Relaties
alle pijlers
Bindingsangst, ben het nog steeds beu!!
maandag 5 februari 2007 om 10:28
Heej allemaal!
Mikkie, wat zou stiekem teleurgesteld zijn dat mn ex zonder iets te zeggen iets bij me dumpt. Idd, wat je zegt: we springen weer (te) snel in de rol om hun gedrag te verdedigen, terwijl we eigenlijk onszelf mogen verdedigen, door niet met ons te laten spelen!
Ik heb ondertussen al meer als 2 weken niets gehoord. Sja, en ik vind het nog steeds kut, het klopt niet. En ik ben ontzettend bang dat ik opeens iets ga horen als het met mij weer beter gaat. Het is zelfs nog zo erg dat de jongen die ik zo leuk eruit vond zien (die kwam ik na een jaar weer tegen, zie een oudere posting), dat ik dan tegen mezelf ga zeggen: met die jongen word het nooit wat! Dus je hoeft er niet op te hopen, de keren dat je hem ziet moet je gewoon doen alsof hij niks voorstelt, want... STEL JE VOOR DAT je net met hem serieus bezig bent, en je ex komt weer langs. JA! Zo erg is het dus bij mij...
Terwijl ik ook andere momenten heb, dat ik kan zeggen: Het is verleden tijd, het leven gaat en moet door!!
Deli, je stukje over emotionele mishandeling heb ik nog niet gelezen. Op welk topic staat dat? Ik ben wel benieuwd. Ik weet niet of ik kan zeggen dat ik emotioneel mishandeld ben, maar ik heb wel een paar deukjes opgelopen. En dan in de zin van: ik generaliseer andere mensen: Die zullen me ook wel laten vallen (en dan hoor ik weer mijn ex praten). Of: Nu doen ze aardig, maar wacht maar.... Niet echt om vrolijk van te worden :S
Mikkie, wat zou stiekem teleurgesteld zijn dat mn ex zonder iets te zeggen iets bij me dumpt. Idd, wat je zegt: we springen weer (te) snel in de rol om hun gedrag te verdedigen, terwijl we eigenlijk onszelf mogen verdedigen, door niet met ons te laten spelen!
Ik heb ondertussen al meer als 2 weken niets gehoord. Sja, en ik vind het nog steeds kut, het klopt niet. En ik ben ontzettend bang dat ik opeens iets ga horen als het met mij weer beter gaat. Het is zelfs nog zo erg dat de jongen die ik zo leuk eruit vond zien (die kwam ik na een jaar weer tegen, zie een oudere posting), dat ik dan tegen mezelf ga zeggen: met die jongen word het nooit wat! Dus je hoeft er niet op te hopen, de keren dat je hem ziet moet je gewoon doen alsof hij niks voorstelt, want... STEL JE VOOR DAT je net met hem serieus bezig bent, en je ex komt weer langs. JA! Zo erg is het dus bij mij...
Terwijl ik ook andere momenten heb, dat ik kan zeggen: Het is verleden tijd, het leven gaat en moet door!!
Deli, je stukje over emotionele mishandeling heb ik nog niet gelezen. Op welk topic staat dat? Ik ben wel benieuwd. Ik weet niet of ik kan zeggen dat ik emotioneel mishandeld ben, maar ik heb wel een paar deukjes opgelopen. En dan in de zin van: ik generaliseer andere mensen: Die zullen me ook wel laten vallen (en dan hoor ik weer mijn ex praten). Of: Nu doen ze aardig, maar wacht maar.... Niet echt om vrolijk van te worden :S
maandag 5 februari 2007 om 11:13
S
'chatje', als ik ooit geweten had dat een relatie met jou
C risis betekende, dan was ik er nooit aan begonnen omdat het
H opeloos is, en
A ltijd hopeloos zal blijven! Ik ben
T rots dat ik kan zeggen dat IK gelukkig zal worden, in tegenstelling tot
J ou! Ik wens je veel succes met je verdere leven...
E ikel!
maandag 5 februari 2007 om 16:03
Haha, schatje ja en wat voor één...
Marsipulami, deze zin springt eruit:
Alles gaat goed zolang hij zich maar nooit aan hoeft te passen.
Heel herkenbaar... maar besef, je hebt daar zelf ook een keuze in!
Wat voor gevoel geeft het je als je eraan denkt dat je je nooit meer aan hem aan hoeft te passen (in die ongezonde mate) en dat je nooit meer gebukt hoeft te gaan onder zijn onaanpasbare gedrag?
Zie je dat als iets onmogelijks?
Of misschien als iets prettigs, rustgevends, opluchting?
Je kunt hem niet veranderen, maar misschien wel de situatie voor jezelf.
Vind je dat de moeite waard? Want moeite zal het kosten, heel veel.
Aan de andere kant vind ik het belachelijk dat ik alles moet pikken en de enige ben die zich echt aanpast.
Je hebt het gevoel dat je het moet pikken, heel begrijpelijk, het is tenslotte 'voor de lieve vrede' maar van wie moet je dat? (van jezelf)
Zara, je zegt:
woon helaas na 5 jaar nog steeds niet samen
Is dat wel zo helaas?
Namelijk....
gewoon een relatie is waarin je nooit echt gelukkig zult worden.
Wil je dan wel samenwonen met zo iemand?
Tienjuh, dat stukje over emotionele mishandeling staat in het topic met de naam emotionele mishandeling.
Ik heb daar eigenlijk hetzelfde neergezet als hier eerder, dat stukje van iemand anders over tegenstrijdig gedrag.
Wat je zelf zegt over die jongen die je er zo leuk uit vond zien en weer tegenkwam begijp ik wel, is misschien wel heel logisch ook.
Maar durf, ook wat dat betreft, een risico te nemen als het blijkt te klikken.
Wacht niet op je BA-er, maar waarschijnlijk moet daar nog wat tijd overheen gaan. Ik vind ook iemand heel leuk zoals je weet (we hebben gezellig contact via sms en msn, rustig aan dus) en ik vind dat ook doodeng... Bang om inderdaad iets af te spreken, tegelijkertijd bang om afgewezen te worden. Ik zou dat veel te zwaar oppakken nu.
Oké, dan nu ik met de billen bloot, ik schaam me dood. (een beetje dan)
Gisteren heb ik het zwaar gehad, erg zwaar, te zwaar...
Ik kon me niet meer beheersen (en vroeg me ook af waarom the hell ik dat zou moeten doen!?) en heb hem gesmst.
Ja, nummer ken ik uit mijn kop hè.
Dat hij toch zo graag wilde weten hoe het met me ging! Nou, dat ik me nog nooit zo kut en ellendig gevoeld had! Dat ik me geen raad wist en dat ik wilde dat hij eens echt geluisterd had, me getroost had! Dat ik niet begreep waarom hij 2 weken geleden zo tegen me tekeer was gegaan maar dat het het toch vast niks kon schelen wat het had hem nooit wat kunnen schelen.
Zo, dacht ik, daar heb je het dan!
Ik had vroege dienst gehad en stond dus alweer om kwart voor 5
's ochtends naast mijn bed (kan ik erg slecht tegen) tegen het einde van mijn dienst kreeg ik steeds zwaardere koppijn en ging me steeds slechter voelen, vooral emotioneel. Eenmaal thuis heb ik zitten janken van half 3 's middags tot ik ongeveer weer naar bed ging, uur of 11.
Er was geen houden meer aan (en dat is te zien vandaag)
In die toestand heb ik hem dus gesmst, en gelukkig geen reactie gehad, al had me dat eigenlijk (vooral achteraf gezien) ook niet zoveel kunnen schelen.
Vanmorgen werd ik wakker en ik voelde het al... rug voelt dan gebroken, ongesteld. ojee shit!
Dan kan ik wel door de grond zakken!!!
Dus daar kwam het vandaan en het stomme is, ik weet best dat als ik ongesteld moet worden ik (steeds vaker) ontzettend emotioneel en buiten al proporties uit mijn doen ben! (erg extreem, zou me bij wijze van spreken dan wel op willen knopen)
Maar da's 1 dag, dan word ik ongesteld en is het over...
Ik MOET volgende keer bedenken dat het daardoor komt.
Misschien dat ik dan iets minder in dat zwarte gat weg schiet.
Ben daarom wel sinds kort aan vitamine B12 en ben vanmorgen met St. Janskruid begonnen. (heeft dus niets met hem te maken maar met mijn gekmakende hormonen voor de menstruatie)
Nu gaat het gelukkig weer.
En, zoals ik al zei, het interesseert me echt geen donder meer dat ik gesmst hebt, niet meer dan: Jammer dan, ik ben ook maar een mens.
En het interesseert me net zo weinig dat hij niet gereageert heeft.
Eigenlijk (ik probeer het maar positief te zien) is het een goeie test geweest. Ik lig er niet wakker van dat hij niet reageerde, mooi zo.
En ik neem het mezelf niet kwalijk dat ik het gedaan heb.
Ik zie het als egoïsme (waar hij zo goed in is) ik wilde wat kwijt en heb dat gedaan zonder me ergens iets van aan te trekken!
Niet meer en niet minder, en zo moet het ook zijn!
Oftewel, het afkicken gaat zo slecht nog niet en er is ook niets veranderd aan het feit dat ik hem niet terug zou willen.
Houden zo!
Marsipulami, deze zin springt eruit:
Alles gaat goed zolang hij zich maar nooit aan hoeft te passen.
Heel herkenbaar... maar besef, je hebt daar zelf ook een keuze in!
Wat voor gevoel geeft het je als je eraan denkt dat je je nooit meer aan hem aan hoeft te passen (in die ongezonde mate) en dat je nooit meer gebukt hoeft te gaan onder zijn onaanpasbare gedrag?
Zie je dat als iets onmogelijks?
Of misschien als iets prettigs, rustgevends, opluchting?
Je kunt hem niet veranderen, maar misschien wel de situatie voor jezelf.
Vind je dat de moeite waard? Want moeite zal het kosten, heel veel.
Aan de andere kant vind ik het belachelijk dat ik alles moet pikken en de enige ben die zich echt aanpast.
Je hebt het gevoel dat je het moet pikken, heel begrijpelijk, het is tenslotte 'voor de lieve vrede' maar van wie moet je dat? (van jezelf)
Zara, je zegt:
woon helaas na 5 jaar nog steeds niet samen
Is dat wel zo helaas?
Namelijk....
gewoon een relatie is waarin je nooit echt gelukkig zult worden.
Wil je dan wel samenwonen met zo iemand?
Tienjuh, dat stukje over emotionele mishandeling staat in het topic met de naam emotionele mishandeling.
Ik heb daar eigenlijk hetzelfde neergezet als hier eerder, dat stukje van iemand anders over tegenstrijdig gedrag.
Wat je zelf zegt over die jongen die je er zo leuk uit vond zien en weer tegenkwam begijp ik wel, is misschien wel heel logisch ook.
Maar durf, ook wat dat betreft, een risico te nemen als het blijkt te klikken.
Wacht niet op je BA-er, maar waarschijnlijk moet daar nog wat tijd overheen gaan. Ik vind ook iemand heel leuk zoals je weet (we hebben gezellig contact via sms en msn, rustig aan dus) en ik vind dat ook doodeng... Bang om inderdaad iets af te spreken, tegelijkertijd bang om afgewezen te worden. Ik zou dat veel te zwaar oppakken nu.
Oké, dan nu ik met de billen bloot, ik schaam me dood. (een beetje dan)
Gisteren heb ik het zwaar gehad, erg zwaar, te zwaar...
Ik kon me niet meer beheersen (en vroeg me ook af waarom the hell ik dat zou moeten doen!?) en heb hem gesmst.
Ja, nummer ken ik uit mijn kop hè.
Dat hij toch zo graag wilde weten hoe het met me ging! Nou, dat ik me nog nooit zo kut en ellendig gevoeld had! Dat ik me geen raad wist en dat ik wilde dat hij eens echt geluisterd had, me getroost had! Dat ik niet begreep waarom hij 2 weken geleden zo tegen me tekeer was gegaan maar dat het het toch vast niks kon schelen wat het had hem nooit wat kunnen schelen.
Zo, dacht ik, daar heb je het dan!
Ik had vroege dienst gehad en stond dus alweer om kwart voor 5
's ochtends naast mijn bed (kan ik erg slecht tegen) tegen het einde van mijn dienst kreeg ik steeds zwaardere koppijn en ging me steeds slechter voelen, vooral emotioneel. Eenmaal thuis heb ik zitten janken van half 3 's middags tot ik ongeveer weer naar bed ging, uur of 11.
Er was geen houden meer aan (en dat is te zien vandaag)
In die toestand heb ik hem dus gesmst, en gelukkig geen reactie gehad, al had me dat eigenlijk (vooral achteraf gezien) ook niet zoveel kunnen schelen.
Vanmorgen werd ik wakker en ik voelde het al... rug voelt dan gebroken, ongesteld. ojee shit!
Dan kan ik wel door de grond zakken!!!
Dus daar kwam het vandaan en het stomme is, ik weet best dat als ik ongesteld moet worden ik (steeds vaker) ontzettend emotioneel en buiten al proporties uit mijn doen ben! (erg extreem, zou me bij wijze van spreken dan wel op willen knopen)
Maar da's 1 dag, dan word ik ongesteld en is het over...
Ik MOET volgende keer bedenken dat het daardoor komt.
Misschien dat ik dan iets minder in dat zwarte gat weg schiet.
Ben daarom wel sinds kort aan vitamine B12 en ben vanmorgen met St. Janskruid begonnen. (heeft dus niets met hem te maken maar met mijn gekmakende hormonen voor de menstruatie)
Nu gaat het gelukkig weer.
En, zoals ik al zei, het interesseert me echt geen donder meer dat ik gesmst hebt, niet meer dan: Jammer dan, ik ben ook maar een mens.
En het interesseert me net zo weinig dat hij niet gereageert heeft.
Eigenlijk (ik probeer het maar positief te zien) is het een goeie test geweest. Ik lig er niet wakker van dat hij niet reageerde, mooi zo.
En ik neem het mezelf niet kwalijk dat ik het gedaan heb.
Ik zie het als egoïsme (waar hij zo goed in is) ik wilde wat kwijt en heb dat gedaan zonder me ergens iets van aan te trekken!
Niet meer en niet minder, en zo moet het ook zijn!
Oftewel, het afkicken gaat zo slecht nog niet en er is ook niets veranderd aan het feit dat ik hem niet terug zou willen.
Houden zo!
maandag 5 februari 2007 om 20:40
Deli,
Mooi dat je er tenminste niet over wakker hebt gelegen!!!! Dat zegt inderdaad wel iets. Ik lig tegenwoordig soms wakker, maar dan om na te denken over mezelf. Hoe ik het zover heb laten komen!
Ongesteld zijn is een van de grootste problemen van een vrouw :o. Tenminste, bij mij ook! Van te voren eet ik me helemaal vol met chocolade en ben ik de botheid zelve. Tijdens ben ik zo emotioneel als wat. Ik moet trouwens ook bijna ongesteld worden, dus ik hoop me te kunnen inhouden hihi!
Ik ga dat stukje van emotionele verwaarlozing nog wel lezen!
Tja, en dat risico nemen. De eerste stap durf ik nog wel; beetje flirten, contact zoeken... maar daarna... of ik voel me schuldig (ja...), of de argumenten die ik al eerder neergezet heb. Ik ben zó bang om wéér gekwetst te worden. Soms lijkt het wel alsof ik de verkeerde mensen opzoek of aantrek, want ook van mijn vrienden heb ik er een aantal verloren, die me zomaar hebben laten vallen. Ik vraag me soms af of het dan allemaal aan mij ligt. Misschien ben ik vreemd ofzo? Of kan ik geen relaties onderhouden. Ik heb geen idee, maar het maakt me in ieder geval wel onzeker. En dan zeker als iemand het doet waarvan ik dacht te houden...
Mooi dat je er tenminste niet over wakker hebt gelegen!!!! Dat zegt inderdaad wel iets. Ik lig tegenwoordig soms wakker, maar dan om na te denken over mezelf. Hoe ik het zover heb laten komen!
Ongesteld zijn is een van de grootste problemen van een vrouw :o. Tenminste, bij mij ook! Van te voren eet ik me helemaal vol met chocolade en ben ik de botheid zelve. Tijdens ben ik zo emotioneel als wat. Ik moet trouwens ook bijna ongesteld worden, dus ik hoop me te kunnen inhouden hihi!
Ik ga dat stukje van emotionele verwaarlozing nog wel lezen!
Tja, en dat risico nemen. De eerste stap durf ik nog wel; beetje flirten, contact zoeken... maar daarna... of ik voel me schuldig (ja...), of de argumenten die ik al eerder neergezet heb. Ik ben zó bang om wéér gekwetst te worden. Soms lijkt het wel alsof ik de verkeerde mensen opzoek of aantrek, want ook van mijn vrienden heb ik er een aantal verloren, die me zomaar hebben laten vallen. Ik vraag me soms af of het dan allemaal aan mij ligt. Misschien ben ik vreemd ofzo? Of kan ik geen relaties onderhouden. Ik heb geen idee, maar het maakt me in ieder geval wel onzeker. En dan zeker als iemand het doet waarvan ik dacht te houden...
maandag 5 februari 2007 om 21:43
Hey Tienjuh,
Het is alleen maar goed dat je ook over jezelf nadenkt.
Dat je dit hebt laten gebeuren wil helemaal niet zeggen dat je niet goed zou zijn, waarschijnlijk juist té goed, en overal waar té voor staat is niet goed...
Dat je bang bent weer gekwetst te worden vind ik niet gek, denk dat wij dit hier allemaal hebben/hadden. Denk ook dat dat veel tijd nodig heeft en soms denk ik zelfs dat het nooit helemaal weg gaat.
Er is iets stuk gemaakt, vergeet dat niet.
Ikzelf ben er (nog lang niet) van overtuigd dat dat weer 'beter' wordt.
Heb het gevoel dat zelfs tijd niet alle wonden heelt.
Maar denk zeker wel dat het 'beter genoeg' kan worden om weer vertrouwen te durven krijgen.
Ik zit ergens mee... de brief...
Natuurlijk, kei-stoer, hartstikke grappig hier en daar, er staat niks in wat niet waar is, maar o zo kei-hard...
Ik zit me te bedenken dat hij dat zomaar, onverwachts, in de bus vindt met alles erbij wat je maar bedenken kunt en hoe dat aangekomen moet zijn.
Het is niks voor mij om zo te doen, zo vreselijk hard, zelfs gemeen te zijn.
Maar dat geeft natuurlijk ook wel aan hoe hij me behandeld heeft, wat hij losmaakte en geraakt heeft bij me, keer op keer op keer....
Hij begrijpt niet wat het met me gedaan heeft, dat geloof ik niet.
Ergens ook eigen schuld, hij wilde namelijk ook nooit écht luisteren.
Had hij dat wel gedaan dan hád hij het geweten.
Ben niet van plan om er wakker van te gaan liggen, want het is toch niet terug te draaien.
Maar het voelt (op het moment in ieder geval) niet lekker.
Wat wel fijn is is de rust.
En het slapen, ook al is dat op het moment dan met behulp van slaaptabletten. Slaapproblemen heb ik met tijden al jaren, (sinds de dood van mijn broertje vooral, werd wel weer door de situatie met hem versterkt natuurlijk, hele nachten lag ik te piekeren, dat bleef vooral doorgaan omdat ik iets probeerde te begrijpen wat ik nooit zal kunnen begrijpen.
Het is alleen maar goed dat je ook over jezelf nadenkt.
Dat je dit hebt laten gebeuren wil helemaal niet zeggen dat je niet goed zou zijn, waarschijnlijk juist té goed, en overal waar té voor staat is niet goed...
Dat je bang bent weer gekwetst te worden vind ik niet gek, denk dat wij dit hier allemaal hebben/hadden. Denk ook dat dat veel tijd nodig heeft en soms denk ik zelfs dat het nooit helemaal weg gaat.
Er is iets stuk gemaakt, vergeet dat niet.
Ikzelf ben er (nog lang niet) van overtuigd dat dat weer 'beter' wordt.
Heb het gevoel dat zelfs tijd niet alle wonden heelt.
Maar denk zeker wel dat het 'beter genoeg' kan worden om weer vertrouwen te durven krijgen.
Ik zit ergens mee... de brief...
Natuurlijk, kei-stoer, hartstikke grappig hier en daar, er staat niks in wat niet waar is, maar o zo kei-hard...
Ik zit me te bedenken dat hij dat zomaar, onverwachts, in de bus vindt met alles erbij wat je maar bedenken kunt en hoe dat aangekomen moet zijn.
Het is niks voor mij om zo te doen, zo vreselijk hard, zelfs gemeen te zijn.
Maar dat geeft natuurlijk ook wel aan hoe hij me behandeld heeft, wat hij losmaakte en geraakt heeft bij me, keer op keer op keer....
Hij begrijpt niet wat het met me gedaan heeft, dat geloof ik niet.
Ergens ook eigen schuld, hij wilde namelijk ook nooit écht luisteren.
Had hij dat wel gedaan dan hád hij het geweten.
Ben niet van plan om er wakker van te gaan liggen, want het is toch niet terug te draaien.
Maar het voelt (op het moment in ieder geval) niet lekker.
Wat wel fijn is is de rust.
En het slapen, ook al is dat op het moment dan met behulp van slaaptabletten. Slaapproblemen heb ik met tijden al jaren, (sinds de dood van mijn broertje vooral, werd wel weer door de situatie met hem versterkt natuurlijk, hele nachten lag ik te piekeren, dat bleef vooral doorgaan omdat ik iets probeerde te begrijpen wat ik nooit zal kunnen begrijpen.
dinsdag 6 februari 2007 om 12:02
Beste meiden, ik moest even reageren, omdat wat ik heb meegemaakt afgelopen week misschien enkelen van jullie kan opbeuren.
Het is zo dat ik een week geleden in het ziekenhuis een kleine ingreep heb ondergaan, niet levensbedreigend, maar toch niet leuk. Ben er de hele week behoorlijk ziek van geweest... Nu is het zo dat mijn man met BA, (die 100 km verderop woont) mij die dag telefonisch wel steunde, maar de dag erna was het zo van ja, nu niet meer aanstellen. Terwijl ik me echt ongelooflijk K voelde... Dus heb ik hem gevraagd of hij alsjeblieft wilde komen. Maar helaas... meneer had het te druk met zn eigen programma (was wel vrij en had geen echt verplichtingen). Nu heb ik hem duidelijk gemaakt dat ik het zo niet zie zitten en hem nodig had en dat ik behoorlijk gefrustreerd was over de situatie. Kreeg hierop een reactie van Ja, niet zo zeuren, ik heb ook dingen te doen! ALsof ik een beroep op hem deed voor een peuleschil... Dit was een week geleden en heb sindsdien niets meer van hem vernomen! Heb de hele week doodziek op bed gelegen en me steeds afgevraagd waaraan ik het verdiende dat hij me liet stikken... Ik heb namelijk nogal een heftig verleden qua ziekte, wat hij ook heeft meegemaakt... Nou, jullie kunnen je wel voorstellen hoe wanhopig ik me heb gevoeld, last van Posttraumatische stress, huilen, paniek etc...
Dacht echt ik kom hier niet meer uit!
Maar nu het goede nieuws: Ik ben door het diepste dal gegaan, heb volgehouden en ook niets laten horen, en ben er helemaal zelf uitgekomen!
Weet nu dat ik het allemaal alleen kan en geen vent nodig heb die er toch nooit voor me is op de momenten dat je dat zo hard nodig hebt! Voel me werkelijk opgelucht en gesterkt in mijn overtuiging! Alsof er een nieuw wind is komen opzetten... Dus beste meiden hier, laat het niet toe dat die mannen je zo laten voelen!!! zze zijn het eht niet waard. Uiteindelijk moet je het in het leven helemaal zelf alleen doen dus....En dat kunnen we ook! Echt!
Succes allemaal
Het is zo dat ik een week geleden in het ziekenhuis een kleine ingreep heb ondergaan, niet levensbedreigend, maar toch niet leuk. Ben er de hele week behoorlijk ziek van geweest... Nu is het zo dat mijn man met BA, (die 100 km verderop woont) mij die dag telefonisch wel steunde, maar de dag erna was het zo van ja, nu niet meer aanstellen. Terwijl ik me echt ongelooflijk K voelde... Dus heb ik hem gevraagd of hij alsjeblieft wilde komen. Maar helaas... meneer had het te druk met zn eigen programma (was wel vrij en had geen echt verplichtingen). Nu heb ik hem duidelijk gemaakt dat ik het zo niet zie zitten en hem nodig had en dat ik behoorlijk gefrustreerd was over de situatie. Kreeg hierop een reactie van Ja, niet zo zeuren, ik heb ook dingen te doen! ALsof ik een beroep op hem deed voor een peuleschil... Dit was een week geleden en heb sindsdien niets meer van hem vernomen! Heb de hele week doodziek op bed gelegen en me steeds afgevraagd waaraan ik het verdiende dat hij me liet stikken... Ik heb namelijk nogal een heftig verleden qua ziekte, wat hij ook heeft meegemaakt... Nou, jullie kunnen je wel voorstellen hoe wanhopig ik me heb gevoeld, last van Posttraumatische stress, huilen, paniek etc...
Dacht echt ik kom hier niet meer uit!
Maar nu het goede nieuws: Ik ben door het diepste dal gegaan, heb volgehouden en ook niets laten horen, en ben er helemaal zelf uitgekomen!
Weet nu dat ik het allemaal alleen kan en geen vent nodig heb die er toch nooit voor me is op de momenten dat je dat zo hard nodig hebt! Voel me werkelijk opgelucht en gesterkt in mijn overtuiging! Alsof er een nieuw wind is komen opzetten... Dus beste meiden hier, laat het niet toe dat die mannen je zo laten voelen!!! zze zijn het eht niet waard. Uiteindelijk moet je het in het leven helemaal zelf alleen doen dus....En dat kunnen we ook! Echt!
Succes allemaal
woensdag 7 februari 2007 om 13:39
Zara, goed dat je je zo zeker voelt van je zaak. Natuurlijk kun je het zonder hem, hou vast dat gevoel!
Deli, voel je nu niet slecht over die brief, de inhoud heb je niet geschreven om hem pijn te doen maar kwam recht uit je tenen. Het is jouw gevoel, laat hem er het zijne van denken, hij is niet meer belangrijk. Hij heeft trouwens kansen genoeg gehad en het niet kunnen of willen waarmaken...
Mikkie, het stuk over emotionele mishandeling heb ik ergens gemist, maar ik denk dat wij exen van een BA-er zeker emotioneel slecht behandeld zijn. Misschien niet eens bewust door onze mannen, maar ze hebben iets kapot gemaakt (o.a. vertrouwen) en we moeten keihard werken om dat weer goed te maken. En niet alleen wij, maar ook onze evt. nieuwe partners. Ondanks dat mijn ex uit ervaring wist dat hij me zou kwetsen en dat zijn euforische gevoel niet zou blijven duren, heeft hij me toch 'aan de haak geslagen' en een tijd vastgehouden. Ik kon niet weten dat hij BA had, hij had het wel kunnen weten. Dat neem ik hem kwalijk voor zover ik sowieso niet gevoelens richting hem heb.
Toevallig herinnerde ik me deze week een voorval waarin wij samen ergens waren en ik onverwachts weg moest. Ik kon hem niet waarschuwen en wist dat ik binnen een uur terug zou zijn. Achteraf hoorde ik van een vriend dat hij totaal in paniek geslagen was, dacht dat ik ervan door was gegaan. Toch ook een soort verlatingsangst blijkbaar. Rare man! Herkennen jullie dit gedrag misschien?
Hoe gaat het verder met jullie allemaal?
Deli, voel je nu niet slecht over die brief, de inhoud heb je niet geschreven om hem pijn te doen maar kwam recht uit je tenen. Het is jouw gevoel, laat hem er het zijne van denken, hij is niet meer belangrijk. Hij heeft trouwens kansen genoeg gehad en het niet kunnen of willen waarmaken...
Mikkie, het stuk over emotionele mishandeling heb ik ergens gemist, maar ik denk dat wij exen van een BA-er zeker emotioneel slecht behandeld zijn. Misschien niet eens bewust door onze mannen, maar ze hebben iets kapot gemaakt (o.a. vertrouwen) en we moeten keihard werken om dat weer goed te maken. En niet alleen wij, maar ook onze evt. nieuwe partners. Ondanks dat mijn ex uit ervaring wist dat hij me zou kwetsen en dat zijn euforische gevoel niet zou blijven duren, heeft hij me toch 'aan de haak geslagen' en een tijd vastgehouden. Ik kon niet weten dat hij BA had, hij had het wel kunnen weten. Dat neem ik hem kwalijk voor zover ik sowieso niet gevoelens richting hem heb.
Toevallig herinnerde ik me deze week een voorval waarin wij samen ergens waren en ik onverwachts weg moest. Ik kon hem niet waarschuwen en wist dat ik binnen een uur terug zou zijn. Achteraf hoorde ik van een vriend dat hij totaal in paniek geslagen was, dacht dat ik ervan door was gegaan. Toch ook een soort verlatingsangst blijkbaar. Rare man! Herkennen jullie dit gedrag misschien?
Hoe gaat het verder met jullie allemaal?
woensdag 7 februari 2007 om 14:29
Tja, hoe gaat het?
Dubbele gevoelens, en dat vind ik erg moeilijk.
Ik ben geen mens voor ruzie, kan niet tegen ruzie, heb er nooit tegen gekund.
Mijn gevoelens over het beëindigen van de relatie zijn nog hetzelfde, het moest stoppen, ik ben blij dat ik dat gedaan heb en ik wil hem niet terug, nooit meer.
En daar ben ik wel heel blij om. Een relatie met hem betekent pijn, niet meer en niet minder dan pijn, heel veel pijn.
Angst, verdriet, woede, frustratie, afwijzing, vernedering en pijn.
En daar kies ik niet voor.
Maar die brief, kwam uit mijn tenen ja, was mijn gevoel wat ik eindelijk liet spreken, al had het wat minder hard gekund.
Van de andere kant, waarom wat minder hard? Was hij ook minder hard voor mij? Heeft hij ook maar 1 moment eraan gedacht wat het bij mij stukmaakte toen hij zo over me heenwalste? Nee, dat heeft hij niet....
Hij ging maar door en door en door om vervolgens te vertrekken.
Heeft hij ooit aan mij gedacht al die weekenden dat hij me alleen liet?
Toen hij me met oud en nieuw alleen liet?
De vakanties waarin hij me alleen liet?
De vriendengroep waar ik niet bij mocht zijn maar waarvoor hij me op die momenten alleen liet?
God wat doet het pijn als ik daar allemaal weer aan denk...
Of ik het herken dat hij denkt dat je ervan door gaat?
Ja dat herken ik... ik denk dan ook dat BA voortkomt uit VA.
Zo bang dat je verlaten wordt dat je er bij voorbaat alvast voor zorgt dat iemand niet te dichtbij komt. Waarmee je dus bereikt dat je in de steek gelaten wordt (want niemand houdt dat vol) en dan ook nog kunt zeggen: Zie je wel.... Hoe triest eigenlijk...
Ik vind het voor hem nog erg ook, dat hij zo is en zich ongetwijfeld vreselijk moet voelen. Maar verdomme doe er dan iets aan!
Wij (vrouwen in dit geval) proberen van alles!
Aanpassen, veranderen, kijken naar onze eigen (soms niet bestaande) fouten en zo'n man gaat maar gewoon door.
Die maakt het niet eens uit! Maar wacht tot zij zo murw is dat zij dat doet omdat ze simpelweg niet anders meer kán!
Ik zou zo graag eens echt met hem praten.
Niet meer om dingen bij te leggen, niet meer om dingen te begrijpen, maar om dingen uit te leggen op een gewone rustige manier.
Dat is wat mij zou helpen, dat is wat ik zou willen.
Een normaal gesprek.
Zara wat klote.... Hoop dat je inmiddels wat opgeknapt bent.
En inderdaad, je hebt hem niet nodig en dat gevoel is heel belangrijk!
Zolang je nog denkt dat je hem nodig hebt kom je er nooit uit....
Sterkte!
Dubbele gevoelens, en dat vind ik erg moeilijk.
Ik ben geen mens voor ruzie, kan niet tegen ruzie, heb er nooit tegen gekund.
Mijn gevoelens over het beëindigen van de relatie zijn nog hetzelfde, het moest stoppen, ik ben blij dat ik dat gedaan heb en ik wil hem niet terug, nooit meer.
En daar ben ik wel heel blij om. Een relatie met hem betekent pijn, niet meer en niet minder dan pijn, heel veel pijn.
Angst, verdriet, woede, frustratie, afwijzing, vernedering en pijn.
En daar kies ik niet voor.
Maar die brief, kwam uit mijn tenen ja, was mijn gevoel wat ik eindelijk liet spreken, al had het wat minder hard gekund.
Van de andere kant, waarom wat minder hard? Was hij ook minder hard voor mij? Heeft hij ook maar 1 moment eraan gedacht wat het bij mij stukmaakte toen hij zo over me heenwalste? Nee, dat heeft hij niet....
Hij ging maar door en door en door om vervolgens te vertrekken.
Heeft hij ooit aan mij gedacht al die weekenden dat hij me alleen liet?
Toen hij me met oud en nieuw alleen liet?
De vakanties waarin hij me alleen liet?
De vriendengroep waar ik niet bij mocht zijn maar waarvoor hij me op die momenten alleen liet?
God wat doet het pijn als ik daar allemaal weer aan denk...
Of ik het herken dat hij denkt dat je ervan door gaat?
Ja dat herken ik... ik denk dan ook dat BA voortkomt uit VA.
Zo bang dat je verlaten wordt dat je er bij voorbaat alvast voor zorgt dat iemand niet te dichtbij komt. Waarmee je dus bereikt dat je in de steek gelaten wordt (want niemand houdt dat vol) en dan ook nog kunt zeggen: Zie je wel.... Hoe triest eigenlijk...
Ik vind het voor hem nog erg ook, dat hij zo is en zich ongetwijfeld vreselijk moet voelen. Maar verdomme doe er dan iets aan!
Wij (vrouwen in dit geval) proberen van alles!
Aanpassen, veranderen, kijken naar onze eigen (soms niet bestaande) fouten en zo'n man gaat maar gewoon door.
Die maakt het niet eens uit! Maar wacht tot zij zo murw is dat zij dat doet omdat ze simpelweg niet anders meer kán!
Ik zou zo graag eens echt met hem praten.
Niet meer om dingen bij te leggen, niet meer om dingen te begrijpen, maar om dingen uit te leggen op een gewone rustige manier.
Dat is wat mij zou helpen, dat is wat ik zou willen.
Een normaal gesprek.
Zara wat klote.... Hoop dat je inmiddels wat opgeknapt bent.
En inderdaad, je hebt hem niet nodig en dat gevoel is heel belangrijk!
Zolang je nog denkt dat je hem nodig hebt kom je er nooit uit....
Sterkte!
woensdag 7 februari 2007 om 14:35
Zijn excuus was trouwens altijd dat hij altijd eerlijk was geweest.
Over zijn gevoel, dat hij niet verliefd op me was en zich daarom niet aan me kon binden.
Dat riep hij ook altijd in een discussie: IK ben altijd eerlijk geweest!
Maar is dat eerlijk als je vervolgens zo doet?
Hij veegt daar in principe alles mee van tafel.
Alles wat ik zeg of voel is verkeerd want hij is toch altijd eerlijk geweest?
Dat klopt toch niet?
Hij zei ook, Hoe vaak we ook met elkaar afspreken je wilt toch altijd meer.
Op die manier draaide hij altijd alles om, het was hoe dan ook altijd mijn fout, ik snapte het niet, ik kon er niet mee omgaan, hij kon dat toch ook? Hij deed toch ook niet moeilijk? (Ja dat zei hij echt)
Ik hoefde geen siameese tweeling te worden, ik wilde dat we bij elkaar hoorden, zonder voorbehoud, zonder uitzondering, gewoon onvoorwaardelijk.
Over zijn gevoel, dat hij niet verliefd op me was en zich daarom niet aan me kon binden.
Dat riep hij ook altijd in een discussie: IK ben altijd eerlijk geweest!
Maar is dat eerlijk als je vervolgens zo doet?
Hij veegt daar in principe alles mee van tafel.
Alles wat ik zeg of voel is verkeerd want hij is toch altijd eerlijk geweest?
Dat klopt toch niet?
Hij zei ook, Hoe vaak we ook met elkaar afspreken je wilt toch altijd meer.
Op die manier draaide hij altijd alles om, het was hoe dan ook altijd mijn fout, ik snapte het niet, ik kon er niet mee omgaan, hij kon dat toch ook? Hij deed toch ook niet moeilijk? (Ja dat zei hij echt)
Ik hoefde geen siameese tweeling te worden, ik wilde dat we bij elkaar hoorden, zonder voorbehoud, zonder uitzondering, gewoon onvoorwaardelijk.
woensdag 7 februari 2007 om 15:19
Heej allemaal
Ik voel me de hele dag al een beetje klote. Misschien wel juist omdat het zonnetje zo lekker schijnt, en ik blij zou moeten zijn.
Ik vind het nog steeds moeilijk te accepteren dat ik iemand niet meer zie zonder afscheid genomen te hebben. Net alsof er een deel van jezelf weg gaat, zonder dat je daarin toestemt. Hoewel ik weet dat het goed is dat ik niet meer met hem omga, had ik dus wel een afscheid gewilt. Een normaal gesprek als afsluiting, inderdaad Deli. Gewoon zonder praten over 'ons' maar gewoon over alledaagse dingen. Ik weet het, waarschijnlijk onmogelijk. Het probleem is alleen bij mij, dat ik nu niet weet hoe het zit. Betekend het deze keer echt dat ik hem van het ene op het andere moment niet meer ga zien? We hebben geen ruzie gehad de laatste keer, we hebben geen woorden gehad, het was juist fijn. Het is al vaker gebeurd dat ik dan opeens na 2 maanden ofzo weer iets van hem hoorde. Ik ben er nu al bang voor, ja... Omdat ik bang ben voor mezelf, hoe ik daarop ga reageren.
Voor mij horen verlatingsangst en bindingsangst ook bij elkaar. Als buitenstaander belachelijk om te kunnen begrijpen dat iemand die zélf niks laat horen, ook na een poosje kan zeggen: zie je wel, IK hoor niks meer van die ander.
Dat deed de mijne ook, meer dan eens. Zelfs bij mij. Terwijl hij me dus eigenlijk niet een wilde... Ingewikkeld...
Soms voel ik me ontzettend smerig en gebruikt. Omdat hij zoals Deli ook zei wist dat hij geen relatie kon hebben. En ja... dat ik dan blijf hopen, is dom van mij... dat klopt. Maar toch... Ik heb altijd nog geloofd in een ons, wat ik overigens nu niet meer doe. Toch is hij nog wel de reden dat ik nog niet echt naar andere durf te kijken.
Ik heb soms buien dat ik ontzettend boos kan worden, op mezelf en alles. Of ontzettend verdrietig, zoals vandaag. Het liefst zou ik dan de hele dag huilen, en een miljoen knuffels willen. En iedereen lijkt dan gelukkig, alleen ik niet. Heel irrationeel allemaal...
Ik hoop dat het niet nog maanden duurt voordat ik minder met hem bezig ben...
Ik voel me de hele dag al een beetje klote. Misschien wel juist omdat het zonnetje zo lekker schijnt, en ik blij zou moeten zijn.
Ik vind het nog steeds moeilijk te accepteren dat ik iemand niet meer zie zonder afscheid genomen te hebben. Net alsof er een deel van jezelf weg gaat, zonder dat je daarin toestemt. Hoewel ik weet dat het goed is dat ik niet meer met hem omga, had ik dus wel een afscheid gewilt. Een normaal gesprek als afsluiting, inderdaad Deli. Gewoon zonder praten over 'ons' maar gewoon over alledaagse dingen. Ik weet het, waarschijnlijk onmogelijk. Het probleem is alleen bij mij, dat ik nu niet weet hoe het zit. Betekend het deze keer echt dat ik hem van het ene op het andere moment niet meer ga zien? We hebben geen ruzie gehad de laatste keer, we hebben geen woorden gehad, het was juist fijn. Het is al vaker gebeurd dat ik dan opeens na 2 maanden ofzo weer iets van hem hoorde. Ik ben er nu al bang voor, ja... Omdat ik bang ben voor mezelf, hoe ik daarop ga reageren.
Voor mij horen verlatingsangst en bindingsangst ook bij elkaar. Als buitenstaander belachelijk om te kunnen begrijpen dat iemand die zélf niks laat horen, ook na een poosje kan zeggen: zie je wel, IK hoor niks meer van die ander.
Dat deed de mijne ook, meer dan eens. Zelfs bij mij. Terwijl hij me dus eigenlijk niet een wilde... Ingewikkeld...
Soms voel ik me ontzettend smerig en gebruikt. Omdat hij zoals Deli ook zei wist dat hij geen relatie kon hebben. En ja... dat ik dan blijf hopen, is dom van mij... dat klopt. Maar toch... Ik heb altijd nog geloofd in een ons, wat ik overigens nu niet meer doe. Toch is hij nog wel de reden dat ik nog niet echt naar andere durf te kijken.
Ik heb soms buien dat ik ontzettend boos kan worden, op mezelf en alles. Of ontzettend verdrietig, zoals vandaag. Het liefst zou ik dan de hele dag huilen, en een miljoen knuffels willen. En iedereen lijkt dan gelukkig, alleen ik niet. Heel irrationeel allemaal...
Ik hoop dat het niet nog maanden duurt voordat ik minder met hem bezig ben...
woensdag 7 februari 2007 om 16:07
Tienjuh, wat balen dat je zo'n rotdag hebt....
Verdriet hoort erbij, maar het is maar moeilijk te dragen soms *;
Een normaal gesprek als afsluiting, inderdaad Deli. Gewoon zonder praten over 'ons' maar gewoon over alledaagse dingen.
Dit heb je verkeerd begrepen van me.
Ik wil niet over allerdaagse dingen praten.
Maar ik wil juist uitleggen wat zijn gedrag met mij gedaan heeft.
Hoe ik, zo'n lief meisje (zoals de meest mij kennen) tot bv zo'n brief in staat was. En nee, ik ga er geen dingen van terugnemen, maar ik had het wel anders op kunnen schrijven.
Maar als iemand nooit naar je luistert is het niet gek als het er op een gegeven moment zo uitkomt denk ik.
Ik weet dat ik alleen met hem kan praten als ik hem ook zie en hoor, maar dat kan ik aan nu, want ik weet zeker dat het voorbij is.
Voor mij is dit voorbij, er is geen weg terug, ik wil geen weg terug.
Maar of dat gesprek er (ooit) gaat komen weet ik niet.
Daar moet je wel met zijn tweeën voor zijn.
Verdriet hoort erbij, maar het is maar moeilijk te dragen soms *;
Een normaal gesprek als afsluiting, inderdaad Deli. Gewoon zonder praten over 'ons' maar gewoon over alledaagse dingen.
Dit heb je verkeerd begrepen van me.
Ik wil niet over allerdaagse dingen praten.
Maar ik wil juist uitleggen wat zijn gedrag met mij gedaan heeft.
Hoe ik, zo'n lief meisje (zoals de meest mij kennen) tot bv zo'n brief in staat was. En nee, ik ga er geen dingen van terugnemen, maar ik had het wel anders op kunnen schrijven.
Maar als iemand nooit naar je luistert is het niet gek als het er op een gegeven moment zo uitkomt denk ik.
Ik weet dat ik alleen met hem kan praten als ik hem ook zie en hoor, maar dat kan ik aan nu, want ik weet zeker dat het voorbij is.
Voor mij is dit voorbij, er is geen weg terug, ik wil geen weg terug.
Maar of dat gesprek er (ooit) gaat komen weet ik niet.
Daar moet je wel met zijn tweeën voor zijn.
woensdag 7 februari 2007 om 17:31
Dat heb ik dan inderdaad verkeerd begrepen, sorry!
Ze vonden mij ook altijd erg lief ja. Hij ook vooral. (logisch... ik bleef lief terwijl hij stom deed...). Maar nu vinden ze me soms bot en sarcastisch.
Achja... ik zeg nu wel eerder wat ik denk, en dat komt op andere soms bot over. Op het eerste gezicht ben ik ook veel liefs kwijt, maar ik heb het nog wel! Ik laat het alleen niet meer zien aan mensen die het niet waard zijn...en...om mij te laten weten dat iemand het waard is, moet diegene heel erg zijn of haar (ook qua vriendschappen) best doen.
Weetje nog dat ik zei dat ik ook ongesteld moest worden ;). Waarschijnlijk voelt het daarom vandaag allemaal rotter, het is bijna zo ver :D haha!
Ze vonden mij ook altijd erg lief ja. Hij ook vooral. (logisch... ik bleef lief terwijl hij stom deed...). Maar nu vinden ze me soms bot en sarcastisch.
Achja... ik zeg nu wel eerder wat ik denk, en dat komt op andere soms bot over. Op het eerste gezicht ben ik ook veel liefs kwijt, maar ik heb het nog wel! Ik laat het alleen niet meer zien aan mensen die het niet waard zijn...en...om mij te laten weten dat iemand het waard is, moet diegene heel erg zijn of haar (ook qua vriendschappen) best doen.
Weetje nog dat ik zei dat ik ook ongesteld moest worden ;). Waarschijnlijk voelt het daarom vandaag allemaal rotter, het is bijna zo ver :D haha!
woensdag 7 februari 2007 om 20:39
Heey meiden, weetje wat eigenlijk heel raar is?
Als ik zo jullie verhalen lees en vergelijk met die van mij valt me opeens iets op. Namelijk dat mijn man (als ie dat nog is, heb m al meer dan een weekniet gesproken) wel echt een soort van verbintenis met mij is aangegaan. En wel echt graag een serieuze relatie wilde enzo...
Of heb ik me dit ingebeeld?? haha..
iig neemt hij niet de verantwoordelijkheden die bij een serieuze relatie horen dus....
Ach, ik hoop echt dat wij hier allemaal op dit forum onze eigen innerlijke kracht vinden en al die andere blabla uit zelfhulp boeken, zodat we van het leven kunnen genieten en dan misschien onze mannen ooit eens zo ver krijgen dat WIJ de touwtjes in handen hebben!
Dat niet ZIJ, maar WIJ onze gevoelens bepalen! Dit kun je alleen bereiken door bij jezelf te beginnen. Kijk maar eens hoe je relatie tot andere mensen inje leven is... Laat je door hen ook over je heen lopen>
Ben je meegaand, vergevingsgezins, snel last van schuldgevoel etc......
ik heb nog steeds niets gehoord, vind het wel raar zo na al die jaren opeens out of the blue geen contact meer. heeft iemand van jullie hier ervaring mee??????
doeg
Als ik zo jullie verhalen lees en vergelijk met die van mij valt me opeens iets op. Namelijk dat mijn man (als ie dat nog is, heb m al meer dan een weekniet gesproken) wel echt een soort van verbintenis met mij is aangegaan. En wel echt graag een serieuze relatie wilde enzo...
Of heb ik me dit ingebeeld?? haha..
iig neemt hij niet de verantwoordelijkheden die bij een serieuze relatie horen dus....
Ach, ik hoop echt dat wij hier allemaal op dit forum onze eigen innerlijke kracht vinden en al die andere blabla uit zelfhulp boeken, zodat we van het leven kunnen genieten en dan misschien onze mannen ooit eens zo ver krijgen dat WIJ de touwtjes in handen hebben!
Dat niet ZIJ, maar WIJ onze gevoelens bepalen! Dit kun je alleen bereiken door bij jezelf te beginnen. Kijk maar eens hoe je relatie tot andere mensen inje leven is... Laat je door hen ook over je heen lopen>
Ben je meegaand, vergevingsgezins, snel last van schuldgevoel etc......
ik heb nog steeds niets gehoord, vind het wel raar zo na al die jaren opeens out of the blue geen contact meer. heeft iemand van jullie hier ervaring mee??????
doeg
woensdag 7 februari 2007 om 21:08
Heej!
Dat is inderdaad wel opvallend ja!! Als ik het goed begrepen had, waren jullie ook bezig met samenwonen?Of wilde hij juist niet?
Maargoed, vergelijkbaar is weer wat hij nu doet: niks laten horen.
Daar heb ik dus zeker ervaring mee, na bijna 3 jaar was het opeens niets meer van zich laten horen, geen contact meer.
woensdag 7 februari 2007 om 21:23
Ik heb hem net gesproken.
Wat mij dwars zit is dat we na al die tijd samen waarin we zoveel gedeeld hebben het dus op deze manier over, uit en klaar was.
Ik heb hem een smsje gestuurd dat ik graag een keer wil praten om het op een (voor zover mogelijk) normale manier af te sluiten.
Hij reageerde niet. Wat hij dus voor het uit ging wel altijd deed.
Dus heb ik gebeld met onderdrukt nr. en nam hij op.
Hij had mijn smsje inderdaad gehad maar het leek hem voor mij beter om helemaal geen contact te hebben.
Daarom heeft hij niet gereageerd, wat ik al vermoedde.
Hij neemt me mijn brief niet kwalijk, al vond hij hem niet erg lief (euhh??)
Hij begreep het wel, maar zat niet te springen om een gesprek, vond hij veel te vroeg, misschien over een half jaar ofzo.
Maar ik zit er nu mee, ook met dat hij zo tekeer ging toen, heb ik ook gezegd, en ik moet nu verder, niet over een half jaar maar NU zit ik hiermee. Over een half jaar hoop ik me stukken beter te voelen tenminste.
Hopelijk gaat het gesprek me wat opluchten.
Maar ik hou er rekening mee dat het ook alleen maar kan frustreren.
Volgende week ergens spreken we wat af.
Ik stond ervan te kijken dat hij niet ophing...
Heb in ieder geval duidelijk gemaakt dat het wel echt alleen om een gesprek gaat, verder niks. Want dat ik er kapot aan ging en dat dus nooit meer wil, ik kan het ook niet maar het belangrijkste heb ik eindelijk bereikt, ik wíl het ook niet meer. Of eigenlijk heeft hij dat bereikt...
Hoe dan ook, een gesprek...
Ben ik in ieder geval, hoe dat ook uit gaat pakken, van het gevoel af dat we het niet normaal af hebben gesloten of geprobeerd hebben normaal af te sluiten.
Wat mij dwars zit is dat we na al die tijd samen waarin we zoveel gedeeld hebben het dus op deze manier over, uit en klaar was.
Ik heb hem een smsje gestuurd dat ik graag een keer wil praten om het op een (voor zover mogelijk) normale manier af te sluiten.
Hij reageerde niet. Wat hij dus voor het uit ging wel altijd deed.
Dus heb ik gebeld met onderdrukt nr. en nam hij op.
Hij had mijn smsje inderdaad gehad maar het leek hem voor mij beter om helemaal geen contact te hebben.
Daarom heeft hij niet gereageerd, wat ik al vermoedde.
Hij neemt me mijn brief niet kwalijk, al vond hij hem niet erg lief (euhh??)
Hij begreep het wel, maar zat niet te springen om een gesprek, vond hij veel te vroeg, misschien over een half jaar ofzo.
Maar ik zit er nu mee, ook met dat hij zo tekeer ging toen, heb ik ook gezegd, en ik moet nu verder, niet over een half jaar maar NU zit ik hiermee. Over een half jaar hoop ik me stukken beter te voelen tenminste.
Hopelijk gaat het gesprek me wat opluchten.
Maar ik hou er rekening mee dat het ook alleen maar kan frustreren.
Volgende week ergens spreken we wat af.
Ik stond ervan te kijken dat hij niet ophing...
Heb in ieder geval duidelijk gemaakt dat het wel echt alleen om een gesprek gaat, verder niks. Want dat ik er kapot aan ging en dat dus nooit meer wil, ik kan het ook niet maar het belangrijkste heb ik eindelijk bereikt, ik wíl het ook niet meer. Of eigenlijk heeft hij dat bereikt...
Hoe dan ook, een gesprek...
Ben ik in ieder geval, hoe dat ook uit gaat pakken, van het gevoel af dat we het niet normaal af hebben gesloten of geprobeerd hebben normaal af te sluiten.
woensdag 7 februari 2007 om 21:37
Hij dus wel, en dat wist ik...
Ja, ik hoop ook dat ik me er, op wat voor manier dan ook, beter door ga voelen. Want hoewel ik er echt wel klaar mee ben voel ik me niet altijd even super... En voel ik me zelfs achteraf nog in de kou gezet.
Ik wil dat soort dingen ook gewoon eerlijk vertellen, wat de relatie, zijn houding, gedrag, met me gedaan heeft.
Alleen dan hopelijk zonder ruzie.
Mocht at wel gebeuren, achja, dan heb ik mijn best gedaan om het, zo normaal als mogelijk, af proberen te sluiten.
Het ziet er trouwens naar uit dat het een week later gaat worden, want waarschijnlijk heb ik 5 nachtdiensten volgende week.
Ik wil niet na een gesprek, dat dus persé om half 10 afgekapt moet worden, de nachtdienst in.
Ja, ik hoop ook dat ik me er, op wat voor manier dan ook, beter door ga voelen. Want hoewel ik er echt wel klaar mee ben voel ik me niet altijd even super... En voel ik me zelfs achteraf nog in de kou gezet.
Ik wil dat soort dingen ook gewoon eerlijk vertellen, wat de relatie, zijn houding, gedrag, met me gedaan heeft.
Alleen dan hopelijk zonder ruzie.
Mocht at wel gebeuren, achja, dan heb ik mijn best gedaan om het, zo normaal als mogelijk, af proberen te sluiten.
Het ziet er trouwens naar uit dat het een week later gaat worden, want waarschijnlijk heb ik 5 nachtdiensten volgende week.
Ik wil niet na een gesprek, dat dus persé om half 10 afgekapt moet worden, de nachtdienst in.
woensdag 7 februari 2007 om 22:27
Heb een CD met oudere nummers opstaan en er komt toch een juweeltje van een nummer langs!
Heartbreaker van Dionne Warwick.
(je moet hem eigenlijk écht horen!)
*I got to say it and it's hard for me
You got me cryin' like i thought i would never be
Love is believin' but you let me down
How can i love you when you ain't around
And i.....
*Get to the morning and you never call
Love should be everything or not at all
And it don't matter what ever you do
Imade a life out of lovin' you
*Only to find any dream that i follow is dying
I'm cryin' in the rain
I could be searchin' my world for a love everlasting
Feeling no pain, when will we meet again
*Why do hou have to be a heartbreaker
Is it a lesson that i never knew
Gotta get out of the spell that i'm under
My love for you
***REFREIN***
Why do you have to be a heartbreaker
When i was bein' what you want me to be
Suddenly everything i ever wanted had passed me by
This world my and
Not you and i
*My love is stronger than the universe
My soul is cryin' for you
And that can not be reversed
You made the rules and you couls not see
You made i life out of hurtin' me
*Out of my mind
I'm held by the power of you love
Tell me when do we try
Or sould we say goodbye
***REFREIN***
Why do you have to be a heartbreaker
When i was bein' what you want me to be
Suddenly everything i ever wanted had passed me by
This world my and
Not you and i
*Oh ,Why do hou have to be a heartbreaker
Is it a lesson that i never knew
Gotta get out of the spell that i'm under
My love for you, oooh.
***REFREIN***
Why do you have to be a heartbreaker
When i was bein' what you want me to be
Suddenly everything i ever wanted had passed me by
This world my and
Not you and i
Heartbreaker van Dionne Warwick.
(je moet hem eigenlijk écht horen!)
*I got to say it and it's hard for me
You got me cryin' like i thought i would never be
Love is believin' but you let me down
How can i love you when you ain't around
And i.....
*Get to the morning and you never call
Love should be everything or not at all
And it don't matter what ever you do
Imade a life out of lovin' you
*Only to find any dream that i follow is dying
I'm cryin' in the rain
I could be searchin' my world for a love everlasting
Feeling no pain, when will we meet again
*Why do hou have to be a heartbreaker
Is it a lesson that i never knew
Gotta get out of the spell that i'm under
My love for you
***REFREIN***
Why do you have to be a heartbreaker
When i was bein' what you want me to be
Suddenly everything i ever wanted had passed me by
This world my and
Not you and i
*My love is stronger than the universe
My soul is cryin' for you
And that can not be reversed
You made the rules and you couls not see
You made i life out of hurtin' me
*Out of my mind
I'm held by the power of you love
Tell me when do we try
Or sould we say goodbye
***REFREIN***
Why do you have to be a heartbreaker
When i was bein' what you want me to be
Suddenly everything i ever wanted had passed me by
This world my and
Not you and i
*Oh ,Why do hou have to be a heartbreaker
Is it a lesson that i never knew
Gotta get out of the spell that i'm under
My love for you, oooh.
***REFREIN***
Why do you have to be a heartbreaker
When i was bein' what you want me to be
Suddenly everything i ever wanted had passed me by
This world my and
Not you and i
woensdag 7 februari 2007 om 22:41
Oh, en nog wat leuks!
Wij (op mijn werk) hebben 2 fillialen, ik werk als één van de weinige op beide.
Komt er een vaste klant aan met een dikke grijnz op zijn gezicht :D
Was bij het andere filliaal en had gevraag, wie staat er op het andere??
Deli, zegt mijn collega. Oké, zegt ie, dan ga ik daar naar toe, hahaha
Doet je goed zoiets ;)
Enne.... die leuke vent van mijn werk.... komt morgenavond langs als het goed is...
Wij (op mijn werk) hebben 2 fillialen, ik werk als één van de weinige op beide.
Komt er een vaste klant aan met een dikke grijnz op zijn gezicht :D
Was bij het andere filliaal en had gevraag, wie staat er op het andere??
Deli, zegt mijn collega. Oké, zegt ie, dan ga ik daar naar toe, hahaha
Doet je goed zoiets ;)
Enne.... die leuke vent van mijn werk.... komt morgenavond langs als het goed is...
woensdag 7 februari 2007 om 22:54
hey tienjuh, nou ik wil wel samenwonen, maar hij geeft niet echt mee. het is ook nogal een complexe situatie welke ik niet hier kan uitleggen omdat je maar nooit weet wie hier meeleest en dan is het gelijk duidelijk als je begrijpt wat ik bedoel. Het is in ieder geval niet goed voor je relatie om zo ver uit elkaar te wonen! DAt probeer ik hem steeds duidelijk te maken, maar hij lijkt er niet echt mee te zitten.
IIg was het zo dat toen we elkaar leren kennen hij mij echt adoreerde gewoon! Ik was echt zijn droom etc etc. Maar toch, ik heb niet meer het gevoel dat hij echt voor me kiest en voor me gaat. Steeds op momenten dat ik denk nu gaat het goed, dan stelt hij me weer teleur, verandert hij weer, stoot hij me weer af. erg vreemd.... Lijkt op een combi van BA en VA...
Ik moet steeds denken aan een programma van Oprah: "he's just not that into you..." Kan dat na 5 jaar??
Vind het erg raar dat hij nog steeds niets laat horen! Kan echt niet bedenken waaraan ik dat heb verdiend..... Weet echt niet wat ik nu moet doen...??? Volhouden of toch contact opnemen? Het lijkt nu net of het uit is...
Ik vind eigenlijk dat ik het verdien dat hij belt, want ik was degene die ziek thuis zat/zit heel zielig alleen.....
Nou Delicious and others, goed dat het over is! Ga het gesprek aan en blijf kalm, dat is het kernwoord.... Als je nl kalm blijft, sta je sterk. Zorg dat ie je niet weer kan breken! Hier zijn ze nl zo goed in! Laat je emoties niet de vrije loop, maar leg rustig en beheerst uit waar je zo mee zit. Anders voel je je achteraf weer zo klote dat je je laat gaan en zo...Speel het spel en speel hem uit! Het is erg dat het vaak zo moet, maar meestal wel het beste resultaat!
Stoppen met een man is als stoppen met roken:
Het is klote en vooral 's avonds is het zwaar....
En als je er ééntje opsteekt ben je weer verslaafd....
Love sucks man....
IIg was het zo dat toen we elkaar leren kennen hij mij echt adoreerde gewoon! Ik was echt zijn droom etc etc. Maar toch, ik heb niet meer het gevoel dat hij echt voor me kiest en voor me gaat. Steeds op momenten dat ik denk nu gaat het goed, dan stelt hij me weer teleur, verandert hij weer, stoot hij me weer af. erg vreemd.... Lijkt op een combi van BA en VA...
Ik moet steeds denken aan een programma van Oprah: "he's just not that into you..." Kan dat na 5 jaar??
Vind het erg raar dat hij nog steeds niets laat horen! Kan echt niet bedenken waaraan ik dat heb verdiend..... Weet echt niet wat ik nu moet doen...??? Volhouden of toch contact opnemen? Het lijkt nu net of het uit is...
Ik vind eigenlijk dat ik het verdien dat hij belt, want ik was degene die ziek thuis zat/zit heel zielig alleen.....
Nou Delicious and others, goed dat het over is! Ga het gesprek aan en blijf kalm, dat is het kernwoord.... Als je nl kalm blijft, sta je sterk. Zorg dat ie je niet weer kan breken! Hier zijn ze nl zo goed in! Laat je emoties niet de vrije loop, maar leg rustig en beheerst uit waar je zo mee zit. Anders voel je je achteraf weer zo klote dat je je laat gaan en zo...Speel het spel en speel hem uit! Het is erg dat het vaak zo moet, maar meestal wel het beste resultaat!
Stoppen met een man is als stoppen met roken:
Het is klote en vooral 's avonds is het zwaar....
En als je er ééntje opsteekt ben je weer verslaafd....
Love sucks man....
donderdag 8 februari 2007 om 01:36
Hi Ladies, ik weet dat het ziek is,midden in de nacht op een vrouwen forum zitten, maar ik moet dit even plaatsen. Ik zat me namelijk net te bedenken dat ik voor meneer zijn BA verschijnselen alleen maar negatieve redenen bedenk: hij vindt me niet belangrijk genoeg etc... En als je echt van iemand houdt, dan doe je toch niet zo enz enz...
Maar goed, we hebben het hier al vaker over gehad op het forum dat VA en BA net als liefde en haat erg dicht bij elkaar liggen.
Het zou dus best eens zo kunnen zijn dat hij zo BA-achtig doet omdat hij eigenlijk bang is je te verliezen. Dat hij zich aan je hecht en dat de vogel dan wegvliegt zeg maar...Dus uit zelfbescherming gedraagt hij zich maar zo afstandelijk (met buien), dat hij niet teveel aan je gaat hechten uit de angst je uiteindelijk toch te verliezen. Juist op het moment vaak dat het goed gaat....Ik ben een erg zelfstandige en ontwikkelde vrouw, dat vinden mannen eng blijkbaar.... Mijn man kan namelijk heel goed voor zijn afhankelijke moeder zorgen, maar niet voor mij... (de onafhankelijke, sterke vrouw... ahum!...). Steeds vraag ik me af waarom hij niet voor me kan zorgen en bedenk dan redenen als : hij kan niet echt voor je kiezen omdat hij niet genoeg van je houdt etc...
Maar misschien ligt het juist wel anders. Voelt hij zich bedreigd. Dus laat hij je eigenlijk maar in de steek voordat jij hem in de steek kunt laten zeg maar. Zodat hij niet zijn mannelijkheid en zijn hart verliest. Mannen kunnen namelijk erg slecht omgaan met emoties als angst en verlies.... Vrouwen zijn daar eigenlijk veel sterker in al lijkt dat soms niet zo. Volgens mij zijn die mannen (zo ben ik in de jaren achter gekomen bij die van mij, al kan hij het maar moeilijk uiten) eigenlijk hartstikke gevoelig, maar kunnen ze hier niet mee omgaan....
Misschien gaat deze theorie niet voor de situatie van iedereen hier op, maar het geeft toch weer een ander perspectief en stof tot nadenken. En als ik die berichten hier zo lees, zie ik toch dat er van heel veel vrouwen heel veel kracht en zelfbewustzijn en intelligentie af straalt.... Ondanks dat alle meiden hier zich onwijs hebben aangepast aan die sukkels, over zich heen hebben laten lopen etc....
Goed, ik ben benieuwd wat jullie hier van denken.
Tot zover mijn theorie van vandaag, ben er alleen nog niet over uit hoe nu hiernaar te handelen zodat het beste resultaat kan worden bereikt. Of dat er misschien helemaal niets aan te doen is. Maar onthoudt dokter Phil's woorden: verander je eigen gedrag en die ander moet vanzelf mee veranderen....
Zou het niet kunnen dat wij dit soort mannen aantrekken? Dat we op een of andere manier de uitdaging willen aangaan? Om hem voor je te winnen?
Al die mannen met BA zijn watjes, emotionele beperkingen enz. Alle vrouwen hier zijn behoorlijk sterk. Het natuurlijk evenwicht lijkt verstoord....
Goh wat een hersenspinsels.... nu maar slapen dan..
Als iemand hiermee ervaring heeft: tips om ermee om te gaan meer dan welkom!!!
Maar goed, we hebben het hier al vaker over gehad op het forum dat VA en BA net als liefde en haat erg dicht bij elkaar liggen.
Het zou dus best eens zo kunnen zijn dat hij zo BA-achtig doet omdat hij eigenlijk bang is je te verliezen. Dat hij zich aan je hecht en dat de vogel dan wegvliegt zeg maar...Dus uit zelfbescherming gedraagt hij zich maar zo afstandelijk (met buien), dat hij niet teveel aan je gaat hechten uit de angst je uiteindelijk toch te verliezen. Juist op het moment vaak dat het goed gaat....Ik ben een erg zelfstandige en ontwikkelde vrouw, dat vinden mannen eng blijkbaar.... Mijn man kan namelijk heel goed voor zijn afhankelijke moeder zorgen, maar niet voor mij... (de onafhankelijke, sterke vrouw... ahum!...). Steeds vraag ik me af waarom hij niet voor me kan zorgen en bedenk dan redenen als : hij kan niet echt voor je kiezen omdat hij niet genoeg van je houdt etc...
Maar misschien ligt het juist wel anders. Voelt hij zich bedreigd. Dus laat hij je eigenlijk maar in de steek voordat jij hem in de steek kunt laten zeg maar. Zodat hij niet zijn mannelijkheid en zijn hart verliest. Mannen kunnen namelijk erg slecht omgaan met emoties als angst en verlies.... Vrouwen zijn daar eigenlijk veel sterker in al lijkt dat soms niet zo. Volgens mij zijn die mannen (zo ben ik in de jaren achter gekomen bij die van mij, al kan hij het maar moeilijk uiten) eigenlijk hartstikke gevoelig, maar kunnen ze hier niet mee omgaan....
Misschien gaat deze theorie niet voor de situatie van iedereen hier op, maar het geeft toch weer een ander perspectief en stof tot nadenken. En als ik die berichten hier zo lees, zie ik toch dat er van heel veel vrouwen heel veel kracht en zelfbewustzijn en intelligentie af straalt.... Ondanks dat alle meiden hier zich onwijs hebben aangepast aan die sukkels, over zich heen hebben laten lopen etc....
Goed, ik ben benieuwd wat jullie hier van denken.
Tot zover mijn theorie van vandaag, ben er alleen nog niet over uit hoe nu hiernaar te handelen zodat het beste resultaat kan worden bereikt. Of dat er misschien helemaal niets aan te doen is. Maar onthoudt dokter Phil's woorden: verander je eigen gedrag en die ander moet vanzelf mee veranderen....
Zou het niet kunnen dat wij dit soort mannen aantrekken? Dat we op een of andere manier de uitdaging willen aangaan? Om hem voor je te winnen?
Al die mannen met BA zijn watjes, emotionele beperkingen enz. Alle vrouwen hier zijn behoorlijk sterk. Het natuurlijk evenwicht lijkt verstoord....
Goh wat een hersenspinsels.... nu maar slapen dan..
Als iemand hiermee ervaring heeft: tips om ermee om te gaan meer dan welkom!!!
donderdag 8 februari 2007 om 06:29
Het heeft weinig zin om bij hem je verhaal te doen.
Als je dat ook zo vaak zegt dan heeft hij je al gehoord. En ik denk gewoon dat hij je niet serieus neemt. Hij hoort de dingen aan maar weet dat je onbewust/bewust op hem zit te wachten. Doe wat aan je daden. Laat zien dat je nu ook je eigen gang gaat. Als hij dingen voor zichzelf wil doen, laat hem dan maar. Ga dan ook dingen voor jezelf doen. Als hij bijvoorbeeld niet aan zijn afspraken houdt. Hou je ook niet aan jouw afspraken. Of hij wil niet iets leuks doen met jou. Dan doe ook niets leuks met hem. Als hij niet mee wilt met jou naar een verjaardag. Ga dan ook niet mee naar een verjaardag van zijn kant. Laat hem zien dat je het niet meer pikt. Woorden ( dus " klagen" bij hem ) heeft weinig zin. Het geeft juist bij hem een opening dat hij gaat zeuren. Daden zeggen meer. Ik zou zeggen : probeer het eens en wie weet dat het effect heeft. Je zal zien dat hij maybe boos zal worden maar trek je er niets van aan.
donderdag 8 februari 2007 om 11:42
kenmerken BA
Zara, mijn BA-ex was in het begin ook helemaal lyrisch over me, wou trouwen en kinderen. Alleen ging zijn gevoel daarover snel aan het wankelen. Met hem heb ik de cyclus uit de link helemaal doorgelopen. Het is bekend dat die cyclus bij de ene BA-er heel snel plaatsvindt en de andere doet er jaren over. Herken je jouw vriend erin?
Zara, mijn BA-ex was in het begin ook helemaal lyrisch over me, wou trouwen en kinderen. Alleen ging zijn gevoel daarover snel aan het wankelen. Met hem heb ik de cyclus uit de link helemaal doorgelopen. Het is bekend dat die cyclus bij de ene BA-er heel snel plaatsvindt en de andere doet er jaren over. Herken je jouw vriend erin?
donderdag 8 februari 2007 om 13:21
Even kort want ik moet weg.
Zou het niet kunnen dat wij dit soort mannen aantrekken? Dat we op een of andere manier de uitdaging willen aangaan? Om hem voor je te winnen?
Ja dat kan zeker! Sterker nog bij vele van ons IS het misschien wel zo.
En dat betekent (vind ik) dat je aan jezelf moet werken. (ik ook ja)
Heb even een minder goed gevoel bij de afspraak om te praten.
Maar kan het altijd nog afzeggen, of misschien juist wel goed om nog eens te zien hoe hij doet (laf, egoïstisch)
Ik zie wel, heb geen haast...
Zou het niet kunnen dat wij dit soort mannen aantrekken? Dat we op een of andere manier de uitdaging willen aangaan? Om hem voor je te winnen?
Ja dat kan zeker! Sterker nog bij vele van ons IS het misschien wel zo.
En dat betekent (vind ik) dat je aan jezelf moet werken. (ik ook ja)
Heb even een minder goed gevoel bij de afspraak om te praten.
Maar kan het altijd nog afzeggen, of misschien juist wel goed om nog eens te zien hoe hij doet (laf, egoïstisch)
Ik zie wel, heb geen haast...
