Ben ik ondankbaar? Alsjeblieft lees mijn verhaal

Lieve dames,



Ik open dit topic omdat ik graag jullie mening wil horen, want ik kan het op dit moment niet meer helder zien. Ik hoop dat jullie de moeite nemen om mijn verhaaltje te lezen, want misschien dat iemand mijn ogen kan openen of juist op mijn plaats kan wijzen.



Ik heb 1.5 jaar een relatie en dit is altijd goed gegaan tot de laatste 3 maanden ongeveer. Mijn vriend komt niet uit NL en heeft het de laatste jaren niet heel gemakkelijk gehad. Hij mist zijn familie en heeft stress door zijn studie. Hij is altijd erg lief voor mij in woorden en aanrakingen. Ik weet dat hij heel veel van mij houdt, dat zegt hij dagelijks.



In het begin van onze relatie hadden wij bijna nooit ruzie, de laatste tijd dus wel. En waarom?

Ik ben een meisje die erg van plezier maken houdt en van leuke dingen doen, wie niet? Maar goed sinds wij een relatie hebben, hebben wij nog nooit iets samen ondernomen. Wij zijn 2 keer naar de bios geweest en 2 keer zijn we de stad in gegaan..that’s it.

Al een aantal keer heb ik aangekaard dat ik graag wat meer leuke dingen met hem zou willen doen. Hij zegt dat hij dat ook wel wil, maar hij heeft het geld er niet voor. Inderdaad heeft hij ook totaal geen geld, en dat ik betaal, dat wil hij niet hebben. Oké goed, ik vind het ontzettend jammer, maar heb mij er een beetje bij neergelegd en ga dus nu vaak met vriendinnen weg.



Verder doe ik veel voor hem, ik smeer elke ochtend zijn brood, help hem met zijn studie, sta voor hem klaar, koop veel dingen voor hem die hij niet kan betalen, en allemaal omdat ik dat zelf graag wil doen. Maar voor mijn gevoel geef ik zoveel, maar krijg ik zo weinig terug. En ik bedoel het echt niet als een soort scorelijst ofzo, dat als ik iets doe er ook iets voor terug moet krijgen. Ik zou alleen graag willen dat hij soms wat attenter is naar mij toe. Kleine dingen, bijvoorbeeld een kopje thee zetten of iets romantisch doen thuis.



Gisteravond was ik een beetje sacherijnig om iets wat gebeurd was. Ik heb toen duidelijk proberen te maken dat ik graag zou willen dat hij wat attenter zou zijn naar mij toe.

Hij ging gelijk in de verdediging en voor ik het wist was het een mega ruzie geworden.

Hij zei dat ik verwend was en dat hij het al moeilijk genoeg had, dat hij mijn gezeur er niet bij kon hebben. Ook zei hij dat als hij mij niet gelukkig kon maken ik maar iemand anders moest zoeken. Er werden steeds ouwe koeien uit de sloot gehaald en ik probeerde mijn punt duidelijk te maken, maar hij zag het niet. Hij luisterde ook niet naar mijn gevoel, dus werd ik ook boos. Na 3 uren schreeuwen smeet hij dingen door de kamer waarop ik hem een duw gaf (fout, ik weet het). Hierna heeft hij mij meerdere malen geslagen en hard op de grond gesmeten. Hij zei dat het mijn eigen schuld was en dat ik hem niet moest uitdagen.



Hij heeft mij nooit eerder geslagen, maar altijd als er een probleem is en wij daarover praten wordt het ruzie. Nooit kunnen wij iets op een normale manier bespreken. Waarschijnlijk begrijpen wij elkaar totaal verkeerd. Ik wil niet zeggen dat ik gister niets fout heb gedaan hoor. Ik heb ook kwetsende dingen gezegd in mijn boosheid, maar alles wat ik wilde is dat hij gewoon naar mij luisterde. Hij zegt dat ik niets te klagen heb omdat hij trouw is en hij aan iedereen verteld hoeveel hij van me houdt. Hij is ook altijd heel lief voor me, echt waar! Het klinkt misschien stom.



Ik heb nu het idee dat ik fout ben. Dat ik mij inderdaad niet moet aanstellen en dat ik ondankbaar ben. Hij heeft op dit moment genoeg dingen aan zijn hoofd, en dan kom ik ook nog eens zeuren dat ik iets leuks wil doen.



Ik houd echt veel van hem en het doet mij pijn. Ben ik gewoon ondankbaar?

Beukenootje schreef op 12 november 2007 @ 11:20:

_joepie_



Ik zeg zeker niet dat je je vriend de kop gek zeurt, maar het klauwhamerverhaal gaf wel aan dat er vak twee of nog meer kanten aan een verhaal zitten en dat kan bij jou natuurlijk ook het geval zijn.

Natuurlijk zijn er altijd 2 kanten van het verhaal. En ik probeer ook zijn kant te bekijken, hoewel dat soms moeilijk is. Ik ben ook echt niet heilig en doe genoeg dingen fout. Maar ik weet nu dat het niet eerlijk is om dingen te verwachten van iemand. En wat jij zei, dat je jezelf gelukkig moet maken, dat is zo waar.

Vana77 schreef op 12 november 2007 @ 11:29:

Even los van de problemen die jullie hebben vind ik het belachelijk dat hij jou slaat, ook al ben je begonnen hem te duwen.



Verder vind ik niet dat je ondankbaar bent. Jij probeert je wensen kenbaar te maken, en kennelijk kan hij daar niet mee omgaan. Misschien voelt hij zich tekort schieten?



Probeer helder te krijgen op welk moment en hoe een gesprek een ruzie wordt. Probeer dat punt dan vervolgens met elkaar te bespreken, en een pauze in te lassen als jullie voelen dat de emoties weer beginnen op te lopen.



Fout in een ruzie: ouwe koeien en jij-bakken (jamaar jij dit, jaamaar jij dat), probeer die te vermijden.

Een gesprek wordt bij ons een ruzie als ik kritiek heb op hem. Misschien is het wel de manier waarop ik het breng, ik weet het niet (ik probeer wel op een rustige manier aan te geven wat er aan de hand is) Hij schiet gelijk in de verdediging en luisterd niet en daardoor raak ik weer geiriteerd en ga ik harder praten en jij-bakken (zoals jij dat noemt). Waarop hij echt ALLE ouwe koeien uit de sloot gaat halen. En dan raak ik echt totaal de draad kwijt. Vaak weet ik dan niet eens meer waar de ruzie om ging.