(Alleen zijn en) gelukkig zijn met jezelf VIII

Eind 2011 opende Lisanne een topic omdat Lisanne maar niet gelukkig kon worden met zichzelf. Haar eigenwaarde was gebaseerd op de bevestiging die ze kreeg van anderen. In een relatie werd Lisanne afhankelijk en cijferde ze zichzelf weg, als vrijgezel was Lisanne altijd op zoek naar afleiding en naar een potentiële relatie. Na een relatie met een foute man waarin ze zichzelf compleet verloren was wist ze dat er iets moest veranderen, maar hoe?

Inmiddels is dit topic uitgegroeid tot een plek waar mensen hun verhaal kwijt kunnen, maar vooral tot een plek waar men elkaar advies geeft en elkaar helpt om gelukkig(er) te worden. Het topic biedt praktische tips voor een aangenamer leven met jezelf en brengt lotgenoten samen. Het doel van dit topic is niet om de uiterste staat van kijk-mij-alleen-eens-gelukkig-zijn te bereiken.

Iedereen die zich op de een of andere manier verbonden voelt met dit onderwerp is hier welkom, of je nou net ontdekt hebt dat je anderen nodig hebt om je goed te voelen, altijd op zoek bent naar afleiding om maar niet alleen te zijn, al bezig bent om je eigenwaarde in jezelf (terug) te vinden of al helemaal gelukkig met jezelf bent. Eveneens is eenieder welkom die ongelukkig is in een relatie. Iets wat in deel III regelmatig ter sprake kwam.

Ten eerste omdat er eerder stemmen zijn opgegaan dat je niet per se alleenstaand hoeft te zijn om te streven naar "Gelukkig zijn met jezelf" zodat mensen mét relatie die hun eigen aandeel willen vergroten in gelukkig zijn zich ook welkom voelen. Het is namelijk iets wat een eigen uitdaging is en blijft, met of zonder relatie.
Ten 2e omdat eigen geluk zo onlosmakelijk blijkt samen te hangen met de (alle/allerlei) relaties met andere mensen, en zeker ook liefde en lust (of het ontbreken ervan, of die al dan niet recent voorbij zijn of nog gewenst zijn in de toekomst) de nodige invloed hebben daarop.

De puur eigen invloed is en blijft het "binnenwerk" en dat is waar we elkaar hooguit in kunnen stimuleren, tips, zetjes en aanwijzingen voor kunnen geven en waar nodig in te ondersteunen, betrokkenheid te tonen, andere perspectieven (van buitenaf, van een afstandje) op los te laten, ervaringen te delen, enz.

Uit feedback bleek dat personen het waardevol vinden om de eerste zes delen van het topic te lezen:

Deel I Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf

Deel II Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf - deel 2

Deel III foru ... -3/list_messages/215279/0

Deel IV Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf, deel IV

Deel V- Alleenzijn en gelukkig zijn met jezelf deel V

Deel VI- Alleenzijn en gelukkig zijn met jezelf deel VI vind je hier de link: psyche/alleenzijn-en-gelukkig-zijn-met- ... 1#22183041

Deel VII- link: forum.viva.nl/relaties/alleenzijn-en-gelukkig-zijn-met-jezelf-deel-vii/list_messages/385348/136?start=3400

Juni 2017 bestaat de literatuurlijst uit de volgende stukken:

Als hij maar gelukkig is – Robin Norwood

De ideale vrouw is een bitch – Sherry Argov

Coach jezelf naar succes – Talene Miedaner

Verslaafd aan liefde – Jan Geurtz (eigenlijk wel alle boeken van hem)

Je kunt je leven helen – Louise L. Hay

Het monsterverbod – Carolien Roodvoets

Liefhebben zonder voorwaarden – Paul Ferrini

De Kracht van het Nu – Eckhart Tolle

Als succes een spel is, dan zijn dit de regels – Cherie Carter-Scott

Als liefde een spel is, dan zijn dit de regels - Cherie Carter- Scott

De zeven spirituele wetten van succes – Deepak Chopra

Superbrein – Deepak Chopra

Emotionele afhankelijkheid - Dr. Rudolf Snel.

Houd me vast - Dr Sue Johnson

Liefdesbang- Hannah Cuppen

Lisanne: bedankt voor het openen van het oorspronkelijke topic! Alhoewel Lisanne minder actief is, is er nog altijd een ‘harde kern’ actief aangevuld met (eveneens welkome) passanten.

Nou, Mlous, ik had het ff moeten afkloppen..
Ik dácht dat het wel wat beter ging

Dinsdag had ik een vrije dag en ben een dagje gezellig naar mijn zoon geweest, hapje gegeten bij een klein Indiaas restaurant daar in de buurt.
Lopend daarheen en gingen we vaker, het leek nu veel dichterbij zei ik nog tegen hem (in mijn oude systeem leek het dus best ver weg om te lopen).

Woensdag werken en de dag begon er al mee dat mijn mooie (10 jaar oude?) espresso-apparaat het na het eerste kopje koffie begaf, stop sloeg eruit.
(gebeurde het weekend ook al 2x bij het ontkalken).
Nou ben ik niet voor 1 gat te vangen, dus maar een opgietfilterbakkie gemaakt, heb dat echt nodig om wakker te worden, drink verder water, hoogstens gedurende de dag nog eentje, dus max 3 over de hele dag.

Die dag moest ik ook voor het eerst sluiten, blijkbaar met een uitzendkracht samen, dus 2 onervaren mensen, maar ik was op zich dan nog blij dat het een jonge man was, (dezelfde als de leukerd van vorige keer), voor de zwaardere dingen.

's Middags is hij gewond geraakt aan een hand (gelukkig de 1e hulp praktisch ernaast, niet gehecht maar wel geplakt en in het verband) en die kon dus maar beperkt dingen doen. Kwam veel op mij neer en het was al een lange dag van 8,75 uur als we op tijd klaar waren geweest.

Pauze op zo'n lange dag al na 3 uur, dat vind ik te vroeg, liever ongeveer op de helft, maar goed het betekent dus daarna 6 uren continu bezig, alsmaar korte stukjes lopen met spullen, schoonmaken, vegen, dweilen,zware vuilniszakken tillen en terwijl je alles snel wil/ moet doen om op tijd klaar te zijn.

Dan kan ik eigenlijk niet meer lopen en moet je door-door-door.
Bizar eigenlijk haha, dat ik uiteindelijk ben gaan werken in iets wat alsmaar doorgaan is, terwijl ik daar hier jaren over geschreven heb als geen beste leefwijze

Maar goed, veel later klaar natuurlijk en dat is waarschijnlijk in eigen tijd, want er staat een bepaalde tijd voor (een kwartier nadat het voor klanten dicht is, is dat).

Nauwelijks tijd om bij te komen thuis, want ik moest de volgende dag om 7 u beginnen, wat in mijn geval neerkomt op om kwart over 5 opstaan. Ik heb die tijd echt nodig om echt klaarwakker te zijn.

En dat was dan nog een "korte" dag van 7 uur, maar kon vanaf begin nauwelijks lopen, zelfs op heel korte stukken van zeg 20 m moest ik stilstaan, pijn in scheenbeen links en rechts die blaar bovenop.
Dus die zooltjes maar uitgedaan en op zich goede sneakers (Gabor rollingsoft) aan met de veters zo los mogelijk (dus ook weinig ondersteuning?!).

Zo begin je de dag dus al, en gelukkig zijn het dan meer staande bezigheden als je zo vroeg begint. Maar het is niet best, even een klein stuk naar toilet of iets brengen naar het winkeltje ging niet in 1x, paar keer stoppen want dan kan ik niet verder.

Tis geen kramp, is niet uit te leggen, maar een vlammend soort zeer vermoeid waardoor je geen stap verder kunt, wegtrekt na even wachten en dan na zoveel meter verder opnieuw, enz enz.
Niet mijn kuiten dus, maar voor-zijkant.
Pff, kan ik eindelijk lopen qua heupen, krijg je dit.

Toen ik naar huis ging met een koffie-to-go heb ik die op mijn autodak vergeten, dat merkte ik dus bij de eerste beste bocht. Ik zag zo in de achteruitkijkspiegel straaltjes koffie over het raam lopen
Kon meteen door naar de wasstraat dus
(niet de 1e en vast ook niet de laatste keer dat me dit gebeurt, hahaha )

Affijn, omdat mijn 1e salaris binnen was, ben ik nog paar noodzakelijke boodschappen gaan doen in een bescheiden winkelcentrum in de buurt, Hema enzo, ook weer een schoenenwinkel in maar niks gekocht.

Ook dan zelfde verhaal, kleine stukjes, steeds stoppen, pff, net als eerder eigenlijk, voelt als terug bij af, maar dan elders in het lijf.
En zo is het nu nog.
Baal er zo enórm van!

Ik denk dat het heel onverstandig is geweest om van bijna 0 naar hele dagen full speed te gaan en ook nog eens hele dagen op die steunzolen, zonder enige opbouw.
Overbelaste spier/ pees, eigenlijk sinds die blaar, want daarvoor ging het redelijk, iig geen klachten meer onder de voetzolen, maar kon ik door die blaar dus meerdere schoenen niet meer dragen die te strak zitten op dat punt.

Op eoa manier ga je dan dus die andere kant anders belasten

Gisteren zelfde verhaal, al vanaf begin, van de parkeerplaats dat kleine stukje naar de ingang haal ik dan niet in 1x
Dan nog zo'n 8 volle uren moeten, het is om moedeloos van te worden en ik word er ook zorgelijk van, die knokkel met blaar blijft ook pijnlijk/ geirriteerd door wrijving.
Het kan zo ook niet tot rust komen.

Late dienst met sluiten winkeltje (op zich leukst om te doen, al komt ook daar veel bij kijken met sluiten). Ik sta voorlopig voor de volgende weken ook op vrijdag daar ingeroosterd voor sluit.

Ben voor ik moest beginnen bij de podotherapeut langsgegaan om een afspraak te maken, want dit kan zo niet langer!
Kan woensdag eind vd middag terecht, zij het bij een andere podotherapeut/arts op een andere lokatie (ze zitten overvol en dat wist ik al)
Dus dat is al heel wat, zal een vracht verschillende schoenen meenemen ook.

Maar goed, dat het overbelast is, is duidelijk.
Gisteren dan ook een half uur langer gedaan over dat sluiten, ze hadden namelijk nog een "leuk" (extra) taakje bedacht, want vaak is het rustig en zou je daar in theorie wel tijd voor hebben (vorige keer zonder extra's was ik wel op tijd klaar).
Dat is een beperktere ruimte, en die kleine stukjes waarin je dan bezig bent, staat en beweegt gaat het op zich wel.

Had nog een (staartje van een) verjaardag daarna, eerst langs huis om bloemen te halen en andere kleren aan te doen.
Op de fiets kom ik dan ook nauwelijks vooruit (vind ik): al die spieren zijn vermoeid

Had het nog aangekaart woendagochtend toen ik samen opende met leidinggevende, en ze zei dat ze me komende (2) weken al wat minder uren had ingepland.
Klopt, maar beetje laat, heb het week 2 al gezegd en ook dat (bijna) 9 uur achter elkaar te lang is, maar bleef afgelopen 3 weken zo.

Stomme is dat hun werktijden net geen diensten van 8 uur zijn, dus met 3x 7,75 kom je net niet aan die 24 uur. Dus bij die werktijden zou je dan toch een 4e dag nodig hebben. En dan kan het eens van 12-4 zijn maar ook van 7-14 of 16).
(bijv van 10- 18.15 is incl pauze van 30 min in eigen tijd, dus 7,75 u en bij 9- 18.15 is het 8,75 uur).

Dus tja, dan zou je in theorie 2 dagen van 7,75 u en 1 van 8,75 nodig hebben.
Ik begrijp heel goed dat het geen pretje is om in deze tijden van personeelstekorten en sommigen op vakantie het passen en meten is om met wensen en afspraken van iedereen rekening te houden en dat rooster voor elkaar te krijgen, lastminute uitzendkrachten te vinden enzo..

En nu 3 dagen vrij achter elkaar, en de rest vd week minder uren, dat had ik ff nodig!
Kijken wat die podo zegt, het is duidelijk overbelast, ik had verwacht dat het na 5 weken wel gewend zou zijn, maar het tegendeel is dus het geval
En is net die maand proeftijd voorbij ook (niet dat ik wil stoppen, maar stel dat hij zegt rust nemen en opbouwen?!).

Ik maak me dus zorgen hoe nu verder.
Even deze week aankijken en dezer dagen op slippers lopen, zodat iig die bobbel kan herstellen (maar dan opeens hele dagen zonder steunzolen? Geen idee wat wijsheid is hierin, loop weer net zo te tobben als toen ik nog niet van die heupen wist, met al die wisselende schoenen ook toen al en niks hielp).

Moest dit even van me afschrijven, sorry, het is nogal frustrerend.
Eindelijk weer geld verdienen en bereid hard te werken en toch gedoe met het lijf, wat niet meewerkt.
Ik slik al extra magnesium, denk eraan genoeg (water) te drinken, zeker nu het daar warmer wordt, eet vooraf genoeg en goed en tussendoor ook.

Ik twijfel om vandaag al naar hutje te gaan, want morgen wil ik (na een paar jaar niet, door corona en fysiek niet meer ging) graag naar het festival waar ik altijd met zus met zoveel plezier heb gestaan. Ik had beloofd een paar uur te helpen ook, omdat ik de dag ervoor en erna vrij was, op dat moment niet wetende van de klachten van nu. Met koningsdag ook gedaan en daar geen enkele last gehad.
(een volgend event had ik al afgeslagen, dan moet ik de dag ervoor en erna werken).

Op zich ontspant niks beter dan daar te zijn en kan ik vanaf hutje prima heen en weer naar dat event, maandagavond dan weer op tijd naar huis.
Het gras moet dan wel weer gemaaid, boodschappen en schone kleren mee, verder heb ik daar wel eea, maar dan mag ik wel opschieten!
Dan kan ik wel lekker buiten zijn en relaxen, rustig aan zwemmen enzo.

Ben nooit zo besluiteloos als de laatste tijd
In vrije tijd ook haasten, haha, óm daarna dan iig te kunnen relaxen en het is eindelijk prachtig weer ook nog!

Mlous, wat een opluchting zal dat zijn, dat je die opdracht erbij hebt en financieel weer op de rit bent!!
Zo zie je, heb je je achteraf gezien onnodig druk/ zorgen gemaakt en komt het alsnog op je pad!

Ja, dan zit je wel weer behoorlijk vast, dat is de andere kant van de medaille helaas.
Veel vrije tijd mét geldzorgen daar kom je ook niet tot rust van, he ( I know).
Dus mentaal is voor je innerlijke rust belangrijk dat de "basis" in orde is.

Het is bewezen dat (veel) meer geld en rijkdom niet gelukkig(er) maakt, maar de andere kant: je zorgen maken daarover dus wél negatieve invloed heeft op je geluk & welzijn.

Logisch ook wel, geeft een continue staat van (al dan niet een beetje) stress, en dat verhindert echt ontspannen zijn, en daardoor ook oa creatief denken (terwijl dat juist dán zo welkom zou zijn, he. Daarom maken denk ik mensen met zorgen sowieso niet de beste beslissingen, stress (en angst) vertroebelt eea, en dan heb je al energie nodig om jezelf te kalmeren en de moed erin te houden, toe te spreken dat het (binnen afzienbare tijd) beter zal worden (als je daar enig uitzicht op of in redelijkheid kunt verwachten althans).

De andere kant is dus dat je minder tijd hebt voor die ontspanning, voor reizen, voor even úit dat "ratrace-bestaan" komen.
Het is kiezen of delen, tenzij je de hoofdprijs in de loterij wint oid.

De plannen met je camper naar beneden bijstellen, je kunt niet máánden weg, maar misschien wel nu en dan een weekendje of paar dagen doordeweeks, als je dat werk een beetje zelf kunt inplannen?

Omdat ik om werk verlegen zat, was ik al blij dát ik aangenomen was en zo snel kon beginnen, met de instelling "het is niet anders" (dan maar minder vaak of lang naar hutje kunnen, dit is ff prioriteit). Dan weet je bepaalde dingen nog niet, die vertellen ze er niet bij (zoals die uren/diensten) en veel minder winkel is en meer restaurant bijv.

(trouwens, die winkel komt ook nog een hoop bij kijken aan extra's, bijv ook schep-ijs, en dat moet allemaal dagelijks terug de grote vriezer in en deksels ervan + heleboel metalen tussenstukken uit die koeling handmatig afgewassen worden elke da)g).

Het schijnt ook een factor te zijn voor je geluksgevoel (tov je werk) dat je zelf (enige) invloed hebt op werktijden en werkzaamheden.
Jij als zzp-er zou in theorie dus zelf regie over je agenda hebben en alleen al dat is dus al een pré.

Al ken ik bijv een kapster die eigen onderneemster is en er is zoveel vraag, dat dat zodanige druk geeft dat ze alsnog zich helemaal volplant (55+ uur pw) en een week vrij nemen is daarvoor en daarna dubbel zoveel moeten werken.
Dus ook al geeft het "een gevoel van" zelf (wat meer) controle erover, het zijn dan toch de klanten (ipv managers/ leiding) die min of meer bepalen hoe en wat en wanneer..

Als het inspanningsverbintenissen zijn (de klus geklaard wordt voor een bepaalde datum/ tijd) kun je natuurlijk meer bepalen wanneer je werkt áls het maar af komt, dan wanneer je op lokatie uren afspreekt.
In jouw geval gaat het denk ik om aannemen van een klus, met eigen invulling van hoeveel je wanneer doet? Dat is op zich gunstig dus!

Maar ook dan is het lastig vakanties plannen, meerdere dagen achtereen vrij zou misschien wel kunnen?
Je had dacht ik een vakantie gecancelled vanwege je zwager?

Nou woon je (voor ons iig) al in een "vakantieland", dus vrije dagen voelen sowieso al meer als vakantie bij jou daar, toch?

Ja natuurlijk zou je graag meer bij en er voor je zus en de kinderen willen zijn!
Een evenwicht vinden blijft lastig, ook als je dus in overleg zelf enige invloed op je agenda hebt.

Dat evenwicht zal je ook wel vinden.
Het kost allemaal tijd, probeer jezelf niet op te jagen (dit zeg ik ook tegen mezelf) en je kunt over een poosje altijd nog andere keuzes maken, mocht het niet bevallen.
Je weet nu iig dat je meerdere kanten op kunt, dat is heel wat!

Je doet het hartstikke goed, dus probeer ook echt te ontspannen zodra dat kan!

Ik ga vandaag nog maar niet naar hutje.
Teveel gehaast dan, ik ga vandaag rustig aan eea doen en misschien even naar een simpel koffiezetapparaatje kijken (die 2 kopjes per dag opgieten kan ook.

Bij hutje heb ik een klein "campingkoffiezettertje", denk dat ik er nog zo eentje koop, kan ik voorlopig wel mee vooruit.
Is nog gezonder ook, filterkoffie. Die maal ik dan van vers met eigen malertje gemalen bonen (maler heb ik al)

(en kijk over een tijdje wel of ik deze nog laat repareren, paar jaar geleden zou ik 180 euro kwijt geweest zijn aan reparatie, als ze die niet op garantie gratis hadden gedaan. Met zulke bedragen laat ik het niet repareren).

Vandaag rustig aan, jammer, nu ik eindelijk 3 dagen achtereen vrij ben (maar volgend weekend ook).
Er had al iemand gevraagd of ik haar maandag wilde overnemen, nou echt niet dus!

Hutje is altijd het summum van ontspanning voor me, maar niet na gisteren laat werken en dan vandaag haasten en inpakken en morgen verder moeten rijden enzo.
Ff pas op de plaats maar.

Het is eindelijk wel "rokjesdag" (of jurkjes), vorig jaar na 1e operatie (17 mei) kon ik al volop elke dag volstaan met een simpel jurkje aan, had ik al bruine benen (bruin genoeg). Dit jaar is de natuur en de lente veel later, en ik zit in pauzes wel in het zonnetje, ga altijd even naar buiten, dat halfuurtje, dus gezicht en armen zijn aardig gekleurd (lekker belangrijk ).

Het is fijn dat alle kleren losser zitten en beter staan, dus zo toch maar een jurkje aan
(gisteravond op de fiets nog mijn winterjack aan, de avonden zijn koud!)

Iedereen een heel lekker (lang) weekendje gewenst!

haha, Mlous, voor jou voelt het op een vrije dag doordeweeks ook als weekend?
Binnenkort sta ik op een zondag ingeroosterd na vrije zaterdag en op zich maakt het mij niet uit of het weekend is of doordeweeks, als het dan iig minstens 2 vrije dagen achter elkaar zijn zodat ik naar hutje kan.

Dat heb ik dus nu eindelijk, zelfs 3, maar vandaag naar dat favoriete festival, en afhankelijk van hoe laat dat vanavond wordt rijd ik naar hutje of naar huis.
Heb niet zo'n zin om laat op de avond/ 's nachts door die bossen te rijden (laatste jaren heb ik dat, vroeger maalde ik daar niet om)..

Behalve dat ik dan paar uur zus ga helpen vind ik dat ook "ontspannend" in de zin dat het altijd een feestje is daar, qua leuke mensen en vrije blije sfeer, muziek, enz.
Dus dat heb ik er wel voor over en het staan lukt wel, het is meer het stuk(je) lopen erheen, zij het dat ik schoenen aan kan doen die ik zelf kies (niet uit de zwarte die ik heb hoef te kiezen).

Gister de nodige boodschappen gedaan, nieuw koffieapparaatje gekocht, leuke travelstof blouse met print (ook festivalgeschikt voor vandaag ) en net een rondje schoonmaak met de franse slag (oa swiffer voor dweilen gedaan, 1 al wat oudere kat maakt er een beetje een zootje van de laatste tijd), ff nadenken wat ik aan etenswaren meeneem voor als ik idd doorrijd naar hutje en -ongekoeld- in de auto nog goed kan blijven).

Op dat festival staan er standaard te weinig foodtrucks met eten, dus daar iets eten gaat het niet worden (lange rijen en beperkt eten dus). Heb een maaltijdsalade mee voor mezelf voor vanmiddag iig.

Geweldig gevoel moet dat zijn, je eerste echte factuur als eigen ondernemerT!

En met zo'n taxiritje sprokkel je stiekemweg ook wat bij elkaar.
Goed bezig hoor!

Lagertha, welkom hier!

Je bent als ik het goed lees de afgelopen jaren gewend geraakt aan altijd iemand om je heen te hebben of iig als je niet bij elkaar was in de wetenschap dat je in een veilige relatie zat. Zo veilig zelfs dat je spreekt over stilstand en het je ging beknellen.

Ik denk dat het veel voorkomt dat mensen die jarenlang samen zijn makkelijker worden in hun inspanningen om hun individuele gedeelte vorm te geven, in de zin van wat je in vrije tijd nog je eentje nog onderneemt buiten de relatie om.

Dat kan op allerlei vlakken zijn: een eigen sport, hobby, je eigen familie, vriendschappen die je niet deelt met je partner, dagje strand of museum, wellnessdagje of terrasje met een vriendin oid.

Als je zoveel samendeed/ doet met je partner, is het gewoon logisch dat je min of meer afhankelijk bent geworden van elkaar en bij al die dingen ineens in je eentje vorm moeten gaan geven een gemis voelt. Niet zo gek dus dat je daar tegenop ziet als je dat jaren niet hebt hoeven doen: dit zijn ook eigenlijk een soort vaardigheden, vergelijk het eens met een spier die je jaren niet gebruikt hebt (daar kan ik van meepraten haha, vandaar de vergelijking).

Met een partner raak je soort van "verwend" dat je iig altijd verzekerd bent van aanspraak en gezelschap, bij het opstaan, bij het eten, bij erop uit gaan, er is altijd iemand (of op de achtergrond aanwezig) met wie je contact hebt of contact kunt houden, kunt vragen en vertellen hoe zijn en jouw dag was, en zelfs als je je eigen ding doet in eenzelfde ruimte bent (of kunt appen/ bellen oid).

Nog los van het intieme deel wat je gewoonlijk exclusief met een partner deelt, betaat vaak de neiging om ook dingen die je met bijv een vriendin of anderen zou kunnen doen je ook nog met je partner doet. Dus vaak wordt je partner ook je beste vriendin , of lijkt het erop dat in een relatie je "eigen" dingen minder belangrijk worden, zo niet "verwaarloosd" worden omdat je dat simpelweg minder nodig had dan wanneer je alleen zou zijn.

En zelfs als je nog eea in je eentje deed (latrelatie?) zit je tijdens relatie nog in een soort onzichtbaar "samenzijn-gevoel", wat op de achtergrond aanwezig is, een wetenschap dat het maar voor even is, en dat is echt anders dan dag en dagelijks alleenstaand zijn.

Zelfs als het bevrijdend voelt blijft het toch dat je nu vaardigheden moet gaan inzetten die je waarschijnlijk jarenlang niet hebt hoeven gebruiken, vooral op het sociale vlak, maar ook jezelf bijv motiveren om te sporten of alleen voor jezelf te (blijven) koken, je (doordeweekse) avonden in je eentje door te brengen.

Het is eigenlijk een compleet ander leven, ook al denken mensen vaak dat het enige verschil is dat je het intieme mist als je relatie voorbij is: het is het hele "samen" wat wegvalt en dat maakt dezelfde dingen anders dan je gewend was.

Je zegt dat je momenteel ook veel thuis zit omdat je pas eind dit jaar een nieuwe opleiding gaat volgen, betekent dat dat je niet werkt op dit moment, dus niet veel omhanden hebt?

Zo te lezen heb je komende weken wel reuring, maar dat is dus afhankelijk van afspreken (met anderen, met vrienden?) en nu bij je familie.
Daarmee leid je jezelf slechts tijdelijk af van "niet (teveel) alleen willen zijn" en maak je je nog min of meer afhankelijk van anderen, om dat "gat" op te vullen wat niet meer "samen" is.

Natuurlijk is het goed om dat deels te (proberen te) vullen met andere naasten om je heen, zolang het niet om koste wat het kost vermijden gaat van alleenzijn.

Ook al zie je er tegenop, dit is wat je te doen staat: je leven grotendeels zelf een draai geven, dus als het even kan niet al snel weer gaan terugmijmeren/ verlangen en zoeken naar en hopen op een nieuwe partner om dat weer samen mee te gaan vervullen. Je kunt ook beter in een volgende relatie ervoor zorgen dat je individueel ook nog genoeg aandacht blijft geven aan een stuk eigen leven en eigen aktiviteiten.

Dan lijkt het nu niet alleen, maar ís het ook een hele opgave om ineens op allerlei gebied weer alles zelf en alleen te moeten doen en ondernemen.
Het is ook een kwestie van weer leren alleen met jezelf te zijn, en dat (hopelijk) zelfs fijn te vinden, vorm te geven zoals jij dat prettig vindt, jezelf te ontwikkelen helemaal los van een ander of anderen en te kijken wat dat je kan brengen.

Niemand bereidt je daarop voor, of je het leuk vindt of niet, je "moet" er iets van maken. Leg de lat niet heel hoog voor jezelf, meer dan er iets van maken hoeft niet, je hoeft niet dolgelukkig te worden elke dag opnieuw met jezelf.
Dat zou in een relatie trouwens ook niet zo zijn, dus als men het idee heeft dat een relatie je elke dag en altijd gelukkig hoort te maken, is dat net zo naief als dat je dat in je eentje zou kunnen of horen te zijn.

Het leven kent zowel samenlevend als alleen gewoon allerlei gebeurtenissen en ervaringen, leuke en mindere, uitdagingen en opgaven.
Van 1 iemand (een partner) of van jezelf verwachten dat dat vanzelf gaat en ook nog happy is niet reeel.

Er zullen zeker dingen bij zijn waarbij je je gesterkt voelt als je een fijne levenspartner hebt, die je steunt, met wie je eea kunt bespreken en delen en die misschien je eigen onvolkomenheden aanvult en jij die van hem.

Op die manier "hoef(de)" je bepaalde eigenschappen niet in te zetten, en dus ook niet te ontwikkelen waar je minder goed of onzeker in bent.

Ik moet bekennen: ik heb zelf ook (na jaren nog) bepaalde dingen die ik nog steeds niet graag of gemakkelijk doe alleen.
Dat kan gaan om bepaalde "volwassen" verantwoordelijkheden, zoals "regeldingen" (APK op tijd afspreken, administratie) maar ook praktische zaken in huis, zoals wanneer mijn kat een dode muis mee naar binnen neemt en deels neerlegt, dat durf ik echt niet zelf op te ruimen.

Ook ben ik ouderwets en gedoe met computers, Icloud, alles online met wachtwoorden en andere technische dingen als iets kapot gaat zijn niet aan mij besteed (maar overigens ook niet aan alle mannen he).

Dus het kan handig zijn áls je een patner hebt die zijn hand niet omdraait voor dingen waar jij niet zo sterk in bent danwel niet zelf zou doen als dat niet per se hoéft. Als ik het echt niet zelf kan/wil, moet ik daar anderen voor inschakelen, dat kan familie of een vriend(in) of buurman/vrouw zijn (ik heb zelf een zeer handige en technische zoon en schoonzoon, een zus die juist een hele goede "regelneef" is in administratieve zaken).

Ik heb sinds kort weer een werkende stereo dankzij mijn zoon bijv, wat ik zelf niet voor elkaar kreeg.
En sommige dingen vind ik dus al makkelijker om zelf te doen als er alleen al gezelschap in huis is, dat bemoedigt dan al genoeg (toch dat ene vervelende telefoontje plegen bijv).

Ook op sociaal gebied en voor "vermaak" ben je meer op jezelf aangewezen, ook al heb je close dierbaren (zoals je familie), maar die hebben ook hun eigen leven en zijn niet altijd zo bereikbaar en beschikbaar als een geliefde/ partner, dus die gaan dat gemis niet/ nooit vervullen, als je jarenlang gewend bent aan "samen" een leven delen.

Alleen al de behoefte om ook wekelijks/ dagelijks contact je "ei" kwijt kunnen, iemand om (wederzijds) je grote en kleine belevenissen mee te kunnen delen.

Op eoa manier verspreiden langduriger singles dat over meerdere mensen, ik spreek nu even iig voor mezelf.
Misschien heb je wel een of meer (beste) vriendinnen, en/of een goede band met je familie, dat zou al veel schelen.

Het is wel oppassen dat je nu niet op 1 dezelfde persoon of een kleine kring mensen te zwaar gaat leunen en verwachten dat die eea voor je gaat opvangen.

Misschien heb je -nu je opeens zoveel vrijheid hebt om zelf vorm te gaan geven- juist geen idee (meer) wat jezelf leuk of interessant vindt om te gaan doen en te ontwikkelen?
Buiten een opleiding, bedoel ik?

Ga vooral als het niet hoeft niet thuiszitten als je met niemand kunt afspreken, maar er zelf op uit, óók als je dat eng vindt!!
Op die manier leg je alleen toch vaak makkelijker contact met (nu nog) onbekenden dan als je (veilig samen) met een vriend(in) gaat.
(al geldt dat natuurlijk niet voor iedereen).

En misschien is de verleiding groot om thuis op de bank jezelf te gaan vermaken met social media of media zoals Netflix of Tinder oid, maar dat kunnen juist ingredienten zijn die gek genoeg meer/ een eenzaamheidsgevoel kunnen ópleveren, omdat het lijkt alsof je onder de mensen bent, terwijl je in feite alleen op de bank zit.

Het wakkert onbewust vaak juist het contrast aan, zeker als je jezelf gaat vergelijken met "happy people" of die wél een "gelukkige" relatie en "vol leven" lijken te hebben.

Het kan wel inspirerend zijn om voorbeelden te zoeken (bijv in boeken) van mensen die voor zichzelf een "rijk" leven hebben gecreeerd in de zin van persoonlijke ontwikkeling, interesses en bezigheden, waar ze voldoening en betekenis aan ontlenen.

Het kan ook nog weleens een periode worden van veel zelfinzicht, als je juist wél (regelmatig) bij je leven gaat stilstaan, het alleenzijn niet alleen accepteert maar zelfs opzoekt (als je het niet meteen invult met vermaak, maar echt alle aandacht voor jezelf neemt, om te voelen wat je voelt, ook de minder leuke emoties, je verdriet en teleurstelling, maar ook waar je bang voor bent, vanalles wat dan boven kan komen (ipv zsm uit de weg te gaan).

Als je tijd en aandacht aan jezelf gaat besteden, die je nu besteedde aan je partner en aan de relatie, wie weet hoeveel goeds dat je kan brengen?!
Er zouden weleens behoeften naar boven kunnen komen die je afgelopen jaren niet merkte, niet van jezelf wist, of onvermoede kanten van jezelf waar nu een beroep op gedaan wordt.

Dus zie een relatiebreuk niet uitsluitend als een gemis, het biedt ook (leuke) kansen en mogelijkheden om jezelf op een andere manier te leren ontdekken, uit te dagen en te ontwikkelen in wat je maar wilt binnen je eigen capaciteiten.

Wat je eng vindt zegt soms juist iets waar je misschien weleens goed in blijkt te zijn!
Het veilige kan beklemmend worden, zoals je gemerkt hebt.
En ook in je eentje kan je "stilstaan" en sleur ervaren, het enige verschil is dat je dan alleen jezelf daarop kunt aanspreken.

Als je energie wilt steken in jezelf, geef je jezelf de mogelijkheid om wát je aan invloed hebt op (de koers van) je eigen leven in te zetten.
Het geeft iig een krachtig(er) gevoel om eigen keuzes te maken, hoe die ook uitpakken, alleen al omdat je het dan iig zelf geprobéérd hebt!

Ik weet wel dat toen ik uit elkaar ging er op enig moment een heel krachtig gevoel was van "kom maar op met ál die emoties, ook "negatieve/ ongewenste": ik kan het hebben!"

Dus juist door ze niet te ontlopen, maar ze aan te gaan.
Op die manier zijn emoties niet langer om bang voor te zijn of dat ze je in hun greep houden, maar júist onder ogen te zien in het vertrouwen dat ze voorbijgaand zijn, dat je gevoelens hébt, maar jezelf niet daarmee vereenzelvigt: je bént niet (hulpeloos) je emoties, je "bent" meer dan dat, als je zelf het stuur in handen neemt.

Ken je bijv het gevoel na een (diepe) huilbui?
Dat je daarna júist bemoedigende gedachten krijgt (oa door "troost"stoffen die vrijkomen als je je verdriet toelaat): en nú ga ik dit of dat voortaan anders doen!
Je geeft jezelf ook de kans op zelfcompassie (dat is iets anders dan zelfmedelijden): met een milde blik naar jezelf en je leven kijken.

Het ook toestaan van zelfmedelijden niet overslaan: je mág teleurgesteld en verdrietig zijn over hoe dingen/ het leven/ de liefde verlopen is, en wat je anders gedacht had en jezelf gegund had! Heel normaal en menselijk.

En pas in een later stadium wordt het (hopelijk) zelfcompassie, als er ruimte komt voor dat dingen je niet (allemaal) "overkomen" zijn, maar je gaat kijken naar je eigen aandeel (niet: schuld) daarin, keuzes die je gemaakt hebt, dingen die je misschien ongemerkt hebt laten liggen voor jezelf, goedgepraat hebt, voor lief genomen.

Met compassie betekent dat je jezelf dat niet kwalijk neemt, maar dat je daar mild liefhebbend naar (jezelf) naar kan kijken, dat het leven niet bedoeld is om altijd de juiste of goede keuzes te "moeten" maken en jezelf kwalijk te nemen, ook niet als volwassene!

Het/ je leven is en blijft levenslang een leerproces, niemand krijgt er een handleiding bij, en je kunt er soms een les uit halen, zodat hetzelfde je niet nogmaals gebeurt, maar ook meermaals hetzelfde is niets ergs, ieder zijn/ haar eigen tijd en tempo.
Als je van jezelf accepteert dat dingen vaak een reden hebben, waar je iets uit kan halen (over jezelf), bestaat er niet zoiets als fouten/ verkeerde keuzes: je handelt met wat je nú weet.

En niet alles heeft een reden (denk ik): er blijft zoiets als toeval (= letterlijk: wat je "toevalt"), er zijn dingen die je overkomen, die je in aanleg hebt, die buiten je eigen invloed gebeuren. En daar kan je alleen maar op reageren (en ook daar is geen goed of fout in, iedereen is uniek), voor zover je daar dan zelf invloed op hebt.

Meer dan je best kun je niet doen, en dat is iets wat ik mezelf soms ook moet voorhouden, hoor (had ik maar dit of dat, en dat helpt je niet verder!)

Nou, zaterdag 3 tellen een betaalbare kledingzaak hier in t dorp in geweest (want stond verkeerd geparkeerd voor de deur) en stuk of 5 bloesjes gepast van "travelstof" met motieven en eentje gekocht (beetje jaren '70 print, met oa roze, lichtgroen, geel en lichtblauw erin, stond me goed en kan dagelijks gedragen + zelfs ook geschikt voor het (hippie-achtige) festival

Daarna in een plaatsje verderop een simpel koffiezettertje gescoord en wat boodschappen ingeslagen, ook voor het geval ik zondag door zou rijden naar hutje.

Lekker op mijn gemak naar festival gegaan, hoefde pas om 3 uur aan te treden.
Uiteindelijk tot half 11 's avonds gebleven (je kunt open blijven tot hoe lang je wilt, maar bij ons was eea uitverkocht, (er was weer eens veel te weinig eten (foodtrucks) geregeld voor zoveel mensenen, maar what's new daar, dat was misschien ook de charme daar altijd dat het niet zo commercieel was, al wordt het dat toch steeds meer, dit festivalletje was voor corona nog gratis toegankelijk en nu betaald entree), ook al had zus halverwege de avond nog bijgehaald, dus wel een mooi moment om te stoppen).

Dus liever naar huis gereden, voor je echt weg bent is het 23 u, had weinig zin om dan nog bij hutje aan te komen (behalve dat je daar lekker slaapt en de volgende ochtend al vroeg met je koffie buiten zit!).

Het was leuk dat sommigen mijn zus en mij herkenden, ook al is dit een andere foodtruck dan toen.
En ook om met mijn nichtje te staan, die zie ik niet zo vaak, en zo met zijn 3en is het nog gezellig ook, ging moeiteloos met samenwerken.

Voor haar ging er een hele wereld open, hahaha, zij begeeft zich doorgaans in een nogal beschermde omgeving en dit is toch behoorlijk hippie-gehalte

Voor mij kleven er herinneringen aan, wat het een beetje dubbel gevoel geeft: enerzijds fijn om daar weer te zijn, de immer relaxte sfeer en (blije) mensen, wederom zonnig en druk met dansende mensen, alsof er geen jaren tussenzaten.

Toch niet helemaal hetzelfde gevoel als daarvoor, er is veel gebeurd sindsdien, ik vind deze foodtruck ook prima, maar het gevoel van de vorige, die zo "eigen" voelde, heb ik nu niet.
Maar dat is het niet alleen, het was toen ook nog een relatief "onbezorgde" tijd (vergeleken met nu), mijn moeder leefde het voorlaatste jaar nog (al was dat het grote festival al heel onzeker en stonden we minder dagen, overleed ze een paar maanden later).

Ook was mijn dochter er vrijwel altijd op al die festivals daar ook met haar vriend en werkte ze ook een aantal uren mee of kwam geregeld ff buurten, ook met vrienden. Door hun was ik sowieso in aanraking gekomen met die plek en bijbehorende festivals en dan maak je er later zelfs deel van uit.

Dochter had ook nu zus 1 dagje geholpen, maar was er nu niet.
(Ze sloegen vroeger geen event daar over, maar vinden het oa te commercieel geworden).

Het opvallendst was voor mij dat ik dat warme gevoel van verbondenheid miste, wat ik daar altijd had, ook al was het werk en het publiek, de muziek enzo hetzelfde als voorheen

Dat gevoel zit voornamelijk in mij, dat moge duidelijk zijn.
Het zorgeloze van destijds in combinatie met die relaxte sfeer, ook al was het hard aanpoten (met het nodige resultaat!), vaak zelfs ook nog warm weer, en ik had die jaren sowieso intern al een gevoel van verbonden met alles en iedereen te zijn, van dankbaarheid en warmte, kan het niet goed uitleggen.

Dat laatste jaar (2019) voor corona (wist ik toen nog niet) twijfelde ik al wel om div redenen, oa het samenwerken liep niet meer lekker, ben toen ook nog hard gevallen, had toen daarnaast ook al wat fysieke klachten volgens mij, ik ging het jaar daarvoor al met een vouwfietsje van parkeerterrein naar het festivalterrein. En dat laatste jaar mocht ik in 1e instantie opeens niet met de fiets op het terrein zelf, wel de dagen na die val.

Daarnaast was het grootste event daar ook 1 grote "kick" waar ik in kwam (adrenaline? dopmanine? een roes, waarin op je toppen werken ook loonde!) en wel een week van moest "afkicken" na afloop ook..

Aan dit soort dingen leid ik voor mezelf wel af dat ik toch afgelopen jaren soort van "stilgestaan" heb, en wat afgestompt ben geraakt (wist ik al, is trouwens niks voor mij, maar wat een beperkend leven in meerdere opzichten wel teweeg heeft gebracht).

Het werk zelf en ook onderling ging dus gezellig, moeiteloos en was leuk, dat hele gebeuren blijft leuk, ook contact met klanten en hoe lekker vertrouwd ook!
Ook het gevoel van "eigen baas" en zelf invulling kunnen geven aan dat werk was eventjes lekker relaxt (tov nieuwe baan en eea door anderen bepaald wordt).

Enerzijds nostalgische gedachten (voor zover daar tijd voor was, haha), aan de andere kant zou ik dat ook niet meer willen en is het goed zo.
Af en toe mee om een dagje te helpen/ werken zonder al die verantwoordelijkheden hebben die er ook bij hoorden, niet hoeven op- en afbouwen, al die voorbereidingen, geregel, sta-tarieven die hoger worden, inkoop enz.

Ook dat het nu helemaal van haar is en zoals zij het wil, doet, aanpakt en inricht zorgt ervoor dat ik niet tov toen hoef op te komen voor hoe ik het wil oid, en ze doet het prima op haar manier, ik pas me aan, die nadelen van toen zijn niet meer van toepassing.

Maandag bijtijds toch nog naar hutje gegaan, voor een dagje, want 's avonds alweer terug. Geen spijt van, het is zo'n 3 kwartier rijden enkele rit, en heb ik toch lekker van de zon kunnen genieten (het was niet erg warm, frisse wind, maar op mijn terras goed uit te houden, ook nog wat vrienden gezien en daar nog gekookt, het is nog zo lekker lang licht, dus vrij laat pas naar huis gegaan).

Deze week ein-de-lijk wat minder uren, en dinsdag en woensdag waren okay, ook al moest ik gisteren om 7 uur beginnen (om kw over 5 opstaan, voor mij echt wel een dingetje!).

Beide dagen gewerkt met iemand die ik eerst nogal stug vond, maar ook dat gaat stukken beter, waarschijnlijk omdat ze inmiddels ook wel ziet dat ik hard werk en geen aansturing danwel aansporing nodig heb.

Dus ook vroeg klaar gisteren, thuis even omgekleed en eindelijk naar de (een) podotherapeut geweest (een andere dan hier vlakbij).

Conclusie: de zooltjes zijn nog goed, vond hij, maar hij zag wel degelijk hetzelfde als ik voelde: ene been (links) is langer + de stand anders waardoor overbelasting is ontstaan, maar vanuit de enkel vooral (en daardoor die (scheen)spier waarmee je je voet optilt om te lopen.
(ik had ook een "raar" loopje met die voet, een soort zwaai eraan bij het neerkomen).

Affijn, hij heeft eea gedaan en gehamerd, hopelijk helpt het.
Ik liep al beter, dat zwaaitje eruit, meer normaal afwikkelen.

Hij vond wel dat ik veel te snel veel teveel (uren) heb gedaan en drong erop aan om grenzen te gaan stellen aan hoeveelheid uren. Het is immers overbelast en ook als ik nu wel "goed" ga lopen zal ik nog even last blijven houden, omdat die spieren dit helemaal niet gewend zijn.

Ook de grote vermoeidheid van die spier was logisch volgens hem in deze toestand.
(voelt als grote vermoeidheid na inspanning van spier na een sportprestatie, die normaal in rust meteen weg is, maar nu zelfs in rust, zittend of in bed liggend nog voortduurde).

En blijft het (na knakken en "rechtzetten" van eea) verder zelf "uitdokteren" wat het prettigst zit qua schoenen (had stuk of 6 paren mee), hij raadde aan om de bobbel (met bijna genezen blaar) te proberen te ontzien door eromheen een ring te plakken, zoals je bij een likdoorn van die open rondjes kunt kopen om op te plakken.

(die bestaan niet groter kant- en- klaar, hij knipte zoiets op maat, om het rust te geven, even geen wrijving erop. Zou niet weten hoe of waarvan zoiets te fabriceren en helpt ook niet echt, vind ik. Dat even onbedekt laten (zoals met slippers) zou daarvoor ideaal zijn, maar niet voor mijn voeten zelf.
Thuis sloffen aan, die irriteren ook niet, maar geven ook geen steun

Dus blijft uitproberen, met div schoenen en hakhoogtes, zoals ik al deed dus.
Was iig volgens hem goed dat ik al die tijd de zooltjes wél had gebruikt, ook buiten werk om.

Gelukkig vandaag een dagje vrij, moet wel wat dingen doen die niet kunnen blijven liggen en ik op werkdagen echt geen fut voor heb en niet meer aan toe kom.
Het is niet zulk geweldig weer, niet warm ook, dus ideaal om dan klusjes te doen.

En dan morgen nog een late dienst tot 's avonds (winkeltje sluiten) en dan 3 dagen vrij

Gisteren vroeg naar bed gegaan, heb ff wat slaap ingehaald.
Het is fijn om relaxter te zijn ook qua werk, afgelopen 2 dagen best fijn gewerkt eigenlijk en dat had ik vorige week niet kunnen denken.

Het was gewoon too much idd, plus die zorgen erbij of ik dat wel ging volhouden zo. En wat dan wel, he.
Ook thuis vond ik het pittig om dan alles in die ene vrije dag te doen (ook al is dat "verwend", want hele volksstammen moeten dat altijd al en ik bovendien deels omdat ik het weekend dan weg kan, dus eigenlijk vrijwillig dan maar 1 dag heb voor wat thuis nodig is).

Ook niet gewend om bij hutje "maar" 1 volle dag en nacht te hebben, zodat ik daar dan ook weer meteen aan de slag kan (tuin), voorheen kon ik daar dan ook de hele verdere week (of 2) van genieten, haha, nu ben ik er doordeweeks niet en is het bij terugkomst alweer nodig (al heb ik afgelopen weekend niks gedaan).

Het mag van mij ook wat minder dagen en uren dus, zeker in de zomer en zeker zolang mijn lijf nog niet normaal belastbaar is (wat is normaal, he) zoals voordat ik klachten kreeg en geopereerd ben.

Dus ik ben nog niet waar ik zou willen zijn, moet nog geduld hebben en grenzen stellen aan mezelf (lastiger is op het werk begrenzen of dat dat ook effect heeft).

Ben voor mijn gevoel wel wat relaxter (na die weken mezelf lopen bewijzen en voorbij hollen, waardoor ik ook op vrije dagen veel meer "aan" bleef staan, maar ook alles snel meteen & snel moest (ff wasje erin, ff een bezem of swiffer erdoor, moet thuis ook leefbaar blijven met 2 katten, ook al ben ik er overdag zelf niet).

Heerlijk om even op een lager tempootje te zijn vandaag, muziekje erbij aan

Het weekend belooft mooi weer te worden (zeggen ze al weken, maar een echt zomers gevoel heb ik nog niet dit jaar, toch best fris en 's avonds ook broek en sweater/ vest oid aan), het slaapt wel goed met koele nachten, vind ik.

Mlous, ik snap het nu, 1 maandag vrij is idd niet echt weekendgevoel.
Toch goed om te horen hoe je bezig bent, chapeau, nu nog/ weer ruimte zien te krijgen voor je vrijheid en vrije tijd.
Blijft iets van "tijd of geld", he?
Ook geld geeft soort vrijheid, zij het een andere dan vrije tijd.

Ik heb eergisteren voor het eerst in tijden chinees eten afgehaald, (afhaal of kant en klaar) doe ik anders nooit, ben ook niet dol op chinees eten, maar had geen zin om te koken, te bedenken aan boodschappen doen. is ook een luxe, ook al eet ik daar 2 dagen van.

Hoe gaat het met de anderen hier?

Nicci, thanks!
Ze hebben best een goede aan mij, ik werk hard, ik hoor nu zo ongeveer tot de "vaste crew", en het is hopelijk wel doorgedrongen dat het vooral voor hun een risico vkrmt als ze me blijven overbelasten.

Ik kan zelf ook op mijn gemakkie doen als ik zie dat er een hoop te doen is of dat het een bende is.
Thuis blijft daarentegen wel eea liggen, omdat ik daar geen puf voor heb voor of na het werk, het blijft voor mij een raadsel hoe anderen dat toch doen, jaar in jaar uit, week in week uit

Zo heb ik nu ein-de-lijk 3 dagen achter elkaar vrij, wil ik naar hutje, maar in huis moet ook eigenlijk eea gebeuren, of ik moet dat doorschuiven naar donderdag.

Moet ook dringend weer naar de kapper, al mijn privédingen krijgen dus ff geen prioriteit en dan vind ik het lastig om te gaan luieren in de zon, in de wetenschap dat intussen andere dingen versloffen.

Gisteren van 12- 20.30 gewerkt en dan start ik vooral rustiger op, gooi nog snel een wasje erin bij het weggaan, laat zelfs de afwas staan (ben 's avonds al blij dat ik uberhaupt nog zelf kook, ik moet van mezelf gezond eten om genoeg brandstof te hebben voor de volgende dag.

Het werken wordt wel leuker, in de zin van dat ik zelf relaxter ben, ik vond het in het begin wel een rollercoaster met onthouden van namen, producten, werkwijzen enzo en dan fysiek met de nodige ongemakken toch doorgaan en doorgaan.

Ik hoor van iedereen dat ik zo afgevallen ben, maar mijn oude (korte, kleurige jeansrokjes) zitten nog te strak, misschien vind ik een paar leuke korte broeken, nu ik minder vaak bij hutje ben (waar dat niet nodig is ) en vaker met warm weer in eigen thuisomgeving buiten zal zijn.

Over die prijzen en hoeveelheden qua uit eten: ik ga al heel lang niet meer uit eten, maar zie op de menukaarten wel hoe dat ook hier overal gestegen is!
Kon je in coronatijd nog voor zo'n 16,50 eten, nu is het goedkoopste (saté bijv) al iets van € 20 minimaal.

Hier krijg je sowieso nergens groente erbij volgens mij, veel bistro-achtige eetcafégerechten zijn standaard met (best veel) patat en wat sla op je bord.
UItzondering is dan een dure tent waar ze Thais eten hebben, maar dan moet je wel speciaal een gerecht bestellen dat groenten bevat of als bijgerecht, want standaardcurry's zijn vaak ook rijst + vlees/vis in saus.

Zo ook helaas kant-en-klaarmaaltijden en daarom koop ik die zelden en haal ik ook vrijwel nooit eten af.
Ik laat zelf eerder rijst/aardappel/ pasta weg als ik haast of niet zo'n honger heb, dan dat ik de groenten skip.

Toch bijzonder dat je met die ex nu vriendschappelijke modus gevonden hebt en je nu en dan samen iets leuks kunt ondernemen!

Wat betreft die nieuwkomer: wat geeft jou rode vlaggen?
Want het is niet altijd intuitie wat je kan alarmeren: je kunt ook door je vorige ex zelf een bepaalde alertheid hebben ontwikkeld/ aangeleerd waardoor je minder goed van vertrouwen bent geworden.

Minder goedgelovig kan ook nuttig zijn, als je eerder té goedgelovig was, he.
Maar je kunt ook "onterecht" té alert zijn geworden door negatieve ervaring(en), dat is logisch na een paar teleurstellingen en zeker na je laatste ex, dat veel niet is wat het leek, en daardoor voorzichtiger bent geworden en niet zomaar warmloopt voor wat op het eerste gezicht aantrekkelijk lijkt.

Dus eerst de kat eens een tijdje uit de boom kijken is niks mis mee, hoor!
Alleen maar heel gezond, en idd proberen niet meteen (on)bewust gaan inschatten of hij evt relatiemateriaal is.

Gewoon koffie drinken en (zo onbevangen mogelijk!) tijd nemen om elkaar te leren kennen, dat is en blijft zo belangrijk!
Het kan ook een hele fijne nieuwe vriendschap opleveren, dat is ook al winst!

En je hoéft niet te kiezen, mag ik toch hopen, dat een nieuwe vriendschap zou betekenen dat die met die ex daar niet mee zou samengaan, alleen omdat het ook een man is?!

Nooit teveel leunen op zo'n vriendschap, of dat nu ex is of nieuw, dat is de clou denk ik, dus ook andere vriend(inn)en aandacht blijven geven!
Ik denk dat veel mensen naast hun relatie dat nog weleens vergeten en dan weer aankloppen als de relatie voorbij is (en dan niet zo hartelijk welkom meer blijken te zijn dan daarvoor).

Het lijkt mij althans altijd gezond om de nodige eigen vriendschappen te be- en onderhouden, ook als je weer een relatie mocht krijgen.

Geniet lekker van je tuin en de en heel fijn weekend!

Mlous, bizar eigenlijk dat je nu alsnog een kans krijgt om van een afstandje een blik te werpen op die ex en zijn relatiedynamiek.
En hoe blij je mag zijn dat je dáár allang vanaf bent!

Als je met de kennis van nu (hoe een gezonde relatie is) zou teruglezen hoe je je toen voelde toen je er nog middenin zat/ net eruit was, dan is dat een wereld van verschil, he?!

Het is ook juist dat soort frustrerende dynamiek die ervoor zorgt dat je als partner in eoa web zit/ langer blijft/ terugkeert: juist omdat het zo onbevredigend is, blijft er altijd een ontbrekend stuk waar je op hoopt dat het nog komt.

Vaak is dat een stuk van in het begin (veroveringsfase) wel meegemaakt hebben, dus waarvan je weet dat diegene dat ook in zich heeft omdat je dat immers ervaren hebt.
Dat is wat aantrekkelijk was, het wordt een soort jacht om dat terug te willen, totdat (ooit) doordringt dat dat nooit terugkomt of het geval zal zijn.

Dat je iets wil wat niet kán, namelijk dat diegene alleen zijn/dié (mooie, liefhebbende) kant zou zijn.
En eerst nog geloven dat je daar zelf invloed op hebt: er moet een reden zijn dat je het ene danwel andere gedrag "uitlokt", dus als je maar beter je best doet, hem leert te "lezen" en aanvoelen, dat je die ongewenste kant kunt vermijden.

Op zeker moment valt het muntje dan ooit, dat het niet de taak is van een partner om iemand te (moeten) sturen en dat dat onmogelijk is ook, dat het grillige in diegene zelf zit en diegene de dynamiek bepaalt en jij hooguit degene bent die daarop reageert (en probeert te voorspellen en voor te kunnen zijn).

Eigenlijk ben je dan meer bezig met "de relatie" zelf, de omgang en wisselwerking, dan met elkaar als persoon. Het is hard werken voor de partner die tekortkomt en ook nog het idee heeft (of alsmaar te horen krijgt) dat het aan jou ligt, dat jij iets verkeerd doet, niet deugt en nog harder je best gaat doen om diegene gunstig te stemmen.

Naast dat je nu meemaakt hoe een normale, wederzijdse, gezonde liefdesrelatie eruit ziet is het zo voor je neus zien dat het met een andere partner niet anders is dan destijds met jou, dan een soort extra bewijs voor jezelf dat het toch echt bij hem lag (zeker als je destijds ergens toch een tijd lang geloofde dat het aan jezelf te wijten was).

Nu vanuit het perspectief van de "toekijker" geobserveerd, zie je de dynamiek duidelijk, niet alleen van hem, maar ook van haar die nog (deels) in dat web verzeild is of iig nog niet echt los van is.
Dat je je kunt inleven in haar positie en wel zou willen toeschreeuwen ver weg van deze persoon te blijven.

idd onbegrijpelijk om dan dat kind wel mee te nemen..

Verder, tja, jammer dat er zoveel "toxische" mensen in die omgeving zijn.
Ik denk vooral veel "ego-tjes", afgunst, jaloezie, geroddel?

Je hebt een aparte positie daarin: enerzijds liefje van de eigenaar, deels collega, ze zullen je nooit helemaal als collega omarmen, omdat jij dingen kunt doorvertellen aan hem. Ze zullen op hun hoede zijn dus.

Ik weet niet of je dat erg moet vinden, het zijn misschien jouw soort vrienden niet die je zou uitkiezen als je ze had leren kennen buiten het restaurant om.
Tja, wat ik zou doen?
Ik denk gewoon "warm-zakelijk" zijn: soort professioneel beleefd-vriendelijk en kalm en vooral intussen je eigen gangetje blijven gaan?

Zo neutraal mogelijk, dus zelf niet een neerbuigende houding, maar ook niet meegaan in hun (onderlinge) gedoetjes en ook niet proberen erbij te horen of vriendjes moeten zijn en proberen je niks van aan te trekken: professioneel kunnen samenwerken is genoeg. Niet persoonlijk of vertrouwelijk worden, je (proberen) niet (te) ergeren ook.

En idd, met alles wat je nu weet extra koesteren, die leukerd van je!!

Nicci: in dat soort relaties mis je ook altijd iets. Het is dan niet leuker samen, alleen soms, onder bepaalde voorwaarden, alleen op momenten dat hij in zijn hum is, als er geen tegenspraak, tegenstand of tegenslag is, als dingen naar zijn wens gaan..

Er ontbreekt iig altijd iets in zo'n relatie en dat is veiligheid.
Want je weet nooit hoe het zomaar kan omslaan, door een "verkeerde" opmerking, door iets van buitenaf, door een kritische noot, door een onvoorziene situatie op het werk of in het verkeer, whatever.

En je hebt gelijk: als de focus in een relatie of in je eentje ligt op "wat ontbreekt" (wat vaak ook nog een vage voorstelling is van wat je wél zou willen) dan zou je teveel bezig zijn met "najagen" en zolang je najaagt wat er (in het) nu niet is, ervaar/ voel je geluksmomenten in het nu dus ook niet.

Geluksmomenten kunnen om vanalles zijn, als je/ men afstapt van het idee dat het een (1!) ander mens moet zijn die (de enige is die) je dat gevoel kan geven.
Er zijn meer dingen van invloed op je welbevinden, zowel factoren van binnenuit (en ook fysiek hoe je letterlijk in je vel zit) als van buitenaf, en al die factoren blijven een rol spelen ook als je wél een partner zou hebben.

Samen kán leuker en fijner zijn, maar omgekeerd kan een relatie zoals je inmiddels weet ook nadelige invloed hebben, je ontzettend onzeker maken, beperken/ in perken, extra belasten met allerlei gedoe (of erger).

De gesteldheid en omstandigheden van een geliefde beleef je allemaal mee, dus diens goede én slechte tijden, werk- en familieperikelen, meningen en blik op het leven, de wereld, op anderen, op de politiek, diens emoties, ergernissen en reacties.

Wat je mist is vaak empathie op moeilijke momenten, en dan het beeld dat zo'n denkbeeldig iemand precies reageert zoals je nodig zou hebben, die arm om je heen, de juiste troostende/ bemoedigende woorden of luisterend oor alleen al, precies waar "delen" voor staat ipv altijd alles alleen doen en verwerken.

Mijn katje gaat echt niet goed, morgenochtend afspraak bij de dierenarts.
Ik was gisteren nogal in paniek, moest toch naar mijn werk, kon alleen maar denken dat haar laatste uren geteld waren, durfde bijna niet (alleen) naar huis hoe ik haar zou aantreffen..

Ik zie daar enorm tegenop, ben opgelucht dat ik terecht kan, maar vreesde het ergste al, ben nu even soort van gerustgesteld dat er misschien toch wel iets aan te doen is nog.

De kinderen kunnen niet op stel en sprong mee, en dan weet ik zo gauw niet wie dan wel, ik durf gewoon niet in mijn eentje (want stel dat ik eoa beslissing moet nemen, zoals met mijn hondje toen, dat vond ik echt traumatisch op het eind).

Dat zijn van die momenten dat een geliefde heel erg welkom zou zijn, met je meegaat, kunnen delen van die verantwoordelijkheid die je hebt voor een huisdier waar je van houdt, dat zou me meer krachtig laten voelen.

Dat hoeft niet per se een partner te zijn, maar wel iemand met wie je je close voelt, iemand die even naast je staat, die ff meedenkt en meeleeft op moeilijke emotionele momenten en wiens steun en mening je kan gebruiken en die begrijpt wat het met je doet, even wat kalmer kan blijven, nuchterder tegenaan kan kijken misschien.

Maar wie zegt dat dat zo zou zijn, he, dat die denkbeeldige sterke schouders er op dat moment dat het nodig is ook zou zijn voor je, vrij kan nemen en meegaan, of stel dat katje voortaan elke dag een pil of injectie nodig heeft wél in staat is om dat te doen (ikke niet namelijk).

Sommige dingen zijn makkelijker als je samen bent, in dit geval kan de ene de poes vasthouden bijv, en de ander dan iets doen, wat in je eentje niet lukt (én vasthouden én bijv borstelen/ wassen of een pil in de mond stoppen oid).

Emoties delen vooral, mijn kinderen kennen onze katten en hun karakters, hoe ze zijn, van al die jaren, hoe ze hier opgegroeid zijn, delen de liefde voor hun en wat ze betekenen, delen jaren van dezelfde herinneringen ook, dus begrijpen het.

En een willekeurige kennis niet. Buurvrouw en onderbuurman zorgen soms ook voor ze, toch is dat anders en ook die kunnen dat niet helemaal inleven/ meeleven.

Dus ja, er zijn zeker wel allerlei die je liever zou kunnen delen, en niet alleen voor staan. Elk mens heeft zo zijn zwaktes, je hoeft niet alles zelf en alleen te kunnen, ook niet dag in dag uit stabiel gelukkig te zijn, oid, dat zou irreeel zijn.

Net zo irreeel trouwens als denken dat je mét partner dat zou zijn en dat die eea kan wegnemen als het om eigen emoties gaat, zoals verdrietige, die zijn "van jezelf" en zijn niet opeens minder erg of heftig als je samen bent.

Toch kan het wel degelijk je sterken, als je dat kunt delen, over praten, overleggen, twijfelen, waar nodig bij uit kunt huilen..

Qua werk gaat het op zich best goed, heb van de week samen gesloten met degene die ik eerst nogal stug vond (in doen en laten, niet zozeer tegen mij).
En het was erg rustig, er was tijd over en we raakten in gesprek.

Heel onverwachts eigenlijk ging het ook over persoonlijke dingen!
Dat is ook voor mij dan weer een omslag, het verandert mijn perspectief, ik heb zelf meer begrip nu ik meer achtergrond weet. Ook blijkbaar de nodige overeenkomsten, herkenning dus en dat zorgt voor sympathie, dus je eigen blik verandert dan (ten goede).

Zo zie je, zelf heb je soms ook een eerste indruk, die je bijstelt als je iemand (wat) beter leert kennen. Ik had zo'n openheid niet verwacht, verre van zelfs.

Behalve over mijn voeten ben ik zelf nauwelijks open geweest tegen collega's, gewoon hard aan het werk, hooguit of de ander/ ik een fijn weekend heeft/ heb gehad, er zijn er nog een paar die bijv een 2e hutje hebben op een vakantiepark.

Zo is er vaak wel iets wat overeenkomt, wat evt kan verbinden, hoe je verder ook kan verschillen in karakter, levensstijl en omstandigheden.

Dat heet bij Covey en ook in NLP "rapport".
Een verbindende factor (zoeken), herkenning-gelijkenis mee hebt/ vindt/ voelt, waarin je je kunt afstemmen op elkaar, iets wat overeenkomt of eoa vlak wat jou ook bekend is, begrijpt, in de ander kan inleven, iets gedeelds dus (wat "klikt").

Vroegah praatte ik honderduit, zonder eerst die antenne of een ander daar wel op zat te wachten, op al die -ongevraagde- info.
Nu kijk ik zelf ook meer de kat uit de boom en daarnaast heb ik die behoefte (gelukkig?) ook niet meer, ik luister vaker dan dat ik het woord voer.

Het viel me al op dat er nu vaker wordt gevraagd hoe het gaat, door meerdere collega's, ff tijd voor een praatje lijkt te zijn?!

Ik heb nog steeds last van mijn voet, een overbelaste scheenspier dus, tot aan mijn enkel, op iets grotere afstanden lopen. Het is niet echt verbeterd, na 2 dagen (8 u) ook pijn onder die voet, bij het afwikkelen, oa waar die podo "gehamerd" heeft. Het lijkt beter staan op die steunzool (andere kant geen last), maar het afwikkelen blijft een dingetje, ik ben (nog) niet overtuigd of het geholpen heeft.

Ben ook zo stijf na zo'n dag, als ik dan even gezeten heb helemáál. Dus nu is zitten ook niet eens meer relaxt, hahaha.
Ik slaap eerder en lang (en goed, dat wel).

Gisterochtend toen ik halfwakker in de woonkamer kwam schrok ik behoorlijk: overal lagen plassen en katje lag half IN zo'n plas, de hele woonkamer rook sterk naar urine. Niks in de kattenbak (op de gang).

Die 2 kattenbakken dagelijks leegscheppen gaven me oa zicht op hoeveelheden.
Een kat die eigen omgeving bevuilt en zichzelf ook (en niet meer zichzelf schoon kan houden) klopt niet, is enorm alarmerend!!

Dus zo goed en kwaad als mogelijk schoongemaakt en katje zelf ook, al probeert ze aan die natte washand te ontkomen alsof ik haar iets aan wil doen.(zo ook altijd met anti-vlooienpipetjes, gaat ze me een week uit de weg).

Emotioneel naar mijn werk vertrokken, en een afspraak kunnen maken met de dierenarts voor morgenochtend (begin om 12 u).

Bij thuiskomst nog even wat beter kunnen schoonmaken (met azijn tegen die penetrante lucht).
Viel me op dat (na eerder mijn hulp met washand) ze zichzelf in een hoekje toch weer zelf ging wassen, dat lucht me enigszins op (voor nu).
En vannacht is het "goed" gegaan, wel in de kattenbak en niks op de vloeren iig.

Eea gelezen op internet waardoor ik ietsje gerustgestelder ben, in de zin van oorzaken waar iets aan gedaan kan worden, tenminste dat hoop ik maar.
Ze heeft moeite met 1 achterpootje bij het lopen, denk nu toch aan artrose, ook niet fijn natuurlijk, maar wie weet is er eea mogelijk met pijnstilling of zo.

Afgelopen zaterdag toen ik naar hutje ging was ze lekker in de schaduw in de tuin, op een stoel, dat vond ik een goed teken (trap af, op een stoel springen, trap op) en stuurde onderbuurman zondag ook nog foto's van haar buiten genietend en dankbaar aanvallend op het eten ('s avonds zachtvoer).

Ben nog steeds bezorgd, maar niet de wanhoop van gisteren dat ik dacht dat dit onvermijdelijk het einde in zou luiden, ik heb wat meer hoop nu.
Ik voel me ook schuldig dat ik het een tijdje (te lang dus achteraf) aangekeken heb, ook al leek het ook echt de goede kant op te gaan na die extra kattenbak erbij (en ander soort vulling) en ze weer naar buiten ging ook.

Vandaag nog maar eens goed schoonmaken hier, gisteren al wel eea gedaan maar alleen op die plekken, had geen fut na zo'n lange dag en ben dan al zo stijf..

Hoe dan ook ben ik opgelucht dat ze morgen meer tijd hebben om echt goed te kijken en dát er iets gebeurt, dat ze iig de medische hulp krijgt die ze nodig heeft. Ze zijn zo afhankelijk en kunnen alleen maar communiceren met dit soort signalen afgeven. En liefst laten ze (lange tijd) niks merken als er iets mankeert, trekken zich stilletjes terug, eten, drinken en plassen en poepen normaal, begroeten je bovenaan de trap als je thuiskomt, waardoor je het toch onderschat.

Ook voor de katten is het al een hele verandering geweest van dat ik hele/ alle dagen thuis was naar heel veel weg, aan het werk en op vrije dagen ook meer op pad en weer naar hutje.

Het was ook afgelopen tijd geen lekker weer om naar buiten te gaan voor haar (mijn katertje gaat weer of geen weer nog steeds de hort op) en zo zijn er altijd andere verklaringen, van de winter dat vuurwerk, een buurtkat die de boel terroriseert, enz enz. Ik liet haar ook niet meer naar buiten door de voordeur, dan stond ze te dralen en te twijfelen, ging ze uiteindelijk toch niet (en moet dan terug over schuttingen naar de achtertuin en kattenluik).

Ik dacht hooguit "ze wordt nu echt ouder" (14, is wel bejaard lees ik, maar ook weer niet heel erg oud voor een kat) en dan terugkijkend tel je vanalles bij elkaar op en "had ik maar eerder"..

Dat ik nu weer werk en inkomen heb helpt daar wel bij, geldt ook voor mezelf trouwens, even een consult podo of andere schoenen, daar is nu weer wat meer ruimte voor. Die ene vrije (doordeweekse) dag per week is weinig, om dan precies afspraken te krijgen ook, maar natuurlijk ook omdat ik weer naar hutje ging (en al 2x de maandag als weekenddag pakte, de weken vliegen voorbij!

En eea gaat ook aan me voorbij, op werkdagen helemaal, dat wist ik al, dat is werken-eten-slapen en niet veel meer dan dat.

Op zich fijn dat "vrij" ook echt vrij is, maar ben nog steeds aan het wennen aan zo'n ritme, en afgelopen weekend had ik voor het eerst pas weer bij hutje dat ontspannen zomergevoel, ook al ben ik daar ook bezig (tuin).

Zwemmen ging ook niet eens zo goed, dat baarde me ook zorgen en pas na een kwartier wat soepeler. Ook al beweeg ik dus heel veel tegenwoordig, het zijn natuurlijk wel dezelfde en dus bepaalde spieren en houdingen wel, maar eenzijdig overbelasten en andere spieren dan toch te weinig?!

Affijn, ik neem het leven maar even van dag tot dag, plan en kijk niet erg vooruit nu.

Toch blijft het belangrijk om ook ruimte te hebben voor visualiseren en vooruitdenken, ook te blijven wensen zelfs, voor je te zien wat je zou willen in de toekomst.

Nicci, tevreden in het hier en nu is denk ik goed als basis, dat neemt niet weg dat je voor jezelf wensen mag koesteren, hoor!
Dat hoeft niet te betekenen dat je óntevreden bent, he, het universum heeft het nodig te weten wat jij wilt, tevreden betekent niet dat je geen behoeften, wensen en verlangens meer zou hoeven te hebben die je nog vervuld zou willen zien!

Het geeft je ook richting die je op zou willen.
Oog voor en happy/ tevreden zijn met wat je wél hebt is geweldig, meer en/of beter hoeft zeker niet altijd, maar ik geloof wel in ontwikkeling (en ook niet altijd, maar wel op zijn tijd, zodat het geen "stilstand" wordt als dat niet nodig is, als er vanalles mogelijk is en je daarvoor open staat.

Dus streven naar altijd dankbaar en gelukkig zijn met wat je hebt en wie je bent is het glas halfvol zien en optimistisch en positief, zolang het niet eigenlijk eerder "leren om genoegen te nemen" is.

Ik denk dat de clou is om idd waarderend en dankbaar te voelen voor alles wat er wél is én altijd open te blijven & ruimte te laten voor wensen, verlangens wat de toekomst nog kan bieden (of jij de toekomst nog kan bieden)

Gisteren heb ik afscheid moeten nemen van mijn lieve katje

Het was gezien de signalen nogal naief om te hopen dat er nog iets aan te doen was, maar wel zo snel gegaan dat er geen tijd was om bijvoorbeeld mijn kinderen te vragen om erbij te zijn, die waren ook gek op haar en ik vind dit soort situaties en beslissingen vreselijk om alleen te doen.

Ze had 's avonds maar heel weinig gegeten en volgens mij niets meer gedronken (gezien de nog volle waterbakken) en heeft zich 's avonds en de hele nacht verstopt onder een kast.
En katten trekken zich terug als ze heel ziek zijn of het einde voelen aankomen, dus ik ging al (laat) met zwaar gemoed proberen te slapen, heb nog tegen haar gepraat, maar ze kwam er niet onder vandaan. Het idee alleen al dat ze zo in haar eentje misschien wel aan het sterven was..

's Ochtends heb ik zoveel mogelijk de routine zoals anders gedaan (muziek aan, koffie, brood smeren, douchen), alsof er niks aan de hand was, maar katten voelen eea aan, ook andere katertje gedroeg zich anders, kwam achterop mijn stoel "in mijn nek" zitten.

Ik heb wel hulp ingeroepen om haar in dat reismandje te krijgen, mijn onderbuurman had een/zijn vriend te logeren, een enorm aardige man en dierenvriend, die zijn stokoude hondje altijd meeneemt als hij hier is en samen met onderbuurman voor mijn katten zorgde/ zorgt als ik op de camping was/ ben.

Onderbuurman zelf was al naar zijn werk, die woont hier nu een paar jaar en is ook van mijn katten gaan houden, had me zondag nog foto's gestuurd van haar, lekker in de tuin en later aanvallend op haar eten (ben nu blij met die foto's!)

Affijn, blaasprobleem idd, verstopping of een gezwel, de dierenarts stelde euthanasie voor en gezien haar conditie en leeftijd niet allerlei onderzoeken, prikken en evt operaties nog te doen.
Het overviel me, hoewel het niet heel verrassend was.

Het was ook natuurlijk geen optie om dat nog uit te stellen, zoals destijds bij hondje een datum week later zodat het thuis kon en de kinderen erbij konden zijn (ik vond dat toen ook al afschuwelijk, zo bewust er zo naartoe te leven, bij alles te denken "dit is de laatste keer dat je dit of dat", het helpt echt niet om te wennen aan het idee of zo).

Ze was en bleef heel kalm, lief als altijd, gaf ook geen kik bij de eerste prik en viel langzaam en rustig in slaap. Heel anders dan hondje destijds, dat vond ik nogal traumatisch, hoewel de kinderen dat anders beleefd hebben, als "mooi", maar ik heb vooral een nare herinnering aan hoe die schrok van onverwachts een prik en angst voordat ze bewusteloos raakte, ook al waren wij erbij

Voor katje zelf heb ik er wel vrede mee, het ging echt niet meer, ook al willen ze dat niet laten merken, en ze wist het.

Maar wat een verdriet, al die jaren en herinneringen komen meteen voorbij, mij elke dag blijven begroeten bovenaan de trap, hoe trouw en onvoorwaardelijk zo'n lieverd is, hoe bescheiden was ze vanaf het begin.

Hoe schuw toendertijd (we weten niets van haar -waarschijnlijk- eerste levensjaar) en hoe ze langzaamaan ging vertrouwen en zo tevreden was, meegaand en nooit aandacht opeisend (katertje juist wel, die komt gewoon zijn portie knuffelen halen, maar haar moest je echt overhalen en aanmoedigen om naar je toe te komen .

Wilde niet opgepakt worden en ook niet op schoot, bij een antivlooienpipetje in de nek mocht je blij zijn als de helft daar ook daadwerkelijk belandde, ze vocht dan om weg te komen, alsof je haar iets aan wilde doen.

Het was dus ook absoluut geen katje om pillen of dagelijkse injecties oid aan te kunnen geven, zoals bij diabetes. Ik hoopte nog ergens dat ze met pijnstillers (bijv artrose was geweest) nog een tijdje bij me had kunnen zijn (zonder pijn).

Maar afgelopen week was het zo overduidelijk mis, dat ik het achteraf erg vind dat het nog een dag langer geduurd heeft en we gisteren pas konden komen (dan hadden ze alle tijd om haar te onderzoeken)

Dan met lege mand terug, intens verdrietig en tegelijkertijd zo onwerkelijk, dat je het eigenlijk niet wilt geloven, niet helemaal doordringt en je toch overspoelt.
Vooral als je het hardop vertelt, ik was blij met de vriend van onderbuurman, die natuurlijk in spanning wachtte tot ik terugkwam, even te kunnen delen, en ex en kinderen in te lichten (zoon had ik de avond ervoor al aan de telefoon).

En dan moet je de hele dag nog werken (late dienst gelukkig) en gek, hoe je dat ook kan op dat moment, met dikke ogen onderweg maar eenmaal daar in die omgeving, een knop om kan zetten, opgewekt klanten begroeten en een "fijne dag" wensen.

Gelukkig kon ik rustig aan beginnen, het was niet erg druk en omdat je steeds bezig bent geeft het de nodige afleiding (lees: uitstel, het keert meteen terug in de pauze en op de weg terug naar huis, zodra je maar even alleen bent).

Dochter was ook van de kaart (had erbij willen zijn, voor haar veel onverwachter) en is na mijn werk naar mij toe gekomen (zij weet hoe moeilijk ik zoiets vind en zeker in mijn eentje, dus wil dan minstens achteraf steunen en zelf ook het verdriet delen, andere katertje knuffelen enzo).

Vandaag vrij en prachtig weer, dochter slaapt nog, ik was vroeg wakker.
Kan "fijn" naar hutje gaan met die warmte, maar het boeit me niet, ik ga straks denk ik wel, hoewel ik morgen voor het eerst in het weekend moet werken (late dienst, dat kan vanaf daar ook, en evt 's avonds terugrijden want maandag weer vrije dag).

Ik heb nu even nergens zin in, niet om thuis (en dus binnen) te blijven maar ook niet om "gezellig" te genieten van de zon bij hutje, het voelt leeg, vreemd, ontheemd.
Het enige is dat ik daar niet de hele tijd geconfronteerd word met dat haar eten er nog staat, washandje, plukken kattenhaar en dat zij zelf er niet is.

Ze was er altijd, zo vanzelfsprekend thuis en om me heen, ze ging al tijden niet meer de straat op, dus ofwel in de tuin of binnen op haar vaste plekje, al dan niet mij observerend van een afstandje, blij als ik thuiskwam.

Ook voor de katten was het een hele overgang denk ik, en wennen aan dat ik eerst hele dagen thuis was, voor en na operatie en ook dit jaar relatief laat warmer weer werd, dus maar een paar keer naar hutje ben gegaan, en dan maar 1 nachtje wegbleef, behalve afgelopen weekend 2 nachten.

Naast werk waardoor ik niet meer een hele week (of soms langer) weg zou kunnen zijn deze zomer, was het vóór afgelopen week al duidelijk dat het zorgelijk was en ik vanwege haar niet graag meer langere tijd van huis kon zijn en de zorg voor haar kon overlaten aan onderbuurman.


Zo gek, nu is dat zorgen maken ook in 1 keer voorbij, nu het een feit is.
Ik zeg hier altijd: "weten is beter" en deels is dat ook zo.
Was het beter geweest als ik eerder naar de dierenarts was gegaan?

Misschien eerder nog wel behandelingen hadden gekund, met misschien ook nog pijn en ongemak tot gevolg, had dat haar lijden verlengd of juist kwaliteit van leven gegeven nog (een tijdje)?

Katten kunnen iha goed verbergen, tot deze week vond ik haar weliswaar sterk verouderd in korte tijd, maar tegelijkertijd rustig en op het oog tevreden, veel slapend en ook dat is normaal op die leeftijd (je wil ook niet zien hoe bejaard ze werd, itt katertje die maar 1 jaar jonger is maar eruit ziet als een jonkie en niks veranderd is, misschien meer slaapt maar ook nog heel aktief en urenlang buiten, muizen vangend enz.

Ik voel geen behoefte om dingen van haar op te ruimen, zodat ik niet geconfronteerd word, ik vind het juist ook fijn om herinnerd te worden aan haar, alsof ze er nog is.
Ik ben dus duidelijk niet iemand die een dood diertje dan nog mee terug naar huis neemt, geen denken aan!

Het idee dat ze daar is, zo vlakbij (bijna om de hoek is die praktijk), vind ik ook moeiljk, elke keer dat ik daar voorbijrijd.
Dierenarts vroeg me na te denken/ overleggen met de kinderen en na het weekend te laten weten wat ik wil dat er met haar gebeurt, intussen blijft ze dus daar nog..

1 hond ligt al jaren diep begraven in de tuin, van de andere een urntje, ik weet het nog niet, vind het lastig, ik vind het ook geen prettig idee (zoals sommige andere mensen die ik ken, die urnen van ouders en huisdieren in huis hebben bijv, die nabijheid fijn en troostend vinden.
Ik heb dat niet, zoiets is dan voor de nabestaanden heet het, maar niks voor mij, verre van zelfs.

Dus zo maar op pad, boodschappen doen, zulke normale/ banale dingen terwijl even niks normaal is, heb ook ff geen eetlust enzo, kan me niet zo boeien, zelfs vooruitzicht om naar hutje te kunnen en lekker buiten te zijn nu het zo warm is, vrolijkt niet op.

Wel veel medeleven van iedereen, incl buurvrouw (die afgelopen jaren ook voor mijn katten zorgde als ik op vakantie of bij hutje was) en dat doet me goed.
Ze was ook een extreem lief katje, dat vond iedereen.
Zus belde vanuit haar vakantieadres meteen gisterochtend na mijn berichtje ook, (katje was gek op haar, zocht zelfs toenadering zodra ze merkte dat zus op visite was, klom zowat op schoot terwijl ze dat dus nooit deed), er wordt volop meegeleefd

Een hele verantwoordelijkheid, dat je zelf moet beslissen over leven en dood, ook al was het de enige optie, om haar niet te laten lijden.
Los van ziekzijn had ze die warmte in huis komende week niet getrokken, vroeger lag ze op warme zomerdagen graag buiten (schaduw, bij wind) of gek genoeg in de badkamer, in het bad dus, die voelde dan blijkbaar koel aan?

Huisdieren hebben zo'n eigen unieke uitstraling en karakter, ze zijn zo eigen, zo bekend en vertrouwd, tonen hun liefde gemakkelijk en oprecht, dat is verrijkend om mee te (mogen) maken, ook hun blinde vertrouwen in me, en andersom geven van liefde, en dan nu de keerzijde is het verdriet en gemis

Dank, lieverds! Alle medeleven doet me zo goed!

Ben bij hutje nu, maar zo naar mn werk van 2 tot half 9 en dan weer zsm terug hierheen.

Met andere katertje gaat t goed, is platgelnuffeld door dochter mij gisterwn en nu door de 2 onderbuurmannen.

Morgen weer naar huis. Hier is t ook warm maar wel schaduw en windje en een buitenzwembad, dus beter uit te houden dan thuis!

mlous, ik heb 1 hondje begraven in de tuin en de urn v 2e hondje ook. Ik haal daar geen troost uit, vond t zelfs een poosje geen prettig idee.

Maar ik denk er nog over na in overleg met de kinderen..

Trekken jullie het met deze plotse warmte?