(Alleen zijn en) gelukkig zijn met jezelf VIII

Eind 2011 opende Lisanne een topic omdat Lisanne maar niet gelukkig kon worden met zichzelf. Haar eigenwaarde was gebaseerd op de bevestiging die ze kreeg van anderen. In een relatie werd Lisanne afhankelijk en cijferde ze zichzelf weg, als vrijgezel was Lisanne altijd op zoek naar afleiding en naar een potentiële relatie. Na een relatie met een foute man waarin ze zichzelf compleet verloren was wist ze dat er iets moest veranderen, maar hoe?

Inmiddels is dit topic uitgegroeid tot een plek waar mensen hun verhaal kwijt kunnen, maar vooral tot een plek waar men elkaar advies geeft en elkaar helpt om gelukkig(er) te worden. Het topic biedt praktische tips voor een aangenamer leven met jezelf en brengt lotgenoten samen. Het doel van dit topic is niet om de uiterste staat van kijk-mij-alleen-eens-gelukkig-zijn te bereiken.

Iedereen die zich op de een of andere manier verbonden voelt met dit onderwerp is hier welkom, of je nou net ontdekt hebt dat je anderen nodig hebt om je goed te voelen, altijd op zoek bent naar afleiding om maar niet alleen te zijn, al bezig bent om je eigenwaarde in jezelf (terug) te vinden of al helemaal gelukkig met jezelf bent. Eveneens is eenieder welkom die ongelukkig is in een relatie. Iets wat in deel III regelmatig ter sprake kwam.

Ten eerste omdat er eerder stemmen zijn opgegaan dat je niet per se alleenstaand hoeft te zijn om te streven naar "Gelukkig zijn met jezelf" zodat mensen mét relatie die hun eigen aandeel willen vergroten in gelukkig zijn zich ook welkom voelen. Het is namelijk iets wat een eigen uitdaging is en blijft, met of zonder relatie.
Ten 2e omdat eigen geluk zo onlosmakelijk blijkt samen te hangen met de (alle/allerlei) relaties met andere mensen, en zeker ook liefde en lust (of het ontbreken ervan, of die al dan niet recent voorbij zijn of nog gewenst zijn in de toekomst) de nodige invloed hebben daarop.

De puur eigen invloed is en blijft het "binnenwerk" en dat is waar we elkaar hooguit in kunnen stimuleren, tips, zetjes en aanwijzingen voor kunnen geven en waar nodig in te ondersteunen, betrokkenheid te tonen, andere perspectieven (van buitenaf, van een afstandje) op los te laten, ervaringen te delen, enz.

Uit feedback bleek dat personen het waardevol vinden om de eerste zes delen van het topic te lezen:

Deel I Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf

Deel II Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf - deel 2

Deel III foru ... -3/list_messages/215279/0

Deel IV Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf, deel IV

Deel V- Alleenzijn en gelukkig zijn met jezelf deel V

Deel VI- Alleenzijn en gelukkig zijn met jezelf deel VI vind je hier de link: psyche/alleenzijn-en-gelukkig-zijn-met- ... 1#22183041

Deel VII- link: forum.viva.nl/relaties/alleenzijn-en-gelukkig-zijn-met-jezelf-deel-vii/list_messages/385348/136?start=3400

Juni 2017 bestaat de literatuurlijst uit de volgende stukken:

Als hij maar gelukkig is – Robin Norwood

De ideale vrouw is een bitch – Sherry Argov

Coach jezelf naar succes – Talene Miedaner

Verslaafd aan liefde – Jan Geurtz (eigenlijk wel alle boeken van hem)

Je kunt je leven helen – Louise L. Hay

Het monsterverbod – Carolien Roodvoets

Liefhebben zonder voorwaarden – Paul Ferrini

De Kracht van het Nu – Eckhart Tolle

Als succes een spel is, dan zijn dit de regels – Cherie Carter-Scott

Als liefde een spel is, dan zijn dit de regels - Cherie Carter- Scott

De zeven spirituele wetten van succes – Deepak Chopra

Superbrein – Deepak Chopra

Emotionele afhankelijkheid - Dr. Rudolf Snel.

Houd me vast - Dr Sue Johnson

Liefdesbang- Hannah Cuppen

Lisanne: bedankt voor het openen van het oorspronkelijke topic! Alhoewel Lisanne minder actief is, is er nog altijd een ‘harde kern’ actief aangevuld met (eveneens welkome) passanten.

Ik wens jullie en al jullie dierbaren alvast een gezellige jaarwisseling en een geweldig mooi 2024, waarin diep gekoesterde dromen uitkomen, in goede gezondheid, met veel liefde en blije geluksmomenten, lekker in je vel zitten en veel succes in wat je onderneemt en ambieert



Hier houd ik katje binnen vandaag, kattenluik heb ik al afgesloten en hij snapt niet waarom, want het is zo'n slecht weer dat er nu geen vuurwerk wordt afgestoken, itt gisteravond. Hopelijk probeert hij niet straks als ik terugkom van boodschappen doen naar buiten te glippen..

Vanavond ben ik bij vrienden vlakbij uitgenodigd, net als vorig jaar. Ik ga begin van de avond een uurtje (of 2), maar niet langer omdat er verder niemand in huis is (vorig jaar wel, maar onderbuurman zit in het buitenland en toen waren mijn katten nog met zijn 2en).

Waarschijnlijk zie ik hem de hele avond niet, want verstopt onder de bank oid, maar het zal geruststellend zijn als ik iig in zijn buurt en zelf relaxt ben tegen middernacht, muziekje aan enzo

Ik haal wel wat lekkers te eten in huis (nog geen idee wat) en maak een salade om mee te nemen. Verder kijk ik rond middernacht wel naar vuurwerk waar anderen veel geld voor over hebben gehad, maar waag me niet buiten.

Happy new year!

Nou, het jaar begon voor mij op 1 januari met verkouden opstaan, met lichte hoofdpijn, stijve nek en - schouders. Vandaag toch maar een testje gedaan en tis dus corona

(I know, het is volkomen zinloos om nog te testen, maar ik wil specifiek een paar mensen niet aansteken die kwetsbaar zijn.. en ja, was het griep geweest dan wil je hun daar evengoed natuurlijk ook niet mee belasten.. dus slaat eigenlijk nergens op, maar goed, ik was ook een beetje nieuwsgierig )

Echt ziek ben ik er niet van, hopelijk blijft het bij verkouden. 's avonds en 's ochtends wat meer dan overdag.
Grote pan kippensoep gemaakt en grote pan nasi, verder te sloom om echt iets te doen

Het waait hier behoorlijk, trouwens, het blijft maar herfstachtig met veel regen.
Achteraf had ik nu in Spanje kunnen zitten, ik was blijkbaar uitgenodigd (gratis verblijf) voor een weekje met oud en nieuw, maar dat was me niet helemaal duidelijk en vandaag vroegen ze het opnieuw (dat zou nog 5 dagen zijn dan) en daar schijnt iig de , was zooooo welkom geweest, maar ik sla het ff over, ga nu niet een vliegtuig in !

Pauwenveer, jij dus ook in de lappenmand? Shake hands

Best opvallend eigenlijk dat wij (pas) ziek worden als we vrij zijn. Die laatste weken waren op het werk en in mijn sociale kring de nodige zieken en zelf nergens last van. Ik heb me geen dag ziek gevoeld of ziekgemeld toen ik werkte, terwijl dat best een fysieke aanslag op mij was.

En dan opeens zeeën van tijd om die benen enerzijds wat rust te geven en anderszijds ánders te bewegen (dan die herhalende of beperkte, korte stukjes daar met vaak eea tillen, enz) en dan totáál niet fit?!

Het is zó herkenbaar wat je schrijft. Juist nu zou ik -naast zoeken en solliciteren- alle tijd hebben voor aktie op vanalles waar ik niet aan toe kwam en van plan was, oa nieuwe afspraak voor zooltjes (mijn houding is echt verkeerd, dat zie ik zelf ook wel, 1 knie en voet naar binnengedraaid bijv, en dat is dan het "goede" been waar ik geen pijn aan heb )

Eerste prioriteit is om de oorzaken weg te nemen (zou je zeggen), die me belemmeren in vol overtuiging aan soortgelijk nieuw werk te beginnen of vol te kunnen houden. Met die feestdagen ertussen en nu dan ziekjes is het er niet van gekomen en "moet" ik wel solliciteren (sollicitatieplicht), terwijl ik onzeker ben wat ik fysiek kan (zeker nu na een maand veelal binnenzitten, die "rust" maakt het er niet beter op).

Maar ook mijn huis "ontspullen": nu ik toch noodgedwongen de hele dag thuis ben, lijkt het ideaal om wat rigoureuzer eea aan spullen te verzamelen voor de stort, marktplaats danwel kringloop en wegbrengen of online zetten.
Dat zijn dingen die je in theorie prima in laag tempo kan doen, ook als je je slapjes voelt, en toch bij het idee alleen al teveel energie kosten.

Ook het solliciteren zelf op aktieve banen, ik vind het al lastig om enthousiast te schrijven daarop, hoe energiek ik wel niet ben (op het moment dat je 0 energie hebt voelt dat zó als nep, als je beter voordoen dan je bent, terwijl ik van mezelf wéét dat ik echt energiek bén als ik aan het werk ben)..

En eea voelt ook als "terug bij af", alsof ik niks opgeschoten ben sinds een jaar geleden, weer soortgelijke situatie, weer binnenzitten in de winter, nauwelijks naar buiten kunnen door het k*tweer dag na dag en nu dan doordat ik toch -op een snelle boodschap na- gewoon niemand wil aansteken als dat te vermijden is.

Ik ben ook iemand die nog steeds liever ergens binnenloopt als ik weet dat er een vacature is, zien ze meteen wie ik ben en krijg ik zelf ook een beter beeld/ indruk. Zo heb ik het afgelopen baan ook aangepakt, oa om de bereikbaarheid.

Dat gescroll op vacaturesites doe ik alleen maar om te kijken wat/waar werk is en dan ga ik zelf op onderzoek uit en ik stuur dan de sollicitatie direct (dus niet op de "solliciteerbutton" via zo'n site).

Ik vind het nu extra lastig om met zo'n "wattenhoofd" met verstopte holtes geconcentreerd op een beeldscherm te kijken en dat zitten is sowieso al helemaal niet goed voor mij. Zit ik weer achter mijn pc

Ik herken je (mentale) behoefte aan aktief te willen zijn en tegelijkertijd fysiek teruggefloten te worden, pff, en dat ken ik nou onderhand wel van voorgaande jaren

Er zal een reden voor zijn, denk ik weleens. Terugkerend patroon waar ik ergens de clou heb gemist en opnieuw voor mijn neus krijg. Grappige is dat mijn lievelingsfilm dus "Groundhog Day" is, hahaha, waar hij dus elke dag als dezelfde dag beleeft. De les is dan dat dat pas (ten goede) verandert als ie constructieve dingen gaat doen met al die tijd.

Van ongelovige, cynische onverschilligheid naar (verveeld) "leeg" tijdverdrijf naar zwaar depressief naar positief: nieuwe dingen leren en doen (oa met wat ie weet wat er gaat gebeuren en de invloed erop pakken voor zover hij die heeft op de gebeurtenissen).

Als AD(H)D-er zou je idd ontvankelijker zijn voor beloning (dopamine- en daarmee verslavingsgevoelig) en ik denk zelfs aan bepaalde gewoontes/ structuur, of dat nou een goede of slechte structuur is.

Wilskracht werkt imo op veel gebieden niet, als het gestoeld is op (jezelf) verbieden: iets niet meer "mogen", terwijl je het eigenlijk nog wel wilt.
Dus dan komt het neer op niet toegeven aan wat je wilt (de impuls, ik noem het even je "directe wil", in het nu, op dit moment wilt).

Die "directe wil" kan uit vanalles voortkomen, bijv ook uit je behoeftes, gevoel of instinct, zelfs fysiek vanuit (verslavende) stofjes voortkomen en op een vertekende manier zich opdringen als "gedachte". In feite je om de tuin leiden, dat je dat (nu) "nodig" hebt of dat er een "tekort" aan dreigt als je er niét aan toegeeft.

Ook al weet je met je verstand heel goed waar dat vandaan komt en dat het vertekend is, kromme redenatie vanuit iets wat je ooit zelf geinstalleerd hebt en je van weet dat het (snel/ direct) "werkt"/ "loont".
De korte termijn-wil noem ik dat, de impuls.

Men zegt altijd zo makkelijk: als je maar écht hard genoeg wil, dan lukt het ook. Dus omgekeerd geredeneerd dat het dan een gebrek aan wilskracht zou zijn, als het niét lukt.

Maar die lange termijn-wil is vaak veel vager: voor je gezondheid, in de toekomst dus, of meer voldoening (dan geleid te worden door routines, die nooit voorgoed zullen bevredigen, want immers terugkerend van aard zijn, dus steeds herhaald moeten worden) of eoa langere termijndoel (ergens voor sparen), vaak vage plannen wat je met die tijd/ dat geld allemaal zou kunnen doen/ voor mogelijkheden zou hebben.

En in dat vage zit ook het probleem van discrepantie tussen korte en lange termijn: het korte ken je al, is direct aanwijsbaar, geeft instant een "goed gevoel" als je daaraan toegeeft (maar daarna juist niet!), terwijl die "beloning" op lange termijn onduidelijk is, onzeker, ver weg lijkt, misschien wel nooit zal komen zelfs.

Ik zie het maar zo: het ene weet je al, het andere weet je helemaal nog niet, moet je maar in geloven en op vertrouwen, het ligt ergens in de toekomst en wie zegt dat die inspanningen zullen "lonen" als de tijd eenmaal daar is?

Dus het is ook een botsing tussen het "je leeft NU", je moet NU genieten, wat iedereen predikt: "je leeft maar 1x en je leeft nu, je weet niet wat de toekomst brengt en nu ben je nog jong en gezond, straks heb je gespaard voor je pensioen en haal je dat niet of ben je gebrekkig en kun je niet reizen of geen gebruik maken van je spaargeld, dus het is niet zeker dat je in die vage toekomst wel geniet van wat je nu laat, spaart, voor "offers" brengt "voor later".

Stel dat het "later" is, en je kijkt met spijt terug dat je dat niet eerder hebt gedaan, toen je de mogelijkheden had, de tijd, energie, het geld ervoor had enz?

Dat is het dilemma vaak imo.
Enerzijds kun je dan júist kijken naar wat de kwaliteit van je leven in het NU werkelijk IS, als je later zou terugkijken. Wat heb je alleen maar (ongemerkt) "verspild" en leverde dat nou echt genieten op, voldoening in het moment zelf, is het écht leuk/ fijn/ prettig?

Ik denk dat het probleem soms meer is dat je niet weet wat dan wél?
Oude gewoontes opgeven geeft een leegte in het vooruitzicht, iets missen, een gebrek, als je gewoon geen idee hebt wat je ervoor in de plaats zou doen (en zelfs liever nog zou doen -dan wat je nu dus niet doet/ kent/ kunt verzinnen-.

Dat jij nu al weken verkouden en niet lekker bent helpt natuurlijk niet mee, maar iha krijg je niet bepaald energie van je bezigheden (of liever gezegd passiviteiten, let wel, ik ken het ook, hoor!) en daarop wachten maakt je afhankelijk van iets waarvan je denkt dat het soort van buiten jezelf ligt.

In werkelijkheid heb je er dus wél invloed op, blijft -ook als je weer helemaal beter bent- het energielevel laag, zolang je hetzelfde blijft doen/ herhalen.

Wat ik zelf wel heb ondervonden is: alles wat routine is (geworden) maar vrij zinloos (behalve dat je ervan denkt te relaxen) haalt die (levens)energie bij je wég.
Het sterkt je op geen enkele manier, en ergens weet je dat ook wel.

Verwar "zinvol" niet met "nuttig" bezig zijn. Dat zijn 2 verschillende dingen. Gaat niet alleen om "zingeving" in de zin van zinnig/voldoening gevend, maar wat je werkelijk levenszin geeft: waar je zin in het leven krijgt, levensvreugde, van zou gaan stralen, energiek bij voelt, je je op verheugt, "schwung" aan het leven geeft.

Soms is het moeilijker om te verzinnen waar je wél passie/zin/energie van zou krijgen dan om te eerst eens te kijken wat er allemaal (ongemerkt) aan energie/ kracht weg-ebt (waardoor je niet eens meer kunt bedénken wat je allemaal zou willen en interessant of leuk vindt of wil proberen/ kennen/ kunnen).

Ik ken dat van eerdere stagnatie(s) en in een relatie noem je dat "sleur" of "ingekakt zijn".
Maar ook in je eentje kun je in die sleur terechtkomen, en ik geloof dat zeker AD(H)D-ers daar nóg gevoeliger voor zijn!

Als je dat (jezelf uitdagen, voldoening, ontwikkeling enz) iig voor een (groot) deel in je werk vindt, kan dat ook een zeker vals gevoel geven/ de neiging bestaan om te denken dat je jezelf dan iig in vrije tijd mag "belonen" ergens mee: je hebt het dan "verdiend".

Maar als je blijft voelen dat er meer (kwaliteit mogelijk) is in het leven, je "eigenlijk" ontevreden bent met hoe je je vrije tijd invult, of achteraf steeds van jezelf baalt en in een impasse terecht komt doordat je jezelf ergens in de wacht stand zet: wacht op een ander/ beter moment/ meer energie hebt, dan ben je eigenlijk alsmaar aan het uitstellen om "vol" te leven.

En het is lastig als je wél eea kunt bedenken wat je zou willen, maar niet voorhanden hebt in het nu (zoals seks/ intimiteit waar je een ander bij nodig hebt, of bijv privacy als je kinderen thuiswonen), dan ligt het automatisch in de toekomst: áls ik iemand tegen het lijf loop/ ga daten, áls de kinderen het huis uit zijn, áls ik een paar kilo lichter ben, in betere conditie ben, enz.

Dus daar zijn danook al bij voorbaat voorwaarden/ belemmeringen aan verbonden, waar je/ je leven nu niet aan voldoet en waar je nu weinig invloed op hebt.

Dan moet je het zoeken in waar je in het nu wél invloed op hebt en wél (alvast) zou kunnen bijdragen aan levenslust/ levenskwaliteit.
Als dat vaag is omdat je in een impasse zit, dan is het enige wat je kunt doen onderzoeken, iéts proberen, maakt niet uit wat, als het maar enigszins aanlokkelijk is. Dus juist niet als een opgave voelt: ik "moet eigenlijk" sporten, "eigenlijk" afvallen, "eigenlijk" elke dag 10 000 stappen zetten, enz enz.

Want dan zet je je gewoontes nog meer vast als zijnde "leuk/ fijn/ "mogen" en wat je ervoor in de plaats gaat doen (van plan bent) als "niet leuk", "moeten", een opgave.

Dus dat is dan dubbel "balen: het "leuke" kwijt en dan komt er nog eens iets extra's bij wat je tegenstaat en wordt het een dubbele opgave.

Het lastige is dat je dus beter niet nieuwe "beloningen" kunt gaan zoeken die die "shotjes" kunnen vervangen, zoals bijv mensen zich vaak eoa cadeau in het vooruitzicht stellen na een poos onthouding van een gewoonte of verslaving : als ze zoveel kilo afvallen die felbegeerde tas, een reisje, nieuwe garderobe oid.

Dat wordt dan het doel om naar uit te kijken, daar doe je het dan voor: iets in het vooruitzicht waarvoor je de moeite wil doen van het (tijdelijk) "afzien".
Zoiets geeft een vastomlijnder beeld dan "voor mijn gezondheid" (als je nu al geen klachten hebt), en daardoor haalbaar en houvast, op zich niks mis mee.

Maar als dat dan behaald is, valt die motivatie ook weg. En dan?

Ik vind het zelf ook moeilijk hoor, het enige wat (bewezen) werkt is als de nieuwe leefwijze itself op eoa manier "loont", dus terwijl je ermee bezig bent al een positieve bijdrage/ verandering oplevert (en niet pas bij eoa einddoel, prestatie/ resultaat).

Het echte "probleem" ligt er imo vaak in dat als iets overwegend "gemis" oplevert, het een opgave is én blijft om iets te laten en er in het nu geen positief voordeel aan lijkt te zijn, maar pas ergens vaag in de toekomst (dat het "beter" is voor je of dat je geld bespaart oid), terwijl het leven in het nu helemaal niet "beter" voelt

En ja, dan heb je veel "wilskracht" nodig om vol te houden, om de lange termijn voor ogen te houden, iets wat zich misschien pas decennia later "terugbetaalt" (bijv niet vastomlijnde voornemens/ doelen als "sporten", "meer bewegen", minder schermtijd, gezond(er) eten).

Het vervelende is dat zolang je heel veel en allerlei informatie en input/ plezier/ vermaak van buitenaf binnenkrijgt, je jezelf geen kans geeft om van binnenuit op te laten borrelen wat je nodig hebt, waar je zelf ook alweer echt plezier/ zin in zou hebben. Het stompt je als het ware af (merk ik) en is juist de óórzaak dat het moeilijker wordt om zelf te bedenken, als iets anders/ anderen het voor je doen.

Ik zeg dit allemaal ook tegen mezelf, want ik hik min of meer tegen hetzelfde aan.
Er zit een soort gemakzucht aan mijn routines, terwijl ik juist zo'n hekel heb aan routine!

Kom ik toch uit bij mijn oude, vertrouwde "bijbel": Coach jezelf naar succes. Eerst ruimte maken, dus!
Het opruimen van belemmeringen geeft letterlijk en figuurlijk ruimte voor nieuw, voor inspiratie. Zolang je huis/ omgeving, hoofd en tijd gevuld is met allerlei (non-)issues houdt dat je al genoeg bezig (of je daar nou iets mee/ aan doet of niet) en zoek ik daartegenover "iets leuks" / ontspannends, alleen al voor een zeker evenwicht (zorgen maken versus ff zorgeloos/ nergens over nadenken/ leuke afleiding).

Lummelen en rondhangen kost (mij) altijd veel meer energie dan je denkt, tegen de tijd dat ik in aktie wil komen heb ik de energie er al niet meer voor en schuif ik het naar "morgen".

En net als jij heb ik nu de tijd en behoefte aan dat doorbreken, zit ik binnen dus ontkom er niet aan om vanalles om me heen te zien wat weg/ opgeruimd "moet" en nou kan het wéeer niet, want niet lekker/ ziek/ slapjes, regent buiten, andere dingen zijn belangrijker (zoals die sollicitatiebrief eruit gooien) en zit ik puntje bij paaltje te forummen

Ik denk dat het misschien beter is om nu te richten op "opruimen" en "leegmaken".

Ik denk ook dat het al heel wat beter gaat worden nu je je minder zorgen hoeft te maken over je dochter en de onderlinge sfeer er beter op is geworden, dat dat de goede kant op gaat en hopelijk een pak van je hart is!

Het zijn juist dit soort zorgen die belemmerend op jezelf uitwerken en veel van je energie hebben gevergd, onderschat dat niet!
Zodra dat in goede banen geleid wordt is er meer ruimte voor jezelf, dus wees niet te streng tegen jezelf, je had en hebt gewoon (te)veel aan je hoofd.

Dus momenteel is het al heel wat als je 1 voor 1 toekomt aan wat kleinere dingen die je eigenlijk zou willen veranderen (weggooien en opruimen) en niet te grote voornemens/ eisen stelt aan jezelf.

Dus kleine, haalbare doelen voor nu. Kleine behapbare brokjes, en dat kan al meer opluchten dan je denkt, want dan ben je ermee bezig ipv tegenaan te hikken.
Gewoon érgens beginnen, beetje bij beetje kom je er ook!

Beterschap!

Hoi Nicci
Sorry, heel wat tijd overheen, ik ben ff niet zo aktief op het forum, de onderwerpen spreken me vaak niet (meer) aan en dan staat áls ik kijk ons topic niet in mijn favorieten en zie ik niet dat er een nieuw bericht is

Beter laat dan nooit dan alsnog: wat leuk dat je je ingeschreven hebt op een dans(sport)school: lijkt me juist laagdrempelig en met meer plezier in beweging zijn! En dan gaat het niet om of je het "goed" doet tov anderen daar, hoor, gewoon jezelf niet al te serieus nemen, zelf erom lachen als je je klunzig voelt/doet.

Tja, op je vraag over de exen, waar je nu vriendschappelijk contact mee onderhoudt: Ik weet niet of ex 1 of 2 je dagelijks 2x belt?? Daar zou ik wel mee ophouden, haha, zoiets vind ik IN een relatie al irritant, laat staan daarbuiten, dat geclaim. En mijn hemel, waarover kan je dan nog kletsen, als je elkaar net nog gesproken hebt??

Dat beledigende over je zoon, daar zou ik snel mee klaar zijn!
Je weet toch: sommige mensen beschuldigen anderen van wat ze zelf juist doen. Dat is dan een thema wat bij zichzelf speelt en met die blik kijken ze de wereld in, het zegt dus idd iets over henzelf.

Hoezo niet haalbaar om dat contact minder intens te krijgen? Dat ie ook behulpzaam kan zijn en is geweest is geen reden dat je dan maar vanalles moet pikken aan wat er vervelend aan hem is. En waarom moet hij zijn dateverhalen met jou delen, misschien toch kijken hoe jij daarop reageert?

Weet je, het gaat zo vaak zo in relaties, dat iemand "toch ook zijn lieve/ fijne kant heeft", en dat is dan reden om het contact met iemand niet helemaal te willen verwerpen, want dan ben je dat, wat wél welkom is, ook nog kwijt. Dat kan tricky zijn, want het houdt de lijntjes in stand en pik je toch meer, omdat er ook goede dingen tegenover staan, bijv zorgzaamheid en hulpvaardigheid van zijn kant.

Het is goed dat je je grens gesteld hebt bij ex 2: tot hier en niet verder. Sowieso het oordelen over jouw zoon, wie denkt hij dat hij is dat hij daartoe iets te vinden/ ongevraagd bemoeien, laat staan te beledigen heeft?

Kijk, het punt is dat eens per maand, als het ook echt leuk is, best moet kunnen en niet in de weg staat om andere dingen zelf te ontplooien. Dat ligt anders met iemand die 2x per dag (!) belt, he, dat vult al zoveel van je tijd in, of je het nou welkom vindt of niet, dat de noodzaak om nieuwe mensen of bezigheden te vinden wegvalt en dus houdt dat je "vast" op je plek of in dat patroon. Dit beperkt je onnodig en als dat idd niet te verminderen is, dan zou ik daar maar helemaal mee stoppen.

Leeg = ruimte, dus dat hoeft niet leeg te blijven, als je iets nieuws kunt verzinnen, want het is niet óf dit 2x per dag, óf niks en dan maar leegte zou moeten accepteren. Het is soms best moeilijk om iets nieuws te verzinnen of aan te beginnen, of het kost geld of andere bezwaren, in jouw omgeving is misschien ook niet veel te doen op korte afstand, op reguliere basis, of op tijden dat je zou willen, maar het is toch zaak om iéts te vinden wat je én zinvol én leuk vindt.

Het is imo niet zozeer dat je nog hecht aan die exen, en daarom beperkend zou zijn om nog iemand anders tegen te komen.
Het zit denk ik meer in de tijd die je nog met hen spendeert, als je dan nog meer dan genoeg tijd en aandacht overhoudt, dan zou het in theorie niets nieuws in de weg hoeven te staan.

Ik heb het idee dat het voor jou meer tijdvulling is, gezelschap, dan dat je per sé met hun wilt zijn. Als het voor jou genoeg is om de behoefte aan gezelschap op te vullen zou het kunnen dat je dan minder ondernemend bent om alternatieven te bedenken of heel andere dingen te doen, en op die manier jezelf beperkt om nieuwe mensen (zo ook nieuwe vriendinnen/ kennissen) te leren kennen. Het is dan veilig en vertrouwd, dus wel gemakkelijk misschien, en dat weerhoudt je dan dus misschien om zelf moeite te doenvoor nieuwe invullingen?

Nee, solliciteren op wat zeker weten niks gaat worden is mijn ding niet. Ik kijk wel goed wat evt realistisch passend zou kunnen zijn, goed bereikbaar, niet al te zwaar, en liefst ook leuk of interessant, waar weer nieuwe dingen te leren zijn ook, maar heb geen vastomllijnd idee (meer).

Ik kijk al wat breder, als het werk deels ook fysiek is, zou ik liefst een uur of 5 a 6 max per dag willen. Maar vind het maar! Parttime is vaak toch bijv 3x8 en niet 4x6 (als de werktijden 8 uur lang zijn, dan gaan ze niet voor 2 uur een ander laten komen).

Intussen kijk ik ook naar heel ander soort werk, oa verkoop maar ook net gesolliciteerd op iets administratiefs, al ben ik daar niet goed in (gebruik Apple thuis, heb wel Word erop, maar geen exell en powerpoint bijv en ik vind het op mijn verouderde laptop al een heel gedoe om die brieven eruit te krijgen hahaha), eea is te leren denk ik dan. Is een klein kantoor, waar je wel aanwezig moet zijn, want ik heb dan nooit een kantoorbaan overwogen zelfs maar, in een kleiner en intiemer geval mét veel klantcontact mensen ontvangen enzo vind ik prima). En dan kan 8 uur per dag natuurlijk wel.

Het is een cliché: er is best wat te vinden als je graag wil werken, maar als je zelf niet gericht weet wat je zoekt is het alsnog ingewikkeld en soms deprimerend en een enkele keer komt er dan toch iets voorbij dat je denkt: hee, dat kan misschien ook wel iets zijn!

Nu net de vraag teruggekregen of ik álle zaterdagen en om de week (ook) de zondag zou kunnen/ willen. Tja, daar moet ik dan even over nadenken. Op zich maakt het me niet zoveel uit wélke dagen (en de zondag is korter, dat wel). Kon je maar gewoon uitproberen, of dat er iig geruild kan onderling als het écht eens niet uitkomt.

Maar ik ga er open in, wil liefst dan ergens een dagje of halve dag meekijken/ meelopen om een realistisch beeld te krijgen, het is nogal zinloos voor beide partijen als het te zwaar blijkt te zijn (of juist te rustig/ saai, eentonig).

Ik maak me (nog) niet zo druk, hoor, maar steek er best wat tijd en moeite in. Het enige wat ik lastig vind is als de ene werkgever snel reageert, terwijl dat niet mijn voorkeur is en een andere nog loopt en niet zo snel zijn. Dat ik dan op een gegeven moment vrij snel moet beslissen en óm maar ergens te beginnen, terwil er nog interessanter dingen voorbijkomen, maar nog onzeker zijn. Ik weet wel dat er een proeftijd is voor je ergens aan vast zit, maar ben niet zo'n fan van aan de slag gaan en intussen verder solliciteren (als dat niet hoéft).

Verder aktiever in huis bezig, heb 6 eetstoelen van marktplaats gehaald vorige week, tweemaal moeten rijden (konden er maar 3 inmijn autootje), de oude en nieuwe schoongemaakt, meteen de tafel (en poten) en andere dingen ook wat grondiger, itt de afgelopen jaren waarin ik dat niet kon.

Ik had ook echt de lente in mijn kop, hahaha, de voorjaarsschoonmaak, en meteen ook lichter in mijn hoofd, met dat zonnetje erbij, ook weer eens in een andere omgeving (vestingstadje), dus daar even blijven hangen en rondlopen alvorens naar huis te gaan.

Nu weer witte leren stoelen rond de witte tafel, maakt het weer lichter en ruimtelijker en meteen ook meer troepjes weggehaald.

Alles zelf naar boven gesjouwd (gaat ook op marktplaats), nu de versleten bureaustoel nog naar beneden en in de auto, kan die naar de stort afgevoerd. Die is te zwaar, dus buren vragen. Op zulke dagen doe ik heel enthousiast too much, dan kan ik moeilijk stoppen en moet het dan later bekopen met rug- en/of spierpijn. Maar het loont wel, word er blij van en het is leuk om weer wat te veranderen en iets te vernieuwen, dus het moedigt altijd aan om ook andere dingen aan te pakken.

En zo elke keer een beetje doen, van kamer naar kamer.
Gisteren kwamen een paar nichtjes en mijn zoon gezellig lunchen en de dames hebben nog eea van oma meegenomen en blij mee, dus ook daar (na 5 jaar!) een begin gemaakt met ruimen/ weggeven..

Intussen zijn er ook wat diepgaander dingen die spelen in de familiesfeer.
Ook ik heb veel contact momenteel met ex (de enige echte, vader vd kinderen) over div onderwerpen, soms bijna dagelijks of iig meermaals per week.

Dat is fijn contact, en bijzonder dat hij het (weer) zo op prijs stelt.
Gaat over vanalles, oa zijn vader dementerend en steeds meer zogbehoevend, bijna onhoudbaar thuiswonend en wachttijden enzo, maar ook zitten we beiden blijkbaar tegelijkertijd op een punt van "hoe nu verder met mijn leven", qua (meer) betekenis/ zingeving zoeken en voldoening en de komende jaren nog willen doen/ meemaken/ veranderen..

Waar ook plaats is voor de nodige (zelf)reflectie, terugkijkend en bijv onze ideeen/ idealen van ooit, ook over opvoeding, relaties enz.

Zal ook met leeftijd te maken hebben (midlife-achtige vraagstukken) en een besef van (merkbaar) ouder worden, kon je eerst nog eea op zijn beloop laten bij "is dit nu alles" en het komt wel weer, er breekt ook een gevoel door van: NU kan nog vanalles, waar ben ik blij/ tevreden mee (met jezelf, eigen leven, leefwijzen) en blijf ik die koers varen en waar niet tevreden of happy mee (en dan: accepteren (wat soms eerder "genoegen mee nemen" is) of nog eea veranderen?!

Soms confronterend en soms boeiend.
Ik vind hem rustiger, milder geworden en gegroeid in empathisch en emotioneel opzicht, inlevingsvermogen, een ander willen begrijpen (ipv vroeger nog weleens snelle oordelen of projectie), bedachtzamer.

In veel opzichten de vent die ik vroeger al in hem zag, ik zie bijv een grote zorgzaamheid voor wie hem lief is, ook in hem schuilt een "helper" en ook hij loopt ertegenaan in hoeverre dat goed/ gezond is, voor zichzelf en/of de ander. En hoe ook lieve, goede bedoelingen soms verkeerd uit kunnen pakken..

Affijn, het is blijkbaar voor meer mensen op dit moment, waarin vanalles om ons heen en in de wereld gebeurt, een aanzet tot nadenken over "het leven" en wat je ervan verwacht, wat nou écht belangrijk is (en wie) en van je eigen rol in dat geheel, en in hoeverre je jezelf daarin redelijk "geslaagd" vindt (en hoe relatief dat is)..

Ik heb inmiddels nieuwe podotherapeute en nieuwe zooltjes, die ik trouw draag. Zitten sowieso beter, maar ze heeft sportzolen besteld (ik denk per ongeluk) en die zijn stug aan de bovenkant (stof), dus met sokken aan glijd je niet je normale schoenen/ laarzen in, stropen die sokken op en zitten dan te strak/ vervelend.
Dat gemeld en kan ik een "leren" laagje overheen krijgen (of de andere (normale?) variant bestellen en zelf betalen, pff, ik heb niet gevraagd om sportexemplaren).

Maar goed, dat is eindelijk in gang dus, beter laat dan nooit.
Betekent dat ik bepaalde schoenen daarmee niet meer goed kan dragen, te krap of slof eruit achter. Ook al wat paren weggedaan (kledingbak).

Ik had ook wat geld gespaard, dus ook daarom was het weer mogelijk dingen in gang te zetten. Na zoveel jaar gaat het ene na het andere kapot, zo ook mijn espressomachine, ik twijfelde of het de moeite nog was om te laten repareren. Een kleine campingkoffiezetter voldeed intussen ook al een tijdje. Toch weggebracht ter advies en toch laten maken, erg blij mee!

Afgelopen zaterdag in de uitverkoop geslaagd in eigen dorp, 2 paar voor de prijs van 1, waaronder 1 paar gewone die ik straks in de lente ook onder een rok/ jurk kan dragen. (want vaak zijn het gympen of andere truttige schoenen willen er steunzolen in passen). En het andere paar zwarte leren gympen waar ik evt op kan werken als zwart vereist is.

Ook nog een vest/trui van mooie kwaliteit gekocht (heb ik ook een langere van, mezelf in de herfst '22 voor laatste operatie cadeau gedaan ivm oplopende energieprijzen en vele thuiszitten). Weer eens een superzacht, aaibaar, witwollig exemplaar met kraag, staat mij altijd goed
(vorig jaar kledinguitgaven beperkt, vrijwel alleen (goedkope) kleding gekocht wat ook geschikt was voor werk, zwarte skinny's en sweatvesten van C&A enzo, maar ook div paren (werkgeschikte) schoenen, daar heb ik wel wat in geinvesteerd, pff).

Nu ben ik nog steeds spaarzaam als het om kleding gaat en koop ik nu en dan liever een echt mooi kledingstuk van goede kwaliteit, want heb eea weggedaan en doe vaak jaren met iets. Afgelopen jaar relatief veel in werkkleding gelopen, dus niet veel leuks nieuws, dat mag soms wel weer wat eleganter

Zoals eerder gezegd hebben afgelopen jaren teveel in het teken gestaan van bezigzijn en vermaak (mezelf vermaken) en niet altijd met evenveel diepgang en ik krijg nu gelukkig meer energie om daar verandering(en) in aan te brengen.

En soms is het toch even een kleine boost als je jezelf iets fijns gunt, waar je ook echt (dagelijks) plezier van hebt

Nicci, zo te lezen is het contact verbreken met die ene ex niet bepaald iets om rouwig over te zijn. Goede beslissing van je, zeker als er meerdere dingen zijn waar hij het niet zo nauw mee neemt.

En sommige mannen zijn charmant en aardig, prima mensen om mee om te gaan, zolang je maar niet een relatie met ze aangaat/ hebt.
Want dat is een heel ander gebied, waarbij het gaat om liefde, afwijzing, bindings- en verlatingsangst, jaloezie en allerlei andere behoeften en opvattingen over relaties (zoals dat je als partners elkaars "bezit" bent), die geen rol spelen in vriendschappen.

En als exen vervalt die emotionele lading, dan heb je geen claims meer op elkaar en dus geen verwachtingen die de ander moet vervullen of rekening mee houden, aan te passen, vervalt de angst voor verlating enz (tenminste als het eenmaal écht door beiden volledig geaccepteerd is en op vriendschappelijke voet verder kunnen).

Hechtingsproblematiek en emotionele afhankelijkheid komen dus vooral in liefdesrelaties naar boven, met alle ongezonde dynamieken, copingmechanismen en eigenschappen die te maken hebben met het exclusieve karakter van een liefdesrelatie tov familie/ vrienden/ kennissen/ werkrelaties enz.

Dat exclusieve houdt in dat je allerlei dingen uitsluitend met en van/ voor dié ene, unieke, speciale, belangrijkste persoon wilt, voelt, verwacht, kunt "krijgen" en niet vervangbaar is door (een) ander(en).

Ik bedoel niet alleen dat in monogame relaties die exclusiviteit op intiem vlak wordt verwacht, maar in liefdesrelaties nog zoveel meer unieke binding gekoppeld is aan gedrag en uitingen van liefde, zorgzaamheid, delen, samenzijn, samenleven, praktische en emotionele steun, toekomstplannen, financien, beslissingen die de ander ook treffen, rekening houden, en vanalles wat je alleen met die "ene" hebt.

Omdat die lading allesomvattender is en ook nog eens alles te maken heeft met gevoelens die niet aan de orde zijn in andere vormen van relatie (familie, vriendschap, collega's enz) zijn de belangen ook heel anders. En dus ook de impact van (potentieel) verlies van diegene enórm kan zijn, omdat je dus voor bepaalde dingen uitsluitend afhankelijk bent van die ene partner.

Mensen ontlenen aan een relatie in meer of mindere mate (mede)zeggenschap over elkaar. In ongezonde, destructieve relaties neemt dat extremere vormen aan van controle over de ander om diegene aan zich te binden.

Dit komt dus doorgaans pas tot uiting in afhankelijkheidsrelaties en komen daarom in een vroeg stadium (kennismakings- en veroveringsfase) nog niet tot uiting en pas als het iets wordt/ is (want dan kun je dat ook verliezen).

Als je alleen vriendschap hebt met zulke mensen speelt dat niet: is er geen zeggenschap en bij exen is die er ook niet meer.
(los van diegenen die vinden dat ze dat daarna nog steeds hebben of proberen terug te krijgen en daarmee niet geschikt voor vriendschappelijke voortzetting).

Je moet jezelf dus niet voor je kop slaan dat je als single dit soort relaties hebt meegemaakt, want je wéét dit vaak van tevoren niet omdat je in het begin de fraaie kant te zien krijgt en tegen de tijd dat het zich uit, heb je al gevoelens en allerlei bindingen, wil je dat fijne ook niet kwijt, hoop dat het weer zo wordt als dat begin, dat diegene verandert, dat je die schaduwkant zelf kunt voorkomen enz enz.

Voor zover er achteraf al in de kennismakingstijd rode vlaggen aan te wijzen zijn, zul je die sneller herkennen in een evt potentiele nieuwe geliefde en eerder/ op tijd gealarmeerd zijn, voordat je er al te diep in zit. Daar zul je op jezelf moeten vertrouwen en jezelf de tijd gunnen om -áls er iemand op je pad komt- elkaar beter te leren kennen en met jezelf af te spreken dat je bij de eerste signalen ermee stopt. Dus niet het aankijken met roze bril en wegwuiven in de hoop dat je het verkeerd zag, incidenteel is, nog wel zal veranderen, excuses voor bedenkt (hij een moeilijke jeugd had enz, helaas is dat op zich al een rode vlag)..

Dan nog zijn sommigen niet geschikt voor vriendschap, ook niet na een tijd, en ook niet als beiden geen gevoelens meer hebben, gewoon alleen al omdat ze ook vriendschappelijk niet bij je passen, zoals deze vroegere ex, qua omgang of leefwijzen, interesses en doen en laten.

Want ook in vriendschappelijke zin voegt het alleen toe als er genoeg overeenkomsten zijn, beiden wederzijds plezier en steun aan hebt, en niet iemand is met wie je maar genoegen neemt om eoa leegte te vullen idd. Ook in andere relaties, zoals familie en vriendschappen, mag je selectief zijn op de kwaliteit ervan.

En met sommige exen gaat het om personen die weliswaar geen "relatiemateriaal" (meer) zijn, maar op andere vlakken en manieren nog steeds de moeite waard om mee om te blijven gaan en om elkaar geeft. Niks mis mee!

Nicci, logisch toch om intimiteit en samen delen enzo te missen, dat zal elke single in meer of mindere mate ervaren.
Zeker als het niet zelfgekozen is, maar een feit is dat het nu gewoon zo is dat die speciale persoon ontbreekt in je leven.

Het is zeker goed dat je voorzichtiger bent geworden en niet wanhopig op zoek bent (gegaan) vanuit gevoelens van gemis en óm maar iemand te vinden..

áls je al aktief "op zoek" gaat, dan liefst vanuit positieve drijfveren: dat je die ruimte voelt, het welkom zou zijn, er vertrouwen in hebt, weet wat je zelf te bieden en te geven hebt, en in het vertrouwen dat zo iemand ergens rondloopt ook voor jou..

Het verleden geeft geen garanties voor de toekomst, zowel in positieve als negatieve zin zeggen vorige relaties en partners niks over toekomstige relaties en partners. Ook een tijd alleenzijn zegt niet dat dat de toekomst wordt/ blijft.

Het beste lijkt me een open houding: het is welkom mocht er iets moois zijn weggelegd, of dat nu spontaan "op je pad komt" of niet.
Laat ik zo zeggen: tegenwoordig is het idee dat je daar moeite voor kunt en moet doen, terwijl het je ook kan "toevallen" (zomaar "in het wild" iemand ontmoeten).

Het is ook kansen vergroten: als je alleen bijna maar alleen thuis zou zijn en maar beperkt buitenshuis of in steeds een klein, bekend kringetje en plekken, dan is de kans groter dat je blijft meemaken wie en wat je al kent. En is die kans natuurlijk simpelweg kleiner dat er spontaan een leukerd zich meldt aan je voordeur, of er moet een leuke nieuwe buurman naast je komen wonen oid

En onderschat ook dat niet, hahaha, in het verleden 2 maal een geliefde getroffen in eigen straat. Met een daarvan lange tijd getrouwd en kinderen gekregen.
Alles kan!
Toeval en geluk hebben is soms niet genoeg: ontmoeten vergt toch wel dat je het universum de kans geeft om die ontmoeting te "regelen" (mogelijk te maken).

Datingsites is (maar) 1 van die manieren, zie het als een ontmoetingsplek, zoiets als een kroeg, voetbalkantine of koffietentje hooguit een plek kan bieden waar je relatief veel andere mensen ontmoet in een sociale omgeving.
Maar dat kan zomaar ook tijdens een wandeling op de hei zijn, op het station tijdens het wachten, op een verjaardag, een sportschool of waar dan ook..

Behalve mentaal open voor staan en verwelkomen is er dus ook gelegenheid wat een rol speelt, dus onder de mensen blijven komen en als die mogelijkheid beperkt is mag dat ook een online gelegenheid zijn.
Dan nog is het ook een kwestie van wat geluk hebben, toevallig op de juiste plek op de juiste tijd zijn.

Vandaag weer in de lenteschoonmaakmood, haha, keukenkastjes dit keer, etenswaren van over de datum weggegooid, nu zo wegbrengen (ook potten en plastic verpakkingen). Wat voorraadbakjes afgewassen en zo doe ik elke keer een paar uur iets

Meteen ook keukenspullen die ik werkelijk nooit gebruik(t heb) in een doos, voor de kringloop, soms nog nieuw en staat maar ruimte in te nemen.

Lak gekocht, want ik wil oa de wc- en badkamerdeur weer wit, minstens aan de binnenkant, maar eigenlijk alle houtwerk op de gang, incl trappenhuis. Dat is iets waar ik ff moed voor moet verzamelen, maar wel op de planning staat. Nu eerst ruimen en nog eens ruimen!

Er is afgelopen jaren vanalles blijven liggen omdat ik daar fysiek gewoon niet toe in staat was, en tillen en sjouwen is nu ook nog niet echt makkelijk, dus ik hikte ook tegen die berg werk/ klussen aan, die me al tijden (zeer) stoorde, omdat ik ook nog eens veel binnen was.

Nu heb ik wel meer energie en ook ff wat tijd, is het lichter buiten en langer licht en nog niet te warm, want als het echt lente is, dan wil ik zoveel mogelijk buiten zijn en komt het er ook niet van.

Voor sommige dingen moet ik hulp regelen (bureastoel die te zwaar is bijv), maar wat ik zelf kan doe ik dus stapsgewijs, dan kom je er ook

Eerste helft volgende week relatief druk, waaronder 1 sollicitatiegesprek. Weet zelf niet goed of dat een goed idee is, want zit ook weer een fysiek element bij (wat ik fijn vind maar liever niet meer 8 uur per dag/ niet te zwaar belastend). Ik sta er open in, het moet ook echt passen, wil ik het langere tijd kunnen doen, en er is daar misschien ook ander werk of een combi ervan.

We gaan het wel horen, wat hun bedoeling is.
Het gaat wel om ook élke zaterdag en eens per 2 weken ook zondag en dat is ook iets om over na te denken.

Op zich vind ik dat geen bezwaar, want ik heb geen speciale dingen of verplichtingen in het weekend en mijn sociale leven is daar ook niet van afhankelijk, met mijn kinderen spreek ik ook eigenlijk zelden in het weekend af.
En vanaf hutje is dat in de zomermaanden misschien zelfs een voordeel, aangezien er dan geen files zijn en ik dus evt heen en weer zou kunnen rijden.

Deze werkgever reageert tenminste snel. Ik heb ook op heel ander werk gereageerd, maar daar laat antwoord op zich wachten. Dat is het nadeel: stel dat ze mij zien zitten moet ik beslissen zonder dat dat andere onderzocht is. Best lastig, ik laat het maar even op me afkokmen.

Nu ff lekker weekend houden.
Jij ook fijn weekend!

Hoe gaat het met de anderen hier (als ze nu en dan nog meelezen)??

Pauwenveer, ik herken wel het eea hoor, haha, zijn toch wel ADD-trekjes die ik bij mezelf ook vermoed

Je bent al goed bezig gegaan, jammer dat je dan kwakkelt! Ik hoor om me heen van nog best lange nasleep na een weekje ziek, ik denk dat we massaal minder weerstand hebben door die 2 coronajaren, waarin we ook de "normale" verkoudheden en griepjes minder/ niet opliepen door al die lockdowns en andere maatregelen

Het lastige is dat bij jou ook nog zoveel meer dingen mee kunnen spelen die van invloed kunnen zijn op je energiepeil. Hormoon-onbalans heeft al meer impact op fysieke én mentale conditie dan je zou denken, en dan is het al moeilijk onderscheiden wat bijv evt vd schildklier en wat vd overgang komt, laat staan wat daar niét vandaan komt, maar bijv gebrek aan conditie (door afgenomen weerstand door griep enzo, of iha te weinig beweging/ eet-/ slaappatroon, stress, te weinig daglicht en/of vitamines enz).

Op zich boeiende, maar heel ingewikkelde materie en ook voor huisartsen. Bij vage klachten zoals vermoeidheid kan het aan zoveel dingen of een combinatie daarvan liggen.

Ik ben bang dat nog (te)veel dingen die een fysieke oorzaak hebben over het hoofd worden gezien en niet alleen door artsen (die niet zozeer verstand hebben van voeding bijv) maar ook door jezelf toch worden toegeschreven aan mentale oorzaken (ook omdat ze bij "normale bloedwaardes" worden afgedaan als dat het daar dús niet aan kan liggen of bij overgangsklachten dat het "er nu eenmaal bij hoort" en je het dan maar moet uitzingen (10 jaar lang?!) ..

Die mentale onrust die je beschrijft en er alleen ff niet is als je ontspant met "zinloze" dingen is wel een bekend AD(H)D-dingetje. Ik vind dat overigens zeker niet zinloos, als het daadwerkelijk ontspant, want dat is gewoon heel hard nodig als je altijd op "aan" staat qua druk hoofd.

Ik bedoelde meer scrollen en online filmpjes kijken, omdat dat op het oog ontspannend lijkt, maar nu de nadelen steeds meer bekend worden van (veel) "schermtijd", zowel op het brein als fysiek (het vele zitten alleen al, maar ook blauw licht en constant wifi-straling en opladen op nachtkastje enzo.
Het verslavende effect, waar allerlei apps en sites speciaal op gebouwd zijn ook..

Ja, waarom nu niet naar buiten?!
Vandaag is het iig droog en dan is het gewoon lekker om buiten te zijn, maar de afgelopen maanden met zóveel regen, dan is er geen hond op straat en ga je niet even lekker een uurtje buiten lopen of fietsen en blijft de sportschool over, of een zwembad oid, maar daar moet je dan wel door die regen/kou heen en dat ontmoedigt bij voorbaat al als je blij bent dat je binnen bent, is allemaal idd veel makkelijker in de lente.

Ik weet niet of het met toegankelijker te maken heeft, imo meer met dat "iedereen" dus binnen is, en je elkaar niet spontaan ontmoet, dus echt moet afspreken voor iets van een sociaal leven. Zelfs je buren zie je nauwelijks, iedereen is meer op zichzelf in de wintermaanden. En als er nou ijs zou liggen is dat bij uitstek ook zo'n ontmoetingsplaats, maar dat is al jaren niet het geval.

Dan zou je ook nog iets in verenigingsverband kunnen proberen, kan ook bijv badminton zijn, waar je dan deel uitmaakt van een groep medespelers en onderling wedstrijdjes speelt, dat kan motiverender zijn dan het individuele en vrijblijvende van de sportschool en ook leuker omdat je die anderen vaker ziet en toch laagdrempelig blijft (tenzij je competitie speelt).

Ben paar keer meegeweest naar biljarten en dat klinkt oubollig, maar was best een aardig vast clubje (vrijwel uitsluitend) mannen en een enkele vrouw, daar werd ook gedart (idem), het leuke is dat het sociaal is én aktief tegelijkertijd, vaak niet heel intensief en op eigen niveau kan. Zo vond ik bowlen ook altijd leuk, omdat je dan iets te doen hebt én gezelligheid. Tegenwoordig is klimmen/ boulderen ook "hot", ik was laatst in zo'n hal met eet-drinkgelegenheid, vaste clan bezoekers die op dezelfde tijden komen en kennissen/ bevriend zijn geworden.

Zou yoga iets voor je zijn? Heb me er nooit zo in verdiept, maar er zijn intensievere en relaxtere vormen van, oa geleide meditatie en ademhalingsoefeningen, zou voor mij ook goed zijn. Ik vind het nogal duur, maar als je die oefeningen eenmaal kent kan je die thuis ook toepassen (maar ja, dan ook doén is een tweede), en er zijn meditatie-apps (dochter zweert erbij).

Ik ben zelf ook iemand die een voorkeur heeft voor vrijblijvend, wanneer het mij uitkomt, nadeel daarvan is dat het dan om allerlei redenen al snel nooit uitkomt, haha, je moet dat dan echt inplannen (en dat is al niet mijn sterkste kant, dan moet ik ook nog boodschappen doen, en wanneer dan koken/eten, voor of na? Of net haren gewassen die dag en dan geen zin in nat haar en daarmee door de kou/ regen terug.

Nu moet er sinds corona ook nog steeds gereserveerd worden waar ik lid ben van minisportschool/ zwembad/ sauna, zij het om andere redenen zoals zwemles en ik ben iemand die graag lastminute besluit om te gaan, dus dat ontmoedigt mij al bij voorbaat en moet er maar net een plekje zijn op dat moment

Qua ontspullen: ja, het kan overweldigend zijn en dan kom je juist tot niks idd. Ik doe hier en daar een enkele la (bijv de troepjesla in de keuken laatst) of 1 keukenkastje. Stap voor stap is het beste volgens mij, als het overál in huis is opgelopen.
Dus gewoon 1 kamer, en dan 1 kast per keer, zo kom je er ook, he.
Je moet maar zo denken: dat is niet in 1 week ontstaan en moet je dus ook niet naar streven dat dat in 1 week weggewerkt is. Neem de tijd!

Qua daten staan we er hetzelfde in, maw ik doe daar niet aan, zeker niet online. Ben er uberhaupt niet mee bezig, met mannen/ lust/ liefde. Genoeg uitdagingen aan mezelf!

Komt daar eigenlijk ooit echt een einde aan, dat je vanalles incl jezelf "op orde hebt"? En dan pas "klaar" zou zijn en er een "passende/ geschikte" partner door aantrekt? (laat staan andersom, dat je nooit een gezonde/ passende partner zou aantrekken als je eea niét op orde hebt of "klaar voor bent")?

Het kán, maar heeft denk ik niet altijd te maken met of je nog gedeeltelijk met exen bepaalde leuke dingen kunt doen/ delen, die je wél gemeenschappelijk hebt.
Ik zie diverse "exen" nog nu en dan, en dé ex (vader van onze kinderen) spreek ik meermaals per week tegenwoordig, over de telefoon meestal maar ook regelmatig een hapje eten/ lunchen. Ik zou zo mee op vakantie kunnen, zo vertrouwd is het weer.

Hoewel op div vlakken niet snel iemand aan hem kan tippen, en er zeker wel "houden van" is, zullen we om div redenen geen liefdespaar meer worden. En dat staat beiden ook geenszins in de weg om (een) andere relatie(s) aan te gaan, integendeel (op voorwaarde dat die andere partners niet jaloers zijn en dit contact kunnen accepteren)..

Tja, in hoeverre hoéf je sommige dingen dan niet per sé te vinden in een nieuwe partner omdát je dat dan al "hebt" of deelt met een ex? Enerzijds geeft het een goed beeld juist wat je wel en niet behoefte aan hebt en overeenkomt of mist en dus wat je belangrijk vindt als het om een potentiele geliefde gaat.

Anderzijds ook weer niet gaan vergelijken of dat je op zoek zou gaan naar eenzelfde type maar dan die ook nog alles wél heeft wat je mist in die ex?
En is die ex dan ook helemaal uit beeld als je dat, wat je nu nog wel samen onderneemt en doet/ deelt met die ex, voortaan met een nieuwe geliefde doet en deelt?

Dus "goed genoeg" voor tijdelijk zolang je geen relatie hebt en dan niet meer nodig?
(is ook een vraagje aan Nicci).

Kieskeurig is het niet denk ik, of ik vind dat juist een goede eigenschap, hoor!
Ik denk dat anderen het ofwel getroffen hebben en overwegend goed bij elkaar passen, of soms eerder "genoegen mee nemen" als dat niet zo is, omdat er eenmaal gevoelens en bindingen zijn ontstaan en dan eea voor lief neemt?
Alles beter dan alleenzijn?

Als jij relatief snel op iemand afknapt of uitgekeken bent, is het gewoon niet jouw partner. En dan gaat het niet om selectief zijn en uitsluitend de "ideale" partner goed genoeg voor je zou zijn (die hoogstwaarschijnlijk niet bestaat, speld in de hooiberg) denk ik zo, maar op cruciale vlakken geen match (genoeg) zonder dat dat afbreuk doet aan de "eigenheid" van 1 of beiden.

Het zal best zo zijn dat anderen zich misschien gemakkelijker aanpassen over en weer (dan ik/ wij), en dat ook heel normaal vinden in een relatie, uit liefde ook niet als een opgave voelt maar graag gedaan, dat je dat voor elkaar over hebt?
Dan nog breken echte "dealbreakers" vroeg of laat op als de grote verliefdheid over is en gebeurt dat bij jou veel eerder, oa uit ervaring en ga je niet nog jaren aanmodderen in de hoop dat de ander of jijzelf ooit wel zal veranderen?

Ik geloof niet dat het zozeer een kwestie is van afvinken van "eisen" en voorwaarden, het moet vanaf het begin ook wel een beetje "als vanzelf" gaan en van daaruit naar elkaar toegroeien. Als het aan het begin al aanpassen wordt of iets niet goed voelt is het imo alleen maar wijs om niet te lang te blijven proberen (want dan ook steeds meer lijntjes waardoor je verbonden/ gehecht bent en des te moeilijker het kan worden om dat alles te verbreken).

Bovendien hangt het ook nog af van hoe onafhankelijk je je voelt en de vrijheid fijn vindt als single en in hoeverre je behoefte hebt aan dat iemand liefdevol voor je zorgt en steunt, kunt leunen en delen. En als je dat dan eenmaal hébt ertegenop ziet om dat weer allemaal weer alleen te doen.

Zelf vind ik het single bestaan echt niet altijd even leuk of makkelijk, maar nog steeds overwegend fijn om ongebonden te zijn en mijn liefde/ tijd/ aandacht over meer dan 1 speciale persoon te verdelen. En fijner dan me in bochten te wringen óm maar te passen bij iemand, dus als ik nog eens iemand tref, dan zal dat samengaan toch grotendeels vanzelf en relaxt moeten lopen. Waarbij het dus niet gaat om of iemand "goed genoeg" is qua eisen en wensen, maar of beiderzijds het gevoel in stand blijft (en verdiept) óndanks verschillen.


Dat patsboem blikseminslag verliefde op het eerste gezicht zegt niet altijd alles, daar kan liefde uit groeien, maar hoeft niet, kan ook blijken vooral fysieke/ seksuele aantrekking te zijn en qua types verder niet passen op andere vlakken, waardoor het alsnog niet past voor de lange termijn.

Nicci, dat komt omdat dan alles wat er wél goed en fijn aan was/ is idd ontbreekt en je jezelf die dingen wel toewenst en mist als je weer in je eentje bent.

Dus dat laat een leegte achter en dat is bij alles als je iets eerst had en daarna niet meer: er ontbreekt dan iets, terwijl dat voorheen niet zo was. Dat is ook zo als je een nieuw groot schilderij koopt, haha, en paar jaar later van interieur/ smaak verandert of te druk/ groot vindt en weer wegdoet: dan is die muur opeens zo leeg, terwijl je misschien al jaren een lege muur had voordat je het ophing. Je went eraan en het klopt dan niet meer, het was toch eigenlijk best mooi en dan vervaagt het waarom je het ook alweer hebt weggedaan?

Maar dit draait natuurlijk om meer dan smaak, in relatie met een speciale geliefde gaat het om liefde, delen en samen, in intiem opzicht ook, daar is geen vervanging voor (tenzij nieuwe relatie), doe je niet met allerlei anderen, ook niet familie en vrienden, omdat het zo exclusief bij een partnerrelatie hoort.

En dat is een normaalmenselijke behoefte van het soort liefde geven en ontvangen wat je voelt voor en deelt met een geliefde. En dat is een vaag verlangen/gemis zolang daar geen gezicht aan vast zit, maar een tastbaar gemis als daar nog steeds een bepaalde persoon (ex) mee geassocieerd is.

Omdat dat bijv de laatste persoon was met wie je een relatie heb gehad, dus als je dan aan liefde/intimiteit en "samen" en "delen" denkt, plopt dat gemis aan diegene op met wie je dat wél had, logisch toch, ook al hing daar ook allerlei negatiefs aan vast. Want in fysiek, zorgzaam en intiem opzicht klikte het wel, zolang het lekker liep, en het is lastiger om die goede gewenste momenten te vergeten dan als je dat helemaal niet hebt (gehad).

In jouw geval associeer je dat gedeelte nog met hem, omdat het op dat gebied fijn was en je op andere dingen afknapte, maar die hebben dit stukje niet voor jou (genoeg) aangetast (dat je zodanig afknapte op hem dat je hem ook niet meer aantrekkelijk vond qua zorgzaamheid en intimiteit) en moet dat echt slijten.

Misschien associeer je dat pas weer met een ander, nieuw persoon als je die ontmoet en dus diegene voortaan voor ogen hebt.

Ik heb die associatie niet met afgelopen "lovers" en voor mij is het dus hooguit een vaag gemis aan "iemand", maar niet aan een bepaald iemand. Kan moeilijk verlangen of iemand missen die ik (nog) niet ken en dus geen beeld bij, denk er ook niet over na wat ik wens in een partner oid, sta zelden stil dát ik iets mis. Dat scheelt dus wel.

Dat neemt niet weg dat ik de laatste jaren ook niet altijd evenzeer op mijn eigen gezelschap gesteld ben. Ben nu al zo'n lange tijd alleen, met hooguit tussenpozen dat ik iets met iemand had, dat ik onderhand ook wel op mezelf uitgekeken ben, hoor, haha, dus de relatie met jezelf is ook lang niet altijd ideaal te noemen

Ook met jezelf kun je in een sleur terechtkomen, of niet tevreden zijn over patronen en eigenschappen, hoe je je ontwikkelt, wat je doet en nalaat enzo.
Je bent vaak je ergste criticus zelf, he, en het is een blijvend proces van sleutelen en zelfreflectie, er spelen altijd weer nieuwe gebeurtenissen en omstandigheden op je pad waar je op moet reageren, aktie ondernemen, aanzet tot reflecteren over jezelf, bijstellen, soms ook achteraf met consequenties van eerdere keuzes of beslissingen geconfronteerd wordt, terwijl je daar destijds overtuigd van was dat je dat goed zag.

Ben op een leeftijd dat er veel is om terug te kijken en de tijd die voor je ligt steeds kleiner wordt. Een aantal jaren geleden was dat nog anders en mijn verleden "aangepakt", met een soort schone lei naar de toekomst. Intussen alweer zoveel gebeurd en lang niet alles verwerkt, want zo gaat dat: er komen altijd nieuwe ervaringen bij, goede en mindere, en dat kan zich ook weer opstapelen.

Zeker als je "alsmaar doorgaat" en er (te) weinig aandacht aan wilt besteden, kan sluipenderwijs weer een nieuwe "modderlaag" ontstaan. Eigenlijk zou het iedereen goed doen om van tijd tot tijd bewust met een psych of coach dát soort innerlijke, emotionele, "verzamelde troep" op te ruimen!

En dan ben ik nog een aparteling met vrij ongebruikelijke vrije tijdsbesteding als naturisme en ook seksueel "afwijkende voorkeuren", dus dat verkleint de kans wel weer om "in het wild" tegen te komen. En als je ook niet (online) op zoek gaat, zoals ik, dan verwacht ik dus ook niet dat dat "samen" erin zit, dus misschien vandaar dat ik dat makkelijker kan loslaten en niet mee bezig ben.
Misschien zou ik daar juist prioriteit van moeten maken, het is 1 vd dingen bij uitstek die je "levendig" houden, maar voel de behoefte gewoon niet om op zoek te gaan/zijn, dus richt ik me nu liever op zinvolle andere dingen, waaronder werk.

Intussen komen nu wel gesprekken op gang en zelfs vd week een meeloopdagje gehad.
Lastige is dat er overal wel voor- en nadelen aan kleven, nu op totaal verschillende banen reageer die niet vergelijkbaar zijn en ik niet weet wat ik liever zou kiezen, als die allemaal ja zouden zeggen...

Ik weet het zelf dus niet goed wat ik wil, en in hoeverre nu nog realistisch is om te proberen in aanmerking te komen voor iets "opniveau", waar ik mij(n brein) ook weer uitdaag en wat meer kan leren, ontwikkelen en voldoening en betekenis in vind.

Ik ging afgelopen tijd voor "leuk", dus plezier in hebben, fysieke beweging bij had, bezigzijn (ipv bureau/ nadenkwerk), reuring, veel met mensen direct in aanraking ben, het gevoel om (nog) midden in het leven en de maatschappij te staan.

Nu kijk ik verder, maar gemakkelijk is het niet, vind ik, want ofwel ze vragen voor te weinig dagen/uren, of teveel fysieke belasting, teveel uren op een dag, te weinig boeiend qua werkplek/ werkzaamheden..

En jobhoppen heb ik geen zin in en geen baat bij, liever voor langere tijd, dus ja, ik ben nu toch eerst nog best selectief, wil het op langere termijn passen.
Liefst dus eea proberen en niet bij voorbaat genoegen nemen, want afzwakken van "eisen/wensen" kan altijd nog..

Dan nog vind ik het moeilijk bedenken wat ik "het liefst" zou willen, als alle mogelijkheden open zouden liggen: er moeten dan ook vacatures in zijn natuurlijk en dat ze mij ook nog zien zitten..
Ik steek er wel veel tijd in om te zoeken alleen al en dan zit ik nóg de halve dag op een stoel achter mijn pc ipv erop uit en iets aktiefs te doen!

(ook dan kan ik moeilijk stoppen en die uren beperken, hyperfocus hebben en vliegt de tijd voorbij)

Nu ook droog buiten, dus pc dicht en zorgen dat ik buiten kom.
Blij dat de dagen lengen iig!

Pauwenveer: als het lekkerder en warm weer wordt wil ik juist weer alleen maar naar buiten en blijven binnenklussen (schilderen, opruimen en wegdoen, schoonmaken) ook weer liggen!


Fijne zondag!

Hoi Mlousje!
Wat fijn om weer eens van je te horen!

Het gaat zo te zien stukken beter met je op meerdere vlakken, qua werk opdrachten en een stukje vaste baan, dus niet meer de zorgen en onzekerheid van eerder daarover. Dat zorgt op zich al voor een stabieler gevoel. De relatie ook stabiel en je bent ook nog op vakantie geweest, lees ik

Je klinkt ook wel alsof allerlei innerlijke onrust van afgelopen tijd weg is.
Ik stond vroegah nogal sceptisch tegenover antidepressiva, zeker als het niet gecombineerd werd met de "oorzaken" aanpakken en vond dat dan symptoombestrijding. Daar ben ik inmiddels wel van teruggekomen, sinds ik me meer verdiept heb in allerlei stofjes die we aanmaken en nodig hebben en dat het ene brein (en lijf) het andere niet is.

En jij bent daar dan weer een positief voorbeeld van, hoe je ervan kan opknappen
Het kan enorm helpend zijn als je algehele stemming alleen al verbetert, voor de manier hoe je over dezelfde situaties denkt en beleeft. Het is ergens logisch ook, dat als zo'n pilletje aanslaat (en even zwart-wit gezegd) je een stuk lichter en luchtiger tegen dingen aankijkt, van "wanhoop" richting hoop verandert, het een vicieuze cirkel van zorgelijk zijn en piekeren kan doorbreken naar een stijgende lijn van openingen en mogelijkheden zien, en een opwaartse positieve spiraal in te gaan

Zie het maar als dat je hoofd te druk (met piekeren) was en dat dat dan verlammend kan werken en je kan vastlopen & verzanden in herhalende, sombere gedachten. En nu je brein een zetje krijgt, waardoor je weer doorloopt, de zon achter de wolken vandaan komt en je weer moed en energie voelt.

Hoe gaat het met je katje inmiddels?
En de vervelende werkneemster? Is die uit beeld of maak je je er zelf niet/minder druk om?

Heerlijk dat het in jouw klimaat nu al echt merkbaar lente wordt!
Ook dat zal bijdragen aan je positieve gevoel.

Hier is het in jaren niet zo lang zulk slecht weer geweest, somber, alsmaar regen en donkergrijs, zowel binnen als buiten veel te weinig daglicht, laat staan zonnig. Niet iedereen is daar even gevoelig voor, maar iha kan het weer je stemming denk ik wel positief of negatief beinvloeden of versterken, als je bedenkt dat alleen al licht en donker invloed heeft op slaap, vit D levels, of mensen (genoeg) buiten komen, aktief zijn, enz.

(en zo is ook invloed van blauw licht van schermen op slaap bekend, mensen onderschatten dat toch wel, denk ik, en zijn er verbanden bekend tussen mensen in mediterrane gebieden en hoe verder daarvandaan hoe meer winterdepressie voorkomt, bijv).

Hier nog niet echt lente, hoor, hooguit hier en daar een losse dag dat de zon bij uitzondering eens wél schijnt gehad, veel te weinig iig en dat al maaaaandenlang, na al een tegenvallende regenachtige zomer. Andere jaren kon je dan nog even daarop teren.

Het neemt niet weg dat je natuurlijk ook in een mediterraan klimaat evengoed sombere periodes hebt, en een prachtige omgeving met relatief veel blauwe lucht en warmer weer niet automatisch betekent dat je dan dús je lekker in je vel zou zitten. Het helpt niet tegen innerlijk sombere periodes die door andere issues bepaald worden. En het is bijzonder hoe (bovenal) je (algehele) stemming dus je anders laat kijken/ voelen over dezelfde dingen en omstandigheden, en dat soms dus eoa werkzame stof genoeg is om dat ten positieve te keren!

Achja, ik denk nu: nieuwe ronde, een nieuw jaar, nieuwe kansen!
Hittegolven hoeven van mij nou ook weer niet, eigenlijk vind ik lente het fijnst, met de zomer nog in het vooruitzicht en aangename temperaturen, maar niet té warm.

Voor klusjes vind ik het ideaal als er wel genoeg licht is, maar niet in de volle zon. Ik wil bijv de kozijnen aan tuinkant (westen) schilderen, en als de zon er dan vol op staat 's middags (mijn aktieve uren, zeg maar) lukt dat niet. Het schilderen zelf is trouweens een klusje van niks, het is altijd het gedoe vooraf (ruimte maken, gordijnen en rolgordijnen eraf halen, ontvetten en (op)schuren) waar ik tegenop zie.

Dan moeten die gordijnen ook gewassen, natuurlijk, en eigenlijk eerst een tijdje weken in bad met biotex enz enz. En moet ik moed verzamelen, haha, van het een komt altijd het ander. Er is meer houtwerk te doen, bijv in de gangen (en trappenhuis) waar weinig daglicht komt is het jaren terug met goedkope lak gedaan en dat is behoorlijk verkleurd, was al geen wit toen, en mag weer opgefrist.

Maar plafond en muren van de gangen dan ook, heb langs de trap bijv eerder wat beschadigingen bijgesmeerd en dat moet dan eerst, he. En zo weet ik dan soms niet waar te beginnen en begin ik maar helemaal niet
Of ik heb net alles schoon en aan kant en dan weer stoffige rotzooi maken (voordat het opknapt) kan ik dan tegenop zien.

Jaaaaren terug draaide ik mijn hand er niet voor om, heb vorige huis van binnen en buiten zelf geschilderd, dag in dag uit, want als je eenmaal op gang bent ga je gewoon door waar je gebleven bent, itt mezelf in gang zétten

En intussen heb ik andere prioriteiten, zoals solliciteren, maar die leveren vooralsnog niks op (soms hoor je helemaal niks terug, moet ik achteraan bellen, wie weet belandt het daar in de spam?) en dan zou het voor mijn stemming alleen al beter zijn als ik dan tenminste iets anders constructiefs doe en eea zie opknappen in huis, waar ik toch relatief nu veel tijd doorbreng en afgelopen jaren heb doorgebracht.

Zoals met meer dingen vind ik het lastig om mijn tijd/aandacht te verdelen over meerdere dingen en mensen "tegelijk", waar een ander misschien de ochtend het ene doet en de middag iets anders, of een paar dagen voor iets uittrekt en de overige dagen voor iets anders. Als het teveel is, raak ik het overzicht kwijt en kom ik juist van ál die dingen tot niks

Misschien heb jij ook wel zoiets, Mlous, als het op meerdere vlakken tegelijk niet lekker loopt en heb je het "drukker in je hoofd" dan dat je daadwerkelijk druk bent met bezigheden. Ik denk dat het bij mij te scharen is onder "ADD-achtige" trekjes (zoon heeft diagnose en huisarts herkende wel eea bij bij. En ikzelf als ik erover lees. Wie weet zou daar ook een pilletje uitkomst bieden..)

Een bepaalde dosis uitdaging kan juist doorbreken en in gang zetten, waar een teveel/ teveel verschillende dingen die "moeten" verlammen/ ontmoedigen en andersom: te weinig uitdaging en sleur/ patronen veroorzaken een soort "bore-out" waar ook lastig uit te komen is door gebrek aan energie en motivatie. (en dan is het enige wat helpt om érgens "gewoon" aan te beginnen, en daar niet als een "berg" tegenop te zien, maar in kleinere proporties zodat het weer behapbaar en leuk wordt).

Het scheelt al veel als je je dan op 1 ding kan richten zonder eoa "schuldgevoel" dat je "eigenlijk" andere dingen (die ook belangrijk zijn) zou "moeten" doen. Dus dat het niet in plaats daarvan is, maar die slechts "even parkeert" , omdat je érgens moet beginnen en dat kunt afvinken, zodát er ruimte voor komt (alleen al in je hoofd, he).
Want het is vaak zo, dat de ene (positieve) verandering, hoe klein ook, leidt tot de volgende..

En dat je soms achteraf ziet hoeveel tijd en energie er verspild is aan alleen al bedenken en nadenken, twijfelen en aarzelen wat prioriteit heeft en in diezelfde tijd andere "nuttige" dingen had kunnen doen. Nuttig in de zin van dat die (alle beetjes) iig bijdragen aan je algehele stemming (dus uiteindelijk energie géven, als je er eenmaal energie aan besteedt).

En ik moet toegeven dat als ik eenmaal al deels "nuttig" bezig ben in een baan, ik op vrije dagen ook niet erg geneigd was om bijv (achterstallige of wenselijke) klusjes in huis en tuin aan te pakken, omdat ik dan vind dat ik dan leuks en ontspanning "mag" ipv ook nog vanalles "moeten". En dan al snel tevreden ben dát ik het huishouden bijhoud, gezond en lekker kook voor mezelf en aandacht heb voor mijn sociale leven.

Dus dan weinig "extra's" doe, buiten "handhaven" om (behouden van wat er al is). Ook omdat ik het altijd zonde vind, dat áls het eens (na tijden niet) zonnig is, om dan vrijwillig binnen eea te doen, terwijl het buitenleven lonkt

Tis dat mijn humeur daar altijd al genoeg van opknapt, maar misschien nog véél meer was opgeknapt als ik dan iets had gedaan waar ik ook echt voldoening van heb, want echt iets opknappen en volbrengen waar je langere tijd plezier van hebt geeft logischerwijs een voldaan gevoel wat langer aanhoudt (dan die paar uur zon buiten)??!

Ontspanning ná inspanning is alleen al lonender omdat het dan als "verdiend" voelt?!
Terwijl ik toch lange tijd kon genieten van het gewoon "aannemen" alleen al omdat het kón, omdat het werd "aangereikt", ook zonder dat daar iets tegenover stond. Dus dat dingen naar je toe komen, of je "toekomen" of "toevallen", "op je pad komen", ook zonder dat je dat eerst moet "verdienen" (door inspanning, moeite, tijd, energie, hard aan/voor moeten "werken").

Ik had destijds wel een boek willen schrijven over "het verdienmodel, en waarom het niet zo werkt", iig op bepaalde gebieden niet, zoals in de liefde (waar mensen nogal eens denken dat ze dat pas verdienen door bepaald gedrag, door zichzelf en hun leven "op orde" te hebben, door moeite te stoppen in ernaar "zoeken", of pas als eerst aan allerlei voorwaarden en perfectie voldaan is als het om jezelf en evt issues gaat, omdat je eerst zelf helemaal happy en gelukkig met jezelf zou horen te zijn, wil je in aanmerking komen als potentiele partner voor een ander).

Laat ik zo zeggen: veel heeft eerder te maken met eigenwaarde en niet zozeer met eigenliefde en is alleen al voor die eigenwaarde "nuttig": als je eigenschappen en "talenten" op welke manier dan ook iig inzet, betaald of onbetaald maakt niet uit, draagt dat al bij in de zin van een positief gevoel over jezelf (dat je iets -constructiefs- doet met wat je meegegeven is).

Eigenliefde zie ik dan meer in wat je jezelf gunt en van jezelf houden "gewoon" om wie je bént, die ziel met alle potentieel én je gebreken die je in je hebt, los van om wat je doét (en laat). Milde, liefhebbende blik op jezelf, niet gemeten naar prestaties en wat je "bereikt hebt" of nog wil bereiken, bezit, materiele of uiterlijke zaken, maar om wie je vanbinnen bent, hoe liefhebbend en zorgzaam naar jezelf en anderen. Dan gaat het om andere maatstaven dus (betekenis als mens, in de wereld, idealen nastreeft en daaraan bijdraagt, verbondenheid ervaart, zingeving aan je bestaan, dankbaarheid en waardering voelt voor het leven alleen al, enz).

Wat wel zo is, is dat als je qua "level" eigenwaarde niet erg tevreden over jezelf bent, en dat je in beslag neemt, je niet aan dat level eronder van eigenliefde toekomt. Dus het helpt wel als hoe je over jezelf (en het leven wat je leidt) denkt "in orde" is, als dat rust meebrengt ipv piekeren en zelfveroordeling oid, alleen dus al omdat je dan niet toekomt aan "er zijn, in het moment zijn, voelen "wat is", blij worden van een bloemetje wat ontluikt, omdat je daar dan simpelweg weinig oog voor hebt, als die ruimte er niet is doordat je hoofd al zo "bezet" is door alleen al je eigen gedachten.













Maar ook