Ex bespeelt mij/ Ik laat mij bespelen

Goedemorgen.
Ik heb vanwege problemen met mijn andere account een nieuwe gebruikersnaam aangemaakt, maar ik zit al jaren (actief) op dit forum.
Ik hoop oprecht dat jullie mij kunnen voorzien van repliek, want ik voer momenteel een gevecht tussen wijsheid en mijn hart.
Een paar jaar geleden zijn ex en ik uit elkaar gegaan. We hebben een kind en hierover was strijd. Het is een ware vechtscheiding geweest met inmiddels duidelijkheid over ons kind en de omgang.
Sinds een tijdje is de omgangsregeling gewijzigd naar 50-50. Sindsdien is mijn ex, die zich hierdoor gewonnen voelt, bezig met andere dingen behalve strijd. Gelukkig zou je denken, maar niets is minder waar.

Als ons kind bij hem is en zijn vriendin is er niet stuurt hij mij de hele avond door berichten. Het gaat alle kanten op en als ik er zo over nadenk zit er eigenlijk ook helemaal geen duidelijkheid in. Wat ik wel denk is dat hij nog van mij houdt, maar ook blij is met zijn vriendin, omdat hij daar een nieuw leven mee kan opbouwen, nieuwe vrienden heeft gemaakt en hij heeft natuurlijk oppas.

Praktische vragen die ik hem stel over ons kind worden niet beantwoord. Er wordt overheen gepraat met allerlei teksten die over mij gaan en wat ik allemaal heb gedaan. Het is echt pure gaslighting en manipulatie. Dan moet ik hem bijvoorbeeld vertellen wat er in mij omgaat en hoe ik denk over de toekomst. Of het gaat over mijn verleden en mijn opvoeding.
Probleem is: ik hou nog van deze man. Ik ben weg, omdat ik niet meer tegen de leugens en het gedraai kon en hij fysiek gewelddadig. Iets waarvan ik zelf geloof dat dit kwam door veel stress en tegenslagen in combinatie met de druk die hij ervaarde van mij.

Afgelopen week, nadat hij weer hele avonden berichten heeft gestuurd, waaruit ik toch de hoop kreeg dat hij misschien inmiddels meer inzichten zou hebben gekregen door zijn nieuwe vriendin is hij bij mij thuis geweest en hebben we geknuffeld en gezoend.
Omdat het bijna bedtijd was voor kind vroeg ik of ze bleven. Dit wilde hij niet, omdat hij mij geen pijn wilde doen. Achteraf denk ik dat hij het thuis niet had kunnen uitleggen als ze de hele nacht weg waren gebleven.

Ik weet dat ik mij hiermee heb laten verleiden. Misschien eenzaamheid. Misschien toch (valse) hoop en toch ook een weg proberen te vinden voor ons kind. Het lijkt nu namelijk erg zwart/ wit: helemaal geen contact of meegaan in dit spel om toch ons kind ook 2 ouders te geven die (af en toe) samen kunnen zijn. Het doet mij een beetje denken aan Andre Hazes en Monique.
Ook is er de hoop dat als ik hierin meega ik meer toegang krijg tot ons kind. Ik ben het niet eens met de 50/50 regeling en weet dat hij zich in allerlei bochten wringt om te kunnen werken en ons kind achterlaat bij anderen. Ik heb liever dat hij mij dan gewoon vraagt en we het meer samen kunnen doen in plaats van 2 volledig gescheiden levens.

Nu is vermoedelijk zijn vriendin er weer en is het uiteraard rustig. Dat maakt tegelijkertijd een tweestrijd in mijn hoofd en hart: heb ik me laten gebruiken? Of is dit wat het gaat zijn omdat het in ieder geval beter is dan strijd?
Moet ik maar accepteren dat hij never nooit waarde gaat hechten aan wat ik belangrijk vind voor ons kind (want hij geeft tenslotte geen antwoord op mijn vragen) Ik weet dat als ik weer door zou vragen het weer ruzie zou worden of afstand. Terwijl we nu dus af en toe gezellig met ons kind leuke dingen kunnen doen. (waarbij ik dus eigenlijk nog steeds hoop koester dat we als gescheiden ouders wel samen voor ons kind zorgen en elkaar liefhebben)

Ik hoop op ervaringen en adviezen. Adviezen als 'ga in therapie' heb ik allang gehad en opgevolgd. Ik denk ook serieus dat dit de daadwerkelijke test is om te zien of ik sterk genoeg ben voor deze situatie. Het voelt alleen zo zwart/ wit om te zeggen: ik wil geen contact anders dan over ons kind (want dan is er dus helemaal geen contact, omdat hij niet wil overleggen)

Het voelt als dansen met de duivel. En als we geen kind hadden gehad, dan had ik natuurlijk allang het contact definitief verbroken.

Uiteraard ga ik er vanuit dat zijn vriendin van niets weet. Die denkt dat ik een gekke ex ben en heb ik nog nooit gezien of gesproken.

Ergens probeer ik het ook te relativeren en om te denken: Ik heb mijn eigen huis. Mijn vrijheid, ik kan zelf bepalen wanneer ik hem toe laat en wanneer niet en ik heb ook nog de keuze om zelf opnieuw een volwaardiger liefde te zoeken als ik zou willen. Wat het voor mij trouwens een stuk makkelijker zou maken. Nu spelen eenzaamheid en verlangen soms toch op en maken mij dan kwetsbaarder dan ik zou willen.
Ik zou overigens nooit liegen tegen een nieuwe partner of nog zo openstaan voor mijn ex, zoals mijn ex dat nu wel doet met mij.

Als ik er zelf niet zo'n groot verhaal van maak en mij vasthoudt aan bovenstaande dan is het allemaal zo erg nog niet. Of houd ik mijzelf hiermee voor de gek?

Dank voor jullie reacties. Ik neem het allemaal mee en rationeel weet ik dat jullie gelijk hebben. Ik weet zeker dat hij mij alleen maar bericht als hij alleen is en het zwaar heeft met kind.
Ergens voelt het als mijn strategie om toch ook weer toe te geven, zodat we misschien weer meer nader tot elkaar komen en hij meer kind bij mij 'dumpt' in plaats van bij anderen.
En dumpen klinkt natuurlijk heel erg, maar zo zie ik het wat hij doet met kind.
Tevens ben ik bang dat het straks helemaal fout gaat als ik niet meer mij als mentale prullenbak laat gebruiken en hij nergens heen kan met zijn ellende/ zoektocht naar voeding. Ons kind kan nog niet praten.

turquasi schreef: ↑

26-12-2023 17:31

Wtf? Juist om je kind hou afstand. Echt geen berichten sturen, of zo minimaal mogelijk. Lees je in in de 'Grey Rock method'. Zodra hij geen sjoege meer van je krijgt gaat de lol er af en is de kans aanwezig dat je ook je kind weer terug mag als hij het toch niet in kan zetten om je te bespelen.

Zo had ik het nog niet bekeken. Dank je wel.
De grey rock heb ik heel lang ingezet, maar toen had ik kind zelf nog onder mijn hoede. Nu de omgangsregeling is veranderd voel ik mij kwetsbaarder denk ik en onzekerder, omdat ik het verschrikkelijk vind niet te weten hoe het met kind vergaat. Zeker niet als ik ondertussen allerlei berichten van hem krijg. Het is dat hij niet aan drugs of drank is, maar soms lijkt hij wel dronken en maak ik me echt zorgen.

P80 schreef: ↑

26-12-2023 17:30

Je maakt een geintje mag ik hopen?

Nee, ik voel me gevangen en probeer het op deze manier te relativeren. Het is continue een gevecht tussen gevoel en verstand.

Eucalypta schreef: ↑

26-12-2023 17:12

Even voor mijn begrip samengevat:
Jouw probleem is dat jij nog houd van deze man zeg je.

Je bent weg bij hem omdat je niet meer tegen zijn leugens en zijn gedraai kon, hij was zelfs fysiek gewelddadig naar jou. Geweld wat jij voor jezelf goed praat met hij had veel stress en tegenslagen in combinatie met de druk die hij ervaarde van jou. Als jullie geen kind hadden gehad, dan had je natuurlijk allang het contact definitief verbroken, schrijf je. Over het kind wil hij in de praktijk geeneens overleggen, dus dan is er sowieso geen contact tussen jou en hem.

Ik denk dat jij nog verblind door liefde jezelf nog gek maakt met valse hoop.
Hij wil niks met jou.

Dit is goed samengevat en klopt.

Eucalypta schreef: ↑

26-12-2023 18:39

En als jij het oneens bent met de nieuwe omgangsregeling zul je terug moeten naar de advocaat ipv je ex.

Dat heb ik ook gedaan. Maar ik had ook nooit verwacht dat dit zou gebeuren. Er is zoveel gelogen waar ik me niet tegen heb kunnen wapenen vooraf. Voor dit weer veranderd is, als dat al lukt, zijn we maanden verder. In de tussentijd wordt verwacht/ hebben we inspanningsplicht voor een goede samenwerking

Eucalypta schreef: ↑

26-12-2023 18:56

Ja, dat je die inspanningsplicht hebt snap ik. Je houdt jezelf aan jouw kant van de afspraken.
Ergens kun je blij zijn dat zijn nieuwe partner zo vaak voor jouw kind zorgt, want hij maakt een potje van de zorg.
Probeer wat hij allemaal appt tijdens die sporadische avonden dat (het kind slaapt, zijn partner afwezig is en) hij zichzelf verveelt (kortom hij valse spelletjes gaat spelen) van je af te laten glijden.

Ja, ik doe mijn best. Echt waar. Ik zie afgelopen gebeurtenis ook écht als les. Maar tegelijkertijd komt daar ook een stukje rouw bij kijken ofzo. En het maakt het nog moeilijker dat ik dus sterk in mijn schoenen moet staan mij niet te laten verleiden. Het voelt echt als afkicken van iets dat recht voor mij ligt.

aikidoka schreef: ↑

26-12-2023 19:09

Hoe kun je je in hemelsnaam aangetrokken voelen tot een man die zich zo gedraagt? Echt hoe, ik snap het oprecht niet.

Nee, je krijgt niet meer controle over hem of zijn gedrag door met hem te vozen. Nee, hij gaat niet veranderen door met hem te vozen. Toen jullie samen waren was hij een lul en mishandelde je. Hij is niet veranderd toen jullie samen waren, waarom zou hij nu veranderen en zich beter gaan gedragen? Nee, niet omdat hij jou leuk of lief of lekker vindt. Hij zal zich hoogstens met periodes beter gedragen als hij iets van je wil. Maar dat blijft niet en dat zal niet veranderen. Als je nu lief gaat doen zul je weer op je tenen gaan lopen om hem zo positief mogelijk te houden. Dat lukte niet in jullie relatie en dat zal nu ook niet lukken.

Wees zo slim mogelijk en maak je leven leuk voor jezelf en je kind. Daar hoort minimaal contact met hem bij. Over je kind. Verder niet.

Die vraag stel ik mijzelf oprecht al jaren. Geen idee. Misschien weet ik niet beter? Daddy-issues? Misschien spanning? Misschien het feit dat hij voor mijn gevoel de controle heeft en ik mij daardoor 'anders' voel? Niet de sterkste. Niet degene die alles weet. Ik heb werkelijk geen idee en zou willen dat ik het antwoord had en al helemaal hoe ik het voor mijzelf kon oplossen. Dit schrijvende besef ik mij wel dat het in ieder geval niet veilig voelt. Dus daar ga ik nu sowieso over nadenken.

Jufjoke schreef: ↑

26-12-2023 19:16

Je speelt met vuur. En je weet het, want je hebt je al eerder gebrand.
Kom op joh, een ezel stoot zich geen twee keer aan dezelfde steen, toch? Hij is nota bene fysiek gewelddadig en nóg overweeg je om terug te gaan, want misschien is hij dat nu niet meer.
Het spijt me, maar ik begrijp echt niet hoe je dat voor jezelf goed kunt praten.

Ik denk niet dat hij ooit nog fysiek gaat worden. Hij had nooit verwacht dat ik aangifte zou doen (helaas wegens teveel twijfels geseponeerd) en heeft zich teveel tegen anderen moeten verdedigen. Bovendien hebben we een hele zware periode gehad waarin dit plaatsvond. Ik zie dit nog steeds als excuus, maar denk ook dat, met alles wat het gekost heeft, hij er zelf ook van geschrokken is.