(Alleen zijn en) gelukkig zijn met jezelf VIII

Eind 2011 opende Lisanne een topic omdat Lisanne maar niet gelukkig kon worden met zichzelf. Haar eigenwaarde was gebaseerd op de bevestiging die ze kreeg van anderen. In een relatie werd Lisanne afhankelijk en cijferde ze zichzelf weg, als vrijgezel was Lisanne altijd op zoek naar afleiding en naar een potentiële relatie. Na een relatie met een foute man waarin ze zichzelf compleet verloren was wist ze dat er iets moest veranderen, maar hoe?

Inmiddels is dit topic uitgegroeid tot een plek waar mensen hun verhaal kwijt kunnen, maar vooral tot een plek waar men elkaar advies geeft en elkaar helpt om gelukkig(er) te worden. Het topic biedt praktische tips voor een aangenamer leven met jezelf en brengt lotgenoten samen. Het doel van dit topic is niet om de uiterste staat van kijk-mij-alleen-eens-gelukkig-zijn te bereiken.

Iedereen die zich op de een of andere manier verbonden voelt met dit onderwerp is hier welkom, of je nou net ontdekt hebt dat je anderen nodig hebt om je goed te voelen, altijd op zoek bent naar afleiding om maar niet alleen te zijn, al bezig bent om je eigenwaarde in jezelf (terug) te vinden of al helemaal gelukkig met jezelf bent. Eveneens is eenieder welkom die ongelukkig is in een relatie. Iets wat in deel III regelmatig ter sprake kwam.

Ten eerste omdat er eerder stemmen zijn opgegaan dat je niet per se alleenstaand hoeft te zijn om te streven naar "Gelukkig zijn met jezelf" zodat mensen mét relatie die hun eigen aandeel willen vergroten in gelukkig zijn zich ook welkom voelen. Het is namelijk iets wat een eigen uitdaging is en blijft, met of zonder relatie.
Ten 2e omdat eigen geluk zo onlosmakelijk blijkt samen te hangen met de (alle/allerlei) relaties met andere mensen, en zeker ook liefde en lust (of het ontbreken ervan, of die al dan niet recent voorbij zijn of nog gewenst zijn in de toekomst) de nodige invloed hebben daarop.

De puur eigen invloed is en blijft het "binnenwerk" en dat is waar we elkaar hooguit in kunnen stimuleren, tips, zetjes en aanwijzingen voor kunnen geven en waar nodig in te ondersteunen, betrokkenheid te tonen, andere perspectieven (van buitenaf, van een afstandje) op los te laten, ervaringen te delen, enz.

Uit feedback bleek dat personen het waardevol vinden om de eerste zes delen van het topic te lezen:

Deel I Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf

Deel II Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf - deel 2

Deel III foru ... -3/list_messages/215279/0

Deel IV Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf, deel IV

Deel V- Alleenzijn en gelukkig zijn met jezelf deel V

Deel VI- Alleenzijn en gelukkig zijn met jezelf deel VI vind je hier de link: psyche/alleenzijn-en-gelukkig-zijn-met- ... 1#22183041

Deel VII- link: forum.viva.nl/relaties/alleenzijn-en-gelukkig-zijn-met-jezelf-deel-vii/list_messages/385348/136?start=3400

Juni 2017 bestaat de literatuurlijst uit de volgende stukken:

Als hij maar gelukkig is – Robin Norwood

De ideale vrouw is een bitch – Sherry Argov

Coach jezelf naar succes – Talene Miedaner

Verslaafd aan liefde – Jan Geurtz (eigenlijk wel alle boeken van hem)

Je kunt je leven helen – Louise L. Hay

Het monsterverbod – Carolien Roodvoets

Liefhebben zonder voorwaarden – Paul Ferrini

De Kracht van het Nu – Eckhart Tolle

Als succes een spel is, dan zijn dit de regels – Cherie Carter-Scott

Als liefde een spel is, dan zijn dit de regels - Cherie Carter- Scott

De zeven spirituele wetten van succes – Deepak Chopra

Superbrein – Deepak Chopra

Emotionele afhankelijkheid - Dr. Rudolf Snel.

Houd me vast - Dr Sue Johnson

Liefdesbang- Hannah Cuppen

Lisanne: bedankt voor het openen van het oorspronkelijke topic! Alhoewel Lisanne minder actief is, is er nog altijd een ‘harde kern’ actief aangevuld met (eveneens welkome) passanten.

Hallo lieverds, beetje té lang dat ik niks van me heb laten horen en dat is op zich niks voor mij.
Het is niet zozeer tijdgebrek, wel dat ik momenteel nog steeds een voor dit topic weinig inspirerend leven leid.

Op dagen dat ik werk (vaak late (sluit)dienst) probeer ik nog even buiten te zijn, snel iets te eten en daarna komt er 's avonds nog maar weinig uit. Ben al bij dat ik met sommige dierbaren dan nog telefoneer of sms/app.

Ik loop met vanalles achter, op vrije dagen doe ik het hoogstnoodzakelijke, zelfs minimaal "wat moet" (boodschappen, huis beetje aan kant houden, vooruit koken, de was doen (bedrijfskleding vooruit wassen, maar ook beddengoed en handdoeken van 2 onderkomens, zodat ik dan áls ik 2 vrije dagen heb iig naar hutje kan).

Ben momenteel ook nogal vermijdend bezig als het gaat om administratie enzo, ik schuif het vooruit en wil op losse vrije dagen leuke dingen doen. Ik probeer op die manier om niet te verzanden in een huisje-boompje-beestje-leventje van niet veel meer dan werken en verplichtingen: "geleefd wórden" ipv (lekker) leven.

Na die jaren van zo weinig omhanden (+ zorgen maken hoe verder) dus een beetje een inhaalslag en wil ik liever dingen beleven (dan thuiszitten). En dan werk ik geeneens fulltime, dus dat is al een luxe, ik besef dat heel goed.

Het blijft wennen om te plannen (wat "iedereen nu eenmaal moet"), ben voorheen zó verwend geraakt dat ik op vrije dagen ook echt vrij was, haha, ik heb niet voor niks werk gezocht dat ook echt klaar is na een werkdag (dus niet in je vrije tijd ook nog mee geconfronteerd wordt of hoeft voor te bereiden/ op de hoogte blijven/ mails lezen oid). Ik leef zo'n beetje van dag tot dag, de tijd vliegt op eoa manier voorbij, nu alweer septémber!!

(Ik zit wel in een appgroep met collega's, dus zie wel voorbijkomen of er iemand een extra dienst wil werken, want minimale bezetting en personeelstekort zodra er iemand ziek is of niet op komt dagen (afg zondag bijv anderhalf uur eerder begonnen dan ingepland, maar extra dagen trek ik fysiek nog steeds niet, daar reageer ik dus niet op).

Het weekend 2 weken geleden weer eens 2 dagen achtereen vrij. Op weg naar hutje was het zwaarbewolkt, dus geen haast en ben binnendoor gereden en de afslag genomen naar een (vissers)plaatsje. Dat zou ik op vakantie in het buitenland namelijk ook doen: andere plaatsjes bezoeken. Er was ook markt, paar lekkere zachte truitjes en een vest gescoord voor weinig, en wat streekproducten

Mijn zwager is 2 weken geleden opgenomen in het ziekenhuis met heftige klachten, waar ze in 1e instantie niet van wisten wat de oorzaak kon zijn en is uiteindelijk geopereerd, dus veel contact met zus gehad en afgelopen weekend op mijn enige vrije dag haar een middag geholpen op een festival (vond ik zelf ook leuk om te doen uiteraard ) en 's avonds nog straatbbq met mijn buren.

Deze week 2 losse dagen vrij en die wil ik dan enerzijds doorbrengen op eigen tempo, rustig wakker worden en opstarten en anderzijds voel ik me geroepen om die te benutten: de zon schijnt immers en prachtig weer én dan iets af te spreken met een van mijn kinderen of mijn zus, zodat ik het weekend naar hutje kan (dus die dagen vallen dan al af voor afspreken met hun en vrienden hier).

Haha, zo heb ik dus nog "keuzestress" op de vrije dagen wat ik daarmee doe


Fysiek merk ik weinig verbetering, helaas.
Ik heb nu een paar keer van tijden geruild met een collega, zodat ik de late dienst deed (doe ik liever dan vroeg, ook al heb ik dan minder aan mijn dag, want vooraf is het vooral thuis rustiger kunnen beginnen aan de dag en 's avonds gaat de zon al onder als ik klaar ben) en ik heb gemerkt dat dat me iig beter afgaat (qua werkzaamheden) omdat ik dan op een andere positie/ lokatie blijkbaar andere/ minder belastende bewegingen maak.

Eigenlijk zou ik voor mijn (vooral enkel/ scheen)klachten 6 a 8 weken rust moeten houden, maar dat is geen optie voor mij, en ik kan ook deels sturen op wat voor werkzaamheden, maar die vind ik echt niet leuk om te doen + is heel veel (stil)staand + vroeg beginnen , dus dan liever rennen en vliegen wat ik nu doe, mét klantcontact. Ben inmiddels 6 kilo lichter daarvan alleen al, dat is dan wel weer een bijkomend voordeel

Maar goed, weinig inspirerends dus te melden, en ff extra genieten van de mooie dagen, die waren er voor mijn gevoel al te weinig deze zomer (of niet op het moment dat ik vrij was)!

Pauwenveer, ik zou daar ook op afknappen hoor!
Dan liever met je vriendinnen iets leuks doen, en zo irl onder de mensen zijn, ik geloof nog steeds in spontane ontmoetingen of via via, want dat iets op je pad komt kan immers alleen door je buitenshuis te begeven en dingen te blijven doen buiten je normale routines en "comfortzone".

Mlous, ben je nu weer terug in Frankrijk? Hoe was je bezoek hier en hoe gaat het met de dip?
Gewoon blijven delen hier, hoor, ook (en juist) waar je tegenaan loopt, het is niet per se een "goednieuws"topic hier, zoals op allerlei social media, dus ook juist herkenning vinden en daardoor steun en tips aan elkaar kunnen geven..

Nicci: hoe gaat het met jou?

Pausini: als je nog soms meeleest: mijn (hot)mail doet het niet meer op mijn pc (en ik ben zo'n digibeet als wat, moet er iemand naar laten kijken, tis geen smoes maar ik stel dat wel uit, ik kan het alleen nog wel lezen op mijn mobiel, en houd het momenteel niet bij. Zoals gezegd ben ik deze periode nogal vermijdend bezig De vriend van mijn dochter is daar handig in, maar ik zie hun alleen bij hutje). Ik denk wel regelmatig aan jou hoor, en je moeder!

Schoenveter: jouw generatie groeit op met eoa "maakbaar" idee van liefde, dat het "lukt" of "mislukt"/ pech is als dat niet komt aanwaaien, of als je daar "moeite" voor doet (die moeite zit hem dan in "daten" en als dat geen resultaat geeft denken dat er iets mis is met je of dat je gewoon pech hebt).

Het probleem is volgens mij eerder dat het (een liefdespartner) een doel op zich geworden lijkt te zijn. Ook als je het in je eentje prima naar je zin hebt en geen moeite hebt met dingen ondernemen, zoals jij, lijkt het op eoa manier toch niet volwaardig als je geen relatie hebt, alsof er iets ontbreekt wat je zou "horen" te hebben (wil je een "succesvol" leven leven)?

Laat je niet opjutten he, het klinkt cliché uit de mond van een "senior" als ik inmiddels ben, maar de wereld ligt nog aan jouw voeten met nog een hele toekomst voor je, het is vooral zaak dat je relaxt in het leven staat en vooral de verbinding met jezelf houdt, zonder allerlei invloeden van buitenaf (zoals social media en media), zodat je uitgangspositie idd blijft "wie/wat past bij mij?" ipv "hoe pas ik (mezelf aan) in eoa ideaalplaatje van succes en geluk -en vergelijken met anderen-?"

Nu ga ik iets doen, want voor ik het weet is de vrije dag alweer om!
Later meer!

Ik denk dat dat op allerlei gebied zo is, dat als je leeft zoals -indien mogelijk- zo dicht mogelijk bij jouw persoonlijke wensen en idealen, je je het gelukkigst zult voelen. Dus of het nou qua werk is of wonen, wat je beleeft en ervaart/ probeert, je je mee bezighoudt, hoe en wat jij belangrijk vindt, goed in bent en het liefst zou doen, zoveel mogelijk bij je past (of op weg helpt naar waar je heen wil met je leven).

En dat is altijd in ontwikkeling: wat je nu belangrijk vindt kan over een paar jaar heel anders zijn, ik denk ook dat meerdere wegen bewandelbaar zijn, er is geen goed of fout, je krijgt onderweg altijd kansen en mogelijkheden, leuke en mindere ervaringen en dat alles vormt je dan weer verder.

Zolang je open staat voor wat op je pad komt of zelf in gang zet kun je misschien eea "sturen", maar nooit helemaal, want het is niet allemaal "maakbaar" en dus idd ook een portie geluk of pech bij, en dat vergeten mensen weleens, dat lang niet alles aan jezelf te danken zou zijn wat je positief "bereikt" of wat tegenvalt aan jezelf te wijten zou zijn (wat jonge mensen nogal eens de neiging toe hebben: iets als liefde vinden is gewoon geen kwestie van lukken of falen, iets waar je moeite of je je best voor moet doen om te vinden/ verdienen oid..

Blijf vooral doen waar je in het nu happy bij voelt en bij jezelf te rade gaan wat jij nodig hebt wat jouw leven glans en voldoening geeft en de moeite waard maakt, met de middelen die je hebt en al dan niet "aangereikt" worden.
Los van die ene "Ware", want dat weet je (nog) niet en heb je dus ook geen invloed op, dus je richten op waar je dan wé invloed op hebt: wat je zelf doet en laat!

Binnusje: goed om je verhaal hier even te ventileren.
Het is idd niet bepaald een ideale combi tussen angstig gehecht en vermijdend, dat vráágt haast om een knipperlichtgebeuren en ik vrees dat dat blijvend zal zijn.

Tot op zekere hoogte krijgt ieder voor zich dat met "hard werken aan jezelf" mbv een psych er misschien nog uit, of iig "hanteerbaarder" als je je andere aangereikte strategieen weet eigen te maken.

Ik wil je zeker niet ontmoedigen, er is eea af- en aan te leren, dat zal niet in korte tijd zijn en kans op terugval is er altijd, en meestal niet zolang eea aan omstandigheden lekker loopt, maar vooral bij tegenslag. Overlevings- en copingmechanismen zijn (helaas) voor zover ik weet (zeer) hardnekkige mechanismen.. ook als je inzicht erin krijgt en andere strategieen, vergt het (jaren van) consequent kunnen toepassen.
In allerlei situaties.

Het blijft aantrekken en afstoten in jullie relatie.
Elke keer blijkt dat zij pas dingen aanpakt als ze dat ook echt moét (en dat geldt denk ik ook voor jou) en dat is logisch ook, immers als het leuk en lekker loopt tussen jullie is er geen/ minder noodzaak toe.

Ze kán en gáát het "zelf doen" ook niet leren als jij om haar heen bent, met al dan niet "adviezen" en je eigen blik op haar, of hoe jij de dingen zou doen en aanpakken. Dus ik denk dat het meest liefdevolle wat je voor haar kúnt doen juist loslaten is.

Door het haar ook idd (helemaal) zélf te laten doen, want dat is de enige manier om eigen kracht te ontdekken. En dat is het enige wat echt (blijvend) zelfvertrouwen geeft, een zeker weten, eea (zonder jouw hulp) helemaal zelf voor elkaar boksen.
Zolang ze bij en aan jou hangt, heeft ze die vriendinnen bijv ook niet heel nodig en blijft de focus op jou en jullie relatie (en bezigheden, leuke dingen en minder leuke kanten).

Natuurlijk trekken jullie elkaar aan en is het moeilijk om al het fijne en leuke te moeten missen. Toch halen jullie samen niet het beste uit elkaar, echt de focus op jezelf en met jezelf "aan de slag" zal nooit kunnen, zolang je (ook nog) met elkaar en op elkaar gericht bent.

Dit zal blijven opspelen, ook jouw reacties op deze dynamiek, het is bij jullie óf heel close óf mijlenver van elkaar verwijderd, ook als jullie samenleven.
Ieder een eigen leven leiden is echt het allerbeste wat jullie voor elkaar kunnen betekenen. Dat betekent ook niet dat aantrekken en afstoten in (app)contact: ofwel blokkeren en dan weer wel emotioneel/ sentimenteel contact (zoals een brief met gevoelens enzo) en weer terug naar blokkeren, enz.

Laat dan ook écht los, stop met die invloeden op elkaar en elkaars emoties.
In liefde loslaten heet dat.
Laat haar en elkaar los in het vertrouwen dat het de ander goed zal doen en dat je allebei in staat bent/ zult zijn om het leven ook zonder elkaar te kunnen leven, dat de ander hoe dan ook op zijn/ haar pootjes terecht komt.
Dat geen van beiden de ander (hoog)nódig heeft daarvoor en al zeker niet afhankelijk is van de ander, om eigen leven vorm en inhoud te geven.

Dat betekent helemaal zónder de bemoeienis, zorgzaamheid, hulp en bijstand en dus zonder de invloed die jullie (onbedoeld) op elkaar uitoefenen. Zonder goede raad of elkaars ideeen (en irritaties) over elkaar en hoe jullie elkaar hadden gewenst te zijn om wél bij elkaar te passen.

Láát haar svp haar leefwijzen en aanleg, mechanismen, manier van doen (en laten!) en van leven, haar eigen problemen en aanpak!!
En zij jou!
Maak elkaars problemen niet de eigen problemen, het kan spiegelend zijn, maar ook afhouden en afleiden van op jezelf richten.

Eigen therapie is ook niet bedoeld om de hoop erin te houden om ooit in de toekomst wél bij elkaar te kunnen passen.
Dus geen ander onderliggend doel dan je eigen ontwikkeling en open staan voor wat de toekomst voor jezélf in petto heeft, wat dán bij je past kan weleens heel iets of iemand anders zijn dan je je nu kunt voorstellen.

Losmaken van elkaar gaat in jullie geval niet werken als je alleen al vriendschap zou behouden op dit moment, omdat jullie nog steeds "gevangen" zitten in die dynamiek van alles of niets, en van de ene modus in de andere belanden. Jullie zijn imo allebei (nu iig) niet in staat om die middenweg te bewandelen, omdat jullie beiden (op verschillende, eigen wijze) geen maat kunnen houden.

Jij niet in het afstandelijke, zij niet in het close, waarop het daarna weer omdraait en zij afstand neemt en jij dichterbij komt.
Die "parendans" is de ongezonde dynamiek tussen jullie en die bewijst zich keer op keer, hoe jullie ook zouden willen en jezelf voornemen dat dat niet meer zou gebeuren. Dit is hoe jullie op elkaar reageren en dat blijft terugkeren.

De enige manier is nu om niet meer deel te nemen aan die dans en écht los van elkaar jullie levens te gaan leiden. Die liefde is niet weg, die mag je houden in je hart en zij ook, maar stop met het delen naar elkaar van zulke emoties, maar ook van verwachtingen en kritiek enz enz, laat los laat los!

Mlous: fijn je weer te zien hier, ook al loopt niet alles op rolletjes.
Kom er later nog op terug, nu vrije dag en straks naar mijn zus of zij naar mij, moet nog douchen en aankleden.

Alvast wil ik dit zeggen: elke keuze brengt twijfel mee of een andere niet beter zou zijn of was geweest. Of dat nu om je werk gaat of relatie: elke soort commitment houdt in dat de andere optie (zoals vrijheid) daar niet mee samengaat, of deels niet.
Je blijven afvragen of de andere optie niet beter was geweest kan je blijven lastigvallen, ook al was en is die ook niet ideaal.

Ik denk in eerste instantie dat accepteren (voor nu althans) het beste is wat je kan doen: dit is het en daar heb ik het (nu) mee te doen en dáár (wat nu is) iets van maken. En als dat na een poos de tijd geven niet lukt of blijft knagen, kan je tzt altijd weer nieuwe keuzes maken, of in een andere verhouding tussen beide behoeftes (zowel de behoefte om "vrij" te zijn als (enig) commitment oa in de liefde en in het wetrk(zaamheden) of de vorm en inhoud daarvan wat beter aan te passen.

Je kunt streven naar het samengaan van tegengestelde behoeften, niks mis mee, zolang je beseft dat het ideale misschien niet bestaat of niet haalbaar is, omdat ze tegengesteld zijn, dus altijd een middenweg zal zijn, waarbij je water in de wijn zal moeten doen om beide in voldoende mate te kunnen integreren in je leven en leefwijzen.

Het is denk ik een goed idee om toch idd (nu en dan) een reis(je) voor jezelf te plannen, zo komt je behoefte aan vrijheid, reizen en deels nog een eigen leven leiden aan bod.

Het is en blijft ook een kwestie van uitproberen tussen eigen leven en een leven samen, mogelijkheden onderzoeken, maar dan wel nieuwe oplossingen en niet terugkijken en of dat beter was/leek, want je kúnt niet terug, alleen maar vooruit.
Dus elementen uit het verleden die je niet terugwil destilleren (dus: wat was er fijn aan die baan en wat niet, wat was er fijn aan zonder partner en wat niet) en te ontdoen van het persoonlijke (die baan, baas, die collega's, die ex, je huidige parnter), maar de elementen dus ervan (het soort baan/werk/ relatie)..

Pupke: je kunt nu al langzaamaan een start maken met dingen in je eentje te ondernemen en kijken wat je bevalt.
Bios is denk ik laagdrempelig om mee te beginnen, al lijkt een film kijken me een individuele bezigheid (net als thuis een film of serie kijken, maar dan buitenshuis) en kom je juist daar niet in contact met anderen?

Een van de fijne dingen van op jezelf wonen is dat er ruimte is voor het impulsieve/ spontane. Ik kan spontaan de boel de boel laten idd, plannen maken en direct uitvoeren of juist van plan veranderen, zonder dat ik iemand daarin "mee" hoef te krijgen.

Schema's voor vrije tijd doe ik dus expres niet aan, haha, ik heb al meer routines dan ik fijn vind, mijn vrije dagen laat ik zoveel mogelijk open!
Zo kan ik oa afhankelijk van mijn humeur en energie, maar ook bijv wat voor weer het is, rustig aan doen of juist opschieten (om erop uit te gaan, iets te gaan doen, iets af te spreken).

Ik werk de laatste tijd standaard 3 dagen, op ma-wo-vr, maar op mijn werk zijn dat net geen volle 8 uur per dag, (min een kwartier ), en om dat te compenseren word ik eens in de zoveel tijd een extra dag in het weekend ingepland.

Omdat ik bij mooi weer de weekenden dát ik 2 dagen achtereen vrij ben liefst naar mijn hutje ga, moet ik wel wat planmatiger zijn op vrije dagen tussendoor en dus eea doen en voorbereiden, zorgen dat ik schone werkkleding heb bijv, maar ook boodschappen doen voor thuis en om mee te nemen.

Huis minimaal aan kant maken ook, waaronder kattenbak verschonen en vuinis wegbrengen bij hitte bijv, dus als ik op de vrije dins- en donderdag ook nog iets wil afspreken met mijn zoon of mijn zus bijv ben ik al vroeg aktiever dan als ik niks bijzonders op het programma heb.

Eerste weekend september was zo'n weekend dat ik vr én zondag (en dan weer maandag) ingepland stond. Die zaterdag had mijn zus festival en haar man in het ziekenhuis, ging ik haar een paar uur helpen op zaterdag (vind ik ook gewoon leuk om te doen, dus zie ik niet als werk) en had ik ook buurtbbq. Dus vrijdagavond dan nog laat tonijnsalade en knoflooksaus gemaakt als bijdrage daaraan, omdat ik daar zaterdag geen tijd voor zou hebben.

Het weekend daarop was warm weer voorspeld, heb ik donderdag mijn werkkleding in de was gegooid en boodschappen gehaald voor t weekend, heen en weer naar hutje gegaan om alles alvast daarheen te brengen, het gras daar te maaien, zodat ik het weekend dan echt niks hoefde en dus echt maximaal kon chillen.

Op die manier kon ik vrijdagavond direct na het werk doorrijden naar hutje. Het is namelijk zo lekker slapen daar en dan meteen 's ochtends naar buiten te kunnen met mijn koffietje
En als ik op zaterdag pas zou gaan, dan start ik thuis (te) langzaam op en ben ik er niet voor de middag (want juist het vertragen op vrije dagen is juist voor mij een múst om me niet "geleefd" te voelen).

Laatst was het op zaterdag helemaal niet zulk best weer als dat ze voorspeld hadden en toen besloot ik onderweg dus spontaan om binnendoor te rijden en 1 of meer plaatsjes te bezoeken.
Haha, lijkt tegenstrijdig, maar bij en warmte heb ik het gevoel (eerst) te moeten "haasten" om (daar) volop te kunnen ontspannen en te profiteren van elke minuut dat het kán

En heb ik gelukkig kunnen ruilen met een collega, zodat ik niet op maandag om 9 u hoefde te beginnen, maar pas om 12 u, zodat ik vanaf hutje naar mijn werk kon.
Ik heb daar dingen dubbel maar sleep alsnog heel wat heen en weer , ben niet zo'n goede planner dus moet daar extra over nadenken (dus op donderdag bedenken wat ik maandag daar voor ontbijt (en lunch om mee te nemen onderweg) wil hebben aan fruit en brood(jes).

Soms kook ik meerdere porties vooruit en vries ik in, neem ik dan mee op zo'n weekend, want koken bij 36 gr binnen komt niks van terecht, weet ik

Ik zie nu pas dat ik voor aankomend weekend op zaterdag ben ingeroorsterd en daar baal ik van, want mijn lijf trekt dat nog steeds heel slecht, ik heb die 2 dagen achtereen echt nodig (minstens) om te herstellen en dat lukt zo niet.
Volgens mij is dat ineens toegevoegd?!
(een collega heeft volgens mij geprotesteerd tegen weekenddienst en ik nu zonder overleg een extra dag?)

Het ging na vorig weekend net wat beter dacht ik (oa door zwemmen? En 2 volle dagen echt rust?) maar gisteren kom ik thuis en ben gewoon terug bij af.
Had vorige week (oa vanwege de warmte) Nike Airs aan en ging het relatief goed op, en gisteren maar weer eens de dure schoenen aan en had echt veel last van beide enkels (en nog steeds van scheenspier).
Tel daarbij op dat ik nog andere voetproblemen heb dus met dat harde leer dáár dan weer last van krijg en mijn de bobbels en tenen schreeuwen om vrij en onbedekt te kunnen bewegen (afgelopen periode met warmte schop ik dichte schoenen direct uit, dus bijv slippers of sloffen in vrije tijd).

En dan was het nog een relatief rustige dag, minder fysiek zwaar iig (dat ruilen bevalt me wat dat betreft wel, andere rol dan)..
Op zo'n dag ben ik niet veel meer waard daarna, en dat geeft niet omdat het late dienst is en ik daarna ook niks hoef die paar uur voor het slapengaan.

Ik word er wel een tikkeltje wanhopig van soms: ga/ moet/ wil ik dit volhouden of blijft het overbelasting en moet ik toch iets anders gaan bedenken?
Het is in diverse opzichten leuk en goed voor me, en tegelijkertijd sloop ik misschien mijn lijf (juist door herhalende belasting van bepaalde spieren/ verkeerde houding of stand van benen en voeten) en blijf ik onnodig beperkt (op vrije dagen) in mijn aktiviteiten daarbuiten?!

Vorige week donderdag met zoon een dagje erop uit geweest, ritje gemaakt naar nog onbekende plaatsjes en dan gaan we ook graag naar kringloopwinkels. In 1 daarvan voor een tientje een zgn "bureaufiets" gekocht, zoiets had ik al op het oog, haha, toeval bestaat weer niet
(zo'n ding met trappers wat je ipv voetenbankje onder je bureau/eettafel/ luie stoel zet en dan met je voeten kunt fietsen terwijl je leest oid).

Zo kan ik misschien die enkels losmaken/ loshouden..
(er zijn ook electrische met zo'n ellipsbeweging, dat leek me ook wel wat, haha, zo gek ben ik al, maar te duur in aanschaf én ik denk zomaar dat het meer zin heeft als je zelf trapt dan dat zo'n apparaat dat voor je doet ).

En zo rommel ik eigenwijs maar wat aan
In mijn ervaring (met die zoektocht bij toenemene heupklachten) weet de huisarts niks van dit soort dingen, fysio ook niet, ik heb mijn vertrouwen verloren dat die iets kunnen betekenen.

Die laatste voetspecialist ook niet veel mee opgeschoten, behalve dat ik mezelf aan het overbelasten was, die zooltjes zgn nog goed waren (heeft ie niet eens naar gekeken).

Wat hoogstwaarschijnlijk wel klopt is dat ik nu bijna 5 maanden verder begin te geloven dat ik vanalles kan blijven proberen, afwisselen van schoenen, wel of geen steunzolen erin, zwemmen en oefeningen blijven doen om het soepel te maken/ houden enz enz, maar dat niks zal helpen als ik niet onder ogen wil zien dat ik het énige wat werkelijk wél zal helpen herstellen dus niét doe: er staat 6 a 8 weken rust geven voor..

Dat zou betekenen dat ik dit werk moet opgeven, of iig tijdelijk dan 2 maanden helemaal niet werken en dan daarna heel langzaam opbouwen?!

Ik zie dit gewoon (nog he-le-maal) niet als optie. Ben absoluut geen ziekmelder dus dat ga ik zéker niet doen, thuiszitten (letterlijk en figuurlijk) niet, dat kan ik om meerdere redenen niet meer opbrengen, al te lang gedaan, maar wat dan wel, he?
Vrijwillig een pauze inlassen als mijn contract afloopt in november?!
En dan 2 maanden geen inkomsten verdienen gaat gewoon ook niet.
(zij willen mij echt niet kwijt, zeker weten, ze hebben een goede aan mij en het werk zelf en de omgeving doe ik nog steeds met plezier, geeft ook voldoening en deelnemen aan de maatschappij).

Affijn, nu ben ik dus juist veelal aan het doen wat ik ooit zo promootte als verfoeilijk: alsmaar door-door-doorgaan, iig op werkdagen: opstaan, werken, eten, ff iets ontspannends wat weinig om het lijf heeft en slapen.

En op de vrije dagen tussendoor (die eigenlijk al een luxe zijn!) afspreken of iets ondernemen om niet alleen maar "geleefd" te worden en/of eea doen om het weekend dan iig te kunnen relaxen..

Tis nogal hollen of stilstaan hier dus.
Naar hutje gaan zal minder worden nu het herfst en straks winter wordt.
Dat geeft ergens meer tijd omdat ik dan ook de weekenddagen pw heb voor mijn leven buiten het park om ipv alles op de 2 doordeweekse om het weekend niks te hoeven.

Ik weet ook dat ik op die dagen maar tot weinig toe kom en als ik niet zou afspreken al helemaal niet, dan ga ik in een andere versnelling (vertraging dus eigenlijk ) en dat vind ik ook weer zonde van de (vrije) tijd (hoewel ik die vertraging dus blijkbaar nodig heb)

Het hoeft zeker niet over te top en immer bruisend, Pupke, maar over het geheel genomen ben ik dus eigenlijk niet tevreden met het leven zoals ik het nu leid. Ik heb het geprobeerd, al te lang, "gewoon" leven..

Nu was dat een tijdlang ofwel fysiek ofwel financieel beperkt, dus dat beperkte ook de (keuzevrijheid voor) invulling van die vrije tijd.
Ook nu ben ik op werkdagen fysiek niet in staat om thuis nog iets te doen (behalve hooguit iets koken), dan plof ik neer op een stoel of terras toen het lekker weer was (ik heb afgelopen weken dus expres 2 late diensten pw ipv 1 -ook vanwege dat die minder belastend zijn) en die avonden vallen al weg, dan ben ik pas rond 21 u terug).

Op zich heb ik genoeg vrije tijd, in theorie althans, maar een deel daarvan is "bijkomen" met niks bijzonders en ik word niet blij van werken- koken-eten- tv/ netflixen oid.
Ik ben (goddank!) ook niet van de social media, ik wil contact irl met oprecht tijd en aandacht en liefst dat een "echt" gesprek(je) mogelijk is, dat kan ook zomaar de dagelijkse dingen zijn, vanalles eigenlijk wat mij of de ander bezighoudt.

Een van afgelopen weekenden zijn mijn dochter en haar vriend meerdere dagen naar hutje gekomen, en dan gáát het altijd ergens over, relaxt en wel, en dan over het leven, psychologie/ spirituelere blik en we zitten nooit zonder gespreksstof
Zo ook met mijn zoon, zij het dan weer andere interessante onderwerpen en kijk op de wereld om ons heen.

Dochter is nu weer even naar het buitenland en ik mis ze nu al
Ik had verteld dat ik ertegenop zag om de as van mijn overleden katje bij de dierenarts op te halen en zelf te begraven in de tuin (bij eerder overleden hondjes).
Krijg ik een smsje vorige week dat zij dat onderweg willen ophalen en voor me komen doen, of ik thuis ben (ja! dus ik was erbij )

En later bleken ze dezelfde dag op doorreis nog langs hutje te zijn gegaan om een kapotte kleine t-lamp in het keukentje voor me te vervangen.
Zo attent en lief, het zijn van die dingen die een kleine moeite lijken, maar juist zoveel betekenen als zoiets spontaan en speciaal voor jou wordt gedaan (of alleen al dat ze aan zoiets dénken)..

Want de keerzijde van het "lekker op jezelf wonen" is wel dat je ook tegen dingen aanloopt waar je moeite mee hebt of uitstelt, of gewoonweg liever hebt dat je die samen met iemand kan doen/ delen.

En dan bedoel ik dus niet dat daarvoor een partner "handig" zou zijn, maar overal en altíjd er alleen voor staan is ook weer niet altijd fijn.
Ik kan gelukkig een beroep doen op fijne buren in nood, zoals wanneer mijn katje een dode muis mee naar huis neemt, oid en daarnaast "samen" en "delen" verspreiden over een netwerkje aan ex, gezin, familie, vrienden en bekenden.

Naast liefde, warmte en gezelligheid delen is het denk ik het zorgzame wat (zeker voor alleenwonenden) belangrijk is. Jij staat te springen om weer voor jezelf te zorgen en dat snap ik heel goed, zeker ook de vrijheid die daarmee gepaard gaat!

Houd er rekening mee dat het niet altijd even leuk is, ook al kán je het zelf prima, om vanalles zelf en in je eentje te doen. Ik denk dat het zorgzame (zowel zelf zorgen voor een ander dan alleen jezelf als dat er voor jou eens gezorgd wordt) dus iets is wat in deze individuele tijd nog weleens ontbreekt, zeker als je alleen woont.

Zowel het géven (zelf attent zijn en er voor anderen zijn) als ontvangen daarvan zijn een meerwaarde, óók als je jong en single bent en alles prima (en zorgeloos) op de rit hebt!
Voor mij geldt iig dat ik daar betekenis aan hecht, en het leven meerwaarde geeft boven of ik zelf gelukkig ben, ik spreek even voor mezelf, maar voor mij is mijn geluksgevoel daarmee verbonden. Ik geloof niet in "als ik zelf maar gelukkig ben" en daarop gericht zijn, als dat zou betekenen zoveel mogelijk eigen behoeftevervulling.

Zo vind ik uiteraard alle manieren van zelfontplooiing en persoonlijke groei belangrijk, maar dat verliest op eoa manier (voor mij) voor een deel zijn waarde als ik dat niet deel met anderen, nergens voor inzet of niet kan toepassen in het (dagelijkse) leven.

"Gewoon" leven vind ik voor mezelf niet voldoende, als dat te "onbewust" wordt: routines, elke dag maar laat komen wat er komt, en ik wat ongemerkt te passief word zonder er zelf (meer) vorm en inhoud aan te geven..

Het is lange tijd niet zozeer gebrek aan tijd geweest (integendeel zelfs), maar eerder een gebrek aan verbondenheid voelen met mezelf, weinig sturing, beperkte en te oppervlakkige invulling van al die tijd/ruimte met weinig meer omhanden (dan voor mezelf zorgen en me min of meer nuttig maken en/of vermaken)..

Dit werk was en is nodig om weer in beweging te komen, haha, dat is gelukt iig , het is in zekere zin iig dienstbaar wat ik doe.
Ook al gaat het niet veel verder dan mensen een kort momentje vriendelijkheid meegeven (op die lokatie - een ziekenhuis- soms iig een blijk van meeleven/medeleven met goed of slecht nieuws, bijv de vreugde van een geboorte of goede/ slechte uitslag)..

Hoe klein ook, ik denk dat zwaar onderschat wordt hoe belangrijk "delen" en "samen" kan zijn, zowel van blijdschap als verdrietige/ angstige momenten. Dat mensen massaal "delen" op social media zijn vaak óf extreme emoties (lekker anoniem) óf naar mijn idee oppervlakkige dingen waar het leven imo echt niet om gaat, zoals uiterlijk en bezit, het interieur van de woning (ipv eigen "interieur" = wat zich van binnen bij jezelf afspeelt).

En is dat niet waarom meer mensen dan ooit tevoren dat innerlijk dan maar "overlaten" aan een coach of psych, omdat daar in het dagelijkse snelle leventje onder elkaar te weinig ruimte voor is?
Omdat "iedereen" vooral behoefte heeft aan leuks/ ontspannends tegenover "wat moet"?!
En geen ruimte voor "andermans" worstelingen nog erbij?

Het hoeft niet groots en meeslepends, het gaat meer om de kleine dingen en vaak een "kleine moeite" zijn, denk ik.
Zo had de collega met wie ik van diensten geruild heb gisteren iets voor me meegenomen, eoa exotisch stuk fruit (nog nooit gezien, kende het niet en ben de naam ook al kwijt, soort grote avocado maar dan glad/ grof "geschubd", smaakt naar een combi van peer en avocado, wit vruchtvlees.. even opgezocht: zuurzak

Zo'n lief gebaar!
Spontaan, dat ze aan mij heeft gedacht, gewoon zomaar, alleen maar omdat ze me graag mag (en ik haar), we graag samenwerken?
Dit is 1 vd paar collega's voor wie je iets extra's over hebt naast de gewone omgang, bijv die ik bij regen even met de auto bij het station afzet oid en zij mij soms aan het einde vd dag een paar minuten pauze gunt om éven te kunnen zitten als ze ziet dat ik bijna niet meer kan lopen (en zelf stug doorwerkt). En ik weer iets doe zodat zij een bus eerder kan nemen.

Over en weer dus, kleine moeite of een klein gebaar.

Dus dat kan ik je aanraden: oog houden voor elkaar, waardering uiten op eoa manier, iets attents, hoe klein ook, dát je het opmerkt ( net ff dat verschilletje maakt ipv vanzelfsprekend is of wordt)..

Dat geldt voor allerlei relaties, niet alleen in de liefde (waar dat ook nog weleens ondergesneeuwd raakt), zelfs iets kleins doen voor (of ontvangen van) een ander draagt bij aan geluk(smomenten)!

Anyway, ik heb sommige dierbaren verder weg wonen en die moeten ook aan bod komen, dat is nu te weinig vind ik.
Zoals mijn exschoonvader van 99.

In de zomer kom ik daar te weinig aan toe doordat ik dus oa naar hutje ga zodra dat kan en de overige dagen al verdeel over een (beperkt) kringetje mensen.
Er zijn er meer die aandacht verdienen, dat komt hopelijk aan bod nu het herfstachtig wordt!

Als ik nu blijf schrijven komt er vandaag niks meer van, zoveel is zeker!

Laters!

De hele dag donker en regen op mijn vrije dag, ik verheug me voorzichtig op volgende week en ook al is het kort dag, heb gevraagd of ik dan een paar dagen vrij kan nemen

Met het weer zoals vandaag ben ik net zo lief aan het werk en de vorige vakantieweek is verregend, vandaar..

De afgelopen weekenden dat het lekker weer is geweest heb ik daar gelukkig wel van kunnen profiteren en naar hutje kunnen gaan. Doordat ik met iemand kon ruilen van shift (ipv maandagochtend naar de midag) had ik zo 2 a 3 nachten daar (al viel afgelopen zondag dan onverwachts toch in het water: door de vele regen die verdampte werd het ook behoorlijk mistig in de bossen rondom en ben voor het donker huiswaarts gekeerd.

Bij mooi en warm weer voel ik een soort drang om daar ook alles uit te halen en te "moeten" relaxen, haha, hoe tegenstrijdig dat ook klinkt.
Dus op overige dagen alles in het werk stel wat er nodig is om optimaal te kunnen genieten van de vrije, zonnige dagen zelf.
(Het voelt ergens ook iets egoistisch, dat ik die dagen in de zomermaanden zo puur voor mezelf reserveer en als het ware block in de agenda en niet beschikbaar ben voor familie- en vrienden (bezoeken) buiten "campinglife".

Het zijn voor mij 2 werelden apart, want ik vind het (als naturist) zonde om warme/zonnige dagen te "verspillen", ook al zou het buiten zijn in iemands tuin. Dat ik dan gekleed moet (en dan liever een jurkje, maar iig geen bikini of badpak).

Dat betekent dat ik sommige mensen een hele periode nauwelijks zie, omdat ik op de dit jaar zeldzame mooie vrije dagen dus campinglife (mijn simpele onderkomen en tuin daar, zwembad en terras/ ligwei en de kennissen aldaar) (ver)kies boven andere dierbaren, die dit niet met mij gemeen hebben (wat neerkomt op vrijwel iedereen, op een paar na).

Mijn dochter en schoonzoon behoren tot de weinigen die dan ook graag naar hutje komen, mijn zoon absoluut niet!
Voor hem maak ik graag een uitzondering en "offer" ik met alle liefde een zomerdagje op, zijn we een paar keer naar het strand geweest, niet om te zonnen, maar middagje zeezicht, terras en hapje eten.

Hoe ik ook opzie tegen saaie, donkere en nóg kortere dagen als dit in het vooruitzicht in de herfst en winter, ik heb dan wél weer meer oog en ruimte om die banden weer aan te halen met dierbaren verder weg (dan woonplaats of park)..

Als we dan toch vanwege het weer weer naar binnen "moeten", dan verruimt dat mijn sociale kring en maak ik dus meer tijd vrij voor andere familieleden en vrienden (bezoeken of zij mij) met wie ik me eigenlijk close(r) verbonden voel en toch (te) weinig tijd voor maak irl in de zomer.

Omdat sinds ik weer werk het nu een beperkt aantal vrije dagen zijn en ik op werkdagen, die vaak telkens eentje tussendoor zijn, tot niet veel meer in staat ben doe ik huishoudelijke en andere dingen op die vrije "tussen"dagen. En als ik dan eens 2 dagen achtereen vrij ben én het mooi weer is, ik dan dus "voor mezelf" kies (vakantiegevoel, ontspanning en genieten, ook al is er daar ook werk in de tuin bij).

Het is dus nogal dubbel: enerzijds absoluut een luxe, maar dat brengt tegelijkertijd ook een volop "moeten" benutten met zich mee áls (en zolang) ik de kans heb

Komende tijd dus meer tijd en aandacht te besteden aan wie me lief is en ik voor mijn gevoel wat verwaarloosd heb (en/ of iig geen prioriteit aan gegeven heb).

En dan ben ik nog wel in mijn eentje, kan op vrije dagen doen en laten wat ik wil, ik zie niet hoe ik daar bijv ooit nog een relatie naast zou kunnen onderhouden?!

Want áls ik afspreek geef ik graag 1 op 1 de volle aandacht aan het gezelschap met wie ik op dat moment ben. Ik denk dat stellen eraan gewend zijn om sámen op bezoek te gaan bij familie en vrienden (of die te ontvangen) en ik misschien relatief individueler contacten heb bij wie ik geen partner zou meenemen, of dat die veranderen?

Ik bedoel maar, met bijv mijn zus of bepaalde vriendinnen 1 op 1 heb ik toch een ander gesprek dan dezelfde vriendin met hun partner erbij.

En (vooral recente?) stellen willen logischerwijs ook tijd met elkaar doorbrengen, dus ook van die kant zie ik dat er bij stellen eerder tijd uitgetrokken wordt voor "gecombineerde" afspraken: stellen met (een) ander stel(len) of dat je in 1 klap met meerdere vriendinnen/ familie samen een datum prikt, op die manier "kost" dat maar 1 middag/ avondje ipv 4x een op een afspreken.

Voorbeeldje: als ik dan toch afreis naar mijn broer (en zijn lat-vriendin) dan combineer ik dat graag met -in dezelfde buurt- ook met ex-schoonzus (ook lat-relatie, maar nog steeds dikke vriendschap) en is het nog gezelliger als 1 of meer van mijn uitgevlogen nichten er ook zijn (bij hem of bij haar).

(andersom combineren zij ook, oa op verjaardagen bijv, allemaal (in harmonie) bij elkaar, dus broer én exschoonzus én hun gezamenlijke kinderen én nieuwe partners, dan lijk ben je weer bijgekletst met al die vliegen in 1 klap.

In werkelijkheid heb je dan wel "iedereen" weer eens gezien, maar praat je niet met iedereen en blijft het vaak wat oppervlakkiger en globaal weer op de hoogte.

Ik weet niet hoe jullie dit zien of doen, hoe jullie je vrije tijd verdelen over genoeg tijd doorbrengen met evt partner, evt uit-/ thuiswonende kinderen (en hun evt partners), bevriende stellen of individuele vriendschappen?

Ik zie bijv Ladylola heel bewust weekendjes (weg) inplannen met lat-partner, maar ook bewust dagjes/ weekend/ vakantie met het hele eigen gezin (en aanhang).
Dan zijn de dagen met vriend tevens "me-time" ?
(dus me-time in de zin van waar je zelf behoefte aan hebt en niet zozeer aan (alleen) met jezelf te zijn?)

Zo is 1 nicht tevens vriendin en ook van mijn zus. Eerder spraken we vaak 1 op 1 af, zij was een vd weinigen die ook naar hutje kwam , maar ook wel gedrieën af, en nicht had al een drukbezet leven, maar helemáál sinds ze een (lat)relatie heeft. De frequentie is danig omlaag en dan liefst met anderen tegelijk (we hebben gemeenschappelijke kennissen en die ziet ze dan meteen ook. En dat zou ik zelf ook zo doen).

In mijn ervaring is het steeds lastiger een datum te prikken dat meerdere mensen kunnen?

Ik worstel hier al jaren min of meer mee, jaren terug ook nog een grote familie aan tantes en mijn moeder om regelmatig te bezoeken en nog thuiswonende kinderen, kindje van een familielid die ik wekelijks opving..

Ik blijf het lastig vinden om tijd te verdelen over iedereen die me dierbaar is en mezelf en dan dus ook nog over wát daaronder valt: wat te doen in die "me-time", kiezen uit uiteenlopende behoeften van mezelf die allemaal belangrijk zijn.

Dus regelmatig ben ik alleen als ik dat niet wil zijn (teveel in mijn eentje) of juist niet als ik dat wel zou willen, haha, en zou ik sommige mensen vaker willen zien, maar oa om redenen van dus bijv lokatie en beperkte tijd/ geld/ alleen op afspraak langskunnen niet aan toe kom.

Ik had in mijn hoofd om vandaag weer eens naar mijn ex-schoonvader te gaan, maar dat kan niet zomaar meer spontaan langsgaan.
Dat geldt voor meer dierbaren overigens (en andersom hier spontaan aankloppen grote kans dat dat niet uitkomt of ik er niet ben).

Het moge duidelijk zijn: ik ben niet zo'n vooruitplanner, verre van zelfs, dus nu is het na rustig opstarten (om 8 uur opgestaan) al schrijvende toch alweer middag!!
en zo gaat dat dus vaker en komt er weinig terecht van bezoekjes, als ik niks heb afgesproken

Ik vind dat rustige opstarten op vrije dagen ook gewoon heeeerlijk, maar voel me enigszins schuldig dat ik dan weer eens niets bijzonders doe en wel degelijk van plan was
Story of my life? Dat ik het (tijd dus) altijd ruimer inschat vooraf en op eoa manier wat in mijn hoofd zat "saboteer" en dan alsnog de dag anders invul?

Ik vind het trouwens echt al koud in huis met 21 graden, zit te typen met koude handen, ik zou wel in bad willen opwarmen en heb zooo geen zin in warme kleren aan (laat staan sokken en schoenen/ laarzen)..

Wat heerlijk, Mlous, dat je daar nog zomer hebt!
Later kom ik op je terug, wil ik nog wat "nuttigs" met deze druilerige dag doen..
Hopelijk dus volgende week idd wat warmer


Maar de dag is nog niet voorbij,

Ik heb een paar dagen vrij gekregen en nu heb ik een vakantietje van as zondag tot vrijdag
Hopelijk wordt het idd lekker nazomerweer

Ben vanmiddag alsnog naar mijn ex-schoonvader gereden na even gebeld te hebben. Blij dat ik dat gedaan heb, ook al was het maar anderhalf uur, want anders wordt het toch te vermoeiend voor hem.

Hij wordt nu wel echt oud en breekbaar, errug mager ook, ik schrok ervan.
Ik had gebakjes meegenomen en dat gaat er gelukkig altijd wel in

Hij leek best goed bij de tijd, maar ik vermoed wel wat bluf daarbij, dus of hij nog helemaal kan plaatsen welke rol in de familie ik inneem, weet ik nog zo net niet.

Ook wel 3x gevraagd welke dag het is, dus tijdsbesef is een beetje aan het verslijten, maar mag het als je bijna 100 jaar oud bent?!

Heb beloofd dat ik volgende keer eerder op de dag kom en we dan een ritje kunnen maken of even lunchen bijv bij zijn geliefde golfbaan.
Sinds kort mag hij zelf geen auto meer rijden en die korte ritjes daarheen (waar hij zijn vrienden heeft) of naar het winkelcentrum vlakbij zorgden er voorheen voor dat ie nog zelfstandig de deur uit kwam en stuk eigen sociaal leven had (buiten zijn kinderen om).

Nu en dan kan hij blijkbaar meerijden met een van die vrienden (er belde er eentje om hem morgen op te pikken), maar of hij echt nog golft of dat hij er meer voor de gezelligheid bij is, vraag ik me af.

Er is een scootmobiel aangeschaft, maar die vindt hij maar ingewikkeld, ik denk dat ie die niet veel zal gebruiken. Dat soort dingen nog aanleren en dan op het fietspad moeten enzo is denk ik bijna net zo gevaarlijk (behalve dat ie niet zomaar een ander aan kan rijden): het uberhaupt deelnemen aan het verkeer itself is meer een issue.

Hij lijkt zich erbij neer te leggen dat dat nu eenmaal bij ouderdom hoort en prijst zich gelukkig met een -voor hem- best volle agenda met bezoekers en huishoudelijke hulp. Ik moet zeggen dat mijn ex heel erg veel doet en regelt voor hem (en zijn broers ook). Ik vind hem een topper in zorgzaamheid (dat mag ook weleens gezegd worden! )

Mlous, is het een vrij kleine gemeenschap dan waar je woont?
De enige manier is denk ik om te leren je er niks van aan te trekken, dan vinden ze er maar wat van (van jou), jammer dan.

Dat is makkelijker gezegd dan gedaan, ik weet het, en je ergens thuisvoelen is zoals het woord al zegt een gevoel. Een sfeer. En als je daar al gevoelig voor bent, kan dat door vanalles beinvloed worden.

De prachtige omgeving en lekker weer zijn daar zeker belangrijk onderdeel van, maar mensen in je omgeving spelen natuurlijk een grote rol.
Het gevoel dat je (in eigen woonplaats/ gemeenschap) welkom bent en/of "erbij hoort" (of juist helemaal niet bij hoort/ wíl horen) maakt logischerwijs wel een verschil.

Als je je ontheemd voelt, of (te)veel afwijkt, vergt dat sterker in je schoenen staan om jezelf te zijn/ blijven en daar ook blij mee te zijn en zeker als het niet het type mensen is waar je je voldoende aan wil/ kan aanpassen óm er maar bij te horen.

En dat niet alleen, het is belangrijk om iig een páár mensen om je heen te hebben met wie je je wél verbonden voelt en die bij jou passen zoals je bent. Dat gaat denk ik verder dan "okay vinden wie/ hoe je bent": het is een wisselwerking, over en weer herkenning vinden in elkaar, globaal "matchen" op belangrijke vlakken zoals leefwijzen en hoe je in het leven staat.

Dat geldt dus niet alleen voor een geliefde/ levenspartner, maar dus ook in vriendschappen, zeker als je geen familie in de buurt hebt en je vrienden ook zo'n beetje fungeren als "zelfgekozen familietje": op vlakken die voor jou belangrijk zijn zo'n beetje op eenzelfde "level" zitten.

Dat zal idd niet meevallen om te vinden in een heel andere cultuur dan waarin je zou willen leven.

Ik heb jaren gewoond in een klein, religieus dorp, waar wij vreemde eenden in de bijt waren (en bleven). Ik had er zelf best prettig contact met de bewoners, maakte een praatje als ik de honden uitliet, nam min of meer deel aan dorpsaktiviteiten, maar echt integreren deden we niet (niet-gelovig, familie en vrienden elders, gericht op en kinderen op school grotere plaats verderop, waar ik nu woon).

Moet er niet aan denken dat dat de (enige) plaats was geweest om "erbij te horen", laat staan nieuwe vrienden te maken. Het lag veel te ver uiteen op div vlakken.
(inmiddels zijn er meer mensen "uit de grote stad" neergstreken, hoogopgeleide 2-verdieners met jonge kinderen die daar nog betaalbare huizen en ruimte vinden, dus langzaamaan zal het inmiddels anders worden.

Dus het maakt ook nog uit of je "de enige" bent die "anders" is: een gemeenschap met hun vaste eigen gewoontes, cultuur, mores en omgangsvormen ga je niet veranderen in je eentje.

Dus de keuze is dan aanpassen óf onafhankelijk van zijn, "boven staan", je eigen gang gaan en schijt aan hebben/ weinig van aantrekken als men daar iets van vindt (zelfs roddelt, ze doen maar).

Ik snap dat het lastig kan zijn, omdat je thuis voelen in je omgeving zeker wel meetelt in je happy voelen.

Een gelukkige relatie compenseert dan ook niet andere vlakken waar je niet tevreden mee bent en dat geldt andersom ook, er zijn meerdere factoren die daar dus invloed op hebben.

Je bent nu qua werk misschien ook nog niet helemaal overtuigd "op je plek" en dan is het idd zaak om allerlei dagelijkse aktiviteiten -voor zover je die zelf kunt kiezen- iig in te vullen op eigen wijze.
Veel meer kun je niet doen, dan zoveel mógelijk je eigen gang te gaan en pad te volgen, als je gebonden bent aan die woonplaats..

Lekkere (bijna)vrije week gehad afgelopen week
Maandag op een leuke plek gezellig en vrij lang geluncht met ex en zoon

Dinsdag en woensdag naar hutje gegaan, was lekker weer qua temperatuur maar niet erg zonnig, en dan kan ik minder goed "niksen", dus ben de ene dag gaan grasmaaien en woensdag dan de buitenkant van hutje en schuurtje gaan schoonmaken met groene zeep.

Lekker met water kliederen dus, haha, met een opstapje (op en af) en boven je hoofd met een stoffer en sopje en dan naspuiten met water. Dat gaat makkelijker zonder kleren aan en was het dus ideaal weer voor, want als het te warm is in de zomer vind ik dat te inspannend en in de herfst loopt dat water zo je mouwen en broekspijpen in

Donderdag was zus jarig en daarheen gegaan, samen op pad geweest naar een plaatsje aan zee en later bij haar in de buurt een hapje gegeten, met haar -inmiddels gelukkig wat opgeknapte- man.

En toen was de vrije week alweer om, vrijdag tot laat gewerkt en zaterdag op mijn gemak weer terug naar hutje

Was wéér niet het beloofde zonnige weer, zwaarbewolkt met wel lekkere temperatuur, ik had geen haast dus ik besloot om een plaatsje vlakbij eerst weer eens in te gaan: beetje geslenterd in de historische straatjes met een bakje koffie-to-go uit een winkeltje met meerdere doeleinden.

Uiteindelijk in een etalage een leuke (travelstof) blouse gespot van een favoriet merk waar ik meer van heb en gepast en ja, ik weet meestal wat me staat, dus die heb ik mezelf cadeaugedaan

Voor het gemak ook wat kant-en-klaar-eten van de slager voor 2 dagen, een goede vierge olijfolie en wat nieuw ondergoed en sokken gekocht (met het oog op de aankomende herfst).

Intussen kwam de zon door en een lekker relaxte avond nog best lang gezellig buiten kunnen borrelen met wat vrienden
En wat slaapt het toch héérlijk daar, pikdonker in de slaapkamer, stil en het was helemaal niet koud, bleef binnen zo'n graadje of 16 de hele nacht

Zondag begon zonnig, dan is de hele tuin daar in de schaduw omdat de al echt stukken lager staat en alleen nog 's ochtends op de hut zelf (op het zuiden gelegen) schijnt.
Even later weer bewolkt en dacht ik dat wederom het beloofde zonnige weer niet waargemaakt zouden worden, maar het trok gelukkig weer helemaal open

Dan nog staat er een grote boom een paar tuinen verderop, dus vrijwel de hele dag geen zon meer op mijn terras, alleen een stukje in het gras, dus ben ik daar lekker gaan zonnebaden

In de zomer blijf ik onder een parasol of in de schaduw, maar nu wel even een paar uur volle zon gepakt, meteen weer zo relaxt en instant een (zomer)vakantiegevoel
's Avonds na het eten vroeg donker en weer tevreden huiswaarts gekeerd

Zo'n weekje heeft me echt goedgedaan, merk ik!

Gisteren een lange dag werken, daar zag ik wel tegenop.
Had een paar keer geruild met iemand (kon ik later beginnen en uur minder lang), nu bijna 9 uur.
(en het lukte wel, maar ben ik meteen terug bij af, vooral na afloop).

(Fysio en huisarts kunnen hier niks mee, Mlous. Het is overbelasting icm de stand van mijn voeten, aan de ene kant een "hallux" aan de zijkant waar ik geen pijn van heb maar wel invloed heeft op scheefgroei tenen en de andere kant ook scheefgroei en een "bobbel" bovenóp grote teengewricht, waar bij wrijving met (dichte) schoen pijn en blaarvorming komt kijken, dus ook nog "moeilijke voeten".

Dus het ene paar schoenen doet pijn bovenop, de andere (sleehakje bijv) zitten een paar uur lekker en dan krijg ik last onder de voetzool, platte schoenen krijg ik last van hielen en enkels, enz enz. Ik wissel gedurende de dag af.
Heb last met en zonder steunzolen, allerlei schoenen: het lijkt allemaal niks uit te maken, het is en blijft overbelasting en dagen achtereen staan en korte stukjes lopen/ herhalende bewegingen ("remmen", stukje opzij draaien, whatever)..

Ik heb wel het idee dat ik eindelijk weer normaler loop (afwikkel), ik had een afwijking bij het afrollen (landen op de buitenkant, terwijl ik "doorgezakte" voeten heb, waarschijnlijk compensatie?!)

Er is wel eea veranderd qua de positie die ik het leukst vind en het vaakst op die plek sta, enerzijds dingen ten goede, anderzijds is de opstelling van waar ik mee werk veranderd en vind ik een verslechtering. Zowel voor de klanten onduidelijk als voor mezelf vervelend.

Maar daar wordt door de leiding niet naar geluisterd: "ze wennen er wel aan en jij ook". (ze willen minstens een maand vooral zien wat deze opstelling doet met het koopgedrag/ omzet en boeit blijkbaar minder dat het onrust geeft waar (aan welke kant) aan te sluiten in de rij, wie er aan de beurt is, waar iets te vinden is (bijv zelf moeten pakken of aangereikt moet worden) en dat het mij extra handelingen kost.

Kreeg wel weer een cadeautje (een blijk van waardering, dus ze zijn nog altijd blij met mij ).

Gisteren wel iets wat ik shocking vond: er is een collega met directe ingang verwijderd vertrokken, het hoe en waarom is (nog) niet met mij en de andere collega's gedeeld, ik weet alleen dat die collega al langer in de gaten werd gehouden.
Die werkte er al veel langer dan ik, iedereen was ervan van slag, ook al leek het sommigen niet te verbazen omdat die haar blijkbaar al langer niet vertrouwden

Nou gaan ze niet over 1 nacht ijs daar volgens mij, zeker gezien een al krap personeelsbestand, dus het moet wel iets zijn geweest wat ernstig genoeg is..

Ben benieuwd wat dat gaat betekenen voor ons, qua rooster, want een (bijna?) fulltimer weg die vaste (en minder populaire) uren had op 1 vd lokaties (waar ik zelf ook graag werk, maar dan op andere tijden) moet per direct opgevuld worden door (vooralsnog) de bestaande ploeg?!

Het gaat dan om vroege dienstenen afgelopen weken had ik daar dus vrij vaak juist late diensten (want 1 vaste en 1 geruild).
Ik zie mezelf liever niet zo vroeg beginnen, ook al heb je dan nog een deel van de middag en avond..

Je werkt daar in je eentje en niet iedereen vindt dat fijn, iha vindt men het gezelliger op de andere plek.

Voor mij zitten er wel wat voordelen aan, kleiner, minder zwaar/ belastend, diversere (ook non-food)producten, beetje een "eigen tokootje draaien", meer doorloop (to go), op rustiger tijden vaak meer tijd voor een praatje, iets diversere werkzaamheden.

Tot op zekere hoogte vind ik het wel fijn om zelfstandig te werken en bijv zelf (tov de andere lokatie) veel vrijheid om te bepalen wanneer je de div dingen doet of de manier waarop/ volgorde waarin.
Maar soms is het té stil, zeker in het weekend, dus dat is weleens saaier idd.

Aan de andere kant is het op "mijn" plek op de andere lokatie meestal juist veel te druk om "gezellig" met collega's te kletsen, dus ook al ben je dan in theorie met meer collega's in die ruimte, daar werk ik ook alleen, want zij zijn(op afstand) tegenover mij bezig (zij trouwens wel naast elkaar en kunnen kletsen, ik vind die werkzaamheden dan juist weer niet zo boeiend en sta je de hele tijd stil ook nog ).

Affijn, gisteren vertelde een collega mij dat ze juist een hekel had aan mijn plek (hele tijd met klantcontact, wat ik juist het leukst eraan vind ), en zo met haar nog meer collega's (nu snap ik waarom ze blij met me zijn, hahaha, zij vinden dat blijkbaar geen leuk en juist zwaar(der) werk en nu sta ik dus automatisch op die plek als ik er ben.

Het is de afgelopen tijd ook idd echt drukker geworden, gisteren paar uur "knallen" en achter elkaar doorgaan, poeh.
Het zwaarste vind ik toch een lange dag daar én dan nog afsluiten (ivm alles wat dan nog op zijn plek en schoon moet), dus ik snap wel dat sommigen het liefst openen en (relaxter) staand werk doen.
(voor mij zou het niet goed zijn, dat staan de hele dag, nu beweeg ik iig veel, ik zet aardig wat stappen )

Op vrijdag heb ik de laatste tijd "vast" de late shift (niemand wil die, volgens mij) en dat vind ik tot nu toe de meest relaxte dag, dan paar uur de drukke. grote lokatie en dan de kleinere tot sluit, daar kan ik dus meer in eigen tempo mijn gangetje gaan (welke werkzaamheden die moeten gebeuren ik wanneer doe, en hoe, tussen de klanten door).

Ik ben wel iemand die zich graag op 1 ding tegelijk richt, hahaha, ben ik net lekker geconcentreerd met iets bezig dan kan ik het storend vinden als daar een klant "tussendoor" komt die dat "onderbreekt"
(als ik de hele tijd met klanten bezig ben vind ik dat dus wél leuk en een rij juist een uitdaging, want dan ben ik daarop gericht).

We zullen zien hoe het verloopt daar, ik vind het (los van mijn voet-/ beenklachten) iig nog afwisselend genoeg om het leuk te vinden, ben er best wel op mijn plek. Volgende maand loopt mijn contract af en ik zal wel een nieuw voorstel krijgen, ik moet goed nadenken of ik misschien beter minder (vaste) uren kan afspreken (meer kan daar in de praktijk altijd).

Dan zit ik niet zo vast aan die contracturen die ik moét maken (tenzij die weinige vakantiedagen opmaken om mijn lijf nu en dan wat rust te gunnen) óf ziekmelden, wat ik dus niet doe en ook niet van plan ben..

Tja, wat is wijsheid, he?
Ik ben totaal niet bezig met nadenken over evt ander werk.
En ik vind het fijner -zeker in de komende herfst- en wintermaanden- óm aan het werk te zijn, teveel winters binnenshuis meegemaakt met te weinig omhanden!

Hoi Nicci , fijn om iets van je te horen weer!

Vervelend is dat juridische geregel, dat soort onzekere dingen kan je levenskwaliteit nogal beinvloedenat, dus goed van je dat je daarnaast constructief bezig (geweest:) bent. Is een goed idee, die in hoogte verstelbare autostoel (heb ik paar jaar terug ook gedaan om dezelfde reden!)

En nu dan weer positieve aandacht voor je interieur ivm het binnenleven wat eraan komt. Dat doe je goed!

Tja, die weekenden zullen ongetwijfeld saaier lijken zonder relatie als je het vergelijkt met je laatste ex, dat komt vooral doordat pieken en dalen (leuke dingen delen maar ook veel drama) gewoon veel "spannender" en dus meer voelbaar zijn dan het evenwichtige van "rustig kabbelend", waarbij je min of meer tevreden bent met jezelf en je leventje van alledag, maar je toch verlangt naar wat meer "leuks" en "samen": het leven delen met een partner, liefde, oa geborgenheid en zorgzaamheid.

Dat is denk ik herkenbaar voor de meeste singles, zélfs als ze zeer gesteld zijn op hun vrijheid en hun leven zelf naar alle tevredenheid vorm kunnen geven.
Relaties zullen zelden uitsluitend ideaal verlopen en net zo is altijd alleen leven ook niet ideaal.

Het meest ideale zou misschien een tussenvorm zijn, waarbij het zo goed past dat het "als vanzelf" gaat en je zowel veel vrijheid houdt om "jezelf" te blijven als een gezamenlijk gedeelte waarin je elkaar liefhebt, lief en leed kunt delen, maar ook niet elkaars "zwaan-kleef-aan" wordt.

Maar vind het maar, he!
Intussen zelf erop uit blijven gaan en met de mensen die je al hebt om je heen.
Het voordeel van samen met een ex of vriendinnen die je al kent erop uit gaan is dan dat je dan al (gezellig) gezelschap hébt, nadeel daarvan is dat je dan niet in contact komt met anderen, omdat je dan al op elkaar gericht bent.

In je eentje erop uit is wat dat betreft "spannender", en kan meerdere kanten op: je kunt zelf bijv wel openstaan voor nieuwe contacten maar je temidden van alleen maar onbekenden (en er geen contact ontstaat) ook juist nóg meer een "vreemde" voelen: een drukke omgeving vol mensen zonder enige connectie kan juist eenzaaamheid benadrukken.

Ik zeg altijd: "waar je vaker komt, word je vanzelf een bekende" en ik las zoiets laatst ook nog ergens. Vandaar ook vaak het advies om je aan te sluiten bij eoa sport/ hobbyvereniging of vrijwilligerswerk oid waar je regelmatig in aanraking komt met meer mensen, die je dan vaker ziet, zodat je een band kunt opbouwen.
Maar waar dan, he?

En dat moet je als single allemaal zelf initieren.
Ook al kun je jezelf goed vermaken en heb je al genoeg sociaal leven, dan nog kan al dat bekende ook (te) "veilig" blijven, en af en toe "uit je comfortzone" komen nodig zijn voor wat nieuws of iets nieuws leren.

Dat is denk ik al een stuk makkelijker als je (een) uitgesproken hobby('s) of (team)sport oid hebt, dus al iets met elkaar gemeen hebt. Elkaar opzoeken op beurzen, wedstrijden en/ of andere bijeenkomsten.

Iets gemeenschappelijks qua interesse/ bezigheid dus. Met jouw liefde voor tuinieren zouden dat bijv ook workshops bij een tuincentrum kunnen zijn.

Ik vind het zelf ook niet altijd makkelijk, hoor, al lijkt het soms van wel, om álles zelf te initieren of te kiezen om de -nu ik werk ook nog schaarsere- vrije tijd in te vullen.

Dan zie ik dat het hoog tijd is dat er meer moeite (en geld) zou mogen gaan naar mijn woning, maar wil ik op zo'n vrije dag ook juist dierbaren op- of bezoeken, dus juist dat "samen", en tot nu toe krijgt die sociale behoefte dan de overhand.
(Op werkdagen ben ik daar nog steeds te moe voor, zelfs te moe om te bellen, dan vind ik het al heel wat als ik op tijd en gezond avondeten op tafel zet).

Soms dus "keuzestress" over wat te doen en dan zelfs zo lang dubben dat de halve dag alweer om is (ik blijf rustig opstarten heerlijk vinden op vrije dagen!)

Afgelopen weekend minder mooi weer dan eerst voorspeld was, ben ik ein-de-lijk mijn administratie gaan doen: losse rekeningen betaald, (papieren, jawel die heb ik nog) bankafschriften gefiled, alles weer in mappen gestopt, dus de tafel leeggemaakt!

Onvoorstelbaar hoe ik je daar langere tijd tegenaan kan hikken, dagelijks in het zicht ligt en dan toch uitstellen
Eenmaal gedaan was het zo gebeurd (ik heb alles wat regelmatig terugkeert iig automatisch lopen, dus gaat om maar een paar die eenmalig zijn en kan ze nu "gewoon" ook betalen, dus dat is de issue niet

Er valt dan een last van me af en dan denk ik altijd: waarom doe ik dat niet meteen/ eerder en laat ik het altijd eerst oplopen en zie er dan als een berg tegenop?

Intussen dus ook begonnen met ruimen en wegdoen, ook dat is altijd zo'n goede tip uit mijn ooit "bijbel" Coach jezelf naar succes.
Na jaren loopt eea aan troepjes of wat je nooit meer draagt weer op, en dan weet je niet meer waar te beginnen.

Weer wat kleding weggedaan, maar ook juist "herontdekt", zo blijk ik weer broeken van paar jaar geleden te passen, dat is weer een meevaller dan, aangezien die niet uit de mode raken. En andere dingen waar ik eerder nog over twijfelde alsnog weggedaan, dus wat rigoureuzer dit keer

Nu gaan ook spullen kapot, die ik misschien al 10 jaar had, zoals mijn mooie espressomachine. Dat kan zomaar 200 euro kosten om te laten maken, dat heb ik er niet voor over en eenzelfde 2e hands weet je ook niet van of die er niet na een week of maand mee ophoudt, immers mijne werkte ook nog maar op een dag ineens niet meer.

Nu heb ik een kleine (camping)filterkoffiezetter en dat is gezonder ook zelfs.
De espressomachine, waar ik ooit zo blij mee was en een blikvanger op mijn kookeiland is, zomaar wegdoen vind ik bijv lastig, hahaha.
Ook al maakt het ruimte, ik vind hem zo mooi..
Ben er zo gewend/ gehecht aan

Dus ook keuzestress waar ik geld aan uitgeef, haha, ik geef hetzelfde bedrag "makkelijk" uit aan weer een paar (werk)schoenen als ik denk dat dat dé oplossing is voor mijn problematische voeten.
En dan: ga ik een second opinion (eigenlijk een third) bij een heel andere podotherapeut aanvragen, als een 1e consult met metingen enzo, zodat die eens helemaal opnieuw en dus onbevangen gaat kijken naar de problemen van nu?

Of (op marktplaats) een voetmassage-/ vibratieding proberen?
Ik heb nu een "fietsje" voor onder je bureau, en ik denk dat ik al vooruitgang boek, alleen oefen ik daarmee niet echt de enkels en voeten zelf (last van gewrichten onder voet en enkels zelf, dus daarnaast rek- en strekoefeningen, cirkelend enz).

Wel intussen een paar nieuwe kledingstukken aangeschaft waar ik echt blij mee ben, maar verder is het natuurlijk "of-of": je kunt extra's maar 1x uitgeven, of sparen.

Dingen raken dus kapot en vaak vanalles tegelijk, destijds in eenzelfde periode aangeschaft, maar wat ik ook vervelend vind is dat apparatuur maar een bepaalde levensduur heeft, zoals mijn apple laptop alweer verouderd is.
Wou ik eindelijk die rekeningen betalen, kan ik de banksite niet eens openen, witte pagina, moest het op mijn recentere Ipad
(andere bank kon al langer niet, omdat ik mijn pc niet meer kan updaten dus)

Vorige week de koolmonoxidemeter die om de 30 seconden piepte, natuurlijk altijd 's avonds pas en niet een paar dagen eerder overdag als mijn handige zoon er is, die het destijds heeft geinstalleerd.

Gelukkig was er nog een buurman wakker, die hem heeft losgekregen zodat iig het gepiep ophield, anders slaap je de hele nacht niet (het was er 1 op electriciteit, niet op batterijen).
Diemoet om de zoveel jaar dus in zijn geheel vervangen.
Dat soort dingen.

Dus zelfs als je eea lieft behoudt en hetzelfde wil houden dan blijft dat niet zo, "moet" er weer iets mee
Dat zijn van die "onzichtbare" dingen die al geld kosten om het te behouden/ onderhouden. Dat voel ik altijd als "zonde van het geld", omdat het niks "nieuws" toevoegt, maar nodig is om te behouden wat je al had

Het heeft allemaal aandacht en "TLC" nodig.
Gelukkig ben ik niet zo impulsief en overdenk ik meestal wat prioriteit heeft, al zijn dat niet altijd ook de belangrijkste dingen of wat op langere termijn belangrijk(er) is.
Nadeel is dus dat ik soms zoveel kan dubben/ overdenken dat ik uiteindelijk geen van beide doe

Zo is het vandaag naar het laat aanzien de laatste (vrije) dag dat het echt lekker weer wordt, dan zou ik in theorie dus NU naar hutje moeten gaan, het gras maaien en ff relaxen in de , zeker nu de herfst er echt aan lijkt te komen.

En was ik al vroeg op, maar is het nu alweer vrij laat + hier ook dingen te doen die ook kunnen als het regent/ koud is, maar vind ik voor 1 halve dag heen en weer teveel moeite als ik 's avonds alweer terug moet.
+ iemand terugbellen die echt aandacht kan gebruiken en gisteren na werk niet bereikbaar was (en ik komende dagen weer niet 's avonds).

Hoe dan ook, het is fijn als je zoals jij bezig bent met constructieve dingen, ook een nieuwe vloer kan je langere tijd elke dag opnieuw van genieten!

Je moet dus creatief zijn als het gaat om schaarste, of het nu gaat om tijd of je energie of geld en dat word je dan ook!

Aaaaaaaah, komt net mijn kater met een heel grote dikke dooie muis binnen en achter mijn stoel

Ben meteen naar de (open) keuken gevlucht, dat helpt dus niet, want vanachter het kookeiland uitzicht op kater die die muis aan het opeten is
Kan er maar niet aan wennen, vind het zoooo eng, zit meteen vol adrenaline

En áltijd als de buurt al donker is, iedereen slaapt hier al, ook de benedenbuurman is in het buitenland..

Ik durf er dus ook niet langs en ik moét daar toch echt straks langs naar de wc of de gang om te gaan slapen zo (niet dat slapen lukt met al die adrenaline)

Edit: inmiddels ligt wat ervan over is (onthoofd en wel) in 3 stukken, kat is naar buiten en heb er snel van een afstandje een vuilniszak overheen gegooid, maar durf er ook dan nog steeds niet langs

Ik kan hier zó niet tegen, gatverdegatver..

Hopelijk ruimen de buren het morgenochtend op, nu nog de uitdaging om op eoa manier naar boven zien te komen zometeen

Edit: kostte minstens een uur om de adrenaline weg te krijgen en genoeg gekalmeerd te zijn om te kunnen slapen.
Zojuist weer door de buurvrouw opgeruimd, gelukkig, die is goud waard!