Relaties
alle pijlers
HELP! Mijn vader overweegt om te scheiden
vrijdag 10 januari 2025 om 00:24
Mijn ouders zijn 45 jaar samen waarvan 42 jaar getrouwd. Ik weet niet anders dan dat mijn ouders bij elkaar zijn. Vanochtend was mijn vader bij mij op bezoek en kwam hij met een boodschap: hij twijfelt of hij nog verder wil met mijn moeder...
Ik wist niet wat ik moest zeggen. Ik klapte dicht en wist niet goed hoe te reageren. Op het eerste oog kwam ik misschien zelfs heel rustig over, maar vlak nadat mijn vader de deur uit was was er vooral verdriet en héél veel verbazing. Dit was het allerlaatste wat ik verwacht had... Mijn broertje is vandaag ook op de hoogte gebracht.
Mijn vader is nu 3 jaar met pensioen en wil genieten van zijn oude dag, maar hij heeft het gevoel gevangen te zitten in zijn huwelijk. Mijn moeder is heel afhankelijk en heeft mijn vader bij alles nodig. Mijn moeder is heel beperkt in haar mobiliteit (geen rijbewijs, bang in het verkeer) waardoor ze altijd terugvalt op mijn vader. Ook digitaal is ze niet bekwaam waardoor ze altijd mijn vader nodig heeft. Mijn vader krijgt het idee altijd met haar bezig te zijn en niet te kunnen genieten van dingen die hij graag wil doen. Daarbij zitten mijn ouders op emotioneel niveau niet op dezelfde lijn waardoor mijn vader diepgang in het contact mist. Daarbij denkt mijn moeder altijd in problemen en nooit in oplossingen wat voor de nodige negativiteit zorgt.
Mijn broertje en ik hebben dit ook in bepaalde mate gemerkt. Het gevoel dat mijn vader heeft kan ik daardoor ook wel een beetje begrijpen. Anderzijds heeft hij sinds een jaar een vrouw leren kennen via vrijwilligerswerk waarmee hij af en toe vriendschappelijk afspreekt. Dit houdt hij voor niemand geheim, dus mijn moeder weet dit ook. Mijn moeder vind dit volgens mij wel moeilijk om te zien en dat snap ik van haar kant ook wel. Mijn broertje en ik vragen ons nu ook af of die nieuwe vriendschap wellicht meespeelt bij mijn vader. Is het alleen vriendschap of zijn hier ook gevoelens bij gekomen?
Mijn vader heeft altijd gewerkt, is goed bij de tijd en zou zich in zijn eentje wel redden. Mijn moeder daarentegen... Die zit helemaal aan de grond als zij het in haar eentje moet doen. Ze heeft nooit gewerkt en dus niks opgebouwd, ze heeft geen vervoer, ze is digitaal niet bekwaam, ze heeft buiten de 2 kinderen geen familie meer aan haar kant. Ik zie het niet voor me hoe zij in haar eentje voor zichzelf kan zorgen. Mijn broertje en ik hebben allebei een drukke baan en ook ons eigen leven, dus wij kunnen niet elke dag naast haar gaan zitten.
Het zijn mensen van 61 en 67, dus eigenlijk zou je hen vrij moeten laten in hun eigen keuzes, al is dit wel iets wat ons erg veel zorgen baart. Waarom nu nog, na 46 jaar? Waar gaat mijn moeder dan terechtkomen? Hoe gaat deze vrouw ooit aan een andere woning komen? Ze heeft nooit gewerkt, dus nu nog de arbeidsmarkt op is ook superlastig.
Wij zien al helemaal voor ons welke puinhoop er gaat ontstaan als mijn vader dit gaat doorzetten.
Wat zouden jullie in dit geval doen? Wij zouden natuurlijk het liefste hebben dat ze er samen uit kunnen komen middels relatietherapie of iets dergelijks. Maar je kunt ze ook niet tegenhouden in hun handelen. Hele lastige situatie dit.
Ik wist niet wat ik moest zeggen. Ik klapte dicht en wist niet goed hoe te reageren. Op het eerste oog kwam ik misschien zelfs heel rustig over, maar vlak nadat mijn vader de deur uit was was er vooral verdriet en héél veel verbazing. Dit was het allerlaatste wat ik verwacht had... Mijn broertje is vandaag ook op de hoogte gebracht.
Mijn vader is nu 3 jaar met pensioen en wil genieten van zijn oude dag, maar hij heeft het gevoel gevangen te zitten in zijn huwelijk. Mijn moeder is heel afhankelijk en heeft mijn vader bij alles nodig. Mijn moeder is heel beperkt in haar mobiliteit (geen rijbewijs, bang in het verkeer) waardoor ze altijd terugvalt op mijn vader. Ook digitaal is ze niet bekwaam waardoor ze altijd mijn vader nodig heeft. Mijn vader krijgt het idee altijd met haar bezig te zijn en niet te kunnen genieten van dingen die hij graag wil doen. Daarbij zitten mijn ouders op emotioneel niveau niet op dezelfde lijn waardoor mijn vader diepgang in het contact mist. Daarbij denkt mijn moeder altijd in problemen en nooit in oplossingen wat voor de nodige negativiteit zorgt.
Mijn broertje en ik hebben dit ook in bepaalde mate gemerkt. Het gevoel dat mijn vader heeft kan ik daardoor ook wel een beetje begrijpen. Anderzijds heeft hij sinds een jaar een vrouw leren kennen via vrijwilligerswerk waarmee hij af en toe vriendschappelijk afspreekt. Dit houdt hij voor niemand geheim, dus mijn moeder weet dit ook. Mijn moeder vind dit volgens mij wel moeilijk om te zien en dat snap ik van haar kant ook wel. Mijn broertje en ik vragen ons nu ook af of die nieuwe vriendschap wellicht meespeelt bij mijn vader. Is het alleen vriendschap of zijn hier ook gevoelens bij gekomen?
Mijn vader heeft altijd gewerkt, is goed bij de tijd en zou zich in zijn eentje wel redden. Mijn moeder daarentegen... Die zit helemaal aan de grond als zij het in haar eentje moet doen. Ze heeft nooit gewerkt en dus niks opgebouwd, ze heeft geen vervoer, ze is digitaal niet bekwaam, ze heeft buiten de 2 kinderen geen familie meer aan haar kant. Ik zie het niet voor me hoe zij in haar eentje voor zichzelf kan zorgen. Mijn broertje en ik hebben allebei een drukke baan en ook ons eigen leven, dus wij kunnen niet elke dag naast haar gaan zitten.
Het zijn mensen van 61 en 67, dus eigenlijk zou je hen vrij moeten laten in hun eigen keuzes, al is dit wel iets wat ons erg veel zorgen baart. Waarom nu nog, na 46 jaar? Waar gaat mijn moeder dan terechtkomen? Hoe gaat deze vrouw ooit aan een andere woning komen? Ze heeft nooit gewerkt, dus nu nog de arbeidsmarkt op is ook superlastig.
Wij zien al helemaal voor ons welke puinhoop er gaat ontstaan als mijn vader dit gaat doorzetten.
Wat zouden jullie in dit geval doen? Wij zouden natuurlijk het liefste hebben dat ze er samen uit kunnen komen middels relatietherapie of iets dergelijks. Maar je kunt ze ook niet tegenhouden in hun handelen. Hele lastige situatie dit.
vrijdag 10 januari 2025 om 10:37
Ja het was een tijdje zwaar en verdrietig maar niet het einde van de wereld. Het is ook maar net hoeveel drama je ervan maakt.bijtie schreef: ↑10-01-2025 10:24Het schijnt wel veel met een mens te doen als je ouders uit elkaar gaan op latere leeftijd.
Vooral als je het niet zag aankomen. Je gaat je jeugd, je ouders in een ander licht zien en alles wat vanzelfsprekend was, je overtuigingen over hoe de wereld werkt, komt op losse schroeven te staan.
vrijdag 10 januari 2025 om 10:44
Het is vooral een intern proces, niet per se verdriet om de scheiding zelf als je dat bedoelt.
Het kan veel impact hebben als je onveilig gehecht bent, ook als je al ruim volwassen bent. Vooral als het een symbiotische relatie is waarin je als kind (emotioneel) zorgt voor één van de ouders.
vrijdag 10 januari 2025 om 10:45
De kinderen van mijn man (twee van de drie waren volwassen) vonden het echt heel erg moeilijk. Ze begrepen hun vader ergens wel hoor, maar moeder wilde niet scheiden en was compleet radeloos. Het was geen complete donderslag, maar iets wat ze ook niet helemaal zagen aankomen, want veel werd onder het tapijt geveegd. Ontzettend sneu natuurlijk en dat heeft ook van alles met de kinderen gedaan destijds. De formele scheiding heeft meer dan 5 jaar geduurd.bijtie schreef: ↑10-01-2025 10:24Het schijnt wel veel met een mens te doen als je ouders uit elkaar gaan op latere leeftijd.
Vooral als je het niet zag aankomen. Je gaat je jeugd, je ouders in een ander licht zien en alles wat vanzelfsprekend was, je overtuigingen over hoe de wereld werkt, komt op losse schroeven te staan.
Inmiddels heeft iedereen leren leven met de nieuwe situatie en kunnen mijn man, zijn ex en ik gezamenlijk met kinderen, kleinkinderen uit eten gaan. Dat gaat meestal goed (zolang bepaalde onderwerpen vermeden worden). Moeder kan zich redden overigens: ze woont hypotheekvrij en een aantal zorgen zijn en worden nog altijd weggenomen door haar ex.
Maar haar leven ziet er natuurlijk ook anders uit: sinds 2008 is ze ook niet op vakantie geweest, ze rijdt geen auto (dus bezoekjes aan dochter zijn moeilijk) en heeft geen sociaal netwerk of arbeidsverleden. En dat maakt dat ze haar leven vult met het huishouden en ‘daytime TV’ en blijft verbitterd op bepaalde gebieden, maar ze redt zich.
Ik deel dit bewust, TO, omdat er uiteindelijk wel een oplossing komt als je vader besluit daadwerkelijk te vertrekken.
Het is niet de toekomst die je moeder of jij voor ogen had, maar als je vader daadwerkelijk gaat, is er niets dat jij daaraan kan doen. En dat moet je ook niet willen. Sterkte.
A lie doesn't become truth, wrong doesn't become right, and evil doesn't become good, just because it's accepted by a majority.
vrijdag 10 januari 2025 om 10:55
nee hoor: Wanneer het huwelijk op het moment van indiening van het verzoek tot echtscheiding bij de rechtbank minimaal 15 jaar of langer heeft geduurd én de alimentatiegerechtigde ten hoogste 10 jaar jonger is dan de AOW-leeftijd, dan wordt de duur van de partneralimentatie maximaal tien jaar.
https://lbio.nl/algemene-informatie/vee ... ld-worden/
vrijdag 10 januari 2025 om 11:03
Maar haar ex is jouw man dus jouw visie op het geheel is ook gekleurd.Baggal schreef: ↑10-01-2025 10:45De kinderen van mijn man (twee van de drie waren volwassen) vonden het echt heel erg moeilijk. Ze begrepen hun vader ergens wel hoor, maar moeder wilde niet scheiden en was compleet radeloos. Het was geen complete donderslag, maar iets wat ze ook niet helemaal zagen aankomen, want veel werd onder het tapijt geveegd. Ontzettend sneu natuurlijk en dat heeft ook van alles met de kinderen gedaan destijds. De formele scheiding heeft meer dan 5 jaar geduurd.
Inmiddels heeft iedereen leren leven met de nieuwe situatie en kunnen mijn man, zijn ex en ik gezamenlijk met kinderen, kleinkinderen uit eten gaan. Dat gaat meestal goed (zolang bepaalde onderwerpen vermeden worden). Moeder kan zich redden overigens: ze woont hypotheekvrij en een aantal zorgen zijn en worden nog altijd weggenomen door haar ex.
Maar haar leven ziet er natuurlijk ook anders uit: sinds 2008 is ze ook niet op vakantie geweest, ze rijdt geen auto (dus bezoekjes aan dochter zijn moeilijk) en heeft geen sociaal netwerk of arbeidsverleden. En dat maakt dat ze haar leven vult met het huishouden en ‘daytime TV’ en blijft verbitterd op bepaalde gebieden, maar ze redt zich.
Ik deel dit bewust, TO, omdat er uiteindelijk wel een oplossing komt als je vader besluit daadwerkelijk te vertrekken.
Het is niet de toekomst die je moeder of jij voor ogen had, maar als je vader daadwerkelijk gaat, is er niets dat jij daaraan kan doen. En dat moet je ook niet willen. Sterkte.
Jammer dat je niks positievers te melden hebt over de moeder van de kinderen van je man dan 'ze redt zich dankzij de reddingsacties van mijn man'.
Aan ieder verhaal zitten twee kanten natuurlijk.
vrijdag 10 januari 2025 om 11:09
Oef… Ik kan best een boom opzetten over haar goede kanten en daarmee het topic van TO kapen, maar daar heeft niemand iets aan. Voorts heb je mij ook niet zien schrijven dat mijn man het fantastisch heeft aangepakt destijds. Bovendien kan het je niet ontgaan zijn dat ik ook niets negatiefs schrijf over haar, integendeel. Dus jouw vooringenomenheid hieromtrent is heel duidelijk.
A lie doesn't become truth, wrong doesn't become right, and evil doesn't become good, just because it's accepted by a majority.
vrijdag 10 januari 2025 om 11:32
Is het niet zo gegroeid dat je moeder vrij onhandig is digitaal? Misschien heeft je vader altijd wel gezegd, dat doe ik wel. Kijk jij maar naar het eten en de kinderen.
Wellicht kan jij je moeder nu alvast opgeven voor een cursus om digitaal vaardig te worden.
Lijkt me trouwens voor je moeder best zuur, maar ik hoop dat ze jullie allemaal gaat verbazen als ze meer kan dan iedereen denkt.
Wellicht kan jij je moeder nu alvast opgeven voor een cursus om digitaal vaardig te worden.
Lijkt me trouwens voor je moeder best zuur, maar ik hoop dat ze jullie allemaal gaat verbazen als ze meer kan dan iedereen denkt.
vrijdag 10 januari 2025 om 11:32
deze vragen heb ik ook. Veel mensen van 61 jaar staan midden in het levenPurplepeanut schreef: ↑10-01-2025 00:56Het verbaast mij vooral,ik bedoel 61 is ook weer niet zó oud, wil ze niets ondernemen om zelfstandiger en digitaal vaardiger te worden? Praten jullie daar ooit over met haar?
vrijdag 10 januari 2025 om 11:52
Als het echt moét zal moeder zich wel redden en dingen aanleren.
Ik ken meerdere vrouwen die soortgelijk leefden. Tot partner ineens onverwacht overleed. Nog geen recht op AOW, pensioen niet goed geregeld, dus ze moesten zelf aan de bak.
En dat is allemaal goedgekomen.
Dit is natuurlijk niet van de ene op de andere dag geregeld, en ook daarbij zal ze hulp nodig zijn, maar het kan wel.
Ik ken meerdere vrouwen die soortgelijk leefden. Tot partner ineens onverwacht overleed. Nog geen recht op AOW, pensioen niet goed geregeld, dus ze moesten zelf aan de bak.
En dat is allemaal goedgekomen.
Dit is natuurlijk niet van de ene op de andere dag geregeld, en ook daarbij zal ze hulp nodig zijn, maar het kan wel.
vrijdag 10 januari 2025 om 11:52
Tja, in veel andere topics, moet je als vrouw Vooral de Keus hebben, om NIET te werken, NIET de naam van je vent aan te nemen etc.poohtjesschrijft schreef: ↑10-01-2025 11:32deze vragen heb ik ook. Veel mensen van 61 jaar staan midden in het leven
In dit soort topics blijkt weer, hoe vreselijk dom het is, om (op welke manier dan ook) je onafhankelijkheid op te geven
Natuurlijk is 61 niet oud, maar 61 en je leven stil hebben gezet vanaf het eerste kind.... dat maakt je wel erg kwetsbaar
vrijdag 10 januari 2025 om 11:56
Nee toch?
Ik denk niet dat dit voor veel mensen opgaat. Ik zou mijn ouders niet kunnen helpen bij hun relatieproblemen. En zij mijn man en mij niet.
Ik heb wel eens met m'n moeder gepraat toen het niet zo zonnig ging tussen haar en stiefvader, en ik heb wel eens bij haar uitgehuild toen een relatie uitging, maar daar blijft het bij.
Wat eten we vanavond?
vrijdag 10 januari 2025 om 12:06
CLA wat een ontzettende verdrietige sitatie.
Als jong kind wil je niet dat je ouders uit elkaar gaan en als volwassen kind ook niet.
Kleine kinderen proberen ook soms van alles te bedenken om hun ouders toch samen te houden maar dat is vaak tegen beter weten in en ik denk dat dit, in jou geval niet anders is.
Je vader lijkt zich meer ontwikkeld te hebben dan jou moeder en dat kan allerlei oorzaken hebben.
Dit hoeft niet alleen te maken te hebben met een 'ouderwetse' rolverdeling maar ook met karaktereigenschappen.
Wat de reden ook is van de scheiding, dat doet er eigenlijk niet toe, je vader voelt zich niet meer prettig in de situatie zoals hij is en hoe lang is dit al zo?
Hij heeft hopelijk nog een groot gedeelte van zijn leven voor zich en ik kan mij goed voorstellen dat iemand die ondernemend is, na een leven van werken, nu graag wil genieten van het leven en er op uit wil.
Wat jij kan doen als kind? Respecteer de keuze van je vader en als je, je zorgen maakt om je moeder, laat haar dan meer zelfstandig worden.
In dit geval wil je vader scheiden maar je vader had ook kunnen overlijden en dan had ze er ook alleen voor gestaan.
Mijn opa was 90 toen hij er alleen voor kwam te staan. Hij heeft altijd hard gewerkt en oma deed het huishouden.
Hij heeft toen nog geleerd om te koken en schoon te maken. Oké, met schoonmaken was hij snel tevreden maar hij deed het wel én bleek heel lekker te kunnen koken
.
Je moeder is nog jong en ondanks dat op latere leeftijd dingen aanleren lastiger is, met een beetje hulp en doorzettingsvermogen moet dit gewoon mogelijk zijn.
Er even vanuit gaande dat je moeder geen lichamelijke of geestelijke dingen heeft.
Als jong kind wil je niet dat je ouders uit elkaar gaan en als volwassen kind ook niet.
Kleine kinderen proberen ook soms van alles te bedenken om hun ouders toch samen te houden maar dat is vaak tegen beter weten in en ik denk dat dit, in jou geval niet anders is.
Je vader lijkt zich meer ontwikkeld te hebben dan jou moeder en dat kan allerlei oorzaken hebben.
Dit hoeft niet alleen te maken te hebben met een 'ouderwetse' rolverdeling maar ook met karaktereigenschappen.
Wat de reden ook is van de scheiding, dat doet er eigenlijk niet toe, je vader voelt zich niet meer prettig in de situatie zoals hij is en hoe lang is dit al zo?
Hij heeft hopelijk nog een groot gedeelte van zijn leven voor zich en ik kan mij goed voorstellen dat iemand die ondernemend is, na een leven van werken, nu graag wil genieten van het leven en er op uit wil.
Wat jij kan doen als kind? Respecteer de keuze van je vader en als je, je zorgen maakt om je moeder, laat haar dan meer zelfstandig worden.
In dit geval wil je vader scheiden maar je vader had ook kunnen overlijden en dan had ze er ook alleen voor gestaan.
Mijn opa was 90 toen hij er alleen voor kwam te staan. Hij heeft altijd hard gewerkt en oma deed het huishouden.
Hij heeft toen nog geleerd om te koken en schoon te maken. Oké, met schoonmaken was hij snel tevreden maar hij deed het wel én bleek heel lekker te kunnen koken
.Je moeder is nog jong en ondanks dat op latere leeftijd dingen aanleren lastiger is, met een beetje hulp en doorzettingsvermogen moet dit gewoon mogelijk zijn.
Er even vanuit gaande dat je moeder geen lichamelijke of geestelijke dingen heeft.
vrijdag 10 januari 2025 om 12:08
Ik heb even terug gerekend: de ouders van TO hebben elkaar dus ongeveer in 1980 ontmoet (hij toen 23, zij 17 jaar oud).
In 1983 getrouwd (hij 26, zij 20 jaar)
Er zijn twee kinderen. Stel de eerste op moeders'22e jaar (oudste kind is dan nu 40 jaar) en de tweede bijvoorbeeld op haar 25e jaar (jongste kind is dan nu 37 jaar).
Als beide kinderen op hun 25e jaar zelfstandig zijn gaan wonen, dan was moeder dus zelf 49 jaar toen zij - in 2012 - alleen nog maar het huishouden voor haar man en haarzelf hoefde te doen.
Maar vanaf het jaar 2000 (moeder was toen 37 jaar in dit voorbeeld) had zij al min of meer haar handen vrij omdat de kinderen toen al de leeftijd hadden dat zij op de middelbare school zaten.
Ofwel, zij heeft al zo'n 25 jaar lang de kans gehad om zichzelf te ontwikkelen en/of te gaan werken. Maar zij heeft zelf de keuze gemaakt dit niet te doen. En dat zal zij nu moeten inhalen.
Ik ben van de generatie van TO's moeder. Mijn eigen moeder (dus een hele generatie vóór TO's moeder, zij is 90+) doet alles nog zelf, reist met OV overal naar toe en kan gewoon mailen.
Wanneer ik mijn moeder vanaf haar 61e had moeten helpen met van alles en al haar vervoer had moeten regelen, dan zou ik daar nu dus al 30 jaar mee bezig zijn... ik moet er niet aan denken.
En oké, zij heeft plm. 20 jaren voor mij gezorgd (waarvan tot mijn 12e wat intensiever dan daarna) totdat ik het huis uit ging. Maar als je vervolgens vanaf je 40e jaar nog 30+ jaar achter je moeder aan moet rennen om haar dagelijks leven te runnen, lijkt mij niet goed.
In 1983 getrouwd (hij 26, zij 20 jaar)
Er zijn twee kinderen. Stel de eerste op moeders'22e jaar (oudste kind is dan nu 40 jaar) en de tweede bijvoorbeeld op haar 25e jaar (jongste kind is dan nu 37 jaar).
Als beide kinderen op hun 25e jaar zelfstandig zijn gaan wonen, dan was moeder dus zelf 49 jaar toen zij - in 2012 - alleen nog maar het huishouden voor haar man en haarzelf hoefde te doen.
Maar vanaf het jaar 2000 (moeder was toen 37 jaar in dit voorbeeld) had zij al min of meer haar handen vrij omdat de kinderen toen al de leeftijd hadden dat zij op de middelbare school zaten.
Ofwel, zij heeft al zo'n 25 jaar lang de kans gehad om zichzelf te ontwikkelen en/of te gaan werken. Maar zij heeft zelf de keuze gemaakt dit niet te doen. En dat zal zij nu moeten inhalen.
Ik ben van de generatie van TO's moeder. Mijn eigen moeder (dus een hele generatie vóór TO's moeder, zij is 90+) doet alles nog zelf, reist met OV overal naar toe en kan gewoon mailen.
Wanneer ik mijn moeder vanaf haar 61e had moeten helpen met van alles en al haar vervoer had moeten regelen, dan zou ik daar nu dus al 30 jaar mee bezig zijn... ik moet er niet aan denken.
En oké, zij heeft plm. 20 jaren voor mij gezorgd (waarvan tot mijn 12e wat intensiever dan daarna) totdat ik het huis uit ging. Maar als je vervolgens vanaf je 40e jaar nog 30+ jaar achter je moeder aan moet rennen om haar dagelijks leven te runnen, lijkt mij niet goed.
vrijdag 10 januari 2025 om 12:16
Dat dus (en probeerde ik ook aan TO duidelijk te maken), al zal er, als pa daadwerkelijk weggaat, ook een tijd aanbreken waarin het ontzettend moeilijk is en iedereen zijn positie binnen de familie weer moet vinden.
En vergeet niet dat moeder van TO ook hulp kan inroepen/inkopen. En dat de vader van TO, mits de mogelijke scheiding redelijk verloopt, zijn ex mogelijk ook kan helpen in het zelfstandig/zelfredzaam worden op bepaalde vlakken.
TO: is je moeder op de hoogte en zo niet, hoe denk je dat zij dit nieuws zal ontvangen? Is zij iemand die hulpeloos is of meteen naar een advocaat stapt?
Mette: even eerlijk - nog steeds een klein beetje verbolgen over die ene opmerking in je post. Ik geef je nog wel mee dat de ex van man komt hier zelfs over de vloer komt. Je zal het wel niet rot bedoelen, maar vond je opmerking even onaangenaam.
A lie doesn't become truth, wrong doesn't become right, and evil doesn't become good, just because it's accepted by a majority.
vrijdag 10 januari 2025 om 12:16
Hee eerlijk kan ik me voorstellen dat vaders erg benauwd krijgt van het idee de rest van zijn leven een onzelfstandig iemand te moeten tillen. Hij wil vermoedelijk nog van alles ondernemen en doen, heeft daar ook eindelijk tijd voor, en zij wil samen op de bank zitten en vind alles eng (aanname maar waarschijnlijk dicht bij de waarheid..). Ik zou hem ook smeren..
Als kind zou ik vooral inzetten op netjes afhandelen en als de donder moeders op allerlei cursussen zetten om de buitenwereld te herontdekken en zich te leren redden. De bieb is er een fijne, veilige, plek voor!
Als kind zou ik vooral inzetten op netjes afhandelen en als de donder moeders op allerlei cursussen zetten om de buitenwereld te herontdekken en zich te leren redden. De bieb is er een fijne, veilige, plek voor!
vrijdag 10 januari 2025 om 12:34
Eens met het vetgedrukte. Al zou ik mij kunnen voorstellen dat op latere leeftijd “verlaten” worden toch anders voelt dan een overlijden. En ik vind ook dat je de keus van pa moet respecteren en hoop dat je je moeder, als ze daadwerkelijk gaan scheiden, wat kan ondersteunen in haar nieuwe leven en het zelfstandig worden en zelf een netwerk kan opbouwen. En ik hoop dat als je vader gaat, hij het wel netjes en met compassie afrondt: emotioneel, financieel en materieel.Blonddubbelblond schreef: ↑10-01-2025 12:06CLA wat een ontzettende verdrietige sitatie.
[…]
Wat jij kan doen als kind? Respecteer de keuze van je vader en als je, je zorgen maakt om je moeder, laat haar dan meer zelfstandig worden.
In dit geval wil je vader scheiden maar je vader had ook kunnen overlijden en dan had ze er ook alleen voor gestaan.
Mijn opa was 90 toen hij er alleen voor kwam te staan. Hij heeft altijd hard gewerkt en oma deed het huishouden.
Hij heeft toen nog geleerd om te koken en schoon te maken. Oké, met schoonmaken was hij snel tevreden maar hij deed het wel én bleek heel lekker te kunnen koken
Wat een lief verhaal van jouw opa trouwens
. Zo’n man die op hoge leeftijd nog leert koken.
A lie doesn't become truth, wrong doesn't become right, and evil doesn't become good, just because it's accepted by a majority.
vrijdag 10 januari 2025 om 12:51
Nee, dat merk je als kind niet.Charlotta schreef: ↑10-01-2025 09:48
Ik moet eerlijk zeggen dat als ik de OP lees, dat ik me afvraag of er bij moeder niet iets speelt zoals laagbegaafdheid. Het gebrek aan diepgang, niets zelf kunnen, etc. Het verbaast me dan ook wel dat TO zegt dat broertje en zij 'daar in beperkte mate iets van gemerkt hebben'. Dat er een enorme ongelijkheid is tussen vader en moeder, dat merk je als kind toch ook wel?
Ik heb in mijn omgeving iemand waarbij dit pas na overlijden van de ene ouder naar buiten kwam. Omdat andere ouder altijd gecorrigeerd heeft. Buitenshuis en ene ouder deed iets onnozels, zei andere ouder bijvoorbeeld doe maar niet. Als kind valt dat niet op. Pas als je terug gaat denken.
flashy wijzigde dit bericht op 10-01-2025 12:55
0.00% gewijzigd
vrijdag 10 januari 2025 om 15:04
TO mijn ouders zijn ook op latere leeftijd, na een huwelijk van 35 jaar, gescheiden. Ik zag het wel aankomen maar sibling niet.
Het was vooral voor mijn moeder een hele zware tijd, maar gelukkig heeft ze haar leven op de rit gekregen en heeft mijn vader haar meer dan ruim financieel "gecompenseerd" (weet even geen ander woord).
Het enige waar ik als kind buiten wilde blijven waren beschuldigingen van moeder naar vader. Ik begreep haar woede en verdriet heel goed maar het is en blijft wel mijn vader natuurlijk. En dat heb ik ook steeds aangegeven bij haar. Mama ik wil je overal mee helpen maar ik wil geen kwaadsprekerij horen over mijn vader.
Ze had nog niet de AOW leeftijd bereikt en was voorheen altijd TBM, daarna oppasmoeder en op een KDV gewerkt, en na haar scheiding nog fulltime gewerkt tot AOW leeftijd. Niet alleen om financiële redenen, want ze had alimentatie en een hypotheekvrije woning, maar ook om onder de mensen te zijn.
Inmiddels een ruime sociale kring opgebouwd en heeft altijd wel iets te doen.
En ik zag mijn vader ook weer gelukkig worden. Ja het is heel pijnlijk maar uiteindelijk staat het geluk van beide ouders voorop. En als ze dat samen niet meer zijn, dan is scheiden ook op die leeftijd, de beste keuze uiteindelijk.
Het was vooral voor mijn moeder een hele zware tijd, maar gelukkig heeft ze haar leven op de rit gekregen en heeft mijn vader haar meer dan ruim financieel "gecompenseerd" (weet even geen ander woord).
Het enige waar ik als kind buiten wilde blijven waren beschuldigingen van moeder naar vader. Ik begreep haar woede en verdriet heel goed maar het is en blijft wel mijn vader natuurlijk. En dat heb ik ook steeds aangegeven bij haar. Mama ik wil je overal mee helpen maar ik wil geen kwaadsprekerij horen over mijn vader.
Ze had nog niet de AOW leeftijd bereikt en was voorheen altijd TBM, daarna oppasmoeder en op een KDV gewerkt, en na haar scheiding nog fulltime gewerkt tot AOW leeftijd. Niet alleen om financiële redenen, want ze had alimentatie en een hypotheekvrije woning, maar ook om onder de mensen te zijn.
Inmiddels een ruime sociale kring opgebouwd en heeft altijd wel iets te doen.
En ik zag mijn vader ook weer gelukkig worden. Ja het is heel pijnlijk maar uiteindelijk staat het geluk van beide ouders voorop. En als ze dat samen niet meer zijn, dan is scheiden ook op die leeftijd, de beste keuze uiteindelijk.
vrijdag 10 januari 2025 om 15:34
TO, als je ouders in een stad wonen met een Maatjes-netwerk, zou ik je moeder daar direct voor aanmelden. Zij kunnen ondersteuning bieden met digitale vaardigheden, financien begrijpen, vanalles. Op een laagdrempelige manier.
Het klinkt alsof de scheiding er sowieso gaat komen. Maar zelfstandigheid en bereidheid te leren vanuit jouw moeder, zou ook net een laatste strohalm kunnen zijn waarmee je vader het misschien nog een kans wil geven om er met je moeder uit te komen.
Het klinkt alsof de scheiding er sowieso gaat komen. Maar zelfstandigheid en bereidheid te leren vanuit jouw moeder, zou ook net een laatste strohalm kunnen zijn waarmee je vader het misschien nog een kans wil geven om er met je moeder uit te komen.
vrijdag 10 januari 2025 om 15:53
Helpen is niet alles voor iemand doen. Het kan ook zijn: helpen om hem te leren het zelf te doen zoals bv met de administratie.Gebruna schreef: ↑10-01-2025 12:08Ik heb even terug gerekend: de ouders van TO hebben elkaar dus ongeveer in 1980 ontmoet (hij toen 23, zij 17 jaar oud).
In 1983 getrouwd (hij 26, zij 20 jaar)
Er zijn twee kinderen. Stel de eerste op moeders'22e jaar (oudste kind is dan nu 40 jaar) en de tweede bijvoorbeeld op haar 25e jaar (jongste kind is dan nu 37 jaar).
Als beide kinderen op hun 25e jaar zelfstandig zijn gaan wonen, dan was moeder dus zelf 49 jaar toen zij - in 2012 - alleen nog maar het huishouden voor haar man en haarzelf hoefde te doen.
Maar vanaf het jaar 2000 (moeder was toen 37 jaar in dit voorbeeld) had zij al min of meer haar handen vrij omdat de kinderen toen al de leeftijd hadden dat zij op de middelbare school zaten.
Ofwel, zij heeft al zo'n 25 jaar lang de kans gehad om zichzelf te ontwikkelen en/of te gaan werken. Maar zij heeft zelf de keuze gemaakt dit niet te doen. En dat zal zij nu moeten inhalen.
Ik ben van de generatie van TO's moeder. Mijn eigen moeder (dus een hele generatie vóór TO's moeder, zij is 90+) doet alles nog zelf, reist met OV overal naar toe en kan gewoon mailen.
Wanneer ik mijn moeder vanaf haar 61e had moeten helpen met van alles en al haar vervoer had moeten regelen, dan zou ik daar nu dus al 30 jaar mee bezig zijn... ik moet er niet aan denken.
En oké, zij heeft plm. 20 jaren voor mij gezorgd (waarvan tot mijn 12e wat intensiever dan daarna) totdat ik het huis uit ging. Maar als je vervolgens vanaf je 40e jaar nog 30+ jaar achter je moeder aan moet rennen om haar dagelijks leven te runnen, lijkt mij niet goed.
Jij moet er niet aan denken en hoeft dat ook niet te doen met je kwieke moeder. Maar veel volwassen kinderen zullen op enig moment moeten bijspringen.
Trouwens, je berekening klopt niet, denk ik. In haar andere topic schreef TO vorig jaar dat de jongste op zijn 25e nog net niet de deur uit was.
Dat hoeft natuurlijk niet waar te zijn - ik verdraai ook regelmatig iets tegen herkenbaarheid - maar zou betekenen dat moeder tien jaar zonder kinderen (tijd om te werken en zich te ontwikkelen) heeft gehad vlak na haar huwelijk. En misschien de afgelopen tien jaar. Die eerste tien jaar zal ze iets meer hebben gedaan dan thuis zitten en de huishouding doen?
If none of us is prepared to die for freedom, then all of us will die under tyranny.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
