Relaties
alle pijlers
Gaan "latten" vanwege inwonen stiefkinderen?
zaterdag 17 november 2007 om 20:06
Ik zal het verhaal een beetje kort proberen te houden maar het gaat als volgt:
Sinds 8 jaar woon ik samen tot volle tevredenheid. Ik ben bewust kinderloos en mijn man heeft 2 kinderen uit een eerder huwelijk. Deze kinderen kwamen voorheen om het weekend en dat ging altijd prima, ik deed mijn eigen dingetjes en de kinderen hadden quality time met hun vader. Echter sinds 1,5 jaar woont de zoon bij ons in huis en ik kan daar niet aan wennen, ik vind het niet leuk, niet gezellig en geen toevoeging in mijn leven. Het voelt aan als een inwonende hotelgast waardoor ik de hele dag op mijn tenen loop. Ik ben bang dat de relatie dit niet gaat trekken, althans ik gooi de handdoek in de ring en stop ermee. Maar eigenlijk is dat doodzonde aangezien mijn vriend de man van mijn leven is en zoontje met een jaar of 5 wel zal gaan studeren ( hij is nu 13) dus ik moet die periode van 5 jaar zien te overbruggen, zou het een optie zijn als ik een huisje voor mezelf zoek en dat ik weer in alles rust kan verder leven of is dit heel egoistisch, kan iemand mij hier wat tips over geven?
Sinds 8 jaar woon ik samen tot volle tevredenheid. Ik ben bewust kinderloos en mijn man heeft 2 kinderen uit een eerder huwelijk. Deze kinderen kwamen voorheen om het weekend en dat ging altijd prima, ik deed mijn eigen dingetjes en de kinderen hadden quality time met hun vader. Echter sinds 1,5 jaar woont de zoon bij ons in huis en ik kan daar niet aan wennen, ik vind het niet leuk, niet gezellig en geen toevoeging in mijn leven. Het voelt aan als een inwonende hotelgast waardoor ik de hele dag op mijn tenen loop. Ik ben bang dat de relatie dit niet gaat trekken, althans ik gooi de handdoek in de ring en stop ermee. Maar eigenlijk is dat doodzonde aangezien mijn vriend de man van mijn leven is en zoontje met een jaar of 5 wel zal gaan studeren ( hij is nu 13) dus ik moet die periode van 5 jaar zien te overbruggen, zou het een optie zijn als ik een huisje voor mezelf zoek en dat ik weer in alles rust kan verder leven of is dit heel egoistisch, kan iemand mij hier wat tips over geven?
zondag 18 november 2007 om 14:40
Ik ben het ook met Fleurtje eens.Als je buwust kinderloos bent en ook liever geen stiefkinderen hebt dan kies je bewust voor een man zonder kinderen en die ook geen kinderwens heeft.Of je kiest niet bewust maar als je verliefd word op een man met kinderen dan kun je je aanpassen of je blijft op jezelf wonen en begint een LAT relatie.In 9 van de 10 gevallen komt het kind altijd op de eerste plaats dat weet je van tevoren in een nieuwe relatie.
Ik zou trouwens nooit een relatie willen met een man die geen kinderen/stiefkinderen wil,ook geen latrelatie,hoe verliefd ik ook op die man zou zijn.Kinderen merken die liefdeloosheid toch en wat als ze dan ook zelf misschien kinderen krijgen,een leuke opa zal hij dan toch nooit worden aangezien hij zijn stiefkind al niet wil.
Ik denk dan gelijk vooruit.
Ik zou trouwens nooit een relatie willen met een man die geen kinderen/stiefkinderen wil,ook geen latrelatie,hoe verliefd ik ook op die man zou zijn.Kinderen merken die liefdeloosheid toch en wat als ze dan ook zelf misschien kinderen krijgen,een leuke opa zal hij dan toch nooit worden aangezien hij zijn stiefkind al niet wil.
Ik denk dan gelijk vooruit.
zondag 18 november 2007 om 15:01
Toen TO koos voor deze man, had hij kinderen die bij hun moeder woonden.
De eerste 6,5 jaar woonde zijn dan ook samen met haar vriend en niet met zijn zoon. En om het andere weekend, was prima te doen voor TO. Ze heeft namelijk geen hekel aan kinderen, maar wil zelf bewust geen kinderen.
Ik snap best dat wanneer die situatie na 6,5 jaar verandert, het een flinke dobber is.
Of je moet gaan latten? Ik heb geen idee, ik denk dat je dit met je vriend moet gaan bespreken... niet zozeer dat latten, maar wel het feit dat je er toch best wel zwaar vindt op deze manier. Misschien is er best nog wel een andere oplossing te bedenken, hoevaak is zijn zoon nu bij zijn moeder? Als het omgedraaid is, kan het wellicht wat vaker?
Of zorg dat er wel qualitytime komt voor jou en je vriend, vaker een oppas en samen erop uit?
De eerste 6,5 jaar woonde zijn dan ook samen met haar vriend en niet met zijn zoon. En om het andere weekend, was prima te doen voor TO. Ze heeft namelijk geen hekel aan kinderen, maar wil zelf bewust geen kinderen.
Ik snap best dat wanneer die situatie na 6,5 jaar verandert, het een flinke dobber is.
Of je moet gaan latten? Ik heb geen idee, ik denk dat je dit met je vriend moet gaan bespreken... niet zozeer dat latten, maar wel het feit dat je er toch best wel zwaar vindt op deze manier. Misschien is er best nog wel een andere oplossing te bedenken, hoevaak is zijn zoon nu bij zijn moeder? Als het omgedraaid is, kan het wellicht wat vaker?
Of zorg dat er wel qualitytime komt voor jou en je vriend, vaker een oppas en samen erop uit?
zondag 18 november 2007 om 15:02
Wat over het hoofd wordt gezien in de discussie is dat de situatie is veranderd. Eerst kwam de zoon om de week een weekend. Dat liep prima. Nu woont de zoon in. Ik kan me voorstellen dat dan de situatie heel anders is geworden. Dus TO is een relatie aangegaan met een man met kind dat 1 keer per twee weken een weekend kwam en heeft nu plotseling het kind in huis wonen.
zondag 18 november 2007 om 15:08
Dat begrijp ik. Hoe ouder, hoe meer bagage. Maar als je zó graag geen kinderen wilt, dan begin je toch niet een relatie met iemand die wél een kind heeft. (En andersom natuurlijk: als je zo graag kinderen wilt, begin je toch ook geen relatie met iemand die ze niet wil, of met iemand die al kinderen uit een eerdere relatie heeft en geen 'nieuwe' meer wil)
Over veel dingen is te onderhandelen in een relatie, over kinderen m.i. niet.
zondag 18 november 2007 om 15:11
zondag 18 november 2007 om 15:24
Ik denk dat ik wel een beetje begrijp wat fleurtje bedoelt ik ken het verhaal namelijk van de ander kant (niet letterlijk dit verhaal natuurlijk)
Maar ik heb op mijn werk een stagaire van 17 wiens vader dus hertrouwd is en haar stiefmoeder zou de situatie ook liever anders zien net als TO het vervelende is dat de stiefdochter dit dus echt wel merkt ze heeft me ook wel is verteld dat ze merkt dat er toch wel verwacht wordt dat ze op haar 18de het huis uitgaat ik kan je wel zeggen dat ze er enorm onder gebukt gaat ze gunt haar vader absoluut een gelukkige relatie maar voelt zichzelf vaak niet welkom in haar eigen huis maar wil daar niks van zeggen omdat ze het haar vader niet moeilijk wil maken. TO geeft aan dat ze zich vaak een gast voelt in haar eigen huis maar dat zou ook wel is voor de zoon kunnen gelden natuurlijk en dat vind ik toch wel erg zij heeft inderdaad wel de keuze gehad om een relatie te beginnen met iemand die al kinderen heeft maar de zoon heeft geen keuze die heeft het maar te accepteren.
zondag 18 november 2007 om 15:45
Het woord onderhandelen was misschien niet het juiste woord. Ik bedoelde meer: in een relatie kun je, m.i., over veel in discussie gaan, maar niet over het hebben/krijgen/willen van (andermans) kinderen.
En over dat de situatie nu veranderd is: heeft ze er nooit rekening mee gehouden dat het ooit zou kunnen gebeuren dat zijn kind full time bij ze zou komen wonen? Of zou híj ook liever willen dat zijn zoon full time bij de moeder woont? If so, dan zou ik dat heel erg raar vinden.
En over dat de situatie nu veranderd is: heeft ze er nooit rekening mee gehouden dat het ooit zou kunnen gebeuren dat zijn kind full time bij ze zou komen wonen? Of zou híj ook liever willen dat zijn zoon full time bij de moeder woont? If so, dan zou ik dat heel erg raar vinden.
zondag 18 november 2007 om 15:45
Beste Beaunotty,
Ik kan heel goed begrijpen dat je niet gelukkig bent met de situatie. Hoe is het eigenlijk gekomen dat je stiefzoon ineens bij jullie is komen wonen; hij woonde toch bij zijn moeder? Ben je in deze beslissing ook betrokken geweest?
Als je zelf geen kinderen wilt is het erg moeilijk er wel een elke dag om je heen te hebben. Hoe denkt je vriend hierover?
Het argument dat je de kinderen maar voor lief moet nemen als je een relatie hebt met een man met kinderen vind ik onzin; je kiest voor die man, die kinderen woonden niet bij hem toen je hem leerde kennen. Daarom vraag ik me nogmaals af hoe het proces is verlopen dat hij nu bij jullie woont.
Hoe jij je voelt is net zo belangrijk, dus praat er in ieder geval met hem over!
Succes, Sophia
Ik kan heel goed begrijpen dat je niet gelukkig bent met de situatie. Hoe is het eigenlijk gekomen dat je stiefzoon ineens bij jullie is komen wonen; hij woonde toch bij zijn moeder? Ben je in deze beslissing ook betrokken geweest?
Als je zelf geen kinderen wilt is het erg moeilijk er wel een elke dag om je heen te hebben. Hoe denkt je vriend hierover?
Het argument dat je de kinderen maar voor lief moet nemen als je een relatie hebt met een man met kinderen vind ik onzin; je kiest voor die man, die kinderen woonden niet bij hem toen je hem leerde kennen. Daarom vraag ik me nogmaals af hoe het proces is verlopen dat hij nu bij jullie woont.
Hoe jij je voelt is net zo belangrijk, dus praat er in ieder geval met hem over!
Succes, Sophia
zondag 18 november 2007 om 16:02
Wat maakt dat nou uit hoe dat gegaan is?
Stel dat moeder hem graag wilde houden maar dat zoon zelf graag bij vader wilde wonen.
Had vader dan moeten zeggen. Sorry maar dat vind mijn vriendin niet leuk je mag maar maximaal de helft van de week komen? of alleen in het weekend zoals nu?
Stel dat moeder het niet meer aan kon moet hij dan maar naar een tehuis of een pleegggezin want sorry de nieuwe vriendin gaat voor?
zondag 18 november 2007 om 16:59
Ik zou ook geen relatie beginnen met een man met kids. Maar de TO heeft het wel gedaan en de 1e jaren ging dat best. Nu niet meer en daar wil ze wat aan doen. Logisch.
Ik vind het ook heel goed dat zij niet zegt 'dat kind eruit of ik' maar dat ze het bij zichzelf zoekt.
BGB, het komt op mij echt niet over dat ze een ultimatum stelt. En 18 is toch een doodnormale leeftijd om uit huis te gaan?
Ik vind het ook heel goed dat zij niet zegt 'dat kind eruit of ik' maar dat ze het bij zichzelf zoekt.
BGB, het komt op mij echt niet over dat ze een ultimatum stelt. En 18 is toch een doodnormale leeftijd om uit huis te gaan?
Zuss duimt zich suf voor Bambi. Het gaat helemaal goed komen, dat weet ik zeker!
zondag 18 november 2007 om 17:16
het loopt zoals het loopt, Zuss, maar om iemand er nou uit te kijken/ uit te zetten omdat hij nou de magische grens van 18 jaar heeft bereikt gaat me dan weer net even te ver......... stel nou dat hij idd niet studeert maar een niet zo geweldig verdienend baantje heeft , dan is het al háást niet haalbaar om met 18 zelf je broek op te houden , laat staan een huishouden te voeren .
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
zondag 18 november 2007 om 17:20
Hmm, ik hoor anders genoeg ouders van pubers dat ze niet kunnen wachten tot kindlief uit huis gaat. (en dat zijn gewone, liefhebbende oudres die ene goede relatie hebben met hun kids, maar die ook wel weer aan de rust toe zijn)
En ik vind het ook heel gezond dat je rond die leeftijd een keer voor jezelf gaat zorgen.
Zuss duimt zich suf voor Bambi. Het gaat helemaal goed komen, dat weet ik zeker!
zondag 18 november 2007 om 17:28
