Relaties
alle pijlers
De bom is ontploft, advies nodig please
zondag 11 november 2007 om 17:07
nav mijn andere berichten '' Ex neemt opnieuw contact op en hoe doen jullie dat vooroordelen van de omgeving"
De bom is ontploft, de omgeving heeft via anderen gehoord dat ik weer contact heb met hem waardoor ik er niet meer onderuit kon. Ik had het liever zelf verteld, maar doordat dat is gebeurd is het niet anders.
M'n ouders / familie zijn heel boos en teleurgesteld dat ik weer in zo'n situatie ''trap''. Dat ik me leven vergooi, en dat als ik verder ga het nooit zullen accepteren. Ik snap heel goed hun reactie en dat mag ook, ze zijn ongerust en willen het beste voor me.
Maar als ik me om het moment met deze man gelukkig voel wat moet ik dan doen? Zij kunnen me nu toch niet voor de keuze zetten contact verbreken of je bent hier niet meer welkom?
Ik weet toch ook niet hoe het verder gaat lopen, ze kunnen mij het toch niet verbieden? Ik woon nog thuis, maar ze kunnen me slechts vastbinden.
Nogmaals ik snap hun woede en verdriet, het is echt niet dat ik het ben vergeten. maar ik wil niemand pijn doen. Als je ouders je voor een keus zetten, dat doet erg veel pijn. Ik heb er ontzettend veel verdriet van m'n ''vriend'' ook, hij zal me altijd steunen. Zij geloven niet dat mensen kunnen veranderen, en dat ze een 2e kans verdienen. Ik geloof er wel in, en hoop dat als we het even laten rusten het wel los loopt.
Niemand kan voor mij bepalen, maar ik zit echt even met m'n handen in het haar. Ik wil gelukkig voelen, en nu dat ik zo onder druk word gezet, maakt me ongelukkig.
Wat moet ik hier nu mee?
Verdrietige moeilijk2
De bom is ontploft, de omgeving heeft via anderen gehoord dat ik weer contact heb met hem waardoor ik er niet meer onderuit kon. Ik had het liever zelf verteld, maar doordat dat is gebeurd is het niet anders.
M'n ouders / familie zijn heel boos en teleurgesteld dat ik weer in zo'n situatie ''trap''. Dat ik me leven vergooi, en dat als ik verder ga het nooit zullen accepteren. Ik snap heel goed hun reactie en dat mag ook, ze zijn ongerust en willen het beste voor me.
Maar als ik me om het moment met deze man gelukkig voel wat moet ik dan doen? Zij kunnen me nu toch niet voor de keuze zetten contact verbreken of je bent hier niet meer welkom?
Ik weet toch ook niet hoe het verder gaat lopen, ze kunnen mij het toch niet verbieden? Ik woon nog thuis, maar ze kunnen me slechts vastbinden.
Nogmaals ik snap hun woede en verdriet, het is echt niet dat ik het ben vergeten. maar ik wil niemand pijn doen. Als je ouders je voor een keus zetten, dat doet erg veel pijn. Ik heb er ontzettend veel verdriet van m'n ''vriend'' ook, hij zal me altijd steunen. Zij geloven niet dat mensen kunnen veranderen, en dat ze een 2e kans verdienen. Ik geloof er wel in, en hoop dat als we het even laten rusten het wel los loopt.
Niemand kan voor mij bepalen, maar ik zit echt even met m'n handen in het haar. Ik wil gelukkig voelen, en nu dat ik zo onder druk word gezet, maakt me ongelukkig.
Wat moet ik hier nu mee?
Verdrietige moeilijk2
maandag 3 december 2007 om 14:48
Ja dat bedoelde ik. Dan lijkt het meer op iets eenmaligs, zoals je het schrijft. Maar toch, een klap komt nooit alleen. Helaas.
In hoeverre is jullie relatie gelijkwaardig? Kun je alles kwijt waar je mee zit? Heb je het volste vertrouwen dat hij jouw belangen zal verdedigen, altijd en overal? Stimuleert hij je dingen te doen die je uiteindelijk geweldig vindt, maar zonder hem niet had durven doen? Haalt hij het beste in je naar boven? En jij in hem? Kun je praten over dingen waarover je twijfelt? Dromen, plannen én uitvoeren? Samen?
In hoeverre is jullie relatie gelijkwaardig? Kun je alles kwijt waar je mee zit? Heb je het volste vertrouwen dat hij jouw belangen zal verdedigen, altijd en overal? Stimuleert hij je dingen te doen die je uiteindelijk geweldig vindt, maar zonder hem niet had durven doen? Haalt hij het beste in je naar boven? En jij in hem? Kun je praten over dingen waarover je twijfelt? Dromen, plannen én uitvoeren? Samen?
maandag 3 december 2007 om 15:08
Toen die tijd konden we niet praten, we liepen weg voor de problemen en praatte nooit ruzies uit. Op dit moment is dat omgeslagen en praten we over alles. Hoe ik me voel, hoe hij zich voelt. Ik hoef bewijzen van spreken maar te knippen met me vingers en hij staat voor me klaar. Hij spreekt vaak uit, dat hij zo blij is weer iets op te kunnen bouwen en zich blijft bewijzen dat hij wél goed voor me kan zijn.
Kan je dit wat beter formuleren '' Stimuleert hij je dingen te doen die je uiteindelijk geweldig vindt, maar zonder hem niet had durven doen''?
Ik spreek vaak genoeg twijfels uit, het heeft geen nut om het verleden op te rakelen maar spreek wel m'n twijfels uit die er soms nog wel zijn. Het vertrouwen moet toch groeien, maar ik voel me hartstikke goed met hem en hij met mij.
Ik woon momenteel nog thuis, en wil heel erg graag een eigen stekkie. Niet omdat ik nu met hem iets opbouw, maar iets dat van mezelf is. We kennen elkaar erg goed, en we zijn nu wát langer dan een maand samen. We spreken onze dromen uit, hoe we het zien over een jaar of 1,2,3 en uiteindelijk zitten we op 1 lijn. Op deze manier, zie ik een mooie toekomst inderdaad. De tijd leert het, want kan niet in de toekomst kijken
Kan je dit wat beter formuleren '' Stimuleert hij je dingen te doen die je uiteindelijk geweldig vindt, maar zonder hem niet had durven doen''?
Ik spreek vaak genoeg twijfels uit, het heeft geen nut om het verleden op te rakelen maar spreek wel m'n twijfels uit die er soms nog wel zijn. Het vertrouwen moet toch groeien, maar ik voel me hartstikke goed met hem en hij met mij.
Ik woon momenteel nog thuis, en wil heel erg graag een eigen stekkie. Niet omdat ik nu met hem iets opbouw, maar iets dat van mezelf is. We kennen elkaar erg goed, en we zijn nu wát langer dan een maand samen. We spreken onze dromen uit, hoe we het zien over een jaar of 1,2,3 en uiteindelijk zitten we op 1 lijn. Op deze manier, zie ik een mooie toekomst inderdaad. De tijd leert het, want kan niet in de toekomst kijken
maandag 3 december 2007 om 21:00
Bijvoorbeeld: je nieuwe stek op gaan bouwen, zonder daar meteen zelf te willen wonen. Kiezen voor een baan/opleiding die je eigenlijk wel wilt, maar waarvan je dacht dat dat niets voor jou was. Een vakantie die je anders nooit gedurfd had. In de achtbaan. Zomaar huppelen door de stad terwijl iedereen je kan zien. Een weekendje weg met vriendinnen, want hij is er toch nog wel als je terug komt. Dat soort dingen.
zaterdag 8 december 2007 om 11:56
Een update-tje van deze kant,
Ik voel me erg gelukkig met deze man op het moment, het gaat alsmaar beter.
De negatieve reacties van ouders lijken ook wat minder te worden. Me moeder vraagt regelmatig van: Wanneer is ie klaar met school, wat doet ie dan voor werk etc.etc. Toch interesse of ????
We hebben het ontzettend leuk, praten hoe we beide de toekomst zien. Ik ben blij als ik snel een eigen stekkie heb, niet persé omdat ik nu deze man heb maar omdat ik klaar ben met het kinderachtige gedoe van andere.
Dit wat ik al eerder schreef '' de ex van m'n vriend verteld nu verhalen rond tegen m'n moeder. Dingen die in het verleden gebeurd zijn, dat ze me wilt waarschuwen wat hij toen de tijd over me heeft rondverteld. Dat ie pas nog met haar gezoend heeft enz. Jullie snappen wel, dat dit allemaal weinig goeds heeft op onze relatie. Mensen gaan stoken en gunnen ons het niet gelukkig te zijn''
Nu steekt het weer de kop op, en las ik op een openbare vriendensite een berichtje staan van een vriendin van zijn ex. Er zijn er 2 op de wereld die elkaar verschut zetten en elke keer in dezelfde fout trappen. Dat m'n ex en z'n exvriendin gebeld hebben blabla. Zij is stikjarloers en heeft gezegt zijn leven te verpesten etc.
Ik word zo ontzettend naar van mensen die dit doen. Wat kan ik doen, dat mensen ophouden. Negeren, of een berichtje plaatsen in de trént van: Wil je iets kwijt zeg het dan tegen me, maar niet achterbaks via een ander.
Hoe zien jullie dit, als uitlokking en uit elkaar willen drijven of...?
Het maakt me onzeker, terwijl ik m'n vriend vertrouw
Ik voel me erg gelukkig met deze man op het moment, het gaat alsmaar beter.
De negatieve reacties van ouders lijken ook wat minder te worden. Me moeder vraagt regelmatig van: Wanneer is ie klaar met school, wat doet ie dan voor werk etc.etc. Toch interesse of ????
We hebben het ontzettend leuk, praten hoe we beide de toekomst zien. Ik ben blij als ik snel een eigen stekkie heb, niet persé omdat ik nu deze man heb maar omdat ik klaar ben met het kinderachtige gedoe van andere.
Dit wat ik al eerder schreef '' de ex van m'n vriend verteld nu verhalen rond tegen m'n moeder. Dingen die in het verleden gebeurd zijn, dat ze me wilt waarschuwen wat hij toen de tijd over me heeft rondverteld. Dat ie pas nog met haar gezoend heeft enz. Jullie snappen wel, dat dit allemaal weinig goeds heeft op onze relatie. Mensen gaan stoken en gunnen ons het niet gelukkig te zijn''
Nu steekt het weer de kop op, en las ik op een openbare vriendensite een berichtje staan van een vriendin van zijn ex. Er zijn er 2 op de wereld die elkaar verschut zetten en elke keer in dezelfde fout trappen. Dat m'n ex en z'n exvriendin gebeld hebben blabla. Zij is stikjarloers en heeft gezegt zijn leven te verpesten etc.
Ik word zo ontzettend naar van mensen die dit doen. Wat kan ik doen, dat mensen ophouden. Negeren, of een berichtje plaatsen in de trént van: Wil je iets kwijt zeg het dan tegen me, maar niet achterbaks via een ander.
Hoe zien jullie dit, als uitlokking en uit elkaar willen drijven of...?
Het maakt me onzeker, terwijl ik m'n vriend vertrouw
zaterdag 8 december 2007 om 16:15
Echt lekker soepel gaat het niet he Moeilijk? Is het al lang uit tussen je vriend en zijn ex? Je kunt natuurlijk eens een gesprek aangaan met die ex, maar ik vermoed dat je hierdoor alleen maar onzekerder wordt.
Er is nog een hoop onrust in zijn leven, zijn ex is nog lang niet uit het beeld verdwenen en zij zit wss nog met een hoop onverwerkt verdriet. In haar ogen is het onmogelijk dat jullie weer samen zijn nu, vandaar dat ze zich verlaagt tot dit soort praktijken.
Maar jij zegt toch gelukkig te zijn met hem en toch klinkt er iedere keer weer twijfel door in je postings.
Doe het gewoon wat rustig aan met hem, je krijgt er een hoop onrust bij nu. Jullie zijn destijds op een niet leuke manier uit elkaar gegaan en dat blijft nu rommelen. Lijkt me niet iets waar je op zit te wachten.
Er is nog een hoop onrust in zijn leven, zijn ex is nog lang niet uit het beeld verdwenen en zij zit wss nog met een hoop onverwerkt verdriet. In haar ogen is het onmogelijk dat jullie weer samen zijn nu, vandaar dat ze zich verlaagt tot dit soort praktijken.
Maar jij zegt toch gelukkig te zijn met hem en toch klinkt er iedere keer weer twijfel door in je postings.
Doe het gewoon wat rustig aan met hem, je krijgt er een hoop onrust bij nu. Jullie zijn destijds op een niet leuke manier uit elkaar gegaan en dat blijft nu rommelen. Lijkt me niet iets waar je op zit te wachten.
zaterdag 8 december 2007 om 16:28
Ze zijn nu zo'n maand of 7 uit elkaar. Toen wij nog niks samen aan het opbouwen was, was ze ook al bezig hem lastig te vallen. Bellen, uitschelden etc. Misschien speelt het mee, dat zij ook een stuk jonger is. Ik denk dat ik het toch beter kan negeren inderdaad. We gaan voor elkaar, en ze wilt alleen maar aandacht dan wel niet positief dan negatief.
Echte twijfel heb ik niet, ik bedoel ik voel me buiten alle reacties om goed. Alleen als er dan weer zo'n l*l verhaal verteld word, krijg ik daar de kriebels van. Ik kan er zo slecht tegen of zij dat nou is, of iemand anders die zich bemoeit met iemands leven. Dat mensen je niks gunnen. Af en toe denk ik, hebben anderen mensen geen leven ofzo. Laat me met rust, doe ik toch ook. Maar helaas werkt het zo niet
Echte twijfel heb ik niet, ik bedoel ik voel me buiten alle reacties om goed. Alleen als er dan weer zo'n l*l verhaal verteld word, krijg ik daar de kriebels van. Ik kan er zo slecht tegen of zij dat nou is, of iemand anders die zich bemoeit met iemands leven. Dat mensen je niks gunnen. Af en toe denk ik, hebben anderen mensen geen leven ofzo. Laat me met rust, doe ik toch ook. Maar helaas werkt het zo niet
zaterdag 8 december 2007 om 18:06
Omdat je toch steeds bevestiging blijft zoeken via bijv. dit forum, kom je onzeker over. Wanneer je je laatste update nog eens leest, dan zie je ook dat je herhaaldelijk onzeker bent over de dingen die gezegd worden in je omgeving.
Het is inderdaad het beste om die meiden maar lekker hun gang te laten gaan. Wanneer anderen naar jou toekomen om verslag te doen van wat deze meiden te vertellen hadden, zeg dan gewoon dat je niet in geinteresseerd bent in een verslag van deze verhalen. Het zal dan hopelijk snel doodbloeden.
Laat duidelijk aan de buitenwereld merken, dat je echt met rust gelaten wil worden omtrent al deze problemen c.q. verhalen en dan zullen ze het wel snel opgeven.
Het is inderdaad het beste om die meiden maar lekker hun gang te laten gaan. Wanneer anderen naar jou toekomen om verslag te doen van wat deze meiden te vertellen hadden, zeg dan gewoon dat je niet in geinteresseerd bent in een verslag van deze verhalen. Het zal dan hopelijk snel doodbloeden.
Laat duidelijk aan de buitenwereld merken, dat je echt met rust gelaten wil worden omtrent al deze problemen c.q. verhalen en dan zullen ze het wel snel opgeven.
dinsdag 11 december 2007 om 10:31
Bedankt Pom,
Ik ben niet onzeker over onze relatie op het moment. Ik word inderdaad wel onzeker over de verhalen, alleen door het feit dat het jarloerzie en stokerij is.
Waarschijnlijk als ik het blijf negeren, is het niet meer leuk en houden ze vanzelf op. We willen voor ons 2 gaan, en daar moet niemand anders tussen staan. Het is een lastig pakket, maar doe me best om tot 10 te tellen
Ik ben niet onzeker over onze relatie op het moment. Ik word inderdaad wel onzeker over de verhalen, alleen door het feit dat het jarloerzie en stokerij is.
Waarschijnlijk als ik het blijf negeren, is het niet meer leuk en houden ze vanzelf op. We willen voor ons 2 gaan, en daar moet niemand anders tussen staan. Het is een lastig pakket, maar doe me best om tot 10 te tellen
dinsdag 11 december 2007 om 10:57
Stond die krabbel op jouw Hyves? zoja dan zou ik m verwijderen en terugkrabbelebn dat je niet o haar commentaar zit te wahten.
stond ie op de hyves van iemand anders, dan vraag ik me af aarom jij hyves van exen van je vriend afspeurt. Dan zoek je het namelijk zelf op. gewoon niet meer al die vriendenpagina's afpeuren, ze kunen beter over je lullen dan van je eten, dus laat het langs je rug afglijden.
Ben het met Pom eens, je komt nogal onzeker over.
stond ie op de hyves van iemand anders, dan vraag ik me af aarom jij hyves van exen van je vriend afspeurt. Dan zoek je het namelijk zelf op. gewoon niet meer al die vriendenpagina's afpeuren, ze kunen beter over je lullen dan van je eten, dus laat het langs je rug afglijden.
Ben het met Pom eens, je komt nogal onzeker over.
dinsdag 11 december 2007 om 11:07
dinsdag 18 december 2007 om 15:42
Ik wil even vertellen dat ik happy en gelukkig ben. Met soms enige achterdocht voor dingentjes (overigens niet het slaan)
Hij bewijst zich met alle gronden, en ik kan alleen maar zeggen: Het hoort zo te gaan, open en eerlijk een relatie aan te gaan.
M'n moeder vroeg me afgelopen week: Heb je het nou leuk? ''Ja mam, natuurlijk niet, dat we hier niet kunnen komen maar alles erom heen ben ik gelukkig'' Mm, dat begreep ze niet helemaal geloof ik, aangezien ik bijna nergens heen kan kwa familieleden oid.
Het is nog prilletjes, maar ik ben happy
Hij bewijst zich met alle gronden, en ik kan alleen maar zeggen: Het hoort zo te gaan, open en eerlijk een relatie aan te gaan.
M'n moeder vroeg me afgelopen week: Heb je het nou leuk? ''Ja mam, natuurlijk niet, dat we hier niet kunnen komen maar alles erom heen ben ik gelukkig'' Mm, dat begreep ze niet helemaal geloof ik, aangezien ik bijna nergens heen kan kwa familieleden oid.
Het is nog prilletjes, maar ik ben happy
dinsdag 18 december 2007 om 16:00
Ik vind dat je het zelf moet weten, maar 1 ding: Als hij je geslagen heeft, is hij een eikel, hufter, en wat al niet meer. Goed dat je de relatie verbroken hebt.
Maar als je weer opnieuw begint met hem en in herhaling valt, dan ben jíj de stomme trut, niet hij. Je kon het aan zien komen, en tóch ben je er weer in getrapt.
Ik begreep alleen ook dat hij in therapie is en medicijnen slikt. Hoe gaat dat? Is hij veranderd?
Maar als je weer opnieuw begint met hem en in herhaling valt, dan ben jíj de stomme trut, niet hij. Je kon het aan zien komen, en tóch ben je er weer in getrapt.
Ik begreep alleen ook dat hij in therapie is en medicijnen slikt. Hoe gaat dat? Is hij veranderd?
dinsdag 18 december 2007 om 16:13
Hoi 44pje, niemand verdiend het om geweld te hebben in een relatie. Ik keur het absoluut niet goed, het is eénmalig gebeurd en natuurlijk al teveel. Deze relatie was 3 jaar geleden en sinds een maand of 4 weer contact.
Ik geloof dat mensen kunnen veranderen als ze dat echt willen, en een 2e kans verdienen. Ik zie het niet als intrappen, misschien ben ik (te) goedgelovig.
Sinds ik weer iets met hem ben gaan opbouwen, al is het pas 2 maanden zie ik zoveel veranderen. Door de medicijnen en therapie is hij een heel ander persoon geworden. Z'n karakter verander je niet, en dat zal ik ook niet willen.
ik laat het nooit meer zo ver komen, als ik ook maar 1 ding merk wbt agressie oid ben ik er klaar mee. Dan ben ik eerlijk tegen mezelf en heb ik ons een kans gegeven.
We willen er allebei voor gaan, en het is een heel ander leuk leven als toen !
Ik geloof dat mensen kunnen veranderen als ze dat echt willen, en een 2e kans verdienen. Ik zie het niet als intrappen, misschien ben ik (te) goedgelovig.
Sinds ik weer iets met hem ben gaan opbouwen, al is het pas 2 maanden zie ik zoveel veranderen. Door de medicijnen en therapie is hij een heel ander persoon geworden. Z'n karakter verander je niet, en dat zal ik ook niet willen.
ik laat het nooit meer zo ver komen, als ik ook maar 1 ding merk wbt agressie oid ben ik er klaar mee. Dan ben ik eerlijk tegen mezelf en heb ik ons een kans gegeven.
We willen er allebei voor gaan, en het is een heel ander leuk leven als toen !
maandag 7 januari 2008 om 11:44
Fijn dat dit forum er is, zo kan ik weer even m'n verhaal kwijt.
De laatste paar weken, leek het wat rustig van m'n ouders kant. We spraken niet over de situatie, wat ik eigelijk best vervelend vond. Ik wist niet hoe hen er nu dan over zouden denken. Gisteren gaf ik aan, dat ik het gevoel heb verantwoording af te moeten leggen. En dat ik niet hoef te vertellen als ik bijvoorbeeld iets leuks met deze man heb gedaan, omdat het ze toch niet interesseert.
Ze gaven aan, dat ze het er niet mee eens zijn. En dit nooit kunnen accepteren. Dat ik dit niet aan kan en dat ik me familie nodig heb. Ze zijn ook erg bang dat ik hen laat vallen.
Ik heb gezegt dat ik me gelukkig voel in m'n relatie, maar de situatie die met m'n ouders mee speelt die het er niet mee eens zijn niet. Ik kan niet kiezen tussen m'n vriend en m'n ouders. Ik wil m'n ouders absoluut niet kwijt, maar m'n vriend ook niet nu het zo goed gaat.
De relatie is dan nog niet zo lang aan de gang, maar toch wil ik graag de goedkeuring van ouders die ik niet hoef te verwachten natuurlijk. Ze zeggen dat hier geen toekomst in is, en al blijf ik 10 jaar met hém dat het ooit weer gebeurd.
Oke, dit is mijn keus. Dus ook het niet bij elkaar kunnen zijn op verjaardagen/feestdagen etc. maar diep in m'n hart hoop ik dat ooit 'wij met m'n ouders rond de tafel kunnen zitten. Zodat hij zijn verhaal kan doen en m'n ouders, en dat het gerespecteerd word. Hij ziet heel goed in dat hij hier zelf voor gezorgd heeft, maar ben het ook eens dat iemand niet altijd een stempel hoeft te hebben. Iemand kan veranderen, daar geloof ik nog steeds in.
De laatste paar weken, leek het wat rustig van m'n ouders kant. We spraken niet over de situatie, wat ik eigelijk best vervelend vond. Ik wist niet hoe hen er nu dan over zouden denken. Gisteren gaf ik aan, dat ik het gevoel heb verantwoording af te moeten leggen. En dat ik niet hoef te vertellen als ik bijvoorbeeld iets leuks met deze man heb gedaan, omdat het ze toch niet interesseert.
Ze gaven aan, dat ze het er niet mee eens zijn. En dit nooit kunnen accepteren. Dat ik dit niet aan kan en dat ik me familie nodig heb. Ze zijn ook erg bang dat ik hen laat vallen.
Ik heb gezegt dat ik me gelukkig voel in m'n relatie, maar de situatie die met m'n ouders mee speelt die het er niet mee eens zijn niet. Ik kan niet kiezen tussen m'n vriend en m'n ouders. Ik wil m'n ouders absoluut niet kwijt, maar m'n vriend ook niet nu het zo goed gaat.
De relatie is dan nog niet zo lang aan de gang, maar toch wil ik graag de goedkeuring van ouders die ik niet hoef te verwachten natuurlijk. Ze zeggen dat hier geen toekomst in is, en al blijf ik 10 jaar met hém dat het ooit weer gebeurd.
Oke, dit is mijn keus. Dus ook het niet bij elkaar kunnen zijn op verjaardagen/feestdagen etc. maar diep in m'n hart hoop ik dat ooit 'wij met m'n ouders rond de tafel kunnen zitten. Zodat hij zijn verhaal kan doen en m'n ouders, en dat het gerespecteerd word. Hij ziet heel goed in dat hij hier zelf voor gezorgd heeft, maar ben het ook eens dat iemand niet altijd een stempel hoeft te hebben. Iemand kan veranderen, daar geloof ik nog steeds in.
maandag 7 januari 2008 om 13:09
Als ik de reactie van je ouders zo lees, is die ene klap niet het enige dat ze dwars zit en is het meer de relatie die jullie hadden in het algemeen.
Het is natuurlijk al een teken aan de wand dat jijzelf het opbloeien van de relatie verborgen hebt willen houden voor je omgeving en dat die er achter kwamen op een andere manier dan van jou!!.
Wees ook eens eerlijk naar jezelf hierover.
Het is natuurlijk al een teken aan de wand dat jijzelf het opbloeien van de relatie verborgen hebt willen houden voor je omgeving en dat die er achter kwamen op een andere manier dan van jou!!.
Wees ook eens eerlijk naar jezelf hierover.
maandag 7 januari 2008 om 16:32
Dat ze er via anderen achter moesten komen vind ik heel erg.Maar het is helaas zo gelopen en kan daar niks meer aan veranderen.
Het doet me veel pijn, dat zij er zo'n moeite mee hebben. Het is dan misschien naief dat ik zeg dat het dan mijn leven is, en er dan vanzelf achter moet komen als het niet goed gaat.
Die ene klap is dan wel het meest voor de hand liggende waarom ze er zo'n moeite mee hebben, maar er zullen vast meer dingen mee spelen. Zoals, bang zijn dat ik naar zijn kant ga. Dat ik een slecht leven krijg etc.
Het doet me veel pijn, dat zij er zo'n moeite mee hebben. Het is dan misschien naief dat ik zeg dat het dan mijn leven is, en er dan vanzelf achter moet komen als het niet goed gaat.
Die ene klap is dan wel het meest voor de hand liggende waarom ze er zo'n moeite mee hebben, maar er zullen vast meer dingen mee spelen. Zoals, bang zijn dat ik naar zijn kant ga. Dat ik een slecht leven krijg etc.
woensdag 16 januari 2008 om 17:43
Kom weer even gal spuien oftewel m'n gevoel uiten.
Vanmiddag weer een gesprekje gehad met m'n moeder, nav een tvprogramma waar de ouders ook niet eens waren met een bepaald relatie.
M'n moeder denkt, dat hij mijn leven bepaald. Ik niks te zeggen heb. Hij lui is, niet te vertrouwen is enz.
Echt hoor, het doet me onzettend pijn. Zij kunnen niet zien, dat ik gewoon m'n eigen leven leid, zonder dat hij dat bepaald. Dat ie wel een baan heeft, en naar school gaat om over een aantal maanden een diploma in zijn zak te hebben.
Ik word hier mega onzeker van, verdrietig enz.
Het is dus niet persé de klap waardoor ze het niet mee eens zijn. Maar alle andere dingen. Gelukkig kan ik er met m'n vriend over praten, en hij snapt hen volkomen. Toch komen er spanningen tussen ons, en dat wil ik absoluut niet.
Ik kom nu onzeker over, wil echt gaan voor de relatie van ons en ook van m'n ouders.
Het is ook logisch, want zodra ik een gesprek heb gehad met m'n ouders ben ik verdrietig en teleurgesteld (zij waarscijnlijk ook in mij) en reageer ik het af op hem.
Ik wil zo graag dat deze relatie stand houdt, en op een dag m'n ouders bijdraaien, maar is dit haalbaar?
Iemand nog ideeën hoe het voor mezelf, m'n ouders en m'n vriend respecteerdbaar kunnen maken?
Vanmiddag weer een gesprekje gehad met m'n moeder, nav een tvprogramma waar de ouders ook niet eens waren met een bepaald relatie.
M'n moeder denkt, dat hij mijn leven bepaald. Ik niks te zeggen heb. Hij lui is, niet te vertrouwen is enz.
Echt hoor, het doet me onzettend pijn. Zij kunnen niet zien, dat ik gewoon m'n eigen leven leid, zonder dat hij dat bepaald. Dat ie wel een baan heeft, en naar school gaat om over een aantal maanden een diploma in zijn zak te hebben.
Ik word hier mega onzeker van, verdrietig enz.
Het is dus niet persé de klap waardoor ze het niet mee eens zijn. Maar alle andere dingen. Gelukkig kan ik er met m'n vriend over praten, en hij snapt hen volkomen. Toch komen er spanningen tussen ons, en dat wil ik absoluut niet.
Ik kom nu onzeker over, wil echt gaan voor de relatie van ons en ook van m'n ouders.
Het is ook logisch, want zodra ik een gesprek heb gehad met m'n ouders ben ik verdrietig en teleurgesteld (zij waarscijnlijk ook in mij) en reageer ik het af op hem.
Ik wil zo graag dat deze relatie stand houdt, en op een dag m'n ouders bijdraaien, maar is dit haalbaar?
Iemand nog ideeën hoe het voor mezelf, m'n ouders en m'n vriend respecteerdbaar kunnen maken?
woensdag 16 januari 2008 om 22:35
quote:moeilijk2 schreef op 18 december 2007 @ 15:42:
Ik wil even vertellen dat ik happy en gelukkig ben. Met soms enige achterdocht voor dingentjes (overigens niet het slaan)
Hmm... dit triggert me toch wel. Hoe zit dit?
Ik lees namelijk ook tussen de regels door dat er een ex in het spel is die maar niet uit beeld wil waardoor jij onzeker bent over hem.
Om het maar even recht voor zijn raap te zeggen: vertrouw je hem wel? En dan heb ik het niet over die ene klap, maar op andere gebieden zoals exen.
Zijn dat ook niet de dingen waar je ouders mee zitten...?
Door de situatie (je ouders accepteren hem niet) wordt je automatisch in de verdediging gedrukt. Maar hier kan je rustig je hart luchten en misschien eerlijk vertellen dat je over een aantal andere dingen je twijfels hebt.
Ik wil even vertellen dat ik happy en gelukkig ben. Met soms enige achterdocht voor dingentjes (overigens niet het slaan)
Hmm... dit triggert me toch wel. Hoe zit dit?
Ik lees namelijk ook tussen de regels door dat er een ex in het spel is die maar niet uit beeld wil waardoor jij onzeker bent over hem.
Om het maar even recht voor zijn raap te zeggen: vertrouw je hem wel? En dan heb ik het niet over die ene klap, maar op andere gebieden zoals exen.
Zijn dat ook niet de dingen waar je ouders mee zitten...?
Door de situatie (je ouders accepteren hem niet) wordt je automatisch in de verdediging gedrukt. Maar hier kan je rustig je hart luchten en misschien eerlijk vertellen dat je over een aantal andere dingen je twijfels hebt.
donderdag 17 januari 2008 om 08:45
quote:moeilijk2 schreef op 16 januari 2008 @ 17:43:
Kom weer even gal spuien oftewel m'n gevoel uiten.
Vanmiddag weer een gesprekje gehad met m'n moeder, nav een tvprogramma waar de ouders ook niet eens waren met een bepaald relatie.
M'n moeder denkt, dat hij mijn leven bepaald. Ik niks te zeggen heb. Hij lui is, niet te vertrouwen is enz.
Echt hoor, het doet me onzettend pijn. Zij kunnen niet zien, dat ik gewoon m'n eigen leven leid, zonder dat hij dat bepaald. Dat ie wel een baan heeft, en naar school gaat om over een aantal maanden een diploma in zijn zak te hebben.
Ik word hier mega onzeker van, verdrietig enz.
Het is dus niet persé de klap waardoor ze het niet mee eens zijn. Maar alle andere dingen. Gelukkig kan ik er met m'n vriend over praten, en hij snapt hen volkomen. Toch komen er spanningen tussen ons, en dat wil ik absoluut niet.
Ik kom nu onzeker over, wil echt gaan voor de relatie van ons en ook van m'n ouders.
Het is ook logisch, want zodra ik een gesprek heb gehad met m'n ouders ben ik verdrietig en teleurgesteld (zij waarscijnlijk ook in mij) en reageer ik het af op hem.
Ik wil zo graag dat deze relatie stand houdt, en op een dag m'n ouders bijdraaien, maar is dit haalbaar?
Iemand nog ideeën hoe het voor mezelf, m'n ouders en m'n vriend respecteerdbaar kunnen maken?
Moeilijk, waarom raak je zo van slag van een paar opmerkingen? Als iets goed is, dan is het goed. dan word je niet zo maar verdrietig en onzeker van opmerkingen van buitenaf.
In een ander topic las ik dat je vriend erg jaloers is.
Wil je niet al té graag dat deze relatie goed is?
Kom weer even gal spuien oftewel m'n gevoel uiten.
Vanmiddag weer een gesprekje gehad met m'n moeder, nav een tvprogramma waar de ouders ook niet eens waren met een bepaald relatie.
M'n moeder denkt, dat hij mijn leven bepaald. Ik niks te zeggen heb. Hij lui is, niet te vertrouwen is enz.
Echt hoor, het doet me onzettend pijn. Zij kunnen niet zien, dat ik gewoon m'n eigen leven leid, zonder dat hij dat bepaald. Dat ie wel een baan heeft, en naar school gaat om over een aantal maanden een diploma in zijn zak te hebben.
Ik word hier mega onzeker van, verdrietig enz.
Het is dus niet persé de klap waardoor ze het niet mee eens zijn. Maar alle andere dingen. Gelukkig kan ik er met m'n vriend over praten, en hij snapt hen volkomen. Toch komen er spanningen tussen ons, en dat wil ik absoluut niet.
Ik kom nu onzeker over, wil echt gaan voor de relatie van ons en ook van m'n ouders.
Het is ook logisch, want zodra ik een gesprek heb gehad met m'n ouders ben ik verdrietig en teleurgesteld (zij waarscijnlijk ook in mij) en reageer ik het af op hem.
Ik wil zo graag dat deze relatie stand houdt, en op een dag m'n ouders bijdraaien, maar is dit haalbaar?
Iemand nog ideeën hoe het voor mezelf, m'n ouders en m'n vriend respecteerdbaar kunnen maken?
Moeilijk, waarom raak je zo van slag van een paar opmerkingen? Als iets goed is, dan is het goed. dan word je niet zo maar verdrietig en onzeker van opmerkingen van buitenaf.
In een ander topic las ik dat je vriend erg jaloers is.
Wil je niet al té graag dat deze relatie goed is?
donderdag 17 januari 2008 om 11:31
@ Free: Helemaal vertrouwen doe ik hem (helaas) (nog) niet. Ik wil hem heel graag vertrouwen, en hij doet ook z'n best. Maar sommige dingetjes doen me twijfelen, terwijl dat waarschijnlijk niet heel erg nodig is.
Hij heeft een aantal jaar geleden, verkeerde vriendjes gehad. Liet zich meeslepen, maar eigenschuld hij was er zelf bij. Hij deed z'n school niet, was lui etc.
Nu gaat ie naar school, heeft nog geen vaste baan. Maar werkt in de ochtend, gaat daarna naar school en werkt van smiddags tot in de avond laat.
Die ''vriendjes'' heeft ie afgezworen, en met wie ie nog weleens afspreekt 1-2x pw is ie thuis (zover ik weet)
Hij zegt, niet meer zo te willen leven. Dat ie trots is op elke euro die hij verdiend, en dat hij aan z'n toekomst wilt werken. ''Ik verpest m'n hele leven, als ik zo door was gegaan, maar net voor ik jou leerde kennen en gesprekken met je had. Zag ik het licht. Wilde dat je geloofde dat ik veranderd ben, in veel opzichten'' (Zijn woorden) Dus zulk soort dingen doet me af en toe twijfelen inderdaad.
Tuurlijk weet je nooit 100% zeker wat diegene doet.. Maar hij is de hele dag onder de pannen wbt werk en school. En in de avond (niet iedere dag) is ie met mij of alleen thuis. En soms met een vriend, wat drinken oid. Waarschijnlijk heeft te maken met het bovenstaande, dat ik nog wat twijfeltjes heb. Hebben veel mensen dat niet?
@Pom: Eigenlijk moet ik ook niet onzeker en verdrietig worden om die opmerkingen. Maar als er steeds word gezegd, het houdt geen stand, hij is niet te vertrouwen enz. Dan wil ik graag laten zien, samen met hem dat we het wel kunnen.
Hij is inderdaad erg jaloers, maar meer om het feit dat ie bang is mij kwijt te raken. Veel verdriet gehad, dat ie me kwijt was geraakt en dat wilt ie niet. Hij wilt zich aan mij bewijzen, dat ik trots ben op de dingen die hij doet.
Achterdochtigheid is er ook van zijn kant, het is erg vervelend want dat is niet nodig.
Zelf wás ik ook erg jaloers, maar naar mate ik wat ouder werd is dat gelukkig minder geworden. Het is nu gezonde jaloezie van mij, want dat andere maakt je helemaal knetter. Ik wilde niet jaloers zijn, dus gelukkig snap ik wel hoe moeilijk het is, om het onder controle te hebben.
Je kan weleens gelijk hebben, waarschijnlijk willen we té graag en té snel. We moeten zien hoe het loopt, en ik wil graag aan onzelf bewijzen dat we leuk kunnen leven.
Ik trek me inderdaad veel van opmerkingen aan, van m'n omgeving (dichtbij) Hoe kan ik dat leven, en laten leven (dus bekijken hoe het allemaal gaat) zonder dat ik me schuldig oid naar m'n ouders voel..?
Wil zo graag van hen een 2e kans voor onze relatie, ookal weet ik dat dit niet kan.
Bedankt ..
Hij heeft een aantal jaar geleden, verkeerde vriendjes gehad. Liet zich meeslepen, maar eigenschuld hij was er zelf bij. Hij deed z'n school niet, was lui etc.
Nu gaat ie naar school, heeft nog geen vaste baan. Maar werkt in de ochtend, gaat daarna naar school en werkt van smiddags tot in de avond laat.
Die ''vriendjes'' heeft ie afgezworen, en met wie ie nog weleens afspreekt 1-2x pw is ie thuis (zover ik weet)
Hij zegt, niet meer zo te willen leven. Dat ie trots is op elke euro die hij verdiend, en dat hij aan z'n toekomst wilt werken. ''Ik verpest m'n hele leven, als ik zo door was gegaan, maar net voor ik jou leerde kennen en gesprekken met je had. Zag ik het licht. Wilde dat je geloofde dat ik veranderd ben, in veel opzichten'' (Zijn woorden) Dus zulk soort dingen doet me af en toe twijfelen inderdaad.
Tuurlijk weet je nooit 100% zeker wat diegene doet.. Maar hij is de hele dag onder de pannen wbt werk en school. En in de avond (niet iedere dag) is ie met mij of alleen thuis. En soms met een vriend, wat drinken oid. Waarschijnlijk heeft te maken met het bovenstaande, dat ik nog wat twijfeltjes heb. Hebben veel mensen dat niet?
@Pom: Eigenlijk moet ik ook niet onzeker en verdrietig worden om die opmerkingen. Maar als er steeds word gezegd, het houdt geen stand, hij is niet te vertrouwen enz. Dan wil ik graag laten zien, samen met hem dat we het wel kunnen.
Hij is inderdaad erg jaloers, maar meer om het feit dat ie bang is mij kwijt te raken. Veel verdriet gehad, dat ie me kwijt was geraakt en dat wilt ie niet. Hij wilt zich aan mij bewijzen, dat ik trots ben op de dingen die hij doet.
Achterdochtigheid is er ook van zijn kant, het is erg vervelend want dat is niet nodig.
Zelf wás ik ook erg jaloers, maar naar mate ik wat ouder werd is dat gelukkig minder geworden. Het is nu gezonde jaloezie van mij, want dat andere maakt je helemaal knetter. Ik wilde niet jaloers zijn, dus gelukkig snap ik wel hoe moeilijk het is, om het onder controle te hebben.
Je kan weleens gelijk hebben, waarschijnlijk willen we té graag en té snel. We moeten zien hoe het loopt, en ik wil graag aan onzelf bewijzen dat we leuk kunnen leven.
Ik trek me inderdaad veel van opmerkingen aan, van m'n omgeving (dichtbij) Hoe kan ik dat leven, en laten leven (dus bekijken hoe het allemaal gaat) zonder dat ik me schuldig oid naar m'n ouders voel..?
Wil zo graag van hen een 2e kans voor onze relatie, ookal weet ik dat dit niet kan.
Bedankt ..
donderdag 31 januari 2008 om 14:44
Het gaat goed tussen ons, hij is iets langer met zijn school bezig. Maar uiterlijk in Maart klaar zodat ie een vaste baan kan zoeken.
We hebben ook wel discussie's, hij is jaloers en is bang me kwijt te raken. Ik een ander, liever, mooier, leuker, lekkerder vind. Iemand die wel bij m'n ouders over de vloer mag komen. Allemaal onzekerheid, en vind het erg jammer dat ie zo denkt. Dat is niet zo, want heb voor hem gekozen.
We doen erg leuke dingen met elkaar, voelen ons gelukkig en hebben het ook echt over de toekomst. Dromen mag, toch?;)
Ik ben al vollop aan het reageren op een huurhuis, en tegen die tijd (voorjaar) dat ik iets aangeboden krijg willen we samen voor dat huisje gaan.
Dan hebben we ons eigen plekje, en dan voel ik me ook niet schuldig tegenover m'n ouders als ik elke keer bij hem ben.
Ik vertel nu ook gewoon de dingen, die ik doe. Uiteten ben geweest, dierentuin, shoppen etc. Hij een nieuw iets heeft gekocht, tv etc. M'n moeder luisterd er wel na.
De laatste tijd droom ik erg veel over het feit dat m'n ouders bellen om me te vragen of m'n vriend en ik willen komen praten.
Steeds een soort gelijke droom, maar bizar. Hopelijk word het ooit werkelijkheid.
We hebben ook wel discussie's, hij is jaloers en is bang me kwijt te raken. Ik een ander, liever, mooier, leuker, lekkerder vind. Iemand die wel bij m'n ouders over de vloer mag komen. Allemaal onzekerheid, en vind het erg jammer dat ie zo denkt. Dat is niet zo, want heb voor hem gekozen.
We doen erg leuke dingen met elkaar, voelen ons gelukkig en hebben het ook echt over de toekomst. Dromen mag, toch?;)
Ik ben al vollop aan het reageren op een huurhuis, en tegen die tijd (voorjaar) dat ik iets aangeboden krijg willen we samen voor dat huisje gaan.
Dan hebben we ons eigen plekje, en dan voel ik me ook niet schuldig tegenover m'n ouders als ik elke keer bij hem ben.
Ik vertel nu ook gewoon de dingen, die ik doe. Uiteten ben geweest, dierentuin, shoppen etc. Hij een nieuw iets heeft gekocht, tv etc. M'n moeder luisterd er wel na.
De laatste tijd droom ik erg veel over het feit dat m'n ouders bellen om me te vragen of m'n vriend en ik willen komen praten.
Steeds een soort gelijke droom, maar bizar. Hopelijk word het ooit werkelijkheid.
zondag 9 maart 2008 om 17:29
Met de enige discussie, woorden ''ruzie'' of hoe je het ook wilt noemen, gaat het goed tussen mij en m'n lief.
We voelen zich steeds beter bij elkaar, en genieten daar ook heel erg van.
Hij wilt heel graag de bevestiging van onze relatie. Het trouw en eerlijk blijven etc. Ik snap het wel, hij lijkt bang te zijn.
Ben een keer mee geweest naar zijn therapie, en herken alles wat de therapeut verteld. Hoe hij op dingen reageerd, hoe hij omgaat met bepaalde dingen. Hij wilt ons helpen, omdat het voor mij erg moeilijk moet zijn, om te gaan met iemand die adhd heeft.
Heb ook nog gesprekken gehad met m'n ouders, ze geven aan dat ze snappen dat ik hoop dat het ooit nog goed komt met hen. (ouders en vriend)
Maar dat ze zichzelf niet recht in de ogen kunnen kijken, als hij hier over de vloer komt.
Ik zit tussen 2 vuren (wat ik van te voren wist) maar moeilijk is het wel.
M'n moeder zei ook: ''Je weet dat ik vergevingsgezind ben, en als ik wil dat ie hier komt, dan komt ie hier. Maar ik kan dat niet''
Ik geniet van de momenten samen, en hoop dat we gelukkig worden.
Ben het weer even kwijt
We voelen zich steeds beter bij elkaar, en genieten daar ook heel erg van.
Hij wilt heel graag de bevestiging van onze relatie. Het trouw en eerlijk blijven etc. Ik snap het wel, hij lijkt bang te zijn.
Ben een keer mee geweest naar zijn therapie, en herken alles wat de therapeut verteld. Hoe hij op dingen reageerd, hoe hij omgaat met bepaalde dingen. Hij wilt ons helpen, omdat het voor mij erg moeilijk moet zijn, om te gaan met iemand die adhd heeft.
Heb ook nog gesprekken gehad met m'n ouders, ze geven aan dat ze snappen dat ik hoop dat het ooit nog goed komt met hen. (ouders en vriend)
Maar dat ze zichzelf niet recht in de ogen kunnen kijken, als hij hier over de vloer komt.
Ik zit tussen 2 vuren (wat ik van te voren wist) maar moeilijk is het wel.
M'n moeder zei ook: ''Je weet dat ik vergevingsgezind ben, en als ik wil dat ie hier komt, dan komt ie hier. Maar ik kan dat niet''
Ik geniet van de momenten samen, en hoop dat we gelukkig worden.
Ben het weer even kwijt
