Andere overtuigingen, uit elkaar?

Dit is ivm herkenbaarheid een nieuw account (vind het best een dingetje om alles open en bloot op internet te gooien, maar heb niet echt iemand waar ik dit goed mee kan bespreken).
Man en ik zijn zo'n 15 jaar samen, beiden rond de 40, geen kinderen.
Ooit viel ik voor hem omdat het zo'n lachebek was, hij was altijd blij, gangmaker, loyaal, lief en zorgzaam.
Zelf ben ik vrij introvert, we vulden elkaar mooi aan. Qua normen en waarden was hij wat traditioneler (komt ook uit een klein dorp, ik uit de stad) maar geen grote verschillen. We hadden het fijn met elkaar.

Fast forward... In coronatijd polariseerde de boel, man kwam aan de complot-kant terecht. Hij "ziet" nu "het systeem". Hij is pro Poetin, pro Trump, fanatiek FVD'er, gelooft alles wat de door de grootste groep mensen als complot wordt weggezet, en blijft maar zeggen dat ie tot nu toe met alles gelijk heeft gekregen ("maar dat wil ik zelf ook niet hoor"). Mensen die niet denken zoals hij, staan lijnrecht tegenover hem. Hij is erg zwart wit. Ik vind mezelf meer grijs... Ben vrij kritisch, maar niet van de FVD of allerlei vergezochte theorieën (volgens hem zou ik me er eens goed in moeten verdiepen, maar ik heb uberhaupt niets met politiek, denk dat het gros er voor zijn eigen geluk is, en of ik me er nou wel of niet in verdiep, de wereld wordt er niet anders van). Ik probeer gewoon een beetje een leuk leven te hebben, probeer binnen mijn cirkel van invloed te doen wat ik kan en dat lukt me best aardig. Ik ben eigenlijk best happy.
Hij niet. Hij trapt al jaren overal tegenaan, heeft het gros van zijn vrienden afgestoten. Probeert in zoverre wat aan zijn situatie te doen dat hij wel een andere baan heeft gezocht die hem wat beter bevalt, maar legt de verantwoordelijkheid van zijn ellende vooral buiten zichzelf neer. De wereld is stuk/gestoord; dus hij kan nooit gelukkig zijn, wil geen hulp (dat heeft geen zin, want die wereld is stuk... hij niet). Heeft een tijd terug ook wel uitspraken gedaan dat hij niet meer wilde leven. Ik heb hem ook een tijd echt depressief gevonden, maar dat kan ik er nu niet meer van maken (ben medisch geschoold en weet een beetje hoe en wat, hoor hem ook wel over werkdagen waarop hij het leuk vindt en dat meent hij dan ook). Hij is vooral vreselijk zuur en negatief. Enkelen uit zijn familie delen zijn overtuigingen. Ik heb altijd uitgelegd dat hij het misschien "allemaal ziet/weet", ik niet, hem in sommige dingen kan volgen, maar dat ik het toch niet beïnvloeden kan en er dus voor kies om er geen energie in te stoppen.
Ik merk dat het me steeds meer tegen gaat staan. Ik loop al jaren mijn stinkende best te doen om common ground te houden samen, ik weet dat hij ook regelmatig dingen die hij wel zou willen zeggen, inslikt (ik hoor hem bijv. tegen een vriend zo 2 uur achter elkaar door ratelen in zijn negativiteit- dat doet ie bij mij niet meer). Ik kan me dus best indenken dat hij zich niet gehoord voelt. In zijn beleving sta ik lijnrecht tegenover hem (in die van mij sta ik naast hem, want ik probeer zijn overtuigingen los te zien van wat wij samen hebben, ik houd dus wel degelijk nog van hem). En je wilt toch niet getrouwd zijn met iemand waarbij je je niet gezien voelt? Daar kun je toch ook niet van houden? Dus ik heb hem gevraagd hoe hij dit ziet, ziet hij het als een dealbreaker dat ik er niet hetzelfde gedachtengoed op na houd, maar daar krijg ik geen antwoord op. (echt een prater is het ook niet, hij zegt gewoon niets meer en gaat slapen, dat is altijd al zo geweest, praten over gevoel deden ze bij hem thuis niet aan)

Vanavond hadden we het gezellig, tot hij begon over een familielid van mij die wat gezegd had (iets knulligs, niks gemeens of gericht op hem oid) waar hij van alles achter zocht en helemaal losging over hoe zij in het systeem zaten, zo anders waren dan hij, etc. Ik zag al waar het heen ging, vroeg of hij erover op wilde houden, dat dit geen zin had (kan het uiteraard niet goed hebben hoe hij praat over een familielid waar ik om geef, al heb ik dat niet zo benoemd want dan vindt ie toch dat ik me daar niet op aangesproken hoef te voelen- maar vind ook dat hij zijn mening tegen de verkeerde loopt te spuien en daarmee onze zeldzame tijd samen loopt te verstieren). Puntje bij paaltje, man is direct door naar bed gegaan en ik zit weer eens alleen op de bank. Me afvragend of dit ooit gaat werken. Ik zou zo graag van hem horen hoe hij dit nu ziet, of we zo richting een verstandshuwelijk gaan of hij zich er ook overheen kan zetten dat we niet hetzelfde denken, voor het hogere doel, omdat we nou eenmaal van elkaar houden.
Ik merk dat ik hier steeds meer last van krijg, ook dat het door zijn niet-prater zijn niet iets is waar we goed over kunnen praten (hij blijft maar vervallen in zijn inhoudelijke mening over het systeem en alles erbij, kan het niet over "ons" hebben). En ik wil niet getrouwd zijn met een man die niet van me houdt maar denkt, best handig- een vrouw die loon binnenhengelt en thuis de boel ook op orde houdt als ik weg ben- ik houd me maar een beetje rustig en laat het gedoe gewoon overwaaien, wel het meest praktisch.

Het zuigt zodanig energie dat ik me steeds vaker afvraag waar we mee bezig ben. Verdienen we allebei niet een relatie waarin we helemaal onszelf kunnen zijn? Als hij zich niet uitspreekt, moet ik er dan niet gewoon de stekker uit trekken en het niet zo door laten modderen?