Relaties
alle pijlers
Dilemma: vriend of pillen?
woensdag 14 november 2007 om 17:40
Beste forummers,
Ik heb jullie advies erg nodig bij een fundamentele kwestie eigenlijk. Mijn vriend betekent ontzettend veel voor me. Ik hou ontzettend veel van hem en kan me geen leven zonder hem erin voorstellen. Echte liefde is het wel te noemen. Helaas is liefde alleen niet genoeg om je gelukkig en tevreden te voelen ondervind ik al sinds een aantal jaar, althans voor mij helaas niet.
Ik heb een chronische neerslachtigheid ontwikkeld de afgelopen jaren en ben extreem gevoelig. Een opmerking kan mijn dag, mijn leven beinvloeden (erg dramatisch maar welgemeend). Ik zit eigenlijk vaak op een punt om overal maar een eind aan te breiden...Aan mijn werk, relatie, zelfs het leven. ....
Het belangrijkste komt nu. Ik gebruikte antidepressiva tegen dat verschrikkelijke overheersende sombere gevoel. Ik ben er een tijd mee gestopt omdat het gewoon een issue werd tussen mij en mijn vriend. Onze relatie dreigde een aantal keer beeindigd te worden hierdoor. Sinds gisteren heb ik na dat eeuwenlange ellendige gevoel en verschrikkelijke emoties toch maar weer een pil geslikt ondanks de tegenstrijdigheid. Het is eigenlijk vrijwel onmogelijk maar een aantal uren daarna had ik weer het gevoel dat ik 'leefde'. Toen vriendlief thuis kwam had hij meteen door dat ik weer was begonnen met slikken. Hij zag het gewoon meteen. Hij zei dat hij het zat was en gewoon pertinent niet met iemand samen wil zijn die deze 'chemische troep' slikt zoals hij dat noemt. Het is onbetwistbaar. Ik heb hem alles uitgelegd over dat het mijn leven wat aangenamer maakt en dat het ongelukkige gevoel los staat van hem. Echter hij wil het onderwerp niet eens aansnijden. Zo'n minachting heeft hij tegen deze 'chemische troep'.
Ik vind AD een toevoeging aan mijn leven maar wil niet iets tegen de zin van mijn vriend doen en onze relatie schaden. ALs je wilt weten of ik andere middelen al heb geprobeerd om mijn depressiviteit aan te pakken. .... Het antwoord is 'ja' . Ik heb met tal van deskundigen gesproken, veel gesport, vitamine b complex slik ik dagelijks gecombineerd met omega 3.
Heel kort dus: mijn vriend wil mij niet als ik AD gebruik. Terwijl het mij juist stabieler maakt. Mijn relatie hangt dus aan een zijden draadje als deze kwestie niet wordt opgelost. Wie heeft ervaring of advies voor mij? Alvast bedankt.
Ik heb jullie advies erg nodig bij een fundamentele kwestie eigenlijk. Mijn vriend betekent ontzettend veel voor me. Ik hou ontzettend veel van hem en kan me geen leven zonder hem erin voorstellen. Echte liefde is het wel te noemen. Helaas is liefde alleen niet genoeg om je gelukkig en tevreden te voelen ondervind ik al sinds een aantal jaar, althans voor mij helaas niet.
Ik heb een chronische neerslachtigheid ontwikkeld de afgelopen jaren en ben extreem gevoelig. Een opmerking kan mijn dag, mijn leven beinvloeden (erg dramatisch maar welgemeend). Ik zit eigenlijk vaak op een punt om overal maar een eind aan te breiden...Aan mijn werk, relatie, zelfs het leven. ....
Het belangrijkste komt nu. Ik gebruikte antidepressiva tegen dat verschrikkelijke overheersende sombere gevoel. Ik ben er een tijd mee gestopt omdat het gewoon een issue werd tussen mij en mijn vriend. Onze relatie dreigde een aantal keer beeindigd te worden hierdoor. Sinds gisteren heb ik na dat eeuwenlange ellendige gevoel en verschrikkelijke emoties toch maar weer een pil geslikt ondanks de tegenstrijdigheid. Het is eigenlijk vrijwel onmogelijk maar een aantal uren daarna had ik weer het gevoel dat ik 'leefde'. Toen vriendlief thuis kwam had hij meteen door dat ik weer was begonnen met slikken. Hij zag het gewoon meteen. Hij zei dat hij het zat was en gewoon pertinent niet met iemand samen wil zijn die deze 'chemische troep' slikt zoals hij dat noemt. Het is onbetwistbaar. Ik heb hem alles uitgelegd over dat het mijn leven wat aangenamer maakt en dat het ongelukkige gevoel los staat van hem. Echter hij wil het onderwerp niet eens aansnijden. Zo'n minachting heeft hij tegen deze 'chemische troep'.
Ik vind AD een toevoeging aan mijn leven maar wil niet iets tegen de zin van mijn vriend doen en onze relatie schaden. ALs je wilt weten of ik andere middelen al heb geprobeerd om mijn depressiviteit aan te pakken. .... Het antwoord is 'ja' . Ik heb met tal van deskundigen gesproken, veel gesport, vitamine b complex slik ik dagelijks gecombineerd met omega 3.
Heel kort dus: mijn vriend wil mij niet als ik AD gebruik. Terwijl het mij juist stabieler maakt. Mijn relatie hangt dus aan een zijden draadje als deze kwestie niet wordt opgelost. Wie heeft ervaring of advies voor mij? Alvast bedankt.
zondag 18 november 2007 om 14:50
Precies, hier ben ik het dus helemaal mee eens.
Echt heel vervelend dat sommige mensen hier meteen beginnen te schelden. En ook wat vreemde coclusie's trekken over waarom ik vind, wat ik vind.
AD is niet altijd zalig makend, er zijn ook mensen die zelfmoord plegen door het gebruik van AD. Eén van die mensen heb ik gekend. Dat kan een hele nare "bijwerking" zijn van AD. Welke ook allang bekent is.
Zo hebben proefpersonen die geen depressie hadden AD geslikt en sommige rapporteerden dat ze opeens zelfmoorgedachten kregen. Om die reden was er laatst ook nog weer veel te doen over het voorschrijven van AD bij kinderen.
Maar goed, ik ben een stom rotwijf volgens sommige hier. So be it.
Hardlooptherapie is ook allang bewezen net zo effectief als pillen en dan krijg je niets chemisch binnen met weet ik wat voor mogelijk nare effecten op de lange termijn.
Wie dat wil, moet het slikken. Ik heb er alleen andere ervaringen mee en heb mij ook verdiept in de feiten over AD die aan de keerzijde bekent is. Zowel gelezen als met artsen over gesproken.
Ik denk niet dat het betekent dat je niet van je partner houdt als je er moeite mee hebt dat diegene AD slikt, ik denk dat dat juist betekent dat je van diegene houdt.
Dus TO, ik hoop vooral voor jou, dat je in staat zult zijn wat meer jezelf te kunnen zijn, ipv je te verstoppen en je gevoelens weg te drukken, al is dat msch een beangstigende weg voor jou, ik denk dat het je op termijn veel meer oplevert.
zondag 18 november 2007 om 14:56
nb, het gaat mij hierbij dus niet alleen om het voorbeeld wat ik gemoemd heb. Het gaat mij erom dat er in AD heftige stoffen zitten, war logischerwijs nog niet veel feitelijk over bekent is. Men weet dat het werkt en men neemt aan op basis van wat men weet, hoe het waarschijnlijk werkt.
Zo als dat Freud, in die tijd een gerespecteerd figuur, waar men met de kennis van heden anders tegen aan kijkt, coke in zijn therapiën gebruikte. Voor toen een medicijn, waar met de kennis van nu anders tegen aan wordt gekeken.
Prozac word nu trouwens al in het partycircuit gebruikt om de xtc te intensiveren en te verlengen. De grens is dun, wil ik maar zeggen.
En hiermee bedoel ik niet dat je alle medische behandelingen zou moeten afwijzen, maar dat enige zelfstudie misschien niet overbodig is.
Maar goed, ik ben dan ook niet het type om blindelings een ander te volgen, ook al is die ander een dokter.
Zo als dat Freud, in die tijd een gerespecteerd figuur, waar men met de kennis van heden anders tegen aan kijkt, coke in zijn therapiën gebruikte. Voor toen een medicijn, waar met de kennis van nu anders tegen aan wordt gekeken.
Prozac word nu trouwens al in het partycircuit gebruikt om de xtc te intensiveren en te verlengen. De grens is dun, wil ik maar zeggen.
En hiermee bedoel ik niet dat je alle medische behandelingen zou moeten afwijzen, maar dat enige zelfstudie misschien niet overbodig is.
Maar goed, ik ben dan ook niet het type om blindelings een ander te volgen, ook al is die ander een dokter.
zondag 18 november 2007 om 15:02
Overigens, dat geldt ook voor sommige lichamelijke aandoeningen die men hier noemde, zoals diabetici, of mensen met een maagzweer. Sommige mensen zouden geen medicatie meer hoeven slikken al zouden ze bijvoorbeeld maar 5 kilo afvallen.(diabetici) Of geen maagtabletten meer nodig hebben als ze hun voedingspatroon aanpassen of bijvoorbeeld anders met stress om leren gaan.(maagzweer)
Ik zeg niet dat dat altijd opgaat, maar vaak wel.
Een pil lijkt een makkelijke snelle oplossing, maar ik waag het te betwijfelen of het altijd op termijn de beste oplossing is.
Ik zeg niet dat dat altijd opgaat, maar vaak wel.
Een pil lijkt een makkelijke snelle oplossing, maar ik waag het te betwijfelen of het altijd op termijn de beste oplossing is.
zondag 18 november 2007 om 15:15
hoe het naar mij klinkt vindt hij het een fijn gevoel dat jij je afhankelijk van hem opstelt, je ziet op die momenten alles somber in zeg je, maar hij is wel degene die je gelukkig maakt...als jij ook degene ben die hem gelukkig maakt, moet hij je nemen zoals jij je het meest fijn voelt...Laat m praten met iemand die deze medicijnen voorschrijven...en maak hem duidelijk dat je gevoel over hem, met of zonder medicijnen, niet verandert!
Jij bent de belangrijkste...onthoud dat goed, niemand anders onthoud dat voor je!
Jij bent de belangrijkste...onthoud dat goed, niemand anders onthoud dat voor je!
zondag 18 november 2007 om 15:16
Ja hoor, ik ga lekker hardlopen, dan heb ik vast geen last meer van mijn ziekte :S
Als het zo makkelijk was hadden die betreffende diabetici en mensen met maagzweer dat vast wel gedaan. Als je een goede dokter hebt is dat ook het eerste wat hij aanraadt, lijkt me.
Maar sommige dingen zijn nu eenmaal niet zelf op te lossen (en als je depressief bent heb je vaak ook al die motivatie niet, dat is juist een symptoom van de depressie).
AD kunnen er in ieder geval voor zorgen dat je aan je genezing gaat beginnen. Iedereen hier onderstreept ook het belang van therapie bij AD, en dan wel een therapeut waar het mee klikt. En de therapeut moet ook aangeven dat wanneer het niet werkt, iemand misschien beter naar zijn collega kan gaan (want als je depressief bent heb je zelf vaak die kracht niet om naar een ander te gaan, je denkt: ach zie je dat het niet helpt!? het ligt aan mij!)
Ik weet ook dat er AD zijn met bijwerkingen, maar het gaat erom dat je de juiste vindt (bijwerkingen vs hoe goed ze helpen).
Ook verschilt de dosis nogal. Een half pilletje extra kan een manie veroorzaken, dus wederom is geoede begeleiding noodzakelijk.
En toch ben ik het er niet mee eens wat je zegt over haar vriend. Natuurlijk kun je zorgen hebben om iemand waar je van houdt, maar iemand chanteren op de manier waarop TO's vriend dat doet is ronduit misselijk. Daar maak je iemand niet beter mee, integendeel.
Ik heb een hekel aan mensen die het 'onbekende' veroordelen en al bij voorbaat roepen dat ze niet met iemand willen leven die AD slikt. Goh, wat gaat de liefde toch diep zeg!
Bij iedereen werken medicijnen anders en je hebt enorm veel soorten AD. Dus een enkele ervaring (of en paar) met een bepaald medicijn zegt helemaal niks over de uitwerking bij een ander. Eerst zien, dan pas oordelen.
Ik had bij de eerste medicijnen die ik kreeg (met veel bijwerkingen) ook kunnen denken: ik kap ermee. Maar ik weet zeker dat ik dan nu nog steeds in hetzelfde schuitje zou zitten als 7 jaar geleden.
Als het zo makkelijk was hadden die betreffende diabetici en mensen met maagzweer dat vast wel gedaan. Als je een goede dokter hebt is dat ook het eerste wat hij aanraadt, lijkt me.
Maar sommige dingen zijn nu eenmaal niet zelf op te lossen (en als je depressief bent heb je vaak ook al die motivatie niet, dat is juist een symptoom van de depressie).
AD kunnen er in ieder geval voor zorgen dat je aan je genezing gaat beginnen. Iedereen hier onderstreept ook het belang van therapie bij AD, en dan wel een therapeut waar het mee klikt. En de therapeut moet ook aangeven dat wanneer het niet werkt, iemand misschien beter naar zijn collega kan gaan (want als je depressief bent heb je zelf vaak die kracht niet om naar een ander te gaan, je denkt: ach zie je dat het niet helpt!? het ligt aan mij!)
Ik weet ook dat er AD zijn met bijwerkingen, maar het gaat erom dat je de juiste vindt (bijwerkingen vs hoe goed ze helpen).
Ook verschilt de dosis nogal. Een half pilletje extra kan een manie veroorzaken, dus wederom is geoede begeleiding noodzakelijk.
En toch ben ik het er niet mee eens wat je zegt over haar vriend. Natuurlijk kun je zorgen hebben om iemand waar je van houdt, maar iemand chanteren op de manier waarop TO's vriend dat doet is ronduit misselijk. Daar maak je iemand niet beter mee, integendeel.
Ik heb een hekel aan mensen die het 'onbekende' veroordelen en al bij voorbaat roepen dat ze niet met iemand willen leven die AD slikt. Goh, wat gaat de liefde toch diep zeg!
Bij iedereen werken medicijnen anders en je hebt enorm veel soorten AD. Dus een enkele ervaring (of en paar) met een bepaald medicijn zegt helemaal niks over de uitwerking bij een ander. Eerst zien, dan pas oordelen.
Ik had bij de eerste medicijnen die ik kreeg (met veel bijwerkingen) ook kunnen denken: ik kap ermee. Maar ik weet zeker dat ik dan nu nog steeds in hetzelfde schuitje zou zitten als 7 jaar geleden.
zondag 18 november 2007 om 15:28
Nee, niet; ga lekker hardlopen. Ik heb het over hardlooptherapie. Dus dat je samen met een therapeut een schema opstelt en samen gaat lopen. Dat bestaat namelijk. En is bewezen net zo effectief.
Dat je uit jezelf niet 10km gaat rondrennen als je je somber voelt, dat snap ik zelf ook wel. Vandaar dat je daar dus een therapeut bij hebt, waarmee je het samen doet.
Er zijn vaak alternatieven voor medicijnen, zoals in dit geval hardlooptherapie, of in andere gevallen andere dingen die je kunt doen in je leefwijze. Niet elke arts zal je daar op wijzen. Daarom is je zelf verdiepen in nhet probleem waar je mee zit, door er over te lezen, te zoeken op internet, of er met verschillende deskundigen over praten belangrijk.
Vind ik althans, als het over mijn gezondheid gaat, of over de gezondheid van iemand van wie ik houd.
Die vriend van TO kan de situatie ook moeilijk juist aanvoelen, omdat TO zelf aangeeft zich anders voor te doen dan dat zij zich voelt.
Dat je uit jezelf niet 10km gaat rondrennen als je je somber voelt, dat snap ik zelf ook wel. Vandaar dat je daar dus een therapeut bij hebt, waarmee je het samen doet.
Er zijn vaak alternatieven voor medicijnen, zoals in dit geval hardlooptherapie, of in andere gevallen andere dingen die je kunt doen in je leefwijze. Niet elke arts zal je daar op wijzen. Daarom is je zelf verdiepen in nhet probleem waar je mee zit, door er over te lezen, te zoeken op internet, of er met verschillende deskundigen over praten belangrijk.
Vind ik althans, als het over mijn gezondheid gaat, of over de gezondheid van iemand van wie ik houd.
Die vriend van TO kan de situatie ook moeilijk juist aanvoelen, omdat TO zelf aangeeft zich anders voor te doen dan dat zij zich voelt.
zondag 18 november 2007 om 15:34
En gek genoeg is voor die groep diabetici waar ik het over had, die eigenlijk alleen maar af hoeven te vallen om van de medicatie af te zijn, wel een groot probleem om af te vallen. Of wat aan je eet gewoontes of aan je manier om met stress om te aan te doen als je last hebt van een maagkwaal. Soms lijkt een pil een zoveel makkelijkere oplossing dan zelf te veranderen, want dat is veel beangstigender.
En ik heb het hier dus niet over een beetje positief denken om van je kwalen te genzen, maar om serieus te kijken wat je zelf kunt doen, om je probleem te verminderen of te verhelpen.
En ik heb het hier dus niet over een beetje positief denken om van je kwalen te genzen, maar om serieus te kijken wat je zelf kunt doen, om je probleem te verminderen of te verhelpen.
zondag 18 november 2007 om 15:40
Het is daarom ook belangrijk dat TO open kaart speelt tegen haar vriend, zodat hij het belang van therapie en medicijnen ook ziet. Je kunt zo'n toneelstuk ook niet eeuwig volhouden.
Ik wilde alleen aangeven dat zo'n therapie ook niet zomaar voor iedereen werkt. Het ligt ook niet altijd zo dat je iets altijd maar zelf kan oplossen (zou heel wat gezondheidszorg schelen). En bij een depressie heb je vaak nergens zin in, dus ook niet in dingen over je ziekte opzoeken.
Ik wil trouwens vooropstellen dat ik absoluut geen AD slik voor een depressie, of somberheid, maar ik heb zelf ook een vriendje gehad die zo raar deed over medicijnen. Dat zorgt ervoor dat ik tot op de dag van vandaag altijd verborgen houdt dat ik ze slik, en waarom al helemaal. Schijnbaar is een psychische aandoening iets om je voor te schamen in deze maatschappij, dus weet niemand ervan. Het heeft mij heel erg gekwetst (en ik was een puber, dus toen kwam het 10x zo hard aan). Daarom heb ik een diepe afkeer van mensen die zo doen als de vriend van TO, ik weet hoe het is als mensen je veroordelen (en nog zelfs zonder alles te weten).
Ook ik onderstreep het belang van goed voor jezelf zorgen en niet voor elke scheet naar de dokter, maar sommige dingen kun je niet zelf oplossen. Een beetje steun uit je omgeving zou dan het minste moeten zijn wat je kan verwachten. En of de depressie van TO 'psychisch' of 'lichamelijk' is maakt daarin geen verschil. Het enige verschil tussen die twee zou zijn de tijd dat ze eventuele AD zou moeten slikken (tijdelijk of levenslang).
Ik wilde alleen aangeven dat zo'n therapie ook niet zomaar voor iedereen werkt. Het ligt ook niet altijd zo dat je iets altijd maar zelf kan oplossen (zou heel wat gezondheidszorg schelen). En bij een depressie heb je vaak nergens zin in, dus ook niet in dingen over je ziekte opzoeken.
Ik wil trouwens vooropstellen dat ik absoluut geen AD slik voor een depressie, of somberheid, maar ik heb zelf ook een vriendje gehad die zo raar deed over medicijnen. Dat zorgt ervoor dat ik tot op de dag van vandaag altijd verborgen houdt dat ik ze slik, en waarom al helemaal. Schijnbaar is een psychische aandoening iets om je voor te schamen in deze maatschappij, dus weet niemand ervan. Het heeft mij heel erg gekwetst (en ik was een puber, dus toen kwam het 10x zo hard aan). Daarom heb ik een diepe afkeer van mensen die zo doen als de vriend van TO, ik weet hoe het is als mensen je veroordelen (en nog zelfs zonder alles te weten).
Ook ik onderstreep het belang van goed voor jezelf zorgen en niet voor elke scheet naar de dokter, maar sommige dingen kun je niet zelf oplossen. Een beetje steun uit je omgeving zou dan het minste moeten zijn wat je kan verwachten. En of de depressie van TO 'psychisch' of 'lichamelijk' is maakt daarin geen verschil. Het enige verschil tussen die twee zou zijn de tijd dat ze eventuele AD zou moeten slikken (tijdelijk of levenslang).
zondag 18 november 2007 om 15:51
Dat vind ik heel erg voor je; just-moi, dat je het gevoel hebt dat je moet verbergen dat je medicijnen slikt.
Die hardloop therapie waar ik het over had, die doe je dus niet alleen, die therapeut doet het met je samen. Dat zal niet bij iedereen werken, net als AD en therapie niet bij iedereen werkt.
Wel is de werking er van oderzocht en blijkt het net zo effectief als pillen.
Ik vind niet dat je moet schamen voor problemen die psychisch zijn en ik vraag mij af of dat de motivatie is van de partner van TO, maar zo kijkt iedereen vanuit zijn eigen referentiekader.
Die hardloop therapie waar ik het over had, die doe je dus niet alleen, die therapeut doet het met je samen. Dat zal niet bij iedereen werken, net als AD en therapie niet bij iedereen werkt.
Wel is de werking er van oderzocht en blijkt het net zo effectief als pillen.
Ik vind niet dat je moet schamen voor problemen die psychisch zijn en ik vraag mij af of dat de motivatie is van de partner van TO, maar zo kijkt iedereen vanuit zijn eigen referentiekader.
zondag 18 november 2007 om 15:58
Ik vind eigenlijk dat je nu heel tegenstrijdige dingen zegt. Aan de ene kant vind je dat je je niet moeten schamen voor een psychische aandoening, maar aan de andere kant wil je niet met iemand zijn die medicijnen voor zo'n aandoening slikt. Misschien heb je het zelf niet door, maar dat soort opmerkingen zijn juist een reden voor mensen met zo'n aandoening om zich te schamen. Dat mensen er op die manier over denken. Want je bent zeer zeker niet de enige die er zo over denkt.
Mensen zijn heel 'ruimdenkend', tot het een bekende betreft. Die is dan ineens eng, raar of een aansteller.
Natuurlijk 'vindt iedereen wat 'ie vindt' (dus je kunt iemand inderdaad raar vinden), maar laat dat niet zo merken (in het dagelijks leven bedoel ik dan). Je kunt mensen daar (onbedoeld) enorm mee kwetsen.
Mensen zijn heel 'ruimdenkend', tot het een bekende betreft. Die is dan ineens eng, raar of een aansteller.
Natuurlijk 'vindt iedereen wat 'ie vindt' (dus je kunt iemand inderdaad raar vinden), maar laat dat niet zo merken (in het dagelijks leven bedoel ik dan). Je kunt mensen daar (onbedoeld) enorm mee kwetsen.
zondag 18 november 2007 om 16:10
Ik denk dat je mij dan niet goed begrijpt just moi. Dat ik niet zo enthousiast ben over pillen zoals AD, dat heeft niets te maken met dat je je zou moeten schamen als je een depressie hebt,
Ik vind mensen met een depressie niet eng, raar of aanstellers. Psychisch leed kan iedereen overkomen, je hebt niet alles in het leven in de hand.
Ik heb mijn ervaring met AD en vanuit dat referentiekader en met wat ik er zelf over heb opgezocht en gehoord van deskundigen, ben ik niet enthousiast.
Ik denk dat het mensen op den duur meer schaad dan dat men er baat bij heeft.
Dus dat is een andere invalshoek, ik wl niet dat mijn geliefden beschadigt raken en ik wil ook niet met iemand samenleven die zijn gevoelens onderdrukt. wat uiteindelijk gebeurt bij AD, alle gevoelens vervlakken.
Ik wil natuurlijk ook niet dat iemand zich rot voelt, dus ik zou wel zeker zoeken naar alternatieven en kijken wat ik kan doen om diegene te helpen.
Ik vind mensen met een depressie niet eng, raar of aanstellers. Psychisch leed kan iedereen overkomen, je hebt niet alles in het leven in de hand.
Ik heb mijn ervaring met AD en vanuit dat referentiekader en met wat ik er zelf over heb opgezocht en gehoord van deskundigen, ben ik niet enthousiast.
Ik denk dat het mensen op den duur meer schaad dan dat men er baat bij heeft.
Dus dat is een andere invalshoek, ik wl niet dat mijn geliefden beschadigt raken en ik wil ook niet met iemand samenleven die zijn gevoelens onderdrukt. wat uiteindelijk gebeurt bij AD, alle gevoelens vervlakken.
Ik wil natuurlijk ook niet dat iemand zich rot voelt, dus ik zou wel zeker zoeken naar alternatieven en kijken wat ik kan doen om diegene te helpen.
zondag 18 november 2007 om 16:19
Hm Rafaella, vraag mijn ex-vriend maar dan of hij het leuk vond toen ik gestopt was met mijn pillen en mezelf in zijn bijzijn uit pure woede, angst, machteloosheid en depressie opensneed. Ik heb in ieder geval wel een klinische depressie helaas, sporten helpt maar niet voldoende. De combinatie sport, goed eten, AD's en therapie is het beste. Maar met 1 van de 4 red je het niet. Mijn ex was dolblij dat ik weer ging slikken, want dan kon ik nog genieten van dingen ipv heel de tijd zelfdmoord te willen plegen of mijn tanden niet meer te poetsen en tien kilo afviel. En ik ben er ook blij om. Tientallen littekens en een maagzweer verder heeft de treinrails me nog steeds niet meer te pakken, en dat is ONdanks mensen zoals jij. Want ik heb tien jaar niets gedaan uit absolute schaamte, ik vond het een zwaktebod om pillen te slikken of therapie te volgen, ik zou mezelf wel beter denken. Helaas, had ik me maar niet geschaamd. Dan was ik misschien een gelukkige twintiger geweest en zou ik mijn littekens niet meer hoeven te verbergen, had ik mijn twee diploma's en een lieve vriend. Weet wat je zegt rafaella, want het is inderdaad biologisch en niet tussen de oren, zoals jij en vriendje van TO zeggen. Niet iedereen heeft een AD nodig, maar mijn God, als de vriend van TO beschuldigend zegt 'je hebt zeker weer een pil op', dan zou ik hem eigenhandig vermoorden als het mijn vriend was. En dat meen ik, als pacifist notabene.
If you\'re going through hell, keep going
zondag 18 november 2007 om 16:26
Je hebt je er dan toch niet genoeg in verdiept. De AD die ik heb vervlakken geen gevoelens, dat probeer ik al de hele tijd duidelijk te maken. Niet elke pil is het zelfde, en niet elk geval is hetzelfde. Er is hier al meerdere keren aangegeven dat veel mensen juist beschadigd raken door géén pillen te nemen. Het wel of niet slikken van pillen kun je beter overlaten aan de kunde van een psychiater, en niet aan de mening van je partner.
Ik snap dat je negatieve ervaringen hebt, maar ik heb zelf veel ervaringen met mensen die kapot gingen omdat ze géén professionele hulp zochten, vanwege schaamte of een omgeving die pillen en zielenknijpers ook maar voor doetjes vonden.
Zoals ik al zei: ieder geval apart bekijken en als een dokter AD nodig vind, zou ik iemand daar óók in steunen. Of ik het nou leuk vond of niet. Ik zou niet bij voorbaat op grond van andere ervaringen iemand verbieden om die dingen te slikken. En dan heb ik het dus vooral over de vriend van TO, niet zozeer over jou.
Ik snap dat je negatieve ervaringen hebt, maar ik heb zelf veel ervaringen met mensen die kapot gingen omdat ze géén professionele hulp zochten, vanwege schaamte of een omgeving die pillen en zielenknijpers ook maar voor doetjes vonden.
Zoals ik al zei: ieder geval apart bekijken en als een dokter AD nodig vind, zou ik iemand daar óók in steunen. Of ik het nou leuk vond of niet. Ik zou niet bij voorbaat op grond van andere ervaringen iemand verbieden om die dingen te slikken. En dan heb ik het dus vooral over de vriend van TO, niet zozeer over jou.
zondag 18 november 2007 om 16:28
Nou proserpina, daar zeg je nogal wat, dat je ondanks mensen zoals ik nog niet onder de trein beland bent. Zoals ik al zei, iedereen reageert vanuit zijn eigen referentiekader, ik heb helaas een slachtoffer van de AD te betreuren. Zelfmoordneigingen is namelijk een wat vervelende bijwerking van AD.
Ik had het ook niet over beter denken, ik had het over serieus onderzoeken wat je zelf kunt doen om je probleem te verhelpen of te verlichten.
Wij waren er niet bij dat de vriend van TO tegen haar zei; je hebt zeker weer een pil op. Vanuit jouw referntiekader roept dat veel woede op, vanuit het mijne denk ik dat hij bezorgt om haar is.
Wij zijn echter TO niet en haar ervaringen, zijn haar ervaringen. Als zij echter zegt dat zij zich anders voordoet dan dat zij zich voelt, dan geeft dat wel te denken. In die lijn kan ik mij voorstellen dat pillen slikken ook een manier kan zijn om jezelf, je eigen gevoelens te verstoppen en daar kun je je op den duur heel beroerd van gaan voelen.
Jij beschrijft dat je met zoveel heftige gevoelens worstelt dat je het nodig hebt om ze met medicijnen te beteugelen. Ik denk dat ik het heel moeilijk zou vinden om met iemand te leven die zo in de knoop zit met haar gevoelens.
En ik denk niet dat mij dat een slecht mens maakt.
Ik had het ook niet over beter denken, ik had het over serieus onderzoeken wat je zelf kunt doen om je probleem te verhelpen of te verlichten.
Wij waren er niet bij dat de vriend van TO tegen haar zei; je hebt zeker weer een pil op. Vanuit jouw referntiekader roept dat veel woede op, vanuit het mijne denk ik dat hij bezorgt om haar is.
Wij zijn echter TO niet en haar ervaringen, zijn haar ervaringen. Als zij echter zegt dat zij zich anders voordoet dan dat zij zich voelt, dan geeft dat wel te denken. In die lijn kan ik mij voorstellen dat pillen slikken ook een manier kan zijn om jezelf, je eigen gevoelens te verstoppen en daar kun je je op den duur heel beroerd van gaan voelen.
Jij beschrijft dat je met zoveel heftige gevoelens worstelt dat je het nodig hebt om ze met medicijnen te beteugelen. Ik denk dat ik het heel moeilijk zou vinden om met iemand te leven die zo in de knoop zit met haar gevoelens.
En ik denk niet dat mij dat een slecht mens maakt.
zondag 18 november 2007 om 16:37
En daarin verschillen wij dus van gedachte, just moi. Ik zou niet zomaar afgaan op wat de dokter zegt. Dat heb ik dus wel geleerd van diegene die ook vol vertrouwen de pillen slikte die de dokter voorschreef en er nu niet meer is, vervelende bijwerking ja.
Vandaar dus dat ik veel meer op zoek zou gaan naar alternatieven en naar artsen die ook met die alternatieven werken en net zulke goede resultaten boeken (die bestaan namelijk ook) Ik zeg dus niet; geen hulp zoeken. Ik zeg alleen; medicatie is niet altijd de enige oplossing.
Ik zou het zelf liever zoeken in de hoek van niet chemisch ingrijpen, juist omdat er nog maar zo weinig echt feitelijk bekent is over de werking. Men weet dat het werkt en men vermoed ook hoe, maar hoe het echt zit, dat weet men niet.
Net zomin als dat men weet wat die medicijnen op de lange termijn met je doen, zowel lichamelijk als psychisch.
Vandaar dus dat ik veel meer op zoek zou gaan naar alternatieven en naar artsen die ook met die alternatieven werken en net zulke goede resultaten boeken (die bestaan namelijk ook) Ik zeg dus niet; geen hulp zoeken. Ik zeg alleen; medicatie is niet altijd de enige oplossing.
Ik zou het zelf liever zoeken in de hoek van niet chemisch ingrijpen, juist omdat er nog maar zo weinig echt feitelijk bekent is over de werking. Men weet dat het werkt en men vermoed ook hoe, maar hoe het echt zit, dat weet men niet.
Net zomin als dat men weet wat die medicijnen op de lange termijn met je doen, zowel lichamelijk als psychisch.
zondag 18 november 2007 om 16:42
Het is anders als je met iemand samen bent, die later in de knoop met zijn of haar gevoelens raakt. Natuurlijk heb je liever dat iemand zich goed voelt, maar het is geen reden om weg te lopen. Als je echt van iemand houdt voel je vanzelf dat je diegene wilt helpen, ipv weg te lopen voor het probleem.
Natuurlijk zeg je als het niet zo is: het lijkt me moeilijk om mee samen te leven. En dat is het ook. Maar in een relatie steun je elkaar door dik en dun. Niet alles loopt in een mensenleven zoals je dat wilt, en je zult elkaar daarin moeten steunen.
AD zijn niet zozeer bedoeld om je gevoelens voor altijd weg te stoppen. De bedoeling van de meesten (voor mensen die niet zozeer 'klinisch' depressief zijn maar door bepaalde gebeurtenissen, of 'psychisch, tijdelijk') is om mensen dusdanig uit het dal te helpen zodat ze aan de onderliggende oorzaak van hun depressie kunnen werken. Als je zwaar in de put zit kan je dat niet. Soms moeten gevoelens tijdelijk worden onderdrukt/verstopt om ze later (met behulp van therapie) een plekje te geven.
Voor mensen met verstoorde 'stoffen' in de hersenen ligt dat anders. Daar zullen bepaalde stoffen moeten worden aangevuld of gereguleerd om normaal te kunnen voelen (zoals zij hadden gedaan als alles 'klopte'). Dat is dus niet zozeer gevoelens onderdrukken, maar het lichaam laten werken zoals het hoort. Het gaat hier dus niet alleen om mensen met depressie, maar ook mensen met bijvoorbeeld schizofrenie. Je stopt dan geen gevoelens weg, je zorgt ervoor dat je hersenen normaal functioneren.
Het is dus ook wel van belang om de oorzaak van een depressie te achterhalen, zodat deze effectief behandeld kan worden. Want als het kan, kiest iedereen er uiteindelijk toch voor om zonder AD (of andere medicijnen) door het leven te gaan. Ik zie het zelf in ieder geval niet als een makkelijke oplossing, als ik het zonder zou kunnen zou ik het zo doen.
Natuurlijk zeg je als het niet zo is: het lijkt me moeilijk om mee samen te leven. En dat is het ook. Maar in een relatie steun je elkaar door dik en dun. Niet alles loopt in een mensenleven zoals je dat wilt, en je zult elkaar daarin moeten steunen.
AD zijn niet zozeer bedoeld om je gevoelens voor altijd weg te stoppen. De bedoeling van de meesten (voor mensen die niet zozeer 'klinisch' depressief zijn maar door bepaalde gebeurtenissen, of 'psychisch, tijdelijk') is om mensen dusdanig uit het dal te helpen zodat ze aan de onderliggende oorzaak van hun depressie kunnen werken. Als je zwaar in de put zit kan je dat niet. Soms moeten gevoelens tijdelijk worden onderdrukt/verstopt om ze later (met behulp van therapie) een plekje te geven.
Voor mensen met verstoorde 'stoffen' in de hersenen ligt dat anders. Daar zullen bepaalde stoffen moeten worden aangevuld of gereguleerd om normaal te kunnen voelen (zoals zij hadden gedaan als alles 'klopte'). Dat is dus niet zozeer gevoelens onderdrukken, maar het lichaam laten werken zoals het hoort. Het gaat hier dus niet alleen om mensen met depressie, maar ook mensen met bijvoorbeeld schizofrenie. Je stopt dan geen gevoelens weg, je zorgt ervoor dat je hersenen normaal functioneren.
Het is dus ook wel van belang om de oorzaak van een depressie te achterhalen, zodat deze effectief behandeld kan worden. Want als het kan, kiest iedereen er uiteindelijk toch voor om zonder AD (of andere medicijnen) door het leven te gaan. Ik zie het zelf in ieder geval niet als een makkelijke oplossing, als ik het zonder zou kunnen zou ik het zo doen.
zondag 18 november 2007 om 16:43
Om nog eens een voorbeeld te noemen; ritalin. Word veel voorgeschreven aan kinderen. Ritalin is eigenlijk de verbeterde versie van speed. Dus da's heftig, zeker voor jeugdige hersenen lijkt mij zo.
Nu bestaat er een dieet, niet gemakkelijk om je aan te houden en zeker niet voor een kind, denk ik. Maar het blijkt dus net zo goed te werken als ritalin.
Toch krijgen de meeste kinderen "gewoon" ritalin. Omdat er aan te verdienen valt? Omdat het makkelijker is? Wie zal het zeggen.
Nogmaals wil ik benadrukken dat ik weet dat er ook psychische ziekten zijn, die niet anders dan met medicijnen enigzinds onder controle te houden zijn.
Ik denk echter dat het heel vaak ook anders kan dan met medicijnen en ik denk dat dat op de lange termijn gezonder is.
Nu bestaat er een dieet, niet gemakkelijk om je aan te houden en zeker niet voor een kind, denk ik. Maar het blijkt dus net zo goed te werken als ritalin.
Toch krijgen de meeste kinderen "gewoon" ritalin. Omdat er aan te verdienen valt? Omdat het makkelijker is? Wie zal het zeggen.
Nogmaals wil ik benadrukken dat ik weet dat er ook psychische ziekten zijn, die niet anders dan met medicijnen enigzinds onder controle te houden zijn.
Ik denk echter dat het heel vaak ook anders kan dan met medicijnen en ik denk dat dat op de lange termijn gezonder is.
zondag 18 november 2007 om 16:44
Er is geen scheiding tussen lichaam en psyche, Rafaella. Kijk: als ik met een bloedende pols compleet in de war en hevig depressief bij de arts kom, gaat hij niet zeggen: laten we volgende week eens gaan hardlopen. Pillen zijn een motivatie om iets te gaan doen. Dat ze helaas niet binnen een dag werken, maken het geen zelfmoordpillen. Ik heb flink afgezien in driemaal opbouw van een bepaalde AD, want het werd eerst erger. Dan getuigt het van moed om vol te houden. Mijn familie zit vol met 'gekken', een genetische component is dus zeer waarschijnlijk. En dan is daar een trigger in je prille jeugd, en dan? Daar kom je niet zomaar vanaf. Ik heb zelfs een verwijsbrief voor electroconvulsietherapie, dus het is niet dat ik het mezelf heb aangepraat. Het is wel degelijk serieus, helaas. Ik woon ook liever niet samen met iemand die depressief is, want ik vind het leven met mijzelf ook geen zak aan. Maar als diegene braaf pilletjes slikt en therapie volgt, en gewoon weer vrolijk wordt, dan is het toch prima? Of zou je je vriend ook laten stikken als diegene type 1 diabetus zou hebben en dus echt niets anders kan dan elke dag insuline spuiten? Het is echt hetzelfde hoor.
If you\'re going through hell, keep going
zondag 18 november 2007 om 16:45
Ik heb hier tot nu toe alleen maar meegelezen maar nu moet ik even reageren.
Ik krijg de kriebels van de posts van Rafaella.
Heel erg belerend, alsof ze zelf therapeut is en het wel eens opzal lossen met hardloop therapie.Sommige dingen zijn nu eenmaal niet op te lossen zonder medicijnen.
En verder on topic.Je moet nooit iets doen dat je lichaam/geest schaadt en al zeker niet omdat een ander het wel/niet wil.
Ik krijg de kriebels van de posts van Rafaella.
Heel erg belerend, alsof ze zelf therapeut is en het wel eens opzal lossen met hardloop therapie.Sommige dingen zijn nu eenmaal niet op te lossen zonder medicijnen.
En verder on topic.Je moet nooit iets doen dat je lichaam/geest schaadt en al zeker niet omdat een ander het wel/niet wil.
zondag 18 november 2007 om 16:46
Ik ga zelf ook niet zomaar af op wat de dokter zegt, ik heb je al verteld dat ik mij er in mijn studie goed in verdiept heb. En ik heb zelf ook inspraak in mijn medicijnen, of in welke arts ik heb.
Maar als na grondig verdiepen en conclusies van verschillende artsen een bepaalde ziekte aan het licht komt, heb ik dat toch te accepteren. Ik kan dan dwars zijn en mijn medicijnen niet nemen, maar ik weet waar dat toe leidt. En ik ben heus niet ineens genezen, zo geweldig zijn die dingen nou ook weer niet. In stressvolle situaties merk ik dat ik er nog steeds last van heb en ik weet daarom ook dat de artsen gelijk hadden toen zij mij vertelden dat die medicijnen waarschijnlijk wel voor lange tijd nodig zullen zijn. En denk maar niet dat ik dat zo meteen slikte als dwarse puber, ik dacht er wel vanaf te komen. Ervaring heeft mij alleen helaas anders geleerd.
Het is belangrijk dat je een arts uitzoekt waar je je goed bij voelt, zeker als het therapie betreft. Maar je moet aan de andere kant ook niet denken dat je het beter weret dan de dokter, op basis van wat internetsites of boeken.
Maar als na grondig verdiepen en conclusies van verschillende artsen een bepaalde ziekte aan het licht komt, heb ik dat toch te accepteren. Ik kan dan dwars zijn en mijn medicijnen niet nemen, maar ik weet waar dat toe leidt. En ik ben heus niet ineens genezen, zo geweldig zijn die dingen nou ook weer niet. In stressvolle situaties merk ik dat ik er nog steeds last van heb en ik weet daarom ook dat de artsen gelijk hadden toen zij mij vertelden dat die medicijnen waarschijnlijk wel voor lange tijd nodig zullen zijn. En denk maar niet dat ik dat zo meteen slikte als dwarse puber, ik dacht er wel vanaf te komen. Ervaring heeft mij alleen helaas anders geleerd.
Het is belangrijk dat je een arts uitzoekt waar je je goed bij voelt, zeker als het therapie betreft. Maar je moet aan de andere kant ook niet denken dat je het beter weret dan de dokter, op basis van wat internetsites of boeken.
zondag 18 november 2007 om 16:47
Mee eens, Just-Moi. Ik zit echt niet op die pillen elke dag te wachten, ik schaam me er nog steeds voor en verberg ze altijd als er iemand langskomt. Maar mijn hersenen werken gewoon niet goed, ik heb heel veel aan mezelf te wijten maar geen van die dingen zouden zo'n zware depressie die zonder pillen meteen terugkeert kunnen hebben veroorzaakt. Daar zit je dan. Ik ben blij met die zooi, ook al wordt het wel misbruikt, daar heeft Rafaella gelijk in. Maar daar heb IK geen boodschap aan, het interesseert me geen bal. Laat mij maar beter worden door wat extra serotonine, en ook al zou ik eerder sterven, kwaliteit gaat voor kwantiteit.
If you\'re going through hell, keep going
