik sta overeind, en wiebel. Vandaag weer werken, dus daar maar focus op. Een dag per keer.
woensdag 14 maart 2018 om 07:58
Vrijdag bij de psychiater geweest. Die heeft geschiedenis uitgevraagd. Vond het duidelijk dat er sprake was van minstens 5 klinische depressies in het verleden, maar vond het lastig om te bepalen of we ´vrolijke hyper´ periodes klinisch hypomaan waren of binnen het normale vielen. Haar voorstel was om als ik weer zo ben, dan met haar een afspraak te maken zodat ze het dan kan bepalen. Nu krijg ik in elk geval gespreksondersteuning aangeboden via hen, ze nemen binnen een paar weken Contact op. @Laverneb: ondersteuning met financien etc konden ze me niet bieden, maar misschien kan ik dat bespreken met die gesprekspartner die ik krijg, als is het alleen maar een stok achter de deur.
Sinds zondag heb ik het gevoel dat de donkere wolk weer is weggetrokken. Ik heb weer energie, ben niet meer zo somber. Misschien dat de medicijnen zijn aangeslagen? Herinner me van de vorige keer ook dat het echt van de ene op de andere dag voelde alsof het weer lichter was in mijn hoofd.
Nu dus de kunst om het rustig aan te blijven doen, medicijnen blijven slikken, niet teveel van mezelf te eisen, en stukje bij beetje de onderliggende stressfactoren aan te pakken. Nog makkelijker gezegd dan gedaan. Tussen man en mij veel spanning nu bijvoorbeeld.
IK heb een app op mijn telefoon geinstalleerd om bij te houden hoe het met me gaat, Elke dag vul je in hoe je stemming was, hoeveel uur je geslapen hebt, of je je medicijnen hebt genomen, etc. Als ik dat nou de komende jaren volhoud, krijg ik misschien wat meer inzicht.
Nu ga ik twee dagen weg met mijn werk. Vanavond in een hotel met een spa, wel even lekker om weg te zijn van thuis, zonder man en kinderen om rekening mee te houden en voor te zorgen.
Sinds zondag heb ik het gevoel dat de donkere wolk weer is weggetrokken. Ik heb weer energie, ben niet meer zo somber. Misschien dat de medicijnen zijn aangeslagen? Herinner me van de vorige keer ook dat het echt van de ene op de andere dag voelde alsof het weer lichter was in mijn hoofd.
Nu dus de kunst om het rustig aan te blijven doen, medicijnen blijven slikken, niet teveel van mezelf te eisen, en stukje bij beetje de onderliggende stressfactoren aan te pakken. Nog makkelijker gezegd dan gedaan. Tussen man en mij veel spanning nu bijvoorbeeld.
IK heb een app op mijn telefoon geinstalleerd om bij te houden hoe het met me gaat, Elke dag vul je in hoe je stemming was, hoeveel uur je geslapen hebt, of je je medicijnen hebt genomen, etc. Als ik dat nou de komende jaren volhoud, krijg ik misschien wat meer inzicht.
Nu ga ik twee dagen weg met mijn werk. Vanavond in een hotel met een spa, wel even lekker om weg te zijn van thuis, zonder man en kinderen om rekening mee te houden en voor te zorgen.
woensdag 14 maart 2018 om 08:00
O ja. Bloed geprikt en op van alles getest. Kwam niks uit.
En mijn moeder gesproken over de familie. Zij denkt, met wat ze gelezen heeft over bipolariteit, dat twee naaste familieleden waarschijnlijk bipolair waren. Ook mijn broer heeft dezelfde kenmerken als ik. De psychiater heeft trouwens niets uitgevraagd over mijn familie. Vreemde vrouw was het. Had niet zoveel vertrouwen in haar. Vervelend.
En mijn moeder gesproken over de familie. Zij denkt, met wat ze gelezen heeft over bipolariteit, dat twee naaste familieleden waarschijnlijk bipolair waren. Ook mijn broer heeft dezelfde kenmerken als ik. De psychiater heeft trouwens niets uitgevraagd over mijn familie. Vreemde vrouw was het. Had niet zoveel vertrouwen in haar. Vervelend.
woensdag 14 maart 2018 om 09:34
Fijn dat de donkere wolk weer wat is weggetrokken uit je hoofd.
Zo’n psychiater is voorzichtig, die kent jou verder nog niet. Heb je de aanvullende vermoedens van je moeder al kunnen delen met haar?
Volgens mij is het heel lastig om vanaf een afstand en uit achteraf verhalen hypomanie te beoordelen. Een manie ontregelt veel meer en is daardoor duidelijker, terwijl teveel hypomane periodes net zo schadelijk kunnen zijn voor iemands eigen gezondheid, maar vallen minder op, gaan ook niet samen met iets als een psychose, wat bij een manie wel kan gebeuren.
Wat verstandig is nu in jouw geval, is om voor jezelf wel er rekening mee te houden dat dit je kan gebeuren (dan noem je het -nog- geen hypomanie) want je hebt het namelijk eerder meegemaakt.
Maar belangrijk is jezelf goed te monitoren: zodra je merkt dat je stemming verandert en je weer energie te over lijkt te hebben (in mijn geval dacht ik dan altijd: hee het gaat goed met me zeg en dan kon ik mezelf niet goed afremmen in overenthousiaste “projectjes”, me ergens op focussen wat ik goed kon regelen en bleef ik daar in mijn hoofd mee bezig). Voor mij is dat nu een signaal: pas op!! En als ik minimaal twee hele nachten lig te malen en die adrenaline niet meer uit mijn lijf krijg, zie ik dat als een noodsignaal en weet ik dat ik extra (andere) medicatie tijdelijk nodig heb om te zorgen dat ik mezelf niet totaal uitput en daarna weer instort. Het herkennen van “wat gaat het toch geweldig” is dus heel belangrijk. Dat is dus eigenlijk het begin van dat het NIET goed gaat en dan moet de rem er op. En dat is moeilijk, want het is juist zo heerlijk, die flow!
Wat je dus doet nu, per dag bijhouden, is heel goed. Wat je kunt doen is je energie een cijfer geven. Kun je dat toevoegen bij de app die je gebruikt?
Dip: 1, 2, of 3
Gewone gezonde energie: 4,5 of 6
Teveel energie: 7, 8, 9 of 10
Zo zie je snel wanneer je te hoog in je energie zit.
Misschien teveel info, maar ik hoop dat je er (aanvullend) nog iets aan hebt, want je hebt al veel ondernomen sinds je eerste post om jezelf goed verder te helpen. Petje af!
Zo’n psychiater is voorzichtig, die kent jou verder nog niet. Heb je de aanvullende vermoedens van je moeder al kunnen delen met haar?
Volgens mij is het heel lastig om vanaf een afstand en uit achteraf verhalen hypomanie te beoordelen. Een manie ontregelt veel meer en is daardoor duidelijker, terwijl teveel hypomane periodes net zo schadelijk kunnen zijn voor iemands eigen gezondheid, maar vallen minder op, gaan ook niet samen met iets als een psychose, wat bij een manie wel kan gebeuren.
Wat verstandig is nu in jouw geval, is om voor jezelf wel er rekening mee te houden dat dit je kan gebeuren (dan noem je het -nog- geen hypomanie) want je hebt het namelijk eerder meegemaakt.
Maar belangrijk is jezelf goed te monitoren: zodra je merkt dat je stemming verandert en je weer energie te over lijkt te hebben (in mijn geval dacht ik dan altijd: hee het gaat goed met me zeg en dan kon ik mezelf niet goed afremmen in overenthousiaste “projectjes”, me ergens op focussen wat ik goed kon regelen en bleef ik daar in mijn hoofd mee bezig). Voor mij is dat nu een signaal: pas op!! En als ik minimaal twee hele nachten lig te malen en die adrenaline niet meer uit mijn lijf krijg, zie ik dat als een noodsignaal en weet ik dat ik extra (andere) medicatie tijdelijk nodig heb om te zorgen dat ik mezelf niet totaal uitput en daarna weer instort. Het herkennen van “wat gaat het toch geweldig” is dus heel belangrijk. Dat is dus eigenlijk het begin van dat het NIET goed gaat en dan moet de rem er op. En dat is moeilijk, want het is juist zo heerlijk, die flow!
Wat je dus doet nu, per dag bijhouden, is heel goed. Wat je kunt doen is je energie een cijfer geven. Kun je dat toevoegen bij de app die je gebruikt?
Dip: 1, 2, of 3
Gewone gezonde energie: 4,5 of 6
Teveel energie: 7, 8, 9 of 10
Zo zie je snel wanneer je te hoog in je energie zit.
Misschien teveel info, maar ik hoop dat je er (aanvullend) nog iets aan hebt, want je hebt al veel ondernomen sinds je eerste post om jezelf goed verder te helpen. Petje af!
. Hier was het heel sneeuwig:-)
woensdag 14 maart 2018 om 19:34
@laverneb Wat enorm herkenbaar dit: ’Het herkennen van “wat gaat het toch geweldig” is dus heel belangrijk’. Idd, zo is t precies: het gaat dan zooooo geweldig. Maar eigenlijk dus niet. Vindt het heeeeel moeilijk om daar afscheid van te nemen. Dat ik dan iets contra moet doen. Bah. Maar je hebt gelijk, dat moet wel.
Ben jij zelf bipolair?
Die app heet emoods. Vraagt naar ’todays most extreme depressed mood’, ’todays most extreme elevated mood’, ’today most extreme anxiety’, alles in 4 graden (niet, mild, gemiddeld, ernstig) en aantal slaapuren, menstruatie en medicatie. Geeft mooie grafiekjes, ben echt benieuwd naar of ik straks patronen ga herkennen.
Heel fijn dat jullie reageren trouwens! Voelt als een soort van vinger aan de pols:-).
Ben jij zelf bipolair?
Die app heet emoods. Vraagt naar ’todays most extreme depressed mood’, ’todays most extreme elevated mood’, ’today most extreme anxiety’, alles in 4 graden (niet, mild, gemiddeld, ernstig) en aantal slaapuren, menstruatie en medicatie. Geeft mooie grafiekjes, ben echt benieuwd naar of ik straks patronen ga herkennen.
Heel fijn dat jullie reageren trouwens! Voelt als een soort van vinger aan de pols:-).
donderdag 22 maart 2018 om 08:26
Ik zit op mijn werkplek en voel me bangig. Ik zit op een werkplek en maal over de dingen die ik moet doen, die ik al lang had moeten doen, die ik natuurlijk helemaal niet goed doe, etc. Ik weet dat als ik eenmaal begin, ik er vanzelf doorheen werk en het weer beter gaat voelen. Dan vind ik het leuk en voel me goed over mezelf. Maar het bangige gevoel maakt ook dat ik meteen weer ga twijfelen; loop ik weer te hard van stapel? Ga ik weer te snel en teveel na mijn (korte) depressie? Willen jullie misschien even meekijken?
Ik werk elke dag, full-time. Als ik thuis kom ben ik met de kinderen, eten we (man gekookt) en breng ik ze naar bed. Als de kinderen slapen neem ik rust en hoef ik niets van mezelf. Beetje lezen, film kijken, op tijd (22.00/ 22.30) naar bed. Ik slaap minimaal 7,5 uur, dat gaat goed. Ik functioneer goed op het werk.
Onderliggende stressfactoren (m.n. financiële situatie aanpakken) lukt niet. Simpelweg geen energie voor, teveel angst omheen. Man en ik vinden elkaar niet in dit aanpakken. We hebben wel wat kleine dingen gedaan, maar gaat langzaam, dus blijft veel stress geven. Maar ik los dit ook niet op in een maand of twee helaas. Misschien is in de huidige situatie af en toe iets Kleins aanpakken al ´goed´? Schema maken van twee keer in de week een uurtje iets doen? en van tevoren concreet maken wat? Zodat het meer routine wordt? Of zoek ik nu uitvluchten?
Ik werk elke dag, full-time. Als ik thuis kom ben ik met de kinderen, eten we (man gekookt) en breng ik ze naar bed. Als de kinderen slapen neem ik rust en hoef ik niets van mezelf. Beetje lezen, film kijken, op tijd (22.00/ 22.30) naar bed. Ik slaap minimaal 7,5 uur, dat gaat goed. Ik functioneer goed op het werk.
Onderliggende stressfactoren (m.n. financiële situatie aanpakken) lukt niet. Simpelweg geen energie voor, teveel angst omheen. Man en ik vinden elkaar niet in dit aanpakken. We hebben wel wat kleine dingen gedaan, maar gaat langzaam, dus blijft veel stress geven. Maar ik los dit ook niet op in een maand of twee helaas. Misschien is in de huidige situatie af en toe iets Kleins aanpakken al ´goed´? Schema maken van twee keer in de week een uurtje iets doen? en van tevoren concreet maken wat? Zodat het meer routine wordt? Of zoek ik nu uitvluchten?
donderdag 22 maart 2018 om 10:24
Ik ben zelf niet bi-polair. Ik ken wel wat mensen die dat zijn. De mooiste omschrijving kwam ik overigens tegen op dit forum, waarin iemand uitlegde hoe ze merkte dat ze te ver in de ik-voel-me-geweldig-fase zat. Ze had een idee voor een fontein in de woonkamer en ging er meteen mee aan de slag. Ja, dat is wel impulsief en iets groots aanpakken.
Het lijkt me heel moeilijk om die ups te zien aankomen en jezelf dan af te remmen. Het enige wat ik erop kan verzinnen is om als je grootse ideeën hebt, die te checken met iemand die je vertrouwt, ook in je up. Ik doe dat zelf met mijn overprikkeld zijn. Ik kan altijd vertrouwen op m'n vriend en m'n beste vriendin door gewoon te zeggen dat ik op dat moment overprikkeld ben, en dan kunnen zij meestal goed inschatten of ik nog aankan wat die dag gepland staat. Dat vertrouwen alleen al geeft wat rust.
Ik herken die gedachten van wat je allemaal al had moeten doen en wat je niet goed doet en zo. Het is echt een ladekastje met allemaal van zulke gedachten en als je één laatje opentrekt, komt er een hele lading op je af. Dat is piekeren. Voor mij is de beste oplossing voor piekeren om acties te bedenken. Ik pak gewoon een vel papier en ga brainstormen. Alles is goed. Geen idee is te gek of te stom. Als er geen ideeën meer komen, kijk ik welke acties makkelijk te doen zijn, welke haalbaar zijn, waarvoor ik hulp nodig heb (zo ja, wat voor hulp, van wie), etc. Dat geeft overzicht. Piekeren is onoverzichtelijk en leidt nergens toe. Een actieplan geeft houvast en leidt tot verbetering.
Het lijkt me heel moeilijk om die ups te zien aankomen en jezelf dan af te remmen. Het enige wat ik erop kan verzinnen is om als je grootse ideeën hebt, die te checken met iemand die je vertrouwt, ook in je up. Ik doe dat zelf met mijn overprikkeld zijn. Ik kan altijd vertrouwen op m'n vriend en m'n beste vriendin door gewoon te zeggen dat ik op dat moment overprikkeld ben, en dan kunnen zij meestal goed inschatten of ik nog aankan wat die dag gepland staat. Dat vertrouwen alleen al geeft wat rust.
Ik herken die gedachten van wat je allemaal al had moeten doen en wat je niet goed doet en zo. Het is echt een ladekastje met allemaal van zulke gedachten en als je één laatje opentrekt, komt er een hele lading op je af. Dat is piekeren. Voor mij is de beste oplossing voor piekeren om acties te bedenken. Ik pak gewoon een vel papier en ga brainstormen. Alles is goed. Geen idee is te gek of te stom. Als er geen ideeën meer komen, kijk ik welke acties makkelijk te doen zijn, welke haalbaar zijn, waarvoor ik hulp nodig heb (zo ja, wat voor hulp, van wie), etc. Dat geeft overzicht. Piekeren is onoverzichtelijk en leidt nergens toe. Een actieplan geeft houvast en leidt tot verbetering.
anoniem_348386 wijzigde dit bericht op 22-03-2018 10:47
0.10% gewijzigd
donderdag 22 maart 2018 om 10:30
Over je financiële situatie. Heb je per se je man nodig om die situatie te verbeteren? Of kun je het ook zelf aanpakken?
In 2 maanden valt het niet op te lossen, zeg je, hoeveel tijd kost het om het wel op te lossen als je doorgaat zoals nu? Welke acties kun je bedenken om het te versnellen?
Een schema maken en dan 2x in de week dit aanpakken, lijkt me slim ja. Een tip om er een routine van te maken, is om dit te plakken aan een routine die je al hebt. Bijvoorbeeld elke maandag en donderdag ga je/gaan jullie na het avondeten een uurtje aan de gang. Of misschien is beginnen met een half uur al een heel grote stap voor jou of voor je man?
Ik denk dat ik in jouw geval zou proberen met je man te brainstormen (een uur is meestal voldoende) en daarna zelf of samen een actieplan opzetten met haalbare dingen die in dat uurtje (of half uurtje) passen. Plan een maand vooruit, zodat je kunt zien wat je in een maand kunt bereiken. Dat motiveert vaak meer dan wat je per keer bereikt. Ook heb je dan op papier staan wat je elke maandag/donderdag (bijvoorbeeld) gaat doen. Misschien kun je het ook wat gezellig maken of kun je een beloning bedenken. Als je x bereikt hebt, luxe koekjes bij de koffie. Ik bedenk maar wat.
In 2 maanden valt het niet op te lossen, zeg je, hoeveel tijd kost het om het wel op te lossen als je doorgaat zoals nu? Welke acties kun je bedenken om het te versnellen?
Een schema maken en dan 2x in de week dit aanpakken, lijkt me slim ja. Een tip om er een routine van te maken, is om dit te plakken aan een routine die je al hebt. Bijvoorbeeld elke maandag en donderdag ga je/gaan jullie na het avondeten een uurtje aan de gang. Of misschien is beginnen met een half uur al een heel grote stap voor jou of voor je man?
Ik denk dat ik in jouw geval zou proberen met je man te brainstormen (een uur is meestal voldoende) en daarna zelf of samen een actieplan opzetten met haalbare dingen die in dat uurtje (of half uurtje) passen. Plan een maand vooruit, zodat je kunt zien wat je in een maand kunt bereiken. Dat motiveert vaak meer dan wat je per keer bereikt. Ook heb je dan op papier staan wat je elke maandag/donderdag (bijvoorbeeld) gaat doen. Misschien kun je het ook wat gezellig maken of kun je een beloning bedenken. Als je x bereikt hebt, luxe koekjes bij de koffie. Ik bedenk maar wat.
donderdag 22 maart 2018 om 10:34
Klinkt best ok hoor. Wat het piekeren betreft, geef jezelf een kwartier ofzo de tijd om dat te doen, schrijf het desnoods op, maar verbied jezelf om daarna te piekeren. Is in het begin moeilijk, maar gaat steeds beter. Verder is het ook goed om lichaamsbeweging te hebben, ga een stukje wandelen.upendown schreef: ↑22-03-2018 08:26Ik zit op mijn werkplek en voel me bangig. Ik zit op een werkplek en maal over de dingen die ik moet doen, die ik al lang had moeten doen, die ik natuurlijk helemaal niet goed doe, etc. Ik weet dat als ik eenmaal begin, ik er vanzelf doorheen werk en het weer beter gaat voelen. Dan vind ik het leuk en voel me goed over mezelf. Maar het bangige gevoel maakt ook dat ik meteen weer ga twijfelen; loop ik weer te hard van stapel? Ga ik weer te snel en teveel na mijn (korte) depressie? Willen jullie misschien even meekijken?
Ik werk elke dag, full-time. Als ik thuis kom ben ik met de kinderen, eten we (man gekookt) en breng ik ze naar bed. Als de kinderen slapen neem ik rust en hoef ik niets van mezelf. Beetje lezen, film kijken, op tijd (22.00/ 22.30) naar bed. Ik slaap minimaal 7,5 uur, dat gaat goed. Ik functioneer goed op het werk.
Onderliggende stressfactoren (m.n. financiële situatie aanpakken) lukt niet. Simpelweg geen energie voor, teveel angst omheen. Man en ik vinden elkaar niet in dit aanpakken. We hebben wel wat kleine dingen gedaan, maar gaat langzaam, dus blijft veel stress geven. Maar ik los dit ook niet op in een maand of twee helaas. Misschien is in de huidige situatie af en toe iets Kleins aanpakken al ´goed´? Schema maken van twee keer in de week een uurtje iets doen? en van tevoren concreet maken wat? Zodat het meer routine wordt? Of zoek ik nu uitvluchten?
Cum non tum age
donderdag 22 maart 2018 om 10:40
Heel herkenbaar, als het bij mij de verkeerde kant opgaat, heb ik ook allerlei projectjes waar ik de meest geweldige ideeën voor heb en de energie. Gelukkkig ziet mijn vriend dat altijd snel. Wat bij mij helpt is te bedenken wat er na de manie komt. Heb ooit n heftige langdurige manie gehad waardoor ik daarna volledig uitgeput was en zwaar depressief was.laverneb schreef: ↑14-03-2018 09:34Fijn dat de donkere wolk weer wat is weggetrokken uit je hoofd.
Zo’n psychiater is voorzichtig, die kent jou verder nog niet. Heb je de aanvullende vermoedens van je moeder al kunnen delen met haar?
Volgens mij is het heel lastig om vanaf een afstand en uit achteraf verhalen hypomanie te beoordelen. Een manie ontregelt veel meer en is daardoor duidelijker, terwijl teveel hypomane periodes net zo schadelijk kunnen zijn voor iemands eigen gezondheid, maar vallen minder op, gaan ook niet samen met iets als een psychose, wat bij een manie wel kan gebeuren.
Wat verstandig is nu in jouw geval, is om voor jezelf wel er rekening mee te houden dat dit je kan gebeuren (dan noem je het -nog- geen hypomanie) want je hebt het namelijk eerder meegemaakt.
Maar belangrijk is jezelf goed te monitoren: zodra je merkt dat je stemming verandert en je weer energie te over lijkt te hebben (in mijn geval dacht ik dan altijd: hee het gaat goed met me zeg en dan kon ik mezelf niet goed afremmen in overenthousiaste “projectjes”, me ergens op focussen wat ik goed kon regelen en bleef ik daar in mijn hoofd mee bezig). Voor mij is dat nu een signaal: pas op!! En als ik minimaal twee hele nachten lig te malen en die adrenaline niet meer uit mijn lijf krijg, zie ik dat als een noodsignaal en weet ik dat ik extra (andere) medicatie tijdelijk nodig heb om te zorgen dat ik mezelf niet totaal uitput en daarna weer instort. Het herkennen van “wat gaat het toch geweldig” is dus heel belangrijk. Dat is dus eigenlijk het begin van dat het NIET goed gaat en dan moet de rem er op. En dat is moeilijk, want het is juist zo heerlijk, die flow!
Wat je dus doet nu, per dag bijhouden, is heel goed. Wat je kunt doen is je energie een cijfer geven. Kun je dat toevoegen bij de app die je gebruikt?
Dip: 1, 2, of 3
Gewone gezonde energie: 4,5 of 6
Teveel energie: 7, 8, 9 of 10
Zo zie je snel wanneer je te hoog in je energie zit.
Misschien teveel info, maar ik hoop dat je er (aanvullend) nog iets aan hebt, want je hebt al veel ondernomen sinds je eerste post om jezelf goed verder te helpen. Petje af!
Cum non tum age
donderdag 22 maart 2018 om 16:05
Dank jullie wel voor alle tips tegen piekeren en concrete plannetjes om met de financiën aan de slag te gaan! Ik ga een actieplan maken zoals je suggereerde, SNowkitty. Dat past ook wel bij mij. Gevoel van controle helpt altijd eigenlijk.
Heb uiteindelijk een hele goede effectieve werkdag gehad. En nu stop ik ermee en ga ik lekker naar mijn kinderen en uitrusten.
Over Grootse Plannen afchecken: ik heb een hele goede vriendin die daar goed in is! Die ga ik inschakelen volgende keer. Zal haar eens even inlichten (misschien leest ze wel mee:-)
Dank allemaal!!!
Heb uiteindelijk een hele goede effectieve werkdag gehad. En nu stop ik ermee en ga ik lekker naar mijn kinderen en uitrusten.
Over Grootse Plannen afchecken: ik heb een hele goede vriendin die daar goed in is! Die ga ik inschakelen volgende keer. Zal haar eens even inlichten (misschien leest ze wel mee:-)
Dank allemaal!!!
dinsdag 27 maart 2018 om 08:34
Niet zo goed. Ik was ziek in het weekeinde, soort griep die hier heerst. Lijf deed pijn, hoesten etc. Kon paar dagen nauwelijks van de bank komen. Dat is nu over maar merk dat alles dan meteen totaal uit balans is. Gisteren thuis gebleven van werk een dag, lang over getwijfeld want het ging op zich wel weer maar toen dacht ik, ´nee, nu uitrusten, tijd voor jezelf, voor jezelf zorgen nu´. Filmpjes gekeken, koffie buiten in de sneeuw gedronken. Gedurende de dag opbouwende paniek omdat ik vandaag weer aan de slag moest van mezelf met mijn leven.
Maar hele slaappatroon is in de war nu, want veel (12 uur) geslapen toen ik ziek was, en vannacht kon ik niet in slaap komen en weer vroeg wakker, maar 4-5 uurtjes. Rommeltje. Moeite met opstaan vanochtend. Nu kids naar school gebracht. Ik hoofdpijn, spierpijn, moet vandaag overdag werken voor de ene baan en heb avondbijeenkomst voor de andere baan. Durf niks kalmerends te slikken want dan word ik zo suf. Oftewel, even kut. Ik weet dat als dit te lang aanhoudt, ik in een depressie donder. Heb telefoon niet opgenomen gisteren dus moet mensen vandaag terugbellen. Ben bang voor dat mensen achter mijn rug hebben ontdekt dat ik overal een zooitje van maak en nu aan het bedenken zijn hoe ze dat kunnen oplossen.
T is zo knokken alsmaar, dit leven.
Maar hele slaappatroon is in de war nu, want veel (12 uur) geslapen toen ik ziek was, en vannacht kon ik niet in slaap komen en weer vroeg wakker, maar 4-5 uurtjes. Rommeltje. Moeite met opstaan vanochtend. Nu kids naar school gebracht. Ik hoofdpijn, spierpijn, moet vandaag overdag werken voor de ene baan en heb avondbijeenkomst voor de andere baan. Durf niks kalmerends te slikken want dan word ik zo suf. Oftewel, even kut. Ik weet dat als dit te lang aanhoudt, ik in een depressie donder. Heb telefoon niet opgenomen gisteren dus moet mensen vandaag terugbellen. Ben bang voor dat mensen achter mijn rug hebben ontdekt dat ik overal een zooitje van maak en nu aan het bedenken zijn hoe ze dat kunnen oplossen.
T is zo knokken alsmaar, dit leven.
dinsdag 27 maart 2018 om 09:03
Dit kun je net niet erbij gebruiken he, een lijf dat het af laat weten.
Probeer te bedenken dat de gedachten die je hebt, over dat je er een zooitje van maakt, horen bij de “down” waar je nu in zit.
Jullie zitten in een lastige situatie. Dat is wat anders.
Je probeert stapjes te zetten om bepaalde dingen te veranderen. Meer kun je niet doen.
En nu zit het tegen dat je ziek bent geworden, dus het beetje energie wat er is opgebruikt is. Waarom moet je van jezelf weer zo snel aan de slag? Van een flinke griep kun je wel een week beroerd blijven en nog een week moe. Die hersteltijd heb je gewoon nodig, dat heeft een gezond mens met genoeg reserves vaak al.
Beterschap.
Probeer te bedenken dat de gedachten die je hebt, over dat je er een zooitje van maakt, horen bij de “down” waar je nu in zit.
Jullie zitten in een lastige situatie. Dat is wat anders.
Je probeert stapjes te zetten om bepaalde dingen te veranderen. Meer kun je niet doen.
En nu zit het tegen dat je ziek bent geworden, dus het beetje energie wat er is opgebruikt is. Waarom moet je van jezelf weer zo snel aan de slag? Van een flinke griep kun je wel een week beroerd blijven en nog een week moe. Die hersteltijd heb je gewoon nodig, dat heeft een gezond mens met genoeg reserves vaak al.
Beterschap.
dinsdag 27 maart 2018 om 09:41
Het is zo moeilijk om te relativeren in zo´n fase. Dat weer aan de slag moeten, ik weet niet. Omdat ik niet onbetrouwbaar wil zijn. Omdat ik bang ben dat alles in elkaar dondert, en dus maar wanhopig probeer om alle ballen in de lucht te houden. En niet goed kan bepalen wat echt moet en wat niet. Wat ik los kan laten.
Ik ben heel goed geworden in mezelf pushen. Alsmaar doorgaan, over mijn eigen grenzen heengaan. Ik herken die grenzen ook eigenlijk niet meer echt, want als ik ergens tegenop zie dan denk ik ´dat is de depressie die praat, als je doorgaat voel je je weer beter´. Ik werk constant door mijn angsten heen. Zo vermoeiend. Slopend.
Ik dacht altijd dat ik ongedisciplineerd was. Reden om mezelf weer op de kop te zitten en te pushen. Maar misschien is het wel het omgekeerde. Ik heb een ijzeren discipline, ga altijd door, totdat ik er ECHT bij neerval. Hoe herken je grenzen? Mijn lijf. Ja. Nu heb ik spierpijn van de spanning. En hoofdpijn. Dat lijkt wel een grens. Ergens moet iets van rust komen vandaag.
(...)
Tijdens dat ik dit aan het schrijven ben wat maatregelen genomen. Een ding afgezegd vandaag. Iets anders omgeboekt. Geeft wat lucht. Nu proberen om het hoogst noodzakelijke te doen.
Ik ben heel goed geworden in mezelf pushen. Alsmaar doorgaan, over mijn eigen grenzen heengaan. Ik herken die grenzen ook eigenlijk niet meer echt, want als ik ergens tegenop zie dan denk ik ´dat is de depressie die praat, als je doorgaat voel je je weer beter´. Ik werk constant door mijn angsten heen. Zo vermoeiend. Slopend.
Ik dacht altijd dat ik ongedisciplineerd was. Reden om mezelf weer op de kop te zitten en te pushen. Maar misschien is het wel het omgekeerde. Ik heb een ijzeren discipline, ga altijd door, totdat ik er ECHT bij neerval. Hoe herken je grenzen? Mijn lijf. Ja. Nu heb ik spierpijn van de spanning. En hoofdpijn. Dat lijkt wel een grens. Ergens moet iets van rust komen vandaag.
(...)
Tijdens dat ik dit aan het schrijven ben wat maatregelen genomen. Een ding afgezegd vandaag. Iets anders omgeboekt. Geeft wat lucht. Nu proberen om het hoogst noodzakelijke te doen.
dinsdag 27 maart 2018 om 09:46
Grenzen voelen vind ik ook heel moeilijk. Daarom check ik soms dingen met m'n vriend of beste vriendin. Die weten namelijk vrij goed wat ik wel en niet aankan met een bepaalde stemming. Ook zijn die vaak veel milder voor me dan ikzelf in zo'n downperiode. Inderdaad, jezelf voortdurend afstraffen en vinden dat je lui of ongedisciplineerd bent, pff, daar gaat ook een hoop energie in zitten. En het helpt je niet vooruit.
Grenzen liggen niet altijd op hetzelfde punt. Dat maakt het extra moeilijk vind ik. De ene keer kun je gewoon meer aan dan de andere keer. Maar het moeilijkste is misschien om te accepteren van jezelf dat je niet altijd het allermeeste kunt.
Ik heb er gek genoeg geen moeite mee om als ik ziek ben flink te schrappen in afspraken en dingen die moeten. Alsof ziek zijn het enige gegronde excuus is om me niet schuldig te voelen dat ik geen superwoman ben.
Grenzen liggen niet altijd op hetzelfde punt. Dat maakt het extra moeilijk vind ik. De ene keer kun je gewoon meer aan dan de andere keer. Maar het moeilijkste is misschien om te accepteren van jezelf dat je niet altijd het allermeeste kunt.
Ik heb er gek genoeg geen moeite mee om als ik ziek ben flink te schrappen in afspraken en dingen die moeten. Alsof ziek zijn het enige gegronde excuus is om me niet schuldig te voelen dat ik geen superwoman ben.
dinsdag 27 maart 2018 om 09:54
Lichaam en geest zijn met elkaar verbonden, als jij geen rust neemt, word je ziek. Je zegt dat je jouw grenzen niet meer duidelijk ziet, maar als buitenstaander denk ik dat je allang over die grenzen heen bent. Niet jezelf blijven pushen, doe het hoogstnoodzakelijke, als dat jouw werk is omdat je dat echt nodig hebt, dan dat en verder rust. Hoe gaat het nu met jouw man? Heb je steun aan hem?
Cum non tum age
dinsdag 27 maart 2018 om 13:55
Dank voor jullie woorden. Ik lig op bed, heb mindfulness oefeningen gedaan en geslapen. Voelt iets beter.
Als ik me heel slecht voel zie ik eruit als een zombie en zijn mijn ogen toegeknepen om prikkels te vermijden. Praten lukt dan ook alleen onsamenhangend. Dan snapt man hoe laat het is en maakt koffie voor me en stuurt me naar buiten, is steunend. Voor die tijd heeft ie met zijn volle hoofd nooit echt door dat t niet goed gaat, ookal zeg ik dat wel, en dan heeft ie de neiging om nog meer ’op me’ te laden. ’We moeten echt .... doen’ etcetc. Moet altijd grenzen bewaken richting hem. Hij praat ook de hele dag door tegen me, veel prikkels. Ik moet echt heel duidelijk zeggen dat ik stilte nodig heb.
Mijn beste vriendin kan zoals bij jou snowkitty wel goed doorzien wat ik aankan.
Als ik me heel slecht voel zie ik eruit als een zombie en zijn mijn ogen toegeknepen om prikkels te vermijden. Praten lukt dan ook alleen onsamenhangend. Dan snapt man hoe laat het is en maakt koffie voor me en stuurt me naar buiten, is steunend. Voor die tijd heeft ie met zijn volle hoofd nooit echt door dat t niet goed gaat, ookal zeg ik dat wel, en dan heeft ie de neiging om nog meer ’op me’ te laden. ’We moeten echt .... doen’ etcetc. Moet altijd grenzen bewaken richting hem. Hij praat ook de hele dag door tegen me, veel prikkels. Ik moet echt heel duidelijk zeggen dat ik stilte nodig heb.
Mijn beste vriendin kan zoals bij jou snowkitty wel goed doorzien wat ik aankan.
vrijdag 13 april 2018 om 11:49
T ging wel best goed. Depressieve gevoelens eigenlijk weg, lekker bezig. Paar dagen hypomaan (of hoe ik t ook noem): bizar blij en mezelf geweldig vindend, geirriteerd dat mijn collega’s zo langzaam zijn, behoefte aan feest en alcohol en overal om lachen. Dat was heerlijk, maar gelukkig kort. Heb er een avond aan de feestdrang toegegeven en daarna ingeperkt.
Aan onderliggende stressfactoren niets gedaan. Waardoor die natukrlijk blijven opspelen. Door de citalopram is de paniek minder groot, zelfs bijna onverschillig. Alsof ik de boel bijna bewust naar de klote laat gaan. Tussen mij en man gaat t dramatisch slecht. Hij is alsmaar boos op me. En ik ben inmiddels onverschillig richting hem.
Ik denk na over mijn ecpnomische zelfstandigheid. Kan eventueel fulltime gaan werken, dan laat ik ons gezamenlijke bedrijf vallen en is r stabieler mochten we gaan scheiden.
Ik had in de wanhoop een afspraak geboekt bij een relatietherapeut waar we al eens eerder waren geweest. Vroeg aan man of hij mee ging. Toen zei hij: ’hangt er vanaf hoe t loopt’. Toen brak ik. Als hij dat niet eens wil, is t klaar. Want zelf komen we er niet uit. Dus dat zei ik tegen hem. Toen krabbelde hij terug en zei dat hij niets liever wil dan het laten werken tussen ons. En dus meegaat.
Ik weet t niet meer. In 2 jaar 3 keer seks gehad. Hij wil niet. Zoveel irritatie en boosheid. Eigenlijk wil ik niet meer. Maar ik wil mijn kinderen geem scheiding aandoen. Dus als er nog een minikans inzit dat we het kunnen fixen... Enorme stressfactor dit. Verlamd me. Hoe krijg ik in godsnaam de rest van t leven door elkaar met deze ellende die alsmaar doorgaat?
Aan onderliggende stressfactoren niets gedaan. Waardoor die natukrlijk blijven opspelen. Door de citalopram is de paniek minder groot, zelfs bijna onverschillig. Alsof ik de boel bijna bewust naar de klote laat gaan. Tussen mij en man gaat t dramatisch slecht. Hij is alsmaar boos op me. En ik ben inmiddels onverschillig richting hem.
Ik denk na over mijn ecpnomische zelfstandigheid. Kan eventueel fulltime gaan werken, dan laat ik ons gezamenlijke bedrijf vallen en is r stabieler mochten we gaan scheiden.
Ik had in de wanhoop een afspraak geboekt bij een relatietherapeut waar we al eens eerder waren geweest. Vroeg aan man of hij mee ging. Toen zei hij: ’hangt er vanaf hoe t loopt’. Toen brak ik. Als hij dat niet eens wil, is t klaar. Want zelf komen we er niet uit. Dus dat zei ik tegen hem. Toen krabbelde hij terug en zei dat hij niets liever wil dan het laten werken tussen ons. En dus meegaat.
Ik weet t niet meer. In 2 jaar 3 keer seks gehad. Hij wil niet. Zoveel irritatie en boosheid. Eigenlijk wil ik niet meer. Maar ik wil mijn kinderen geem scheiding aandoen. Dus als er nog een minikans inzit dat we het kunnen fixen... Enorme stressfactor dit. Verlamd me. Hoe krijg ik in godsnaam de rest van t leven door elkaar met deze ellende die alsmaar doorgaat?
