Relaties
alle pijlers
14 jaar samen, getrouwd, kind en dan vertellen dat je nooit van iemand gehouden hebt..
zaterdag 28 juli 2007 om 15:50
Hi,
Ben wanhopig.
Ik ben 14 jaar samen geweest die achteraf zegt nooit van mij gehouden te hebben zoals je van je partner "hoort" te houden.
We hebben samen veel meegemaakt qua ellende en hebben ook samen een (ivf) kindje. Drie weken geleden we waren eindelijk met een ivf behandeling bezig voor een 2e kindje, vertelde hij me op de avond voor de zwangerschaptest dat hij nooit van mij heeft gehouden op de juiste manier.
Hij heeft mij dat nooit willen vertellen om mij niet te kwetsen...., omdat er nooit het juiste moment voor was....
Het juiste moment was het uiteraard nu ook niet, ik sta bol van de hormonen en dacht dat ik zwanger was, wat god zij dank niet zo is.
DAt hij het nu wel kon vertellen had er uiteraard alles mee te maken dat hij wel de juiste gevoelens voor iemand anders heeft.
Dit is iemand uit zijn verleden en ik vond al dat zij bezig was om hem te strikken. Uiteraard ontkende hij alles en volgens hem is er ook nog steeds niets gebeurd. Ze hebben echter wel al alles besproken wat er te bespreken valt, van onze problemen t/m opnieuw gaan samenwonen enz.
Ik ga hieraan kapot.
Vandaag is hij vertrokken naar het huis van zijn zus om even tot rust te komen. M.i. een mooie smoes om met haar af te spreken.
Woensdag gaat hij voor goed weg en ik word gek.
Ik weet dat ik hem los moet laten, maar het lukt me niet.
Ik kan de beelden op mijn netvlies niet weg krijgen. Ik zie continue hun samen voor me en wat ze al of niet aan het doen zijn. De gedachte dat hij straks ons dochtertje mee zal nemen naar haar toe is killing. Het feit dat zij in alles mijn tegenovergestelde is ook. Alles waar hij altijd tegen aan heeft getrapt is in haar aanwezig. Ik weet dat het niet meer goed komt, ik kan ook een heleboel stukjes op zijn plaats leggen nu ik weet dat zijn gevoel niet goed zat. Maar hoe kom ik in godsnaam van het wanhopige gevoel af. Hij is het niet waard. En hoe krijg ik alle beelden van mijn netvlies af van hun samen.....
Ben wanhopig.
Ik ben 14 jaar samen geweest die achteraf zegt nooit van mij gehouden te hebben zoals je van je partner "hoort" te houden.
We hebben samen veel meegemaakt qua ellende en hebben ook samen een (ivf) kindje. Drie weken geleden we waren eindelijk met een ivf behandeling bezig voor een 2e kindje, vertelde hij me op de avond voor de zwangerschaptest dat hij nooit van mij heeft gehouden op de juiste manier.
Hij heeft mij dat nooit willen vertellen om mij niet te kwetsen...., omdat er nooit het juiste moment voor was....
Het juiste moment was het uiteraard nu ook niet, ik sta bol van de hormonen en dacht dat ik zwanger was, wat god zij dank niet zo is.
DAt hij het nu wel kon vertellen had er uiteraard alles mee te maken dat hij wel de juiste gevoelens voor iemand anders heeft.
Dit is iemand uit zijn verleden en ik vond al dat zij bezig was om hem te strikken. Uiteraard ontkende hij alles en volgens hem is er ook nog steeds niets gebeurd. Ze hebben echter wel al alles besproken wat er te bespreken valt, van onze problemen t/m opnieuw gaan samenwonen enz.
Ik ga hieraan kapot.
Vandaag is hij vertrokken naar het huis van zijn zus om even tot rust te komen. M.i. een mooie smoes om met haar af te spreken.
Woensdag gaat hij voor goed weg en ik word gek.
Ik weet dat ik hem los moet laten, maar het lukt me niet.
Ik kan de beelden op mijn netvlies niet weg krijgen. Ik zie continue hun samen voor me en wat ze al of niet aan het doen zijn. De gedachte dat hij straks ons dochtertje mee zal nemen naar haar toe is killing. Het feit dat zij in alles mijn tegenovergestelde is ook. Alles waar hij altijd tegen aan heeft getrapt is in haar aanwezig. Ik weet dat het niet meer goed komt, ik kan ook een heleboel stukjes op zijn plaats leggen nu ik weet dat zijn gevoel niet goed zat. Maar hoe kom ik in godsnaam van het wanhopige gevoel af. Hij is het niet waard. En hoe krijg ik alle beelden van mijn netvlies af van hun samen.....
zaterdag 28 juli 2007 om 16:04
Jezus nog aan toe, wat een pieppppppppp.
hij is het niet waard om ook maar 1 traan te laten ja, maar doe dat maar is, das niet zo eenvoudig, ik heb ook het idee dat je meer boos bent om de situatie en wat ie gedaan heeft met je dan dat je hem zou willen houden.
heb ik gelijk.
Ik denk dat boosheid in dit geval ook ff het juiste gevoel is, want welke oetlul haalt het in zijn hoofd om 14 jaar samenzijn ineens tot niks te verklaren, het kan er altijd in sluipen, maar de uitlating, dat ie al die tijd al niet voor je voelde wat je hoort te voelen, dat maakt jou boos en terecht.
Kwel jezelf niet dat iemand een man heeft zoals jij hem 14 jaar hebt gehad, want wat leverd het op???
Voor jou
En in de toekomst voor haar???
Ik vind dit heel erg rot voor je, een vriendin van mij heeft net precies , maar dan ook precies hetzelfde meegemaakt, alleen waren zijn al 22 jaar samen en zij is 50 en hij ook en hij neemt een vriendinnetje van 26,
Jij hebt nog een heel leven voor je.
Ik geef je een hele dikke knuf en meer dan mijn medeleven geven kan ik niet voor je doen, maar je red het wel, dat weet ik zeker, ik voel door de regels door dat je een sterke vrouw bent,
Heel veel sterkte *;
hij is het niet waard om ook maar 1 traan te laten ja, maar doe dat maar is, das niet zo eenvoudig, ik heb ook het idee dat je meer boos bent om de situatie en wat ie gedaan heeft met je dan dat je hem zou willen houden.
heb ik gelijk.
Ik denk dat boosheid in dit geval ook ff het juiste gevoel is, want welke oetlul haalt het in zijn hoofd om 14 jaar samenzijn ineens tot niks te verklaren, het kan er altijd in sluipen, maar de uitlating, dat ie al die tijd al niet voor je voelde wat je hoort te voelen, dat maakt jou boos en terecht.
Kwel jezelf niet dat iemand een man heeft zoals jij hem 14 jaar hebt gehad, want wat leverd het op???
Voor jou
En in de toekomst voor haar???
Ik vind dit heel erg rot voor je, een vriendin van mij heeft net precies , maar dan ook precies hetzelfde meegemaakt, alleen waren zijn al 22 jaar samen en zij is 50 en hij ook en hij neemt een vriendinnetje van 26,
Jij hebt nog een heel leven voor je.
Ik geef je een hele dikke knuf en meer dan mijn medeleven geven kan ik niet voor je doen, maar je red het wel, dat weet ik zeker, ik voel door de regels door dat je een sterke vrouw bent,
Heel veel sterkte *;
zaterdag 28 juli 2007 om 16:11
Jeetje Margoj ,
Wat een ellende meid.
sorry voor 't taal gebruik maar wat is dat een *** van een vent zeg!!!!!!!!!!!
Jullie ondergaan eerst een ivf behandeling, zouden de andere dag een zwangerschaps test doen en dan krijg je dit zomaar even voor je kiezen.
Als ie een echte vent was geweest had hij 't je al verteld voor dat jullie hier aan begonnen.
Want als ie 't er zelfs al over heeft gehad om met haar verder te gaan en zelfs te gaan samen wonen dan is dit m.i. al veel langer aan de gang.
Zo'n vent verdiend gewoon niet om gemist te worden !
Ik begrijp je pijn en je verdriet maar wat ik hier lees maakt me eigenlijk gewoon steen kwaad.
Wat een oet***
Ik wens je heel veel sterkte meid .:R
dikke kus redlock
Wat een ellende meid.
sorry voor 't taal gebruik maar wat is dat een *** van een vent zeg!!!!!!!!!!!
Jullie ondergaan eerst een ivf behandeling, zouden de andere dag een zwangerschaps test doen en dan krijg je dit zomaar even voor je kiezen.
Als ie een echte vent was geweest had hij 't je al verteld voor dat jullie hier aan begonnen.
Want als ie 't er zelfs al over heeft gehad om met haar verder te gaan en zelfs te gaan samen wonen dan is dit m.i. al veel langer aan de gang.
Zo'n vent verdiend gewoon niet om gemist te worden !
Ik begrijp je pijn en je verdriet maar wat ik hier lees maakt me eigenlijk gewoon steen kwaad.
Wat een oet***
Ik wens je heel veel sterkte meid .:R
dikke kus redlock
zaterdag 28 juli 2007 om 16:20
Ik heb hier ook geen woorden voor, dit valt echt niet goed te praten. Hij kon het juiste moment niet vinden, maar wel het allerberoerdste moment!
Ik snap dat je hier nu nog niet mee bezig bent maar dit geeft jou wel (veel te laat uiteraard!!) de kans om alsnog een relatie te ervaren waar de liefde wel wederzijds is. Bij zo iemand moet je geen dag langer blijven, hij komt zichzelf nog wel een keer tegen!
Lijkt me inderdaad heel moeilijk ivm jullie dochter. Ik kan je alleen maar heel veel sterkte wensen en ik hoop dat je er iets aan hebt om hier van je af te schrijven.
Knuffel
Ik snap dat je hier nu nog niet mee bezig bent maar dit geeft jou wel (veel te laat uiteraard!!) de kans om alsnog een relatie te ervaren waar de liefde wel wederzijds is. Bij zo iemand moet je geen dag langer blijven, hij komt zichzelf nog wel een keer tegen!
Lijkt me inderdaad heel moeilijk ivm jullie dochter. Ik kan je alleen maar heel veel sterkte wensen en ik hoop dat je er iets aan hebt om hier van je af te schrijven.
Knuffel
zaterdag 28 juli 2007 om 16:21
Daar word je toch wel even stil van zo'n verhaal. Heftig hoor.
Je (ex)partner heeft natuurlijk niet alleen jou maar ook zichzelf voorgelogen.
14 jaar is een lange tijd en als je twijfels hebt is het niet fair om die al die tijd te verbloemen en verborgen te houden, daar heeft niemand wat aan.
Waarom heeft hij het zo lang voor zich gehouden? Dat begrijp ik echt niet.
Houd je hoofd koel en pas goed op jezelf en je dochter. Je hebt een moeilijke tijd voor de boeg.
Heel veel sterke en een *;
Je (ex)partner heeft natuurlijk niet alleen jou maar ook zichzelf voorgelogen.
14 jaar is een lange tijd en als je twijfels hebt is het niet fair om die al die tijd te verbloemen en verborgen te houden, daar heeft niemand wat aan.
Waarom heeft hij het zo lang voor zich gehouden? Dat begrijp ik echt niet.
Houd je hoofd koel en pas goed op jezelf en je dochter. Je hebt een moeilijke tijd voor de boeg.
Heel veel sterke en een *;
zaterdag 28 juli 2007 om 16:40
Lieve Margo,
Wat ik me direct afvraag is de reden voor hem om je te vertellen dat hij nooit op 'die manier' van je hield. Is het niet genoeg dat hij zegt niet met je verder te willen gaan. Alsof dat niet al een grote klap genoeg is voor jou. Hadden jullie ruzie? Zeggen jullie vaker lelijke, kwetsende dingen tegen elkaar?
Niet dat dit zijn actie goedpraat, verrre van dat, maar het zou natuurlijk kunnen dat jullie altijd man en paard noemen tegen elkaar.
Komt dit voor jou volkomen uit de lucht vallen? Hij was al een tijdje aan het rommelen met een ander begrijp ik, maar zat het al langer niet goed tussen jullie, buiten de normale beslommeringen tussen twee mensen?
Ik vind het verschrikkelijk voor je dat je dit mee moet maken. Ik kan me voorstellen dat je helemaal in shock bent. Heb je lieve mensen om je heen? Schouders om op uit te huilen? Het is niet zo best om alleen te zijn nu denk ik. Zijn er mensen om je heen die je kunnen helpen de boel op een rijtje te krijgen, zakelijk bijvoorbeeld? Nu interesseert je dat niks maar over een tijdje is zal het heel belangrijk zijn om de boel goed geregeld te hebben, voor jou en jullie dochter.
Dat de beelden in je hoofd je gek maken begrijp ik. Dat zal nog wel even doorgaan jammer genoeg. Je krijgt de komende tijd klap op klap te verduren waarschijnlijk maar je zult die klappen steeds beter op kunnen vangen naarmate de tijd verstrijkt.
Heb je nog wel contact met je man? Praten jullie? Heeft hij een oor voor je verdriet en je vragen?
Ik hoop dat je iets hebt aan de reacties van de forummers hier. Laat iets van je horen als je wilt, dan kunnen we je steunen.
Wat ik me direct afvraag is de reden voor hem om je te vertellen dat hij nooit op 'die manier' van je hield. Is het niet genoeg dat hij zegt niet met je verder te willen gaan. Alsof dat niet al een grote klap genoeg is voor jou. Hadden jullie ruzie? Zeggen jullie vaker lelijke, kwetsende dingen tegen elkaar?
Niet dat dit zijn actie goedpraat, verrre van dat, maar het zou natuurlijk kunnen dat jullie altijd man en paard noemen tegen elkaar.
Komt dit voor jou volkomen uit de lucht vallen? Hij was al een tijdje aan het rommelen met een ander begrijp ik, maar zat het al langer niet goed tussen jullie, buiten de normale beslommeringen tussen twee mensen?
Ik vind het verschrikkelijk voor je dat je dit mee moet maken. Ik kan me voorstellen dat je helemaal in shock bent. Heb je lieve mensen om je heen? Schouders om op uit te huilen? Het is niet zo best om alleen te zijn nu denk ik. Zijn er mensen om je heen die je kunnen helpen de boel op een rijtje te krijgen, zakelijk bijvoorbeeld? Nu interesseert je dat niks maar over een tijdje is zal het heel belangrijk zijn om de boel goed geregeld te hebben, voor jou en jullie dochter.
Dat de beelden in je hoofd je gek maken begrijp ik. Dat zal nog wel even doorgaan jammer genoeg. Je krijgt de komende tijd klap op klap te verduren waarschijnlijk maar je zult die klappen steeds beter op kunnen vangen naarmate de tijd verstrijkt.
Heb je nog wel contact met je man? Praten jullie? Heeft hij een oor voor je verdriet en je vragen?
Ik hoop dat je iets hebt aan de reacties van de forummers hier. Laat iets van je horen als je wilt, dan kunnen we je steunen.
zaterdag 28 juli 2007 om 16:57
Lieve Margoj,
Waarom ben je zo streng voor jezelf? 'Ik moet dit', 'ik moet dat'...
Hij is al zo'n lul in zijn gedrag naar jou toe. Reden temeer om dus lief-voor-twee voor jezelf te zijn. 'Ik mag huilen', 'ik mag rouwen', 'ik mag me kut voelen'. Je hebt recht op je pijn en verdriet.
Wat hij je aandoet is bepaald geen kattepis. Gun jezelf alsjeblieft wat ruimte om er met vallen en opstaan mee om te leren gaan. Dwars door de pijn heen is doorgaans ook de kortste weg om dingen te verwerken (maar leuk is heel anders natuurlijk).
Op een dag word je wakker en ontdek je opeens dat je beter af bent dan voorheen. Ik wens je toe dat die dag er snel zal zijn *;
Waarom ben je zo streng voor jezelf? 'Ik moet dit', 'ik moet dat'...
Hij is al zo'n lul in zijn gedrag naar jou toe. Reden temeer om dus lief-voor-twee voor jezelf te zijn. 'Ik mag huilen', 'ik mag rouwen', 'ik mag me kut voelen'. Je hebt recht op je pijn en verdriet.
Wat hij je aandoet is bepaald geen kattepis. Gun jezelf alsjeblieft wat ruimte om er met vallen en opstaan mee om te leren gaan. Dwars door de pijn heen is doorgaans ook de kortste weg om dingen te verwerken (maar leuk is heel anders natuurlijk).
Op een dag word je wakker en ontdek je opeens dat je beter af bent dan voorheen. Ik wens je toe dat die dag er snel zal zijn *;
zaterdag 28 juli 2007 om 17:01
Lieve Margot, ik ben stil van je verhaal, wat moet jij je rot voelen zeg. Eleonora heeft zoals gewoonlijk al een hele hoop wijze woorden gesproken, ik denk dat ik daar niet veel meer aan toe kan voegen. Is het misschien een idee om er even met je dochtertje uit te gaan, des noods met een vriendin ofzo. Ik weet hoe pijnlijk het is als hij straks echt uit het huis trekt en misschien is het dan helemaal niet goed als je er bent. Dit is maar een idee het kan natuurlijk ook zijn dat je liever thuis bent. Maar af en toe kan een zonnige vakantie wat licht werpen op zo'n verschrikkelijke situatie. Ik kan zeggen wat ik van hem vind maar die woorden mogen geloof ik niet op dit forum. Heel veel sterkte en hier zijn altijd mensen waar je even je hart tegen kan luchten en jij mag hier wel schelden, voor zo'n situatie maken ze vast een uitzondering :P. Een hele dikke *; voor jou.
zaterdag 28 juli 2007 om 17:48
Wat een verhaal zeg,snap heel goed dat je nu echt vanalles voelt.Wat me vooral raakte is dat jullie net weer een ivf poging achter de rug hadden,dat betekend toch dat er serieus over een tweede kindje gedacht werd en dat je met al die extra hormonen in je lijf,je je extra rot voelt *ik weet hoe ivf kan voelen pppffff*
Als hij je zegt niet op de goeie manier van je te houden,heeft hij dan wel verteld wat hij wel voor je voelt??
Hij gaat nu *nadenken*maar wat verwacht hij nu van jouw??
Ik snap dat het toekomst denken nu ver weg lijkt ,maar probeer met wat hulp te kijken wat jij nu wil.
Heel veel sterkte
Als hij je zegt niet op de goeie manier van je te houden,heeft hij dan wel verteld wat hij wel voor je voelt??
Hij gaat nu *nadenken*maar wat verwacht hij nu van jouw??
Ik snap dat het toekomst denken nu ver weg lijkt ,maar probeer met wat hulp te kijken wat jij nu wil.
Heel veel sterkte
zaterdag 28 juli 2007 om 19:47
Bedankt voor al jullie reacties.
Ik sta er van versteld hoeveel begrip ik krijg van mensen die ik niet eens ken.
Ook om mij heen.
Ik woon in een hele prettige straat met hele lieve mensen en iedereenstaat op dit moment voor mij klaar.
Hoe labiel ik ook ben er is altijd een luisterend oor, ook op mijn werk.
Iedereeen probeert mij hier doorheen te slepen.
Geweldig.Ik zou willen dat ik de mensen ook kon bedanken, maar dat lukt me niet.
Maar goed.
Om een paar vragen te beantwoorden....
Ik ben er al tussen uit geweest.
Ik hoorde dit verhaal dus 3 weken geleden van donderdag op vrijdag nacht.
De disndag erop ben ik naar mijn zus gevlogen die in het buitenland woont.
Mijn dochtertje meegenomen en daar tien dagen zitten janken.
Ik had vrijwel dagelijks contact, omdat mijn dochtertje ook haar vader wilde spreken...
Ik weet zeker dat de situatie met die andere vrouw niet al heel lang aan de gang is, omdat ik heb gezien hoe ze elkaar op hyves ontmoet hebben.
Hij heeft mij zelfs om toestemming gevraagd om haar te ontmoeten en zo jaloers als ik normaal ben, ik zag hier het kwaad niet van in.
Dit omdat zij een vriendinnetje van de lagere schoolperiode was en hij daar in die tijd dagelijks over de vloer kwam. LAter in de uitgaanstijd kwamen ze elkaar ook elk weekend tegen en ze hebben nooit iets met elkaar gehad.
Hij maakt er geen geheim van dat hij haar nagenoeg elke dag spreekt.
Ik sprak hem net aan de telefoon en uiteindelijk vertelde hij dan wel dat hij haar vandaag niet had gezien maar wel een paar uur aan de tel. had gesproken. Hij zal haar ook niet zien omdat hij deze week nog bij mij thuis is en zij de week erop op vakantie gaat...uitstel van executie...
Maar goed uiteindelijk gaat hij haar wel zien natuurlijk. Het punt is dat er op dit moment dus ook nog niets daadwerkelijks "gebeurd"is, maar dat is natuurlijk slechts een kwestie van tijd. Ik heb hem ook gezegd dat voor mij emotioneel vreemdgaan hetzelfde voelt als lichamelijk. DAt ik alleen hoopte dat hij uit respect voor mij zou wachten met haar op te zoeken tot hij hier echt weg is. (uit huis bedoel ik dus) En ja, ik heb ook altijd iets gemist in onze relatie.
Ik heb altijd een vorm van intimiteit gemist, maar dat altijd anders uitgelegd.
Hij komt uit een heel vreemd gezin waarin van alles is gebeurd dat je normaal alleen in de boekjes leest. Ik heb altijd gedacht dat hij niet in staat was om zijn emoties te uiten naar mij toe. En ik heb (hoe naief ook) gedacht dat dat nou eenmaal zo was. Dat als ik de relatie wilde behouden dat maar voor lief moest nemen. Uiteindelijk is er toch overal wat, niemand heeft een relatie waarin alles klopt of alles perfect is.
Hij zegt ook wel veel van mij te houden, maar meer als een hele goede vriendin en niet als man-vrouw zeg maar. Maar goed, wat koop ik er voor.
En ik zou zo graag willen dat ik echt kwaad op hem kon zijn. Maar net belde hij en begin ik weer meteen te janken.
En uiteraard schreeuw ik ook af en toe wel dingen naar zijn hoofd, maar het houden van overheerst gewoon en dat irriteert mij mateloos. We hadden geen relatie met hoge ups en downs, we hadden zelden ruzie en ik had het gewoon helemaal niet zien aankomen. Het enige voordeel is dat ik kilo's afval..... Maar ja...
Ik sta er van versteld hoeveel begrip ik krijg van mensen die ik niet eens ken.
Ook om mij heen.
Ik woon in een hele prettige straat met hele lieve mensen en iedereenstaat op dit moment voor mij klaar.
Hoe labiel ik ook ben er is altijd een luisterend oor, ook op mijn werk.
Iedereeen probeert mij hier doorheen te slepen.
Geweldig.Ik zou willen dat ik de mensen ook kon bedanken, maar dat lukt me niet.
Maar goed.
Om een paar vragen te beantwoorden....
Ik ben er al tussen uit geweest.
Ik hoorde dit verhaal dus 3 weken geleden van donderdag op vrijdag nacht.
De disndag erop ben ik naar mijn zus gevlogen die in het buitenland woont.
Mijn dochtertje meegenomen en daar tien dagen zitten janken.
Ik had vrijwel dagelijks contact, omdat mijn dochtertje ook haar vader wilde spreken...
Ik weet zeker dat de situatie met die andere vrouw niet al heel lang aan de gang is, omdat ik heb gezien hoe ze elkaar op hyves ontmoet hebben.
Hij heeft mij zelfs om toestemming gevraagd om haar te ontmoeten en zo jaloers als ik normaal ben, ik zag hier het kwaad niet van in.
Dit omdat zij een vriendinnetje van de lagere schoolperiode was en hij daar in die tijd dagelijks over de vloer kwam. LAter in de uitgaanstijd kwamen ze elkaar ook elk weekend tegen en ze hebben nooit iets met elkaar gehad.
Hij maakt er geen geheim van dat hij haar nagenoeg elke dag spreekt.
Ik sprak hem net aan de telefoon en uiteindelijk vertelde hij dan wel dat hij haar vandaag niet had gezien maar wel een paar uur aan de tel. had gesproken. Hij zal haar ook niet zien omdat hij deze week nog bij mij thuis is en zij de week erop op vakantie gaat...uitstel van executie...
Maar goed uiteindelijk gaat hij haar wel zien natuurlijk. Het punt is dat er op dit moment dus ook nog niets daadwerkelijks "gebeurd"is, maar dat is natuurlijk slechts een kwestie van tijd. Ik heb hem ook gezegd dat voor mij emotioneel vreemdgaan hetzelfde voelt als lichamelijk. DAt ik alleen hoopte dat hij uit respect voor mij zou wachten met haar op te zoeken tot hij hier echt weg is. (uit huis bedoel ik dus) En ja, ik heb ook altijd iets gemist in onze relatie.
Ik heb altijd een vorm van intimiteit gemist, maar dat altijd anders uitgelegd.
Hij komt uit een heel vreemd gezin waarin van alles is gebeurd dat je normaal alleen in de boekjes leest. Ik heb altijd gedacht dat hij niet in staat was om zijn emoties te uiten naar mij toe. En ik heb (hoe naief ook) gedacht dat dat nou eenmaal zo was. Dat als ik de relatie wilde behouden dat maar voor lief moest nemen. Uiteindelijk is er toch overal wat, niemand heeft een relatie waarin alles klopt of alles perfect is.
Hij zegt ook wel veel van mij te houden, maar meer als een hele goede vriendin en niet als man-vrouw zeg maar. Maar goed, wat koop ik er voor.
En ik zou zo graag willen dat ik echt kwaad op hem kon zijn. Maar net belde hij en begin ik weer meteen te janken.
En uiteraard schreeuw ik ook af en toe wel dingen naar zijn hoofd, maar het houden van overheerst gewoon en dat irriteert mij mateloos. We hadden geen relatie met hoge ups en downs, we hadden zelden ruzie en ik had het gewoon helemaal niet zien aankomen. Het enige voordeel is dat ik kilo's afval..... Maar ja...
zaterdag 28 juli 2007 om 19:57
Hey meid*;
Wat een rotsituatie zeg! Ik moet je heel eerlijk zeggen dat ik niet geloof dat hij 14 jaar lang niet op de juiste manier van jou gehouden heeft. Dat is te lang om maar bij iemand te blijven omdat je het zielig vindt voor je partner. Ik ken hem niet natuurlijk, alleen denk ik dat hij wel degelijk van je gehouden heeft.
Misschien raar wat ik nu ga zeggen. Je zegt dat jullie een ivf-kindje hebben. Hoeveel invloed hebben alle onderzoeken, spanningen, onzekerheden ect op jullie relatie gehad? Ik zit nu samen met mijn man ook in de mmm en ik merk dat dit soms invloed heeft op onze relatie.
Kan het zijn dat hij even niet meer( en nee, ik praat het niet goed) tegen alle stress mbt de ivf kan en nu zijn heil zoekt bij een vriuw met wie het alleen maar "leuk" is. Dus geen nare onderzoeken en al die spanningen. Is dit nog iets om na te gaan bij hem?
Is hij al die 14 jaar zo'n egoistische zak(sorrie) geweest of heb je het idee dat hij afleiding zoekt? En nogmaals, ik vind dit heel erg voor je en praat zijn gedrag niet goed. Maar je weet niet wat er allemaal in zijn hoofd omgaat. Laat je alleen niet aanpratren dat hij nooit van je heeft gehouden, want dat geloof ik zeker niet.
Heel veel sterkte!!
Wat een rotsituatie zeg! Ik moet je heel eerlijk zeggen dat ik niet geloof dat hij 14 jaar lang niet op de juiste manier van jou gehouden heeft. Dat is te lang om maar bij iemand te blijven omdat je het zielig vindt voor je partner. Ik ken hem niet natuurlijk, alleen denk ik dat hij wel degelijk van je gehouden heeft.
Misschien raar wat ik nu ga zeggen. Je zegt dat jullie een ivf-kindje hebben. Hoeveel invloed hebben alle onderzoeken, spanningen, onzekerheden ect op jullie relatie gehad? Ik zit nu samen met mijn man ook in de mmm en ik merk dat dit soms invloed heeft op onze relatie.
Kan het zijn dat hij even niet meer( en nee, ik praat het niet goed) tegen alle stress mbt de ivf kan en nu zijn heil zoekt bij een vriuw met wie het alleen maar "leuk" is. Dus geen nare onderzoeken en al die spanningen. Is dit nog iets om na te gaan bij hem?
Is hij al die 14 jaar zo'n egoistische zak(sorrie) geweest of heb je het idee dat hij afleiding zoekt? En nogmaals, ik vind dit heel erg voor je en praat zijn gedrag niet goed. Maar je weet niet wat er allemaal in zijn hoofd omgaat. Laat je alleen niet aanpratren dat hij nooit van je heeft gehouden, want dat geloof ik zeker niet.
Heel veel sterkte!!
zaterdag 28 juli 2007 om 20:01
zaterdag 28 juli 2007 om 21:16
Misschien raar wat ik nu ga zeggen. Je zegt dat jullie een ivf-kindje hebben. Hoeveel invloed hebben alle onderzoeken, spanningen, onzekerheden ect op jullie relatie gehad? Ik zit nu samen met mijn man ook in de mmm en ik merk dat dit soms invloed heeft op onze relatie.
Kan het zijn dat hij even niet meer( en nee, ik praat het niet goed) tegen alle stress mbt de ivf kan en nu zijn heil zoekt bij een vriuw met wie het alleen maar "leuk" is. Dus geen nare onderzoeken en al die spanningen. Is dit nog iets om na te gaan bij hem?
Ik snap wat je bedoelt met die spanningen.
De waarheid is echter dat hij mij eigenlijk nooit echt heeft kunnen steunen.
Niet hierin en ook niet in andere echte problemen.
Ik heb altijd het idee gehad dat ik dit soort dingen in mijn eentje deed, maar dat las ik op de site van freya heel veel. Het is toch anders voor een man.
Toen wij 5/6 jaar geleden met de ivf behandelingen bezig waren was hij wel heel erg gespannen, sliep amper functioneerde niet goed op zijn werk.
Dat verklaart hij nu ook allemaal met dezelfde reden. Dat hij meer het idee had van, god waar ben ik mee bezig, ik ga er steeds dieper in door.
Aan de andere kant wilde hij ook graag een kindje en er waren natuurlijk ook wel goede dingen in onze relatie, anders hadden we het alletwee niet uitgehouden met elkaar.
Is hij al die 14 jaar zo'n egoistische zak(sorrie) geweest of heb je het idee dat hij afleiding zoekt? En nogmaals, ik vind dit heel erg voor je en praat zijn gedrag niet goed. Maar je weet niet wat er allemaal in zijn hoofd omgaat. Laat je alleen niet aanpratren dat hij nooit van je heeft gehouden, want dat geloof ik zeker niet.
Grappig is dat zijn ouders altijd hebben gezegd dat hij een grote egoist is.
Sterker nog, zijn vader heeft mij uitgebreid gebeld om te vertellen wat hij van zijn zoon vindt en dat was niet veel goeds.
Ik heb verdedigde hem echter al die jaren hierin.
Vind je het gek dat hij zo reageerd, hij heeft nooit iets aan zijn ouders gehad, moest altijd voor zijn eigen bestaan knokken, enz. En dat is ook zo. DAt is nu natuurlijk niet anders geworden.
Alleen nu hoor je ineens van mensen om je heen wat ze er allemaal van vinden....Maar dat is natuurlijk altijd zo.
En hij heeft altijd idd afleiding gezocht.
Iedere keer een nieuw project, iets nieuws kopen, huis laten verbouwen, nieuwe auto, ineens heel veel computerspelletjes spelen, alles om maar niet na te denken over de realiteit eigenlijk.... Maar nooit iets buitenshuis.
Ik heb hem zo vaak gestimuleerd eens iets buitenshuis te gaan doen.
Maar ook daarover zegt hij nu, ik deed het bewust niet.
Om niet in de verleiding te komen......
Nou dat hebben we gezien, de eerste de beste keer dat hij wel iets deed was het idd mis.....
Hoewel ik natuurlijk wel inzie dat "zij" uiteindelijk niet de reden van het uit elkaar gaan is, maar toch :(
Kan het zijn dat hij even niet meer( en nee, ik praat het niet goed) tegen alle stress mbt de ivf kan en nu zijn heil zoekt bij een vriuw met wie het alleen maar "leuk" is. Dus geen nare onderzoeken en al die spanningen. Is dit nog iets om na te gaan bij hem?
Ik snap wat je bedoelt met die spanningen.
De waarheid is echter dat hij mij eigenlijk nooit echt heeft kunnen steunen.
Niet hierin en ook niet in andere echte problemen.
Ik heb altijd het idee gehad dat ik dit soort dingen in mijn eentje deed, maar dat las ik op de site van freya heel veel. Het is toch anders voor een man.
Toen wij 5/6 jaar geleden met de ivf behandelingen bezig waren was hij wel heel erg gespannen, sliep amper functioneerde niet goed op zijn werk.
Dat verklaart hij nu ook allemaal met dezelfde reden. Dat hij meer het idee had van, god waar ben ik mee bezig, ik ga er steeds dieper in door.
Aan de andere kant wilde hij ook graag een kindje en er waren natuurlijk ook wel goede dingen in onze relatie, anders hadden we het alletwee niet uitgehouden met elkaar.
Is hij al die 14 jaar zo'n egoistische zak(sorrie) geweest of heb je het idee dat hij afleiding zoekt? En nogmaals, ik vind dit heel erg voor je en praat zijn gedrag niet goed. Maar je weet niet wat er allemaal in zijn hoofd omgaat. Laat je alleen niet aanpratren dat hij nooit van je heeft gehouden, want dat geloof ik zeker niet.
Grappig is dat zijn ouders altijd hebben gezegd dat hij een grote egoist is.
Sterker nog, zijn vader heeft mij uitgebreid gebeld om te vertellen wat hij van zijn zoon vindt en dat was niet veel goeds.
Ik heb verdedigde hem echter al die jaren hierin.
Vind je het gek dat hij zo reageerd, hij heeft nooit iets aan zijn ouders gehad, moest altijd voor zijn eigen bestaan knokken, enz. En dat is ook zo. DAt is nu natuurlijk niet anders geworden.
Alleen nu hoor je ineens van mensen om je heen wat ze er allemaal van vinden....Maar dat is natuurlijk altijd zo.
En hij heeft altijd idd afleiding gezocht.
Iedere keer een nieuw project, iets nieuws kopen, huis laten verbouwen, nieuwe auto, ineens heel veel computerspelletjes spelen, alles om maar niet na te denken over de realiteit eigenlijk.... Maar nooit iets buitenshuis.
Ik heb hem zo vaak gestimuleerd eens iets buitenshuis te gaan doen.
Maar ook daarover zegt hij nu, ik deed het bewust niet.
Om niet in de verleiding te komen......
Nou dat hebben we gezien, de eerste de beste keer dat hij wel iets deed was het idd mis.....
Hoewel ik natuurlijk wel inzie dat "zij" uiteindelijk niet de reden van het uit elkaar gaan is, maar toch :(
vrijdag 10 augustus 2007 om 13:11
We zijn inmiddels een paar weekjes verder.
Het erge is dat het met mij eigenlijk alleen maar slechter lijkt te gaan.
Ik functioneer niet, op geen enkel vlak en slik pillen om te slapen en pillen om de dag door te komen.
Hoe kunje in godsnaam iemand loslaten waar je van houdt?
Ik kan het niet bedenken.
Het erge is dat ik hem om de dag zie ivm onze dochter die op dit moment vakantie heeft. De ene dag verloopt dit zonder problemen en de andere dag ontaard het toch in ruzie. Op financieel/materialistiche gebied hoef ik niet te klagen, hij heeft in dat opzicht echt het beste met ons voor. MAar emotioneel gezien trek ik het gewoon niet, maar dan ook helemaal niet. Zolang er afleiding is, mensen mijn kind vermaken gaat het redelijk, maar op het moment dat ik met haar alleen ben............
Nu blijkt dat zijn vader ook nog waarschijnlijk ernstig ziek is.
Ik trek het me toch aan, ook dat hij er mee zit.
Wil hem eigenlijk niet lastig vallen met mijn gevoelens, maar aan de andere kant gaat hij volgende week een weekend weg met zijn "nieuwe vriendin".
En dat is iets wat mij gewoon het meeste pijn doet van alles.
Ik kan dat mens niet uit mijn hoofd zetten.
Zou het liefste een bom op haar hoofd gooien, terwijl ikheus wel weet dat hij de persoon is die mij dit aandoet... HEt onverteerbare is echter dat ik gezien heb hoe ze van af het eerste moment is bezig geweest om hem te strikken.
Af en toe ben ik zo wanhopig dat ik hoop dat ik niet meer wakker word. Aan de andere kant weet ik ook dat dit een fase is waar ik doorheen moet en dat dit niet het einde van de wereld kan betekenen. Zo geweldig is hij heus niet....
MAar toch..... Hoe leer je in godsnaam iemand los te laten.....
Het erge is dat het met mij eigenlijk alleen maar slechter lijkt te gaan.
Ik functioneer niet, op geen enkel vlak en slik pillen om te slapen en pillen om de dag door te komen.
Hoe kunje in godsnaam iemand loslaten waar je van houdt?
Ik kan het niet bedenken.
Het erge is dat ik hem om de dag zie ivm onze dochter die op dit moment vakantie heeft. De ene dag verloopt dit zonder problemen en de andere dag ontaard het toch in ruzie. Op financieel/materialistiche gebied hoef ik niet te klagen, hij heeft in dat opzicht echt het beste met ons voor. MAar emotioneel gezien trek ik het gewoon niet, maar dan ook helemaal niet. Zolang er afleiding is, mensen mijn kind vermaken gaat het redelijk, maar op het moment dat ik met haar alleen ben............
Nu blijkt dat zijn vader ook nog waarschijnlijk ernstig ziek is.
Ik trek het me toch aan, ook dat hij er mee zit.
Wil hem eigenlijk niet lastig vallen met mijn gevoelens, maar aan de andere kant gaat hij volgende week een weekend weg met zijn "nieuwe vriendin".
En dat is iets wat mij gewoon het meeste pijn doet van alles.
Ik kan dat mens niet uit mijn hoofd zetten.
Zou het liefste een bom op haar hoofd gooien, terwijl ikheus wel weet dat hij de persoon is die mij dit aandoet... HEt onverteerbare is echter dat ik gezien heb hoe ze van af het eerste moment is bezig geweest om hem te strikken.
Af en toe ben ik zo wanhopig dat ik hoop dat ik niet meer wakker word. Aan de andere kant weet ik ook dat dit een fase is waar ik doorheen moet en dat dit niet het einde van de wereld kan betekenen. Zo geweldig is hij heus niet....
MAar toch..... Hoe leer je in godsnaam iemand los te laten.....
vrijdag 10 augustus 2007 om 13:26
Ben idd nu twee keer bij een psychologe geweest. Een keer alleen en een keer met hem samen om over ons kind te praten.
Nu is ze op vakantie, net als mijn huisarts.
Heb dus net maar een afspraak gemaakt met een plaatsvervanger omdat ik denk dat ik wellicht andere medicijnen moet hebben.
Ik word met regelmaat wakker dat ik meteen moet overgeven, is natuurlijk ook niet normaal, zal de spanning wel zijn, maar toch.
Heb ook sterk de neiging om haar iets "aan te doen". Ik zou niet weten hoe of wat, maar dat lijkt me zo lekker. Hoewel ik weet dat ik het niet doe.
MAar ja.....het veranderd allemaal toch niets aan de situatie.
En ik weet wel dat hij zijn schuld afkoopt natuurlijk....Hij voelt zich vreselijk schuldig, maar ja wat koop je daar voor.... Geen ene moer helaas.
Nu is ze op vakantie, net als mijn huisarts.
Heb dus net maar een afspraak gemaakt met een plaatsvervanger omdat ik denk dat ik wellicht andere medicijnen moet hebben.
Ik word met regelmaat wakker dat ik meteen moet overgeven, is natuurlijk ook niet normaal, zal de spanning wel zijn, maar toch.
Heb ook sterk de neiging om haar iets "aan te doen". Ik zou niet weten hoe of wat, maar dat lijkt me zo lekker. Hoewel ik weet dat ik het niet doe.
MAar ja.....het veranderd allemaal toch niets aan de situatie.
En ik weet wel dat hij zijn schuld afkoopt natuurlijk....Hij voelt zich vreselijk schuldig, maar ja wat koop je daar voor.... Geen ene moer helaas.
vrijdag 10 augustus 2007 om 13:35
Ik geloof er ook geen klapzak van dat ie nooit op een man/vrouw manier van je gehouden heeft om eerlijk te zeggen. Dan was ie al veel eerder weg gegaan of vreemd gegaan lijkt me.. denk idd. dat hij dit mooi als een lekker excuus gebruikt om te kunnen rechtvaardigen wat hij doet... tja... je moet toch iets de schuld geven en om gewoon te zeggen: ik ben een lampzak en laat mijn vrouw en kind stikken... tja, dat wil hij vast niet over zichzelf zeggen. Dus maakt hij zichzelf mooi slachtoffer.. de arme man heeft zichzelf 14 jaar opgeofferd voor jou.. omdat hij jou geen pijn wou doen... slappe zak! Komt ook wel mooi uit voor zn nieuwe vriendinnetje zo., die slikt het vast als zoete koek.
Geluk kan je niet bouwen op het verdriet van een ander... laat je niet verleiden tot de gedachtes dat ze het o zo fijn samen hebben... een relatie is al niet makkelijk als je beide "schoon" de relatie opbouwt... Karma baby... hun krijgen hun portie nog wel!
Geluk kan je niet bouwen op het verdriet van een ander... laat je niet verleiden tot de gedachtes dat ze het o zo fijn samen hebben... een relatie is al niet makkelijk als je beide "schoon" de relatie opbouwt... Karma baby... hun krijgen hun portie nog wel!
