Relaties
alle pijlers
De bom is ontploft, advies nodig please
zondag 11 november 2007 om 17:07
nav mijn andere berichten '' Ex neemt opnieuw contact op en hoe doen jullie dat vooroordelen van de omgeving"
De bom is ontploft, de omgeving heeft via anderen gehoord dat ik weer contact heb met hem waardoor ik er niet meer onderuit kon. Ik had het liever zelf verteld, maar doordat dat is gebeurd is het niet anders.
M'n ouders / familie zijn heel boos en teleurgesteld dat ik weer in zo'n situatie ''trap''. Dat ik me leven vergooi, en dat als ik verder ga het nooit zullen accepteren. Ik snap heel goed hun reactie en dat mag ook, ze zijn ongerust en willen het beste voor me.
Maar als ik me om het moment met deze man gelukkig voel wat moet ik dan doen? Zij kunnen me nu toch niet voor de keuze zetten contact verbreken of je bent hier niet meer welkom?
Ik weet toch ook niet hoe het verder gaat lopen, ze kunnen mij het toch niet verbieden? Ik woon nog thuis, maar ze kunnen me slechts vastbinden.
Nogmaals ik snap hun woede en verdriet, het is echt niet dat ik het ben vergeten. maar ik wil niemand pijn doen. Als je ouders je voor een keus zetten, dat doet erg veel pijn. Ik heb er ontzettend veel verdriet van m'n ''vriend'' ook, hij zal me altijd steunen. Zij geloven niet dat mensen kunnen veranderen, en dat ze een 2e kans verdienen. Ik geloof er wel in, en hoop dat als we het even laten rusten het wel los loopt.
Niemand kan voor mij bepalen, maar ik zit echt even met m'n handen in het haar. Ik wil gelukkig voelen, en nu dat ik zo onder druk word gezet, maakt me ongelukkig.
Wat moet ik hier nu mee?
Verdrietige moeilijk2
De bom is ontploft, de omgeving heeft via anderen gehoord dat ik weer contact heb met hem waardoor ik er niet meer onderuit kon. Ik had het liever zelf verteld, maar doordat dat is gebeurd is het niet anders.
M'n ouders / familie zijn heel boos en teleurgesteld dat ik weer in zo'n situatie ''trap''. Dat ik me leven vergooi, en dat als ik verder ga het nooit zullen accepteren. Ik snap heel goed hun reactie en dat mag ook, ze zijn ongerust en willen het beste voor me.
Maar als ik me om het moment met deze man gelukkig voel wat moet ik dan doen? Zij kunnen me nu toch niet voor de keuze zetten contact verbreken of je bent hier niet meer welkom?
Ik weet toch ook niet hoe het verder gaat lopen, ze kunnen mij het toch niet verbieden? Ik woon nog thuis, maar ze kunnen me slechts vastbinden.
Nogmaals ik snap hun woede en verdriet, het is echt niet dat ik het ben vergeten. maar ik wil niemand pijn doen. Als je ouders je voor een keus zetten, dat doet erg veel pijn. Ik heb er ontzettend veel verdriet van m'n ''vriend'' ook, hij zal me altijd steunen. Zij geloven niet dat mensen kunnen veranderen, en dat ze een 2e kans verdienen. Ik geloof er wel in, en hoop dat als we het even laten rusten het wel los loopt.
Niemand kan voor mij bepalen, maar ik zit echt even met m'n handen in het haar. Ik wil gelukkig voelen, en nu dat ik zo onder druk word gezet, maakt me ongelukkig.
Wat moet ik hier nu mee?
Verdrietige moeilijk2
zondag 11 november 2007 om 17:17
Moeilijk hoor! Er is natuurlijk ook geen voor de hand liggende oplossing voor... Misschien moet je het even laten bezinken en proberen er met je ouders rustig over te praten. Ik vind wel dat zij je de kans moeten geven om het uit te leggen...
Ik vind het echt 'not done' van je ouders om je nu zo voor een keus te zetten. Natuurlijk, hij heeft fouten gemaakt, maar het is toch geen drugsdealer, crimineel of weet ik veel wat. Je zegt hier dat je hun verdriet en boosheid snapt, misschien is het goed om dat ook naar je ouders uit te spreken en dat je hun bezorgdheid waardeert, maar dat je graag wil laten zien dat er iets veranderd is.
Ik vind het echt 'not done' van je ouders om je nu zo voor een keus te zetten. Natuurlijk, hij heeft fouten gemaakt, maar het is toch geen drugsdealer, crimineel of weet ik veel wat. Je zegt hier dat je hun verdriet en boosheid snapt, misschien is het goed om dat ook naar je ouders uit te spreken en dat je hun bezorgdheid waardeert, maar dat je graag wil laten zien dat er iets veranderd is.
zondag 11 november 2007 om 17:41
ja misschien kan je dat even toelichten. Als het iemand is die jou echt slecht behandeld heeft, dan snap ik werkelijk niet dat je terug gaat naar zo iemand. Ik snap dan ook je ouders wel, die zijn zo ongerust en houden zoveel van je, ze voelen zich waarschijnlijk zo machteloos om jou weer weg te zien glijden, dat ze je voor een keus stellen. Natuurlijk mogen ze dat niet doen, maar die mensen zijn misschien ook wanhopig. Wat doe je jezelf en je naasten eigenlijk aan?
zondag 11 november 2007 om 17:48
Moeilijk, reuze onhandig wanneer je maar topics blijft openen!
Je hebt er nu 3 lopen........
Maar meid, jij wilde weer in zee met je vriend. Ga met je ouders praten als een volwassen vrouw en zorg dat ze je serieus nemen.
Je wist dat dit zou komen en door het heft niet in eigen hand te nemen, kom je voor zo'n situatie te staan.
De enige oplossing nu is, dat jij eens dingen gaat ondernemen.
Je hebt er nu 3 lopen........
Maar meid, jij wilde weer in zee met je vriend. Ga met je ouders praten als een volwassen vrouw en zorg dat ze je serieus nemen.
Je wist dat dit zou komen en door het heft niet in eigen hand te nemen, kom je voor zo'n situatie te staan.
De enige oplossing nu is, dat jij eens dingen gaat ondernemen.
zondag 11 november 2007 om 20:25
Neem me niet kwalijk dat ik meerdere topics heb geopend. Het was helemaal niet m'n bedoeling zo, maar goed.
Goed, ik geef m'n ouders gelijk wbt de losse handjes van hem toen. Dat mag en kan ook niet door de beugel, maar dat is geweest en we zijn nu 3 jaar verder. M'n ouders hebben het beste met me voor, en zijn er altijd voor me geweest en nog steeds daar ben ik ze ook erg dankbaar voor. Maar ze kunnen het me toch niet gaan verbieden, ik moet het dan toch zelf ondervinden.
Goed, ik geef m'n ouders gelijk wbt de losse handjes van hem toen. Dat mag en kan ook niet door de beugel, maar dat is geweest en we zijn nu 3 jaar verder. M'n ouders hebben het beste met me voor, en zijn er altijd voor me geweest en nog steeds daar ben ik ze ook erg dankbaar voor. Maar ze kunnen het me toch niet gaan verbieden, ik moet het dan toch zelf ondervinden.
zondag 11 november 2007 om 21:37
zondag 11 november 2007 om 21:50
Moeilijk2,
Zelf ben ik in de overtuiging dat wanneer eenmaal die grens is overscheden, herhaling zal volgen. Mishandeling is echt de grootste daad van disrespect (ga ik vanuit als ik bovenstaande reacties lees). Maar het is jouw keus, en het is jouw proces om dit besef te krijgen. Het is meer dan logisch dat jouw familie je hiervoor wilt behoeden, zij hebben het beste met jou voor. Heb jij dat met jezelf? Als hij echt wilt veranderen en kunt beloven dat hij die grens nooit meer zal overschijden, dan zou het dapper zijn als hij naar je ouders kan gaan om met hen te praten en dat jullie samen hulp zoeken om herhaling te voorkomen.
Als je er dan toch weer voor wilt kiezen, zou ik het dan wel doen met deze voorwaarden. Kies dan ook echt voor jezelf. En het feit dat je hier bloedserieus mee omgaat, zal ook wat meer vertrouwen wekken naar je familie zodat ook zij zich minder ongerust hoeven te maken.
Sterkte!
Zelf ben ik in de overtuiging dat wanneer eenmaal die grens is overscheden, herhaling zal volgen. Mishandeling is echt de grootste daad van disrespect (ga ik vanuit als ik bovenstaande reacties lees). Maar het is jouw keus, en het is jouw proces om dit besef te krijgen. Het is meer dan logisch dat jouw familie je hiervoor wilt behoeden, zij hebben het beste met jou voor. Heb jij dat met jezelf? Als hij echt wilt veranderen en kunt beloven dat hij die grens nooit meer zal overschijden, dan zou het dapper zijn als hij naar je ouders kan gaan om met hen te praten en dat jullie samen hulp zoeken om herhaling te voorkomen.
Als je er dan toch weer voor wilt kiezen, zou ik het dan wel doen met deze voorwaarden. Kies dan ook echt voor jezelf. En het feit dat je hier bloedserieus mee omgaat, zal ook wat meer vertrouwen wekken naar je familie zodat ook zij zich minder ongerust hoeven te maken.
Sterkte!
zondag 11 november 2007 om 22:13
Je gaat niet meteen trouwen/samenwonen/verloven of een gezin stichten toch? Doe het rustig aan, zou ik zeggen en kijk hoe het loopt.
Ik moet eerlijk zeggen dat ik de vorige discussie(s) niet gevolgd heb en nu globaal een beetje er doorheen gelezen heb. Ik weet dus ook niet precies wat er nou allemaal voorgevallen is, maar ik kan me de reactie van je ouders wel voorstellen. Zij hebben het beste met je voor, maken zich zorgen over je welzijn en over je toekomst.
De keuzes die je maakt, zijn je eigen keuzes, daar kunnen ze wel hun mening over hebben en die ook zeggen, maar jij maakt ze uiteindelijk zelf.
Misschien als de tijd wat verstrijkt, je het contact met je ex heel voorzichtig en rustig aan opbouwt en iedereen een beetje laat wennen aan de situatie, dat de mensen in je omgeving zich er wat meer bij neer kunnen leggen. Afhankelijk hoe extreem de situatie toen was, zullen mensen ook weer vertrouwen moeten opbouwen. Vergeet niet dat jij nu een 'voorsprong' hebt. Jij hebt al weer contact met hem gehad, met hem gesproken en je vertrouwt hem misschien al weer ietsje meer dan voorheen. Zij hebben dat niet en horen nu ineens via via dat jullie weer contact hebben. Het is logisch dat dat een heftige reactie teweeg brengt! Jouw eerste reactie op zijn mail was toch ook niet zo positief?
Als jouw vriendin ineens weer contact zou hebben met een ex waar ze niet zo'n leuke geschiedenis mee heeft, dan zou jij toch ook schrikken en je afvragen waar ze mee bezig is?? Je bent dan toch bezorgd? Het kost tijd voordat je omgeving hem weer zal accepteren, maar dat hangt ook af van hoeveel er gebeurd is.
Wat Maartbaby ook zegt, als het weer fout gaat, wees je er dan nu van bewust dat er vrienden zijn die niet meer voor je klaar zullen staan en die het af laten weten. Soort van eigen schuld, dikke bult.
Je ouders zijn je ouders. Ik ken ze natuurlijk niet, weet niet hoe jullie verhouding is, maar in principe zullen je ouders je niet zomaar in de kou laten staan. Ook al zijn ze nu negatief, ze maken zich nu gewoon ontzettend veel zorgen. Als ik van mijn eigen ouders uit zou gaan, mopperen ze altijd wel op me als ik iets doe waar ze het niet mee eens zijn, maar uiteindelijk als ik ze nodig heb, zijn ze er echt wel! Als ze eenmaal van de eerste schrik zijn bekomen, zullen ze je echt niet zomaar laten zitten. Het zijn toch je ouders?
Wees gewoon duidelijk naar jezelf en vooral naar je ouders en vrienden over wat je denkt en waar je staat. Je hoeft echt niet alle details te vertellen over jullie gesprekken enzo, maar laat ze zien dat jij wel vertrouwen hebt, dan krijgen zij dat ook langzaam weer.
Ik moet eerlijk zeggen dat ik de vorige discussie(s) niet gevolgd heb en nu globaal een beetje er doorheen gelezen heb. Ik weet dus ook niet precies wat er nou allemaal voorgevallen is, maar ik kan me de reactie van je ouders wel voorstellen. Zij hebben het beste met je voor, maken zich zorgen over je welzijn en over je toekomst.
De keuzes die je maakt, zijn je eigen keuzes, daar kunnen ze wel hun mening over hebben en die ook zeggen, maar jij maakt ze uiteindelijk zelf.
Misschien als de tijd wat verstrijkt, je het contact met je ex heel voorzichtig en rustig aan opbouwt en iedereen een beetje laat wennen aan de situatie, dat de mensen in je omgeving zich er wat meer bij neer kunnen leggen. Afhankelijk hoe extreem de situatie toen was, zullen mensen ook weer vertrouwen moeten opbouwen. Vergeet niet dat jij nu een 'voorsprong' hebt. Jij hebt al weer contact met hem gehad, met hem gesproken en je vertrouwt hem misschien al weer ietsje meer dan voorheen. Zij hebben dat niet en horen nu ineens via via dat jullie weer contact hebben. Het is logisch dat dat een heftige reactie teweeg brengt! Jouw eerste reactie op zijn mail was toch ook niet zo positief?
Als jouw vriendin ineens weer contact zou hebben met een ex waar ze niet zo'n leuke geschiedenis mee heeft, dan zou jij toch ook schrikken en je afvragen waar ze mee bezig is?? Je bent dan toch bezorgd? Het kost tijd voordat je omgeving hem weer zal accepteren, maar dat hangt ook af van hoeveel er gebeurd is.
Wat Maartbaby ook zegt, als het weer fout gaat, wees je er dan nu van bewust dat er vrienden zijn die niet meer voor je klaar zullen staan en die het af laten weten. Soort van eigen schuld, dikke bult.
Je ouders zijn je ouders. Ik ken ze natuurlijk niet, weet niet hoe jullie verhouding is, maar in principe zullen je ouders je niet zomaar in de kou laten staan. Ook al zijn ze nu negatief, ze maken zich nu gewoon ontzettend veel zorgen. Als ik van mijn eigen ouders uit zou gaan, mopperen ze altijd wel op me als ik iets doe waar ze het niet mee eens zijn, maar uiteindelijk als ik ze nodig heb, zijn ze er echt wel! Als ze eenmaal van de eerste schrik zijn bekomen, zullen ze je echt niet zomaar laten zitten. Het zijn toch je ouders?
Wees gewoon duidelijk naar jezelf en vooral naar je ouders en vrienden over wat je denkt en waar je staat. Je hoeft echt niet alle details te vertellen over jullie gesprekken enzo, maar laat ze zien dat jij wel vertrouwen hebt, dan krijgen zij dat ook langzaam weer.
maandag 12 november 2007 om 12:19
Begrijp je eigenlijk wel echt wat hij heeft gedaan? Waarom vergoeilijk je het? Waarom heb je destijds niet volledig met hem gebroken? Je hebt een lijntje vastgehouden en als ik je moeder was, dan zou ik daar ook van wakkerliggen. Als het niet om jezelf ging maar om je zusje of je beste vriendin, wat zou je hun dan aanraden? Niet doen, toch?
En als hij iets anders had gedaan wat onacceptabel is, bijvoorbeeld als hij van jou of van je ouders had gestolen, zou je dan ook nog met hem omgaan? En zou je het dan okay vinden tegenover je ouders als je weer met hem om zou gaan? Zou je hem dan nog alleen durven laten met je spullen? Nee toch? Nou, dat is precies het gevoel dat jouw ouders nu ook hebben. Ze vertrouwen het voor geen cent.
Je kunt het rustig aan doen wat je wilt, je kunt lullen als Brugman, maar het blijft een feit dat hij hun kind heeft gemept. Dat gaat echt niet goed komen tussen hem en je ouders. Denk heel goed na over hoe je nu verder gaat, want op de lange termijn gaat dit de relatie tussen jou en je ouders verzieken.
Dat lijkt misschien niet belangrijk, en natuurlijk is het jouw eigen leven en kunnen ze je niks verbieden, maar het verdriet en de zorgen die je ze aandoet, hebben vergaande consequenties.
groetjes, D.
En als hij iets anders had gedaan wat onacceptabel is, bijvoorbeeld als hij van jou of van je ouders had gestolen, zou je dan ook nog met hem omgaan? En zou je het dan okay vinden tegenover je ouders als je weer met hem om zou gaan? Zou je hem dan nog alleen durven laten met je spullen? Nee toch? Nou, dat is precies het gevoel dat jouw ouders nu ook hebben. Ze vertrouwen het voor geen cent.
Je kunt het rustig aan doen wat je wilt, je kunt lullen als Brugman, maar het blijft een feit dat hij hun kind heeft gemept. Dat gaat echt niet goed komen tussen hem en je ouders. Denk heel goed na over hoe je nu verder gaat, want op de lange termijn gaat dit de relatie tussen jou en je ouders verzieken.
Dat lijkt misschien niet belangrijk, en natuurlijk is het jouw eigen leven en kunnen ze je niks verbieden, maar het verdriet en de zorgen die je ze aandoet, hebben vergaande consequenties.
groetjes, D.
zaterdag 17 november 2007 om 18:01
Een update van deze kant.
Gelukkig heb ik na een aantal dagen, hele goede gesprekken gehad met m'n ouders. Ze zijn het er niet mee eens, en zouden dat ook nooit worden. Ik snap het, want deze man heeft toen hun dochter geslagen. Ze kunnen dan ook niet bevatten wat voor ellende ik weer op de hals haal.
Ze zeggen dat ik zelf m'n gang moet gaan en er zelf achter moet gaan komen. Ze denken aan de toekomst, en als ik ooit ga trouwen en kinderen met hem zou krijgen, hun zie ik niet. Zo ver vooruit denk ik niet, maar het doet me wel erg pijn.
Ze bedoelen het goed, en zijn bezorgd en wil absoluut de band niet verpesten. Echt niet !!
Ik heb mezelf dan in een lastig pakket verwerkt, maar ik vind het echt heel erg moeilijk.
Hij heeft me 1 maal geslagen (niemand verdiend dat), en nu na lange tijd (zie 3 jaar) komen we weer in contact en merk ik dat ie met alles z'n best doet, tot nu toe. De omgeving geloofd niet dat ie zou veranderen, dat zit in zijn karakter en ooit doet ie het weer. Ze snappen ook niet, hoe ik het een kans kan geven terwijl ik zoveel pijn heb gehad.
Ik zou zo graag in de toekomst willen kijken, dan heb je nog geen zekerheid.. Ik wil het zo graag goed doen, ook tegenover m'n ouders.
Gelukkig ben ik het even kwijt, iedereen is het begrijpelijk het er niet mee eens. Ik bespreek het dan wel met m'n ouders, maar verder op een aantal vriendinnen na snapt niemand mijn kant van het verhaal..
Buiten het feit dat er bezorgde mensen zijn die zich drukmaken en tegen me in gaan voel ik me heel goed en gelukkig op het moment. Zodra het verhaal tersprake komt, en iedereen negatief tegen me gaat praten draai ik om als een blad om een boom en kan ik wel huilen. Ik wil het zo ontzettend graag goed doen, en voor me ouders en met m'n vriend..
:(
Gelukkig heb ik na een aantal dagen, hele goede gesprekken gehad met m'n ouders. Ze zijn het er niet mee eens, en zouden dat ook nooit worden. Ik snap het, want deze man heeft toen hun dochter geslagen. Ze kunnen dan ook niet bevatten wat voor ellende ik weer op de hals haal.
Ze zeggen dat ik zelf m'n gang moet gaan en er zelf achter moet gaan komen. Ze denken aan de toekomst, en als ik ooit ga trouwen en kinderen met hem zou krijgen, hun zie ik niet. Zo ver vooruit denk ik niet, maar het doet me wel erg pijn.
Ze bedoelen het goed, en zijn bezorgd en wil absoluut de band niet verpesten. Echt niet !!
Ik heb mezelf dan in een lastig pakket verwerkt, maar ik vind het echt heel erg moeilijk.
Hij heeft me 1 maal geslagen (niemand verdiend dat), en nu na lange tijd (zie 3 jaar) komen we weer in contact en merk ik dat ie met alles z'n best doet, tot nu toe. De omgeving geloofd niet dat ie zou veranderen, dat zit in zijn karakter en ooit doet ie het weer. Ze snappen ook niet, hoe ik het een kans kan geven terwijl ik zoveel pijn heb gehad.
Ik zou zo graag in de toekomst willen kijken, dan heb je nog geen zekerheid.. Ik wil het zo graag goed doen, ook tegenover m'n ouders.
Gelukkig ben ik het even kwijt, iedereen is het begrijpelijk het er niet mee eens. Ik bespreek het dan wel met m'n ouders, maar verder op een aantal vriendinnen na snapt niemand mijn kant van het verhaal..
Buiten het feit dat er bezorgde mensen zijn die zich drukmaken en tegen me in gaan voel ik me heel goed en gelukkig op het moment. Zodra het verhaal tersprake komt, en iedereen negatief tegen me gaat praten draai ik om als een blad om een boom en kan ik wel huilen. Ik wil het zo ontzettend graag goed doen, en voor me ouders en met m'n vriend..
:(
zaterdag 17 november 2007 om 18:12
Deze meneer is na de mishandeling van TO wel in therapie gegaan en gebruikt inmiddels medicatie om zijn gedrag onder controle te krijgen.
Hij heeft zioch gerealiseerd dat ie een probleem had en doet er alles aan om dat op te lossen. Dat vind ik en heel ander verhaal als een man die op zijn knietjes gaat , sorry zegt maar in wezen niets veranderd heeft aan gedrag of instelling.
had ie dat niet gedaan dan zou ik je ook afraden om met hem verder te gaan. In zijn geval denk ik wel dat je kunt stellen dat er nu iets wenzenlijk anders is, waardoor kans op herhaling niet zo groot is. Als jij in hem geloofd en als hij idd echt veranderd is, zullen je ouder dat vroeg of laat wel in moeten zien.
Hij heeft zioch gerealiseerd dat ie een probleem had en doet er alles aan om dat op te lossen. Dat vind ik en heel ander verhaal als een man die op zijn knietjes gaat , sorry zegt maar in wezen niets veranderd heeft aan gedrag of instelling.
had ie dat niet gedaan dan zou ik je ook afraden om met hem verder te gaan. In zijn geval denk ik wel dat je kunt stellen dat er nu iets wenzenlijk anders is, waardoor kans op herhaling niet zo groot is. Als jij in hem geloofd en als hij idd echt veranderd is, zullen je ouder dat vroeg of laat wel in moeten zien.
zondag 18 november 2007 om 01:33
Iedereen verdient een 2e kans, zeker als iemand zijn/haar probleem erkent en er hulp voor zoekt en dat ook gemotiveerd afmaakt.
Maar meisje, als het dreigt weer te gebeuren: weg wezen, zo snel mogelijk!! En nooit meer teruggaan.
Natuurlijk zijn je ouders te begrijpen, maar jij hebt het recht om je eigen keuzes en fouten te maken (tenzij je minderjarig bent).
Maar meisje, als het dreigt weer te gebeuren: weg wezen, zo snel mogelijk!! En nooit meer teruggaan.
Natuurlijk zijn je ouders te begrijpen, maar jij hebt het recht om je eigen keuzes en fouten te maken (tenzij je minderjarig bent).
zondag 18 november 2007 om 01:49
Ik lees uit de vorige reacties dat je over deze relatie al meerdere topics hebt geopend.
Nu werkt het met topics wel zo dat je ze steeds vers kan openen maar helaas gaat dat voor relaties niet op.
Jullie gezamenlijk verleden verandert niet door het opnieuw te openen op dit forum dus wat mij betreft hebben je ouders en de rest van de familie gelijk met de vraagtekens die ze plaatsen.
Nu werkt het met topics wel zo dat je ze steeds vers kan openen maar helaas gaat dat voor relaties niet op.
Jullie gezamenlijk verleden verandert niet door het opnieuw te openen op dit forum dus wat mij betreft hebben je ouders en de rest van de familie gelijk met de vraagtekens die ze plaatsen.
zondag 18 november 2007 om 19:43
quote:meds schreef op 18 november 2007 @ 01:38:
Overigens kan je in 3 maanden niet je persoonlijkheid veranderen. Dat kan alleen na intensieve therapie. Hij speelt nu mooi weer, maar onder dat toneelstukje zit precies dezelfde manMss heb ik het verkeerd gelezen, maar het meppen is inmiddels ruim 3 jaar geleden. Ze heeft pas sinds 3 maanden weer nieuw contact. in # jaar kan volgens mij best veel veranderen, zeker als iemand een concrete diagnose ADHD en bijbehorende medicatie en therapie heeft gekregen. Is e.e.a idd pas 3 manden geleden, dan zou ik ook zeggen, niet aan beginnen, je zit er nog tebeel met het gevoel van vroeger in en hij ook, maar na drie jaar vind ik dat je iemand best het voordel van de twijfel zou mogen geven. Maar wel oogjes en oortjes open en als er ook maar iets misgaat exit.
Overigens kan je in 3 maanden niet je persoonlijkheid veranderen. Dat kan alleen na intensieve therapie. Hij speelt nu mooi weer, maar onder dat toneelstukje zit precies dezelfde manMss heb ik het verkeerd gelezen, maar het meppen is inmiddels ruim 3 jaar geleden. Ze heeft pas sinds 3 maanden weer nieuw contact. in # jaar kan volgens mij best veel veranderen, zeker als iemand een concrete diagnose ADHD en bijbehorende medicatie en therapie heeft gekregen. Is e.e.a idd pas 3 manden geleden, dan zou ik ook zeggen, niet aan beginnen, je zit er nog tebeel met het gevoel van vroeger in en hij ook, maar na drie jaar vind ik dat je iemand best het voordel van de twijfel zou mogen geven. Maar wel oogjes en oortjes open en als er ook maar iets misgaat exit.
