zusje en vriend van mijn moeder haten elkaar

Misschien dat een van jullie iets herkent in dit verhaal, of tips kan geven?



Sinds 2,5 jaar heeft mijn moeder een hele leuke vriend met wie ze heel gelukkig is. Daarvoor woonde ze samen met mijn zusje (die niet de makkelijkste is) in een fijn appartement en riep ze vaak dat ze nooit meer aan een relatie zou beginnen.

Toch iemand aan de haak geslagen en ze zijn nog smoorverliefd op elkaar.

Een jaar geleden is ze bij hem ingetrokken en ging mijn zusje tijdelijk bij een vriend van mijn moeder wonen tot ze iets voor zichzelf vond. (zoals ik zei, mijn zusje is niet makkelijk, heeft geen opleiding en werkt af en toe in een kroeg, wil verder niks etc.)



De eerste paar maanden ging het goed tussen hun, maar daarna escaleerde dat snel in enorme haat en woede naar elkaar. Om het minste of geringste ontstaat er ruzie, vaak om niks..ze kunnen elkaar gewoon niet uitstaan. Hierdoor ben ik niet vaak meer thuis als een van hen er is. Het is gewoon niet gezellig.



Mijn moeder lijdt daaronder, ook al laat ze dat niet vaak merken. Afgelopen week kwam ik thuis en zat ze huilend op de bank. Dat brak mijn hart.. ze zei dat ze niet meer weet hoe of wat ze moet doen zodat het beter gaat tussen die twee. Ze voelt zich schuldig naar mijn zusje omdat ze is gaan samenwonen en uiteindelijk met iemand waarvan blijkt dat hij haar gewoon absoluut niet mag.

Ook zei ze dat ze denkt dat deze ruzies er uiteindelijk voor zorgen dat zij en haar vriend uit elkaar gaan, terwijl ze eigenlijk zo gelukkig zijn, het hele huis aan het verbouwen zijn tot hun droompaleis en een geregistreerd partnerschap hebben.



Ondertussen krijg ik van mijn zusje en van haar vriend constant gezeur over de ander te horen en probeer ik me neutraal op te stellen, maar dat gaat lastig.



is er iemand die bekend is in een soortgelijke of dezelfde situatie en hoe hier mee om te gaan?

Mijn zusje heeft zeker positieve kanten! Maar die laat ze helaas alleen maar zien als zij haar zin moet krijgen. Ze helpt bv nooit mee in het huishouden, zal nooit de afwas doen of boodschappen halen als mn moeder het vraagt, de honden uitlaten vertikt ze, haar zooi opruimen doet ze niet etc.



Op de vraag wat mn moeder allemaal heeft gedaan voor haar: af en toe alleen met haar een paar dagen weg om echt q-tijd met haar te hebben, veel tijd en energie in huiswerk gestoken, op assertiviteitstraining gezet, sport, ontspanningsoefeningen, haar emoties laten tonen die ze ervaarde zonder direct of streng te straffen, altijd eerst praten voordat er straf werd gegeven. Ze heeft haar uit hele benarde situaties gehaald toen ze drugs gebruikte en met vage jongens in aanraking kwam, ze heeft altijd gestimuleerd om een opleiding te gaan doen, begeleiding bij de scheiding en breuk van vorige vriend voor haar gezocht, toen die opname in kliniek, daarna heeft ze heel streng haar gemonitord zodat ze niet meteen zou terugvallen. Ze heeft zeker haar grenzen aangegeven, op hele strenge en minder strenge manieren. Ze heeft haar ook weleens de huissleutel afgepakt zodat ze er niet in kon, mwt als gevolg dat ze zowat de voordeur intrapt.



Tja, ik weet niet wat mijn moeder anders had kunnen doen, behalve niet samenwonen met P.

Maar moet zij echt de rest van haar leven tot mijn zusje bepaald wanneer het voor haar genoeg is geweest, alleen blijven?



De vriend van mijn moeder heeft evenveel tijd en energie in het opbouwen van een band met mij en haar gestoken. Met samen met 5en dingen ondernemen, samen kletsen en eten, tot 1 op 1 gesprekken en momenten samen.

En ik spreek hem ook aan op zijn gedrag of dat ie ff moet dimmen.



Maar mijn zusje besloot ineens dat ze dit allemaal niet wilde en P en zijn zoontje niet mocht. Terwijl ik niet inzag waarom niet? Ik bedoel qua persoon is P de eerste en enige man waarvan ik denk dat hij mijn moeder waard is en ik heb haar nog nooit zo gelukkig gezien.



Ik probeer met iedereen q-tijd te maken, zodat ik niemand voortrek of achterstel. Spreek vaak met mn zusje af, neem mn broertje mee de hort op, heb mn moeder-dochter dagjes en ook met P heb ik mijn momenten.

Probeer het voor iedereen "goed" te maken, maar dat lukt me niet. Soms heb ik het gevoel dat ik partij moet kiezen, soms doe ik dat ook. Uit frustratie.



Als mn zusje er niet is, dan is er eigenlijk niet zoveel aan de hand.

Ik zal een voorbeeld geven van wat er gebeurd:



Wij zijn allemaal thuis, zitten op de bank, mam is bezig met iets en zij schreeuwt:

- maaaaam ik heb dorst!

Mama: dan pak je iets te drinken

Zusje: ja pak jij ff voor mij jij bent daar toch

Mama: ik ben bezig meis, je kunt zelf drinken pakken

Zusje: ja doe niet zo moeilijk, pak gewoon ff drinken

Mama: nee, ik ben bezig nu

P tegen mn zusje: D je kunt zelf drinken pakken

Zusje: waar bemoei jij je mee?

P: je moeder is druk bezig en jij kunt zelf drinken pakken en anders drink je maar niets

Zusje; je moet je bek houden tegen mij, je hebt niks over mij te zeggen

P: je bent ook in mijn huis en ik wil dat je niet zo'n toon tegen me aanslaat

Zusje: hou je bek vieze k*****mongool

P: zegt dat ze haar grote mond moet houden en anders kan vertrekken

Mam: staat verdrietig in de keuken en spreekt beide aan op hun gedrag

Zusje: ja mama stom k*twijf je trekt altijd partij voor hem, ik haat jou stomme hoer

Mama: D als je niet rustig wordt, niet op een normale manier kunt communiceren ga ik niet met je in gesprek. Ga even naar buiten tot jezelf komen dan praten we weer verder. Kun je dat niet, dan ga je naar huis en spreken we elkaar morgen weer.

Zusje: loopt scheldend en tierend weg en slaat de voordeur dicht en roept vanaf buiten dat mn moeder een loeder is en een kuthoer en weet ik veel wat.



Ik heb ook medelijden met haar, maar ze luistert nooit, wil alleen maar haar zin doordrijven, alle hulp die we haar aanbieden (school,werk,kamer zoeken etc) wijst ze af etc..



Het is gewoon super moeilijk als ze zo is.. en dat komt ook door die maffe vriend van haar. Wanneer ze bij hem is geweest is ze nog erger qua gedrag. Het is zo'n zonde allemaal..



Sorry voor het lange bericht maar moest er even uit

quote:Lacuba schreef op 05 maart 2017 @ 19:31:

[...]





Ik heb nergens uit begrepen dat ze het huis uitgezet is. De moeder van TO klinkt ook helemaal niet als een moeder die dat zou doen.



Destijds is besloten dat het beter voor haar was als ze op eigen benen zou staan. Bij die vriend van mama waar ze zich heel erg op haar gemak voelt, dus het was een soort tussenstap om haar zelfstandiger te maken zodat ze uiteindelijk op kamers zou kunnen,

Ze heeft haar nooit buitengezet en zou dat nooit doen. Wel heeft ze eens de sleutels afgepakt toen ze het echt beu was en liet zien dat ze een grens overschreed.



Wel is mijn moeder heel rustig van zichzelf en schreeuwt bijna nooit. Ze spreekt haar met en bepaalde toon aan. Net zoals ze dat bij mij deed en soms doet.

En eigenlijk gaat alle aandacht uit naar mijn zusje, wat ik ook snap, maar niet altijd fijn voelt voor mij. Maar ik laat dat niet merken aan mam, want dan gaat ze zich daar ook schuldig over voelen.

quote:Grobbekuiken schreef op 05 maart 2017 @ 19:37:

Na het laatste relaas begrijp ik eigenlijk niet zo goed waarom zus nog niet bij haar vriend is ingetrokken.Dat is haar chantagemiddel richting mama. Zolang ze dat niet echt doet, weet ze dat ze haar kan manipuleren en ergens weet ze ook dat het niet goed is om bij J te gaan wonen en ik denk ergens dat ze dat ook helemaal niet wil omdat ze weet dat ze mama dan kwijt is (omdat vriendlief haar verbied om contact te hebben met mijn moeder als ze daar is) en het helemaal niet goed voor haar is om bij J te gaan wonen.

quote:7102 schreef op 05 maart 2017 @ 19:42:

Ik heb medelijden met die 9 jarige. Woont hij fulltime bij zijn vader? Fat gescheld en getier is nooit goed.



Nee, hij is niet altijd bij hun, gelukkig maar. En meestal als die kleine er is, dan ga ik het weekend naar hun toe. Als mijn zusje er dan wel is, dan neem ik hem mee naar de bios of trampolinepark oid zodat hij niet zo wordt belast met dat gedoe.



Maar soms heb ik helemaal geen zin om het hele weekend daar te zijn. Ik heb ook mijn eigen leven, maar voel me ook verantwoordelijk voor die kleine. Hij ziet mij als zijn grote zus en wij zijn echt dikke maatjes geworden. In het begin dacht ik ook..oke een kleine van 7 destijds, dat is heel anders..wij zijn een stuk ouder. Maargoed, dat jochie heeft ook nergens voor gekozen en wordt ook maar in een nieuwe situatie geplaatst.



Soms denk ik ook dat mijn zusje jaloers is op de band die ik met N heb, maar daar heb ik ook tijd en energie in geinvesteerd en we moesten allemaal aan elkaar wennen in het begin, allemaal weer ons plekje vinden in een nieuwe gezinssituatie. Daarin is mijn zusje niet anders dan mijn stiefbroertje of ik geweest. En in het begin ging het hartstikke goed! Dat is het vreemde ervan.

Misschien dat mijn zusje dat het wel weer over zou gaan tussen hun twee, maar dat is niet gebeurd.

quote:Perzina schreef op 05 maart 2017 @ 19:43:

Dus je moeder heeft een heleboel geprobeerd, maar allemaal zelf geprobeerd.



Er is nooit professionele hulp gezocht?



Dan is er dus bij lange na niet alles geprobeerd. In de verste verte niet.



Je zus is verstoord volwassen geworden, en jullie verantwoordelijkheid is samen om te onderzoeken hoe dat komt.



En als jij in 1 adem zegt dat je zusje heus wel goede kanten heeft, maar ze die alleen laat zien als ze iets gedaan wil krijgen en vervolgens komt er weer een hele waslijst wat ze niet goed doet, komt het er dus op neer dat zij zo benaderd en gezien wordt. Door jullie allemaal.



Jullie helpen haar niet.



Ga hulp zoeken, echt.



Mijn moeder heeft zeker wel professionele hulp ingeschakeld, op jonge leeftijd al met de scheiding. Daarna ook en nog steeds is stichting MEE betrokken bij mijn zusje. Maar zodra er een gesprek is gepland, naait ze 'm eruit naar haar vriend en staat mijn moeder voor lul.

Ze is dan onbereikbaar en laat pas een week later weer iets weten. "sorry vergeten".



En ik noem mijn moeder hoe ik dat wil. Ma, moeder, mama, ons mam.