Relaties
alle pijlers
De bom is ontploft, advies nodig please
zondag 11 november 2007 om 17:07
nav mijn andere berichten '' Ex neemt opnieuw contact op en hoe doen jullie dat vooroordelen van de omgeving"
De bom is ontploft, de omgeving heeft via anderen gehoord dat ik weer contact heb met hem waardoor ik er niet meer onderuit kon. Ik had het liever zelf verteld, maar doordat dat is gebeurd is het niet anders.
M'n ouders / familie zijn heel boos en teleurgesteld dat ik weer in zo'n situatie ''trap''. Dat ik me leven vergooi, en dat als ik verder ga het nooit zullen accepteren. Ik snap heel goed hun reactie en dat mag ook, ze zijn ongerust en willen het beste voor me.
Maar als ik me om het moment met deze man gelukkig voel wat moet ik dan doen? Zij kunnen me nu toch niet voor de keuze zetten contact verbreken of je bent hier niet meer welkom?
Ik weet toch ook niet hoe het verder gaat lopen, ze kunnen mij het toch niet verbieden? Ik woon nog thuis, maar ze kunnen me slechts vastbinden.
Nogmaals ik snap hun woede en verdriet, het is echt niet dat ik het ben vergeten. maar ik wil niemand pijn doen. Als je ouders je voor een keus zetten, dat doet erg veel pijn. Ik heb er ontzettend veel verdriet van m'n ''vriend'' ook, hij zal me altijd steunen. Zij geloven niet dat mensen kunnen veranderen, en dat ze een 2e kans verdienen. Ik geloof er wel in, en hoop dat als we het even laten rusten het wel los loopt.
Niemand kan voor mij bepalen, maar ik zit echt even met m'n handen in het haar. Ik wil gelukkig voelen, en nu dat ik zo onder druk word gezet, maakt me ongelukkig.
Wat moet ik hier nu mee?
Verdrietige moeilijk2
De bom is ontploft, de omgeving heeft via anderen gehoord dat ik weer contact heb met hem waardoor ik er niet meer onderuit kon. Ik had het liever zelf verteld, maar doordat dat is gebeurd is het niet anders.
M'n ouders / familie zijn heel boos en teleurgesteld dat ik weer in zo'n situatie ''trap''. Dat ik me leven vergooi, en dat als ik verder ga het nooit zullen accepteren. Ik snap heel goed hun reactie en dat mag ook, ze zijn ongerust en willen het beste voor me.
Maar als ik me om het moment met deze man gelukkig voel wat moet ik dan doen? Zij kunnen me nu toch niet voor de keuze zetten contact verbreken of je bent hier niet meer welkom?
Ik weet toch ook niet hoe het verder gaat lopen, ze kunnen mij het toch niet verbieden? Ik woon nog thuis, maar ze kunnen me slechts vastbinden.
Nogmaals ik snap hun woede en verdriet, het is echt niet dat ik het ben vergeten. maar ik wil niemand pijn doen. Als je ouders je voor een keus zetten, dat doet erg veel pijn. Ik heb er ontzettend veel verdriet van m'n ''vriend'' ook, hij zal me altijd steunen. Zij geloven niet dat mensen kunnen veranderen, en dat ze een 2e kans verdienen. Ik geloof er wel in, en hoop dat als we het even laten rusten het wel los loopt.
Niemand kan voor mij bepalen, maar ik zit echt even met m'n handen in het haar. Ik wil gelukkig voelen, en nu dat ik zo onder druk word gezet, maakt me ongelukkig.
Wat moet ik hier nu mee?
Verdrietige moeilijk2
zondag 18 november 2007 om 20:17
Hoi moeilijk,
Ik hoop van harte dat je ex veranderd is. Ik vind dat je hem een tweede kans kunt geven omdat hij in therapie gegaan is. Maar als het nog een keer gebeurt, hoop ik dat je inziet dat het een hopeloze zaak is.
Als hij inderdaad echt veranderd is, als je ouders zien dat je gelukkig bent, zullen ze na verloop van tijd wel bijdraaien.
Ik hoop van harte dat je ex veranderd is. Ik vind dat je hem een tweede kans kunt geven omdat hij in therapie gegaan is. Maar als het nog een keer gebeurt, hoop ik dat je inziet dat het een hopeloze zaak is.
Als hij inderdaad echt veranderd is, als je ouders zien dat je gelukkig bent, zullen ze na verloop van tijd wel bijdraaien.
zondag 18 november 2007 om 22:41
@ Kreng, dat wat er is gebeurd is inderdaad 3 jaar geleden. Het contact is weer sinds 3 maanden, en ik merk al heel veel verschil (positief) Sinds een jaar is ADHD vastgesteld en is hij in therapie gegaan en slikt hij medicijnen en nog steeds. Ik hou zeker me oren en ogen open, en wil hem graag die kans geven.
@ Reiger, Zoals je zelf als zegt geef ik hem inderdaad die 2e kans. Zodra ik maar merk dat hij agressief naar mij reageerd ben ik er klaar mee. Hij weet hoe ik erover denkt, en gelukkig denkt hij er net zo over. Ik hoop van harte dat het goed blijft gaan, en dat me ouders het op den duur in iedergeval kunnen respecteren
@ Reiger, Zoals je zelf als zegt geef ik hem inderdaad die 2e kans. Zodra ik maar merk dat hij agressief naar mij reageerd ben ik er klaar mee. Hij weet hoe ik erover denkt, en gelukkig denkt hij er net zo over. Ik hoop van harte dat het goed blijft gaan, en dat me ouders het op den duur in iedergeval kunnen respecteren
maandag 26 november 2007 om 09:27
Ik wilde even updaten, hoe de stand van zaken er voor staan.
Ik heb het erg leuk met deze jongen, m'n ouders zijn het er nog niet mee eens en snappen nog steeds niet waar ik aan begin. Ik snap dit heel goed hoor, en ze zijn van mening dat ik zelf maar moet uitzoeken en er achter moet komen.
Met de dag zie ik deze man positief veranderen, we voelen ons zo gelukkig met elkaar. Dan komen er weer vooroordelen van buitenaf, misschien ook wel bezorgdheid als opmerkingen van: ''Waar begint ze aan, ze verdient beter'' oke, hoe hij in het verleden was, verdiende ik beter. Laat ons gewoon ons gang gaan, en laat een ander met rust. Alsof hen heilig zijn, nee zij maken geen fouten.. Ga toch weg !
Ik wil zo graag laten zien aan iedereen, dat we gelukkig zijn en hij laten zien hoe ie is veranderd. Ik mag dan met niemand binnen de familie bij hem komen, en m'n ouders zijn van mening dat ik mensen nodig heb en dit niet vol houdt.
Ik wist dat dit kon gebeuren, maar ik wil zo graag gelukkig blijven én niet door dat een relatie door te stoken, doordat ik wat ''zwak'' ben,kapot gaat.
Als iedereen elke keer maar blijft zeggen: ''Het zit in z'n karakter, hij veranderd niet, ooit gebeurd het weer, je verdiend beter'' dan krijg ik toch een verdrietig gevoel. Kom op iemand verdiend een 2e kans, en kán veranderen als ze daar alles voor doen. Ze zijn het er niet mee eens, dus kan het alleen met m'n vriend en enkele vriendinnen bespreken
Ik heb het erg leuk met deze jongen, m'n ouders zijn het er nog niet mee eens en snappen nog steeds niet waar ik aan begin. Ik snap dit heel goed hoor, en ze zijn van mening dat ik zelf maar moet uitzoeken en er achter moet komen.
Met de dag zie ik deze man positief veranderen, we voelen ons zo gelukkig met elkaar. Dan komen er weer vooroordelen van buitenaf, misschien ook wel bezorgdheid als opmerkingen van: ''Waar begint ze aan, ze verdient beter'' oke, hoe hij in het verleden was, verdiende ik beter. Laat ons gewoon ons gang gaan, en laat een ander met rust. Alsof hen heilig zijn, nee zij maken geen fouten.. Ga toch weg !
Ik wil zo graag laten zien aan iedereen, dat we gelukkig zijn en hij laten zien hoe ie is veranderd. Ik mag dan met niemand binnen de familie bij hem komen, en m'n ouders zijn van mening dat ik mensen nodig heb en dit niet vol houdt.
Ik wist dat dit kon gebeuren, maar ik wil zo graag gelukkig blijven én niet door dat een relatie door te stoken, doordat ik wat ''zwak'' ben,kapot gaat.
Als iedereen elke keer maar blijft zeggen: ''Het zit in z'n karakter, hij veranderd niet, ooit gebeurd het weer, je verdiend beter'' dan krijg ik toch een verdrietig gevoel. Kom op iemand verdiend een 2e kans, en kán veranderen als ze daar alles voor doen. Ze zijn het er niet mee eens, dus kan het alleen met m'n vriend en enkele vriendinnen bespreken
maandag 26 november 2007 om 09:36
Iedereen verdient een tweede kans. De vraag is alleen of hij die tweede kans bij jou moet krijgen. Je staat nu niet meer onbezonnen in je relatie. Je benadrukt iedere keer dat hij positief is veranderd. Dat betekent dus dat het verleden je ook bezig houdt. Wat als hij boos wordt, ben je dan bang? Nu is alles nog lief en leuk, maar hoe over een aantal maanden tot een jaar? Ik zeg niet dat hij weer gaat slaan, maar ik denk dat de angst dat het weer gebeurt bij jou wel blijft.
maandag 26 november 2007 om 09:44
Bedankt voor je reactie Sanmi, tuurlijk houdt het verleden me bezig. Ik ben het echt niet vergeten, zoiets kan je niet vergeten. Ik zei zelf altijd, wie blijft er nou bij een partner die de ander slaat. Oke het is 1 keer gebeurd, maar dat is natuurlijk al teveel. Maar ik ben ook weer in een relatie gestapt, waar ik het verleden van ken. Omdat ik geloof dat iemand een 2e kans verdiend om zich te bewijzen.
Ik ben nooit bang voor hem geweest, die ene klap is uit onmacht gebeurd. We hadden veel ruzie's dat gepaard met veel stress en toen is de emmer overgelopen. Dat maakt natuurlijk niet goed, wat ie heeft gedaan. Hij weet ook dat ik er nog wel mee in m'n maag zit dat zit ie zelf ook. Misschien denk sluit ik nu wat te gemakkelijk het verleden af. Ik wil graag met rust gelaten worden, en iets opbouwen.
Ik ben nooit bang voor hem geweest, die ene klap is uit onmacht gebeurd. We hadden veel ruzie's dat gepaard met veel stress en toen is de emmer overgelopen. Dat maakt natuurlijk niet goed, wat ie heeft gedaan. Hij weet ook dat ik er nog wel mee in m'n maag zit dat zit ie zelf ook. Misschien denk sluit ik nu wat te gemakkelijk het verleden af. Ik wil graag met rust gelaten worden, en iets opbouwen.
maandag 26 november 2007 om 18:09
Je zegt nu dat hij je eenmalig sloeg uit onmacht - en dat die onmacht door ruzies ontstond. Waar gingen die ruzies over? En hoe weet je dat je na een tijdje in je nieuwe relatie niet weer dezelfde ruzies zal krijgen, met dezelfde gevolgen? Je zegt dat je vriend zijn best doet te veranderen,maar heb je hem inmiddels ook in het echt gesproken of alleen over msn? Mannen (en vrouwen!) gaan tot grote hoogte om ervoor te zorgen dat ze hun ex weer voor zich winnen. Maar laat me je een ding zeggen: mensen veranderen nooit Ok, hij kan een cursusje anger-management gaan volgen en zijn impulsen onder controle leren houden, maar daar verandert zijn karakter niet mee en de kans lijkt me groot dat jullie weer dezelfde ruzies gaan krijgen. Het is een cirkeltje, ben ik bang.
Hoe oud is hij, en hoe oud ben jij als ik vragen mag?
Hoe oud is hij, en hoe oud ben jij als ik vragen mag?
dinsdag 27 november 2007 om 10:23
@ Ranewen: De ruzies gingen over van alles en nog wat, jarloezie (ook van mijn kant, we hebben dat allebei onder controle) ik bedoel in de loop der jaren is dat een héél stuk minder geworden. In een relatie kan je best van jarloers zijn, maar geen reden voor ruzie. We kunnen nu ook echt over onze gevoelens praten. Nee hoor, we zijn langzaam aan weer een relatie aan het op bouwen met elkaar. Zijn karakter is niet te veranderen, maar het blijkt toch wel dat hij zijn hele leven veranderd om met mij iets op te bouwen. We waren beide nog vrij jong, en nu eigenlijk nog wel. Beide 21 jaar, maar daarom kijk je wel naar de toekomst.
@ Denna: Nee ik heb oprah niet gezien, nogmaals het is zeker niet goed te keuren wat ie heeft gedaan. Het is 1 malig gebeurd, wat ook niet mag. Maar dat ie me emotioneel en fysiek mishandel(de) is niet aan de orde.
@ Denna: Nee ik heb oprah niet gezien, nogmaals het is zeker niet goed te keuren wat ie heeft gedaan. Het is 1 malig gebeurd, wat ook niet mag. Maar dat ie me emotioneel en fysiek mishandel(de) is niet aan de orde.
dinsdag 27 november 2007 om 10:41
Hai mioeilijk2,
Misschien heb je het ergens anders verteld, maar ik kan het niet vinden vandaar toch even wat vraagjes: Wat heeft hij in die 3 jaar ertussen gedaan? Heeft hij hulp gezocht, is hij in therapie daarvoor geweest? Heeft hij eerdere vriendinnen ook ooit geslagen? Hoe ziet zijn leven er voor de rest uit? Heeft hij werk, een huisje, financieen op orde? Waarom deze vragen zou je denken, ik zie graag een totaal plaatje zodat je kan kijken hoe hij met de rest van zijn leven omgaat. Heeft hij vrienden om hem heen of is het een eenling?
Misschien heb je het ergens anders verteld, maar ik kan het niet vinden vandaar toch even wat vraagjes: Wat heeft hij in die 3 jaar ertussen gedaan? Heeft hij hulp gezocht, is hij in therapie daarvoor geweest? Heeft hij eerdere vriendinnen ook ooit geslagen? Hoe ziet zijn leven er voor de rest uit? Heeft hij werk, een huisje, financieen op orde? Waarom deze vragen zou je denken, ik zie graag een totaal plaatje zodat je kan kijken hoe hij met de rest van zijn leven omgaat. Heeft hij vrienden om hem heen of is het een eenling?
dinsdag 27 november 2007 om 10:50
Een jaar geleden is Adhd vastgesteld, daar heeft hij medicatie voor en is in therapie. Hij heeft na mij 1 vriendin gehad, die hij niet heeft geslagen zover ik weet. Hij woont nog thuis, werkt en gaat naar school. In januari is hij klaar met school en wilt fulltime gaan werken. Verder financieel gaat het goed, met het werk wat hij nu doet (catering, en pakketjes bezorgen)
De vrienden die hij had, heeft hem een periode op het verkeerde pad gebracht. Die ''vrienden'' heeft ie afgezworen, omdat het geen vrienden zijn (zijn woorden)
Hij heeft nu nog wel 2 goede vrienden, die net als hij een leven leeft zoals ieder mens dat wilt gaan doen, als ze naar de toekomst kijken.
Hij wilt voor de toekomst gaan, en alles te doen hoe andere het ook doen.
Goede baan, eigen woning, financieen op orde, iets moois opbouwen met mij etc. etc.
Zoals hij vertelde, toen dat 3 jaar geleden is gebeurd met die eenmalige klap daar heeft hij ook een nasleep van gehad. Eigenschuld natuurlijk, een vrouw mag je nooit of te nimmer slaan. Hij is natuurlijk al erg gestraft voor z'n daden, en kreeg in de periode dat wij geen relatie meer hadden de stempel. Hij die .... sloeg. Hij heeft er serieus veel verdriet van gehad, wij kwamen weer in contact, en ik merk aan alle dingen dat hij serieus is veranderd is veel opzichten.
De vrienden die hij had, heeft hem een periode op het verkeerde pad gebracht. Die ''vrienden'' heeft ie afgezworen, omdat het geen vrienden zijn (zijn woorden)
Hij heeft nu nog wel 2 goede vrienden, die net als hij een leven leeft zoals ieder mens dat wilt gaan doen, als ze naar de toekomst kijken.
Hij wilt voor de toekomst gaan, en alles te doen hoe andere het ook doen.
Goede baan, eigen woning, financieen op orde, iets moois opbouwen met mij etc. etc.
Zoals hij vertelde, toen dat 3 jaar geleden is gebeurd met die eenmalige klap daar heeft hij ook een nasleep van gehad. Eigenschuld natuurlijk, een vrouw mag je nooit of te nimmer slaan. Hij is natuurlijk al erg gestraft voor z'n daden, en kreeg in de periode dat wij geen relatie meer hadden de stempel. Hij die .... sloeg. Hij heeft er serieus veel verdriet van gehad, wij kwamen weer in contact, en ik merk aan alle dingen dat hij serieus is veranderd is veel opzichten.
dinsdag 27 november 2007 om 11:38
Ik hoop voor je moeilijk2 dat je gelijk hebt en dat hij echt veranderd is.
Ik heb helaas zo mijn bedenkingen.
Hij is typisch iemand die niet tegen spanningen kan. Ik weet wat ADHD kan inhouden, ik hoop jij ook. Misschien moet je je er eens in verdiepen, als partner van een ADHDer ga je geen gemakkelijk leven tegemoet. Hier is een link: "hersenstorm" site over ADHD
Nu gaat het nog goed, maar wat als het leven even niet meezit? er komen kinderen waar 'iets' mee is, of ééntje van jullie wordt ziek, of werkeloos, verzin zelf iets waar je stressbestendigheid bij nodig hebt. Je vertrouwt op zijn pilletjes die hij hoop ik trouw inneemt, maar mijn ervaring is dat juist deze mensen na verloop van tijd moeite hebben met het regelmatig innemen van de medicatie, waardoor de problemen weer de kop op steken. En dan zit jij misschien al met handen en voeten aan hem gebonden, met kind en al. Dan kun jij helemaal nergens heen en je voelt je dan ook nog eens verantwoordelijk voor hem.
Overweeg dit.
Het gaat nu goed, maar hij zit in een weinig spanningsvolle situatie. Maar je kunt er gif op innemen dat dat echt geen heel leven standhoudt, het leven kent nu eenmaal ups en downs, en dit is even een up. Tijdelijk dus. Kijk verder dan tijdelijk.
Aan de andere kant: als ADHDers goed terecht komen, dan kunnen ze het nog ver brengen met hun tomeloze energie.
Sterkte ermee!
Ik heb helaas zo mijn bedenkingen.
Hij is typisch iemand die niet tegen spanningen kan. Ik weet wat ADHD kan inhouden, ik hoop jij ook. Misschien moet je je er eens in verdiepen, als partner van een ADHDer ga je geen gemakkelijk leven tegemoet. Hier is een link: "hersenstorm" site over ADHD
Nu gaat het nog goed, maar wat als het leven even niet meezit? er komen kinderen waar 'iets' mee is, of ééntje van jullie wordt ziek, of werkeloos, verzin zelf iets waar je stressbestendigheid bij nodig hebt. Je vertrouwt op zijn pilletjes die hij hoop ik trouw inneemt, maar mijn ervaring is dat juist deze mensen na verloop van tijd moeite hebben met het regelmatig innemen van de medicatie, waardoor de problemen weer de kop op steken. En dan zit jij misschien al met handen en voeten aan hem gebonden, met kind en al. Dan kun jij helemaal nergens heen en je voelt je dan ook nog eens verantwoordelijk voor hem.
Overweeg dit.
Het gaat nu goed, maar hij zit in een weinig spanningsvolle situatie. Maar je kunt er gif op innemen dat dat echt geen heel leven standhoudt, het leven kent nu eenmaal ups en downs, en dit is even een up. Tijdelijk dus. Kijk verder dan tijdelijk.
Aan de andere kant: als ADHDers goed terecht komen, dan kunnen ze het nog ver brengen met hun tomeloze energie.
Sterkte ermee!
woensdag 28 november 2007 om 11:45
Nell, bedankt voor je reactie.. Ik ga dat artikel even goed doorlezen. Gelukkig weet ik al een hoop over adhd.
Nog even wat, de ex van m'n vriend verteld nu verhalen rond tegen m'n moeder. Dingen die in het verleden gebeurd zijn, dat ze me wilt waarschuwen wat hij toen de tijd over me heeft rondverteld. Dat ie pas nog met haar gezoend heeft enz. Jullie snappen wel, dat dit allemaal weinig goeds heeft op onze relatie. Mensen gaan stoken en gunnen ons het niet gelukkig te zijn. Tuurlijk vertellen ze negatieve verhalen, maar iets positiefs kan niet gezegt worden. Hij is bang me kwijt te raken door de negatieve verhalen, ik wil gewoon door iedereen met rust gelaten worden. Niemand moet zich met ons bemoeien, verhalen vertellen om me zogenaamd te waarschuwen. Ik kan hier ontzettend verdrietig van worden, want zo krijgen me ouders een alleen maar negatiever beeld.
Nog even wat, de ex van m'n vriend verteld nu verhalen rond tegen m'n moeder. Dingen die in het verleden gebeurd zijn, dat ze me wilt waarschuwen wat hij toen de tijd over me heeft rondverteld. Dat ie pas nog met haar gezoend heeft enz. Jullie snappen wel, dat dit allemaal weinig goeds heeft op onze relatie. Mensen gaan stoken en gunnen ons het niet gelukkig te zijn. Tuurlijk vertellen ze negatieve verhalen, maar iets positiefs kan niet gezegt worden. Hij is bang me kwijt te raken door de negatieve verhalen, ik wil gewoon door iedereen met rust gelaten worden. Niemand moet zich met ons bemoeien, verhalen vertellen om me zogenaamd te waarschuwen. Ik kan hier ontzettend verdrietig van worden, want zo krijgen me ouders een alleen maar negatiever beeld.
woensdag 28 november 2007 om 11:52
ik snap dat je hem een tweede kans wil geven, maar pas asjeblieft op. Ik heb een vriendinnetje dat ondertussen al drie keer terug is gegaan naar een man zoals jij hem beschrijft en het gebeurd steeds opnieuw.
ik snap daardoor de reactie van je ouders dus eigenlijk ook heel goed. Ze hebben alleen maar het beste met je voor. Weten hoe het ervoor was en willen dit weer voorkomen
ik snap daardoor de reactie van je ouders dus eigenlijk ook heel goed. Ze hebben alleen maar het beste met je voor. Weten hoe het ervoor was en willen dit weer voorkomen
Je moet soms vallen om weer leren op te staan
woensdag 28 november 2007 om 21:29
Dames, volgens mij vraagt moeilijk2 geen advies of ze wel of niet met de relatie moet doorgaan. Ze heeft er als ik het goed begrepen heb voor gekozen om er voor te gaan. Het probleem is nu dat ze geen steun krijgt van haar omgeving. Dat is natuurlijk heel begrijpelijk, deze mensen maken zich zorgen om haar. Maar zij heeft nu eenmaal gekozen om er toch voor te gaan. Ik denk dus dat het belangrijk is om haar te steunen zodat ze haar verhaal kwijt kan anders durft ze straks tegen helemaal niemand meer te praten.
Ik zit in een zelfde soort situatie. Mijn ex, nu weer vriend, heeft me ook niet al te leuk behandeld. Ik ben gewoon verslingerd aan hem. Mijn omgeving zegt dat hij me toch weer zal laten vallen. En waarschijnlijk hebben ze gelijk. Ik heb ze wel gezegd, dat ik hoop dat ze me dan weer net zo willen steunen als de vorige keer toen het fout ging. Ik merk dat ik mn mond hou tegen de mensen die heel negatief over mn vriend praten. En tegen mensen die er wel naar willen luisteren vertel ik ook de negatieve kanten van het verhaal. Zo merk ik dat ik langzaam de zaken weer een beetje op een rijtje krijg. En hoop ik dat ik op een gegeven moment zelf zo sterk zal zijn om er mee te stoppen. Maar nogmaals, daar heb ik wel de steun van vrienden bij nodig.
Dus moeilijk2 vertel eens hoe het nu gaat tussen jou en je vriend?
Ik zit in een zelfde soort situatie. Mijn ex, nu weer vriend, heeft me ook niet al te leuk behandeld. Ik ben gewoon verslingerd aan hem. Mijn omgeving zegt dat hij me toch weer zal laten vallen. En waarschijnlijk hebben ze gelijk. Ik heb ze wel gezegd, dat ik hoop dat ze me dan weer net zo willen steunen als de vorige keer toen het fout ging. Ik merk dat ik mn mond hou tegen de mensen die heel negatief over mn vriend praten. En tegen mensen die er wel naar willen luisteren vertel ik ook de negatieve kanten van het verhaal. Zo merk ik dat ik langzaam de zaken weer een beetje op een rijtje krijg. En hoop ik dat ik op een gegeven moment zelf zo sterk zal zijn om er mee te stoppen. Maar nogmaals, daar heb ik wel de steun van vrienden bij nodig.
Dus moeilijk2 vertel eens hoe het nu gaat tussen jou en je vriend?
vrijdag 30 november 2007 om 09:59
Marliek bedankt voor je reactie. Iedereen mag zijn mening geven hoor, maar snap wel wat je bedoeld. Ik heb inderdaad de keus op het moment gemaakt, om het een kans te geven.
Als ik leuke dingen meemaak, vertel ik dat niet omdat er negatief over hem gepraat word. Ik geef antwoord, wat m'n ouders vragen en meer niet. Oke, we praten over de hele situatie, hoe zij erover denken (wat ik natuurlijk al weer)..
Ik weet dat ze willen dat ik er een punt achter zet, begrijpelijk. Maar als ze zeggen dat ik het zelf moet ondervinden, is het niet zo dat ik maar de negatieve verhalen moet blijven aanhoren.
Ik heb/had een hele goede band met m'n moeder/ouders, maar als je dan van je eigen moeder hoort, die aan z'n ex verteld: '' Wees blij dat jou ogen open zijn gegaan, zeg maar niks tegen haar ze gelooft je toch niet'' doet dat me heel veel pijn. Dat me moeder boos/teleurgesteld is en het beste voor me wilt, logisch. Maar ik voel me echt laag neergezet door haar, terwijl zijn ex alleen maar schijnheilig mooi weer loopt te spelen en hem terug wilt.
De verhalen die er te ronden doen, brengen ook niet veel goeds. Was er al niet een negatief beeld, word het alsmaar erger. Iemand die een grote fout heeft gemaakt, mag nooit iets positiefs naar zich toe krijgen.
Er zal nooit gezegt worden, zo dat doe je goed, je doet echt je best oid. Het is eigenlijk niet belangrijk wat de buitenwereld zegt, en negeer het ook. Maar ik word gewoon langzaam aan gek van mensen die je niks gunnen op de wereld en alleen maar met anderen bezig zijn (nu heb ik het over bemoeizuchtige mensen, die zogenaamd medelijden met me heeft :S)
Hoe het nu gaat tussen mij en m'n vriend.
Het gaat goed, we zijn er voor elkaar.
We praten over de problemen.
Doen leuke dingen samen
Kunnen lachen/huilen
Hij kan zichzelf dus erg druk maken, om het feit dat mensen ons uit elkaar willen drijven.
We hebben het leuk, alleen m'n ouders die het goed bedoelen en tot me door willen dringen staan er tussen.
Ik weet heel goed waar ik aan begin, en ik ben me er zeker bewust van wat ie heeft gedaan. Misschien is het zo in iemand anders z;n ogen dat ik het te snel vergeef en door kan gaan met me leven. Ik weet op het moment hoe ik het wil, wat ik wil: Onze relatie die kans geven, zonder dat er bemoeit word met ons. De band tussen me ouders niet verliezen, en als zij toch gelijk zouden hebben kom ik daar zelf snel genoeg achter.
Ik voel me gelukkig met hem, ik wil dat heel graag blijven.
Als ik leuke dingen meemaak, vertel ik dat niet omdat er negatief over hem gepraat word. Ik geef antwoord, wat m'n ouders vragen en meer niet. Oke, we praten over de hele situatie, hoe zij erover denken (wat ik natuurlijk al weer)..
Ik weet dat ze willen dat ik er een punt achter zet, begrijpelijk. Maar als ze zeggen dat ik het zelf moet ondervinden, is het niet zo dat ik maar de negatieve verhalen moet blijven aanhoren.
Ik heb/had een hele goede band met m'n moeder/ouders, maar als je dan van je eigen moeder hoort, die aan z'n ex verteld: '' Wees blij dat jou ogen open zijn gegaan, zeg maar niks tegen haar ze gelooft je toch niet'' doet dat me heel veel pijn. Dat me moeder boos/teleurgesteld is en het beste voor me wilt, logisch. Maar ik voel me echt laag neergezet door haar, terwijl zijn ex alleen maar schijnheilig mooi weer loopt te spelen en hem terug wilt.
De verhalen die er te ronden doen, brengen ook niet veel goeds. Was er al niet een negatief beeld, word het alsmaar erger. Iemand die een grote fout heeft gemaakt, mag nooit iets positiefs naar zich toe krijgen.
Er zal nooit gezegt worden, zo dat doe je goed, je doet echt je best oid. Het is eigenlijk niet belangrijk wat de buitenwereld zegt, en negeer het ook. Maar ik word gewoon langzaam aan gek van mensen die je niks gunnen op de wereld en alleen maar met anderen bezig zijn (nu heb ik het over bemoeizuchtige mensen, die zogenaamd medelijden met me heeft :S)
Hoe het nu gaat tussen mij en m'n vriend.
Het gaat goed, we zijn er voor elkaar.
We praten over de problemen.
Doen leuke dingen samen
Kunnen lachen/huilen
Hij kan zichzelf dus erg druk maken, om het feit dat mensen ons uit elkaar willen drijven.
We hebben het leuk, alleen m'n ouders die het goed bedoelen en tot me door willen dringen staan er tussen.
Ik weet heel goed waar ik aan begin, en ik ben me er zeker bewust van wat ie heeft gedaan. Misschien is het zo in iemand anders z;n ogen dat ik het te snel vergeef en door kan gaan met me leven. Ik weet op het moment hoe ik het wil, wat ik wil: Onze relatie die kans geven, zonder dat er bemoeit word met ons. De band tussen me ouders niet verliezen, en als zij toch gelijk zouden hebben kom ik daar zelf snel genoeg achter.
Ik voel me gelukkig met hem, ik wil dat heel graag blijven.
vrijdag 30 november 2007 om 15:20
Hier advies van iemand die zelf ook niet echt in een goede relatie zit.....
maar....
Mijn ouders huwelijk was jarenlang ellende. Totdat mijn vader op een dag besloot om een gelukkige vent te worden, zich niet meer druk te maken om allerlei dingen, ging stoppen met drinken. Hij is ook samen met mijn moeder in therapie geweest. Nu zijn ze echt heel gelukkig. Terwijl het vroeger dus een hel was. Het kan dus wel!
Ik kan je van je ouders goed voorstellen dat ze erg bang zijn en dat ze zich machteloos voelen. Misschien kan je met je vriend, een maatschappelijk werker en je ouders om de tafel gaan zitten? Ik denk dat je ouders het heel fijn zouden vinden als er niet gedaan werd alsof er nooit iets gebeurd is, en dat zij dat zelfs van zijn kant horen.
Veel succes.
maar....
Mijn ouders huwelijk was jarenlang ellende. Totdat mijn vader op een dag besloot om een gelukkige vent te worden, zich niet meer druk te maken om allerlei dingen, ging stoppen met drinken. Hij is ook samen met mijn moeder in therapie geweest. Nu zijn ze echt heel gelukkig. Terwijl het vroeger dus een hel was. Het kan dus wel!
Ik kan je van je ouders goed voorstellen dat ze erg bang zijn en dat ze zich machteloos voelen. Misschien kan je met je vriend, een maatschappelijk werker en je ouders om de tafel gaan zitten? Ik denk dat je ouders het heel fijn zouden vinden als er niet gedaan werd alsof er nooit iets gebeurd is, en dat zij dat zelfs van zijn kant horen.
Veel succes.
zaterdag 1 december 2007 om 16:44
Bedankt voor je reactie, ik denk dat om de tafel sowieso geen optie is. Al wilt m'n vriend heel graag zijn verhaal doen, hij weet dat ie toen fout zat. M'n ouders hebben duidelijk gezegt, hem nooit te accepteren. Ik zeg dan zeg nooit nooit. Ik hoop op een dag als het goed blijft gaan tussen ons (daar ben ik op dit moment van overtuigt, maar het is nog pril en kennen elkaar door en door) dat m'n ouders ooit eens met ons erover willen praten.
Je gaat toch voor je toekomst samen, maar wil ook wel graag de band met m'n ouders behouden.
Je gaat toch voor je toekomst samen, maar wil ook wel graag de band met m'n ouders behouden.
zaterdag 1 december 2007 om 17:26
Ok, jij hebt heel bewust hem een tweede kans gegeven. Met het risico dat het weer gebeurt, maar die jij bereidt bent te nemen. Prima.
Er heeft 3 jaar tussen gezeten. Je ouders hebben jou moeten zien hoe je er toen aan toe was, zal vast niet best zijn geweest. Misschien niet eens lichamelijk, maar het moet je emotioneel veel gedaan hebben.
Hij heeft het meest kostbare in hun leven dit aangedaan. Jou. En nu gaat het meest kostbare weer terug naar diegene die zoveel verdriet had gebracht.
Nee, ze zullen niet staan te trappelen. Ja, bij alle fijne verhalen die jij verteld zullen ze aarzelingen hebben, bang dat je naief bent, bang dat jou wat overkomt.
Ze zullen uiteindelijk je keuze moeten respecteren, maar 3 maanden, joh, geef ze een beetje tijd. Hij zal zich dan wel bewezen hebben naar jou inmiddels, bij je ouders zal het toch wel een grote tijd kosten voor ze hem weer gaan vertrouwen.
Je kan niet van ze verwachten dat ze hem weer in hun armen sluiten. Je kan van ze verwachten dat ze je keuze respecteren. Je zal hun moeten respecteren dat ze er niet blij mee zijn.
Er heeft 3 jaar tussen gezeten. Je ouders hebben jou moeten zien hoe je er toen aan toe was, zal vast niet best zijn geweest. Misschien niet eens lichamelijk, maar het moet je emotioneel veel gedaan hebben.
Hij heeft het meest kostbare in hun leven dit aangedaan. Jou. En nu gaat het meest kostbare weer terug naar diegene die zoveel verdriet had gebracht.
Nee, ze zullen niet staan te trappelen. Ja, bij alle fijne verhalen die jij verteld zullen ze aarzelingen hebben, bang dat je naief bent, bang dat jou wat overkomt.
Ze zullen uiteindelijk je keuze moeten respecteren, maar 3 maanden, joh, geef ze een beetje tijd. Hij zal zich dan wel bewezen hebben naar jou inmiddels, bij je ouders zal het toch wel een grote tijd kosten voor ze hem weer gaan vertrouwen.
Je kan niet van ze verwachten dat ze hem weer in hun armen sluiten. Je kan van ze verwachten dat ze je keuze respecteren. Je zal hun moeten respecteren dat ze er niet blij mee zijn.
zaterdag 1 december 2007 om 17:31
Helemaal mee eens kaboutertje, dat ze het niet accepteren prima. Ik snap het echt heel goed, maar hoop als het wel goed is en hij zich blijft bewijzen dat ze het op den duur kunnen respecteren. Hij heeft me veel pijn gedaan, dat ben ik niet vergeten, en m'n ouders helemaal niet natuurlijk !!
Ik hoop dat we eruit komen. Bedankt
Ik hoop dat we eruit komen. Bedankt
zaterdag 1 december 2007 om 17:38
Als jij je ouders kan begrijpen en dat ook zo naar ze overbrengt en vertrouwen uitstraalt dat je heel goed voor jezelf zorgt komt het wel goed.
Ouders willen hun kinderen zo graag beschermen. Soms moeten kinderen door schade en schande volwassen worden. Dit is sowieso de eerste keer gebeurt en nu weet je waar je aan begint en weet je hopelijk ook als je beter weg kunt wezen.
Jouw keuze, jij bent verantwoordelijk voor jezelf. Voor je eigen geluk en voor je eigen veiligheid. Je ouders niet meer en zelfs je vriend niet.
Ik hoop voor je dat het goed komt
Ouders willen hun kinderen zo graag beschermen. Soms moeten kinderen door schade en schande volwassen worden. Dit is sowieso de eerste keer gebeurt en nu weet je waar je aan begint en weet je hopelijk ook als je beter weg kunt wezen.
Jouw keuze, jij bent verantwoordelijk voor jezelf. Voor je eigen geluk en voor je eigen veiligheid. Je ouders niet meer en zelfs je vriend niet.
Ik hoop voor je dat het goed komt
zaterdag 1 december 2007 om 17:49
quote:meds schreef op 18 november 2007 @ 01:38:
Overigens kan je in 3 maanden niet je persoonlijkheid veranderen. Dat kan alleen na intensieve therapie. Je persoonlijkheid veranderen, kan zelfs niet d.m.v. intensieve therapie. Je persoonlijkheid is nl. je blauwdruk. Wat wel kan is nieuw gedrag aanleren, en ervoor zorgen dat je je leert te beheersen. Door (inderdaad) intensieve gedragstherapie
Overigens kan je in 3 maanden niet je persoonlijkheid veranderen. Dat kan alleen na intensieve therapie. Je persoonlijkheid veranderen, kan zelfs niet d.m.v. intensieve therapie. Je persoonlijkheid is nl. je blauwdruk. Wat wel kan is nieuw gedrag aanleren, en ervoor zorgen dat je je leert te beheersen. Door (inderdaad) intensieve gedragstherapie
Iets wat vier dagen bloedt en niet doodgaat is niet te vertrouwen.
zondag 2 december 2007 om 10:17
Moeilijk2, heel goed dat je ex/vriend in therapie is gegaan en hopelijk veranderd is. Ik heb een keiharde vraag aan jou zelf: Wat heb jij de afgelopen jaren gedaan, zodat je zelf nooit meer in zo'n situatie zult komen waarin je dit soort gedrag accepteert/vergoelijkt? Ik ken je voorgeschiedenis niet, misschien was je na de eerste klap wel meteen weg. Chapeau voor jou dan. Maar misschien was de relatie al lang ongelijkwaardig?
zondag 2 december 2007 om 11:22
Hoi Annemoon, ik heb ontzettend geleerd hiervan. Voordat ik contact met hem kreeg heb ik altijd gezegt, nooit meer. Na die ene klap was het over, waarna we nog wel wat contact hadden maar veranderd was ie niet. In het begin van de relatie was het leuk en fijn, maar daarna stapelde allerlei dingen op en uiteindelijk heeft die ene klap de knoop doorgehakt.
Ik heb nooit zijn verkeerde gedrag geaccepteerd of vergoeilijkt, wist natuurlijk ook niet dat dit zou gebeuren.
Nu na 3 jaar zijn we weer op elkaars pad gekomen. Hij heeft een andere vriendin gehad ik een andere vriend, en uiteindelijk kwamen wij weer in elkaars leven. Ik hoop van harte dat hij veranderd blijft, tot nu toe is dat echt zo. Zodra ik iets merk, is het klaar. Dan hebben we het een 2e kans gegeven en heb ik er weer van geleerd. Ik laat het nooit meer zo ver komen.
Bedoelde je dit?
Ik heb nooit zijn verkeerde gedrag geaccepteerd of vergoeilijkt, wist natuurlijk ook niet dat dit zou gebeuren.
Nu na 3 jaar zijn we weer op elkaars pad gekomen. Hij heeft een andere vriendin gehad ik een andere vriend, en uiteindelijk kwamen wij weer in elkaars leven. Ik hoop van harte dat hij veranderd blijft, tot nu toe is dat echt zo. Zodra ik iets merk, is het klaar. Dan hebben we het een 2e kans gegeven en heb ik er weer van geleerd. Ik laat het nooit meer zo ver komen.
Bedoelde je dit?
zondag 2 december 2007 om 18:55
quote:moeilijk2 schreef op 11 november 2007 @ 20:25:
Neem me niet kwalijk dat ik meerdere topics heb geopend. Het was helemaal niet m'n bedoeling zo, maar goed.
Goed, ik geef m'n ouders gelijk wbt de losse handjes van hem toen. Dat mag en kan ook niet door de beugel, maar dat is geweest en we zijn nu 3 jaar verder. M'n ouders hebben het beste met me voor, en zijn er altijd voor me geweest en nog steeds daar ben ik ze ook erg dankbaar voor. Maar ze kunnen het me toch niet gaan verbieden, ik moet het dan toch zelf ondervinden.Hoezo moet je nog meer ondervinden dan je al ondervonden hebt? Wat voor logica zit daar achter? Heb je niet door wat je je ouders aan doet? Dus dat maakt je niet uit? Wees eerlijk en volwassen tegen je ouders, zij verdienen een eerlijk antwoord en steun van jou als hun volwassen kind.
Neem me niet kwalijk dat ik meerdere topics heb geopend. Het was helemaal niet m'n bedoeling zo, maar goed.
Goed, ik geef m'n ouders gelijk wbt de losse handjes van hem toen. Dat mag en kan ook niet door de beugel, maar dat is geweest en we zijn nu 3 jaar verder. M'n ouders hebben het beste met me voor, en zijn er altijd voor me geweest en nog steeds daar ben ik ze ook erg dankbaar voor. Maar ze kunnen het me toch niet gaan verbieden, ik moet het dan toch zelf ondervinden.Hoezo moet je nog meer ondervinden dan je al ondervonden hebt? Wat voor logica zit daar achter? Heb je niet door wat je je ouders aan doet? Dus dat maakt je niet uit? Wees eerlijk en volwassen tegen je ouders, zij verdienen een eerlijk antwoord en steun van jou als hun volwassen kind.
maandag 3 december 2007 om 14:43
Nou Mussk, dat is wel erg kort door de bocht. Wat ik me ouders aan doe en het me niks uit maakt. Het maak me ontzettend veel uit, hoe me ouders zich voelen. Uiteindelijk is het mijn keus en moet ik met hem leven. Als we gelukkig zijn en het bijvoorbeeld wel voor het hele leven zou zijn, zijn ze ook blij voor me. Hij zou alleen niet geaccepteerd worden in de familie, vind ik heel erg maar dat is dan eenmaal zo. Ze verdienen alles, en verdienen ook een eerlijk antwoord en steun als volwassen kind en dat doe ik ook !!
