Relaties
alle pijlers
heeft mijn (prille) relatie een kans?
maandag 29 oktober 2007 om 13:42
ik heb een vraag over mijn relatie. dat is misschien raar (hoewel, het forum staat er vol mee) maar ik denkdat ik zelf een beetje troebel zie en ik heb al zo weinig ervaring met relaties.. ik weet even niet wat ik met mijn gevoel aan moet.
na lang, heel lang om elkaar heen draaien heb ik pas sinds enkele weken een relatie. hij wilde nooit, omdat hij bindingsangst heeft, maar besefte nu dat hij me anders toch gign kwijtraken.
nu merk ik dat mn vriend zich toch nog niet helemaal kan geven. heel vaak als hij mij me is geeft hij vrij snel aan dat hij 'zo wel naat huis gaat' en wil hij bijvoorbeeld niet blijven slapen ( ik mag wel elke dag bij hem slapen) hij vindt het vaak leuk als ik langskom, maar wil geen vaste tijden afspreken ( heeft zoiets van; belmaar als je eraan komt als ik thuis ben leuk en als ik er niet ben dan n andere keer) ook geeft hij mij vaak de indruk dat ik over zulke dingen zeur.. hij zegt t niet direct, maar raakt snel geirriteerd als ik vraag om bevestiging of duidelijkheid. ook als ik voorstel om iets leuks te doen is zijn antwoord vaak vrijwel direct 'nee' en als ik dan ga vragen waarom vintie weer dat ik te ver doorvraag en er te veel achter zoek...
uhm.. t klinkt nu misschien als een hele ongelukkige relatie, wat helemaal niet zo is, we zijn gek op elkaar en hij laat ook vaak merken wel heel blij met me te zijn..
ik vraag me alleen af.. doe ik mezelf te kort, vooral omdat ik wél behoefte heb aan wat meer bevestigign van zijn kant en wat meer spontane liefde, ik weet dat ik dat uiteindlijk wel wil. wat denken jullie van een man met bindingsangst.... zou hij uiteindelijk hier over heen komen, wat minder spastisch gaan reageren en wat relexter in de relatie gaan staan? of zou zo'n man altijd moeten blijven bewijzen ( naar zichzelf) dat ie niemand echt nodig heeft en dus altijd een bepaalde afstand bewaren...
m.a.w. ik ben niet gelukkig zoals t nu gaat. en we zijn pas een paar weken 'echt' samen. zou ik dit moeten zien als een slecht teken, omdat je juist is t begin toch alleen maar happyy moet zijn? of is dat een fabeltje, zou het ook iets kunnen zijn waarin we naar elkaar toe groeien, elkaar steeds beter leren begrijpen en juist sterker in worden...
wat is jullie ervaring en advsies?
(sorry voor de lange post... blijft moeilijk om kort van stof te zijn als t gaat om je gevoel)
na lang, heel lang om elkaar heen draaien heb ik pas sinds enkele weken een relatie. hij wilde nooit, omdat hij bindingsangst heeft, maar besefte nu dat hij me anders toch gign kwijtraken.
nu merk ik dat mn vriend zich toch nog niet helemaal kan geven. heel vaak als hij mij me is geeft hij vrij snel aan dat hij 'zo wel naat huis gaat' en wil hij bijvoorbeeld niet blijven slapen ( ik mag wel elke dag bij hem slapen) hij vindt het vaak leuk als ik langskom, maar wil geen vaste tijden afspreken ( heeft zoiets van; belmaar als je eraan komt als ik thuis ben leuk en als ik er niet ben dan n andere keer) ook geeft hij mij vaak de indruk dat ik over zulke dingen zeur.. hij zegt t niet direct, maar raakt snel geirriteerd als ik vraag om bevestiging of duidelijkheid. ook als ik voorstel om iets leuks te doen is zijn antwoord vaak vrijwel direct 'nee' en als ik dan ga vragen waarom vintie weer dat ik te ver doorvraag en er te veel achter zoek...
uhm.. t klinkt nu misschien als een hele ongelukkige relatie, wat helemaal niet zo is, we zijn gek op elkaar en hij laat ook vaak merken wel heel blij met me te zijn..
ik vraag me alleen af.. doe ik mezelf te kort, vooral omdat ik wél behoefte heb aan wat meer bevestigign van zijn kant en wat meer spontane liefde, ik weet dat ik dat uiteindlijk wel wil. wat denken jullie van een man met bindingsangst.... zou hij uiteindelijk hier over heen komen, wat minder spastisch gaan reageren en wat relexter in de relatie gaan staan? of zou zo'n man altijd moeten blijven bewijzen ( naar zichzelf) dat ie niemand echt nodig heeft en dus altijd een bepaalde afstand bewaren...
m.a.w. ik ben niet gelukkig zoals t nu gaat. en we zijn pas een paar weken 'echt' samen. zou ik dit moeten zien als een slecht teken, omdat je juist is t begin toch alleen maar happyy moet zijn? of is dat een fabeltje, zou het ook iets kunnen zijn waarin we naar elkaar toe groeien, elkaar steeds beter leren begrijpen en juist sterker in worden...
wat is jullie ervaring en advsies?
(sorry voor de lange post... blijft moeilijk om kort van stof te zijn als t gaat om je gevoel)
maandag 5 november 2007 om 14:06
Waarom doe je zo je best voor hem, terwijl hij dat niet doet? Hem uit de brand willen helpen en direct uit je werk hem 'moeten' helpen? Waarom dan niet gewoon zeggen dat je dan te moe bent en dat je er geen zin in hebt? Of denk je dat alles beter zal worden als jij maar lief genoeg bent en alles voor hem doet? Dat zal dus niet gaan werken.
maandag 5 november 2007 om 14:08
hihi je steunt me nu al enorm! bedankt! je lijkt me heel verstandig en lief. ik weet dat je gelijk hebt en dat ik er gewoon even doorheen moet. als ik mijn eigen verhaal lees kan ik er steeds heel even wat beter naar kijken en weet ik opeens precies wat ik moet doen. haha grappig is dat! (duurt alleen maar kort)
het moeilijkste vind ik nog eigenlijk dat ALS ìk verder ga, hij uiteindelijk ook verder zal gaan zonder mij, stom is dat! dat idee vind ik echt te rot. eoistisch eigenlijk heh..
en jij? je klinkt al heel sterk vind ik en je staat echt achter je beslissing lijkt het. ik snap heel goed dat je het zo hebt laten lopen, ergens waarschijnlijk wel bewust, dat hij het uitmaakte. mijn idee is nu juist dat ik heel erg hoop dat ik hem zelf steeds minder en minder leuk ga vinden, wat al aardig werkt, zodat ik t op gegeven moment zó zat ben dat t gewoon over is.... hopelijk gebeurt dat ook echt
ben al heel blij met de herkenning en alleen al het idee dat iemand mijn hersenspinsels even doorleest.. en t nog begrijpt ook!!! Dankje en ook een dikke knuffel voor jou! zoals jij ermee omgaat, super STOER!! kan ik van leren
het moeilijkste vind ik nog eigenlijk dat ALS ìk verder ga, hij uiteindelijk ook verder zal gaan zonder mij, stom is dat! dat idee vind ik echt te rot. eoistisch eigenlijk heh..
en jij? je klinkt al heel sterk vind ik en je staat echt achter je beslissing lijkt het. ik snap heel goed dat je het zo hebt laten lopen, ergens waarschijnlijk wel bewust, dat hij het uitmaakte. mijn idee is nu juist dat ik heel erg hoop dat ik hem zelf steeds minder en minder leuk ga vinden, wat al aardig werkt, zodat ik t op gegeven moment zó zat ben dat t gewoon over is.... hopelijk gebeurt dat ook echt
ben al heel blij met de herkenning en alleen al het idee dat iemand mijn hersenspinsels even doorleest.. en t nog begrijpt ook!!! Dankje en ook een dikke knuffel voor jou! zoals jij ermee omgaat, super STOER!! kan ik van leren
maandag 5 november 2007 om 14:15
hoi sunshine.. nee dat is t niet, ik denk echt niet dat t beter wordt als ik hem uit de brand help. het is gewoon mijn manier van met mensen omgaan. als iemand hulp nodig heeft en ik kan die bieden, zal ik dan nooit laten! dat zou ik voor iedereen doen...
dat alles beter wordt als ik lief voor m ben, weet ik ook wel zeker dat dat niet zo werkt inderdaad. ik ben me meer en meer bewust van wat IK nodig heb en ook van t feit dat niet van hem ga krijgen..
ik denk niet dat iemand me nu nog hoeft te overtuigen van het feit dat dit geen gezonde relatie is! maar als er tips zijn van hoe met deze situatie om te gaan, da's altijd welkom
dat alles beter wordt als ik lief voor m ben, weet ik ook wel zeker dat dat niet zo werkt inderdaad. ik ben me meer en meer bewust van wat IK nodig heb en ook van t feit dat niet van hem ga krijgen..
ik denk niet dat iemand me nu nog hoeft te overtuigen van het feit dat dit geen gezonde relatie is! maar als er tips zijn van hoe met deze situatie om te gaan, da's altijd welkom
maandag 5 november 2007 om 14:41
Hmm, stoer zou ik mezelf niet willen noemen haha. Al kom ik er wel steeds meer achter dat ik sterker ben dan ik zelf dacht. Toen het net uit was wilde ik meteen weer door en probeerde hem uit alle macht een klootzak te vinden. Maar na een paar dagen kwam de klap.. dat lukte dus niet. Ben nu nog steeds regelmatig in tranen, maar ik ben erachter dat dat meer te maken heeft met het feit dat ik mezelf zo weinig waard vind, dan dat het echt om hem gaat. Ook ik ben iemand die voor het vuur gaat voor anderen, die altijd voor iedereen klaarstaat, maar besef me nu dat het eindelijk eens tijd word om voor mezelf klaar te staan. Zolang ik blijf vluchten in dit soort relaties en mezelf vergeet, kom ik ook alleen dit soort mannen tegen. Door mijn ex zijn in feite eindelijk mijn ogen eens open gegaan (dit klinkt raar zo?!?) En dit inzicht maakt me zowel verdrietig als optimistisch. Verdrietig omdat het onomkeerbaar is en ik ook wel heel bang ben voor het onbekende, het alleen zijn. Maar ook optimistisch omdat het zeer waarschijnlijk alleen maar goede dingen gaat brengen.
Ik heb mijn ex niet meer gezien sinds de dag dat het uitging. Nog wel 2 keer gesproken. De 2e keer dat ik hem sprak (anderhalve week geleden) vertelde hij dat hij de hele week niet was gaan werken omdat hij zich zo down voelde. Van de ene kant deed dat goed natuurlijk. Te weten dat ook hij er verdriet van had (had ik niet verwacht ofzo). Maar aan de andere kant vond ik het ook weer heel zielig voor hem en wilde ik er voor hem zijn (?!?). Later bedacht ik me dus dat ik best sterk was, want ondanks mijn verdriet heb ik er niet eens over gedacht om niet te gaan werken. Heb regelmatig met tranen in mijn ogen gewerkt, maar ik stond er verdorie wel! Ik wel!. Nu hoorde ik gister dat een goede vriend van mijn ex is overleden en daar schrok ik enorm van. Heb hem meteen een sms gestuurd dat ik het gehoord had en aan hem denk. En daar kreeg ik voor het eerst in 2 en een halve week dan wel een reactie op terug! Dan wel. En ik ben blij dat ik nu kan zien dat dat niet klopt, dat dat de essentie was van onze relatie. Wanneer het ging om mijn gevoel of verdriet werd er niet gesteund, maar zodra hij iets heeft dan is het wel nodig. Afgelopen zomer iss mijn oom overleden, maar nooit heb ik zulke berichten van hem gekregen toen.
En toch, diep van binnen weet ik dat als hij nu voor mijn deur zou staan, ik weer terug zou kunnen gaan want ik mis hem wel. Of in ieder geval de aandacht, positief of negatief. Het valt gewoon even zwaar om alleen te zijn, dat ik het meer denk ik. En daarom wil ik hem echt niet zien, niet zolang ik het gevoel heb nog steeds voor hem te kunnen vallen. Het is nu een kwestie van doorzetten en mezelf op de rit krijgen. En dat gaat wel lukken, dat moet gewoon. En zodra ik er ben, dan zal me dit nooit meer overkomen.
Sorry, voor deze enorme egopost op jouw topic. Maar hoop dat je er wat in herkent en er misschien iets mee kan.
X
Ik heb mijn ex niet meer gezien sinds de dag dat het uitging. Nog wel 2 keer gesproken. De 2e keer dat ik hem sprak (anderhalve week geleden) vertelde hij dat hij de hele week niet was gaan werken omdat hij zich zo down voelde. Van de ene kant deed dat goed natuurlijk. Te weten dat ook hij er verdriet van had (had ik niet verwacht ofzo). Maar aan de andere kant vond ik het ook weer heel zielig voor hem en wilde ik er voor hem zijn (?!?). Later bedacht ik me dus dat ik best sterk was, want ondanks mijn verdriet heb ik er niet eens over gedacht om niet te gaan werken. Heb regelmatig met tranen in mijn ogen gewerkt, maar ik stond er verdorie wel! Ik wel!. Nu hoorde ik gister dat een goede vriend van mijn ex is overleden en daar schrok ik enorm van. Heb hem meteen een sms gestuurd dat ik het gehoord had en aan hem denk. En daar kreeg ik voor het eerst in 2 en een halve week dan wel een reactie op terug! Dan wel. En ik ben blij dat ik nu kan zien dat dat niet klopt, dat dat de essentie was van onze relatie. Wanneer het ging om mijn gevoel of verdriet werd er niet gesteund, maar zodra hij iets heeft dan is het wel nodig. Afgelopen zomer iss mijn oom overleden, maar nooit heb ik zulke berichten van hem gekregen toen.
En toch, diep van binnen weet ik dat als hij nu voor mijn deur zou staan, ik weer terug zou kunnen gaan want ik mis hem wel. Of in ieder geval de aandacht, positief of negatief. Het valt gewoon even zwaar om alleen te zijn, dat ik het meer denk ik. En daarom wil ik hem echt niet zien, niet zolang ik het gevoel heb nog steeds voor hem te kunnen vallen. Het is nu een kwestie van doorzetten en mezelf op de rit krijgen. En dat gaat wel lukken, dat moet gewoon. En zodra ik er ben, dan zal me dit nooit meer overkomen.
Sorry, voor deze enorme egopost op jouw topic. Maar hoop dat je er wat in herkent en er misschien iets mee kan.
X
maandag 5 november 2007 om 16:04
Mabel, ik vind niet dat ik nog echt contact met hem houd. Ik heb hem sinds het uit is nog 2 keer gesproken op momenten dat ik heel erg verdrietig en dus zwak was. Maar ik heb hem niet meer gezien of opgezocht. En dat doe ik dus heel bewust niet omdat ik weet dat ik niet gelukkig word in die relatie. Ik weet ook dat het het beste is om gewoon helemaal geen enkel contact te hebben, maar het moet even slijten, en dat gaat langzaamaan. We hadden tijdens onze relatie heel veel contact via telefoon en sms en het is echt een soort van afkicken als dat in ene helemaal wegvalt.
maandag 5 november 2007 om 16:29
Ja, ik begrijp het wel, maar ik vrees (voor jou) het moment dat hij weer naar jou toekomt en je aankijkt met zn lieve donkerbruine ogen om te vertellen over zn verdriet b.v. ......... enz.
Zul je dan nog sterk zijn?
Ook al is het contact beperkt, je bent evengoed nog veel met hem (zijn gevoel, zijn verdriet) bezig. Op zichzelf wel logisch, de breuk is nog vers; maar hij wèèt het, en dat is de zwakke plek..........
maandag 5 november 2007 om 16:56
Shit, net een heel verhaal aan Soepkippie zitten schrijven is het opeens verdwenen.....
Nou, nog een poging:
Blijkbaar levert deze relatie je nog steeds "iets" op anders was je al weg. Misschien vind jij het belangrijk om "nodig" te zijn? Je schrijft dat je altijd iedereen helpt, dus hem ook. Je lijkt me ook een echte gever. Die eigenschap kun je natuurlijk lekker kwijt in deze relatie. GELUKKIG verwacht je ook nog wat terug. In je eerste posting van vorige week lijkt het erop dat het alleen maar om een stukje bevestiging van zijn kant ging, maar nu we wat dieper op de situatie zijn ingegaan, blijkt het zo te zijn dat je wel meer dingen mist in deze relatie (bijv. een goed gesprek, interesse voor jou etc. etc.). Allemaal zaken waar je gewoon recht op hebt, hoor, laat dat duidelijk zijn.
Alleen gaat hij je dat niet geven. Hij beschuldigt jou steeds van zeurdozerij en je irriteert hem als je te lang in z'n omgeving bent en ik weet wel waarom: Jij hebt je leven goed op de rails: huisje, baan, echte vrienden, ambities, en vooral: het vermogen om te genieten van het leven. Ook lijk je me iemand die van nature wel degelijk wat zelfvertrouwen heeft (kan niet anders, je ouders hebben niet voor niks zo hun best gedaan). En dit zijn allemaal zaken waarin hij jou absoluut niet kan bijbenen. Je wilt zelfs dat hij ook een beetje van het leven gaat genieten, maar dat kan hij niet (of wil hij niet). Zijn gedrag levert veel aandacht van jou op en tegelijkertijd kom je een beetje terug naar zijn niveau als het gaat om hoe vrolijk je door het leven stapt. Want daarvan is geen sprake op dit moment. Zie je niet hoe egoïstisch hij bezig is?
Huilen, ja, dat kan hij goed, dat weten we nou wel! Maar zodra jij ook maar enige druk uitoefent op hem wat zijn leven weer een beetje een positieve wending zou kunnen geven, gaat ie steigeren want hij voelt zich wel veilig in z’n wereldje en hij is duidelijk niet van plan om er verandering in te brengen.
Misschien, heel misschien als jij definitief een punt achter deze relatie zet, gaat ie ook weer werken aan zichzelf. En natuurlijk baal jij dan want dan zul je denken: nu kan het allemaal wel! Maar van jou wordt hij alleen maar steeds passiever.
Kun je niet gewoon terug naar de situatie van “gewoon vrienden” zoals het was voordat jullie kort geleden een relatie begonnen?
Nou, nog een poging:
Blijkbaar levert deze relatie je nog steeds "iets" op anders was je al weg. Misschien vind jij het belangrijk om "nodig" te zijn? Je schrijft dat je altijd iedereen helpt, dus hem ook. Je lijkt me ook een echte gever. Die eigenschap kun je natuurlijk lekker kwijt in deze relatie. GELUKKIG verwacht je ook nog wat terug. In je eerste posting van vorige week lijkt het erop dat het alleen maar om een stukje bevestiging van zijn kant ging, maar nu we wat dieper op de situatie zijn ingegaan, blijkt het zo te zijn dat je wel meer dingen mist in deze relatie (bijv. een goed gesprek, interesse voor jou etc. etc.). Allemaal zaken waar je gewoon recht op hebt, hoor, laat dat duidelijk zijn.
Alleen gaat hij je dat niet geven. Hij beschuldigt jou steeds van zeurdozerij en je irriteert hem als je te lang in z'n omgeving bent en ik weet wel waarom: Jij hebt je leven goed op de rails: huisje, baan, echte vrienden, ambities, en vooral: het vermogen om te genieten van het leven. Ook lijk je me iemand die van nature wel degelijk wat zelfvertrouwen heeft (kan niet anders, je ouders hebben niet voor niks zo hun best gedaan). En dit zijn allemaal zaken waarin hij jou absoluut niet kan bijbenen. Je wilt zelfs dat hij ook een beetje van het leven gaat genieten, maar dat kan hij niet (of wil hij niet). Zijn gedrag levert veel aandacht van jou op en tegelijkertijd kom je een beetje terug naar zijn niveau als het gaat om hoe vrolijk je door het leven stapt. Want daarvan is geen sprake op dit moment. Zie je niet hoe egoïstisch hij bezig is?
Huilen, ja, dat kan hij goed, dat weten we nou wel! Maar zodra jij ook maar enige druk uitoefent op hem wat zijn leven weer een beetje een positieve wending zou kunnen geven, gaat ie steigeren want hij voelt zich wel veilig in z’n wereldje en hij is duidelijk niet van plan om er verandering in te brengen.
Misschien, heel misschien als jij definitief een punt achter deze relatie zet, gaat ie ook weer werken aan zichzelf. En natuurlijk baal jij dan want dan zul je denken: nu kan het allemaal wel! Maar van jou wordt hij alleen maar steeds passiever.
Kun je niet gewoon terug naar de situatie van “gewoon vrienden” zoals het was voordat jullie kort geleden een relatie begonnen?
maandag 5 november 2007 om 17:10
Mabel; nee ik weet dat ik op dit moment nog niet sterk genoeg ben om weerstand aan hem te bieden. Daarom wil ik hem ook niet zien. Ik moet echt nog leren dat ik aan mezelf moet denken, maar als ik dan hoor over die overleden vriend, dan heb ik het oprecht zo met hem te doen dat ik zonder nadenken dat berichtje stuur. Maar zo zit ik in elkaar, dat doe ik voor iedereen die me lief is. Maar ik denk niet dat hij weer naar me toe zal komen hoor. Hij heeft zelf gezegd dat hij er niet in wil blijven "hangen", en uit zichzelf zoekt hij geen contact, dus dat lijkt me duidelijk.
dinsdag 6 november 2007 om 10:33
daar zijn we weer
lieve hoppetee, ik herken steeds zoveel in je verhaal! ik denk dat je inmiddels, net als ik, heel goed weet wat het beste voor je is. het is soms alleen moeilijk om daar ook echt naar te luisteren, ik denk dat je het juist heel goed door hem helemaal niet te zien! en dat je hem een lief berichtje stuurt als iemand is overleden, inderdaad... zo ben jij nu eenmaal! denk dat het beste is om nu te doen wat goed voelt.. het zal allemaal nog wel tijd nodig hebben, maar t lijkt erop dat je echt super de goeie kant op gaat!!! jeeeeee
@mabel: bedankt voor je goeie adviezen, niet altijd leuk om te horen, maar die confronterende woorden maken me wel weer sterker. het stoort me nog enorm als iemand constant negatief over hem praat, zo van hij stelt zich aan en luister toch niet naar dat gejank.... maar ondertussen merk ik dat ik zelf ook steeds minder positieve dingen kan opnoemen.. hopelijk is dat goed.
@charlotte: je hebt helemaal gelijk! echt waar... en wat inderdaad ook waar is is dat ik misschien zelfs wel bang ben dat hij het straks wel kan als ik niet meer in zijn leven ben. en nóg erger zou zijn, als hij het wel met een andere meid kan ( maar dat denk ik niet..) op één of andere manier wil ik toch zijn speciale meisje zijn die hem het best begrijpt etc etc... ook al haal ik daar zelf verder weinig uit!
ik weet inmiddels dat er weinig over is van de jongen waar ik op ben gevallen, behalve dat hij nog steeds zoooooooo sexy is, hihihi, maar wat over is gebleven is vooral het aandacht van iemand krijgen.. ook al is die aandacht die ik van m krijg niet eens echt positief en leuk.... ik weet wel dat hij me elke morgen belt als hij wakker wordt en weer als hij gaat slapen... tsja dat vind ik dan toch fijn! maar dat gaat niet om hem als persoon.... dus.. dat zou me niet aan hem moeten binden!
gisteravond trouwens voor het eerst niets gehoord van hem. gewoon niets. ik vond t eigenlijk helemaal niet erg, want ik was lekker aan de wijntjes met een vriendin en vermaakte me prima. maar toen ik in bed lag, kon ik t toch niet laten om even hevig teleurgesteld te zijn.... zijn aandacht voor mij begint ook te verslappen? of wat is het... tsja voor hem ben ik natuurlijk ook minder leuk geworden. maar wat zou ik t fijn vinden als hij mij nog steeds geweldig vindt en ik hem dan gewoon steeds minder leuk... maar helaas zo werkt t niet! (bvanacht trouwens over allemaal andere mannen gedroomd, wat zou dat betekenen?)
oke weer genoeg van mijn geblaat, ik moet werken hahaha.. k ga me eens nuttig maken! bedankt weer allemaal!!!!!
lieve hoppetee, ik herken steeds zoveel in je verhaal! ik denk dat je inmiddels, net als ik, heel goed weet wat het beste voor je is. het is soms alleen moeilijk om daar ook echt naar te luisteren, ik denk dat je het juist heel goed door hem helemaal niet te zien! en dat je hem een lief berichtje stuurt als iemand is overleden, inderdaad... zo ben jij nu eenmaal! denk dat het beste is om nu te doen wat goed voelt.. het zal allemaal nog wel tijd nodig hebben, maar t lijkt erop dat je echt super de goeie kant op gaat!!! jeeeeee
@mabel: bedankt voor je goeie adviezen, niet altijd leuk om te horen, maar die confronterende woorden maken me wel weer sterker. het stoort me nog enorm als iemand constant negatief over hem praat, zo van hij stelt zich aan en luister toch niet naar dat gejank.... maar ondertussen merk ik dat ik zelf ook steeds minder positieve dingen kan opnoemen.. hopelijk is dat goed.
@charlotte: je hebt helemaal gelijk! echt waar... en wat inderdaad ook waar is is dat ik misschien zelfs wel bang ben dat hij het straks wel kan als ik niet meer in zijn leven ben. en nóg erger zou zijn, als hij het wel met een andere meid kan ( maar dat denk ik niet..) op één of andere manier wil ik toch zijn speciale meisje zijn die hem het best begrijpt etc etc... ook al haal ik daar zelf verder weinig uit!
ik weet inmiddels dat er weinig over is van de jongen waar ik op ben gevallen, behalve dat hij nog steeds zoooooooo sexy is, hihihi, maar wat over is gebleven is vooral het aandacht van iemand krijgen.. ook al is die aandacht die ik van m krijg niet eens echt positief en leuk.... ik weet wel dat hij me elke morgen belt als hij wakker wordt en weer als hij gaat slapen... tsja dat vind ik dan toch fijn! maar dat gaat niet om hem als persoon.... dus.. dat zou me niet aan hem moeten binden!
gisteravond trouwens voor het eerst niets gehoord van hem. gewoon niets. ik vond t eigenlijk helemaal niet erg, want ik was lekker aan de wijntjes met een vriendin en vermaakte me prima. maar toen ik in bed lag, kon ik t toch niet laten om even hevig teleurgesteld te zijn.... zijn aandacht voor mij begint ook te verslappen? of wat is het... tsja voor hem ben ik natuurlijk ook minder leuk geworden. maar wat zou ik t fijn vinden als hij mij nog steeds geweldig vindt en ik hem dan gewoon steeds minder leuk... maar helaas zo werkt t niet! (bvanacht trouwens over allemaal andere mannen gedroomd, wat zou dat betekenen?)
oke weer genoeg van mijn geblaat, ik moet werken hahaha.. k ga me eens nuttig maken! bedankt weer allemaal!!!!!
dinsdag 6 november 2007 om 11:32
Soepkippie, dit is denk ik ook je grote valkuil. Doet me denken aan het boek 'als hij maar gelukkig is' van Robin Norwood. Dat gaat ook over vrouwen die zichzelf wegcijferen in een relatie. Ik weet niet of dat hier al genoemd was.
Je denkt hem aan je te kunnen binden door heel lief voor hem te zijn en je eigen belang achter te stellen. Maar dat werkt dus juist niet. Kan best zijn dat hij uiteindelijk wel een relatie opbouwt met een ander, iemand die wel grenzen stelt en die zijn gedrag niet accepteert.
Natuurlijk is het goed om iemand te steunen in een moeilijke tijd, maar dat betekent niet dat het ten koste van jezelf moet gaan. Dat nooit!
Ik heb ook een vriend die door een moeilijke tijd heen gaat, hij heeft veel meegemaakt, het is dus wel duidelijk waar het bij hem vandaan komt. En ik heb daar veel begrip voor. Maar als ik het gevoel heb dat ik zelf ondersneeuw, dan trek ik wel aan de bel. Vorig jaar deed ik dat niet en toen ben ik er bijna aan onderdoor gegaan, ik had regelmatig zelfmoordgedachten.
Nu gooi ik af en toe de kont tegen de krib en gaat het juist beter met me. Ik heb het gevoel dat ik het allemaal wat meer zelf in de hand heb.
Jij moet dus leren om bij jezelf te herkennen wanneer er over je grenzen wordt gegaan en hier dan ook naar te handelen. Het is moeilijk uit te leggen, maar je moet leren duidelijk te zijn naar hem toe.
Vind je dat jullie elkaar te weinig zien, geef dit dan niet op een klagende manier aan, maar zeg gewoon 'ik vind dat we elkaar te weinig zien en daar heb ik genoeg van, ik wil daar graag iets aan doen'. Probeer wat sterker en duidelijker over te komen. Niet aggressief, maar gewoon rustig en duidelijk. Je moet meer opkomen voor wat jij wilt.
dinsdag 6 november 2007 om 11:56
beste sunshine, ik weet dat het mijn valkuil is... het is namelijk misschien wel de enieg reden waarom ik nu in een rekatie zit die niet goed voor mij is. ik ben zo bang om niet meer die speciale persoon voor hem te zijn dat ik steeds m toch weer opzoek ook al weet ik dat hij mij niet kan bieden wat ik nodig heb..
en wat je zegt van het kont tegen de krib gooien... tsja ook mee eens hoor, maar ik denk niet van toepassing op mijn situatie, ik doe dat namelijk echt wel! ik zeg het vrijwel altijd als ik iets niet leuk vind... haha misschien wel te veel... het probleem is meer dat het niet bij hem aankomt. als ik over mijn gevoel begin, kan ik 10 tellen wachten en is het gesprek alweer gedraaid naar zijn gevoel. het is dus niet dat ik mijn grenzen helemaal niet aangeef, maar dat hij er ondanks mijn gevoelens toch keihard overeen buldert..
ben welheel blij voor jou dat je hebt geleerd om beter naar jezelf te luisteren en daardoor veel gelukkig bent nu!
mijn probleem is nu eigenlijk dat ik zoooo goed weet wat ik wil en wat ik zou moeten doen... maar ik ben nog te schijterig om er naar te luisteren
en wat je zegt van het kont tegen de krib gooien... tsja ook mee eens hoor, maar ik denk niet van toepassing op mijn situatie, ik doe dat namelijk echt wel! ik zeg het vrijwel altijd als ik iets niet leuk vind... haha misschien wel te veel... het probleem is meer dat het niet bij hem aankomt. als ik over mijn gevoel begin, kan ik 10 tellen wachten en is het gesprek alweer gedraaid naar zijn gevoel. het is dus niet dat ik mijn grenzen helemaal niet aangeef, maar dat hij er ondanks mijn gevoelens toch keihard overeen buldert..
ben welheel blij voor jou dat je hebt geleerd om beter naar jezelf te luisteren en daardoor veel gelukkig bent nu!
mijn probleem is nu eigenlijk dat ik zoooo goed weet wat ik wil en wat ik zou moeten doen... maar ik ben nog te schijterig om er naar te luisteren
dinsdag 6 november 2007 om 11:58
:
daar zijn we weer
@mabel: bedankt voor je goeie adviezen, niet altijd leuk om te horen, maar die confronterende woorden maken me wel weer sterker. het stoort me nog enorm als iemand constant negatief over hem praat, zo van hij stelt zich aan en luister toch niet naar dat gejank.... maar ondertussen merk ik dat ik zelf ook steeds minder positieve dingen kan opnoemen.. hopelijk is dat goed.
Hoi Soepkippie,
Het was niet zozeer mn bedoeling om hem negatief af te schilderen (hoewel dat ene stukje uit mn posting misschien wel zo overkomt, maar dat was meer boosheid
). Het is gewoon een kwestie van realistisch zijn. Als je vind dat je je vreemd gedraagt/je partner slecht behandelt/graag anders zou willen zijn/wat dan ook, dan is er maar één die dat kan veranderen, dat ben je zelf. Als je het niet alleen kan, moet je hulp zoeken. Maar het begin ligt altijd bij je zelf. Als je jezelf niet wilt helpen, kan een ander ook niets doen.
Sterker nog, een partner die blijft pamperen, maakt het ws alleen maar erger en dat, helaas, ten koste van zichzelf.
dinsdag 6 november 2007 om 12:07
:
daar zijn we weer
lieve hoppetee, ik herken steeds zoveel in je verhaal! ik denk dat je inmiddels, net als ik, heel goed weet wat het beste voor je is. het is soms alleen moeilijk om daar ook echt naar te luisteren, ik denk dat je het juist heel goed door hem helemaal niet te zien! en dat je hem een lief berichtje stuurt als iemand is overleden, inderdaad... zo ben jij nu eenmaal! denk dat het beste is om nu te doen wat goed voelt.. het zal allemaal nog wel tijd nodig hebben, maar t lijkt erop dat je echt super de goeie kant op gaat!!! jeeeeee
@mabel: bedankt voor je goeie adviezen, niet altijd leuk om te horen, maar die confronterende woorden maken me wel weer sterker. het stoort me nog enorm als iemand constant negatief over hem praat, zo van hij stelt zich aan en luister toch niet naar dat gejank.... maar ondertussen merk ik dat ik zelf ook steeds minder positieve dingen kan opnoemen.. hopelijk is dat goed.
@charlotte: je hebt helemaal gelijk! echt waar... en wat inderdaad ook waar is is dat ik misschien zelfs wel bang ben dat hij het straks wel kan als ik niet meer in zijn leven ben. en nóg erger zou zijn, als hij het wel met een andere meid kan ( maar dat denk ik niet..) op één of andere manier wil ik toch zijn speciale meisje zijn die hem het best begrijpt etc etc... ook al haal ik daar zelf verder weinig uit!
ik weet inmiddels dat er weinig over is van de jongen waar ik op ben gevallen, behalve dat hij nog steeds zoooooooo sexy is, hihihi, maar wat over is gebleven is vooral het aandacht van iemand krijgen.. ook al is die aandacht die ik van m krijg niet eens echt positief en leuk.... ik weet wel dat hij me elke morgen belt als hij wakker wordt en weer als hij gaat slapen... tsja dat vind ik dan toch fijn! maar dat gaat niet om hem als persoon.... dus.. dat zou me niet aan hem moeten binden!
gisteravond trouwens voor het eerst niets gehoord van hem. gewoon niets. ik vond t eigenlijk helemaal niet erg, want ik was lekker aan de wijntjes met een vriendin en vermaakte me prima. maar toen ik in bed lag, kon ik t toch niet laten om even hevig teleurgesteld te zijn.... zijn aandacht voor mij begint ook te verslappen? of wat is het... tsja voor hem ben ik natuurlijk ook minder leuk geworden. maar wat zou ik t fijn vinden als hij mij nog steeds geweldig vindt en ik hem dan gewoon steeds minder leuk... maar helaas zo werkt t niet! (bvanacht trouwens over allemaal andere mannen gedroomd, wat zou dat betekenen?)
oke weer genoeg van mijn geblaat, ik moet werken hahaha.. k ga me eens nuttig maken! bedankt weer allemaal!!!!!
En wederom een en al herkenning. He, wat fijn! Ook ik wil ergens nog steeds de speciale vrouw zijn en diep van binnen maak ik mezelf nog steeds wijs dat hij ook nooit meer iemand vind als ik
. Maar ja, wat schiet ik daar nou helemaal mee op?Ook mijn ex belde me elke avond voor hij ging slapen, meestal was dit midden in de nacht wegens kroegbezoek, maar ik nam altijd op. Kreeg er een fijn gevoel van. En inderdaad, de eerste keer dat hij dus niet belde raakte ik meteen aan het piekeren over het waarom daarvan. Natuurlijk ook omdat meneer had aangegeven niet monogaam te kunnen zijn. Anyway..... da;s allemaal voorbij! Ik ben dit weekend ook begonnen in het boek van Robin Norwood dat Sunshine ook al tipte. Normaal gesproken ben ik niet zo van de zelfhulpboeken, en ook bij dit boek heb ik bij sommige hoofdstukken iets van; mwah. Maar....het is zeer zeker de moeite waard! Wel even confronterend soms maar ik denk dat ik er zeker wel iets aan ga hebben. Misschien ook iets voor jou soepkippie?
dinsdag 6 november 2007 om 12:28
Yoyo2, niet direct, maar ik belandde in een depressie en was erg labiel. Ik had dan buien waarbij ik niet meer wist waar ik het zoeken moest, echt een onverdragelijke wanhoop voelde ik dan.
Ondertussen gingen werk en verzorging van de kids (en het steunen van mijn vriend) gewoon door. Misschien niet slim, maar ik heb altijd geprobeerd alles zo veel mogelijk normaal door te laten gaan en heb dus nooit aan de bel getrokken dat het niet meer ging. Wel ben ik al een aantal jaren in therapie, het gebrek aan assertiviteit komt natuurlijk ook ergens vandaan.
Ik heb nu geleerd dat door je eigen behoeften te negeren en niet te zeggen wat je wilt zeggen, je gevoelens onderdrukt en daardoor letterlijk depressief kunt worden.
Mijn vriend kon mij destijds niet steunen (na jaren ziekenhuis in, ziekenhuis uit, operaties etc. was zijn kind net overleden, was dus een beetje de blinde helpt de lamme). Ik had ook het gevoel dat ik niet moeilijk moest doen, want voor hem was het allemaal veel erger. Nu leer ik dat ik wel moeilijk mag doen, als ik me niet goed voel, dan mag ik daar aandacht voor vragen. Met mijn vriend gaat het steeds beter en onlangs is er een familielid van mij overleden en toen was mijn vriend er ook voor mij.
Wat ik nu dus probeer duidelijk te maken is dat je best iemand kunt helpen en steunen, maar niet ten koste van jezelf en al heeft diegene de meest gruwelijke dingen meegemaakt, als jij het niet trekt om er voor hem te zijn, dan mag je dat aangeven. (klinkt gek, maar ik had dus een soort 'missie' waarbij ik mijn vriend wilde steunen en mijn eigen behoeftes totaal ondergeschikt maakte, dat houd een mens niet lang vol).
Ondertussen gingen werk en verzorging van de kids (en het steunen van mijn vriend) gewoon door. Misschien niet slim, maar ik heb altijd geprobeerd alles zo veel mogelijk normaal door te laten gaan en heb dus nooit aan de bel getrokken dat het niet meer ging. Wel ben ik al een aantal jaren in therapie, het gebrek aan assertiviteit komt natuurlijk ook ergens vandaan.
Ik heb nu geleerd dat door je eigen behoeften te negeren en niet te zeggen wat je wilt zeggen, je gevoelens onderdrukt en daardoor letterlijk depressief kunt worden.
Mijn vriend kon mij destijds niet steunen (na jaren ziekenhuis in, ziekenhuis uit, operaties etc. was zijn kind net overleden, was dus een beetje de blinde helpt de lamme). Ik had ook het gevoel dat ik niet moeilijk moest doen, want voor hem was het allemaal veel erger. Nu leer ik dat ik wel moeilijk mag doen, als ik me niet goed voel, dan mag ik daar aandacht voor vragen. Met mijn vriend gaat het steeds beter en onlangs is er een familielid van mij overleden en toen was mijn vriend er ook voor mij.
Wat ik nu dus probeer duidelijk te maken is dat je best iemand kunt helpen en steunen, maar niet ten koste van jezelf en al heeft diegene de meest gruwelijke dingen meegemaakt, als jij het niet trekt om er voor hem te zijn, dan mag je dat aangeven. (klinkt gek, maar ik had dus een soort 'missie' waarbij ik mijn vriend wilde steunen en mijn eigen behoeftes totaal ondergeschikt maakte, dat houd een mens niet lang vol).
dinsdag 6 november 2007 om 12:33
dinsdag 6 november 2007 om 12:35
aaaah al die verstandige opmerkingen van iedereen.... en ik zit me alleen maar helemaal gek te maken dat ik niets van hem hoor... hoewel ik zelf al 3 dagen alleen maar heb kunnen opnoemen waar ik niet blij mee ben, moet hij wel blij met mij zijn, punt uit... hahahahaha... aaaaarghhhhh $%*^%^%&^ mijn gedachten aan van 'zou het hem dan niets kunnen schelen? waar is hij nu mee bezig? zou hij ook aan mij denken? waarom, waarom waarom laat hij niets van zich horen' ............. jezus wat valt er met mij te beginnen, dit is één grote grap, ik weet dat ik me met mezelf bezig moet houden ik weeeeeeeet alles, maar die gedachten blijven maar in mn hoofdje....
wie weet ga ik vanavond eens langs te bieb om aan dat boek te snuffelen..
hoppetee, jij bent dus al van t ergste gepieker af? kun je (of anderen) me een tip geven over hoe ik mezelf niet helemaal gek kan denken... ik kan t gewoon niet stopzetten en ik lijk me fuckin geobsedeerd ofzo hihihi...
jezus sorry hoor dat ik zooooveel over mezelf praat, voel me beetje schuldig dat ik niet steeds echt reageer op wat iedereen zegt, maar geloof dat mijn egoistishe aan mezelf denk bui beetje de overhand begint te krijgen... :O
wie weet ga ik vanavond eens langs te bieb om aan dat boek te snuffelen..
hoppetee, jij bent dus al van t ergste gepieker af? kun je (of anderen) me een tip geven over hoe ik mezelf niet helemaal gek kan denken... ik kan t gewoon niet stopzetten en ik lijk me fuckin geobsedeerd ofzo hihihi...
jezus sorry hoor dat ik zooooveel over mezelf praat, voel me beetje schuldig dat ik niet steeds echt reageer op wat iedereen zegt, maar geloof dat mijn egoistishe aan mezelf denk bui beetje de overhand begint te krijgen... :O
dinsdag 6 november 2007 om 12:43
Je "sorry dat ik zoveel over mezelf praat" is volstrekt overbodig.
Ten eerste is het je eigen zelfgeopende topic!!
Ten tweede zitten we hier allemaal uit vrije wil te lezen en/of te reageren. Niemand houdt een pistool tegen ons hoofd. Als we er geen zin meer in hebben gaan we wel iets anders doen!!
En verder is "aan je zelf denken" niet egoïstisch. (
dinsdag 6 november 2007 om 12:44
Hey Soepkippie, da's oké hoor. Het is tenslotte jouw topic. Soms heb je ook geen ruimte voor anderen, ik heb in die periode die ik beschreef vriendschappen verwaarloosd, dat probeer ik nu weer recht te zetten. Ik kan ook weer meer aandacht voor een ander opbrengen, maar als je zelf in de put zit, dan kun je dat gewoon niet.
De enige oplossing tegen gepieker is afleiding zoeken. Het heeft ook geen zin om te gaan bedenken wat hij allemaal zal denken en voelen, want dat weet je toch niet. Je zegt dat je gek wordt dat je niets van hem hoort. Hebben jullie een afspraak dat je geen contact hebt met elkaar? Anders bel je hem toch gewoon zelf? Het is toch (nog) niet uit tussen jullie?
De enige oplossing tegen gepieker is afleiding zoeken. Het heeft ook geen zin om te gaan bedenken wat hij allemaal zal denken en voelen, want dat weet je toch niet. Je zegt dat je gek wordt dat je niets van hem hoort. Hebben jullie een afspraak dat je geen contact hebt met elkaar? Anders bel je hem toch gewoon zelf? Het is toch (nog) niet uit tussen jullie?
dinsdag 6 november 2007 om 12:47
Herkenbaar verhaal soepkippie...
Heb ook zo'n vriend waar ik gruwelijk veel van houdt maar die, als ik zelf niet heel goed bij de les blijf, me ook op een manier behandelt waar ik niet blij van wordt. Ook bindingsangst ja... problemen met intimiteit en nabijheid etcetera. Nou heb ik die zelf ook, dus voor mij is die afstand ook wel veilig.
Hoe dan ook, mijn relatie hiervoor was met iemand die wel heel duidelijk liet merken hoe gek hij op me was en waar ik bij terecht kon etectera. Ik heb dus vergelijkingsmateriaal en heb vanaf het begin af aan geweten dat de manier van met mij omgaan van mijn huidige lief niet 'normaal' was en iniedergeval niet iets waar ik gelukkig van werd.
Dus, ik heb mezelf meerdere malen heel hard afgevraagd of ik hiermee door wilde, aangezien ik weet dat ik zonder moeite een vent kan krijgen die me wel duidelijk laat merken hoezeer ik de moeite waard ben ... maar.... ik hou gruwelijk veel van mijn liefje.... en hij doet duidelijk zijn best nadat ik hem duidelijk heb gemaakt dat ik er vandoor ging als hij dacht dat ik het zou accepeteren dat hij geen zin heeft in 'gedoe' en dat het allemaal 'luchtig' en 'gezellig' moet zijn.
En dat werpt duidelijk vruchten af, ook al gaat het langzaam en vraagt het engelengeduld. Gister weer heel fijn gehad samen, weer wat dichter bij elkaar kunnen en durven komen en voel me al de hele dag alsof ik op wolkjes loop...
Maar het is voor mij superbelangrijk dat ik heel dicht bij mezelf blijf en geen concessies doe op gebieden die van fundamenteel belang voor me zijn. Dat is een continu proces, want je moet steeds weer zoeken naar wat op dit moment goed voor jou is en wat niet, wat je wel kunt accepteren aan teleurstelling en wat niet.... dat moet in een normale relatie ook, maar in een relatie als deze moet je daar veel alerter op zijn.
Doordat ik zo dicht bij mezelf blijf maakt mijn liefje noodgedwongen een enorme ontwikkeling door, aangezien hij me niet kwijt wil. En ik trouwens ook, want voor mij is het heel leerzaam om zo dicht bij mezelf te moeten blijven en ik merk dat ik ook veel steviger naar andere mensen ben geworden de laatste tijd.
Dus.... ik ben er heilig van overtuigd dat het feit dat iets moeite kost en teleurstellingen met zich meebrengt geen argument is om een relatie stop te zetten. Wel een argument is, als de relatie ten koste gaat van jezelf. Dat kan nooit goed voor jou zijn, noch voor je partner...
Heb ook zo'n vriend waar ik gruwelijk veel van houdt maar die, als ik zelf niet heel goed bij de les blijf, me ook op een manier behandelt waar ik niet blij van wordt. Ook bindingsangst ja... problemen met intimiteit en nabijheid etcetera. Nou heb ik die zelf ook, dus voor mij is die afstand ook wel veilig.
Hoe dan ook, mijn relatie hiervoor was met iemand die wel heel duidelijk liet merken hoe gek hij op me was en waar ik bij terecht kon etectera. Ik heb dus vergelijkingsmateriaal en heb vanaf het begin af aan geweten dat de manier van met mij omgaan van mijn huidige lief niet 'normaal' was en iniedergeval niet iets waar ik gelukkig van werd.
Dus, ik heb mezelf meerdere malen heel hard afgevraagd of ik hiermee door wilde, aangezien ik weet dat ik zonder moeite een vent kan krijgen die me wel duidelijk laat merken hoezeer ik de moeite waard ben ... maar.... ik hou gruwelijk veel van mijn liefje.... en hij doet duidelijk zijn best nadat ik hem duidelijk heb gemaakt dat ik er vandoor ging als hij dacht dat ik het zou accepeteren dat hij geen zin heeft in 'gedoe' en dat het allemaal 'luchtig' en 'gezellig' moet zijn.
En dat werpt duidelijk vruchten af, ook al gaat het langzaam en vraagt het engelengeduld. Gister weer heel fijn gehad samen, weer wat dichter bij elkaar kunnen en durven komen en voel me al de hele dag alsof ik op wolkjes loop...
Maar het is voor mij superbelangrijk dat ik heel dicht bij mezelf blijf en geen concessies doe op gebieden die van fundamenteel belang voor me zijn. Dat is een continu proces, want je moet steeds weer zoeken naar wat op dit moment goed voor jou is en wat niet, wat je wel kunt accepteren aan teleurstelling en wat niet.... dat moet in een normale relatie ook, maar in een relatie als deze moet je daar veel alerter op zijn.
Doordat ik zo dicht bij mezelf blijf maakt mijn liefje noodgedwongen een enorme ontwikkeling door, aangezien hij me niet kwijt wil. En ik trouwens ook, want voor mij is het heel leerzaam om zo dicht bij mezelf te moeten blijven en ik merk dat ik ook veel steviger naar andere mensen ben geworden de laatste tijd.
Dus.... ik ben er heilig van overtuigd dat het feit dat iets moeite kost en teleurstellingen met zich meebrengt geen argument is om een relatie stop te zetten. Wel een argument is, als de relatie ten koste gaat van jezelf. Dat kan nooit goed voor jou zijn, noch voor je partner...
dinsdag 6 november 2007 om 12:52
dinsdag 6 november 2007 om 13:03
Soepkippie, ik ben nu van het ergste gepieker af. Het is minder omdat ik hem nu al een tijdje niet meer gezien heb. Maar ik had het ook heel extreem hoor, en nog wel af en toe. Ik heb me in die eerste week van radiostilte ook helemaal gek gemaakt met de gedachte dat het hem allemaal niks kon schelen, dat hij blijkbaar niks om me gaf etc. Of dat hij misschien al een ander had gevonden.. echt vreselijk! Ik was er totaal niet meer bij met mijn hoofd. Toen ik hoorde dat hij het er dus wel heel erg moeilijk mee had was dat wel een soort van bevestiging voor mij en werd ik iets rustiger. Maar goed, tips dus... Ik denk dat afstand nemen toch het beste werkt. In ieder geval even geen contact hebben en zorgen dat de rust weer terugkomt in jezelf. Het is ontzettend moeilijk maar probeer een knop om te zetten in je hoofd. Niet je afvragen waar HIJ mee bezig is of wat hij denkt, maar vraag je af wat jij wil, waarom jij je zo voelt. Zeg ik heel stoer hoor, maar ik kan het zelf ook nog niet altijd.
dinsdag 6 november 2007 om 13:36
thanx mabel soms moet ik wat minder streng voor mezelf zijn, bedankt dat je me daarop wijst
sunshine ik weet dat ik m inderdaad ook zelf kan bellen en nee het is inderdaad nog niet officieel uit, maar ik weet gewoon dat het heel wat is dat hij een hele dag nisk van zich heeft laten horen, klinkt misschien een beetje overdreven, maar hij moet dat wel bewust hebben gedaan. ik heb gewoon het gevoel dat ik me enorm laat kennen als IK nu weer degene moet zijn die de stap moet zetten om hem te bellen. ik wil gewoon eigenlijk een beetje afwachten wanneer het van zijn kant komt. maar ja ondertussen zit ik te zeuren als dat niet nu direct ala minute is hihi
als ik jouw verhaal lees datura denk ik weer van...jaaa misschien is het er dan toch wel ook bij ons, maar het grote verschil is dat jouw vriend wel duidelijk laat merken dat hij moeite ervoor wil doen omdat hij je niet kwijt wil. wat fijn voor je dat je lekker op wolkjes loopt vandaag, hoop voor je dat jullie alleen maar meer naar elkaar toe goeien
hoppetee bedankt voor de tip. vervelend toch he dat je gevoel en vooral je gedachtes soms zo'n loopje met je kunnen nemen. als ik dat toch eens helemaal onder controle zou krijgen, zou ik een groot feest geven! ik denk dat afstand nemen inderdaad de enige oplossing is... wat ik binnenkort ook echt moet doen in de zin van contact verbreken misschien? maar ik weet dat ik daar nu nog iet helemaal klaar voor ben, het is nog niet afgesloten..
sunshine ik weet dat ik m inderdaad ook zelf kan bellen en nee het is inderdaad nog niet officieel uit, maar ik weet gewoon dat het heel wat is dat hij een hele dag nisk van zich heeft laten horen, klinkt misschien een beetje overdreven, maar hij moet dat wel bewust hebben gedaan. ik heb gewoon het gevoel dat ik me enorm laat kennen als IK nu weer degene moet zijn die de stap moet zetten om hem te bellen. ik wil gewoon eigenlijk een beetje afwachten wanneer het van zijn kant komt. maar ja ondertussen zit ik te zeuren als dat niet nu direct ala minute is hihi
als ik jouw verhaal lees datura denk ik weer van...jaaa misschien is het er dan toch wel ook bij ons, maar het grote verschil is dat jouw vriend wel duidelijk laat merken dat hij moeite ervoor wil doen omdat hij je niet kwijt wil. wat fijn voor je dat je lekker op wolkjes loopt vandaag, hoop voor je dat jullie alleen maar meer naar elkaar toe goeien
hoppetee bedankt voor de tip. vervelend toch he dat je gevoel en vooral je gedachtes soms zo'n loopje met je kunnen nemen. als ik dat toch eens helemaal onder controle zou krijgen, zou ik een groot feest geven! ik denk dat afstand nemen inderdaad de enige oplossing is... wat ik binnenkort ook echt moet doen in de zin van contact verbreken misschien? maar ik weet dat ik daar nu nog iet helemaal klaar voor ben, het is nog niet afgesloten..
