(Alleen zijn en) gelukkig zijn met jezelf VIII

Eind 2011 opende Lisanne een topic omdat Lisanne maar niet gelukkig kon worden met zichzelf. Haar eigenwaarde was gebaseerd op de bevestiging die ze kreeg van anderen. In een relatie werd Lisanne afhankelijk en cijferde ze zichzelf weg, als vrijgezel was Lisanne altijd op zoek naar afleiding en naar een potentiële relatie. Na een relatie met een foute man waarin ze zichzelf compleet verloren was wist ze dat er iets moest veranderen, maar hoe?

Inmiddels is dit topic uitgegroeid tot een plek waar mensen hun verhaal kwijt kunnen, maar vooral tot een plek waar men elkaar advies geeft en elkaar helpt om gelukkig(er) te worden. Het topic biedt praktische tips voor een aangenamer leven met jezelf en brengt lotgenoten samen. Het doel van dit topic is niet om de uiterste staat van kijk-mij-alleen-eens-gelukkig-zijn te bereiken.

Iedereen die zich op de een of andere manier verbonden voelt met dit onderwerp is hier welkom, of je nou net ontdekt hebt dat je anderen nodig hebt om je goed te voelen, altijd op zoek bent naar afleiding om maar niet alleen te zijn, al bezig bent om je eigenwaarde in jezelf (terug) te vinden of al helemaal gelukkig met jezelf bent. Eveneens is eenieder welkom die ongelukkig is in een relatie. Iets wat in deel III regelmatig ter sprake kwam.

Ten eerste omdat er eerder stemmen zijn opgegaan dat je niet per se alleenstaand hoeft te zijn om te streven naar "Gelukkig zijn met jezelf" zodat mensen mét relatie die hun eigen aandeel willen vergroten in gelukkig zijn zich ook welkom voelen. Het is namelijk iets wat een eigen uitdaging is en blijft, met of zonder relatie.
Ten 2e omdat eigen geluk zo onlosmakelijk blijkt samen te hangen met de (alle/allerlei) relaties met andere mensen, en zeker ook liefde en lust (of het ontbreken ervan, of die al dan niet recent voorbij zijn of nog gewenst zijn in de toekomst) de nodige invloed hebben daarop.

De puur eigen invloed is en blijft het "binnenwerk" en dat is waar we elkaar hooguit in kunnen stimuleren, tips, zetjes en aanwijzingen voor kunnen geven en waar nodig in te ondersteunen, betrokkenheid te tonen, andere perspectieven (van buitenaf, van een afstandje) op los te laten, ervaringen te delen, enz.

Uit feedback bleek dat personen het waardevol vinden om de eerste zes delen van het topic te lezen:

Deel I Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf

Deel II Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf - deel 2

Deel III foru ... -3/list_messages/215279/0

Deel IV Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf, deel IV

Deel V- Alleenzijn en gelukkig zijn met jezelf deel V

Deel VI- Alleenzijn en gelukkig zijn met jezelf deel VI vind je hier de link: psyche/alleenzijn-en-gelukkig-zijn-met- ... 1#22183041

Deel VII- link: forum.viva.nl/relaties/alleenzijn-en-gelukkig-zijn-met-jezelf-deel-vii/list_messages/385348/136?start=3400

Juni 2017 bestaat de literatuurlijst uit de volgende stukken:

Als hij maar gelukkig is – Robin Norwood

De ideale vrouw is een bitch – Sherry Argov

Coach jezelf naar succes – Talene Miedaner

Verslaafd aan liefde – Jan Geurtz (eigenlijk wel alle boeken van hem)

Je kunt je leven helen – Louise L. Hay

Het monsterverbod – Carolien Roodvoets

Liefhebben zonder voorwaarden – Paul Ferrini

De Kracht van het Nu – Eckhart Tolle

Als succes een spel is, dan zijn dit de regels – Cherie Carter-Scott

Als liefde een spel is, dan zijn dit de regels - Cherie Carter- Scott

De zeven spirituele wetten van succes – Deepak Chopra

Superbrein – Deepak Chopra

Emotionele afhankelijkheid - Dr. Rudolf Snel.

Houd me vast - Dr Sue Johnson

Liefdesbang- Hannah Cuppen

Lisanne: bedankt voor het openen van het oorspronkelijke topic! Alhoewel Lisanne minder actief is, is er nog altijd een ‘harde kern’ actief aangevuld met (eveneens welkome) passanten.

Mlous, het begon goed, die eerste dagen laatste dagen had ik toch wel last, ook met die nieuwe schoenen.
Het zijn zwarte Aesics runningschoenen, met van dat elastische gaas bovenop, wat meerekt. Geen lasat meer van onder mijn voeten (afwikkelen, staan), het dempt meer, al is dat effect wat minder als je de binnenzool eruit haalt en eigen (stugge) steunzooltjes erin doet, maar ging goed.

Op het deel bovenaan waar de veters beginnen is het verstevigd en daar zit nou precies een bobbel bovenop (een vastzittend gewricht) en aan mijn andere voet opzij, maar daar heb ik geen last van (door het meerekken).

In principe heten dat dan "luchtige" schoenen omdat het "ademend" is doordat het een soort netje is met luchtgaatjes dus.
Het is wel binnen en buiten synthetisch/ rubber (plastic zolen?) en dus qua materiaal vind ik dat -net als NIkes- minder prettig, ik heb liefst leer binnen en buiten (maar ook leren schoenen van nu hebben vrijwel allemaal flexibeler rubberzolen en zachte inlegzolen voor het comfort).

Nu het warmer werd zetten mijn voeten uit gedurende de dag en drukte net een randje van dat versterkte (dus niet meerekkende) op die bobbel.
Dus die raakte geirriteerd en na vrijdag zelfs een blaar daarop

Alleen al daarom moet ik schoenen echt passen en niet online kopen, het hangt er vaak maar vanaf waar die veters beginnen.
(bijv heb ik een paar sneakers van Gabor met speciale zool-editie, helaas in donkerblauw, waar dat vetergedeelte op een goede plek is en ook nog ruim genoeg zitten als het warmer wordt).

Dus gisteren alsnog naar de schoenenzaak hier in t dorp, die heeft ook Gabor en andere merken (ik was al bij een andere winkel geweest vd week).
De keuze is niet heel groot als het zwart moet zijn met ook zwarte zolen.

Heb nu een paar sneakers van Sketcher gekocht voor erbij, om af te wisselen of voor na het werk. Daar geldt helaas hetzelfde voor: ook helemaal synthetisch maar wel veel demping en twijfelde ook vanwege ook weer vetergedeelte, maar heb besloten dat ik evt de laatste uren die aangemeten zooltjes dan maar eruit haal en de originele comfort-dempende erin doe.

Het blijft uitproberen: met of zonder die steunzooltjes in, afwisselen of juist niet, dunnere sokjes ( bamboe/ katoen), eigen leren schoenen/ laarsjes met (slee)hakje of helemaal plat en dempend..

Een gedoe waar ik niet zo op gerekend had, haha, die heupen zelf doen het prima!

Affijn, donderdag om kwart over 5 opgestaan (zó mijn ding niet, is voor mij midden in de nacht!!) en de zon zien opkomen (hoe moet dat zijn in de winter??).
Eenmaal daar ging het wel, parkeerplek dichtbij dan ook (ze willen natuurlijk dat je weet wat moet gebeuren van openen tot sluit) en gelukkig veel klantcontact, wat ik het leukste vind. Prima dagje dus, afgezien van die bobbel.

In de auto trek ik dan meteen sokken en schoenen uit en leren instappers aan met beetje sleehak, en in die buurt dus naar een schoenenzaak gegaan (je kunt het beste gaan als je al zere/ opgezette voeten hébt, want in normale toestand lijkt het in de winkel vaak helemaal goed en merk je dus pas na langere tijd dragen evt minpunten).

Niet echt iets gevonden wat beviel, behalve 1 paar met witte zolen en denk niet dat dat de bedoeling is.
Wel in de pauze en later nog lekker in het zonnetje kunnen zitten en ik was 's avonds zo moe dat ik vroeg naar bed ben gegaan.

Vrijdag gold als een zondag, dus geen patientenafspraken, dan is alleen de winkel open (met een beperkt assortiment aan eten) en dat is dus de plek waarop ik viel om te willen werken
Dan weinig bezoekers maar meer zorgpersoneel dat iets komt halen to go.

Niet dat je dan rustig aan kunt doen, want dan hebben ze wel andere extra klusjes op de planning en er was 1 zieke. Veel mensen hadden een vrije dag genomen, dus stond ik overwegend alleen (vind ik fijn) en weet ik nu ook beter wat er is, wat waar staat en moet gebeuren (bijgevuld).
's Middags zo rustig en alles al klaar, dat we een uur eerder dicht konden

Toch doe ik niet veel meer na zo'n dag, hoor.
Ik vind het nog steeds veel, 4 dagen, dan ben ik er echt wel ff klaar mee!
Ik was blij dat het weekend was!

Normaal zou ik dan gisteren zsm naar hutje gaan, ik was wederom vroeg naar bed en dus ook vroeg wakker, maar vanwege de weersverwachting voor (vanaf) eind vd middag en de hele zondag buien toch maar niet gedaan.

Ben dus dingen gaan doen waar ik anders niet aan toekom, drogist voor "drukringen" voor evtg op die bobbel/ blaar (geen last van in die instappers) en ook dus even naar de plaatselijke schoenenzaak geweest.

Heb nu wel even genoeg schoenen om uit te proberen, hahaha, ik laat er meerdere in de auto liggen, het is alleen de vraag welke ik mee begin en als extra meeneem, ga maar niet lopen sjouwen met meerdere paren

Normaal houd ik in de zomermaanden al niet van dichte schoenen, laat staan met sokken

Affijn, het blijft vrij heftig, vind ik, een hele overgang.
Goed voor me, ook al dat bewegen gedurende de dag, dat kan ik beter doorzetten met een doel/ als het "moet" dan ik uit eigen beweging zou doen , maar is absoluut niet de makkelijkste weg en 180 graden verschil met voorgaande jaren!

En het is nu helemaal niet zulk slecht weer als voorspeld was, dun zonnetje en weinig wind.
Had dus best naar hutje gekund achteraf, maar dan sjouw ik ook vanalles heen en weer voor ik daar ben, en vandaag rustig aan doen lijkt me niet verkeerd.
De was doen en boodschappen voor meerdere dagen (ff bedenken wat ik vooruit kan koken, maandag late shift) en dingen waar ik deze week niet aan toe ben gekomen.

Het is ontzettend wennen dus wel na eerder zo'n overvloed aan "vrije tijd" en enerzijds voldoening dat ik weer aktief ben, anderzijds beetje té (om dan weer mee te starten) dus in de vrije tijd die nu over is maar ff rustig aan doen.

Omdat ik al ingepland stond (voor een maand blijkbaar) komende weken toch 4 dagen, zij het dat 1 dag maar een halve dag is, dat scheelt denk ik wel.
Al is het ma-di-wo lange dagen achter elkaar en dan een dagje vrij (itt afgelopen week na 2 werkdagen 1 dag tussendoor vrij) en op voor mij aangenamer uren dan afgelopen week!

Zo vliegt een maand proeftijd voorbij!
Mensen vragen of ik het ook léuk vind, en eerlijk gezegd kan ik daar nog niet volmondig ja op zeggen. Sommige werkzaamheden horen er "nu eenmaal" bij, het tempo ligt hoog, ik deed soortgelijk werk zo'n 10 jaar geleden ook ("fluitend, voor zover ik me kan herinneren).

Dat was een kleinere zaak, dus ook minder bijvullen, minder verse producten maken en met "rushes" (voorspelbare momenten van grote drukte) en rustiger momenten, met naast je lunchpauze 's ochtends en 's middags ook 10 minuutjes pauze.

Niet helemaal vergelijkbaar, daar waren andere dingen weer zwaar(der), zoals terras buiten zetten en weer binnenhalen (dagelijks), vuilniszakken wegbrengen enzo.

Dus dat houd ik ook maar voor ogen op momenten dat ik denk: "waar ben ik aan begonnen )
De beginsituatie is nu natuurlijk anders, en 13-10 jaar ouder, dus ik vind dat ik het al heeeeeel goed doe (ik doe niet onder voor wie dan ook die dit vanuit een zittend beroep bijv zou gaan doen en niet gewend is).

Tegenover collega's die dit al jaren doen vind ik het soms confronterend dat schijnbaar voor iedereen normale dingen (zoals stukje lopen tussen winkel en restaurant met spullen of bukken voor slecht bereikbare dingen onderin) voor mij soms al een hele opgave is of aan het eind vd dag alleen al staan (en terug naar de auto als die ver weg staat).

Parkeerpas is nu trouwens pas aangevraagd en kan nog een week of 2 duren..
Ik houd mijn hart vast voor als het echt warm weer gaat worden, heb gemerkt dat ik echt genoeg water moet blijven drinken, dat schiet er soms bij in en ook ontbijt 's ochtends en eten in de pauze is snel-snel naar binnenwerken (op tijdstippen die ik niet gewend ben en bijv nog geen honger heb, maar eet óm de komende uren mezelf van energie te voorzien).

Drink nu maar 1 koffie thuis voor ik wegga (ipv 2) en hooguit 1 of 2 daar nog, neem liever een soepje/ water tussendoor, je bent zo bezig dat je anders vergeet te drinken (heb ook altijd een klein flesje water in de auto) en dan kom ik niet aan die (minstens) anderhalve liter per dag.

Al met al dus zoveel om aan te wennen en nieuw ritme te vinden dat ik er nog niet echt bij stilsta of ik het nou leuk (genoeg) vind of niet, haha.
En dat was/ is ook ff niet aan de orde, het was gewoon nodig en goed voor me.

In de foodtrucktijd nog veel langere dagen gemaakt en vaak ook zwaar.
Daar stonden dan in het seizoen wat meer vrije dagen tegenover, en buiten het seizoen vond ik het toen al veel te veel vrije tijd zelfs, waar je niet veel mee kan als het winter en donker is.

Dus in de zomermaanden vind ik (max) 3 dagen wel best, zodat ik genoeg tijd heb om wat dagen achter elkaar naar hutje te gaan , maar in de winter zou ik meer willen en kunnen.

Paar leuke collega's, al ben je allemaal vooral op eigen taken gericht en niet echt tijd voor gesprekken, maar ben wel weer lekker onder de mensen en dat in betaalde tijd

Mlous, ik lees nu je laatste berichtje.

Je doet het hartstikke goed, hoor!
Fijn weer een opdracht onverwachts erbij, je ziet dat het op je pad komt als dat de bedoeling is.

En ik denk dat die dagen dat je je iets minder voelt er gewoon bij horen, bij het leven bedoel ik. Het is een overspannen verwachting tegenwoordig, dat je werk met passie moet doen, dat je je elke dag happy "moet" voelen als je het overwegend goed hebt en veel om blij en dankbaar voor te zijn.

En zo werkt het niet, ik denk ook niet dat je moet denken dat je ontevreden bent en hoe je onrustig kan zijn (niet van jezelf mág zijn omdat je het tov anderen fijner of makkelijker hebt), dus niks te klagen mag hebben (van jezelf).

Natúúrlijk ben ik groot voorstander naar (vooral) kunnen kijken naar wat je wél hebt, maar dat betekent niet dat je moet "wegkijken" van -ook- (vage?) gevoelens van onrust of van "is dit nou alles?" als die opspelen.

Het doet er niet echt toe of die "terecht"/ valide zijn of niet.
Je kunt allerlei gevoelens wel wegredeneren met dat het altijd (veeeeel) slechter kan in vergelijking met hoe zwaar sommige mensen het hebben (in oorlog en andere slechte omstandigheden, geen vooruitzichten, zonder dak boven hun hoofd, ziek, verliezen meemaken enz).

Jezelf relativerend toespreken is soms goed, om jezelf eraan te blijven herinneren hoe niét vanzelfsprekend en "maakbaar" het leven is, en dat je met sommige dingen geluk hebt of gehad hebt, maar je mindere dagen en onrustgevoelens mogen er ook zijn, het is niet zo dat die vanzelf afwezig horen te zijn als je je gelukkig mag prijzen in andere opzichten (maw: het compenseert elkaar niet, het bestaat náást elkaar en (allerlei) gevoelens gaan vaak ook weer voorbij).

Ik heb tijden van overvloed en relatief weinig zorgen gehad, kan niet zeggen dat dat de gelukkigste periode was. Wel veel waard was het gevoel van vrijheid, de zorgeloosheid, een soort rust dat je allerlei mogelijkheden open hebt.

En tóch heb ik achteraf het gevoel dat ik daar (toen het allemaal kón) niet genoeg van geprofiteerd heb. Of liever gezegd toen niet genoeg "goeds" mee gedaan heb, het maakte me ook relatief "gemakzuchtig".

En ik heb gemerkt dat ik mezelf iha niet een leuker mens vind als ik op mezelf gericht ben, als ik meer ga leven van "als ik maar gelukkig ben" en aan mezelf denken (wat sommige mensen als zijnde iets "goeds" zien en aanraden: lekker genieten van het leven, hoor, denk aan jezelf!"

"Gezond egoisme" in de zin van "goed voor jezelf zorgen" is natuurlijk prima, maar word je instant en continu blij en gelukkig en genieten van voornamelijk voor jezelf leven of voor een partner/ je kinderen en (mag je hopen) een kringetje daarbuiten waar je van bijzondere betekenis bent?

Kijk, werk kan voldoening geven ook als het niet bepaald hoogstaand/ betekenisvol is. Ik vind het al fijn als er zoals vd week ruimte voor ff wat medeleven is met iemand wiens man geopereerd wordt op dat moment of de vrouw die heeel blij en opgelucht was omdat ze net gehoorde had dat ze géén kanker had (wat wel verwacht was).
Of alleen al mensen een fijne dag wensen, gewoon wat vriendelijkheid jegens onbekenden.

Ik knap er iig zelf van op, als ik ook maar met een klein beetje inbreng een beetje voor anderen een fijn gevoel (al is het voor eventjes) mee kan geven.
Bekenden zien nu al een omslag bij mij, dat ik er beter uitzie zeggen ze.

Nou, haha, dat zegt wel iéts, want dan voel ik me (fysiek) gesloopt, maar het is denk ik sprankelender uit je ogen kijken of zo?

Ik ben gisteren na de schoenenwinkel op terras daar beland in het dorpscentrum.
Zat met laatste exlover aan een tafeltje (zon scheen nog) en met andere bekenden weer eens, toen verderop op een ander terras met wat lawaai en consternatie een tafel omver leek te vallen.

Bleek iemand te zijn gevallen, paniek alom daar, iemand rende voorbij om een AED te halen.
Vrij snel brandweer en 2 ambulances, je schrikt je rot

Is er dus iemand terplekke gereanimeerd en overleden
De hele sfeer van "genieten in het zonnetje sloeg meteen om overal, iedereen in shock.

Even later kwamen een paar mensen zeer aangedaan aanschuiven die er getuige van zijn geweest. Het is maar een dorp hier, dus ik "ken iedereen" (minstens van gezicht).
De overledene (op hoge leeftijd) had net met kinderen en kleinkinderen de eigen verjaardag gevierd, werd niet lekker, wil naar huis, gaat naar buiten en valt na een paar passen dood neer

Een van de mensen die bij ons kwam zitten was zelf een vrouw (bekende) van die leeftijd en overstuur van, ze kende diegene dus en had nog geen minuut ervoor diegene nog gegroet en ziet dat voor haar ogen gebeuren.
Is wel even shocking!

Dan is het wel zo "fijn" dat zij haar verhaal en emoties kwijt kon, meermaals, want nogal de weg kwijt logischerwijs, en dan is dit soort dingen met anderen kunnen delen gewoon belangrijk.
Dat gold voor ons allemaal trouwens, ook later kwamen er nog mensen bij die er bovenop hadden gestaan.

Het is behoorlijk confronterend, zo van het ene op het andere moment, en natuurlijk het allermeest enórm heftig voor de directe nabestaanden, én ook voor mensen die erbij waren, bekenden en onbekenden.
(ik kende die persoon zelf niet, wel kinderen daarvan, maar niet meer dan van gezicht en naam).

Het maakt gewoon heel veel indruk.
En hoe dan ook confronteert het met die allergrootste onzekerheid in het leven, dat het "zomaar" binnen een tel over kan zijn!
En wat een contrast ook met iedereen die ontspannen zat "te genieten van het leven, dat de zon schijnt, gezelligheid, samenzijn"

Gedachten zullen varieren van dat je je enerzijds gelukkig prijst dat je het zelf (nog) niet bent, maar jou ook kan gebeuren elk moment of in de toekomst (ook al was het een veel ouder iemand), relativeren dat het voor diegene zelf toch ergens een "snelle en mooie dood" is (met dierbaren erbij), tot aan "zie je wel: je moet genieten zolang het kan, pluk de dag, kan zomaar voorbij zijn!"
(uit de verhalen bleek het weliswaar iemand op leeftijd maar die tot dat moment bijzonder vitaal en fit was, niks onder de leden had).

Het geeft als bijwerking ook een instant saamhorig gevoel onderling, kunnen delen, er ontstaan heel ander soort gesprekken, het is zo'n bizare situatie waarop iedereen verschillend reageert.

Het schudt hier en daar ook jezelf weer eens even op, dat je ineens gewoon al blij bent dát je leeft!
Daarnaast maakt het mij iig ook weer eens attent op hoe kwetsbaar je bent en dus voor zover je een eigen invloed op zoiets hebt, je je gezondheid maar beter serieus kunt nemen.

Dat soort confronterende momenten dat je superalert bent (vaker meegemaakt (oa begrafenissen en bij hutje relatief veel oudere mensen) dat vlakt na een tijdje ook weer af. Dan wordt het leven weer wat "vanzelfsprekender" en dat is ergens maar goed ook, je kunt niet alsmaar bewust zijn van "wat als", maar je waardeert alles wat je bent en hebt wel even veel bewuster.

(dat heb ik ook altijd met dodenherdenking bijv. Ik ben er elk jaar bij geweest hier in het dorp, behalve met corona mocht het niet met zoveel bij elkaar. En voor het eerst ben ik thuisgebleven, want stoetlopen en daar een tijd staan kon ff niet qua voeten.

Heb het thuis op tv in stilte gevolgd en was echt ontroerd, tot tranen aan toe, door bewust stil te staan bij al die mensen en nabestaanden al zo lang geleden, en hoe hun leven was en het nu is, wat wij met die vrijheid wel/ niet doen..

Het bewust stil staan is hoognodig, nu en dan.
Het herinnert eraan om niét full speed door het leven te hollen als een kip zonder kop, om het leven te waarderen, ook stil te staan bij waar je dankbaar voor bent, dat er meer is tussen hemel en aarde, waarom we hier zijn uberhaupt, je eigen rol/ aandeel in dit leven..

Dat wil dus helemaal niet zeggen dat je overal tevreden over zou moeten zijn, wel dat het vaak je stemming/bril is die je blik bepaalt op dat moment (over dezelfde omstandigheden) en de ene keer zal dat optimistischer zijn dan de andere keer.
Beide zijn voorbijgaand, niemand zegt dat je volcontinu gelukkig en blij hoort te zijn als je het (nu) goed hebt, of relatief goed.

1 ding is zeker: relativeren is goed, maar vergelijken met wie het beter of slechter heeft levert je weinig op.
Vergelijken met eigen verwachtingen van jezelf of hoe je eerder was/ wilt zijn met jezelf kan wel aanwijzingen geven of je niet teveel verwacht of juist aansporen "er meer uit te halen", maar ook dat is deels aangepraat de afgelopen decennia, dat het maakbaar moet zijn en je "alles uit jezelf en uit het leven moet halen".

En die zienswijze kan je onrustig, ontevreden máken als je vindt dat dat het doel is van je leven en bovendien eigen verantwoordelijkheid is (en daartegenover staat dan dat je het jezelf ook nog gaat aanrekenen als je het zelf onvoldoende vindt wat je uit het leven of uit jezelf haalt).

Blijft wat mij betreft een middenweg: tel je zegeningen, waardeer wat je hebt en wie je bént (en niet zozeer wat je doét of nalaat), en heb oog voor wie/wat je zou willen voor en met jezelf, in het redelijke dan he, en jij en alles in het leven niet perfect hoeft te zijn om de moeite waard te zijn.

Het gaat om het geheel, dus niet alleen maar "positief" of "negatief", ook geen optelsom, maar alles bij elkaar op allerlei vlakken, dus niet teveel kijken naar wat je (nog) niet hebt of nog zou willen, maar blijven waarderen wat al "is" en wie je bent als "totaalplaatje".

Die onrust wordt naar mijn idee teveel aangepraat, de algehele insteek heeft ongemerkt echt wel invloed, zeker in deze tijd, waarin klimaat en vanalles maakbaar wordt geacht, terwijl er naast invloed van de mens ook nog veel is waar we geen invloed op hebben (en door zoveel aandacht aan onze rol het lijkt alsof vanalles aan de mens, dus ons, te wijten is en omkeerbaar zou zijn).

Een zekere onrust is imo helemaal niet erg en kan ook een teken of aansporing zijn om niks voor lief te nemen en je te blijven ontwikkelen, op enig gebied.
Tevredenheid kan ook leiden tot stilstand, het wel best vinden, gemakzucht, onverschilligheid, doelloosheid zelfs.

Het is maar de vraag of dat alleen maar goed is, dus.
Dan heb ik het niet over alsmaar "meer en beter" willen in geld, status en bezit en afgunstig zijn zolang je dat niet "bereikt' hebt.

Belangrijk is wel levenskwaliteit en dat is voor iedereen anders.
Voor mij is -nadat "vanzelfsprekende" elementaire dingen als lopen en staan een probleem waren- het al een enorme vooruitgang om weer min of meer "normaal" te kunnen functioneren!

Toch heb ik nauwelijks tijd genomen om daar echt bij stil te staan (en ik ben er nog niet, merk ik aan (logisch) afgenomen spierkracht met lopen nog bijv) en had haast om te gaan werken, maar het kan dus zoiets op zich al zijn: alles wat bijdraagt aan levenskwaliteit en daar ben ik me (soms té)zeer bewust van geweest.

Een ander die nergens last van heeft zal er dus niet bij stilstaan om dankbaar te zijn voor iets "normaals" als om te kunnen lopen, het is voor iedereen anders wát daaronder valt.

Soms kan het juist goed zijn om wél te luisteren naar onrust en waar je soms "ontevreden" over bent, ook al tel je je zegeningen.
Het kan iets zijn wat je onbewust in je binnenste al weet en aandacht voor vraagt, maar evengoed iets voorbijgaands zijn, een momentopname.

Achteraf had ik al veel eerder aan de bel moeten trekken met mijn klachten bijv.
Dus soms is er iets wat je ook niet moet negeren als het langere tijd aanhoudt.
Als het nu en dan is, zou ik het niet te serieus nemen, de ene mens is avontuurlijker dan de andere, en het is maar de vraag wie nou beter af is, want al te tevreden kan ook gewoon comfortzone en "ingekakt' zijn, en denken dat je "alles wel gezien hebt en niks meer te leren hebt".

Ook hier weer een middenweg dus tussen jezelf serieusnemen waar nodig en jezelf toespreken waar nodig (en dan nog de wijsheid om uit te vinden wat nodig is, haha, zie het leven maar als een leerschool, niemand krijgt de gebruiksaanwijzing en het "alwetende" erbij als je geboren wordt, hoor!

Fijne zondag nog, ik ga opschieten voordat de dag weer voorbij is (tis nog steeds droog)

Nicci: Fijn om te lezen dat je je nu zo goed en sterk voelt!!

Het is ook niet niks geweest voor jou afgelopen tijd, he.
Dan heeft het ook tijd nodig om te bezinken en te verwerken en dan was het ook nog eens een relatief somber voorjaar qua weer.

Aan de andere kant dwingt het je letterlijk en figuurlijk "naar binnen" (met weinig afleiding) en hoewel dat confronterend is, heb je daardoor al wel eea verwerkt!
Goed van je, ik hoop dat er een mooie zomer volgt om dit zonniger tintje voort te zetten!

Ja, sommige dingen kon ik wel vooraf inschatten. Heb eerder met dat bijltje gehakt in een drukke populaire (dag)zaak in hét zakendistrict in de hoofdstad.
Sommige dingen horen er gewoon bij, die zaak was veel compacter, al gaf dat ook weer de nodige andere uitdagingen.

En toen was ik wel 13 a 10 jr jonger en fitter toen ik daar begon, was ook erg druk, maar wel gezelliger (onderling en met klanten), op rustiger tijdstippen deed je ook andere dingen tussendoor, maar niet dat gehaast erbij.

Daar was niet echt een keuken bij met versproducten bijv, en hier wel, met veel zware spullen van dien, en het is uberhaupt veel groter dus je loopt ook veel meer en verder heen en weer tussen de werkplekken alleen al, zeg maar.
Goed voor me natuurlijk, maar ben van het ene uiterste in het andere beland, haha!

Het is ook wat onduidelijk soms wie wat gaat doen, dus iedereen is verantwoordelijk voor alles tegelijk (zien/ opmerken wat nodig is en wie wat oppakt).

Opvallend (en jammer) ook is dat er alleen vrouwen werken, (en ik ben geloof ik de oudste ook nog ) dus haast onvermijdelijk voorkeuren en groepjesvorming, er wordt enorm op elkaar gelet (en als ik érgens een hekel aan heb is het dat).
Je hebt met veel collega's te maken en maakt wel verschil met wie je werkt dus, bij sommigen heb ik het gevoel dat alles met haviksogen bekeken wordt en dat vind ik niet bepaald relaxt.

Het is de hele dag haastig op full speed "aan staan" en op tijden die voor mij het gunstigst leken heb je eigenlijk altijd "sluit" en dat betekent hier een kwartier na sluitingstijd klaar zijn (en sommigen willen liever tegelijk met sluitingstijd al klaar zijn dus dat "alles" al gedaan is, terwijl er dan nog klanten binnenkomen of zitten).

En natuurlijk geldt dat overal in hetzelfde werk, dat je zoveel mogelijk al vooruit doet zodra dat kan, en zeker niet in "eigen tijd" nog zou moeten, maar ik vind sommige dingen niet klantvriendelijk, bijv worden mensen zo ongeveer naar buiten geveegd terwijl het officieel nog open is.

En wat ik het leukst vind om te doen was gisteren mijn taak, maar die wordt daar gecombineerd met een andere, vanwaar je geen zicht hebt of er klanten zijn, dan moeten anderen je roepen, steeds wisselen van taken, maar ben je wel verantwoordelijk voor beide.

Als het druk is met klanten kom je dan dus niet aan dat andere toe, en zo kan je dan het gevoel krijgen dat hoe hard je ook loopt je achterloopt (en ik doe nu al niet onder voor de anderen, hoor!)

Affijn, ik hoor het net zo goed van anderen, er wordt gewoon bij deze werkgever heel veel verwacht in zo kort mogelijke tijd en er is nauwelijks tijd voor de klant. En om maar wat te noemen er is een minimum aan materiaal, dus bij drukte zit je zonder kopjes of lepeltjes.

Het is op zich een selfservice-concept, maar om redenen "dat iedereen vanalles jat" mogen mensen dan weer niet zelf bestek, lepels, suiker enzo pakken, dus dat betekent dat wij bij elke klant onnodig veel moeten vragen en zelf pakken, want er zou iemand eens onnodig een suikerzakje teveel nemen, he

Dat houdt enorm op en je moet dus ook daarop letten, veel meer handelingen dan nodig en dat houdt je op. Inmiddels weet ik beter hoe en waar wat hoort, waar eea in de kassa staat en dat scheelt, maar het is meer dat iedereen dus allerlei onhandige/ onnodige dingen daar gewend is en accepteert.

Pff, in de ochtend als ik net begin (hoe vroeg of laat ook) word ik eerder chaotisch bij haast en dat gestresste. Ik drink dus al minder koffie voordat ik start (en terplekke ook minder, want dat helpt niet bepaald mee, je bent zo bezig dat je niet eens genoeg vocht binnenkrijgt als je niet oppast, heb nu steeds een glas water staan) en ook in dat halfuurtje lunchpauze prop je zsm wat eten en drinken naar binnen.

Ik ga dan altijd even naar buiten, frisse lucht happen, al moet je een eindje lopen om ergens éven te kunnen zitten (bij regen helemaal, nergens overdekt, bankje oid).

Dus afzien voor mij hahaha, ik zeg altijd "kijk uit wat je wenst, het kan zomaar uitkomen". Ik had meer "reuring" nodig en ik heb het gekregen ook!!

Na totaal zo'n 6 uur beginnen hoe dan ook die voeten pijn te doen, ongeacht welk schoeisel. En dan moet er aan het eind vd dag dus juist nog een tandje bij
Die renschoenen gaven verlichting onder de bal van je voet bij het afwikkelen, maar worden na zo'n dag te krap bovenop (heb ik een bobbel) dus daar nu een blaar (afgelopen dagen die schoenen niet meer gedragen).

Deze week 3 dagen achter elkaar en dat vond ik zwaar (vorige week 2 werken 1 vrije dag en weer 2 werken) en morgen een halve dag nog.
Ik had sketchers gekocht maar die ga ik vandaag ongedragen omruilen, want ik twijfelde al aan hetzelfde probleem als met die renschoenen dat ze bovenop te krap worden (en precies op dat punt niet meerekken).

En dan vanmiddag naar mijn zus.
Op zo'n vrije dag moet ik eigenlijk mijn huis doen en boodschappen en vooruit koken, meerdere wassen doen (heb maar bedrijfskleding voor 3x werken) zeker als ik het weekend naar de camping wil (en dus thuis niks doe) maar daar kom ik maar nauwelijks aan toe.

Ik wil ook nog iets van qualitytime hebben op vrije dagen, nu is het bijkomen en herstellen (dat gaat denk ik wel beter worden als ik gewend ben qua voeten).

Volgende week ook nog 4 dagen, ik hoop wel dat het daarna idd 3 dagen wordt.
Woon-werk is prima (en nog beter als ik eenmaal een parkeerpas heb). Het is zo'n 20 min rijden, maar ik ga ruim vantevoren van huis, vanwege het parkeren (woonwijk erachter) en eindje moeten lopen nog. Terug moet ik echt eerst ff zitten en evt andere schoenen aan voor ik naar de auto strompel.

Op normale werkdagen ben ik rond 19 u thuis, en 1x pw later (winkel sluit om 20 u), dus behalve evt koken en eten doe ik dan niet veel meer.
Een hele omslag dus hahaha, moet overal over nadenken opeens, spullen alvast klaarleggen voor de volgende dag, in de ochtend sta ik ruim op tijd op om ff wakker te worden, douchen, smeer ik nog brood (eet ik onderweg op).

Van alle tijd van de wereld (wat zeker ook niet fijn meer was) naar haastige dagen, voordat het routine zal worden.

Dus niet te lang forummen nu!
Aktie ook vandaag!

Ga zo door, Nicci

Mlous, dat onrustige zit er blijkbaar in idd.
Je bent blijkbaar nog niet helemaal op je plek en dat hoéft ook niet, he.

Ik denk dat als je dát iig kan accepteren (voor nu), dat dat al scheelt.
Want nu is het niet alleen de onrust/ ontevredenheid/ sommige ergernissen op zich die je dwarszitten, maar ook dat je je erover opwindt of het veroordeelt van jezelf.

Dus als het ware dubbelop lastig, als je begrijpt wat ik bedoel: de onrust zelf + je (zelf)veroordeling daarvan (dus hoe je dáárvan baalt (over denkt/voetl) óf dat je het accepteert dat het zo is).

Ken je het boek "Verslaafd aan liefde"?
Niet dat wat jou dwarszit zozeer met liefde en eigenliefde te maken heeft, maar wel legt hij heel goed uit over beknellingen bijv op het niveau van eigenwaarde (wat iets anders is dan eigenliefde).

Op dat level gaat het om je persoonlijkheid, zeg maar, de rollen waaraan je je identiteit ontleent, en je jezelf waardeert, zoals werk, als partner, je rol in de samenleving/ wereld, als dochter, als zus, waarin je je nuttig en van betekenis vindt , je strategieen om jezelf iets waard te voelen, maar op datzelfde niveau ook de laag van negatieve geloof, dat is waarin je jezelf vindt tekortschieten.

Hier vindt je ook bijv in hoeverre je jezelf nuttig vindt, je jezelf identificeert met dat je bént wat je doet of laat, bezit, voorstelt (in de wereld/ omgeving), je (aangeleerde/ ontwikkelde) strategieen tegenover wat je zwakke kanten zijn of minder ontwikkelde rollen, je onzeker over bent, je kennis en ervaring.

Min of meer wat je zelf denkt en gelooft over jezelf, waaronder vergelijken met anderen, je opvoeding (of afzetten daartegen), hoe je gevormd bent (door leren en ervaringen), hoe je denkt dat het hoort of van je verwacht wordt (of van jezelf verwacht).

HIer bepaalt de bril die je op hebt (onbewust) hoe je jezelf (en anderen) beziet, naar de wereld kijkt, het oordelende (of positief/ negatief waarderende, wat je ergens van vindt dus).

Het is moeilijk, maar probeer niet-oordelend naar jezelf en anderen te zijn (waarbij vaak het lastigst nog is om niet-oordelend naar jezelf te kijken!.
Milder te worden, je hoeft niet overal een mening over te hebben of te beoordelen, het is een relaxter leven als je dingen en mensen (incl jezelf) kunt laten zijn zoals ze zijn, dus zonder je erover op te winden iig.

Wat verschrikkelijk van je zwager!!!
Ook voor je zus en hun kinderen, vreselijk en niet te bevatten, zo ineens ook nog, zonder hem verder te moeten, het lijkt zo onbegrijpelijk en door ogenschijnlijk iets onschuldigs bezwijken.

Ik wens ook jou veel sterkte, voor jezelf en om je zus en de kinderen bij te kunnen staan!!
Hier is toch waar het op aan komt, he, dit is van een heel andere orde van betekenis (voor je naasten, over en weer, houden van, liefde, er zijn voor je dierbaren, de betekenis die je zwager had en die onvervangbaar is)

Hoe lang blijf je in Nederland?

Mlous, afgezien van die blaar bovenop herstellen mijn voeten 's avonds en 's nachts weer. Ik begin de dag dus elke dag weer "vers"
Die knobbels is niks aan te doen, helaas, die opzij voel ik niet, die bovenop is het probleem, dat is een vergroeid gewricht, daar helpt geen massage tegen, wel ruimere schoenen die niet knellen op dat punt.

Vandaag geen wekker gezet, heb wel 9 u geslapen, ff "groot onderhoud" in bad gedaan, badkamer gestofzuigd (kattenharen oa) en wasmachine en droger aan. Ook thuis moet alles in tempo haha.

Maaaar: ik ging even op de weegschaal en ben al 4 kilo kwijt!

Het is afzien (die fysio elke week vond ik al heel wat, maar was een eitje hierbij vergeleken!) maar het loont wel!
(en ik eet zelfs eerder/ vaker en meer!)
Ik hoorde vd week al diverse malen dat ik er zo goed uitzag (total loss en wel haha)

Dus ik kan zeggen wat ik wil, maar het is wel gezonder voor mij en dat wist ik wel..
Al dat zitten heeft echt zijn tol geeist, en ook al is het too much, dit is een soort van topsport haha: al dat bukken, tillen, lopen met spullen, snelle bewegingen die ik niet meer gewend was..
Toch even in de gaten houden of mijn schildklier niet ermee te maken heeft. Moet bloed laten prikken maar voor al dat soort afspraken nu te weinig tijd. En nu appt de manager of ik morgen ipv halve toch een hele wil werken . Heb gezegd sorry maar dat gaat echt niet lukken


Trouwens dat jonge meisje van gisteren vertelde dat ze in het begin ook last had, oa duizelig (tis daar natuurlijk ook best warme, droge lucht?) en ook last van haar voeten.

Op naar de schoenwinkel, hopelijk vind ik iets anders.

Laters en nogmaals veel sterkte jij!

zo op pad

Haha, Nicci, as we speak heb ik idd Riekers aan (in vrije tijd iig).
Heb er 2 paar van, met bescheiden sleehakje.
Het ene is lichtbeige en van soepel leer/suede, die heb ik voor en na het werk aan zonder sokken en passen de zooltjes in en lopen ook dan lekker.

1 paar is zwart en die heb ik als reserveschoenen mee, als het echt niet meer gaat.
Nadeel is dat die in lakleer zijn, stugger en smaller, die hadden eigenlijk een breedtemaatje groter gemogen, gaat dus ook knellen als ik daar uren op zou werken. En daar kunnen de zooltjes niet nog extra in (voetbed kan er niet uit), helaas!

Ik heb de gympen van Sketchers kunnen ruilen tegen elastische schoen van Ara, dat rekt mee maar als dat als mijn voeten uitzetten toch te strak zit (op de wreef) gebruik ik die maar voor de laatste uurtjes of in vrije tijd.

Oei, wat een ongemak, die aften!
Neem iig heel veel extra vitamine C, dat schijnt te helpen, hopelijk ben je er snel vanaf!

Zo’n buurvrouw kun je het beste maar negeren, ook al helpt dat ook niet altijd. En dan zit ze je in gedachten nog dwars. Jij bent niet verantwoordelijk voor haar, dat je dat voor haar ook had moeten regelen, haha, ik denk dat jij te aardig bent om haar eens goed van repliek te dienen. Ziek of niet, wat triest eigenlijk dat zo iemand zelfs (of juist) in de laatste levensfase nog niet begrijpt dat ze met vriendelijkheid een stuk verder komt en meer bereikt dan met op haar strepen staan.

Zeker niet om verhuizen, hoor!
Je kunt je grenzen op een vriendelijke manier aangeven, door te zeggen dat je niet gediend bent van haar geschreeuw en alleen (verder) praat als ze weer rustig is en normaal tegen je kan zijn.

De ergernis (ook als er geen contact is) kan je woongenot verminderen, dus probeer er voor jezelf iig niet druk om te maken en je eigen gan g te blijven gaan.
Ik hoop ook dat je hierna leuke buren krijgt!

Heb je lekker in de zon kunnen zitten gisteren?
Vandaag ook nog lekker weer, dus profiteer daarvan als het kan!

Ik ben bij hutje sinds gisteren, ik was al vroeg op en had de boodschappen enzo al gedaan, dus rond het middaguur al op het park (vroeg voor mijn doen, haha).
Kon meteen weer grasmaaien, want in 2 weken stond het alweer hoog.
En op zondag wordt dat niet gewaardeerd.

Normaal kon ik dan een week zelf ook genieten van een mooie tuin, nu dan anderhalve dag, haha.
Vandaag het onkruid aanpakken (tusse de tegels, heb ik zo’n brander voor en gisteren busjes gas gekocht bij de winkel hier).
Neem ik dat ding mee naar huis, want daar staat ook veel onkruid, dit weer heeft dat bevorderd helaas.

Dus ook in vrije tijd sta ik nog teveel op “aan” en moet er vanalles in en om huis en hutje gebeuren.
Mijn tempo is dan ook veranderd in vrije tijd, ff snel dit ff snel dat, ben het helemaal niet gewend na al die tijd, dus het is nog wel wennen!

Toch merk ik direct verschil bij hutje, op weg daarheen ontspan ik al makkelijker.
Op het rooster voor 2 weken verder sta ik nog steeds 4 dagen, moet nog maar eens herhalen dat dat teveel is?

Ze kampen met zieken (er was vrijdag een uitzendkracht), dus ik snap het wel, hoor, zelf zou ik ook niet fijn vinden te werken met een persoon minder op zo’n dag, dat is niet te doen, maar het mag van mij een dag minder zijn, vind het zwaar om mee te beginnen na lange tijd niks.

Het scheelt dat ik nu ongeveer wel weet waar alles moet en hoe eea werkt, daardoor ben ik zelf ook relaxter tijdens het werk.

Gisteravond is dochter ook hierheen gekomen voor een avondje en heb ik gekookt en samen gegeten, had haar (te) lang niet gezien, was erg fijn!

Geniet van de zonnige zondag!

Nicci, ik was idd aan het werk, lange dag van bijna 9 u, blijft op mijn tandvlees, die laatste uren, tis continu full speed..
En ik doe zeker weten niet onder voor de anderen, integendeel!
Gisteren ook wat last van mijn rug, dus blijft in huis eea liggen.
Nog steeds last van mijn voeten, ene paar last onder de bal van mijn voeten bij het afwikkelen, bij andere paar bovenop

Vandaag "maar 4 uurtjes", maar ze vroeg gisteren alweer of ik vandaag ook zo'n volle dag wilde doen (nee dus, heb morgen en vrijdag nog lange dagen en tis me juist al teveel). Heb vanaf gisteren wel een personeelspas, kan dus dichtbij parkeren nu!

Ontzettend dom van je zus(sen), hoe denken ze dat alles geregeld kan worden tegenwoordig als ze niet eens online kunnen bankieren?!
Ze mogen heel blij zijn dat jij dat op je genomen hebt al die tijd en dat ook nu wil doen.

Niet quoten svp:
Hier was ook 1 zus die alles een jaar lang tegengehouden heeft, maar omdat mijn moeder specifiek iemand van ons benoemd had als executeur kon diegene intussen iig wel vanalles afhandelen en opzeggen, verkopen enzo, daar was dus geen machtiging meer voor nodig. Bij ons moest helaas uiteindelijk de rechter eraan te pas komen (die zus had het nakijken). Niet bepaald fijn als het zo moet..

Ik weet niet hoe dat dan moet als je zussen niet tekenen?!
Ondankbaar is het wel jegens jou, terwijl ze het al die tijd dat je moeder nog leefde wel prima vonden dat jij dat allemaal regelde?

Zit er wantrouwen achter, dat ze denken dat jij dat niet correct zou doen en zij benadeeld kunnen worden door jou, omdat ze er geen zicht op hebben?
Dat zou je nog kunnen wegnemen door openheid van alles te garanderen, dat ze alles mogen inzien?

Leuk is anders, die ene zus lag altijd al dwars toch, ook als het aankwam op je moeder helpen of bezoeken?

Weet je, maak je liever maar niet druk over hoe zij daartegenaan kijkt/kijken, het is alleen maar belangrijk dat je zelf weet dat je alles gedaan hebt voor je moeder (bij leven) en nergens spijt van hoeft te hebben, dus dat zelf waardeert en dat dat goed voelt.

Tja, die ex is niet voor niks je ex, nu zie je idd dingen nog helderder dan toen je nog met hem ging en dat je blij mag zijn dat je daarmee gestopt bent toen.

Vergelijken met je laatste ex niet doen!
Het is juist die focus van zo'n claimerig type die zowel negatief als positief werkt en dat laatste is juist de reden dat een onveilige partner tóch ook als "veilig" kan voelen, want alle negatieve zowel als positieve aandacht was helemaal op jou gericht.

Dus dat lijkt heel gecommit: dat je zijn hele wereld bent, alle oog voor jou, en dat is het verwarrende juist van dat soort relaties!!
En ook het enge, eigenlijk, dat iemand je zó "belangrijk" maakt (maar daarmee ook zichzelf andersom zo'n rol toebedeelt: hij verwacht/eist (terug) dat hij ook jóuw hele wereld is, het middelpunt hoort te zijn.

En dat is een relatie gelijkstellen met zwaar emotioneel afhankelijk zijn, op allerlei manieren zorgen dat je niets bent of voorstelt zonder elkaar, dat moet je niet verwarren met liefde..
Iemand bij je houden door enerzijds bewondering en op handen dragen + angst, jaloezie en claimen zodat diegene zich ervan verzekert dat je hem niet verlaat is dus een soort "garantie" voor zichzelf om iemand (ongezond) aan zich te binden.

En dat positieve gedeelte van dit gedrag is meteen de reden waarom het zo moeilijk is voor sommigen om los te komen van zo iemand: dat "lieve" gedeelte zorgt ervoor dat je je volop gezien en op handen gedragen voelt (zolang je althans meewerkt en vooral niet lastig doet, jouw gedrag in de smaak valt).

Vandaar dat veel vrouwen (zie weer zo'n topic "wat doe ik verkeerd" oid) twijfelen wat ze niet goed doen, om zijn goede gedrag te houden (dus zichzelf dat verwijten, immers hun eigen gedrag bepaalt hoe hij zich gedraagt, als ze zich nou beter zouden gedragen wekken ze zijn slechte gedrag niet op: dus wijten zijn stemming en gedrag aan zichzelf, door triggers uit de weg te gaan, want dan is het wél (tijdelijk) de man weer "van het begin" op wie ze vielen en die ze zichzelf wensen.

Maar dat blijft nooit zo, op den duur is er altijd wel iets wat hem triggert, zowel binnen als buiten de relatie, he.
In een gezonde relatie heb je zulke dalen niet, dan is er ook weleens bonje of heeft 1 zijn/haar dag niet, maar blijft ook dan stabiel en veilig.

Ook overmatige bewondering en dat iemand je "op handen draagt" kan dus een grote rode vlag zijn!!

Dat het moederdag is en je met dit soort verdrietige gedachten zit is logisch, ook jij bent teleurgesteld in meerdere mensen en dat "bezoedelt" de nagedachtenis en je rouw, zeker nu het nog zo vers is.

Hopelijk keert dat sterke gevoel al snel weer terug.
Het wordt lekkerder weer, dat helpt misschien ook.
Op een gegeven moment kan jij ook weer meer vooruit kijken en niet meer naar het verleden en je verleden lovers en je meer richten op nieuwe mensen ontmoeten, wie weet een leukerd tegenkomen, het kán allemaal, de wereld ligt nog steeds open, ook voor jou he!

Wat een gedoe, he, NIcci?
Ik hoor het zo vaak rondom overlijdens en erfenissen, het haalt niet bepaald het beste in mensen naar boven. Hoe triest eigenlijk, juist in moeilijke tijden zou je denken dat mensen merken wat nou eigenlijk écht belangrijk is in het leven, en er voor elkaar zijn ipv dat de egoistische kant overheerst en nabestaanden (nog verder) uit elkaar drijft.

Als ze slim zijn tekenen ze wel, ik denk dat je duidelijk moet maken dat ze het zichzelf anders alleen maar moeilijk maken.
Dat ze jou niet dwars zitten, want een hoop tijd en moeite besparen, maar vooral zichzelf duperen.

OP het werk zijn er een paar zieken en vakantiegangers, dus een minimaal team en afgelopen dagen uitzendkrachten. Want anders doe je hetzelfde werk met minder mensen en dat is niet te doen!

Gisteren dan wel leuke uitzendkracht, jonge man, en die kon ik dan weer met tips op weg helpen, hij sprak na afloop zijn waardering daarvoor uit (en ook naar een overkoepelend leidinggevende die ff langs kwam).

Het scheelt voor mij veel met wie je werkt.
Die ene "stuurse" vrouw begint ook te ontdooien, gelukkig, denk dat ze me nu ook wat meer voor "vol" aanziet (als iemand die inmiddels weet hoe het eraan toe gaat en weet wat er moet gebeuren, iig tov uitzendkrachten voor wie alles nog nieuw is).

Dat is een stuk prettiger!
Blijf dat ik na zo'n lange dag (bijna 9 uur) nog steeds gesloopt ben en mijn voeten nog steeds niet gewend zijn, beetje last van mijn rug ook.

Gisteren gebeurde er nog iets vervelends, een hele glasvitrine aan diggelen, gelukkig had ik er niks mee te maken, maar bracht wel onverwachts meer opruim- en schoonmaakwerk mee. En dat soort dingen gebeuren altijd als de leidinggevenden en doorgewinterd personeel net weg zijn, he

Wel heel fijn dat ik zeker weten een parkeerplek dichtbij heb nu, al vertrek ik nog steeds ver van tevoren en ben dan een half uur te vroeg, haha. Beter zo, dan gehaast aan een al haastige dag te beginnen!

Vandaag niet zulk mooi weer, en daar ben ik niet rouwig om, want een hoop te doen in huis (de vloeren, met 2 katten is stofzuigen en dweilen al vaker nodig, maar dat soort dingen blijft nu liggen, dus kom er niet onderuit!)

Mijn espressomachine wordt nu echt ouder, maar weer eens ontkalkt, maar bij het stoompijpje ontkalken (die ik nooit gebruik) sloeg tot 2x toe de stop eruit.

Ik wil het weekend naar hutje, het lijkt erop dat het dan lekker weer wordt, dus nu maar ff zoveel mogelijk thuis doen, ook weer die kleding wassen natuurlijk (heb 3 sets maar als ik 4 dagen werk moet ik dus tussendoor ook wassen).

Eergisteren de bijna naaste buren van hutje gezien in het restaurant van het ziekenhuis, raar om elkaar daar tegen te komen en niet een leuke reden ook (voor haar, hopelijk blijft de schade beperkt).

Als je relatief veel mensen "kent" (van gezicht, van naam, ook al ga je niet echt met elkaar om) krijg je ook relatief veel nare dingen mee, zeker in mijn leeftijdscategorie (en ouder).

Kreeg verder vd week ook een smsbericht van een kennis van daar. Die nam contact op omdat zijn (2e) huwelijk in puin ligt blijkbaar. Ken ze nauwelijks, maar heb toen ik ze leerde kennen vorig jaar al eerder iets van hun "opgevangen", dus hij ziet nu in mij blijkbaar iemand die hij in vertrouwen kan nemen, nu hij iemand zoekt om mee te kunnen praten.

Ik ben daar altijd wat voorzichtig mee.
Ik wil best luisterend oor zijn (komend weekend), maar niet dat iemand aan mij gaat hangen als steun en toeverlaat oid.

Ik weet hun (begin)situatie niet, wel dat het vorig jaar al niet lekker liep, je ziet dat toch vaker, ben bang dat zo'n man nogal verblind is geweest (is iig uiterlijk een aantrekkelijke vrouw) en te toegeeflijk oa naar de (ook volwassen) kinderen van de nieuwe partner. Vanalles om haar maar gelukkig te maken (dus ook royaal en helpend naar die kinderen) en dat daar dan ook van geprofiteerd wordt..

Mannen die er goed uitzien én ook nog goed in de slappe was zitten zullen denk ik vaak vrouwen aantrekken die daar handig gebruik van maken, of minstens comfortabel vinden, eea als vanzelfsprekend (aan)nemen en die zin zijn sommige mannen ook naief, hoor!

Zoiets schemerde vorig jaar al door en ik hoor het vaker, de teleurstelling dat de nieuwe geliefde niet is wat het leek, niet die soulmate blijkt, integendeel, een hoop gedoe, het nooit goed genoeg kunnen doen.

Dat ze eerst verblind raken door vooral de looks en mee voor de dag kunnen komen, daar automatisch een leuk karakter aan koppelen.
En dan zich helemaal om die vinger laten winden, maar uiteindelijk een hoop gedoe op hun hals halen, een illusie armer (en soms uitgekleed, figuurlijk, worden).

Ik ken de achtergrond verder (nog) niet, en alleen van zijn kant ga ik het verhaal nog wel horen.
Geen verrassing overigens dat ze in mij de "begripvolle" verwachten, gebeurt me vaker (vaak na een eerdere kijk van mij op eea).

In die zin kan het voor mannen die goedgelovig zijn evengoed een dure en teleurstellende leerschool zijn als het om relaties en emoties gaat.

Heb me vaker verbaasd over ook mannen die ik ken en zich (vaak na een lange relatie) helemaal hebben laten inpakken door een nieuwe geliefde, die dan uiterst veeleisend (zoniet manipulerend) is en ze alles maar van pikken
Zien geen rode vlaggen als ze zich gevleid en aangetrokken voelen.
Om zich later te realiseren dat karakter toch ook wel belangrijk is

Ik wil niet vooringenomen zijn en ben ook allang niet meer gevleid dat ze in mij een betrouwbaar en veilig iemand zien, die ruimdenkend en begripvol is, nuchter meerdere kanten kan belichten en inleven.

Ik wil alleen niet dat als ze bij mij komen voor support en nuchtere kijk, ze mij dan gaan aanzien voor degene die ze wél begrijpt en gaan hopen dat ik dan die ideale partner ben.
Dus ik ben op mijn hoede, ik zit niet te wachten op een rebound, sta sowieso niet open voor wat voor relatie dan ook momenteel, heb genoeg te stellen met mezelf.

Vriendschap is okay, maar ook dan pas ik wel op dat ik niet andermans problemen op me neem of dat iemand emotioneel teveel op mij gaat leunen.

Ik heb nu al zo weinig tijd, en wil de spaarzame vrije tijd die ik over heb nu ik genoeg te doen heb daar en thuis qua onderhoud/ bijhouden, ontspannen en het leuk hebben.

Probeer jij ook te ontspannen en eea naast je neer te leggen voor zover mogelijk!
Het wordt schijnbaar echt een weekend met mooi weer, dus lekker in je tuin of op pad, zijn ook (eindelijk) aangename temperaturen om iets te doen.

Goed zo, NIcci, laat je niet gek maken hoor!

Heb alleen vandaag vrij, morgen late dienst, dus dan ga ik niet door naar hutje, wordt zaterdag pas daarheen. Tegenwoordig mag ik al blij zijn als ik er 1 nachtje slaap (maandag vroeg alweer werken, dus zondagavond naar huis).

Ben niet gewend "alles" te moeten doen op 1 vrije dag, heb uitgebreid gebadderd, de vloer moet nog, ik had even naar de winkels gewild voor een leuk shirtje of blousje en nieuwe (brita) waterfilters voor de kan, die ik gebruik voor water voor de koffiemachine, nu die weer ontkalkt is.

Alleen de supermarkten zijn doordeweeks nog open na werktijd, dus dat soort dingen doe je dan op vrije dagen, maar als ik in de weekenden bijtijds naar hutje wil blijft alleen de vrije dag over. Liever wil ik er 2, maar ook in het volgende rooster zijn het steeds 4 dagen en soms is daar dan weliswaar een kortere tussen, maar dat is dan nog steeds náást 3 lange (waarin ik die uren al heb).

Zo'n vrije dag is gewoon te kort, ook al sta ik eerder op, lijkt veel eerder om te gaan ook, haha!
Inmiddels schijnt wel de

Laters!

Mlous, het gaat zeker wel vooruit, maar einde van zo'n lange dag nog steeds last, ik vind bijna 9 u echt teveel. Maar ja, ik doe het toch tot nu toe..

Men zegt dat ik er beter uitzie, het valt echt op en dat in korte tijd. Ik merk dat ook zelf wel, veel minder pafferig in mijn gezicht bijv, buikje ook minder, ik begin weer op mezelf te lijken en met een kleurtje van afgelopen tijd zonnig weer word en voel ik me ook weer wat aantrekkelijker. Zonder dieten oid, ik eet normaal of zelfs meer, maar puur door al die beweging!

Ben ook in vrije tijd aktiever, beetje hyperig zelfs, ik sta in een hogere versnelling lijkt het wel!

Het weekend lekker naar hutje geweest en ook daar aktief, het was gisteren bijv eerste helft van de dag niet zulk mooi weer en ben ik de buitenkant van hutje gaan schoonmaken + de tuinmeubels, die zijn nu weer wit ipv groen(e aanslag)

Daarna wel lekker op mijn ligbed in het zonnetje gelegen toen die eenmaal doorbrak hoor

Wat goed voor jou dat zich weer een klus heeft aangediend!
Je ziet dat het nu toch weer (en meer) op je pad komt!

Tja, die vrijheid, het is me ook zo lief dus ik begrijp het wel dat dat ff lastig is nu voor je. Het komt wel weer. Financieel meer zekerheid geeft weer een ander soort vrijheid, he, dat is zo bizar, soms is het tijd of geld.. veel tijd en weinig geld is ook niet alles, heb ik ondervonden. Het geeft zeker innerlijke rust om weer eigen inkomen te hebben. Lekker chillen is het niet als je je financiele zorgen maakt, vind ik.

Vreselijk voor je zus en vooral ook de kinderen, het is nogal wat en zo onverwachts ook, dat blijft onbegrijpelijk en zou niet moeten kunnen. Zo'n vader is nog zo hard nodig, het is heel tegennatuurlijk.
Vind je het dan niet lastig dat jij op zo'n afstand woont?
Dat je er vaker voor haar en de kinderen zou willen zijn, bedoel ik?

Pauwenveer, dank voor de tip, ik noteer het van die schoenen!
Momenteel is het probleem dat mijn voeten opzetten als het warmer wordt. Ik doe het nu al een paar dagen op mijn NIkes, die zitten toch het ruimst, en ook geen last vd blaar.

Wandelschoenen lijken me heel nuttig bij het werken, maar kan niet weer nieuwe paren schoenen veroorloven. Het gaat nu wel, ik loop veel kleine stukjes, langere afstanden valt nog tegen maar misschien ligt dat toch aan die aangemeten zooltjes.
Het blijft uitproberen en wisselen, heb nu meerdere paren.

Je klinkt toch al een stuk beter, moet ik zeggen.
Leuk dat je meer onderneemt weer en oa die mensen die je een tijd niet gezien had.
Top dat je jezelf uit die comfortzone rukt en ook dat bandje gaat kijken. Hoe is dat bevallen, was het leuk en voor herhaling vatbaar?

Ik zat ook in zo'n status quo met dat gewicht enzo, ik vind het nogal moeilijk om dan jezelf te motiveren om naar de sportschool te gaan en nog wel regelmatig ook. Ik vond dat uur fysio dus al afzien. En nu in dat werk gaat het als vanzelf en in betaalde tijd ook nog.

Had ik geeneens bedacht van tevoren, maar dat is wel een fijne bijkomstigheid van fysiek werk, dat je al beweegt in betaalde tijd, en met een doel bezig bent, dus niet óm het afvallen of betere conditie, maar gaandeweg het (betaald) bezigzijn.
Ik zou het zelf ook moeilijk vinden om dat buiten je werk ook nog eens te "moeten" van jezelf.. (nu moet ik wel, en dat vind ik makkelijker: als het niet hoeft dan doe ik dat niet)..

Qua werk is het misschien idd zo dat er altijd wel wat is, wat niét bevalt. Het is in een nieuwe baan ook altijd maar afwachten wat voor collega's je krijgt, en hoe eea geregeld is, wat voor klas je krijgt.
Blijft lastig: je weet nu wat je hebt, ook al is dat niet ideaal.

Maar je hebt gelijk: er is geen haast bij, je hebt alle tijd en volgend jaar zoeken ze ook nog overal personeel.
Ik ben 10 jaar ouder, en ik ben ook overnieuw begonnen, dus je hebt nog wel wat jaartjes om erover na te denken, hahaha.

Het is ook niet gezegd dat ik dit vol blijf houden jarenlang, zie ik dan wel weer.
Maar ik had ook niks te verliezen, en dat is bij jou wel anders, je hebt eea nu goed voor elkaar, en dan snap ik echt wel dat je niet over 1 nacht ijs gaat.