(Alleenzijn en) gelukkig zijn met jezelf, deel VII

Eind 2011 opende Lisanne een topic omdat Lisanne maar niet gelukkig kon worden met zichzelf. Haar eigenwaarde was gebaseerd op de bevestiging die ze kreeg van anderen. In een relatie werd Lisanne afhankelijk en cijferde ze zichzelf weg, als vrijgezel was Lisanne altijd op zoek naar afleiding en naar een potentiële relatie. Na een relatie met een foute man waarin ze zichzelf compleet verloren was wist ze dat er iets moest veranderen, maar hoe?

Inmiddels is dit topic uitgegroeid tot een plek waar mensen hun verhaal kwijt kunnen, maar vooral tot een plek waar men elkaar advies geeft en elkaar helpt om gelukkig(er) te worden. Het topic biedt praktische tips voor een aangenamer leven met jezelf en brengt lotgenoten samen. Het doel van dit topic is niet om de uiterste staat van kijk-mij-alleen-eens-gelukkig-zijn te bereiken.

Iedereen die zich op de een of andere manier verbonden voelt met dit onderwerp is hier welkom, of je nou net ontdekt hebt dat je anderen nodig hebt om je goed te voelen, altijd op zoek bent naar afleiding om maar niet alleen te zijn, al bezig bent om je eigenwaarde in jezelf (terug) te vinden of al helemaal gelukkig met jezelf bent. Eveneens is eenieder welkom die ongelukkig is in een relatie. Iets wat in deel III regelmatig ter sprake kwam.

Let op: dit nieuwe topic is verplaatst naar de Relatiepijler!

Ten eerste omdat er eerder stemmen zijn opgegaan dat je niet per se alleenstaand hoeft te zijn om te streven naar "Gelukkig zijn met jezelf" zodat mensen mét relatie die hun eigen aandeel willen vergroten in gelukkig zijn zich ook welkom voelen. Het is namelijk iets wat een eigen uitdaging is en blijft, met of zonder relatie.
Ten 2e omdat eigen geluk zo onlosmakelijk blijkt samen te hangen met de (alle/allerlei) relaties met andere mensen, en zeker ook liefde en lust (of het ontbreken ervan, of die al dan niet recent voorbij zijn of nog gewenst zijn in de toekomst) de nodige invloed hebben daarop.

De puur eigen invloed is en blijft het "binnenwerk" en dat is waar we elkaar hooguit in kunnen stimuleren, tips, zetjes en aanwijzingen voor kunnen geven en waar nodig in te ondersteunen, betrokkenheid te tonen, andere perspectieven (van buitenaf, van een afstandje) op los te laten, ervaringen te delen, enz.

Uit feedback bleek dat personen het waardevol vinden om de eerste zes delen van het topic te lezen:

Deel I Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf

Deel II Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf - deel 2

Deel III foru ... -3/list_messages/215279/0

Deel IV Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf, deel IV

Deel V- Alleenzijn en gelukkig zijn met jezelf deel V

Deel VI- Alleenzijn en gelukkig zijn met jezelf deel VI vind je hier de link: psyche/alleenzijn-en-gelukkig-zijn-met- ... 1#22183041

Juni 2017 bestaat de literatuurlijst uit de volgende stukken:

Als hij maar gelukkig is – Robin Norwood

De ideale vrouw is een bitch – Sherry Argov

Coach jezelf naar succes – Talene Miedaner

Verslaafd aan liefde – Jan Geurtz (eigenlijk wel alle boeken van hem)

Je kunt je leven helen – Louise L. Hay

Het monsterverbod – Carolien Roodvoets

Liefhebben zonder voorwaarden – Paul Ferrini

De Kracht van het Nu – Eckhart Tolle

Als succes een spel is, dan zijn dit de regels – Cherie Carter-Scott

Als liefde een spel is, dan zijn dit de regels - Cherie Carter- Scott

De zeven spirituele wetten van succes – Deepak Chopra

Superbrein – Deepak Chopra

Emotionele afhankelijkheid - Dr. Rudolf Snel.

Houd me vast - Dr Sue Johnson

Liefdesbang- Hannah Cuppen

Lisanne: bedankt voor het openen van het oorspronkelijke topic! Alhoewel Lisanne minder actief is, is er nog altijd een ‘harde kern’ actief aangevuld met (eveneens welkome) passanten.

RobynS en anderen hier die het aangaat: natuurlijk gaat dat niet van de ene op de andere dag, die omslag in hoe je alleen al dénkt over eea.
Mooi voorbeeldje van dat oordelende denken (en dan vanuit die laag van het negatieve geloof) is dat je iets wat je niet kent of kunt of begrijpt het etiketje "zweverig" op plakt.
Dat is zoiets vaags voor jou wat je dan maar zou moeten aannemen van die sommige anderen, iets waar je in moet geloven, zoals geloven in eoa godheid omdat anderen zeggen dat die bestaat.
Kan me voorstellen dat je daar weinig mee kunt, als je dat zelf nooit ervaren hebt en ook nooit een glimp van opgevangen hebt.
Dat is meteen ook weer een voorbeeld van ongeloof/negatief geloof én waar je dan wél in gelooft: wat je ziet en kent, zoals depressie en een overtuiging van jaren en jaren dat je niet leuk bent, de moeite niet waard bent enz.

Er is juist niks zweverigs aan, het is een ander perspectief in je brein van waaruit je naar jezelf en de wereld om je heen blikt.
Er is bijv geen hersengebied aan te wijzen waar "liefde" zich bevindt of waar negatieve gedachten ontstaan en toch weet je dat het bestaat, kun je het voelen, maar zal het niet op een scan oid te vinden zijn.
De mens is in staat tot herinneren en voorstellen, verbanden te kunnen leggen, creativiteit, geloven in meer dan wat je zelf kunt bewijzen, waarnemen met je zintuigen, enz.
Daardoor hebben mensen bijv rontgenapparaten en microscopen kunnen uitvinden, het bestaan en gebruik van radiogolven enz kunnen ontdekken, dat de aarde rond is, andere planeten kunnen waarnemen met speciale apparatuur enz.

Je beperkt jezelf bij voorbaat als je alleen maar gelooft wat je kent of kunt of kunt waarnemen en dat geldt ook voor jezelf: als jij je hele leven voornamelijk in je schaduwkant hebt geleefd is het best logisch dat je dan gelooft dat je diegene bént, misschien kun je er voor jezelf aan toevoegen: "voor zover ik mezelf ken".
Je zet jezelf behoorlijk klem/vast als je denkt: "zo ben ik nu eenmaal" en ik en anderen moeten dat maar accepteren, het is niet anders.

Zijn jullie weleens echt helemaal verliefd geweest op iemand?
Dan kén je die kant van jezelf dus wel, en hoe het je perspectief verandert op dat moment, als het ernaar uit ziet dat dat weleens beantwoord zou kunnen worden, of idd wórdt, en hoe de wereld (en jijzelf) dan met andere ogen bekeken wordt, een stralende glans krijgt?!


Ik heb in eerdere topics vaak gehad over de schaduwkant (die iedereen heeft overigens, al ziet die er bij iedereen anders uit, destructief, zelfdestructief, je verzameling zwakke plekken of zwakker ontwikkelde eigenschappen, negatieve ervaringen en negatieve overtuigingen over jezelf, schuld, schaamte, angsten, verslavingen, enz).

Acceptatie (zie Drominique haar bijdrage) kán iets goeds zijn, als het gaat om dingen waar je idd geen of slechts beperkt invloed op hebt. Of als het gaat om het bevechten van je schaduwkant (als je het idee hebt dat dat bevochten moet worden geef je die in feite nog steeds teveel macht over jou).
Ik ben altijd van mening geweest dat het niet de bedoeling is om te accepteren wat je echt hindert in je bestaan, in je vermogens om je gelukkig en liefdevol te voele, je algemene belastbaarheid onderuit haalt of je vermogens om je te kunnen verbinden aan anderen onderuit haalt.
En zeker als dat niet hoéft: mensen verwarren nogal eens bepaalde eigen mechanismen, patronen of overtuigingen met (slechte) "eigenschappen", terwijl dat geen eigenschappen of karaktertrekken zijn, maar strategieen die je ooit ontwikkeld hebt in antwoord op waar je mee te dealen had in het verleden: jouw oplossing daarvoor (vaak al vanuit kindertijd): dit betekent aangeleerd, jouw manier van mee om gaan die voor toen "werkte" en je in je latere leven behoorlijk kan tegenwerken.

Iemand heeft eens gezegd: accepteer wat je niet kunt veranderen, verander wat je wel/deels kunt veranderen en heb de wijsheid om het onderscheid daartussen te kunnen maken.
Je lichaamsbouw kun je niet veranderen, daar heb je geen invloed op, maar bijv wel overgewicht als dat komt door verkeerde (eet-, drink- en bewegingspatronen) en zo is het ook met echte eigenschappen: die kunnen meer of minder aangelegd zijn, of meer of minder ontwikkeld zijn gedurende je leven, de een meer dan de ander, vanuit oefening, ervaring, vroege jeugd, opvoeding enz en zelfs eigenschappen zijn dus te veranderen: te versterken of te ontwikkelen door oefening en herhaling. En zo ook je overtuigingen/geloof over jezelf zijn wel veranderlijk: kun je het negatief denken erkennen als iets wat je "klakkeloos" hebt herhaald tegen jezelf, en alsmaar sterker en sterker hebt gemaakt, totdat het een positie kreeg die jou overheerste en je van denkt: zo ben ik nu eenmaal?

Ook dat is dus niet meer dan wat je (hardnekkig) gelooft over jezelf, omdat je dat al zo vaak "bewezen" hebt gezien en ook vooral focust op alles wat daar een "zie je wel" aan verbindt (waar je op let bij jezelf en de wereld om je heen, die dat bevestigen).

Anyway, daar draaien alle delen van dit topic juist om (en vele pagina's inzichten die gedeeld zijn tusssen medeschrijvers) en dat is niet uit te leggen in een enkele reactie, die omslag maken en dat andere perspectief/laag aanboren in jezelf dat zijn hele processen. Kan het niet uitleggen dus, maar ook dát zit allemaal al in je, het is geen kwestie van jezelf moeten veranderen, het is zoeken en vinden van wie je (nog meer) bent: je compléte zelf ipv een beperkt deel wat je nu kent en over jou regeert (denkt wie/wat/hoe je bent).

Is dat niet een vele malen fijner perspectief om in te geloven dan waar je nu in gelooft (de depressieve of negatieve gedachten, dat dat is wie en hoe jij bent)?

Ergens vind ik het wel tekenend, dat juist (ook op dit forum) het afwijzen ivm "zweverigheid" van waar juist een gelukkiger kant en liefdevoller blik van jezelf te vinden is, door diegenen gebeurt die last hebben van negatieve piekerende gedachten en gevoelens van depressie, niks waard zijn en ook liefde niet waard zijn.
Juist die mensen dus die er zoveel baat bij zouden hebben geloven liever in wat ze kennen en wel/niet (nu) kunnen, en wantrouwen zoiets liever, zowel in oordelen over de wereld als anderen als zichzelf (+ aannames dat anderen ook zo denken over hun, over de wereld, over anderen, net als zijzelf doen, of dat ze zo ook zouden horen te doen (en in geloven) wat ze zelf ook doen: ongeloof en (soms) snelle conclusies en oordelen vanuit (projectie van) eigen kennis, ervaring en (be/ver)oordelen vanuit eigen perspectief/achtergrond.

Ik heb het eerder ook wel vergeleken met de bril die je op hebt: niet jij (de waarnemer, de kijker) hoeft te veranderen of een ander mens te worden, het is de bril waardoor je de wereld in blikt en naar jezelf en anderen kijkt.
Het is zoiets als een blinde proberen te overtuigen hoe de wereld eruit ziet, als die niet gelooft en niet kan voorstellen dat de lucht blauw is, uberhaubt wat een kleur is, een uitzicht beschrijven, een hond, een rots, enz.
Die zal dat moeten aannemen van je, en zal het toch nooit kunnen zien zoals jij, want kán zich eea niet als plaatje voorstellen zoals het werkelijk is of iig zoals ziende mensen die waarnemen, het zal altijd beperkt zijn door zijn/haar beperkte of ontbrekende vermogens om te zien.

Maar dat is hier niet aan de orde, het gaat in dit geval om een compleet mens met van kleins af aan een donkere zonnebril of (deels) afgeplakte bril op, die aan zichzelf twijfelt en de wereld en zichzelf daardoorheen "verwrongen" beziet en gelooft dat er iets aan zichzelf mankeert omdat andere mensen zeggen dat er ook andere dingen te zien zijn die hij/zij niet ziet.
En niet door heeft dat het niet aan zichzelf ligt, maar aan de bril.

De wetenschap heeft aangetoond dat pessimisme en optimisme deels vastliggen door aanleg, geschat wordt zo'n 40%. En zo'n 10% omstandigheden (die deels ook beinvloedbaar zijn, voor zover je daar zelf dus invloed op hebt) en iig 50% "maakbaar" (waarbij zij aangetekend dat dat dus voor aangeboren pessimisten zwaarder is dan aangeboren optimisten, en vaak ook nog eens in de thuissituatie dat versterkt is, als ouders ook zo zijn en in de opvoeding ook nog meegeven of versterken).

Accepteren dat je nu eenmaal zo "bent" gaat dus niet helemaal op en daarmee zou je jezelf tekort doen, als dat maar een deel van jezelf is, aanleg en (aangeleerde) mechanismen, strategieen, herhaalde patronen en gedachten?
Is het geen veel bemoedigender idee dat je daardoor een vertekend beeld hebt doordat niet jij, maar de bril (het perspectief van waaruit je kijkt naar jezelf en de wereld om je heen) is?
Is het niet een (veeeeeel) fijner idee dat je op zoek kunt naar een andere bril laten aanmeten, waardoor je ook positievere, mildere en liefdevolle kanten van jezelf en het leven opeens kunt belichten, waarnemen, voelen, mérken, beleven?!

Kijk, nogmaals, er zijn idd diverse redenen waarom je al zo lang die bril ophebt dat je dat geeneens meer merkt en denkt dat dt alles is wat er te (be)leven, voelen, zien enz is, dan nog is zolang je positief geloof in jezelf afwijst en ook nog accepteert van jezelf, jezelf tekort (blijven) doen.
En je hoeft het van mij niet aan te nemen, en van niemand anders ook, het begint allemaal met zelf willen en zoeken naar iets waar je in gelooft, dus als je dat niet wilt of kunt geloven, zal dat ook niet gebeuren.

Voor zover ik in accepteren geloof, is het hooguit accepteren dat je nú op dit punt/laag/overwegend je schaduwkant zit, en begrijpen waarom je daar beland bent (idd je verleden, aanleg en ervaringen hele boeken volgeschreven over oorzaken daarvoor).
En accepteren van die schaduwkant, dat je die hébt, dat er minder fraaie kanten aan jezelf en aan iedereen zitten, dat andere complete mensen dus ook niet uitsluitend een mooie kant hebben, maar eveneens hun mindere en zwakkere eigenschappen, gewoontes, patronen en overtuigingen, angsten en zwakheden.

Accepteren in de zin van "niet langer tegen vechten", maar erkennen, ook niet denken dat je die persoon bént, maar erkennen dat je die hébt, en dat je meer bent dan dat, dan die kant.

En dat heeft niks te maken met gelukt zijn of mislukt zijn, met prestaties of doelen die je jezelf hebt gesteld maar zelf niét (alle) invloed op hebt en dat is bijv een relatie, een gezin (het cliché van huisje boompje beestje zoals het beeld er momenteel uitziet bij vriendinnen van dezelfde leeftijd: man, kinderen, hond en stationwagen).

Ook die conclusies kloppen niet en hoef je helemaal niet het waarom van te weten of te verklaren naar anderen, en al zeker niet bij jezelf te zoeken wat er aan (je) mankeert dat je dat (nog) niet hebt en anderen wel.
Dat zijn geen zuivere doelen waar je zelf alle invloed op hebt, net zoals je die niet hebt over je capaciteiten, talenten, intelligentie of organisatietalent of uiterlijk die je in aanleg hebt mee (of tegen) hebt gekregen.
Daar is namelijk nog meer voor nodig dan waar jij invloed op hebt: toeval, op het juiste moment op de juiste plek zijn, de klik, chemie of hoe je het ook wil noemen en niet alleen bij jou, maar ook bij die ander op hetzelfde moment, beiden vrij zijn daarvoor, van hart en van vermogens om dat liefhebben (als werkwoord) te kunnen (uiten), erin te geloven, ervoor te gaan.
Dat is niet allemaal "maakbaar" ook al wordt dat algemeen geloofd momenteel, en dus aan jezelf verweten als dat niet "lukt": liefde is geen kwestie van lukken of mislukken!

Eigenlijk hebben mensen zoveel geloof in wat ze kennen en wat ze zien, dat ze denken dat ze daar zelf de macht over hebben of zouden horen te hebben, zelfs dus verantwoordelijk zijn of ze een geliefde ontmoeten (oa die maakbaarheid uit zich in "moeten" zoeken en anders is het je eigen schuld dat je dat niet vindt?!), terwijl het nog niet zo lang geleden (voor het TIndertijdperk) nog vooral van toeval afhing, van spontane ontmoetingen (of minder spontaan, door aktief uit te gaan, buitenshuis te komen, te werken, met collega's en klanten enz in contact kwam, of via de sportschool, vakanties, de kerk, gemeenschappen, het park of strand, enz).

Jezelf doelen stellen waar je dus geen of maar deels invloed op hebt (groot huis, liefhebbende echtgenoot en kind(eren), hond, 2 auto's) en jezelf veroordelen tot "mislukt" of "het niet waard zijn kennelijk" als dat dus niét "gehaald" wordt, dat is geen verdienste en ook niet aan jezelf te danken oid, dat je dat ergens niet om verdiend zou hebben.
Dat is het eerste misverstand. Dat er iets mis aan je moet zijn, anders had jij dat ook wel gehad by now.
Of dat dat bewuste keuzes zijn (had je die aardige zorgzame man maar moeten kiezen, dan had je dat wél gehad: jouw domme fout dus?! Eigen schuld?!)

De 2e is dat je gelukkig zijn met dat doel hebt verbonden, dus zolang je dat niét voor elkaar hebt, zul je dan ook niet gelukkig kunnen zijn, is het leven tweederangs, enz, daarmee sluit je ook gelukkig zijn af voor jezelf zonder dat "doel" voor elkaar te hebben, en dus stel je bij voorbaat je gelukkig zullen voelen uit tot je dat alles wél hebt.

En ten 3e ook nog eens aan anderen moeten verantwoorden waarom jij dat niet "hebt" en anderen (van jouw leeftijd, van jouw vriendinnen, familieleden) wél?!
Zodat jij zelf ook zo gaat denken, dat er iets aan jou moet mankeren, dat je een slechter mens bent dan die anderen oid, niet capabel, terwijl dat er niks mee te maken heeft!

Deels heb je maar invloed en dat is imo alleen maar of je die capaciteiten en vermogens hebt om te kunnen liefhebben, om te stralen, een gezonde relatie te kunnen aangaan en te behouden mócht je die geliefde ontmoeten.
Dat is het enige wat je kunt doen om iig te kunnen gelóven dat jij "leuk" (genoeg) bent voor een ander, de moeite waard bent om van te houden, met je sterke en zwakkere kanten, met dat vetrolletje, humeurigheid, verleden, levensinstellingen, gewoontes enz.
Jezelf zoveel mogelijk bevrijden van wat jou belemmert om daarin te kunnen geloven, voor zover je daar dus zelf idd iets aan kunt doen of leren of afleren.
Meer niet!

Je gedachten, gevoelens en wat je gelooft zijn allemaal geen vaststaande, onveranderlijke gegevens oid.
Waar ik wel sterk in geloof is: als je je iets niet kunt voorstellen, niet kunt bedenken, voor je kunt zien, visualiseren, geloven, zal het ook niet gebeuren.
Gedachten kunnen iets in werking zetten, dus waar je aan denkt , wenst of over fantaseert of visualiseert kán uitkomen.
Als dat niks is, of negatiefs, loop je grote kans dat dát uitkomt, dat je blijft beleven wat je zelf denkt/herhaalt.

En dan hebben we het alleen nog maar over wat je wel en niet gelooft, laat staan waar je vertrouwen in hebt of niet, en of je vertrouwen hebt in jezelf of niet.
Het begint allemaal met wat je gelooft, met je overtuigingen, en dat daar goed of slecht in is, het gaat imo eerder om beperkende of verruimende overtuigingen, en het versterken van de verruimende en het beperken van de belemmerende (over jezelf en/of iha), zoals het net zo beperkend is als je bijv iha denkt dat je liefde moet verdienen, maakbaar is, te zoeken/vinden moet zijn als je maar lang of goed genoeg zoekt, als je maar wil, als je maar een leuk leven hebt, of juist pas als je het niet nodig hebt, alles op de rit hebt, de hoopt hebt opgegeven en zoveel meer wat mensen elkaar aanpraten.

En al die boeken die inzicht geven in waarom je "geworden bent zoals je bent" zijn nuttig, in de zin van zelfkennis, dus ook kennis over wat je beletsels en beperkingen (tot nu toe) waren, maar vervolgens even nuttig of zo niet nuttiger hoe dan wél idd, als je dat niet geleerd hebt. Je kunt niet alleen maar oude overtuigingen opgeven, zonder dat daar nieuwe voor in de plaats zijn, dus sta svp wél op enig moment open voor andere benaderingen, manieren van denken en voelen en doen, want anders zou je de nieuwe ruimte die ontstaat niet kunnen invullen, behalve weer met wat je al kent en kunt.

Lees dan bijv ook (als ze te vinden zijn): Geluk is D.O.M. en Coach jezelf naar succes, of Deepak over geluk, of "als liefde een spel is, dan zijn dit de regels" of zelfs (als je over het "zweverige" heen kunt lezen): Char (Hemelse liefde), in al die boeken zit misschien wel hoe je iets kunt aanleren als je het negatieve denken wil afleren (of niet langer wil herhalen voor jezelf): "voed" jezelf met andere denkbeelden en manieren als wat je nu weet en meekrijgt (van tijdschrijften, forum(s), (social) media, omgeving, maatschappij enz) als dat hiertoe geleid heeft hoe je nu denkt en blijft denken en dat iig bewezen niét heeft opgeleverd dat je blij bent met jezelf en je eigen bestaan.

En dat geldt trouwens ook voor mijzelf dat ik dat moet blijven doen: me blijven omringen met mensen (en schrijvers) die wél geloven, zelf (zoals ikzelf) ervaren hebben en dus wéten dat die andere dimensie bestaat, in jezelf zit, en daarop kunnen vertrouwen.
(het verschil tussen geloven en vertrouwen is dat je daar "bewijs" van hebt meegemaakt/ gezien).
Want het ontbreekt ook mij niet aan die laag van negatieve geloof, en ook niet aan schaduwkant, dus iederéén blijft daar ook gevoelig voor, tis maar net wat de overhand heeft of krijgt, ook als je beide kanten kent betekent dat niet automatisch dat je je altijd in je zonnige mooie fraaie kant bevindt. Enige verschil is dat je dat dan wéét, en ook dat dat dat soms moeite kost om die (weer) te aktiveren en je niet vereenzelvigt met 1 van die kanten, er alert op te blijven dat de "negatieve" niet over jou heerst, je je daar niet mee vereenzelvigt, en tijdig herkent waar je "zit" en het zonnige aktief opzoekt mocht dat nodig zijn.

Het is niet zo dat je automatisch en voor altijd in die zonnige kant zit, als je die eenmaal ook kent!
Het blijft een proces, en dat weten bijv Zandvogel en anderen ook: het leven gaat voor zelfs de meest optimistische persoon niet altijd over rozen, en soms kost het inspanning en moeite, en dat is ook de weg itself die je te gaan hebt, die uitdaagt in positieve en negatieve zin, en voor sommigen dwars door oerwouden, drijfzand en moerassen leidt, die onbegaanbaar lijken en waar hulptroepen nodig zijn, een helpende hand, ladder, traktor, en meer zal vergen van je krachten dan een 10 baans snelweg bij volle zon en blauwe lucht die voor sommigen al uitgestippeld lijkt te liggen.

Het is vanaf het begin al misschien een ongelijke start, je kunt jezelf niet vergelijken (en aanrekenen) als jij niet tot die sommigen behoort die als zondagskind geboren lijken te zijn, dus doe dat ook svp niet, dat zijn oneerlijke vergelijkingen en onhaalbaar ook, als dat bij sommigen als vanzelf lijkt te gaan en bij jou niet.
Maw: neem niet op je schouders wat niet in jouw macht ligt, zoals toeval, of tegenslag, en andere dingen die jij op jouw weg tegenkomt, hooguit als je in rondjes blijft lopen en steeds dezelfde weg neemt, steeds dezelfde afslagen neemt, en blijft geloven dat dat de -voor jou- juiste (of enige) pad/weg is.

Het is zinloos om jezelf te vergelijken met anderen, ieder loopt zijn/haar eigen weg, je kunt die van anderen wel gaan achterna lopen/volgen in de hoop dat zij iets "beter" doen of weten dan jij, alleen maar omdat zij bepaalde obstakels niet lijken tegen te komen, maar is dat hun verdienste? Is dat omdat zij de juiste keuzes maakten en jij niet oid?
Begin met aanvaarden dat niet ieders leven hetzelfde verloopt, en jouwe niet zoals die van anderen en dat je dat jezelf niet kwalijk kúnt nemen (of jezelf om veroordelen, afwijzen enz) of op jezelf betrekken als het om heel andere uitdagingen en opgaven gaat dan zij hebben in het leven: jij hebt met de jóuwe te dealen, dus kun je hooguit iets leren van mensen die soortgelijke obstakels als de jouwe kennen (en niet kijken naar mensen die die niet hebben, maar weer andere dan de jouwe).




Vergis je niet in de invloed van wat je leest en hoort om je heen, op wat je van jezelf verwacht en denkt dat gelukkig maakt.

En jezelf stom noemen en niet waard enz, is dubbele zelfafwijzing, dus ook nog eens een (ver)oordeel om hoe je je voelt.
Dat leidt tot zelfmedelijden en niet tot zelfcompassie, niet de milde blik naar jezelf toe die je zo graag zou zien van een ander voor jou, of van je ouders had willen hebben, en nu jezelf dan ook niet geeft.

En je kunt niet kiezen of beinvloeden hoe anderen met je omgaan of zien (ook weer beinvloed door hun aanleg, achtergrond, opvoeding en wat ze kennen en kunnen), maar wel hoe je met jezelf omgaat.
Hoe zou je toegesproken willen worden door een geliefde of liefdevolle moeder als jij iets "stoms" gedaan hebt, verdriet hebt ergens over, teleurgesteld bent, je pijn gedaan hebt, iets of iemand mist in je leven?

Zou diegene "stommerik, had je maar niet zo stom moeten zijn!" zeggen?
Of "hoe kom je erbij dat jij denkt dat je meer waard bent, een leuk mens bent, om van te houden bent? Denk maar niet dat je iets voorstelt, dat jij dat verdiend hebt, want dat ben je niet, hoe kun je dat nou verwachten, stommerd?"
Zeg je dat zelf tegen je familie of vrienden ook als je ze wil troosten of helpen/bijstaan als ze (denken dat ze) iets "fout" hebben gedaan, als hun wensen niet uitkomen, als hun leven tegenslag kent, bij een teleurstelling?
Natuurlijk niet!

En waarom zou een ander liefdevoller en milder naar jou kijken dan jijzelf en soort van "verwijten" dat dat niet gebeurt, of dat je die zorgzame mensen blijkbaar niet hebt, en die je wel hebt dat niet bieden, als je juist zélf diegene bent die jou zo behandelt en op jou reageert, op jouw angsten en gemis en verdriet?
Die jou straft en stommerd noemt?!
En denken dat je niet anders kunt dan zo op jezelf reageren?

Dat verdriet is omdat je "jezelf" mist, je liefdevolle zelf die jou troost, omarmt, die schouder biedt, en die je afwijst of minder aan denkt te hebben dan troost en schouder enz van een ander.
Er is niks zweverigs aan je liefdevolle zelf (leren) zijn, die verwacht je immers ook in anderen, dat zij dat wel kunnen (naar zichzelf en naar jou en anderen toe), en ontkent dan dat jij net zo bent als anderen, dat jij dat ook in je hebt, en dat dat vermogen er niet is om te liggen sluimeren tot je een ander kunt liefhebben, troosten en bijstaan en een schouder bieden als die daar een beroep op doet, als je dat ook voor jezelf kunt oproepen.

Hoeveel mensen zouden wachten op die oproep (dat een ander dat wekt en oproept) en dat dat is wat een geliefde dus als taak heeft: dat oproepen waardoor je eindelijk liefde, zekerheid enz zult voelen.
Daarmee maak je je helemaal afhankelijk van of dat gebeurt en wanneer dat zal gebeuren en bestaat het leven uit afwachten daarop, incompleet voelen in de tussentijd, dus tijd moeten verdrijven, je vermaken (of niet), om die tijd door te komen?
En er ligt tegelijkertijd een soort algemeen "verwijt" waarom het leven/universum jou dat niet gunt, waarom dat jou niet overkomt/gebeurt, en anderen wel?

Die andere boeken gaan nog een stapje verder: in bepaalde opzichten kun je eea als het ware naar je toe trekken: hoe je zelf de wereld ziet en ontmoet is dan niet eoa "verdienste", of eigen schuld of tekortkoming oid, maar wellicht wel wát je van diezelfde wereld ziet, kent, aandacht geeft, op let, gespiegeld krijgt, in anderen oproept, in de praktijk naar leeft, probeert, oefent enz.

Dat dat zou betekenen dat je het andersom in positieve richting zou kunnen beinvloeden (nogmaals: heeft niks met eigen schuld of "verdiend/verdienste" te maken heeft, maar wel deels zelf iets kunt veranderen naar beneden of boven, voor zover dat in eigen "macht" ligt.
Dat geeft toch iig een fijner perspectief dan "zo ben ik nu eenmaal en er is niks wat ik eraan kan doen"?

Goed om te lezen dat langzaamaan inzicht in de bron van jouw verlatingsangst boven water komt, Alice, en dan heb je nog geeneen gesprek gehad bij de psych!
Dat brengt je al op voorsprong als je daarheen komt.
En fijn dat je nu merkt dat als je kwetsbaar durft te zijn bij de juiste mensen (dat voelde je dus prima aan dat deze kennis er zoeen was die het oprecht meent met jou) dat ze dan ook oprecht meeleven met jou.
Hoe lief is dat, en dan hebben we het "maar" over een kennis, he.
Zo zie je dat als jij zelf oprecht durft te zijn over wie je bent en wat je voelt en je niet anders voor hoeft te doen, niet "flink" hoeft te doen, de ander dat vaak ook terug naar jou zal zijn (oprecht, geinteresseerd, meelevend, warm).

En dus niet dat oordelende, wat jij eigenlijk verwachtte (of vreesde) van mensen, en idd omdat je vanuit zelfveroordeling veronderstelde dat anderen ook zo denken (over jou). Dan kijk je dus niet werkelijk door iemand anders zijn/haar ogen naar jezelf, maar wat jij dénkt dat anderen zullen denken, terwijl de ander veel milder over jou denkt, met compassie omdat je emoties menselijk zijn en die ander herkenning vindt juist in die menselijkheid.

Bovendien opent het vaak (het hart van) de ander, die zich dan ook veilig genoeg bij jóu voelt om met je mee te voelen én dat ook te tonen, + om evt eigen emoties andersom ook met jou te delen.

Zo zie je ook dat dat hele "flink/stoer moeten zijn en doorgaan alsof (het allemaal maar altijd even goed gaat)" op den duur ook geen me(d)eleven oplevert, omdat dat anderen de boodschap geeft dat zij dat ook zouden horen te doen en dat houdt alleen maar in stand dat mensen niet kwetsbaar durven te zijn en bang blijven voor oordelen van anderen, omdat ze nooit merken/ervaren dat die mensen dus helemaal niet oordelen als je ze werkelijk toelaat en deelt hoe het echt met je is.
In feite laat je je ware gezicht zien met je kwetsbaarheden en iha zullen empathische mensen dat beantwoorden en daar dus prettig en meelevend op reageren.

Hoe meer je dit soort fijne ervaringen hebt, hoe makkelijker het wordt om jezelf te durven zijn tegen andere mensen en hoe minder reden je zult hebben om bang te zijn voor hoe anderen over je denken.
Dit is dus ook een belangrijke stap in leren vertrouwen op anderen, en dat zíj jou niet veroordelen als je oprecht bent, en voor je zelfvertrouwen dat zodra jij je eigen emoties en emotionele gesteldheid zélf okay vindt om daar eerlijk over te mogen zijn, je niet langer onzeker hoeft te zijn wat anderen daarvan vinden.
Dat je daarom ook niet "minder" bent en niemand het raar vindt of slecht oid, vaak zijn mensen juist blij dat jij ook "maar een mens" blijkt te zijn, net als zij zijn.
Het geeft dus die ander als het ware ook toestemming om bij jou ook zichzelf te kunnen zijn en hun wel én wee te kunnen delen, zonder oordelen.

FIjne dag vandaag jij, tis buiten ook lekker warm he, daarvoor hoef je niet in de sauna!
Maar snap ik wel, ben eergister zelf nog in de sauna geweest.
Is goed om ff te ontspannen, geniet ervan!

We hadden gisteravond straatbbq, een goede dag gekozen daarvoor want het was prima weer om lekker buiten te zitten, wat een mazzel!
We zijn best een groepje betrokken buren zo bij elkaar, en van div leeftijden, we doen dit eens per jaar, iedereen neemt eea aan tafels, stoelen, eten en drinken mee, zetten een tent op, zetten een straathoek af en het is altijd gezellig, iedereen die komt hoort erbij, iedereen kletst met iedereen, er wordt lekker gelachen ook en we zijn tot laat doorgegaan.

Pas overleden buurvrouw had hier graag bij willen zijn en in gedachten was ze dat ook, zo precies voor haar voortuin.
Ik probeer nog van een paar mooie dagen te kunnen profiteren bij hutje als het even kan.
En ga ik vanuit daar wel wat voorbereidend werk doen.
Toch nog een beetje vakantie op die manier, ook al is het seizoen nog niet voorbij, we moeten ff afwachten op iets wat nu nog onzeker is, en dan kan ik intussen net zo goed ff bezinnen en wat meer aandacht aan eigen dingen te besteden, nu het tempo noodgedwongen toch al wat lager ligt.
Zelf blijven opladen doet me goed, merk ik.

Voelt toch als een cadeautje als het onverwachts nog opeens zomer is, he!

Iedereen fijne zondag!

Robyn, mooi dat je er nu iig zo bij stilstaat en over kunt reflecteren.

Het is niet dat je zo weinig invloed hebt op eea: je kunt eea meenemen in hoe je het voortaan doet, zoals je voorbeeld van hard praten en daardoor nogal aanwezig zijn temidden van een groepje vriendinnen. Je hoeft niet te concluderen dat je dat (nu eenmaal) fout doet en jezelf om veroordelen en affikken, je kunt ook de conclusie trekken dat je zelf invloed hebt op je gedrag, en dat je mag léren om wat rustiger en zachter te praten, om (ook op dat moment zelf) rustiger en kalmer te zijn, minder met jezelf bezig te zijn en je aandacht te richten op de vriendinnen om je heen en bijv meer te leren luisteren naar wat zij te zeggen hebben en wat minder zelf aan het woord te zijn. Zowel je eigen plek innemen als de volle aandacht gunnen als anderen ook hún plek (en verhaal) willen innemen is gewoon aan te leren, als je je daar eenmaal van bewust wordt en bewust in gaat tegen hoe je het normaal/ spontaan zou doen.

Ja, alles wat je verandert zal een poosje onnatuurlijk of niet spontaan aanvoelen, dat hoort erbij.
Ook jij kan andere "hersenroutes" aanleren, simpelweg door het nieuwe (tegen je gevoel in) een maand of 3 te herhalen en vol te houden.

Als je zo bezig bent met wat anderen van jou denken en vinden zegt dat dat je intussen (over)vol met jezelf zit, dat je eigenlijk niet echt "aanwezig" bent, alsje met anderen bent, want in gedachten dus met aandacht (gedachten, gevoelens, oordelen enz) voor jezelf, jouw verhaal, jouw harde stem, jouw indruk die je wel/niet op anderen maakt, enz.
Daarmee kun je ongewild en onbedoeld nogal domineren over anderen, ik heb daar trouwens ook een handje van.
Met je bewuste aandacht kun je eea veranderen en oefenen, als je dat wil en dat zal je relaties ten goede komen.
Het is zo: of je accepteert het (en dat is wat het geval is bij dingen aan jezelf die niet te veranderen zijn en als vast gegeven bij je horen), of je geeft er een andere draai aan door jezelf bewust iets af of aan te leren, maar het is zinloos om iets te blijven voortzetten en jezelf daarover alsmaar af te kammen en om je oren te slaan.

Kom er later nog op terug, ga nu de deur uit, veels te mooi weer om binnen te blijven, en tis goed dat jij jezelf ook ff lekker in het zonnetje te zetten!
Fijne zondag!

GOed bezig, Alice.
Fijn dat je binnenkort al terecht kunt, ik hoop dat het je veel gaat opleveren als die verlatingsangst niet of nauwelijks meer een rol speelt in je relatie/toekomstige relaties.

Ben zelf bij hutje nu, tis heerlijk weer en ik krijg zo visite, ga er een lekker dagje van maken.

Noodgedwongen staat eea workwise ff stil door omstandigheden en ik bezin me oa op wat dat voor mij betekent, tis ff afwachten hoe snel er herstel is of dat we plannen moeten bijstellen (of andere koers voorlopig varen).
ff mijn eigen mogelijkheden proberen te overzien, is ook in mijn eigen belang dat eea niet te lang stagneert en wat ik intussen zelf kan doen.

Nu dus soort van vakantiedagen en die neem ik dan maar ook, beetje relaxen in de in goed gezelschap (en met mezelf) doet me altijd goed, zodat ik iig zelf zometeen goed uitgerust ben om aktie te nemen waar nodig.

Robyn, fijn dat je er iets aan hebt en dat je nu dingen doet in je eentje gewoon omdat JIJ jezelf dat waard vindt.

Want dat is het hele geval denk ik: jij raakt aan het twijfelen aan jezelf (eigenwaarde, eigenliefde) doordat jij de conclusie of jij het waard bent of niet afmeet aan en laat afhangen van die ("verkeerde") mannen die jij "uitkiest".
Waarom laat jij een ander dat beslissen, of jij het waard bent?
Of dat er iets mis met jóu moet zijn, als een ander/hij jouw waarde niet ziet of niet verliefd op jou is/ geen liefde ontstaat?

Ook al is er helemaal niks mis met je, dan is het niet automatisch zo dat er wél liefde ontstaat en groeit, dat is en blijft iets heel bijzonders namelijk, als dat wél wederzijds gebeurt.
Dus de conclusies die jij trekt kloppen helemaal niet: het zegt helemaal niet dat hij jou dat niet waard vindt (als er geen verliefdheid of liefde van komt aan zijn kant), en wie weet is HIJ wel helemaal niet in staat om (gezonde) relaties aan te gaan, of pure liefde te voelen, misschien leeft hij wel compleet vanuit eigen "egootje" of fladdert maar wat van de een naar de ander in de hoop op die ene toevalstreffer dat hij dat ooit wél zal voelen, misschien zijn het types die dat helemaal niet willen en hun leventje en vrijblijvende veroveringen wel prima vinden zo, het heeft nogmaals niks te maken met of ze jóu het waard vinden.

En ook niet als je dat "verdiend" zou hebben: zo werkt het niet in het leven: niet iedereen krijgt wat ie "verdient" en dus andersom is het niet juist als je gaat piekeren waaraan je iets (teleurstellends) verdiend zou hebben, wat er mis is aan jou enz.

Ik denk dat heel wat mensen zo teleurgesteld zijn in zichzelf en het leven omdat ze ergens een vaag idee hebben dat als je het waard zou zijn/bent, je dan eoa "recht" hebt dat je die geliefde tegenkomt en "krijgt" (dat je dat krijgt als je dat verdiend hebt en de moeite waard bent, dat wel op je pad zou/zal komen).
En dan komt dat niet (of blijft dat niet) en ga je dus andersom redeneren: er moet een reden zijn waarom ik dat (nog) niét op mijn pad krijg: er mankeert nog iets aan mij wat dat belemmert, waarom ik niet "goed genoeg" ben (voor die ander/anderen, waar ik op val).

Ik lees ook van spijt dat de wél aardige en gecommitte, serieuze mannen geen kans kregen of krijgen, en hoe "stom" dat is, anders had je allang een relatie kunnen hebben met zo'n lieve partner (en samengewoond en misschien wel bezig met gezin stichten enz).

Het zijn imo niet zulke bewuste keuzes, vaak weten mensen niet te vertellen wat hun nou precies zo aantrok in hun partner en is dat iets wat hun ook maar "overkwam" (en niet gezegd dat dat ook een op den duur geschikte/passende partner is, he, er kan ook een aantrekking liggen in iets wat bieden uitdaagt om wat je te leren hebt van elkaar oid).
Het onbewuste speelt daar een grotere rol in dan je denkt.
En soms kun je dat achterhalen, of veranderen, als je bewuster gaat leven en bewuster zélf bijv bezig bent met weten wat je eigen thema's zijn waar jij alvast zelf iets aan kunt ontwikkelen.

En misschien verwar jij verliefd zijn wel met frustrerende relaties uit je verleden, die heftiger voelden bij die "verkeerde types".
Dat wil nog niet zeggen dat élke lieve, gecommitte lover die jou leuk en de moeite waard vindt, ook een potentiele liefde was geweest als je dat maar een kans gegeven had: het is (helaas?) niet zo dat je daar zeggenschap over hebt of er liefde tot stand komt als jij dat gewoon niet voélt voor iemand, als je dat maar hard genoeg "probeert' of kansen en tijd geeft/ had gegeven.

Ik denk dat als jij jezelf (zeer) de moeite waard vindt en dat ook uitdrukt in je (dagelijks) leven en in wat je doet en laat, je wellicht andere types aantrekt en aantrekkelijk gaat vinden dan die je tot nu toe trof (en aantrekkelijk vond).

Daarvoor hoef je niet 100% lekker in je vel te zitten eerst, of eerst jezelf/alles in je leven op orde te hebben (volgens mij), om dat te "verdienen", wel is het zaak dat jij je eigenwaarde en eigenliefde niet laat afhangen van een ander zodra die in beeld komt, of weggevaagd is als zo iemand niet langer in beeld is.

Die andere manier van hoe jij tov jezelf en relaties/liefde gaat denken zal jou een andere uitstraling geven, maar ook een andere blik geven op wat jij welkom vindt van een partner en wat niet, dus wie jij een welkome en positieve toevoeging voor jezelf en jouw leven vindt en wie/wat niet.

Het valt en staat imo met wie jij zelf bent en kent van jezelf, en jezelf dááraan te "meten" zodat je niet langer jezelf aan een partner (en wat hij van jou vindt/van jou houdt enz) of andere mensen afmeet om te weten wat jij waard bent (en in de liefde waard bent).

Alice: heb ik iets gemist en is het uit tussen jullie?
Kijk uit, dat dat oplucht en je je sterk(er) voelt kan een valkuil zijn, immers lokt/daagt een relatie eea uit aan jezelf, en als je daar niet langer mee geconfronteerd wordt is het dus een stuk makkelijker omdat die problemen/uitdagingen wegvallen.

In relaties met anderen leer je jezelf & je reacties natuurlijk kennen, zoals je in je eentje niet getriggerd wordt en dus ook niet iets hébt om op te reageren (behalve je eigen issues dan, he, die je met je mee draagt ook als die niet getriggerd worden)
Het is zo'n beetje als met faalangst: als je bijv eigenlijk zou willen leren autorijden, maar bang bent dat je daar niks van terecht zult brengen, of voor het drukke verkeer en asorijders enzo, en je begint er toch aan, en je merkt na een paar lessen dat het zweet je uitbreekt en idd eng vindt, en je geen zelfvertrouwen opbouwt, alleen maar bevestigt dat je dat gewoon niet kan en nooooooit zal lukken/kunnen, dan lucht het natuurlijk enorm op als je ermee stopt en besluit dat dat gewoon niks voor jou is.

Als je jezelf dat niet langer "aandoet" word je dus ook niet langer geconfronteerd met die angsten en waardeer je je fiets en OV ook weer meer, dat dat ook prima is, en ook mee te leven is, dus ook geen noodzaak is (of belemmering) om dan maar niet te kunnen autorijden.

Misschien had je gewoon de verkeerde instructeur (partner) om er rustig aan vertrouwen in te kunnen opbouwen, misschien ook niet, en had je dat bij de beste instructeur niet kunnen opbouwen, omdat je het toch uiteindelijk zelf moet doen en stel je haalt dat rijbewijs je je in je eentje in het verkeer zal begeven tzt, en dat bewijs niet automatisch ook zelfvertrouwen geeft als er daarna niemand naast je zit die meekijkt en kan ingrijpen waar nodig.

Natuurlijk ben ik voorstander van eerst eigen issues aanpakken, als die belemmeren aan je eigen kant om in het volle vertrouwen in jezelf en in de ander relaties aan te gaan (waaronder familie- en vriendschapsrelaties) omdat weten wie je bent en wat je wilt de kans vergroot dat je (her)kent wie wel en niet (overwegend) positief zal bijdragen aan jouw leven en de eigen ontwikkelingen en uitdagingen daarin.

Daarnaast zijn ál je relaties die je met anderen aangaat en onderhoudt tegelijkertijd ook spiegels voor jezelf, dus van onschatbare waarde voor wie je bent (en van betekenis voelt) temidden van anderen, je omgeving, collega's, familie, vrienden enz.
Hoe diep gaan die relaties, blijft het oppervlakkig of durf je ook kwetsbare kanten te laten zien, ben je leidend of volgend, waar gaan de gesprekken over of doe je samen met die personen, hoe close, warm of afstandelijk ben je/die ander, hoe wederzijds zijn ze, hoe verhoudt zich de behoefte/"investering" aan contact tot en aandacht voor elkaar en op welke wijze (bijv vooral elkaar ontmoeten en bellen 1 op 1/ appen en smsen en Fb en maar soms elkaar ontmoeten, of altijd in een groepje en nooit 1 op 1,en of het contact dan claimerig, vrij of vrijblijvend is, enz.

Soms hoef je niet eens de hele omgang met iemand af te kappen als een relatie er niet in zit, als je eea op een lager pitje kunt zetten en je verwachtingen bij kunt stellen naar een okay niveau waarop het het aan jezelf "werken" niet belemmert.
En als dat lastig is en dat je afleidt van je eigen ontwikkelingen en inzichten, omdat je toch teveel gericht bent/blijft op de ander is het soms idd beter om elkaar los te laten en los van wie ook voorlopig verder te gaan en eens ff 100% op jezelf te (kunnen) richten.

Als je "afrekent" met eigen onzekerheden weet je tzt iig het onderscheid te maken in wat puur met verlatingsangst te maken heeft of oude patronen triggert versus wat echt ligt aan de wisselwerking met déze persoon in déze relatie/omgang.

Als je geen relatieperikelen hébt, omdát er geen relatie ís die je daarin uitdaagt, is het makkelijker om daar (zelf)vertrouwen in te hebben, omdat dat niet uitgetest wordt.
Blijft dat je dat in de praktijk pas wéét als je ermee te maken hebt/krijgt.
Nu kan dat dus dmv veel meer (soorten) relaties met andere mensen, maar in liefde & lust blijft toch een apart hoofdstuk, waar je als geen andere relatie met andere/meer gevoelens te maken hebt dan je kunt "oefenen" in familie- en vriendschapsbanden.
Toch kunnen eenzelfde soort issues ook daarin net zo goed een rol spelen, bijv de plaats/rol die je innam/inneemt in je gezin van herkomst herhalen in je werk of vriendschappen.

Familiesystemen maken vaak helder welke familiepatronen herhaald worden in volgende generaties, en kun je je van afvragen in hoeverre je dat soort patronen onbewust voortzet, alleen al omdat die aangeleerd en vertrouwd zijn, dat je je niet eens afvraagt of die wel bij jóu passen (of dat jij degene bent die ze doorbreken kan, als het niet bepaald constructieve patronen (voor jou) zijn).

Ik weet niet in hoeverre je huidige baan ook zo'n voortzetting is van die rol die je van oudsher inneemt in familie/gezin van herkomst, maar het heeft zeker zin om daar eens naar te kijken, of dezelfde soort onzekerheden of karaktervormende eigenschappen spelen: dan kun je een thema ontdekken misschien, die als een rode lijn door je leven tot nu toe loopt.

Welke kwaliteiten worden in je huidige werk van je gevraagd en waar loop je tegenaan (dat je van werkzaamheden wil veranderen binnen die organisatie)?
Vorige week was je blij dat je weer aan het werk "mocht", nu verheug je je op een weekje vakantie, heb je al plannen wat je gaat doen in die week, bij mooi of minder mooi weer, die je bijv niet zou doen als je je ziekgemeld hebt en wel als die vrije tijd "vakantie" heet?

Lepellepel: wat fijn om dit bewust(er) te ervaren en idd: als anderen graag in jouw gezelschap zijn zegt dat wel eea qua dat je wel degelijk van betekenis bent voor anderen, ongeacht of die ene dat niet ziet of niet langer wil/ lekker loopt.
En het allereerste is toch wel dat je jezelf waardevol vindt en gelukkig bent met wie je zelf bent en gedraagt!

En je mag best jammer vinden dat je met niemand ook nog tov elkaar de rol van geliefde vervult als je het idee hebt dat je liefde & lust te geven hebt, en niemand om die speciale rol mee te delen.
Jammer is niet hetzelfde als ongelukkig zijn daarmee/daardoor, het is en blijft "maar" 1 rol die onvervuld is en ook helemaal niet zeker dat dat ook zo blíjft, he.
Zou pas jammer zijn als dat ene (wat ontbreekt) zodanig gewicht krijgt dat het al het andere (wat er wél is) overschaduwt, dat het je ontevreden maakt en op die manier wat je mist meer betekenis krijgt dan wie en wat er wél allemaal in je leven is waar je óók gelukkig voelen uit kunt halen (in de vorm van betekenis, voldoening en vervulling bijv).

Ben zelf al jaren zonder liefdesrelatie en dat is voor mij geen reden om daar ongelukkig door te worden, laat staan bepalend voor hoe ik me voel.
Ook voor verdriet en balen enz geldt volgens mij: je mag dat best hébben, als je jezelf daar maar niet mee identificeert en niet jou overheerst. Dus ook hier geldt dat je emoties en verlangens enz mag hébben, maar die bén je niet, je bent (veel) meer dan dat!
Plezier in het leven haal je gewoon uit veel meer dus, en zo mag het ontbreken van iets ook door een enkel "manco" of gemis ook niet alle plezier en lust (zin, levenslust) uit je leven halen!

Zand: fijn je update en dat het nog immer bergopwaarts gaat met jou.
Heerlijk dat het zo goed gaat, houden zo!

Btw: dit topic levendig houden is geen (eenzijdig) doel oid voor mij, zonder medeschrijvers zoals jij, zonder inspirerende meelezers en meeschrijvers die op hun beurt hun ervaringen en inbreng leveren, zoals vroegere delen (veel) meer uitwisseling bevatten van mensen die over en weer bezig waren met dit onderwerp en vooral ervaringen of probeersels hoe wél gelukkig(er) te worden los van relaties of relatieproblemen of exen.

Natuurlijk trekt dat meer mensen aan voor wie zoiets een welkome extra is om aandacht te hebben voor wat meer "geluk" in hun leven zou kunnen brengen dan mensen die dat al zijn (en daardoor minder behoefte hebben aan een topic over hoe dat (meer) te kunnen wórden) en toch is dat jammer, want 1 van de belangrijkste dingen is het "wegwerken" van vanalles wat dat in de weg kan staan, en daardoor problemen en (eigen) beperkingen/ beletsels/ bagage meer aandacht krijgt dan (nieuwe) wegen, visies en manieren die bij kunnen dragen aan (overwegend) blij, gezond en gelukkig in eigen vel te komen, te zijn en te blijven.

Waarbij "blijven" beinvloed kan worden door aandacht aan andermans "issues" te besteden, als je (eindelijk) niet meer zo bezig hoeft te zijn met die van jezelf, dus ook begrijpelijk als mensen waar het lekker mee gaat niet staan te springen om zich met die van anderen bezig te houden, en (terecht) volop aandacht hebben voor eigen leven en gesteldheid als dat lekker gaat (terecht daar ook (in) willen blijven).
En dan is je eigen doel ook geslaagd te noemen!

Het jammere is dat er volop topics te vinden zijn over vanalles wat hindert om in die staat te (kunnen) zijn en maar een enkele over bewust en vervullend leven (los van een (ex)liefdesrelatie), en hoe in die staat te blijven ondanks tegenvallers oid die iedereen heeft en meemaakt.
Dat heeft alles te maken met algemene belastbaarheid (mentale, hoe krachtig je gesteldheid is bij eenzelfde tegenvaller, maar ook fysieke conditie die daar weer een eigen invloed op heeft) en of je veel of weinig "belasting" ervaart/meemaakt (zoals stabiele danwel wisselende of zorgelijke omstandigheden) om mee te hoéven dealen.

Dealen is ook weer mechanisme-afhankelijk, dus ieder zijn/haar manieren om ondánks omstandigheden en ervaringen dat in goede banen te leiden en de algemene staat/kracht op peil te (kunnen) houden.
Ook die zijn deels te veranderen door de visie daarop te veranderen, en die visie verandert door oa bij anderen "af te kijken" dat er andere manieren zijn dan de eigen wijze, zeker als die tot nu toe niet erg constructief was (of op den duur niet iig).

Inspiratie zoeken kan op vele manieren, boeken, coaching, cursussen, eigen omgeving en bepaalde mensen daarin die je laten kennismaken met andere manieren of leefwijzen (of om die gelukkige gesteldheid zo te houden), dat is belangrijk voor iedereen denk ik.
Voor mezelf zoek ik dat ook buiten dit forum/topic, want temidden van zoveel vraagstukken en problemen is het met een loep zoeken naar wie/wat mij inspireert (er waren vroeger iha meer mensen en/of onderwerpen op forum die mij inspireerden, merk ik, ik heb hier ook steeds minder te zoeken en minder voldoening van, en dat is denk ik maar goed ook, omdat het er toch om gaat hoe je in de praktijk met eea omgaat en dealt).

Voor mij geldt dat ik die triggers voor mezelf en hoe ik over eea dacht op forum vond, maar ook ik merk dat het heel belangrijk blijft om je eigen creativiteit aan te blijven boren en niet zozeer in reactie op anderen, maar in eigen leven en wat daarin voorvalt en wat je daarmee doet, en blijft doen waar je oplossingen en creativiteit van binnenuit blijft aanobren en gebruiken.

Aanradertje: vandaag weer eens dingen schoongemaakt die je (ik) niet bepaald wekelijks doet, zoals deurposten, plinten, ramen en kozijnen, tafelpoten, lampen boven je tafel, afzuigkap & keukenkastdeurtjes wat grondiger dan een doekje erover, enz.
En sjee, wat maakt dat een verschil: kan weer door heldere ramen kijken, alles glimt en glanst, en wat verkleurd was is weer wit, alsof je opeens alles scherper ziet wanneer je een nieuwe bril of lenzen in hebt

Soort voorjaarsschoonmaak dus (dat was ook wel nodig sinds die verbouwing beneden en okay, het stof haal je natuurlijk eerder weg, maar nu ook kookvet enzo (heb open keuken) maar en dan kan ik niet stoppen..
Kon eerst vanwege mijn rug er op sommige plekken niet goed bij en dan doe je maar een oogje dicht tijdelijk, later dan weer te lekker weer voor zoiets, maar vandaag vond ik een perfecte dag om nou eens wat rigoureuzer schoon te maken, niet te warm en toch licht/zonnig genoeg om dat ook allemaal goed te zien (in de winter vind ik het soms te donker in huis en het voordeel is dan dat het niet zo opvalt, haha, al kan dat ook zijn omdat ik eigenlijk kippig ben maar nog steeds niet aan een bril/lenzen wil (behalve in de auto als het schemert of donker wordt, met zonlicht zie ik nog wél scherp).

Anyway, eea lijkt als nieuw en dat is superfijn!
Liep ik tegenaan te hikken, omdat het zo weinig zin had zolang er nog geschuurd enzo werd, ook al was dat niet in dezelfde ruimte.
Als je zoveel energie steekt in een etage die straks door een ander wordt bewoond, ga je dat ook voor jezelf weer willen: dat ruimtelijke, schone en nieuwe (fris geverfd enzo).

En ipv nieuwerwetse schoonmaakmiddelen heb ik sopjes van soda gebruikt (denk niet dat dat overal op gebruikt mag worden, trouwens) en vuil vliegt eraf daarmee, zonder schuursponsjes, zonder jif.
(zelfs geverfd houtwerk mee gedaan, al moet je dat natuurlijk niet op kaal hout en antiek oid gaan doen).
Wat een uitvinding!

Nu ff boodschappen doen.

Fijn weekend iedereen!

Okay, het is me duidelijk nu, Alice en in dat geval vind ik ook dat je supergoed gehandeld hebt!
Goed gedaan dat je voor jezelf bent opgekomen en niet bent gaan denken "het ligt aan mij, ik faal" en dat je dit aangrijpt om voor eens en altijd van bepaalde issues af te komen.

Tegenover het negatieve denken over jezelf heb je nu belangrijke passen gezet om nu idd eens trots op jezelf te zijn!
(en dan bedoel ik niet alleen het wandelen, maar dat ook natuurlijk).

Top, lekker zo doorgaan!
Geniet van het lekkere weer en hopelijk ook nog als je vakantie hebt.

Tis stralend blauwe lucht en dochter is bij hutje en vroeg of ik ook kwam, wat zou ik daar nu graag zijn, windstil ook nog, dat zijn van die zeldzame (na)zomerdagen waar ik extra van kan genieten, alles is nog groen om ons heen nu en dan die kalme, haast ijle lucht met nog een aangenaam temperatuurtje.
Maar ja, mijn "vakantietje" is zo ongeveerwel voorbij, naast de laatste loodjes aan eigen huis ben ik ook weer aan het voorbereiden voor de aankomende klus, en ga straks zeker wel ff in de tuin pauzeren!

Fijne zondag!

BlueBrown, welkom hier.
Ik neem aan dat je gewaardeerd en geliefd wil zijn om je innerlijk en niet om je uiterlijk?
Aandacht krijgen vanwege je leuke uiterlijk en opmerkingen daarover ervaar je denk ik als leeg, en daarom voegt het zo weinig toe aan je geliefd en gewaardeerd voelen om wie je bént, om jouw inhoud.

Je vindt jezelf niet zo leuk (persoonlijkheid) en daarom helpt het je niet als mensen je leuk vinden op uiterlijk (alleen).
Dat is ook nogal kortstondig, als dat leuke beeld verdwijnt als ze merken dat je "lastiger bent hoe dieper je komt".
Je hebt daar dus niet veel aan en voelt je eenzaam omdat je geen aansluiting vindt met wie je bent in die diepte.
Het soort aandacht wat je krijgt voegt daar weinig aan toe, en je wijst jezelf ook al af in je eigen diepte, dát maakt eenzaam!

Ik hoop dat je in therapie de connectie met je diepere zelf kunt maken, en jezelf gaan zien doordat je die aandacht aan je eigen innerlijk gaat besteden: ik vind het super dat je jezelf die therapie gunt, je zult daar echt baat bij hebben en dan ziet het leven er heel anders voor je uit dan nu. Therapie kun je zien als een cadeautje aan jezelf, iets wat je jezelf gúnt, namelijk jezelf beter leren kennen in allerlei opzichten. Iets fijns dus voor jezelf, als je tzt van binnenuit kunt putten uit eigen bron en niet daar compensatie van anderen (meer) voor nodig hebt.