(Alleen zijn en) gelukkig zijn met jezelf VIII

Eind 2011 opende Lisanne een topic omdat Lisanne maar niet gelukkig kon worden met zichzelf. Haar eigenwaarde was gebaseerd op de bevestiging die ze kreeg van anderen. In een relatie werd Lisanne afhankelijk en cijferde ze zichzelf weg, als vrijgezel was Lisanne altijd op zoek naar afleiding en naar een potentiële relatie. Na een relatie met een foute man waarin ze zichzelf compleet verloren was wist ze dat er iets moest veranderen, maar hoe?

Inmiddels is dit topic uitgegroeid tot een plek waar mensen hun verhaal kwijt kunnen, maar vooral tot een plek waar men elkaar advies geeft en elkaar helpt om gelukkig(er) te worden. Het topic biedt praktische tips voor een aangenamer leven met jezelf en brengt lotgenoten samen. Het doel van dit topic is niet om de uiterste staat van kijk-mij-alleen-eens-gelukkig-zijn te bereiken.

Iedereen die zich op de een of andere manier verbonden voelt met dit onderwerp is hier welkom, of je nou net ontdekt hebt dat je anderen nodig hebt om je goed te voelen, altijd op zoek bent naar afleiding om maar niet alleen te zijn, al bezig bent om je eigenwaarde in jezelf (terug) te vinden of al helemaal gelukkig met jezelf bent. Eveneens is eenieder welkom die ongelukkig is in een relatie. Iets wat in deel III regelmatig ter sprake kwam.

Ten eerste omdat er eerder stemmen zijn opgegaan dat je niet per se alleenstaand hoeft te zijn om te streven naar "Gelukkig zijn met jezelf" zodat mensen mét relatie die hun eigen aandeel willen vergroten in gelukkig zijn zich ook welkom voelen. Het is namelijk iets wat een eigen uitdaging is en blijft, met of zonder relatie.
Ten 2e omdat eigen geluk zo onlosmakelijk blijkt samen te hangen met de (alle/allerlei) relaties met andere mensen, en zeker ook liefde en lust (of het ontbreken ervan, of die al dan niet recent voorbij zijn of nog gewenst zijn in de toekomst) de nodige invloed hebben daarop.

De puur eigen invloed is en blijft het "binnenwerk" en dat is waar we elkaar hooguit in kunnen stimuleren, tips, zetjes en aanwijzingen voor kunnen geven en waar nodig in te ondersteunen, betrokkenheid te tonen, andere perspectieven (van buitenaf, van een afstandje) op los te laten, ervaringen te delen, enz.

Uit feedback bleek dat personen het waardevol vinden om de eerste zes delen van het topic te lezen:

Deel I Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf

Deel II Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf - deel 2

Deel III foru ... -3/list_messages/215279/0

Deel IV Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf, deel IV

Deel V- Alleenzijn en gelukkig zijn met jezelf deel V

Deel VI- Alleenzijn en gelukkig zijn met jezelf deel VI vind je hier de link: psyche/alleenzijn-en-gelukkig-zijn-met- ... 1#22183041

Deel VII- link: forum.viva.nl/relaties/alleenzijn-en-gelukkig-zijn-met-jezelf-deel-vii/list_messages/385348/136?start=3400

Juni 2017 bestaat de literatuurlijst uit de volgende stukken:

Als hij maar gelukkig is – Robin Norwood

De ideale vrouw is een bitch – Sherry Argov

Coach jezelf naar succes – Talene Miedaner

Verslaafd aan liefde – Jan Geurtz (eigenlijk wel alle boeken van hem)

Je kunt je leven helen – Louise L. Hay

Het monsterverbod – Carolien Roodvoets

Liefhebben zonder voorwaarden – Paul Ferrini

De Kracht van het Nu – Eckhart Tolle

Als succes een spel is, dan zijn dit de regels – Cherie Carter-Scott

Als liefde een spel is, dan zijn dit de regels - Cherie Carter- Scott

De zeven spirituele wetten van succes – Deepak Chopra

Superbrein – Deepak Chopra

Emotionele afhankelijkheid - Dr. Rudolf Snel.

Houd me vast - Dr Sue Johnson

Liefdesbang- Hannah Cuppen

Lisanne: bedankt voor het openen van het oorspronkelijke topic! Alhoewel Lisanne minder actief is, is er nog altijd een ‘harde kern’ actief aangevuld met (eveneens welkome) passanten.

Nicci, het was binnen op t werk beter te doen dan buiten! Heeft natuurlijk eoa klimaatsysteem en t was gelukkig rustig, dus op mijn gemak kunnen werken. Zonder pauze (waar je wel recht op hebt) want ik ben dan zonder collega’s. Wc-pauze doordat receptie dan ff oplet.

Bleef gister lang warm, was zeker wel fijn dan lekker uit eten te zijn?!

Ik zat nog ff buiten want binnen in hutje nog 32 gr, pff. Werd ik belaagd door 1 of meer muggen! Uiteindelijk met deur en ramen open zakte het naar 26 toen ik ging slapen. Van mij mag t wat minder hoor!

Mlous, het wordt premium crematie, dus zeker niet op 1 hoop, en dan of uitstrooien of ook begraven in de tuin.

Vroeger leek me wonen in een mediterraan land me heerlijk, maar nu t steeds warmer wordt in de zomers en ik er slechter tegen kan denk ik er anders over.

Het is toch heel anders of je op vakantie bent en aan zee of met zwembad en nxdoen of echt dagelijks woont en werkt met hitte!

Ik mijd nu de volle zon bijv, zelfs als ik niks hoef te doen, zit onder parasol en straks ff afkoelen in t buitenbad, maar ga verder zeker niet in de volle zon nu!

Mijn favoriete buitenlandse radiostation werkt niet goed meer online en heb nu gratis
Spotify geinstalleerd voor chille muziek. Heb geen wifi hier (kostenbesparing) en het pakt veel data en stroom, dus mobiel moet dan veel aan de lader, maar ik word zo blij van chille muziek (ipv de hollandse zenders)

Hoe gaat het met jullie?
Zijn jullie de warmte een beetje doorgekomen?!

Ik vind het fijn dat het in huis nu ff behoorlijk koeler is, de ramen open nu de zon er niet op staat. Vannacht heeft het zelfs wat geregend hier.

Morgen vrije dag en ik moet echt echt aan de slag in huis, heb zoveel laten liggen omdat ik me daar echt niet toe kon zetten in de warmte, behalve een wasje draaien.

Op het kleed en de beklede trap liggen nog restjes zwarte haren van mijn katje en dat vind ik soort van fijn, het voelt als ik nu rigoureus ga schoonmaken en haar eten enzo wegzet alsof ze dan pas echt weg is.

Eergisteren naar mijn zoon geweest en naar zee, hoewel de lucht al betrokken was. Het was meteen stukken koeler daar!
Ik vond het heerlijk, zoon vond het zelfs "koud", later terug in de stad was het nog aangenaam buiten zitten.

Gisteren vroeg een halve dag gewerkt en op en neer naar hutje gegaan, er was regen voorspeld en had de parasol nog buiten staan en vuilnis niet weggebracht omdat ik eerder die week dacht t weekend daar nog heen te gaan.

En ook al was het bewolkt, het blijft toch lekkerder om ook een paar vrije uren daar door te brengen dan thuis, waar warmte veel langer blijft hangen!

Het lopen gaat zo slecht dat ik gisteren die zooltjes heb uitgedaan, ik geloof er niet meer zo in. Okay, ben te hard en te veel van start gegaan, maar nu een week of 7 verder en wat minder uren zou het beter moeten gaan., maar vind het niet normaal die last onder mijn voeten en dat linkerbeen wat maar niet wil.

Vandaag ook maar zonder proberen..

Nicci, ik had je post nog niet gezien (niet in de top 3 bovenaan) tot die van Mlous verscheen, dacht dat ik zelf nog alleen schreef hier en dat is ook weer niet de bedoeling he.

idd bizar he, dat je jaren terug nog aan die ex dacht en nu weer vriendschappelijk mee omgaat en dan weer aan laatste ex moet denken.

Sowieso kan je een tijd later heel anders over iemand denken dan wanneer je er nog middenin zit (ook als er al voornemens zijn om ermee te stoppen).

Ik denk toch dat dat oa komt door dat hechtingshormoon (oa oxytocine) en dat we dat zwaar onderschatten!
We denken altijd dat ons brein (en dan vooral het rationele gedeelte) ons aanstuurt, maar dat gaat lang niet altijd op: volgens mij is het vaak andersom en heb je er geen idee van dat hormonen en wat je voelt (lijfelijk voelt of mentaal voelt/ emoties) dus ook beinvloedt hoe je denkt.

Kijk alleen al naar hormoongerelateerde gevoeligheden zoals (oa mentale) overgangsklachten (of tijdens pubertijd, of rondom zwangerschap/ bevalling, of mensen die hormoonkuren krijgen om zwanger te kunnen raken of voor eoa ziektebehandleing), dat heeft als bijwerking vaak óók een rechtstreekse invloed op je mentale gesteldheid.

Ik denk dat menigeen geen idee heeft hoe je fysieke gesteldheid kennelijk ook je brein/ denken beinvloedt.
Ze beginnen daar nu (pas) achter te komen dat je darmen communiceren met je brein, ipv andersom altijd werd aangenomen dat het brein alles aanstuurt en onder controle heeft

Affijn, ik zie laatste exlover nog regelmatig in "kennissensetting" en kan me niet eens meer vóórstellen hoe ik in hemelsnaam op hem gevallen kan zijn?!
Totaal niet mijn type levenspartner, ook uiterlijk in niets lijkend op wat ik doorgaans aantrekkelijk vind, echt heel apart en het enige wat ik kan bedenken is achteraf gezien de (verwachting die gewekt was) seksuele "gelijkgestemdheid".

(Aleen al) die associatie zorgde blijkbaar voor een zodanige opleving van mijn hormonen, dat andere overwegingen opzijgezet werden, hoeveel "signalen" ik ook al vrij snel kreeg dat hij qua karakter en leefwijzen enz echt totaal niet bij mij paste.

Vooral vrouwen hebben daar last van, als je je eenmaal intiem met iemand verbindt, en daardoor lastig loskomen daarna.

Ik ben iemand die (dacht dat ik) dat kon scheiden, in het verleden kon ik prima "seks om de seks" hebben zonder verdere gevoelens voor de persoon te ontwikkelen, ik hoef ook niet verliefd te zijn om met iemand seks te kunnen hebben en dan "groeiden" er ook geen gevoelens, iig geen relatiegevoelens.

Ik kon verlangen naar (regelmatig) fysiek samenzijn en hooguit een goed gesprek en bij de laatste dan ook samen slapen, maar zonder dat ik behoefte had aan meer/ andere dingen samen doen, zoals iets ondernemen of uit eten of samen ergens verschijnen oid.

Er zijn allerlei niveau's waarop je met iemand kan "matchen" en in een duurzamer relatie en levenspartner wil je op meerdere fronten klikken.

Dat is het probleem ook meteen in veel relaties die frustrerend zijn om welke reden dan ook: dat het op een enkele/ enkele/ sommige niveau's past, maar op andere niet, en dat brengt die verwarring mee.

Het is niet puur iemands "goede' en fijne kanten versus "slechte" kant, was het maar zo simpel.
Er zijn dan bepaald(e) niveau('s) die klik(ken) en ofwel die gaan overstemmen wat niét okay is, (tot de ergernis of slechte situatie groter wordt en gaat overheersen) ofwel neem je erbij/ voor lief, óm dat fijne ook maar te kunnen behouden.

Met ex (vader van mijn kinderen) klopte het jarenlang op vrijwel alle/allerlei niveau's (behalve het seksuele vlak), dus over het leven, levensinstellingen, leefwijzen, samenwonen, relatie, ouderschap, gezin en opvoeding, intelligentielevel, gemeenschappelijke familie en vrienden, vakanties, smaak, uitgavenpatroon, vrije tijd enz.

Niet dat je daarin vanalles hetzelfde vindt of doet, dus ook ruimte voor eigen interesses, sporten, hobby's of bezigheden en behoeften los van elkaar die je niét samen deelt en snappen dat de ander dat wél wil/ doet/ leuk vindt.

Het grote probleem met echt destructieve relaties zoals jouw laatste ex is dat het op meerdere levels kan matchen, zoláng en tót er iets omslaat in die persoon en je dus een heel andere "versie" ziet, dan hoe diegene is (en je weet dat ie ook kan zijn dus) in de "goede" versie.

Dus die "goede" versie kan "in normale staat" helemaal je type zijn, alles wat je van een partner en relatie verwacht, qua dagelijkse omgang zelfs in jouw geval, en die ken je zelfs als (zeer?) zorgzaam, liefdevol, behulpzaam, geen moeite teveel is, bij wijze van spreken op handen draagt, enz.

Dat is moeilijker te bevatten als die zich (vaak of zoals in jouw geval "alleen maar" onder bepaalde omstandigheden) ontpopt tot een heel ander mens.

De reden waarom mensen zo vaak of (veel te) lang blijven hangen ís dan juist omdat er zoveel raakvlakken wél matchen en aantrekkelijk zijn, en dus de gedachten erop gericht raken dat je er op eoa manier zelf voor zou kunnen zorgen dat dat humeur niet omslaat en je dan dus voortaan/ de hele tijd die "goede" versie als partner zult/ kunt hebben. Plus dat je dus ondertussen fysiek allerlei hechtingsstoffen hebt gemaakt..

En meestal ontpopt die andere kant zich natuurlijk pas nádat je een tijdlang dus uitsluitend de fijne versie hebt meegemaakt, dus al volop het gevoel hebt bij elkaar te horen, diegene al zo "eigen" voelt, en zeker omdat in die gevallen de "veroveringsfase" de "ideale partner" lijkt te zijn (oa doordat ze in die fase meer dan hun best doen om die indruk ook te wekken, je (overmatig) te bewonderen/ ophemelen, op handen te dragen, complimenteren en/of cadeautjes en attenties, je uitverkoren lijkt, een lot uit de loterij hebt getroffen)..

En dat is dan de persoon aan wie je je hechtte en dat beeld blijft in stand, ook als er dan ineens dingen voorvallen die daar niet mee kloppen.

In mijn geval wist ik al snel dat laatste exlover op allerlei fronten niet bij mij paste en was ik vanaf het begin niet uit op een ("echte", volwaardige) relatie.
Dus ik heb ook niet gehoopt en verlangd naar eoa "terugkeer" naar een "geweldig" begin, want dat was niet aan de orde, het leek geen ideale partner, ik dacht matchende sekspartner te vinden en niet op allerlei andere vlakken ook een stel te worden.

Hij zag dat wel in mij (ook al zei hij van niet, we leken dezelfde uitgangspunten te hebben) en verwachtte wél een "echte" relatie en dat was het verwarrende (voor mij), in hoeverre toch in verwachtingen van een ander meegaan, het toch proberen, als je al weet dat dat het niet gaat worden.

Als je zelf wel de indruk hebt/ krijgt en zelf dolgraag wil dat dit weleens de man van je leven kan zijn, en dán blijkt er toch een heel ander persoon achter te schuilen die op zeker moment aan de oppervlakte komt, is dat dus heel anders en snap ik wel dat het dan moeilijker loslaten is, omdat je ergens ook niet kan en wil geloven dat dit 1 en dezelfde persoon is (en je je daaraan inmiddels al verbonden hebt).

Het wordt ook een stuk lastiger als je dan inmiddels ook door meerdere "draadjes" verbonden bent, die je gezamenlijk bent aangegaan of bijv financieel of met gezamenlijke spullen, je op eoa manier "in het krijt staat" bij diegene, zoals dat hij voor jou moeite/ geld/ klussen in jouw (en zijn eigen) huis heeft gestopt, geholpen heeft, dat zijn ook allemaal manieren om je te binden.

Het moeilijke zit hem er denk ik in zo'n geval in dat het in allerlei opzichten wel degelijk de "ideale" danwel passende partner was geweest ALS die destructieve kant er maar niet was geweest.

En iedereen heeft een schaduwkant, daar niet van, dus ook niet alsmaar de mooie kant van iemand, alleen zit in die schaduwkant (die bij tegenslag zichtbaar wordt) dan in gezonde relaties niets wat bedreigend is voor lijf en mind of gevaar en angst oplevert voor de partner.

Ook een jaar later kan je nog verdriet hebben over "wat eens was" en je afscheid van hebt moeten nemen, ook al kon het niet anders.
Het is toch een soort rouwperiode, dat je de hele persoon uit je leven hebt moeten bannen, terwijl zijn aangename kant welkom was en je ook leuke en fijne herinneringen en gevoelens koesterde.

Fijn te horen dat je genoten hebt van het mooie weer en erop uit (eten) geweest bent!

Komend weekend wordt het weer heel erg zomers warm weer , al is dat moeilijk voor te stellen als je nu naar buiten kijkt, he?

Mlous, was niet alleen werken en moe, ik wil niet dat dit topic een soort Suzy-dagboek wordt hoe het mij vergaat

Ik vind dat het niet echt beter gaat met mijn been.
Heb afgelopen keren op fitflop stretchy instappers (met wel de zooltjes erin) die ik al had gewerkt, dat gaat wel wat beter en heb ik iig de indruk van dat ik normaal loop(patroon heb).

Die fitflopschoenen (en slippers) zijn goed dempend, maar ook sta je op een andere manier erop, dus dit was in de hoop dat dat mijn scheenbeen ontlast. En dat doet het volgens mij ook. Al eerder had ik dat met die schoenen, die versterken je bil- en bovenbeenspieren bijv.

Toen ik (alweer 13- 10 jaar terug) nog in die lunchroom werkte in de hoofdstad, had ik daar gympen van en werkte daar hele dagen op (en dan daarbuiten andere schoenen/ laarzen met niet hoge hak, ter afwisseling).
(volgens de masseur die ik later bij tijd en wijle had, had ik ook stevige bil- en been spieren).

Nou, dat is afgelopen tijd dus wel anders geweest en op het werk vergelijkbare (vrij eenzijdige) belasting als wanneer mensen overmatig gaan hardlopen zonder opbouw en training.

Ook last van benen/bilspieren beide kanten bij traplopen, bijv, echt alles is verslapt geraakt afgelopen jaren dat ik niet/ nauwelijks nog kon lopen, zo schijnen spieren en pezen dus verkort te raken (zeker rondom dit soort operaties en langdurig voorafgaand dus geen verrassing, maar wist ik veel, gewoon lopen moet iedereen toch "gewoon" kunnen, als je weer "gerepareerd bent", dacht ik?! )

Ik vind het dus tegenvallen, nu 2 maanden verder had ik wel verwacht dat gedoe met schoenen en zooltjes en voeten zelf dan iig achter me gelaten te hebben onderhand.

Maar ja, wie gaat er dan ook 2 maanden voordat zwaarder werk weer "mag" in de horeca werken met lange dagen ook nog, he?
Als ik dat niet had gedaan was ik waarschijnlijk beetje bij beetje vooruit gegaan (hoewel ik die fysiotherapie al zwaar vond eens per week een uur) en niet eens gemerkt hoe het ervoor stond, omdat het dan én niet overbelast was geraakt én ik zulke bewegingen niet (laat staan langdurig en herhalend) had gemaakt.

Vooral op vrije dagen merk ik het, want het werk zelf gaat dus wel en ben ik nu aan gewend, korte stukjes, blaar is genezen en bot daaronder niet meer geirriteerd, dus rechts gaat het goed, haha.

Toch gaat het er bij mij niet in (eigenwijs) dat ik, met al die oude en nieuwe paren schoenen die ik verzameld heb en de binnenzolen eruit, dat ik alleen nog kan functioneren op die fitflops. Dus gisteren de eerste uren gewone, goedzittende schoenen aan (zonder die zooltjes), maar dan krijg ik links "dode tenen" in, toch te weinig ruimte voorin, pff, terwijl ze op zich lekker lopen en stevig/ goed aansluiten.

Anyway, ik merk nu wel dat die bovenbeen- en bilspieren sterker worden door die fitflops en dat gaat best snel. De gympen van destijds heb ik niet meer, ik overweeg ze weer aan te schaffen, al had ik volgens mij toendertijd nog niet die bobbel op de ene voet bovenop en aan de linkerkant die hallux (maakt voorvoet breder).

Alleen online te vinden, maar ik vind het hele bedragen, dan zou ik ze kopen waar ik kan ruilen tegen zo'nzelfde (elastisch) paar wat ik nu dus draag.

Dus afhankelijk van hoe het fysiek gaat ben ik wisselvallig somberder en optimistischer. Dan heb ik een vrije dag en erop uit en moeite met stuk lopen/ fietsen en zelfs zwemmen door die ene spier, pff, dan raak ik ontmoedigd en hoe nu verder en de volgende dag lukt het werken dan wonderwel en denk ik "het valt allemaal best mee" (en daar wil ik jullie dus niet mee vermoeien, die wisselvalligheid).

Verder vandaag vrijgenomen ivm afspraak om mijn auto Apk te laten keuren.
Wou ik zaterdagmiddag naar de wasstraat en daar ook meteen ff binnen toonbaar maken, stofzuigen enzo, start ie niet!

Garage gebeld, (alleen showroom open) en die dacht aan accu, uiteindelijk aangeduwd door 2 buurmannen en wou een stuk snelweg rijden om de accu op te laden met het plan om daarna te stoppen bij die garage, zodat áls ie dan weer niet zou starten de auto iig al bij de garage stond

Rijd ik rechtstreeks de file in en ik moest al zo naar de wc, had een lege maag ook, en tegen de tijd dat ik genoeg gereden dacht te hebben stond ik voor een gesloten garage (ik hoopte om 5 u dicht, maar was dus om 4 u al).
Du naar huis, met draaiende motor snel naar boven naar toilet en waar kan je met draaiende motor terecht om iets te eten? De mc Drive dus en daarna zeker nog een half uur zomaar wat gereden op de snelweg (60 km).

En weer voor de deur geparkeerd.
Zondag startte ie weer niet
Was iets te doen in het dorp, dus op de fiets gegaan.

Gister met een leenauto heen en weer naar het werk (goddank, want met OV is een dik en tijdrovend probleem om daar te komen).
Hopelijk niet te hoge kosten (startte met starthulp wel, dus waarsch toch niet de startmotor, waar ik ff bang voor was)..

Was sowieso al een dure maand met tegenvallers, dierenartskosten en dingen die stuk gaan. Ben dus zeker nog érrug blij dát ik werk!!
Juist om dit soort dingen op te kunnen vangen.

Het is echt zo, dat allerlei dingen er altijd tegelijkertijd mee op lijken te houden.
Heb vrijdagavond nog een grote huilbui gehad ivm katje, eindelijk kon het eruit want meteen "door-door-doorgaan" helpt niet (werk-camping en gezelligheid) en ik weet heel goed dat dat niet werkt, dat verdriet blijft onder de oppervlakte smeulen.
Het luchtte dus op, maar daarmee is het gemis nog lang niet weg

Oh, krijg net telefoontje vd garage dat auto kleine beurt moet en nieuwe accu en aircofilter, valt gelukkig mee dan

Verder ook leuke dingen, hoor!
Zo mag ik nu af en toe later beginnen (vorige week nog wel 1 zo'n (te) lange dag gehad) en wordt er qua uren meer rekening met me gehouden, er is ook een nieuw iemand aangenomen, dat geeft waarschijnlijk ook meer ruimte op het rooster
Vrijdag bbq met de vaste medewerkers, het wordt nu ook wel wat gezelliger en minder gehaast en gestress, ben zelf ook relaxter omdat ik weet hoe en wat

Vorige week een verjaardag op de camping (er was gedoe in "onze" groep, maar nu was het weer gezellig) en ben blijven slapen, dat gaat dus prima als ik niet vroeg hoef te werken de volgende dag en geen files meer staan rond die tijd).

De nachten zijn flink frisser geworden, dus heeeeerlijk geslapen daar, is weer een nieuwe dimensie dat dit vanuit daar naar werk een optie is, dat betekent dat ik in een vrij weekend 2 nachten kan blijven ipv tot nu toe maar 1, als ik wat voorbereidingen tref zoals schone werkkleding mee).

Op warme dagen geniet ik nu dubbel als ik bij hutje ben, dan toch echt weer dat vakantiegevoel en dobberen in het water, en nóg meer besef hoe bevoorrecht dat is nu dat schaarser is (dan voorgaande jaren vanzelfsprekender was om daar te zijn hele weken bij hitte)!!
Zelfs weer eens een heel boek uitgelezen in 1 dag

Ben nu in totaal 5 kg afgevallen sinds ik weer aan het werk ben en daar ben ik wel blij mee. Door alleen al die extra beweging (ik zet heel wat stappen op een dag dan in totaal) en eerder (en zelfs meer) eten, meteen al in de ochtend.
En ik houd me echt niet in qua eten, de verbranding is gewoon beter en ga nu eerder slapen, moe genoeg en daar geef ik dan aan toe (ook op vrije dagen).

Dus qua ritme doet het me goed!
Heb al een aardig kleurtje en zie er gewoon sowieso beter uit, pas ook weer (bestaande) jurkjes en bloesjes, voel me iha beter in mijn vel, ben aktiever ondanks vermoeide benen (het weerhoudt me niet dus)..

Mlous, dat piekeren en zorgelijke heb ik ook, dus, in vlagen.

Loondienst maakt op bepaalde manier idd ook "vrijer" , in de zin dat je weet waar je aan toe bent en eea geregeld wórdt ipv alles zelf moeten doen en (uren en administratie erover) bijhouden, maar ook dat (in mijn geval) vrije tijd ook echt vrije tijd is en niet door elkaar heen loopt, of dat je werk/vrije tijd zelf moet plannen.

Ik trek de deur achter me dicht en ben dan ook echt klaar, hoef er niet meer over na te denken, privé-werk is echt van elkaar gescheiden.
Dat rooster wordt opgesteld, ik baal dan ook niet als ik moet werken op prachtig mooie dagen, het zij zo.

Dat vind ik op eoa manier makkelijk(er) te accepteren (dan toen ik nog "projectbasis" werkte met die apps maken en zelf kon indelen wanneer, als het maar af was) en voor zover mogelijk wordt er best rekening gehouden met als je echt bepaalde dagen vrij wil zijn, zoals vandaag die APK).

Natuurlijk zou ik liefst elke week/ weekend 2 dagen achtereen vrij zijn (ivm hutje), maar dit is wat ik wilde en zo zijn voordelen heeft, dus ik ga me niet eens bezighouden met hoe ik het liever zou willen of minder blij mee ben.

Nou helpt het ook wel mee dat op echt warme zonnige dagen het daarbinnen beter te doen is, zelfs als je dan fysiek bezig bent, dan zelfs onder een parasol "lui" te niksen (omdat ik dan te loom ben en al transpireer als ik niks doe, tot niet veel meer kom dan zitten met een boek of in het water liggen).

En dan heb ik toch enige voldoening dat ik op zo'n dag tenminste nog iéts nuttigs gedaan heb, en dat zou ik uit mezelf lastiger vinden om te kunnen opbrengen (dat kan dan morgen of volgende week ook wel).
En dan áls ik bij hutje ben, dan voelt het terecht dat ik "mag" niksen en relaxen van mezelf en plezier hebben

Maw: alles wat té is, is niet prettig meer, is mijn ondervinding.
Onbegrensde "vrijheid" ook niet, ik word daar toch niet door gestimuleerd merk ik, en na eerst echt een tijd blij mee (zeker na een tijd met te weinig "me-time" en ontspanning) gaat het dan van "tevreden" naar langzaamaan "vanzelfsprekend".

Ik zeg het vaker, maar "acceptatie" kan ontaarden in "genoegen nemen met" en op geen enkele manier meer uitdagen, want waarom zou je immers iets veranderen als er weinig/geen reden toe lijkt te zijn, als je tevreden bent of iets accepteert zoals het is, zelfs als dat beter zou kunnen maar te weinig prikkels voor als het "goed genoeg" is?

Een beetje ontevredenheid leidt eerder tot ergens iets aan willen doen, terwijl acceptatie soms dus niets meer is dan "erbij neer te leggen", weinig te klagen hebben dus het maar zo laat als het is.

Het gevaar van tevreden zijn of genoegen nemen (goed genoeg) is imo dat je ophoudt om ergens naar te streven, of dat wel blijven streven je juist het ontevreden gevoel geeft dat het beter kan en moet, terwijl je -als je daar niks mee/ aan doet- je eigenlijk in feite aan het afstompen bent..

De kunst is nu om niet te gaan vergelijken met toen je nog je baan had en of het toen of nu beter is, zo ja wat dan, zo nee wat dan niet.
Niet terugverlangen naar iets waar je destijds ook niet blij (meer) mee was!!

Dat was het dus ook niet! En nu misschien ook niet, of niet wat je ervan verwacht had, maar probeer dat niet aan die baan te koppelen of werk wat je nu doet of dat dat zzp is.
Probeer het te scheiden van de vorm (in dienst van of eigen baas) en kijk naar de inhoud ervan: dus wát (niet alleen qua werkzaamheden, maar ook tijden en wel/ niet vrij kunnen nemen enzo, welke "zekerheden" waren fijn en welke aspecten minder enz enz.

Het feit dát je collega's had bijv, lijkt al gauw "beter" dan in je eentje werken (aan opdrachten) en jezelf moeten motiveren, gemis aan dingen kunnen bespreken of minstens ventileren. Vergeet niet dat die/ sommige collega's je ook irriteerden, minder deden (maar ook dát kan jou het goede gevoel hebben gegeven toen dat je beter erin was of meer presteerde/ toevoegde daar in vergelijking met hun).

Als je in je eentje werkt heb je geen vergelijkingsmateriaal, zowel geen ergernis als voor jezelf een meetlat of je het beter of minder doet. En dat geeft niks, want vaak weet je dat van jezelf wel en dat moet genoeg zijn, zonder jezelf te meten naar anderen.

Ik vond destijds (met die apps) het deels fijn dat ik zelf veel kon bepalen, kon 's avonds of als het regende vaak "vooruit" werken en dan vrij op zonnige dagen/ momenten, maar vond het ook deels ongezellig om thuis te werken zonder collega's, zonder aanspraak, maar dat had ik buitenshuis genoeg en ik kon ook bij hutje werken, dus leek ideaal toen..

En eerder die lunchroom met leuke, jonge collega's en drukte en hectische lokatie had ik het enorm naar mijn zin, was ook hard werken trouwens, het nadeel was dan weer woon-werk (parkeren, dan trein en overstappen), daar zou ik nu bijv veel meer tegenop zien.

Dus je kunt beter kijken naar welke aspecten je fijn en minder vond en vindt, en dat proberen te ondervangen in je keuzes van nu.
Ik weet niet of het langlopende opdrachten zijn en hoe moeilijk het is om bijv echt een vakantieperiode te blokken in je agenda? Zodat je dan echt vrij bent?

Want het zelf min of meer kunnen indelen op zich is lang niet vrij genoeg als je verwacht had je erbij te voelen?
Ook al ben je vrij waar en hoe het in te richten, élk werk is op zichzelf niet vrij zijn, of het nu door roosters en vaste uren is wanneer je geacht wordt te (komen) werken of doordat je toch opdrachten en inkomen nodig hebt, het beknot je linksom of rechtsom altijd in die vrijheid.

En bedenk dat je ook vooruit kunt kijken ipv achteruit, hoe het beter of anders zou kunnen. Misschien vind je mettertijd in een (heel) ander soort baan het beste van beide, dus niet óf je oude baan óf wat je nu doet, er zijn meer wegen naar Rome, dit is geen eindpunt, he.

Ik vind ook niet álle horecawerk leuk, en waar ik nu werk ook lang niet alles eraan even fijn en leuk, hoor!

Lang niet alles wat we hier allemaal zelf doen, "hoort er nu eenmaal bij", ook werkwijzen niet overal hetzelfde, uren niet, pauzebeleid ook niet (ik zou best 's ochtends en 's middags nog 10 min/een kwartiertje pauze willen hebben ipv maar 1x een half uur, ook op een lange dag). Wordt niet goed betaald en geen fooi die dat omhoog schroeft.

In de lunchroom waar ik graag kom is er duidelijk onderscheid tussen bediening en keuken/ afwas, komt er elke dag een schoonmaakster, maar zijn het alsnog langere diensten (zonder pauzes?)

De voordelen overheersen voor mij, waaronder bereikbaarheid, werktijden overdag (en soms avond), het soort lokatie ook, waar een diversiteit aan mensen, klanten, heb aardige collega's.

Ik denk dat het nooit ideaal is en dat hoeft ook niet, ben er in het nu blij mee.

Ik denk dat ipv terugkijken je dus beter kan kijken waar de onvredes of onrust in zit, dus in aspecten die je wel en niet liggen: de werkzaamheden, het alleen werken, gebrek aan vastigheid/ voorspelbaarheid, veel eigen verantwoordelijkheid, oa het feit dat je zelf achter opdrachten en betalingen enzo aan moet, de administratie ervan, het vastzitten aan opdrachten/ zelf je tijd indelen en toch niet vrij (genoeg) voelen? Het wispelturige van periodes met veel werk en dan weer (te) weinig werk, dat daar moeilijk op te plannen is? De vertrouwdheid dat je daar precies wist wat er van je verwacht werd en je wist dat je het kon en goed afging was misschien ook wel lekker?

Eigen baas zijn is minder voorspelbaar en wisselender, misschien past dat toch minder goed bij je dan weten en zekerheid.
Dat wil nog steeds niet zeggen dat je terug zou moeten willen naar dat wat je al kent, kan evengoed zijn dat je tzt in het midden uitkomt en deels ergens vast gaat werken (in misschien iets heel anders) en dan nog wat voor jezelf "erbij".

Probeer uit de piekermodus te blijven, want je wil daar niet echt naar terug, het gaf je bepaalde voordelen en dat is niet zozeer dat bedrijf denk ik zo, ook die leidinggevende en die collega's niet, maar iets wat elk (soortgelijk) bedrijf biedt itt zelf ondernemer zijn, denk ik.

Nu mijn lievelingsfilm op Veronica: Groundhog day

Mlous, een half uur hardlopen in de hitte, ik vind het bewonderenswaardig dat je dat kán! Een hafl uur a 50 min zwemmen is voor mij altijd het hoogst haalbare geweest en zeker bij (zeer) warm weer was dat nog te doen.

Is er niet een zwembad in jouw buurt?

Tja, qua werk zijn er meerdere vormen van vrijheid: in uren, in zeggenschap over je agenda, een zekere keuzevrijheid hebben, ook in wanneer welke werkzaamheden, enz.
Je gaat nog wel uitvinden wat goed voor je werkt, ik denk dat het tegenkomen van die collega wel een eyeopener is, dat je alsnog bevestigd hebt gekregen voor jezelf dat dát iig niet is wat je nog zou willen.
Iets wat je kunt gaan afstrepen dus nu en vooruitblikken ipv terugkijken.

OP een nare manier weggaan is in allerlei situaties iets wat teleurstelt en je moet verwerken, zeker als je het zo niét verwacht hebt!

Net als in elke relatie die op een nare manier voorbij gaat, is het met werkrelaties (leidinggevende in dit geval) niet anders dan bij een verbroken liefdes- of vriendschapsrelatie: ipv (alsnog) de waardering voor je loyaliteit en inzet heb je als het ware een trap na gekregen. Het zegt in de regel alles over die ander, die zich blijkbaar verraden of afgewezen voelt en dat niet kan verkroppen en dan jou net zo rot wil laten voelen: oog om oog dus..

GUN dat diegene niet, om zo'n effect op je te hebben.
Dit soort mensen zul je overal tegenkomen, het is levenservaring, zo zijn sommige mensen dus, het is een gegeven, maakt je helaas minder onbevangen.
Toch blijft het zaak om je zo mogelijk te richten op betere ervaringen en niet achterdochtig van te worden oid. Dit soort mensen kun en zul je treffen, geef ze niet teveel invloed op jezelf, laat het zoveel mogelijk bij die ander.

Leuk als het wat wordt met baantje voor een paar uur, al leg je je daarmee denk ik ook weer vast voor die uren?

Niet teveel doen in de hitte hoor, bewegen is altijd goed, natuurlijk, maar kijk ook naar "locals" hoe die omgaan met warmte, en luister naar je eigen lijf wat wijsheid is, en op welke uren van de dag, niet voor niks dat in warme landen/ omstandigheden het tempo omlaag gaat, er overlijden ook meer mensen bij overmatige warmte, dat is niet voor niks, het vergt zo al extra van je lijf, ook zonder extra inspanningen.

Pauwenveer, wat een goed nieuws weer een eigen klas na de vakantie!
Erkenning en waardering (eindelijk), dat zal je ook goed doen!
Fijn om zo de vakantie in te gaan.

Ik denk dat je momenteel meer ontspanning ondervindt van die reels dan van het forum. Dat kun je gewoon naar behoefte bekijken, dat zal ook meehelpen, er zitten geen verwachtingen aan, bepaal je helemaal zelf wat je wanneer doet ermee.

Ook de onderwerpen die je aanklikt zijn waarschijnlijk niet "zwaar", ik ben het ook een beetje moe als ik de bestaande en nieuwe onderwerpen zo bekijk op forum, politieke- en klimaatdiscussies enzo, of soms lijkt het wel een eindeloze stroom (oa relatie- en andere)problemen en daar word je al mee doodgegooid in kranten, kan me wel voorstellen dat je eerder iets luchtigs opzoekt dan extra "gedoe" van anderen, zeker als eigen beslommeringen wel ff genoeg zijn.

Ergens prijs ik mezelf gelukkig dat ik momenteel/ nog steeds weinig behoefte heb aan intimiteit, ook niet knuffelen. Ik ken ook andere tijden, dat ik snakte daarnaar, en dat is niet bepaald fijn als je daar gewoon niemand voor hebt en onbevredigd in blijft, dat is frustrerend genoeg, iets wat je alsmaar moet indammen/ onderdrukken.

Het zegt misschien dat ik fysiek nog in "overlevingsstandje" zit, genoeg te stellen met mezelf qua bewegen en conditie, al beweeg ik tijdens werk heel erg veel, het lijkt op eoa manier niet op te bouwen. met die spieren/ spierkracht. Of beperkt, alleen die dagelijkse bewegingen en bij andere blijf ik moeite houden..

Ik doe het nu het beste op stretchy Fitflop instappers (wel zooltjes in), dat merk ben ik juist mee begonnen voor hielspoor, dat was een tip die ik las op internet destijds. Jaren op gewerkt toen, dat beviel heel goed.
Nu dus weer het enige merk waarop ik het hele dagen volhoud en relatief moeiteloos sta en loop (anderen merken niks aan mij, vooral ikzelf) en mijn bovenbeenspieren nemen nu wel toe, dat ontlast al wat, gelukkig!

Qua bewegen denk ik dat je het pas volhoudt als je iets vindt wat je ook leuk vindt om te doen, terwijl je ermee bezig bent. Het is altijd moeilijker als het een verdergelegen doel moet dienen (bijv afvallen, gezonder leven).

Sportschool heb ik ooit eens een tijd gedaan, maar ik vind het heel geestdodend om mbv apparaten (hoe effectief ook) dat vol te houden, in een omgeving die me niet aanspreekt, ik vind het dodelijk saai, ook thuis op een hometrainer werkt niet voor mij. Met zwemmen lag dat anders, niet baantjes tellen, maar op de klok zwemmen, en in het water vind ik het fijn (liefst buiten, maar ook het "spa-gehalte" van het hotel waar ik zwom in de wintermaanden hielp mee, zodat het ook ontspanning was tegelijkertijd (en daarna, ff sauna of turks bad, warme douche).

Dat abonnement had ik bevroren, heb ik net weer opgezocht trouwens, om het evt te activeren, maar nu moet je reserveren (want geven daar nu zwemlessen ook) en badkleding verplicht. Zo ga ik niet in de sauna, dus dat wordt het niet meer voor mij, tenzij ik echt puur voor het zwemmen ga voortaan.

Ik zoek nog altijd naar alternatieven om te doen ná het werk, als ik niet bij hutje kan zijn en ik nog niet thuis en binnen wil zijn..
Ik blijf het onnatuurlijk vinden/ voelen, met en zonder werk, om je leven (in vrije tijd) in je eentje thuis te slijten, ook met interesses, hobby's en bezigheden..

Wat leuk dat je naar een concert bent geweest en het je zo goed bevallen is!
Ik heb een week vrij genomen rondom mijn vroegere toplokatie, ga zus 1 dagje helpen op dat festival, ik houd van die bijzondere sfeer die er heerst, al hoeft het voro mij niet zo als bezoeker, ik vind het leuker om eraan mee te werken, op die manier deel van uit te maken.

Geniet van je vakantie!
Je ziet dat het loont om erop uit te gaan en ietsnieuws/ anders te ondernemen, wat je eerder niet deed. Ook dat haalt je uit dat wereldje wat je misschien toch te klein houdt met de bezigheden die je noemt (beeldscherm thuis), he.
Je weet dat ze (op lezen na) ontworpen zijn om je aandacht zo lang mogelijk vast te houden he, en intussen glijdt het "echte" leven aan je voorbij als je niet oppast!

Even kort, moet zo werken (sluiten, zoals standaard op vrijdag is geworden).
De dagen vliegen voorbij hier op eoa manier.

Auto is weer goedgekeurd, was de accu zelf gelukkig, verder geen rare dingen.

Had vorige week die bbq van het werk, was beetje onwennig eerst, later ook veel gelachen, 1 gangmaker met veel humor.
Dag erop late dienst weer en ben naar hutje gegaan, maandag naar het werk vanuit daar en 's avonds weer terug want ik was dinsdag en woensdag 2 dagen achtereen vrij.

Dinsdag eindelijk de tuin daar kunnen fatsoeneren (mag niet op zondag met grasmaaier en ander lawaai). Wel op die dag onkruid tussen de tegels weggebrand. Gras weer kort (was geen gezicht onderhand) en nog veel onrkuid uit borders getrokken. Was veel werk in de warmte, maar kan er weer mee voor de dag komen, het maakt zoveel verschil! en daar kan ik dan ook zelf weer van genieten!

Ik hoorde zaterdagavond dat helaas een dierbare kennis onverwachts was overleden (hartstilstand in zijn slaap) en daar was afgelopen woensdag de crematie van. Het hele park was diep aangedaan: veel te jong en dramatisch verloop van de laatste maanden die eraan vooraf zijn gegaan, het liet een diepe indruk achter iig.

Grote opkomst, de hele verdere dag en avond stond in het teken van het verlies van deze markante en geliefde persoon. Die als hij was blijven leven naar alle waarschijnlijkheid ook niet meer was teruggekeerd.
Een heel saamhorige en nogal dramatische dag dus

Gisterochtend vanaf daar naar werk gegaan en zometeen ook, tot laat (winkel sluiten).
Ik vergeet soms wat voor dag het is, als je "weekend" doordeweeks valt, de dagen thuis snel de was doen en voor mijn doen nogal plannen hoe ik toch zoveel mogelijk naar hutje kan (bijv bedrijfskleding wassen en desnoods nat meenemen, maar ook heb ik bijv gisteravond 2 verschillende maaltijden vooruitgekookt, en daar porties van ingevroren, want koken komt er daar vaak niet van, zeker niet als het binnen 36 graden is, dan wil je hooguit iets opwarmen 's avonds).

Het slaapt heerlijk daar, omdat het dus afkoelt als het buiten afkoelt, vandaar dat ik nu probeer zoveel mogelijk daar te zijn.
Ik kom dan wel in de war met bijv afspreken met de kinderen (voorheen kwam dochter met haar vriend vaker daarheen, momenteel veel minder door bepaalde omstandigheden aan hun kant, ik mis dat wel!).

En ik wil ook leuke dingen met mijn zoon ondernemen, voor je het weet ren je alleen nog heen en weer tussen hutje en thuis en met warmte heb ik niet zoveel zin om bijv af te spreken met zus (ook al ben je dan ergens anders, het is dan weer voornamelijk binnen en met mooi weer vind ik dat zonde), dan blijft het veelal bij bellen.

Ook daar moet ik nog steeds een modus in vinden, dat verdelen van vrije tijd over mensen dichtbij, verder weg en bij hutje-thuis zijn, het daar en hier bijhouden van niet alleen sociale leven maar ook huis en tuin aan kant zien te houden. En toch te ontspannen waar mogelijk!
Ben eigenlijk wel blij dat het nu wat koeler is en bewolkt, dan ben ik toch aktiever dan met die lome warmte!

Later meer, moet opschieten nu!

Mlous, ik pik dit er even uit:
quote:
"Ik heb een aantal leuke dingen staan de komende weken, ga oa in Nederland en Italië werken en ik heb daarnaast besloten enkele dagen met mijn bus weg te gaan. Hiervoor moet ik wel wat werk afzeggen, dat vind ik wel moeilijk, maar ik wil zo graag even weg en ik wil ook bij mezelf blijven en doen waar mijn hart ligt. Ik kan blijven doorwerken, maar dan doe ik eigenlijk precies wat ik bij mijn oude werkgever ook al deed, en ik ben juist weggegaan om meer vrijheid te hebben. Dus ga ik nu toch maar wat dagen of weekjes vrij plannen."

Wat een goede beslissingen allemaal!
Je lijkt nu veel helderder te hebben wat je wel en niet wil en knopen door te hakken.
Dat zal niet overal goed vallen (afzeggen), dat is dan jammer, ik denk dat het heel okay is als je zorgt dat je zelf lekker in je vel zit en ingevingen opvolgt, die daaraan bij zullen dragen

Ik denk nog steeds dat soms ideeen en oplossingen ineens van binnenuit opborrelen, vaak juist als je (na langere tijd erover te piekeren) het loslaat.

Verder denk ik dat bepaalde gebeurtenissen die je (overmatig) raken heel erg vaak zo intens voelen omdat ze aan een eerdere soortgelijke situatie raken.
Het maakt daarbij niet uit of het in werk- of relatiesfeer is.
De overeenkomst was dat die ex en je werkgever eenzelfde reactie vertoonden op jouw initiatief om niet "samen" verder te gaan: jouw afwijzing niet konden verkroppen en zelfs alsnog probeerden om te draaien dat zij juist klaar met jóu waren.

Je weet zelf wel beter. Het zijn "eigen-ego-beschermende" reacties van mensen die het niet kunnen verkroppen en zich beter hadden gevoeld als zij ergens de stekker uit halen. Zelfde soort mensen dat als ze aanvoelen dat het op zijn eind loopt je nog vlug vóór willen zijn en het zelf "uitmaken", voordat ze zelf afgewezen kunnen worden.

Op eoa manier gaat het dan meer om de eerste zijn en niet om de inhoud (dat jouw reden eoa ontevredenheid over hun/ wat zij te bieden hebben) gaat, en komen met een opsomming waarom ze ontevreden over jou zijn en door het accent daarop te (proberen te) leggen hoeven ze niet te reflecteren op aanleidingen en oorzaken waar ze zelf invloed op hebben gehad.

In coaching en bij de psych gaan ze vaak nog dieper graven bij iets wat ingrijpend is qua impact op je: ken je zo'n gevoel/ situatie van nóg eerder in je leven?

Vaak ligt er iets diepers aan ten grondslag, zo heeft destijds mijn ex (vader van mijn kinderen) oude wonden opengereten, die gerelateerd waren aan een (destijds diep ingrijpende en niet verwerkte) situatie met mijn vader ooit.

Dit opende de toegang tot die diepere pijnlijke laag, er kwam zó'n enorme wond bloot te liggen en zóveel verdriet vrij waar ik eerder nooit "bij kon komen", dat dat echt niet te wijten was aan het uitsluitend uit elkaar gaan met ex en dat mijn gezin uiteen viel, wat op zich al erg genoeg was geweest.

Juist de gelijkenissen zorgden voor inzichten en eyeopeners waar ik niet onderuit kon, het drong zich gewoon op van binnenuit en achteraf gezien was het juist dé ultieme mogelijkheid om oude (soms decennialange) wonden onder ogen te zien en daarvan te "helen".

In die zin ben ik ervan overtuigd dat juist diepingrijpendste momenten ingangen zijn naar je diepste binnenste en eyeopeners en boodschappen bevatten, een bron van informatie over jezelf bevatten, die je essentie(s) raken.
En daar ligt ook je (diepste) kracht, op eoa manier, als je tot de kern doordringt.
Veel mensen komen daar niet, omdat het menseigen is om je diepste angsten en pijnen juist te willen vermijden en zéker niet te gaan opzoeken.

Als iets (een situatie) of iemand je ten diepste raakt, zit daar imo altijd een verborgen boodschap in, waar ook precies je kracht ligt.
Ik heb later ook nog eens zo'n diepgaande situatie aan de hand gehad.
Klinkt misschien heel erg zweverig, maar heb dat ervaren als dat het je ziel (tijdelijk) blootlegt, wat ultiem kwetsbaar is, ver "voorbij" je ego gaat en al je in de loop der jaren aangemeten "beschermlagen" (oa -jezelf- aangeleerde, gebruikelijke "strategieen" hoe je reageert op tegenslag en zware emoties (je "copingmechanismen" en overlevingsstrategieen) wegvallen.

Op eoa manier zijn het juist precies de dingen die je raken als je op je kwetsbaarst bent, die ervoor zorgen dat je niet kúnt vermijden, vechten of vluchten en dus confronteren of je wilt of niet, die ook toegang geven tot je diepste krachten, áls je het onder ogen ziet, herkent als megabelangrijk voor wie je in wezen bent en de confrontatie aangaat, tenminste.

Ik kan het niet anders beschrijven dan dat het je ziel blootlegt, dus zo'n diepe verbondenheid met je eigen essenties, dus ook al het "mooie" wat daar onder de oppervlakte ligt, je hele potentieel waartoe je in staat bent.

Het maakt tevens superkwetsbaar zonder beschermlaag en ook eenzaam, omdat je dan ook de wereld en ook iedereen daarin "waarneemt" die daar niét mee verbonden is en niet bezig is met die essenties, verre van zelfs

Het is dan onverdraaglijk om te zien wie/wat ertoe doet in de wereld en dat het daar niet om gaat, en dat ontwikkelingen buiten je om gaan, je daar geen invloed op hebt (misschien een piepklein beetje in eigen omgeving, maar ook dat zelfs meestal niet, omdat mensen niet "op zielsniveau" met elkaar omgaan, je kunt niet bij een ander "raken" waar diegene zelf niet van bewust is, zelf geen toegang toe heeft.

Om "mee te draaien" in de(ze) maatschappij moét je er wel in meegaan, wat "men" belangrijk vindt, en wat nodig is om te kunnen leven/ overleven op dagelijks niveau en dagelijkse omgang, bezigheden enz.

Een enkeling maar ook hele groepen die elkaar vinden die niet "meedoen" trekken zich terug om dan tenminste zélf te leven naar hoe ze willen (als dat kan), maar dragen ook niet (meer) bij aan verandering, misschien omdat ze het opgegeven hebben, er toch niet naar wordt geluisterd, als naief of zweverig wordt gezien, of in het ergste geval worden beoordeeld als "losers" door wie "succes" afmeet aan prestaties en wat je bereikt hebt in de zin van "het voor elkaar hebben" als het gaat om status, macht, invloed, inkomen, bezit, enz.

Uiteindelijk zijn degenen die meegaan in het "stramien" van de heersende tijdgeest en (onze westerse) maatschappeij en daar naar tevredenheid hun weg in gevonden hebben misschien wel beter af dan wie "authentiek" naar eigen inzicht probeert te leven, tegen de stroom in en dat steeds onmogelijker wordt gemaakt door overregulering en doordat je niet ontkomt aan zorgen voor je (basis)behoeften, de rekeningen betaald moeten worden, wil je een dak boven je hoofd hebben, te eten en te drinken, laat staan aangenamer dan "overleven" en is het uiteindelijk eerder een luxe om je bezig te kúnnen houden met "de zin van het leven".

Gelukkig zijn met jezelf is al heel wat, natuurlijk!
Het is volgens mij niet eoa "eindpunt" wat je kunt "bereiken", en dat dan de opzet geslaagd is, voor altijd.
Het is een staat waarin je verkeert, is constant in beweging, wordt uitgedaagd, is een levenslang proces.

Dan nog: is het ultieme doel jezelf door en door kennen, verbonden zijn met je ziel en diepere zelf, liefde voor jezelf en anderen voelen, eigen inzichten en antwoorden "weten", als je dat vervolgens niet of slechts beperkt deelt met/ aan anderen?

Het is imo het begin en niet een eindpunt: het besef van bescheidenheid en nietigheid wat erbij komt kijken: wat draagt het bij aan het geheel?
Wat heeft/ hebben (een) ander(en) daaraan, wat ik ergens over denk of van vind, of voel, als het zich in voornamelijk mijn hoofd/hart/lijf en eigen leventje afspeelt en ieder zijn/ haar eigen proces en weg af te leggen heeft?

Nu ben ik in een filosofische bui, he, lag weer wakker om 6 uur .
Als van nature een geboren "helper" word ik niets gelukkiger van "als ik maar gelukkig ben", ook niet van eigen behoeftevervulling, of van "leuke dingen doen" en ook maar weinig voldoening uit het werk dat ik in het nu doe zo goed mogelijk doen.

Op een beperkte kring naasten en hun onderlinge bindingen zijn allerlei invloeden en omstandigheden (veel meer) van belang op hoe zij in hun vel zitten, daar heb ik met al mijn "weten" en liefde en genegenheid alsnog weinig invloed op, behalve dan dat mijn eigen gesteldheid in het contact een verschilletje maakt en vooral op dat moment van contact.

Daarbuiten is het toch een beetje "ieder voor zich" en daar doe ik zelf dus ook aan mee: "druk" met eigen dagelijkse leven en eigen uitdagingen erin, en dan nog een stuk wat meeleeft met anderen, soms oppervlakkig, soms wat dieper.

De hamvraag voor mij is nu: leuk al die kennis en zelfreflectie, talrijke inzichten rijker geworden ooit incl toenmalige verbinding met mezelf + anderen daarin aanmoedigen, maar wat doé je ermee, dwz wat heb ik ermee gedáán?!
Als je het "weten" niet (of eigenlijk niet langer of niet genoeg) hebt ingezet en inzet in eigen leven en de wereld om je heen weer meer en meer de dienst uitmaakt?

Het gaat namelijk niet alleen om jezelf, wat je van je eigen leven bakt, je maakt ook deel uit van de wereld, hebt daar een rol(letje) in, niet allee in je eigen leefwereld en eigen kring, maar ook daarbuiten, je maakt deel uit van de mensheid en welke kant die heen ontwikkelt.

Soms weet ik niet wat wijsheid is, is het "goed" om mensen aan te moedigen om de "reis naar binnen" te maken en je eigen eigenwijsheid, richtlijnen, intuitie, gevoel te ontdekken en te volgen, en wat als dat "anders" is, tegendraads, en je je daardoor niet (meer) thuisvoelt in het leven wat je leidt en juist óntevredener of gefrustreerder zou worden, omdat je dan weet wie je bent en wat je wilt, waar je goed in bent en idealen toch om welke reden dan ook niet haalbaar blijken, bijvoorbeeld.

Mlous, het is heel belangrijk dat je ruimte hebt gemaakt voor wat je sterk voelt dat goed is voor je, zoals toch reizen/ in andere omgevingen werken, toch weer met je camper op pad gaan!

Met en zonder geliefde is de wereld groter dan wat je al kent en doet, maken ervaringen je "rijker".
Grappige is dat mijn lievelingsfilm dat zo duidelijk in beeld brengt, hahaha, pas als hij constructieve keuzes maakt en iets gaat doen met wat hij weet (en hij zijn ego overstijgt) komt de verandering tot leven

Als je blijft doen wat je al deed, krijg je in de regel vaak meer van hetzelfde (al is dat geen wet, want ook dan veranderen er dingen buiten jezelf om, of je wil of niet).
Mensen die tevreden zijn wíllen juist ook dat het hetzelfde blijft of vinden dat prima.

Maar als je zélf verandering wilt, dan is het iig zaak om niet hetzelfde te blijven herhalen, tevreden of niet, kan ook gewoon gaan om dat er meer is in het leven en je avontuurlijker bent ingesteld en dan is (alsmaar of teveel) hetzelfde herbeleven en ervaren eerder "genoegen nemen met".

Ook als je niet precies weet wát of hoe je het wél zou willen, breekt op enig moment toch een idee door. Kan zijn dat omstandigheden veranderen waar een beroep op andere "skills" wordt gedaan dan daarvoor, of ineens ruimte komt voor iets wat er eerder niet was.

Zoals bij Pauwenveer qua werk: soms heeft iets tijd nodig om te rijpen (of zijn er andere dingen die de aandacht vragen) en dat is dan ook geen "verspilde tijd!

Voor vanalles geldt denk ik dat de tijd rijp moet zijn ervoor.
In mijn geval tijd nodig (en nodig gehad) voor herstel, hoezeer ik dat ook wilde versnellen. Wat ik nu doe is niet mijn ideaal, verre van, maar ik had en heb het wel nodig en het stelt me in staat om andere dingen te veranderen, bijv in beweging en in een ander ritme te komen (wat beter voor me is).

Dus vaak is het zeker wel érgens goed voor, zelfs "stilstand", om daarna wellicht een groeispurt te kunnen maken (zie de natuur, in verschillende seizoenen, energie vergaren voor de volgende bloeiperiode)..

Een periode van "stilstand" geeft ruimte om letterlijk en figuurlijk stil te staan bij eea, wat je (men) niet doet als je altijd maar doorholt.

Nou ren jij graag, hahaha, dat is wel grappig eigenlijk (en zelfs bij hitte! ) maar enig geduld is dus soms ook goed: om dingen te laten betijen en bezinken, waardoor weer ruimte komt voor iets nieuws/ anders.

En dat moet ik mezelf ook voorhouden, hoor, want ik heb de neiging om de afgelopen jaren van stilstand (en veel herhaling van hetzelfde) als verspilde tijd te beschouwen. Ik had vanalles constructiefs met al die "vrije tijd" kunnen doen (en niet gedaan).

Net als voor meer mensen de coronaperiode is geweest: deels noodgedwongen stilstand en heeft (toen) ook onverwachte inzichten bij menigeen opgeleverd, die ze nu het voorbij is óf alweer snel vergeten zijn, of zijn gaan "inhalen" of zich blijvend veranderingen eigengemaakt hebben (bij sommigen in negatieve zin, bij anderen in positieve zin): hoe dan ook heeft het het nodige opgeleverd of minstens verhelderd/ uitvergroot.

Je ziet dat bij jou nu ook nieuwe ideeen hebben vormgekregen, ik ben heel benieuwd hoe het bevalt in Nederland en Italie.
Ga je weer alleen op pad ook met je bus of samen met je vriend (of beide)?

Later meer, Pauwenveer en Nicci, kom er later op terug, ik ga vandaag naar mijn zus, en de (vrije) dag is alweer half voorbij, al ben ik al wakker sinds 6 uur

Allebei iig lekker bezig!

Vandaag begint een weekje vrij voor mij

Nu ik weer werk, heb ik tevoren lukraak vrij gevraagd (niet helemaal toevallig, maar rondom favoriete festival om een dagje te helpen en vooraf en daarnna mijn benen toch eens de nodige rust te geven (had beter 2 weken kunnen vragen, zeker omdat ze me voor en na dit weekje een paar dagen achtereen hebben ingepland. Dat vind ik vrij zwaar, afgelopen weken ging het beter met steeds een dagje vrij ertussen. Nadeel is dan weer dat je geen (2 of meer) aaneengesloten dagen vrij bent).

Qua weer wordt het zo te zien helaas bepaald geen gunstige zomerweek, sta nog in dubio om komende dagen uitjes te gaan doen of toch naar hutje en daar alsnog te luieren, te lezen en beetje te zwemmen (dat zal dan binnenbad zijn en waarschijnlijk kinderen, dus echt baantjes zwemmen zit er dan niet in).

Buiten is denk ik het water te koud en dan krijg ik tegenwoordig a la minute kramp in mijn voeten. Ik blijf denken dat het met die steunzolen te maken heeft, stijve enkels en bepaalde voetstand de hele tijd in welke schoenen ook

Ik blijf stijf voorafgaand aan het werk en daarna ook weer, als ik eenmaal even gezeten heb, pff, ook al doe ik dan voetoefeningen, ik vind dat het nauwelijks vooruit gaat. Als ik eenmaal op gang en bezig ben, gaat het goed.
Het stomme is dat het brein daarvan de koppelingen maakt "werk=goed" en "vrije tijd=probleem", haha, terwijl die terugkerend zelfde bewegingen het overbelasten, waardóór je daarbuiten last hebt

Eens een weekje helemaal zonder die zolen durf ik ook weer niet uit te proberen.

MAAR: zojuist een lichtpuntje!! Ik had wat zorgen rondom een enorm tegenvallende belastingaangifte, daar had ik over gebeld, maar nu blijkt dat er een (grote) fout ingeslopen was en valt het alsnog vele malen gunstiger uit

Dit was 1 vd belangrijkste redenen dat ik zsm aan het werk wilde, zij het ook om niet langer "patient" te zijn en op een constructieve manier onder de mensen te komen én in beweging te komen.

Als ik heel eerlijk ben had ik mezelf never nooit zonder zo'n stok achter de deur tot zoveel beweging kunnen stimuleren als ik afgelopen tijd heb gehad.
Ook al was het te snel en too much, het is ook goed voor me, dat "wel moéten"

Ik kan nu dus wat meer ontspannen, het zorgelijke is denk ik wat me onbewust wakker hield en liefst bewust vooruitschoof/ onderdrukte, ook al wéét ik dat dat hoe dan ook averechts werkt en dan gewoon onder de oppervlakte voortsluimert

En dan kijk je het (probleem) eindelijk aan, verdiept je er (goddank) in (ik had bijna blind goedgekeurd, maar dat kon niet, moést het wel inzien eerst) en heb ik me al die tijd onnodig zorgen gemaakt
(na jaren ervaring wist ik ongeveer wat ik jaarlijks kon verwachten. Dacht ik. Blijkt er iets veranderd in mijn voordeel

Ik roep het hier al jaren: weg- en onderdrukken werkt in je nadeel, heeft "ongemerkt" toch wel impact op je, een sluimerend soort stress op de achtergrond, en op onbevangen/ onbezorgd kunnen voelen.

Dat kan vanalles zijn, wat je niet onder ogen wil zien, en intussen als het ware aan je knaagt.
Dat kan onverwerkte oude pijn zijn, uit je opvoeding, verbroken relaties en vanalles wat je bewust of onbewust "niet lekker zit".

Ik schoof het nu dus oa voor me uit, omdat ik geen oplossing had en hoopte het te kunnen uitzingen en op tijd hersteld te zijn om het tegen die tijd op te lossen (en dat is dus ook gebeurd), zij het dat deze meevaller niet in de lijn van de verwachting lag en dan waren die zorgen terecht geweest.

Het erge is dat ik weet van mezelf dat ik in aanleg "vermijdend" ben, én dat ik heb ondervonden hoé (enórm) bevrijdend het is als je je issues uit je verleden (en je eigen rol daarin, je kracht zowel als je zwakkere kanten in kaart hebt en "begrijpt", waaróm je bepaalde strategieen ontwikkeld hebt op opvoeding en gebeurtenissen/ levenservaringen) kunt plaatsen in wie en hoe je "bent" (ontwikkeld).

Dus tegen beter weten in dan toch weer in de loop der jaren nieuwe ervaringen en gebeurtenissen verzamelt, want zoals eerder gezegd: het is niet "af", het leven is altijd in beweging: of je wilt of niet, je maakt altijd dingen mee op je pad!

Zsm de pijnlijke/ mindere willen vergeten om vooral maar "positief en optimistisch" door en door te gaan werkt zo niet en als ik dat nou niet wist..

En ook al hangen er buiten donkere wolken, die in mijn binnenste klaart nu opeens op en moet nog wennen aan de , opluchting dus

Ben jaren vrij geweest van schaamte- en schuldgevoelens, maar had er inmiddels wel weer een aantal, dan komt de "innerlijke criticus" tevoorschijn.
Ik ben niet erg gevoelig voor hoe anderen over me denken, zowel niet in positieve als negatieve zin, maar wél zeer gevoelig over hoe ik over mezelf denk & voel!

Affijn, mijn uitstel- en vermijdingsgedrag heeft iig ook iets positiefs opgeleverd: doorzettingsvermogen, dat ik sommige dingen waar ik eigen verantwoordelijkheid voor heb iig aanpak waar en zodra dat mogelijk is en als dat tegenvalt niet opgeef.

Het tegenstrijdige is dat het mij fysiek zowel goed heeft gedaan als dat het tegelijkertijd mijn herstel juist vertraagd heeft (omdat het teveel van het goede was).
Het goede nieuws is voor mij oa dat ik nu wat meer voor mezelf kan gaan opkomen wat betreft overuren maken/ een betere verdeling over de week.

En ook ruimte om eens elders een second opinion te gaan halen over die steunzolen.
Okay, er is nu iemand (jonger dan ik) al na een paar weken weggegaan die fysiek in orde is en soortgelijk werk al jaren elders gewend was, vanwege pijn aan voeten, wisselende werktijden en zoveel uren zonder pauze.

Dus dat ik het volhoud mét al die tijd en nog steeds voet- en beengedoe is deels te danken aan wilskracht, en deels omdat ik haast had en vooraf niet wist hoe zwaar het kon zijn, zelf heb uitgezocht op bepaalde voordelen en de nadelen op de koop toe nam. Dat is dan denk ik de realist in mij: zelfgekozen dus hier moet je het mee doen óf niet zeuren en verder solliciteren.

Intussen heb ik mijn draai best wel gevonden, dus sowieso ben ik van plan te blijven tot mijn contract afloopt en tegen die tijd pas evt rond te kijken.
Het scheelt dat ik minder op de schopstoel zit dan ik dacht, dat schept weer ruimte itt "het is nu eenmaal zo".

Wonderlijk toch, hoe dat werkt?
Als je die ruimte niet hebt of voelt, dan denk je (ik) automatisch ook niet buiten die lijntjes. Dan zit je in een soort "overlevingsmodus" en doe je het gewoon, wat op dat moment aan de orde is, heeft het weinig zin om je vanalles af te vragen van "had ik niet beter dit of dat" (zoals ik ook schreef aan Mlous).

Accepteren van de situatie op dat moment en je daarop aanpassen kan dan prima zijn, zeker als je daarmee op termijn voorwaarden aan het scheppen bent om op een later moment weer wél die ruimte of "luxe"/ rust te krijgen om verder te kijken (dan dat).

Als het (tijdelijk) niet anders ís, dan ben ik liever zo tevreden mogelijk daarover dan ontevreden, dan kijk ik zoveel mogelijk naar wat het aan positiefs oplevert en dat is dan waar ik het voor doe. En dat is (voor nu iig) motiverend genoeg.

Ik heb hier vaak genoeg "geklaagd", omdat ik hier mijn wel en wee ventileer, maar irl houd ik dat veelal voor mezelf.
Misschien ook omdat de ervaring leert dat men graag met adviezen en mogelijke oplossingen komt, terwijl je daar op dat moment helemaal (nog) niet voor open staat.

Soms hebben dingen idd tijd en ruimte nodig om te rijpen.
Het is denk ik dáárom dat mensen zo vast kunnen blijven zitten in een overlevingsmodus, dat perkt het creatieve brein bij voorbaat al in, omdat dat alle energie al opslokt en het creatieve opborrelen pas gebeurt als je relaxt bent én niet alsmaar doorholt (of jezelf met nog meer dingen afleidt!!), dus de tijd neemt om stil te staan om uberhaupt te kunnen en willen luisteren naar wát dan opborrelt van binnen naar buigten.

Affijn, zelf ook maar weer ondervonden: het was voor mij ook altijd makkelijker praten en meedenken omdát ik zelf niet in overlevingsmodus zat en van buitenaf vanuit een breder perspectief kón bezien dan degene die er middenin zat.

(nu weet ik trouwens inmiddels dus ook hoe irritant dat kan zijn voor een ander, dat je je niet serieusgenomen voelt, dat een ander het bagatelliseert en het zo "maakbaar" voorstelt, eigenlijk "wegwuift" en/of dat het dús aan jezelf te wijten zou zijn als je ergens niet uitkomt en ook niets kan met "adviezen" en oplossingen die anderen geven, hoe bemoedigend en goedbedoeld ook).

Affijn, is inmiddels door getwijfel en door hier te schrijven de halve dag alweer voorbij, ex belde tussendoor om morgen evt te lunchen, wasje gedraaid maar ipv aktie om naar hutje te gaan (boodschappen en spullen inpakken) ben ik voorlopig nog niet weg, dus misschien mijn plannen maar omgooien en idd morgen (hele dag regen voorspeld) ff lunchen en dan maar verder zien. Van dag tot dag dus..

Kan ik zometeen op mijn gemak het nodige in huis halen aan boodschappen, mijn e-reader en Ipad opladen en zorgen dat ik evt zo kan vertrekken zodra ik dat zou willen, vandaag of morgen

Moet gewoon weer wennen aan ff "niks moeten", pff, ook al is het maar 1 weekje, kreeg een beetje het idee dat het nu of nooit was, stom hoe die associatie met "vakantie" je de opdracht geeft dat dáár iets mee "moet": er alles uit moet halen als je de kans hebt.

Alsof ik daarna niet ook nog gewoon vrije dagen en weekenden heb en het mooi weer kan zijn, haha, daar heb ik hutje tenslotte voor: om meer (korte) periodes minivakantietjes te hebben door het jaar heen!

Dit was juist het idee ooit, om niét hele jaar te werken/ bikkelen, in een stramien te zitten, en het dan wel te moéten hebben van die vakantie om er weer het hele jaar tegen te kunnen, en juist het "vakantiegevoel" te implementeren als zijnde een leefwijze.

Ik schreef daar vroegah altijd over, en over alsmaar door-door-doorgaan, geen tijd hebben/ nemen voor een "bewust(er)" leven, dat je geleefd wordt ipv echt (vol) te leven enz enz. En dan zelf in die "val" gelopen..

Ik schreef ook altijd over bewust stilstaan en kijken wat dan "opborrelt".
Nu weet ik dat ook dát makkelijk praten is als er vooral fijne dingen, ingevingen en ideeen en voorstellingen "opborrelen", en dat dat anders is dan wanneer dan piekergedachten of (al dan niet oude) issues opborrelen..

Hoe tegenstrijdig ook: sommig gepieker is terecht en houdt pas op wanneer het opgelost IS, terwijl de creativiteit (die eigenlijk nodig is om keuzes te kunnen maken óm het zo mogelijk op te kunnen lossen) dus vrijkomt áls dat "aangepakt" is, dus "uit je systeem kan" - of vooruitzicht daarop- zodát het een breder/ ruimer perspectief niet langer in de weg staat.

Voor issues zoals herinneringen en oud zeer, als dat bijv is wat je "lastigvalt" als je je binnenste aan de oppervlakte laat komen, is dat niet een kwestie van kunnen oplossen of veranderen omdat dat in het verleden ligt. Dat is iets wat vraagt om (alsnog) te voelen wat je eerder niet wilde/kon, een definitieve plek, om verwerking, om "aangekeken" te worden.

En de ellende daarmee is, dat hoe langer je wacht, en onderdrukt, het lastiger is om dat nog op te kunnen roepen.
Het is daarom dat daar vaak eoa therapie zo "fijn" kan zijn: dat iemand van buitenaf de vinger op de zere plek legt, als je daar zelf niet "bij kunt".

Dat heb ik destijds dus zelf ondervonden, hoe (bevrijdend) het is om daar vrij van te zijn en echt een "schone lei" verder te kunnen!
Ook dan is het zaak om dat "schoon" te houden en dus allerlei ervaringen en gebeurtenissen voortaan diréct te voelen en te verwerken, wil het niet opnieuw opstapelen.

Dat heb ik (tegen beter weten in) niet gedaan, en als er dán nieuwe teleurstellingen en tegenslagen komen zeul je simpelweg meer mee aan bagage dan wanneer het niet bovenop ook nog eens "oude"/ vorige, (nog) onverwerkte zijn, terwijl ze los van elkaar en achter elkaar prima te dragen zouden zijn.

Als het ware boet je ongemerkt aan kracht in als je altijd al bagage meedraagt, dan wanneer je vrij loopt zonder tas/ "rugzakje" of misschien wel koffers vol.

Op papier een inkopper, zo logisch en simpel als het lijkt: laat eea niet oplopen, het beinvloedt je levenskwaliteit, als er eea (aan onvrede of wat er ook maar sluimert) onder de oppervlakte is, wat je "tolereert" en misschien wel gewend aan bent, niet beter weet of (onbewust) genoegen mee neemt.

Vaak is het geeneens een kwestie van bewust onderdrukken of uit de weg gaan, maar eerder gewoon niet weten wát en hoé je het anders wil of kan doen.
Dat komt ook omdat (oude en nieuwe?) dingen dan door elkaar heen lopen, waardoor er niet 1 oorzaak is, maar meerdere, die elkaar ook nog eens beinvloeden, dus hoe langer hoe meer dat alles een wirwar aan draadjes is geworden, alleen al om te ontrafelen en waar te beginnen dan?

En dat kan dan een "laat maar" worden, te ingewikkeld, geen overzicht, dus maar liever helemaal niet beginnen.

Het is net als met het huishouden: bijhouden zorgt ervoor dat je je minder hoeft in te spannen dan wanneer het overal is opgelopen en je er als een berg tegenop ziet, want dan IS het ook een intensieve klus geworden!

Anyway, laat ik maar iets gaan doén dus.
Story of my life en oude valkuil: als ik het gevoel heb dat ik "alle tijd heb" en niks "moet", ga ik hier schrijven, en voor ik het weet is de dag al bijna voorbij

Op die manier zet ik ook wel dingen op een rijtje, kan het aanraden dus, het is 1 van de manieren om tijd/ aandacht te hebben voor wat binnenin leeft en dat naar buiten te laten












Meer aktie was sowieso noodzaak, en nu ook daarin meer een middenweg zien te vinden,

Pauwenveer: ik heb afgelopen tijd ook relatief veel tijd besteed aan vanalles van buitenaf binnenlaten, wat ik bij jou ook lees.

Of het nou (online) kranten lezen was of scrollen op forum (weinig leuke of interessante(re) onderwerpen dan wat actueel was) of social media: het blijft dat het allemaal info van buiten komt.

Dat kan leuke, ontspannende info zijn, zoals trouwens ook fictie lezen in een boek, series/ films kijken of ook spannende zoals een detective oid.

Maar zie bovenstaand: hoe dan ook is het allemaal info van buiten naar binnen, en dus biedt dat volgens mij weinig ruimte voor wat van binnen naar buiten wil.
En dat "helpt" tegen piekeren, dus het dient ook op het oog een "goed doel", namelijk hoognodige ontspanning, maar ondertussen houdt het je ook af van wat wérkelijk écht zou ontspannen.

Ik doe dat ook, hoor, daar niet van, maar ik heb gemerkt dat itt jaren terug ik een hele lange periode geen tv keek en niet dagelijks kranten en actualiteiten enzo, ik veel ontspannener was, veel meer oog had voor eigen inhoud en diepgang, dan wat ik afgelopen tijd aan "vermaak" maar een beetje zat te scrollen wat het aanbod was, tot het bedtijd was..

Het wordt van onschuldig vermaak tot iets geestdodends als het niet in balans is met óók andere dingen (zelf) doen die vaak ook nog eens veel leuker zijn, (dus heb ik het niet over wat je van jezelf "moet" zoals sporten of je huis opruimen oid).

Weet je, het is té makkelijk, en alles wat te makkelijk is (zoals kijken naar wat anderen doen en laten en ter vermaak online zetten), vermoeit je brein ook.
ALs het ware beleef je op die manier dingen, zonder zelf van de bank/ stoel te hoeven komen en dat is het gevaar juist waar heel veel mensen (ongemerkt) onder "lijden": het stompt eigenlijk af, omdát je het niet echt zelf beleeft..

Ergens weet je wel dat het allemaal buiten je om gebeurt, het zijn andermans belevenissen: hun grappige voorvallen én/of problemen, en het kán een manier worden/zijn om zelf niets te hoeven beleven. Je vermaakt jezelf zo ook wel, denk je dan.

Maar intussen gaat het leven ook aan je voorbij, als het in plaats van zelf eea beleven komt, als het routine wordt, als je er meer tijd aan besteedt dan je eigenlijk zou willen, en dingen zijn om de tijd door te komen, ter vermaak, en (achteraf) weinig voldoening brengt.

nogmaals: als er voldoende (dagelijkse/ wekelijkse) voldoening is door allerlei andere aktiviteiten en mensen, op welke manier ook (uit werk, relatie(s) en/of relaties met gezin/ familie/ vrienden, huishouden, sociaal leven, (fijne) aandacht voor je lijf en intimiteit, je gevoelsleven, interesses, enz enz) dan is dat in proportie.

Als single kan het op meer dan 1 vlak zijn dat je iets mist, dat jezelf moet zien te geven, zo goed en kwaad als dat kan/ lukt.
Als het dient om andere onvervulde behoeften te "compenseren" dan werkt het uiteindelijk toch niet zo.

Ik kan het niet goed uitleggen, heb zelf ook weer gemerkt dat het op het moment zelf onschuldig lijkt (ik kijk bijv zelf ook graag vrolijke niemendalletjes tegenwoordig, huizenvind- of opknapprogramma's of een detective-serie bijv), maar feit blijft dat intussen ik mijn eigen huis niet opknap en weinig spannends beleef, haha, het is bij mij gemakzucht die ook nog eens een gewoonte wordt, bovendien "verdiend" voelt (vooral na een werkdag): mag ik ook ff ontspannen?

En toch weerhoudt het me om andere dingen te bedenken die ik in diezelfde tijd zou kunnen doen of had kunnen doen.

Als je je het op het moment zelf "goedpraat" voor jezelf (ik ken dat hoor!) maar achteraf "schuldig" voelt daarover, is het toch zaak om er niet (teveel) aan toe te geven.

Elke vorm van dat je "geweten" (achteraf) opspeelt (schaamte/ schuldgevoel) geeft imo eigenlijk een signaal dat je jezelf tekort doet, en het goedpraten voor mezelf ken ik ook maar al te goed

Daar had ik weinig last van toen ik veel bezig was met mijn eigen "diepgang" en zoveel aandacht besteedde aan eigen kennis, gevoelsleven, wat ik ergens van vond binnenin, dan was dat nog een gezond tegenwicht geweest.

Nu heb ik zelf maar weinig tot geen diepgang in het werk wat ik doe overdag en dán is het uit balans, als er weinig energie overblijft daarvoor en daarna en op de andere dagen ook niet.

Dus die gezonde mate is voor mij altijd ook een hele uitdaging, hele periodes alleen máár in de diepte tegenover de andere kant en helemaal geen tijd voor nemen (en dus de hele dag als het ware "innemen" van info van buitenaf of bezig zijn met "doen", wel "in het nu" maar vrij gedachtenloos met alle aandacht voor wat ik aan het doen bén.

Ter afwisseling dus niks mis mee, als je ook maar dingen zelf blijft beleven en ervaren, buiten werk en gezin(sperikelen) om bedoel ik, en niet in plaats ván.

Vandaag dus geen gezonde mate bij mij, ook al schijnt de zon NU dus ga ik alsnog naar buiten. Voor de balans dus
Het was ff een "inhaalaktie" om weer te gaan schrijven, blijkbaar ook nodig, maar hoor wie het zegt met die "gezonde mate" he