Relaties
alle pijlers
Gaan "latten" vanwege inwonen stiefkinderen?
zaterdag 17 november 2007 om 20:06
Ik zal het verhaal een beetje kort proberen te houden maar het gaat als volgt:
Sinds 8 jaar woon ik samen tot volle tevredenheid. Ik ben bewust kinderloos en mijn man heeft 2 kinderen uit een eerder huwelijk. Deze kinderen kwamen voorheen om het weekend en dat ging altijd prima, ik deed mijn eigen dingetjes en de kinderen hadden quality time met hun vader. Echter sinds 1,5 jaar woont de zoon bij ons in huis en ik kan daar niet aan wennen, ik vind het niet leuk, niet gezellig en geen toevoeging in mijn leven. Het voelt aan als een inwonende hotelgast waardoor ik de hele dag op mijn tenen loop. Ik ben bang dat de relatie dit niet gaat trekken, althans ik gooi de handdoek in de ring en stop ermee. Maar eigenlijk is dat doodzonde aangezien mijn vriend de man van mijn leven is en zoontje met een jaar of 5 wel zal gaan studeren ( hij is nu 13) dus ik moet die periode van 5 jaar zien te overbruggen, zou het een optie zijn als ik een huisje voor mezelf zoek en dat ik weer in alles rust kan verder leven of is dit heel egoistisch, kan iemand mij hier wat tips over geven?
Sinds 8 jaar woon ik samen tot volle tevredenheid. Ik ben bewust kinderloos en mijn man heeft 2 kinderen uit een eerder huwelijk. Deze kinderen kwamen voorheen om het weekend en dat ging altijd prima, ik deed mijn eigen dingetjes en de kinderen hadden quality time met hun vader. Echter sinds 1,5 jaar woont de zoon bij ons in huis en ik kan daar niet aan wennen, ik vind het niet leuk, niet gezellig en geen toevoeging in mijn leven. Het voelt aan als een inwonende hotelgast waardoor ik de hele dag op mijn tenen loop. Ik ben bang dat de relatie dit niet gaat trekken, althans ik gooi de handdoek in de ring en stop ermee. Maar eigenlijk is dat doodzonde aangezien mijn vriend de man van mijn leven is en zoontje met een jaar of 5 wel zal gaan studeren ( hij is nu 13) dus ik moet die periode van 5 jaar zien te overbruggen, zou het een optie zijn als ik een huisje voor mezelf zoek en dat ik weer in alles rust kan verder leven of is dit heel egoistisch, kan iemand mij hier wat tips over geven?
zaterdag 17 november 2007 om 20:20
Ik vraag me wel af hoe je vriend erover denkt dat jij wilt latten omdat jij zijn zoon niet " trekt " ...........
Je hebt voorheen ook niet heel veel met zijn kinderen gedaan , geloof ik ; zou het daarom ook zo zijn dat het voelt als een hotelgast ; je bent in ieder geval niet eigen met hem ; is dat bewust ? Zou het schelen denk je als jullie wel een - betere- band zouden hebben ?
Je hebt voorheen ook niet heel veel met zijn kinderen gedaan , geloof ik ; zou het daarom ook zo zijn dat het voelt als een hotelgast ; je bent in ieder geval niet eigen met hem ; is dat bewust ? Zou het schelen denk je als jullie wel een - betere- band zouden hebben ?
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
zaterdag 17 november 2007 om 20:20
Ik kan natuurlijk niet beoordelen wat voor jullie kan werken maar ik verzeker je dat ikzelf niet zou kiezen om te gaan latten vanwege mijn stiefkinderen. De kinderen in dit huis passen zich aan aan de ouders en niet andersom (ik weet het, is geen populair standpunt), ook al houden we natuurlijk rekening met hen. Kun je iets meer vertellen over jullie situatie? Heb je bijvoorbeeld een kamer voor jezelf, zijn jullie het eens over de huisregels en de opvoeding, accepteert jouw stiefzoon je, etcetera.
zaterdag 17 november 2007 om 20:22
Je gaat er van uit dat zoontje gaat studeren......................... misschien blijft hij zijn hele studie wel thuis wonen ; of wil je daar een stokje voor steken ofzo ? Of misschien krijgt hij een kloterig baantje bij de buurtsuper en kan hij voorlopig geen eigen huisje betalen waardoor hij op 18-jarige leeftijd nog bij paps woont .
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
zaterdag 17 november 2007 om 20:33
Mijn vriend weet niet dat ik erover denk om te gaan latten, ik weet zelf ook nog niet of dit wel een goede oplossing is maar soms denk ik daar wel eens over na. Ik ben inderdaad niet eigen met zoontje maar ik denk dat we dat ook niet worden, niet van zijn kant en niet van mijn kant, daar is hij nu ook teveel puber voor en hij heeft zelf ook nog een moeder. Ik denk niet dat het scheelt als we een betere band krijgen, we hebben geen ruzie met elkaar maar leven een beetje beleefd langs elkaar heen.
We hebben goeie regels maar er blijft doordeweeks te weinig tijd over om samen met vriend weer tot elkaar te komen, althans zo voel ik dat.
En inderdaad ik weet niet of hij gaat studeren maar dat zou ik zeker wel stimuleren , iemand met hersens gaat niet een "kloterig baantje"bij de buurtsuper nemen als het aan mij ligt. Ik vraag me af of stimulatie daarin helpt maar ik hoop toch dat hij gaat studeren.
We hebben goeie regels maar er blijft doordeweeks te weinig tijd over om samen met vriend weer tot elkaar te komen, althans zo voel ik dat.
En inderdaad ik weet niet of hij gaat studeren maar dat zou ik zeker wel stimuleren , iemand met hersens gaat niet een "kloterig baantje"bij de buurtsuper nemen als het aan mij ligt. Ik vraag me af of stimulatie daarin helpt maar ik hoop toch dat hij gaat studeren.
zaterdag 17 november 2007 om 20:43
Op basis van de beknopte informatie die je geeft zou ik je adviseren om eerst met je vriend te bespreken wat je dwars zit. Samen kunnen jullie vast wel een manier vinden om weer tot elkaar te komen. Daarnaast is het misschien een idee dat jullie ook als gezin wat activiteiten ondernemen. Ik weet uit ervaring wat je bedoelt met "beleefd langs elkaar heen leven". Hier hield dat op toen onze band intensiever werd. Je zou ook kunnen overwegen om in huis voor een eigen plek te zorgen (als je die nog niet hebt). Als ik voor mezelf één externe factor zou moeten noemen die heeft gezorgd dat onze relatie heeft stand gehouden dan is het mijn eigen plek waar ik me zo af en toe kan terugtrekken. Tot slot: alle deskundigen geven aan dat het gemiddeld vier jaar duurt voordat een samengesteld gezin is uitgebalanceerd. Jullie zijn dus al een heel eind op weg. Houd moed en denk niet te snel dat de zaak uitzichtloos is. Jullie zijn aan het bouwen en het duurt nog even voordat je resultaten gaat zien. Kun je hier iets mee?
zaterdag 17 november 2007 om 21:05
Wuiles hier kan ik iets mee, ik wist niet dat het gemiddeld 4 jaar duurt voordat een samengesteld gezin gesetteld is. Kan ik daar ergens informatie over leven dat jij weet of zijn hier "praatgroepen "voor? Want natuurlijk wil ik mijn relatie niet opgeven maar ik vind mezelf momenteel niet zo'n prettig mens dat ik niet sociaal genoeg ben om samen televen in een gezin en dan loop ik elke dag met schuldgevoelens rond, heel vermoeiend.
Bianca: ik weet ook niet hoe ik dat latten moet gaan invullen, het is niet zo zeer dat ik zoontje niet meer wil zien, absoluut niet maar ik wil af en toe even weer op mezelf wonen zonder continu mensjes om me heen. Het gaat denk ik toch meer om een plaatsje voor mezelf als echt apart wonen. In ons huis lukt dat niet echt eigenlijk.
Bianca: ik weet ook niet hoe ik dat latten moet gaan invullen, het is niet zo zeer dat ik zoontje niet meer wil zien, absoluut niet maar ik wil af en toe even weer op mezelf wonen zonder continu mensjes om me heen. Het gaat denk ik toch meer om een plaatsje voor mezelf als echt apart wonen. In ons huis lukt dat niet echt eigenlijk.
zaterdag 17 november 2007 om 21:30
ik denk ook dat de oplossing niet ligt in het latten. probeer voor je zelf uit te vinden waarom je zo op je tenen loopt. probeer de oorzaak van het probleem te achterhalen en er iets aan te doen, ipv er letterlijk voor weg te lopen.
13 jarige pubers zijn niet alleen maar vervelend maar hebben ook hele leuke kanten. je kan er vaak veel lol mee hebben, goeie gesprekken mee voeren, leuke dingen mee doen etc.
ik denk dat het wel mogelijk is om een band met zijn zoontje op te bouwen. zijn zoontje voelt de afstand die jij schept, en neemt daardoor zelf ook die afstand. ik denk dat wanneer je een betere band met hem hebt, je ook van het contact met hem kan genieten en het als een verrijking gaat zien.
bespreek dit met je partner. probeer naar oplossingen te zoeken, want die zijn er zeker.
ik denk dat er op internet veel te vinden is over samengestelde gezinnen. kijk anders eens op www.ouders.nl en post je probleem op dat forum.
13 jarige pubers zijn niet alleen maar vervelend maar hebben ook hele leuke kanten. je kan er vaak veel lol mee hebben, goeie gesprekken mee voeren, leuke dingen mee doen etc.
ik denk dat het wel mogelijk is om een band met zijn zoontje op te bouwen. zijn zoontje voelt de afstand die jij schept, en neemt daardoor zelf ook die afstand. ik denk dat wanneer je een betere band met hem hebt, je ook van het contact met hem kan genieten en het als een verrijking gaat zien.
bespreek dit met je partner. probeer naar oplossingen te zoeken, want die zijn er zeker.
ik denk dat er op internet veel te vinden is over samengestelde gezinnen. kijk anders eens op www.ouders.nl en post je probleem op dat forum.
zaterdag 17 november 2007 om 23:12
Beaunotty,
Ik zal morgen in de loop van de dag wat gegevens opzoeken en hier posten. Probeer de zaak alsjeblieft een beetje te relativeren. Je bent niet asociaal omdat je moeite hebt te wennen aan de nieuwe situatie. Je hoeft je niet te schamen of je ergens schuldig over te voelen. Boze stiefmoeders bestaan namelijk alleen in sprookjes. De stiefmoeders die ik ken doen hun stinkende best om er iets van te maken. Helaas heeft "de buitenwereld" daar vaak geen oog voor. Ruim zestig procent van alle samengestelde gezinnen redt het uiteindelijk niet. Allemaal zijn ze met goede bedoelingen begonnen en er gaandeweg achter gekomen dat het gewoon moeilijk ís. Nogmaals, houd moed en vooral: praat met je vriend. Sterkte!
Ik zal morgen in de loop van de dag wat gegevens opzoeken en hier posten. Probeer de zaak alsjeblieft een beetje te relativeren. Je bent niet asociaal omdat je moeite hebt te wennen aan de nieuwe situatie. Je hoeft je niet te schamen of je ergens schuldig over te voelen. Boze stiefmoeders bestaan namelijk alleen in sprookjes. De stiefmoeders die ik ken doen hun stinkende best om er iets van te maken. Helaas heeft "de buitenwereld" daar vaak geen oog voor. Ruim zestig procent van alle samengestelde gezinnen redt het uiteindelijk niet. Allemaal zijn ze met goede bedoelingen begonnen en er gaandeweg achter gekomen dat het gewoon moeilijk ís. Nogmaals, houd moed en vooral: praat met je vriend. Sterkte!
zondag 18 november 2007 om 00:10
Beaunotty, allereerst vind ik je niet egoistisch. Ik heb ook een partner met een kind en heb zelf kinderen, wij zijn er achter gekomen dat we het niet zien zitten om met zijn allen bij elkaar te gaan wonen. Dit komt ook door allerlei omstandigheden, maar dan nog, het blijft gewoon heel lastig. Het is de vraag of je die 4 tot 7 jaar 'struggle' aan wilt gaan om uiteindelijk een stabiele situatie te krijgen.
Het is lastig om iets te zeggen over dat latten als je niet weet hoe je vriend er tegenaan kijkt. Het lijkt me goed om jouw ideeën hierover met hem te bespreken.
Bij ons werkt het latten wel goed, we hebben quality time met elkaar en ook quality time met de kinderen, tijdens vakanties blijkt het ook voor ons heel lastig te zijn om de aandacht te verdelen en inderdaad, je wilt soms gewoon ook op jezelf zijn. Soms voelt het ook als kiezen tussen twee kwaden.
Maar het kan wel heel veel rust voor jezelf brengen als je af en toe afstand kunt nemen en even helemaal op jezelf kunt zijn.
Het is lastig om iets te zeggen over dat latten als je niet weet hoe je vriend er tegenaan kijkt. Het lijkt me goed om jouw ideeën hierover met hem te bespreken.
Bij ons werkt het latten wel goed, we hebben quality time met elkaar en ook quality time met de kinderen, tijdens vakanties blijkt het ook voor ons heel lastig te zijn om de aandacht te verdelen en inderdaad, je wilt soms gewoon ook op jezelf zijn. Soms voelt het ook als kiezen tussen twee kwaden.
Maar het kan wel heel veel rust voor jezelf brengen als je af en toe afstand kunt nemen en even helemaal op jezelf kunt zijn.
zondag 18 november 2007 om 09:49
lieve beaunotty
Je bent zeker niet egoistisch... Voor jou is dat natuurlijk een super moeilijke situatie.. Zelf heb je bewust niet voor kinderen gekozen en ineens wordt je na een aantal jaren samenzijn geconfronteerd met een situatie war je liever niet voor kiest! Begrijp ik heel goed....Als je van je vent houdt.. zou ik zeker met hem een gesprek hierover aangaan.. en proberen oplossingen te verzinnnen.. misschien een groter huis???
Ik zelf heb ook een tijdje wat gehad met een kerel en een kindje van 3,5 jaar.. Ik had ook niet echt voor deze situatie gekozen... ik werd verliefd! en heb het allemaal te positief gezien in het begin.. Ik dacht leuk ... een klein kindje, als ik geen eigen kinderen krijg... heb ik een leuke band hopelijk met mijn stiefkindje...Ik had een leuke band met haar.. als na een paar maanden waren we ontzetend naar elkaar toegegroeid...! Ze is een schatje...! Maar helaas zag ik de situatie erom heen niet zitten... Het samenwonen met een kleine van een ander, de ex , de zorgtaken die je wellicht erbij krijgt, een partner die nauwelijks aandacht voor mij had vanwege het moeilijk aandacht kunnen verdelen..en de verschillen in opvoeding...Je staat hoe dan ook nooit op eerste plaats,,en dat is voor iemand die net in een relatie komt met een man en kind... erg moeilijk mee om te gaan.. Je slaat heel veel fases over...Ik denk dat ook de reden is dat veel gezinnen mislukken..
Ik snap dus heel goed dat je verlangt naar een eigen plekje,,, en dat nadenkt over latten...
Nou meis.. sterkte.. ik zal het echt met je vent bespreken en oplossingen zoeken.. groter huis kan misschien ook een uitkomst bieden... (een huis van jouw en je vent samen)
Je bent zeker niet egoistisch... Voor jou is dat natuurlijk een super moeilijke situatie.. Zelf heb je bewust niet voor kinderen gekozen en ineens wordt je na een aantal jaren samenzijn geconfronteerd met een situatie war je liever niet voor kiest! Begrijp ik heel goed....Als je van je vent houdt.. zou ik zeker met hem een gesprek hierover aangaan.. en proberen oplossingen te verzinnnen.. misschien een groter huis???
Ik zelf heb ook een tijdje wat gehad met een kerel en een kindje van 3,5 jaar.. Ik had ook niet echt voor deze situatie gekozen... ik werd verliefd! en heb het allemaal te positief gezien in het begin.. Ik dacht leuk ... een klein kindje, als ik geen eigen kinderen krijg... heb ik een leuke band hopelijk met mijn stiefkindje...Ik had een leuke band met haar.. als na een paar maanden waren we ontzetend naar elkaar toegegroeid...! Ze is een schatje...! Maar helaas zag ik de situatie erom heen niet zitten... Het samenwonen met een kleine van een ander, de ex , de zorgtaken die je wellicht erbij krijgt, een partner die nauwelijks aandacht voor mij had vanwege het moeilijk aandacht kunnen verdelen..en de verschillen in opvoeding...Je staat hoe dan ook nooit op eerste plaats,,en dat is voor iemand die net in een relatie komt met een man en kind... erg moeilijk mee om te gaan.. Je slaat heel veel fases over...Ik denk dat ook de reden is dat veel gezinnen mislukken..
Ik snap dus heel goed dat je verlangt naar een eigen plekje,,, en dat nadenkt over latten...
Nou meis.. sterkte.. ik zal het echt met je vent bespreken en oplossingen zoeken.. groter huis kan misschien ook een uitkomst bieden... (een huis van jouw en je vent samen)
zondag 18 november 2007 om 10:19
Veel mensen hierboven merken op dat een relatie beginnen met iemand die kinderen heeft moeilijk is omdat alle partijen aan elkaar moeten wennen.
TS heeft echter geen beginnende relatie. Ze woont al acht !! jaar samen met haar vriend.
Door nu te gaan willen latten vanwege zijn kind stelt ze hem dus indirect voor de keus of ik eruit of jouw kind eruit. Ze stelt haar partner dus voor een onmogelijke keus.
Neem aan dat hij niet wil gaan latten na 8 jaar. Had hij dat gewild dan had hij dit al eerder gedaan. Hij wil zijn kind ook niet kwijt neem ik aan.
Dus ja ik vind TS wel egoïstich. Als je niets met kinderen te maken wil hebben moet je gewoon geen partner uitkiezen die kinderen heeft.
TS heeft echter geen beginnende relatie. Ze woont al acht !! jaar samen met haar vriend.
Door nu te gaan willen latten vanwege zijn kind stelt ze hem dus indirect voor de keus of ik eruit of jouw kind eruit. Ze stelt haar partner dus voor een onmogelijke keus.
Neem aan dat hij niet wil gaan latten na 8 jaar. Had hij dat gewild dan had hij dit al eerder gedaan. Hij wil zijn kind ook niet kwijt neem ik aan.
Dus ja ik vind TS wel egoïstich. Als je niets met kinderen te maken wil hebben moet je gewoon geen partner uitkiezen die kinderen heeft.
zondag 18 november 2007 om 10:27
Ik begrijp wel dat het voor haar niet makkelijk is,.
Gevoelens kun je niet dwingen.
Ik vind het vooral heel zielig voor de (stief)zoon, om in zo'n situatie op te groeien.
Dit wordt er dus bedoeld dat kinderen altijd de dupe zijn van een scheiding.
En ja, ik ben ook gescheiden, Het was voor mijn vriend ook wel eens moeilijk, hij had geen kinderen, en ik heb een zoon die thuiswoont.
Maar als ik zou denken dat hij er naar uitkijkt dat mijn zoon het huis uit gaat om te studeren, dan was het einde relatie.
Waarom heb je dit niet al eerder met je vriend besproken?
Gevoelens kun je niet dwingen.
Ik vind het vooral heel zielig voor de (stief)zoon, om in zo'n situatie op te groeien.
Dit wordt er dus bedoeld dat kinderen altijd de dupe zijn van een scheiding.
En ja, ik ben ook gescheiden, Het was voor mijn vriend ook wel eens moeilijk, hij had geen kinderen, en ik heb een zoon die thuiswoont.
Maar als ik zou denken dat hij er naar uitkijkt dat mijn zoon het huis uit gaat om te studeren, dan was het einde relatie.
Waarom heb je dit niet al eerder met je vriend besproken?
zondag 18 november 2007 om 11:11
ik denk uperhaupt dat het altijd moelijk is een relatie te hebben met iemand die reeds kinderen heeft... Ik vind dus dat je beide kanten moet bekijken...Het is wel erg makkelijk gezegd als mijn vent mijn kind niet trekt dan gaat hij maar weg!!.. dan heb je blijkbaar geen begrip voor zijn kant van het verhaal...
ik begrijp dus erg waar de schrijfster van deze topic meeloopt
ik begrijp dus erg waar de schrijfster van deze topic meeloopt
zondag 18 november 2007 om 11:26
Ik weet dat het heel moeilijk is, dat stuk begrijp ik wel
Maar mijn prioriteit is om mijn kind een fijne jeugd te geven, en natuurlijk botst het hier ook regelmatig,
Het zal nooit makkelijk zijn om samen te gaan wonen met iemand die al kinderen heeft.
Ik vraag me af of het wel goed overlegd is met TO, dat de stiefzoon bij hun kwam wonen.
Maar mijn prioriteit is om mijn kind een fijne jeugd te geven, en natuurlijk botst het hier ook regelmatig,
Het zal nooit makkelijk zijn om samen te gaan wonen met iemand die al kinderen heeft.
Ik vraag me af of het wel goed overlegd is met TO, dat de stiefzoon bij hun kwam wonen.
zondag 18 november 2007 om 12:43
Baunotty, ik begrijp best dat het heel lastig om te wennen aan kind, vooral als je zelf bewust kindvrij bent.
Ik snap ook dat je, toen zoon bij jullie kwam wonen, ermee in hebt gestemd.
Je laat een kind nu eenmaal niet op de stoep staan.
Wat voor afspraken hebben jullie toen gemaakt? Ik neem toch aan dat je vriend weet dat jij geen kids wilt? Daar zal toch over gesproken zijn?
En praten jullie er sowieso over? Het zal best moeilijk zijn om te zeggen dat jij tijd en plek voor jezlef nodig hebt, maar ik vind ook wel dat hij dat moet begrijpen.
Gaat zoon niet meer naar zijn moeder dan?
@BGB; ik begrijp ff niet waar die veroordelende toon op slaat. Alsof de vriendin-van altijd fout is, wat ze ook doet.
Ik snap ook dat je, toen zoon bij jullie kwam wonen, ermee in hebt gestemd.
Je laat een kind nu eenmaal niet op de stoep staan.
Wat voor afspraken hebben jullie toen gemaakt? Ik neem toch aan dat je vriend weet dat jij geen kids wilt? Daar zal toch over gesproken zijn?
En praten jullie er sowieso over? Het zal best moeilijk zijn om te zeggen dat jij tijd en plek voor jezlef nodig hebt, maar ik vind ook wel dat hij dat moet begrijpen.
Gaat zoon niet meer naar zijn moeder dan?
@BGB; ik begrijp ff niet waar die veroordelende toon op slaat. Alsof de vriendin-van altijd fout is, wat ze ook doet.
Zuss duimt zich suf voor Bambi. Het gaat helemaal goed komen, dat weet ik zeker!
zondag 18 november 2007 om 12:51
quote
Door nu te gaan willen latten vanwege zijn kind stelt ze hem dus indirect voor de keus of ik eruit of jouw kind eruit. Ze stelt haar partner dus voor een onmogelijke keus.
Neem aan dat hij niet wil gaan latten na 8 jaar. Had hij dat gewild dan had hij dit al eerder gedaan. Hij wil zijn kind ook niet kwijt neem ik aan.
Dus ja ik vind TS wel egoïstich. Als je niets met kinderen te maken wil hebben moet je gewoon geen partner uitkiezen die kinderen heeft. Dit is helemaal een belachelijke opmerking!
unquote
Sorry hoor, maar wat een akelige statement wordt hierboven gezet!
Waar zet ze hem voor de keus dan? Ze zet niemand voor de keus, maar kiest misschien wel eens een keer voor haar zelf. Heb zelf ook ooit bewust voor geen kinderen gekozen en woon ook al meer dan 10 jaar met een man met 2 kinderen. Dat valt om de donder niet mee!! Ook ik heb er vaak over gedacht om mijn eigen huisje te hebben, want je voelt je inderdaad met die pubers in je huis vaak te gast in je eigen huis en ze gebruiken het ook als hotel, maar dan wel eentje zonder rekening. Let wel: ik heb hele lieve stiefkinderen en ze zijn nog gek op me ook, maar persoonlijk zou ik er nooit voor gekozen hebben. En ja, dan komen ze wel weer: had je maar niet voor die man moeten kiezen ..... Op dat soort onzinnige opmerkingen ga ik niet eens meer in.
Ik zou je aanraden wel met je partner te praten over je gevoelens. Ik heb dat ook gedaan en mijn man heeft dat opgelost door bijvoorbeeld gewoon eens op een zaterdagmiddag tegen de kids te zeggen: wij gaan even een boodschap doen, en dan gingen we gezellig ergens samen wat eten of drinken. Kwamen dan na een uurtje of 2 weer terug. Die 2 uur was echt "quality time", want in een vreemde omgeving kon ik makkelijker over mijn gevoelens praten. Mijn partner is stapelgek op zijn kinderen, maar realiseert zich ook donders goed dat die kinderen uitvliegen (heeft dochter inmiddels al gedaan) en ook hun eigen leven gaan leiden en ook niet aan de ouders goedkeuring vragen wanneer ze een partner uitkiezen.
In ons huis is ook niet echt een plekje voor mijzelf. Soms ging ik gewoon even op de slaapkamer (stiekum) TV kijken omdat ik het zat was een huis vol met kinderen (vriendjes, vriendinnetjes). Ik heb de kinderen nooit het gevoel gegeven dat ze niet welkom waren, maar ze waren het soms wel. Dat verhulde ik dan maar weer achter een masker.
Kortom, ik snap je gevoelens helemaal, maar om het nu op te geven als hij de man van je leven is, dat moet je niet doen! Ik heb het ook niet gedaan en de jongste is nu bijna 14 en gaat ook al steeds meer zijn eigen leven leiden. Dat betekent ook weer wat meer vrijheid voor ons om te gaan en staan waar we willen. Er ligt een schone taak hier voor je partner, maar dan moet je wel eerst je gevoel aan hem duidelijk maken anders kan hij je niet helpen.
Veel sterkte ermee en nogmaals: misschien als ik wel een eigen huis had gehad, dat onze relatie er niet zo sterk uit gekomen was als nu, dus praat en hou vol!
Oh ja en er is een stiefmoederforum. Denk dat je daar beter af bent dan op dit forum.....
Door nu te gaan willen latten vanwege zijn kind stelt ze hem dus indirect voor de keus of ik eruit of jouw kind eruit. Ze stelt haar partner dus voor een onmogelijke keus.
Neem aan dat hij niet wil gaan latten na 8 jaar. Had hij dat gewild dan had hij dit al eerder gedaan. Hij wil zijn kind ook niet kwijt neem ik aan.
Dus ja ik vind TS wel egoïstich. Als je niets met kinderen te maken wil hebben moet je gewoon geen partner uitkiezen die kinderen heeft. Dit is helemaal een belachelijke opmerking!
unquote
Sorry hoor, maar wat een akelige statement wordt hierboven gezet!
Waar zet ze hem voor de keus dan? Ze zet niemand voor de keus, maar kiest misschien wel eens een keer voor haar zelf. Heb zelf ook ooit bewust voor geen kinderen gekozen en woon ook al meer dan 10 jaar met een man met 2 kinderen. Dat valt om de donder niet mee!! Ook ik heb er vaak over gedacht om mijn eigen huisje te hebben, want je voelt je inderdaad met die pubers in je huis vaak te gast in je eigen huis en ze gebruiken het ook als hotel, maar dan wel eentje zonder rekening. Let wel: ik heb hele lieve stiefkinderen en ze zijn nog gek op me ook, maar persoonlijk zou ik er nooit voor gekozen hebben. En ja, dan komen ze wel weer: had je maar niet voor die man moeten kiezen ..... Op dat soort onzinnige opmerkingen ga ik niet eens meer in.
Ik zou je aanraden wel met je partner te praten over je gevoelens. Ik heb dat ook gedaan en mijn man heeft dat opgelost door bijvoorbeeld gewoon eens op een zaterdagmiddag tegen de kids te zeggen: wij gaan even een boodschap doen, en dan gingen we gezellig ergens samen wat eten of drinken. Kwamen dan na een uurtje of 2 weer terug. Die 2 uur was echt "quality time", want in een vreemde omgeving kon ik makkelijker over mijn gevoelens praten. Mijn partner is stapelgek op zijn kinderen, maar realiseert zich ook donders goed dat die kinderen uitvliegen (heeft dochter inmiddels al gedaan) en ook hun eigen leven gaan leiden en ook niet aan de ouders goedkeuring vragen wanneer ze een partner uitkiezen.
In ons huis is ook niet echt een plekje voor mijzelf. Soms ging ik gewoon even op de slaapkamer (stiekum) TV kijken omdat ik het zat was een huis vol met kinderen (vriendjes, vriendinnetjes). Ik heb de kinderen nooit het gevoel gegeven dat ze niet welkom waren, maar ze waren het soms wel. Dat verhulde ik dan maar weer achter een masker.
Kortom, ik snap je gevoelens helemaal, maar om het nu op te geven als hij de man van je leven is, dat moet je niet doen! Ik heb het ook niet gedaan en de jongste is nu bijna 14 en gaat ook al steeds meer zijn eigen leven leiden. Dat betekent ook weer wat meer vrijheid voor ons om te gaan en staan waar we willen. Er ligt een schone taak hier voor je partner, maar dan moet je wel eerst je gevoel aan hem duidelijk maken anders kan hij je niet helpen.
Veel sterkte ermee en nogmaals: misschien als ik wel een eigen huis had gehad, dat onze relatie er niet zo sterk uit gekomen was als nu, dus praat en hou vol!
Oh ja en er is een stiefmoederforum. Denk dat je daar beter af bent dan op dit forum.....
zondag 18 november 2007 om 13:19
Fleur, waar slaat dat nu in hemelsnaam op? Mag iemand niet gewoon soms de balen hebben van de hele situatie? Dat hebben 'echte' moeders ook hoor (maar dat gaan ze hier natuurlijk niet zeggen, hier hangen ze de heilige mama uit)
En een kind van 13 is oud genoeg om te snappen dat de ouders (ook de stiefouders) tijd voor zichzelf en voor elkaar nodig hebben.
En een kind van 13 is oud genoeg om te snappen dat de ouders (ook de stiefouders) tijd voor zichzelf en voor elkaar nodig hebben.
Zuss duimt zich suf voor Bambi. Het gaat helemaal goed komen, dat weet ik zeker!
zondag 18 november 2007 om 13:45
Echte moeders hebben ook wel eens de balen van hun kind.
Echte moeders hebben ook wel eens tijd voor hun zelf nodig.
Echte moeders willen ook wel eens quality time samen met hun partner zonder kinderen.
Maar echte moeders willen wel graag samen met hun kinderen in één huis wonen. Die willen niet dan hun 13 jarige kind het liefst ergens anders gaat wonen. Tenminste elke goede moeder niet.
Als stiefkind van TS morgen zou besluiten om permanent bij moeder te willen wonen. Dan zou TS waarschijnlijk dolblij zijn.
Het is niet even balen van de situatie. Ts wil liever geen kind in huis. Nu niet en nooit niet. Helaas voor haar heeft partner nu eenmaal een kind.
Kind is afhankelijk van je en een andere volwassene niet dus hoort je prioriteit als ouder altijd bij je kind te liggen.
Dus wat dat betreft vind ik zeker dat Fleur gelijk heeft.
Echte moeders hebben ook wel eens tijd voor hun zelf nodig.
Echte moeders willen ook wel eens quality time samen met hun partner zonder kinderen.
Maar echte moeders willen wel graag samen met hun kinderen in één huis wonen. Die willen niet dan hun 13 jarige kind het liefst ergens anders gaat wonen. Tenminste elke goede moeder niet.
Als stiefkind van TS morgen zou besluiten om permanent bij moeder te willen wonen. Dan zou TS waarschijnlijk dolblij zijn.
Het is niet even balen van de situatie. Ts wil liever geen kind in huis. Nu niet en nooit niet. Helaas voor haar heeft partner nu eenmaal een kind.
Kind is afhankelijk van je en een andere volwassene niet dus hoort je prioriteit als ouder altijd bij je kind te liggen.
Dus wat dat betreft vind ik zeker dat Fleur gelijk heeft.
zondag 18 november 2007 om 13:54
Dat bedoel ik dus met (schijn) heilige moedergedrag.
Je hebt ws geen idee hoe het voor een bewust kindvrije is om opeens 24/7 een kind in huis te hebben. 'Echte' moeders moeten ook wennen maar die willen dat kind. En als je kindvrij bent, dan wil je dat kind niet.
Als het dan wel zo loopt dat je ene stiefkind in huis krijgt dan is dat loodzwaar. Het is als zwaar als je wel zelf kids hebt en de kids van je nieuwe partner komen erbij.
Mag je dan alsjeblieft willen dat het anders was? Mag je dan oplossingen gaan bedenken om te zorgen dat en je relatie blijft en dat kind niet niet nóg een (vervelende) scheiding moet ondergaan?
Je hebt ws geen idee hoe het voor een bewust kindvrije is om opeens 24/7 een kind in huis te hebben. 'Echte' moeders moeten ook wennen maar die willen dat kind. En als je kindvrij bent, dan wil je dat kind niet.
Als het dan wel zo loopt dat je ene stiefkind in huis krijgt dan is dat loodzwaar. Het is als zwaar als je wel zelf kids hebt en de kids van je nieuwe partner komen erbij.
Mag je dan alsjeblieft willen dat het anders was? Mag je dan oplossingen gaan bedenken om te zorgen dat en je relatie blijft en dat kind niet niet nóg een (vervelende) scheiding moet ondergaan?
Zuss duimt zich suf voor Bambi. Het gaat helemaal goed komen, dat weet ik zeker!
zondag 18 november 2007 om 14:13
Maar waarom begint een bewust kindvrije een relatie met een iemand die een kind heeft? Je weet dan toch dat je er een kind bij kado krijgt? Daar kan ik me dus niets bij voorstellen.
En tuurlijk mag je dan willen dat het dan anders was, maar het ís niet anders, het kind ís er. Daarom vind ik latten helemaal geen slechte oplossing.
En tuurlijk mag je dan willen dat het dan anders was, maar het ís niet anders, het kind ís er. Daarom vind ik latten helemaal geen slechte oplossing.
