Relaties
alle pijlers
Bindingsangst, ben het nog steeds beu!!
donderdag 8 februari 2007 om 20:47
Heeey Girlllls,
Volgens mij is het tijd om eens lekker aan onszelf te gaan denken. Ga stappen, fietsen buiten, maak een schilderij, lees een boek, tut je op en ga met vriendinnen uit eten etc...
Weet wel dat dit nooit kan tippen aan de oh zo gezellige tijd met onze lieve BA-mannetjes, maar het gaat erom dat we weer weten wie we zijn zonder die sukkels!
Ik denk erover mijn relatie nu echt te beeindigen (na meer dan een week nog steeds niets gehoord.) Nu er afstand is krijg ik ruimte in mijn hoofd om de situatie eens goed te overzien en te bedenken dat iik dit allemaal gewoon nooit meer wil zo! Iedereen heeft vlg mij erg veel tijd, liefde en energie geinvesteerd in de relatie en verdient een man die echt voor hen gaat!
Nu zijn de meeste mannen erg egocentrisch dus het zal vast nog niet gaan meevallen, but I won't settle for less.........
Volgens mij is het tijd om eens lekker aan onszelf te gaan denken. Ga stappen, fietsen buiten, maak een schilderij, lees een boek, tut je op en ga met vriendinnen uit eten etc...
Weet wel dat dit nooit kan tippen aan de oh zo gezellige tijd met onze lieve BA-mannetjes, maar het gaat erom dat we weer weten wie we zijn zonder die sukkels!
Ik denk erover mijn relatie nu echt te beeindigen (na meer dan een week nog steeds niets gehoord.) Nu er afstand is krijg ik ruimte in mijn hoofd om de situatie eens goed te overzien en te bedenken dat iik dit allemaal gewoon nooit meer wil zo! Iedereen heeft vlg mij erg veel tijd, liefde en energie geinvesteerd in de relatie en verdient een man die echt voor hen gaat!
Nu zijn de meeste mannen erg egocentrisch dus het zal vast nog niet gaan meevallen, but I won't settle for less.........
donderdag 8 februari 2007 om 21:32
Heej Zara!
Goed idee, om iets anders te gaan doen! Ik probeer het ook zo vaak mogelijk, maar word even vaak herinnerd aan de tijd met hem.
De ruimte die je nu voelt om na te denken, moet je nagaan dat hij altijd die ruimte opge-eist heeft, en ook gekregen heeft. Als ik terug kijk op de tijd en energie die ik in hem gestoken heb dan denk ik: waar haalde ik het vandaan? Aan de ene kant heb ik er daarom ook spijt van, aan de andere kant... ik heb geleerd.
Misschien is het inderdaad zo dat we allemaal sterke vrouwen zijn, op onze manier. Dat kan inderdaad afstoten, en aantrekken. Want BA'ers zijn niet sterk, tenminste.. niet voor anderen. Al vind ik het wel sterk om steeds iemand te kunnen aantrekken en afstoten, ook al ben ik het daar niet mee eens.
Dat ik sterk ben, en toch soms zo'n zielig hoopje mens kan zijn, dat is moeilijk te accepteren van mezelf. Maar hem niet spreken en zien geeft ook een bepaalde rust, en daar probeer ik van te genieten...
Goed idee, om iets anders te gaan doen! Ik probeer het ook zo vaak mogelijk, maar word even vaak herinnerd aan de tijd met hem.
De ruimte die je nu voelt om na te denken, moet je nagaan dat hij altijd die ruimte opge-eist heeft, en ook gekregen heeft. Als ik terug kijk op de tijd en energie die ik in hem gestoken heb dan denk ik: waar haalde ik het vandaan? Aan de ene kant heb ik er daarom ook spijt van, aan de andere kant... ik heb geleerd.
Misschien is het inderdaad zo dat we allemaal sterke vrouwen zijn, op onze manier. Dat kan inderdaad afstoten, en aantrekken. Want BA'ers zijn niet sterk, tenminste.. niet voor anderen. Al vind ik het wel sterk om steeds iemand te kunnen aantrekken en afstoten, ook al ben ik het daar niet mee eens.
Dat ik sterk ben, en toch soms zo'n zielig hoopje mens kan zijn, dat is moeilijk te accepteren van mezelf. Maar hem niet spreken en zien geeft ook een bepaalde rust, en daar probeer ik van te genieten...
donderdag 8 februari 2007 om 22:43
Hey meiden,
Ik weet ook niet of praten iets uithaalt, denk steeds meer van niet.
Waarom zou ik nu wel antwoorden krijgen die ik eerder nooit kreeg?
Maar goed, wat ik wil weten van hem is waarom hij, nu bijna 3 weken geleden, zo ontzettend tegen me tekeer ging, dát wil ik echt wel eens weten.
Aan de telefoon zei hij dat dat kwam omdat hij er misschien ook al wel klaar mee was. Wat een ZAK hè, dan zeg je dat toch gewoon!
Maar goed, ik hoor het wel, (heb gezegd dat ik het niet via de telefoon wilde bespreken) en zal hem dan ook vragen waarom hij dat niet gewoon kon zeggen. Dacht hij nou echt dat dit minder erg was?
Dat is eigenlijk mijn grootste punt, die onterechte, volledig out of the blue, en totaal nergens op slaande aanval. De heftigheid ervan, het bewust in de grond stampen, en nog even aanstampen en nog even aanstampen.
Vervolgens weggaan, wetende dat ik niet zal slapen en nog 5 nachtdiensten voor de boeg had, wat een egoïst!
En dan de volgende ochtend smsen dat zijn boze bui een beetje gezakt is.
Boze bui.....?? Ik had verdomme alleen maar op hem zitten wachten en eten voor hem gemaakt!! (wat hij ondertussen op zat te eten)
Nee, het sloeg totaal nergens op en ik wil hem dat wel eens uit horen leggen. Uiteraard hou ik er rekening mee dat hij dat niet zal kunnen.
Want hier is geen excuus en dus ook geen acceptabele uitleg voor.
Maar ik hoop op zijn minst dat hij zich schaamt.
En zal hem hoogstwaarschijnlijk ook nog vertellen dat zijn gedrag die nacht me aan mijn gewelddadige ex deed denken.
Het is zo zwak, zo misselijk en hij gaat zo heel gewoon weer lekker verder.
Hij vond het eigenlijk ook nog te vroeg om te praten, want het is pas tweeënhalve week geleden. In mijn ogen is het dus tweeënhalve week te laat. Maar hij wilde het dan voor mij wel doen.
MOOI ZO! Kom maar op! Bah... eikel...
Nee, zelf toen ik hem hoorde, wat best even wat met me deed, was ik blij dat het niet meer mijn pakkie aan was wat hij nu weer ging doen met de vriendengroep (hij was onderweg) en waar hij aankomend weekend weer uithangt (hij vertelde dat hij het weekend weg was)
Nog steeds blij ervan genezen te zijn, genezen van het idee dat ik hem wil, nog niet genezen van wat hij aangericht heeft.
En als ik me alleen voel besef ik steeds beter dat dat is omdat ik alleen ben, en niet omdat ik zijn zogenaamde aanwezigheid mis.
Het bracht alleen nog maar heel veel onrust en alle andere gevoelens die jullie kennen.
Tienjuh meis, probeer inderdaad van die rust te genieten.
Ik weet dat je je niet sterk voelt soms, wij allemaal niet denk ik, maar we zijn het wel, het bewijs daarvan hebben we (te veel) geleverd...
En (tip voor iedereen) ik 'moet' altijd vriendelijk en gezellig doen tegen klanten op mijn werk, daar krijg je veel van terug en vrolijk je ook van op!
Probeer het overal eens, op straat, in de supermarkt, op je werk, waar dan ook. Gezellig goeiedag zeggen, grapje hier en daar, doet soms echt wonderen voor je humeur!
Mikkie, nog een verjaardagsknuffel en roosje van mij! *; :R
Nog even hierover;
Zou het niet kunnen dat wij dit soort mannen aantrekken? Dat we op een of andere manier de uitdaging willen aangaan? Om hem voor je te winnen?
Dat kan dus inderdaad zoals ik al zei.
Heb er veel over gelezen de laatste tijd en hoewel de uitleg heel uitgebreid kan probeer ik het even heel kort te doen en gebruik mezelf als voorbeeld.
Als ik het goed begrepen heb ongeveer als volgt....
Mijn moeder houdt niet van me, heeft ze ook nooit gedaan, kan me niet eens herrinneren ooit bij haar op schoot gezeten te hebben. (en dat is het minst pijnlijke voorbeeld uit de geschiedenis)
Als kind denk je dan.... Als ik maar héél lief ben dat houdt ze wel van me!
Dus je bent lief, nog liever en alleriefst! Maar nog krijg je niet voor elkaar wat je zou willen... dat je moeder van je houdt.
Later schijn je onbewust weer zo'n zelfde soort strijd op te zoeken in een relatie. Misschien kun je die wel winnen en krijg je alsnog voor ekaar wat je vroeger niet lukte! Maar helaas... die strijd die win je niet....
En nou weet ik verdomme al zo lang dat ze niet van me houdt, heb 7 jaar geleden het contact definitief verbroken wat heel goed voor me is geweest, maar nu ik dit zo opschrijf moet ik janken. Bah!
Oké, over die leuke vent van mijn werk waar ik vanavond mee afgesproken had. Ik heb hem onverwachts gisterenavond nog gezien.
En het voelde uiteindelijk niet goed... kan er niet precies de vinger op leggen maar weet inmiddels ook dat dat niet hoeft.
Mijn intuïtie vertelde me dat ik het niet prettig vond, me niet op mijn gemak voelde, bang was om eerijk te zeggen dat ik liever had dat hij ging. (wat ik uiteindelijk wel gedaan heb!)
Mijn intuïtie mag ik nooit meer negeren!
Dus ik heb de afspraak voor vanavond afgezegd.
Op mijn werk komt hij iig tot augustus niet meer (vanwege andere route) en of ik verder nog wat hoor, dat zie ik wel.
Voelde me niet prettig, ben hem niks verplicht, en mag nee zeggen zoveel ik wil. Ben tenslotte al best groot ;)
Hoop dat ik niemand of niks belangrijks vergeten ben.
Vannacht nauwelijks geslapen, (hooguit 2 gebroken uurtjes) hard gewerkt, net thuis en morgen al vroeg weer aan het werk, dus de dag was vermoeiend.
Ik weet ook niet of praten iets uithaalt, denk steeds meer van niet.
Waarom zou ik nu wel antwoorden krijgen die ik eerder nooit kreeg?
Maar goed, wat ik wil weten van hem is waarom hij, nu bijna 3 weken geleden, zo ontzettend tegen me tekeer ging, dát wil ik echt wel eens weten.
Aan de telefoon zei hij dat dat kwam omdat hij er misschien ook al wel klaar mee was. Wat een ZAK hè, dan zeg je dat toch gewoon!
Maar goed, ik hoor het wel, (heb gezegd dat ik het niet via de telefoon wilde bespreken) en zal hem dan ook vragen waarom hij dat niet gewoon kon zeggen. Dacht hij nou echt dat dit minder erg was?
Dat is eigenlijk mijn grootste punt, die onterechte, volledig out of the blue, en totaal nergens op slaande aanval. De heftigheid ervan, het bewust in de grond stampen, en nog even aanstampen en nog even aanstampen.
Vervolgens weggaan, wetende dat ik niet zal slapen en nog 5 nachtdiensten voor de boeg had, wat een egoïst!
En dan de volgende ochtend smsen dat zijn boze bui een beetje gezakt is.
Boze bui.....?? Ik had verdomme alleen maar op hem zitten wachten en eten voor hem gemaakt!! (wat hij ondertussen op zat te eten)
Nee, het sloeg totaal nergens op en ik wil hem dat wel eens uit horen leggen. Uiteraard hou ik er rekening mee dat hij dat niet zal kunnen.
Want hier is geen excuus en dus ook geen acceptabele uitleg voor.
Maar ik hoop op zijn minst dat hij zich schaamt.
En zal hem hoogstwaarschijnlijk ook nog vertellen dat zijn gedrag die nacht me aan mijn gewelddadige ex deed denken.
Het is zo zwak, zo misselijk en hij gaat zo heel gewoon weer lekker verder.
Hij vond het eigenlijk ook nog te vroeg om te praten, want het is pas tweeënhalve week geleden. In mijn ogen is het dus tweeënhalve week te laat. Maar hij wilde het dan voor mij wel doen.
MOOI ZO! Kom maar op! Bah... eikel...
Nee, zelf toen ik hem hoorde, wat best even wat met me deed, was ik blij dat het niet meer mijn pakkie aan was wat hij nu weer ging doen met de vriendengroep (hij was onderweg) en waar hij aankomend weekend weer uithangt (hij vertelde dat hij het weekend weg was)
Nog steeds blij ervan genezen te zijn, genezen van het idee dat ik hem wil, nog niet genezen van wat hij aangericht heeft.
En als ik me alleen voel besef ik steeds beter dat dat is omdat ik alleen ben, en niet omdat ik zijn zogenaamde aanwezigheid mis.
Het bracht alleen nog maar heel veel onrust en alle andere gevoelens die jullie kennen.
Tienjuh meis, probeer inderdaad van die rust te genieten.
Ik weet dat je je niet sterk voelt soms, wij allemaal niet denk ik, maar we zijn het wel, het bewijs daarvan hebben we (te veel) geleverd...
En (tip voor iedereen) ik 'moet' altijd vriendelijk en gezellig doen tegen klanten op mijn werk, daar krijg je veel van terug en vrolijk je ook van op!
Probeer het overal eens, op straat, in de supermarkt, op je werk, waar dan ook. Gezellig goeiedag zeggen, grapje hier en daar, doet soms echt wonderen voor je humeur!
Mikkie, nog een verjaardagsknuffel en roosje van mij! *; :R
Nog even hierover;
Zou het niet kunnen dat wij dit soort mannen aantrekken? Dat we op een of andere manier de uitdaging willen aangaan? Om hem voor je te winnen?
Dat kan dus inderdaad zoals ik al zei.
Heb er veel over gelezen de laatste tijd en hoewel de uitleg heel uitgebreid kan probeer ik het even heel kort te doen en gebruik mezelf als voorbeeld.
Als ik het goed begrepen heb ongeveer als volgt....
Mijn moeder houdt niet van me, heeft ze ook nooit gedaan, kan me niet eens herrinneren ooit bij haar op schoot gezeten te hebben. (en dat is het minst pijnlijke voorbeeld uit de geschiedenis)
Als kind denk je dan.... Als ik maar héél lief ben dat houdt ze wel van me!
Dus je bent lief, nog liever en alleriefst! Maar nog krijg je niet voor elkaar wat je zou willen... dat je moeder van je houdt.
Later schijn je onbewust weer zo'n zelfde soort strijd op te zoeken in een relatie. Misschien kun je die wel winnen en krijg je alsnog voor ekaar wat je vroeger niet lukte! Maar helaas... die strijd die win je niet....
En nou weet ik verdomme al zo lang dat ze niet van me houdt, heb 7 jaar geleden het contact definitief verbroken wat heel goed voor me is geweest, maar nu ik dit zo opschrijf moet ik janken. Bah!
Oké, over die leuke vent van mijn werk waar ik vanavond mee afgesproken had. Ik heb hem onverwachts gisterenavond nog gezien.
En het voelde uiteindelijk niet goed... kan er niet precies de vinger op leggen maar weet inmiddels ook dat dat niet hoeft.
Mijn intuïtie vertelde me dat ik het niet prettig vond, me niet op mijn gemak voelde, bang was om eerijk te zeggen dat ik liever had dat hij ging. (wat ik uiteindelijk wel gedaan heb!)
Mijn intuïtie mag ik nooit meer negeren!
Dus ik heb de afspraak voor vanavond afgezegd.
Op mijn werk komt hij iig tot augustus niet meer (vanwege andere route) en of ik verder nog wat hoor, dat zie ik wel.
Voelde me niet prettig, ben hem niks verplicht, en mag nee zeggen zoveel ik wil. Ben tenslotte al best groot ;)
Hoop dat ik niemand of niks belangrijks vergeten ben.
Vannacht nauwelijks geslapen, (hooguit 2 gebroken uurtjes) hard gewerkt, net thuis en morgen al vroeg weer aan het werk, dus de dag was vermoeiend.
vrijdag 9 februari 2007 om 13:16
Lieve meisjes,
Ben blij dat ik dit topic heb gelezen en tegen ben gekomen! Had er zelf ook al een geopend, maar denk dat ik me beter hier kan aansluiten.
Na vier jaar relatie op en af heb ik zterdag de knoop doorgehakt. Vriendlief zat weer in t midden van de "cyclus" en stelde voor om elkaar nog maar een maal per week te zien, omdat hij niet de behoefte had om me vaker te zien. Het is al vaker gebeurd natuurlijk dat het uit is gegaan omdat hij behoefte had aan ruimte, maar dit was de eerste keer dat er iets in me knapte...Ik dacht nee, dat wil ik niet, ik ga niet meer voor een keer in de week omdat jij ruimte nodig hebt en ik je zogenaamd claim (hiermee doelde hij op het feit dat ik normale relatie dingen verwacht, zoals verantwoordelijkheid, toekomstplannen en rekening houden met elkaar...).
Ik heb dus vriendelijk bedankt voor de een maal in de week relatie...Voor t eerst in de anderhalf jaar dat het zo wisselvallig was (de eerste twee jaar was er nix aan de hand) voelde ik ook echt dat t zo niet langer kon. Daarvoor vond ik t ook verschrikkelijk als t uit was, maar wist ik elke keer dat t uiteindelijk wel weer goed zou komen, en dat was ook zo. Natuurlijk ook omdat ik dat toeliet. Nu weet ik verstandig en gevoelsmatig dat t goed is zo, dat ik geen hoop meer koester, dat t ook niet meer goed komt, met welk excuus hij strax weer zal aankomen, het is niet goed genoeg en mss nog belangrijker, veel te laat.
Ik ben op dit moment ook niet zo extreem verdrietig als voorheen, het doet wel pijn, maar ik lig geen nachtenlang te janken en voel me niet ontheemd. Dus misschien bevestigd mijn gevoel voor t eerst mijn keuze. Op die manier voel ik me wel sterk.
Het is fijn om te weten dat ik niet de enige ben die hierdoor heeft gemoeten, die heeft willen geloven dat het wel kon, of dat ie echt wel voor me ging als ik m maar de ruimte zou geven. Ik hoop dat ik achter mijn besluit blijft staan, want ik weet dat ik t moeilijk ga krijgen als ik m weer zie of hoor. Maar dat zien we in de toekomst wel weer...
Liefs MissyM
Ben blij dat ik dit topic heb gelezen en tegen ben gekomen! Had er zelf ook al een geopend, maar denk dat ik me beter hier kan aansluiten.
Na vier jaar relatie op en af heb ik zterdag de knoop doorgehakt. Vriendlief zat weer in t midden van de "cyclus" en stelde voor om elkaar nog maar een maal per week te zien, omdat hij niet de behoefte had om me vaker te zien. Het is al vaker gebeurd natuurlijk dat het uit is gegaan omdat hij behoefte had aan ruimte, maar dit was de eerste keer dat er iets in me knapte...Ik dacht nee, dat wil ik niet, ik ga niet meer voor een keer in de week omdat jij ruimte nodig hebt en ik je zogenaamd claim (hiermee doelde hij op het feit dat ik normale relatie dingen verwacht, zoals verantwoordelijkheid, toekomstplannen en rekening houden met elkaar...).
Ik heb dus vriendelijk bedankt voor de een maal in de week relatie...Voor t eerst in de anderhalf jaar dat het zo wisselvallig was (de eerste twee jaar was er nix aan de hand) voelde ik ook echt dat t zo niet langer kon. Daarvoor vond ik t ook verschrikkelijk als t uit was, maar wist ik elke keer dat t uiteindelijk wel weer goed zou komen, en dat was ook zo. Natuurlijk ook omdat ik dat toeliet. Nu weet ik verstandig en gevoelsmatig dat t goed is zo, dat ik geen hoop meer koester, dat t ook niet meer goed komt, met welk excuus hij strax weer zal aankomen, het is niet goed genoeg en mss nog belangrijker, veel te laat.
Ik ben op dit moment ook niet zo extreem verdrietig als voorheen, het doet wel pijn, maar ik lig geen nachtenlang te janken en voel me niet ontheemd. Dus misschien bevestigd mijn gevoel voor t eerst mijn keuze. Op die manier voel ik me wel sterk.
Het is fijn om te weten dat ik niet de enige ben die hierdoor heeft gemoeten, die heeft willen geloven dat het wel kon, of dat ie echt wel voor me ging als ik m maar de ruimte zou geven. Ik hoop dat ik achter mijn besluit blijft staan, want ik weet dat ik t moeilijk ga krijgen als ik m weer zie of hoor. Maar dat zien we in de toekomst wel weer...
Liefs MissyM
vrijdag 9 februari 2007 om 14:16
..of dat ie echt wel voor me ging als ik m maar de ruimte zou geven..
Missy, ik denk inderdaad dat je gelijk hebt met bovenstaande zin. Wij hebben dat denk ik allemaal gedacht ("als ik maar dit en als ik maar dat, misschien heb ik hem écht wel teveel op zijn huid gezeten" enz) )en langzamerhand komt het besef dat dat niets had uigehaald, dat die mannen dan juist helemaal van ons zouden zijn vervreemd en dat het niet draaglijk of leefbaar is om zo in een relatie te staan: telkens te moeten oppassen dat je niet teveel ruimte van hem 'inpikt'. Dat zou óók tot ene armoedig bestaan hebben geleid. Deze mannen waren vanwege hun angsten (onbewust?) vastbesloten om de boel kapot te maken. Daar konden wij niet tegenop.
Missy, ik denk inderdaad dat je gelijk hebt met bovenstaande zin. Wij hebben dat denk ik allemaal gedacht ("als ik maar dit en als ik maar dat, misschien heb ik hem écht wel teveel op zijn huid gezeten" enz) )en langzamerhand komt het besef dat dat niets had uigehaald, dat die mannen dan juist helemaal van ons zouden zijn vervreemd en dat het niet draaglijk of leefbaar is om zo in een relatie te staan: telkens te moeten oppassen dat je niet teveel ruimte van hem 'inpikt'. Dat zou óók tot ene armoedig bestaan hebben geleid. Deze mannen waren vanwege hun angsten (onbewust?) vastbesloten om de boel kapot te maken. Daar konden wij niet tegenop.
vrijdag 9 februari 2007 om 18:08
Hi Mikki,
Moet zeggen dat ik deze week eigenlijk elke dag van mezelf sta te kijken, in antwoord op hoe ik me nu voel. De laatste twee keer dat het weer "uit" was, voelde ik me zo ontzettend verlaten, zo intens verdrietig, zo ontheemd en wat nog meer dat ik blij was dat ik in ieder geval nog ademde zeg maar...Dagenlang van de kaart, alleen maar janken, heel erg zeg maar. Nu heb ik dat niet.
Zaterdagnacht, toen ik ben weggegaan bij hem, voelde ik me heel verdrietig, zondagochtend ook nog. Daarna eigenlijk niet meer, heb de hele week al een zeker overwinningsgevoel en dat is me zo vreemd dat ik maar blijf toetsen of t echt zo is. Alsof ik t niet wil geloven. Waarom moet ik niet janken, waarom lig ik niet onder de dekens??
Af en toe denk ik dat ik het verdriet onderdruk, maar eigenlijk weet ik ergens ook wel dat ik gewoon niet verdrietig ben, maar opgelucht en trots. En daar voel ik me dan weer bijna schuldig over...niet overheersend, maar t steekt nu en dan de kop op.
Mijn conclusie tot nu toe is dat het gewoon goed is zo, dat mijn gevoel en mijn hart dat beamen en dat ik me daarom onder omstandigheden vrij sterk voel. ik heb nu niet de angst meer om alleen te zijn of om nooit meer iemand te vinden, ik vind het eigenlijk wel prima zo geloof ik. Ik geloof in mezelf en heb mezelf denk ik voor een groot deel teruggewonnen door deze beslissing te nemen.
Over het verliezen van jezelf, tja daar had ik ook een heel boek over kunnen schrijven...pfff. Ik ben mezelf denk ik onderweg wel een paar keer verloren (is dat mogelijk?) en heb mezelf ook wel weer teruggevonden. Maar telkens concludeerde ik dat ikin de relatie niet mezelf was en kon zijn blijkbaar. ik werd afhankelijk, claimerig, verwachtingsvol, onredelijk. Maar voor een deel lag dat natuurlijk ook aan de situatie en voor een deel omdat ik dat toeliet.
Heb mijn grenzen inderdaad te vaak verlegd. We woonden voorheen samen, zijn toen weer apart gaan wonen. Dit heb ik echt voor mezelf weggeredeneerd met het argument dat het mss gewoon te vroeg was, of dat het voor ons niet werkt zo...Terwijl hij weer ruimte nodig had. Daarna is het nog een paar keer gebeurd dat hij weer op ZIJN voorwaarden ruimte wilde, hij bepaalde of en hoe vaak we elkaar zagen, om t benauwde aan zijn kant te verminderen. Heb zelfs twee keer door de vingers gezien dat hij vreemdgegaan is, terwijl dit (eigenlijk...) een hele duidelijke grens is voor mij persoonlijk. Dus ja, heb me behoorlijk grensverleggend gedragen en het heeft me niets opgeleverd. Behalve dat ik mezelf heel klein zag worden.
Ik wilde deze relatie idd zooo intens graag laten slagen, want hij was zo leuk en lief en knap en lekker en had de mooiste kont, ogen, etc ter wereld. Maar zie nu ook in dat het feit dat ik t graag wil, geen garantie is voor succes. Net wat jij aanhaalde, als ik maar zou werken voor twee aan de relatie kon ik zijn gebrek aan inspanning compenseren....niet dus.
Zit nu nog wel op een punt dat ik het moeilijk vind om het mooie beeld dat ik van hem heb moeilijk vind om los te laten, alsof er twee vriendjes waren. Een die heel lief was, waarmee ik uren kon praten over alles, die lekker was, oprecht en alles wat je kon wensen. En een die als ie zin had zijn muur optrok, bot was, onredelijk en al zijn angsten op mij projecteerde. vind het nog steeds moeilijk om deze twee te verenigen in de persoon die mijn vriend was...Neem aan dat dat ook zijn tijd nodig heeft en verstandelijk weet ik ook dat het over dezelfde persoon gaat.
Heb nog niet alles paginas van dit forum gelezen, maar hoe voel jij je nu dan? Gaat t wel beter met je?
Liefs
Moet zeggen dat ik deze week eigenlijk elke dag van mezelf sta te kijken, in antwoord op hoe ik me nu voel. De laatste twee keer dat het weer "uit" was, voelde ik me zo ontzettend verlaten, zo intens verdrietig, zo ontheemd en wat nog meer dat ik blij was dat ik in ieder geval nog ademde zeg maar...Dagenlang van de kaart, alleen maar janken, heel erg zeg maar. Nu heb ik dat niet.
Zaterdagnacht, toen ik ben weggegaan bij hem, voelde ik me heel verdrietig, zondagochtend ook nog. Daarna eigenlijk niet meer, heb de hele week al een zeker overwinningsgevoel en dat is me zo vreemd dat ik maar blijf toetsen of t echt zo is. Alsof ik t niet wil geloven. Waarom moet ik niet janken, waarom lig ik niet onder de dekens??
Af en toe denk ik dat ik het verdriet onderdruk, maar eigenlijk weet ik ergens ook wel dat ik gewoon niet verdrietig ben, maar opgelucht en trots. En daar voel ik me dan weer bijna schuldig over...niet overheersend, maar t steekt nu en dan de kop op.
Mijn conclusie tot nu toe is dat het gewoon goed is zo, dat mijn gevoel en mijn hart dat beamen en dat ik me daarom onder omstandigheden vrij sterk voel. ik heb nu niet de angst meer om alleen te zijn of om nooit meer iemand te vinden, ik vind het eigenlijk wel prima zo geloof ik. Ik geloof in mezelf en heb mezelf denk ik voor een groot deel teruggewonnen door deze beslissing te nemen.
Over het verliezen van jezelf, tja daar had ik ook een heel boek over kunnen schrijven...pfff. Ik ben mezelf denk ik onderweg wel een paar keer verloren (is dat mogelijk?) en heb mezelf ook wel weer teruggevonden. Maar telkens concludeerde ik dat ikin de relatie niet mezelf was en kon zijn blijkbaar. ik werd afhankelijk, claimerig, verwachtingsvol, onredelijk. Maar voor een deel lag dat natuurlijk ook aan de situatie en voor een deel omdat ik dat toeliet.
Heb mijn grenzen inderdaad te vaak verlegd. We woonden voorheen samen, zijn toen weer apart gaan wonen. Dit heb ik echt voor mezelf weggeredeneerd met het argument dat het mss gewoon te vroeg was, of dat het voor ons niet werkt zo...Terwijl hij weer ruimte nodig had. Daarna is het nog een paar keer gebeurd dat hij weer op ZIJN voorwaarden ruimte wilde, hij bepaalde of en hoe vaak we elkaar zagen, om t benauwde aan zijn kant te verminderen. Heb zelfs twee keer door de vingers gezien dat hij vreemdgegaan is, terwijl dit (eigenlijk...) een hele duidelijke grens is voor mij persoonlijk. Dus ja, heb me behoorlijk grensverleggend gedragen en het heeft me niets opgeleverd. Behalve dat ik mezelf heel klein zag worden.
Ik wilde deze relatie idd zooo intens graag laten slagen, want hij was zo leuk en lief en knap en lekker en had de mooiste kont, ogen, etc ter wereld. Maar zie nu ook in dat het feit dat ik t graag wil, geen garantie is voor succes. Net wat jij aanhaalde, als ik maar zou werken voor twee aan de relatie kon ik zijn gebrek aan inspanning compenseren....niet dus.
Zit nu nog wel op een punt dat ik het moeilijk vind om het mooie beeld dat ik van hem heb moeilijk vind om los te laten, alsof er twee vriendjes waren. Een die heel lief was, waarmee ik uren kon praten over alles, die lekker was, oprecht en alles wat je kon wensen. En een die als ie zin had zijn muur optrok, bot was, onredelijk en al zijn angsten op mij projecteerde. vind het nog steeds moeilijk om deze twee te verenigen in de persoon die mijn vriend was...Neem aan dat dat ook zijn tijd nodig heeft en verstandelijk weet ik ook dat het over dezelfde persoon gaat.
Heb nog niet alles paginas van dit forum gelezen, maar hoe voel jij je nu dan? Gaat t wel beter met je?
Liefs
vrijdag 9 februari 2007 om 18:17
Wilde ook nog ff reageren op de onzekerheid die het meebrengt en die je bijna aangepraat wordt...Natuurlijk ben ik me er van bewust dat dit ook mijn deel is en dat ik toeliet dat ik onzeker werd gemaakt. Maar mijn god wat heb ik getwijfeld aan mezelf...Pfff gek werd ik ervan. Ben ik wel leuk genoeg, niet te dik, niet te dun, niet te suf, wel sexy genoeg, doe ik dit of dat wel goed, mag ik dan geen verwachtingen hebben...op een gegeven moment begon ik bijna te geloven dat ik te hoge verwachtingen had in een relatie. Dat het raar of veelgevraagd was om de komende zomervakantie te bespreken, of wat we volgende week wilden doen, hoe hij de toekomst zag, of ie daar nog iets fatsoenlijks mee ging doen, dat soort dingen.
Gelukkig zie ik ook in dat dit hele normale dingen zijn in een relatie, maar het is zo frustrerend dat je aan je eigen waarden gaat twijfelen, door zo'n sukkel.
Hij nam t mij ronduit kwalijk als ik elke keer maar wilde plannen om iets leuks te gaan doen bijvoorbeeld...Das toch normaal in een relatie?! Als je al weinig dagen vrij hebt samen,kijk je er toch naar uit om iets gezelligs te plannen. Hij blijkbaar niet, want danmoest ie dat weer vastleggen...
Om een lang verhaal kort te maken, ik hoop dat ik me dit soort dingen nooit meer laat aanpraten en op termijn weer een leuke vent tref die wel helemaal voor me gaat en niet in zijn broek schijt bij dit soort normale dingen...
Gelukkig zie ik ook in dat dit hele normale dingen zijn in een relatie, maar het is zo frustrerend dat je aan je eigen waarden gaat twijfelen, door zo'n sukkel.
Hij nam t mij ronduit kwalijk als ik elke keer maar wilde plannen om iets leuks te gaan doen bijvoorbeeld...Das toch normaal in een relatie?! Als je al weinig dagen vrij hebt samen,kijk je er toch naar uit om iets gezelligs te plannen. Hij blijkbaar niet, want danmoest ie dat weer vastleggen...
Om een lang verhaal kort te maken, ik hoop dat ik me dit soort dingen nooit meer laat aanpraten en op termijn weer een leuke vent tref die wel helemaal voor me gaat en niet in zijn broek schijt bij dit soort normale dingen...
vrijdag 9 februari 2007 om 20:40
Hoi Missy, die onzekerheid waar jij het over hebt herkennen wij denk ik allemaal. Natuurlijk weet je dat het niet aan jou ligt en dat je leuk en lief en mooi en slim genoeg bent. Maar toch...constante afwijzing van juist die ene zorgt ervoor dat je toch gaat twijfelen. Zoals al eerder geschreven kon ik me toen ik mijn huidige vriend ontmoette niet voorstellen dat hij mij echt wou. Echt helemaal, zonder voorbehoud en rare regeltjes. Zo gewend was ik geraakt aan de manier waarop ex met me omging. Inderdaad: heel enthousiast roepen dat hij 2 weken vakantie had en die helemaal volplannen, zodat er hooguit 2 daagjes voor mij overbleven. Helaas pindakaas voor mij. Jouw vriend klinkt trouwens als de typische BA-er: aantrekken en afstoten tot je er helemaal knetter van wordt. Denk je dat het momenteel definitief voorbij is of twijfel je nog? De kans is natuurlijk groot dat hij, nu hij zich niet meer door jou "geclaimd" voelt, weer naar je toekomt. Wil je dat nog, nu je weet dat het alleen tijdelijk is en die leuke liefhebbende kant van hem weer zal verdwijnen? Als laatste kan ik met mijn hand op mijn hart zeggen dat je geen ongewone eisen stelt aan een relatie. Jij bent realistisch in je verwachtingen, hij niet.
vrijdag 9 februari 2007 om 22:33
Hey Mikkie en de rest!
Nou ik voel me ook goed!! Voel me elke dag beter... En je hoeft je er ook niet schuldig over te voelen! Je voelt je goed en niet klote/onophoudelijk emotioneel omdat je nu je eigen gevoel kent, en daar bij blijft! Dit is jouw waarheid, al die tijd heb je dat onderdrukt! Nu erken je je gevoel en verleg je niet steeds meer je grenzen voor die ander. Je zult nog wel verdriet krijgen omdat het niet zo is gegaan zoals je had gehoopt en waar je zo veel energie en liefde in hebt gestoken, maar die energie en die liefde zal ooit bij je terug komen....
Komt het verdriet, laat het dan toe, maar het zal nooit meer zo heftig zijn dat je wil dat ie je komt redden ofzoiets, dat wanhopige verdriet daar ben je nu overheen....
Elke dag dat ik niets van hem hoor, hem niet spreek voel ik dat ik groei... Elke dag erken ik mijn eigen gevoel van de laatste jaren een beetje meer en daarmee erken ik mezelf. Cijfer ik me niet meer weg voor meneer zn grillen, maar ben trouw aan mijn eigen hart.
Weet nu heel duidelijk dat ik dit noooooooit meer wil zo en dat als ie niet voor me gaat ik niet met hem verder kan. Ik geloof ook niet dat hij me nog kan overtuigen dat ie voor me zal gaan dus... het einde is in zicht.
Eigenlijk mis ik hem ook niet zo erg, omdat alle energie nu lekker bij mij blijft en ik mezelf kan zijn. Ik voel het gewoon zo klaar. Hoef niet meer in discussie, weet nu dat het zo veel fijner is zonder steeds dat emotionele getrek. Steeds maar die strijd om aandacht etc. Steeds weer op mezelf inpraten, me aanpassen etc etc...
We zijn nu wel in een machtsstrijd belandt van wie kan het langst vol houden om niet te bellen hahaha! Nou, het boeit me niet eens! Fucking macht, whatever... Ik kies voor mezelf en dat geeft mij genoeg voldoening. Hij kan zich ernaar schikken en mij geven wat ik verdien en waar ik recht op heb, of op zoek naar een andere vrouw. ha!
This is the limit!
Nou ik voel me ook goed!! Voel me elke dag beter... En je hoeft je er ook niet schuldig over te voelen! Je voelt je goed en niet klote/onophoudelijk emotioneel omdat je nu je eigen gevoel kent, en daar bij blijft! Dit is jouw waarheid, al die tijd heb je dat onderdrukt! Nu erken je je gevoel en verleg je niet steeds meer je grenzen voor die ander. Je zult nog wel verdriet krijgen omdat het niet zo is gegaan zoals je had gehoopt en waar je zo veel energie en liefde in hebt gestoken, maar die energie en die liefde zal ooit bij je terug komen....
Komt het verdriet, laat het dan toe, maar het zal nooit meer zo heftig zijn dat je wil dat ie je komt redden ofzoiets, dat wanhopige verdriet daar ben je nu overheen....
Elke dag dat ik niets van hem hoor, hem niet spreek voel ik dat ik groei... Elke dag erken ik mijn eigen gevoel van de laatste jaren een beetje meer en daarmee erken ik mezelf. Cijfer ik me niet meer weg voor meneer zn grillen, maar ben trouw aan mijn eigen hart.
Weet nu heel duidelijk dat ik dit noooooooit meer wil zo en dat als ie niet voor me gaat ik niet met hem verder kan. Ik geloof ook niet dat hij me nog kan overtuigen dat ie voor me zal gaan dus... het einde is in zicht.
Eigenlijk mis ik hem ook niet zo erg, omdat alle energie nu lekker bij mij blijft en ik mezelf kan zijn. Ik voel het gewoon zo klaar. Hoef niet meer in discussie, weet nu dat het zo veel fijner is zonder steeds dat emotionele getrek. Steeds maar die strijd om aandacht etc. Steeds weer op mezelf inpraten, me aanpassen etc etc...
We zijn nu wel in een machtsstrijd belandt van wie kan het langst vol houden om niet te bellen hahaha! Nou, het boeit me niet eens! Fucking macht, whatever... Ik kies voor mezelf en dat geeft mij genoeg voldoening. Hij kan zich ernaar schikken en mij geven wat ik verdien en waar ik recht op heb, of op zoek naar een andere vrouw. ha!
This is the limit!
vrijdag 9 februari 2007 om 22:40
Oh en Missy, die twee persoonlijkheden, dat herken ik precies! En dat is het fucking irritante eraan, want daarom blijf je steeds bij hem! Omdat hij dan net op het moment als je denkt: "wat een eikel, nu kap ik er mee!", dan doet ie weer zo lief en leuk en denk je bij jezelf:" jee ik heb me aangesteld en dingen ingebeeld blablabla". En net als je weer denkt "oh wat is ie toch leuk en wat hebben we het toch goed", dan laat ie je weer barsten en dan breek je weer....ben je weer hopeloos verdrietig, snap je er niks van waarom hij zo tegen je doet enz.
Iedere keer dat aantrekken-afstoten cyclus: in een woord: VRESELIJK!!!
Dat sloopt ons hart. Die mannen hebben ons hart niet gevoed, maar uitgebuit...
Ik ben er echt van overtuigd dat als alle vrouwen hier die hun relatie met BA-er hebben verbroken, dit nooit meer opnieuw zal overkomen, omdat je het eeen volgende keer simpelweg niet toelaat.
Iedere keer dat aantrekken-afstoten cyclus: in een woord: VRESELIJK!!!
Dat sloopt ons hart. Die mannen hebben ons hart niet gevoed, maar uitgebuit...
Ik ben er echt van overtuigd dat als alle vrouwen hier die hun relatie met BA-er hebben verbroken, dit nooit meer opnieuw zal overkomen, omdat je het eeen volgende keer simpelweg niet toelaat.
zaterdag 10 februari 2007 om 01:05
Wat een herkenning allemaal!
Maar wij komen er allemaal bovenop, echt hoor, dat geloof ik!!
Je wordt er toch gestoord van!
Aantrekken, afstoten, wie kan daar nou wel tegen?
Het één zeggen, het ander doen, dat kun je toch niet volgen?
Je wel willen zien maar vooral niet te vaak, sodemieter toch op!
We begrijpen elkaar hier helemaal lees ik wel!
Ik ben bezig met goed voor mezelf te zorgen en dat werpt nu al zijn vruchten af, dat had ik nooit verwacht!
Beter slapen, beter eten, flinke pot met supergoede vitamines aangeschaft, puur om lichamelijk ook wat sneller te herstellen (erg hè!!) lekker veel sap en fruit.
En wat nog het meeste wonderen doet, niet meer die enegrievretende vent waar je rekening mee houdt terwijl die dat niet met jou doet!
Dat zuigt je leeg, en nog verder leeg tot je helemaal totaal OP bent en nergens meer energie voor hebt, laat staan nog zin in hebt.
En nu... gisteren lekker lopen zingen (da's lang geleden)
vanavond dubbel gelegen met mijn vriendin (wanneer heb ik voor het laatst écht gelachen??)
En afgelopen dagen met veel plezier hard gewerkt, anders dan anders, niet al je energie vanuit je tenen moeten halen en niet totaal afgebrand naar huis gaan.
Super hè!
Ik heb hem niet nodig, ben zelfs veel beter af zonder hem, en dat is zo fijn!
En nu... lekker weekend! :D (haha, da's nog even wennen)
Maar wij komen er allemaal bovenop, echt hoor, dat geloof ik!!
Je wordt er toch gestoord van!
Aantrekken, afstoten, wie kan daar nou wel tegen?
Het één zeggen, het ander doen, dat kun je toch niet volgen?
Je wel willen zien maar vooral niet te vaak, sodemieter toch op!
We begrijpen elkaar hier helemaal lees ik wel!
Ik ben bezig met goed voor mezelf te zorgen en dat werpt nu al zijn vruchten af, dat had ik nooit verwacht!
Beter slapen, beter eten, flinke pot met supergoede vitamines aangeschaft, puur om lichamelijk ook wat sneller te herstellen (erg hè!!) lekker veel sap en fruit.
En wat nog het meeste wonderen doet, niet meer die enegrievretende vent waar je rekening mee houdt terwijl die dat niet met jou doet!
Dat zuigt je leeg, en nog verder leeg tot je helemaal totaal OP bent en nergens meer energie voor hebt, laat staan nog zin in hebt.
En nu... gisteren lekker lopen zingen (da's lang geleden)
vanavond dubbel gelegen met mijn vriendin (wanneer heb ik voor het laatst écht gelachen??)
En afgelopen dagen met veel plezier hard gewerkt, anders dan anders, niet al je energie vanuit je tenen moeten halen en niet totaal afgebrand naar huis gaan.
Super hè!
Ik heb hem niet nodig, ben zelfs veel beter af zonder hem, en dat is zo fijn!
En nu... lekker weekend! :D (haha, da's nog even wennen)
zondag 11 februari 2007 om 15:09
Hoi meiden!
Inderdaad 2 persoonlijkheden ja.
Heb ik hem ook wel eens gezegd, het is net of je twee verschillende personen bent. Op de ene ben ik stapegek en de andere trapt op mijn hart...
Hier gaat het goed
Gisterenavond gezellig naar de kroeg geweest, was erg leuk!
Vanavond ga ik de nachtdienst in, dus ben weer de hele week onder de pannen om het zo maar te zeggen.
Het is zeker triest dat het slechte blijft overheersen mikkie, maar ben er toch maar blij om, juist omdat je weet hoeveel pijn hij je gedaan heeft.
Dat mag nooit meer gebeuren hoor!
Ik heb dat ook, en gelukkig maar.
Heb hem nu 3 weken niet gezien en mis hem gelukkig helemaal niet.
Laatste keer dat ik hem zag was natuurlijk ook wel erg heftig.
Ben gelukkig nog steeds blij met de rust, wat een ruimte en zaligheid zeg, alsof je jezelf weer terug hebt, dat is echt onbetaalbaar!
De enkele momenten dat ik iets mis, me alleen en rot voel, vallen in het niet bij de tijd dat ik bij hem was en me zo veel vaker en veel erger voelde.
En ik besef dat als ik me nu wel eens zo voel dat het NIET zo is dat ik hem mis. Want wees eerlijk, zo iemand kun je gewoon missen als kiespijn...
Ik ben genezen van de illusie dat ik niet zonder hem kon, en dat is het allerbelangrijkste, de enige manier om er echt vanaf te zijn.
Nu zef nog opknappen, maar het gaat vooralsnog goed.
Heb zelfs, voor het eerst sinds tíjden een echt leuk, fijn en relaxt weekend!
En ik hoop dat jullie dat allemaal hebben en dat er nog maar velen mogen volgen *;
Inderdaad 2 persoonlijkheden ja.
Heb ik hem ook wel eens gezegd, het is net of je twee verschillende personen bent. Op de ene ben ik stapegek en de andere trapt op mijn hart...
Hier gaat het goed
Gisterenavond gezellig naar de kroeg geweest, was erg leuk!
Vanavond ga ik de nachtdienst in, dus ben weer de hele week onder de pannen om het zo maar te zeggen.
Het is zeker triest dat het slechte blijft overheersen mikkie, maar ben er toch maar blij om, juist omdat je weet hoeveel pijn hij je gedaan heeft.
Dat mag nooit meer gebeuren hoor!
Ik heb dat ook, en gelukkig maar.
Heb hem nu 3 weken niet gezien en mis hem gelukkig helemaal niet.
Laatste keer dat ik hem zag was natuurlijk ook wel erg heftig.
Ben gelukkig nog steeds blij met de rust, wat een ruimte en zaligheid zeg, alsof je jezelf weer terug hebt, dat is echt onbetaalbaar!
De enkele momenten dat ik iets mis, me alleen en rot voel, vallen in het niet bij de tijd dat ik bij hem was en me zo veel vaker en veel erger voelde.
En ik besef dat als ik me nu wel eens zo voel dat het NIET zo is dat ik hem mis. Want wees eerlijk, zo iemand kun je gewoon missen als kiespijn...
Ik ben genezen van de illusie dat ik niet zonder hem kon, en dat is het allerbelangrijkste, de enige manier om er echt vanaf te zijn.
Nu zef nog opknappen, maar het gaat vooralsnog goed.
Heb zelfs, voor het eerst sinds tíjden een echt leuk, fijn en relaxt weekend!
En ik hoop dat jullie dat allemaal hebben en dat er nog maar velen mogen volgen *;
zondag 11 februari 2007 om 22:02
Hallo allemaal,
Wat ik me afvraag: is dit het vervolg op het topic "hij flikt het weer"?
Ik heb daar vorig jaar ook een aantal keren meegeschreven, onder de naam Toto. Ik had toen al problemen met mijn vriend, en mijn ogen gingen open door dit topic.
Ik ben vorig jaar september alleen gaan wonen na een relatie van bijna 4 jaar. Ook hij had verschillende keren dips, wist ie ineens niet meer wat ie wilde met zijn leven. Zelfs toen ik in november 2005 mijn flat had opgezegd....Op de dag dat ik mijn meubels naar zijn woning overhuisde, kreeg hij het benauwd, wist ie niet wat ie wilde met zijn leven........daar sta je dan!!
Een tijd daarna ging het goed, december 2005 wilde hij zelfs trouwen en een kindje.....ik nog niet...
Mei 2006......WEER een dip, weer niet weten wat ie wil....van mij houden maar ook verliefd op een ander, ineens weer de kriebels van zijn ex (van wie hij al ruim 4 jaar gescheiden is. wel contact ivm kids).
Ik was het zat, om samen te zijn met een man die eens in de 3 of 4 maanden een dip krijgt. Tijd bij mijn moeder gewoond, en nu dus alleen op een flat, waar ik zielsgelukkig mee ben.
Einde relatie, zou je denken. Maar vriend bleef steeds contact zoeken, hoe meer afstand ik nam, hoe meer hij naar me toe kwam. Wilde met mij oud worden, hield van me, spijt, blablabla......
Om een lang verhaal iets korter te maken.....Ik kwam er in november achter, dat hij in de tussentijd (al sinds MEI!!) een relatie met een collega had....terwijl hij dus ook lieve woordjes tegen mij zei, en zei dat ie me terug wilde.......
Nou ja, ik ben daardoor echt gebroken, was er letterlijk ziek van!! Ik heb daarom toen alle contact verbroken, telefoonnummers veranderd, niet meer op mail gereageerd, chat eruit gegooid....
Hij is toen op zakenreis geweest, en toen hij contact met me wilde zoeken (dat was ongeveer na een maand) was ik dus niet meer bereikbaar.
Hij ging echt over de rooie, belde bij me aan, en stond hem via de intercom te woord. ik heb hem niet binnen gelaten, maar was wel te zwak om hem echt te laten staan.....heb hem dus, zoals hij smeekte (!) gebeld....
Nou ja, het kwam erop neer dat hij zo ontzettend veel spijt had dat ie me aan de kant had gezet, huilen, mooie woorden,kindje, samenwonen, trouwen, ik was zijn grote liefde, hij miste me zo vreselijk en hij had me nooit zo moeten behandelen.... en hoewel ik me in het begin heel erg afstandelijk opstelde, smolt ik toch weer.....
En toen ik dichterbij kwam, sloeg hij radicaal om.......Ineens geen lieve woorden meer, wilde alleen zijn, ineens praatte hij weer over die bewuste collega.....hij wist niet of ie nog wel een relatie wilde......
En het stomme is......de eerste week was ik de weg kwijt, dacht ik "wat overkomt me nu dan weer...."
Maar ik ben gaan nadenken, heb veel gepraat erover met mijn zus......En het is net alsof er nu pas echt kwartjes gaan vallen....Alsof ik me nu pas realiseer dat dit echt nooit zal veranderen.....
Ben gisteravond gaan stappen, en ik voelde me geweldig!! Niet omdat ik op een andere vent uit was, maar ik voelde me vrij.....
Alsof het me niet meer raakt, alsof ik nu pas besef dat ik met hem nooit gelukkig zal worden. Ja, 2 of 3 maanden en dan weer diep ongelukkig...
En dat ik niet jaloers moet zijn als hij een ander heeft, maar dat ik juist medelijden met diegene moet hebben......
Hij heeft die bewuste collega ook allerlei beloftes gedaan....en op het moment dat zij het gevoel kreeg een relatie op te bouwen, kreeg hij het benauwd......
Ik merk wel, en dat lees ik in jullie verhalen ook, dat zo'n relatie veel emotioneel stuk maakt.....Inderdaad, je gaat vreselijk aan jezelf twijfelen. En ik ben ook best bang voor een volgende relatie.....bang dat ik weer op mijn bek ga.....
Ik heb mijn ex (?) ( we hebben er nog steeds niet duidelijk een punt achter gezet.....misschien moet IK dat maar eens doen?!) deze week geconfronteerd met Bindingsangst.....Maar hij ontkent het.....Hoe is dat bij jullie eigenlijk? Geven de heren het toe dat ze er last van hebben?
Ben blij dat ik deze topic gevonden heb, zal er in ieder geval veel lezen!! Zo kunnen we elkaar helpen sterk te blijven!!
Liefs, Bella
Wat ik me afvraag: is dit het vervolg op het topic "hij flikt het weer"?
Ik heb daar vorig jaar ook een aantal keren meegeschreven, onder de naam Toto. Ik had toen al problemen met mijn vriend, en mijn ogen gingen open door dit topic.
Ik ben vorig jaar september alleen gaan wonen na een relatie van bijna 4 jaar. Ook hij had verschillende keren dips, wist ie ineens niet meer wat ie wilde met zijn leven. Zelfs toen ik in november 2005 mijn flat had opgezegd....Op de dag dat ik mijn meubels naar zijn woning overhuisde, kreeg hij het benauwd, wist ie niet wat ie wilde met zijn leven........daar sta je dan!!
Een tijd daarna ging het goed, december 2005 wilde hij zelfs trouwen en een kindje.....ik nog niet...
Mei 2006......WEER een dip, weer niet weten wat ie wil....van mij houden maar ook verliefd op een ander, ineens weer de kriebels van zijn ex (van wie hij al ruim 4 jaar gescheiden is. wel contact ivm kids).
Ik was het zat, om samen te zijn met een man die eens in de 3 of 4 maanden een dip krijgt. Tijd bij mijn moeder gewoond, en nu dus alleen op een flat, waar ik zielsgelukkig mee ben.
Einde relatie, zou je denken. Maar vriend bleef steeds contact zoeken, hoe meer afstand ik nam, hoe meer hij naar me toe kwam. Wilde met mij oud worden, hield van me, spijt, blablabla......
Om een lang verhaal iets korter te maken.....Ik kwam er in november achter, dat hij in de tussentijd (al sinds MEI!!) een relatie met een collega had....terwijl hij dus ook lieve woordjes tegen mij zei, en zei dat ie me terug wilde.......
Nou ja, ik ben daardoor echt gebroken, was er letterlijk ziek van!! Ik heb daarom toen alle contact verbroken, telefoonnummers veranderd, niet meer op mail gereageerd, chat eruit gegooid....
Hij is toen op zakenreis geweest, en toen hij contact met me wilde zoeken (dat was ongeveer na een maand) was ik dus niet meer bereikbaar.
Hij ging echt over de rooie, belde bij me aan, en stond hem via de intercom te woord. ik heb hem niet binnen gelaten, maar was wel te zwak om hem echt te laten staan.....heb hem dus, zoals hij smeekte (!) gebeld....
Nou ja, het kwam erop neer dat hij zo ontzettend veel spijt had dat ie me aan de kant had gezet, huilen, mooie woorden,kindje, samenwonen, trouwen, ik was zijn grote liefde, hij miste me zo vreselijk en hij had me nooit zo moeten behandelen.... en hoewel ik me in het begin heel erg afstandelijk opstelde, smolt ik toch weer.....
En toen ik dichterbij kwam, sloeg hij radicaal om.......Ineens geen lieve woorden meer, wilde alleen zijn, ineens praatte hij weer over die bewuste collega.....hij wist niet of ie nog wel een relatie wilde......
En het stomme is......de eerste week was ik de weg kwijt, dacht ik "wat overkomt me nu dan weer...."
Maar ik ben gaan nadenken, heb veel gepraat erover met mijn zus......En het is net alsof er nu pas echt kwartjes gaan vallen....Alsof ik me nu pas realiseer dat dit echt nooit zal veranderen.....
Ben gisteravond gaan stappen, en ik voelde me geweldig!! Niet omdat ik op een andere vent uit was, maar ik voelde me vrij.....
Alsof het me niet meer raakt, alsof ik nu pas besef dat ik met hem nooit gelukkig zal worden. Ja, 2 of 3 maanden en dan weer diep ongelukkig...
En dat ik niet jaloers moet zijn als hij een ander heeft, maar dat ik juist medelijden met diegene moet hebben......
Hij heeft die bewuste collega ook allerlei beloftes gedaan....en op het moment dat zij het gevoel kreeg een relatie op te bouwen, kreeg hij het benauwd......
Ik merk wel, en dat lees ik in jullie verhalen ook, dat zo'n relatie veel emotioneel stuk maakt.....Inderdaad, je gaat vreselijk aan jezelf twijfelen. En ik ben ook best bang voor een volgende relatie.....bang dat ik weer op mijn bek ga.....
Ik heb mijn ex (?) ( we hebben er nog steeds niet duidelijk een punt achter gezet.....misschien moet IK dat maar eens doen?!) deze week geconfronteerd met Bindingsangst.....Maar hij ontkent het.....Hoe is dat bij jullie eigenlijk? Geven de heren het toe dat ze er last van hebben?
Ben blij dat ik deze topic gevonden heb, zal er in ieder geval veel lezen!! Zo kunnen we elkaar helpen sterk te blijven!!
Liefs, Bella
zondag 11 februari 2007 om 22:07
En oh ja, wat ik nog vergeten ben....
Missy.....jouw verhaal is bijna mijn verhaal......Vriend ook 2 keer vreemdgegaan....Ook samengewoond en toen weer apart....
Jezelf wegcijferen, en volledig kwijt zijn....
Ben nu hard bezig mezelf weer terug te vinden....met behulp van counseling.
Hij zegt ook "leven met een man met bindingsangst is niet vol te houden.....OF je accepteert dat hij zo is en leeft ieder je eigen leven, OF je accepteert het niet en stopt ermee.......Anders heb je geen leven, zo'n man is niet te veranderen, tenzij hij zelf WIL veranderen dmv zware therapie.....
Missy.....jouw verhaal is bijna mijn verhaal......Vriend ook 2 keer vreemdgegaan....Ook samengewoond en toen weer apart....
Jezelf wegcijferen, en volledig kwijt zijn....
Ben nu hard bezig mezelf weer terug te vinden....met behulp van counseling.
Hij zegt ook "leven met een man met bindingsangst is niet vol te houden.....OF je accepteert dat hij zo is en leeft ieder je eigen leven, OF je accepteert het niet en stopt ermee.......Anders heb je geen leven, zo'n man is niet te veranderen, tenzij hij zelf WIL veranderen dmv zware therapie.....
maandag 12 februari 2007 om 07:39
Goeiemorgen meiden en welkom Bella.
Dat hou je inderdaad niet vol nee, zoals je zelf ok al zult merken en zult blijven merken. De energie die ik nu heb, nu ik geen rekening meer hoef te houden met een man die dat niet met mij doet en die het bovendien onmogelijk maakte om er nog rekening mee te kunnen of willen houden is me heel veel waard! Nu ik het wat meer van een afstandje kan bekijken zie ik pas hoe erg ik mezelf kwijt was, begrijp ik ook pas echt wat dat inhoudt.
En dát wil ik nooit meer!!
In het begin (na een paar maanden) vertelde hij zelf zich niet echt te kunnen binden.
Later gebruikte hij de smoezen dat hij niet verliefd op me was en dat er wel een vonk was maar niet dé vonk. (hoe kwetsend!)
Natuurlijk willen deze mannen er niet aan dat ze BA hebben.
Dat zou namelijk hetzelfde zijn als toegeven dat ze een heel groot probleem hebben...
En dan moet je iets, óf geen relatie aangaan, óf aan het probleem willen werken. (vind ik) Maar als ze geen verantwoordelijkheid voor hun gedrag willen nemen zullen ze nooit toegeven dat er iets vreselijk mis is.
Frustrerend... maar je zult nooit horen wat je wilt horen.
En je zult nooit ontvangen (op emotioneel gebied) wat je verdiend om te ontvangen.
we hebben er nog steeds niet duidelijk een punt achter gezet.....misschien moet IK dat maar eens doen?!
Dat is het beste wat je zou kunnen doen....
Ik wens je veel sterkte en schrijf maar lekker van je af.
Hoop dat je net zoveel aan dit topic zult hebben als ik! *;
Dat hou je inderdaad niet vol nee, zoals je zelf ok al zult merken en zult blijven merken. De energie die ik nu heb, nu ik geen rekening meer hoef te houden met een man die dat niet met mij doet en die het bovendien onmogelijk maakte om er nog rekening mee te kunnen of willen houden is me heel veel waard! Nu ik het wat meer van een afstandje kan bekijken zie ik pas hoe erg ik mezelf kwijt was, begrijp ik ook pas echt wat dat inhoudt.
En dát wil ik nooit meer!!
In het begin (na een paar maanden) vertelde hij zelf zich niet echt te kunnen binden.
Later gebruikte hij de smoezen dat hij niet verliefd op me was en dat er wel een vonk was maar niet dé vonk. (hoe kwetsend!)
Natuurlijk willen deze mannen er niet aan dat ze BA hebben.
Dat zou namelijk hetzelfde zijn als toegeven dat ze een heel groot probleem hebben...
En dan moet je iets, óf geen relatie aangaan, óf aan het probleem willen werken. (vind ik) Maar als ze geen verantwoordelijkheid voor hun gedrag willen nemen zullen ze nooit toegeven dat er iets vreselijk mis is.
Frustrerend... maar je zult nooit horen wat je wilt horen.
En je zult nooit ontvangen (op emotioneel gebied) wat je verdiend om te ontvangen.
we hebben er nog steeds niet duidelijk een punt achter gezet.....misschien moet IK dat maar eens doen?!
Dat is het beste wat je zou kunnen doen....
Ik wens je veel sterkte en schrijf maar lekker van je af.
Hoop dat je net zoveel aan dit topic zult hebben als ik! *;
maandag 12 februari 2007 om 10:03
Goeiemorgen meiden,
Is alles goed met jullie? Ik heb gister weer even het bewijs onder ogen moeten zien dat zelfs ik nog altijd naweeen heb van de relatie met BA-er. Het gevoel dat ik niet speciaal genoeg voor hem was dan vooral. Had een gezellig weekend met vriend tot er toevallig bij uitzoeken van oude spullen een liefdesbriefje van zijn ex-vrouw tevoorschijn kwam. Iets van jaren geleden, waar maak ik me druk over? Maar toch schiet dan gelijk door me heen: 'Zie je wel dat ik niet echt bijzonder voor je ben, wat je met mij had kun je met iedereen hebben'. Ik heb 'm gezegd dat ik het moeilijk vind maar dat het MIJN probleem is, zij is nu eenmaal de moeder van zijn kind en het is logisch dat zij een rol in zijn leven speelt. Vlak erna belde ze natuurlijk om iets af te spreken over hun kind... Bah, ik baal ervan dat mijn ex me door me zo te behandelen 'verpest' heeft. Zo was ik vroeger niet. Gelukkig dat mijn negatieve emoties niet blijven overheersen, ik weet dat het echt gevoel dat ik voor mijn vriend heb hierdoor niet verandert. Maar toch... ik moet het even kwijt: bleeeeh!!!
Is alles goed met jullie? Ik heb gister weer even het bewijs onder ogen moeten zien dat zelfs ik nog altijd naweeen heb van de relatie met BA-er. Het gevoel dat ik niet speciaal genoeg voor hem was dan vooral. Had een gezellig weekend met vriend tot er toevallig bij uitzoeken van oude spullen een liefdesbriefje van zijn ex-vrouw tevoorschijn kwam. Iets van jaren geleden, waar maak ik me druk over? Maar toch schiet dan gelijk door me heen: 'Zie je wel dat ik niet echt bijzonder voor je ben, wat je met mij had kun je met iedereen hebben'. Ik heb 'm gezegd dat ik het moeilijk vind maar dat het MIJN probleem is, zij is nu eenmaal de moeder van zijn kind en het is logisch dat zij een rol in zijn leven speelt. Vlak erna belde ze natuurlijk om iets af te spreken over hun kind... Bah, ik baal ervan dat mijn ex me door me zo te behandelen 'verpest' heeft. Zo was ik vroeger niet. Gelukkig dat mijn negatieve emoties niet blijven overheersen, ik weet dat het echt gevoel dat ik voor mijn vriend heb hierdoor niet verandert. Maar toch... ik moet het even kwijt: bleeeeh!!!
maandag 12 februari 2007 om 13:19
Hi meiden en idd welkom Bella!
Fijn dat je hier herkenning vind, hoe moeilijk het ook is.
Heb n redelijk goed weekend gehad. Vrijdag een afscheidsfeestje van een collega gehad...Daar was ex ook (we werken twee dagen per week samen...). Merkte dat ik het erg moeilijk mee had. Hij was zo (irritant) lief. Deed alsof er nix aan de hand was. Andere collega maakte een opmerking, "wat fijn dat jullie samen op vakantie gaan strax..." en ex reageerde hier niet op. Zo van "tja nu ff toch niet". Hij heeft het niet eens uitgelegd, dat mag ik weer doen. hij heeft er nix van verteld, dat vind ik wel raar. Merkte dat ik die avond heel erg de behoefte had om m aan te raken, om te knuffelen, om te zoenen, misschien uit gewoonte, maar moest me echt inhouden om het niet te doen. Heb t ook niet gedaan natuurlijk, maar het was zo'n rare gewaarwording. Dat ik in mijn hoofd weet dat t niet werkt, dat ik heel helder voor ogen heb wat er gebeurd is en dat het geen toekomst heeft. Maar dan zie ik hem en is alleen de fysieke aantrekkingskracht zo overweldigend, alsof elke vezel in mijn lijf om hem schreeuwt....Vind t bijna triest klinken als ik t zo opschrijf, maar het voelde echt zo. heb me er ook echt tegen moeten verzetten...
Weet dat t beter is zo, maar het zet me dan weer aan t denken en dan wil ik het weer analyseren...terwijl ik al weet wat de uitkomst is, ik baal er dan ontzettend van dat hij nog steeds iets met me doet. Weet ook dat dat niet van vandaag op morgen overgaat, maar wil niet dat hij dat merkt...
Sorry, ben dus een btje in de war vandaag. Sta nog steeds achter mijn beslissing, maar baal gewoon van mezelf. Wil eigenlijk dat de pijn en het missen in een klap over is. Heb niet zo'n zin om er door heen te gaan, om t te beleven, ook omdat hji het eigenlijk niet waard is...
Fijn dat je hier herkenning vind, hoe moeilijk het ook is.
Heb n redelijk goed weekend gehad. Vrijdag een afscheidsfeestje van een collega gehad...Daar was ex ook (we werken twee dagen per week samen...). Merkte dat ik het erg moeilijk mee had. Hij was zo (irritant) lief. Deed alsof er nix aan de hand was. Andere collega maakte een opmerking, "wat fijn dat jullie samen op vakantie gaan strax..." en ex reageerde hier niet op. Zo van "tja nu ff toch niet". Hij heeft het niet eens uitgelegd, dat mag ik weer doen. hij heeft er nix van verteld, dat vind ik wel raar. Merkte dat ik die avond heel erg de behoefte had om m aan te raken, om te knuffelen, om te zoenen, misschien uit gewoonte, maar moest me echt inhouden om het niet te doen. Heb t ook niet gedaan natuurlijk, maar het was zo'n rare gewaarwording. Dat ik in mijn hoofd weet dat t niet werkt, dat ik heel helder voor ogen heb wat er gebeurd is en dat het geen toekomst heeft. Maar dan zie ik hem en is alleen de fysieke aantrekkingskracht zo overweldigend, alsof elke vezel in mijn lijf om hem schreeuwt....Vind t bijna triest klinken als ik t zo opschrijf, maar het voelde echt zo. heb me er ook echt tegen moeten verzetten...
Weet dat t beter is zo, maar het zet me dan weer aan t denken en dan wil ik het weer analyseren...terwijl ik al weet wat de uitkomst is, ik baal er dan ontzettend van dat hij nog steeds iets met me doet. Weet ook dat dat niet van vandaag op morgen overgaat, maar wil niet dat hij dat merkt...
Sorry, ben dus een btje in de war vandaag. Sta nog steeds achter mijn beslissing, maar baal gewoon van mezelf. Wil eigenlijk dat de pijn en het missen in een klap over is. Heb niet zo'n zin om er door heen te gaan, om t te beleven, ook omdat hji het eigenlijk niet waard is...
