Relaties
alle pijlers
HELP! Mijn vader overweegt om te scheiden
vrijdag 10 januari 2025 om 00:24
Mijn ouders zijn 45 jaar samen waarvan 42 jaar getrouwd. Ik weet niet anders dan dat mijn ouders bij elkaar zijn. Vanochtend was mijn vader bij mij op bezoek en kwam hij met een boodschap: hij twijfelt of hij nog verder wil met mijn moeder...
Ik wist niet wat ik moest zeggen. Ik klapte dicht en wist niet goed hoe te reageren. Op het eerste oog kwam ik misschien zelfs heel rustig over, maar vlak nadat mijn vader de deur uit was was er vooral verdriet en héél veel verbazing. Dit was het allerlaatste wat ik verwacht had... Mijn broertje is vandaag ook op de hoogte gebracht.
Mijn vader is nu 3 jaar met pensioen en wil genieten van zijn oude dag, maar hij heeft het gevoel gevangen te zitten in zijn huwelijk. Mijn moeder is heel afhankelijk en heeft mijn vader bij alles nodig. Mijn moeder is heel beperkt in haar mobiliteit (geen rijbewijs, bang in het verkeer) waardoor ze altijd terugvalt op mijn vader. Ook digitaal is ze niet bekwaam waardoor ze altijd mijn vader nodig heeft. Mijn vader krijgt het idee altijd met haar bezig te zijn en niet te kunnen genieten van dingen die hij graag wil doen. Daarbij zitten mijn ouders op emotioneel niveau niet op dezelfde lijn waardoor mijn vader diepgang in het contact mist. Daarbij denkt mijn moeder altijd in problemen en nooit in oplossingen wat voor de nodige negativiteit zorgt.
Mijn broertje en ik hebben dit ook in bepaalde mate gemerkt. Het gevoel dat mijn vader heeft kan ik daardoor ook wel een beetje begrijpen. Anderzijds heeft hij sinds een jaar een vrouw leren kennen via vrijwilligerswerk waarmee hij af en toe vriendschappelijk afspreekt. Dit houdt hij voor niemand geheim, dus mijn moeder weet dit ook. Mijn moeder vind dit volgens mij wel moeilijk om te zien en dat snap ik van haar kant ook wel. Mijn broertje en ik vragen ons nu ook af of die nieuwe vriendschap wellicht meespeelt bij mijn vader. Is het alleen vriendschap of zijn hier ook gevoelens bij gekomen?
Mijn vader heeft altijd gewerkt, is goed bij de tijd en zou zich in zijn eentje wel redden. Mijn moeder daarentegen... Die zit helemaal aan de grond als zij het in haar eentje moet doen. Ze heeft nooit gewerkt en dus niks opgebouwd, ze heeft geen vervoer, ze is digitaal niet bekwaam, ze heeft buiten de 2 kinderen geen familie meer aan haar kant. Ik zie het niet voor me hoe zij in haar eentje voor zichzelf kan zorgen. Mijn broertje en ik hebben allebei een drukke baan en ook ons eigen leven, dus wij kunnen niet elke dag naast haar gaan zitten.
Het zijn mensen van 61 en 67, dus eigenlijk zou je hen vrij moeten laten in hun eigen keuzes, al is dit wel iets wat ons erg veel zorgen baart. Waarom nu nog, na 46 jaar? Waar gaat mijn moeder dan terechtkomen? Hoe gaat deze vrouw ooit aan een andere woning komen? Ze heeft nooit gewerkt, dus nu nog de arbeidsmarkt op is ook superlastig.
Wij zien al helemaal voor ons welke puinhoop er gaat ontstaan als mijn vader dit gaat doorzetten.
Wat zouden jullie in dit geval doen? Wij zouden natuurlijk het liefste hebben dat ze er samen uit kunnen komen middels relatietherapie of iets dergelijks. Maar je kunt ze ook niet tegenhouden in hun handelen. Hele lastige situatie dit.
Ik wist niet wat ik moest zeggen. Ik klapte dicht en wist niet goed hoe te reageren. Op het eerste oog kwam ik misschien zelfs heel rustig over, maar vlak nadat mijn vader de deur uit was was er vooral verdriet en héél veel verbazing. Dit was het allerlaatste wat ik verwacht had... Mijn broertje is vandaag ook op de hoogte gebracht.
Mijn vader is nu 3 jaar met pensioen en wil genieten van zijn oude dag, maar hij heeft het gevoel gevangen te zitten in zijn huwelijk. Mijn moeder is heel afhankelijk en heeft mijn vader bij alles nodig. Mijn moeder is heel beperkt in haar mobiliteit (geen rijbewijs, bang in het verkeer) waardoor ze altijd terugvalt op mijn vader. Ook digitaal is ze niet bekwaam waardoor ze altijd mijn vader nodig heeft. Mijn vader krijgt het idee altijd met haar bezig te zijn en niet te kunnen genieten van dingen die hij graag wil doen. Daarbij zitten mijn ouders op emotioneel niveau niet op dezelfde lijn waardoor mijn vader diepgang in het contact mist. Daarbij denkt mijn moeder altijd in problemen en nooit in oplossingen wat voor de nodige negativiteit zorgt.
Mijn broertje en ik hebben dit ook in bepaalde mate gemerkt. Het gevoel dat mijn vader heeft kan ik daardoor ook wel een beetje begrijpen. Anderzijds heeft hij sinds een jaar een vrouw leren kennen via vrijwilligerswerk waarmee hij af en toe vriendschappelijk afspreekt. Dit houdt hij voor niemand geheim, dus mijn moeder weet dit ook. Mijn moeder vind dit volgens mij wel moeilijk om te zien en dat snap ik van haar kant ook wel. Mijn broertje en ik vragen ons nu ook af of die nieuwe vriendschap wellicht meespeelt bij mijn vader. Is het alleen vriendschap of zijn hier ook gevoelens bij gekomen?
Mijn vader heeft altijd gewerkt, is goed bij de tijd en zou zich in zijn eentje wel redden. Mijn moeder daarentegen... Die zit helemaal aan de grond als zij het in haar eentje moet doen. Ze heeft nooit gewerkt en dus niks opgebouwd, ze heeft geen vervoer, ze is digitaal niet bekwaam, ze heeft buiten de 2 kinderen geen familie meer aan haar kant. Ik zie het niet voor me hoe zij in haar eentje voor zichzelf kan zorgen. Mijn broertje en ik hebben allebei een drukke baan en ook ons eigen leven, dus wij kunnen niet elke dag naast haar gaan zitten.
Het zijn mensen van 61 en 67, dus eigenlijk zou je hen vrij moeten laten in hun eigen keuzes, al is dit wel iets wat ons erg veel zorgen baart. Waarom nu nog, na 46 jaar? Waar gaat mijn moeder dan terechtkomen? Hoe gaat deze vrouw ooit aan een andere woning komen? Ze heeft nooit gewerkt, dus nu nog de arbeidsmarkt op is ook superlastig.
Wij zien al helemaal voor ons welke puinhoop er gaat ontstaan als mijn vader dit gaat doorzetten.
Wat zouden jullie in dit geval doen? Wij zouden natuurlijk het liefste hebben dat ze er samen uit kunnen komen middels relatietherapie of iets dergelijks. Maar je kunt ze ook niet tegenhouden in hun handelen. Hele lastige situatie dit.
zaterdag 11 januari 2025 om 11:24
Ja precies! Beter samen voor haar een cursus internetbankieren zoeken, dan haar internetbankierder worden. En zo'n student vinden, die ze kan inschakelen bij computerproblemen zodat ze haar kinderen niet steeds nodig heeft. En samen kijken wat haar mogelijkheden voor vervoer zijn, zodat jullie niet haar persoonlijke taxibedrijf worden... enz.Timetraveler schreef: ↑11-01-2025 11:19TO; ik zou, mocht je moeder wel alleen achterblijven, wel echt je eigen beschikbaarheid gaan afbakenen, zodat je niet dagelijks voor elk wissewasje gebeld gaat worden. Bijvoorbeeld een keer in de week op een vast moment samen een bakje koffie drinken en dan evt wat helpen bij internetbankieren en dergelijke. En vooral de zelfredzaamheid van je moeder erg stimuleren zodat ze ook leert om zelf dingen te regelen.
Op termijn zal dat je moeder ook veel gelukkiger maken dan wanneer ze steeds haar kinderen moet inschakelen.
zaterdag 11 januari 2025 om 11:41
Klopt. Maar zijn de omstandigheden zo relevant? Volgens mij niet. Een van de twee wil niet samen verder. Dat recht heeft iedereen in een relatie, op ieder moment. Waarom dat is en wat de wereld daarvan vindt doet er niet zo veel toe... Het zou fijn zijn als er een "prettige" scheiding komt met zo veel mogelijk kans op een fijne toekomst voor beide partijen. Daar kan de energie m.i. veel beter naartoe dan naar de schuldvraag, pogingen om de relatie te lijmen, enz enz.Gebruna schreef: ↑11-01-2025 11:21Zo lang TO niet terug komt en antwoorden geeft, weten we natuurlijk verder niets van de omstandigheden.
Op pagina 1 vroeg ik in dit topic bijvoorbeeld al "...Of woonde moeder toen nog niet in NL en/of spreekt zij geen Nederlands?..."
Ik kan mij wel voorstellen dat zo lang je werkt en er een gezin met thuis wonende kinderen is, dat het voor vader ánders was dan nu hij gepensioneerd is en de kinderen uit huis zijn. Dan realiseer je je ineens dat je echt hele dagen prettig met elkaar moet willen/kunnen doorbrengen.
zaterdag 11 januari 2025 om 13:39
Ja, maar TO vraagt in de OP: wat zouden jullie doen?
En ik kan mij zo voorstellen dat zij zich méér zorgen maakt wanneer haar moeder bijvoorbeeld geen Nederlands spreekt. Als je er dan voor kiest om je moeder in alles te gaan helpen, wordt het wél lastiger om die student te vinden, wegwijs te raken in het OV, eigen sociale contacten op te bouwen, werken, en dergelijke.
En ik kan mij zo voorstellen dat zij zich méér zorgen maakt wanneer haar moeder bijvoorbeeld geen Nederlands spreekt. Als je er dan voor kiest om je moeder in alles te gaan helpen, wordt het wél lastiger om die student te vinden, wegwijs te raken in het OV, eigen sociale contacten op te bouwen, werken, en dergelijke.
zaterdag 11 januari 2025 om 16:37
@CLA
Allereerst, waarom een topic openen, advies vragen, maar niet reageren om diverse vragen, van mensen die de moeite nemen te reageren, niet te beantwoorden??
Hoewel ik begrijp dat het besluit van je vader jou rauw op je dak valt, begrijp ik hem wel heel goed. Daar de afhankelijkheid van je moeder voor hem al heel wat jaren ‘redelijk’ te behappen viel, kwam waarschijnlijk doordat zijn werk dit in balans hield. Nu zijn werk is weggevallen wordt hij dagelijks 24/7 daarmee geconfronteerd en dat is hetgeen hij niet meer wil, ik snap dat wel.
Misschien heeft hij haar al jaren aangespoord wat onafhankelijker te worden, zich met de maatschappij mee te ontwikkelen, maar vond je moeder het wel best zo?! Hij maakt nu deze keuze en dat is zijn goed recht!
Pijnlijk en verdrietig voor jou/jullie/je moeder, duidelijk wel ja, maar zou je dan liever hebben gewild dat hij nog jaren ongelukkig bij je moeder zou blijven?
Mijn ouders (80+) zijn nog steeds samen, maar ik had gewild dat mijn vader deze keuze 15-20 jaar geleden ook had durven maken. Nee, ze vechten elkaar absoluut niet het kot uit, maar écht oprecht gelukkig is hij al lang niet meer. Alleen heeft hij de instelling dat scheiden geen optie is/was, heel verdrietig vind ik dat.
Ik hou van allebei mijn ouders zielsveel en mijn moeder zou ontzettend verdrietig zijn geweest bij een scheiding, maar ik gun hen beiden een gelukkig bestaan tot hun dood, zowel vader als moeder! Uiteindelijk zou mijn moeder haar weg ook wel weer gevonden hebben namelijk.
Allereerst, waarom een topic openen, advies vragen, maar niet reageren om diverse vragen, van mensen die de moeite nemen te reageren, niet te beantwoorden??
Hoewel ik begrijp dat het besluit van je vader jou rauw op je dak valt, begrijp ik hem wel heel goed. Daar de afhankelijkheid van je moeder voor hem al heel wat jaren ‘redelijk’ te behappen viel, kwam waarschijnlijk doordat zijn werk dit in balans hield. Nu zijn werk is weggevallen wordt hij dagelijks 24/7 daarmee geconfronteerd en dat is hetgeen hij niet meer wil, ik snap dat wel.
Misschien heeft hij haar al jaren aangespoord wat onafhankelijker te worden, zich met de maatschappij mee te ontwikkelen, maar vond je moeder het wel best zo?! Hij maakt nu deze keuze en dat is zijn goed recht!
Pijnlijk en verdrietig voor jou/jullie/je moeder, duidelijk wel ja, maar zou je dan liever hebben gewild dat hij nog jaren ongelukkig bij je moeder zou blijven?
Mijn ouders (80+) zijn nog steeds samen, maar ik had gewild dat mijn vader deze keuze 15-20 jaar geleden ook had durven maken. Nee, ze vechten elkaar absoluut niet het kot uit, maar écht oprecht gelukkig is hij al lang niet meer. Alleen heeft hij de instelling dat scheiden geen optie is/was, heel verdrietig vind ik dat.
Ik hou van allebei mijn ouders zielsveel en mijn moeder zou ontzettend verdrietig zijn geweest bij een scheiding, maar ik gun hen beiden een gelukkig bestaan tot hun dood, zowel vader als moeder! Uiteindelijk zou mijn moeder haar weg ook wel weer gevonden hebben namelijk.
Live Life to the fullest
zaterdag 11 januari 2025 om 16:38
Zo met je eens! Ook met jouw andere bijdragen trouwensMrsM schreef: ↑11-01-2025 10:12Tja de schuld... dat klinkt zo gek. Misschien zijn ze gewoon in de loop der jaren uit elkaar gegroeid. Misschien zijn vaders verwachtingen nu hij met pensioen is veranderd, misschien heeft vader nooit echt in de gaten gehad dat zijn vrouw zo passief was in alles? Misschien is vader inderdaad verliefd geworden op zijn platonische vriendin, en is tot het besef gekomen dat hij toch meer wil uit het leven. Misschien roept vader al jaren dat moeder moet veranderen maar omwille van de kinderen nooit die stap heeft gezet?
Allemaal plausibele redenen.
Als hij er maar voor zorgt dat moeder in ieder geval financieel niet berooid achter blijft. Want verdriet zal ze zeker gaan hebben, en verdriet zonder financiële zorgen is net wat draagbaarder dan met.
Live Life to the fullest
zaterdag 11 januari 2025 om 23:28
Bedankt voor alle reacties! Ik heb alles gelezen. Het ging zo hard met de reacties in de afgelopen 2 dagen dat ik onmogelijk overal op kan reageren, maar ik kan jullie wel melden dat ik gisteren nog met hen heb gesproken.
Mijn vader heeft donderdag ook met mijn moeder gesproken over wat hem bezighield. Mijn broertje woont nog thuis dus die had hen donderdagavond al gesproken. Donderdagavond hing de vlag halfstok bij hen thuis. Vader was akelig stil en moeder dacht alleen in problemen. Maar dit... Als dat... Er was moeilijk een gesprek mee te voeren en wat de conclusie was van het gesprek eerder die dag tussen mijn ouders was voor mijn broertje heel moeilijk te peilen.
Ik ben gisteren nog even langs geweest. De gemoederen leken ietwat bedaard te zijn. Conclusie is dat ze nog niet stoppen, maar dat er wel wat moet gebeuren. Vader gaf aan niet gelukkig te zijn met de huidige situatie, maar gaf ook toe dat hij het de afgelopen jaren ook een beetje zo heeft laten ontstaan. Mijn moeder is bijvoorbeeld digitaal niet vaardig, maar hij heeft het haar ook nooit geleerd (wel mede omdat mijn moeder niet echt wilde leren). Het moment dat mijn moeder nu toch echt dingen moet leren is nu wel aangebroken.
Ook wat betreft mobiliteit zal mijn moeder in oplossingen moeten gaan denken. Autorijden mag ze niet. Dat is geen bewuste keuze voor haar. Ze heeft een oogaandoening waardoor ze haar rijbewijs nooit heeft mogen halen. Dat vind ze zelf ook heel erg. Maar ze doet bijvoorbeeld ook niet meer fietsen. Ze is een jaar geleden gevallen met de fiets en durft sindsdien niet meer. Met het OV heeft ze nooit gereisd en ze voelt zich te onzeker om helemaal zelfstandig de bus te pakken. Fietsen zal ze toch echt weer op moeten pakken en het OV kan ze best af en toe proberen. Ze heeft een mond om dingen te vragen als ze ergens niet zeker van is, dus het is niet teveel gevraagd om te leren zelfstandig met OV te reizen.
Ook hebben zowel ik als mijn broertje hen geadviseerd om hun eigen ding los van elkaar te zoeken. In het verleden was dat nog in die zin dat mijn vader zijn werk had en dat mijn moeder voor ons zorgde. Het werk van mijn vader is er niet meer doordat hij gepensioneerd is. De zorg voor ons is er niet meer omdat wij inmiddels volwassen zijn. Ze zijn tegenwoordig constant samen en hebben eigenlijk niet meer hun eigen ding. Als ze los van elkaar weinig meemaken dan is de gespreksstof al snel op natuurlijk.
Wat betreft de vriendin van mijn vader hebben we ook om duidelijkheid gevraagd. Hij geeft aan geen gevoelens te hebben, maar wel goede gesprekken met haar te kunnen voeren. Ik heb ook gevraagd hoe vaak hij haar precies ziet. De laatste keer was volgens hem vlak voor de kerst, dus al een halve maand geleden. Ik dacht dat het vaker was, dus als dit de frequentie is dat ze elkaar zien dan geloof ik dat het gewoon een vriendschap is en dat ze geen relatie hebben.
Voor nu ben ik blij dat ze hebben besloten hier samen een weg ik te gaan vinden. Ik hoop echt dat ze hier allebei goed uit komen, want een scheiding zou echt tot een grote puinhoop leiden.
Mijn vader heeft donderdag ook met mijn moeder gesproken over wat hem bezighield. Mijn broertje woont nog thuis dus die had hen donderdagavond al gesproken. Donderdagavond hing de vlag halfstok bij hen thuis. Vader was akelig stil en moeder dacht alleen in problemen. Maar dit... Als dat... Er was moeilijk een gesprek mee te voeren en wat de conclusie was van het gesprek eerder die dag tussen mijn ouders was voor mijn broertje heel moeilijk te peilen.
Ik ben gisteren nog even langs geweest. De gemoederen leken ietwat bedaard te zijn. Conclusie is dat ze nog niet stoppen, maar dat er wel wat moet gebeuren. Vader gaf aan niet gelukkig te zijn met de huidige situatie, maar gaf ook toe dat hij het de afgelopen jaren ook een beetje zo heeft laten ontstaan. Mijn moeder is bijvoorbeeld digitaal niet vaardig, maar hij heeft het haar ook nooit geleerd (wel mede omdat mijn moeder niet echt wilde leren). Het moment dat mijn moeder nu toch echt dingen moet leren is nu wel aangebroken.
Ook wat betreft mobiliteit zal mijn moeder in oplossingen moeten gaan denken. Autorijden mag ze niet. Dat is geen bewuste keuze voor haar. Ze heeft een oogaandoening waardoor ze haar rijbewijs nooit heeft mogen halen. Dat vind ze zelf ook heel erg. Maar ze doet bijvoorbeeld ook niet meer fietsen. Ze is een jaar geleden gevallen met de fiets en durft sindsdien niet meer. Met het OV heeft ze nooit gereisd en ze voelt zich te onzeker om helemaal zelfstandig de bus te pakken. Fietsen zal ze toch echt weer op moeten pakken en het OV kan ze best af en toe proberen. Ze heeft een mond om dingen te vragen als ze ergens niet zeker van is, dus het is niet teveel gevraagd om te leren zelfstandig met OV te reizen.
Ook hebben zowel ik als mijn broertje hen geadviseerd om hun eigen ding los van elkaar te zoeken. In het verleden was dat nog in die zin dat mijn vader zijn werk had en dat mijn moeder voor ons zorgde. Het werk van mijn vader is er niet meer doordat hij gepensioneerd is. De zorg voor ons is er niet meer omdat wij inmiddels volwassen zijn. Ze zijn tegenwoordig constant samen en hebben eigenlijk niet meer hun eigen ding. Als ze los van elkaar weinig meemaken dan is de gespreksstof al snel op natuurlijk.
Wat betreft de vriendin van mijn vader hebben we ook om duidelijkheid gevraagd. Hij geeft aan geen gevoelens te hebben, maar wel goede gesprekken met haar te kunnen voeren. Ik heb ook gevraagd hoe vaak hij haar precies ziet. De laatste keer was volgens hem vlak voor de kerst, dus al een halve maand geleden. Ik dacht dat het vaker was, dus als dit de frequentie is dat ze elkaar zien dan geloof ik dat het gewoon een vriendschap is en dat ze geen relatie hebben.
Voor nu ben ik blij dat ze hebben besloten hier samen een weg ik te gaan vinden. Ik hoop echt dat ze hier allebei goed uit komen, want een scheiding zou echt tot een grote puinhoop leiden.
zaterdag 11 januari 2025 om 23:57
Dat klinkt op zich heel redelijk. En het is hopelijk de wake-up call die je moeder nodig heeft.
Zou je moeder misschien met de POH van de huisarts kunnen praten? Over haar angsten rondom nieuwe dingen proberen. Wellicht is dat fijn om te kunnen reflecteren op een plek zonder oordelen.
En ik herhaal nog maar even, mocht het passen: een maatje (vanuit een maatjesproject) zou denk ik echt ideaal kunnen zijn voor je moeder. Iemand die haar helpt om wat wereldwijzer te worden, iemand die niet je vader (of jij/je broer) is.
https://www.maatjesgezocht.nl/zoeken?ge ... tje_zoeken
Zou je moeder misschien met de POH van de huisarts kunnen praten? Over haar angsten rondom nieuwe dingen proberen. Wellicht is dat fijn om te kunnen reflecteren op een plek zonder oordelen.
En ik herhaal nog maar even, mocht het passen: een maatje (vanuit een maatjesproject) zou denk ik echt ideaal kunnen zijn voor je moeder. Iemand die haar helpt om wat wereldwijzer te worden, iemand die niet je vader (of jij/je broer) is.
https://www.maatjesgezocht.nl/zoeken?ge ... tje_zoeken
zondag 12 januari 2025 om 10:31
Als ik je update lees, dan komt toch de vraag bij me op waarom je zo middenin de huwelijkscrisis van je ouders gaat zitten. Het is hun huwelijk, hun probleem, jij bent er geen partij in, hoeft geen bemiddelende rol te spelen. Het zijn je ouders, jij bent hun kind, je mag van ze verwachten dat ze hun eigen problemen oplossen. En natuurlijk kan je zo nu en dan een luisterend oor bieden of een spiegel voor houden, maar het leest alsof jij er inmiddels zo'n beetje onderdeel van bent geworden.
zondag 12 januari 2025 om 11:36
zondag 12 januari 2025 om 11:47
Vooral dit, je zal maar 61 zijn in 2025 in Nederland en afhankelijk zijn van anderen om ergens te komen en digitale dingen te doen.stokbootje schreef: ↑11-01-2025 23:57Dat klinkt op zich heel redelijk. En het is hopelijk de wake-up call die je moeder nodig heeft.
Alhoewel, misschien vinden sommige mensen dat juist wel fijn, want als je niks kan wordt je niet verlaten, want wie zou dat over diens hart kunnen krijgen?
zondag 12 januari 2025 om 11:47
Laat het bij je ouders, echt waar. Ik vind dat jij en je broer je echt teveel bemoeien met hun problemen. Ik krijg het gevoel dat jullie vader niet mag scheiden van jullie. Het is iets wat speelt tussen jullie ouders waar ze samen hun weg in moeten vinden en daar jullie toestemming niet voor nodig hebben.
Je moeder heeft wel echt een probleem dat ze totaal afhankelijk is geworden. Wellicht is een driewieler iets voor haar? Dan kan ze zich prima zelfstandig op pad binnen de eigen omgeving. Is er een welzijnsorganisatie is jullie woonplaats. Deze organiseren laagdrempelige activiteiten voor allerlei doelgroepen. Daar komen meer mensen die eenzaam zijn, gewoon voor de contacten.
Bij bijvoorbeeld bibliotheken kan je terecht voor het aanleren van digitale vaardigheden. Dat is wellicht beter dan dat van je vader leren, heeft ze gelijk wat contacten.
Aan angsten is wat te doen, eerste stap is naar de huisarts voor een doorverwijzing.
Maar laat het haar vooral zelf doen, eventueel met steun van je vader.
Je moeder heeft wel echt een probleem dat ze totaal afhankelijk is geworden. Wellicht is een driewieler iets voor haar? Dan kan ze zich prima zelfstandig op pad binnen de eigen omgeving. Is er een welzijnsorganisatie is jullie woonplaats. Deze organiseren laagdrempelige activiteiten voor allerlei doelgroepen. Daar komen meer mensen die eenzaam zijn, gewoon voor de contacten.
Bij bijvoorbeeld bibliotheken kan je terecht voor het aanleren van digitale vaardigheden. Dat is wellicht beter dan dat van je vader leren, heeft ze gelijk wat contacten.
Aan angsten is wat te doen, eerste stap is naar de huisarts voor een doorverwijzing.
Maar laat het haar vooral zelf doen, eventueel met steun van je vader.
zondag 12 januari 2025 om 11:55
Heel goed idee! Maar de moeder komt op mij over als iemand die liever geen oplossing heeft en graag overal bezwaren en problemen ziet.
zondag 12 januari 2025 om 13:06
Dit konden ze zelf niet bedenken?CLA schreef: ↑11-01-2025 23:28
Het werk van mijn vader is er niet meer doordat hij gepensioneerd is. De zorg voor ons is er niet meer omdat wij inmiddels volwassen zijn. Ze zijn tegenwoordig constant samen en hebben eigenlijk niet meer hun eigen ding. Als ze los van elkaar weinig meemaken dan is de gespreksstof al snel op natuurlijk.
Wat klinken deze mensen ontzettend bejaard voor een stel zestigers.
Dat je als kind interventies moet doen zodat je ouders niet uit elkaar gaan.
Wat is er met ze gebeurd, dat ze zo weinig regie over hun leven hebben?
zondag 12 januari 2025 om 13:10
Mijn grootouders waren overigens ook zo, na de vut. Mijn ouders zaten altijd die mensen letterlijk te vertellen wat ze moesten doen, namen hen mee naar artsen, uitleggen hoe een pinpas werkt (snap ik op zich wel, was toen nieuw), dat je eten kan afhalen bij de Chinees als je niet wil koken, enz enz. Uiteindelijk gingen ze alsnog totaal passief en afhankelijk dood dus het had niet zo veel zin.
zondag 12 januari 2025 om 14:39
Haar zicht is te slecht om auto te rijden, kan verder best meevallen.OgenvanTijgers schreef: ↑12-01-2025 14:37Maar er is dus wel een reden voor moeders afhankelijkheid, haar zicht is slecht. Dat kan natuurlijk veel dingen lastiger maken om zelfstandig te doen.
zondag 12 januari 2025 om 15:08
Ze kan wel aan het verkeer deelnemen, ze fietst immers. Het zicht is dus niet zo slecht, daarnaast zijn er veel hulpmiddelen mocht dat nodig zijn.OgenvanTijgers schreef: ↑12-01-2025 14:37Maar er is dus wel een reden voor moeders afhankelijkheid, haar zicht is slecht. Dat kan natuurlijk veel dingen lastiger maken om zelfstandig te doen.
zondag 12 januari 2025 om 15:11
Die kinderen moeten helemaal niks. Ze kiezen er zelf voor.
Ik kan heel Nederland inmiddels horen zuchten.
zondag 12 januari 2025 om 16:29
Fietsen ging ook niet zo best.
Maar slechtzienden kunnen volgens mij wel gewoon een leven hebben met werk, hobby's, sociale contacten, sport enz.
zondag 12 januari 2025 om 18:08
Waarvan wij niet weten of dat aan haar zicht lag.
En inderdaad, veel slechtzienden hebben ook gewoon een leven zoals jij hierboven beschrijft. Als slechtziende, waarvan wij dus niet weten of dit echt aan de orde is, kun je ook gewoon met het OV reizen.
zondag 12 januari 2025 om 20:05
Mijn 80 + vader ziet en hoort zeer slecht. Auto rijden en fietsen kan hij niet, maar wel lopen (hij is wel slecht ter been) en met het ov.
61 is echt nog lang niet hoog bejaard. Veruit de meeste mensen van die leeftijd werken gewoon nog.
If you can't be good, be colourful (Pete Conrad)
zondag 12 januari 2025 om 21:39
Ik schrik eerlijk gezegd wel van de afhankelijkheid van je moeder. 61 jaar en dan eigenlijk bijna niks echt zelfstandig kunnen of willen ondernemen.
Sorry TO maar ik vind dit erg onaantrekkelijk en begrijp je vader nu nog beter.
Fijn dat er een soort van interventie heeft plaatsgevonden en dat het voor nu even "in de koelkast" staat, maar na een huwelijk van zoveel jaar, denk je echt dat je moeder gaat veranderen?
En de zin dat je vader "schuldig" is aan het niet aanleren van digitale vaardigheden... sorry maar dat is toch ook helemaal niet zijn verantwoording? Je moeder had daar zelf pro-actiever in kunnen zijn en kunnen denken, misschien wel handig als ik ook weet hoe alles werkt. Wat als je vader ineens wegvalt door ziekte of overlijden? Hoe had ze het dan allemaal willen doen?
En 61 jaar is tegenwoordig verre van oud. Dan sta je nog gewoon middenin het leven als je verder gezond bent.
Ik kan niet echt opmaken uit je antwoord of jullie je ouders mede ervanaf hebben gepraat, of althans je vader dan toch, of dat ze samen tot deze beslissing zijn gekomen? Maar als het het eerste is dan heb je, naar mijn mening, je vader tekort gedaan. Sorry voor de harde woorden maar als hier een topic geopend zou worden waarbij de vrouw van 61 wil scheiden omdat haar man zo afhankelijk is, waren denk ik alle reacties geweest groot gelijk. Het leven is te kort om ongelukkig te zijn. Nu heb je nog 15 mooie jaren te gaan als je geluk hebt, pak die kans en kies voor jezelf.
Sorry TO maar ik vind dit erg onaantrekkelijk en begrijp je vader nu nog beter.
Fijn dat er een soort van interventie heeft plaatsgevonden en dat het voor nu even "in de koelkast" staat, maar na een huwelijk van zoveel jaar, denk je echt dat je moeder gaat veranderen?
En de zin dat je vader "schuldig" is aan het niet aanleren van digitale vaardigheden... sorry maar dat is toch ook helemaal niet zijn verantwoording? Je moeder had daar zelf pro-actiever in kunnen zijn en kunnen denken, misschien wel handig als ik ook weet hoe alles werkt. Wat als je vader ineens wegvalt door ziekte of overlijden? Hoe had ze het dan allemaal willen doen?
En 61 jaar is tegenwoordig verre van oud. Dan sta je nog gewoon middenin het leven als je verder gezond bent.
Ik kan niet echt opmaken uit je antwoord of jullie je ouders mede ervanaf hebben gepraat, of althans je vader dan toch, of dat ze samen tot deze beslissing zijn gekomen? Maar als het het eerste is dan heb je, naar mijn mening, je vader tekort gedaan. Sorry voor de harde woorden maar als hier een topic geopend zou worden waarbij de vrouw van 61 wil scheiden omdat haar man zo afhankelijk is, waren denk ik alle reacties geweest groot gelijk. Het leven is te kort om ongelukkig te zijn. Nu heb je nog 15 mooie jaren te gaan als je geluk hebt, pak die kans en kies voor jezelf.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
