De Ex

Hoi hoi iedereen,

Ik zou graag jullie mening willen over iets waar ik mee zit met mijn vriend: het welbekende ‘contact-met-de-ex’ probleem..

Even wat context:
Ik ben 30 jaar en sinds begin dit jaar ken ik mijn vriend (31 jaar). We hebben elkaar leren kennen via een datingapp en wonen meer dan een uur rijden van elkaar. Ik wist het al snel dat hij het voor mij was. Hij twijfelde bijna een half jaar (ja, mijn geduld werd aardig op de proef gesteld..), volgens hem niet vanwege mij als persoon (hij vond me meteen heel leuk), maar wel wat betreft afstand en opleidingsverschil (ik ben advocaat, hij werkt het liefst met z’n handen, wat voor mij nooit een issue is geweest). We hadden uiteraard in het begin wel het ‘ex-gesprek’. Ik vertelde hem dat ik een paar maanden geleden mijn relatie van bijna 7 jaar had verbroken, daar 2000% achtersta en blij ben dat ik dat had gedaan. Hij vertelde dat hij ongeveer 3 jaar vrijgezel was op dat moment en veel verdriet had gehad van toen zijn ex (ongeveer 5 jaar relatie) het had uitgemaakt. Zij was een knappe, leuke meid die uit het dorp kwam waar hij nu nog woont. Hij vertelde dat hij het wel helemaal zag zitten met haar, maar dat zij het had uitgemaakt omdat ze vond dat hij te gesloten was in de relatie. Hij vertelde me ook dat hij heeft gewerkt aan het beter communiceren na die relatie (dat is ook echt te merken vind ik, kan uren met hem praten) en dat hij nu ook wel vind dat ze toch niet echt goed bij elkaar pasten (hij gooit het dan vaak op dat zij best veel bezig was met het ‘spirituele’ en dat hij een stuk ‘nuchterder’ is). Oké, natuurlijk niet super fijn om te horen dat je nieuwe vlam veel verdriet heeft gehad van het verbreken van zijn vorige relatie, maar ik vond het fijn dat hij er open over was en vind het een volwassenere reactie dan dat je alleen kunt zeggen dat je ex verschrikkelijk was oid. Hij heeft dus wel een half jaar lang twijfels gehad of hij iets serieus moest beginnen met mij. Dat zorgde bij mij weleens voor frustratie en verdriet: ik wou dat hij net zo enthousiast was als ik en ervoor wou gaan. Na bijna een half jaar en veel praten (en soms periodes dat ik wat minder contact zocht omdat ik er klaar mee was) sloeg de knop toch om bij hem. De afgelopen paar maanden heeft hij dat ook echt gedaan: we zien elkaar veel, we hebben elkaars vrienden en familie ontmoet en hebben het fijn samen. Ik heb hem wel meerdere keren verteld dat ik soms wat onzeker ben geworden door die maandenlange twijfel van hem en het feit dat hij zoveel moeite heeft gehad met het eindigen van z’n vorige relatie. Zoals ieder ander (denk ik) zocht ik zijn ex online op: een super knappe en volgens mij lieve en spontane meid. Daarnaast vind ik het lastig dat hij blijkbaar wel meteen voor haar ging en zij ook uit zijn dorp komt (ze woont nu wel ergens anders, ze is wel nog vrijgezel). Ze kennen dus veel dezelfde mensen enzo en waar hij over twijfelde bij mij speelde bij haar dus helemaal niet. Ik kon het niet helpen dat ik me soms een beetje ‘tweede keus’ voelde of het idee van dat hij zoiets had/heeft van ‘dan settle ik maar’ voor mij. Ik heb die gevoelens wel meerdere keren met hem besproken. Laatst verhuisde hij en ik hielp samen met zijn zusje zijn spulletjes opruimen, kom ik in een kast allemaal foto’s van hem samen met zijn ex tegen met allemaal kaartjes van haar. Ik snap dat hij dat heeft bewaard (ik heb ook nog wel ergens een foto en kaartjes van mijn ex), maar niet leuk om te zien natuurlijk. Daarnaar hangt bij zijn ouders thuis nog een soort familiefoto met haar samen met hem er nog op. Ook tegen hem gezegd dat ik dat niet zo fijn vind. Heb het er die avond wel over gehad dat ik dat allemaal toch lastig vind om te zien. Hij reageert dan wel steeds lief en zegt wel van: ik wil voor jou gaan, je bent geen tweede keus etc. Dus dat is wel fijn.

Maar goed, nu het probleem: afgelopen week was ik gewoon thuis, was naar mijn ouders op bezoek en een vriendin, waar ik enthousiast weer over hem vertel enzo en bespreek hoe het eventueel zou moeten gaan met samenwonen oid later (vanwege de afstand). ‘S avonds belden we samen over onze dag en vertelt hij ineens dat zijn ex bij hem thuis was langsgekomen die middag. Daar schrok ik van. Ik reageerde wel rustig, maar toen ik de telefoon had opgelegd werd ik toch steeds bozer. Ik vond dat hij hiermee niet genoeg rekening had gehouden met mijn gevoelens. Kon die hele nacht er niet van slapen. Hij weet dat dit voor mij een lastig punt is en dan spreekt hij 1-op-1 met haar af zonder dat ik dat wist. Hij vertelde het dus wel achteraf, maar ik vind dat toch niet oké. De volgende dag kwam hij bij mij en ik was toch wel boos. Heb hem dit alles verteld, waarom ik het niet oké vind dat hij afspreekt met zijn ex zonder dat aan mij te laten weten. Dat hij blijkbaar app-contact heeft met haar, wat ik ook niet goed wist. Hij zei dat het gewoon echt vriendschappelijk is, dat hij het wel fijn vindt om te weten hoe het met haar gaat, en omdat zij ook uit zijn dorp komt en vaak op dezelfde feestjes enzo zijn wil dat het niet ongemakkelijk is tussen hen als ze elkaar toevallig zien. Ik heb gezegd dat het niet gaat om vertrouwen dat ik bang ben dat er iets gebeurt tussen hen, maar dat ik boos was omdat hij niet echt rekening met mij heeft gehouden hierin en van tevoren duidelijker dit had moeten laten weten. Dat ik het snap en oké vind dat ze gewoon een praatje maken als ze elkaar toevallig tegenkomen, het sporadisch elkaar feliciteren oid via de app met gelegenheden, maar dat ik hele app-gesprekken en het 1-op-1 afspreken lastig en onnodig vind. En ook lastig vind dat hij daar dus (nog) behoefte aan heeft. In mijn ogen is een echte vriendschap lastig tussen exen: ze zijn niet als vrienden begonnen, zijn jarenlang intiem met elkaar geweest. Ook doordat hij het zo lastig vond dat de relatie eindigde en met mij zo lang heeft getwijfeld, maakt dat ik dat contact tussen hen echt heel lastig vind. Hij reageerde wel oké en begreep me, maar zei wel dat hij het jammer zou vinden geen contact meer met haar te hebben. Lastig..

Nu is mijn vraag: ik heb niet echt heel duidelijk gezegd dat ik dat 1-op-1 afspreken en lange app-gesprekken eigenlijk echt niet wil. Maar het voelt ook weer onvolwassen en onzeker van mijn kant om hem dat te ‘verbieden’. Ik steek ook niet echt zo in elkaar. Ik wil elkaar wel enigszins vrij laten. Maar ik merk dat dit toch wel blijft steken.. Ik weet ook van mezelf dat ik iemand ben die zich vaak te veel aanpast aan een ander en veel ‘goed vindt’. Dat deed ik in mijn vorige relatie extreem. Dat wil ik nu anders doen en dus mijn grenzen duidelijk aangeven. Ik heb het er met mij zussen enzo over gehad en zij zeggen dat ze echt wel zouden zeggen dat dat niet kan. Dat ik in mijn recht sta als ik zou zeggen dat ik dat niet wil. Nu komt m’n vriend vanavond weer langs en vraag me af of ik dat dus toch duidelijker moet zeggen. Ik vraag me af hoe jullie hierover denken. Hoor het heel erg graag!!

Dushi schreef: ↑

10-01-2023 13:16

Ik zou je vriend vragen je aan haar voor te stellen en je bij het contact te betrekken zodat je haar echt leert kennen en ziet hoe ze met elkaar omgaan. Het is prima dat hij contact met haar onderhoudt maar niet als dat jou buitensluit. Als jij haar leert kennen, voel je vanzelf wel aan of het contact nog 'te spannend' is of dat het inderdaad een ontspannen, vriendschappelijke lading heeft. Ik vind het logisch dat jij die geruststelling nodig hebt en als het inderdaad een vriendschappelijk contact is, is er ook geen enkel bezwaar tegen om geregeld ook eens wat leuks te doen met zijn drieën. Wordt dit verzoek door je vriend heel moeilijk ontvangen, dan zou ik mijn conclusies trekken. Je 'moet' iemand niet alleen vertrouwen. Je kunt elkaar ook helpen te zien dat de situatie veilig is. Als hij dat niet wil doen, zou ik dat heel raar vinden.

Ja, terecht. Heb er alleen totaal geen trek in om haar te moeten ontmoeten. Het contact tussen hen is ook niet heel vaak..

Marianneke schreef: ↑

10-01-2023 13:10

Afstand is een lulfactor natuurlijk. Mijn vriend en ik woonden op 150km van elkaar en we zagen elkaar meerdere keren per week. Omdat we allebei gek waren op de ander nam je die moeite. En wij waren 40. Je hebt veel te lang op hem gewacht, je zelfverzekerdheid is daardoor weg en je vertrouwen in hem ook. Je wilde hem te graag en hebt veel te lang je roze bril opgehouden.

Overigens heeft mijn vriend ook nog contact met zijn ex gehad tijdens onze relatie. Zij wou hem terug en heeft hem willen verleiden tijdens een bezoekje aan haar (daarna heeft hij het contact zo goed als verbroken, daar zat hij niet op te wachten). Ik heb daar nooit een probleem van gemaakt.
Ik weet dat hij van mij houdt en dat niemand, zelfs zijn ex niet, daar iets in veranderen kan. Dat soort vertrouwen in elkaar heb je automatisch als je weet dat je elkaar de leukste van de wereld vindt.
Jij durft dat vertrouwen niet te hebben omdat jij er niet zeker van bent dat je de leukste bent. Door die lange twijfel.

Klopt waarschijnlijk.. pijnlijk wel om te lezen.

Roxy21 schreef: ↑

10-01-2023 13:25

Weet je, iedereen hier reageert uit z'n eigen referentiekader. Ik denk niet perse dat hij jou aan het lijntje houdt en eigenlijk zijn ex terug wil. Maar uiteindelijk gaat het er niet om wat wij allemaal denken te lezen. Ik snap best dat die twijfel aan het begin nu nog z'n doorwerking heeft op jou. En als ik het zo lees, wil jij graag met hem door. Dan zou ik het nog eens goed hebben over wat die twijfel bij jou doet (nog steeds) en dan kijken met z'n tweeën hoe nu verder. In een open gesprek, zonder boosheid of verwijten (dat is inderdaad hoe je wat mij betreft probleem oplost in een volwassen relatie, door te communiceren).
Van een afstand vind ik dit zelf ook wel een hoop drama in een korte relatie en voor mij zou het van belang zijn om goed na te denken waar dit vandaan komt en hoe ik hier mee om zou willen gaan en wat ik nodig heb van partner. Voor mij hoeft dat laatste niet te zitten in volledig contact met ex te verbreken, maar wel dat hij mij laat voelen voor mij te gaan en dat concreet kunnen maken in wat ik daarmee precies bedoel en van hem verwacht.
Er moet dan iig wel voldoende bereidheid en vertrouwen zijn, want ik kan me ook voorstellen dat als de relatie nog pril is, je niet heel veel tijd met elkaar doorbrengt en elkaar misschien dus ook nog niet zo goed kent, de bereidheid voor zulke gesprekken ontbreken en het mogelijk als een jou probleem gezien wordt ipv een relationeel probleem van beiden.

Sta inderdaad precies op dit punt en heb meerdere keren gedaan wat je zegt (open gesprekken zonder verwijten enzo). Dat helpt wel. Denk er wel vaak inderdaad aan: wat wil ik en kan hij mij dat bieden? We (en vooral ook hij) hebben wel enorme stappen gezet afgelopen tijd en wonen half samen soms (was in de kerstvakantie anderhalve week bij hem bijvoorbeeld). De bereidheid enz is er ook zeker van zijn kant om dit soort dingen te bespreken en samen naar te kijken. Ik merk dat ik vooral wil dat hij het ontstane ‘wantrouwen’ in zijn gevoelens over die eerste lastige periode bij me wegneemt. Maar vraag me ook af of dat redelijk is van mij. En hij doet dat al echt al grotendeels de laatste tijd met hoe hij erin staat. Alleen dus dat met z’n ex.. wat het vertrouwen toch weer een klap heeft gegeven.. lastig te bepalen in hoeverre ik aan mezelf moet werken hierin en hoe wij beiden/hij en ook - wat sommigen zeggen - dat door die lastige beginperiode het eigenlijk misschien niet echt meer te fixen is en ik sowieso er niet voor had moeten gaan.