Relaties
alle pijlers
Gevalletje hopeloos naar een heftig gesprek
woensdag 22 augustus 2007 om 14:51
Eindelijk na lang twijfelen toch besloten om met mijn vriend te praten over mijn onzekerheid, we hebben gister 3uur aan de telefoon gezeten. Hij vraagt aan mij waar ik zo onzeker of bang voor ben, ik ben bang dat het uit gaat, ik wil hem niet kwijt. Nu had hij het over verlatingsangst en ja ik heb de topic gelezen en inderdaad er zijn heel veel overeenkomsten, ik heb verlatingsangst. Nu maakte hij een opmerking naar mij van 'waarom ben je nou zo bang dat het uit gaat?', er zijn meer jongens als ik. Hij denkt er heel makkelijk over, een beetje te makkelijk naar mijn zin. Hij geeft aan dat hij al zoveel x gekwetst is en er rekening mee houdt dat het wel eens over zou kunnen gaan, hij houdt er rekening mee zodat hij wat zekerder in een relatie kan staan, hij ziet het als een samenlevingscontract, waarom sluiten stellen een samenlevingscontract op, uit voorzorg dat het weleens over zou kunnen zijn. Er waar zit mijn zelfvertrouwen of vertrouwen nu weer in deze relatie, ergens onderaan de ladder, verdorie hij kwetst mij met die opmerking, ben ik maar een bevlieging? Hij zegt ook wel dat hij van me houdt, dat hij het heeft getroffen met mij en mij niet kwijt wil maar sorry hoor wat moet ik nou van deze opmerking denken? Ik weet het niet meer! Graag hoor ik jullie mening!
woensdag 22 augustus 2007 om 14:54
dat je vriend realistisch is en dat jij mss ook een beetje meer realiteitszin moet krijgen. je gaat niet dood als een relatie uitgaat, en ja het gebeurt wel eens dat liefde overgaat.
probeer eens wat meer te genieten van de dingen die je wel hebt in oplaats van je af te vragen wanneer je ze weer kwijtraakt.
probeer eens wat meer te genieten van de dingen die je wel hebt in oplaats van je af te vragen wanneer je ze weer kwijtraakt.
woensdag 22 augustus 2007 om 15:27
Waarom heb je niet meteen gevraagd wat hij daarmee bedoelde?
Naar mijn mening ventileert hij een simpele verstandige gedachte èn een waarheid als een koe: een relatie kan wel uitgaan.
Waarom focus jij je op deze ene uitspraak en leg je dit heel negatief uit, nl dat je maar een bevlieging bent??
Zn andere woorden: dat hij van je houdt, dat hij het met je getroffen heeft (of iets dergelijks), doe je af als een terzijde, iets wat hij "ook wel heeft gezegd", met als ondertoon dat het niet belangrijk is of dat hij dat niet meent.
Waarom??
Als je zo graag bij hem wilt blijven en gelukkig wilt zijn, is het dan niet slim om ook de positieve dingen te willen horen/zien/voelen?
Aan de ene kant zit je alsmaar bevestiging aan hem te vragen; maar zodra hij je die bevesting geeft, wijs je juist dat af of je bijt je vast in een woord of zin die je negatief kunt uitleggen.........
Waarom??
En als laatste een tip: als je toch zo zeker weet dat hij je vroeger of later zal dumpen, geniet er dan van zolang hij bij je is, met volle teugen. In zak en as zitten kun je wel doen àls hij je daadwerkelijk heeft gedumpt.
Naar mijn mening ventileert hij een simpele verstandige gedachte èn een waarheid als een koe: een relatie kan wel uitgaan.
Waarom focus jij je op deze ene uitspraak en leg je dit heel negatief uit, nl dat je maar een bevlieging bent??
Zn andere woorden: dat hij van je houdt, dat hij het met je getroffen heeft (of iets dergelijks), doe je af als een terzijde, iets wat hij "ook wel heeft gezegd", met als ondertoon dat het niet belangrijk is of dat hij dat niet meent.
Waarom??
Als je zo graag bij hem wilt blijven en gelukkig wilt zijn, is het dan niet slim om ook de positieve dingen te willen horen/zien/voelen?
Aan de ene kant zit je alsmaar bevestiging aan hem te vragen; maar zodra hij je die bevesting geeft, wijs je juist dat af of je bijt je vast in een woord of zin die je negatief kunt uitleggen.........
Waarom??
En als laatste een tip: als je toch zo zeker weet dat hij je vroeger of later zal dumpen, geniet er dan van zolang hij bij je is, met volle teugen. In zak en as zitten kun je wel doen àls hij je daadwerkelijk heeft gedumpt.
woensdag 22 augustus 2007 om 15:29
1. Hij vraagt aan mij waar ik zo onzeker of bang voor ben, ik ben bang dat het uit gaat, ik wil hem niet kwijt. => hij toont belangstelling
2. Hij praat drie uur met je aan de telefoon
3. Nu maakte hij een opmerking naar mij van 'waarom ben je nou zo bang dat het uit gaat?', er zijn meer jongens als ik. => hij toont weer interesse...
4. Hij denkt er heel makkelijk over, een beetje te makkelijk naar mijn zin. Hij geeft aan dat hij al zoveel x gekwetst is en er rekening mee houdt dat het wel eens over zou kunnen gaan, hij houdt er rekening mee zodat hij wat zekerder in een relatie kan staan => hij probeert zijn gevoel naar jou toe uit te leggen....
5. Er waar zit mijn zelfvertrouwen of vertrouwen nu weer in deze relatie, ergens onderaan de ladder => kan jij hem daar ongelijk in geven?
6. Hij zegt ook wel dat hij van me houdt, dat hij het heeft getroffen met mij en mij niet kwijt wil=> hij toont zijn gevoel
maar sorry hoor wat moet ik nou van deze opmerking denken? Ik weet het niet meer! Graag hoor ik jullie mening!
Nou met deze laatste opmerking laat je inderdaad meteen zien dat je heel erg onzeker bent.............niks mis mee....maar hoef je niet altijd anderen mee te belasten.......je vriend doet zijn best...
2. Hij praat drie uur met je aan de telefoon
3. Nu maakte hij een opmerking naar mij van 'waarom ben je nou zo bang dat het uit gaat?', er zijn meer jongens als ik. => hij toont weer interesse...
4. Hij denkt er heel makkelijk over, een beetje te makkelijk naar mijn zin. Hij geeft aan dat hij al zoveel x gekwetst is en er rekening mee houdt dat het wel eens over zou kunnen gaan, hij houdt er rekening mee zodat hij wat zekerder in een relatie kan staan => hij probeert zijn gevoel naar jou toe uit te leggen....
5. Er waar zit mijn zelfvertrouwen of vertrouwen nu weer in deze relatie, ergens onderaan de ladder => kan jij hem daar ongelijk in geven?
6. Hij zegt ook wel dat hij van me houdt, dat hij het heeft getroffen met mij en mij niet kwijt wil=> hij toont zijn gevoel
maar sorry hoor wat moet ik nou van deze opmerking denken? Ik weet het niet meer! Graag hoor ik jullie mening!
Nou met deze laatste opmerking laat je inderdaad meteen zien dat je heel erg onzeker bent.............niks mis mee....maar hoef je niet altijd anderen mee te belasten.......je vriend doet zijn best...
woensdag 22 augustus 2007 om 15:34
Wat is er nu eigenlijk aan de hand?
Als ik het zo lees niks. Het enige wat een leuke relatie in de weg staat is jouw angst dat het uit gaat.
De kans dat het uitgaat is natuurlijk behoorlijk groot. De kans dat jullie voor altijd bij elkaar blijven is misschien wel minder groot dan die van een uiteindelijke breakup. Dus? Dat wil toch niet zeggen dat je niet kunt genieten van je relatie? Het kán zomaar gebeuren dat jullie tot in het bejaardentehuis een setje blijven. Dat is het leuke van menszijn en van een onbekende toekomst, je hebt geen idee wat er zal gaan gebeuren tijdens je leven. Heerlijk toch?
Heel hard wat ik nu ga zeggen maar als je nu, terwijl er niks aan de hand is en je vriend inderdaad alleen reeël is wat betreft relaties, al in paniek raakt, kun je er maar beter meteen mee stoppen. Dan hoef je ook niet bang meer te zijn dat het ooit uitraakt. Dan blijf je gewoon alleen, hoef je ook nergens bang voor te zijn.
Wil je dat niet, laat het leven en de liefde dan over je heenkomen en misschien, heel misschien ben jij weleens degene die geen zin meer heeft in de relatie waar je op dat moment in zit. Ontspan je en geniet, dat is de enige raad die ik je kan geven.
Als ik het zo lees niks. Het enige wat een leuke relatie in de weg staat is jouw angst dat het uit gaat.
De kans dat het uitgaat is natuurlijk behoorlijk groot. De kans dat jullie voor altijd bij elkaar blijven is misschien wel minder groot dan die van een uiteindelijke breakup. Dus? Dat wil toch niet zeggen dat je niet kunt genieten van je relatie? Het kán zomaar gebeuren dat jullie tot in het bejaardentehuis een setje blijven. Dat is het leuke van menszijn en van een onbekende toekomst, je hebt geen idee wat er zal gaan gebeuren tijdens je leven. Heerlijk toch?
Heel hard wat ik nu ga zeggen maar als je nu, terwijl er niks aan de hand is en je vriend inderdaad alleen reeël is wat betreft relaties, al in paniek raakt, kun je er maar beter meteen mee stoppen. Dan hoef je ook niet bang meer te zijn dat het ooit uitraakt. Dan blijf je gewoon alleen, hoef je ook nergens bang voor te zijn.
Wil je dat niet, laat het leven en de liefde dan over je heenkomen en misschien, heel misschien ben jij weleens degene die geen zin meer heeft in de relatie waar je op dat moment in zit. Ontspan je en geniet, dat is de enige raad die ik je kan geven.
woensdag 22 augustus 2007 om 15:57
Lieve mensen, jullie geven allemaal goede adviezen...dat ze moet genieten en niet bang zijn en het positieve moet zien, maar verlatingsangst houdt je in zijn greep met een onreeele angst om alleen gelaten te worden en hoe harder je dat gevoel wegstopt, hoe erger het wordt...in de openingspost van het verlatingsangst-topic is te lezen hoe gek deze angst in elkaar zit. Zelfs al weet je dat het goed zit en dattie echt niet weggaat, is die angst er, gepaard met paniekaanvallen en de drang je lief te controleren...heel dubbel, maar waar.
woensdag 22 augustus 2007 om 16:10
Lalein, maar wat is jouw advies dan?
Ik geef haar niet het advies om het maar weg te stoppen; Dat helpt inderdaad niets, dat is hetzelfde als een ballon onder water proberen te houden..... hij komt toch weer boven.
Beter is het om de gevoelens gewoon onder ogen te zien, met het verstand te beoordelen als tamelijk onzinnig (in dit geval); ze niet zo serieus te nemen en vooral je leven en relatie niet door te laten bepalen.
Ik heb zelf ernstige hoogtevrees (ik wordt al nerveus op een dikke krant), dat is ook een erg irreële angst................ :-)
Ik geef haar niet het advies om het maar weg te stoppen; Dat helpt inderdaad niets, dat is hetzelfde als een ballon onder water proberen te houden..... hij komt toch weer boven.
Beter is het om de gevoelens gewoon onder ogen te zien, met het verstand te beoordelen als tamelijk onzinnig (in dit geval); ze niet zo serieus te nemen en vooral je leven en relatie niet door te laten bepalen.
Ik heb zelf ernstige hoogtevrees (ik wordt al nerveus op een dikke krant), dat is ook een erg irreële angst................ :-)
woensdag 22 augustus 2007 om 16:21
Teddy, welke opmerking van je vriend heeft jou gekwetst? De opmerking dat er zoveel jongens zijn zoals hij en dat het dus voor jou niet zo erg zou moeten zijn als het uit gaat?
Trek je daaruit de conclusie dat hij er ook zo over denkt wat jou betreft: als het uit gaat, is dat voor hem niet erg omdat er nog zoveel meer meisjes rondlopen zoals jij? Is het dat wat je dwars zit? Dat je je niet speciaal voelt voor hem, vanwege die opmerking?
Trek je daaruit de conclusie dat hij er ook zo over denkt wat jou betreft: als het uit gaat, is dat voor hem niet erg omdat er nog zoveel meer meisjes rondlopen zoals jij? Is het dat wat je dwars zit? Dat je je niet speciaal voelt voor hem, vanwege die opmerking?
woensdag 22 augustus 2007 om 16:25
Ik zit nu echt met tranen in mijn ogen jullie adviezen te lezen en het wordt tijd dat ik de realiteit onder ogen kom, het is gewoon van de zotte dat mijn leven wordt bepaalde door onzekerheid. Ik begrijp best dast ik verkeerd bezig ben en ik wil er zo graag iets aan doen, ik stoot hem misschien wel af of raakt hij zijn geduld kwijt. Ik doe echt de meest rare dingen, zoals een horoscoop. passen onze sterrenbeelden wel bij elkaar, dat is toch maf! Ik ben normaal zo nuchter en zo met mijn beiden benen op de grond, ik herken mijzelf helemaal niet meer. Ik ben normaal zo zelfstandig, wat dit betreft gewoon een watje. Ik hou echt van hem en volgens mij ben ik gewoon nooit eerder verliefd geweest, dit gevoel is nieuw en vreselijk, ik wil er vanaf maar dan de hamvraag hoe?
woensdag 22 augustus 2007 om 16:26
Mijn advies is om iets met die verlatingsangst te doen...als het je leven dermate bepaalt....misschien eens naar de huisarts...makkelijker gezegd dan gedaan, want ik heb dat ook nog niet durven doen....
Jij schrijft ergens
"Waarom focus jij je op deze ene uitspraak en leg je dit heel negatief uit, nl dat je maar een bevlieging bent??"
Dat is JUIST een kenmerk van VA, dat je je dat soort dingen enorm aantrekt en je er druk om maakt en angstig wordt....
"Zn andere woorden: dat hij van je houdt, dat hij het met je getroffen heeft (of iets dergelijks), doe je af als een terzijde, iets wat hij "ook wel heeft gezegd", met als ondertoon dat het niet belangrijk is of dat hij dat niet meent.
Waarom??"
Omdat op dat moment het gevoel verlaten te kunnen worden overheerst boven het rationele denken.
"Als je zo graag bij hem wilt blijven en gelukkig wilt zijn, is het dan niet slim om ook de positieve dingen te willen horen/zien/voelen?"
Dat wil je dan ook heel graag...maar op de een of andere manier BLIJF je de onzekerheid zien....heel vreemd...maar waar.
Jij schrijft ergens
"Waarom focus jij je op deze ene uitspraak en leg je dit heel negatief uit, nl dat je maar een bevlieging bent??"
Dat is JUIST een kenmerk van VA, dat je je dat soort dingen enorm aantrekt en je er druk om maakt en angstig wordt....
"Zn andere woorden: dat hij van je houdt, dat hij het met je getroffen heeft (of iets dergelijks), doe je af als een terzijde, iets wat hij "ook wel heeft gezegd", met als ondertoon dat het niet belangrijk is of dat hij dat niet meent.
Waarom??"
Omdat op dat moment het gevoel verlaten te kunnen worden overheerst boven het rationele denken.
"Als je zo graag bij hem wilt blijven en gelukkig wilt zijn, is het dan niet slim om ook de positieve dingen te willen horen/zien/voelen?"
Dat wil je dan ook heel graag...maar op de een of andere manier BLIJF je de onzekerheid zien....heel vreemd...maar waar.
woensdag 22 augustus 2007 om 16:36
Ik wil het eerst zelf proberen door er veel over te praten, ik ben geen prater, ik heb eerder bij een pyscholoog gelopen, mij pa is namelijk is op vroege leeftijd overleden en daar heb ik zo'n klap van gekregen en ik dacht ik kan het allemaal wel aan, huppa neem nog even je moeder op je hals want die is zo zielig maar je vergeet dat jij ook een mens bent met gevoel en het ook moet verwerken. Mijn vriend is de eerste persoon in 5 jaar die ik heb meegenomen naar het graf van mijn vader, hij is de eerste die mijn muur afbrokkelt, ik praat meer met hem dan dat ik ooit met iemand heb gedaan, dit speelt ook mee dat kan niet anders. Ik weet het allemaal wel, ik wist alleen niet dat het een naam had (VA). Ik durf denk ik niet naar de huisarts te stappen..
woensdag 22 augustus 2007 om 18:18
Heb ook een (ex-)vriendin gehad die dit had. Ik kan je wel vertellen dat het absoluut niet tof is als je je continu moet verdedigen tegen dit soort toespelingen, zeker als er wat jou betreft nix aan de hand is. Bij haar was sprake van een verknipt gezin en een zeer moeizame relatie met een claimende moeder. Op den duur werd ik er zo flauw van en vond ik dat haar moeder niet haar stemming (en dus de relatie tussen ons) moest gaan bepalen. Zelf heb ik ook het nodige te verduren gehad met een psychotische moeder en dat had ik eerlijk gezegd wel een beetje gehad. Uiteindelijk kon zij geen afstand doen van dit gedrag van haar moeder en is het uitgegaan (had ze toch nog gelijk). Dit gedrag voelt als een gebrek aan vertrouwen in de relatie, er is geen groei in de relatie als telkens aan de poten van je stoel wordt gezaagd. Als je je relatie kans wil geven: belast je vriend niet langer en ga professionele hulp zoeken!
woensdag 22 augustus 2007 om 18:38
Ik ben het niet helemaal met je eens Helly. Als partner van iemand met VA, kun je die persoon ontzettend helpen. Al is het maar door wat vaker een knuffel te geven of begrip te tonen voor een VA-aanval. Als je steeds maar weer laat merken dat je dat zat bent en er flauw van wordt, wordt haar vertrouwen in de relatie ook steeds minder.
Natuurlijk is er ook hulp van buitenaf nodig, maar als partner, als degene die van haar houdt, vind ik dat je ook hulp kan bieden...al is het maar begrip en een luisterend oor.
Natuurlijk is er ook hulp van buitenaf nodig, maar als partner, als degene die van haar houdt, vind ik dat je ook hulp kan bieden...al is het maar begrip en een luisterend oor.
woensdag 22 augustus 2007 om 18:48
Lalein , ik snap best dat dat helpt....maar ik weet niet of ik in een prille relatie zoiets op zou kunnen brengen ... wanneer de liefde nog niet héél diep zit , bedoel ik dan. Als je namelijk - in het begin - meer moet geven dan je ontvangt kan dat een reden zijn om een eind te maken aan een opbloeiende relatie.
Ik denk ook dat het best moeilijk is begrip op te brengen voor een VA-aanval als jij zoiets totaal niet voelt en blij bent met het hier-en-nu . Je moet ook oppassen dat je liefde niet je therapeut wordt . ( eng; maar als het dán nog eens mis gaat heb je niks meer; geen liefde-van-je-leven , maar ook geen therapeut )
Als je zelf weet dat het ireeële gedachten zijn , is het dan niet "genoeg " om zelf even een knuffel te komen halen zonder dat j duidelijk uitspreekt dat je last hebt van je VA ?
Ik denk ook dat het best moeilijk is begrip op te brengen voor een VA-aanval als jij zoiets totaal niet voelt en blij bent met het hier-en-nu . Je moet ook oppassen dat je liefde niet je therapeut wordt . ( eng; maar als het dán nog eens mis gaat heb je niks meer; geen liefde-van-je-leven , maar ook geen therapeut )
Als je zelf weet dat het ireeële gedachten zijn , is het dan niet "genoeg " om zelf even een knuffel te komen halen zonder dat j duidelijk uitspreekt dat je last hebt van je VA ?
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
woensdag 22 augustus 2007 om 20:22
Lalein, het is absoluut niet zo dat ik "steeds maar weer liet merken dat ik er zat en flauw van werd". De relatie was vanaf het begin zo, ik hoopte dat dit na verloop van tijd zou afnemen als we langer bij elkaar zouden blijven. Na bijna drie jaar gehad te hebben en tot op het laatst keihard gewerkt te hebben aan de relatie, nam de VA niet af. De moeder bleef een prominente rol spelen in ons doen en laten en hoewel zij dit onderkende, kon of wilde mijn ex geen manier van omgang met haar vinden die onze relatie ten goede kwam.
Een arm, knuffel en luisterend oor heeft ze tot op het laatst toe gekregen. Als dat volgens jou trouwens de oplossing moet zijn, had ik nu nog steeds een relatie met haar en was ze getransformeerd tot een superzelfverzekerd meisje. Ik wilde die rol van therapeut (zoals Bianca al aangeeft) niet fulltime vervullen, maar die kant ging het wel op. Steun in een relatie moet van beide kanten komen, bij ons was dit totaal scheefgegroeid.
Ik denk dat bij iemand die met twijfels en angst zit over de relatie, zo'n arm ook niet veel zal uithalen. De VA zat van binnen en werd bepaald door andere factoren, die zo nu en dan de kop opstaken. Als je dan na drie jaar nog steeds tegen dezelfde problemen aanloopt krijg je het idee dat je als partner niet wordt gewaardeerd en dat het een probleem is die door de partner niet op te lossen valt.
Een arm, knuffel en luisterend oor heeft ze tot op het laatst toe gekregen. Als dat volgens jou trouwens de oplossing moet zijn, had ik nu nog steeds een relatie met haar en was ze getransformeerd tot een superzelfverzekerd meisje. Ik wilde die rol van therapeut (zoals Bianca al aangeeft) niet fulltime vervullen, maar die kant ging het wel op. Steun in een relatie moet van beide kanten komen, bij ons was dit totaal scheefgegroeid.
Ik denk dat bij iemand die met twijfels en angst zit over de relatie, zo'n arm ook niet veel zal uithalen. De VA zat van binnen en werd bepaald door andere factoren, die zo nu en dan de kop opstaken. Als je dan na drie jaar nog steeds tegen dezelfde problemen aanloopt krijg je het idee dat je als partner niet wordt gewaardeerd en dat het een probleem is die door de partner niet op te lossen valt.
donderdag 23 augustus 2007 om 07:40
Jij moet als partner ook zeker niet de therapeut zijn, dat zou funest zijn voor de relatie, maar steun van een partner kan wel vreselijk belangrijk zijn... Als iemand met hoogtevrees in paniek schiet, zeg je ook niet dattie zich niet aan moet stellen, maar probeer je samen de hoogte te overwinnen...toch?
Ik merk zelf vaak dat als ik een paniekaanval heb, ik er niet toe kom om die knuffel te halen bij mijn vriend, maar ik kalmeer pas als hij me vastpakt...vaak doet hij dat pas als het ergste van de aanval achter de rug is, ook om te laten merken dat hij wel om me geeft, maar dan doet hij dat pas als ik weer een beetje rationeel kan denken. Beetje de conditionering van pavlov zeg maar ;)
Op die manier kom ik veel sneller uit een aanval, omdat ik weet dat ik krijg wat ik nodig heb als ik rustig ben.
BGB, in een prille relatie is het inderdaad een ander verhaal, liefde moet groeien en zich nestelen, dus je hebt helemaal gelijk met je verhaal.
therapie blijft een must als je door de VA niet meer kan functioneren in het dagelijks leven. helemaal eensch!!!
Ik merk zelf vaak dat als ik een paniekaanval heb, ik er niet toe kom om die knuffel te halen bij mijn vriend, maar ik kalmeer pas als hij me vastpakt...vaak doet hij dat pas als het ergste van de aanval achter de rug is, ook om te laten merken dat hij wel om me geeft, maar dan doet hij dat pas als ik weer een beetje rationeel kan denken. Beetje de conditionering van pavlov zeg maar ;)
Op die manier kom ik veel sneller uit een aanval, omdat ik weet dat ik krijg wat ik nodig heb als ik rustig ben.
BGB, in een prille relatie is het inderdaad een ander verhaal, liefde moet groeien en zich nestelen, dus je hebt helemaal gelijk met je verhaal.
therapie blijft een must als je door de VA niet meer kan functioneren in het dagelijks leven. helemaal eensch!!!
donderdag 23 augustus 2007 om 08:28
Volgens mij neem je die uitspraak van je vriend veel te letterlijk. Natuurlijk zou hij het vreselijk vinden als het uit raakt, want hij zegt toch dat hij het zo met je getroffen heeft!
Dat er nog zoveel meer jongens rondlopen, is een cliché dat mensen gebruiken om iemand te troosten als een relatie stuk loopt. Waarschijnlijk heeft hij dat cliché een beetje lichtzinnig gebruikt als tegengewicht tegen jouw onnodige 'zwartkijkerij'.
Ik heb me in het verleden ook wel eens bezondigd aan het te letterlijk nemen van dat soort uitspraken, maar gelukkig kon ik erover praten zodat duidelijk werd dat ik ze verkeerd begreep. En omgekeerd heb ik ook wel eens iets gezegd waarover ik niet goed nagedacht had, waardoor het helemaal anders overkwam dan ik bedoeld had.
donderdag 23 augustus 2007 om 14:15
Teddy80, ik heb ook last van verlatingsangst, misschien ben je me op het andere topic wel tegengekomen.
Bij mij was het vooral in het begin zo erg dat ik niet meer wist wat nou zo leuk was aan een relatie. Als we samen waren ging het relatief goed, maar ik vond het al moeilijk als ik 's ochtends eerder op moest staan dan hij en naar mijn werk moest.
Ik denk dat ik ook voor het eerst echt me aan iemand aan het hechten ben, als ik alleen was ging ik echt door een hel, had het gevoel dat ik het leven niet aankon en leefde toe naar het moment dat ik hem weer zou zien.
In het begin belde ik hem wel tijdens mijn lunch en vertelde ook wel dat ik me niet goed voelde, maar het loste niet echt iets op. Het luchtte wel even op, maar verder niet. Ik vertel mijn vriend nu ook niet hoe zwaar ik het soms heb, ik heb namelijk het idee dat ik het zelf op moet lossen.
Net als jij vat ik dingen te letterlijk op en ga ik over dingen piekeren die niets te betekenen hebben. Maakte hij een opmerking over een knappe vrouw op TV die een andere haarkleur had dan ik, dan raakte ik helemaal van slag en als ik alleen was ging ik er de hele tijd over piekeren, dat hij misschien liever een vrouw met een andere haarkleur had etc. Om GEK van te worden.
Mijn vriend heeft soortgelijke opmerkingen gemaakt als jouw vriend. Ik zei een keer voor de grap 'als je mij niet had...' en hij reageerde met 'dan had ik wel iemand anders'. Hij ging er van uit dat de kans groot was dat hij dan gewoon iemand anders zou zijn tegengekomen en dat hij het met meerdere vrouwen (niet tegelijk natuurlijk) leuk zou kunnen hebben, niet dat er maar één geschikte vrouw op de wereld voor hem is.
Ik voel me soms een gespleten persoon, want verstandelijk ben ik het met hem eens, maar gevoelsmatig wil ik dat hij niet zonder mij kan en zegt dat ik de enige ware ben. Niet erg realistisch dus.
Ik ben hiervoor in therapie en het wordt gemakkelijker, maar dat gaat heel erg langzaam. Mijn psych zegt dat ik die buien moet doorstaan, die gevoelens moet ik niet wegdrukken, maar ik vind dat het soms ook wel erg alles overheerst. Ik zou zo graag onbezorgd gelukkig willen zijn, maar ik houd krampachtig vast aan mijn gepieker, alsof ik zo de boel onder controle kan houden.
Ik heb geen buien als ik bij mijn vriend ben zoals Lalein, dus in die zin heeft mijn vriend geen 'last' van mijn verlatingsangst, hooguit reageer ik teleurgesteld of paniekerig als hij een paar keer achter elkaar afzegt of als hij na een week nog niet kan aangeven wanneer we elkaar weer zullen zien.
Ik ben nu net een hele tijd met hem samengeweest en zal hem een aantal dagen niet zien en dan voelt het alsof ik van hem moet afkicken. De eerste dagen zijn het zwaarst, daarna wordt het steeds gemakkelijker en ga ik hem minder missen en het minder erg vinden of zelfs lekker om op mezelf te zijn.
Misschien herken je iets in mijn verhaal, het lijkt me fijn om hierover van gedachten te wisselen en elkaar tips te geven. Ik verslind elk onderwerp dat hierover gaat, want ik wil er zo graag van af.
Bij mij was het vooral in het begin zo erg dat ik niet meer wist wat nou zo leuk was aan een relatie. Als we samen waren ging het relatief goed, maar ik vond het al moeilijk als ik 's ochtends eerder op moest staan dan hij en naar mijn werk moest.
Ik denk dat ik ook voor het eerst echt me aan iemand aan het hechten ben, als ik alleen was ging ik echt door een hel, had het gevoel dat ik het leven niet aankon en leefde toe naar het moment dat ik hem weer zou zien.
In het begin belde ik hem wel tijdens mijn lunch en vertelde ook wel dat ik me niet goed voelde, maar het loste niet echt iets op. Het luchtte wel even op, maar verder niet. Ik vertel mijn vriend nu ook niet hoe zwaar ik het soms heb, ik heb namelijk het idee dat ik het zelf op moet lossen.
Net als jij vat ik dingen te letterlijk op en ga ik over dingen piekeren die niets te betekenen hebben. Maakte hij een opmerking over een knappe vrouw op TV die een andere haarkleur had dan ik, dan raakte ik helemaal van slag en als ik alleen was ging ik er de hele tijd over piekeren, dat hij misschien liever een vrouw met een andere haarkleur had etc. Om GEK van te worden.
Mijn vriend heeft soortgelijke opmerkingen gemaakt als jouw vriend. Ik zei een keer voor de grap 'als je mij niet had...' en hij reageerde met 'dan had ik wel iemand anders'. Hij ging er van uit dat de kans groot was dat hij dan gewoon iemand anders zou zijn tegengekomen en dat hij het met meerdere vrouwen (niet tegelijk natuurlijk) leuk zou kunnen hebben, niet dat er maar één geschikte vrouw op de wereld voor hem is.
Ik voel me soms een gespleten persoon, want verstandelijk ben ik het met hem eens, maar gevoelsmatig wil ik dat hij niet zonder mij kan en zegt dat ik de enige ware ben. Niet erg realistisch dus.
Ik ben hiervoor in therapie en het wordt gemakkelijker, maar dat gaat heel erg langzaam. Mijn psych zegt dat ik die buien moet doorstaan, die gevoelens moet ik niet wegdrukken, maar ik vind dat het soms ook wel erg alles overheerst. Ik zou zo graag onbezorgd gelukkig willen zijn, maar ik houd krampachtig vast aan mijn gepieker, alsof ik zo de boel onder controle kan houden.
Ik heb geen buien als ik bij mijn vriend ben zoals Lalein, dus in die zin heeft mijn vriend geen 'last' van mijn verlatingsangst, hooguit reageer ik teleurgesteld of paniekerig als hij een paar keer achter elkaar afzegt of als hij na een week nog niet kan aangeven wanneer we elkaar weer zullen zien.
Ik ben nu net een hele tijd met hem samengeweest en zal hem een aantal dagen niet zien en dan voelt het alsof ik van hem moet afkicken. De eerste dagen zijn het zwaarst, daarna wordt het steeds gemakkelijker en ga ik hem minder missen en het minder erg vinden of zelfs lekker om op mezelf te zijn.
Misschien herken je iets in mijn verhaal, het lijkt me fijn om hierover van gedachten te wisselen en elkaar tips te geven. Ik verslind elk onderwerp dat hierover gaat, want ik wil er zo graag van af.
donderdag 23 augustus 2007 om 21:10
Lalein, ik begrijp je punt. In mijn relatie was het zeker zo dat er groei in zat, maar op zulke momenten kwam haar moeder weer in beeld, die weinig anders deed dan onrust zaaien en haar onzekerheid te voeden. Een deel van haar familie werd daar soms actief bij betrokken en mijn ex werd gedwongen "partij" te kiezen in kwesties die niet van mij afkwamen. Op zulke momenten waren we weer terug bij af en konden we weer opnieuw beginnen. Als zij had geleerd zich te verweren tegen de negatieve kanten van haar moeder (met of zonder therapie), was ik zeker verder met haar gegaan, omdat mijn steun en begrip dan geen verloren energie was... Op persoonlijke dingen klikt(e) het nou eenmaal.
donderdag 23 augustus 2007 om 21:57
Hoi Sunshine,
Jouw verhaal klinkt mij zeer bekend in de oren. Ik word er echt helemaal gek van maar op een of andere manier heb ik sinds vandaag zoiets van waarom zou ik me eigenlijk druk maken, gaat het over, pech gehad, ik heb een leuke tijd gehad maar toch blijft het knagen. We hebben morgenavond afgesproken en ik ben nu al nerveus of hij niet gaat afbellen, mijn gevoel zegt dat hij me gewoon laat barsten. Hij heeft gisteravond en vandaag nog niet gebeld of gesms't en dat voelt echt zwaar klote, ik voel me genaaid. Ik ben echt in staat om te bellen maar ik doe het niet! Ik ga hem niet achter zijn kont aan lopen, ik weet niet of dit ook met verlatingsangst te maken heeft maar waarom heb ik het idee, omdat hij dus niet belt, dat zijn liefde voor mij niet oprecht is, ik voel me vergeten. Als we samen zijn is er niets aan de hand, gezellig, leuk maar als ik niet bij hem ben dan is het net uit het oog uit het hart, dit doet zeer! Hij zit wel op hyves en msn maar mij aanspreken ho maar! Ik word gek van dat gepieker en ik vraag me af of ik zo gelukkig kan worden!
Jouw verhaal klinkt mij zeer bekend in de oren. Ik word er echt helemaal gek van maar op een of andere manier heb ik sinds vandaag zoiets van waarom zou ik me eigenlijk druk maken, gaat het over, pech gehad, ik heb een leuke tijd gehad maar toch blijft het knagen. We hebben morgenavond afgesproken en ik ben nu al nerveus of hij niet gaat afbellen, mijn gevoel zegt dat hij me gewoon laat barsten. Hij heeft gisteravond en vandaag nog niet gebeld of gesms't en dat voelt echt zwaar klote, ik voel me genaaid. Ik ben echt in staat om te bellen maar ik doe het niet! Ik ga hem niet achter zijn kont aan lopen, ik weet niet of dit ook met verlatingsangst te maken heeft maar waarom heb ik het idee, omdat hij dus niet belt, dat zijn liefde voor mij niet oprecht is, ik voel me vergeten. Als we samen zijn is er niets aan de hand, gezellig, leuk maar als ik niet bij hem ben dan is het net uit het oog uit het hart, dit doet zeer! Hij zit wel op hyves en msn maar mij aanspreken ho maar! Ik word gek van dat gepieker en ik vraag me af of ik zo gelukkig kan worden!
donderdag 23 augustus 2007 om 22:18
Mijn vriend vindt het ook geen probleem om op zichzelf te zijn, hij vindt het zelfs heerlijk. Ik kan op zich ook wel genieten van alleen zijn, maar doordat hij zo makkelijk afstand neemt, kan ik ook weer angstig worden. Ik ben er ook erg op gefocussed of hij nog wel net zo in mij geinteresseerd is als in het begin van de relatie en natuurlijk is hij na ruim 2 jaar niet meer zo hoteldebotel verliefd en zegt hij niet meer elke dag dat ik zulke mooie ogen heb en mooi haar. Maar onze relatie heeft wel meer diepgang gekregen en we zijn op een andere manier veel closer.
Ik let ook heel erg op of hij me nog wel knuffelt, het gebeurt ook vaak dat hij me wegduwt als ik hem wil knuffelen. Niet op een boze manier, maar het lijkt alsof het van hem niet zo hoeft. Ik heb me dus voorgenomen om zelf ook wat minder vaak om zijn nek te gaan hangen.
Het gekke is, als ik wat meer afstand neem, of onverwacht aankondig dat ik naar een vriendin ga (wat mij veel moeite kost), dan doet hij weer wat meer moeite.
Ik weet wel dat in een goede relatie een partner begrip zal hebben voor je onzekerheid, maar ik weet ook dat het voor mannen een afknapper kan zijn en dat ze toch willen dat je zelfstandig en onafhankelijk ben, dus ik doe me meestal stoerder voor dan ik me voel en laat het niet merken als ik me een dag rot heb gevoeld. Dit werkt wel positief. Als ik hem een paar dagen laat is hij vervolgens ook weer helemaal vol aandacht voor mij.
Als ik jou was zou ik Hyves en MSN uitzetten en lekker een film gaan kijken. :-)
Ik let ook heel erg op of hij me nog wel knuffelt, het gebeurt ook vaak dat hij me wegduwt als ik hem wil knuffelen. Niet op een boze manier, maar het lijkt alsof het van hem niet zo hoeft. Ik heb me dus voorgenomen om zelf ook wat minder vaak om zijn nek te gaan hangen.
Het gekke is, als ik wat meer afstand neem, of onverwacht aankondig dat ik naar een vriendin ga (wat mij veel moeite kost), dan doet hij weer wat meer moeite.
Ik weet wel dat in een goede relatie een partner begrip zal hebben voor je onzekerheid, maar ik weet ook dat het voor mannen een afknapper kan zijn en dat ze toch willen dat je zelfstandig en onafhankelijk ben, dus ik doe me meestal stoerder voor dan ik me voel en laat het niet merken als ik me een dag rot heb gevoeld. Dit werkt wel positief. Als ik hem een paar dagen laat is hij vervolgens ook weer helemaal vol aandacht voor mij.
Als ik jou was zou ik Hyves en MSN uitzetten en lekker een film gaan kijken. :-)
donderdag 23 augustus 2007 om 22:29
Hé das herkenbaar....dat als jij afstand neemt of een avond niet samen kan zijn, hij zijn best wil doen!!!!
Doet mijn vriend ook....als ik afspraken met vriendinnen maak en hij weet daar niet van, baalt hij omdat hij dan de avond alleen om moet krijgen en komt hij de dag daarna met allemaal leuke plannen voor ons samen.
Mannen....?!?!?!?!?
Doet mijn vriend ook....als ik afspraken met vriendinnen maak en hij weet daar niet van, baalt hij omdat hij dan de avond alleen om moet krijgen en komt hij de dag daarna met allemaal leuke plannen voor ons samen.
Mannen....?!?!?!?!?
donderdag 23 augustus 2007 om 23:51
Ja, zo werkt het echt. Ik had laatst ineens zin om naar een vriendin te gaan. Vriend deed het hele weekend (om begrijpelijke redenen, maar toch) op seksueel gebied geen enkele toenadering en ik had zoiets van 'laat maar, het hoeft ook even niet'. Vervolgens zei ik dat ik even naar die vriendin wilde en ineens nam hij initiatief om te vrijen.
