Relaties
alle pijlers
(Alleen zijn en) gelukkig zijn met jezelf VIII
woensdag 25 januari 2023 om 10:34
Eind 2011 opende Lisanne een topic omdat Lisanne maar niet gelukkig kon worden met zichzelf. Haar eigenwaarde was gebaseerd op de bevestiging die ze kreeg van anderen. In een relatie werd Lisanne afhankelijk en cijferde ze zichzelf weg, als vrijgezel was Lisanne altijd op zoek naar afleiding en naar een potentiële relatie. Na een relatie met een foute man waarin ze zichzelf compleet verloren was wist ze dat er iets moest veranderen, maar hoe?
Inmiddels is dit topic uitgegroeid tot een plek waar mensen hun verhaal kwijt kunnen, maar vooral tot een plek waar men elkaar advies geeft en elkaar helpt om gelukkig(er) te worden. Het topic biedt praktische tips voor een aangenamer leven met jezelf en brengt lotgenoten samen. Het doel van dit topic is niet om de uiterste staat van kijk-mij-alleen-eens-gelukkig-zijn te bereiken.
Iedereen die zich op de een of andere manier verbonden voelt met dit onderwerp is hier welkom, of je nou net ontdekt hebt dat je anderen nodig hebt om je goed te voelen, altijd op zoek bent naar afleiding om maar niet alleen te zijn, al bezig bent om je eigenwaarde in jezelf (terug) te vinden of al helemaal gelukkig met jezelf bent. Eveneens is eenieder welkom die ongelukkig is in een relatie. Iets wat in deel III regelmatig ter sprake kwam.
Ten eerste omdat er eerder stemmen zijn opgegaan dat je niet per se alleenstaand hoeft te zijn om te streven naar "Gelukkig zijn met jezelf" zodat mensen mét relatie die hun eigen aandeel willen vergroten in gelukkig zijn zich ook welkom voelen. Het is namelijk iets wat een eigen uitdaging is en blijft, met of zonder relatie.
Ten 2e omdat eigen geluk zo onlosmakelijk blijkt samen te hangen met de (alle/allerlei) relaties met andere mensen, en zeker ook liefde en lust (of het ontbreken ervan, of die al dan niet recent voorbij zijn of nog gewenst zijn in de toekomst) de nodige invloed hebben daarop.
De puur eigen invloed is en blijft het "binnenwerk" en dat is waar we elkaar hooguit in kunnen stimuleren, tips, zetjes en aanwijzingen voor kunnen geven en waar nodig in te ondersteunen, betrokkenheid te tonen, andere perspectieven (van buitenaf, van een afstandje) op los te laten, ervaringen te delen, enz.
Uit feedback bleek dat personen het waardevol vinden om de eerste zes delen van het topic te lezen:
Deel I Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf
Deel II Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf - deel 2
Deel III foru ... -3/list_messages/215279/0
Deel IV Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf, deel IV
Deel V- Alleenzijn en gelukkig zijn met jezelf deel V
Deel VI- Alleenzijn en gelukkig zijn met jezelf deel VI vind je hier de link: psyche/alleenzijn-en-gelukkig-zijn-met- ... 1#22183041
Deel VII- link: forum.viva.nl/relaties/alleenzijn-en-gelukkig-zijn-met-jezelf-deel-vii/list_messages/385348/136?start=3400
Juni 2017 bestaat de literatuurlijst uit de volgende stukken:
Als hij maar gelukkig is – Robin Norwood
De ideale vrouw is een bitch – Sherry Argov
Coach jezelf naar succes – Talene Miedaner
Verslaafd aan liefde – Jan Geurtz (eigenlijk wel alle boeken van hem)
Je kunt je leven helen – Louise L. Hay
Het monsterverbod – Carolien Roodvoets
Liefhebben zonder voorwaarden – Paul Ferrini
De Kracht van het Nu – Eckhart Tolle
Als succes een spel is, dan zijn dit de regels – Cherie Carter-Scott
Als liefde een spel is, dan zijn dit de regels - Cherie Carter- Scott
De zeven spirituele wetten van succes – Deepak Chopra
Superbrein – Deepak Chopra
Emotionele afhankelijkheid - Dr. Rudolf Snel.
Houd me vast - Dr Sue Johnson
Liefdesbang- Hannah Cuppen
Lisanne: bedankt voor het openen van het oorspronkelijke topic! Alhoewel Lisanne minder actief is, is er nog altijd een ‘harde kern’ actief aangevuld met (eveneens welkome) passanten.
Inmiddels is dit topic uitgegroeid tot een plek waar mensen hun verhaal kwijt kunnen, maar vooral tot een plek waar men elkaar advies geeft en elkaar helpt om gelukkig(er) te worden. Het topic biedt praktische tips voor een aangenamer leven met jezelf en brengt lotgenoten samen. Het doel van dit topic is niet om de uiterste staat van kijk-mij-alleen-eens-gelukkig-zijn te bereiken.
Iedereen die zich op de een of andere manier verbonden voelt met dit onderwerp is hier welkom, of je nou net ontdekt hebt dat je anderen nodig hebt om je goed te voelen, altijd op zoek bent naar afleiding om maar niet alleen te zijn, al bezig bent om je eigenwaarde in jezelf (terug) te vinden of al helemaal gelukkig met jezelf bent. Eveneens is eenieder welkom die ongelukkig is in een relatie. Iets wat in deel III regelmatig ter sprake kwam.
Ten eerste omdat er eerder stemmen zijn opgegaan dat je niet per se alleenstaand hoeft te zijn om te streven naar "Gelukkig zijn met jezelf" zodat mensen mét relatie die hun eigen aandeel willen vergroten in gelukkig zijn zich ook welkom voelen. Het is namelijk iets wat een eigen uitdaging is en blijft, met of zonder relatie.
Ten 2e omdat eigen geluk zo onlosmakelijk blijkt samen te hangen met de (alle/allerlei) relaties met andere mensen, en zeker ook liefde en lust (of het ontbreken ervan, of die al dan niet recent voorbij zijn of nog gewenst zijn in de toekomst) de nodige invloed hebben daarop.
De puur eigen invloed is en blijft het "binnenwerk" en dat is waar we elkaar hooguit in kunnen stimuleren, tips, zetjes en aanwijzingen voor kunnen geven en waar nodig in te ondersteunen, betrokkenheid te tonen, andere perspectieven (van buitenaf, van een afstandje) op los te laten, ervaringen te delen, enz.
Uit feedback bleek dat personen het waardevol vinden om de eerste zes delen van het topic te lezen:
Deel I Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf
Deel II Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf - deel 2
Deel III foru ... -3/list_messages/215279/0
Deel IV Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf, deel IV
Deel V- Alleenzijn en gelukkig zijn met jezelf deel V
Deel VI- Alleenzijn en gelukkig zijn met jezelf deel VI vind je hier de link: psyche/alleenzijn-en-gelukkig-zijn-met- ... 1#22183041
Deel VII- link: forum.viva.nl/relaties/alleenzijn-en-gelukkig-zijn-met-jezelf-deel-vii/list_messages/385348/136?start=3400
Juni 2017 bestaat de literatuurlijst uit de volgende stukken:
Als hij maar gelukkig is – Robin Norwood
De ideale vrouw is een bitch – Sherry Argov
Coach jezelf naar succes – Talene Miedaner
Verslaafd aan liefde – Jan Geurtz (eigenlijk wel alle boeken van hem)
Je kunt je leven helen – Louise L. Hay
Het monsterverbod – Carolien Roodvoets
Liefhebben zonder voorwaarden – Paul Ferrini
De Kracht van het Nu – Eckhart Tolle
Als succes een spel is, dan zijn dit de regels – Cherie Carter-Scott
Als liefde een spel is, dan zijn dit de regels - Cherie Carter- Scott
De zeven spirituele wetten van succes – Deepak Chopra
Superbrein – Deepak Chopra
Emotionele afhankelijkheid - Dr. Rudolf Snel.
Houd me vast - Dr Sue Johnson
Liefdesbang- Hannah Cuppen
Lisanne: bedankt voor het openen van het oorspronkelijke topic! Alhoewel Lisanne minder actief is, is er nog altijd een ‘harde kern’ actief aangevuld met (eveneens welkome) passanten.
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
maandag 18 maart 2024 om 16:48
Logisch als je je op eoa manier druk maakt, piekert, of zorgen maakt over al dan niet terechte dingen, dat er dan weinig/ minder ruimte is voor je zorgeloos en vol vertrouwen voelen, voor wensen en verlangens, voor "leuke" (toekomst)dromen en voorstellingen.
Terwijl dat zo belangrijk is om dingen in gang te zetten (of wie weet zelfs aan te trekken). Ik denk dat bijv nu over werk zoeken soms wel: "als ik niet weet wat ik wil, dan kan het universum dat ook niet in gang zetten, he".. Omdat ik geloof (en eerder ook meemaakte) dat wat je wenst, en ook iets is wat "het juiste" is/ bij je past, de aanzet vormt voor het (kunnen) uitkomen daarvan.
Niet dat alleen maar "wensdenken" genoeg is en je dan geen moeite of inspanning zou hoeven te doen en zomaar vanzelf op je pad verschijnt, he, dat bedoel ik niet. Maar wel dat als je ergens in gelooft, voor je ziet en bij je past, dat ook richting en enthousiasme meebrengt, je dat dan ook uitstraalt, en dat ook eerder "opgepikt" zal worden. En ook minder als "moeite" of inspanning voelt, áls je daar iets voor moet doen/ kunnen, omdat je het leuk vindt en niet zozeer als "moeite moeten doen" ervaart, maar iets wat je er graag voor over hebt om daar te komen.
Kan het niet goed uitleggen, merk ik.
Met alleen "wensdenken" kom je er niet, maar als het helemaal ontbreekt, omdat je niet goed weet wát je wenst, of iets wenst wat om eoa reden niet goed voor je (ontwikkeling) is, dus niet het "juiste" doel nastreeft, dan dus ook niét "vanalles" meewerkt om dat voor elkaar te krijgen, ofwel dat die kans veel kleiner is dat dat tóch gebeurt, en dat veel meer moeite en inspanning kost.
Dat komt misschien zweverig over, hoor, maar ik ken het verschil wel, als je je ergens vol overtuiging voor inzet, eoa doel of missie, en je "wind mee" krijgt daarbij. Of je dat dan te danken hebt aan "het universum" of vooral je eigen bevlogenheid is, die je laat stralen van binnenuit, en energie van krijgt en naar buiten toe ook overtuigend is, als je je bezighoudt met stappen zetten op "jouw pad", ik denk dat laatste nogal bepalend is.
En daarvoor is het nodig dat je "dicht bij jezelf" staat, en je laat leiden door je innerlijke richtlijn (niet te verwarren met je innerlijke gedachten, die namelijk ook oordelend en veroordelend kunnen zijn over jezelf, zoals de innerlijke criticus, of uit andere bronnen belemmerend kunnen zijn, van buitenaf of bijv door andere processen in brein en lijf, zoals allerlei stofjes en hormonen (overgang), algehele conditie, slaapgebrek, voedingsstoffen, vitamines, leefwijzen enz beinvloed worden.
Zoals bijv verliefdheid je juist tijdelijk vleugels kan geven zijn er meer dingen te bedenken waar je enthousiast en blij van wordt en een boost kunnen geven., zoals de kick van iets nieuws onder de knie krijgen, iets (op)bouwen, bedenken, maken, creeren, meemaken.
En andersom, hoe we soms niet in de gaten hebben hoe eea in negatieve zin beinvloedt, zoals steeds meer bekend wordt over "schermpjes", over ongemerkt het verslavende van dingen die je herhaalt en maar kort (op dat moment alleen) voor plezier zorgen, terwijl ze vlak daarna al of op langere termijn juist slecht zijn of je je er slecht bij voelt en per saldo helemaal niét bijdragen aan blijvend goed over jezelf voelen/ lekker in je vel zitten (integendeel zelfs).
En je daar nog voor schaamt en schuldig over voelt ook, omdat je dat allang en talloze keren hebt ondervonden en dus wéét (en toch blijft herhalen)..
Ik denk dat chronisch onderschat wordt wat de kracht van herhaling (met kleine beloningen/ "kickjes") doet, en niet alleen met AD(H)D-ers, als je alleen al kijkt naar bijv de schrikbarende aantallen "mobieltjesverslaafden"!
Het menselijk brein reageert sowieso op (dopamine?)kickjes, zij het dat niet iedereen even sterk of op hetzelfde reageert (als beloning of dopamine bij krijgt). Ik heb dat bijv dan juist niét met mijn mobiel of geluidjes en piepjes dat ik mail of een (app)berichtje heb, integendeel, ik vind dat alleen maar irritant (dus die geluiden uit), waar dat anderen juist aantrekt.
Het is dus maar net waar je je "positieve Pavlovjes" mee opbouwt, denk ik dan. En dan nog de mate waarin je daar dan gevoelig voor bent of wordt.
Soms IS daar volgens mij helemaal geen onderliggende reden voor, behalve dat je ooit met iets bent begonnen (ook zonder dat je daar behoefte aan had en zonder dat dat nou zo geweldig leek en was) en dat herhaalde, alleen al dat herhalen van zelfs iets ogenschijnlijk onschuldigs in de loop van de tijd ongemerkt gewoonte is geworden, je brein onbewust als "normaal, nodig hebben/ beloning" heeft aangemerkt. En dat je dat pas merkt als dat ontbreekt.
Terwijl dat niet eens iets prettigs hoeft te zijn he, mensen herhalen ook gedrag waar ze zelfs last van hebben, of tijdens die bezigheid niet eens plezier in hebben, maar gewoon puur omdat ze daar ooit aan begonnen zijn, of tijdelijk afleiding gaf oid, en aan gewend zijn geraakt. Zoals ik hierboven ook ergens schreef: ook als je het nooit miste daarvoor, bijv een groot schilderij ophangt, en na verloop van tijd ben je daaraan gewend, is het normaal en vertrouwd geworden en haal je het dan weg, dan lijkt het maar leeg, terwijl je dat daarvoor niet als leegte/ gemis ervaarde.
Het vervelende ervan is, dat dat vaak dingen zijn, die eenmalig of enkele keren misschien nog leuk en onschuldig waren, maar na herhaling eigenlijk helemaal niet meer zo leuk en lonend blijven, maar tegen de tijd dat je daarachter komt in je systeem "normaal" zijn geworden, en dat "leuks" er (allang) af is, zodat er óf meer van nodig is, óf dat je het bewuste zelf dat zelfs als saai of lastig ervaart, terwijl het onbewuste brein er toch automatisch de dopamine aan blijft koppelen.
En dat is denk ik wat het is: automatisme.
En mochten er ooit in het begin wel aanwijsbare redenen of aanleidingen voor zijn geweest, al was het wat afleiding of verveling/ tijd doden en geen grote "te onderdrukken issues", die misschien helemaal geenbelangrijke rol speelden of nu althans niet meer spelen, dan nog heb je dus (ongemerkt) een mechanisme laten ontstaan, wat je eigenlijk helemaal niet nodig had of hebt, en geen enkele lol of plezier (meer) in hebt zelfs, maar alleen iets van merkt als je het niét doet
Dat is het lelijke van automatismen: het is als systeem dé manier waarop we leren en kennis en vaardigheden "eigenmaken", zoals een auto besturen, leren zwemmen, fietsen, lezen en sommen kunnen maken. Je "verinnerlijkt" het door herhaling, tot je het onder de knie hebt en vanzelf gaat, verankerd is en je niet meer bewust bij alles hoeft na te denken of opnieuw alles elke keer opnieuw hoeft te doorlopen.
In positieve zin: oefening baart kunst.
En zo kan ook iets wat je niet bewust wou aanleren toch hetzelfde als resultaat hebben: je hebt dat door "oefening"/ herhaling "eigengemaakt" en kunt ook niet meer terug naar daarvoor, toen je dat nog niet in je systeem had geintroduceerd.
Nu is er bij veel van die gewoontes nog een herinnering aan "daarvoor", zoals denk ik de meesten van ons de tijd hebben meegemaakt zonder internet, pc's, tablets en mobiele telefoons. De kinderen die dat niet hebben meegemaakt hebben dat dus niet: dit is het normale wat zij kennen, het is waarmee ze opgroeiden en niet weg te denken.
En ook als je dat wel bewust hebt meegemaakt is de periode dat internet niet bestond alweer lang geleden, dat vervaagt langzaamaan, kun je je misschien geen voorstelling meer van maken wat je dán deed in vrije tijd, of hoe mensen dat deden, en wat dan, waar je je informatie en vermaak vandaan haalde, of voordat er uberhaupt televisie was?!
En ok lastig is dat als je eenmaal iets gevonden hebt, waar je initieel interesse en/of plezier in/ van had, ook vervaagt wat er eigenlijk nog meer is waar je evenveel, zo niet meer plezier van zou kunnen hebben, en dat ook niet onderzoekt als die behoefte er niet is, want (deels) vervuld door wat je gewend bent (en voorhanden hebt).
Terwijl dat zo belangrijk is om dingen in gang te zetten (of wie weet zelfs aan te trekken). Ik denk dat bijv nu over werk zoeken soms wel: "als ik niet weet wat ik wil, dan kan het universum dat ook niet in gang zetten, he".. Omdat ik geloof (en eerder ook meemaakte) dat wat je wenst, en ook iets is wat "het juiste" is/ bij je past, de aanzet vormt voor het (kunnen) uitkomen daarvan.
Niet dat alleen maar "wensdenken" genoeg is en je dan geen moeite of inspanning zou hoeven te doen en zomaar vanzelf op je pad verschijnt, he, dat bedoel ik niet. Maar wel dat als je ergens in gelooft, voor je ziet en bij je past, dat ook richting en enthousiasme meebrengt, je dat dan ook uitstraalt, en dat ook eerder "opgepikt" zal worden. En ook minder als "moeite" of inspanning voelt, áls je daar iets voor moet doen/ kunnen, omdat je het leuk vindt en niet zozeer als "moeite moeten doen" ervaart, maar iets wat je er graag voor over hebt om daar te komen.
Kan het niet goed uitleggen, merk ik.
Met alleen "wensdenken" kom je er niet, maar als het helemaal ontbreekt, omdat je niet goed weet wát je wenst, of iets wenst wat om eoa reden niet goed voor je (ontwikkeling) is, dus niet het "juiste" doel nastreeft, dan dus ook niét "vanalles" meewerkt om dat voor elkaar te krijgen, ofwel dat die kans veel kleiner is dat dat tóch gebeurt, en dat veel meer moeite en inspanning kost.
Dat komt misschien zweverig over, hoor, maar ik ken het verschil wel, als je je ergens vol overtuiging voor inzet, eoa doel of missie, en je "wind mee" krijgt daarbij. Of je dat dan te danken hebt aan "het universum" of vooral je eigen bevlogenheid is, die je laat stralen van binnenuit, en energie van krijgt en naar buiten toe ook overtuigend is, als je je bezighoudt met stappen zetten op "jouw pad", ik denk dat laatste nogal bepalend is.
En daarvoor is het nodig dat je "dicht bij jezelf" staat, en je laat leiden door je innerlijke richtlijn (niet te verwarren met je innerlijke gedachten, die namelijk ook oordelend en veroordelend kunnen zijn over jezelf, zoals de innerlijke criticus, of uit andere bronnen belemmerend kunnen zijn, van buitenaf of bijv door andere processen in brein en lijf, zoals allerlei stofjes en hormonen (overgang), algehele conditie, slaapgebrek, voedingsstoffen, vitamines, leefwijzen enz beinvloed worden.
Zoals bijv verliefdheid je juist tijdelijk vleugels kan geven zijn er meer dingen te bedenken waar je enthousiast en blij van wordt en een boost kunnen geven., zoals de kick van iets nieuws onder de knie krijgen, iets (op)bouwen, bedenken, maken, creeren, meemaken.
En andersom, hoe we soms niet in de gaten hebben hoe eea in negatieve zin beinvloedt, zoals steeds meer bekend wordt over "schermpjes", over ongemerkt het verslavende van dingen die je herhaalt en maar kort (op dat moment alleen) voor plezier zorgen, terwijl ze vlak daarna al of op langere termijn juist slecht zijn of je je er slecht bij voelt en per saldo helemaal niét bijdragen aan blijvend goed over jezelf voelen/ lekker in je vel zitten (integendeel zelfs).
En je daar nog voor schaamt en schuldig over voelt ook, omdat je dat allang en talloze keren hebt ondervonden en dus wéét (en toch blijft herhalen)..
Ik denk dat chronisch onderschat wordt wat de kracht van herhaling (met kleine beloningen/ "kickjes") doet, en niet alleen met AD(H)D-ers, als je alleen al kijkt naar bijv de schrikbarende aantallen "mobieltjesverslaafden"!
Het menselijk brein reageert sowieso op (dopamine?)kickjes, zij het dat niet iedereen even sterk of op hetzelfde reageert (als beloning of dopamine bij krijgt). Ik heb dat bijv dan juist niét met mijn mobiel of geluidjes en piepjes dat ik mail of een (app)berichtje heb, integendeel, ik vind dat alleen maar irritant (dus die geluiden uit), waar dat anderen juist aantrekt.
Het is dus maar net waar je je "positieve Pavlovjes" mee opbouwt, denk ik dan. En dan nog de mate waarin je daar dan gevoelig voor bent of wordt.
Soms IS daar volgens mij helemaal geen onderliggende reden voor, behalve dat je ooit met iets bent begonnen (ook zonder dat je daar behoefte aan had en zonder dat dat nou zo geweldig leek en was) en dat herhaalde, alleen al dat herhalen van zelfs iets ogenschijnlijk onschuldigs in de loop van de tijd ongemerkt gewoonte is geworden, je brein onbewust als "normaal, nodig hebben/ beloning" heeft aangemerkt. En dat je dat pas merkt als dat ontbreekt.
Terwijl dat niet eens iets prettigs hoeft te zijn he, mensen herhalen ook gedrag waar ze zelfs last van hebben, of tijdens die bezigheid niet eens plezier in hebben, maar gewoon puur omdat ze daar ooit aan begonnen zijn, of tijdelijk afleiding gaf oid, en aan gewend zijn geraakt. Zoals ik hierboven ook ergens schreef: ook als je het nooit miste daarvoor, bijv een groot schilderij ophangt, en na verloop van tijd ben je daaraan gewend, is het normaal en vertrouwd geworden en haal je het dan weg, dan lijkt het maar leeg, terwijl je dat daarvoor niet als leegte/ gemis ervaarde.
Het vervelende ervan is, dat dat vaak dingen zijn, die eenmalig of enkele keren misschien nog leuk en onschuldig waren, maar na herhaling eigenlijk helemaal niet meer zo leuk en lonend blijven, maar tegen de tijd dat je daarachter komt in je systeem "normaal" zijn geworden, en dat "leuks" er (allang) af is, zodat er óf meer van nodig is, óf dat je het bewuste zelf dat zelfs als saai of lastig ervaart, terwijl het onbewuste brein er toch automatisch de dopamine aan blijft koppelen.
En dat is denk ik wat het is: automatisme.
En mochten er ooit in het begin wel aanwijsbare redenen of aanleidingen voor zijn geweest, al was het wat afleiding of verveling/ tijd doden en geen grote "te onderdrukken issues", die misschien helemaal geenbelangrijke rol speelden of nu althans niet meer spelen, dan nog heb je dus (ongemerkt) een mechanisme laten ontstaan, wat je eigenlijk helemaal niet nodig had of hebt, en geen enkele lol of plezier (meer) in hebt zelfs, maar alleen iets van merkt als je het niét doet
Dat is het lelijke van automatismen: het is als systeem dé manier waarop we leren en kennis en vaardigheden "eigenmaken", zoals een auto besturen, leren zwemmen, fietsen, lezen en sommen kunnen maken. Je "verinnerlijkt" het door herhaling, tot je het onder de knie hebt en vanzelf gaat, verankerd is en je niet meer bewust bij alles hoeft na te denken of opnieuw alles elke keer opnieuw hoeft te doorlopen.
In positieve zin: oefening baart kunst.
En zo kan ook iets wat je niet bewust wou aanleren toch hetzelfde als resultaat hebben: je hebt dat door "oefening"/ herhaling "eigengemaakt" en kunt ook niet meer terug naar daarvoor, toen je dat nog niet in je systeem had geintroduceerd.
Nu is er bij veel van die gewoontes nog een herinnering aan "daarvoor", zoals denk ik de meesten van ons de tijd hebben meegemaakt zonder internet, pc's, tablets en mobiele telefoons. De kinderen die dat niet hebben meegemaakt hebben dat dus niet: dit is het normale wat zij kennen, het is waarmee ze opgroeiden en niet weg te denken.
En ook als je dat wel bewust hebt meegemaakt is de periode dat internet niet bestond alweer lang geleden, dat vervaagt langzaamaan, kun je je misschien geen voorstelling meer van maken wat je dán deed in vrije tijd, of hoe mensen dat deden, en wat dan, waar je je informatie en vermaak vandaan haalde, of voordat er uberhaupt televisie was?!
En ok lastig is dat als je eenmaal iets gevonden hebt, waar je initieel interesse en/of plezier in/ van had, ook vervaagt wat er eigenlijk nog meer is waar je evenveel, zo niet meer plezier van zou kunnen hebben, en dat ook niet onderzoekt als die behoefte er niet is, want (deels) vervuld door wat je gewend bent (en voorhanden hebt).
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
maandag 18 maart 2024 om 16:49
Zo kan ik me verheugen op een goede detectiveserie, terwijl ik toch een jaar of 10 minstens helemáál geen tv keek en ook niks miste daaraan. En nu 's avonds ook niet ga bedenken of er iets nóg leukers/interessanters/ beters te doen is. Niet dat ik ervoor thuisblijf, maar het is wel een apart fenomeen, dat áls ik thuis ben, dat een "vast" onderdeel is van vermaak, terwijl het lang niet altijd even spannend is en ik de volgende dag al niet meer weet waar de aflevering van gisteren over ging 
.
Ik heb ook geen "fear of missing out" als ik het oversla, het is meer dat het tot je normale routine gaat behoren en ook wel gemakkelijk is, meestal leuk genoeg. Maar meer van hetzelfde ook niet veel toevoegt, weer even snel vergeten is, en eerder tijdverdrijf dan dat het ergens aan bijdraagt (en dat dan hooguit/ vooral tijdens het kijken, niet daarvoor of daarna)..
En als het dan afgelopen is, pak ik ook geen boek meer. Andersom, als ik in een boek verdiept ben, leg ik dat ook niet opzij om die detective te gaan kijken.
Maar wat ik wel merk is dat als je eenmaal toch achter dat beeldscherm zit (ik kijk tv op mijn Ipad, heb geen tv), de kans groter is dat je na afloop van dat ene programma verder zapt op zoek naar iets wat "ook wel leuk" is, of forum lezen, dan een andere aktiviteit zonder beeldscherm. En tijdens reclames en soms zelfs tegelijkertijd, als het niet zo boeiend is
Begon ik ooit met heel soms weer eens iets selectief kijken en dan alweer klaar mee was, betrap ik me er nu soms wel op dat dat ongemerkt vaker/ meer wordt. Ik denk dat het ermee te maken heeft dat het passief is, en eenmaal "uitgecheckt" dan start ik niet een nieuwe aktiviteit, dan ben ik moe/ duf en slaperig.
Beet je kip-ei, als ik erover nadenk. Passief maakt moe, maar moe maakt ook passief. Waar ik eerder veel kon putten van binnenuit en naar buiten uiten, haalde ik daar ook energie uit, of misschien had ik die overdosis energie juist al en daarvoor dan een uitlaatklep?
Ik blijf ervan overtuigd dat (teveel) info "van buiten naar binnen" energie kost, oa ook lezen (media) wat er in de wereld gebeurt, luisteren naar meningen en belevenissen van anderen, als en voor zover dat ten koste gaat van zelf (doen en) beleven..
Zo was ik na werkdagen minder moe dan als ik niks bijzonders heb beleefd of gedaan en ook niks leer of creatiefs/ constructiefs heb gedaan. Eigenlijk niet zozeer (niks) nuttigs, maar van die dagen dat er gewoon niks is wat ook maar érgens aan bijdraagt (niet voor anderen en niet voor mezelf) en er toch weer een dag voorbij is
Onbewust voorbijgegaan. Nou heb ik dat niet zo vaak, ik ben en blijf een denker, en je hoeft nou ook weer niet áltijd maar "bewust" te leven of in het nu, in het moment. Wat afleiding op zijn tijd (en niet nadenken) is wel zo prettig en zelfs nodig, een gezonde afwisseling met iets doen ook.
Op eoa manier kan dat nog weleens uit evenwicht raken, daarom zoek ik het qua werk toch liefst in werk met de nodige fysieke aktie, omdat ik dat zelf te weinig uit mezelf doe. Stok achter de deur nodig dus, terwijl ik het juist fijn vind om bezig te zijn!
Gisteren binnen een uurtje heel veel gedaan in huis (alleen al omdat mijn zus langskwam, hahaha, ff nog snel dit, ff snel dat
Denk dat Pauwenveer daar ook wel eea in herkent?
Jezelf motiveren, of zelfs mét motivatie en al mezelf toch aan de gang moeten schoppen, waarom is dat soms zo lastig, ook al weet ik dat het zo lonend is? In theorie zou iets doen (met resultaat) een dopamineshotje moeten opleveren en dat motiveert dan weer, krijg je er ook meer zin in, energie van, enz enz.
Affijn, de zon schijnt
, maar nu is het alweer half 5 voordat ik in aktie kom, en die kozijnen zijn lastig te ontvetten en te schuren tegen de zon in. Pff, dit was dan weer een hele lange aanloop en ik doé het uiteindelijk wel, met nog maar een paar uur voor het alweer donker is en dan heb ik hooguit een paar voorbereidingen gedaan van alles wat ik voor vandaag van plan was. What's new, he?! 
Nou ja, iets is beter dan niets en dan kan ik hopelijk morgen doorpakken..
.Ik heb ook geen "fear of missing out" als ik het oversla, het is meer dat het tot je normale routine gaat behoren en ook wel gemakkelijk is, meestal leuk genoeg. Maar meer van hetzelfde ook niet veel toevoegt, weer even snel vergeten is, en eerder tijdverdrijf dan dat het ergens aan bijdraagt (en dat dan hooguit/ vooral tijdens het kijken, niet daarvoor of daarna)..
En als het dan afgelopen is, pak ik ook geen boek meer. Andersom, als ik in een boek verdiept ben, leg ik dat ook niet opzij om die detective te gaan kijken.
Maar wat ik wel merk is dat als je eenmaal toch achter dat beeldscherm zit (ik kijk tv op mijn Ipad, heb geen tv), de kans groter is dat je na afloop van dat ene programma verder zapt op zoek naar iets wat "ook wel leuk" is, of forum lezen, dan een andere aktiviteit zonder beeldscherm. En tijdens reclames en soms zelfs tegelijkertijd, als het niet zo boeiend is
Begon ik ooit met heel soms weer eens iets selectief kijken en dan alweer klaar mee was, betrap ik me er nu soms wel op dat dat ongemerkt vaker/ meer wordt. Ik denk dat het ermee te maken heeft dat het passief is, en eenmaal "uitgecheckt" dan start ik niet een nieuwe aktiviteit, dan ben ik moe/ duf en slaperig.
Beet je kip-ei, als ik erover nadenk. Passief maakt moe, maar moe maakt ook passief. Waar ik eerder veel kon putten van binnenuit en naar buiten uiten, haalde ik daar ook energie uit, of misschien had ik die overdosis energie juist al en daarvoor dan een uitlaatklep?
Ik blijf ervan overtuigd dat (teveel) info "van buiten naar binnen" energie kost, oa ook lezen (media) wat er in de wereld gebeurt, luisteren naar meningen en belevenissen van anderen, als en voor zover dat ten koste gaat van zelf (doen en) beleven..
Zo was ik na werkdagen minder moe dan als ik niks bijzonders heb beleefd of gedaan en ook niks leer of creatiefs/ constructiefs heb gedaan. Eigenlijk niet zozeer (niks) nuttigs, maar van die dagen dat er gewoon niks is wat ook maar érgens aan bijdraagt (niet voor anderen en niet voor mezelf) en er toch weer een dag voorbij is
Onbewust voorbijgegaan. Nou heb ik dat niet zo vaak, ik ben en blijf een denker, en je hoeft nou ook weer niet áltijd maar "bewust" te leven of in het nu, in het moment. Wat afleiding op zijn tijd (en niet nadenken) is wel zo prettig en zelfs nodig, een gezonde afwisseling met iets doen ook.
Op eoa manier kan dat nog weleens uit evenwicht raken, daarom zoek ik het qua werk toch liefst in werk met de nodige fysieke aktie, omdat ik dat zelf te weinig uit mezelf doe. Stok achter de deur nodig dus, terwijl ik het juist fijn vind om bezig te zijn!
Gisteren binnen een uurtje heel veel gedaan in huis (alleen al omdat mijn zus langskwam, hahaha, ff nog snel dit, ff snel dat
Denk dat Pauwenveer daar ook wel eea in herkent?
Jezelf motiveren, of zelfs mét motivatie en al mezelf toch aan de gang moeten schoppen, waarom is dat soms zo lastig, ook al weet ik dat het zo lonend is? In theorie zou iets doen (met resultaat) een dopamineshotje moeten opleveren en dat motiveert dan weer, krijg je er ook meer zin in, energie van, enz enz.
Affijn, de zon schijnt
, maar nu is het alweer half 5 voordat ik in aktie kom, en die kozijnen zijn lastig te ontvetten en te schuren tegen de zon in. Pff, dit was dan weer een hele lange aanloop en ik doé het uiteindelijk wel, met nog maar een paar uur voor het alweer donker is en dan heb ik hooguit een paar voorbereidingen gedaan van alles wat ik voor vandaag van plan was. What's new, he?! Nou ja, iets is beter dan niets en dan kan ik hopelijk morgen doorpakken..
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
woensdag 3 april 2024 om 12:58
Hoe gaat het met jullie intussen?
Het schiet nu op richting eindelijk lente en zomer!
Nog niet zozeer qua temperaturen en , wel al zomertijd ingegaan en het gekke is dat ik juist een uur éérder al moe ben en naar bed ga en opsta, ipv later, haha?!
Verder lag solliciteren en schilderen afgelopen weken min of meer stil door andere perikelen tussendoor, die veel belangrijker zijn en me in beslag namen aandacht vroegen. Ik kan dat soort dingen niet maar moeilijk naast elkaar als "mijn hoofd er niet naar staat"..
(zorgen om de gezondheid van 1 van mijn meest dierbaren en meedenken/ meehelpen met daarin te zetten stappen).
Op zich komt het wel uit dat ik praktisch gezien daar nu ff alle tijd voor kan maken.
Ik heb zelfs nog niet geregeld om het water te laten aansluiten bij hutje, en zometeen is het voor mijn gevoel dan "ineens" lente! (andere jaren was ik toch wel al eerder in het jaar daar iig geweest).
Daar kan ik iha gemakkelijker dingen ff "parkeren" en van me af laten glijden, "in het nu zijn", maar of dat nu ook het geval is, en er aanwijsbare omstandigheden zijn waardoor je niet zorgeloos bént, dan "neem je jezelf toch mee", he.
En komende zaterdag, die éne dag dat het eindelijk lekker weer lijkt te worden om daar de boel te laten luchten en al wat zomerklaar te maken, heb ik een verjaardag hier van een vriendin die 50 wordt en groots viert..
En kreeg bericht dat vorige exlover (die van het buitenland, waar ik nog contact mee heb, maar weinig zie) afgelopen weekend met spoed is geopereerd aan iets heftigs. Geluk bij een ongeluk dat ie temidden van collega's was, anders was hij er nu niet meer geweest
Dit soort dingen relativeert weer behoorlijk!
Het is niet zo dat ál mijn tijd in anderen gaat zitten, wel dat ik mijn "planning" (voor zover ik die heb, he ) erop aanpas, en de rest van de tijd nóg moeilijker vind om mezelf ertoe te zetten om dingen te doen die ik van/ voor mezelf te doen heb.
Bijv schilderklus moet je gewoon in 1 keer door kunnen gaan als je eenmaal begonnen bent.
En zo dus nog wat taken die (al een tijdje) "eigenlijk nódig moeten".
En daarvan ben ik dan meer bezig met bedenken wat dan nú prioriteit heeft en wat kan wachten, dan érgens gewoon maar mee beginnen (what's new ).
En zo'n gemoedstoestand helpt niet bepaald mee om vol enthousiasme, overtuiging en zelfvertrouwen ergens op te solliciteren. Er komt sowieso maar weinig voorbij waar ik warm voor kan lopen, dus voor langere tijd - ook fysiek- passend is én waar ik van werkgeverskant geschikt en niet te oud/ duur voor word bevonden (ik maak echt wel werk van doordachte sollicitaties, en dan best vaak krijg je niet eens antwoord, werkt ontmoedigend, ook al kijk ik inmiddels breder en verder weg).
Online dat gescroll en algoritmes, waarop te zoeken, kost al veel tijd, die je dan weer zittend doorbrengt, het is mijn ding totaal niet. En dan vind ik iets, maak ik zorgvuldig een brief + CV en dan blijkt de vacature al vervuld maar nog niet weggehaald oid
Ik weet nu weer waarom ik niks zie in datingsites/ -apps, hahaha, wat een ellende en tijd die je ervoor uittrekt met zoeken, vrijwillig in dat geval ook nog, als het vinden op zich laat wachten.
Ik zou die op vacatures scrollende tijd beter kunnen besteden aan mijn conditie en (die) spieren opbouwen!
Kortom: genoeg werk te doen hier, met/ aan mezelf, al gaat de tijd dringen, want elke maand langer niet werken roept natuurlijk ook weer vragen op bij sollicitaties
Ontspannen met een boek in de zon bij hutje lijkt dus even niet aan de orde, als er dan dingen blijven liggen die belangrijker en dringender zijn.
Het schiet nu op richting eindelijk lente en zomer!
Nog niet zozeer qua temperaturen en
, wel al zomertijd ingegaan en het gekke is dat ik juist een uur éérder al moe ben en naar bed ga en opsta, ipv later, haha?! Verder lag solliciteren en schilderen afgelopen weken min of meer stil door andere perikelen tussendoor, die veel belangrijker zijn en me in beslag namen aandacht vroegen. Ik kan dat soort dingen niet maar moeilijk naast elkaar als "mijn hoofd er niet naar staat"..
(zorgen om de gezondheid van 1 van mijn meest dierbaren en meedenken/ meehelpen met daarin te zetten stappen).
Op zich komt het wel uit dat ik praktisch gezien daar nu ff alle tijd voor kan maken.
Ik heb zelfs nog niet geregeld om het water te laten aansluiten bij hutje, en zometeen is het voor mijn gevoel dan "ineens" lente! (andere jaren was ik toch wel al eerder in het jaar daar iig geweest).
Daar kan ik iha gemakkelijker dingen ff "parkeren" en van me af laten glijden, "in het nu zijn", maar of dat nu ook het geval is, en er aanwijsbare omstandigheden zijn waardoor je niet zorgeloos bént, dan "neem je jezelf toch mee", he.
En komende zaterdag, die éne dag dat het eindelijk lekker weer lijkt te worden om daar de boel te laten luchten en al wat zomerklaar te maken, heb ik een verjaardag hier van een vriendin die 50 wordt en groots viert..
En kreeg bericht dat vorige exlover (die van het buitenland, waar ik nog contact mee heb, maar weinig zie) afgelopen weekend met spoed is geopereerd aan iets heftigs. Geluk bij een ongeluk dat ie temidden van collega's was, anders was hij er nu niet meer geweest
Dit soort dingen relativeert weer behoorlijk!
Het is niet zo dat ál mijn tijd in anderen gaat zitten, wel dat ik mijn "planning" (voor zover ik die heb, he
) erop aanpas, en de rest van de tijd nóg moeilijker vind om mezelf ertoe te zetten om dingen te doen die ik van/ voor mezelf te doen heb.Bijv schilderklus moet je gewoon in 1 keer door kunnen gaan als je eenmaal begonnen bent.
En zo dus nog wat taken die (al een tijdje) "eigenlijk nódig moeten".
En daarvan ben ik dan meer bezig met bedenken wat dan nú prioriteit heeft en wat kan wachten, dan érgens gewoon maar mee beginnen (what's new
).En zo'n gemoedstoestand helpt niet bepaald mee om vol enthousiasme, overtuiging en zelfvertrouwen ergens op te solliciteren. Er komt sowieso maar weinig voorbij waar ik warm voor kan lopen, dus voor langere tijd - ook fysiek- passend is én waar ik van werkgeverskant geschikt en niet te oud/ duur voor word bevonden (ik maak echt wel werk van doordachte sollicitaties, en dan best vaak krijg je niet eens antwoord, werkt ontmoedigend, ook al kijk ik inmiddels breder en verder weg).
Online dat gescroll en algoritmes, waarop te zoeken, kost al veel tijd, die je dan weer zittend doorbrengt, het is mijn ding totaal niet. En dan vind ik iets, maak ik zorgvuldig een brief + CV en dan blijkt de vacature al vervuld maar nog niet weggehaald oid
Ik weet nu weer waarom ik niks zie in datingsites/ -apps, hahaha, wat een ellende en tijd die je ervoor uittrekt met zoeken, vrijwillig in dat geval ook nog, als het vinden op zich laat wachten.
Ik zou die op vacatures scrollende tijd beter kunnen besteden aan mijn conditie en (die) spieren opbouwen!
Kortom: genoeg werk te doen hier, met/ aan mezelf, al gaat de tijd dringen, want elke maand langer niet werken roept natuurlijk ook weer vragen op bij sollicitaties
Ontspannen met een boek in de zon bij hutje lijkt dus even niet aan de orde, als er dan dingen blijven liggen die belangrijker en dringender zijn.
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
woensdag 24 april 2024 om 15:13
Even een upje!
Hoe gaat het met jullie?
We zitten "opeens" al ver in april, en het voelt totaal niet als lente, eerder als herfst.
Heeft het aanhoudend slechte/ koude weer invloed op jullie?
Ik heb iig wel baat bij dat het langer licht is, ben veel aktiever en productiever. Als het warm en zonnig was geweest lonkt het buitenleven mij altijd. Nu niet bepaald. Nog niet 1x naar hutje geweest, Andere jaren al veel eerder en nu nog niet eens het water erop. En dat is wel zo handig als je eea zomerklaar wilt maken, oa de tuinmeubels.
Solliciteren wil niet opschieten en ik doe het nogal gericht, want merk dat voor sommige banen mijn leeftijd helaas al een "no go" is geworden, (terwijl ik mezelf als jong, vlot en geschikt beschouw) en ik wil liefst uitzicht op langere tijd bij eenzelfde werkgever, dus dat kunnen waarmaken.
Bijna spijt dat ik eerder iets heb laten gaan, omdat het te weinig uren bood (2 dagen per week en wel hele week beschikbaar zijn voor wisselend rooster). En voorlopig geen uitzicht op meer, wat ook wel iets zegt, namelijk tevreden werknemers die daar al jaren werken. In vergelijking met mijn vorige werk nogal (te) rustig, Ik zoek nu net zoiets met (liefst) meer uren.
Intussen toch soort lentegevoel hier, dus begonnen aan soort voorjaarsschoonmaak, want ik kon niet blijven stilstaan stilzitten.
Verf en schilderbenodigdheden had ik al tijden in huis en nu is het er eindelijk van gekomen!
Ik moést gewoon iéts constructiefs doen, alleen al om uit die status quo te komen.
Haha, eenmaal bezig met houtwerk ontvetten en schuren dacht ik al: "waar bén ik aan begonnen??!!"
Ik heb vroegah zoveel schilderwerk gedaan, vorige huis binnen en buiten allemaal zelf en ik was er ook goed in. Nu merk ik wel dat ik veel stijver en strammer ben, zeker alles wat laag is, zoals plinten. Ik had zulke (lage) en lastig bereikbare plekken (achter kasten en bank enzo) een tijdlang noodgedwongen met de franse slag gedaan, niks voor mij, dus grondig was wel weer eens nodig!)
Maar het resultaat mag er zijn, woonkamer alle houtwerk opgefrist, maar bijv ook radiators, ook al zijn die niet in het zicht, gordijnen gewassen, meubels van hun plek en alles brandschoon teruggezet en het is nu al een heel ander gezicht!
Als laatste de keuken onder handen genomen. Ik heb daar een lange vensterbank over de hele breedte met daaronder verborgen verwarming en vakken (ooit op maat laten maken, deels gemetseld en gestuct, deels houten plankjes). Omdat het een open keuken is (met kookeiland) en mijn afzuigkap niet altijd meer naar behoren werkt, was er eea verkleurd en waar ik niet bij kon ook behoorlijk vettig.
Dus ook daar alles ontruimd, opnieuw geschilderd en blinkend teruggezet (of weggedaan). Zo doe ik elke dag iets, een paar uur, stap voor stap.
Kan ook niet anders: er was zoveel blijven liggen in afgelopen jaren dat ik niet wist waar te beginnen en als een berg tegenop zag.
Vorig jaar al helemaal niet, want lag de nadruk op zsm aan het werk gaan en dat was al uitdaging genoeg, gezien mijn conditie. Als ik dan vrij was, deed ik het minimale (bijhouden dus en meer niet) en daarbuiten zo mogelijk relaxen of naar hutje als het even kon.
Dus nu het toch slecht weer is en wél lang licht blijft, zodat ik langer kan doorgaan (geen ochtendmens, he, nu kan ik ook begin vd avond nog zien wat ik doe en doorgaan) moést ik dat gewoon met beide handen aanpakken!
Nu ik ruimte voor ruimte aanpak meteen ook "ontspullen": schoonzus en nichtjes hebben al eea meegenomen (uit de kamer boven, wat van mijn moeder is geweest), en ik heb besloten mijn hangstoel weg te geven, neemt onhandig veel teveel ruimte in en wordt alleen door mijn katje soms gebruikt. Het mag echt weer ruimtelijker en praktischer, teveel dingen die alleen maar stof staan te vangen.
Die kamers boven staan bomvol dingen, waar ik tegenop zag om naar beneden te sjouwen. Ook kleding en bijv beddengoed van bedden die hier niet meer staan kan weg, dus nog genoeg te doen hier, waar ik zelf invloed op heb en nu weer zelf kan.
Idioot hoe het erin sluipt als je langere tijd fysiek inaktief bent, dat je daar soort van aan went, lui wordt, en om jezelf dan weer letterlijk en figuurlijk te motiveren en in beweging te krijgen..
Het geeft de nodige voldoening als je ziet opknappen waar je lange tijd tegenaan hebt gekeken (en vervolgens tegenaan hebt gehikt)!
Wat ik wel wist en nu ook weer merk is dat positieve dingen doen, maakt niet uit wat het is, waar je op eoa manier inspanning voor moet doen, ook al is het voor jezelf iets veranderen/ verbeteren, bijdraagt aan je (alvast) goed voelen over jezelf.
En dat is nodig na me een paar jaar min of meer als semi-bejaarde te hebben gevoeld. Het knaagt aan je eigenwaarde, aan overtuigingen over jezelf, wat je (nog/ al) wel en niet kan, als je dat zelf niet kan ondervinden (door het te doen).
En de buitenwereld in de vorm van werkgevers/ HR vergelijkt natuurlijk wél, áls ze andere kandidaten hebben. Of liefst jong(er)/ goedkoper zouden willen. Dan helpt het natuurlijk wel mee als je van jezelf wéét dat je (soms uitermate) geschikt bent.
Het is dus belangrijk om daar zelf al niet alleen in te gelóven, om een ander te overtuigen (als je die kans al krijgt voor een gesprek of meeloopdag), maar dat te wéten: zelfvertrouwen is gebaseerd op weten, op realistische zelfkennis.
En dat ebt weg als je niet oppast, naarmate de tijd voorbijgaat.
Als je recent nog aktief aan het werk was (en dus je energiepeil daar ook naar was), geeft dat houvast van wat je (aan)kan, vol onderbouwd zelfvertrouwen elders kunt voortzetten.
Maar na weer (!) een paar wintermaanden inaktief te zijn geweest én zelf twijfelend over het (beperkte) aanbod van "passende" vacatures en waarop te reageren + een aantal afwijzingen verder moet je dat zelf toch op peil brengen/ houden, om niet ontmoedigd te raken..
Hoe gaat het met jullie?
We zitten "opeens" al ver in april, en het voelt totaal niet als lente, eerder als herfst.
Heeft het aanhoudend slechte/ koude weer invloed op jullie?
Ik heb iig wel baat bij dat het langer licht is, ben veel aktiever en productiever. Als het warm en zonnig was geweest lonkt het buitenleven mij altijd. Nu niet bepaald. Nog niet 1x naar hutje geweest, Andere jaren al veel eerder en nu nog niet eens het water erop. En dat is wel zo handig als je eea zomerklaar wilt maken, oa de tuinmeubels.
Solliciteren wil niet opschieten en ik doe het nogal gericht, want merk dat voor sommige banen mijn leeftijd helaas al een "no go" is geworden, (terwijl ik mezelf als jong, vlot en geschikt beschouw) en ik wil liefst uitzicht op langere tijd bij eenzelfde werkgever, dus dat kunnen waarmaken.
Bijna spijt dat ik eerder iets heb laten gaan, omdat het te weinig uren bood (2 dagen per week en wel hele week beschikbaar zijn voor wisselend rooster). En voorlopig geen uitzicht op meer, wat ook wel iets zegt, namelijk tevreden werknemers die daar al jaren werken. In vergelijking met mijn vorige werk nogal (te) rustig, Ik zoek nu net zoiets met (liefst) meer uren.
Intussen toch soort lentegevoel hier, dus begonnen aan soort voorjaarsschoonmaak, want ik kon niet blijven stilstaan stilzitten.
Verf en schilderbenodigdheden had ik al tijden in huis en nu is het er eindelijk van gekomen!
Ik moést gewoon iéts constructiefs doen, alleen al om uit die status quo te komen.
Haha, eenmaal bezig met houtwerk ontvetten en schuren dacht ik al: "waar bén ik aan begonnen??!!"
Ik heb vroegah zoveel schilderwerk gedaan, vorige huis binnen en buiten allemaal zelf en ik was er ook goed in. Nu merk ik wel dat ik veel stijver en strammer ben, zeker alles wat laag is, zoals plinten. Ik had zulke (lage) en lastig bereikbare plekken (achter kasten en bank enzo) een tijdlang noodgedwongen met de franse slag gedaan, niks voor mij, dus grondig was wel weer eens nodig!)
Maar het resultaat mag er zijn, woonkamer alle houtwerk opgefrist, maar bijv ook radiators, ook al zijn die niet in het zicht, gordijnen gewassen, meubels van hun plek en alles brandschoon teruggezet en het is nu al een heel ander gezicht!
Als laatste de keuken onder handen genomen. Ik heb daar een lange vensterbank over de hele breedte met daaronder verborgen verwarming en vakken (ooit op maat laten maken, deels gemetseld en gestuct, deels houten plankjes). Omdat het een open keuken is (met kookeiland) en mijn afzuigkap niet altijd meer naar behoren werkt, was er eea verkleurd en waar ik niet bij kon ook behoorlijk vettig.
Dus ook daar alles ontruimd, opnieuw geschilderd en blinkend teruggezet (of weggedaan). Zo doe ik elke dag iets, een paar uur, stap voor stap.
Kan ook niet anders: er was zoveel blijven liggen in afgelopen jaren dat ik niet wist waar te beginnen en als een berg tegenop zag.
Vorig jaar al helemaal niet, want lag de nadruk op zsm aan het werk gaan en dat was al uitdaging genoeg, gezien mijn conditie. Als ik dan vrij was, deed ik het minimale (bijhouden dus en meer niet) en daarbuiten zo mogelijk relaxen of naar hutje als het even kon.
Dus nu het toch slecht weer is en wél lang licht blijft, zodat ik langer kan doorgaan (geen ochtendmens, he, nu kan ik ook begin vd avond nog zien wat ik doe en doorgaan) moést ik dat gewoon met beide handen aanpakken!
Nu ik ruimte voor ruimte aanpak meteen ook "ontspullen": schoonzus en nichtjes hebben al eea meegenomen (uit de kamer boven, wat van mijn moeder is geweest), en ik heb besloten mijn hangstoel weg te geven, neemt onhandig veel teveel ruimte in en wordt alleen door mijn katje soms gebruikt. Het mag echt weer ruimtelijker en praktischer, teveel dingen die alleen maar stof staan te vangen.
Die kamers boven staan bomvol dingen, waar ik tegenop zag om naar beneden te sjouwen. Ook kleding en bijv beddengoed van bedden die hier niet meer staan kan weg, dus nog genoeg te doen hier, waar ik zelf invloed op heb en nu weer zelf kan.
Idioot hoe het erin sluipt als je langere tijd fysiek inaktief bent, dat je daar soort van aan went, lui wordt, en om jezelf dan weer letterlijk en figuurlijk te motiveren en in beweging te krijgen..
Het geeft de nodige voldoening als je ziet opknappen waar je lange tijd tegenaan hebt gekeken (en vervolgens tegenaan hebt gehikt)!
Wat ik wel wist en nu ook weer merk is dat positieve dingen doen, maakt niet uit wat het is, waar je op eoa manier inspanning voor moet doen, ook al is het voor jezelf iets veranderen/ verbeteren, bijdraagt aan je (alvast) goed voelen over jezelf.
En dat is nodig na me een paar jaar min of meer als semi-bejaarde te hebben gevoeld. Het knaagt aan je eigenwaarde, aan overtuigingen over jezelf, wat je (nog/ al) wel en niet kan, als je dat zelf niet kan ondervinden (door het te doen).
En de buitenwereld in de vorm van werkgevers/ HR vergelijkt natuurlijk wél, áls ze andere kandidaten hebben. Of liefst jong(er)/ goedkoper zouden willen. Dan helpt het natuurlijk wel mee als je van jezelf wéét dat je (soms uitermate) geschikt bent.
Het is dus belangrijk om daar zelf al niet alleen in te gelóven, om een ander te overtuigen (als je die kans al krijgt voor een gesprek of meeloopdag), maar dat te wéten: zelfvertrouwen is gebaseerd op weten, op realistische zelfkennis.
En dat ebt weg als je niet oppast, naarmate de tijd voorbijgaat.
Als je recent nog aktief aan het werk was (en dus je energiepeil daar ook naar was), geeft dat houvast van wat je (aan)kan, vol onderbouwd zelfvertrouwen elders kunt voortzetten.
Maar na weer (!) een paar wintermaanden inaktief te zijn geweest én zelf twijfelend over het (beperkte) aanbod van "passende" vacatures en waarop te reageren + een aantal afwijzingen verder moet je dat zelf toch op peil brengen/ houden, om niet ontmoedigd te raken..
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
woensdag 24 april 2024 om 15:14
Dus alleen al daarom was het nodig om uit die impasse te komen, door aktief bezig te zijn, ook al is dat op andere vlakken.
Enerzijds merk ik dat het natuurlijk meer energie/ moeite kost (dus me dan daadwerkelijk ook ouder voel dan pakweg 10 jaar geleden) en helpt dat niet mee, anderzijds als het allemaal tóch gelukt en gedaan is, helpt het zeker wél mee, want door het te doen, word ik al soepeler (en blijer)
Dus bleek het meer "niks meer gewend zijn" en gewoon een kwestie van weer conditie en spieren op te moeten bouwen, dus geen gegeven, ook geen leeftijd waar je je maar bij neer te leggen hebt, maar iets waar je zelf invloed op hebt.
Niks nieuws natuurlijk en toch vond en vind ik die stappen uit mezelf (letterlijk en figuurlijk )zelf zetten vele malen moeilijker dan wanneer ik "moet" (voor een specifiek doel, werk bijv, als ik er betaald voor krijg, mezelf waarmaken). Dus in die zin vind ik "van buitenaf" zeker wel extra motiverend.
Terwijl ik dit schrijf krijg ik net een telefoontje, uitnodiging voor een gesprek en meekijken ergens (vlakbij). Ben heel benieuwd, is iets wat aansluit op allerlei ervaring maar dan is dit niet commercieel, maar in de zorgwereld. (Ik ben best wel een zorgzaam type, maar eerder mentaal en praktisch, klantgericht, en niet zozeer/ zeker niet fysiek/ lijfelijk zorgend).
Ik weet (nog) niet echt of het iets voor mij is, het is me laatst al getipt door iemand die me best aardig kent. Het zou op allerlei vinkjes een goed plan kunnen zijn, qua rooster en uren per dag, bereikbaarheid enz, fysiek goed te doen, het werk op zich van maatschappelijke waarde en voldoening. Ik twijfel alleen aan de doelgroep: een vaste "clientèle", waar ik afgelopen jaren juist altijd werkte met eenmalige/wisselende (oppervlakkiger) klantcontacten.
Hopelijk genoeg uren in totaal, al zal het verspreid zijn over meer dagen per week dan eerdere baan. Dan had ik wel meer echt vrije dagen daartegnover maar vond ik zo'n werkdag best pittig worden. Mentaal daarentegen wel wat zwaarder, verwacht ik.
Paar maanden geleden vond ik dat ik hier nog niet aan toe was, waarschijnlijk te rustig voor mij zou zijn. Die hectische en commerciele omgeving zorgde voor een gevoel van "midden in de maatschappij" staan. En dit is gericht op veelal oudere mensen die daar niet meer aan deelnemen, maar tegelijkertijd nog altijd wel onderdeel van zijn.
We gaan het zien!
Pas als ik daar geweest ben heb ik zelf ook een betere indruk van wat het inhoudt en
of ik daarin pas/ bij mij past..
Koningsdag weer eens een dagje met zus & foodtruck, dat seizoen is ook weer gestart en dat werk terplekke op festivals enzo blijf ik leuk vinden om (erbij) te doen! Nu maar hopen dat er beter weer aanbreekt!
Enerzijds merk ik dat het natuurlijk meer energie/ moeite kost (dus me dan daadwerkelijk ook ouder voel dan pakweg 10 jaar geleden) en helpt dat niet mee, anderzijds als het allemaal tóch gelukt en gedaan is, helpt het zeker wél mee, want door het te doen, word ik al soepeler (en blijer)
Dus bleek het meer "niks meer gewend zijn" en gewoon een kwestie van weer conditie en spieren op te moeten bouwen, dus geen gegeven, ook geen leeftijd waar je je maar bij neer te leggen hebt, maar iets waar je zelf invloed op hebt.
Niks nieuws natuurlijk
en toch vond en vind ik die stappen uit mezelf (letterlijk en figuurlijk )zelf zetten vele malen moeilijker dan wanneer ik "moet" (voor een specifiek doel, werk bijv, als ik er betaald voor krijg, mezelf waarmaken). Dus in die zin vind ik "van buitenaf" zeker wel extra motiverend.Terwijl ik dit schrijf krijg ik net een telefoontje, uitnodiging voor een gesprek en meekijken ergens (vlakbij). Ben heel benieuwd, is iets wat aansluit op allerlei ervaring maar dan is dit niet commercieel, maar in de zorgwereld. (Ik ben best wel een zorgzaam type, maar eerder mentaal en praktisch, klantgericht, en niet zozeer/ zeker niet fysiek/ lijfelijk zorgend).
Ik weet (nog) niet echt of het iets voor mij is, het is me laatst al getipt door iemand die me best aardig kent. Het zou op allerlei vinkjes een goed plan kunnen zijn, qua rooster en uren per dag, bereikbaarheid enz, fysiek goed te doen, het werk op zich van maatschappelijke waarde en voldoening. Ik twijfel alleen aan de doelgroep: een vaste "clientèle", waar ik afgelopen jaren juist altijd werkte met eenmalige/wisselende (oppervlakkiger) klantcontacten.
Hopelijk genoeg uren in totaal, al zal het verspreid zijn over meer dagen per week dan eerdere baan. Dan had ik wel meer echt vrije dagen daartegnover maar vond ik zo'n werkdag best pittig worden. Mentaal daarentegen wel wat zwaarder, verwacht ik.
Paar maanden geleden vond ik dat ik hier nog niet aan toe was, waarschijnlijk te rustig voor mij zou zijn. Die hectische en commerciele omgeving zorgde voor een gevoel van "midden in de maatschappij" staan. En dit is gericht op veelal oudere mensen die daar niet meer aan deelnemen, maar tegelijkertijd nog altijd wel onderdeel van zijn.
We gaan het zien!
Pas als ik daar geweest ben heb ik zelf ook een betere indruk van wat het inhoudt en
of ik daarin pas/ bij mij past..
Koningsdag weer eens een dagje met zus & foodtruck, dat seizoen is ook weer gestart en dat werk terplekke op festivals enzo blijf ik leuk vinden om (erbij) te doen! Nu maar hopen dat er beter weer aanbreekt!
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
zondag 5 mei 2024 om 17:37
Zo, bijgelezen inmiddels!
Nicci, hoe gaat het bij de dansschool? Ik kijk graag dansfilmpjes enzo, maar poeh, ik snap wel dat je er eerst wat conditie voor moet hebben! Ik vraag me ook af of ik persoonlijk ook motorisch wel voldoende gecoördineerd ben om dansroutines te leren, maar het lijkt me superleuk.
Suzy, je vroeg me ernaar na je opmerking over het opruimen vlak voor je bezoek krijgt en dan wel opeens tot actie komen? Ik las het in meer van je schrijfsels: te veel willen/moeten, het overzicht kwijtraken en dan tot niets komen. Ook wel bekend als adhd paralysis. Ook het op het laatste moment wel in actie komen en dan weer balen dat je zolang gewacht hebt. Ik heb dit echt met heel veel. Ook dat simpele dingen overwelmen en ik het dan maar even uitstel. Is me zo vaak gebeurd bij bijv. inkomensaangifte doen. Maar ook door de wasstraat met de auto, alleen op vakantie/ op pad, de filters van het luchtsysteem vervangen. Als ik niet precies weet hoe het moet of gaat, stel ik het uit en meestal blijkt het echt een peuleschil te zijn. Maar het uitstellen kan echt heel lang duren, tot het echt niet meer kan.
Neem die filters: vorige keer kreeg ik op mijn kop van de monteur dat ik te lang niet vervangen had. De onderhoudsbeurt erop stond in de brief dat ze filters met handleiding door de bus deden als je niet thuis was op het moment in de brief? Nou, ik zorgde dat ik er gewoon was en kon meekijken. Kwamen ze niet en er zit geen handleiding bij de filters. Geprobeerd dat ding open te krijgen, lukt niet en er zit een waarschuwingssticker op dat je iets af moet sluiten voor je het openmaakt. Eh... maar wat dan? En hoe? Ik besluit dat te googelen. Dat vergeet ik. Inmiddels al twee keer nieuwe filters ontvangen en ik ben er nog niet uit. Als ik de filters zie denk ik: oh ja, dat moet ik uitzoeken. En daarna is het weer weg. Maar elke keer als ik eraan denk of de filter zie, voel ik me schuldig en incompetent. Maar ik heb het nog steeds niet gedaan.
Soms denk ik dat ik weer medicatie moet proberen, maar ik was daar ook niet heel blij mee en doe het het liefst zonder. Ritalin is niet niks.
Ff posten.
Nicci, hoe gaat het bij de dansschool? Ik kijk graag dansfilmpjes enzo, maar poeh, ik snap wel dat je er eerst wat conditie voor moet hebben! Ik vraag me ook af of ik persoonlijk ook motorisch wel voldoende gecoördineerd ben om dansroutines te leren, maar het lijkt me superleuk.
Suzy, je vroeg me ernaar na je opmerking over het opruimen vlak voor je bezoek krijgt en dan wel opeens tot actie komen? Ik las het in meer van je schrijfsels: te veel willen/moeten, het overzicht kwijtraken en dan tot niets komen. Ook wel bekend als adhd paralysis. Ook het op het laatste moment wel in actie komen en dan weer balen dat je zolang gewacht hebt. Ik heb dit echt met heel veel. Ook dat simpele dingen overwelmen en ik het dan maar even uitstel. Is me zo vaak gebeurd bij bijv. inkomensaangifte doen. Maar ook door de wasstraat met de auto, alleen op vakantie/ op pad, de filters van het luchtsysteem vervangen. Als ik niet precies weet hoe het moet of gaat, stel ik het uit en meestal blijkt het echt een peuleschil te zijn. Maar het uitstellen kan echt heel lang duren, tot het echt niet meer kan.
Neem die filters: vorige keer kreeg ik op mijn kop van de monteur dat ik te lang niet vervangen had. De onderhoudsbeurt erop stond in de brief dat ze filters met handleiding door de bus deden als je niet thuis was op het moment in de brief? Nou, ik zorgde dat ik er gewoon was en kon meekijken. Kwamen ze niet en er zit geen handleiding bij de filters. Geprobeerd dat ding open te krijgen, lukt niet en er zit een waarschuwingssticker op dat je iets af moet sluiten voor je het openmaakt. Eh... maar wat dan? En hoe? Ik besluit dat te googelen. Dat vergeet ik. Inmiddels al twee keer nieuwe filters ontvangen en ik ben er nog niet uit. Als ik de filters zie denk ik: oh ja, dat moet ik uitzoeken. En daarna is het weer weg. Maar elke keer als ik eraan denk of de filter zie, voel ik me schuldig en incompetent. Maar ik heb het nog steeds niet gedaan.
Soms denk ik dat ik weer medicatie moet proberen, maar ik was daar ook niet heel blij mee en doe het het liefst zonder. Ritalin is niet niks.
Ff posten.
~ Whatever it is you're seeking won't come in the form you're expecting ~
zondag 5 mei 2024 om 18:01
Nou, ik heb lang niet geschreven zag ik! Heel veel is er niet veranderd. Ben nog steeds veel ziek: met mijn vrije paasdagen was ik ziek en ik zit nu ook al op dag 10 van een vervelende virusinfectie. Weer contact met de huisarts, een AB-kuur gekregen, maar het helpt niets. Koorts op en af, gelukkig vandaag niet. De prikkelhoest ook met name 's nachts (rechtop slapen, blegh) en ik wist niet dat ik zoveel snot kon hebben. 
Gelukkig nog een week vakantie te gaan, hoop echt dat deze week beter gaat.
Sinds twee dagen weer wat puf en inderdaad kleine stapjes met ontspullen gemaakt. Rommelplekjes uitgezocht (van die laadjes, stapels oude tijdschriften, kleding die je niet meer wil. Bij mij het daadwerkelijk afvoeren van de spullen dus wel weer een dingetje. Onbegrijpelijk voor een ander wellicht, maar ik kan uren spullen uitzoeken, vuilniszak volproppen voor de ondergrondse en deze dan 3 weken in de weg laten staan i.p.v. even weggooien. Ook 6 keer denken: oh ja, die vuilniszak... Dan weer het schuldgevoel: waarom doe je het niet meteen even, maar dat zijn op dat moment gewoon geen vanzelfsprekende stappen. Soms probeer ik het een ander uit te leggen, maar het is vaak zo niet-logisch dat ik zelf al niet snap waarom het me zoveel moeite kost.
Omdat het zoveel moeite kost allemaal snap ik ook wat jij zei Suzy, over dat je soms al blij bent dat je gewoon wat huishouden hebt gedaan, gekookt hebt en iets sociaals. Want ook die dingen kosten me moeite. Ik kan boodschappen doen, alles klaar hebben staan en nog overwegen of ik de puf heb het ook klaar te maken of toch voor afhaal te gaan. Kook ik dan, voel ik me echt heel trots. Maar soms is het gewoon op.
Ik snapte je met je 'wensdenken'! Mooi woord. En inderdaad, je moet weten wat je wil of niet wil als je gaat wensdenken. En dat is soms heel moeilijk!
Ik ben nu begonnen in het boek 'choosing me'. Heel mooi tot nu toe, maar ook wat confronterend? Ik bedoel: ze zegt bijv. dat je niet je labels bent, maar dat je je labels kan veranderen. Ik ken en zie zeker het gevaar van een label en dat ze beperkend kunnen werken, maar niet alles in je leven is in mijn ogen maakbaar?
Ook geeft ze aan dat als je bijv. oververmoeid bent, dat natuurlijk het gevolg is van bepaalde omstandigheden. Dat je iets aan die omstandigheden moet doen. In mijn persoonlijke situatie ben ik echt heel erg vermoeid van mijn rol als moeder. Allemaal leuk en aardig, maar mijn kinderen willen niet veranderen. Ik kan ze niet op straat zetten, ik wil ze ook niet op straat zetten, maar hoe het nu gaat, gaat tegen mijn levensbeeld in. En wat moet ik dat nu? ik hoop daar nog antwoorden op te vinden. Erg benieuwd naar de rest van het boek dus.
Ik probeer wel meer rust in te bouwen, sporten, lezen, meer beweging in het algemeen. Ziekte gooit wel roet in het eten.
Je vroeg of yoga iets voor me was, Suzy? Zeker wel! Heb ik ook gedaan, maar mijn studio stopte ermee en de aangeboden tijden die ergens anders zijn vind ik te minimaal. Op mijn sportschool probeer ik wel ook de balance te volgen. Eigenlijk wil ik thuis ook wat meer invoegen, maar dat is nog wensdenken.
Even posten en dan een stukje ex/relatie/intimiteit.
Gelukkig nog een week vakantie te gaan, hoop echt dat deze week beter gaat. Sinds twee dagen weer wat puf en inderdaad kleine stapjes met ontspullen gemaakt. Rommelplekjes uitgezocht (van die laadjes, stapels oude tijdschriften, kleding die je niet meer wil. Bij mij het daadwerkelijk afvoeren van de spullen dus wel weer een dingetje.
Onbegrijpelijk voor een ander wellicht, maar ik kan uren spullen uitzoeken, vuilniszak volproppen voor de ondergrondse en deze dan 3 weken in de weg laten staan i.p.v. even weggooien. Ook 6 keer denken: oh ja, die vuilniszak... Dan weer het schuldgevoel: waarom doe je het niet meteen even, maar dat zijn op dat moment gewoon geen vanzelfsprekende stappen. Soms probeer ik het een ander uit te leggen, maar het is vaak zo niet-logisch dat ik zelf al niet snap waarom het me zoveel moeite kost. Omdat het zoveel moeite kost allemaal snap ik ook wat jij zei Suzy, over dat je soms al blij bent dat je gewoon wat huishouden hebt gedaan, gekookt hebt en iets sociaals. Want ook die dingen kosten me moeite. Ik kan boodschappen doen, alles klaar hebben staan en nog overwegen of ik de puf heb het ook klaar te maken of toch voor afhaal te gaan. Kook ik dan, voel ik me echt heel trots. Maar soms is het gewoon op.
Ik snapte je met je 'wensdenken'! Mooi woord. En inderdaad, je moet weten wat je wil of niet wil als je gaat wensdenken. En dat is soms heel moeilijk!
Ik ben nu begonnen in het boek 'choosing me'. Heel mooi tot nu toe, maar ook wat confronterend? Ik bedoel: ze zegt bijv. dat je niet je labels bent, maar dat je je labels kan veranderen. Ik ken en zie zeker het gevaar van een label en dat ze beperkend kunnen werken, maar niet alles in je leven is in mijn ogen maakbaar?
Ook geeft ze aan dat als je bijv. oververmoeid bent, dat natuurlijk het gevolg is van bepaalde omstandigheden. Dat je iets aan die omstandigheden moet doen. In mijn persoonlijke situatie ben ik echt heel erg vermoeid van mijn rol als moeder. Allemaal leuk en aardig, maar mijn kinderen willen niet veranderen. Ik kan ze niet op straat zetten, ik wil ze ook niet op straat zetten, maar hoe het nu gaat, gaat tegen mijn levensbeeld in. En wat moet ik dat nu? ik hoop daar nog antwoorden op te vinden. Erg benieuwd naar de rest van het boek dus.
Ik probeer wel meer rust in te bouwen, sporten, lezen, meer beweging in het algemeen. Ziekte gooit wel roet in het eten.
Je vroeg of yoga iets voor me was, Suzy? Zeker wel! Heb ik ook gedaan, maar mijn studio stopte ermee en de aangeboden tijden die ergens anders zijn vind ik te minimaal. Op mijn sportschool probeer ik wel ook de balance te volgen. Eigenlijk wil ik thuis ook wat meer invoegen, maar dat is nog wensdenken.
Even posten en dan een stukje ex/relatie/intimiteit.
~ Whatever it is you're seeking won't come in the form you're expecting ~
zondag 5 mei 2024 om 18:30
Nou, niet dat het relationeel heel spannend is , maar ik las er meerdere posts over.
Ik had al geschreven dat ik gewoon geen zin had in datingapps met al hun kikkers. In het dagelijks leven kom ik zelden iemand tegen die mijn aandacht vast kan houden en zelfs dan moet het nog wederzijds zijn!
Ik mis echter wel de intimiteit. Niet alleen seks, maar ook gewoon knuffelen, aanraken. Het stomme is dat ik in een relatie heel fysiek ben, maar buiten een relatie dus niet. Dat vind ik wel eens jammer, dat gewoon knuffelen of tegen iemand aanhangen niet meer geaccepteerd is.
Dat ik geen FWB heb, ook jammer. Ik heb geen heel specifieke voorkeuren zoals ik bij jou las Suzy, maar ik ben niet heel vanilla. Ik heb geëxperimenteerd met zowel mannen en vrouwen en ben vrij openminded. Regelmatig gedate voor alleen seks. Mijn laatste vriendje was in bed echt niet echt wild. Ik bedoel, als je je al zorgen gaat maken tijdens de seks om vlekken in je dekbed ben je niet mijn bedpartner. Ik vraag me wel eens af ook: als ik weer een relatie krijg, is het dan wijs om open te zijn over mijn verleden of niet? Ik ben altijd een open boek en ik hoop dat mijn eventuele volgende partner ook openminded is op seksgebied.
Ok, exen. Ik ben benaderd door een ex van mijn ex waarom wij nog contact hadden, want zij was zijn vriendin. Dat hij onder andere met mij vreemd ging. Eh... Blijkbaar scharrelde hij met haar, daar hebben wij het dus nooit over. Hij heeft direct het contact verbroken en is heel boos. Wat hem betreft is zij een pleziertje en van mij houdt hij. Even voor de duidelijkheid: wij hebben totaal geen fysieke relatie meer. Ze is een vreemde vogel en heel jaloers, maar ik moet zeggen, wat ze zei en hoe hij reageerde heeft zeker wel invloed op mij. Want als hij wel echt een relatie had, dan hadden we echt te veel contact. Ze zei ook: blijkbaar hebben jullie hier allebei nog behoefte aan. Dat zet me ook aan het denken, want ja, ik heb er behoefte aan.
Eigenlijk zitten wij in een half-relatie. We zijn elkaars platonische partner. Als ik wensdenk wat ik wil in mijn volgende relatie zitten daar aspecten in die ik miste in onze relatie en onmisbaar vind. Maar als ik denk aan hem in een nieuwe relatie vind ik dat moeilijk, net als hij dat bij mij heeft. We zijn niet samen, maar we zijn wel een soort van 'van elkaar'.
Zij zei: je hebt gewonnen, ik wil zo niet met hem verder want ik zou me altijd afvragen of hij contact met jou zoekt/heeft en nog gevoelens voor je heeft. En hij zei: Ik wil helemaal geen relatie met haar, maar ook in een nieuwe relatie zou ik het niet anders willen met jou, want jij bent mijn vriendin en mijn klankbord en ik wil je niet kwijt.
Eh, iets om even te laten bezinken en over na te denken voor mij...
Zoooo, heb ik mijn lange afwezigheid weer een beetje goed gemaakt met deze lappen tekst?
, maar ik las er meerdere posts over. Ik had al geschreven dat ik gewoon geen zin had in datingapps met al hun kikkers. In het dagelijks leven kom ik zelden iemand tegen die mijn aandacht vast kan houden en zelfs dan moet het nog wederzijds zijn!
Ik mis echter wel de intimiteit. Niet alleen seks, maar ook gewoon knuffelen, aanraken. Het stomme is dat ik in een relatie heel fysiek ben, maar buiten een relatie dus niet. Dat vind ik wel eens jammer, dat gewoon knuffelen of tegen iemand aanhangen niet meer geaccepteerd is.
Dat ik geen FWB heb, ook jammer. Ik heb geen heel specifieke voorkeuren zoals ik bij jou las Suzy, maar ik ben niet heel vanilla. Ik heb geëxperimenteerd met zowel mannen en vrouwen en ben vrij openminded. Regelmatig gedate voor alleen seks. Mijn laatste vriendje was in bed echt niet echt wild. Ik bedoel, als je je al zorgen gaat maken tijdens de seks om vlekken in je dekbed ben je niet mijn bedpartner.
Ik vraag me wel eens af ook: als ik weer een relatie krijg, is het dan wijs om open te zijn over mijn verleden of niet? Ik ben altijd een open boek en ik hoop dat mijn eventuele volgende partner ook openminded is op seksgebied. Ok, exen. Ik ben benaderd door een ex van mijn ex waarom wij nog contact hadden, want zij was zijn vriendin. Dat hij onder andere met mij vreemd ging. Eh... Blijkbaar scharrelde hij met haar, daar hebben wij het dus nooit over. Hij heeft direct het contact verbroken en is heel boos. Wat hem betreft is zij een pleziertje en van mij houdt hij. Even voor de duidelijkheid: wij hebben totaal geen fysieke relatie meer. Ze is een vreemde vogel en heel jaloers, maar ik moet zeggen, wat ze zei en hoe hij reageerde heeft zeker wel invloed op mij. Want als hij wel echt een relatie had, dan hadden we echt te veel contact. Ze zei ook: blijkbaar hebben jullie hier allebei nog behoefte aan. Dat zet me ook aan het denken, want ja, ik heb er behoefte aan.
Eigenlijk zitten wij in een half-relatie. We zijn elkaars platonische partner. Als ik wensdenk wat ik wil in mijn volgende relatie zitten daar aspecten in die ik miste in onze relatie en onmisbaar vind. Maar als ik denk aan hem in een nieuwe relatie vind ik dat moeilijk, net als hij dat bij mij heeft. We zijn niet samen, maar we zijn wel een soort van 'van elkaar'.
Zij zei: je hebt gewonnen, ik wil zo niet met hem verder want ik zou me altijd afvragen of hij contact met jou zoekt/heeft en nog gevoelens voor je heeft. En hij zei: Ik wil helemaal geen relatie met haar, maar ook in een nieuwe relatie zou ik het niet anders willen met jou, want jij bent mijn vriendin en mijn klankbord en ik wil je niet kwijt.
Eh, iets om even te laten bezinken en over na te denken voor mij...
Zoooo, heb ik mijn lange afwezigheid weer een beetje goed gemaakt met deze lappen tekst?
~ Whatever it is you're seeking won't come in the form you're expecting ~
maandag 6 mei 2024 om 17:05
dinsdag 7 mei 2024 om 12:40
Hahaha, zo herkenbaar die eerste post van je!
APK altijd te laat door hebben, belastingaangifte (waarvoor veel spotjes op de radio, niet te missen dus, maar: idem (dit jaar 1 dag voor tijd, dat is al heel wat!)! en eigenlijk allerlei eenmalige dingen per jaar, zo nu en dan een bekeuring, maar ook meterstanden doorgeven enz)
In het verleden meermaals mee in de problemen gekomen, of een verhoging bovenop de kosten, dus vroeg of laat leer je je lesje wel, zou je zeggen
Oh, de filters van de afzuigkap, da's een goeie, die mogen hier ook wel weer eens in de vaatwasser
Al jaren laat ik maandelijks terugkerende vaste lasten automatisch afschrijven, dat scheelt al een hoop. Ik loop standaard een jaar achter met inkomstenbelasting het lastige vind ik vooral dat ik/je je gegevens tegenwoordig overal vandaan moet halen (oa ergens online staan, uit mails, whatsappberichten, "mijn huppeldepup"-omgevingen, berichtenboxen van de overheid/ bank enz.
Ik schrijf losse betalingen in mijn agenda (en heb alle agenda's/ kalenders nog van de afgelopen 17 jaar en bankafschriften ook), dan hoef ik niet in mijn online bankgegevens te kijken om iets terug te vinden.
Dat allerlei correspondentie online moet is ook 1 vd redenen om geen administratieve functie te ambiëren. Ook vergaderen mbv Teams enzo, ik vind zoiets vreselijk. Ik bel als het even kan ook nog steeds liever naar instanties als er iets is, ook al staat er dat je alles zelf ook online kunt regelen.
Het geldt voor vanalles dat je zelf aktief moet kijken wanneer, hoe en wat, van reserveren op een app voor zwemmen/ sauna (wat voorheen niet hoefde) tot aan vuilnisophaaldagen, UWV die bombardeert met berichten enz.
Noem me ouderwets, dat zal best, ik ben 1 van die mensen die eerder een hekel aan zijn/ haar mobieltje hebben dan dat ik er verslaafd aan worden, heb ook nog geen betalen-app van de bank erop dus, hoe handig men dat ook vindt.
Oh, is er een naam voor dat "verlammende" van overzicht kwijt en dan maar nergens aan beginnen?! Mijn zoon stelde al voor om volgende keer wat van zijn pilletjes (ADD) mee te nemen zodat ik dat kan uitproberen of het effect heeft.
Intussen ben ik dus uiteindelijk tóch in aktie gekomen op een paar fronten, érgens begonnen (schilderen, terwijl daar de prioriteit niet eens zou moeten liggen, maar ergerde ik me al zo lang aan en ik had alles ervoor al in huis), maar dat er "eigenlijk" vanalles tegelijk nodig is blijft een lastig iets.
Het vervelende daarvan is dan idd schuldgevoel & zelfveroordeling die dan op de loer ligt, zeker zolang je dingen laat liggen, die "eigenlijk zouden moeten". Het knaagt aan je zelfrespect en het vertrouwen in jezelf dát je je verantwoordelijkheid voor je uit schuift en je je daarvan bewust bent, dus bij uitstellen ga je dat dan ook onderdrukken of jezelf van afleiden.
En dat kost je energie, want het blijft wél sluimeren in je achterhoofd!
De opluchting als je iets daarvan kunt afvinken zou dé motivatie zijn om sommige dingen "gewoon" meteen te doen, zoals een eenmalige rekening meteen overmaken of dat opzeggingsmailtje te sturen oid.
Ook al weet je dat je daar een goed gevoel van krijgt over jezelf, wat is het toch dat tegenhoudt om (meteen) te doen?
Ik denk dat dat verlammende komt doordat/ wanneer er teveel aan je hoofd is, wat allemaal óók "moet" of dringend nodig is, soort keuzestress en als je dan het ene doet, er alsnog andere blijven liggen? Dat dingen oplopen maakt het al druk (genoeg) in je hoofd (deels te ondrukken moet, en dat is nu juist waardoor het blijft opstapelen, enz enz)
APK altijd te laat door hebben, belastingaangifte (waarvoor veel spotjes op de radio, niet te missen dus, maar: idem (dit jaar 1 dag voor tijd, dat is al heel wat!)! en eigenlijk allerlei eenmalige dingen per jaar, zo nu en dan een bekeuring, maar ook meterstanden doorgeven enz)
In het verleden meermaals mee in de problemen gekomen, of een verhoging bovenop de kosten, dus vroeg of laat leer je je lesje wel, zou je zeggen
Oh, de filters van de afzuigkap, da's een goeie, die mogen hier ook wel weer eens in de vaatwasser
Al jaren laat ik maandelijks terugkerende vaste lasten automatisch afschrijven, dat scheelt al een hoop. Ik loop standaard een jaar achter met inkomstenbelasting het lastige vind ik vooral dat ik/je je gegevens tegenwoordig overal vandaan moet halen (oa ergens online staan, uit mails, whatsappberichten, "mijn huppeldepup"-omgevingen, berichtenboxen van de overheid/ bank enz.
Ik schrijf losse betalingen in mijn agenda (en heb alle agenda's/ kalenders nog van de afgelopen 17 jaar en bankafschriften ook), dan hoef ik niet in mijn online bankgegevens te kijken om iets terug te vinden.
Dat allerlei correspondentie online moet is ook 1 vd redenen om geen administratieve functie te ambiëren. Ook vergaderen mbv Teams enzo, ik vind zoiets vreselijk. Ik bel als het even kan ook nog steeds liever naar instanties als er iets is, ook al staat er dat je alles zelf ook online kunt regelen.
Het geldt voor vanalles dat je zelf aktief moet kijken wanneer, hoe en wat, van reserveren op een app voor zwemmen/ sauna (wat voorheen niet hoefde) tot aan vuilnisophaaldagen, UWV die bombardeert met berichten enz.
Noem me ouderwets, dat zal best, ik ben 1 van die mensen die eerder een hekel aan zijn/ haar mobieltje hebben dan dat ik er verslaafd aan worden, heb ook nog geen betalen-app van de bank erop dus, hoe handig men dat ook vindt.
Oh, is er een naam voor dat "verlammende" van overzicht kwijt en dan maar nergens aan beginnen?! Mijn zoon stelde al voor om volgende keer wat van zijn pilletjes (ADD) mee te nemen zodat ik dat kan uitproberen of het effect heeft.
Intussen ben ik dus uiteindelijk tóch in aktie gekomen op een paar fronten, érgens begonnen (schilderen, terwijl daar de prioriteit niet eens zou moeten liggen, maar ergerde ik me al zo lang aan en ik had alles ervoor al in huis), maar dat er "eigenlijk" vanalles tegelijk nodig is blijft een lastig iets.
Het vervelende daarvan is dan idd schuldgevoel & zelfveroordeling die dan op de loer ligt, zeker zolang je dingen laat liggen, die "eigenlijk zouden moeten". Het knaagt aan je zelfrespect en het vertrouwen in jezelf dát je je verantwoordelijkheid voor je uit schuift en je je daarvan bewust bent, dus bij uitstellen ga je dat dan ook onderdrukken of jezelf van afleiden.
En dat kost je energie, want het blijft wél sluimeren in je achterhoofd!
De opluchting als je iets daarvan kunt afvinken zou dé motivatie zijn om sommige dingen "gewoon" meteen te doen, zoals een eenmalige rekening meteen overmaken of dat opzeggingsmailtje te sturen oid.
Ook al weet je dat je daar een goed gevoel van krijgt over jezelf, wat is het toch dat tegenhoudt om (meteen) te doen?
Ik denk dat dat verlammende komt doordat/ wanneer er teveel aan je hoofd is, wat allemaal óók "moet" of dringend nodig is, soort keuzestress en als je dan het ene doet, er alsnog andere blijven liggen? Dat dingen oplopen maakt het al druk (genoeg) in je hoofd (deels te ondrukken moet, en dat is nu juist waardoor het blijft opstapelen, enz enz)
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
dinsdag 7 mei 2024 om 12:41
Hahaha, zo herkenbaar jij met die roosters, en dan zelf opzoeken hoe dat moet. Hier deed het simpele mechanisme van 1 vd teruggehangen rolgordijnen het niet (en nu met de zon erop wel dringend nodig, want foto's en schilderijen daar verschieten nogal).
Gisteren meteen gegoogled hoe dat moest (kralenkoord was eraf) én gedaan en is gelukt
Ik ben totaal niet technisch en vind dingen al snel ingewikkeld en "gedoe", kan er ook flink chagrijnig van worden als het me niet (snel) lukt
En soms is er ook gewoon een onderliggende reden voor dat uitstellen, bijv financiële of praktische, zo heb ik hier een lek in het dak en het blééf maar regenen, dan kan dat imo niet gerepareerd worden, het is hier volgens tegenwoordige (arbo)normen te hoog (3 verdiepingen en plat dak, mogen ze niet met een ladder doen), dus dat gaat dan flink in de papieren lopen, verwacht ik.
Plus: waar vind ik een goede dakdekker, die het vel niet over de oren trekt? Ik kan het zelf niet controleren wat er aan de hand is. Is al eerder op dezelfde plek gebeurd en toen de plaatselijke (prima) dakdekker gehad, maar die is ermee gestopt.
Het uitstellen heeft er ook mee te maken dat ik -net als vorig jaar- hoop op zsm weer een (liefst leuke) baan, zodat het dan financieel wél lukt. Vorig jaar iig (op de valreep) wel.
Maaaaar: de woonkamer ziet er weer stukken frisser uit!
Al maanden stond een (al vervangen) bureaustoel in de weg. Het was hier sowieso al te vol naar mijn zin, met oa een grote hangstoel en hometrainer in beeld.
De bureaustoel moest naar de stort, maar wie-oh-wie kon dat zware ding naar beneden tillen, ik zag ertegenop om daar weer hulp bij te vragen (buurmannen?) en heeft mijn zoon vd week in mijn auto getild (en heb ik afgeleverd op de stort)
Gisteren weer grondig vloeren en trappen enzo gedaan én is de hangstoel opgehaald (daar ook ff een sopje over gehaald en een vachtje gewassen, de enige die erin lag was mijn katje, met name in de winter
en dat was 1 vd redenen dat ik het ding liet staan. Nog een reden was dat ik dat ding op marktplaats had moeten zetten, had best nog wat opgeleverd, maar heb hem nu aan vrienden van mijn zoon gegeven, die er blij mee zijn voor op hun balkon).
En jeetje: wat een ruimte opeens! Ik dacht dat het wel meeviel doordat je door dat ding heen kon kijken, maar wat een ongelooflijk verschil: de hele kamer lijkt groter en breder. Niet alleen is de aanblik zoveel rustiger en ruimtelijker, ik hoef er ook niet meer dagelijks langs te manouvreren (oa voor thermostaat of stereo), en maakt schoonmaken ook weer makkelijker
Er staat ook een doos klaar hier met overbodige keukenspullen en daar namen ze ook een nieuw, dik & zwaar snijblok mee (had ik cadeau gekregen maar overbodig).
Er is hier nog veel meer weg te brengen (kringloop of stort), het uitstellen daarvan zit erin, dat ik het zwaar vind om trap op en af te sjouwen.
Wel een begin gemaakt, zowel boven als beneden dozen waar ik overbodige spullen in stop.
Je zou zeggen: neem gewoon elke keer een deel mee, wat naar beneden moet. (ik woon 1 en 2 hoog), maar dat doe ik al met andere spullen: wasgoed (machines staan beneden), vuilniszak, plastic voor de plasticbak. En met wasgoed + boodschappen naar boven, dagelijkse kost hier. Nu is dat traplopen op zich al goed natuurlijk, maar met boeken en andere zware spullen..
Vorige week bij hutje had ik eens ruimte in mijn auto en 2 kapotte tuinstoelen ingeladen en ook naar de stort. Dus langzaamaan komen we er wel
Het fijne is dat als je eenmaal iets aanpakt, je daar blij van wordt en dat wel degelijk stimuleert om de rest ook te doen!
Nu kon ik sommige dingen langere tijd ook echt niet en hulp vragen is niet mijn beste kant, dan wil ik het toch zelf kunnen (of anders maar helemaal niet), speelt dat bij jou ook mee?
Jouw kinderen wonen nog onder jouw dak, kun je die niet inschakelen voor (helpen bij) sommige dingen? Voel jij je in je eentje verantwoordelijk voor, naast je baan, ook nog jullie woning, koken, opruimen, het huishouden enzo? Ben je al blij als hun leventje redelijk loopt en verwacht/ vraag je liever niet veel meer dan dat van ze?
Gisteren meteen gegoogled hoe dat moest (kralenkoord was eraf) én gedaan en is gelukt
Ik ben totaal niet technisch en vind dingen al snel ingewikkeld en "gedoe", kan er ook flink chagrijnig van worden als het me niet (snel) lukt
En soms is er ook gewoon een onderliggende reden voor dat uitstellen, bijv financiële of praktische, zo heb ik hier een lek in het dak en het blééf maar regenen, dan kan dat imo niet gerepareerd worden, het is hier volgens tegenwoordige (arbo)normen te hoog (3 verdiepingen en plat dak, mogen ze niet met een ladder doen), dus dat gaat dan flink in de papieren lopen, verwacht ik.
Plus: waar vind ik een goede dakdekker, die het vel niet over de oren trekt? Ik kan het zelf niet controleren wat er aan de hand is. Is al eerder op dezelfde plek gebeurd en toen de plaatselijke (prima) dakdekker gehad, maar die is ermee gestopt.
Het uitstellen heeft er ook mee te maken dat ik -net als vorig jaar- hoop op zsm weer een (liefst leuke) baan, zodat het dan financieel wél lukt. Vorig jaar iig (op de valreep) wel.
Maaaaar: de woonkamer ziet er weer stukken frisser uit!
Al maanden stond een (al vervangen) bureaustoel in de weg. Het was hier sowieso al te vol naar mijn zin, met oa een grote hangstoel en hometrainer in beeld.
De bureaustoel moest naar de stort, maar wie-oh-wie kon dat zware ding naar beneden tillen, ik zag ertegenop om daar weer hulp bij te vragen (buurmannen?) en heeft mijn zoon vd week in mijn auto getild (en heb ik afgeleverd op de stort)
Gisteren weer grondig vloeren en trappen enzo gedaan én is de hangstoel opgehaald (daar ook ff een sopje over gehaald en een vachtje gewassen, de enige die erin lag was mijn katje, met name in de winter
en dat was 1 vd redenen dat ik het ding liet staan. Nog een reden was dat ik dat ding op marktplaats had moeten zetten, had best nog wat opgeleverd, maar heb hem nu aan vrienden van mijn zoon gegeven, die er blij mee zijn voor op hun balkon).En jeetje: wat een ruimte opeens! Ik dacht dat het wel meeviel doordat je door dat ding heen kon kijken, maar wat een ongelooflijk verschil: de hele kamer lijkt groter en breder. Niet alleen is de aanblik zoveel rustiger en ruimtelijker, ik hoef er ook niet meer dagelijks langs te manouvreren (oa voor thermostaat of stereo), en maakt schoonmaken ook weer makkelijker
Er staat ook een doos klaar hier met overbodige keukenspullen en daar namen ze ook een nieuw, dik & zwaar snijblok mee (had ik cadeau gekregen maar overbodig).
Er is hier nog veel meer weg te brengen (kringloop of stort), het uitstellen daarvan zit erin, dat ik het zwaar vind om trap op en af te sjouwen.
Wel een begin gemaakt, zowel boven als beneden dozen waar ik overbodige spullen in stop.
Je zou zeggen: neem gewoon elke keer een deel mee, wat naar beneden moet. (ik woon 1 en 2 hoog), maar dat doe ik al met andere spullen: wasgoed (machines staan beneden), vuilniszak, plastic voor de plasticbak. En met wasgoed + boodschappen naar boven, dagelijkse kost hier. Nu is dat traplopen op zich al goed natuurlijk, maar met boeken en andere zware spullen..
Vorige week bij hutje had ik eens ruimte in mijn auto en 2 kapotte tuinstoelen ingeladen en ook naar de stort. Dus langzaamaan komen we er wel
Het fijne is dat als je eenmaal iets aanpakt, je daar blij van wordt en dat wel degelijk stimuleert om de rest ook te doen!
Nu kon ik sommige dingen langere tijd ook echt niet en hulp vragen is niet mijn beste kant, dan wil ik het toch zelf kunnen (of anders maar helemaal niet), speelt dat bij jou ook mee?
Jouw kinderen wonen nog onder jouw dak, kun je die niet inschakelen voor (helpen bij) sommige dingen? Voel jij je in je eentje verantwoordelijk voor, naast je baan, ook nog jullie woning, koken, opruimen, het huishouden enzo? Ben je al blij als hun leventje redelijk loopt en verwacht/ vraag je liever niet veel meer dan dat van ze?
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
dinsdag 7 mei 2024 om 15:50
Quote:
"Kook ik dan, voel ik me echt heel trots. Maar soms is het gewoon op.
Ik snapte je met je 'wensdenken'! Mooi woord. En inderdaad, je moet weten wat je wil of niet wil als je gaat wensdenken. En dat is soms heel moeilijk!
Ik ben nu begonnen in het boek 'choosing me'. Heel mooi tot nu toe, maar ook wat confronterend? Ik bedoel: ze zegt bijv. dat je niet je labels bent, maar dat je je labels kan veranderen. Ik ken en zie zeker het gevaar van een label en dat ze beperkend kunnen werken, maar niet alles in je leven is in mijn ogen maakbaar?
Ook geeft ze aan dat als je bijv. oververmoeid bent, dat natuurlijk het gevolg is van bepaalde omstandigheden. Dat je iets aan die omstandigheden moet doen. In mijn persoonlijke situatie ben ik echt heel erg vermoeid van mijn rol als moeder. Allemaal leuk en aardig, maar mijn kinderen willen niet veranderen. Ik kan ze niet op straat zetten, ik wil ze ook niet op straat zetten, maar hoe het nu gaat, gaat tegen mijn levensbeeld in. En wat moet ik dat nu? ik hoop daar nog antwoorden op te vinden. Erg benieuwd naar de rest van het boek dus.
Ik probeer wel meer rust in te bouwen, sporten, lezen, meer beweging in het algemeen. Ziekte gooit wel roet in het eten.
Je vroeg of yoga iets voor me was, Suzy? Zeker wel! Heb ik ook gedaan, maar mijn studio stopte ermee en de aangeboden tijden die ergens anders zijn vind ik te minimaal. Op mijn sportschool probeer ik wel ook de balance te volgen. Eigenlijk wil ik thuis ook wat meer invoegen, maar dat is nog wensdenken.
Even posten en dan een stukje ex/relatie/intimiteit.."
Sorry voor meteen ook lange stukken terug, pff "how to make it about myself" lijkt het wel
Weet je nog hoe ik altijd mijn "Bijbel" die heet "Coach jezelf naar succes" hier promootte?
Toen had ik nog geen idee van evt labels (kan idd veel trekjes van ADD afvinken, dat is eerder nooit in me opgekomen, dacht soort hoogsensitief, zij het niet dat ik last had van overprikkeld zoals dat vaak uitgelegd wordt, dat je niks kunt hebben, want destijds had ging ik eigenlijk best goed op hectiek, er gebeurde hier altijd wel iets, hield me ook soort van scherp.
Anyway, ik ondervond toen intuitief zelf ook al dat de dingen 1 voor 1 doen (met volle aandacht) en "simplifylife) mij beter paste en dat dat weleens voor veel meer mensen zou kunnen gelden.
Eigenlijk dus gewoon de hele trend die in opkomst was met "onze drukke levens", hoeveel beter het was om mindfulness te introduceren, stil te staan bij dingen, te mediteren, bewust leven, je leven te organiseren en te vereenvoudigen, ruimte in je huis = ruimte in je hoofd, enz.
Het gevaar is nu idd dat op veel van die dingen een label past: ADD, en dat je dat idd eerder beschouwt als een afwijking/ beperking (tov anderen die "normaal" zijn), terwijl er ook zeer positieve kanten en voordelen aan zitten, waaronder verbanden kunnen leggen, hyperfocus als het je interesseert, en terécht vraagtekens zetten bij wat anderen normaal vinden, elkaar blind in volgen en "gewoon doen, hoort er nu eenmaal bij".
Ik was en ben ervan overtuigd dat je bepaalde aangeboren of aangeleerde eigenschappen misschien niet kunt veranderen, maar wél hoe daarmee (anders) om te gaan of zelfs soms ten goede te kunnen inzetten.
Verander waar je zelf invloed op hebt, accepteer waar je geen invloed op hebt, en heb de wijsheid om dat onderscheid te kunnen maken..
Op sommige dingen lijk je geen (of maar een minieme) invloed te hebben, zoals oorlogen ver van je bed, natuurrampen, het milieu (behalve wat je zelf bijdraagt daaraan in positieve of negatieve zin).
Factoren buiten jezelf om is lastig, maar ook niet altijd een vast gegeven dat je daar helemaal niks aan kunt veranderen.
Dat geldt misschien ook voor het samenwonen met je kinderen onder 1 dak (en gezien de krapte op de woningmarkt zal dat naar verwachting niet snel veranderen).
Opvoeden na de eerste 16 a 18 jaar kan je voor een deel wel vergeten en moet je vertrouwen op wat je ze tegen die tijd hebt bijgebracht en ze ervan hebben overgenomen.
Het is geen vast gegeven "zo zijn ze nu eenmaal (geworden)", voor een deel wel, maar deels is het ook een wisselwerking zoals die gegroeid is. En je al blij bent als er geen grote vervelende dingen (meer) spelen om je zorgen over te maken. Dan neem je het er in feite gewoon erbij, de "kleinere" dingen/ ergernissen, omdat ze in verhouding minder "erg" zijn.
Of je neemt eea voor lief, omdat je niet weet hoé dat, wat zo gegroeid is, nog te veranderen, en het eigenlijk min of meer hebt opgegeven (om dat te proberen).
Omdat zelf doen minder energie kost, minder strijd, de sfeer goed wil houden, of waarom dan ook.
Maar vergis je niet wat jezelf inhouden ook aan energie kost.
"Coach jezelf naar succes" gaat daar oa ook over: alles wat je tolereert en intussen wel binnenin je aan stoort, ergert, sluimert, "eigenlijk" anders zou willen/ "moeten".
Ik wist het toen en nog steeds: alles wat je bewust of onbewust onderdrukt sluimert binnenin gewoon door en stapelt zich op, wordt een berg (om tegenop te zien).
Niet alleen stapelt de "belasting" op (tot overbelasting), maar het ondermijnt tegelijkertijd ook je belastbaarheid.
Je ziet het eigenlijk al aan dat je vaak precies ziek wordt op het moment dat je vakantie hebt en ein-de-lijk aan ontspanning toe zou kunnen komen. Dat heeft met oa cortisol te maken, dat je prima door-door-door kunt gaan zolang dat "moet". Dat onderdrukt ook tijdelijk griepjes en dergelijke.
Je loopt dan als het ware "op adrenaline" en schakelt cortisol in om sommige dingen te negeren, maar dat is niet gemaakt voor langere periodes, in "rust" verslapt dat en word je juist vatbaar voor vanalles wat (tijdelijk) onderdrukt werd.
Het vervelende is dat sommige dingen geen vast gegeven zijn, dus blijven knagen dat je daar op eoa manier invloed op zou kunnen hebben en dat nalaat, omdat je niet weet hoé dan.
Dus accepteren lukt dan ook niet echt en je neemt het jezelf (onbewust) toch kwalijk, zelfs als je er de energie gewoon niet voor hebt of om andere redenen laat gaan, of niet (meer) gelooft dat ze nog veranderen.
Eigen label en karakter en die van je kinderen mogen dan duidelijk zijn en op zich aanleg zijn/ niet te veranderen, wat (deels) wél te veranderen is, zijn de strategiën in antwoord daarop. Gedrag dus: wat je (ermee) doet of laat, dus hoe ver de invloed van die aanleg gaat, in hoeverre dat bepalend is/ wordt/ moet zijn op je leven en leefwijzen.
Zelf heb ik de keren dat ik in coachingomgevingen verkeerde, daar echt een (enórme) boost van gekregen, die nog lang aanhield. De focus lag dan heel erg op "in je kracht" staan/ komen, oa inzicht in belemmeringen (waar soms eoa verborgen "voordeel" voor je inzit die het je oplevert, waardoor je blijft doen wat je altijd al deed). Het levert je dus (ook) iets op.
Een jaar of 15/ 10 geleden was er bij mij nogal wat stress en "drama" in mijn leven, er gebeurde veel tegelijk, op meerdere gebieden, positieve maar ook veel zorgelijke, oa werkgebied, in de familie (ziekte, wegvallen door overlijden, gedoe met broertje en 1 zus).
Na jaren van bijzonder krachtig voelen denk ik nu achteraf dat ik in 2013 behoorlijk burnout was geraakt. Oa daarom zo nodig was om dingen over de dagen te verdelen, 1 voor 1 te doen, maar heb ik ook rigoureus bijv het contact met 1 familielid verbroken, (energieslurper al jaren).
Afgelopen jaren juist eerder "bored-out", wat dezelfde verschijnselen geeft als burnout (lusteloos, energiegebrek, niet weten waar te beginnen of wat te veranderen, of hoe, alles teveel lijkt, in kringetjes draaien).
Als je weet wat de omstandigheden zijn (van buitenaf) die de energie uit je zuigen, en je die uit je leven weet te schrappen, is dat in theorie natuurlijk prachtig.
Als het je werk is: zoek je toch "gewoon' een nieuwe baan, als het je partner is: dan stop je er toch "gewoon" mee, maar in de praktijk ligt het genuanceerder, he.
Je hebt qua beslommeringen in je werk en gezin diverse malen hulp ingeschakeld, dat doe je goed!
Dat zijn bij uitstek situaties die je niet zomaar stop kunt zetten of naar je hand kunt zetten, omdat er zoveel is wat niet (alleen) van jou afhangt en jij niet kunt bepalen.
Ook weet je niet of verandering ook vooruitgang betekent, dus bepaalde voordelen niet óók verloren gaan, en het kan ook nog eens verérgeren ipv verbeteren. Je weet wat je hebt en het onbekende kan 2 kanten uit, dus ook verslechteren.
Je kunt de aanleg/ karakters van je kinderen (en jezelf) niet echt meer veranderen, hooguit zo mogelijk hoe je er zelf op reageert veranderen: andermans gedrag begrenzen, wat beinvloeden, aanpassen, negeren, aankaarten, consequenties aan stellen, verbijten, aanvaarden, en dergelijke.
"Kook ik dan, voel ik me echt heel trots. Maar soms is het gewoon op.
Ik snapte je met je 'wensdenken'! Mooi woord. En inderdaad, je moet weten wat je wil of niet wil als je gaat wensdenken. En dat is soms heel moeilijk!
Ik ben nu begonnen in het boek 'choosing me'. Heel mooi tot nu toe, maar ook wat confronterend? Ik bedoel: ze zegt bijv. dat je niet je labels bent, maar dat je je labels kan veranderen. Ik ken en zie zeker het gevaar van een label en dat ze beperkend kunnen werken, maar niet alles in je leven is in mijn ogen maakbaar?
Ook geeft ze aan dat als je bijv. oververmoeid bent, dat natuurlijk het gevolg is van bepaalde omstandigheden. Dat je iets aan die omstandigheden moet doen. In mijn persoonlijke situatie ben ik echt heel erg vermoeid van mijn rol als moeder. Allemaal leuk en aardig, maar mijn kinderen willen niet veranderen. Ik kan ze niet op straat zetten, ik wil ze ook niet op straat zetten, maar hoe het nu gaat, gaat tegen mijn levensbeeld in. En wat moet ik dat nu? ik hoop daar nog antwoorden op te vinden. Erg benieuwd naar de rest van het boek dus.
Ik probeer wel meer rust in te bouwen, sporten, lezen, meer beweging in het algemeen. Ziekte gooit wel roet in het eten.
Je vroeg of yoga iets voor me was, Suzy? Zeker wel! Heb ik ook gedaan, maar mijn studio stopte ermee en de aangeboden tijden die ergens anders zijn vind ik te minimaal. Op mijn sportschool probeer ik wel ook de balance te volgen. Eigenlijk wil ik thuis ook wat meer invoegen, maar dat is nog wensdenken.
Even posten en dan een stukje ex/relatie/intimiteit.."
Sorry voor meteen ook lange stukken terug, pff "how to make it about myself" lijkt het wel
Weet je nog hoe ik altijd mijn "Bijbel" die heet "Coach jezelf naar succes" hier promootte?
Toen had ik nog geen idee van evt labels (kan idd veel trekjes van ADD afvinken, dat is eerder nooit in me opgekomen, dacht soort hoogsensitief, zij het niet dat ik last had van overprikkeld zoals dat vaak uitgelegd wordt, dat je niks kunt hebben, want destijds had ging ik eigenlijk best goed op hectiek, er gebeurde hier altijd wel iets, hield me ook soort van scherp.
Anyway, ik ondervond toen intuitief zelf ook al dat de dingen 1 voor 1 doen (met volle aandacht) en "simplifylife) mij beter paste en dat dat weleens voor veel meer mensen zou kunnen gelden.
Eigenlijk dus gewoon de hele trend die in opkomst was met "onze drukke levens", hoeveel beter het was om mindfulness te introduceren, stil te staan bij dingen, te mediteren, bewust leven, je leven te organiseren en te vereenvoudigen, ruimte in je huis = ruimte in je hoofd, enz.
Het gevaar is nu idd dat op veel van die dingen een label past: ADD, en dat je dat idd eerder beschouwt als een afwijking/ beperking (tov anderen die "normaal" zijn), terwijl er ook zeer positieve kanten en voordelen aan zitten, waaronder verbanden kunnen leggen, hyperfocus als het je interesseert, en terécht vraagtekens zetten bij wat anderen normaal vinden, elkaar blind in volgen en "gewoon doen, hoort er nu eenmaal bij".
Ik was en ben ervan overtuigd dat je bepaalde aangeboren of aangeleerde eigenschappen misschien niet kunt veranderen, maar wél hoe daarmee (anders) om te gaan of zelfs soms ten goede te kunnen inzetten.
Verander waar je zelf invloed op hebt, accepteer waar je geen invloed op hebt, en heb de wijsheid om dat onderscheid te kunnen maken..
Op sommige dingen lijk je geen (of maar een minieme) invloed te hebben, zoals oorlogen ver van je bed, natuurrampen, het milieu (behalve wat je zelf bijdraagt daaraan in positieve of negatieve zin).
Factoren buiten jezelf om is lastig, maar ook niet altijd een vast gegeven dat je daar helemaal niks aan kunt veranderen.
Dat geldt misschien ook voor het samenwonen met je kinderen onder 1 dak (en gezien de krapte op de woningmarkt zal dat naar verwachting niet snel veranderen).
Opvoeden na de eerste 16 a 18 jaar kan je voor een deel wel vergeten en moet je vertrouwen op wat je ze tegen die tijd hebt bijgebracht en ze ervan hebben overgenomen.
Het is geen vast gegeven "zo zijn ze nu eenmaal (geworden)", voor een deel wel, maar deels is het ook een wisselwerking zoals die gegroeid is. En je al blij bent als er geen grote vervelende dingen (meer) spelen om je zorgen over te maken. Dan neem je het er in feite gewoon erbij, de "kleinere" dingen/ ergernissen, omdat ze in verhouding minder "erg" zijn.
Of je neemt eea voor lief, omdat je niet weet hoé dat, wat zo gegroeid is, nog te veranderen, en het eigenlijk min of meer hebt opgegeven (om dat te proberen).
Omdat zelf doen minder energie kost, minder strijd, de sfeer goed wil houden, of waarom dan ook.
Maar vergis je niet wat jezelf inhouden ook aan energie kost.
"Coach jezelf naar succes" gaat daar oa ook over: alles wat je tolereert en intussen wel binnenin je aan stoort, ergert, sluimert, "eigenlijk" anders zou willen/ "moeten".
Ik wist het toen en nog steeds: alles wat je bewust of onbewust onderdrukt sluimert binnenin gewoon door en stapelt zich op, wordt een berg (om tegenop te zien).
Niet alleen stapelt de "belasting" op (tot overbelasting), maar het ondermijnt tegelijkertijd ook je belastbaarheid.
Je ziet het eigenlijk al aan dat je vaak precies ziek wordt op het moment dat je vakantie hebt en ein-de-lijk aan ontspanning toe zou kunnen komen. Dat heeft met oa cortisol te maken, dat je prima door-door-door kunt gaan zolang dat "moet". Dat onderdrukt ook tijdelijk griepjes en dergelijke.
Je loopt dan als het ware "op adrenaline" en schakelt cortisol in om sommige dingen te negeren, maar dat is niet gemaakt voor langere periodes, in "rust" verslapt dat en word je juist vatbaar voor vanalles wat (tijdelijk) onderdrukt werd.
Het vervelende is dat sommige dingen geen vast gegeven zijn, dus blijven knagen dat je daar op eoa manier invloed op zou kunnen hebben en dat nalaat, omdat je niet weet hoé dan.
Dus accepteren lukt dan ook niet echt en je neemt het jezelf (onbewust) toch kwalijk, zelfs als je er de energie gewoon niet voor hebt of om andere redenen laat gaan, of niet (meer) gelooft dat ze nog veranderen.
Eigen label en karakter en die van je kinderen mogen dan duidelijk zijn en op zich aanleg zijn/ niet te veranderen, wat (deels) wél te veranderen is, zijn de strategiën in antwoord daarop. Gedrag dus: wat je (ermee) doet of laat, dus hoe ver de invloed van die aanleg gaat, in hoeverre dat bepalend is/ wordt/ moet zijn op je leven en leefwijzen.
Zelf heb ik de keren dat ik in coachingomgevingen verkeerde, daar echt een (enórme) boost van gekregen, die nog lang aanhield. De focus lag dan heel erg op "in je kracht" staan/ komen, oa inzicht in belemmeringen (waar soms eoa verborgen "voordeel" voor je inzit die het je oplevert, waardoor je blijft doen wat je altijd al deed). Het levert je dus (ook) iets op.
Een jaar of 15/ 10 geleden was er bij mij nogal wat stress en "drama" in mijn leven, er gebeurde veel tegelijk, op meerdere gebieden, positieve maar ook veel zorgelijke, oa werkgebied, in de familie (ziekte, wegvallen door overlijden, gedoe met broertje en 1 zus).
Na jaren van bijzonder krachtig voelen denk ik nu achteraf dat ik in 2013 behoorlijk burnout was geraakt. Oa daarom zo nodig was om dingen over de dagen te verdelen, 1 voor 1 te doen, maar heb ik ook rigoureus bijv het contact met 1 familielid verbroken, (energieslurper al jaren).
Afgelopen jaren juist eerder "bored-out", wat dezelfde verschijnselen geeft als burnout (lusteloos, energiegebrek, niet weten waar te beginnen of wat te veranderen, of hoe, alles teveel lijkt, in kringetjes draaien).
Als je weet wat de omstandigheden zijn (van buitenaf) die de energie uit je zuigen, en je die uit je leven weet te schrappen, is dat in theorie natuurlijk prachtig.
Als het je werk is: zoek je toch "gewoon' een nieuwe baan, als het je partner is: dan stop je er toch "gewoon" mee, maar in de praktijk ligt het genuanceerder, he.
Je hebt qua beslommeringen in je werk en gezin diverse malen hulp ingeschakeld, dat doe je goed!
Dat zijn bij uitstek situaties die je niet zomaar stop kunt zetten of naar je hand kunt zetten, omdat er zoveel is wat niet (alleen) van jou afhangt en jij niet kunt bepalen.
Ook weet je niet of verandering ook vooruitgang betekent, dus bepaalde voordelen niet óók verloren gaan, en het kan ook nog eens verérgeren ipv verbeteren. Je weet wat je hebt en het onbekende kan 2 kanten uit, dus ook verslechteren.
Je kunt de aanleg/ karakters van je kinderen (en jezelf) niet echt meer veranderen, hooguit zo mogelijk hoe je er zelf op reageert veranderen: andermans gedrag begrenzen, wat beinvloeden, aanpassen, negeren, aankaarten, consequenties aan stellen, verbijten, aanvaarden, en dergelijke.
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
dinsdag 7 mei 2024 om 15:50
Je eigen demonen bevechten is nog wel het moeilijkste, zei een wijs iemand me ooit en dat is ook zo.
Je je aan anderen ergeren en onvermogen voelen om daar iets aan te veranderen is 1 ding, maar als het om jezelf gaat én je onvermogend voelt om jezelf te begrenzen, (gedrag en/of omstandigheden) te veranderen, te stimuleren, in gang te zetten, (verstandig) te kiezen of te reageren op iets of iemand, én je jezelf je tekortkomingen kwalijk gaat nemen (schaamte- en schuldgevoelens alleen al naar jezelf toe) dan raak je verder van huis
Niet een label zit je in de weg, denk ik. Het verkláárt eea wel, en dat zou je schuldig voelen eraf kunnen halen, er is namelijk een reden voor, waardoor sommige dingen voor jou een grotere opgave zijn dan voor de doorsnee ander.
Vergis je niet wat een invloed het brein heeft, he, ook al zeggen mensen vaak "het zit (alleen maar) tussen je oren": nou idd daar zit een heel brein tussen. En dat brein is niet maakbaar, veel processen lopen (gelukkig maar) buiten het bewuste om, gaan automatisch en onbewust.
Het gaat niet alleen om wilskracht (en dan moet je idd nog weten wát je wilt en wenst).
Wat wel imo een groot verschil maakt, is wat je gelóóft (laat staan erop vertrouwt) wat wél kan (en dus ook wat je gelooft/ vertrouwt wat niet).
In periodes van grote kracht ook echt voélen in jezelf, is het logischerwijs makkelijker om optimistisch te zijn, alleen al over je eigen vermogens (en dus energie), maar ook in het stuk maakbaarheid en eigen invloed, om te geloven in verbetering, in het goede dat overwint, dqt kansen zich zullen aandienen tzt, in gunstige vooruitzichten waar je je aan vast kunt houden, dat het goedkomt.
Naarmate dingen langer aanhouden + je daardoor & om welke andere reden(en) mentaal en/of fysiek verslapt (zoals ziek, verzwakt, burnout, opstapelende belasting) gaat dat geloof en vertrouwen ook op den duur bergafwaarts.
Het vervelende is dat net zoals wensdenken ook yoga, mediteren en mindfulness op zichzelf in feite omstandigheden niet laat verdwijnen of veranderen, maar (ook weer) hooguit tijdelijk naar de achtergrond.
Het kan je gestel wél tot rust brengen, met alle gunstige gevolgen van dien al (ademhaling, bloeddruk, stresshormonen verminderen, goede stoffen en hersengolven aanmaken) .
Ook (je voornemen om te) sporten zal helpen, en eigenlijk alles wat je fysieke danwel lichamelijke conditie verbetert (ipv onderuit haalt). Alles wat positief kan bijdragen aan "sterker" worden/voelen, wat voor je spieren geldt, geldt ook mentaal: met een goede fysieke conditie kun je ook mentaal meer hebben en andersom: blijft een wisselwerking.
Het is dus zaak om in mogelijkheden te blijven denken, lichtpuntjes om naar uit te kunnen kiken, en dat geldt nog meer als je eenmaal op een bepaald punt bent beland, stilstand of -erger- bepaalde mate van lethargie waar je uit wilt, maar energie "op" lijkt te zijn en je niet weet hoe.
Of niet weet hoe dan, als bepaalde omstandigheden gelijk blijven en je daar dus weinig eigen invloed op hebt/ denkt te hebben en je het maar binnen die omstandigheden moet zien te rooien of je focus op daarbuiten moet zien te krijgen: hele andere dingen dus dan waar je je nu zorgen over maakt of niet kunnen/ lukken.
Ik heb er dus zelf ook last van, hoor, en het ene moment is het makkelijker om optimistisch te zijn dan het andere, of de moed te vinden om dan iig iéts te doen waar je wél invloed op hebt en wat doorbreekt.
Ik weet wel, dat voor zover je wel ergens eigen invloed op hebt, iets laten voortduren op geen enkele manier helpt, en afleiding/ onderdrukking slechts tijdelijk "helpt" maar je nog verder onderuit haalt, vanwege zelfveroordeling (en zelfafwijzing).
Dat zijn ondermijnende dingen (net als schaamte- en schuldgevoel naar jezelf danwel anderen), en je breekt daar pas uit als je alleen al een begin maakt met iéts, maakt niet uit wat het is.
Zodra je op 1 vlak, hoe klein ook, constructief bezig bent, begint, toch maar weer gedaan hebt, voel je je al beter. Dat is de enige weg eruit: zoals je schrijft dat je dan tóch trots bent dat je gekookt hebt ipv afhaal. Alle beetjes helpen je eruit!
Dus alles waarbij je "onvermogen" niet accepteert, maar (een klein beetje) weet te verminderen, daargt bij aan ruimte geven aan mogelijkheden, aan je eigen vermogen.
Niet alles is maakbaar, dat klopt. Dan nog is het zaak om je niet teveel te focussen op wat niet maakbaar is, of op dit moment althans niet, en je kostbare energie en tijd niet te "verspillen" aan wat niét kan/ niet is..
Ik merk nu al het verschil dat ik weliswaar niet goed weet wat ik nou echt zou willen qua werk (en realistisch is daarin, voor zover oa werkgeverskant en kansen, maar ook leeftijd en gesteldheid) en zo nog een paar dingen waar ik me zorgen over maak(te), en dat me blokkeerde om (ook) andere dingen aan te pakken.
Nu ik dáár dan iig mee bezig ben gaan houden, stapje voor stapje, lijken op andere vlakken wonderlijk genoeg ook openingen te ontstaan. Alsof een donkere bui wegtrekt.
Okay, het kostte meer moeite dan daarvoor (logisch ook) en dat is confronterend, maar ook weer trotse gevoelens, omdat ik heb doorgezet, op iets wat uitsluitend mijn eigen pakkie an is (aangaande mijn conditie bijv) en met de nodige inspanning zelf (weer) kán, niemand van me kan overnemen dan ikzelf.
Confronterend, want (her)opbouwen vind ik veel zwaarder dan bijhouden.
Maar dus ook stimulerend, alleen al weer eens trots op iets zijn, dat maakt dus wél verschil tegenover vanalles wat je nog van jezelf "moet" of veroordeelt.
Zie het als een ladder beklimmen: dat ene stapje brengt je toch al wat hoger en dus al (een (kleine) bijdrage aan) een ander perspectief/ uitzicht
Ik weet hoe moeilijk het is als je denkt dat je alles in je eentje zelf in gang moet (kunnen) zetten en je jezelf dan veroordeelt als je het vervolgens niet doet of niet volhoudt.
Dan kan een zetje van buitenaf dat wel (alleen al dat zoon ff die bureaustoel naar beneden sjouwde), soms alleen al de aanwezigheid van een ander je moed geeft, of dat je het kan delen met iemand, wat oplucht.
Het is bekend dat een sportmaatje kan helpen (een hometrainer in huis blijft vaak ongebruikt), er zijn veel meer mensen dus die zo'n zetje kunnen gebruiken, hoor!
In het verleden heb ik dan ook een vertrouwd iemand gevraagd me te helpen bij mijn administratie, niet omdat ik het zelf niet kón, maar omdat ik het niet dééd (en bang was om onder ogen te zien).
Wat ik maar weer heb ondervonden is dat hoe langer iets voortduurt (of je laat voortduren en ervan wegkijkt) hoe meer het knaagt aan je zelfvertrouwen, hoe langer geleden het wordt dat je je eigen kracht nog wél voelde (en uitdaagde).
En dus hoe moeilijker het wordt om die aan te boren.
Affijn, doorbreken is het toverwoord, maakt niet uit wát, omdat je dat dan aanboort. Zolang je er geen beroep op doet, weet en voel je ook niet dat je dat nog steeds hebt: kracht. En blijf je in feite bang dat je tekort zult schieten (en daarom maar helemaal niet eens probeert).
Dus deels kan het ook een kwestie zijn wat je gelooft, of jezelf wijsmaakt.
Nu je ziek was, was dat een feit, dan bén je ook (tijdelij) verzwakt, bovenop dat je je al oververmoeid voelde.
Het blijft oppassen dat je die toestand niet als gegeven gaat nemen: dus niet: "ik bén (nu eenmaal) oververmoeid, het is niet anders, ik moet het er maar mee doen".
Ook daar kan verandering in komen, ofwel door dingen weg te strepen (de berg verminderen waar dat iig kán, te beginnen met wat eenvoudig is, zoals dingen weggooien) of door je belastbaarheid (conditie) te gaan verhogen (alles wat positief bijdraagt, leefstijlen, voeding, alles wat goed voelt, iets dóen)..
En dat durf ik niet voor niks pas nu weer te "prediken", nu ik zelf maar weer ondervonden heb dat in gang zetten je echt op weg helpt.
Dus nu ga ik ook weer verder met "doen" ipv hier schrijven
Ik wil een paar dagen naar mijn hutje en omdat het eind vd week nog beter weer wordt dan hier eea in orde hebben.
(voor mijn katje ga ik niet de hele week, hoewel dat best zou kunnen).
Vandaag toch een paar nuttige/ nodige dingen doen, oa vuilnis wegbrengen en dingen die ik mee wil nemen komende week alvast inladen en inkopen.
Elke dag iéts doen of afstrepen voelt gewoon al zoveel beter dan uitstellen..!
Ik heb het idee dat de zon en warmer weer ook wonderen doen, alsof de winterslaap voorbij is 
Op je laatste post kom ik later terug.
Beterschap en zet hem op
, hopelijk kan je de resterende vakantietijd nog ontspannen ook.
(blijf weg van repeterende dingen en schermen (of een combi daarvan) als dat lukt, want dat houdt je vast op de plek waar je al bent).
Je je aan anderen ergeren en onvermogen voelen om daar iets aan te veranderen is 1 ding, maar als het om jezelf gaat én je onvermogend voelt om jezelf te begrenzen, (gedrag en/of omstandigheden) te veranderen, te stimuleren, in gang te zetten, (verstandig) te kiezen of te reageren op iets of iemand, én je jezelf je tekortkomingen kwalijk gaat nemen (schaamte- en schuldgevoelens alleen al naar jezelf toe) dan raak je verder van huis
Niet een label zit je in de weg, denk ik. Het verkláárt eea wel, en dat zou je schuldig voelen eraf kunnen halen, er is namelijk een reden voor, waardoor sommige dingen voor jou een grotere opgave zijn dan voor de doorsnee ander.
Vergis je niet wat een invloed het brein heeft, he, ook al zeggen mensen vaak "het zit (alleen maar) tussen je oren": nou idd daar zit een heel brein tussen. En dat brein is niet maakbaar, veel processen lopen (gelukkig maar) buiten het bewuste om, gaan automatisch en onbewust.
Het gaat niet alleen om wilskracht (en dan moet je idd nog weten wát je wilt en wenst).
Wat wel imo een groot verschil maakt, is wat je gelóóft (laat staan erop vertrouwt) wat wél kan (en dus ook wat je gelooft/ vertrouwt wat niet).
In periodes van grote kracht ook echt voélen in jezelf, is het logischerwijs makkelijker om optimistisch te zijn, alleen al over je eigen vermogens (en dus energie), maar ook in het stuk maakbaarheid en eigen invloed, om te geloven in verbetering, in het goede dat overwint, dqt kansen zich zullen aandienen tzt, in gunstige vooruitzichten waar je je aan vast kunt houden, dat het goedkomt.
Naarmate dingen langer aanhouden + je daardoor & om welke andere reden(en) mentaal en/of fysiek verslapt (zoals ziek, verzwakt, burnout, opstapelende belasting) gaat dat geloof en vertrouwen ook op den duur bergafwaarts.
Het vervelende is dat net zoals wensdenken ook yoga, mediteren en mindfulness op zichzelf in feite omstandigheden niet laat verdwijnen of veranderen, maar (ook weer) hooguit tijdelijk naar de achtergrond.
Het kan je gestel wél tot rust brengen, met alle gunstige gevolgen van dien al (ademhaling, bloeddruk, stresshormonen verminderen, goede stoffen en hersengolven aanmaken) .
Ook (je voornemen om te) sporten zal helpen, en eigenlijk alles wat je fysieke danwel lichamelijke conditie verbetert (ipv onderuit haalt). Alles wat positief kan bijdragen aan "sterker" worden/voelen, wat voor je spieren geldt, geldt ook mentaal: met een goede fysieke conditie kun je ook mentaal meer hebben en andersom: blijft een wisselwerking.
Het is dus zaak om in mogelijkheden te blijven denken, lichtpuntjes om naar uit te kunnen kiken, en dat geldt nog meer als je eenmaal op een bepaald punt bent beland, stilstand of -erger- bepaalde mate van lethargie waar je uit wilt, maar energie "op" lijkt te zijn en je niet weet hoe.
Of niet weet hoe dan, als bepaalde omstandigheden gelijk blijven en je daar dus weinig eigen invloed op hebt/ denkt te hebben en je het maar binnen die omstandigheden moet zien te rooien of je focus op daarbuiten moet zien te krijgen: hele andere dingen dus dan waar je je nu zorgen over maakt of niet kunnen/ lukken.
Ik heb er dus zelf ook last van, hoor, en het ene moment is het makkelijker om optimistisch te zijn dan het andere, of de moed te vinden om dan iig iéts te doen waar je wél invloed op hebt en wat doorbreekt.
Ik weet wel, dat voor zover je wel ergens eigen invloed op hebt, iets laten voortduren op geen enkele manier helpt, en afleiding/ onderdrukking slechts tijdelijk "helpt" maar je nog verder onderuit haalt, vanwege zelfveroordeling (en zelfafwijzing).
Dat zijn ondermijnende dingen (net als schaamte- en schuldgevoel naar jezelf danwel anderen), en je breekt daar pas uit als je alleen al een begin maakt met iéts, maakt niet uit wat het is.
Zodra je op 1 vlak, hoe klein ook, constructief bezig bent, begint, toch maar weer gedaan hebt, voel je je al beter. Dat is de enige weg eruit: zoals je schrijft dat je dan tóch trots bent dat je gekookt hebt ipv afhaal. Alle beetjes helpen je eruit!
Dus alles waarbij je "onvermogen" niet accepteert, maar (een klein beetje) weet te verminderen, daargt bij aan ruimte geven aan mogelijkheden, aan je eigen vermogen.
Niet alles is maakbaar, dat klopt. Dan nog is het zaak om je niet teveel te focussen op wat niet maakbaar is, of op dit moment althans niet, en je kostbare energie en tijd niet te "verspillen" aan wat niét kan/ niet is..
Ik merk nu al het verschil dat ik weliswaar niet goed weet wat ik nou echt zou willen qua werk (en realistisch is daarin, voor zover oa werkgeverskant en kansen, maar ook leeftijd en gesteldheid) en zo nog een paar dingen waar ik me zorgen over maak(te), en dat me blokkeerde om (ook) andere dingen aan te pakken.
Nu ik dáár dan iig mee bezig ben gaan houden, stapje voor stapje, lijken op andere vlakken wonderlijk genoeg ook openingen te ontstaan. Alsof een donkere bui wegtrekt.
Okay, het kostte meer moeite dan daarvoor (logisch ook) en dat is confronterend, maar ook weer trotse gevoelens, omdat ik heb doorgezet, op iets wat uitsluitend mijn eigen pakkie an is (aangaande mijn conditie bijv) en met de nodige inspanning zelf (weer) kán, niemand van me kan overnemen dan ikzelf.
Confronterend, want (her)opbouwen vind ik veel zwaarder dan bijhouden.
Maar dus ook stimulerend, alleen al weer eens trots op iets zijn, dat maakt dus wél verschil tegenover vanalles wat je nog van jezelf "moet" of veroordeelt.
Zie het als een ladder beklimmen: dat ene stapje brengt je toch al wat hoger en dus al (een (kleine) bijdrage aan) een ander perspectief/ uitzicht
Ik weet hoe moeilijk het is als je denkt dat je alles in je eentje zelf in gang moet (kunnen) zetten en je jezelf dan veroordeelt als je het vervolgens niet doet of niet volhoudt.
Dan kan een zetje van buitenaf dat wel (alleen al dat zoon ff die bureaustoel naar beneden sjouwde), soms alleen al de aanwezigheid van een ander je moed geeft, of dat je het kan delen met iemand, wat oplucht.
Het is bekend dat een sportmaatje kan helpen (een hometrainer in huis blijft vaak ongebruikt), er zijn veel meer mensen dus die zo'n zetje kunnen gebruiken, hoor!
In het verleden heb ik dan ook een vertrouwd iemand gevraagd me te helpen bij mijn administratie, niet omdat ik het zelf niet kón, maar omdat ik het niet dééd (en bang was om onder ogen te zien).
Wat ik maar weer heb ondervonden is dat hoe langer iets voortduurt (of je laat voortduren en ervan wegkijkt) hoe meer het knaagt aan je zelfvertrouwen, hoe langer geleden het wordt dat je je eigen kracht nog wél voelde (en uitdaagde).
En dus hoe moeilijker het wordt om die aan te boren.
Affijn, doorbreken is het toverwoord, maakt niet uit wát, omdat je dat dan aanboort. Zolang je er geen beroep op doet, weet en voel je ook niet dat je dat nog steeds hebt: kracht. En blijf je in feite bang dat je tekort zult schieten (en daarom maar helemaal niet eens probeert).
Dus deels kan het ook een kwestie zijn wat je gelooft, of jezelf wijsmaakt.
Nu je ziek was, was dat een feit, dan bén je ook (tijdelij) verzwakt, bovenop dat je je al oververmoeid voelde.
Het blijft oppassen dat je die toestand niet als gegeven gaat nemen: dus niet: "ik bén (nu eenmaal) oververmoeid, het is niet anders, ik moet het er maar mee doen".
Ook daar kan verandering in komen, ofwel door dingen weg te strepen (de berg verminderen waar dat iig kán, te beginnen met wat eenvoudig is, zoals dingen weggooien) of door je belastbaarheid (conditie) te gaan verhogen (alles wat positief bijdraagt, leefstijlen, voeding, alles wat goed voelt, iets dóen)..
En dat durf ik niet voor niks pas nu weer te "prediken", nu ik zelf maar weer ondervonden heb dat in gang zetten je echt op weg helpt.
Dus nu ga ik ook weer verder met "doen" ipv hier schrijven
Ik wil een paar dagen naar mijn hutje en omdat het eind vd week nog beter weer wordt dan hier eea in orde hebben.
(voor mijn katje ga ik niet de hele week, hoewel dat best zou kunnen).
Vandaag toch een paar nuttige/ nodige dingen doen, oa vuilnis wegbrengen en dingen die ik mee wil nemen komende week alvast inladen en inkopen.
Elke dag iéts doen of afstrepen voelt gewoon al zoveel beter dan uitstellen..!
Ik heb het idee dat de zon en warmer weer ook wonderen doen, alsof de winterslaap voorbij is
Op je laatste post kom ik later terug.
Beterschap en zet hem op
, hopelijk kan je de resterende vakantietijd nog ontspannen ook. (blijf weg van repeterende dingen en schermen (of een combi daarvan) als dat lukt, want dat houdt je vast op de plek waar je al bent).
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
dinsdag 7 mei 2024 om 15:53
dinsdag 7 mei 2024 om 19:31
Geniet elke dag van de zon! Ga ik lekker met mijn boek in de tuin zitten, voor hij weg is! En streep inderdad klusje voor klusje af. Alleen ik had als plan veel meer!
Ik denk zeker dat ik oververmoeid ben. Ik werk lange dagen en trek de week gewoon door als ik niet fit ben. Niet werken heeft gevolgen voor mijn klas en mijn collega's. Ik heb al lange tijd natuurlijk veel stress gehad, de boog is altijd gespannen, ik sta eigenlijk altijd in standje 'klaar voor gedoe', met name thuis, maar ook op het werk. Collega ziek? Oh, ik draai wel een dubbele groep. Ook een gevolg van mijn werkconflict van twee jaar terug: zal ze wel eens laten zien dat ze het mis hadden...
Gezond is anders natuurlijk, al doe ik het ook gewoon goed in stresssituaties.
Neemt niet weg dat ik het voel van binnen, de spanning en vermoeidheid. Ik had eindgesprek van dochter laatst en daar werd ook ik op mijn overtuigingen gewezen dat je ten alle voor jezelf moet zorgen, Dat dit niet per direct positief hoeft te zijn, dat eilandje van zelfzorg. Mijn vriendin appte vorige week nog of ze iets voor me kon betekenen nu ik ziek was. Ik reageerde met het standaard 'ik red me wel hoor', waarop ze zei: jij redt je altijd, maar daar gaat het niet om. Soms is het fijn als iemand iets voor je doet. Daar word ik dus emotioneel van hè. Want dat ben ik totaal niet gewend, dat iemand voor mij zorgt. En altijd de zorggever en verantwoordelijke zijn is zo vermoeiend.
Ik sta in de wachtrij bij de bieb voor het boek 'Burn-on' over de functionerende burn-out waarbij ze op je werk niets merken, maar je wel aan het eind van je latijn bent. Ik overweeg ook weer wat psychische ondersteuning te zoeken. We krijgen binnenkort een nieuwe praktijkondersteuner die volgens mij goed bij mij past. (Even linked-in bekeken) Ook blijft in mijn hoofd of ik geen 'echte' psych moet zoeken, of een adhd-gespecialiseerde coach? En dan ook meteen weer: gaat dat me dan wel verder brengen? Mijn onrust lijkt wel een gebed zonder eind soms.
Ik denk zeker dat ik oververmoeid ben. Ik werk lange dagen en trek de week gewoon door als ik niet fit ben. Niet werken heeft gevolgen voor mijn klas en mijn collega's. Ik heb al lange tijd natuurlijk veel stress gehad, de boog is altijd gespannen, ik sta eigenlijk altijd in standje 'klaar voor gedoe', met name thuis, maar ook op het werk. Collega ziek? Oh, ik draai wel een dubbele groep. Ook een gevolg van mijn werkconflict van twee jaar terug: zal ze wel eens laten zien dat ze het mis hadden...
Gezond is anders natuurlijk, al doe ik het ook gewoon goed in stresssituaties.
Neemt niet weg dat ik het voel van binnen, de spanning en vermoeidheid. Ik had eindgesprek van dochter laatst en daar werd ook ik op mijn overtuigingen gewezen dat je ten alle voor jezelf moet zorgen, Dat dit niet per direct positief hoeft te zijn, dat eilandje van zelfzorg. Mijn vriendin appte vorige week nog of ze iets voor me kon betekenen nu ik ziek was. Ik reageerde met het standaard 'ik red me wel hoor', waarop ze zei: jij redt je altijd, maar daar gaat het niet om. Soms is het fijn als iemand iets voor je doet. Daar word ik dus emotioneel van hè. Want dat ben ik totaal niet gewend, dat iemand voor mij zorgt. En altijd de zorggever en verantwoordelijke zijn is zo vermoeiend.
Ik sta in de wachtrij bij de bieb voor het boek 'Burn-on' over de functionerende burn-out waarbij ze op je werk niets merken, maar je wel aan het eind van je latijn bent. Ik overweeg ook weer wat psychische ondersteuning te zoeken. We krijgen binnenkort een nieuwe praktijkondersteuner die volgens mij goed bij mij past. (Even linked-in bekeken) Ook blijft in mijn hoofd of ik geen 'echte' psych moet zoeken, of een adhd-gespecialiseerde coach? En dan ook meteen weer: gaat dat me dan wel verder brengen? Mijn onrust lijkt wel een gebed zonder eind soms.
~ Whatever it is you're seeking won't come in the form you're expecting ~
zaterdag 18 mei 2024 om 22:55
Suzy en Pauweveer,
Lief dat jullie om me denken! Er is best veel gebeurd de laatste tijd.
Positief. Ben elke dag een half uur aan het hoela hoepen op muziek. En ik ben er zo goed in geworden dat ik zelfs filmpjes maak en andere mensen enthousiast heb gemaakt. Verder 4 kilo afgevallen. Ik voelde mij super tot ik helaas carpal tunnel syndroom had. Ik had al langer last maar ging niet naar huisarts. Injectie gekregen en het gaat weer aardig goed.
Laat me nog niet opereren. Enfin wel blijven dansen want dat maakt me zo gelukkig en goed voor rug. Dus eigenlijk ging ik van een donker dal naar een lichte tunnel. Genieten van het voorjaar. De tuin
Helaas sinds de laatste maand mijn vader erg zwak en bedlegerig geworden. Dus nu daar veel aanwezig. Verdrietig want het lijkt erop dat het niet meer goed komt. En we weten ook niet hoe lang of kort het gaat duren. Daar moet ik nu weer mijn draai in vinden
Sorry dat ik niet op jullie reageer. Ik heb snel door jullie stukken gegaan. Heb ook weinig tijd daarvoor. Vandaag wel een dag voor mezelf genomen. Was vandaag erg moe.
Geniet van het mooie weer voor zover jullie kunnen. ( vind het ‘s nachts zo warm).
Liefs van mij !
Lief dat jullie om me denken! Er is best veel gebeurd de laatste tijd.
Positief. Ben elke dag een half uur aan het hoela hoepen op muziek. En ik ben er zo goed in geworden dat ik zelfs filmpjes maak en andere mensen enthousiast heb gemaakt. Verder 4 kilo afgevallen. Ik voelde mij super tot ik helaas carpal tunnel syndroom had. Ik had al langer last maar ging niet naar huisarts. Injectie gekregen en het gaat weer aardig goed.
Laat me nog niet opereren. Enfin wel blijven dansen want dat maakt me zo gelukkig en goed voor rug. Dus eigenlijk ging ik van een donker dal naar een lichte tunnel. Genieten van het voorjaar. De tuin
Helaas sinds de laatste maand mijn vader erg zwak en bedlegerig geworden. Dus nu daar veel aanwezig. Verdrietig want het lijkt erop dat het niet meer goed komt. En we weten ook niet hoe lang of kort het gaat duren. Daar moet ik nu weer mijn draai in vinden
Sorry dat ik niet op jullie reageer. Ik heb snel door jullie stukken gegaan. Heb ook weinig tijd daarvoor. Vandaag wel een dag voor mezelf genomen. Was vandaag erg moe.
Geniet van het mooie weer voor zover jullie kunnen. ( vind het ‘s nachts zo warm).
Liefs van mij !
zaterdag 18 mei 2024 om 23:23
Heb ook wat veranderingen ingebracht qua mensen. Oa de kapster vaarwel gezegd. Eigenlijk een ander dorp uitgezocht. Vond het wel fijn om ergens anders opnieuw te beginnen. Dacht ik aan jou Suzy. Iedere verandering is goed zei jij dikwijls. Zelfs kleine. En ik heb het roer echt omgegooid in februari. Noodgedwongen maar zo goed uitgepakt
Qua relaties kom ik eindelijk tot de ontdekking dat ik natuurlijk ook wel iemand ergens mis die voor me gaat maar dat ik denk dat dat lastig is om tegen te komen
Net als pauwenveer wil ik niet zoeken. Het zou mooi zijn als het op je pad komt. Maar ik ben wel gelukkig met mijn leven zoals het nu is. En dat had ik voorheen niet goed voor elkaar. Nu ik dit heb bereikt geloof ik ook dat ik deze energie uitstraal en dat dat betere mensen naar me zal brengen
Maar om een goede tevredenheid over je leven te hebben heb je allereerst een goede gezondheid nodig. Daardoor kun je weer meer doen. En ik weet dat relaties ook veel geromantiseerd worden. Ik zal me niet meer zo gauw laten kwetsen. Sterker nog doordat ik misschien te graag een relatie wou heb ik mezelf weggegeven. Over grenzen gingen ze heen. Maar was er wel zelf bij. Ik vind mezelf de moeite waard. Ik hou genoeg van mezelf om dit niet meer te willen
Mlou jij had laatst gelijk. De exen hadden me genoeg gekwetst. Ik heb nog met 1 contact. Maar dat is vriendschap. Ook door hem laat ik me niet weer kwetsen hoor. Hoe gaat het met jou nu?
Fijn pinksterweekend!
Qua relaties kom ik eindelijk tot de ontdekking dat ik natuurlijk ook wel iemand ergens mis die voor me gaat maar dat ik denk dat dat lastig is om tegen te komen
Net als pauwenveer wil ik niet zoeken. Het zou mooi zijn als het op je pad komt. Maar ik ben wel gelukkig met mijn leven zoals het nu is. En dat had ik voorheen niet goed voor elkaar. Nu ik dit heb bereikt geloof ik ook dat ik deze energie uitstraal en dat dat betere mensen naar me zal brengen
Maar om een goede tevredenheid over je leven te hebben heb je allereerst een goede gezondheid nodig. Daardoor kun je weer meer doen. En ik weet dat relaties ook veel geromantiseerd worden. Ik zal me niet meer zo gauw laten kwetsen. Sterker nog doordat ik misschien te graag een relatie wou heb ik mezelf weggegeven. Over grenzen gingen ze heen. Maar was er wel zelf bij. Ik vind mezelf de moeite waard. Ik hou genoeg van mezelf om dit niet meer te willen
Mlou jij had laatst gelijk. De exen hadden me genoeg gekwetst. Ik heb nog met 1 contact. Maar dat is vriendschap. Ook door hem laat ik me niet weer kwetsen hoor. Hoe gaat het met jou nu?
Fijn pinksterweekend!
zondag 19 mei 2024 om 12:08
Hoi Nicci 
fijn om van je te horen, en dat het goed gaat met je
Ik reageer later uitgebreider, ben afgelopen week behoorlijk beroerd geweest van hooikoorts (en verkoudheid/ griepje erbovenop + halscyste dik).
En nu nog aan het herstellen en help mijn zus op een van onze favoriete festivals (en ja, midden tussen bomen en grassen, mooi zonnig weer + hoge hooikoortsindicatie), maar het gaat inmiddels wel (met anti-histaminesprays en veel water drinken, honing en ibuprofen voor de cyste).
Ik wil dit echt niet missen, is té gezellig (en zeer welkom, geeft ook leuke, bezige afleiding, ik weiger om binnen te blijven bij mooi weer, wat een straf zou dat zijn als buitenliefhebber!)
Zometeen weer op weg en laat terug, en morgen weer.
Ben al blij als ik gezond eten binnen krijg, neem zelf eea mee.
Ben ook heel benieuwd hoe het met Mlou gaat intussen!
Dus laters!
Jij ook fijne pinksterdagen, hopelijk heb je net zulk lekker weer als hier 
fijn om van je te horen, en dat het goed gaat met je
Ik reageer later uitgebreider, ben afgelopen week behoorlijk beroerd geweest van hooikoorts (en verkoudheid/ griepje erbovenop + halscyste dik).
En nu nog aan het herstellen en help mijn zus op een van onze favoriete festivals (en ja, midden tussen bomen en grassen, mooi zonnig weer + hoge hooikoortsindicatie), maar het gaat inmiddels wel (met anti-histaminesprays en veel water drinken, honing en ibuprofen voor de cyste).
Ik wil dit echt niet missen, is té gezellig (en zeer welkom, geeft ook leuke, bezige afleiding, ik weiger om binnen te blijven bij mooi weer, wat een straf zou dat zijn als buitenliefhebber!)
Zometeen weer op weg en laat terug, en morgen weer.
Ben al blij als ik gezond eten binnen krijg, neem zelf eea mee.
Ben ook heel benieuwd hoe het met Mlou gaat intussen!
Dus laters!
Jij ook fijne pinksterdagen, hopelijk heb je net zulk lekker weer als hier
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
dinsdag 21 mei 2024 om 14:14
Pauwenveer: je weet: daten doe ik ook niet aan, ben er ook totáál niet mee bezig, kijk irl geeneens om me heen naar mannen in die zin.
Ik heb mezelf als het ware al een hele tijd in "the friendzone" geplaatst, een min of meer vaste "bubbel" aan familie, gezin, vrienden en kennissen die ik regelmatig zie en spreek. En hoewel ik altijd open sta voor nieuwe mensen m/v te verwelkomen, gebeurt dat in de praktijk niet zo, die kans is sowieso kleiner als je bestaande aktiviteiten herhaalt en je je "sociale tijd" al doorbrengt in gezelschap.
Voorheen ging ik altijd in mijn eentje overal heen en knoopte hier en daar een praatje aan, maar nu ben ik meestal dus al met iemand/ groepje samen, dan gebeurt dat gewoon minder.
Ik denk dat er simpelweg te weinig ruimte voor is, als je in het hier en nu de nodige uitdagingen hebt. Dat hier en nu is dus tegelijkertijd een voor- en nadeel: als dat niet vanzelf gaat/ helemaal lekker loopt op welk vlak dan ook, ligt de focus op dát oplossen/ verbeteren. En is het moeilijker om je je toekomst voor te stellen: eerst maar "even" dit, en daarna zien we het wel.
Het jammere is, dat de rol van "sexy vrouw" wel degelijk belangrijk bijdraagt aan levensenergie en levensvreugde! Alleen al in gedachten tijd/ aandacht aan besteden draagt daar al aan bij, geeft een positieve boost aan hoe je tegen jezelf aankijkt, je in je vel zit, (vanbinnen) aantrekkelijk voélt, ongeacht aandacht van een ander daarvoor.
Je voelt dan een bepaalde positieve energie in jezelf, die je dan ook uitstraalt, heb ik altijd gemerkt, die twinkeling en (ondeugende danwel zelfbewuste?) stalende levendigheid die je terugziet in ogen.
Niet alleen pikken sommigen dat "sexy voelen" feilloos op, ook los van dat stukje maakt het je op eoa manier blakend, levendig en "open" voor allerlei mensen/ kinderen/ dieren.
Dit itt het wat "doffe" van vermoeidheid en ander ongemak, pijn, energieloos. Ook dat heeft invloed op wat je uitstraalt, als je het om welke reden dan ook (wat) zwaar(der) hebt.
Of je je verleden aan een potentiele nieuwe partner moet vertellen? Je liefdes- en/of seksleven bedoel je?
Ik ben sinds de scheiding wel groot belang gaan hechten aan duidelijkheid (vóóraf als het ff kan) over specifieke voorkeuren bespreken (in mijn geval nogal cruciaal) en nee, dat haalt het spontane en evt magiek er niet vanaf, want helemaal vanilla zou gedoemd zijn te mislukken.
Ook al ben ik een "milde", en is op een speelse manier genoeg om eea te "wekken", maar helemaal "uit liefde/ verliefdheid" gebeurt er bij mij gewoon 0,0 (spontaan dan). Voor een losse minnaar is dat nog te ondervangen, eens in de zoveel tijd, dan kan ik (gepland) mezelf wel voor zo'n avondje (vooraf) in de mood brengen.
Maar in een relatie mag een partner eea verwachten en dat kan ik vanilla niet bieden. Ik wil gewoon mijn hart niet nog eens verliezen aan iemand, die niet matcht tussen de lakens (dit is mijn grootste frustratie/ verdriet geweest).
Weet je, jij hebt daar gelukkig minder last van, want een gezond eigen libido zonder speciale triggers die echt "nodig" zijn.
In dat geval zou je eerder iha op een leuke manier kunnen verkennen met iemand, met wie je open en uitdagend kunt praten over wat je van jezelf inmiddels wéét wat voor jou do's en dont's zijn.
(zonder die te koppelen aan exen, met wie je wat aan ++ en -- hebt ervaren met wie).
Het vervelende vind ik dat het meestal maar afwachten is, en pas achter komt terwijl je al seks hébt, tenzij je daar dus al een idee van hebt in bijv uitdagende appjes in de aanloop, die wel een indicatie geven.
(dan nog is het afwachten in werkelijkheid, zoals jij en ik allebei weten van exlovers, het kan altijd alsnog tegenvallen, he).
Als het de ex is die ik denk dat je bedoelt: daar had je op allerlei manieren een klik mee, behalve seksueel toch?
Het is imo vooral projectie van die ex/dame in kwestie: zelf jaloers en bezitterig, kan zij zich niks voorstellen bij zo'n connectie dat dat dan niet óók gepaard gaat met fysieke & seksuele aantrekking.
Hier op forum loopt ook zo'n topic, zij het in andere setting: vreemd mee gegaan in het verleden en nog 20 jaar contact houden, zij het alleen online zonder seksuele bedoelingen, geen ontmoetingen in het echt en puur (nog) gebaseerd op de "verbondenheid-zonder-seks/ partnerliefde".
Daar zou een woord voor moeten bestaan, want het is meer of iig anders dan innige vriendschap zoals je die met meer vrienden en vriendinnen hebt, en van wie je óók houdt en je je mee verbonden voelt.
Ik heb dat met mijn ex alweer jaren, nadat de relatie stukliep met de vrouw met wie hij onze relatie opblies.
En ook heb ik nog steeds contact met voorlaatste "exlover", zij het merendeels via appen, soms veel, en dan weer weken niet.
Beiden zijn voor mij belangrijke "sparringpartners", al dekt dat woord de lading niet. Ex, vader van onze kinderen, is niet weg te denken uit mijn leven en heeft een partner die dat helemaal begrijpt en goddank to-táál geen moeite mee heeft, zelf zegt zij dat ik de liefde van zijn leven ben en blijf.
Zij weet inmiddels ook 100% zeker dat het tussen hem en mij totaal niet bedreigend is voor haar en voor hun relatie, zelfs zo zeker van dat ze mij zelfs mee op vakantie vraagt enzo. Met hem spreek ik nauwelijks 1 op 1 af, meestal met 1 of beide kinderen erbij, heel soms lunchen we met zijn 2en, verder is het 3x of meer bellen per week.
Dat kan over vanalles gaan, hoe in het leven staan, politiek, zijn vader, whatever, vanalles wat geliefden ook met elkaar bespreken, maar ook zijn/hun relatie of mijn perikelen als ik eens een lover heb.
De 1 na laatste exlover ook over vanalles, incl nieuwe relatie(s), het leven, werk, enz. Vooral append. Zegt dat ie nog steeds veel gevoelens heeft voor me, maar daar gaan onze "gesprekken" verder niet over. Zien elkaar nu irl nog hooguit 2x per jaar of zo.
Bij jou maakt die ex nog echt onderdeel uit van je leven, in de zin van platonisch samen dingen (willen) ondernemen, hij behoort tot je "kring intimi" zoals ik dat noem. Ander soort houden van dan van je vriendinnen en familie, omdat het ooit wel partnerliefde is geweest, denk ik? Dus op dat "deel" ben je definitief afgeknapt, maar niet op de rest van zijn persoonlijkheid en wat jullie verder deelden, dus wat hij je te bieden had qua verbondenheid en warmte/ liefde is gebleven, zij het in andere niet-"partner van"-vorm.
Wat voor die ex van hem onbegrijpelijk is, is dat zo'n innige "best friend" die tevens ex is, nog steeds een heel groot stuk houden van en samen met jou willen delen van dingen die veel mensen vinden dat je dat óók exclusief dient te delen met je (huidige) partner. Dat je dat soort verbondenheid dus voortaan met je partner zou (willen) hebben en ook dat niet zou hoeven te delen met een ex (zie dat topic ook).
In haar geval is het best begrijpelijk, omdat hij het idd ook zo voelt, dat hij zich maar ten dele openstelt voor een nieuwe "relatie", omdat een groot deel al "bezet" is, want met jou al heeft/ deelt.
Hij zou nog steeds liever met jou een liefdesrelatie hebben, toch?
Dus nog los van haar mate van evt jalouzie voelt zij gewoon aan dat hij niet vol voor haar gaat, een deel van hem al bij voorbaat niet voor haar openstaat (en dat is ook zo). Ook al zou zij er heilig van overtuigd zijn dat jij never nooit meer seks zou willen en doen met hem, het gaat er om dat ze daar bij hém niet zo zeker van is.
En al zou ze daarop wel vertrouwen, dat dat niet aan de orde is, het feit dat hij jou (liever) zou willen is al niet leuk, 2e keus-idee voor haar.
En zelfs als dat niet speelde, is het dus nog zo dat die innige verbondenheid van jullie als elkaars "besties" iets is wat zij (en zo denkt vermoedelijk de grote meerderheid erover) vindt dat je als nieuwe partner óók elkaars beste, intiemste en innigste (mentale/ sparring) zielemaatjes hoort te zijn.
Interessant wel, ook op dat topic zijn er mensen die zich dan afvragen waarom die behoefte er is, en die vraag zet ook jou aan het denken alsof er iets mis aan is, als je die behoefte nog hebt met een exgeliefde of exminnaar.
Want?
Dan zou dat over moeten zijn, zo'n innige/ diepgaande binding abnormaal? Ex is exit? Als je dat niet verbreekt (of liever nog helemaal blockt uit je leven) laat je zo iemand/ elkaar niet los, zou ongezond zijn?
Er is er daar oa eentje (weet zo gauw niet wie) die daar ruimdenkender in is, dat omdraait, en juist normaal vindt dat je nog houdt van mensen die een belangrijke rol hebben gespeeld in je leven en die maar helemaal uit je leven moet bannen (en dat maar raar en ongezond vindt, dat je daar niet meer normaal mee om zou kunnen gaan of koesteren in een andere vorm).
Jij kan dat, ik kan dat, sommige exen kunnen dat ook en ik vind niet dat je daar vanalles achter moet zoeken. Waarom loslaten wat (voor beiden) gewoon een fijn contact is en kan blijven?
Ik vind het alleen een ander verhaal als het zou inhouden dat je elkaar belemmert om door te gaan, verder te gaan en het een potentieel liefdesleven met een nieuwe geliefde in de weg zou staan.
Dat 1 vd 2 eigenlijk toch liefst een (liefdes)relatie zou willen ipv "besties" zijn, en er genoegen mee neemt, dat de ander alleen nog vriendschap wil.
Dus ook als dat 100% helder is (voor jou, voor hem) en 0,0 hoop is voor hem, en dat volledig heeft aanvaard, delen jullie een op allerlei fronten fijne, close en vertrouwde verbondenheid van 2 mensen die elkaar door en door kennen zelfs misschien.
Dat kan voor een huidige of toekomstige geliefde evengoed dus bedreigend zijn, als dat hún mate van verbondenheid en vertrouwelijkheid (negatief) beinvloedt of zodanig inperkt dat het ten koste gaat van de nieuwe "relatie".
Laatste exlover van mij was van zichzelf ook bezitteriger en had bijv al moeite met tijd die ik besteedde aan anderen (zoals zus, beste vriendin) ipv met hem, dat is een andere vorm van afgunst, namelijk om tijd/ aandacht die hij vond dat je mag verwachten samen te willen doorbrengen/ bellen/ appen.
Maar die kon dat (tijd/ aandacht) nog wel okay vinden als het ging om de vader van mijn kinderen en mijn kinderen zelf.
Maar dat gold niet voor (app)contact houden met de exlover van voor hem (die meer minnaar + vriendschap is geweest dan geliefde, ik ben nooit verliefd geweest op diegene en zag hem ook ten tijde van die "relatie" niet als mijn (liefdes)partner. En meer zat daar vanaf het begin ook niet in.
Dus men(sen) maakt nog een onderscheid daarin (ook op dat topic), als het een ex is (en samen kinderen hebben) of dat het een "affaire" (zeker als het gaat om contact houden met degene met wie het vreemdgaan is geweest en toch niet is doorgezet als nieuwe partners, dus dat huwelijk heeft bedreigd in het verleden, maar dat huwelijk in stand is gebleven).
Dat blijft dan not done, zeker als het de vreemdgaande partner was, die er toch niet voor koos om bij zijn vrouw weg te gaan en het destijds (en daarom) van de kant van de minnares is beeindigd. Dan was het niet de keuze van die man zelf, die wou liefst niet kiezen en 2 walletjes, dat blijft dan een bedreiging.
Ook als dat contact 20 jaar jaar nadien beperkt is gebleven tot vriendschappelijke appjes is en nooit meer irl zien of spreken/bellen, 0 seksueels, uitsluitend om de "connectie".
En werd die vraag dus ook meermaals gesteld: waarom die behoefte daaraan gebleven is?
In jouw geval: het levert jou vanalles op.
De geestelijke match, het vertrouwde en vertrouwelijke, zoveel wat wél bij elkaar paste en goed voelde/ voelt om samen te ondernemen, te bespreken, lol, steun en gezelligheid die je deelt, een speciale vriendschap en warme gevoelens, zij het (voor jou iig) geen partnergevoelens (en ook geen fysieke gevoelens).
Het is aan de andere kant goed voor te stellen dat dat voor een nieuwe potentiele partner niet zo leuk is als dat gedeelte (speciale, innige band/ connectie) van hem al "vergeven" is aan een voormalige lover en geen tot weinig ruimte over is voor haar, die dat alles wél zoekt en wil in een relatie.
Ik weet bijv van de relatie van mijn ex dat hij idd zich niet zo gecommit en verbonden voelt als toendertijd met mij en dat ook niet/ nooit meer wil met wie dan ook. Hij noemt dat geen bindingsángst, maar geen bindingszín hebben.
En zij weet én accepteert mijn rol in zijn leven dus, is niet jaloers op de band met mij, omdat we onderhand na zóveel jaar ook wel bewezen hebben dat daar geen liefdesrelatie meer in zit, een betrokken "ex-relatie" is, maar is bijv wel bezitterig/ jaloerserig als het zou gaan om oog of aandacht voor andere vrouwen.
Maar waarschijnlijk ook omdat ex en ik verder geen "relatie-achtige"dingen ondernemen die je "normaalgesproken" met je partner wil en doet, of normaal als romantisch(e uitjes) zouden kunnen worden uitgelegd.
In al die jaren heb ik dan wel geen "echte" volwaardige, langduriger liefdesrelatie meer gehad, maar wel regelmatig fysiek en seksueel (en mentaal) aangetrokken geweest tot andere mannen, daar staat ex totaal niet bij in de weg.
Op meerdere (ook belangrijke) vlakken (dan seksuele aantrekking) zijn wij trouwens ook heel andere richtingen ingeslagen, andere leefwijzen ook, vriendenkringen, het naturisme, interesses en bezigheden.
Ik stond en sta volgens mij al jaren gewoon prima open voor een volwaardige relatie, maar dat ook (spontaan) tegenkomen en passend bij wie en hoe ik nu ben, is een ander verhaal.
Dat heeft meer te maken met jezelf in de loop der jaren steeds beter leren kennen en hoe je je ontwikkeld hebt, dan de connectie met ex al (genoeg/ nog steeds) deels zou voorzien in een behoefte daaraan.
Het is inmiddels meer zo, dat ik plezier, steun en delen over veel meer mensen m/v kan verdelen, met stellen & singles, met gezin, familieleden en vrienden/ kennissen, de ene meer/ dieper of over andere onderwerpen en bezigheden dan met de ander, en op die manier verbondenheid ervaar (alleen geen fysieke en seksuele).
En jij ook, dwz ik lees er bij jou in, dat het met deze ex innig en fijn is, en liefst zoiets nog zou willen meemaken met een potentiele nieuwe partner in je leven, maar dan mét verliefd en seksuele aantrekking en match, alles erop en eraan.
Of dat voor jouw ex hetzelfde geldt weten we niet, iig niet genoeg met deze vrouw (afgelopen ex) diep genoeg of genoeg om te kunnen meten met het soort connectie die hij met/ bij jou heeft. Dat wil niet zeggen dat ie dat niet ook kan tegenkomen, alleen tot nu toe niet, of iig met deze vrouw niet.
Of het komt dóórdat hij jou niet loslaat (en liefst zou willen) of doordat dat voor hem nog niet overtroffen is, zal je niet weten, tenzij dat opeens wel gebeurt..
Als hij nog zou dromen en blijven dromen over een liefdesleven met jou als partners, dan kan dat betekenen dat hij geen ruimte/oog zou hebben voor als zo iemand voor zijn neus staat, want niet "voor open" staat.
Ik weet niet zo zeker meer of het zo is, dat je dat dan ook niet "aantrekt" (niet op je pad komt, omdat je daar niet "klaar" voor zou zijn, niet openstaat voor wat zich aandient).
In het verleden vaker meegemaakt dat ik helemaal niet "klaar" was voor of bezig was/ ruimte had voor de Liefde en dat toch op mijn pad kwam.
Waar ik nog steeds wel in geloof is dat als je al zó in beslag wordt genomen door dingen die echt belemmeren (in het nu) en dus weinig/geen tijd/ aandacht/ liefde & lust hebt voor een (potentiele) ander en wat die van je nodig heeft & mag verwachten, dat dat nog steeds onverwachts op je pad kan komen, maar de vraag is of je dat dan kan vasthouden en in goede banen leiden (dus of je dat moet willen)..
Ik denk ook dat mensen en dingen op je pad komen om andere redenen, om iets van te leren, om je (verder) te helpen met eoa uitdaging aan jezelf, om iets te laten zien, triggeren, te wekken, te veranderen, te verruimen.
Ik heb mezelf als het ware al een hele tijd in "the friendzone" geplaatst, een min of meer vaste "bubbel" aan familie, gezin, vrienden en kennissen die ik regelmatig zie en spreek. En hoewel ik altijd open sta voor nieuwe mensen m/v te verwelkomen, gebeurt dat in de praktijk niet zo, die kans is sowieso kleiner als je bestaande aktiviteiten herhaalt en je je "sociale tijd" al doorbrengt in gezelschap.
Voorheen ging ik altijd in mijn eentje overal heen en knoopte hier en daar een praatje aan, maar nu ben ik meestal dus al met iemand/ groepje samen, dan gebeurt dat gewoon minder.
Ik denk dat er simpelweg te weinig ruimte voor is, als je in het hier en nu de nodige uitdagingen hebt. Dat hier en nu is dus tegelijkertijd een voor- en nadeel: als dat niet vanzelf gaat/ helemaal lekker loopt op welk vlak dan ook, ligt de focus op dát oplossen/ verbeteren. En is het moeilijker om je je toekomst voor te stellen: eerst maar "even" dit, en daarna zien we het wel.
Het jammere is, dat de rol van "sexy vrouw" wel degelijk belangrijk bijdraagt aan levensenergie en levensvreugde! Alleen al in gedachten tijd/ aandacht aan besteden draagt daar al aan bij, geeft een positieve boost aan hoe je tegen jezelf aankijkt, je in je vel zit, (vanbinnen) aantrekkelijk voélt, ongeacht aandacht van een ander daarvoor.
Je voelt dan een bepaalde positieve energie in jezelf, die je dan ook uitstraalt, heb ik altijd gemerkt, die twinkeling en (ondeugende danwel zelfbewuste?) stalende levendigheid die je terugziet in ogen.
Niet alleen pikken sommigen dat "sexy voelen" feilloos op, ook los van dat stukje maakt het je op eoa manier blakend, levendig en "open" voor allerlei mensen/ kinderen/ dieren.
Dit itt het wat "doffe" van vermoeidheid en ander ongemak, pijn, energieloos. Ook dat heeft invloed op wat je uitstraalt, als je het om welke reden dan ook (wat) zwaar(der) hebt.
Of je je verleden aan een potentiele nieuwe partner moet vertellen? Je liefdes- en/of seksleven bedoel je?
Ik ben sinds de scheiding wel groot belang gaan hechten aan duidelijkheid (vóóraf als het ff kan) over specifieke voorkeuren bespreken (in mijn geval nogal cruciaal) en nee, dat haalt het spontane en evt magiek er niet vanaf, want helemaal vanilla zou gedoemd zijn te mislukken.
Ook al ben ik een "milde", en is op een speelse manier genoeg om eea te "wekken", maar helemaal "uit liefde/ verliefdheid" gebeurt er bij mij gewoon 0,0 (spontaan dan). Voor een losse minnaar is dat nog te ondervangen, eens in de zoveel tijd, dan kan ik (gepland) mezelf wel voor zo'n avondje (vooraf) in de mood brengen.
Maar in een relatie mag een partner eea verwachten en dat kan ik vanilla niet bieden. Ik wil gewoon mijn hart niet nog eens verliezen aan iemand, die niet matcht tussen de lakens (dit is mijn grootste frustratie/ verdriet geweest).
Weet je, jij hebt daar gelukkig minder last van, want een gezond eigen libido zonder speciale triggers die echt "nodig" zijn.
In dat geval zou je eerder iha op een leuke manier kunnen verkennen met iemand, met wie je open en uitdagend kunt praten over wat je van jezelf inmiddels wéét wat voor jou do's en dont's zijn.
(zonder die te koppelen aan exen, met wie je wat aan ++ en -- hebt ervaren met wie).
Het vervelende vind ik dat het meestal maar afwachten is, en pas achter komt terwijl je al seks hébt, tenzij je daar dus al een idee van hebt in bijv uitdagende appjes in de aanloop, die wel een indicatie geven.
(dan nog is het afwachten in werkelijkheid, zoals jij en ik allebei weten van exlovers, het kan altijd alsnog tegenvallen, he).
Als het de ex is die ik denk dat je bedoelt: daar had je op allerlei manieren een klik mee, behalve seksueel toch?
Het is imo vooral projectie van die ex/dame in kwestie: zelf jaloers en bezitterig, kan zij zich niks voorstellen bij zo'n connectie dat dat dan niet óók gepaard gaat met fysieke & seksuele aantrekking.
Hier op forum loopt ook zo'n topic, zij het in andere setting: vreemd mee gegaan in het verleden en nog 20 jaar contact houden, zij het alleen online zonder seksuele bedoelingen, geen ontmoetingen in het echt en puur (nog) gebaseerd op de "verbondenheid-zonder-seks/ partnerliefde".
Daar zou een woord voor moeten bestaan, want het is meer of iig anders dan innige vriendschap zoals je die met meer vrienden en vriendinnen hebt, en van wie je óók houdt en je je mee verbonden voelt.
Ik heb dat met mijn ex alweer jaren, nadat de relatie stukliep met de vrouw met wie hij onze relatie opblies.
En ook heb ik nog steeds contact met voorlaatste "exlover", zij het merendeels via appen, soms veel, en dan weer weken niet.
Beiden zijn voor mij belangrijke "sparringpartners", al dekt dat woord de lading niet. Ex, vader van onze kinderen, is niet weg te denken uit mijn leven en heeft een partner die dat helemaal begrijpt en goddank to-táál geen moeite mee heeft, zelf zegt zij dat ik de liefde van zijn leven ben en blijf.
Zij weet inmiddels ook 100% zeker dat het tussen hem en mij totaal niet bedreigend is voor haar en voor hun relatie, zelfs zo zeker van dat ze mij zelfs mee op vakantie vraagt enzo. Met hem spreek ik nauwelijks 1 op 1 af, meestal met 1 of beide kinderen erbij, heel soms lunchen we met zijn 2en, verder is het 3x of meer bellen per week.
Dat kan over vanalles gaan, hoe in het leven staan, politiek, zijn vader, whatever, vanalles wat geliefden ook met elkaar bespreken, maar ook zijn/hun relatie of mijn perikelen als ik eens een lover heb.
De 1 na laatste exlover ook over vanalles, incl nieuwe relatie(s), het leven, werk, enz. Vooral append. Zegt dat ie nog steeds veel gevoelens heeft voor me, maar daar gaan onze "gesprekken" verder niet over. Zien elkaar nu irl nog hooguit 2x per jaar of zo.
Bij jou maakt die ex nog echt onderdeel uit van je leven, in de zin van platonisch samen dingen (willen) ondernemen, hij behoort tot je "kring intimi" zoals ik dat noem. Ander soort houden van dan van je vriendinnen en familie, omdat het ooit wel partnerliefde is geweest, denk ik? Dus op dat "deel" ben je definitief afgeknapt, maar niet op de rest van zijn persoonlijkheid en wat jullie verder deelden, dus wat hij je te bieden had qua verbondenheid en warmte/ liefde is gebleven, zij het in andere niet-"partner van"-vorm.
Wat voor die ex van hem onbegrijpelijk is, is dat zo'n innige "best friend" die tevens ex is, nog steeds een heel groot stuk houden van en samen met jou willen delen van dingen die veel mensen vinden dat je dat óók exclusief dient te delen met je (huidige) partner. Dat je dat soort verbondenheid dus voortaan met je partner zou (willen) hebben en ook dat niet zou hoeven te delen met een ex (zie dat topic ook).
In haar geval is het best begrijpelijk, omdat hij het idd ook zo voelt, dat hij zich maar ten dele openstelt voor een nieuwe "relatie", omdat een groot deel al "bezet" is, want met jou al heeft/ deelt.
Hij zou nog steeds liever met jou een liefdesrelatie hebben, toch?
Dus nog los van haar mate van evt jalouzie voelt zij gewoon aan dat hij niet vol voor haar gaat, een deel van hem al bij voorbaat niet voor haar openstaat (en dat is ook zo). Ook al zou zij er heilig van overtuigd zijn dat jij never nooit meer seks zou willen en doen met hem, het gaat er om dat ze daar bij hém niet zo zeker van is.
En al zou ze daarop wel vertrouwen, dat dat niet aan de orde is, het feit dat hij jou (liever) zou willen is al niet leuk, 2e keus-idee voor haar.
En zelfs als dat niet speelde, is het dus nog zo dat die innige verbondenheid van jullie als elkaars "besties" iets is wat zij (en zo denkt vermoedelijk de grote meerderheid erover) vindt dat je als nieuwe partner óók elkaars beste, intiemste en innigste (mentale/ sparring) zielemaatjes hoort te zijn.
Interessant wel, ook op dat topic zijn er mensen die zich dan afvragen waarom die behoefte er is, en die vraag zet ook jou aan het denken alsof er iets mis aan is, als je die behoefte nog hebt met een exgeliefde of exminnaar.
Want?
Dan zou dat over moeten zijn, zo'n innige/ diepgaande binding abnormaal? Ex is exit? Als je dat niet verbreekt (of liever nog helemaal blockt uit je leven) laat je zo iemand/ elkaar niet los, zou ongezond zijn?
Er is er daar oa eentje (weet zo gauw niet wie) die daar ruimdenkender in is, dat omdraait, en juist normaal vindt dat je nog houdt van mensen die een belangrijke rol hebben gespeeld in je leven en die maar helemaal uit je leven moet bannen (en dat maar raar en ongezond vindt, dat je daar niet meer normaal mee om zou kunnen gaan of koesteren in een andere vorm).
Jij kan dat, ik kan dat, sommige exen kunnen dat ook en ik vind niet dat je daar vanalles achter moet zoeken. Waarom loslaten wat (voor beiden) gewoon een fijn contact is en kan blijven?
Ik vind het alleen een ander verhaal als het zou inhouden dat je elkaar belemmert om door te gaan, verder te gaan en het een potentieel liefdesleven met een nieuwe geliefde in de weg zou staan.
Dat 1 vd 2 eigenlijk toch liefst een (liefdes)relatie zou willen ipv "besties" zijn, en er genoegen mee neemt, dat de ander alleen nog vriendschap wil.
Dus ook als dat 100% helder is (voor jou, voor hem) en 0,0 hoop is voor hem, en dat volledig heeft aanvaard, delen jullie een op allerlei fronten fijne, close en vertrouwde verbondenheid van 2 mensen die elkaar door en door kennen zelfs misschien.
Dat kan voor een huidige of toekomstige geliefde evengoed dus bedreigend zijn, als dat hún mate van verbondenheid en vertrouwelijkheid (negatief) beinvloedt of zodanig inperkt dat het ten koste gaat van de nieuwe "relatie".
Laatste exlover van mij was van zichzelf ook bezitteriger en had bijv al moeite met tijd die ik besteedde aan anderen (zoals zus, beste vriendin) ipv met hem, dat is een andere vorm van afgunst, namelijk om tijd/ aandacht die hij vond dat je mag verwachten samen te willen doorbrengen/ bellen/ appen.
Maar die kon dat (tijd/ aandacht) nog wel okay vinden als het ging om de vader van mijn kinderen en mijn kinderen zelf.
Maar dat gold niet voor (app)contact houden met de exlover van voor hem (die meer minnaar + vriendschap is geweest dan geliefde, ik ben nooit verliefd geweest op diegene en zag hem ook ten tijde van die "relatie" niet als mijn (liefdes)partner. En meer zat daar vanaf het begin ook niet in.
Dus men(sen) maakt nog een onderscheid daarin (ook op dat topic), als het een ex is (en samen kinderen hebben) of dat het een "affaire" (zeker als het gaat om contact houden met degene met wie het vreemdgaan is geweest en toch niet is doorgezet als nieuwe partners, dus dat huwelijk heeft bedreigd in het verleden, maar dat huwelijk in stand is gebleven).
Dat blijft dan not done, zeker als het de vreemdgaande partner was, die er toch niet voor koos om bij zijn vrouw weg te gaan en het destijds (en daarom) van de kant van de minnares is beeindigd. Dan was het niet de keuze van die man zelf, die wou liefst niet kiezen en 2 walletjes, dat blijft dan een bedreiging.
Ook als dat contact 20 jaar jaar nadien beperkt is gebleven tot vriendschappelijke appjes is en nooit meer irl zien of spreken/bellen, 0 seksueels, uitsluitend om de "connectie".
En werd die vraag dus ook meermaals gesteld: waarom die behoefte daaraan gebleven is?
In jouw geval: het levert jou vanalles op.
De geestelijke match, het vertrouwde en vertrouwelijke, zoveel wat wél bij elkaar paste en goed voelde/ voelt om samen te ondernemen, te bespreken, lol, steun en gezelligheid die je deelt, een speciale vriendschap en warme gevoelens, zij het (voor jou iig) geen partnergevoelens (en ook geen fysieke gevoelens).
Het is aan de andere kant goed voor te stellen dat dat voor een nieuwe potentiele partner niet zo leuk is als dat gedeelte (speciale, innige band/ connectie) van hem al "vergeven" is aan een voormalige lover en geen tot weinig ruimte over is voor haar, die dat alles wél zoekt en wil in een relatie.
Ik weet bijv van de relatie van mijn ex dat hij idd zich niet zo gecommit en verbonden voelt als toendertijd met mij en dat ook niet/ nooit meer wil met wie dan ook. Hij noemt dat geen bindingsángst, maar geen bindingszín hebben.
En zij weet én accepteert mijn rol in zijn leven dus, is niet jaloers op de band met mij, omdat we onderhand na zóveel jaar ook wel bewezen hebben dat daar geen liefdesrelatie meer in zit, een betrokken "ex-relatie" is, maar is bijv wel bezitterig/ jaloerserig als het zou gaan om oog of aandacht voor andere vrouwen.
Maar waarschijnlijk ook omdat ex en ik verder geen "relatie-achtige"dingen ondernemen die je "normaalgesproken" met je partner wil en doet, of normaal als romantisch(e uitjes) zouden kunnen worden uitgelegd.
In al die jaren heb ik dan wel geen "echte" volwaardige, langduriger liefdesrelatie meer gehad, maar wel regelmatig fysiek en seksueel (en mentaal) aangetrokken geweest tot andere mannen, daar staat ex totaal niet bij in de weg.
Op meerdere (ook belangrijke) vlakken (dan seksuele aantrekking) zijn wij trouwens ook heel andere richtingen ingeslagen, andere leefwijzen ook, vriendenkringen, het naturisme, interesses en bezigheden.
Ik stond en sta volgens mij al jaren gewoon prima open voor een volwaardige relatie, maar dat ook (spontaan) tegenkomen en passend bij wie en hoe ik nu ben, is een ander verhaal.
Dat heeft meer te maken met jezelf in de loop der jaren steeds beter leren kennen en hoe je je ontwikkeld hebt, dan de connectie met ex al (genoeg/ nog steeds) deels zou voorzien in een behoefte daaraan.
Het is inmiddels meer zo, dat ik plezier, steun en delen over veel meer mensen m/v kan verdelen, met stellen & singles, met gezin, familieleden en vrienden/ kennissen, de ene meer/ dieper of over andere onderwerpen en bezigheden dan met de ander, en op die manier verbondenheid ervaar (alleen geen fysieke en seksuele).
En jij ook, dwz ik lees er bij jou in, dat het met deze ex innig en fijn is, en liefst zoiets nog zou willen meemaken met een potentiele nieuwe partner in je leven, maar dan mét verliefd en seksuele aantrekking en match, alles erop en eraan.
Of dat voor jouw ex hetzelfde geldt weten we niet, iig niet genoeg met deze vrouw (afgelopen ex) diep genoeg of genoeg om te kunnen meten met het soort connectie die hij met/ bij jou heeft. Dat wil niet zeggen dat ie dat niet ook kan tegenkomen, alleen tot nu toe niet, of iig met deze vrouw niet.
Of het komt dóórdat hij jou niet loslaat (en liefst zou willen) of doordat dat voor hem nog niet overtroffen is, zal je niet weten, tenzij dat opeens wel gebeurt..
Als hij nog zou dromen en blijven dromen over een liefdesleven met jou als partners, dan kan dat betekenen dat hij geen ruimte/oog zou hebben voor als zo iemand voor zijn neus staat, want niet "voor open" staat.
Ik weet niet zo zeker meer of het zo is, dat je dat dan ook niet "aantrekt" (niet op je pad komt, omdat je daar niet "klaar" voor zou zijn, niet openstaat voor wat zich aandient).
In het verleden vaker meegemaakt dat ik helemaal niet "klaar" was voor of bezig was/ ruimte had voor de Liefde en dat toch op mijn pad kwam.
Waar ik nog steeds wel in geloof is dat als je al zó in beslag wordt genomen door dingen die echt belemmeren (in het nu) en dus weinig/geen tijd/ aandacht/ liefde & lust hebt voor een (potentiele) ander en wat die van je nodig heeft & mag verwachten, dat dat nog steeds onverwachts op je pad kan komen, maar de vraag is of je dat dan kan vasthouden en in goede banen leiden (dus of je dat moet willen)..
Ik denk ook dat mensen en dingen op je pad komen om andere redenen, om iets van te leren, om je (verder) te helpen met eoa uitdaging aan jezelf, om iets te laten zien, triggeren, te wekken, te veranderen, te verruimen.
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
dinsdag 21 mei 2024 om 14:34
Nicci, genoeg geschreven voor vandaag weer, kom later op jou terug.
Je klinkt zoveel sterker iig, wat ontzettend fijn dat je lol hebt in een vorm van bewegen en dansen en dus óók weer plezier in je lijf ontdekt, naast al die jaren van pijn en beperkingen!
Het is zoals je zegt gemakkelijker als je gezond bent en er vanalles kunt doen en (daaruit) onbeperkt kunt kiezen, allerlei mogelijkheden, dan wanneer je te maken hebt met pijn en onvermogen(s), en hele periodes in een "overlevingsstand" leeft. En met beperkte energie, gezondheid en ander ongemak of zorgen er vooral iets van probeert te maken, en dat weinig glans aanbrengt, het leven niet ten volle kunt leven.
Dansen geeft speels plezier en iéts doen waar je blij van wordt
Ben zelf vorige week heel erg beroerd geweest van hooikoorts (en ik denk toch nog iets anders erbij geweest is van een virusje oid). Tegelijkertijd cyste dik, hele keel van binnen dik, bij vlagen heel benauwd, echt niet grappig, bij vlagen best beangstigend. Ik ruik ook niks, 0,0.
Inmiddels gaat het wel beter, gelukkig.
Nog geen reuk, verder de klachten gereduceerd tot weer de gewone neusirritaties die ik ken van de hooikoorts en (eindelijk) de cyste ook rustig en aan het verminderen.. bij vlagen nog wel wat benauwderig, met die hoge luchtvochtigheid, maar verder alweer bijna beter.
Heb 2 dagen festival geholpen, dat ging fysiek gelukkig goed, gewapend met honing, honingdrop, allergiespray's en ibuprofen om de zoveel uur, had zelfs geen last van de warmte. Die 2 dagen prachtig weer geweest. Helaas (voor zus, ik had het al eerder voorzien, een vd redenen voor mij om ermee te stoppen) minder druk, want ook op die favoriete plek wordt het commercieler, duurder om er te mogen staan, en dat is bijna niet meer rendabel. Dus gisteren was mijn hulp niet nodig, en is zoon gezellig bij mij langsgeweest.
Het is een kort weekje, heb een 2e gesprek ergens en een meeloopdag elders. Ik hoop dat er iets uitkomt, al weet ik zelf nog niet waar ik op hoop van de 2.
En zoon wil een extra katje erbij, een superschatje
die gaan we overmorgen halen, is nog een uitdaging qua kat die hij al heeft of die dat gaat pikken (behalve een balkon geen buitenruimte en die kat was achteraf meer geschikt geweest als buitenkat. Niet bepaald aaibaar, al issie nu relaxter en aanhankelijker geworden dan voorheen). Heeft lang geduurd voordat die gehecht en rustiger is geworden, dus geen idee hoe dat uitpakt, maar als je niet probeert zul je het ook niet te weten komen, he.
En over katten gesproken: mijne kwam vannacht weer met een dode muis aanzetten, ieuw, vrijwel helemaal verorberd, behalve staart en wat ondefinieerbare onderdelen (een kop? iets ronds), die ik niet durf op te ruimen weer eens (ik wacht op de buurvrouw of benedenbuurman, heb het afgedekt met een plastic zak, ben er zo vies van, brrr).
Laters!
Je klinkt zoveel sterker iig, wat ontzettend fijn dat je lol hebt in een vorm van bewegen en dansen en dus óók weer plezier in je lijf ontdekt, naast al die jaren van pijn en beperkingen!
Het is zoals je zegt gemakkelijker als je gezond bent en er vanalles kunt doen en (daaruit) onbeperkt kunt kiezen, allerlei mogelijkheden, dan wanneer je te maken hebt met pijn en onvermogen(s), en hele periodes in een "overlevingsstand" leeft. En met beperkte energie, gezondheid en ander ongemak of zorgen er vooral iets van probeert te maken, en dat weinig glans aanbrengt, het leven niet ten volle kunt leven.
Dansen geeft speels plezier en iéts doen waar je blij van wordt
Ben zelf vorige week heel erg beroerd geweest van hooikoorts (en ik denk toch nog iets anders erbij geweest is van een virusje oid). Tegelijkertijd cyste dik, hele keel van binnen dik, bij vlagen heel benauwd, echt niet grappig, bij vlagen best beangstigend. Ik ruik ook niks, 0,0.
Inmiddels gaat het wel beter, gelukkig.
Nog geen reuk, verder de klachten gereduceerd tot weer de gewone neusirritaties die ik ken van de hooikoorts en (eindelijk) de cyste ook rustig en aan het verminderen.. bij vlagen nog wel wat benauwderig, met die hoge luchtvochtigheid, maar verder alweer bijna beter.
Heb 2 dagen festival geholpen, dat ging fysiek gelukkig goed, gewapend met honing, honingdrop, allergiespray's en ibuprofen om de zoveel uur, had zelfs geen last van de warmte. Die 2 dagen prachtig weer geweest. Helaas (voor zus, ik had het al eerder voorzien, een vd redenen voor mij om ermee te stoppen) minder druk, want ook op die favoriete plek wordt het commercieler, duurder om er te mogen staan, en dat is bijna niet meer rendabel. Dus gisteren was mijn hulp niet nodig, en is zoon gezellig bij mij langsgeweest.
Het is een kort weekje, heb een 2e gesprek ergens en een meeloopdag elders. Ik hoop dat er iets uitkomt, al weet ik zelf nog niet waar ik op hoop van de 2.
En zoon wil een extra katje erbij, een superschatje
die gaan we overmorgen halen, is nog een uitdaging qua kat die hij al heeft of die dat gaat pikken (behalve een balkon geen buitenruimte en die kat was achteraf meer geschikt geweest als buitenkat. Niet bepaald aaibaar, al issie nu relaxter en aanhankelijker geworden dan voorheen). Heeft lang geduurd voordat die gehecht en rustiger is geworden, dus geen idee hoe dat uitpakt, maar als je niet probeert zul je het ook niet te weten komen, he. En over katten gesproken: mijne kwam vannacht weer met een dode muis aanzetten, ieuw, vrijwel helemaal verorberd, behalve staart en wat ondefinieerbare onderdelen (een kop? iets ronds), die ik niet durf op te ruimen weer eens (ik wacht op de buurvrouw of benedenbuurman, heb het afgedekt met een plastic zak, ben er zo vies van, brrr).
Laters!
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
woensdag 12 juni 2024 om 14:10
Nicci, carpaaltunnel, is je hand/ pols toch?
Dat lijkt me behoorlijk belemmerend in allerlei bezigheden
Gelukkig is het nu voor even verholpen, ook al is het maar tijdelijk..
Wat was en ben je goed bezig, zeg!
Dat je (eindelijk) iets gevonden hebt, waar je goed in bent en ook echt lol in hebt, anderen mee kunt inspireren, dat geeft een boost, he? Werkt ook door op andere vlakken, niet alleen dat je er ook nog van afvalt, maar ook mentaal ervan opknapt. Het draagt op diverse manieren bij aan je gevoel van eigenwaarde, echt heel fijn voor je!
Oei, dat je vader zo slecht gaat en het er niet best uitziet..
Hij woont niet alleen, als ik me het goed herinner heeft hij een vrouw, toch?
Hoe is je band met hem nu? Hoe reageert hij zelf op zijn ziekzijn? Is er iets wat jij kunt doen of van jou verwacht wordt dat je doet voor hem/ hun?
Is wel weer een zorg erbij voor je, sterkte!
Ik quote dit stukje even:
"Net als pauwenveer wil ik niet zoeken. Het zou mooi zijn als het op je pad komt. Maar ik ben wel gelukkig met mijn leven zoals het nu is. En dat had ik voorheen niet goed voor elkaar. Nu ik dit heb bereikt geloof ik ook dat ik deze energie uitstraal en dat dat betere mensen naar me zal brengen
Maar om een goede tevredenheid over je leven te hebben heb je allereerst een goede gezondheid nodig. Daardoor kun je weer meer doen. En ik weet dat relaties ook veel geromantiseerd worden. Ik zal me niet meer zo gauw laten kwetsen. Sterker nog doordat ik misschien te graag een relatie wou heb ik mezelf weggegeven. Over grenzen gingen ze heen. Maar was er wel zelf bij. Ik vind mezelf de moeite waard. Ik hou genoeg van mezelf om dit niet meer te willen
Mlou jij had laatst gelijk. De exen hadden me genoeg gekwetst. Ik heb nog met 1 contact. Maar dat is vriendschap. Ook door hem laat ik me niet weer kwetsen hoor. Hoe gaat het met jou nu?"
Ik denk dat je met en zonder relatie niet kunt verwachten dat je continu gelukkig zou (kunnen of "horen te") zijn. Er gebeuren altijd weer nieuwe dingen, situaties veranderen, jijzelf en de wereld/ mensen om je heen veranderen, zelfs als je zelf alles bij het oude zou houden of willen houden.
Het leven is gewoon geen rechte horizontale lijn: er zijn pieken, piekjes en dalen, dalletjes, periodes van stilstand, vooruitgang, soms zelfs achteruitgang.
Het is mooi om te lezen dat je nu anders tegen bepaalde periodes (en relaties) aankijkt, op enige afstand tot het verleden en met wat je nu weet en hoe je je nu veel beter in je vel voelt.
Ik weet wel zeker dat hoe je nu in je energie zit, dat ook uitstraalt naar buiten toe, en dat dat ook andere ervaringen oproept, of andere mensen met goede uitstraling aantrekt, danwel het effect er alleen al is, dat jij je bewuster bent (en oppikt) van wat een ander uitstraalt. Zowel wat fijne mensen zijn als voor wie en waarvoor je beter voorzichtiger kunt zijn.
Een goede gezondheid maakt zeker veel verschil!
Nu je conditie en beweeglijkheid toeneemt, is je lijf soepeler en dat oa zorgt weer dat je anders tegen je lijf aankijkt en hoe je je voelt ín dat lijf: van "lastig lijf" naar waarderend, positiever dus, en 4 kilo kwijt zorgt er al voor dat je je ook echt lichter voelt.
Ik had dat vorig jaar ook, alles past, staat en zit beter, niet alleen je zelfbeeld wordt er positiever door, je gaat op eoa manier dan ook wat lichtvoetiger door het leven, lijkt het wel, en dat is eigenlijk met alles, wat bijdraagt aan je krachtig(er) en sterk(er) voelen. Fysiek sterker maakt ook mentaal sterker!
Je mag daar trots op zijn!
Nu hopen dat er nog een paar maanden prachtig, zonnig weer aankomen, waarin je volop van je tuin kunt genieten, want het is prut, en dat al maanden (ik schreef in april al wat ik nu bijna half juni helaas nog steeds kan herhalen)..
Dat lijkt me behoorlijk belemmerend in allerlei bezigheden
Gelukkig is het nu voor even verholpen, ook al is het maar tijdelijk..
Wat was en ben je goed bezig, zeg!
Dat je (eindelijk) iets gevonden hebt, waar je goed in bent en ook echt lol in hebt, anderen mee kunt inspireren, dat geeft een boost, he? Werkt ook door op andere vlakken, niet alleen dat je er ook nog van afvalt, maar ook mentaal ervan opknapt. Het draagt op diverse manieren bij aan je gevoel van eigenwaarde, echt heel fijn voor je!
Oei, dat je vader zo slecht gaat en het er niet best uitziet..
Hij woont niet alleen, als ik me het goed herinner heeft hij een vrouw, toch?
Hoe is je band met hem nu? Hoe reageert hij zelf op zijn ziekzijn? Is er iets wat jij kunt doen of van jou verwacht wordt dat je doet voor hem/ hun?
Is wel weer een zorg erbij voor je, sterkte!
Ik quote dit stukje even:
"Net als pauwenveer wil ik niet zoeken. Het zou mooi zijn als het op je pad komt. Maar ik ben wel gelukkig met mijn leven zoals het nu is. En dat had ik voorheen niet goed voor elkaar. Nu ik dit heb bereikt geloof ik ook dat ik deze energie uitstraal en dat dat betere mensen naar me zal brengen
Maar om een goede tevredenheid over je leven te hebben heb je allereerst een goede gezondheid nodig. Daardoor kun je weer meer doen. En ik weet dat relaties ook veel geromantiseerd worden. Ik zal me niet meer zo gauw laten kwetsen. Sterker nog doordat ik misschien te graag een relatie wou heb ik mezelf weggegeven. Over grenzen gingen ze heen. Maar was er wel zelf bij. Ik vind mezelf de moeite waard. Ik hou genoeg van mezelf om dit niet meer te willen
Mlou jij had laatst gelijk. De exen hadden me genoeg gekwetst. Ik heb nog met 1 contact. Maar dat is vriendschap. Ook door hem laat ik me niet weer kwetsen hoor. Hoe gaat het met jou nu?"
Ik denk dat je met en zonder relatie niet kunt verwachten dat je continu gelukkig zou (kunnen of "horen te") zijn. Er gebeuren altijd weer nieuwe dingen, situaties veranderen, jijzelf en de wereld/ mensen om je heen veranderen, zelfs als je zelf alles bij het oude zou houden of willen houden.
Het leven is gewoon geen rechte horizontale lijn: er zijn pieken, piekjes en dalen, dalletjes, periodes van stilstand, vooruitgang, soms zelfs achteruitgang.
Het is mooi om te lezen dat je nu anders tegen bepaalde periodes (en relaties) aankijkt, op enige afstand tot het verleden en met wat je nu weet en hoe je je nu veel beter in je vel voelt.
Ik weet wel zeker dat hoe je nu in je energie zit, dat ook uitstraalt naar buiten toe, en dat dat ook andere ervaringen oproept, of andere mensen met goede uitstraling aantrekt, danwel het effect er alleen al is, dat jij je bewuster bent (en oppikt) van wat een ander uitstraalt. Zowel wat fijne mensen zijn als voor wie en waarvoor je beter voorzichtiger kunt zijn.
Een goede gezondheid maakt zeker veel verschil!
Nu je conditie en beweeglijkheid toeneemt, is je lijf soepeler en dat oa zorgt weer dat je anders tegen je lijf aankijkt en hoe je je voelt ín dat lijf: van "lastig lijf" naar waarderend, positiever dus, en 4 kilo kwijt zorgt er al voor dat je je ook echt lichter voelt.
Ik had dat vorig jaar ook, alles past, staat en zit beter, niet alleen je zelfbeeld wordt er positiever door, je gaat op eoa manier dan ook wat lichtvoetiger door het leven, lijkt het wel, en dat is eigenlijk met alles, wat bijdraagt aan je krachtig(er) en sterk(er) voelen. Fysiek sterker maakt ook mentaal sterker!
Je mag daar trots op zijn!
Nu hopen dat er nog een paar maanden prachtig, zonnig weer aankomen, waarin je volop van je tuin kunt genieten, want het is prut, en dat al maanden (ik schreef in april al wat ik nu bijna half juni helaas nog steeds kan herhalen)..
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
woensdag 12 juni 2024 om 14:33
woensdag 12 juni 2024 om 15:20
Hier schiet het niet echt op, op divers gebied ligt eea stil, moet behoorlijk mijn best doen om dingen te verzinnen om in gang te zetten of (structureel) ten positieve te veranderen. Incidenteel lukt dat wel, begin ik ergens aan, maak dat ook af, en heb dan weer een nieuw doel nodig om me op te richten.
Komt ook doordat ik me zorgen maak over bepaalde dingen, en dan lijkt al het andere wat ik wél aanpak meer afleiding dan dat het zoden aan de dijk zet. Sommige dingen heb ik geen of weinig invloed op, andere wel, maar die kleine "succesjes" compenseren niet de belangrijker zaken.
Met name thuis, waar ik steeds tegen dezelfde dingen aanloop als de hele winter (en zoveel winters daarvoor) al. Er moet eea gebeuren wat ik zelf niet kan, maar nu ook geen budget voor heb.
Vorige week wel weer naar de kapper geweest, haha, als je haar maar goed zit, he
Toen het een dagje min of meer droog was, heb ik de oprit maar eens onkruidvrij gemaakt, nogal een klus omdat het zo hard was gegroeid, overwoekerde alles en normaal pak ik dat wel aan als het nog maar kleine plantjes zijn, maar dat ging niet zolang het zo nat was. Ik brand het weg met zo'n brander, maar deze keer moest ik ook eerst vanalles uit de grond trekken (van het soort rotonkruid dat je niet met wortel en al eruit krijgt). Heel ander gezicht weer
Heb het weekend eerst getwijfeld om naar hutje te gaan, de verwachtingen waren niet best. Had eea klaarstaan aan spullen en eten, uiteindelijk trok het vrijdagmiddag toch open en ben ik gelukkig toch gegaan.
Dit was dit jaar pas de 3e keer! In juni, terwijl ik nu tijd heb!
Ook daar is het hard werken, áls ik er dan heenga: gras hoog en overal onkruid, dan ziet het er zo armoedig uit, terwijl ik het vorige keer zo netjes had gemaakt.
Dus aan de slag gegaan en dan heb je wel eer van je werk . Andere jaren kon ik er dan zelf ook nog minstens de week (of 2) daarvan genieten, en nu de buren dan iig, omdat ik zelf maandagmiddag alweer vertrokken ben (en de volgende keer weer opnieuw kan beginnen).
Een gelukje was dat zondag iemand voorbijkwam, die die mand met gras en de 4 vuilniszakken vol onkruid en weggeknipte heg voor me heeft weggebracht, zo lief!
Dat doet de mens goed, die behulpzaamheid uit onverwachte hoek
Spierpijn, maar ook heeeeeerlijk geslapen daar: koele nachten onder een warme dons, heb 1 nacht zelfs 10 uur geslapen, terwijl 8 uur voor mij normaal/ de max is!
Ook fijn om de vrienden weer te zien
Maandag viel er bizar veel regen, heb dan maar binnen schoongemaakt en aan wasgoed mee naar huis genomen. Dus kom maar op met het mooie weer, want het staat er nu allemaal weer mooi bij
Oh en zoon en ik hebben het katje opgehaald !
Dat is boven verwachting goed gegaan: onderweg alleen maar nieuwsgierig rondkijken, 0 stress te bespeuren, eerder 1 groot avontuur.
Dus eerst reismand met katje op tafel gezet, kon de oudere snuffelen, grommen en blazen, de kleine gaf geen krimp en ging volkomen op zijn gemak achterin liggen.
Daarna schuifdeuren dicht tussen woon- en slaapkamer, katje los in de ene en de kater in de andere kamer, met later een brede spleet open zodat ze elkaar konden zien.
En: de kitten kwam, zag en overwon!
Maakte die eerste dag zich die ene kamer eigen, dag 2 de rest.
Oudste stond erbij en keek ernaar , liet hem onder minimaal protest al zijn eigen plekjes inpikken. Kleine vol zelfvertrouwen de boel verkennen en vindt het allemaal prima.
Overigens bleek bij de dierenarts bij de inenting dat het geen hij, maar een zij is
En al helemaal geaccepteerd, oudste is er relaxt onder, geeft heel af en toe een grens aan, maar vindt het inmiddels nog leuk ook, zo'n speelse, brutale miniversie van hemzelf
Zoon heeft er best wat mee te stellen, hahaha, maar anders dan verwacht dus, tis een schatje om te zien, maar wel een adhd-kitten: dat brutale, avontuurlijke was tov de kater dan een pluspunt, maar er is geen plek meer veilig, zoon heeft geen moment rust, voor je het weet molt ie de bank, gordijnen of iets anders
Komend weekend kan ik gelukkig weer een dagje werken op festival (favoriete lokatie) en volgend weekend 3 dagen. Nu hopen dat het een beetje lekker weer wordt, iedereen (incl ikzelf) is er wel aan toe! 
Dit is toch hét seizoen om buiten te zijn, zeker nu de avonden zo fijn langer zijn, daar moeten we een groot gedeelte van het jaar al op teren!!
Enige voordeel van de frisse nachten is dat ik er geweldig goed op slaap.
Momenteel ook een pluspunt: weinig last van hooikoorts, terwijl dit doorgaans de topmaand is.
Toch liever dat, want er is zoveel meer te doen en te beleven bij iig droog weer, als de temperaturen aangenaam zijn, dan alles binnenshuis, wat we al door en door kennen..
Het weer heeft niet op iedereen evenveel invloed, zelf word ik slaperig van dat grijze, donkere weer en leef ik op bij blauwe lucht en
Niks nieuws, maar daar moet ik onderhand wel iets op verzinnen, want dat dat in dit land máándenlang kan duren, zagen we vorig jaar al. Maar ik heb gewoon meer ideeen en voel me optimistischer bij lekker weer, dus hopelijk wordt het nog wat deze zomer!
Komt ook doordat ik me zorgen maak over bepaalde dingen, en dan lijkt al het andere wat ik wél aanpak meer afleiding dan dat het zoden aan de dijk zet. Sommige dingen heb ik geen of weinig invloed op, andere wel, maar die kleine "succesjes" compenseren niet de belangrijker zaken.
Met name thuis, waar ik steeds tegen dezelfde dingen aanloop als de hele winter (en zoveel winters daarvoor) al. Er moet eea gebeuren wat ik zelf niet kan, maar nu ook geen budget voor heb.
Vorige week wel weer naar de kapper geweest, haha, als je haar maar goed zit, he
Toen het een dagje min of meer droog was, heb ik de oprit maar eens onkruidvrij gemaakt, nogal een klus omdat het zo hard was gegroeid, overwoekerde alles en normaal pak ik dat wel aan als het nog maar kleine plantjes zijn, maar dat ging niet zolang het zo nat was. Ik brand het weg met zo'n brander, maar deze keer moest ik ook eerst vanalles uit de grond trekken (van het soort rotonkruid dat je niet met wortel en al eruit krijgt). Heel ander gezicht weer
Heb het weekend eerst getwijfeld om naar hutje te gaan, de verwachtingen waren niet best. Had eea klaarstaan aan spullen en eten, uiteindelijk trok het vrijdagmiddag toch open en ben ik gelukkig toch gegaan.
Dit was dit jaar pas de 3e keer! In juni, terwijl ik nu tijd heb!
Ook daar is het hard werken, áls ik er dan heenga: gras hoog en overal onkruid, dan ziet het er zo armoedig uit, terwijl ik het vorige keer zo netjes had gemaakt.
Dus aan de slag gegaan en dan heb je wel eer van je werk
. Andere jaren kon ik er dan zelf ook nog minstens de week (of 2) daarvan genieten, en nu de buren dan iig, omdat ik zelf maandagmiddag alweer vertrokken ben (en de volgende keer weer opnieuw kan beginnen). Een gelukje was dat zondag iemand voorbijkwam, die die mand met gras en de 4 vuilniszakken vol onkruid en weggeknipte heg voor me heeft weggebracht, zo lief!
Dat doet de mens goed, die behulpzaamheid uit onverwachte hoek
Spierpijn, maar ook heeeeeerlijk geslapen daar: koele nachten onder een warme dons, heb 1 nacht zelfs 10 uur geslapen, terwijl 8 uur voor mij normaal/ de max is!
Ook fijn om de vrienden weer te zien
Maandag viel er bizar veel regen, heb dan maar binnen schoongemaakt en aan wasgoed mee naar huis genomen. Dus kom maar op met het mooie weer, want het staat er nu allemaal weer mooi bij
Oh en zoon en ik hebben het katje opgehaald
!Dat is boven verwachting goed gegaan: onderweg alleen maar nieuwsgierig rondkijken, 0 stress te bespeuren, eerder 1 groot avontuur.
Dus eerst reismand met katje op tafel gezet, kon de oudere snuffelen, grommen en blazen, de kleine gaf geen krimp en ging volkomen op zijn gemak achterin liggen.
Daarna schuifdeuren dicht tussen woon- en slaapkamer, katje los in de ene en de kater in de andere kamer, met later een brede spleet open zodat ze elkaar konden zien.
En: de kitten kwam, zag en overwon!
Maakte die eerste dag zich die ene kamer eigen, dag 2 de rest.
Oudste stond erbij en keek ernaar
, liet hem onder minimaal protest al zijn eigen plekjes inpikken. Kleine vol zelfvertrouwen de boel verkennen en vindt het allemaal prima.Overigens bleek bij de dierenarts bij de inenting dat het geen hij, maar een zij is
En al helemaal geaccepteerd, oudste is er relaxt onder, geeft heel af en toe een grens aan, maar vindt het inmiddels nog leuk ook, zo'n speelse, brutale miniversie van hemzelf
Zoon heeft er best wat mee te stellen, hahaha, maar anders dan verwacht dus, tis een schatje om te zien, maar wel een adhd-kitten: dat brutale, avontuurlijke was tov de kater dan een pluspunt, maar er is geen plek meer veilig, zoon heeft geen moment rust, voor je het weet molt ie de bank, gordijnen of iets anders
Komend weekend kan ik gelukkig weer een dagje werken op festival (favoriete lokatie) en volgend weekend 3 dagen. Nu hopen dat het een beetje lekker weer wordt, iedereen (incl ikzelf) is er wel aan toe!
Dit is toch hét seizoen om buiten te zijn, zeker nu de avonden zo fijn langer zijn, daar moeten we een groot gedeelte van het jaar al op teren!!
Enige voordeel van de frisse nachten is dat ik er geweldig goed op slaap.
Momenteel ook een pluspunt: weinig last van hooikoorts, terwijl dit doorgaans de topmaand is.
Toch liever dat, want er is zoveel meer te doen en te beleven bij iig droog weer, als de temperaturen aangenaam zijn, dan alles binnenshuis, wat we al door en door kennen..
Het weer heeft niet op iedereen evenveel invloed, zelf word ik slaperig van dat grijze, donkere weer en leef ik op bij blauwe lucht en
Niks nieuws, maar daar moet ik onderhand wel iets op verzinnen, want dat dat in dit land máándenlang kan duren, zagen we vorig jaar al. Maar ik heb gewoon meer ideeen en voel me optimistischer bij lekker weer, dus hopelijk wordt het nog wat deze zomer!
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
