Help, wat moet ik????????????

Ik Pieker me suf. Ik weet me even geen raad.Ik ben nu bijna 2 jaar getrouwd en 3 jaar samen. Onze relatie zat in het begin in de sneltrein, binnen een jaar zijn we gaan samenwonen, getrouwd en een hebben een zoon gekregen. Ik was voorheen alleenstaand moeder en ondanks ik erg blij was met mijn leventje was ik toch ook ontzettend blij dat hij erbij kwam. Huisje, boompje, beestje is toch altijd een grote wens van me geweest. Zo was ik altijd een zelfstandige trotse vrouw. Ik deed het huishouden, de opvoeding van een kind en daarnaast werkte en een studeerde ik. Ik had veel vriendinnen en was altijd wel met iets bezig. Via een kennis kregen wij elkaar email adressen en hebben een tijdje gemaild. Ik kende hem nog wel van jaren geleden maar dat hielp op bij hallo en goedendag. Ook kende ik de verhalen rondom zijn persoontje, maar daar heb ik mij niet van aangetrokken. Hij deed zich voor als iemand die van zijn fouten had geleerd en met zijn verleden had gebroken. Dit wilde ik maar al te graag geloven.Eigenlijk als ik heel eerlijk ben is onze relatie nog nooit gelijkwaardig geweest. Zo stom als ik ben heb ik hem op een voetstuk geplaatst. Het begon al bij de zwangerschap, door de hormonen of weet ik veel wat voor een reden werd erg bang, bang om hem te verliezen en weer alleen te komen te staan, angst voor alles dat het niet goed zou gaan met het leventje dat in me groeide, angst voor de dood. Met deze gevoelens kon ik niet bij hem terecht. Ik hoefde niet te verwachten dat ik een schouder en een arm om mee heen kreeg. Hij had genoeg problemen om zijn leven gehad en was niet van plan om die van mij ook nog eens mee te slepen. Ik moest het maar alleen oplossen. In die tijd is het me ook opgevallen dat hij best wel veel drinkt. Als ik daar dan eens wat van zei, kreeg ik te horen dat ik me met hem niet moest bemoeien en dat ik jaloers wat dat ik nu zelf niet kon drinken. Omdat ik zwanger was hoefde het niet zo te zijn dat hij er onder hoefde te lijden. Ik geloofde hem op een gegeven moment , ik had immers ook last van mijn hormonen en kende mijzelf op sommige moment ook niet meer. Wel was ik teleurgesteld dat ik geen begrip of ook maar enige vorm van steun kreeg. Ik voelde me erg alleen tijdens de zwangerschap, ik had hem me zo anders voor gesteld. Bij mijn eerste zwangerschap was ik alleen en jong, ik had een zwangerschap met een partner erbij misschien iets wat romantischer gemaakt dan het in werkelijkheid zou zijn. Hij praatte veel over zijn ex vriendin. Hij had naar mijn idee een haat/liefde verhouding met haar en het nog niet verwerkt. Zoals hij praatte dat hij niet tegen ruzie kan, eerst alles uitpraten voor het slapen gaan enz. Niets er van is waar, hoe vaak ik wel niet heb willen praten of terug komen op iets. Niets word uitgepraat en ik heb soms werkelijk het idee dat hij beter slaap wanneer we ruzie hebben.Twee dagen nadat onze zoon geboren is, zegt hij uit het niets tegen mij “als je vreemd gaat dan blijft dit kind bij mij!’ Mijn goed zeg, ik heb net je kind gebaard en jij hebt het over vreemd gaan? Ik wist niet wat ik met deze opmerking moest. In die week kreeg hij ook een sms-je, “Gefeliciteerd met je zoon en een knuffel aan de kleine kus.” Ik heb aan hem gevraagd van wie dit sms-je was en ik kreeg een vaag antwoord dat het van zijn collega was. Nu ik hem vertelde dat ik het niet vertrouwde omdat hij van dit nummer vaker vage sms-jes kreeg en telefoontjes werd ik uitgelachen en kregen we weer ruzie. Uiteindelijk blijk ik gelijk te hebben en het van zijn ex te zijn. De reden waarom hij toen nog contact met haar had was ook vaag. ( ik heb hier nog mijn grote twijfels over ook al hebben we het er niet meer over). In het eerste jaar na de bevalling ben k vooral bezig geweest om weer mijzelf te worden. Ik heb hier hulp bij gezocht. Toen onze zoon 1 jaar werd had ik het gevoel weer redelijk dicht bij mijzelf te zijn. Ik had gehoopt dat onze relatie dan ook beter zou worden, hij is toch verliefd geworden op die vrolijke spontane zelfstandige meid. Maar niets is minder waar. Op ene of andere manier controleert hij me, als ik eens weg wil dan hebben we ruzie. Ik dacht eerst dat het wel over zou gaan, hij moet er natuurlijk even aan wennen dat ik meer voor mezelf op kom en mijn eigen ruimte weer neem. Maar tot nu toe is er geen verschil en lijkt het alleen maar erger te worden. Zo hadden we laatst ruzie omdat ik na het werk nog een feestelijke bijeenkomst van uit het werk. Ik had met hem afgesproken dat ik daar naar toe zou gaan. Toen ik om 18 uur belde dat het heel iets later zou worden (het begon om 17 uur) kon ik al horen dat hij het niet leuk vond. Ik was tegen 19.30 thuis. Ik kreeg van alles over me heen, ook het weekeindje weg wat besproken hadden om eens alleen zonder de kinderen zijn zou net meer doorgaan, ik hoefde geen brood meer voorhem te smeren en hij zou wel terug naar zijn ex gaan. Ook zou hij niet meer naar de presentatie van mijn zoon gaan, (mijn zoon had het nog expliciet aan hem gevraagd of hij zou komen). Ik vind het zo erg dat hij dingen over de rug van de kinderen uit vecht. Hij is ook daadwerkelijk niet geweest, mijn hart brak toen ik mijn zoon moest vertellen waar zijn (stief) vader er niet bij was. Maar na die tijd word wel weer van mij verwacht dat ik brood smeer en mee ga naar het weekeindje weg. Ik ben geen klein kind die je een snoepje kan geven en weer af kan pakken. Dat weekeindje gaat niet door dat heb ik geannuleerd ik heb het een week kunnen volhouden om zijn brood niet te smeren, maar dat zorgde voor zo veel ruzie dat ik nu maar weer zijn brood smeer en ja en amen zeg. De ergste ruzie’s vind ik nog dat hij over de kinderen begint waar ze bij zijn. Of dat hij bewust wil kwetsen over dingen die ik hem meegemaakt in het verleden en die ik hem in vertrouwen heb verteld. Niet dat nog gapende wonden zijn, ik heb het verwerkt en mee gedeald. Maar valt me zwaar als iemand het bewust tegen me gebruikt om me pijn te doen of me klein te krijgen. We zijn toch niet met elkaar getrouwd om elkaar te kwetsen. Ik krijg allerlei verwijten naar mijn hoofd, het is zo moeilijk uit te leggen. Ik word beschuldigd van allerlei dingen. Ik wil het verhaal graag zo precies vertellen maar als ik ergens begin lijkt er geen einde aan te komen. Ik kan en mag mezelf niet zijn. Ik maak me erg veel zorgen, ik merk dat ook mijn kinderen er last van hebben. Zo heeft mijn oudste problemen op school en is zijn emotionele ontwikkeling gestopt vlak nadat wij in deze relatie kwamen. Dit is iets waar ik net achter ben gekomen. Iets wat hij niet weet want ik ben veels te bang dat het op mijn zoon afgereageerd word. Ik zou er zo graag met hem over praten, hem duidelijk maken dat het zo niet langer gaat en dat je niet op deze manier met elkaar om kan gaan. Ik weet niet wat ik moet en of deze relatie nog te redden is. Ja als ik alles doe wat hij van mij verwacht is er geen probleem. Daarom is het de laatste week rustig. Wie herkent iets in mijn verhaal, kan me tips of adviezen geven. In relatie therapie of überhaupt gewoon een gesprek wil hij niet.Ik ben wanhopig?

Lieve Meiden, Sorry, sorry, sorry. Ik was niet bij machte eerder te schrijven. Om praktische redenen niet maar ook ben even een paar dagen ver uit de buurt van mijn pc geweest. Ik heb even zwaar in de put gezeten. Ik wist van gekkigheid met mijn gevoelens geen raad. Gelukkig gaat het nu weer beter met me, heb een fijn weekeinde achter de rug, zonder ruzie en ik heb weer eens lekker wat tijd met de kinderen door gebracht. Niet alleen met mij ging het minder maar er is ook van alles aan de hand met mijn zoontje. Over twee weken gaan we naar een kinderarts om te kijken of er nog meer aan de hand is met hem dan alleen dyslexie en zijn korte termijn geheugen. Het klinkt misschien gek maar ik hoop echt dat er wat uit komt, en dat we er wat aan kunnen doen, medicatie / therapie enz. Heb dus veel gepiekerd maar ook acties ondernomen. Ik ben gestopt met roken en weer een start gemaakt met sporten. Ik blijf nog steeds bij mezelf en ben aardig aan het oefenen met de tips en het geleerde van mijn therapeut. Dat gaat me redelijk af maar of mijn relatie nog te redden is, ik weet het niet. Ga ik wel wat later op in, pffff blijft moeilijk.Het spijt me echt dat ik jullie bezorgt heb gemaakt, maar zo ontzettend bedankt voor jullie lieve woorden. CharlieJo, het is niet vreemd dat je het nog een kans geeft. Probeer lekker te genieten van je zwangerschap. Ik kan me voorstellen dat het je een stukje rust geeft nu je weet welke stappen je moet ondernemen mocht je besluiten weg te willen gaan. Ik hoop ook dat je blijft schrijven al is het alleen om lekker over je zwangerschap te kletsen of alleen maar even wat van je af te schrijven als er eens wat tegen zit. Iseo, ik zal straks even het andere topic lezen, (kan ik je een beetje volgen, hoe het met je gaat) Ik hoop dat het goed met je gaat en met je studie natuurlijk, hoe is het met je meisje. Heel veel liefs Klara

Lieve CharlieJo, Sorry dat ik niet eerder reageer op je verhaal. Mijn pc heeft ook kuren want mijn jongste is zeer geïnteresseerd in alle knopjes en snoertjes die er aan zitten. Voortaan berg ik mijn pc op en moet hem dus elke keer als ik hem ga gebruiken uit de tas en aan de snoeren leggen. Weetje ik begrijp heel goed dat je nog geen keuze hebt kunnen maken en in twee strijd zit. Dat betreft zit ik in precies dezelfde situatie. Maar ik ga je nu over mijn eerste zwangerschap vertellen. Dit was een soortgelijke relatie als ik nu heb. Hij was overheersend en ik maar klein en niets. We hadden in die tijd een klein katje en omdat we hele dagen werkten was hij dus overdag alleen thuis en wat doet een beestje als je thuis bent aandacht vragen. Zo ook s’nachts en als hij door had dat ik echt wilde gaan slapen kwam het katje dicht bij me liggen en begon heerlijk te spinnen (zo rustgevend). We woonden in een oude fabriek waar appartementen in gemaakt waren. We hadden dus in de woonkamer een wenteltrap naar boven waar je op een soort balkon (binnenshuis) kwam waar de slaapkamer en de douche zich bevond. Het katje kon dus naar boven lopen en je kon hem niet buiten sluiten zoals je op een nornmale slaapkamer wel zou kunnen doen. Ik had daar geen problemen mee, ik vond het juist lief als hij bij me kwam liggen. Dat vond mijn vriend dus niet en pakte het katje in zijn nekvel en gooide het over de reling naar beneden. Gelukkig ging het goed en kwam het katje op zijn pootjes terecht. Nou aan de hand van dit voorbeeld kan je, je wel inbeelden hoe het was. Zijn buien bepaalden mijn dag, daar leefde ik na. Ik kon ineen gedoken zitten als hij een woede aanval had. Ookal was het niet eens altijd naar mij gericht, hij kon zo tekeer gaan dat je er angstig van werd. Ik had weinig contact met mijn ouders en vrienden, op een of andere manier had hij mij wijs gemaakt dat hij de enige was die het goed met mij voor had. Tot op een bepaald moment ik toch bij mijn ouders was verplicht familie bezoekje en zij tegen mij zeiden, meid je kan altijd bij ons terug komen. Ze zagen aan me dat ik niet gelukkig was en ookal was ik zwanger ik mocht terug komen. Drie dagen later heb ik mij spullen gepakt en ben weer bij mijn ouders gaan wonen. Ik was toen 10 weken zwanger. Ik vond het een moeilijk besluit maar ik heb er niet lang over na gedacht, eigenlijk ben ik impulsief vertrokken. Achteraf denk ik dat het goed is geweest, ik had nooit verwacht dat ik bij mijn ouder terecht kon en dat ze nog van mij hielden. Ik heb niet nagedacht over de toekomst of ik het wel zou redden enz. Maar goed ook, want als ik overal bij stil gestaan zou hebben weet ik niet of ik wel weg was gegaan. Dus binnen drie dagen was mijn besluit gemaakt, terwijl ik natuurlijk nog veel van hem hield, hij was toch (zoals ik dacht) de prins op het witten paard. De zwangerschap was best eenzaam, je hebt in je hoofd hoe het hoort te zijn en hoe je het graag zou willen. Ik heb deze zwangerschap met mijn ouders en lieve vriendinnen gedeeld en dat was ook bijzonder (kan ik achteraf zeggen). Ik heb gemerkt dat als je een besluit neemt bepaalde deuren open gaan, en dat je het wel red. Van alle kanten kwam hulp, die had wel een bedje en een commode voor mij, en daar kreeg ik wat kleertjes van. Ik had een winkeltje ontdekt waar je heel goedkoop goede tweede hans kleertjes kon kopen. Op een of andere manier is het zo dat soort , soort zoek of elkaar aantrekt. Ik ontmoete andere jonge alleenstaande moeders en had op een gegeven moment een eigen netwerkje om me heen. Toen ik net 2 jaar was werd mijn zoon geboren, op mijn eigen oude slaapkamertje bij mijn ouders in huis. Gelukkig dat ik daar kon zijn natuurlijk. Het was een zware bevalling en het had niet langer moeten duren of we moesten naar het ziekenhuis, op dat moment heb ik niet aan mijn ex gedacht, ik was bezig met de bevalling en ik had mijn moeder naast mij. Tuurlijk na die tijd, ben ik gaan denken dat het eigenlijk anders had moeten zijn. En heb ik pijn en verdriet gehad en soms ook nog wel getwijfeld aan mijn impulsieve beslissing. Ik kreeg een eigen flatje, had mijn eigen vrienden, ging een opleiding doen, aan het werk enz. Uiteindelijk was het allemaal goed en had het een doel. Ik was trots op mezelf en ik heb zulke mooie momenten mijn zoon meegemaakt in die tijd dat we alleen waren. CharlieJo, het is moeilijk mijn verhaal duidelijk te maken. Maar ik heb mijn oudste zoon behoed voor een (misschien) lelijke scheiding. Oke hij heeft geen band met zijn vader, die heeft nl. nooit meer naar hem omgekeken. Ook hier heb ik mij schuldig om gevoeld, ik was uiteindelijk diegene die weg is gegaan. Maar goed hij heeft de keuze gemaakt nooit naar zijn zoon om te kijken. Die keuze heb ik niet voor hem gemaakt. Ik schrijf dit verhaal zo, tuurlijk nu zijn we zoveel jaar verder. Mijn zoon is bijna 12 jaar, maar af en toe heeft hij het nog over die tijd dat we alleen waren. En ik weet zeker dat als ik nu een goede relatie zou hebben zou ik dit verhaal precies zo omschrijven. Het was een bijzondere tijd, ik had het niet willen missen en door mijn impulsieve besluit (die anders uiteindelijk toch wel had moeten maken) werden deuren geopend. Ik weet zeker dat het voor jou ook zo zal werken. Echt het zal niet makkelijk zijn en als ik mijn dagboeken van toen die tijd er op terug lees denk ik ook van, zo zo meid, je hebt het wel geflikt. Ik zou je ook adviseren te gaan voordat de kleine er is. Ik weet namelijk ook hoe moeilijk het is om te gaan als de kleine er is en dat is het vervolg op dit verhaal, alles waar ik mijn eerste zoon voor wilde beschermen gebeurd nu, niet alleen bij hem maar ook voor mijn jongste. Nu denk ik 20 keer na, voor ik een besluit neem, heeft het met leeftijd te maken of omdat de kleine er nu is. Ik weet het niet, het is een strijd vol schuldgevoel en verwijten naar mijzelf. Maar goed. Ik hoop dat mijn verhaal je een beetje kan helpen, als ik dit ook weer dubbel omdat ik nu weer in zo;n situatie zit. Je zou denken, wat heb ik aan je verhaal als je er zelf niet eens iets van hebt opgestoken.Ik wens je heeft veel sterkte en wijsheid toe. Dikke kus van mij. Heel verhaal, ik shrijf snel weer, over hoe het er hier aan toe gaat. Iseo dikke knuf en kus van mij.Knuf