Relaties
alle pijlers
Dilemma: vriend of pillen?
woensdag 14 november 2007 om 17:40
Beste forummers,
Ik heb jullie advies erg nodig bij een fundamentele kwestie eigenlijk. Mijn vriend betekent ontzettend veel voor me. Ik hou ontzettend veel van hem en kan me geen leven zonder hem erin voorstellen. Echte liefde is het wel te noemen. Helaas is liefde alleen niet genoeg om je gelukkig en tevreden te voelen ondervind ik al sinds een aantal jaar, althans voor mij helaas niet.
Ik heb een chronische neerslachtigheid ontwikkeld de afgelopen jaren en ben extreem gevoelig. Een opmerking kan mijn dag, mijn leven beinvloeden (erg dramatisch maar welgemeend). Ik zit eigenlijk vaak op een punt om overal maar een eind aan te breiden...Aan mijn werk, relatie, zelfs het leven. ....
Het belangrijkste komt nu. Ik gebruikte antidepressiva tegen dat verschrikkelijke overheersende sombere gevoel. Ik ben er een tijd mee gestopt omdat het gewoon een issue werd tussen mij en mijn vriend. Onze relatie dreigde een aantal keer beeindigd te worden hierdoor. Sinds gisteren heb ik na dat eeuwenlange ellendige gevoel en verschrikkelijke emoties toch maar weer een pil geslikt ondanks de tegenstrijdigheid. Het is eigenlijk vrijwel onmogelijk maar een aantal uren daarna had ik weer het gevoel dat ik 'leefde'. Toen vriendlief thuis kwam had hij meteen door dat ik weer was begonnen met slikken. Hij zag het gewoon meteen. Hij zei dat hij het zat was en gewoon pertinent niet met iemand samen wil zijn die deze 'chemische troep' slikt zoals hij dat noemt. Het is onbetwistbaar. Ik heb hem alles uitgelegd over dat het mijn leven wat aangenamer maakt en dat het ongelukkige gevoel los staat van hem. Echter hij wil het onderwerp niet eens aansnijden. Zo'n minachting heeft hij tegen deze 'chemische troep'.
Ik vind AD een toevoeging aan mijn leven maar wil niet iets tegen de zin van mijn vriend doen en onze relatie schaden. ALs je wilt weten of ik andere middelen al heb geprobeerd om mijn depressiviteit aan te pakken. .... Het antwoord is 'ja' . Ik heb met tal van deskundigen gesproken, veel gesport, vitamine b complex slik ik dagelijks gecombineerd met omega 3.
Heel kort dus: mijn vriend wil mij niet als ik AD gebruik. Terwijl het mij juist stabieler maakt. Mijn relatie hangt dus aan een zijden draadje als deze kwestie niet wordt opgelost. Wie heeft ervaring of advies voor mij? Alvast bedankt.
Ik heb jullie advies erg nodig bij een fundamentele kwestie eigenlijk. Mijn vriend betekent ontzettend veel voor me. Ik hou ontzettend veel van hem en kan me geen leven zonder hem erin voorstellen. Echte liefde is het wel te noemen. Helaas is liefde alleen niet genoeg om je gelukkig en tevreden te voelen ondervind ik al sinds een aantal jaar, althans voor mij helaas niet.
Ik heb een chronische neerslachtigheid ontwikkeld de afgelopen jaren en ben extreem gevoelig. Een opmerking kan mijn dag, mijn leven beinvloeden (erg dramatisch maar welgemeend). Ik zit eigenlijk vaak op een punt om overal maar een eind aan te breiden...Aan mijn werk, relatie, zelfs het leven. ....
Het belangrijkste komt nu. Ik gebruikte antidepressiva tegen dat verschrikkelijke overheersende sombere gevoel. Ik ben er een tijd mee gestopt omdat het gewoon een issue werd tussen mij en mijn vriend. Onze relatie dreigde een aantal keer beeindigd te worden hierdoor. Sinds gisteren heb ik na dat eeuwenlange ellendige gevoel en verschrikkelijke emoties toch maar weer een pil geslikt ondanks de tegenstrijdigheid. Het is eigenlijk vrijwel onmogelijk maar een aantal uren daarna had ik weer het gevoel dat ik 'leefde'. Toen vriendlief thuis kwam had hij meteen door dat ik weer was begonnen met slikken. Hij zag het gewoon meteen. Hij zei dat hij het zat was en gewoon pertinent niet met iemand samen wil zijn die deze 'chemische troep' slikt zoals hij dat noemt. Het is onbetwistbaar. Ik heb hem alles uitgelegd over dat het mijn leven wat aangenamer maakt en dat het ongelukkige gevoel los staat van hem. Echter hij wil het onderwerp niet eens aansnijden. Zo'n minachting heeft hij tegen deze 'chemische troep'.
Ik vind AD een toevoeging aan mijn leven maar wil niet iets tegen de zin van mijn vriend doen en onze relatie schaden. ALs je wilt weten of ik andere middelen al heb geprobeerd om mijn depressiviteit aan te pakken. .... Het antwoord is 'ja' . Ik heb met tal van deskundigen gesproken, veel gesport, vitamine b complex slik ik dagelijks gecombineerd met omega 3.
Heel kort dus: mijn vriend wil mij niet als ik AD gebruik. Terwijl het mij juist stabieler maakt. Mijn relatie hangt dus aan een zijden draadje als deze kwestie niet wordt opgelost. Wie heeft ervaring of advies voor mij? Alvast bedankt.
vrijdag 16 november 2007 om 16:25
quote:fleurtje schreef op 16 november 2007 @ 06:57:
Ik word misselijk van mensen als Rafaella. Heel misselijk.Kots-kots-en KOTSmisselijk, Fleur. Ik had zeker ook geen antibiotica moeten slikken om niet dood te gaan aan een zware longinfectie? Offe, mijn vriendin moet maar geen chemo nemen omdat sja, je de kanker er wel uitgepraat krijgt? Flikker toch op man, lees eens een boek (als je dat kunt met je spelwijze), over psychiatrische aandoeningen. Lichaam en geest zijn niet gescheiden maar 1. Serotonine en dopamine meiske. Een verstoring van de neurotransmitterbalans kan je zo gek als een deur maken, hence de littekens op mijn arm en pols. God, dat er zoveel idioten rondlopen...alles is 'drugs' wat effect heeft op je lichaam, misschien zelfs vi-ta-mi-ne-pil-len! Als LSD je doet hallucineren (werkt dus ook in op de hersenen, niet op je 'geest'), waarom zou een voorgeschreven medicament je niet ten goede kunnen helpen? Het is onverantwoord iemand met zware suicidale gedachten geen pillen voor te schrijven (eventueel in combi met therapie, maar eerst die pillen voordat je je polsen doorsnijdt), net als het onverantwoord is iemand met een tumor een zalfje van Dr vd Hoog voor te schrijven.
Christus zeg.
Ik word misselijk van mensen als Rafaella. Heel misselijk.Kots-kots-en KOTSmisselijk, Fleur. Ik had zeker ook geen antibiotica moeten slikken om niet dood te gaan aan een zware longinfectie? Offe, mijn vriendin moet maar geen chemo nemen omdat sja, je de kanker er wel uitgepraat krijgt? Flikker toch op man, lees eens een boek (als je dat kunt met je spelwijze), over psychiatrische aandoeningen. Lichaam en geest zijn niet gescheiden maar 1. Serotonine en dopamine meiske. Een verstoring van de neurotransmitterbalans kan je zo gek als een deur maken, hence de littekens op mijn arm en pols. God, dat er zoveel idioten rondlopen...alles is 'drugs' wat effect heeft op je lichaam, misschien zelfs vi-ta-mi-ne-pil-len! Als LSD je doet hallucineren (werkt dus ook in op de hersenen, niet op je 'geest'), waarom zou een voorgeschreven medicament je niet ten goede kunnen helpen? Het is onverantwoord iemand met zware suicidale gedachten geen pillen voor te schrijven (eventueel in combi met therapie, maar eerst die pillen voordat je je polsen doorsnijdt), net als het onverantwoord is iemand met een tumor een zalfje van Dr vd Hoog voor te schrijven.
Christus zeg.
If you\'re going through hell, keep going
vrijdag 16 november 2007 om 16:33
quote:rafaella schreef op 16 november 2007 @ 10:49:
Pfff, wat een agressie zeg, omdat ik er een andere mening op na houd. Als dat is wat AD met je doet, geef mijn portie dan maar aan Fikkie
Goed, ik weet dus wel degelijk waar ik over praat, Sommige anderen hier duidelijk niet. Maakt mij niet uit, ieder moet doen wat hij of zij denkt dat goed is. Als je even wat verder op onderzoek gaat ipv de bekende theorieën na te praten, dan kom je misschien zelf tot een andere conclusie. Of niet, maar dan zou dat voor mij nog geen reden zijn om je uit te schelden of te beledigen.
Psychiatrie is geen wetenschap, het is met name heel veel theorieën, maar nog heel weinig feitelijk bekent. Wat vandaag de waarheid is, word over lange tijd weer als onzin afgedaan, vandaar mijn voorbeeld van Freud, voor die tijd dé psychiater.
Die vergelijking met drugs is echt niet zo gek hoor, vraag maar aan je dokter. De ene is alleen legaal en daarom weet je precies de samenstelling en de andere illegaal, met als gevolg dat je de samenstelling niet precies weet. Daar zit het hem verschil in. En drugs hebben voor veel mensen een negatieve weerklank, een lading die ik er niet aan wil geven.
Ik denk dus wel degelijk dat de vriend van TO, zoals ze zelf ook aangeeft, om haar geeft en het goed met haar voor heeft.Freud was geen psychiater maar een psycholoog. En Freud was zelf knettergek. Als iemand naar de arts gaat met een bloedende pols, dan gaat men inderdaad niet het serotoninelevel meten. Dan is acuut handelen noodzakelijk. In een diepe depressie poets je je tanden niet eens, denk je dat je dan drie kilometer gaat fietsen om therapie te gaan volgen? Ik heb veel mensen kapot zien gaan aan depressies, mede dankzij types als jij die zeggen dat medicatie enkel troep is. En aangezien ik er zeer waarschijnlijk door studie en tien jaar lange depressie-ervaring er een stuk meer vanaf weet dan jij, zou ik maar een toontje lager zingen. Ik heb mijn zelfmoordpoging eerder dit jaar (mezelf aangepraat zeker?) maar net overleefd, en dankzij mensen hier en mijn ouders stappen ondernomen, daarom leef ik nog. Denk je dat iemand het leuk vindt om al die bijwerkingen erbij te nemen van die pillen? Het liefst slik ik niets, maar zonder enige vorm van pillen (en of het verslavend is zou mij een rotzorg wezen, je kunt ook verslaafd zijn aan sport of hey, aan insuline omdat je anders doodgaat) is mijn leven het leven niet waard. Ik ben lang niet meer agressief geweest (dat wordt namelijk onderdrukt door, jawel, pillen) maar eerlijk waar, als jij met je 'mening' hier voor me zou staan, zou ik je in elkaar rossen. Civiliteit houdt mij bij op met zulke bewoordingen.
Pfff, wat een agressie zeg, omdat ik er een andere mening op na houd. Als dat is wat AD met je doet, geef mijn portie dan maar aan Fikkie
Goed, ik weet dus wel degelijk waar ik over praat, Sommige anderen hier duidelijk niet. Maakt mij niet uit, ieder moet doen wat hij of zij denkt dat goed is. Als je even wat verder op onderzoek gaat ipv de bekende theorieën na te praten, dan kom je misschien zelf tot een andere conclusie. Of niet, maar dan zou dat voor mij nog geen reden zijn om je uit te schelden of te beledigen.
Psychiatrie is geen wetenschap, het is met name heel veel theorieën, maar nog heel weinig feitelijk bekent. Wat vandaag de waarheid is, word over lange tijd weer als onzin afgedaan, vandaar mijn voorbeeld van Freud, voor die tijd dé psychiater.
Die vergelijking met drugs is echt niet zo gek hoor, vraag maar aan je dokter. De ene is alleen legaal en daarom weet je precies de samenstelling en de andere illegaal, met als gevolg dat je de samenstelling niet precies weet. Daar zit het hem verschil in. En drugs hebben voor veel mensen een negatieve weerklank, een lading die ik er niet aan wil geven.
Ik denk dus wel degelijk dat de vriend van TO, zoals ze zelf ook aangeeft, om haar geeft en het goed met haar voor heeft.Freud was geen psychiater maar een psycholoog. En Freud was zelf knettergek. Als iemand naar de arts gaat met een bloedende pols, dan gaat men inderdaad niet het serotoninelevel meten. Dan is acuut handelen noodzakelijk. In een diepe depressie poets je je tanden niet eens, denk je dat je dan drie kilometer gaat fietsen om therapie te gaan volgen? Ik heb veel mensen kapot zien gaan aan depressies, mede dankzij types als jij die zeggen dat medicatie enkel troep is. En aangezien ik er zeer waarschijnlijk door studie en tien jaar lange depressie-ervaring er een stuk meer vanaf weet dan jij, zou ik maar een toontje lager zingen. Ik heb mijn zelfmoordpoging eerder dit jaar (mezelf aangepraat zeker?) maar net overleefd, en dankzij mensen hier en mijn ouders stappen ondernomen, daarom leef ik nog. Denk je dat iemand het leuk vindt om al die bijwerkingen erbij te nemen van die pillen? Het liefst slik ik niets, maar zonder enige vorm van pillen (en of het verslavend is zou mij een rotzorg wezen, je kunt ook verslaafd zijn aan sport of hey, aan insuline omdat je anders doodgaat) is mijn leven het leven niet waard. Ik ben lang niet meer agressief geweest (dat wordt namelijk onderdrukt door, jawel, pillen) maar eerlijk waar, als jij met je 'mening' hier voor me zou staan, zou ik je in elkaar rossen. Civiliteit houdt mij bij op met zulke bewoordingen.
If you\'re going through hell, keep going
vrijdag 16 november 2007 om 16:49
@Nizie: nee, ik ben niet therapie. Ik heb wel wat sessies bij verschillende deskundigen gevolgd vorig jaar maar zonder succes. Ik denk dat ik gewoon niet een goede heb getroffen. Vaak is het zo dat therapeuten in het verleden gaan graven, terwijl de kans is dat het averechts werkt. Ik had totaal niet het idee dat dat effect had. Mijn vriend gelooft ook niet echt in therapeuten. Ik probeer iets te vinden op therapeutische basis maar ben er nog niet helemaal uit.
@Tangerine: Het is niet zo dat hij wil opleggen hoe ik moet leven maar wil me meer behoeden voor de schade die pillen evt. kunnen veroorzaken. Ik heb hem juist uitgelegd dat er juist meer geschaad wordt als ik onbehandeld blij al dan niet met therapie. Maar hij blijft bij zijn standpunt: Medicijnen lossen niets op. Hij vindt het kant en klare onzin en giftige troep.
Meds: Geloof me, ik ben absoluut niet iemand die zijn depressie in stand probeert te houden om welke reden dan ook. Zoals ik in mijn post schreef is er een aantal jaar geleden iets gebeurt waardoor er iets is geknapt bij mij, in mijn hart, in mijn hoofd, hoe je het ook wilt noemen. Sindsdien kan ik de vinger er niet op leggen en probeer ik vanalles om me echt beter te voelen. Het lijkt geen effect te hebben of ik moet gewoon minder druk op mezelf. Ik weet het niet. Ik wilde nu gewoon AD slikken om in ieder geval mijn dagelijkse bezigheden te kunnen doen, en niet zozeer om weer dat oude happy gevoel van een aantal jaren terug te creeren.
Het valt best tegen om echt dat gelukkige, tevreden gevoel opnieuw te krijgen waar iedereen zo naar op zoek is.
Jullie hebben echt veel en goed gereageerd. Echt hardstikke fijn!!
Even terugkomend op het onderwerp,
Ik weet niet echt of ik moet geloven in de theorie over het serotoninegehalte vs. depressie. Maar ik weet wel dat AD een bepaalde rust creeert in je hoofd. En of dat nou sufheid is waardoor je niet kunt denken aan de vervelende of gewoon echt een verhoging van het zogenaamde serotonine, weet ik niet. Ik heb er ervaring mee.
Een relatie moet onvoorwaardelijk zijn zoals velen al hebben gezegd. Toch moeten we minder leuke beslissingen in de relatie ook kunnen accepteren. Het probleem is alleen dat dat soms makkelijker klinkt dan het is.
@Clotho: hoe bedoel je dat ik met mijn medicijnen aan het klooien ben geweest? Dit vind ik wel een te snelle conclusie. De effecten vs. bijwerkingen van medicijnen kunnen heel onvoorspelbaar zijn. Je hoeft het niet te geloven maar het was echt waar dat ik me enorm goed voelde die avond. Hoe dat kan is een raadsel voor me. Waarom zou ik dit verzinnen? Bij andere AD heb ik dit niet gehad.
Meds
@Tangerine: Het is niet zo dat hij wil opleggen hoe ik moet leven maar wil me meer behoeden voor de schade die pillen evt. kunnen veroorzaken. Ik heb hem juist uitgelegd dat er juist meer geschaad wordt als ik onbehandeld blij al dan niet met therapie. Maar hij blijft bij zijn standpunt: Medicijnen lossen niets op. Hij vindt het kant en klare onzin en giftige troep.
Meds: Geloof me, ik ben absoluut niet iemand die zijn depressie in stand probeert te houden om welke reden dan ook. Zoals ik in mijn post schreef is er een aantal jaar geleden iets gebeurt waardoor er iets is geknapt bij mij, in mijn hart, in mijn hoofd, hoe je het ook wilt noemen. Sindsdien kan ik de vinger er niet op leggen en probeer ik vanalles om me echt beter te voelen. Het lijkt geen effect te hebben of ik moet gewoon minder druk op mezelf. Ik weet het niet. Ik wilde nu gewoon AD slikken om in ieder geval mijn dagelijkse bezigheden te kunnen doen, en niet zozeer om weer dat oude happy gevoel van een aantal jaren terug te creeren.
Het valt best tegen om echt dat gelukkige, tevreden gevoel opnieuw te krijgen waar iedereen zo naar op zoek is.
Jullie hebben echt veel en goed gereageerd. Echt hardstikke fijn!!
Even terugkomend op het onderwerp,
Ik weet niet echt of ik moet geloven in de theorie over het serotoninegehalte vs. depressie. Maar ik weet wel dat AD een bepaalde rust creeert in je hoofd. En of dat nou sufheid is waardoor je niet kunt denken aan de vervelende of gewoon echt een verhoging van het zogenaamde serotonine, weet ik niet. Ik heb er ervaring mee.
Een relatie moet onvoorwaardelijk zijn zoals velen al hebben gezegd. Toch moeten we minder leuke beslissingen in de relatie ook kunnen accepteren. Het probleem is alleen dat dat soms makkelijker klinkt dan het is.
@Clotho: hoe bedoel je dat ik met mijn medicijnen aan het klooien ben geweest? Dit vind ik wel een te snelle conclusie. De effecten vs. bijwerkingen van medicijnen kunnen heel onvoorspelbaar zijn. Je hoeft het niet te geloven maar het was echt waar dat ik me enorm goed voelde die avond. Hoe dat kan is een raadsel voor me. Waarom zou ik dit verzinnen? Bij andere AD heb ik dit niet gehad.
Meds
vrijdag 16 november 2007 om 17:05
Rafaella: Ten eerste: een psychiater is GEEN psycholoog. Een psychiater is een universitair geschoold persoon dat veel kennis heeft van medicijnen (dus meer in de richting van geneeskunde). Ooit jezelf verdiept in medicijnen? Dat gaat wel eventjes wat verder dan 'theorietjes'. En zoals eerder opgemerkt: een theorie is waar zolang hij niet verworpen is. Alles wat we nu weten (en dus ook zaken die 'vast' lijken te staan, zoals wat we weten over gebroken botten of regen) is officieel een theorie die verworpen kan worden. In het wetenschappelijk onderwijs is dat het belangrijkste: dat het nu vaststaat hoeft niet te betekenen dat het ook echt zo is. Dus tja, als je zo in het dagelijks leven ook gaat denken heb je nergens meer zekerheid.
Ten tweede: de vriend van TO heeft het mijns inziens NIET goed met haar voor als hij haar liever van een dak laat springen dan haar medicijnen laat gebruiken. Hij drijft haar in een hoek door haar te laten kiezen tussen pillen en hem. En als je depressief bent, ben je heel gevoelig voor dit soort manipulaties, je denkt ook al gauw dat je het zonder je partner niet gaat redden.
Je zou je eens moeten verdiepen hoe het zit met die stoffen, in plaats van al het wetenschappelijk onderzoek als kul af te doen. Neurobiologen en andere 'hersenwetenschappers' doen dat werk zeker voor jan met de korte achternaam? Dat werk houdt wel even wat anders in dan 'theorietjes verzinnen' zoals je het werk van sommige psychologen blijkbaar aanduidt. Er wordt gewoon met microscopen, proefdieren en stoffen gewerkt. Ik heb biologie gestudeerd en wilde zelf neurobioloog worden, dus ik heb me er goed in verdiept.
Ik heb zelf een ziekte (geen depressie) waar ik AD voor gebruik. Ik wil vanwege privacyredenen niet zeggen waar het om gaat, maar neem maar van me aan dat het om stofjes gaat, net zoals dat bij iemand met epilepsie of schizofrenie het geval is. Maar ik ben een gore JUNK hoor (gebruik alleen verder geen drugs, alcohol of sigaretten, en drink zelfs geen koffie. Dus wat dat betreft zijn er veeeeeeeel grotere junks op deze wereld dan ik).
Ten tweede: de vriend van TO heeft het mijns inziens NIET goed met haar voor als hij haar liever van een dak laat springen dan haar medicijnen laat gebruiken. Hij drijft haar in een hoek door haar te laten kiezen tussen pillen en hem. En als je depressief bent, ben je heel gevoelig voor dit soort manipulaties, je denkt ook al gauw dat je het zonder je partner niet gaat redden.
Je zou je eens moeten verdiepen hoe het zit met die stoffen, in plaats van al het wetenschappelijk onderzoek als kul af te doen. Neurobiologen en andere 'hersenwetenschappers' doen dat werk zeker voor jan met de korte achternaam? Dat werk houdt wel even wat anders in dan 'theorietjes verzinnen' zoals je het werk van sommige psychologen blijkbaar aanduidt. Er wordt gewoon met microscopen, proefdieren en stoffen gewerkt. Ik heb biologie gestudeerd en wilde zelf neurobioloog worden, dus ik heb me er goed in verdiept.
Ik heb zelf een ziekte (geen depressie) waar ik AD voor gebruik. Ik wil vanwege privacyredenen niet zeggen waar het om gaat, maar neem maar van me aan dat het om stofjes gaat, net zoals dat bij iemand met epilepsie of schizofrenie het geval is. Maar ik ben een gore JUNK hoor (gebruik alleen verder geen drugs, alcohol of sigaretten, en drink zelfs geen koffie. Dus wat dat betreft zijn er veeeeeeeel grotere junks op deze wereld dan ik).
vrijdag 16 november 2007 om 17:48
Idd Just-moi, dat een theorie inhoudelijk niet exact zou kloppen wil niet zeggen dat de randjes onwaar zijn. Met een hypothese kan gewerkt worden, zie het atoommodel. Dat wisten de oude Grieken al. Men weet niet exact hoe een AD inwerkt op een neurotransmitterreceptor, soms wordt het serotoninelevel verhoogd door de opname te blokkeren, andere AD's werken in op dopamine en anderen doen beide. Het is dat ik een vak psychiatrie heb moeten afleggen en ik graag een overzicht heb van wat ik heb, maar anders zou het me niet boeien wat die dingen exact doen, als het maar werkt. Rafaella is gewoon niet zo slim. Gebeurt trouwens ook in je hersenen.
If you\'re going through hell, keep going
vrijdag 16 november 2007 om 17:50
Just moi, een psycholoog is ook universitair geschoold. Een van de verschillen tussen deze twee is, dat een psychiater een ziektebeeld behandeld en een psycholoog behandelt veel van deze ziektebeelden niet.
Een depressie kan door beiden behandeld worden, maar in de lichtere vorm door de psycholoog of psychotherapeut.
Een psychiater behandelt ziektes, zoals schizofrenie, psychoses, anorexia etc. Ziektes waar steeds meer bekend over wordt. Vroeger werd iedereen als gek betiteld en nu zijn veel van dit soort ziektes goed behandelbaar met medicijnen en therapie.
Het is juist de onbekendheid van veel mensen met de ziektes van het menselijke brein, die bijv. de vriend van Rosanna angstig maken voor medicijnen. Er wordt al snel gedacht van, kop op meid, even de schouders eronder, niet te flauw doen en je bent er zo weer bovenop. Terwijl in de hersenen gewoon bijv. een stofwisselingsfout zit en iemand hierdoor letterlijk niet meer kan functioneren.
Een depressie kan door beiden behandeld worden, maar in de lichtere vorm door de psycholoog of psychotherapeut.
Een psychiater behandelt ziektes, zoals schizofrenie, psychoses, anorexia etc. Ziektes waar steeds meer bekend over wordt. Vroeger werd iedereen als gek betiteld en nu zijn veel van dit soort ziektes goed behandelbaar met medicijnen en therapie.
Het is juist de onbekendheid van veel mensen met de ziektes van het menselijke brein, die bijv. de vriend van Rosanna angstig maken voor medicijnen. Er wordt al snel gedacht van, kop op meid, even de schouders eronder, niet te flauw doen en je bent er zo weer bovenop. Terwijl in de hersenen gewoon bijv. een stofwisselingsfout zit en iemand hierdoor letterlijk niet meer kan functioneren.
vrijdag 16 november 2007 om 18:03
Ja pom, je hebt gelijk, psychologen zijn natuurlijk ook universitair geschoold. Het ging mij er ook vooral om aan te geven dat het geen persoon zou zijn die even met wat theorie-geleuter daarna mensen zomaar mag behandelen. Dat er meer bij komt kijken, zoals medicijn-kennis. Maar ik had het er beter even bij kunnen vermelden.
vrijdag 16 november 2007 om 18:40
Een psychiater is om heel precies te zijn een gespecialiserde arts. Dus iemand die eerst geneeskunde gestudeerd heeft en daarna gekozen heeft voor de specialisatie. Die heeft dus minstens 8 jaar gestudeerd.
Een psycholoog is iemand die psychologie heeft gestudeerd. Deze kan wel therapie geven, maar heeft geen bevoegdheid tot het voorschrijven vvan medicatie. een huisarts heeft dat overigens wel, dus vaak werkt een psy6choloog daarmee samen. De arts voor de medicatie, de psych voor de bijbehorende therapie.
Uiteidnelijk blijkt dan een combinatie van therapie en medicijen het beste werkt. Belangrijk is wel de steun van je omgeving. een vriend die niet in therapie en niet in medicatie gelooft, vindt dus eigenlijk dat je maar en aansteller bent. Mijn vriend zou het niet zijn, maar goed...
Een psycholoog is iemand die psychologie heeft gestudeerd. Deze kan wel therapie geven, maar heeft geen bevoegdheid tot het voorschrijven vvan medicatie. een huisarts heeft dat overigens wel, dus vaak werkt een psy6choloog daarmee samen. De arts voor de medicatie, de psych voor de bijbehorende therapie.
Uiteidnelijk blijkt dan een combinatie van therapie en medicijen het beste werkt. Belangrijk is wel de steun van je omgeving. een vriend die niet in therapie en niet in medicatie gelooft, vindt dus eigenlijk dat je maar en aansteller bent. Mijn vriend zou het niet zijn, maar goed...
vrijdag 16 november 2007 om 19:17
quote:Rosanne26 schreef op 14 november 2007 @ 17:40:
Ik ben er een tijd mee gestopt omdat het gewoon een issue werd tussen mij en mijn vriend. Onze relatie dreigde een aantal keer beeindigd te worden hierdoor. Sinds gisteren heb ik na dat eeuwenlange ellendige gevoel en verschrikkelijke emoties toch maar weer een pil geslikt ondanks de tegenstrijdigheid. Het is eigenlijk vrijwel onmogelijk maar een aantal uren daarna had ik weer het gevoel dat ik 'leefde'.
Ik vind deze opmerking opvallend.... Dit kan gewoon niet (zoals je zelf aal aangeeft... het is eigenlijk onmogelijk...). De inwerktijd van AD is 10 dagen tot een week of 6. Jij kunt je niet al beter voelen van 1 pil, als je net een lange tijd bent gestopt.... Is het niet gewoon het idee dat je een AD hebt gehad, dat je al een "veilig" gevoel geeft?
(Overigens onderschat ik hiermee je probleem niet, hoor. Als jij het nodig hebt, heb je het nodig... misschien moet je vriend zich eens verdiepen in wat een depressie is en zich laten voorlichten... Zijn reactie is "van de zotte"!!!)
Ik ben er een tijd mee gestopt omdat het gewoon een issue werd tussen mij en mijn vriend. Onze relatie dreigde een aantal keer beeindigd te worden hierdoor. Sinds gisteren heb ik na dat eeuwenlange ellendige gevoel en verschrikkelijke emoties toch maar weer een pil geslikt ondanks de tegenstrijdigheid. Het is eigenlijk vrijwel onmogelijk maar een aantal uren daarna had ik weer het gevoel dat ik 'leefde'.
Ik vind deze opmerking opvallend.... Dit kan gewoon niet (zoals je zelf aal aangeeft... het is eigenlijk onmogelijk...). De inwerktijd van AD is 10 dagen tot een week of 6. Jij kunt je niet al beter voelen van 1 pil, als je net een lange tijd bent gestopt.... Is het niet gewoon het idee dat je een AD hebt gehad, dat je al een "veilig" gevoel geeft?
(Overigens onderschat ik hiermee je probleem niet, hoor. Als jij het nodig hebt, heb je het nodig... misschien moet je vriend zich eens verdiepen in wat een depressie is en zich laten voorlichten... Zijn reactie is "van de zotte"!!!)
vrijdag 16 november 2007 om 19:27
Therapietrouw is heel belangrijk bij AD. als je ze ede ene keer wel gebruikt en de andere keer niet, dan werkt het niet of je gaat op en neer als een jojo. is niet de bedoeling. Dus idd niet klooien met je medicijnen en ook niet zomaar op eigen houtje ermee stoppen. Zelfs niet als je vriend het dreigt uit te maken. Als ie er zo'n helkel aan heeft dan gaat ie maar daten met rafaella.
zaterdag 17 november 2007 om 01:54
Meds: Geloof me, ik ben absoluut niet iemand die zijn depressie in stand probeert te houden om welke reden dan ook. Zoals ik in mijn post schreef is er een aantal jaar geleden iets gebeurt waardoor er iets is geknapt bij mij, in mijn hart, in mijn hoofd, hoe je het ook wilt noemen. Sindsdien kan ik de vinger er niet op leggen en probeer ik vanalles om me echt beter te voelen. Het lijkt geen effect te hebben of ik moet gewoon minder druk op mezelf. Ik weet het niet. Ik wilde nu gewoon AD slikken om in ieder geval mijn dagelijkse bezigheden te kunnen doen, en niet zozeer om weer dat oude happy gevoel van een aantal jaren terug te creeren.
Het valt best tegen om echt dat gelukkige, tevreden gevoel opnieuw te krijgen waar iedereen zo naar op zoek is.
Hallo Rosanne,
Ik geloof je best. Maar ik constateer dat je iets anders zou kunnen doen om je problemen op te lossen. Bijvoorbeeld consulteer een psychiater ivm met je medicijngebruik en ga in therapie. Niet alle therapieen graven in het verleden, maar in jouw geval denk ik toch dat je daar moet beginnen, want je werpt nu al weerstand op om daar in te gaan wroeten. Daar ligt dus het pijnpunt. Als je echt iets wilt veranderen dat gaat dat niet vanzelf en het gebeurt ook niet met een pilletje. AD vlakken slechts je gevoelens wat af. Je persoonlijkheid of je verleden verandert niet. Kortom je zal iets moeten doen, en ja dat gaat pijn doen, en ja dat gaat moeite en energie en tijd kosten. Je kan dus kiezen, of de rest van je leven ongelukkig zijn en af en toe een pil slikken als je vriendje niet kijkt (wat overigens niet helpt omdat je dat altijd voor een langere periode moet doen) of de schouders eronder en je problemen aanpakken en misschien kan dat zelfs zonder pillen.
Het gaat er om dat je de regie voert over je eigen leven in plaats van piepend in een hoekje te zitten. En een beetje vent heeft daar geen bezwaar tegen
Het valt best tegen om echt dat gelukkige, tevreden gevoel opnieuw te krijgen waar iedereen zo naar op zoek is.
Hallo Rosanne,
Ik geloof je best. Maar ik constateer dat je iets anders zou kunnen doen om je problemen op te lossen. Bijvoorbeeld consulteer een psychiater ivm met je medicijngebruik en ga in therapie. Niet alle therapieen graven in het verleden, maar in jouw geval denk ik toch dat je daar moet beginnen, want je werpt nu al weerstand op om daar in te gaan wroeten. Daar ligt dus het pijnpunt. Als je echt iets wilt veranderen dat gaat dat niet vanzelf en het gebeurt ook niet met een pilletje. AD vlakken slechts je gevoelens wat af. Je persoonlijkheid of je verleden verandert niet. Kortom je zal iets moeten doen, en ja dat gaat pijn doen, en ja dat gaat moeite en energie en tijd kosten. Je kan dus kiezen, of de rest van je leven ongelukkig zijn en af en toe een pil slikken als je vriendje niet kijkt (wat overigens niet helpt omdat je dat altijd voor een langere periode moet doen) of de schouders eronder en je problemen aanpakken en misschien kan dat zelfs zonder pillen.
Het gaat er om dat je de regie voert over je eigen leven in plaats van piepend in een hoekje te zitten. En een beetje vent heeft daar geen bezwaar tegen
zaterdag 17 november 2007 om 11:25
quote:Krengiserweer schreef op 16 november 2007 @ 19:27:
Therapietrouw is heel belangrijk bij AD. als je ze ede ene keer wel gebruikt en de andere keer niet, dan werkt het niet of je gaat op en neer als een jojo. is niet de bedoeling. Dus idd niet klooien met je medicijnen en ook niet zomaar op eigen houtje ermee stoppen. Zelfs niet als je vriend het dreigt uit te maken. Als ie er zo'n helkel aan heeft dan gaat ie maar daten met rafaella.
Ad's zijn motivatiepillen. Soms ook niet, een vriendin van me was op haar derde al depressief. Haar vader ook, duidelijk genetisch belast dus. De psycholoog probeerde haar een kutjeugd aan te praten, gelukkig was ze zo helder van geest daar niet aan toe te geven en een verwijsbrief naar de psychiater te sturen. Ze kreeg haar pillen, kwam 25 kilo aan maar was zielsgelukkig. Ikzelf heb weinig aanwijsbare redenen om depressief te zijn, dat maakt het vrij lastig om gerichte therapie te volgen. Toch doe ik het, ik zou mezelf weleens kunnen verbazen. Graven in mijn prille jeugd slaat in ieder geval nergens op want mijn ouders hielden zielsveel van me. In mijn puberteit is het pas echt fout gegaan, dus daaraan kan hopelijk gesleuteld worden. Maar zonder pillen zet ik de pc niet eens aan om een psycholoog te vinden, dus zijn die dingen onontbeerlijk. Ze zijn duur, hebben bijwerkingen, het duurt even voordat zoiets werkt maar ik heb er werkelijk alles voor over om mij goed te voelen, niet matigjes, maar GOED. Als iemand mij die kans zou willen ontnemen, mijn vriend, mijn vader of mijn broer, dan zou ik diegene een tijdje niet willen zien of erger: voor de treinrails gooien. Want genezing tegenhouden van een van de ergste ziektes die er zijn (en dat vind ik echt, ik noem het mijn geestelijke kanker), vind ik zo laag bij de gronds dat ik het sadistische beulen vind.
Therapietrouw is heel belangrijk bij AD. als je ze ede ene keer wel gebruikt en de andere keer niet, dan werkt het niet of je gaat op en neer als een jojo. is niet de bedoeling. Dus idd niet klooien met je medicijnen en ook niet zomaar op eigen houtje ermee stoppen. Zelfs niet als je vriend het dreigt uit te maken. Als ie er zo'n helkel aan heeft dan gaat ie maar daten met rafaella.
Ad's zijn motivatiepillen. Soms ook niet, een vriendin van me was op haar derde al depressief. Haar vader ook, duidelijk genetisch belast dus. De psycholoog probeerde haar een kutjeugd aan te praten, gelukkig was ze zo helder van geest daar niet aan toe te geven en een verwijsbrief naar de psychiater te sturen. Ze kreeg haar pillen, kwam 25 kilo aan maar was zielsgelukkig. Ikzelf heb weinig aanwijsbare redenen om depressief te zijn, dat maakt het vrij lastig om gerichte therapie te volgen. Toch doe ik het, ik zou mezelf weleens kunnen verbazen. Graven in mijn prille jeugd slaat in ieder geval nergens op want mijn ouders hielden zielsveel van me. In mijn puberteit is het pas echt fout gegaan, dus daaraan kan hopelijk gesleuteld worden. Maar zonder pillen zet ik de pc niet eens aan om een psycholoog te vinden, dus zijn die dingen onontbeerlijk. Ze zijn duur, hebben bijwerkingen, het duurt even voordat zoiets werkt maar ik heb er werkelijk alles voor over om mij goed te voelen, niet matigjes, maar GOED. Als iemand mij die kans zou willen ontnemen, mijn vriend, mijn vader of mijn broer, dan zou ik diegene een tijdje niet willen zien of erger: voor de treinrails gooien. Want genezing tegenhouden van een van de ergste ziektes die er zijn (en dat vind ik echt, ik noem het mijn geestelijke kanker), vind ik zo laag bij de gronds dat ik het sadistische beulen vind.
If you\'re going through hell, keep going
zaterdag 17 november 2007 om 13:43
Ik weet helemaal niet of Rosanne een klinische depressie heeft en dus die medicijnen nodig heeft om te kunnen functioneren. Volgens mij is ze niet onderzocht door psychiater/ psycholoog. Ze spreek ook over post traumatische stress, daar zijn toch hele goede therapieen voor. Het is zo makkelijk om te roepen dat je die pillen echt nodig hebt, niet alle depressies zijn klinisch en kunnen heel goed worden opgelost zonder pillen. En niet elk kutgevoel valt te herleiden op een depressie
zaterdag 17 november 2007 om 17:35
Rosanne, ik bedoel het zoals Krengiserweer hierboven ook schrijft: je moet bij de medicatie waar jij het over hebt echt niet uit eigen bveweging dan weer eens wel een pilletje dan weer niet een nemen. Dat is echt niet goed voor je!
Neem je AD alsjeblieft onder begeleiding! Want ook de dosis die je moet nemen kan verschillen, dat is echt een beetje zoeken. Als jij er manisch of juist vlak van wordt, is de dosering misschien wel verkeerd en daarbij kan een psychiater je helpen.
Je schrijft dat je vriend ook niet in therapie gelooft (waar gelooft hij eigenlijk wel in?!), maar 'geloof' jij er wel in? Natuurlijk moet je zoeken naar een therapeut met wie het klikt en in de meeste gevallen zal dat niet de eerste zijn. Mijn ervaringen zijn ook dat ik 5 behandelaars verder was voor ik diegene trof die me kon helpen. Mijn advies zou zijn: als je een huisarts hebt waar je je veilig voelt, ga dan naar de huisarts en vraag hem een doorverwijzing naar een psychiater die aansluit bij wat jij zoekt. Dus als jij liever niet wilt 'graven in het verleden' zoals je zegt, vraag dan naar een psychiater die andere methodes gebruikt, die zijn er heus!
Ik ben zeker niet tegen antidepressiva, maar ik heb er zelf wel erg slechte ervaringen mee. Ik kreeg op het laatst een waanzinnig hoge dosis. Aan de ene kant heeft dat misschien voorkomen dat ik voor de trein sprong, maar aan de andere kant heeft het mijn leven ook erg beïnvloedt en heeft het me tijd en moeite gekost om er weer vanaf te raken. Daarom zou ik je toch met klem willen aanraden ze zorgvuldig en voorzichtig te gebruiken: onder begeleiding van een arts en 'therapietrouw': dus niet de ene dag wel de andere niet.
Neem je AD alsjeblieft onder begeleiding! Want ook de dosis die je moet nemen kan verschillen, dat is echt een beetje zoeken. Als jij er manisch of juist vlak van wordt, is de dosering misschien wel verkeerd en daarbij kan een psychiater je helpen.
Je schrijft dat je vriend ook niet in therapie gelooft (waar gelooft hij eigenlijk wel in?!), maar 'geloof' jij er wel in? Natuurlijk moet je zoeken naar een therapeut met wie het klikt en in de meeste gevallen zal dat niet de eerste zijn. Mijn ervaringen zijn ook dat ik 5 behandelaars verder was voor ik diegene trof die me kon helpen. Mijn advies zou zijn: als je een huisarts hebt waar je je veilig voelt, ga dan naar de huisarts en vraag hem een doorverwijzing naar een psychiater die aansluit bij wat jij zoekt. Dus als jij liever niet wilt 'graven in het verleden' zoals je zegt, vraag dan naar een psychiater die andere methodes gebruikt, die zijn er heus!
Ik ben zeker niet tegen antidepressiva, maar ik heb er zelf wel erg slechte ervaringen mee. Ik kreeg op het laatst een waanzinnig hoge dosis. Aan de ene kant heeft dat misschien voorkomen dat ik voor de trein sprong, maar aan de andere kant heeft het mijn leven ook erg beïnvloedt en heeft het me tijd en moeite gekost om er weer vanaf te raken. Daarom zou ik je toch met klem willen aanraden ze zorgvuldig en voorzichtig te gebruiken: onder begeleiding van een arts en 'therapietrouw': dus niet de ene dag wel de andere niet.
zondag 18 november 2007 om 09:36
@Prosperpina: Het klopt dat AD motivatiepillen zijn. Ben ik het mee eens. Een jaar geleden was ik zo'n wrak dat ik echt helemaal niks wilde doen behalve dood zijn. Toen heb ik dus een tijdje de medicatie gehad en kon weer eens iets ondernemen. Dat je er gelukkig van zou worden is een ander verhaal.
@meds: Ik ben wel onderzocht door deskundigen, dus huisarts, psychaiters en psychologen maar vond het begeleidingstraject gewoon niet goed. Ik ben chronisch depressief en de vervelende ervaringen die ik een paar jeaar terug heb megemaakt zijn een onderdeel van deze depresie. Ik voel me eigenlijk constant somber, met heel heel heel af en toe even een normaal gevoel. Maar het kan zeker beter. Het heeft ook niet mijn manier van denken ed. het is puur dat fysieke gevoel van niet vrolijk kunnen zijn, een 'zwart' somber gevoel hebben. Alle theorieen ken ik al maar de praktijk is toch anders. Ik heb dit overheersende gevoel trouwens van mijn vader geerfd. Hij was altijd somber. Zo wil ik niet mijn hele leven zijn. Het leven is al kort en graag wil ik daar van genieten.
@Clotho: Mijn vriend vriend wil dat ik mijn eigen denkkracht, psychische kracht ebruik om over dit depressieve gevoel te stappen. Hij gelooft namelijk dat een mens zijn eigen hersenen in de hand heeft. Terwijl dat helemaal niet zo is dus eigenlijk. Gevoel en verstand zijn toch anders. Het verstand kan alles weten maar het gevoel kan nog net zo depressief zijn.
Ik weet dat je achtereenvolgend je medicijnen moet innemen. Maar nu moet ik dus eerst mijn vriend overtuigen. Dit kost me zoveel energie....Pfff....Terwijl ik daar al zo weinig van heb.
@meds: Ik ben wel onderzocht door deskundigen, dus huisarts, psychaiters en psychologen maar vond het begeleidingstraject gewoon niet goed. Ik ben chronisch depressief en de vervelende ervaringen die ik een paar jeaar terug heb megemaakt zijn een onderdeel van deze depresie. Ik voel me eigenlijk constant somber, met heel heel heel af en toe even een normaal gevoel. Maar het kan zeker beter. Het heeft ook niet mijn manier van denken ed. het is puur dat fysieke gevoel van niet vrolijk kunnen zijn, een 'zwart' somber gevoel hebben. Alle theorieen ken ik al maar de praktijk is toch anders. Ik heb dit overheersende gevoel trouwens van mijn vader geerfd. Hij was altijd somber. Zo wil ik niet mijn hele leven zijn. Het leven is al kort en graag wil ik daar van genieten.
@Clotho: Mijn vriend vriend wil dat ik mijn eigen denkkracht, psychische kracht ebruik om over dit depressieve gevoel te stappen. Hij gelooft namelijk dat een mens zijn eigen hersenen in de hand heeft. Terwijl dat helemaal niet zo is dus eigenlijk. Gevoel en verstand zijn toch anders. Het verstand kan alles weten maar het gevoel kan nog net zo depressief zijn.
Ik weet dat je achtereenvolgend je medicijnen moet innemen. Maar nu moet ik dus eerst mijn vriend overtuigen. Dit kost me zoveel energie....Pfff....Terwijl ik daar al zo weinig van heb.
zondag 18 november 2007 om 10:06
Meid, je zou hem niet hoéven moeten overtuigen. Dat hij niets heeft met medicijnen en dat hij deze zelf niet wil slikken is prima, maar hij kan dat jou niet gaan opleggen en je er nota bene mee chanteren. Wat is dat nu voor vriend. Je geeft aan dat je vriend erg rationeel is, maar denken dat je lichamelijke aandoeningen met je hersenen kunt oplossen is verre van rationeel. Als positief denken zou kunnen genezen, dan zou Silvia Millecam nog leven.
Daarnaast is hij, behalve tegen pillen, ook tegen therapie. Dit zijn nou juist de twee dingen die jou kunnen helpen. Maar hij is er tegen. Ik zou zeggen, laat hem lekker in zijn sop gaar koken en trek je eigen plan. Dan is het aan hem om het wel of niet te 'accepteren'. In dit geval moet je jezelf op de eerste plaats zetten.
Daarnaast is hij, behalve tegen pillen, ook tegen therapie. Dit zijn nou juist de twee dingen die jou kunnen helpen. Maar hij is er tegen. Ik zou zeggen, laat hem lekker in zijn sop gaar koken en trek je eigen plan. Dan is het aan hem om het wel of niet te 'accepteren'. In dit geval moet je jezelf op de eerste plaats zetten.
zondag 18 november 2007 om 10:54
Ik zal het doen, Fleurtje. Maar een chemo is de behandeling van een lichamelijk fatale aandoening. Terwijl een depressie volgens hem tussen de oren zit. Dit zou je ook met eigen kracht moeten oplossen. Ik ken hem en weet nu al dat hij deze dingen zal zeggen. Maar ik ga het zeker doen. Kanker kan dan fataal zijn. Een depressie net zo goed toch?!!!! Tenminste als je er onbehandeld mee blijft zitten.
Ik was nog vergeten te zeggen dat een van zijn argument tegen AD ook was dat we ik nog zo jong ben (25+) en dat het toch niet goed zou zijn op de lange termijn om nu al pillen op jonge leeftijd te slikken. Ergens heeft hij wel gelijk. Maar een depressie is toch niet leeftijdgebonden en moet gewoon met of zonder AD behandeld worden no matter what.
Op het moment kriebelt het zo bij mij dat ik gewoon denk 'ah what the heck slik gewoon die pillen'. En het niet tegen hem zeggen vanwege de ellenlange discussies die dan weer volgen. Dan ben ik maar oneerlijk, maar wel in ieder geval iets gelukkiger (hopelijk). Open kaart spelen helpt niet altijd blijkt wel weer.....Pfff....het is zo lastig allemaal.
Ik was nog vergeten te zeggen dat een van zijn argument tegen AD ook was dat we ik nog zo jong ben (25+) en dat het toch niet goed zou zijn op de lange termijn om nu al pillen op jonge leeftijd te slikken. Ergens heeft hij wel gelijk. Maar een depressie is toch niet leeftijdgebonden en moet gewoon met of zonder AD behandeld worden no matter what.
Op het moment kriebelt het zo bij mij dat ik gewoon denk 'ah what the heck slik gewoon die pillen'. En het niet tegen hem zeggen vanwege de ellenlange discussies die dan weer volgen. Dan ben ik maar oneerlijk, maar wel in ieder geval iets gelukkiger (hopelijk). Open kaart spelen helpt niet altijd blijkt wel weer.....Pfff....het is zo lastig allemaal.
zondag 18 november 2007 om 11:26
Op het moment kriebelt het zo bij mij dat ik gewoon denk 'ah what the heck slik gewoon die pillen'. En het niet tegen hem zeggen vanwege de ellenlange discussies die dan weer volgen. Dan ben ik maar oneerlijk, maar wel in ieder geval iets gelukkiger (hopelijk). Open kaart spelen helpt niet altijd blijkt wel weer.....Pfff....het is zo lastig allemaal.
Geef nou maar gewoon toe dat je bang bent om je vriend te trotseren. Het is toch van den zotte dat jij stiekem pillen gaat slikken en (eventueel) therapie gaat volgen, omdat je anders moeilijkheden krijgt met je vriend. Het lijkt mij dat, wat betreft je relatie, het wel of niet slikken van pillen niet eens het grootste probleem is. Jij voelt je niet vrij in je relatie om voor jezelf te bepalen wat jij wilt. Je gaat zelfs liegen.
Maar ik praat tegen dovemansoren vrees ik...
Geef nou maar gewoon toe dat je bang bent om je vriend te trotseren. Het is toch van den zotte dat jij stiekem pillen gaat slikken en (eventueel) therapie gaat volgen, omdat je anders moeilijkheden krijgt met je vriend. Het lijkt mij dat, wat betreft je relatie, het wel of niet slikken van pillen niet eens het grootste probleem is. Jij voelt je niet vrij in je relatie om voor jezelf te bepalen wat jij wilt. Je gaat zelfs liegen.
Maar ik praat tegen dovemansoren vrees ik...
zondag 18 november 2007 om 13:27
Ik zou het echt belachelijk vinden als je stiekem medicijnen moet gaan gebruiken vanwege een opvatting van je vriend!
Een depressie zit tussen je oren. Nou dat klopt in mijn geval helemaal, tussen mijn oren zit namelijk iets heel tastbaars: mijn hersenen. En kennelijk gaat daar soms iets niet helemaal goed, chemisch gezien.
Wat een onzin zeg, met 'denkkracht' zejelf genezen. Moet je er ook nog genezingsdansjes bij dansen en zal ik dan gelijk even wat genezingswater instralen? Het lijkt wel alsof jouw 'vriend' denkt dat je helemaal niet ziek bent, maar in een dipje zit. Een dipje is fundamenteel iets anders dan een depressie.
Wat vindt hij van iets als een maagzweer? Dat kan ook veroorzaakt worden door omgevingsfactoren en aanleg (net zoals een depressie), moet je dat ook aanpakken met 'denkkracht'?
Als je je eigen hersenen in de hand zou hebben, zou iedereen brilliant zijn (ik zorg er gewoon voor dat mijn hersenen nooit meer iets vergeten). Ik snap echt niet eens hoe hij het kán denken. Ik denk dat hij maar eens een boek moet lezen over psychische aandoeningen. Het komt over alsof hij vindt dat je je aanstelt.
Is hij wel lief voor je?!
Een depressie zit tussen je oren. Nou dat klopt in mijn geval helemaal, tussen mijn oren zit namelijk iets heel tastbaars: mijn hersenen. En kennelijk gaat daar soms iets niet helemaal goed, chemisch gezien.
Wat een onzin zeg, met 'denkkracht' zejelf genezen. Moet je er ook nog genezingsdansjes bij dansen en zal ik dan gelijk even wat genezingswater instralen? Het lijkt wel alsof jouw 'vriend' denkt dat je helemaal niet ziek bent, maar in een dipje zit. Een dipje is fundamenteel iets anders dan een depressie.
Wat vindt hij van iets als een maagzweer? Dat kan ook veroorzaakt worden door omgevingsfactoren en aanleg (net zoals een depressie), moet je dat ook aanpakken met 'denkkracht'?
Als je je eigen hersenen in de hand zou hebben, zou iedereen brilliant zijn (ik zorg er gewoon voor dat mijn hersenen nooit meer iets vergeten). Ik snap echt niet eens hoe hij het kán denken. Ik denk dat hij maar eens een boek moet lezen over psychische aandoeningen. Het komt over alsof hij vindt dat je je aanstelt.
Is hij wel lief voor je?!
