(Alleen zijn en) gelukkig zijn met jezelf VIII

Eind 2011 opende Lisanne een topic omdat Lisanne maar niet gelukkig kon worden met zichzelf. Haar eigenwaarde was gebaseerd op de bevestiging die ze kreeg van anderen. In een relatie werd Lisanne afhankelijk en cijferde ze zichzelf weg, als vrijgezel was Lisanne altijd op zoek naar afleiding en naar een potentiële relatie. Na een relatie met een foute man waarin ze zichzelf compleet verloren was wist ze dat er iets moest veranderen, maar hoe?

Inmiddels is dit topic uitgegroeid tot een plek waar mensen hun verhaal kwijt kunnen, maar vooral tot een plek waar men elkaar advies geeft en elkaar helpt om gelukkig(er) te worden. Het topic biedt praktische tips voor een aangenamer leven met jezelf en brengt lotgenoten samen. Het doel van dit topic is niet om de uiterste staat van kijk-mij-alleen-eens-gelukkig-zijn te bereiken.

Iedereen die zich op de een of andere manier verbonden voelt met dit onderwerp is hier welkom, of je nou net ontdekt hebt dat je anderen nodig hebt om je goed te voelen, altijd op zoek bent naar afleiding om maar niet alleen te zijn, al bezig bent om je eigenwaarde in jezelf (terug) te vinden of al helemaal gelukkig met jezelf bent. Eveneens is eenieder welkom die ongelukkig is in een relatie. Iets wat in deel III regelmatig ter sprake kwam.

Ten eerste omdat er eerder stemmen zijn opgegaan dat je niet per se alleenstaand hoeft te zijn om te streven naar "Gelukkig zijn met jezelf" zodat mensen mét relatie die hun eigen aandeel willen vergroten in gelukkig zijn zich ook welkom voelen. Het is namelijk iets wat een eigen uitdaging is en blijft, met of zonder relatie.
Ten 2e omdat eigen geluk zo onlosmakelijk blijkt samen te hangen met de (alle/allerlei) relaties met andere mensen, en zeker ook liefde en lust (of het ontbreken ervan, of die al dan niet recent voorbij zijn of nog gewenst zijn in de toekomst) de nodige invloed hebben daarop.

De puur eigen invloed is en blijft het "binnenwerk" en dat is waar we elkaar hooguit in kunnen stimuleren, tips, zetjes en aanwijzingen voor kunnen geven en waar nodig in te ondersteunen, betrokkenheid te tonen, andere perspectieven (van buitenaf, van een afstandje) op los te laten, ervaringen te delen, enz.

Uit feedback bleek dat personen het waardevol vinden om de eerste zes delen van het topic te lezen:

Deel I Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf

Deel II Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf - deel 2

Deel III foru ... -3/list_messages/215279/0

Deel IV Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf, deel IV

Deel V- Alleenzijn en gelukkig zijn met jezelf deel V

Deel VI- Alleenzijn en gelukkig zijn met jezelf deel VI vind je hier de link: psyche/alleenzijn-en-gelukkig-zijn-met- ... 1#22183041

Deel VII- link: forum.viva.nl/relaties/alleenzijn-en-gelukkig-zijn-met-jezelf-deel-vii/list_messages/385348/136?start=3400

Juni 2017 bestaat de literatuurlijst uit de volgende stukken:

Als hij maar gelukkig is – Robin Norwood

De ideale vrouw is een bitch – Sherry Argov

Coach jezelf naar succes – Talene Miedaner

Verslaafd aan liefde – Jan Geurtz (eigenlijk wel alle boeken van hem)

Je kunt je leven helen – Louise L. Hay

Het monsterverbod – Carolien Roodvoets

Liefhebben zonder voorwaarden – Paul Ferrini

De Kracht van het Nu – Eckhart Tolle

Als succes een spel is, dan zijn dit de regels – Cherie Carter-Scott

Als liefde een spel is, dan zijn dit de regels - Cherie Carter- Scott

De zeven spirituele wetten van succes – Deepak Chopra

Superbrein – Deepak Chopra

Emotionele afhankelijkheid - Dr. Rudolf Snel.

Houd me vast - Dr Sue Johnson

Liefdesbang- Hannah Cuppen

Lisanne: bedankt voor het openen van het oorspronkelijke topic! Alhoewel Lisanne minder actief is, is er nog altijd een ‘harde kern’ actief aangevuld met (eveneens welkome) passanten.

Pauwenveer, geniet je dan ook wel echt van je vrije dagen?
Ik kan ook soort van in het moment "genieten" van wat zinlozer passiviteiten bezigheden, maar voel me er dan later pas schuldig over. Naar mezelf vooral, dat ik niks beters doe met die tijd, omdat het me op geen enkele manier mentaal/ fysiek verrijkt, hooguit als zijnde "ontspanning" toch nog iéts goeds is..

Ik ben iha echt wel iemand die een voorstander is van "me-time" als dat tijd is waarin "niks hoeft/ moet" van jezelf. Dus vrij om in te vullen naar behoefte van dat moment. En als dat "nu ff niks" is, is dat okay.

Toch was dat "vroegah" toen ik óók nog veel filosfeerde, las en schreef voor mezelf gelegitimeerder dan nu ik al weinig inhoudelijk bezig ben op het werk én me in vrije tijd hooguit op de hoogte houd van de wereldproblematiek (dus actualiteiten waar je niet bepaald vrolijk van wordt), maar me stukken minder met spirituele/ filosofische/ psychologische onderwerpen bezighoud.

Daar is een direct verband tussen, trouwens.
Ik vind afgelopen decennia de tijdgeest zodanig veranderd dat ik mijn volle vertrouwen in "de wereld" wat verloren ben.
In mijn eerdere (naieve) geloof dat we een constructieve kant op zouden kunnen gaan als mensheid, en dat steeds meer anderen daar ook mee bezig zouden zijn.

Ik denk dat dat geloof (teveel) beinvloed wordt door wat we dagelijks over ons heen krijgen van alle ellende in zowel eigen land als daarbuiten, waaronder toenemende verdeeldheid, toenemende ver- en vooroordelen over vanalles van elkaar, overal wereldwijd het "wij tegen zij" en daardoor ikzelf het ook lastiger vind om optimistisch en positief te blijven over schijnbaar onoplosbare problemen en excessen.

Ik weet uit eigen verleden dat dat stukken makkelijker is als je je er op eoa manier zoveel mogelijk van afgeschermd/ buiten houdt, of iig niet direct zelf door geraakt wordt, als het ware van een afstandje naar kunt kijken als het gaat om dingen waar je zelf weinig of helemaal geen invloed op hebt en daar niet jezelf dagelijks mee confronteert.

Het is maar de vraag of dat nou echt "vluchten" is, als je liever "leuke"/ neutrale/ opgewekte "niemendaldingen" kijkt of leest/ doet die je eventjes van internationale en landelijke problematiek afleiden en je een "shotje" fijn gevoel geven, als je dat (blijkbaar) nodig hebt om jezelf op eoa manier positief gestemd/ op peil te houden in een wankelende buitenwereld.
Ik kijk bijv graag Engelse detectives ter ontspanning.

Als je eigen leventje op diverse vlakken niet is/ loopt zoals je had gewenst, zoals waar je woont of hoe je leeft, je gezinsleven is, of zorgen hebt/ maakt over de/ je toekomst of die van je kinderen, dan kan het gewoon nódig zijn om even aan "de realiteit" te ontsnappen (ook al omdat die zorgen niet altijd reeel zijn en piekeren/ je zorgen maken niet bepaald helpend is.

En zolang wát het ook is dat jou maar helpt om even "op te laden" en tot rust te komen bijdraagt aan bijv mentale afstand nemen van eigen onrust (en daarbuiten), kan het je helpen je optimistischer/ positiever te stemmen.

Het kan 2 kanten op daarmee. Het kan gewoonte worden, dus een vaste manier van "escape" en (nieuwe) "copingstrategie", en als je het maar lang genoeg doet/ volhoudt zelfs de overheersende, verslavend zelfs als je denkt dat je niet meer zonder kunt of steeds meer en meer van nodig denkt te hebben, dus in de plaats komt van andere manieren, ipv 1 van de manieren.

Je hebt daarbuiten nog wel andere dingen ondernomen buitenshuis, en ik denk dat je daar meer bij gebaat bent dan thuis op een schermpje of in een boek verdiept. Dat laatste is wat je dagelijks kunt doen, en ik denk dat het hem daar ook in zit: het is (financieel al) niet mogelijk om alsmaar buiten de deur activiteiten te ondernemen als lunchen, shoppen en concerten bezoeken en dat schermpje/ boek is altijd voorhanden..

Natuurlijk is buiten joggen of wandelen/ fietsen gratis én buiten de deur, en weten we allemaal dat dat beter is voor je gezondheid dan binnen op de bank met boek/ scherm. Tenzij je gek op sporten bent en daar blij van wordt, is dat bewegen in de kou en regen iets "wat eigenlijk zou moeten" (van jezelf) en niet bepaald wat je aanlokkelijk of leuk vindt om te doen, dus dan voelt dat niet als "beloning", als "jezelf een plezier doen".
(die "beloning" is niet tijdens de bezigheid zelf (leuk vinden wat je aan het doen bent op zichzelf), maar volgt later pas, na afloop, haha, als je het tóch gedaan hebt, en dat is het verschil meteen ook met activiteiten die je een goed gevoel ("kickjes" noem jij het) geven terwijl je ermee bezig bent, en misschien juist daarná niet goed voelen (dat je je tijd "verspild" hebt of langer dan je vooraf jezelf toestond bijv).

Dat heeft vermoedelijk te maken met dopamine-serotonine-balans (voor zover ik begrijp van wat ik ervan snap).
Waar jij (en ikzelf ook) gevoeliger voor zijn, al wordt AD(H)D vooral in verband gebracht met dopamine(tekort) en dat je dan vooral op zoek zou zijn naar wat dus dopaminekicks geeft.

Aktiviteiten en (leuk)spannend zouden dopamine aanmaken/ vrijgeven (directe stimulans van beloningsgebieden in je brein) en daarná krijg je dan het voldane en relaxte/tevreden/ blije gevoel van dat serotonine vrijkomt).

Passiviteiten (lezen, schermpjes) zouden dan juist serotonine aanmaken/ vrijmaken, zonder dat je daar eerst zelf inspanning voor hoeft te doen.
Vooral als je die passiviteiten als "jezelf belonen" beschouwt ("mag ik mezelf nog een "pleziertje gunnen", na een drukke dag vol inspanningen en alles "wat moet"?) dan is het niets meer dan een vrij gemakkelijke en (altijd) beschikbare wijze om jezelf van zowel dopamine als serotonine te voorzien.

Dat is meteen ook het "linke" ervan: als het op die manier zo makkelijk te "krijgen" is zonder dat je er iets voor hoeft te doen of te laten, waarom zou je jezelf het dan moeilijk maken en jezelf "moeten zetten' tot iets wat je als een opgave ervaart (zoals naar de sportschool of buiten lopen/fietsen)?

En zo houdt het zichzelf in stand ook.
Wát het is wat iemand als "beloning" of "kick(je)" ervaart (seks, sporten, snoepen, chocola, eten, alcohol, roken, gokken, mobieltje, internetten, parachutespringen, in een achtbaan gaan, pillen/ drugs, whatever) is heel persoonlijk: chocola, chips of snoep doet in mijn brein geen beloningsgebied oplichten, omdat ik daar niks om geef, social media- of whatsapp-piepjes op mijn telefoon al helemáál niet (vind ik juist storend), maar bij een ander die daar gek op is dus wél (en zij weer niet van de mijne, waar zij dan weer niks mee hebben).

Sommige van die manieren voegen fysiek of lichamelijk niet veel toe, maar zijn relatief onschadelijk, totdat het overmatig of de énige manier van belonen/ ontspannen wordt. Of anderszins je normale verdere functioneren hindert (bijv bingewatching als je niet kunt stoppen en de volgende dag vroeg op moet en fit zijn).

En sommige zijn zelfs wél op zichzelf schadelijk (in bepaalde mate iig) en dan geeft het op korte termijn misschien "een goed gevoel" (pilletje bijv) maar op langere termijn fysieke schade, en misschien ook schaamte- en schuldgevoelens, dus achteraf niet de voldoening van wat een gezonder dopamine-serotinine-patroon zou veroorzaken (zoals sport/seks/ constructieve inspanningen al die stoffen zelf aan- of vrijmaakt: van beloning én voldoening daarna).

Het valt en staat met niet afhánkelijk worden van een ongezonde of minder gezonde manier, terwijl het tegelijkertijd dé valkuil is dat het vaak de makkelijkste manieren zijn die je kunnen "voorzien" en je ook nog kunt volhouden, omdat ze geen eigen inspanning nodig hebben.

En als je eenmaal iets gevonden hebt wat (altijd) "werkt", dan lijken andere manieren vanzelf al minder "leuk" en helpt het ook niet erg om te kijken of te proberen "wat anderen doen", als je dat zelf niet als "lonend/ beloning" ervaart (en dat is dus omdat je jezelf dat ook niet hebt aangeleerd, dus geen lampje doet branden in je brein, zoals een doorgewinterde hardloper de "kick" die na een tijdje optreedt kent en jij niet, dus het idee van hardlopen voor de ene persoon een fijn vooruitzicht is en voor jou een doembeeld.

en zo zal het brein van een nietroker ook niet reageren op het beeld zien van iemand die er eentje opsteekt, maar bij een roker wél het beloningsgebied oplichten.
Dus een niet-roker zal niet op het idee komen om ook eens een sigaret op te steken omdat dat "dopamineshotjes" zou geven, want dat gebeurt ook niet bij diegene, tót je je brein hebt "geleerd" dat dat een "beloning" geeft (en ook stoffen zijn die je "nodig" hebt, als je die eenmaal hebt aangewend als iets "goeds en fijns")..

Een van de dingen die mijn werk me oplevert is dat ik zoveel aktief ben en beweeg op een werkdag als ik nooit zou doen op een gewone, vrije dag. Je loopt niet thuis de hele dag op en neer, en als je gaat schoonmaken/ wandelen/ zwemmen/ fietsen/ naar de sportschool oid is dat beperkte tijd en meestal niet iets wat je "vrijwillig" 8 a 9 uur achter elkaar doet (met maar 1 pauze ertussen)

Het wordt oppassen geblazen als je merkt dat je liéver die socials kijkt of alleen nog maar, ter ontspanning, en ten koste gaat van wat je anders zou doen of kunnen doen wat je normaliter ook fijn/ nuttig/ voldoeninggevend zou vinden, of van plezier in je werk of sociale leven en andere aktiviteiten afhoudt, dus minder zin veroorzaakt in andere dingen.

En deels zijn er juist misschien dingen die je veel liever zou doen (bijv seks en intimiteit), maar niet (altijd/ genoeg) voorhanden zijn en je dus op die manier probeert te compenseren met iets anders wat je fijn en leuk vindt. Heel begrijpelijk!
Het linke is dat het zodanig in de plaats ervan kan komen, dat je ook niet meer probeert (uit) te vinden wat je wérkelijk goed zou doen (zowel tijdens als na afloop) als je al iets hebt gevonden wat "ook werkt" (of iig deels), maar je eigenlijk niet happy mee of van wordt..

Het kan dus zomaar zijn dat je er niet onverdeeld happy mee bent en dan gaat het ten koste van hoe je tegen jezelf aankijkt als het dingen zijn waar je niet bepaald trots op zou zijn om te vertellen als bijv een potentiele geliefde in zicht komt, die vraagt of zou zien hoe je je vrije tijd invult.

Dat is wat bijv "Coach jezelf naar succes" zegt: "niet (pas) dán stop ik er "natuurlijk" wel mee" en zou ik mijn best wel doen om een interessante partner te zijn die initiatieven verzint en neemt om samen mee te doen.
Zij zegt: eerst alvast het leven leiden wat je zou willen leiden, dan "trek je aan" wie of wat je wilt dat daarbij past. En dus niet andersom denken van "in de tussentijd maakt het toch niet uit wat ik in mijn eentje wel/ niet doe, dûh, dat zou ik dan wel direct anders/ beter doen áls ik samen was/ die baan/ die woning/ dat leven had.

Maw: in hoeverre wordt iets wat eigenlijk uit "compensatie" is ontstaan (verveling, onmacht, niet weten wat je leuk of interessant vindt in je eentje of geen/ weinig mogelijkheden of geld voor hebt of andere beletsels) een zodanige op zichzelf staande gewoonte, dat het "voldoende" compenseert om je helemaal niet meer in te spannen om datgene te "krijgen" wat je jezelf eigenlijk (liever) zou gunnen en gezond/ goed voor je zou zijn, je écht goed zou doen of je zou verrijken op eoa manier?

(en deze vraag mag ik mezelf momenteel ook -weer- stellen..)

Over mij: deze week nadenken over aanstaande contractverlenging: blijven werken waar ik nu werk en het aantal dagen/ uren/ werkzaamheden voor zover ik daar zelf invloed op heb of op zoek naar iets anders?

En ik ben daar niet uitgekomen met leidinggevende(n).
Ik wilde inzetten op 1 dag minder aan "vaste -dus verplichte- uren" en dan flexibel zijn voor extra dagen en uren werk als daar behoefte aan is (en ik dus de extra dag(en)/ uren naar eigen zin, behoefte en gesteldheid per keer kan reageren of ik wel of niet beschikbaar ben daarvoor).

Maar nu wil het geval dat er dus 1 vaste (bijna fulltime) collega op staande voet weg moest, een ander (parttimer) er zelf mee stopt én dat 1 vaste (al oudere) kracht burnout thuis zit. En het bedrijf juist meer én flexibeler inzetbare mensen zoekt/wil.
Dus nieuwe oproepkrachten erbij, deels in te vullen door veelal (piep)jonge afroepkrachten die alleen na school of in het weekend kunnen (dus goedkoop en op 0-urenbasis).

En juist minder afhankelijk willen zijn van bestaande werknemers met een "vast" (tijdelijk, 7 maanden- of jaar-) contract, die -zoals zij denken dat ik er ook 1 ben- een risico meebrengen op óók vroeg of laat uitval/ ziekmelden.

Doordat er zo weinig vooruitgang zat/zit qua last van mijn voeten zien ze me dus tóch als een risico dat ik het niet volhoud, ook al heb ik nog zo hard(er) gewerkt (dan wie dan ook daar) júist om me te willen bewijzen,.

Ik heb laten zien dat mijn werk er niet onder lijdt, ik me aan (alle) afspraken houd, nooit een dag te laat of ziek ben geweest, dus op me kunnen rekenen, ik betrouwbaar en loyaal ben, zorgvuldig, weet hoe het werkt en me 100% inzet, (naar hun zeggen ) zéér klantgericht ben (en snel), beschikbaar was voor extra (of andere) dagen/ uren en (bij collega's) niet-populaire rol/ tijdstippen..

Dacht ik eerst nog: wat fijn dat deze werkgever rekening houdt met voorkeuren en waar je kwaliteiten liggen, wat (beiden) goed uitkomt qua werkzaamheden en tijdstippen én je goed afgaat, wordt nu een beetje "tegen me gebruikt": ze denken dat het teveel vergt van me en op de langere duur ik tóch ga inboeten op mijn lijf en levenskwaliteit (het werk zelf wel prima gaat, maar ik vooral fysiek last heb na werk en dat me beperkt in mijn vrije tijd, dus moet herstellen ipv bijtanken).

Ze vullen eea zelf in en dat heb ik ze ook gezegd, want ze communiceren niet, vragen niet wat ik zou willen en kunnen, dit werk is idd soms wel fysiek zwaar, maar het lukt me prima, draagt voor mij juist (óók) tegelijkertijd bíj aan levenskwaliteit, geeft structuur en voldoening, energie (oa fijn contact met klanten, collega's en ander personeel), financiele ruimte om dingen te kunnen doen in vrije tijd die ik belangrijk en leuk vind, teveel genoeg beweging..

Einde gesprek kwam het er officieel op neer dat zij me "niet flexibel genoeg" kunnen inzetten (lees: niet -meer- voor meer dagen/uren dan de contractueel vastgestelde, omdat dat te zwaar is gebleken (deed ik de eerste maanden dus wel, en eens in de zoveel weekenden nog steeds een extra dag trouwens), daarom ook overbelast is geraakt) en ze mij bijv die uren niet op opeenvolgende dagen kunnen inplannen.

Blijkbaar denken ze het probleem van personeelstekort te kunnen oplossen met voor de (voor de huidige vaste medewerkers) verre van populaire late diensten en weekenddiensten (die ik dus juist fijn vind) te laten vervulen door (goedkopere) oproepkrachten (scholieren/ studenten) en de vrijgekomen hele vroege diensten (omdat diegene dus per ineens weg moest) te verdelen over de huidige vaste krachten en op de andere lokatie tijdelijk uitzendkrachten erbij om dat op te vangen.

En hoe tevreden ook over mijn inzet, ze nu dus op zoek zijn naar (een of meer) nieuwe mensen (met nieuwe voorwaarden) die flexibeler inzetbaar zijn qua (meer)uren en -dagen zoals voor de werkgever gunstig is (makkelijker inroosteren dan ze nu bij mij doen met vrij vaste dagen en uren).

(ik heb trouwens niet gevraagd om die "vaste" dagen van afgelopen tijd, zij hebben me zelf zo ingedeeld en dat kwam mij goed uit, hielp mij idd om tussendoor te herstellen, behalve dan dat ik de maandag een paar keer -met toestemming- geruild heb tegen later beginnen én dan maar bijna 8 u ipv 9 uur lange dag had).

Bovendien kwam dat mij goed uit zodat ik dan nog een beetje weekend naar hutje kon, aangezien ik vrijdagavond vast late dienst had (wat niemand anders wil) en dan van daaruit op maandag naar mijn werk, dus zaterdag en zondag daar slapen).
En die collega wil juist niet die late dienst, dus als het dan zo naar wensen/ behoefte van je werknemers kan worden opgelost, kan je imo toch plannen met rekening houden (zo mogelijk) met voorkeuren van werknemers?!

Zo ook met voorkeuren en kwaliteiten van werknemers als het om de diverse rollen/ lokaties en werkzaamheden zelf gaat: ik dacht dat ze dat deden, ik vond het al zo tof dat ze rekening hielden met niet alleen mij, maar ook andere collega's en oa op die manier zich inzetten om goed, gemotiveerd personeel te behouden (ipv verloop van de laatste tijd).

Het komt er eigenlijk op neer dat ze gokken op nieuw personeel dat zich makkelijker voegt naar voor het bedrijf flexibel zijn dan zelf flexibel moeten zijn. En liever het gokken op (vervangbare) oproep- of uitzend- of "flexpool"krachten, dan het risico dat een (oudere) "vaste" uitvalt en doorbetaald moet worden.

En ik snap dat heus van werkgeverszijde. Dat ze zichzelf daarmee benadelen in kwaliteit en betrouwbaarheid van ervaren, gemotiveerd personeel zeiden ze zelf ook in het gesprek. (Niet dat álle jongeren per definitie minder gemotiveerd of gecommit zouden zijn, he, er zijn er genoeg met verantwoordelijkheidsgevoel en loyaliteit enz, maar zeer waarschijnlijk (denk ik) kun je minder rekenen als bedrijf op uitzend- en oproepkrachten die maar af en toe werken.

Juist mensen zoals ik hebben er (heel) veel voor over om (weer) aan het werk te zijn en te blijven en zullen net ff wat harder hun best doen, tenminste ik wel.
Het is teleurstellend voor mij dat dat harde werken en wat ik ervoor over had (wat het me kostte, ik heb wat afgezweet daar, en pijn, ongemakken en moeite voor lief genomen), en het dan toch niet loont..

Ik had het (vond ik) vooraf zó goed "uitgezocht", waar ik (liefst) wilde werken, qua lokatie/ bereikbaarheid, personeelsparkeerkaart, soort instelling/bedrijf/ klanten/werk wat ik leuk vind, en zoals het afgelopen tijd ging was het goed te doen.

Misschien hebben ze ergens wel gelijk en is het (fysiek) wel "beter" voor mij als ik ander werk zoek waar mijn lijf niet zo belast word (of minder dagen/ beter verspreid), ze vinden mij nog steeds een "toppertje" en bieden aan om me onder te brengen bij en aan te bevelen bij andere takken van hetzelfde bedrijf waar ik dan zelf meer kan bepalen hoeveel en wat voor dagen/ uren ik werk.

Daar heb ik (denk ik) geen behoefte aan, ik baal gewoon, had er zelf graag nog een tijd aan vastgeplakt, genoeg voordelen en leuks aan, zoals het nu ging was het goed vol te houden, ook al was/ bleef het ook soms zwaar en niet alles even leuk om te doen.

Misschien wérd het ook al te vertrouwd/ routine, dan nog kan ik dat ook fijn vinden en is elke dag anders, plus ook leuk contact met "vaste klanten", sommige collega's en ander ziekenhuispersoneel.

Ik had het dus helemaal niet verwacht en weken terug nog een "cadeautje" vd zaak, waarin de waardering werd uitgesproken en moet eea nog ff laten bezinken.

(Soms denk ik: had ik nou maar niks gezegd over minder (vaste) uren of dat ik liever 8 dan 9 uur had.. als het aan mij had gelegen had ik juist in de herfst-winter nog meer uren gewild, zij het dat ik dat hoogstwaarschijnlijk idd niet kon volhouden qua voet- en scheenklachten. En toch ging het al beter, ik weet ook eindelijk (maar te laat) waar het aan ligt..

(via vorige week opnieuw de Beter lopen-winkel en een site van een orthopedisch chirurg>> dus alsnog naar een gespecialiseerd podotherapeut voor toch steunzolen die op de oorzaken gericht zijn, (die niks te maken hebben met de heupen), ik ga een afspraak maken bij de kliniek waar ik geopereerd ben).

Nu nog een maand, in de wetenschap dat ik daar dus wegga en (snel) iets anders moet zien te vinden, geen idee wat en waar, maar rekening houdend met dat ik mezelf niet (weer) ga overbelasten. En denk ik iets waar ik toch meer/ andere kwaliteiten kan aanspreken en mezelf in kan ontwikkelen.

Ik heb niet veel tijd om te dubben en te zoeken, want heb gerekend op die inkomsten, kan niet zomaar weer een tijdje rustig aan doen en moet er ook niet aan denken om (weer) thuis te zitten juist met die donkere dagen en krap budget, of in een uitzend-/flexpool oid telkens ergens anders zie ik ook niet zo zitten.

Eerst maar ff laten bezinken en intussen ben ik gelukkig professioneel genoeg om komende maand nog met evenveel inzet en plezier mijn werk te doen

Pauwenveer: ik denk dat ook altijd, dat alles met een reden gebeurt. Meestal is dat dat er iets beters/ passenders op volgt.
Op het moment zelf kun je je dat soms vanuit de bestaande situatie (nog) niet voorstellen en is het allereerst de teleurstelling, ook omdat ik het niet had zien aankomen (week ervoor nog dat compliment en cadeautje).

Inmiddels ben ik achter eea gekomen: er wordt geschoven met personeel daar. Ze hadden voor mij ook een andere "aanbieding", dan zou ik bij hetzelfde bedrijf dus evengoed in dienst blijven, zij het een andere vestiging, het ging dus helemaal niet om zorgen dat ik het niet vol zou houden, ik weet nu hoe het zit.

Om de gaten in het rooster op te vangen bij "ons" zijn er nu mensen van weer een andere vestiging verderop ingezet. Die me vertelden dat daar in de zomervakantie personeelstekorten waren en teveel mensen zijn aangenomen, die daar nu hun uren niet kunnen maken en -al dan niet tijdelijk- elders worden geplaatst.

En mij hadden ze dan gedacht op een plek vlakbij de huidige vestiging, waar dus een collega (die ook een paar uur pw 's avonds bij "ons" werkte) burnout is.

Meerdere vestigingen kan ook een voordeel zijn voor personeel: de vrouw die ik kende vorige week werkt normaliter op weer een andere lokatie in de regio, die in de herfstvakantie dicht is, en wilde zelf toch aan haar uren komen.

En zo vangen ze dus blijkbaar eea op voor elkaar: waar de ene personeel tekort komt halen ze die van waar een teveel is. Nu snap ik hoe zij "flexibel inzetbaar" bedoelen: als je bij dit concern wil passen, moet je dus open staan om indien nodig ook wisselend elders in de regio voor korte of langere tijd in te vallen.

Omdat die mensen nog in dienst zijn en mijn contract verliep was dit het aanbod: door naar een andere vestiging waar ze omhoog zitten (andere werktijden ook, wat gepresenteerd werd als een voordeel voor mij, dan ben je lekker 's avonds en in het weekend vrij, terwijl ik juist late diensten geen probleem en zelfs fijn(er) vind). En geen parkeerprobleem (dwz zij geen kosten voor een personeelspas hoeven te maken). win-win. Toch?!

En misschien was die andere vestiging best okay geweest, hoor, ik weet van die (wat oudere) burnoutcollega dat ze daar al meer dan een decennium werkt, met 2 knie-operaties en al.

Maar na de 1e teleurstelling kijk ik er zelf inmiddels anders tegenaan. Tegen het werk op zich, maar ook het bedrijf, de uren achtereen die me opbreken.

Wat me letterlijk en figuurlijk al die tijd motiveerde om door te zetten was juist deze vestiging, ik mikte daarbinnen deze lokatie op die plek waar ik nog steeds het liefste ingedeeld word, qua doelgroep, bredere assortiment en afwisselender, en fysiek minder zwaar qua werkzaamheden (plus later open), zelfstandig in je eentje een tentje runnen zeg maar.. daar voelde ik me betrokken bij en uiterst verantwoordelijk voor (en willen ze dus goedkopere jongeren inzetten na schooltijd).

Juist dat andere werk is niet wat ik het minst leuk vind en (fysiek) kan opbrengen.

Het enige jammere is dat ik het zo kort tevoren pas weet, ik nam de tijd niet om me af te vragen óf ik dit zelf eigenlijk "goed genoeg" vond of misschien beter kon uitkijken naar iets anders. Ik was al blij met dát ik werk had en daar -naast dat het fysiek een opgave bleef- genoeg leuke kanten aan zaten om nog een tijdje te blijven.

Met een tussentijdse opzegmogelijkheid kon ik naar mijn idee immers altijd nog rustig rondkijken, maar heb ik niet gedaan, omdat het totaal me nog (genoeg) beviel. En ook in zekere zin wél goed voor me was: al die beweging oa, fijn klantcontact, paar leuke collega's, laatste maanden "vaste dagen" die me goed uitkwamen.

Mijn motivatie om wat ik (te) zwaar vond vol te houden was dus dat ik per sé me wilde bewijzen, voor lief nam óm maar juist daar te kunnen blijven. Ik had daar veel voor over. Dat zware was me vooraf niet duidelijk, het zijn 2 werkplekken dus, ik mikte op die ene, maar tis maar net waar je ingeroosterd wordt. En extra dagen (avonden + het weekend) waren dus de leuke plek, dat lukte me wel.

Nu die motivatie wegvalt waar ik het voor deed, kijk ik er nu al anders tegenaan: "nog een paar keer dit of dat en dan hoéf ik dat niet meer te doen"..
En alle leuke aspecten doe ik nog even vrolijk en opgewekt als anders, hoor!

Iha en gisteren weer na een uur of 6 zulke pijn (voeten) dat ik gewoon voor mezelf moet erkennen dat ik mezelf geweld aan doe en het zware ervan niet eens moet willen volhouden, omwille van de paar goede kanten eraan (geld, lokatie, veel beweging tijdens werk, positief direct klantcontact).

Met die vaste dagen van afgelopen tijd al nauwelijks te doen voor mij, maar dan herstelde ik nog soort van op de vrije dagen. Maar hoe lang nog, he? En met andere dagen/tijden (en bijv dan alleen nog die "zwaardere" plek) was me dat op den duur idd niet gelukt..

Affijn, via mijn bescheiden "netwerkje" al een paar tips gekregen waar ze dringend op zoek zijn naar personeel, daar eerst maar eens op af. Jammer dat er haast bij is, want het zou beter zijn om nu eerst de oorzaken aan te pakken van die enkel-voetproblemen (ik weet al waar: de kliniek waar ik geopereerd ben heeft nu ook een podotherapeutische afdeling, dus daar ga ik heen, en dan alles helemaal opnieuw laten bekijken, gefocust op de klachten van nu).

Omdat het in rust (nog) herstelt, zou ik die rust ook moeten nemen, of -voorlopig- minstens geen lang staand + lopend werk doen.
Ik zie het helemáál niet zitten om zittend (bureau)werk te gaan doen en ook om div redenen niet om thuis (wéér) te gaan zitten, ook al zou dat denkwerk "op mijn intellectuele niveau" zijn en mentaal interessanter en uitdagender zijn.

Feit is dat ik zo bezig was met "door-door-door-volhouden" dat ik dus geen tijd genomen heb om erbij stil te staan bij evt alternatieven en pas nu ik voor het blok sta ineens in mogelijkheden moet gaan denken wat dan wél, en dan is het nog de vraag of ik (vanwege leeftijd) daar nog kans op maak.

Dus nu ondanks de "deadline" toch rustig zien te blijven om optimistisch en met vertrouwen erin te gaan, naar mogelijkheden te kijken, ik weet nu iig wel wat ik wel en niet "aan kan" (fysiek)..

Pauwenveer, dat met jouw dochter is wel heavy als ik het zo hoor.
Goed dat je het gaat bespreken met de huisarts, al zie ik niet 1,2, 3 wat die -behalve luisterend oor- kan helpen hierbij?

Wat ook niet meehelpt aan de situatie is dat jongeren zowat 0 kans hebben op eigen woonruimte en sowieso iha noodzakelijk langer thuis moeten blijven wonen, of zij/jij dat nu wil of niet.

Ik denk dat het financieel niet mogelijk is dat ze een kamer zoekt en dan zelf verantwoordelijkheid neemt voor haar opleiding en (bij)baan én manier van leven?

Obv jouw eerdere berichten over haar is het voor jou zodanige opgave geworden om toe te moeten kijken hoe zij haar leven leidt en daarbij blijkbaar thuis niet meer te handhaven is, of met zo weinig rekening houdend met jou/ het gezin dat het jouw levenskwaliteit zó negatief beinvloedt, dat het dus onhoudbaar wordt?

Ik zou eerlijk gezegd ook niet weten wat je kunt doen, het is wel uiterst wrang dat je zo wanhopig wordt van je eigen kind, dat zij het zover laat komen..

Niet alleen tov jou (en broer?) maar vooral ook voor zichzelf, haar eigen perspectieven en toekomst, dat het haar zo weinig boeit of ze (proef ik eruit he) iets positiefs van haar leven maakt, zich ergens voor wil inzetten.

Het moet al een harde dobber zijn voor jou om dit te zien: je bent ooit in een heel andere situatie met heel andere verwachtingen en ideeen aan kinderen begonnen, in de hoop dat ze vooral zouden opgroeien tot gezonde en gelukkige volwassenen, dat je op bepaalde leeftijd wel klaar zou zijn met opvoeden en ze zelfstandig hun weg in het leven zouden vinden.

Nu houdt het zorgzame (en daarmee bezorgdheid als het niet vanzelf gaat) als ouder niet op, op puur een bepaalde leeftijd.. en voor je je kind buiten de deur wil/ zet zal er heel wat aan voorafgaan, lijkt me.
Ik vind het nogal wat waar je mee te kampen hebt!

Om dan goed voor jezelf te blijven zorgen en op andere manieren te proberen kwaliteit aan je leven toe te voegen is bittere noodzaak tegenover dat soort problemen, dus het is belangrijk dat je (ook!!) "leuke"/ ontspannende dingen voor jezelf blijft ondernemen en jezelf mentaal en fysiek in conditie houdt, dus dat je nu weer begonnen bent met thuis te sporten is wel echt een goede stap!

Ook al zie je dat misschien als iets wat je "moet" van jezelf, dan nog probeer het te bekijken als dat dat je versterkt. Alles wat je sterker maakt is goed, want die kracht is "gewoon" al nodig om niet alleen overeind te blijven met alle verantwoordelijkheden die je al draagt, laat staan zelf een leven te kunnen leiden waarin je levenskwaliteit toevoegt, en niet (stelselmatig) ónderuit wordt gehaald.

Omstandigheden kunnen dat negatief of positief beinvloeden, voor zover je daar zelf invloed op hebt althans..
Een inwonende dochter, van wie je houdt en met wie je begaan bent, maar een grote belemmering vormt op je eigen gesteldheid en welzijn is dan natuurlijk van een ander kaliber dan bijv een andere baan zoeken.

Ik snap het nog dat ze misschien geen idéé heeft wat ze wil en daardoor geen enkel "leuk" perspectief ziet op haar toekomst, zoals veel jongeren momenteel, en het wel best vindt zo, in Hotel Mama, en doet waar ze zin in heeft (of laat waar ze geen zin in heeft).

Dat jij dat niet langer wil faciliteren, komt dat wel aan bij haar? Dat je het serieus meent dat je er klaar mee bent? Denkt ze dat er toch geen echte consequenties aan zitten en het zo'n vaart allemaal niet zal lopen?

Mijn kinderen leven op andere manieren ook niet een standaard leven als dat zou betekenen "leven om te werken", huisje boompje beestje met gezinsleven, vaste lasten en eenmaal per jaar op vakantie, en daar maak ik me ook weleens zorgen over, omdat ik altijd heb meegegeven dat ze naar hun eigen idealen en hart moeten luisteren (ipv kijken wat "de maatschappij" of "anderen" voorschrijven).

Dat zij op bepaalde vlakken tegen de stroom in gaan maakt het niet de gemakkelijkste weg. Ik denk nog steeds dat als het lukt om als zoveel mogelijk "jezelf zijn" toch je weg en je plek vindt in de maatschappij, dat dat het gelukkigst maakt.

Maar soms denk ik dat het een stuk makkelijker zou zijn als je dingen nastreeft die "iedereen" doet en naadloos "past" in de wereld en "onze maatschappij" van nu, ipv een meer eigenzinnige weg te belopen in een wereld die niet (helemaal) past bij jou.

Ik ben vandaag vrij en ga vanmiddag naar mijn zoon.
Ik mag dus van geluk spreken dat juist de vaak ruimdenkende zienswijzen op div vlakken van mijn kinderen mij op mijn beurt een spiegel voorhouden en aanmoedigen om te blijven geloven in wat ik hún ooit in volle overtuiging heb willen meegeven, op momenten dat ik daar zelf aan twijfel.

Hun blik op waar het heen gaat qua ontwikkelingen in de wereld en in eigen land, maar ook waar ik zelf heen wil, in geloof, en me de komende jaren sterk voor wil maken.

Er zijn geen kant-en-klare recepten voor levensgeluk die voor iedereen zouden gelde: er zijn zoveel invloeden, ongemerkt, van buitenaf, al kun je die invloed deels beperken door je eigen innerlijk en instelling (zo) gezond en sterk mogelijk zien te krijgen (en te houden!).

In die zin blijft het belangrijk hoe je je "copingmechanismen" in positieve zin kunt inzetten bij veranderingen en die zullen (bij mij iig) niet altijd de beste zijn, in eigen subjectieve leven heb ik zeker niet de wijsheid in pacht of handel ik er altijd naar als ik best weet wat "het beste" zou zijn.

Zeker als er meerdere, zelfs tegentrijdige aspecten aan zitten, he.

Soms is aarzeling of stilstand/ afstand van iets nodig, om tijd/ ruimte te geven aan weloverwogen keuzes te maken (als er te kiezen valt) en meerdere kanten te belichten. Of om ontspannen te zijn (en creatiever "verder" te kunnen kijken dan de situatie zoals die is.

En soms een knoop doorhakken, aktie, aanpakken/ inspannen juist. En de kunst is dan om te weten hoe, wat wanneer "het beste" is..

Hoi Mlousje , fijn om toch even van je te horen!

En dat het op werkgebied bij jou iig lekker loopt en steeds meer wordt waar je je vaste baan voor opgegeven hebt

Ik weet niet of je je persoonlijke gevoelens als instabiel moet zien, het is gewoon een onmogelijk iets om te streven naar een soort continu geluks- of tevredenheidsgevoel, als je liefde & relatie en werk hebt die aan je wensen voldoen.

Er zijn altijd meer factoren die van invloed zijn waaronder de relatie met jezelf (of óp de relatie met jezelf). Dat is niet uit te vlakken en dat gaat niet alleen om of eea aan je behoeften voldoet, maar ook wat je wil en van jezelf verwacht, van je toekomst, van misschien sluimerende kwaliteiten die je nu (nog) niet gebruikt, maar stilletjesaan opborrelen.

Zo stelde mijn werk mij op sommige vlakken tevreden over mezelf, oa mijn fysieke en mentale doorzettingsvermogen als het gaat om de aspecten ik als niet bepaald "leuk" en wel zwaar ervaar en er toch bij horen, iig in dit bedrijf, en als het veel uren achtereen is.

Fysiek is het deels ook goed voor me geweest, oa voor mijn conditie, mentaal het op een positieve manier onder de mensen zijn en ook elke dag nuttig bezig geweest + voldoening na een werkdag dat ik dat toch maar weer voor elkaar gebokst heb.

Het (vrij oppervlakkig, maar toch) meeleven met bezoekers, hoe klein ook, het is toch even een hart onder de riem die een verschilletje kunnen maken. Maar ook in de avonden schept het een bandje met ander personeel zoals receptie/ bewaking en zorgpersoneel wat in de avond en nacht aan het werk is.

Het heeft me zeker ook op meerdere vlakken goed gedaan en deze periode was nodig om oa financieel wat zorgelozer te kunnen zijn en fysiek weer aktief te zijn, ik ben bijv echt wel fitter geworden.
En dat zet zich thuis ook voort: meteen ff dit ff dat doen.

Maar er was teveel "TE" en dat overstemt de voordelen op den duur toch, als het op andere vlakken teveel van je vergt. In die zin moet ik er niet rouwig om zijn dat het genoeg geweest is en daarom ga ik ook niet in op het aanbod om elders voor dit bedrijf soortgelijk werk te doen. Het is het soort instelling/ bezoekers en die lokatie die het voor mij nog enigszins aantrekkelijk maakte en oa dat ik het aanspreekpunt ben, en zeker niet de overige werkzaamheden.

Affijn, het moet niet zo zijn dat het een soort bezigheidstherapie is en je daarnaast weinig meer energie overhoudt om het leven meer inhoud te geven dan werken, je huis, de was, boodschappen eten en slapen.

Het kan op allerlei manieren goed voor je zijn, voldoening geven, je ook "nuttig" laten voelen, maar als je die inhoud niet in je werk vindt, niet erg interessant is en geen tot weinig ontwikkeling meebrengt, dan is het zaak om dat in de overige tijd te doen, anders wordt het alsnog een te "leeg" bestaan (vind ik zelf).

Vooral omdat ik hecht aan van betekenis te kunnen zijn en (meer) zingeving in het leven en dat kan ik beperkt in mijn sociale leven stoppen (en die naasten andersom ook voor mij).

Het is denk ik belangrijk om ook andere kwaliteiten te (blijven) gebruiken, als je dat al niet doet in je werk, dat blijft iig bij mij sluimeren en dat kan ik wel "bedekken" door mezelf te "vermaken" (lezen, actualiteiten volgen, "vermaak" zoals een detective kijken), maar vind ik ook "zonde" van de tijd als dat eerder tijdverdrijf is en (te) weinig toevoegt aan mezelf (ontwikkelen) of voor anderen kan inzetten.

Anyway, het zet weer aan het denken waar me op te richten komende tijd!

Zometeen extra dagje werken, of ik svp eerder kon komen (ik zou om 2 u beginnen).
Degene die ik vd week mocht inwerken heeft het na 2 dagen al voor gezien gehouden, ze zullen het nog wel merken dat ze gokken op hoe "inwisselbaar" personeel werkelijk is als het hun niet boeit of ze loyaal en gemotiveerd zijn of niet, betrouwbaar en berekenbaar zijn, hart voor de zaak/ het werk/ de klant hebben.

Gebrek aan waardering en onverschilligheid bij de leiding levert op den duur op wat ze krijgen: ontevreden en overschillig personeel (ik weet nu van meerdere mensen daar dat ze bezig zijn met sollicitaties elders). Het moet van 2 kanten komen en dat gaat om meer dan een cadeautje op zijn tijd.

Intussen blijf ik de komende maand met evenveel verve de resterende tijd voldoen, hoor!

De onrust zit er bij mij vanbinnen dus vooral, dat ik zelf (weer) moet bedenken wat dan wél, wat ik zelf (verder) belangrijk vind in werk en dus meer mag gaan kijken naar wat het mij oplevert (niet alleen voor het geld en (klant)contact), maar liefst iets waarin meer van je kennis en kwaliteiten tot uitdrukking komen en je persoonlijkheid een echt verschil maakt.

Niet zozeer waardering van buitenaf, of van opdracht-/ werkgever, maar des te meer gaat het mij om zelfwaardering, wat je uit werk, vrijwilligerswerk of hobby of wat dan ook haalt.

De onrust zit bij jou waarschijnlijk ook in jezelf.
Wellicht ook bij jou iets van te weinig "past het bij mij" ipv "pas ik bij hun" maar dan niet op werkgebied, maar je leven buiten je werk: leefwijzen en je sociale omgeving, mentaliteit om je heen of het land/ streek waarin jij je bevindt.

Dus niet of jij geaccepteerd (laat staan geliefd en/of je gewaardeerd) wordt (zoals je bent), maar of jij genoeg mensen en bezigheden om je heen hebt die bij jóu en jouw levensinstellingen passen..

Later meer, moet zo op pad.
Fijn weekend alvast!

Mlous
Excuus dat ik zo laat reageer !
Heb even eea aan mijn hoofd en nu ik gewend ben dat alles op die dagen "moet" ben ik zo aktief mogelijk ipv de rust om er even voor te gaan zitten..

Omdat andere dingen de aandacht vragen (oa praktische, zoals zsm nieuwe cv-ketel nodig en tis hier lastig het dak op te kunnen komen/ iemand te vinden die én op korte termijn tijd heeft én dat met hoge ladder okay vindt (ivm rookkanaal)).

Qua werk ben ik niet over mijn grenzen gegaan om hún tevreden te houden, hoor. Ik kan op eoa manier geen "half werk" leveren, ook niet nu ik weet dat ik daar weg ga. Ik ben zelf "perfectionistischer" dan nodig is en werk nog even enthousiast.

Het is vooral wat ik van mezélf verwacht dus van (om het even welk) werk dat ik aflever, dat ik goed ben/ doe in wát ik doe. (en misschien ook nog wat extra, mezelf laten zien dat ik niet onderdoe voor anderen, qua leeftijd en krakkemikkigheid?)

Ik haal zolang het kan nog altijd het meeste plezier uit de vele contacten daar en ben nog steeds liever druk bezig dan dat het rustig is, dus op rustige momenten verzin ik wel iets extra's om (alvast) te doen.. ik houd niet van een beetje rondhangen (rustig aan doe ik thuis wel )

Geen idee wat dan wél, en dat mag mentaal afwisselender en uitdagender zijn en fysiek wat minder (of minder uren per dag).

Fijn om te lezen dat jij qua werk juist in rustiger vaarwater bent gekomen en dat dat toevoegt aan je stabieler en gelukkiger voelen. Ik snap dat wel, want dat zijn toch heel wat uren van je leven die logischerwijs een behoorlijke bijdrage leveren aan je kwaliteit van leven. Als dat lekker loopt is dat sowieso al een zorg minder en kun je je richten op andere dingen.

Wat je geliefde katje aangaat, ik heb daar helaas ook ervaring mee
Hoe oud is hij/zij? Je schrijft 8 jaar bij jou, maar is dat ook haar leeftijd?

Hier begon het -dacht ik- ook met stress, vorig jaar toen er al vroeg (vanaf oktober) al met vuurwerk begonnen, maar ook een nogal agressieve, vervelende buurtkat die alle katten in de buurt terroriseert (en ze was zelf zo'n liefje), maar ook misschien de honden hiernaast.

Ik ben bang dat ik het onderschat heb door het zelf in te vullen dat het stress was en daarvandaan kwam.
Het begon met poepjes op het kleed in de woonkamer ipv de kattenbak.
(die kattenbak had ik voorheen alleen rond oud en nieuw trouwens, dan hield ik het kattenluik dicht en daarbuiten deden mijn katten dat altijd op bepaalde plekken in de tuin).

Rondje internet leerde me dat ipv 1 bak voor 2 katten je er 2 moest hebben (liefst 1 extra zelfs dan het aantal katten, dus liefst 3).

Nadat ik 2 bakken had was het probleem -tijdelijk- idd verholpen. Daardoor dacht ik niet aan een lichamelijke oorzaak (of ouderdom oid).

Met in huis plassen wordt het een ander verhaal, ik zou niet zomaar van stress uitgaan, het kán een oorzaak zijn, maar er kan ook echt iets heel anders, lichamelijks aan de hand zijn!!!!

Ze geeft een duidelijk signaal dat er iéts aan de hand is (ze kunnen niet veel meer dan hun gesteldheid uitdrukken dan een verandering in gedrag qua eten, drinken of zindelijkheid).

Plassen in huis vond ik zéér alarmerend: zichzelf en/of hun eigen leefomgeving bevuilen is zó niet katten-eigen, dan is er grote kans dat er meer aan de hand is (dan stress of ongelukkig/ zich niet thuis voelen).
En dat bleek in mijn situatie ook zo.
En te laat om nog iets aan te kunnen doen (maar dat hoeft dus niet iets dramatisch te zijn, kan ook iets zijn als blaasgruis oid wat met dieet op te lossen is).

Laat fysieke oorzaken svp onderzoeken en -hopelijk- uitsluiten (heb je waarschijnlijk al gedaan) alvorens het op haar leefomgeving, andere huisdieren en stress te gooien!

Ik denk dat plassen in huis/ "eigen nest" echt een uiterste is, als ze echt niet anders kunnen..

Mocht er lichamelijk niks aan de hand zijn, dan is het te proberen bij de moeder van je vriend, al is het op proef. En dan kijken hoe het met haar gaat?

Ik weet zeker dat het niet klopt wat zo vaak verondersteld wordt: dat katten einzelgängers zijn (itt honden) en het prima vinden áls ze maar te eten krijgen en het niet uitmaakt wie dat geeft.

Je merkt duidelijk hoe ze op je gericht zijn, hun gehechtheid, liefde en aanhankelijkheid, misschien de ene meer dan de andere kat en ze gaan ook graag hun eigen gangetje, lijken misschien (op het oog) minder afhankelijk van je dan een hond en kunnen wel een paar dagen zonder jou.

(ik heb ze als ik naar hutje ging vaak een beroep kunnen doen op de buurvrouw en onderbuurman voor eten, drinken en in de gaten houden en dat ging prima. Andersom doe ik dat ook voor de katten van die buurvrouw, maar wie weet is dat meer dat ze dat "gedogen" en niet bepaald prettig vinden.

Voormalige "oppas" (oa toen ik ook nog een hondje had regelde ik iemand die in mijn huis verbleef als ik bijv op vakantie ging) zei altijd dat ze heel goed kon merken aan hun als ik afwezig was, niet alleen minder eten, maar ook ander gedrag wat zij interpreteerde als gemis.

Mijn overgebleven katertje (ook alweer 13 jaar oud) is inmiddels best close met mijn onderbuurman en andersom, maar toch vooral als ik er niet ben.
Hij is echt een buitenkat en gaat zelfs met deze regen nog veel naar buiten, komt dan drijfnat thuis en is de enige kat die ik ken die met een handdoek afgedroogd wil worden.

Als ik thuis ben ben ik overduidelijk nr 1, wacht me op, is superaanhankelijk, wil de héle tijd knuffelen en op/ bij me zitten, volgt me naar boven als ik naar de badkamer ga (wil dan uit de badkraan drinken terwijl ik mijn tandenpoets maar ook gezelschap houden als ik in bad ga) en slaapt tegenwoordig op de overloop tot ik wakker word.

Hij is nóg meer op mij gericht sinds ik weer werk (en/of hij als enige overgebleven is van de huisdieren?)

Ik snap dus helemaal dat haar naar de moeder van je vriend brengen voor jou een uiterst redmiddel is en je daar nog niet aan wil dénken, dat ze jou dan zal missen, want dat zal ook zeker waar zijn!
Toch kan -als idd de oorzaak is dat het zo stressvol is sinds je samenwoont en er andere huisdieren zijn- die andere omgeving misschien wel opwegen tegen jou missen, als ze daar eenmaal gewend is.

Maar zou ze dan uitsluitend buiten leven bij die moeder?
Niet binnen mógen?
Geen affectie krijgen?
(hoe staat die moeder tegenover katten iha en die van jou in/ om haar huis?)
Misschien toch eens op proef laten "logeren" daar.

Zou je haar dan nog regelmatig zien (of liever katje jou zien/ knuffelen) of zou dat juist zielig zijn? (ik heb geen idee wat het beste zou zijn, het is hoe dan ook hartverscheurend als je geen andere mogelijkheid ziet)

Lastig en verdrietig dilemma hoor, als het onhoudbaar is geworden..

Hoe gaat het met iedereen ondertussen?
Geen nieuws, goed nieuws?

In hoeverre heeft het aanhoudend koude, natte en sombere weer invloed op jullie?
Sommigen zullen het misschien juist knus vinden, dat het eerder donker is, binnenshuis kaarsjes en sloffen aan, zich al verheugen op de feestdagen die op komst zijn?

Omdat het zo ontzettend veel regent heb ik mezelf een betere, gevoerde en winddichte regenjas cadeau gedaan, heb zó geen zin om bij elke stap buiten verkleumd én nat te worden! Ik had wel genoeg warme kleding en jassen voor als het koud, maar droog is, maar niet met die eeuwige regen erbij

Nu ook een wat eleganter model en kleur dan de ene die ik al had, deze past ook over een wat langer vest/ trui ipv dat die eronderuit komt

In het kader van "ruimte maken" ben ik binnenshuis weer bezig met wat weg kan aan spullen, kleding en schoenen. Deels kan wel wat op marktplaats, daar hik ik tegenaan, vind het zo'n gedoe: foto's maken, afwachten/ bijhouden van reacties en binnen een dag al op pagina 100 staan, komen ze het wel ophalen, dat soort dingen..

Brengt dat nou nog wat op, of kan ik het net zo goed weggeven (kledingbak, kringloop)? Dan heb ik het zelf in de hand hoe snel ik van mijn "rommel" af ben en heeft iemand anders nog zsm plezier van items die nog als nieuw goed zijn..

Zoals wel vaker kan ik besluiteloos zijn en begin ik er enthousiast aan, haha, heb al wat dingen klaarstaan, maar ligt het vervolgens stil qua vervolgstappen.

De bedoeling is ook dat het af kunnen strepen van (praktische) dingen die moeten gebeuren niet alleen afleidt maar (rust en) ruimte in mijn hoofd creeert voor belangrijker zaken.
Nu was het afgelopen tijd niet veel meer dan werken, huis en hutje bijhouden/ relaxen en sociale leven.

Door het natte weer ben ik al een poos niet bij hutje geweest. Voorgaande jaren ook in de herfst nog wel, maar als alles ook nog eens vochtig is, beddengoed en handdoeken niet drogen en je alsnog nauwelijks buitenkomt (en dus de hele tijd moet verwarmen ook nog) zie ik dat niet zitten.

Daar is het nodig om eea "winterklaar" te gaan maken, oa grote schoonmaakbeurt binnen, spullen opbergen en deels mee naar huis. (en waar laat ik het thuis dan weer?!).

Qua zelfzorg ook "keuzestress": moet nodig naar de kapper, maar wat belangrijker is, is de "juiste" zorg vinden voor mijn voeten. Toch weer een andere podotherapeut (nieuwe steunzolen met een onbevangen oog op de problemen van nu) of investeren in een "training" die die problemen zegt bij de oorzaken aan te pakken en te kunnen verminderen/ voorkomen dat het erger wordt??

Ook nog omdat beide voeten net een andere oorzaak hebben, dus prijzig omdat ik 2 verschillende pakketten moet afnemen dan.
En tegelijkertijd helemaal opnieuw aanmeten nieuwe steunzolen (die dan vooral symptoombestrijding zijn?) zou ideaal zijn, naast elkaar dus, ipv kiezen. Dus én oefeningen én de juiste ondersteuning in schoenen.

Maar dan ben ik het dubbele kwijt, dat zou ik best kunnen betalen áls ik werk heb, maar moet nu nog even pas op de plaats maken.

Zoals zo vaak als er meerdere vraagstukken liggen die allemaal prioriteit hebben en aandacht + geld kosten, weet ik dan niet waar te beginnen en blijft het bij (onder)zoeken en uiteindelijk (nog) niks beslissen.

Eergisteren zelf de geluidsdraden van de boxen en ingangen vd versterker opnieuw verbonden (dwz nieuw stukje "blootgemaakt" en er goed in gedaan) omdat er uit 1 box geen geluid meer kwam en de stereo een probleem bij 1 vd boxen aangaf. Daarna deed deze box het weer, maar de andere niet, hahaha
(tot zover mijn technische kennis, ik begin te denken dat de verbindingsdraad van de wifiversterker (Apple Airport) naar de stereo vervangen moet. En anders moet zoon of schoonzoon er maar aan te pas komen).. dat soort dingen waarvan je het heel normaal vindt als het "gewoon werkt"..

Dat ik de dingen graag 1 voor 1 alle aandacht geef helpt daar nu niet bepaald bij, als vanalles "dringend nodig" is.

Sommige dingen hangen met elkaar samen, want als ik bijv die voetproblemen houd, heeft dat (beperkende) invloed op wat voor werk ik zoek (en waar), óf het duurt niet lang voor het in een nieuwe baan fysiek opnieuw een belemmering wordt óf iets ga doen waar dat niet/ minder een rol speelt, maar op ander(e) vlak(ken) genoegen moet nemen met wat (soms totaal) niet bij mij past.

Dat laatste is sowieso een luxeprobleem voor veel mensen en daarop ben ik geen uitzondering. Allereerst iig probéren om zoveel mogelijk passend werk te vinden waar je kwaliteiten benut worden en je ook nog leuk/ interessant vindt om te doen, wil ik wel, zodat ik ook op de langere duur door meer gemotiveerd ben (en blijf) dan uitsluitend omdat het geld oplevert.

(Ik heb er al best wat geld in gestoken om wat ik nu doe te kunnen volhouden).

Anyway, er liggen meer dingen die "nodig moeten", onderhoud vergen, maar ook was het juist fijn om de hele dag in beweging te zijn en zie ik het niet zitten om de herfst/ winter in te gaan met het vooruitzicht van veel binnen te zijn (en te zitten, of te verzinnen hoe wél (en liefst een beetje leuk ipv "moeten") aan die beweging te komen ).

Koffiemachine is stuk, pc verouderd, cv-ketel ook, geluidsapparatuur hapert, mailen is een probleem: zelfs als je niet gelooft in "alsmaar meer = beter" veranderen dingen, het is simpeler zolang het allemaal naar behoren werkt en je geen omkijken naar hebt.

En nu dus weer zo'n druilerige "hangdag" ipv nuttig tenminste érgens de schouders onder te zetten.
Laat ik dat alsnog maar doen!

Nou, hier lijkt het opeens ook mis met mijn katje?!

Was wat minder knuffelig de laatste dagen, at wel gewoon zijn eten en drinkt altijd uit de kraan, oa als ik mijn tanden poets voor het slapen springt hij in bad en wil dan uit de badkraan drinken. Zo ook gisteravond en vanochtend.

Ik kwam vanavond van mijn werk, had nauwelijks mijn eten op en katje ging naar de gang (kattenbak denk ik) en naar boven. Hij ligt de laatste tijd graag op de overloop daar op een fleecevest van mij of op de badmat/ de badkamervloer (daar lopen verwaringsbuizen onder, dus lekker warm).

Affijn, hoor ik plotseling een opvallend hard en klaaglijk gemiauw zoals ik absoluut niet ken van hem, alsof hij ergens vast of opgesloten zat, of veel pijn had, ik schrok me rot en ging hem zoeken boven.
Lag ie languit in de gang op zijn buik, vrij onbeweeglijk, reageerde niet echt op me, het miauwen stopte wel.

Hoorde de onderbuurman thuiskomen en die ben ik gaan halen. Eenmaal boven had katje zich verplaatst naar de badkamer, maar daar ook languit en volkomen apathisch

Gebeld met spoedlijn (via site van mijn dierenarts) en die vonden het ook alarmerend klinken, dus of we daarheen konden komen. Dat dus gedaan (naar de stad). Zoveel tijd verder bleek dat ze hem maar een beetje hebben kunnen onderzoeken (hij liet het niet toe, was boos, zei ze, nou, deze is noooooit boos), dus ze kwamen er niet achter. Hij liep en zat inmiddels wel weer.

Nu dacht ze aan een epileptisch-achtige aanval of zo, heb medicijnen mee voor als het opnieuw gebeurt en dan moet ik die toedienen, pfff, dat durf ik geeneens..
Hij heeft een pijnstiller gekregen die 8 uur lang werkt en dan moet ik morgen naar eigen dierenarts voor bloedonderzoek..

Was nog een hele tour om thuis te komen, oa snelwegopgang afgesloten, ben blij dat ik zelf niet hoefde te rijden (te gestresst voor nu), maar al met al paar uur weggeweest in totaal.

Eenmaal thuis en uit dat reisding ging hij direct op de kattenbak voor een grote plas. Daarna door naar de woonkamer om de kattensnoepjes die hij eerder vanavond niet opat alsnog op te eten en daarna zijn gewone eten.

Maar nu lijkt ie helemaal de weg kwijt. Hing wezenloos te kijken boven die etensbak, of kijkt naar de muur, of om zich heen alsof hij niks herkent. Reageert ook niet echt op mij, gaat op een plek in de kamer beetje zitten kijken of bij de deur naar de gang (die ik dichthoud, stel hij vindt zijn weg naar het kattenluik en naar buiten, dat is geen goed idee natuurlijk)..

Nu weet ik totaal niet wat ik moet doen..
Ben moe maar klaarwakker (stress), alle buren slapen, kan ook mijn kinderen niet bellen midden in de nacht, ik wil katje niet alleen laten om zelf te proberen te gaan slapen zometeen..

Hij zit daar maar..

Ik kan zo slecht omgaan met dit soort situaties, zo in mijn eentje weet ik me dan geen raad.
Dat hij versuft zou zijn door die pijnstiller hebben ze verteld, maar dan denk ik aan dat ie dan slaperig zou zijn (heb dat fleecevest van boven gehaald, kan ie daarop liggen).

Kattenbak dan ook maar vannacht in de woonkamer zetten?
Hij mag in zo'n staat niet ontsnappen naar beneden/ buiten..

Moet ik zelf proberen iig een paar uur te slapen (boven? of op de bank?), denk dat ik sowieso geen oog dichtdoe.
Ben morgen gelukkig wel vrij.

Ik hoop maar dat ie zo een paar uur in slaap valt en dat ie idd alleen zo suf is van die medicijnen en morgen weer normaal reageert.
Ik durf niet verder te denken dan dat, eerst deze nacht maar eens door zien te komen allebei..

Update: heb vannacht op de bank geslapen, dwz zo'n 3 uurtjes.
Zolang ik wakker bleef, bleef katje dat ook.
Of hij die 3 uur ook geslapen heeft, weet ik dus niet.

Het verwarde/ versufte lijkt idd van de pijnstilling te komen, gelukkig!
Hij is nu weer aardig normaal, in alle gedrag, weer toenadering zoeken en knuffelen enzo. De grote pupillen van vannacht zijn ook weer normaal.

In overleg met de dierenarts houd ik hem vandaag thuis zelf in de gaten, moet hem dus idd binnen houden. Schone kattenbakken zodat ik kan zien hoe dat gaat.

Hij plast, eet en drinkt normaal (badkraan), heb het kattenluik geblokkeerd, zodat ie wel in de rest van het huis kan, want hij bleef maar voor de kamerdeur zitten en nu kan ik zelf tenminste ook door het huis zonder dat ie naar buiten kan ontsnappen.

Stofzuigen laat ik ff achterwege, daar krijgt ie altijd al stress van, maar dan kan hij normaliter naar buiten vluchten en nu niet. Vegen en dweilen woonkamer-keuken kan wel, want hij is nu boven en stond voor vandaag gepland.
(donderdag ben ik ook vrij, maar dan komt de loodgieter hopelijk een nieuwe vc-ketel installeren. Dat cv-hok wil ik leeg en schoon hebben voor donderdag).

Al met al ben ik er iets geruster op, ook omdat de dierenarts geen paniek/haast heeft met onderzoeken starten (als ze niet weten waarnaar te zoeken) en pas als het weer gebeurt of als er andere signalen/ veranderingen zijn.

Voor het geval het toch zo'n toe- of aanval was en weer gebeurt heb ik dus medicijnen meegekregen.
Morgen ben ik wel aan het werk overdag, misschien moet ik hem dan toch in de woonkamer houden, risico dat ie anders bij weggaan/ thuiskomen bij de voordeur zit om naar buiten te ontsnappen.

Tot zover dus..
Vandaag zelf maar rustig aan doen, boodschappen halen en rommelen in huis, de was doen.

Donderdag wil dochter hierheen komen en wou een vroegere exlover ook weer eens bijkletsen, is in de buurt dan, al in geen tijden meer gezien, spreken elkaar ook niet vaak meer via de app. Vind het ff fijner en belangrijker om dochter en haar vriend te zien.

Eerst maar ff afwachten hoe het loopt hier met katje en cv-ketel..



Hoe gaat het nu bij jou en met jouw katje, Mlous?

Update: nou, hij is gelukkig weer helemaal de oude

Gisteravond was dochter er en die was het met me eens dat hij prima weer naar buiten kon en sneu om hem langer binnen te houden.

Kattenluik dus maar weer geopend nadat ze weg waren (ze wil altijd uitgebreid knuffelen met hem ).

Dat heb ik geweten: binnen een half uur was ie terug.
Met een dikke vette muis.
Die ging hij opeten (gelukkig stuk van me af, zodat ik het niet hoefde te zien ), maar dat aanhoren vind ik al vreselijk. Ik kan er maar niet aan wennen

Gelukkig kwam buurman laat thuis en die heeft de resten opgeruimd.

Affijn, kan dus wel zeggen dat katje weer helemaal in orde is..

Heb een nieuwe cv-ketel en dat is een zorg minder.
De oude deed het nog prima nu, maar was al heel oud en ik wilde het risico liever niet lopen dat ie zou uitvallen als het echt koud wordt en er dan à la minute geen loodgieter te vinden is. Deze (erkende) was al een gelukje, dus ben opgelucht. Volgens hem is dit ook een zuiniger type, dus ik ben blij. En met die komende tijd aangescherpte regels ook blij dat ik dat voor ben (mijn huis is niet geschikt voor een warmtepomp).

Hoe is het met jullie?

Oeps, het topic was al zover gezakt in mijn lijstje dat ik geeneens zag dat er alweer (weken geleden) geschreven was door jullie

Binnusje: ik sluit me helemaal aan bij wat Pauwenveer zegt en word al plaatsvervangend doodmoe van wat ik lees: er is in de tussentijd eigenlijk niks veranderd bij jullie, zelfde problematiek die blijft terugkeren na een tijdje "up" (dat alles weer koek en ei leek).

Hoewel zij wispelturig is, is ze wel enigszins voorspelbaar daarin. Jij daarentegen bent nogal tegenstrijdig: je verbreekt na een lange brief waarin jij wel eenzijdig mag spuien wat jou dwarszit (maar zij niet op mag reageren) het contact, maar hoopt eigenlijk stiekem van binnen op een andere reactie dan dat zij dat accepteert: dát was nou niet de bedoeling!

En dan wil je toch wél contact, maar wel op jouw voorwaarden?
En eerder dan de bedoeling van gewoon ff langsgaan, goed gesprek en seks: jullie kúnnen op eoa manier niet "gewoon luchtig" met elkaar omgaan, het ontaardt altijd in diepere gesprekken of waar jij iig diepe betekenissen en bedoelingen achter zoekt, die dynamiek van ongezonde hechting IS een feit tussen jullie, en zal elke keer weer opspelen, van veels te intens klef naar (1 of allebei) afstand nodig.

En dat dan weer heel rigoureus (blokkeren enzo) want anders lukt het niet en krijgt 1 van jullie of allebei weer hoop en verwachtingen, maar tegelijkertijd is zelfs afstand nemen van elkaar en zelfstandig eigen problematiek onderzoeken en aanpakken altijd met als onderliggend doel om dan misschien tzt wél bij elkaar te kunnen passen.

Dus zelfs jullie eigen zelfstandigheid en individuele healing is daarop gericht ipv echt op jezelf en eigen ontwikkeling.

Ik krijg ook de indruk dat omdat jij nu aan de jouwe "werkt" jij vindt dat je mag verwachten dat zij dat dan ook doet.
Jij vindt er duidelijk wat van, niet alleen van haar wispelturigheid, maar ook dat zij aangeeft nu geen ruimte te hebben voor traumatherapie.

Begrijp je dat iedereen zelf (van binnenuit) zoiets uitsluitend op eigen tijd en tempo kan doen als diegene er zelf klaar voor/ mee is, en dus niet omdat of wanneer een ander vindt dat het tijd is daarvoor?!

Ik vind het eigenlijk gewoon gemeen dat je erbij haalt dat "iedereen" klaar is met haar wispelturigheid, incl haar ouders en vrienden, en dat jij de enige zou zijn die zoveel geduld met haar heeft.

Laaaaat haar haar eigen proces alsjeblieft, werp je niet op als een vader die beter weet dan zijzelf wat goed voor haar is/ zou zijn en dat ze het zelf allemaal niet ziet of met vallen en opstaan probeert zelf haar leven op poten te krijgen.

Iemand leert dat uitsluitend door het ook echt zélf te doen. En dan bedoel ik niet laminaat zelf moeten leren/ kunnen leggen oid.

Als je echt van haar houdt, besef dan svp dat jij daar voorwaardelijkheid aan koppelt: dat er bij jullie beiden een ongezonde hechting en beknellende aan-/ afhankelijkheid aan kleeft op momenten dat jullie close zijn, of iig er die behoefte aan dat samensmelten is/ ontstaat bij 1 of beiden.

En eenmaal op afstand van elkaar dus een soort ondraaglijk gemis wordt gevoeld wat enigszins als draaglijk wordt ervaren door daar voor jezelf "tijdelijk" aan te hangen: met het oog op een verder gelegen doel dat het nog best goed kan komen in de toekomst, als jullie allebei aan jullie issues hebben gewerkt.

Jullie hebben belang bij de staat van de ander, alleen al daarom staat er een druk op en zijn jullie subjectief over elkaar: zij moet zelfstandig(er) en stabieler worden, dan "hoef" jij niet meer na te denken over of zij zelf in staat is om dingen te regelen of dat jij je moet inhouden omdat je het haar "gunt" om het zelf te proberen te doen, het niet over te nemen/ te adviseren hoe iets moet/ hoort/ verwacht wordt door jou (en ouders/ vrienden/ anderen).

Dat wispelturige hóórt bij haar, láát haar zijn wie ze is, ik vind het echt kwalijk dat dat zo afgekeurd en als minderwaardig gezien wordt (en niet alleen door jou).
Laat haar haar eigen fouten maken, tegen haar eigen onvolkomenheden aanlopen, ook al loopt eea in de soep, iemand leert alleen op eigen benen staan door het zélf te doen (en niet dat daarbij iemand -al dan niet op de achtergrond- toekijkt óf en hoe ze dat voor elkaar krijgt, of "faalt" of niet snel genoeg op- en aanpakt!

Jij zit nog helemaal in het analyseren waarom het (nu) niet lukt tussen jullie. Het enige wat nog nooit geprobeerd is, is om echt te accepteren dat deze relatie geen goed idee is, voorgoed dus geen goed idee.
Ook niet als jullie individueel met eigen issues aan de slag (zijn ge)gaan.

Geen enkele therapie is een tovermiddel waarbij je je "instellingen" definitief verandert, die zitten in je, je krijgt er hooguit inzicht in en tools om er anders mee om te gaan. Het is niet zo dat daarmee verdwijnt wat erin zit qua aanleg en diep ingesleten mechanismen.

En ook als dat er "succesvol" voor zorgt dat het de manier(en) zou veranderen hoe je omgaat met wat erin zit, dan nog is dat vaak veel makkelijker aan te leren in allerlei situaties, behálve een liefdesrelatie met iemand die precies de oude sporen "triggert", zoals jullie met allebei al een bestaand patroon van (beurtelings) bindings- en verlatingsangst tov elkaar.

Het vervelende van ongezonde hechting is dat het automatisch een even ongezonde té diepe betrokkenheid en overmatig heftige/ intense (liefdes- en afhankelijkheids)gevoelens meebrengt. En dat voelt dan juist heel okay, heel bijzonder en gewenst, dat wil je allebei niet kwijt, want het leven lijkt anders wel heel leeg en "geamputeerd" en dat alleen diegene op de hele wereld je dat gevoel kan geven, wat jullie zien als "liefde voor elkaar" voelen, maar eigenlijk liefde is die je nódig hebt van de ander, die te voelen/ krijgen is.

Echt houden van is imo willen dat de ánder gelukkig is zoals hij of zij IS, los van hoe dat uitpakt voor jezelf, los van of je daar zelf (tzt) van profiteert, los van of dat bij je past (en je (dan, hopelijk) wél een gezonde relatie zou kunnen hebben met diegene.

Laat haar zonder enige bemoeienis, inmenging en al dan niet uitgesproken verwachtingen van jou nou eens écht haar leven leiden!!

En dus niét waarop jij op eoa manier (met wel of geen contact, wel of niet mee bemoeien maar intussen het jouwe ervan denken en verwachten hoe zij zich zou horen te ontwikkelen en in welk tempo, al doet ze er haar hele leven over) erachter zit.

Die hele persoonlijke groei is nou juist bedoeld om je los te maken van wat je ouders, familie en vrienden, omgeving enz vinden, maar te weten wie je bent en mét al je sterke en zwakkere kanten van jezélf te leren houden, en je eigen weg te bewandelen in de maatschappij, op welke manier ook, die bij je past. En dus juist niét te (leren te) voldoen aan wie/wat van buitenaf van je verwacht wordt!

Hetzelfde geldt ook voor jou: leg je nou écht eens toe op waar jij met jezelf tegenaan loopt, en dan niet met de focus op liefdesrelatiegebied, hoe je door aan je bindings- en verlatingsangst te werken je een "betere" of "geschiktere" partner zal worden, maar helemaal de focus op jezelf en je eigen innerlijke ontwikkeling als (enige) doel.

Het zou al zoveel energie opleveren als je al die tijd die je besteedt aan overdenken en dat analyseren van haar (en haar tekortkomingen) achter je zou kunnen laten en die energie in jezelf zou steken!

Dus de hele gedachte erachter (dat therapie eigenlijk bedoeld is om je te genezen van je eigen hechtings- en bindingproblematiek en tzt een gezonde relatiepartner te worden) skippen en een nieuw "doel" van te maken: zélf zo goed mogelijk in je vel zitten met wie je zélf bent, voor zover je je kunt "bevrijden" van belemmerende (of zelfs saboterende) eigenschappen, verleden, ervaringen, (aangeleerde) gedachten- en gedragspatronen, en dan helemaal voor jezelf, je eigen ontwikkeling als persoonlijkheid, los van of/ hoe je daarmee tzt "beter relatiemateriaal" zult zijn.

Dat kan in jullie geval, juist omdát jullie je zó véél te intensief vereenzelvigen met elkaars problemen en (botsende) leefwijzen/ karakters enz, óf juist hele grote afstand nodig om allebei individueel echt op jezelf te kunnen richten, echt uitsluitend door helemaal los te laten.

Juist mensen met veel minder intensieve/ afhankelijke binding en hechting zijn in staat tot een middenweg, een gezonde grens tussen met zichzelf bezig zijn en met de ander. Jullie kunnen dat niet!

Het blijft bij voornemens, doordat jullie nu eenmaal aan elkaar gehecht zijn geraakt, er al liefde is ontstaan en dat gebeurt ook tussen ongeschikte en zelfs "funeste" partners in ongezonde relaties.

Bij allebei voornemens om het "beter" te doen wat de verwachtingen van de ander zijn, in wat de ander nodig heeft van je, maar dat betekent dat de enige manier om een relatie te kunnen hebben dat je allebei niet "jezelf" kunt zijn, en het proberen tegemoet te komen aan elkaars "voorwaarden voor een geslaagde relatie" betekent pleasen/ aanpassen/ je inhouden/ je anders (moeten) gedragen dan vanbinnen voelt.

Met alle uitgesproken of onderdrukte frustraties van dien. Die je er dan vroeg of laat tóch nog even uitgooit, alvorens een deur dicht te doen, maar eigenlijk op een kier houdt voor als ze wél zou reageren zoals je eigenlijk hoopt(e).

Zij "verdient" iemand die van haar houdt mét haar (h)eerlijke wispelturigheid, mét al haar worstelingen en "tekortkomingen", slordigheden enz, en niet van de versie die zij ook zou kunnen zijn, áls zij maar verandert.
En andersom, jij "verdient" iemand die bij jou past en dat kan weleens een heel ander iemand zijn, die bepaalde "vaderlijke bemoeienis" van jou niet triggert, bij wie je je niet ergert en wil verbeteren of dat de ander moet verbeteren óm het passend te kunnen maken , maar de relatie min of meer "vanzelf" gaat, terwijl je allebei kunt zijn wie je (nu al) bent (en niet pas in de toekomst op bepaalde voorwaardelijke veranderingen misschien bij elkaar past).

Zij heeft geen verantwoordelijkheid naar jou toe af te leggen wat haar in haar eentje gelukt is, omdat dat eea doet met jóu, en wat jij horen wil dat zij "bereikt" zonder jou.
Wat zal het goed voor haar zijn als ze dat alles niet langer doet met in haar achterhoofd dat ze dan kan vertellen wat "gelukt" is (en jouw goedkeuring kan wegdragen danwel van haar ouders en/of anderen, hoe "goed" ze bezig is).

De enige "beloning" (van haar evt therapie of sowieso van haar eigen persoonlijke ontwikkeling) zou moeten zijn dat ze haar eigen beletsels en issues die haar eigen leven (onnodig) in de weg staan, en die ZIJ zo ervaart !!! , kan overwinnen of "overstemmen met andere eigenschappen, met (zelf)compassie op eoa manier leert te "omarmen" en te integreren in haar eigen functioneren in haar eigen leven.

Ze zal juist pas onafhankelijk en zelfstandig "zichzelf" kúnnen worden als ze los leert te laten wat anderen ervan vinden, ongeacht of dat jij, haar ouders, vrienden of "de omgeving/ maatschappij" is.

Houd dus svp ook op met jouw visie op haar kracht bij te zetten met "dat vinden haar ouders/ vrienden" ook..
Hoe zij ook "afwijkt": dit is wie en hoe zij is en zij wil -net als ieder ander- zich geliefd voelen om wie zij IS. En als de omgeving dat niet kan, en ze dat moet "verdienen" met gewenst of "normaal" gedrag, dan iig zichzelf lief te hebben om wie ze is.

Als partner heb je niet eoa "recht op" de "beste versie" van iemand. En dan nog "beste versie" van hoe jij dat voor je ziet, of in haar ziet.

Dat is wat mij sowieso tegenstaat in de opvattingen van sommigen/velen over liefdesrelaties: dat je daar als partner rechten aan kunt ontlenen, wat je "mag verwachten", dat je mag verwachten dat diegene zijn/ haar best voor jou doet, om zeggenschap over een ander mens oa te horen/ moeten voldoen aan eoa "gewenste" visie/ behoeften of versie, gedrag, uitingen, "moeite doen", rekening houden met, enz.

Alleen maar omdat je van elkaar bent gaan houden, daar rechten en plichten tegenover staan, om je te gaan/ blijven ontwikkelen zodat je maar bij elkaar kan gaan/ blijven passen?!

En ook al zie je vaak in die liefdespartner diens potentieel (zelfs meer dan diegene in zichzelf ziet ivm blinde vlekken bij zichzelf), dan nog is het aan diegene zelf om dat potentieel in zichzelf te ontdekken, en niet voor of uit liefde voor een/ de ander.

GUN haar die liefde voor zichzelf te ontdekken, ipv liefde onder voorwaarden te "verdienen" van buitenaf (of dat nu jouw liefde of die van ouders of anderen is).

GUN jezelf om (onvoorwaardelijke) liefde voor jezelf te ontdekken, ipv hoe je in de toekomst een "betere"/ volwaardiger partner te worden.

Pauwenveer, je klinkt idd alsof je wel toe bent aan vakantie en nodig is om bij te tanken..

Ik denk dat je momenteel ook niet aan een relatie (onderhouden) moet dénken omdat die ruimte er simpelweg gewoon niet IS!
Deels wel de behoefte aan hebt (voor zover het blijheid en energie kan géven) is heel menselijk, maar tegelijkertijd zelf nu de energie niet hebt die het kan vergen om erin te stoppen. Zeker niet als je weerstand er al onder te lijden heeft en je je niet fit voelt.

Ik heb zelf ook ondervonden dat het allemaal een stuk makkelijker is als die ruimte er wél is en je niet al te veel andere dingen aan je hoofd hebt.
Er zijn al meer dingen dan je lief zijn, die de aandacht vragen en dat is al in een drukke decembertijd, dat zal ook in je werk alleen al het geval zijn.

Heb je het idee dat het wel ergens heen gaat met (de gesprekken en afspraken met) je dochter? Of is het overwegend oeverloze herhaling die nodig is, maar weinig effect sorteert?
Echt opladen in eigen huis komt er zo niet van, lijkt me?

Terugkerende issues kunnen je helemaal in beslag nemen en in cirkeltjes laten ronddraaien, het gevoel geven dat je stilstaat, je op dezelfde plek houden, he?
Jij hebt directe (en beperkende/ negatieve) invloed van (gedrag van) thuiswonende kind(eren) op die plek en dat raakt meer dan wat ook (zoals werk wat niet lekker loopt oid) omdat het emotioneel aan je verbonden is, lastig "weg te denken" of aan de kant te schuiven om je (tijdelijk iig) te kunnen ontspannen en helemaal bij jezelf te zijn.

Het tegenstrijdige aan allerlei vormen van relatie, zelfs een FwB of een dergelijke constructie (áls je al iemand vindt) is dat het ontspanning kán geven, maar ook dat (zelf) ontspannen zijn juist een voorwaarde is om het relaxt te laten zijn/ blijven..

Je krijgt zelfs dan al vaak te maken met (verschil in) verwachtingen en behoeften, al zou je er initieel allebei min of meer hetzelfde in staan.

Het kán de positieve boost geven die je zo goed zou kunnen gebruiken, weer eens leuke en intieme dingen om aan te denken en te doen (ipv je zorgen en beslommeringen van alledag), het aantrekkelijke in een ander zien én jezelf aantrekkelijk te voelen, nu en dan die arm om je heen, ander lijf op/ in/ tegen je aan voelen, iemand zich verheugt op je komst, degene zien oplichten (die je wil dat ie blij oplicht als jij binnenkomt)..

Ook als het geen grootse liefde is en hoeft te zijn brengt dat vaak een ander gevoel en een stuk positieve bril mee waardoor je ook andere dingen net ff wat anders beziet en beleeft.

Op eoa manier brengt dat je (men) gemakkelijker in een bepaalde stemming (en daarmee ook uitstraling) dan temidden van allerlei uitdagingen en "opgaven" dat stuk in jezelf (op) te zoeken en op te wekken.

In periodes die zwaar(der) zijn of je als zwaar(der) ervaart en je energie op overlevingsstandje staat, is het logischerwijs nogal lastig om je levendig en stralend te voelen (of net te doen alsof, als je niet of nauwelijks met die levenenergie in contact staat).

Gevolg is oa dat je dan een beroep doet/ moet doen op andere overlevings- of copingmechanismen om jezelf mee "op te peppen" (die wél voorhanden zijn), en vaak is dat niet veel meer dan afleiding met (zoeken naar) positieve "input", zodat je even niet bezig hoeft te zijn met eigen sores.

Dus ook broodnodige "me-time" besteed je dan niet echt met jezelf, maar met "leuks" (leukers) dan je eigen gedachten en/of gevoelens. Of misschien besteed je al tijd genoeg daaraan én wil je daarnaast ook wat leuk(er)s om juist niét te wentelen/ verzanden in "vervelende" gevoelens.

Het knappe aan ons brein is tegelijkertijd ook een valkuil (gebleken): het inleven door toe te kijken schijnt voor je brein min of meer hetzelfde te zijn als wanneer je het zelf zou beleven. Dat is iets om alert op te zijn: zo kun je jezelf deels om de tuin leiden en een bepaalde gewenste (leuke) spanning zowel als positieve ervaringen bezorgen, door bijv het kijken naar films of ander vermaak waarmee je je "gemoed" kunt oppeppen.

Omgekeerd trouwens ook en dat is ook een valkuil: door veel negatieve en angstige bedreigende dingen te lezen in de krant of te kijken in actualiteitenprogramma's of social media heeft dat (ongemerkt) negatieve invloed op hoe je de (buiten)wereld ervaart, en heeft dat invloed op je (on)veilig en onmachtig voelen.

Ook als je het kunt relativeren met je verstand en je weet dat je niet direct zelf meemaakt (of nu niet aan de orde is, maar een toekomstbeeld) heeft waar je je brein mee "voedt" ongemerkt toch invloed op je onderbewuste, oa op wat/ waarin je gelooft en vertrouwt, maar ook op je stemming.

Zo kan zelfs een overdosis "realisme" een rem zijn op eventuele dromen en verlangens, als het hier en nu je ervan weerhouden om je een wenselijke(r) toekomst voor te kúnnen stellen alleen al.

En daar begint het toch mee: met je wél iets kunnen voorstellen, bedenken wat je wél zou wensen en willen, buiten de lijntjes van alledag kunnen (blijven) denken, buiten hoe het nú is (of al langere tijd is).

Afleiding in de vorm van vermaak, of wat anderen verzinnen aan "leuks" is op zich een relatief gemakkelijke manier om het brein positiever input te geven (dan wat je zelf aan je hoofd hebt of meemaakt, dwarszit) en daarmee niet verkeerd, behalve dat het ook confronteert met dát het via een omweg is ipv het zelf te beleven of je eigen fantasie en voorstellingsvermogen.

Om maar iets te noemen: in deze periode stikt het van de happy kerstreclames en kerstfilms en zo'n zoetsappig film(pje) kán voor romantici die zelf verlangen naar zoiets héérlijk zijn om even in onder te dompelen en plaatsvervangend met de hoofdpersonen mee te leven, maar ook (of na afloop) juist extra benadrukken wat er mist in eigen leven.

Het is tijdelijk, en "geleend", maar niet echt.
Zo ook bijv kijken naar andermans avonturen (zoals het roer om en verhuizingen en dergelijke): onschuldig en leuk tijdverdrijf, waar je je geen bult aan kunt vallen, als je het zelf niet doet en dus niet ondervindt: kan je jaloers op de positieve ervaringen zijn en mijmeren over zo'n rustig bestaan in een zonnig land, maar loop je ook geen risico op de tegenvallers en consequenties die die mensen ondervinden van zo'n stap/ ommekeer.

Afleiding werkt dus wel, zij het tijdelijk en soort via inbeelding "geleende" emoties, die "veiliger" zijn om mee te voelen dan de eigen sores, waar je nou net ff niet aan wil denken.

Voor mezelf sprekend kan ik thuis in mijn eentje wat somberder en zwaarder op de hand zijn, omdát daar in zo'n stemming dan alle ruimte voor is, er geen reden of aanleiding is om dat een halt toe te roepen of jezelf "overheen te tillen".

Lastig uit te leggen wat ik bedoel, maar het is gewoon fijn om (óók, daarnaast) anderen (in het echt) te zien "oplichten" in jouw buurt, gewoon blij (om)dat je er bent, en andersom licht ik zelf ook op door en met anderen te zijn.

Niet in de zin dat je niet vanzelf of van binnenuit "straalt" en daar anderen voor nodig hebt, maar ik bedoel in interactie met anderen elkaar zien staan en waarderen, niet om iets wat je doet (gedrag) maar alleen al door je aanwezigheid, door contact, verbale en nonverbale communicatie, ook zonder te praten de blik in elkaars ogen op te vangen.

Ik stel me even geirriteerde blikken voor bij jou thuis tussen dochter en jou, ook dat doet wat met je, en wat steun of leunen en arm om je heen hoeft niet van 1 speciale persoon te komen (een geliefde of FwB oid) en door terugtrekken en "reals" te kijken oid kun je je best tijdelijk (steeds) oppeppen, maar ook sta je daar in feite buiten: het zijn dingen waar je zelf naar kijkt en niet echt deel van uitmaakt.

Ook al kan het jóu wel "raken" en emoties bij jóu (fijne of gewenste) oproepen, dan nog maakt je jóu niet zicht- of hoorbaar als het ware: hoe jij bent of je voelt doet niks met diegenen/ datgene waar je naar kijkt, het is eenzijdig en geen wisselwerking.

Ik denk dat iedereen oplicht van positieve wisselwerking met anderen, omdat dat specifiek om jóu gaat, jij merkbaar iets teweegbrengt bij een ander en zij bij jou. Dat is iets waar je je bewust van kan zijn dat je er niet voor niks bent, dat je iets betekent (en dat hoeft niet per se groots of grote Liefde oid te zijn), ertoe doet, van waarde bent, ook als je dat zelf ff niet zo voelt, doordat anderen dat in jou zien, dat als het ware "aanraken".

Ik pleit hier dus niet voor een gevoel van eigenwaarde uit anderen halen ipv jezelf, of dat je/ men daar anderen voor nodig zou hebben. Eigenwaarde zit in jezelf, het woord zegt het al: een ander kan dat niet veroorzaken, maar wel (wat er al in jezelf zit) "opwekken" als die dat "(weer)spiegelt" naar jou. Als je het zelf even niet ziet of voelt, kan dat dus wel een handje helpen in de ogen van een ander het "mooie" van jezelf te zien. En andersom diegene ook!

En dat is wat dus niet gebeurt als "toekijker", door inleving zonder er deel van uit te maken, zoals een film of boek oid.

Je hoéft niet alles altijd maar uit jezelf te (kunnen) halen, ook niet als het om eigenwaarde of eigenliefde gaat: het bestaat imo niet alleen maar op zichzelf, je kunt het niet volkomen los zien van betekenis die je jezelf toekent op anderen/ de wereld buiten jezelf, want je maakt daar onderdeel van uit.

Ik bedoel niet "bevestiging halen" bij een ander, wat overigens ook alleen maar betekent "bekrachtiging" (dus er valt niks te bekrachtigen als het er niet al zou zitten in jezelf), niet in plaats van het zelf weten/ voelen dus. Een ander kan dat (hooguit) wel "aanraken" door waardering, maar niet bij je implanteren of zo.

Als tegenwicht als je niet lekker in je vel zit, geen energie hebt, je innerlijke criticus de overhand heeft of je gewoon alleen al relatief teveel "gedoe" hebt dat je levensenergie kost is het imo belangrijk om als het even kan je (meer/ vaker) gezelschap op te zoeken mensen die een positieve blik en vibe hebben, om je even aan op te kunnen trekken. Als zetje.

Denk dat iedereen dat kan gebruiken, en zeker als single, als het leven een tijd(je) meer "gedoe" is dan "leuks" en je het áltijd al veel van je eigen schouders moet hebben om op te leunen.

Ik hoop dat je bij kunt komen in je vakantie!

Hoe gaat het met iedereen en de kerststress?!
Ik geef er eigenlijk niet veel om en toch is het dit jaar opeens druk, ook al krijg ik zelf niemand over de vloer.

Ben zoals elk jaar weer aan het bakken geslagen.
Traditie ondertussen om bij een paar buren kleine appeltaartjes bij wijze van kerstkaart af te geven, die worden altijd erg gewaardeerd. De directe buren naast me een wat grotere, want daar kan ik altijd bij aankloppen als er iets is, dus is ook een bedankje.

Morgen zie ik overdag eigen familie en neem ik een zelfgebakken moscovische tulband mee, is altijd afwachten of ie gaar is én heel uit de vorm wil komen, maar tis gelukt! Afhankelijk van hoe laat ik daar wegga heb ik evt nog een klein feestje met vrienden in de buurt.

Dacht eerst 1e kerstdag vrije dag met niks, maar ga toch naar exschoonvader die nu echt echt oud is, kwakkelt en dementerend (bijna 100!).
Het gaat nu hard achteruit en wordt lastiger voor hem om thuis te blijven wonen, ook met de nodige hulp en thuiszorg. Hij krijgt pas nu een indicatie en dan op de wachtlijst, weet niet of zo'n hoge leeftijd enige voorrang krijgt. Hij wil het zelf, maar iemand nog verplaatsen op hoge leeftijd is ook niet alles.

Denk dat ie niet meer weet wie ik ben, en tis ook niet meer urenlang, dat is te vermoeiend. Ik ben langer onderweg dan daar, vermoed ik. Ook een appeltaartje mee en paar kleinigheidjes, nu het nog kan..

En de 2e lunch bij ex-zwager. Maak ik ook een tulband om mee te nemen. Vind lunch eigenlijk fijner dan 's avonds, ff paar uurtjes is wel prima. Ik zie sommigen alleen nog eens per jaar met kerst, ben blij dat we geen hele dinerparty's doen, geen sjieke opsmuktoestanden of speciale kleding oid, net leuk en ongedwongen!
(en lief dat ik nog steeds welkom ben! )

Heb vandaag ook nog hachee-/stoofvlees gemaakt voor mezelf voor de kerstavonden (als ik dan nog trek heb na die lunches. Ik heb niet meer eetlust dan anders, ik snap nooit dat mensen dan opeens zo overdadig eten en drinken, meerdere gangen enzo, ik krijg dat niet naar binnen (gelukkig maar).

Tis elk jaar toch weer lastig inschatten hoeveel tijd eea kost, hahaha, dan denk ik dat ik alles ruim van tevoren in huis heb en toch moet ik dan nog veel doen en vergeten dingen alsnog halen, kom ik tijd tekort!

Maar dat is beter dan niks omhanden hebben, zeker met dit rotweer, wat eigenlijk al maanden aanhoudt.
Hutje eerder deze week nog eea schoongemaakt en vochtvangers neergezet.

Verder hier en daar een sollicitatie eruit gedaan, oa bij een boekhandel, daar zie ik mezelf wel passen, maar ik vind het lastig om te bedenken, te zoeken (ik vind al die sites afscrollen zoooo deprimerend), wat geschikt is/ ik geschikt voor ben, liefst goed bereikbaar is en ik liefst ook leuk vind om te doen, zodat ik dat hopelijk met plezier nog járen volhoud!

We houden de moed erin!
Blij dat de dagen nu weer gaan lengen , want door dat donkergrijze, sombere weer (en wind) lijkt het overdag al avond, en die moet dan nog beginnen.. ik heb dan meer energie als ik aan het werk of iig lekker bezig kan zijn!

Ik wens jullie alvast gezellige kerstdagen of juist heerlijk relaxte vrije dagen waarop niks "moet", behalve waar je zin in hebt

Leven met pijn en daardoor zo beperkt worden is zeker een opgave, Nicci!
Het verkleint je leefwereld zo onnodig, en niet alleen praktisch, maar dat heeft zeker zijn weerslag op je mentale gesteldheid, eigenlijk je hele beleving van en blik op vanalles.

Je was al gewend aan een bepaalde mate van pijn en beperking maar als het dan nog een graadje of wat erger wordt, bah, ik hoop dat het snel beter gaat.

Ik vind ergens opnieuw beginnen geen probleem hoor, dat is ook wel weer verfrissend. Mijn vorige werk kon ik dromen, dus dan het enige waardoor de ene werkdag van de andere verschilt is dan de interactie met de klanten. Ik zou datzelfde (toch wel repeterende) werk met voornamelijk vaste klanten denk ik snel beu zijn..

Hoewel, aan de andere kant krijg je dan als het goed is wel een band en kan het contact ook verdiepen, ipv dat het oppervlakkig blijft.
Ik zie zulke banen bijv in zorginstellingen voorbij komen en dan vaak ook minder uren op een dag, dat zou fysiek ideaal zijn, maar aan de andere kant moet je dan meer dagen per week werken voor hetzelfde aantal uren.

Mentaal weet ik niet of ik eraan toe ben om veel tussen/ met ouderen met fysieke danwel mentale (erge) beperkingen te werken. Het zal ongetwijfeld dankbaar werk zijn en voldoening geven en toch denk ik dat ik een ander soort "reuring" zoek, waar je met allerlei leeftijden, rangen en standen te maken hebt, als het ware midden in het leven.

Heb zoveel dierbare familieleden ouder zien worden en richting einde van hun leven en dan goddank tot op hoge leeftijd (en zelfs hun laatste weken) nog zelfstandig, mobiel en "kwiek" dat ik moeite heb om te willen beseffen/ accepteren dat ik nu zelf tot de generatie behoor die al op leeftijd raakt.

Juist omdat ik het gevoel heb dat ik een paar jaar heb "stilgestaan", wil ik misschien hardnekkig nog volwaardig meedoen en meetellen. Ik voel me vanbinnen op het werk niet ouder dan pakweg 10 jaar geleden, nog even "vlot", en uiterlijk valt het ook nog wel mee, maar merk zeker wel de beperkingen nog steeds van mijn lijf, en de invloed van afgelopen jaren van inaktief zijn.

Haast ongemerkt is er naar mijn idee teveel "comfortzone" en herhaling van het zelfde/bekende ingeslopen, zij het dat zelfs dat "comfort" te wensen overliet (en bij jou ook). Dan raakt imo teveel aandacht/ energie gericht op "be- en onderhouden" van wie/wat je al hebt, bent en kent, zeker als dat al lastig genoeg is.

Hoewel ik dus zelf weiger mezelf als ouder wordend te bestempelen, merk je bij vacatures toch wel dat ze op jong(er) gericht zijn, met "je en jou", "we zijn een jong en dynamisch team" enzo. Ik ga altijd liever langs, zodat ze zien dat je nog best wel representatief en een enthousiast en energiek iemand bent (al komt daar intussen "voor je leeftijd" bij). Ik vind nog steeds dezelfde dingen leuk om te doen als werk en daar reageer ik om te beginnen op, bijstellen kan altijd nog..

Dus het mag wat mij betreft zeker wel wat spannender en uitdagender!
En dat zelf op welke manier dan ook in gang zetten, al weet ik nog niet op welk(e) gebied(en). Elke verandering begint bij jezelf en dat weet ik maar al te goed!

Ik vind dat een eigen taak, ben dus ook absoluut niet bezig met evt partner, eerst zelf
weer op (mijn) pad zijn en kijken wat ik mezelf te bieden heb.

Ja idd, ooit wilde ik een B&B beginnen in het buitenland, haha, ik kijk dat soort programma's ook graag!

In jouw geval ben je denk ik al blij als je van deze nieuwe extra pijn af komt, en allereerst weer "normaal" (lees: wat je gewend bent) te kunnen leven.
Veel plezier met je zoon en in Duitsland!

Liefs!

Hee Mlous
Fijn om wat van je te horen!

Kan goed dat de overgang zich aandient. Bij mij pas veel later, (voor zover ik me kan herinneren of dingen eraan toeschreef) maar dat verschilt per persoon. Ik weet er niet veel van, maar wel dat er al een jarenlange periode aan vooraf kan gaan dat die hormonen aan het minderen zijn en die afname kan je al merken (dus niet zo dat je pas klachten krijgt als je menstruatie helemaal uitblijft).

(ik heb ooit schildklier(hyper)problemen gehad in een periode dat er echt 0 andere oorzaken konden zijn en alle klachten waren voorbij na operatie, dus dat sterkte mij in dat het puur fysiek was en hoe sterk die invloed kan zijn. Ik hoor mensen ook over bijv PMS en dat heb ik zelf nooit gehad, maar dan zijn ze ook oiv hormonen zichzelf een paar dagen helemaal niet).

Schoonzus was er vroeg mee, nauwelijks klachten gehad en er ook vroeg weer vanaf.

Het jammere is dat er iha en wijzelf ook het allereerst zoeken in de mentale hoek, terwijl als het om hormonen gaat, alleen al schommelingen daarin directe invloed kunnen hebben op je mentale gesteldheid, zoals stemmingswisselingen.

Omdat het vaak "vage klachten" zijn die ook aan andere oorzaken kunnen worden toegeschreven (zoals stress, burnout enz) is het zo lastig vast te stellen.
Je kunt ook eens googlen op oestrogeendominantie, want oa je eetpatroon kan er ook mee te maken (of waarom de ene vrouw meer last heeft dan de andere, nog los van evt aanleg).

Ergens vind ik het ongelooflijk dat het in de medische wereld (hier althans) nog altijd een ondergeschoven kindje is en niet erg serieus wordt genomen: "tja, het hoort er nu eenmaal bij he, je moet het maar uitzitten" ..

Ik vind het nogal wat, omdat het wel om járen van je leven kan gaan, he, en je leeft NU, en dan nog op een vrij jonge leeftijd om nog van alles te willen en te kunnen. Fijn vooruitzicht dat het ooit overgaat, maar je wil toch juist die tussenliggende jaren nog optimaal of minstens "normaal" functioneren in alle opzichten??

Ik denk dat als mannen dit probleem massaal zouden hebben jarenlang er allang iets op gevonden was!

Wat fijn om te lezen dat het beter gaat met je katje en bij je kan blijven zoals het er nu naar uitziet!
Hier is katje ook weer helemaal opgeknapt, nadat ik dacht dat ik ook hem kwijt zou raken. En elke avond klimt ie op mijn borst om geknuffeld te worden

Gewoon lekker zelf invullen van die kerst is niks mis mee, ook al is het niet met familie.
Geen idee of het ook zo belangrijk wordt gevonden in Frankrijk als hier, is het restaurant open beide dagen?
Ik had ook met plezier 1 of beide kerstdagen gewerkt, geeft op een andere manier iets saamhorigs en ik vind niet dat het op precies die dagen feestelijk en gezellig "moet" zijn, omdat het nu eenmaal een bepaalde datum is.

Het is dat veel mensen moeite doen om het vrij te houden in de agenda, waar het spontaan met meerdere mensen tegelijk afspreken tegenwoordig best lastig kan zijn (datumprikker nodig).

Gisteren paar familieleden weer eens gezien die ik niet veel vaker spreek/zie dan op hooguit verjaardagen (als die al gevierd worden) en ook niet elk jaar standaard meer met kerst. Toch is het heel eigen en verre van een verplichting, het staat iedereen vrij bij ons, gelukkig, hoe je die dagen invult.