Relaties
alle pijlers
Gaan "latten" vanwege inwonen stiefkinderen?
zaterdag 17 november 2007 om 20:06
Ik zal het verhaal een beetje kort proberen te houden maar het gaat als volgt:
Sinds 8 jaar woon ik samen tot volle tevredenheid. Ik ben bewust kinderloos en mijn man heeft 2 kinderen uit een eerder huwelijk. Deze kinderen kwamen voorheen om het weekend en dat ging altijd prima, ik deed mijn eigen dingetjes en de kinderen hadden quality time met hun vader. Echter sinds 1,5 jaar woont de zoon bij ons in huis en ik kan daar niet aan wennen, ik vind het niet leuk, niet gezellig en geen toevoeging in mijn leven. Het voelt aan als een inwonende hotelgast waardoor ik de hele dag op mijn tenen loop. Ik ben bang dat de relatie dit niet gaat trekken, althans ik gooi de handdoek in de ring en stop ermee. Maar eigenlijk is dat doodzonde aangezien mijn vriend de man van mijn leven is en zoontje met een jaar of 5 wel zal gaan studeren ( hij is nu 13) dus ik moet die periode van 5 jaar zien te overbruggen, zou het een optie zijn als ik een huisje voor mezelf zoek en dat ik weer in alles rust kan verder leven of is dit heel egoistisch, kan iemand mij hier wat tips over geven?
Sinds 8 jaar woon ik samen tot volle tevredenheid. Ik ben bewust kinderloos en mijn man heeft 2 kinderen uit een eerder huwelijk. Deze kinderen kwamen voorheen om het weekend en dat ging altijd prima, ik deed mijn eigen dingetjes en de kinderen hadden quality time met hun vader. Echter sinds 1,5 jaar woont de zoon bij ons in huis en ik kan daar niet aan wennen, ik vind het niet leuk, niet gezellig en geen toevoeging in mijn leven. Het voelt aan als een inwonende hotelgast waardoor ik de hele dag op mijn tenen loop. Ik ben bang dat de relatie dit niet gaat trekken, althans ik gooi de handdoek in de ring en stop ermee. Maar eigenlijk is dat doodzonde aangezien mijn vriend de man van mijn leven is en zoontje met een jaar of 5 wel zal gaan studeren ( hij is nu 13) dus ik moet die periode van 5 jaar zien te overbruggen, zou het een optie zijn als ik een huisje voor mezelf zoek en dat ik weer in alles rust kan verder leven of is dit heel egoistisch, kan iemand mij hier wat tips over geven?
zondag 18 november 2007 om 17:43
Denk inderdaad dat de meeste jongeren van 18 als het zou moeten best voor zich zelf kunnen zorgen maar tegenwoordig valt er niet zo makkelijk meer aan kamers te komen, laat staan een huis. Iemand van 18 die al werkt zal niet zo riant salaris verdienen dat tie al een huis kan kopen en voor huren staan in de meeste gemeenten aardige wachtlijsten, daarnaast zullen ze toch ook wat tijd nodig hebben om een spaarpotje op te bouwen, het is toch niet zo dat kinderen op een schopstoel zitten van op je 18de moet je het huis uit wezen of wel?
zondag 18 november 2007 om 17:45
Tjonge wat een hoop reacties, heel prettig, ik lees dat er meer mensen in deze situatie zitten en er dan toch goed met zijn allen uitkomen en dat is ook mijn intentie. Het is natuurlijk zo dat toen ik vriend leerde kennen hij al 40 was en ik al 30, de kans dat je dan een man tegenkomt die geen kinderen heeft is heel klein en bovendien had ik geen enkel probleem met de kinderen als ze sweekends kwamen en tijdens vakanties maar inwonen is toch wel iets heel anders. Ik mis wat hormonen om goed met kinderen om te kunnen gaan helaas anders had ik denk ik zelf ook wel graag kinderen gewild. Beide kinderen hebben een jaartje bij ons gewoond toen hun moeder het even niet meer zag zitten met ze en na dat jaar is dochter weer bij moeder gaan wonen en heeft de zoon aangegeven liever bij ons te blijven wonen. Ik heb dus niet de indruk dat hij er iets van merkt dat ik het af en toe moeilijk vind. Ik laat dat ook niet merken maar weet zelf niet zo goed hoe ik hier makkelijker in moet worden. Ik las ergens hierboven aan dit topic dat het 4 jaar duurt voor een samengesteld gezin gesetteld is, die komende 2 jaar kan ik dus nog wel aan als er dan licht achter de horizon schijnt :-)
En er is nergens een ultimatum gesteld van met 18 jaar moet hij er uit maar het is een slim kind die het heel goed doet op het VWO dus ik denk dat hij gaat studeren en daar krijgt hij dan ook alle kansen toe.
Fijn dat jullie zo massaal reageren, ik hoop het Latten uit te kunnen stellen of nog beter niet nodig te hebben want een gezellige tijd met zijn 3-tjes is natuurlijk veel beter.
En er is nergens een ultimatum gesteld van met 18 jaar moet hij er uit maar het is een slim kind die het heel goed doet op het VWO dus ik denk dat hij gaat studeren en daar krijgt hij dan ook alle kansen toe.
Fijn dat jullie zo massaal reageren, ik hoop het Latten uit te kunnen stellen of nog beter niet nodig te hebben want een gezellige tijd met zijn 3-tjes is natuurlijk veel beter.
zondag 18 november 2007 om 17:45
Én mega schulden. Én depressies als ze niet alles kunnen krijgen wat ze willen.:
En dat riante huis willen ze dus wel. Én die iPod. Én die rijlessen. Én zes keer in de week stappen. Én snowboarden. Én op zomervakantie. Én die Indian Rose van ¤150.
Maar goed, beetje off topic dit
Zuss duimt zich suf voor Bambi. Het gaat helemaal goed komen, dat weet ik zeker!
zondag 18 november 2007 om 18:50
Ik ben dankzij een aantal tips van o.a Wuiles ( bedankt daarvoor) uitgekomen op de site : "stichting Stiefmoeders Nederland " en dat is toch wel het feest der herkenning. Meteen de test gedaan welk type stiefmoeder ik ben en ik blijk een relatiegerichte stiefmoeder te zijn met een lichte kant naar de terug getrokken stiefmoeder. Nu blijkt de relatie gerichte stiefmoeder helemaal geen naar of vervelend persoon te zijn en vaak komt deze relatie nog goed.
zondag 18 november 2007 om 18:51
Dan kan je ook nog best een kamer huren of een appartementje delen BGB. Het is ook een kwestie van wíllen natuurlijk. En ik vind het ook niet zo heel raar als ouders hun kind wat meer stimuleren om voor zichzelf te gaan zorgen.
Zuss duimt zich suf voor Bambi. Het gaat helemaal goed komen, dat weet ik zeker!
zondag 18 november 2007 om 18:59
Alleen slechte stiefmoeders bestaan. Die hun stiefkind het liefst zo snel mogelijk uit huis willenz etten en die maar beter geen stiefkids kunnen hebben omdat ze ook aan zichzelf denken. En áls ze al aardigs doen voor hun arme, zielige stiefkind dan zit dara natuurlijk ook een inslechte intentie achter
Zuss duimt zich suf voor Bambi. Het gaat helemaal goed komen, dat weet ik zeker!
zondag 18 november 2007 om 18:59
Alleen slechte stiefmoeders bestaan. Die hun stiefkind het liefst zo snel mogelijk uit huis willenz etten en die maar beter geen stiefkids kunnen hebben omdat ze ook aan zichzelf denken. En áls ze al aardigs doen voor hun arme, zielige stiefkind dan zit dara natuurlijk ook een inslechte intentie achter
Zuss duimt zich suf voor Bambi. Het gaat helemaal goed komen, dat weet ik zeker!
zondag 18 november 2007 om 19:06
zondag 18 november 2007 om 19:09
zondag 18 november 2007 om 19:09
Dag Beaunotty,
Je vroeg om informatie waarmee je zelf aan de slag zou kunnen. Ik heb het boek "Kinderen cadeau" van Yolan Witterholt (uitgeverij Spectrum) gelezen en wat andere boeken die ik in de bibliotheek vond. Op internet kun je terecht bij stief.nl , stiefmoederforum.nl , oudersonline.nl en natuurlijk ook hier. Ik moet je eerlijk zeggen dat de meeste informatie geschreven is voor en door stiefmoeders die zelf ook kinderen hebben. Veel voorkomende onderwerpen zijn bijvoorbeeld hoe je aandacht en tijd verdeelt over de verschillende kinderen en hoe je voorkomt dat je onterecht onderscheid maakt. In jouw en mijn situatie, ook ik ben bewust kinderloos, gelden weer andere thema's.
Om in te gaan op je laatste posting: ja, er schijnt wel degelijk licht aan de horizon. Misschien is het een goed idee om eens samen met je vriend en je stiefzoon een gesprek aan te gaan over hoe het jullie bevalt zo samen in één huis. Wij hebben dat hier ook gedaan en de kinderen waren opgelucht toen ze merkten dat ook wij moesten wennen aan de nieuwe situatie en het soms moeilijk vonden ons aan te passen. Dat is tenslotte ook heel normaal. We hebben aangegeven wat we prettig vonden en dat we het waardeerden dat de kinderen goed hun best deden. Op basis van hetgeen is besproken hebben we met de kinderen nieuwe afspraken kunnen maken. Het gaat hier om kinderen die de basisschool-leeftijd hebben dus met een dertienjarige zal het waarschijnlijk ook mogelijk zijn een gesprek hierover aan te gaan. Mocht je het willen proberen: maak het niet te zwaar en hou het gesprek op zijn niveau. Hou je taai!
Je vroeg om informatie waarmee je zelf aan de slag zou kunnen. Ik heb het boek "Kinderen cadeau" van Yolan Witterholt (uitgeverij Spectrum) gelezen en wat andere boeken die ik in de bibliotheek vond. Op internet kun je terecht bij stief.nl , stiefmoederforum.nl , oudersonline.nl en natuurlijk ook hier. Ik moet je eerlijk zeggen dat de meeste informatie geschreven is voor en door stiefmoeders die zelf ook kinderen hebben. Veel voorkomende onderwerpen zijn bijvoorbeeld hoe je aandacht en tijd verdeelt over de verschillende kinderen en hoe je voorkomt dat je onterecht onderscheid maakt. In jouw en mijn situatie, ook ik ben bewust kinderloos, gelden weer andere thema's.
Om in te gaan op je laatste posting: ja, er schijnt wel degelijk licht aan de horizon. Misschien is het een goed idee om eens samen met je vriend en je stiefzoon een gesprek aan te gaan over hoe het jullie bevalt zo samen in één huis. Wij hebben dat hier ook gedaan en de kinderen waren opgelucht toen ze merkten dat ook wij moesten wennen aan de nieuwe situatie en het soms moeilijk vonden ons aan te passen. Dat is tenslotte ook heel normaal. We hebben aangegeven wat we prettig vonden en dat we het waardeerden dat de kinderen goed hun best deden. Op basis van hetgeen is besproken hebben we met de kinderen nieuwe afspraken kunnen maken. Het gaat hier om kinderen die de basisschool-leeftijd hebben dus met een dertienjarige zal het waarschijnlijk ook mogelijk zijn een gesprek hierover aan te gaan. Mocht je het willen proberen: maak het niet te zwaar en hou het gesprek op zijn niveau. Hou je taai!
zondag 18 november 2007 om 19:35
Ik heb net ook de site even opgezocht. En ik ben net als jij een relatie gerichte stiefmoeder met een neiging naar teruggetrokken st.m.
Ik heb je verhaal net gelezen en ik kan je vertellen dat het meestal wel goedkomt na een aantal jaar. Ik ben nu een jaar of 7 stiefmoeder en ik had, net als jij, de eerste paar jaar ook het gevoel dat ik dit nooit leuk zou gaan vinden. Op een gegeven moment valt echter alles op zijn plaats en heeft iedereen zijn draai wel gevonden. Mijn stiefkinderen zijn nu 19 en 20 jaar en ze hebben me, denk ik
, wel geaccepteerd als partner van hun vader.Het enige verschil met jou is dat ze nooit bij ons hebben gewoond, ze kwamen om het weekend en in de vakanties. Ik heb zelf geen kinderen en ik wil ze ook niet.
Nog even volhouden en probeer genoeg tijd vrij te maken om samen met je man tijd door te brengen. Gaan jullie wel eens samen op vakantie? Of een weekendje weg bv.?
zondag 18 november 2007 om 20:10
Grappig Lapin dat wij hetzelfde type stiefmoeder zijn, leuke test hè? Ach ik ga ervan uit dat het allemaal wel goed komt maar af en toe eens klagen lucht wel op moet ik zeggen.
Echt tijd voor elkaar vrij maken zoals een aantal mensen oppert wordt wat moeilijker omdat we nu nooit meer dan 1 dagje wegkunnen. Voorheen waren we van het vrije leventje en gingen regelmatig op vakantie( honden en wandelschoenen mee en dan waren we weken zoet) maar nu kan dat niet meer aangezien we geen oppas hebben die een paar weken wil komen.
Ach het grote voordeel is wel dat we over een paar jaar als zoontje alleen kan blijven we niets hoeven te regelen voor de andere honden en paarden zodat we misschien nog eens echt lang weg kunnen, dat is dan toch ook wel weer een fantastisch vooruitzicht.
Echt tijd voor elkaar vrij maken zoals een aantal mensen oppert wordt wat moeilijker omdat we nu nooit meer dan 1 dagje wegkunnen. Voorheen waren we van het vrije leventje en gingen regelmatig op vakantie( honden en wandelschoenen mee en dan waren we weken zoet) maar nu kan dat niet meer aangezien we geen oppas hebben die een paar weken wil komen.
Ach het grote voordeel is wel dat we over een paar jaar als zoontje alleen kan blijven we niets hoeven te regelen voor de andere honden en paarden zodat we misschien nog eens echt lang weg kunnen, dat is dan toch ook wel weer een fantastisch vooruitzicht.
zondag 18 november 2007 om 20:16
zondag 18 november 2007 om 20:24
Hij wil niet meer naar zijn moeder terug Zuss en dat is inderdaad heel triest, ze bellen wel dagelijks maar hij wil er niet naar toe, soms gaat hij voor een weekendje maar dan gaat het niet helemaal van harte. Voorheen gingen we wel eens op vakantie en dan ging hij naar zijn moeder maar dan was het tranen met tuiten en eenmaal is hij weggelopen toen we hem dwongen dus dat doen we nooit meer, dat was heel zielig en dat hadden we niet zo ver moeten laten komen maar dat hadden we verkeerd ingeschat. Hij is echt gelukkig hier dus wat dat betreft geen problemen, hij vroeg laatst zelfs dat als zijn vader zou komen te overlijden of hij dan hier mocht blijven wonen, kreeg ik meteen weer hartverzakkingen van ![;-]](https://forum.viva.nl/smilies/79_wink.gif)
maar geeft aan dat hij niets merkt van mijn terughoudendheid, ik kan wel actrice worden denk ik.
maar geeft aan dat hij niets merkt van mijn terughoudendheid, ik kan wel actrice worden denk ik.
zondag 18 november 2007 om 20:31
Nou, dat zal dan wel niet voor niets dat hij niet aar zijn eigen moeder wil. Hartstikke triest.
En wat zijn vraag betreft, dat vraagt ie ook niet als jij een kreng van een wijf bent. Hij mag zijn handjes eigenlijk dichtknijpen dat ie nu bij jullie zit.
En wat zijn vraag betreft, dat vraagt ie ook niet als jij een kreng van een wijf bent. Hij mag zijn handjes eigenlijk dichtknijpen dat ie nu bij jullie zit.
Zuss duimt zich suf voor Bambi. Het gaat helemaal goed komen, dat weet ik zeker!
zondag 18 november 2007 om 20:36
Dat klopt, hij is hier helemaal op zijn plaats, hij is gek met dieren en die hebben wij genoeg, hij is heel sportief en dat zijn wij ook dus hij zit op een aantal sporten waar ik als brave stiefmoeder met enige lichte tegenzin dan regelmatig langs de lijn sta aan te moedigen en van een klein crimineeltje is hij veranderd in een lief manneke het afgelopen jaar. Nu ik nog in mijn handjes knijpen dat hij hier is...............ooit ga ik er de lol toch wel van inzien?
zondag 18 november 2007 om 21:53
zondag 18 november 2007 om 22:12
Ik heb er nog eens over na zitten denken en is het misschien zo dat je ook onzeker bent over je eigen plaats in het geheel. Ik heb het zelf allemaal meegemaakt en het kan je heel onzeker maken, vooral omdat je zelf geen kinderen hebt.
Bij mij kwam er af en toe ook best wat jaloezie bij. De band die je man/vriend met zijn kinderen heeft bestaat al langer dan de band die jij met hem hebt. En jij hebt in het begin nog helemaal geen band met zijn kinderen. Het zit heel complex in elkaar en er spelen heel veel verschillende gevoelens. Ik voelde me af en toe best eenzaam als de kinderen er waren. Je moet opeens alles delen met kinderen, die niet van jou zijn (dus ook je man). En daar komt nog bij dat je zelf helemaal geen kinderen wil (net als ik). Misschien heb ik het helemaal mis, maar dan hoor ik dat wel.
Bij mij is er het een en ander veranderd toen mijn vader vorig jaar overleed. Ik heb veel nagedacht over familierelaties onderling. En ik werd opeens met mijn neus bovenop het feit gedrukt wat ik voelde voor mijn vader, wat hij voor mij betekende (ik kan het moeilijk uitleggen, ik hoop dat je het een beetje kan volgen) en ik besefte opeens (of voelde aan) dat mijn man als vader heel belangrijk is voor zijn kinderen. Daar kwam nog bij dat alletwee mijn stiefkinderen ook op de crematie aanwezig wilden zijn, wat weer hun band met mij verstevigde en bevestigde.
Kortom, moeilijk uit te leggen, maar wat ik eigenlijk wil zeggen: je hebt tijd nodig, heel veel tijd en dan valt alles meestal wel op zijn plek.
Ik hoop dat je hier wat aan hebt.
Bij mij kwam er af en toe ook best wat jaloezie bij. De band die je man/vriend met zijn kinderen heeft bestaat al langer dan de band die jij met hem hebt. En jij hebt in het begin nog helemaal geen band met zijn kinderen. Het zit heel complex in elkaar en er spelen heel veel verschillende gevoelens. Ik voelde me af en toe best eenzaam als de kinderen er waren. Je moet opeens alles delen met kinderen, die niet van jou zijn (dus ook je man). En daar komt nog bij dat je zelf helemaal geen kinderen wil (net als ik). Misschien heb ik het helemaal mis, maar dan hoor ik dat wel.
Bij mij is er het een en ander veranderd toen mijn vader vorig jaar overleed. Ik heb veel nagedacht over familierelaties onderling. En ik werd opeens met mijn neus bovenop het feit gedrukt wat ik voelde voor mijn vader, wat hij voor mij betekende (ik kan het moeilijk uitleggen, ik hoop dat je het een beetje kan volgen) en ik besefte opeens (of voelde aan) dat mijn man als vader heel belangrijk is voor zijn kinderen. Daar kwam nog bij dat alletwee mijn stiefkinderen ook op de crematie aanwezig wilden zijn, wat weer hun band met mij verstevigde en bevestigde.
Kortom, moeilijk uit te leggen, maar wat ik eigenlijk wil zeggen: je hebt tijd nodig, heel veel tijd en dan valt alles meestal wel op zijn plek.
Ik hoop dat je hier wat aan hebt.
zondag 18 november 2007 om 22:15
fleur ik heb jou reacties gelezen... Ik vind je kort door de bocht sorry...
Ik ben ook toevallig verliefd geworden op een man met een kindje.. Van te voren weet je dus niet wat dit inhoudt!!!!!! en hoe je leven eruit gaat zien...en wat het inhoudt een kind in je leven... Ik heb zelf namelijk geen kinderen en heb dus tevens een heel ander leven dan mijn ex.... Een kind van een ander daar kies je niet voor!!!! Een kind van jezelf wel!!!!! Daar kies je bewust voor en daar heb je automatisch moedergevoelens voor en die heb je 9 maanden in je buik gehad...
Van een kind van een ander kan je veeeeeeeeeeeeeel minder accepteren... dus ik begrijp heel goed de gevoelens van de schrijfster van deze topic... Ik vind dat je te hard oordeelt over de situatie... na 8 jaar wordt ze ineens met een andere situatie geconfronteerd ..waar ze zelf niet voor gekozen heeft.. Zoon woonde waarschijnlijk in eerdere stadium bij moeder??? En nu is haar relatie met partner tevens erg veranderd... Minder aandacht waarschijnlijk voor elkaar en ze voelt zich gast in huis... Veel normale relaties(zonder kinderen van een ander) gaan hierdoor al stuk ...
Daarnaast is een stiefgezin zo onwijs moelijk vooral door dat zulke hoge verwachtingen aan een stiefvader of stiefmoeder worden gestelld.... Dus het is niet zo gek dat veel van die relaties op de klippen lopen.. Je mag dus best wel wat meer inleven in de situatie van een stiefmoeder.. want die is bepaald niet makkelijk..
Ook begin je ene relatie vanuit de situatie die er is.. In de toekomst kan je nooit kijken.. Dus als er na 8 jaar ineens een kind bij je komt wonen is het logisch dat dat super zwaar is... en belastend... Ookal wist je dat die vent ene kind had de situatie toen was heel anders..kind woonde bij moeder..
.
Ik ben ook toevallig verliefd geworden op een man met een kindje.. Van te voren weet je dus niet wat dit inhoudt!!!!!! en hoe je leven eruit gaat zien...en wat het inhoudt een kind in je leven... Ik heb zelf namelijk geen kinderen en heb dus tevens een heel ander leven dan mijn ex.... Een kind van een ander daar kies je niet voor!!!! Een kind van jezelf wel!!!!! Daar kies je bewust voor en daar heb je automatisch moedergevoelens voor en die heb je 9 maanden in je buik gehad...
Van een kind van een ander kan je veeeeeeeeeeeeeel minder accepteren... dus ik begrijp heel goed de gevoelens van de schrijfster van deze topic... Ik vind dat je te hard oordeelt over de situatie... na 8 jaar wordt ze ineens met een andere situatie geconfronteerd ..waar ze zelf niet voor gekozen heeft.. Zoon woonde waarschijnlijk in eerdere stadium bij moeder??? En nu is haar relatie met partner tevens erg veranderd... Minder aandacht waarschijnlijk voor elkaar en ze voelt zich gast in huis... Veel normale relaties(zonder kinderen van een ander) gaan hierdoor al stuk ...
Daarnaast is een stiefgezin zo onwijs moelijk vooral door dat zulke hoge verwachtingen aan een stiefvader of stiefmoeder worden gestelld.... Dus het is niet zo gek dat veel van die relaties op de klippen lopen.. Je mag dus best wel wat meer inleven in de situatie van een stiefmoeder.. want die is bepaald niet makkelijk..
Ook begin je ene relatie vanuit de situatie die er is.. In de toekomst kan je nooit kijken.. Dus als er na 8 jaar ineens een kind bij je komt wonen is het logisch dat dat super zwaar is... en belastend... Ookal wist je dat die vent ene kind had de situatie toen was heel anders..kind woonde bij moeder..
.
