Groot verschil in wereldbeeld met partner

Quincy2 schreef: ↑

01-11-2023 14:49

Ik zou willen dat hij atheïst werd en dat onze kinderen sowieso zonder geloof werden opgevoed, en normale namen krijgen.
Gaat dat niet lukken, dan doei. (Zulke eisen legt de andere partij namelijk ook vaak neer.)

Huh?

TO: ik denk dat een relatie met iemand die zo fundamenteel anders over zaken denkt als jij heel lastig is. Zeker als je samen kinderen krijgt.

nansie schreef: ↑

01-11-2023 14:40

Ik denk dat je vooral naar jezelf moet kijken. Hij heeft ouderwetse ideeën over vrouwen en opvoeding. Dat betekent dat hij zal verwachten dat jij het huishouden doet, niet uitgaat, geen alcohol drinkt en hem min of meer gehoorzaamt. Wil je dat?

Dit. Vind hij het goed dat jij werkt, ook als er kinderen zijn? Of moet jij dan thuisblijven voor de kinderen en het huishouden? En hoe sta jij daarin?

Frambloos schreef: ↑

01-11-2023 14:18

Over of dat gaat voor de kinderen durf ik geen uitspraken te doen.

Maar wat ik me vooral afvraag, als je realistisch nadenkt over hoe dat eruit gaat zien. Heb je zin in een leven lang strijd?

Eens.
To, het gaat hier niet om een verschil tussen koffie of thee. Om melkchocolade of puur. Het gaat hier om fundamentele zaken, waarop jullie hele eigen ik op gebaseerd is, en definieert hoe jullie naar de wereld en de toekomst kijken.

Jullie idee van hoe jullie het leven willen invullen is gewoon zo anders, dat wordt gewoon of een eindeloze strijd met veel compromis moeten sluiten of één van de twee voegt zich naar de ander.

En heel eerlijk gezegd, ik denk dat jij degene bent die zich gaat voegen, als je in deze relatie blijft want:

- Hij discrimineert mensen.
- Hij vindt een traditionele rolverdeling prima. Dit is een rolverdeling waarin de man de baas is.
- Hij denkt dat homoseksualiteit een keuze is. En ook nog eens een foute keuze.

En jij, jij vindt dit blijkbaar eigenlijk wel oké, want je bent nog steeds verliefd op hem.

Heb je al eens over het volgende nagedacht.

- Hij is gelovig en blijkbaar nogal traditioneel. Ik kan mij niet voorstellen dat hij het oké vindt dat jij niet gelovig bent. Moet je je gaan 'bekeren' als je gaat trouwen.
- Als hij opgevoed is om veel te eisen van je kinderen, dan gaan de eisen van zijn ouders ook meespelen. Vinden ze het wel oké dat jij niet gelovig bent. Moet je je 'bekeren' als je echt bij zijn familie wilt horen.
- Blijkbaar vindt hij het belangrijker dat een kind voldoet aan zijn wensen (en die van zijn ouders, geloof, de buren whatever), dan dat het kind tijdens het opgroeien zijn eigen pad voelt.
- Heb je enig idee hoe fnuikend het is voor een kind als je niet kunt doen aan de eisen/wensen van een ouder, hoe onrealistisch dit ook is?
- Als hij nu al zo openlijk zijn afkeuring laat blijken over van alles en nog wat, dan denk ik dat hij dit ook doet bij een kind dat niet voldoet.

Voor mij zijn dit persoonlijk enorme afknappers. Ik vind discrimineren een onacceptabele eigenschap voor een partner. Een partner die mij niet ziet als gelijkwaardig, is geen geschikte partner. Zijn gebrek aan kennis over dat homoseksualiteit aangeboren is of hopelijk slechts zijn ontkenning hiervan, komt op mij enorm dom over. Door zijn standpunt is hij niet geschikt als partner (discriminerend) en door zijn domheid is hij niet geschikt al vader van mijn kind.

Los van of je het voor jezelf moet willen om in deze relatie te blijven. Durf jij naar eer en geweten een kind op de wereld te zetten met een man die nu al aangeeft een kind niet te accepteren om wie het is, maar enkel als het is zoals hij vindt dat het moet zijn?

Maar als je in deze relatie blijft, dan ben jij degene die zal toegeven. Dat doe je nu al. Jij accepteert zijn discriminerende denkbeelden. Dat hij vindt dat mannen en vrouwen niet gelijkwaardig zijn en welke andere denkbeelden die hij heeft. Dat ze jou misschien niet gelijk raken, betekent niet dat ze wel oké of niet zo erg zijn. Wat zegt het over jou dat jij dit soort beelden wel prima vindt?

To, ik zie hier meer rode vlaggen dat op een partijcongres van de Chinese Communistische partij. Maar ik begrijp dat je verliefd bent en nog een roze bril draagt. Dan zien die rode vlaggen er net zo uit als alle andere vlaggen.

En natuurlijk heeft hij ook zijn leuke en lieve kanten, maar in de kern zal hij niet veranderen. En jij hopelijk ook niet. Volwassen zijn is ook; je realiseren dat liefde niet genoeg is om alle verschillen en ongemakken te compenseren. Dat je soms moet vaststellen dat je gek op elkaar bent, maar dat jullie levensstijl en toekomstbeeld veel te ver uit elkaar liggen om te matchen. Dat juist bij elkaar blijven onder het mom van liefde, je elkaar meer pijn en ongemak gaat bezorgen, omdat grenzen overschreden gaan worden.

Jullie verdienen beiden een partner die op dezelfde manier naar de wereld en de toekomst kijkt.

Sorry, maar dit gaat hem niet worden. Jullie fundamentele verschillen zijn té groot. Je ziet ook heel vaak dat moslimmannen juist nog traditioneler worden als er een kind geboren wordt. Ze grijpen dat terug op wat ze uit hun cultuur kennen. Het vervelende is, hier is geen compromis in mogelijk.
Het is mijn stokpaardje, maar het is super waar: liefde alleen is niet genoeg.

Je komt wat naïef over....

Je begrijpt toch hopelijk wel dat hij jou ook een tweederangsburger vindt op basis van je geslacht?
Geen gezonde basis voor een liefdesrelatie. Laat staan voor ouderschap...

Ik heb 7 jaar een relatie gehad met een man die hele andere ideeën had over de toekomst. Eerst vond ik het interessant, en hij was slim, charmant, ambitieus en knap. Ik heb heel lang gedacht dat wij een powerkoppel waren, want we waren allebei succesvol, slim en hadden een perfect leven in de randstad. Voor de buitenwereld leek het perfect - en nu snap ik niet meer waarom.

Hij stemde op een partij aan de andere kant van het politieke spectrum, vond afval scheiden onzin en een kinderwens daar zuchtte hij bij. Als er al kinderen zouden komen 'mochten ze gewoon van school af als het niet lukte' en ook wilde hij dat ze hem dan bij zijn voornaam zouden noemen ipv papa. Mensen die niet leefden zoals hij, 'waren stom'. En zo waren er nog veel meer voorbeelden.

Jarenlang heb ik al zijn tekortkomingen geslikt. In de hoop dat hij als hij ouder werd zou bijdraaien. Toen ik de 30 passeerde kreeg iedereen in mijn omgeving een gezin en kocht huizen etc. En ik vrat mezelf van binnen helemaal op dat ik een relatie had die daar niet heenging, terwijl ik dat ook heel graag wilde. Ik ging steeds vaker met buikpijn naar huis. Uiteindelijk kon ik er niet meer tegen en heb ik het uitgemaakt.

Het was een klap voor ons beiden maar nu, vijf jaar later gaan we vriendschappelijk met elkaar om. Het was de beste keuze. Het enige waar ik spijt van heb is dat ik het niet eerder heb uitgemaakt; inmiddels de vader van mijn kinderen gevonden maar door mijn leeftijd begonnen aan IVF. Ik hoop maar dat het nog goedkomt. Maar de nieuwe liefde geeft mij zo'n vertrouwd en geborgen gevoel, dat wil ik de rest van mijn leven. En wij hebben een relationele fundering waar je U tegen zegt.

Moraal van dit verhaal: de fundering in je relatie is ontzettend belangrijk. Je kan allebei verschillen van dag en nacht, maar als je samen een leven opbouwt moet je op essentiële (niet-onderhandelbare) onderdelen het met elkaar eens zijn. Anders heb je daar je hele leven ruzie over en dat gaat je volledig opbreken (met burn-outs , psychologen en scheidingen tot gevolg). En dan word je doodongelukkig.

Je bent nog jong en de toekomst lijkt ver weg. Maar je weet wat je wil. En eerlijk; wil je dat toekomstplaatje echt met HEM? Dit klinkt niet als een overbrugbaar probleem, dus kies voor jezelf en je eigen geluk. Je hoeft niet met ruzie uit elkaar, maar je moet wel eerlijk zijn naar elkaar. Ga het gesprek aan en sluit geen compromissen over essentiële onderdelen.

Sterkte!

DitIsDeVraag schreef: ↑

01-11-2023 17:56

Hi iedereen,

Onwijs bedankt voor alle antwoorden.

Ik ben wel bang dat ik ietswat te onduidelijk en negatief over hem heb geschreven. Daarom wil ik iets toevoegen aan het verhaal:

Hij heeft een nederlandse moeder en islamitische vader, waarvan de moeder niet bekeerd is. Daarnaast is hij zelf ook nog zoekende in hoe hij het geloof wil vormgeven (hij heeft geen goed contact met zijn vader), het is dus geen moslim die mee doet met de ramadan, wil dat ik of de kinderen hoofddoeken dragen en hij bid ook vrijwel nooit. Hij is in de kern wel moslim maar laat dit soort gedrag niet echt zien, omdat hij zelf nog zoekende is.

Wat ik bedoelde met rolverdeling wordt heel letterlijk genomen dus daar wil ik ook nog wat aan kwijt: Hij gelooft wel dat man-vrouw gelijkwaardig zijn, maar uiteindelijk niet gelijk zijn door biologische factoren. Hij vindt het bijvoorbeeld prima als ik later ook ga werken en stimuleert mijn ambitieusheid ook

Ik citeer even uit je bericht:
Hij gelooft in God, dat hij de wereld geschapen heeft en dat bijvoorbeeld homoseksualiteit 'fout' is. Want een mens moet zich kunnen voortplanten. Hij benoemt dat hij niet wil dat zijn kinderen homo worden...

Dat komt dan misschien niet vanuit zijn geloofsovertuiging, maar het zou voor mij een verschil van inzicht zijn dat ik moeilijk kan overbruggen.

Ah, dus omdat hij niet meedoet met de ramadan valt het wel mee.... nee dan doet het er niet zo toe dat hij bijvoorbeeld geen homokind wil....

Persoonlijk vind ik, en dan ga ik even heel lelijk zijn, dat de kans best groot is dat dat zogenaamd zoekende zijn nu een manier is om vooral even weinig te 'moeten' van het geloof. Lekker veel a roepen maar geen b hoeven doen.

DitIsDeVraag schreef: ↑

01-11-2023 17:56

...

Wat ik bedoelde met rolverdeling wordt heel letterlijk genomen dus daar wil ik ook nog wat aan kwijt: Hij gelooft wel dat man-vrouw gelijkwaardig zijn, maar uiteindelijk niet gelijk zijn door biologische factoren. Hij vindt het bijvoorbeeld prima als ik later ook ga werken en stimuleert mijn ambitieusheid ook

Vind jij het ook prima als hij later gaat werken en zijn ambities gaat najagen? Vind jij ook dat mannen door biologische factoren niet gelijk zijn aan vrouwen? Dat ze bijvoorbeeld toestemming moeten vragen aan hun vrouw?

calvijn1 schreef: ↑

01-11-2023 14:46

Jij hoeft dat ook niet

To ook niet.

Als jullie al samen verdergaan zou ik nog minstens 5 jaar wachten met kinderen.
Tot hij uitgezocht is qua geloof en volwassener is.

Ik rijm zijn houding en uitspraken wel niet met het feit dat hij op dit moment helemaal niet zwaar bezig is / zou zijn met geloof.
Het kan dus 2 kanten opschieten: Ofwel wordt hij strikter in zijn geloof en ren je na een tijd gewoon weg. Ofwel gaat hij na een tijd net de andere kant op en kan het misschien wel lukken mits duidelijke afspraken.

De soep wordt ook vaak niet zo heet gegeten als ze wordt opgediend.
Het kan best dat hij het bij een kind dat zich op zijn 20ste als homo uit het in eerste instantie moeilijk heeft en dat het moet bezinken. Maar ik zie het niet vaak écht totaal mislopen, zeker niet als jij als moeder kind wel gewoon aanvaardt.
Het kan best dat hij het daar nu op zijn 21ste anders over denkt dan straks op zijn 45 met meer levenservaring.



Als écht zwaar-gelovige zou hij trouwens niet eens mogen samen zijn / trouwen met jou .
Of jij moet je bekeren.
Aan hem dus deels de keuze hoe (in)consequent hij wil zijn.

DitIsDeVraag schreef: ↑

01-11-2023 18:14

Het gaat er meer om dat hij niet uit een streng islamitisch gezin komt en dat hij al veel doet in het geloof. Hij is momenteel dus niet echt praktiserend, maar heb een aantal keer gelezen dat dit in de toekomst meestal veranderd. Dat hij geen homokind wil, vind ik nog steeds fout dus daar verandert niks aan.

Maar stel dat je kinderen krijgt en één van je kinderen blijkt homo te zijn. Dan accepteert hij dat kind dus niet? Daar kan je toch niet serieus mee verder willen?

DitIsDeVraag schreef: ↑

01-11-2023 18:14

Het gaat er meer om dat hij niet uit een streng islamitisch gezin komt en dat hij al veel doet in het geloof. Hij is momenteel dus niet echt praktiserend, maar heb een aantal keer gelezen dat dit in de toekomst meestal veranderd. Dat hij geen homokind wil, vind ik nog steeds fout dus daar verandert niks aan.

Ruim negentig procent van de mensen is hetero, maar wat een drama wordt het als jullie kind tot die overige tien procent blijkt te horen. Wat gebeurt er dan? Wordt het kind dan verstoten? Wat een verdriet voor jou en het kind in dat geval. En als vrienden van het kind niet hetero zijn? Mag het dan de vriendschap niet aanhouden?
Ik vind dit een big deal, en voor mij ook een dealbreaker.

Veel red flags TO, nu al. Terwijl jullie nog zo jong zijn. Wacht maar tot het leven echt gecompliceerd wordt met geld, werk, ambities, huishouden, kinderen, vrije tijd, mantelzorg. Dan wil je geen partner die een heel ander vertrekpunt heeft als jij. Dan ben je je hele leven aan het vechten voor jouw belangen.

DitIsDeVraag schreef: ↑

01-11-2023 18:14

Het gaat er meer om dat hij niet uit een streng islamitisch gezin komt en dat hij al veel doet in het geloof. Hij is momenteel dus niet echt praktiserend, maar heb een aantal keer gelezen dat dit in de toekomst meestal veranderd. Dat hij geen homokind wil, vind ik nog steeds fout dus daar verandert niks aan.

En zijn gedachtes daarove gaan ook nooit veranderen. Aan jou of je dat accepteert.

Ik zou eens over praktische opvoedzaken gaan praten. Dan weet je precies waar het gaat botsen.

Ik vraag me ook af: hij wil geen kind dat homo is. Oke, hoe ziet hij dat voor zich? Stel kind zegt ‘ik ben homo.’ Dan wat? Op vakantie uithuwelijken aan een analfabeet meisje uit zijn vaderland? Verstoten uit de familie? In conversietherapie (in NL verboden)?

Zijn ideeën over homosexualiteit en de man-vrouw rolverdeling zouden voor mij een hele dikke no go zijn. Zeker wanneer er kinderen komen, hoor je vaak dat zo’n man alleen maar nog strenger wordt. Sorry, maar ik denk niet dat dit gaat werken, tenzij hij zijn geloof minder belangrijk gaat vinden en jullie hele goede afspraken maken voordat jullie samen gaan wonen/gaan trouwen of aan kinderen beginnen. Anders ga je heel ongelukkig worden en jullie kinderen ook.

Er is een uitspraak: twee geloven op 1 kussen, daar slaapt de duivel tussen.

Als ik je OP lees, verschillen jullie fundamenteel en óf je weet een compromis te sluiten óf niet en dan lijkt me einde relatie.

Sjongejongejonge.

Nee, dit ventje is dus géén geschikt oudermateriaal. Hoe kan je daar überhaupt over twijfelen?!

Ik begrijp het niet zo goed. Hij heeft een Nederlandse moeder die niet gelooft... Waar komen zijn ideeën over taakverdeling man-vrouw, homoseksualiteit dan vandaan? En wat bedoel je met 'veeleisend opgevoed'?

Waarom zou je met iemand met zulke ideeen om willen gaan? Hie hij over homoseksualiteit en mamnen en vrouwen denkt... Droog je daar niet spontaan van op? Mijj verliefdheid zou direct over zijn.

Wombat schreef: ↑

01-11-2023 20:15

Ik zou eens over praktische opvoedzaken gaan praten. Dan weet je precies waar het gaat botsen.

Ik vraag me ook af: hij wil geen kind dat homo is. Oke, hoe ziet hij dat voor zich? Stel kind zegt ‘ik ben homo.’ Dan wat? Op vakantie uithuwelijken aan een analfabeet meisje uit zijn vaderland? Verstoten uit de familie? In conversietherapie (in NL verboden)?

Ik denk dat kind zich wel 3x bedenkt voordat hij/zij zoiets zou zeggen tegen z’n ouders. Z’n vader zal namelijk eerder ook al wel laten merken de afkeer tegen homos. Is toch afschuwelijk als je kind zichzelf niet kan zijn.
Ik zou de relatie ook stopzetten. De verschillen zouden voor mij te groot zijn.

DitIsDeVraag schreef: ↑

01-11-2023 17:56

Hi iedereen,

Onwijs bedankt voor alle antwoorden.

Ik ben wel bang dat ik ietswat te onduidelijk en negatief over hem heb geschreven. Daarom wil ik iets toevoegen aan het verhaal:

Hij heeft een nederlandse moeder en islamitische vader, waarvan de moeder niet bekeerd is. Daarnaast is hij zelf ook nog zoekende in hoe hij het geloof wil vormgeven (hij heeft geen goed contact met zijn vader), het is dus geen moslim die mee doet met de ramadan, wil dat ik of de kinderen hoofddoeken dragen en hij bid ook vrijwel nooit. Hij is in de kern wel moslim maar laat dit soort gedrag niet echt zien, omdat hij zelf nog zoekende is.

Wat ik bedoelde met rolverdeling wordt heel letterlijk genomen dus daar wil ik ook nog wat aan kwijt: Hij gelooft wel dat man-vrouw gelijkwaardig zijn, maar uiteindelijk niet gelijk zijn door biologische factoren. Hij vindt het bijvoorbeeld prima als ik later ook ga werken en stimuleert mijn ambitieusheid ook

Hij vindt het prima als jij gaat werken (alsof hij daar iets over te zeggen heeft überhaupt, het feit dat hij er iets van vindt is al een grote rode vlag...), als je maar op tijd terug bent om eten te koken en het huishouden in je eentje te doen? Zoiets?

Ik was afgehaakt op traditioneel, homohaat en geloven in God. Ga er maar van uit dat als er kinderen zijn, dit alleen maar erger wordt, niet beter.