Relaties
alle pijlers
En toen? tot hoe ver ga je?
zondag 23 september 2007 om 01:25
Hoi dames,
Even mijn frustratie van me afschrijven. Ik ben 38 jaar, heb een glansrijke carriere (directeur van een adviesbureau) en mama van 4 kinderen (12, 10, 8 en 6 jaar). Getrouwd al bijna 11 jaar. Mijn man is er 1 uit duizenden. Doet veel in het huishouden, meer dan mij in elk geval. Is sociaal, niets is hem teveel en doet ook net zoveel met de kids als ik doe, zo niet meer.Ik krijg al mijn vrijheid en kan doen en laten wat ik wil. Seks is ook goed en we wonen in een mooi vrijstaand huis. Niets te klagen op dat gebied dus! Jullie voelen hem nattuurlijk al aankomen. Er is iets mis met dit plaatje. En ja, ook wij hebben onze problemen. 4 jaar geleden is manlief vreemd gegaan met toen 1 van mijn beste vriendinnen. Vrouwtje ging scheiden van zijn beste vriend. Ik zat even in een dipje qua relatie, vond mijn husband niet spannend meer en van een arm om haar schouder kwam al gauw meer. Heel kort door de bocht. Het opende wel mijn ogen want ik kwam er achter dat hij toch de man was waar ik verder mee wilde en waar ik zielsveel van hou. Na relatietherapie, hard werken van beide kanten, zijn we van ver gekomen en hebben we ons huwelijk weer op de rails gekregen. Met de kanttekening dat hij geen contact meer met haar zou hebben (gaat een beetje moeilijk, ze werken samen), in elk geval de belofte dat ze een puur zakelijke relatie met elkaar zouden hebben. Het vertrouwen herbouwen heeft heel veel tijd gekost, bloed, zweet en tranen. Maar de laatste tijd zijn we gelukkig en samen met de kids hebben we het erg fijn.....dacht ik. Een groot nadeel van een vent die ooit vreemd is gegaan blijft het wankele vertrouwen. En je hebt een extra zintuig dat ervoor zorgt dat je antennes altijd aan staan voor wat betreft dingen die niet kloppen. Manlief blijkt dus nog steeds te sms-en met de dame. Heeft ze keurig netjes voor me proberen te verbergen, maar ik kom ook niet uit een ei natuurlijk. Dus vanochtend weer een klap in je gezicht. Manlief geconfronteerd en er is niets tussen die twee volgens meneer maar ja, het contacten kan hij blijkbaar niet laten.
Wat nu? Ik heb hem na de vorige keren (ja, 1 keer stoten tegen dezelfde steen is niet genoeg blijkbaar) gewaarschuwd dat het contact met haar echt afgelopen moet zijn omdat ik geen pijn en verdriet meer wil hebben om dat wijf en dat ik dan weg zou gaan. Voor mij was vreemdgaan altijd einde verhaal en dat ik door ben gegaan met onze relatie nadat het gebeurd was, was al een overwinning op mezelf. Of noem het een tekortkoming op mijn eigenwaarde en respect. Ik ben nu weg, mijn spullen heb ik achtergelaten en ik weet niet meer wat ik moet doen. Ik hou nog van hem, maar je moet toch ergens een grens trekken? Ik wil geen relatie waarin ik degene waar ik mee samen ben niet kan vertrouwen. Maar toch, hij heeft ook zoveel goede kanten. Het is zo'n pracht man...echt een moordvader en echtgenoot. Ik ken er meerdere die zo mijn plaats in willen nemen....aan de ene kant heb ik ze doen maar met die hufter...en aan de andere kant wil ik hem gewoon niet kwijt. Tjezus...het zijn wel 11 jaar van mijn leven en 4 kids!!
Het is een heel epistel geworden...ik zit nu even in een emotionele rollercoaster en schrijf alles maar even van me af. Ik vind het zo moeilijk! Ik ga dood als ik eraan denk dat dit het einde is en dat ik verder moet zonder hem. Maar ik kan hem niet meer vertrouwen en ik moet hem toch ook laten weten dat ik dit gewoon weg niet accepteer. Ik pik dit niet, ik heb hem duidelijk laten weten dat als hij het nog 1 keer zou flikken het echt einde verhaal zou zijn.
Helpiehelpie...moet ik maar gewoon teruggaan onder het mom van onvoorwaardelijke liefde of is mijn eigenwaarde belangrijker? Of moet ik het niet zo zwart/wit zien? Wat is wijsheid?
Bedankt in elk geval voor het lezen van mijn geworstel...
Even mijn frustratie van me afschrijven. Ik ben 38 jaar, heb een glansrijke carriere (directeur van een adviesbureau) en mama van 4 kinderen (12, 10, 8 en 6 jaar). Getrouwd al bijna 11 jaar. Mijn man is er 1 uit duizenden. Doet veel in het huishouden, meer dan mij in elk geval. Is sociaal, niets is hem teveel en doet ook net zoveel met de kids als ik doe, zo niet meer.Ik krijg al mijn vrijheid en kan doen en laten wat ik wil. Seks is ook goed en we wonen in een mooi vrijstaand huis. Niets te klagen op dat gebied dus! Jullie voelen hem nattuurlijk al aankomen. Er is iets mis met dit plaatje. En ja, ook wij hebben onze problemen. 4 jaar geleden is manlief vreemd gegaan met toen 1 van mijn beste vriendinnen. Vrouwtje ging scheiden van zijn beste vriend. Ik zat even in een dipje qua relatie, vond mijn husband niet spannend meer en van een arm om haar schouder kwam al gauw meer. Heel kort door de bocht. Het opende wel mijn ogen want ik kwam er achter dat hij toch de man was waar ik verder mee wilde en waar ik zielsveel van hou. Na relatietherapie, hard werken van beide kanten, zijn we van ver gekomen en hebben we ons huwelijk weer op de rails gekregen. Met de kanttekening dat hij geen contact meer met haar zou hebben (gaat een beetje moeilijk, ze werken samen), in elk geval de belofte dat ze een puur zakelijke relatie met elkaar zouden hebben. Het vertrouwen herbouwen heeft heel veel tijd gekost, bloed, zweet en tranen. Maar de laatste tijd zijn we gelukkig en samen met de kids hebben we het erg fijn.....dacht ik. Een groot nadeel van een vent die ooit vreemd is gegaan blijft het wankele vertrouwen. En je hebt een extra zintuig dat ervoor zorgt dat je antennes altijd aan staan voor wat betreft dingen die niet kloppen. Manlief blijkt dus nog steeds te sms-en met de dame. Heeft ze keurig netjes voor me proberen te verbergen, maar ik kom ook niet uit een ei natuurlijk. Dus vanochtend weer een klap in je gezicht. Manlief geconfronteerd en er is niets tussen die twee volgens meneer maar ja, het contacten kan hij blijkbaar niet laten.
Wat nu? Ik heb hem na de vorige keren (ja, 1 keer stoten tegen dezelfde steen is niet genoeg blijkbaar) gewaarschuwd dat het contact met haar echt afgelopen moet zijn omdat ik geen pijn en verdriet meer wil hebben om dat wijf en dat ik dan weg zou gaan. Voor mij was vreemdgaan altijd einde verhaal en dat ik door ben gegaan met onze relatie nadat het gebeurd was, was al een overwinning op mezelf. Of noem het een tekortkoming op mijn eigenwaarde en respect. Ik ben nu weg, mijn spullen heb ik achtergelaten en ik weet niet meer wat ik moet doen. Ik hou nog van hem, maar je moet toch ergens een grens trekken? Ik wil geen relatie waarin ik degene waar ik mee samen ben niet kan vertrouwen. Maar toch, hij heeft ook zoveel goede kanten. Het is zo'n pracht man...echt een moordvader en echtgenoot. Ik ken er meerdere die zo mijn plaats in willen nemen....aan de ene kant heb ik ze doen maar met die hufter...en aan de andere kant wil ik hem gewoon niet kwijt. Tjezus...het zijn wel 11 jaar van mijn leven en 4 kids!!
Het is een heel epistel geworden...ik zit nu even in een emotionele rollercoaster en schrijf alles maar even van me af. Ik vind het zo moeilijk! Ik ga dood als ik eraan denk dat dit het einde is en dat ik verder moet zonder hem. Maar ik kan hem niet meer vertrouwen en ik moet hem toch ook laten weten dat ik dit gewoon weg niet accepteer. Ik pik dit niet, ik heb hem duidelijk laten weten dat als hij het nog 1 keer zou flikken het echt einde verhaal zou zijn.
Helpiehelpie...moet ik maar gewoon teruggaan onder het mom van onvoorwaardelijke liefde of is mijn eigenwaarde belangrijker? Of moet ik het niet zo zwart/wit zien? Wat is wijsheid?
Bedankt in elk geval voor het lezen van mijn geworstel...
zaterdag 29 september 2007 om 10:01
ja , dat is ook zo.
dat was een stomme zet van hem en niet goed te praten.
Ik vraag me alleen af of zij hem wel het gevoel heeft gegeven dat ie weer de geweldigste , heerlijkste kerel was op aard.
Want niet alleen vrouwen willen dat gevoel hebben, mannen hebben daar ook behoefte aan, lijkt mij.
Het is een rot situatie als iemand idd een belofte breekt.
Die 2e keer komt natuurlijk nog harder aan.
En toch ben ik benieuwd wat haar gevoelens en input is geweest de laatste tijd in hun relatie.
dat was een stomme zet van hem en niet goed te praten.
Ik vraag me alleen af of zij hem wel het gevoel heeft gegeven dat ie weer de geweldigste , heerlijkste kerel was op aard.
Want niet alleen vrouwen willen dat gevoel hebben, mannen hebben daar ook behoefte aan, lijkt mij.
Het is een rot situatie als iemand idd een belofte breekt.
Die 2e keer komt natuurlijk nog harder aan.
En toch ben ik benieuwd wat haar gevoelens en input is geweest de laatste tijd in hun relatie.
zaterdag 29 september 2007 om 11:23
Lieve dame , mijn antwoord zal misschien heel anders zijn dan je verwacht maar als je echt complete openheid wil met een persoon moet je uitkijken met verboden opleggen want de kans zit er dan erg dik in dat die jaaa tegen jou zegt om jou niet te verliezen maar toch stiekem doorgaat in het contact met die ander omdat het hem te zwaar valt die emotionele band te verbreken wat niet wil zeggen dat hij ook automatisc vreemdgaat maar misschien heeft die goede gesprekken met haar of zo dat weet je niet.Je schrijft dat wijf ik begrijp jou pijn en frustratie maar begrijp toch dat zij ook maar een mens is met fouten en zicg misschien zelfs schuldig voelt tegenover jou dat weet je niet.In ieder geval of je hem nu vertrouwd of niet door hem dingen te verbieden zend je hem automatisch richting stiekem gedrag , wat je beter kan doen bevoorbeeld is hem zeggen dat je de waarheid wil weten voor jouw gemoedsrust zonder dat daar meteen gevolgen aan vast hangen , op die manier zal hij zich ook veiliger voelen om zich te uiten.Dat hij van jou houd is wel duidelijk want hoe vreemd het ook klinkt men gaat maar dingen voor een persoon verbergen als men bang is deze te verliezen wat het gedrag natuurlijk nog niet goedkeurd.Misschien wil hij gewoon vrienden zijn met haar en misschien is het geen slecht idee dan te eisen in die vriendschapsband betrokken te worden want zo wordt alles opener en zal jij je misschien ook minder bedreigd gaan voelen en wie weet kan jij ook goed met haar praten zo deed een vriendin van mij tien jaar geleden dat eens op mijn advies , ze ging praten met het meisje waar haar vriend haar mee bedrogen had.Dat stel is nu al 8jaar uiteen maar die twee vrouwen zijn nu al tien jaar beste vriendinnen , zo zie je maar waar dingen kunnen heengaan...
